Ik voel me enorm alleen

Beste eenzame vrouw

Vaak komt het korte lontje(zijn we ook achter gekomen door psycholoog) komt meestal door overprikkeling.

Ik weet nu bijvoorbeeld als mijn man thuis komt dat ik dan niet gelijk met allemaal vragen,of klusjes moet aankomen of teveel praten hem een halfuurtje rust geven terwijl ik bijvoorbeeld kook is meestal voldoende.
Mijn man is bijvoorbeeld erg moe na een werkdag door alle indrukken. Misschien dat je aan je partner kunt vragen waar kan ik bijvoorbeeld rekening mee houden en uitleggen waarom je moeite hebt met her korte lontje.

Dat van eenzaam zijn of weinig interesse(zo komt dat over)
is wel iets wat ik erg in je verhaal herken.
Mijn man bijvoorbeeld zegt weinig ik Hou van je
Ik vroeg eens waarom zeg je dat nooit? Hij zegt ja maar dat weet je toch! anders was ik toch ook niet bij je? en het gaat toch goed?
Vaak denken mensen met Autisme anders (spreken zich vaak niet uit wat betreft gevoelens) dan hoe wij het bijvoorbeeld zouden doen en soms bedoelen ze dat helemaal niet verkeerd maar staan er niet bij stil(zo was ons dat uitgelegd)
Weinig knuffelen herken ik ook erg nu vraag ik ook gewoon om een knuffel bij ons speelt het ook wel erg mee dat zijn ouders vroeger ook weinig knuffelde met de kinderen of met elkaar dus dat is ook weer een stukje opvoeding wat erbij komt kijken. Het beste wat je toch kan doen denk ik is erover praten met bijvoorbeeld een psycholoog hoe je dit nou het beste kan aanpakken en misschien met je partner(toch proberen uit te leggen wat je zo moeilijk vind) en vraag hem dan hoe zou jij als jij mij was en in deze situatie zou zitten het vinden?(voorbeelden geven) Mijn partner heeft gelukkig hulp gezocht en nu nog steeds maar anders had ik ook niet geweten om het aan te pakken. Een goede psycholoog vind ik persoonlijk toch een aanrader.

Stel je man wilt echt geen hulp of ook niet proberen aan zichzelf en de relatie te werken dan wordt het wel een hele lastige situatie.

Kan je er ook met familie of vrienden over praten?

Heel erg bedankt voor je reactie! Fijn om herkenning te lezen, al vind ik het rot dat jij hier ook mee worstelt natuurlijk. Hij wil geen hulp, dat is het lastige.

Ik geef hem ook alle ruimte als hij thuis komt, hij hoeft ook qua huishouden e.d. niets meer te doen, ik doe alles zelf. Het enige wat ik van hem verwacht is wat tijd en aandacht voor ons, een beetje gezelligheid.

Heel herkenbaar wat je schrijft, dat hij zegt "het is toch goed?" Want die hoor ik ook regelmatig als ik wat aankaart.

Ik snap echt dat hij anders denkt en anders is in die dingen, maar soms is het erg lastig. Laatst zat ik na heel slecht nieuws van een familielid te huilen op de bank. Ik had erg hard een knuffelof een arm me heen nodig. Maar hij kwam binnen, ging zitten met zn telefoon en maakte de opmerking "dan kan het maar beter snel klaar zijn". Niet echt waar je op zit te wachten op zo'n moment natuurlijk.

Ik praat er soms met mijn familie over maar die vinden dat ik beter verdien en er een punt achter moet zetten. Schoonfamilie is weinig contact. Mn vader is wel eens met ze gaan praten om te vertellen hoe t gaat hier maar na 1 bezoekje was dat t ook weer..

Beste eenzame vrouw

je stukje over dat jij alles doet in het huishouden heb ik ook lange tijd gedaan maar op een duur brak het me op.
Ik voelde me een tijd lang echt overspannen(ziek) omdat ik alle verantwoording in het reilen en zeilen in huis zelf wilde doen en ook om mijn partner te ontlasten.

Maar ik heb nu wel geleerd dat je ook echt goed voor jezelf moet zorgen. De psycholoog had ook duidelijk aangegeven iemand kan wel autisme hebben maar dat is nog geen vrijbrief.
Ik zet hem nu tegenwoordig gewoon aan het werk met duidelijke opdrachten. Ik heb aangegeven dat het me soms teveel wordt en hij best eens de vaatwasser kan uitruimen of de ramen zemen en nu doet hij dit inmiddels ook.

Jarenlang alles maar blijven doen zoals jij verwoord dat gaat je echt opbreken.
jammer dat je man het er niet voor over heeft om hulp te zoeken want ze kunnen hem goede begeleiding kunnen geven en inzichten aanreiken.
Zonder de psycholoog en de therapie waren we echt uit elkaar geweest of had ik een burnout.

Denk echt goed om jezelf.

Die stugge antwoorden die je partner geeft herken ik ook heel erg maar sinds de therapie is die daar ook veel meer op gaan letten hij vraagt nu zelfs uit zichzelf hoe gaat het met je?

Een paar jaar geleden had ik nog vaak(ook met andere mensen) dat die soms erg bot en stug uit de hoek kon komen of een vreemde reactie kon geven met emotionele zaken.
Ik had het daar soms wel echt heel moeilijk mee omdat ik zelf eigenlijk heel empatisch en gevoelig ben en soms schaamde ik me er ook weleens voor.
Nu die inzichten heeft let hij er meer op hoe die dingen verwoord.

Het enige dat ik kan zeggen(aangezien die geen hulp wilt)
met hem echt een gesprek proberen aan te gaan en echt zeggen hoe jij je voelt en dat je soms niet helemaal gelukkig bent met de situatie.
Ik vind het makkelijk gezegd dat de partners zich alleen moeten aanpassen ik vind zelf dat iemand met autisme ook aan zichzelf moet werken en de moeite doen voor zijn partner(om die ook het geluk te gunnen) weet jij waarom hij geen hulp wilt of wat is de reden daarvan?

Ontkent hij misschien dat hij autisme heeft en zogenaamd geen probleem?

@ eenzame vrouw je zin in jou stukje...

ik probeer het kort samen te vatten, maar ik hoor graag ervaringen van mensen die ook samenleven met iemand met autisme. Hoe zorg ik ervoor dat hij niet steeds zo'n kort lontje heeft? Beter in zijn vel zit en dat ook uitstraalt naar ons toe?

Je voelt je zelf heel erg verantwoordelijk voor zijn stemming maar in feite is hij hier zelf verantwoordelijk voor.
Ik kwam er bijvoorbeeld achter dat als mijn Man iets naars had meegemaakt op het werk bijvoorbeeld in plaats van te praten daarover kwam die thuis en zei niets(maar wel erg kribbig) of vermoeid overkomen. Bij hem speelt er dan meestal iets ben ik achter gekomen. Misschien is de vraag heel direct stellen waarom ben je vandaag zo humeurig nog wel het beste.
Ruzie daarmee voorkomen voorkom je niet maar soms kan het beter maar even spetteren(en dat alles eruit komt) dan continue je verantwoordelijk voelen voor zijn buien.
Autisme is geen vrijbrief om alles af te reageren op je partner je kan rekening met zaken houden maar ze zijn zelf toch ook echt verantwoordelijk voor zichzelf.

Mijn man had ook een tijd lang last om grenzen aan te geven zowel prive als op het werk als ik hem waarschuwde dan was het allemaal geen waar. Totdat die op een dag met een burnout thuis zat dit heeft hem toen ook wel de ogen geopend.

Heel erg bedankt voor jullie reacties, het is fijn om te lezen dat er herkenning is en jullie mijn bericht precies begrijpen. Heel fijn! Ik vraag vaak wat er is maar het antwoord is altijd "niets". Als ik vraag waarom hij humeurig is oid is de reactie "ik doe gewoon". Dus kom niet verder. Zo is hij eigenlijk altijd extreem boos tegen me als ik gewerkt heb en hij thuis was bij de kids. Heb al 100x naar een reden gevraagd maar volgens hem is er niets. Krijg er echt niets uit.

Hulp hoeft hij niet want er is niets, het helpt toch niet enz. (We hebben wel een tijd relatietherapie gehad maar daar was hij op zn best uiteraard).

Beste eenzame vrouw,

Misschien is hij tijdens het thuis zijn met de kinderen(wat vaak veel van ze zegt gezien de overprikkeling) misschien wel overprikkelt en moe en reageert het dan af op jou?

Als mijn man bijvoorbeeld naar de supermarkt was geweest en het was druk dan was die vaak ook humeurig(wegens overprikkeling)

Je hoort vaak(wat ik ook heb gelezen) dat mensen met bijvoorbeeld autisme die kinderen hebben het soms vaak te veel voor ze is(teveel drukte of lawaai) en dat vergt veel van ze.

Een paar jaar geleden was er ook een aflevering van kruispunt
over mannen met Autisme. volgens mij kun je die wel op uitzending gemist bekijken. het legt een hoop uit. ook daar werd jou situatie die je schetst beschreven door een vrouw. Ik hoop dat je er iets aan hebt!

Beste Eenzame vrouw.

Het is heel erg herkenbaar ( zie mijn verhaal nummer 27) Ik heb hem 2 weken geleden eruit gezet , hoewel we wel contact houden. Het is niet vol te houden met zo'n man en zeker als ze er zelf niks mee willen doen. Ik ben na 6 jaar op! Gelukkig heb ik geen kinderen met hem maar dit maakt het voor jou natuurlijk nog lastiger. Ik heb ook alles geprobeerd om ermee om te gaan , ik liep op m'n tenen. Het enige wat hielp was duidelijke grenzen aangeven. Daar werd het minder erg door maar het ging natuurlijk niet weg. Ondanks dat kreeg ik nog altijd de wind van voren. Hij zit ook de hele dag op de bank , op z'n telefoon te kijken, tv of gamen. Een kus kan er amper vanaf of hij gaat irritant doen met kusjes geven op een vervelende manier , beetje kinderachtig ook, of hij gaat dan etteren met me wel aanraken maar meer op een kietelende speelse manier, heel irritant. Komt niet liefdevol over of zo... Dat gescheld en getier zal blijven, en zeker zijn er dagen dat ze lief doen, maar je kunt niks van ze verwachten en je staat voor alles maar ook echt alles alleen. Ze hebben ook geen zelfreflectie, ze begrijpen niet hoe erg ze zijn. Het rare vind ik dan wel dat hij ( mijn partner) nu voor zijn ouders wel dingen doet die hij voor mij absoluut niet deed( of hij doet maar alsof ) . Dus ze het kunnen het wel. Het voelt zo oneerlijk. Alsof je wordt gebruikt of zo. Deze mensen hebben intensieve therapie nodig, ik vrees anders dat er niks zal veranderen. Wat je ook doet! Maar geef wel je grenzen aan en dat is het belangrijkst. En zeker zal je af en toe de wind van voren krijgen nogmaals, maar blijf sterk en zeg ook: dit is iets van jou en niet van mij, ik ga hier niet in mee .... Dat werkte voor mij het beste altijd. En dan loop je gewoon even weg naar een andere kamer en dan heeft hij tijd om erover na te denken. Heel veel sterkte !

Leontien, bedankt voor de tip! Ik heb het teruggekeken en ow wat herkenbaar! Mooie maar heftige uitzending.

Geestje, goed dat je voor jezelf gekozen hebt! Zonder kinderen was ik ook al weggeweest inderdaad. Ik weet echt niet hoe ik hem aan het verstand kan brengen hulp te zoeken.. ik ga je verhaal even lezen!

Ja kan ik me voorstellen. Ik snap hoe je je voelt en ook met kindjes lijkt het me nog eenzamer dan dat het al is. Je wilt het ook leuk samen hebben voor je kindjes. Heb wel echt met je te doen. Echt vervelend om te horen dat ook hij denkt dat er niks mis met hem is. Zo frustrerend allemaal! Ga er lekker op uit met de kindjes en denk aan jezelf! We hebben genoeg voor ze gedaan! Het is ook nu aan hun om iets voor ons te doen! Geen hulp willen of niet willen zien, is geen rekening houden met ons behalve met zichzelf. Heel heel heel veel sterkte! Ik hoop oprecht dat ook jij gelukkig gaat worden!

Lieve eenzame vrouw,
Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees in jouw verhaal.
Bij ons ging het redelijk goed totdat er kinderen kwamen.

Ik heb helaas geen tips, ik snap je gevoel van eenzaamheid echter als geen ander.

Ik denk dat er met veel therapie wel wat verbeteringen kunnen komen in jullie relatie, maar ik denk ook dat die nooit gelijkwaardig zal worden. ASS blijft namelijk ALTIJD.
Ik heb veel gelezen, enorm veel... zon beetje alles wat er te vinden is over samenleven met een partner met ASS. Wat ik vooral tegenkom is toch dat jij je, als iemand met een neurotypisch brein, toch moet blijven aanpassen.. Gewoonweg omdat jij dat beter kan. Maar ja, hoe lang houd je dat vol?
Ik gun je het intens.. en ik weet ook dat jouw partner wel van je houdt, maar hij kan het niet uiten vanwege de zwaarte van het gewone leven, dat hij elke dag ervaart.
Ik denk dat je je moet afvragen of jij degene bent die dit van hem kan dragen..... In elk geval mag jij ook leven, of een dag voor jezelf hebben.

Ik ben zelf niet sterk genoeg geweest om mijn relatie met mijn nu ex partner voort te zetten. Ik wil zo graag, maar ik ben op...
Zie verhaal 36

Waar ik enorm tegenaan loop is het schuldgevoel dat ik het niet meer kan opbrengen..... omdat ik weet dat mijn expartner niet bewust mijn leven wilde verzieken.. Hij voelde zich zelf ook onmachtig..

Kies voor jezelf en verlaat deze man. Het zuigt je leeg en als hij niet veranderd dan is dat voor jou en je kinderen ondraaglijk. Hij wilt kennelijk alleen zijn en houdt van negativiteit. Laat hem dan alleen zijn.

Hoi,

Ik herken veel in je verhaal. Zou je openstaan voor contact? Of is het gezien de datum, al te lang geleden? Zijn jullie nog bij elkaar?

Hoi Elle! Ik sta daar zeker voor open hoor. Ik kwam toevallig even hier om mn verhaal weer te delen. We zijn nogsteeds samen maar het breekt mij, maar nu ook mijn oudste, steeds meer op. Hopelijk lees je mijn reactie nog!

Nogsteeds samen, terwijl mijn eerste post alweer bijna 2jaar terug is geplaatst. Inmiddels weer veel eenzame momenten gekend tijdens sterfgevallen en een operatie van mij.. het ergste vindt ik alleen dat onze oudste zo'n last van hem krijgt. Zodra er maar iets geluid is schreeuwt hij alweer dat t zachter moet. Als de jongste huilt (omdat hij wat af wil pakken en dat mag niet) krijgt automatisch de oudste de schuld want door haar huilt hij. Dit resulteert in veel boze buien aan haar kant, en altijd moet ze huilen als ik ga werken en ze bij hem thuiszijn. Ik weet niet wat ik ermee moet. Hebben er elke week weer gedoe om, maar hij wil niet veranderen. Ik kan wel bij hem weg, maar dan zijn ze bijv een weekend bij hem en ben ik er helemaal niet meer bij, ook sochtends en savonds niet. (Nog even los van de woningnood ed). Zit echt met mijn handen in het haar. Huisarts heb ik wel op de hoogte gesteld van alles. Hij kan ons wel doorverwijzen maar de wachtlijsten zijn momenteel zo lang dat ze geen nieuwe mensen meer aannemen. Pfff

Hallo, ik herken jouw verhaal helemaal. Het lijkt wel mijn gezin. Onze oudste is ook altijd de klos bij mijn man. En de jongste die maakt het niet zoveel uit, het lijkt wel of ze zich afsluit voor hem. Ze leeft haar leven, met mij als moeder en haar broer( wij hebben het heel leuk, als hij er niet is). Ik heb nu hulp gevraagd bij mijn huisarts, mijn man wil nu ineens in therapie, na 7 jaar diagnose, en ik wil niet meer. Ik heb zoveel gegeven in 18 jaar tijd, dat de koek op is. Ik wil ook niet meer samen oud worden, bedenk je goed, als je samen oud word, dan moet jij je goed beseffen, dat er nooit echte liefde inzit( ja, op zijn manier natuurlijk), geen goed gesprek, geen knuffel, geen vragen van " hoe was jouw dag". En ik ben meer waard en zeker de kinderen, op deze manier ontneem jij je zelf het recht op een beter leven. En ieder mens heeft recht op geluk en liefde.Hopelijk kom je er uit, hoe nou verder, wens je heel veel geluk en liefde toe, en denk goed aan jezelf.

Beste,
Ik herken het ook allemaal. Een triestig leven zonder volwaardige communicatie. Ik sta er 90 pct alleen voor wat betreft de opvoeding van mijn kind. Ik zou graag in contact komen met iemand die snapt dat ik de boel niet kan in de steek laten en zo mijn kind uiteraard minstens deel van de tijd. Gelukkig heb ik mijn zoontje die me zoveel energie geeft.
Grtjes pieter

Poeh Linda en Pieter,
Wat heftig ook voor jullie!
Linda, Dat stukje liefde is inderdaad zo lastig. Ik weet dat hij wel van ons houdt, maar inderdaad op zijn manier, en die is anders dan de onze, anders dan wat wij nodig hebben.
Pieter, je bent zeker niet alleen, en wij begrijpen je allemaal!

Pieter ik sta wel open voor contact hoor aangezien je aangeeft dat graag te willen. Ik weet alleen niet hoe dat werkt hier zonder gegevens meteen openbaar te gooien

Ik sta ook best open voor contact maar evenmin een idee hoe dat hier anoniem kan of toch discreet.. Grtjes pieter