Hij zegt dat autisme een ziekte is waar hij niks aan kan doen

Anderhalf jaar geleden toen ik mijn partner leerde kennen voelde ik me aangekomen. Thuis. Dit is het. Hij had het zelfde. Samen kunnen we de wereld aan. We hebben gemeenschappelijke interessen en hobbies. We hebben een goeie chemie. Hij waarschuwde me wel in het begin al dat hij authisme heeft, en ookal een depressie en dat ik me wel erover moest informeren. Nou dat is nogal breed vlak informatie maar ik deed mijn research, prima. Ik herkende wat dingen terug. Erg geïnteresseerd in bepaalde dingen zijn en er alles van weten. Op details letten, heel eerlijk zijn zonder met de emotie van de andere rekening houden. Planning, structuur en controle zijn ook belangrijk. Altijd alles beter weten. Altijd gelijk hebben. Veel rekening moeten houden met details in het huishoud, met eten, hoe ik mijn hond noest opvoeden. Er komt wel elke keer iets bij voor mij gevoel. Klinkt heel vervelend maar op mijn werk moet ik ook van alles onthouden en er komen maar dingen bij. Het is een sport voor me. Ik doe mijn best. Maar ik heb ook niet altijd alles op het scherm. En ik heb ook een mening.
De laatste maanden is mijn vriend erg gespannen. Zou het door corona zijn, dat we elkaar maar in het weekend zien door de afstand, zijn examens aan de techniekschool en het bevoorstaande vakwerk wat ie noet schrijfen, de belasting van het zware overprikkelend werk van m, dat hij een camperbus heeft gekocht omdat ik de hond altijd op vakantie mee wil nemen, dat hij zijn woonkamer en keuken gerenoveerd heeft omdat ik het en vieze holte vond of eraan dat al zijn relaties naar 1,5jaar verbreken en hij zich daar onbewust ook druk om maakt?
Door dat ik zijn stress voelde en dit tot merdere, in mijn ogen stomme ruzies geleid heeft ben ik me gaan verdiepen in autisme, relaties en communicatie omdat ik merkte dat we daar allebijde, maar vooral hij, nog werk aan de winkel hadden. Ik praate met hem erover en heb daarme blijkbaar ook onzekerheid bij hem gecreëerd, want hij kreeg het gevoel dat we in de problemen zitten. Terwijl ik dat juist niet mijn bedoeling was en het erover gaat ons relatie te sterken. Vaak onstaan bij hem heel sterke gevoelens door iets wat ik zeg, doe of juist niet doe op dat moment. Ookal is dat niet mijn bedoeling en leg ik dat dan aan hem uit.
Ik begrijp niet waar zijn onzekerheid mij tegenover vandaan komt want hij krijgt van me alle bevestiging die ik maar kan bedenken. Maar door een heel klein ding vergeet die dat dan en de boel ontploft.
Hij word de laatste maanden zo vaak boos op voor mij zo onbelangrijke dingen. En omdat ik daar niet begripvol op reageer en me op mijn flikker laat geven escaleert de boel volledig. Afgelopen weekend was het mijn commentaar aan t einde van de film "ik had m toch liever in het engels gekeken" en dit weekend ging het erover dat het croissant verdrukt was. Terwijl ik wel wetend dat dit belangrijk voor m was de zak bovenop de boodschappen had gedaan maar dat was niet goed in zijn ogen en omdat ik geen zin had hiervoor op mn flikker te kregen en hem negerde in zn woede brak de hel los. Na 3dagen ruzien over dat hij authisme heeft en hij niks aan zulke woedeuitbarstingen kan doen was ik op en heb hem naar huis gestuurd, dat heeft hij heel letterlijk opgepakt en heeft al zijn spullen mee genomen uit mijn huis. Nou dat ik toch vrienden en familie heb ingelicht over de situatie ben ik erg opgelucht en vallen veel puzzelstukjes in elkaar. Jammer dat hij dat met niemand kan doen.
Ik denk dat we samen en mooie realtie hebben en ook kunnen hebben, maar ik wil respect voor elkaar! En ik wil niet het gevoel hebben dat alles op mijn shouders last. Wat kan ik van hem vragen? Hij wil niet in therapie en zegd ook dat hij niet gaat veranderen, hij is nu 37 en autisme is een ziekte waar hij niks aan kan doen. Ik vind dit niet fair.