Er is geen moment van ' rust' of zelfs pauze

Ik heb een uitermate lieve man. We zijn 52 en 47 jaar en sinds 2021 getrouwd. Na 5 jaar samen. Zijn bijstandsuitkering kwelde hem, dus heb ik hem gemotiveerd om zzp' er te worden. Sindsdien is hij supergelukkig. Hij kan zelfs grapjes maken. Zijn ass kan hij nu eindelijk een plek geven. Hij is echter ook een behoorlijk getroubleerd man. Veel trauma's en heftige levensverhalen. De diagnose ass-ptss kwam twee jaar geleden als een verlossing voor hem. Reeds vanaf dag 1 dat ik hem kende, 7 jaar geleden, had ik dat al direct de signalen gezien. Nu ik.... ik pas me aan. Maar er zijn grenzen. En ik heb mijn enorme rugzak: manisch depressief/ epilepsie/ diabetes/overgangsperiode etc. Dat begrijpt hij totaal niet. Daar kan ik begrip voor hebben, geen probleem. Hij is ongeschoold en nooit begrepen. Hij leert graag en vraagt veel. Er is echter iets anders, wat mij zorgen baart voor de toekomst: hij kan zich niet indenken dat ik hobby's heb. Dat is tijdverspilling, ik moet werken om geld binnen te halen voor onze kleinkinderen. Hij is als zzp 'er afhankelijk van mij voor de administratie en opdrachten vinden. Ik kan dat, ik wil dat, daar heb ik voor gekozen voordat ik besloot hem te motiveren zelfstandig te gaan werken.
Maar hij kent geen 9-5. Er is geen moment van ' rust' of zelfs pauze. De gedrevenheid en de ondernemers passie, daar heb ik respect voor. Maar ik heb ook tijd voor mij nodig. Bij het benoemen hiervan gaat hij direct op de "onbespreekbaar"-toer, geen discussie mogelijk en beschouwd verder aandringen van mij als ruzie maken...
Heeft iemand hier ervaring mee en hoe kan ik dit goed met hem bespreken, zodat hij het op zijn minst misschien zal kunnen gaan respecteren?!