We hadden net een huis gekocht

In maart zijn mijn vriend en ik na 2,5 jaar uit elkaar gegaan. We hadden een huis gekocht en waren net 3 weken verhuisd, we hadden babyplannen, toekomstdromen... tot ik niet meer kon. Ik was op van de stress, kreeg hartkloppingen en hyperventilatie aanvallen, at niet meer, kon niet meer slapen... ik voelde me bijna letterlijk verdrinken. Mijn vriend was nl. totaal niet in staat tot enige empathie. Hij begreep niets van mijn gevoelens, vond het maar vervelend als ik verdrietig was of een probleem wilde aankaarten, en vond dat ik het van me moest afzetten en het "gezellig" moest houden. Een halfjaar nadat ik hem leerde kennen, belandde hij in een burnout door zijn werksituatie. Nooit heb ik hem dat verweten, altijd ben ik geduldig en begripvol geweest. Ik vind dat normaal, ik weet nl. een beetje hoe het moet voelen, want heb zelf fibromyalgie. Maar als ik verwachtte dat hij door zijn eigen ervaring meer begrip voor mijn situatie zou hebben, dan kwam ik van een kale reis thuis. Het was maar iets raars dat ik had, bijna een bedreiging. Hij omschreef het eens als "schrik dat hij een kat in een zak had gekocht". Dat hij me met zo'n opmerking ongelofelijk veel pijn deed, leek hij niet te beseffen. Integendeel, hij mocht toch wel zichzelf zijn? In de 2,5 jaar van onze relatie heb ik 3 weken heel veel fysieke ongemakken gehad van mijn ziekte, in die mate dat ik extra rust moest nemen, niet teveel activiteiten kon doen en ook niet altijd seksueel actief kon en wilde zijn. Dat was voor hem onbegrijpelijk, ik mocht niet flauw doen, niet slechtgezind zijn, me niet laten gaan, kon toch wel gewoon vrijen... en waarom wilde ik niet gewoon mee naar dat feestje, op bezoek bij zijn ouders... Ik kreeg totaal geen krediet en schrok hier des te meer van doordat hij zelf in een burnout zat. Hij wilde ook heel graag een kind, maar vertrouwde er niet op dat ik zijn sterke partner zou zijn waarop hij kon terugvallen. Dat ik misschien diezelfde angst had, kon hij wederom totaal niet begrijpen. We konden er helemaal niet over praten. Hij uitte ook vaak zijn wantrouwen, dat ik misschien wel op andere zaken uit was dan op zijn liefde, met name zijn geld. Zijn ouders zijn heel welgesteld en hebben hem altijd ingepeperd dat hij moest oppassen voor mensen die misbruik van hem wilden maken. Ondanks alle watertjes die wij al hadden doorzwommen en het feit dat ik nooit aanleiding gaf om zoiets van mij te denken, heb ik verschillende keren moeten horen dat ik op zijn geld uit was. Hij liet zich ook volledig domineren door zijn ouders, hij was gewoon een doorslagje van zijn ouders. En ik stond op de ladder van belang zeker niet van boven. Integendeel, bij elke beslissing die wij moesten nemen, ging hij raad vragen aan zijn ouders, en was het op voorhand al een uitgemaakte zaak dat wat zij vonden, hij ook vond. Als ik er dan een andere mening op na hield, was ik lastig, respectloos tegenover zijn ouders, had ik wispelturige emoties waar hij niks van begreep. Volgens hem mokte ik dan omdat ik mijn zinnetje niet kreeg. Op alle mogelijke manieren probeerde ik hem uit te leggen wat er in mij omging, hoe ik me voelde, maar ik kreeg totaal geen gehoor en begrip. Hij werd er alleen maar bozer door. Ik voelde me uiteindelijk zo alleen staan. Ik gaf hem zoveel liefde en energie, en kreeg zo weinig terug... Ik voelde me zo ontzettend eenzaam. Uiteindelijk kon ik het niet meer opbrengen om er nog in te geloven, de hoop te hebben dat hij op termijn toch meer begrip zou tonen voor mijn gevoelens, rekening met mij zou houden. En ben ik uit puur fysieke noodzaak enkele dagen bij een vriendin gaan logeren. Voor hem heb ik toen de deur dicht getrokken, ook al heb ik hem meermaals gevraagd om in relatietherapie te gaan. Maar dat eindeloos doorbomen over emoties, daar had hij geen zin in. Ik ben dan zelf naar een psycholoog gegaan, die de link legde met ASS. Ook al helpt het me om bepaalde dingen beter te kunnen plaatsen, ik ben er hoe dan ook kapot van en blijf met de vraag zitten "waarom"? Hoe kan hij zo zijn? Waarom ziet hij mij niet liever? Ik weet ook dat ik nooit antwoorden van hem zal krijgen omdat hij het probleem gewoon niet ziet.