Tips bij kinderproblemen

Bij kinderen en jongeren is de beste manier de Socratesmethode te gebruiken in communicatie.

Deze houdt in dat je de ander vragen stelt en z’n denken stimuleert.

In plaats van te zeggen “Voorzichtig met die brommer” zou je ook kunnen vragen: “Ben je nou nooit eens bang op die brommer? Dat je pats onderuitgaat met al die glibberige bladeren op de weg?”

Dan gaan ze zelf nadenken. Volwassenen hebben de neiging om het denken van jongeren op “uit” te zetten door alleen maar te vertellen.’

Voor iedereen die iemand kent met ADHD:
Ik ben net zoals jij, maar toch heel anders.

Ik voel dezelfde gevoelens, ervaar dezelfde dingen. Maar gewoon net een beetje heviger. Als ik gelukkig ben, ben ik dolblij. Als ik boos ben, ben ik heel boos. Als ik verdrietig ben, ben ik er kapot van. Als iemand me pijn doet, voelt het alsof de hele wereld ten onder gaat. Alsof ik steeds opnieuw ervaar hoe erg het nu net was.

Soms neem ik alles persoonlijk. Bij alles wat er gebeurt lijk ik betrokken. En omdat mijn hersenen iets ander werken dan bij anderen, moet alles er bij mij op een andere manier uitkomen, meestal via mijn grote mond. Ik klink misschien boos. Je denkt misschien dat ik overdrijf. Maar omdat ik – bij wijze van spreken – geen uitlaatklep in mijn hersenen heb, zijn dingen die er met mij gebeuren meteen heel groot voor mij. Ik krijg geen kans om met mijn gedachten dingen voor te sorteren en de onzinnige gedachten eruit te filteren.

Ik ben geen slechte luisteraar, maar soms vind ik het moeilijk om me te concentreren. Een kraan die druppelt, een auto die voorbijrijdt; al dit soort dingen kunnen me afleiden. Ik zie je lippen bewegen, en soms, het spijt me, kan ik me niet concentreren op wat je zegt, hoewel ik het echt probeer.
Ik wil jou niet negeren, maar er zijn gewoon zoveel andere dingen om naar te luisteren. En als we in een volledig stille ruimte zijn, luister ik niet naar de stilte maar naar de gedachten in mijn hoofd. Want daar, daar het nooit stil.

Soms word je moe van me omdat ik je iets heb gevraagd en bijna onmiddellijk daarna dezelfde vraag opnieuw stel.

Nee, ik ben niet dom of heel langzaam van begrip. Het antwoord dat je me gaf is gewoon verloren gegaan tussen al de andere gedachten in mijn hoofd. Dus dan moet ik het opnieuw te vragen. En misschien nog een keer om het te onthouden.

Ik kan niet rustig op de bank liggen voor een avondje films kijken. Na een tijdje begint het te kriebelen in mijn lichaam, verlies ik mijn concentratie, en kijk naar alles behalve wat er gebeurt op het scherm. Dan vertelt mijn lichaam dat ik wat anders wil doen. Mijn geduld is alweer opgeraakt hoe goed de film ook is. Geef mijn vermoeide hersenen dan een pauze van tien minuten, zodat we weer verder kunnen kijken. Mijn hoofd kan al die indrukken gewoon niet zo snel verwerken.

Word je boos op mijn eeuwige gefriemel aan mijn telefoon, kleding en alles wat ik in mijn handen kan krijgen? Het is gewoon mijn manier om me te concentreren.
Af en toe kan jouw gevoelens niet begrijpen. Maar ik begrijp zo veel meer dan ik onder woorden kan brengen.

Want als ik ergens sterke gevoelens over heb, worden mijn hersenen door deze emoties in beslag genomen en krijg ik geen woord over mijn lippen. Dan ben ik druk bezig om mijn lichaam te beheersen, zodat ik geen ongewenste acties tegen mezelf of tegen anderen ga uitvoeren.

Laat ik overal dingen slingeren? Chaos is mijn manier om orde te houden. Want het is een chaos in mijn hoofd, dus voel ik mij veilig in de chaos. Dan heb ik juist het gevoel dat ik alles onder controle heb.

Ben je verrast dat ik het ene moment boos word en het volgende moment heel blij ben? Probeer het niet te begrijpen. Mijn stemming wordt volledig beheerst door mijn gevoel, dat altijd de overhand krijgt. En die emoties kunnen snel veranderen. Mijn hersenen zijn constant in beweging.
Waarom heb ik vaak conflicten met anderen? Dat is gewoon omdat ik een hekel heb aan onrecht en weiger om weg te kijken, als andere mensen in de problemen komen.

Om meergens mee te bemoeien is mijn specialiteit. Ik doe het niet om vervelend zijn, maar omdat ik niet de lafheid heb die kenmerkend is voor andere mensen. Ik denk niet aan de gevolgen van mij acties en begeef me vaak in gevaarlijke situaties met mensen waar ik medelijden mee heb.

Je denkt misschien dat ik een expert ben in het mezelf in verlegenheid te brengen. Je ziet het goed: ik kijk niet goed uit, spring in plassen water of lach hardop in gênante situaties. Ik doe wat er in mij opkomt. Zoals ik me op dat moment voel. Ik heb geen tijd om na te denken over wat andere mensen over mij zullen denken. Er er zijn zoveel dingen die me afleiden.

Ik kan instructies niet zo snel begrijpen. Soms moet je me tien keer iets uitleggen, tot ik het in één keer begrijp. Of als iemand anders het uitlegt en ik het ineens begrijp. Voor mij is het niet het belangrijkst wat je precies zegt, maar hoe je het zegt.

Word je er moe van dat ik altijd de sleutels verlies als we ergens heen gaan? En ze dan thuis gewoon in mijn jaszak vind?

Het is gewoon even wennen. Mijn brein is zo druk met de omgeving dat het geen tijd heeft om zich te herinneren waar dingen uiteindelijk liggen.

Wij, mensen met ADHD/ADD leven intensief. We willen meer weten. Wij haten meer. We rouwen meer. Maar we hebben ook meer lief. Want als we van iemand houden, doen we het niet alleen met ons hart, maar met ons hele lichaam.

Maar als je voelt dat je er even niet meer tegen kan? Neem een pauze. Neem een pauze van ons, we kunnen we heel stressvol zijn. Er is altijd wel iets met ons aan de hand. We zijn constant in beweging. Maar we zijn niet alleen intens en hyperactief. We zijn ook intelligent en creatief. We hebben gewoon een andere manier om over dingen na te denken, omdat onze hersenen niet filteren. We moeten overleven op onze eigen manier van zijn en handelen.

Je moet ons een kans geven.
Geef ons een kans om precies te zijn wie we zijn, laat ons profiteren van alle positieve dingen die onze handicap met zich meebrengt, en geef ons de kans om te laten zien hoeveel we om je geven. Je zult ons uiteindelijk begrijpen. En wees er trots op dat je deel uitmaakt van onze reis en ontdek de wereld via ons perspectief.

Stoei jij weleens met je vader, vraag ik regelmatig aan jongens tijdens een intake voor een 1-op-1-training. Meestal krijg ik een NEE als antwoord terug en soms hoor ik ook een JA, gevolgd door een, enigszins teleurgestelde ja maar. Want het stoeien duurt dan meestal maar kort, want vader vindt het dan te hard gaan en hij zegt dat het dan altijd op een gevecht uitloopt.

Als het antwoord een NEE is, wordt mijn volgende vraag waarom er niet gestoeid wordt. Meestal zeggen de kinderen: ‘Mijn vader is altijd druk met werken en als hij thuis komt is hij meestal moe’.
Als ik dan wel eens goed naar zo’n kind kijk, vind ik het jammer van de gemiste kans omdat kinderen het zo nodig kunnen hebben om deze vorm van aandacht te ontvangen.

Wat is stoeien?
Een vast onderdeel in mijn 1-op-1-training met jongens en hun vaders is stoeien.
Stoeien op een zachte manier alsof we zijn als water.

Ik maak een vader daarbij bewust dat het gaat om te leren mee te bewegen. In plaats van de spieren te verharden, juist de spieren te ontspannen. Op deze manier wordt stoeien een uitwisseling (non-verbale communicatie) tussen zoon en vader en geen gevecht. Stoeien heeft namelijk niks te maken met vechten.

Als je vecht, beweeg je tegen elkaar en met stoeien beweeg juist met elkaar.
Volgens mijn eigen praktijkervaring is stoeien juist een prachtige vorm van elkaar ontmoeten en verbinden. De verbinding tussen zoon en vader vindt plaats op een zachte manier waarbij de zoon de mannelijk energie kan ervaren en daarbij op een veilige manier zijn zelfvertrouwen en eigen waarde en zijn eigen kracht ontdekken.

Het ontdekken van je eigen kracht is een ervaring die je voor altijd meeneemt.

Wat leer je van stoeien?
Naast ontmoeten en verbinden heeft stoeien nog een belangrijke educatieve functie.
Door middel van stoeien kun je jongens duidelijk maken wanneer ze te hard of te ruw bewegen of wanneer een beweging te zacht of slap is. Zo leren jongens op een natuurlijke manier het verschil tussen zacht en hard en wanneer en hoe ze dit kunnen inzetten. Ook voor vaders is dit een prachtige ervaring waar ze in hun dagelijks leven veel aan kunnen hebben.

Ook aan het thema grenzen kan op deze manier zonder al te veel gepraat aandacht worden gegeven. Merk je bij het stoeien dat een jongen, onbewust je grens overschrijdt door bijvoorbeeld heel hard of heel ruw op je te vallen en je fysiek pijn doet, dan kun je het stoeien stop zetten en overnieuw beginnen. Zonder de jongens af te wijzen geef je op deze manier aan dat het te hard ging en dat we opnieuw beginnen.

Stoeien en met elkaar in beweging zijn en daarbij het voelen en spelen van de eigen en elkaars grenzen heeft volgens mij voor jongens een meerwaarde in de ontwikkelingsproces tot man.
Zodat zij op een dag weer aan hun zonen kunnen leren hoe je omgaat met de mannelijke energie en grenzen.

Kinderen en gescheiden ouders - 11 Tips

Tips voor ouders, leerkrachten en andere volwassenen die kinderen graag willen ondersteunen bij een scheiding. (uit: kinderen en gescheiden ouders van Charlotte Visch, grondlegster Integratieve Kindertherapie)

Direct na de scheiding hebben ouders en kinderen tijd nodig om hun leven in alle rust opnieuw in te richten. De normale gezinssituatie in totaal ontwricht. Iedereen is op een bepaalde manier bezig met het verwerken van verlies. De volwassenen met het beeld van het leuke gezinnetje, het goede huwelijk, het samen oud worden, de trouwe echtgenoot, het gevoel: dat overkomt ons niet”.

Voor kinderen verschuift er ook heel wat: het beeld van “mijn ouders en ik” verandert in “ik en mijn vader”en “ik en mijn moeder”. Juist op het moment dat het kind je het hardste nodig heeft ben je zelf ook bezig met een zwaar verlies. We pleiten dan ook voor de volgende zaken:

Tip 1: Houd een familieberaad

Houd een familieberaad en bespreek de mogelijkheid om steun te vinden buiten het gezin. Heeft elk kind een vriend(in) waar hij of zij terecht kan? heb jijzelf iemand bij wie je terecht kunt?

Tip 2: Het verlangen van het kind m.b.t. contact staat centraal staat

Start niet gelijk met de omgangsregeling, hoewel je als vertrekkende ouder recht hebt op contact. Soms is het raadzaam om een maandje rust te nemen.

Bespreek met de kinderen dat hun verlangen centraal staat. Laat het contact plaats vinden op grond van het verlangen van je kind. Kinderen kunnen heel goed aangeven wanneer ze naar iemand verlangen. Geef als ouders jullie kind de ruimte om altijd contact te leggen met de andere partner: telefonisch, per brief, per e-mail enzovoorts, maar leg dat niet vast in regels en schema’s.

Van belang is daarbij altijd te letten op de achterliggende motieven. Voelt het kind zich echt vrij van allebei de ouders of probeert het zich aan een van de twee aan te passen? Luister goed hoe en wat jullie kind communiceert.

Tip 3: Breng ze op de hoogte v/h proces, niet de volwassen inhoud

Geef de kinderen niet de illusie dat zij mogen meebeslissen als dat niet zo is. Breng ze op de hoogte van het proces ( =dat er oplossingen worden gezocht voor de financiën) tussen de ouders, maar vertel ze niet de volwassen inhoud (= je vader/moeder zeurt over geld)

Tip 4: Vertel dat jij als ouder de beslissing neemt

Vertel je kind dat je alles wilt bespreken, maar dat jij de uiteindelijke beslissing neemt omdat jij daarvoor ouder bent.

Tip 5: Zet je kind met haar/zijn leven centraal.

Zet je kind met haar/zijn leven centraal. Kinderen hebben vaste vriendjes en vriendinnetjes, waar de vriendschap gebaseerd is op verlangen van behoefte om bij elkaar te zijn.

Vriendschap is gebaseerd op gelijkwaardigheid. Gebruik daarom nooit de woorden “mama’s weekend”of “papa’s weekend, maar “jouw weekend” waarin je bij mij logeert of “jouw weekend” waarin je thuis bent.

Laat het verlangen groeien en heb geduld wanneer het een tijdje niets van je wilt weten. Dat is natuurlijk verschrikkelijk pijnlijk maar dat komt wel goed op den duur.

Andersom geldt hetzelfde voor de ouder die om wat voor reden dan buiten beeld is: laat je verlangen merken, zonder te claimen en let op je eigen achterliggende motieven.

Tip 6: Zet je kind en zijn individuele ontwikkeling centraal.

Zet je kind en zijn individuele ontwikkeling centraal. Het misverstand heerst dat partners over elkaar geen onaardige dingen mogen zeggen. Dat zou dan zijn om te voorkomen dat een kind in een loyaliteitsconflict komt.

Kinderen snappen er echter daardoor juist niets meer van: “Mijn ouders doen gewoon tegen elkaar en zijn toch gescheiden”.

Oprechter en daardoor duidelijker is het voor kinderen wanneer ouders onderscheid maken tussen henzelf en de ander: “Ik hou niet meer van hem/haar, ik heb ruzie met hem/haar en ik wil nooit/niet meer met hem/haar samenleven. Dat is uit, dat is over. Maar jij houdt natuurlijk wel van mama/papa.

Jij hebt geen ruzie, ik heb ruzie. Jij mag gewoon van hem/haar houden. Ik vind hem/haar niet meer lief en dat is jammer want dat zou het leven voor jou veel gemakkelijker maken. Wanneer jij wel liefde voelt voor hem/haar vind ik dat fijn voor jou.

Hiermee geef je als ouder aan dat er verschil is tussen je eigen beleving en die van het kind. Eventueel vertel je erbij: “ik hoop dat ik ook weer van iemand zal gaan houden, want dat is wel een fijn gevoel”.

Tip 7: Zet je kind met de eigen woonplek centraal

Zet je kind met de eigen woonplek centraal:
Net als volwassenen hebben kinderen maar 1 plek waar ze wonen. De andere plaatsen zijn om te logeren.

Er zijn volwassenen die kinderen vertellen dat ze nu twee huizen, twee woonplekken hebben.
Vergelijk deze situatie eens met een volwassen Latrelatie. Volwassenen die een aantal jaren een Latrelatie hebben kennen het gesleep met tassen, toiletspullen, een weekend wat veel te kort is, spullen die zijn vergeten.

Naar ons inzicht schept het idee van twee woonplekken verwarring en heeft dat gevolgen voor de ontwikkeling tot volwassenheid met betrekking tot honkvast en hechting. Sommige ouders gebruiken termen als moederhuis en vaderhuis, maar waar is dan mijn huis?

We denken dat er 1 thuis is en dat is de woonplek. Het andere huis is het logeerhuis, waar je kind zich natuurlijk wel heer erg thuis kan voelen. Het is echter essentieel dat een kind 1 plek heeft waar het echt woont en leeft.

Tip 8: Zet een kind ook met dubbele vakanties centraal

Zet een kind ook met dubbele vakanties centraal. Gescheiden kinderen gaan zowel met de ene ouder als met de andere ouder op vakantie.

Voor kinderen is het van belang om tussen beide vakanties even op hun woonplek tot rust te komen. 1 Nacht in hun eigen bed om eerdere ervaringen los te laten en fris en enthousiast in de nieuwe ervaring te duiken.

Daarbij komt, dat het afscheid nemen van de ene ouder even tijd kost en het zich kunnen richten op de andere ouder dan veel gemakkelijker gaat.

Tip 9: Maak verschil tussen “opvoedoverleg”en “ouderoverleg”

Wanneer jij of je ex-partner een nieuwe vriend/vriendin heeft gekregen maak dan verschil tussen “opvoedoverleg”en “ouderoverleg”. Ouders bepalen samen de grote veranderingen van hun kind in hun leven. Bij het opvoedoverleg is het juist van belang om de nieuwe partner(s) erbij te betrekken. Zij voeden immers mee op.

Tip 10: Wil je kind niet naar zijn vader/moeder? Onderzoek de motivatie

Wanneer je kind absoluut niet naar zijn vader of zijn moeder wil onderzoek dan uitgebreid de motivatie.

Wanneer het kind vanuit “solidariteit” met jou niet naar de andere ouder wil, is dit een slecht teken. Klaarblijkelijk ervaart je kind dat jij dit nodig hebt.

Wanneer echter blijkt dat het kind “klaar”is met de relatie met de andere ouder, dan is het van belang om achter je kind te gaan staan.

Maar pas er voor op om dit besluit te makkelijk te nemen. Wordt het contact te snel afgebroken, dan loopt je kind de kans in latere liefdesrelaties last krijgt van deze onafgemaakte relatie.

Tip 11: Leg de leerkracht van je kind uit in welk proces je kind zit

Leg de leerkracht van je kind uit in welk proces je kind zit en houd de leerkracht op de hoogte.
Die kan dan rekening houden met het (moeilijke) gedrag van je kind.

Heel veel volwassenen hebben geen idee wat een scheiding met een kind doet. Alle aandacht is gericht op het in balans brengen van de onrust in de binnenwereld. Leren wordt dan veel moeilijker en kost meer energie dan normaal.

Pak een boek, sla hem open op een willekeurige pagina en tel de woorden van een paragraaf. Tel nog een keer om er zeker van te zijn dat je ze goed geteld hebt.

Je begint met 1 paragraaf en zodra dit makkelijker gaat, tel dan de woorden op een hele pagina. Tel in je hoofd en alleen met je ogen, zonder met je vinger de woorden aan te wijzen.

Heb je zorgen over je kind? Vraag je je af of het wel goed gaat? Ik merk dat het leven tegenwoordig soms zo snel gaat, dat de aandacht voor elkaar erbij inschiet.

De eerste stap die je zelf zou kunnen zetten, is om elke dag een kort moment in te plannen waarin je bewust aandacht aan je kind geeft. Leg je telefoon weg, zorg dat je kind niet achter een scherm zit, ga samen een spelletje doen of maak een wandeling.

Tijdens dit soort activiteiten komt een gesprekje vaak gemakkelijker op gang. Het gaat niet zozeer om de duur ervan, met 5 tot 15 minuten heb je al een goed begin te pakken. Probeer op deze manier zicht te krijgen op hoe het echt met je kind gaat.

Heb je last van problemen met je kind of jongere en kom je er zelf niet meer uit? Een therapeut of psycholoog kan je dan verder helpen.

Het programma brandpunt heeft een mooi filmpje gemaakt "Het kinderbrein".

Achter uw kind gaan staan

Een kind met sensomotorische integratie problemen heeft extra steun nodig. U kunt hem die steun het beste geven door letterlijk en figuurlijk achter hem te gaan staan. Dit is heel belangrijk bij een kind dat de kans loopt snel in een conflictsituatie terecht te komen.

Vooral bij terechtwijzen en verbieden moet u niet voor hem maar achter of naast hem gaan staan. U geeft hem daarbij het gevoel dat u hem steunt, ook al doet hij iets wat u niet goed vindt. U kunt daarbij natuurlijk ook uw armen even op zijn schouders leggen en zo van achteren wat druk uitoefenen.

Een andere groep kinderen waarbij het belangrijk is om achter hen te gaan staan, zijn kinderen die eigenlijk te aanhankelijk te zijn. Ze lijken nog niet voldoende weerbaar te zijn. Ze zullen vaak op schoot zitten en tegen u aanhangen met hun gezicht naar u toe. Soms springen ze ook letterlijk op uw schoot en hangen aan uw nek.

Het is niet verstandig om dit helemaal te verbieden. Maar wanneer ze op uw schoot zitten, zet hen dan zo, dat ze met hun rug naar u toe zitten. U geeft dan toch steun, maar ze kunnen hun aandacht op de omgeving richten.

Het beste kunt u ze bij hun heupen steun geven, zodat ze zelf goed gaan zitten en minder op u hangen. Na een tijdje kunt u dan proberen om ze voorzichtig van uw schoot af te duwen, om ze zelf weer iets te laten ondernemen.

Hoog begaafdheid= grote intellectuele capaciteiten, een grote intrinsieke motivatie om te presteren, en een grote mate van creativiteit. Denken gebeurt gelijktijdig, parallel, op verschillende niveaus, en kan zeer intens zijn.

- Het brein sorteert, analyseert en verwerkt grote hoeveelheden data en staat zelden tot nooit stil.
- Denken vindt veelal plaats in beelden en wolken beelden, en in mindere mate talig of op elkaar volgend

Naarmate het kind eerder handvatten heeft die hem helpen adequaat om te gaan met zichzelf en de leerproblemen die hij ervaart, is er meer kans op een positief.

Overigens, indien de hoogbegaafde zijn intellectueel vermogen niet ten volle gebruikt in zijn leven, zal hij, net als dat bij, bijvoorbeeld, topsporters het geval is, dit vermogen ten dele kwijtraken. Dus, hoogbegaafdheid moet geoefend en gevoed worden, anders wordt het gewone begaafdheid.

- Makkelijk overprikkeld raken omdat ze aan weinig prikkels al voldoende hebben; zijn geneigd zichzelf 'uit' te schakelen wanneer dit dreigt te gebeuren. Dus de goede prikkels aanbieden.

De oplossing is al op vroege leeftijd het kind veel feedback te geven op inzet en persoonlijke groei, en het concept hoogbegaafdheid als talent verbinden met de eigenschap inzet,mogen falen en de relativiteit van alles.

Veel hoogbegaafden zijn al van jongs af aan gewend problemen op te lossen door ze te begrijpen waar leeftijdgenoten leren problemen op te lossen door procedures te doorlopen. Het resultaat hiervan is dat het geheugen van deze hoogbegaafden matig getraind is en ze nauwelijks over strategieën beschikken indien ze er op eigen denkkracht niet uitkomen. Ook dat leidt tot het niet aangaan van problemen die 'te moeilijk' lijken.

De oplossing is al op jonge leeftijd hoogbegaafde kinderen te trainen in het gebruik van het geheugen en meerdere oplossingsstrategieën

Belangrijk is het kind te leren over waarom mensen samenwerken, over het verschil tussen individu en groep, over communicatie en interactie, over erbij horen of niet. Want om samen te werken voor een beter resultaat kan hij het beter alleen doen. leren samenwerken is nodig om geen einzelgänger te worden.

Hoogbegaafden kunnen vele wegen zien in datgene waarmee ze bezig zijn. Dit heeft zijn mooie kanten - je kunt echt heel veel van iets te weten komen - en tegelijk is het een nadeel - er is altijd iets wat je nog niet weet maar wel kunt weten, wordt je onzeker van en vermijden van opdrachten waardoor faalangst kan ontstaan. Dus duidelijk zijn in wat je verwacht; Kaderen!

Zaak is dat wat van het kind verwacht wordt, duidelijk te kaderen en op te delen in hapklare brokken, stappen. Ook hoe de ene stap op de andere aansluit. Dit hoeft niet per se sequentieel, maar wel bij voorkeur beeldend en zodanig dat hij er houvast aan ontleent: het gaat om kaders en begin- en eindpunten. Het gaat om structuur

Tevens is het zinnig dat de hoogbegaafde leert dat alles willen weten een utopie is en meestal ook niet gewenst, en dat in de eigen begrenzing in en focus op waarmee je bezig wilt zijn, de persoonlijke rust en zelfs het persoonlijk geluk liggen.

Helpen te leren in plaats van helpen door op te lossen.

Wil je je (/een) kind helpen met zijn problemen?

Denk dan eerst eens aan het volgende:
van welke situaties, momenten of ervaringen in je leven heb jij het meest geleerd? Zijn dat momenten waarop je direct slaagde? Of de momenten die je al ploeterend en zwoegend tot een goed einde bracht?

Mensen leren het meest door ervaren; door een samenkomen van meerdere domeinen zoals denken, doen en voelen.

Volwassenen zullen veelal de neiging hebben een kind te helpen met 'Kom maar hier dan doe ik het voor je', 'wat is je probleem? Dan los ik het op'.

In plaats daarvan kun je je kind zo optimaal mogelijk in de gelegenheid stellen binnen veilige grenzen zelf te leren. Door het kind te laten proberen, door te laten falen of fouten te maken en door zichzelf te laten corrigeren en wellicht uiteindelijk te laten slagen. Jouw rol als volwassene is enkel aanwezig zijn en beschikbaar te zijn voor hulp, een steuntje in de rug of in de voorbeeldrol. Laat je kind zelf bepalen of en wanneer hij van deze beschikbaarheid gebruik wil maken.

Je grijpt enkel in als het handelen van je kind tot directe onomkeerbare schade voor zichzelf of anderen kan leiden.

Houdt daarbij in gedachten dat iedereen het verdient om op zijn eigen manier te leren, op zijn eigen manier tot de oplossing te komen.

Hoe kan het zover zijn gekomen dat er zoveel kinderen zijn met een etiket?

https://www.npo.nl/zembla/18-04-2013/VARA_101306855

Veerkracht vergroten

Je kunt je kind ondersteunen in lastige situaties door het niet in de slachtofferrol te plaatsen, dat maakt hem kwetsbaarder. Als je medelijden hebt met je kind en meegaat in zijn verdrietige gevoel, belandt hij in een negatieve spiraal waar jullie samen moeilijk uit komen?

Wat je wel doet is: erkennen in zijn verdriet en vragen hoe hij het op gaat lossen? Vragen of hij daarbij jouw hulp nodig heeft.

Wist je dat pubers verveling nodig hebben?
Het brein is pas rond 24 jaar uitgerijpt en volgroeit. De puberteit is een belangrijke ontwikkelfase voor het brein. Vanuit verveling kan een brein tot creatieve ideeën komen.. Gun de puber zijn verveling.

Als je kinderen wil krijgen of al hebt, is het goed om te beseffen wat iets van je kind is of wat van jou is.

Ouders kunnen hun eigen thema`s en innerlijke conflicten in hun kind terug zien, terwijl het eigenlijk iets van hen is waar zij mee aan de slag moeten.

Probeer eerlijk in de spiegel te kijken en te bedenken en voelen wat bij jou hoort, en hoe dit in de interactie met je kind terugkomt. Zoek een therapeut als je hier zelf niet uitkomt.

TASTZIN
Ons tastzintuig is overal op ons lichaam op een andere wijze actief, afhankelijk van de functie die ze hebben per plaats. Zelfs als er een haar tussen je tanden zit, kun je die voelen.
Elke vinger tast anders af (ontdek zelf het verschil maar eens).
Ook in je mond, je keel en je slokdarm zitten tastlichaampjes.
Je hebt ze nodig om de buitenwereld te ontdekken en via diezelfde buitenwereld je eigen lichaam bewust te worden. Het is je ultieme beveiligingssysteem.
Wanneer je iets aftast, pendel je eigenlijk tussen die buitenwereld en je eigen binnenwereld heen en weer.

Het bewust voelen heeft een regulerende werking op het zenuwstelsel.
Kinderen met natte, klamme handjes - wat een teken kan zijn van een niet goed regulerend systeem - krijgen door voelactiviteiten weer droge handen.

Kinderen die druk en gespannen zijn, worden door gerichte voelspelletjes weer rustig. Kinderen komen van hun vijfde versnelling terug in hun eerste versnelling; ze komen terug in het NU.
Kinderen leren hun begrenzing kennen en zelf bepalen dat & hoe zij er binnen kunnen blijven en dat & hoe zij buiten hun grenzen kunnen treden, hun grenzen kunnen overschrijden.
Grenzen zijn de muren van hun huis.

Er zijn binnenmuren en er zijn buitenmuren. En er is een spouwmuur voor de nodige isolatie.
Kinderen moeten leren dat & hoe zij de ramen en deuren die naar buiten gaan, kunnen openen en sluiten.

Hetzelfde geldt voor de ramen en deuren aan de binnenkant.
Een hele toer !

Wanneer een slak op onderzoek uitgaat, komt hij deels uit zijn huisje, steekt zijn voelhorens uit en tast daarmee de omgeving af. Bij gevaar en onheil trekt hij zijn voelhorens in en kruipt weer in zijn beschermende huis.

Die kunst moeten onze kinderen (en wij ook) zich eigen maken om niet overprikkeld te raken.
Bij veel kinderen in deze tijd staan alle voelhoorntjes op steeltjes gericht op die ongelooflijk interessante, impressievolle buitenwereld.

Kleine kinderen kunnen nog niet selectief ramen en deuren openzetten en sluiten; zij kunnen nog niet selectief omgaan met al die prikkels. Ze horen, zien, ruiken, voelen alles.

Ieder kind komt met een puur persoonlijk zenuwstelsel ter wereld. Daar is veel variatie in mogelijk . Ieder kind heeft zijn eigen temperament. Een cholericus heeft een andere verschijningsvorm dan een flegmaticus. We moeten oppassen om ze dan niet te snel als adhd er of add er te bestempelen Er zijn enorme variaties in zintuigbelevingen van kinderen mogelijk

Oliver Sacks, een bekend psychiater / publicist was zo’n kind. Hij kwam er pas op latere leeftijd achter dat wat hij had en heeft, niet bij iedereen zo was en is. Hij kan geen gezichten onthouden maar wel de stemmen en de lichaamstaal van mensen.

Er zijn mensen die muziek horen en tegelijkertijd kleuren waarnemen.
Er zijn mensen die geuren waarnemen in kleuren.
Etc. etc.
Oliver Sacks heeft daarover gepubliceerd; over allerlei variaties die er zijn in vermenging van zintuigsignalen.
Naast deze abnormaliteiten zijn er ook heel veel kinderen met een overgevoelig of een ondergevoelig zenuwstelsel.

Met hun krijgen wij als therapeut vaak te maken.
Bij overgevoelige kinderen kan zelfs de zachtste aanraking pijn doen. Soms verdragen zij stevige druk beter dan strelingen. Zij hebben een andere gebruiksaanwijzing. Wanneer je de streepjescode van deze kinderen niet ontdekt missen die kinderen veel.
Je kunt dit overgevoelige zenuwstelsel desensibiliseren door goed functies die wel verdragen worden aan te bieden.

Er treedt dan gewoontevorming (habituatie) op.
Het kind wordt in staat gesteld om zijn voelen op zijn eigen manier tot ontwikkeling te brengen.
In de hersenen ontstaan nieuwe circuits. Het kind maakt een uitgebreidere Tom-Tom.
In de hersenen is een voortdurend proces gaande van snoeien en uit-g-roeien van zenuwweefsel. Wat niet wordt gebruikt (gestimuleerd) wordt vernietigd (gesnoeid) om ruimte te maken voor uitgroei van belangrijke verbindingen.

In Japan brabbelen baby’s net als hier. Ook de L-klank en de R-klank. Die klanken komen niet voor in de Japanse taal. Het gebiedje in de hersenen dat bij die klanken behoort, is op vierjarige leeftijd geheel verdwenen omdat het niet wordt gebruikt. Op later leeftijd is het moeilijk voor Japanners om die klanken alsnog (weer) aan te leren.

De juiste stimulatie geven.
Je brein moet snoeien om te groeien.
Vele verbindingen tussen zenuwcellen (synapsen) verdwijnen.
Om chaos in de hersenen te voorkómen, wordt in de pubertijd de bedrading omgegooid.
Slaaptekort (zo blijkt uit Amerikaans onderzoek bij muizen) maakt dat je in plaats van synapsen af te breken er juist bij maakt.

Hersenontwikkeling bij baby’s kost 75 % meer energie dan onze hersenen nu gebruiken. Daarom is slaap voor een baby onontbeerlijk. Ook het puberbrein met zijn enorme herstructurering van hersenen heeft veel slaap nodig. Op oudere leeftijd waanneer de hersenen hun min of meer vaste patronen hebben ,kan je met minder slaap toe

Ons werkgeheugen heeft maar een beperkte capaciteit. Het lange termijn geheugen kan veel meer bevatten,maar wil je het daar in opslaan dan moet je dingen vaak herhalen en ook daadwerkelijk doen. Alles wat je niet zo opslaat verdwijnt uit het geheugen. Om plaats te maken voor wel relevante informatie

Ingrid van der hum 04-04-2017

Wil je kind niet slapen? Laat hem/haar een knuffel op de buik leggen en wieg de knuffel heen en weer door steeds met je buik in en uit te ademen. Zo komt je kind tot rust en zal steeds sneller inslapen.

In de broek gepoept? Vraag niet aan je kind of het in de broek gepoept heeft want dit is duidelijk te ruiken. Zeg dat je ruikt dat het in de broek heeft gepoept en dat het zich moet gaan verschonen. (vanaf vijf jaar).

Om tot leren te komen heb je de volgende vaardigheden nodig:

Taalvaardigheid: het vermogen om te luisteren en te spreken, aangeven van behoeften en woordengeven aan (innerlijke) belevingen.

Sociale vaardigheid: het vermogen om relaties aan te gaan, het tonen van respect en beleefdheid in contact met andere mensen.

Executieve vaardigheden: reguleren van gedrag dat emotioneel bepaald is en waarbij met andere mensen een rol speelt: werkgeheugen (informatie actief houden om je aandacht te richten), inhibitie ( prikkels reguleren om doelgericht bezig te zijn en te blijven), schakelen (kunnen wisselen tussen taken, omgevingen, omstandigheden) en planning (problemen definiëren en oplossingen bedenken).

Bovenstaande vaardigheden werken als een geheel samen. Iedere vaardigheid is onmisbaar in het geheel. Het kan daarom gebeuren wanneer er een vaardigheid ontbreekt er een soort van kortsluiting ontstaat in het gehele systeem en de andere vaardigheden ook niet goed meer werken.

Dit geeft veel innerlijke onrust en emoties als boosheid, angst van binnenuit weet een kind dan niet altijd goed te reguleren om vervolgens ook nog de aandacht te kunnen richten op het bedenken van een oplossing die overeenkomt met zijn behoeften. In plaats daarvan zal een kind boos en onrustig kunnen reageren.

Je kunt dit overprikkeling noemen maar een nadeel van zo’n verklaring is dat een kind niet verantwoordelijk wordt gesteld voor zijn gedrag (dat wordt immers veroorzaakt door een ‘teveel’ aan prikkels vanuit de buitenwereld, dus hij kan er niks aan doen) en dat de enige logische oplossing, namelijk prikkels verminderen, nauwelijks haalbaar is.

Hij kan niet in een soort van bubbel leven waar prikkels hem niet langer bereiken. Dat zou ook niet goed zijn: elk kind heeft prikkels nodig om te groeien en zich te ontwikkelen.

Bovenstaande vaardigheden werken als een geheel samen. Iedere vaardigheid is onmisbaar in het geheel. Het kan daarom gebeuren wanneer er een vaardigheid ontbreekt er een soort van kortsluiting ontstaat in het gehele systeem en de andere vaardigheden ook niet goed meer werken.

Dus altijd goed kijken naar welke vaardigheid heeft een kind te leren om weer in balans te komen.

SCHOOLKEUZE(STRESS)

‘Wie van de ouders doet nu werk waarvoor hij heeft geleerd?’

Deze vraag kregen alle ouders tijdens een ouderavond van mijn zoon. Maar 1/3 van de ouders stak hun hand op…

Er is veel angst, onzekerheid en stress onder pubers en jong volwassenen die een keuze moeten maken welke opleiding ze gaan volgen. De gedachte: ‘De keuze die ik nu maak bepaalt de rest van mijn loopbaan’, ligt hieraan vaak ten grondslag. Ook ouders kunnen meegaan in deze gedachtegang; ‘Stel je voor dat mijn kind nu een verkeerde keuze maakt, hoe bepaalt dit zijn toekomst..?’

Weet dat de keuzes die ze nu maken belangrijk zijn, maar ze zijn niet in beton gegoten. Tieners hebben nog meer dan genoeg tijd om hun plannen bij te sturen. Je loopbaan is niet alleen afhankelijk van de opleiding die je hebt gedaan. Er zijn meer factoren die van invloed zijn op je loopbaanrichting.

Weet dat niet alle leermomenten op school liggen. Er wachten veel mooiere en belangrijkere gebeurtenissen in het leven van je kind...

Hilma Dekens
Counsellor & Coach

Wil je je kind een compliment geven zodat het effect is dat het een volgende keer weer doet, doe dit dan op een effectieve manier:

Beschrijf wat je ziet.
'Alle boeken staan weer op de plank, je speelgoed zit in de kist onder je bed, je skeelers staan in de kast en je sportkleren liggen in de was'.

Beschrijf wat je voelt.
" Wat fijn om in zo'n kamer te komen'

Beschrijf de prestatie en vat het samen in een woord.
'Je bent al een uur bezig geweest met het leren van die woordjes. Dat noem ik nog een doorzettingsvermogen!

Op naar zelfstandigheid van je kind!

Kinderen wordt al vroeg gevraagd wat ze later willen worden. Voor kinderen is dit een grote vraag. Een kind heeft nog duizend stapjes nodig om antwoord te kunnen geven op deze vraag. De stapjes in zelf doen gaan niet allemaal dezelfde richting op.

Soms doet een kind een paar stapjes vooruit en dan weer wat achteruit. Zelfstandigheid gaat voor een deel over de cognitieve ontwikkeling en voor een ander deel over de vaardigheid om je eigenheid te durven tonen, je grenzen te bewaken en relaties en vriendschappen te onderhouden.

Het is fijn als een kind de tijd heeft om te oefenen in zelfstandigheid. Ook al gaan de keuzes voor het jonge kind over het kiezen tussen pindakaas of hagelslag, voor het kind is dit oefenen voor wie het wil zijn om zo zich stapje voor stapje zich los te maken van zijn opvoeders en te ontdekken wie het zelf is.

Geef ruimte als ouders aan je kind om het zelf te doen! Doe dit op een manier die bij de leeftijd past en die het kind aankan.

Naast het hebben van een relatie als partners hebben ouders, toen er kinderen kwamen, er een nieuwe taak bijgekregen, namelijk die van gezamenlijk ouder -schap.

Ga er als ouders eens voor zitten om uit te wisselen welke bewuste en onbewuste opvoedingsdoelen ieder van jullie heeft? Wat heb je meegekregen van je eigen ouders wat je je kinderen ook mee wilt geven? Herkent de andere ouder dit of juist helemaal niet?

Omdat kinderen op andere leeftijden om andere opvoedingsdoelen vragen en jullie zelf ook in ontwikkeling zijn, zou je met elkaar op dit gebied jaarlijks 'apk'-moment kunnen afspreken.

Het is belangrijk voor ouders/opvoeders om zich te realiseren dat een kind moet worden opgevoed en zichzelf niet kan opvoeden.

Vraag daarom niet steeds aan je kind hoe het denkt zijn/haar probleem op te lossen.

Help het kind door als opvoeder een keuze te maken die goed is voor het kind en vertelt het waarom. Ook al is een kind het er niet mee eens...wees een liefdevolle, krachtige en betrouwbare ouder en opvoeder die kan verdragen dat een kind het niet eens is met je keuze.

Het kan alles nog niet begrijpen en mag (leren) vertrouwen dat zijn/haar ouders een keuze maken die goed is voor hem/haar.

EMDR EN EEN JONG BREIN
EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) is een behandelmethode voor kinderen, jongeren en volwassenen die iets heftigs hebben meegemaakt en daardoor psychische problemen hebben gekregen.

Wetenschappers denken dat herinneringen aan de nare ervaring(en) in zo’n geval niet goed zijn opgeslagen in het geheugen, waardoor deze problemen ontstaan. Soms is het heel duidelijk waardoor de klachten zijn gekomen. Maar soms ook niet.

Vooral bij kinderen en jongeren is het niet altijd makkelijk om onverwerkte herinneringen als zodanig te herkennen. Wanneer kinderen/jongeren dwars of prikkelbaar zijn wordt dit nog wel opgemerkt, maar wanneer kinderen/jongeren stilletjes of overmatig rustig zijn valt dit minder op.

Kinderen/jongeren begrijpen zelf vaak niet waarom ze ergens last van hebben. Ook houden kinderen/jongeren hun klachten vaak voor zich omdat zij hun ouders niet willen belasten.

Mooi is te zien hoe snel het kan gaan bij kinderen en jongeren. Natuurlijk is dit persoonsafhankelijk, afhankelijk van het trauma en de duur van het trauma. Maar hun brein is nog zo “flexibel” dat ze vrij vlot op een sessie reageren. Daarbij kan het voor kinderen en jongeren ook prettig zijn aangezien er bij EMDR minder gepraat hoeft te worden.

Als ik jongeren/kinderen behandel ben ik elke keer weer verbaasd als blijkt hoe snel er geen emotionele lading meer is. Soms zelfs na 10 minuten EMDR. Met verwondering vraag ik me dan af of ze maar wat zeggen om van dat gekke gezwaai met vingers of van dat getik op je oren af te zijn?
Maar niets is minder waar.

De jongeren die ik behandeld heb voor nare ervaringen of angsten ( o.a. sportincidenten, faalangst, pesten, mishandeling) stonden in “no time” weer buiten met een verbaasde, grote grijns op hun gezicht. Zelfs bij de tweede sessie bleek de emotionele lading nog te zakken of gezakt te zijn.

Jonge kinderen die last hebben van faalangst, tandartsangst, nachtmerries, nare ziekenhuiservaringen etc staan ook vrij snel weer in hun kracht. Jonge kinderen versterken vaak het proces door lichamelijk mee te doen tijdens de sessie: ze tikken mee op hun eigen wang, of steken hun tong uit en gaan hiermee heen en weer op het ritme van het tikken. Ik vraag dit niet van hen, dat gaat vanzelf.

Het is mooi om te zien dat 3 tot 5 sessies EMDR zo snel al een verademing teweeg kan brengen!

KINDEREN/JONGEREN AAN HET WOORD:
EMDR vond ik op het eerste moment erg spannend, maar het viel eigenlijk wel mee, haha! Super bedankt voor alle moeite! Voel me nu echt veel beter! (15 jaar)

Ik had altijd hele erge zenuwen voor een toets of voor een wedstrijd. …… Ik snapte niet hoe ze het deed maar het hielp super goed. Nu gaat het super goed met mij. Ik ben niet meer nerveus voor een wedstrijd of toets. Echt fijn! (10 jaar)

Onze S. (11 jr) heeft haar nare ervaringen van haar ziekenhuisperiode na een paar sessies EMDR mooi geparkeerd! Ze slaapt weer goed. Ook haar stress rondom toetsen is door EMDR verminderd, waardoor ze rustig haar Entree toetsen is gaan maken. Helemaal top! Dank Germien.

Heee Germien, ik ben geslaagd voor de HAVO! Je hebt me heel erg geholpen, ik heb er veel aan gehad. Heel erg bedankt! (18 jaar)

Mijn zoon van 7 was heel bang om alleen boven te zijn, en alleen naar boven te gaan. Hij had gedroomd over wolven en had sinds die tijd het gevoel dat er altijd wolven zaten. Dat heeft zeker een half jaar of een jaar geduurd. Na één sessie EMDR durfde hij weer alleen naar boven.

Share the post "EMDR en een jong brein"

Jongeren hebben ruimte nodig om te experimenten met hun gedrag om uit te vinden wat voor soort volwassene ze willen gaan worden. Voor ouders van jongeren is het goed, om dit te beseffen.

Geef hen de ruimte om te experimenteren met gedrag. Wees flexibel en gebruik humor om wat gebeurt in deze turbulente fase van het leven van de jongere te kunnen relativeren. Dit alles kan alleen, als de jongere heel goed te weet, waar de grenzen van het experimenteren liggen.

Het uitdagende aan de opvoeding van pubers (en adolescenten) is, dat zij zelf willen bepalen, wat zij wel en niet doen en tegelijkertijd deze verantwoordelijkheid nog niet aankunnen.

Dit laatste heeft met de op dat moment nog onvoldoende rijping van het brein te maken. De opvoeding vraagt van ouders dus een behoorlijke dosis flexibiliteit en veerkracht.

Dus ouders: zorg extra goed voor jezelf. Investeren in je eigen rust en vrolijkheid is dus indirect investeren in je (puber-)kind.

Soms vinden pubers het niet makkelijk om tegenover elkaar over minder fijne gebeurtenissen te praten.

Om actief bezig te zijn maak ik samen met hun een levenslijn met aan de ene kant positieve gebeurtenissen en aan de andere kant de minder mooie gebeurtenissen.

Ze mogen dan zowel aan de positieve als a de negatieve kant 3 of 4 gebeurtenissen uitkiezen waar ze dieper op in willen gaan.

Dat zorgt ervoor dat ze breder gaan kijken en dat ze het beter aankunnen om over de minder fijne ervaring te praten.