Ongewenst kinderloos - forum lotgenoten
Lotgenoten ongewenst kinderloos
Ben je ongewenst kinderloos?
Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.
- Je kunt hier je hart luchten.
- Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
- Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.
Ontdek hier de verhalen van andere mensen die ongewenst kinderloos zijn en deel jouw eigen verhaal.
Inhoud
1. Overzicht met alle verhalen 2. Bekijk alle verhalen - uitgebreid 3. Voeg zelf een verhaal toeOverzicht verhalen
Alle verhalen
Ik ben 58 alleenstaand en kinderloos (Verhaal 48)
Naar andere woonvormen en wil ook geen zielige oude vrijster worden. Het valt me op dit moment zwaar. Als ik alleen reis gaat dat beter maar ik zou zo graag een thuis ervaren. Samen leven. En ik zoek contact met vrouwen of mannen in dezelfde situatie om mee te connecten. ik ben een ontwikkelde sportieve vrouw. Zijn er hier gelijken die contact willen? Groet
Verdrietig hoe het vergaan is in je leven… maar dapper dat je het deelt… misschien helpt het (ook voor mij) om voor deze eenzame gevoelens uit te komen en te delen met anderen.
Ik noem het ook wel “gestold verdriet”… en ik ervaar zelf dat de kinderloosheid met het ouder worden er niet gemakkelijker op wordt. Ook de oma-rol wordt/is niet vervuld. Inmiddels ben ik 67… en ik zie nogal tegen de toekomst op. Weliswaar ben ik getrouwd, maar dit verdriet is voor ons lastig te delen met elkaar. Het zet ook nogal een wissel op je relatie als een van beiden meer gesloten is en de ander nogal hoogsensitief.
Ik voel me vaak buitengesloten en een “buitenstaander”… terwijl ik mij in mijn leven zo erg gericht heb op anderen, (gezondheidszorg, yogalessen) is , nu mijn werk is weggevallen wel erg veranderd.
Ik doe genoeg leuke dingen, kunstgeschiedenis, vrijwilligerswerk in de kerk en in een kunstcentrum, museum bezoek.
De kinderloosheid is ook geen thema wat erg toegankelijk is om over te praten.. ik merk vooral veel onbegrip.
Ik zal hier zelf mee moeten dealen… maar soms weet ik ook niet meer hoe ik dat moet doen.
Hoop hebben we niet meer (Verhaal 50)
Half 2016 toch maar gemeld bij de huisarts waarna we de medische molen in zijn gegaan. Helaas bleek in september 2016 dat mijn partner volledig onvruchtbaar was door een genetische afwijking.
Na het allemaal een beetje te hebben laten bezinken zijn we met goede moed met een donor van de donor bank begonnen met inseminaties. Helaas na 12 pogingen hebben we moeten concluderen dat het op deze manier niet zou werken. Daarom met een icsi traject begonnen. Hier waren 11 blaasjes en 8 eitjes uitgekomen. Met een verse terugplaatsing hadden we de hoop weer in ons hart. Helaas bleef ook hier een positieve test uit. Met 2 cryo's (ingevroren embryo's) hadden we nog de hoop dat het goed kwam. Helaas mislukte de eerste en de tweede bleek het al te begeven bij het ontdooien. Het verdriet was dan ook groot maar stopte dit snel weg. Omdat ik ondertussen ook in opleiding was als hbo verpleegkundige en ik de kliniek te klinisch vond, hebben we besloten naar een andere maar ook betere kliniek te gaan. Hier bleek ik een aantal cystes te hebben en wilde ze eerst in de buik kijken. Bij de operatie hebben ze verschillende cystes weggehaald waarna we een paar maanden later weer begonnen zijn met inseminaties met donorsemen tot de studie was afgerond. Corona gooide hierin ook vaak roet in het eten en ik merkte dat ik het steeds moeilijker vond om de negatieve uitslagen te verwerken. Daarom ons maar eerst op mijn diploma gericht. Eenmaal geslaagd zijn ze nog een keer de buik in gegaan om cystes weg te halen waarna we onze tweede icsi poging gedaan hebben in 2021. In principe ging alles voorspoedig waarbij er 8 eitjes werden geoogst. Geen van de eitjes ontwikkelde zich helaas goed maar er was er toch 1 terug geplaatst. Ook nu helaas zonder goed resultaat. Deze kwam hard binnen en merkte dat ik mentaal een knauw had gehad. Toen ik in de zomer van 2021 ook nog eens het ziekenhuis werd ingetrapt brak ik. Ik voelde mij depressief, nutteloos en niet belangrijk. Uiteindelijk bleek ik ptss te hebben die al in de vroege kinderjaren was ontstaan. Besloten deze problemen aan te pakken zodat ik mij niet steeds slachtoffer van alles voel en meer van mijzelf zou leren houden. 2 jaar lang heb ik hier (heftige) therapieën voor gevolgd die mij zeker sterker hebben gemaakt. Hierin heb ik ook geleerd dat ook een leven zonder kinderen zinvol kan zijn. De mega sterke drang om kinderen te krijgen werd iets zwakker. Desalniettemin wilde wij later niet kunnen zeggen dat we er niet alles aan gedaan zouden hebben. Daarom afgelopen juni besloten de derde (dus ook laatste vergoeden) ICSI poging gedaan. Vanaf de eerste hormonen merkte ik dat de hormonen anders werkte dan de vorige keer. Ik had veel meer last van bijwerkingen en mijn humeur was verschrikkelijk. Met moeite lukte het om 7 follikels te kweken. Helaas waren hier 5 eitjes uit gehaald waarvan 2 nog niet eens rijp waren en 1 niet eens reageerde op de bevruchting. 2 eitjes bleven over die zich ook nog eens goed deelde. Ik had van de punctie veel pijn maar dit hinderde de terugplaatsing van de 2 embryo's niet. Helaas werd ik helemaal niet lekker op de avond van de terugplaatsing. In het ziekenhuis hadden ze het vermoeden van een lichte hyperstimulatie. De de eierstokken waren mega groot. De volgende dag kreeg ik erge pijn in mijn buik die met de seconde steeds erger werd. Deze pijn was zo erg dat ik niet kon stilliggen, staan, zitten of wat dan ook. Ze hadden het vermoeden dat de eierstok gedraaid was en hadden al morfine tegen de pijn gegeven. Met spoed ben ik naar de operatiekamer gebracht waarbij na de operatie mij verteld werd dat er een bloeding was geweest wat de pijn had veroorzaakt. Ze hadden zoveel mogelijk rekening gehouden met de embryo's. Echter moest met goede pijnmedicatie het lichaam de bloeding zelf opruimen. Ik heb 2 dagen moeilijk kunnen lopen en slapen van de pijn. Gelukkig bedacht een verpleegkundige dat mogelijk de ontlasting ook cast zat van alle morfine die ik die week had gehad. Dit was een super keus waarna ik na 12 uur naar huis mocht. Mentaal zat ik er helemaal doorheen omdat ik het vertrouwen in mijn lijf kwijt was. Gelukkig waren er hele lieve verpleegkundige en artsen die mij fijn hebben gesteumd. Ook emotioneel hielpen zij mij alles te verwerken (dit was voor mij heel bijzonder omdat ik voor alle therapieën geen vertrouwen had in andere mensen waar ik afhankelijk van was). Helaas begonnen de wondjes van de operatie ook te ontsteken. De hechtingen zijn er uitgehaald wat een grote opluchting was. Op de echo was te zien dat de eierstokken mooi klein waren, er een geel lichaam aanwezig was (erg belangrijk voor de embryo) en dat de embryo nog op mijn plek zat. Hierdoor kregen wij weer een beetje hoop dat het toch goed zou komen. Op dag 12 na de punctie kreeg ik echter afscheiding en hele hevige buikkrampen. Wij konden alleen maar huilen. Uiteindelijk vertelde de arts dat we nog hoop moesten houden omdat het ook met innesteling te maken kon hebben. Gelukkig nam op dag 13 het bloeden wat af dus weer een beetje hoop. Helaas op dag 14 toch weer krampen met nu meer vers bloed. Ik merk dat ik de hoop heb opgegeven. We hadden al besloten hierna te stoppen maar merk dat het idee dat ik nooit moeder zal zijn mij zwaar valt. Gelukkig merk ik dat ik ook heel goed de vaardigheden ken van voor deze ivf en ik echt wel weet dat er ook een mooi leven is zonder kinderen. Maar voor nu huilt mijn hart. Over 3 dagen mag ik definitief testen maar hoop hebben we niet meer. Het verdriet is groot bij zowel bij mij als bij mijn partner, maar heb er ergens wel het vertrouwen in dat we dit overleven en aankunnen.
Vanaf mijn 27e begon de kinderwens te kriebelen (Verhaal 49)
Wat ook niet makkelijk is gegaan om door heen te komen.
Ben nu bijna 40 jaar en single en ben nog aan het nadenken wat ik verder wil met mijn leven. Mijn afgelopen jaren waren gericht op relatie, samenwonen en mijn grootste wens een gezin samen te stichten. Heb er bijna alles aan gedaan en nu is alles weer als een kaartenhuis ingestort.
Ik weet 40 jaar is nog jong en er kan van alles nog op mijn pad komen maar ik besef wel dat ik niet zomaar weer met een nieuwe partner start waarmee ik zomaar een traject weer in mag gaan of gericht is op een kinderwens.
Ik heb geen eigen cyclus en 1 werkende eileider dus vandaar dat traject.
Ben bang dat ik mijn allergrootste wens waarvoor ik bijna alles aan heb gedaan los moet gaan laten en kinderloos moeder wordt in dit leven.
Moet het echt nog allemaal verwerken en een plek gaan zien te geven.
Hoewel wij het met z.n 2en ook heel goed hebben blijft het moeilijk (Verhaal 39)
Vragen hoe het met mij gaat mocht er zo’n situatie zich voordoen. Maar mensen vragen er niet naar. Maar ze weten het wel. Het blijft uitleggen en vragen naar wat je nodig hebt. En dat mag zeer zeker!! Anders zijn ze jou ook kwijt en kunnen ze je ook niet steunen.
Niet eenzaam met je partner? (Verhaal 24)
Hoe zorgen jullie ervoor dat je niet eenzaam wordt met je partner?
Lotgenoten stellen die misschien wel met jullie willen delen. Bij mezelf merk
Ik dat ik eigenlijk altijd maar naar familie ga of op groepsvakantie. Ook de community van een kerk helpt wel. Het slijt wel. Ik kan wel tegen mijn nichtjes en neefjes maar ook die krijgen nu kinderen en dan is dat ook best weer moeilijk. Feestdagen zou ik
Op tijd plannnen met andere kinderlozen of wegwezen naar een mooi oord. Maar het gaat niet echt over helaas. Maar inderdaad jullie hebben elkaar nog. Kan me voorstellen dat dat eenzaamheid niet altijd weghaalt tenzij je er goed samen mee kan zijn. Sterkte

Negatieve gedachten dat ik onvruchtbaar ben (Verhaal 40)
Hebben jullie tips?
Eva
Het klinkt niet als een relatie waar je blij van gaat worden en hij heeft een zoon waar hij voor wil zorgen. Hoe serieus is hij met jou? Hij is wel op en neer gereisd misschien vind hij het ook moeilijk dat het niet lukt?
Misschien het gevoel delen over waarom het belangrijk is en dan zonder verwijt. Ik zou wel achter je kinderwens blijven staan.
Voel het klokje stilletjes tikken (Verhaal 43)
Onlangs begon ik over kinderen, hij reageerde echter dat hij geen kinderen wil. Dit kwam zo hard binnen bij mij.
Ik weet nu niet wat te doen. Het is zo moeilijk om dit met mijn omgeving te delen omdat niemand hetzelfde meemaakt en als ik het deel krijg ik vaak de reactie, probeer er niet te veel aan te denken want dan beheerst het je leven of je bent nog jong het zal wel komen en als het niet met deze man is dan wel met een andere. Maar ik zie deze man dood graag.
Ik wil deze relatie niet zomaar verbreken om me dan in een andere relatie te storten met iemand die wel kinderen wil, maar die ik minder graag zie...
K.
Heb de hele molen doorlopen maar tevergeefs (Verhaal 42)
Ik ben 39j en heb de hele molen doorlopen maar tevergeefs.
Na 6x ici, waar telkens veel goede embryo's uit voortkwamen en 7x KID (inseminatie donor sperma) nog steeds niet zwanger.
Mijn man heeft geen zaadleiders door dragerschap muco.
Bij mij werd nooit iets vast gesteld. Heb meerdere hysteroscopie laten uitvoeren en 1 kijkoperatie. Maar niks te vinden.
1x , de allereerste icsi behandeling, teste ik positief. Ook de bloedtest een week later was positief maar niet verdubbeld een week later kreeg ik mijn maandstonden en mijn wereld storte in.
Als een gek ben ik de ene behandeling na de andere beginnen uitvoeren zonder stoppen. Maar het lukte geen enkele keer meer.
Ik begreep er helemaal niks meer van. Waarom niet bij ons. Ik vergat te leven en heb 10j geleefd voor het ziekenhuis en onze droom.
En nu 10j later sta ik nog steeds alleen. Zo voelt het echt.
Adoptie procedure gestart om dan na de voorbereiding te horen dat er een wachtlijst is van ongeveer 6 a 7j buitenlandse adoptie. Om dan nog van de prijzen te zwijgen.Tja ik ben al 39j daar zag ik ook geen beginnen meer aan.
Dus nu eindigen wij helemaal alleen. Nooit mama, nooit oma. Altijd eenzaam. Zo zie ik het nu.
Het is nu al een 8tal maand dat we gestopt zijn maar het laat u niet los. Betwijfel het of het u ooit los laat en of je er ooit vrede mee zult hebben. Die leegte is enorm en niemand die het begrijpt uit mijn omgeving.
Iedereen zegt ach jullie kunnen zo ook gelukkig zijn. Denk je? Het is gemakkelijk gezegd maar dat gevoel dat nooit ingevuld word doet pijn. Ongelooflijk veel pijn!
Het is niet gemakkelijk maar het moet. Ik moet verder.
.
Groetjes Nathalie
Ik verlang op dit punt in mijn leven naar een eigen gezinnetje (Verhaal 41)
In de jaren erna heb ik ook weer enkele dates gehad, en in 2018 wederom een paar maanden een 'prille relatie'/'fling'. Ik was niet echt verliefd en hij was een buitenlandse student die na zijn studie wilde reizen; maar ik wilde zo graag een relatie...
Zowel in 2019 als in 2020 heb ik weer wat datepogingen ondernomen, helaas zonder 'wederzijdse spark-)resultaat.
Door rouw en trauma heb ik de afgelopen jaren niet meer kunnen en willen daten. Ondertussen tik ik bijna de 35 jaar aan. En het verdriet om kinderloosheid en de eenzaamheid neemt toe. Ik wil en kan niet onder de tijdsdruk leven van 'snel een man (liefdespartner) vinden en dan snel zorgen dat ik zwanger word'. Een liefdespartner vinden is al een hele opgave gebleken...Met de jaren van rouw en verdriet ben ik nog lelijker geworden en onaantrekkelijk. Zwanger worden via een ziekenhuistraject is voor mij helaas geen optie aangezien ik zeer waarschijnlijk niet door de (financiële) screening zal komen (inkomensnorm en vermogen).
Mijn leven is uitzichtloos en zinloos. Waar doe ik het voor? Ik wil geen leven in eenzaamheid. Ik ken in mijn familie een aantal vrouwen ('tantes') die ongehuwd en kinderloos zijn gebleven (ongewenst) en dat is voor mij een schrikbeeld. Ik wil niet op die manier (nog) ouder worden. Als dat mijn voorland is....:s Ik wil ook niet wanhopig maar met iedere man aanpappen, een relatie starten en dan zwanger proberen te worden; een slechte relatie schaadt zowel mij als toekomstige kinderen (en ik kan het weten als 'kind van de rekening').
Leven met mededieren (bijvoorbeeld poes, hond, konijnen etc ) is niet hetzelfde (of course...). Ik ben een groot dierenliefhebber (vegan) maar ik verlang op dit punt in mijn leven naar een eigen gezinnetje met medemensen die hopelijk ook om mij geven; een veilige basis, het teamgevoel, er voor elkaar zijn, het leven samen delen...
Alhoewel ik anderen alle goeds gun, maakt het me verdrietig als familieleden en kennissen gaan trouwen en/of een kindje krijgen. 's Nachts lig ik er wakker van en denk ik aan alles wat er is fout gegaan in mijn leven waardoor ik nu op een doodlopend punt ben gekomen.
Ik wordt nooit vader, nooit opa, helemaal niets… (Verhaal 47)
In de buitenwereld lijkt het allemaal zo vanzelfsprekend dat als je een kind wilt krijgen een kind kan krijgen. Zo frustrerend en zo oneerlijk! In 2013 is er testis kanker bij mij geconstateerd. Ik was toen 36, had een relatie en we wilde net aan kinderen beginnen. Je leven staat in een keer op zijn kop. Na 5 chemo behandelingen en operatie was ik in 2014 weer “schoon “ Dat was natuurlijk fijn maar door de chemo behandelingen ben ik vrijwel onvruchtbaar geworden. Ik kon vooraf zaad laten invriezen maar voor de chemo’s was mijn zaad al niet goed.. Kanker heeft een enorme impact op je relatie.. Die relatie hield dus ook niet stand. Vrij snel kreeg ik een andere relatie en ik wilde toch laten uitzoeken of er nog mogelijkheden zijn om kinderen te kunnen krijgen. Na een gesprek met de fertiliteitsarts en veel testen bleek er via een icsi behandeling kansen te zijn. Voor degene die het weten, kans ligt bij een icsi behandeling onder de 50%, en het is een behoorlijk traject voornamelijk voor de vrouw. Ondanks de angst voor teleurstellingen zijn we toch het traject ingegaan. 1e poging geen bevruchting, 2e poging niets en derde (en laatste) poging ook niets. Mijn wereld stortte op dat moment helemaal In. Ook de communicatie met het AMC vond ik behoorlijk waardeloos maar eigenlijk was op dat moment alles waardeloos. Mijn vrouw had al 2 kinderen uit een vorige relatie dus voor haar was het natuurlijk ook erg maar wel minder erg. Ik wordt nooit vader, nooit opa, helemaal niets…
Na dat besef voelde ik me heel eenzaam, boos , verdrietig. Inmiddels ben ik 47 en het gevoel gaat niet weg. Al die gezinnetjes met kinderen, kinderen die om je heen geboren worden., ik kan dat gewoon niet aan, ik kan er niet naar toe en ik kan niet blij zijn voor andermans geluk, het voelt heel frustrerend. Ik weet me geen houding te geven , normaal gesproken moet je wel blij kunnen zijn voor anderen maar het voelt zo oneerlijk. Vaak ook de verhalen hoe makkelijk het allemaal ging grrr.. Nu heb ik 2 maanden geleden te horen gekregen dat de vriendin van mijn broertje zwanger is , ook hier weet ik niet mee om te gaan. Volgende week is ze uitgerekend,..
Veel sterkte allemaal en heeft iemand nog tips om met dat rotgevoel om te gaan?
Mvg,
Serge
Bedankt voor het delen van je verhaal.
Ik heb een miskraam gehad een aantal jaren geleden waar ik veel verdriet van heb gehad. Nu ben ik inmiddels 38 jaar. Of ik ooit nog zwanger kan worden weet ik niet, de leeftijd speelt natuurlijk ook mee. Ik vind je verhaal heel indrukwekkend en wilde je laten weten dat je niet alleen bent. Ik leef met je mee! Heel veel sterkte.
Op zoek naar lotgenoten omdat ik
Merk dat dat toch wel helpt. Wilde nooit bij de ‘zielige’ club horen maar ik merk dat het fijn is om met mensen om te gaan met niet geijkte levens dat is troostrijk. Ik hoop dat jij die om je heen hebt. Sterkte

Hierna heb ik nog twee maal een vroege miskraam gehad (Verhaal 20)
Toen ik mijn huidige vriend op mijn 34ste ontmoette wilden we vooral eerst heerlijk genieten van de enorme verliefdheid.
Op mijn 36ste raakte ik na een maand proberen al zwanger. We hebben een nipttest laten doen en 4 echo's maar op de 5de echo met 21 weken leek het heel erg mis en moest ik bevallen van onze Finn met 22 weken.
Een half jaar later was ik weer zwanger, maar dit werd een missed abortion. Hierna heb ik nog twee maal een vroege miskraam gehad. Dit alles in een jaar tijd! Uit onderzoek kwam niets. We willen het nu nog tot eind dit jaat proberen, maar als het nog meer ellende brengt dan is het voor ons klaar. Daar leef ik al een beetje naar toe, want ik ben de hoop een klein beetje verloren.
Maar daar is niets van in huis gekomen, omdat de psychologe van het UZ, aangaf dat ik niet in staat zou zijn om mama te zijn, omdat ik veel te emotioneel ben.
Ondertussen heb ik een partner gevonden en zijn we 5 miskramen verder in nog geen twee jaar.
Ik heb zelf zussen en broers, elk met hun kroost, maar snap helemaal jouw reactie van je familie. Ik mijd ze eigenlijk nu ook, omdat mijn zus zwanger is, en haar lukt het allemaal wel.
Ik hoop dat het jullie toch gelukt is, want dit wens ik niemand toe, al dat verdriet en de hoop telkens die afgebroken wordt wanneer het weer eens misgaat.
Ik wilde kinderen, maar het leven liep anders (Verhaal 16)
Heel veel sterkte.
Ik heb mijn handen al vol aan mezelf (Verhaal 31)
Ik wil je gewoon vertellen dat je niet alleen bent. Big hug!
Joke
Mijn man wil toch geen kinderen (Verhaal 13)
Als hij echt geen kinderen meer wil, dan zou ik vormezelf kiezen en niet wachten tot het te laat is.
Die fout heb ik ook gemaakt, heel lang gewacht tot die het wilde en als die zover was, kon die zelf niet meer.
Ik heb een partner met kind, samen een hele late miskraam gehad en nu heeft hij aangegeven geen kinderen meer te willen. Het is het eerlijke verhaal en ik moet kijken wat ik wil. Maar is dat wel een kind?! Het is allemaal niet zo evident en nooit een makkelijk ja/nee.
Ik wens iedereen die hiermee te maken heeft heel veel succes. Kiezen voor jezelf is één, maar samen zijn is ook belangrijk en fijn. Wat sowieso vast staat is dat het lastig en ingewikkeld is.
Geestelijk valt het allemaal wel heel zwaar (Verhaal 46)

Moet ik nu in het geheim stoppen met de pil? (Verhaal 38)
Ik ben over een paar maanden 36jr en sinds mijn 18de heb ik een kinderwens. In mijn huidige relatie is er veel ups en downs, mijn partner weet dat ik een uitgesproken kinderwens heb en zou graag moeder worden voor ik 40jr word. Laatst zei hij nog dat hij het niet zag zitten om een gezin met me te stichten, dit deed me zo een pijn toen hij me dit vertelde!
Moet ik nu in het geheim stoppen met de pil te nemen en afwachten of ik zwanger word van mijn partner ? Zodat ik mijn klein geluk zelf kan laten ontwikkelen omdat ik dit zo zeer wens ....
Hoe bekijken jullie het ?
Bedankt voor uw reactie(s).
Zelf ben ik nu 54
Terugkijkend heb ik veel eerder een bepaalde relatie af moeten breken ..Wacht niet op " ooit" , en kies in het leven voor wat jij zelf heel belangrijk vind, maar niet ten koste, vind ik zelf, v.e.ander. Hij is duidelijk dat hij niet wil, jouw visie is veranderd en daar zou ik zeker voor gaan. Maar niet door stiekem zwanger van hem.te worden maar door het open op.tafel te leggen. Je weet nooit of je relatie blijvend is. Als deze over gaat als jij geen kinderen meer kunt krijgen, ben je beide kwijt. Veel sterkte gewenst
Onbeantwoord verlangen (Verhaal 2)
Onverwacht gevangen
in een onbeantwoord verlangen
Diepe pijn
mocht niet zo zijn
Onbeantwoorde vragen
jaren en dagen
Zoveel te geven
een nieuw leven
Zoveel te bieden
alleen maar verliezen
Moedig gestreden
zolang gegeven
Onbegrepen gevoel
wat ik bedoel
Vele gedachten
zoveel verwachten
Oneindige tranen
actieve vulkanen
Ongeboren wonder
hoe nu zonder
Ongewenste leegte
niet te vergeten
Onbeantwoord verlangen
onverwacht gevangen
Veel sterkte❤❤❤❤
Ik wil een kind en ik moet opschieten nu (Verhaal 45)
Wat een verhaal is het geworden.. En ja het lucht wel op, ook om al jullie verhalen te lezen...
Keuze om niet voor kinderen te gaan, voelt als een rouw proces (Verhaal 44)
Uiteraard mag je rouw er ook zijn. Apart dat mensen dit niet altijd begrijpen. Ik ervaar wel dat mensen mijn verdriet begrijpen maar ze durven er meestal niet over te beginnen. Maar zelf uit ik mij er ook niet makkelijk over.
In mijn omgeving worden binnenkort weer een paar kinderen geboren en dan voel ik het altijd wel. Weet in ieder geval dat je niet alleen bent!
Het blijft elke dag een zwaar gevecht (Verhaal 5)
Beste lezer,
Jeetje wat een stap. Nu 5 jaar dat wij gestopt zijn met behandelingen blijft het elke dag nog een zwaar gevecht. Je doet alles netjes via het boekje. Je weet dat je een rouw proces door moet gaan. Maar elke keer als ik b.v een reclame zie, het buurjongetje buiten spelen, ect. doet het zeer. Elke keer word ik er aan herinnerd dat wij geen kindje kunnen krijgen.
Dit is voor het eerst dat ik mijn verhaal doe op een blog. Momenteel weet ik geen raad meer met mijn gevoel. En de psychologen waar ik onder behandeling ben hebben dit mij geadviseerd om met lotgenoten te gaan praten. Want ik doe alles netjes via het boekje.
Ik heb mijn leven een andere invulling gegeven. Ik ben van bloemist naar verzorging gegaan. Zodat ik toch meer zorg en liefde kan geven aan de bewoner. Dit vind ik ook geweldig om te doen en het is een goede stap geweest.
We hebben een hondje waar ik heel veel van leer en plezier mee heb. Ik en mijn man kunnen er samen goed overpraten en doen leuke dingen samen. Dus jah waar ligt het aan?????????
Graag tips en adviezen. Alvast bedankt
Groetjes Trudy
Goed dat je jouw verhaal en vooral gevoelens deelt van waar je tegrnaan loopt.
Ik heb hetzelfde ervaren.
Een rouwproces is een moeilijk en persoonlijk proces.
Ik heb mijzelf enorm alleen gevoeld, en nog wel op zijn tijd.
Delen met iemand die de pijn kan snappen is veel waard.
Pas nu kan ik zeggen dat ik meer ecgt kan genieten zonder de allesoverheersende pijn.
Bij mij heeft geholpen niet merr te vechten tegen de pijn dat het over moet gaan omdat de buitenwereld dat verwacht.
De pijn mag er zijn, en mijzelf ruimte geven daarin heeft geholpen om te accepteren dat deze leegte een deel van mij is.
Helemaal weggaan doet het nooit. Het wordt wel minder, en ik merk dat ikvanuit mijn hart weer echt kan genieten zonder de steeds aanwezige pijn die er was.die is er niet steefs meer.
Het gaat ook om contact maken met je hart met jezelf en voelen wat jij nodig hebt nu.
Mocht je contact willen om n keer te bellen laat maar weten.
Hartegroet

Als meisje van 15 had ik 1 grote droom (Verhaal 21)
Het liefst een groot gezin, waar het warm en knus is. Iets wat ikzelf niet heb gekend.
Helaas besliste het leven anders en bleef ik na vele jaren alles te hebben geprobeerd kinderloos.
Ik besloot om het een plek te geven en wat van mijn leven te maken.
Schouders eronder en door. Dat is wat ik altijd doe.
Maar het leven was nog niet klaar met mij en er volgde nog wat ingrijpende gebeurtenissen. Ook weer schouders eronder en door.
Dit leverde mij 2 jaar geleden een burn-out op.
Nu ben ik 61 jaar en het verdriet van het geen kinderen hebben zit nog steeds in mij. Je wordt namelijk niet alleen geen moeder, maar ook geen schoonmoeder en vooral ook geen oma.
En dan loop ik nu toch weer tegen het verdriet aan.
Hier ik kan er niets aan veranderen. Maar ik wil eigenlijk nu graag loslaten en een beetje genieten.
En bijna niemand staat er bij stil.
Ik ben gewoon boos (Verhaal 9)
Wat jij schrijft is erg herkenbaar. Ik voel me ook erg leeg en verdrietig en merk dat ik me steeds meer buitensluit van alles. Ik ga liever niet meer naar vriendinnen of naar mijn volleybalteam, omdat het onderwerp kinderen steeds meer het gesprekstof is voor de hele avond! Ik kan op zo'n avond dan leuk doen, maar zodra ik thuis kom stort ik en huil ik alles bij elkaar. Heb jij dat ook? Ik vraag me af of anderen weten hoe je dit kan doorbreken? Want ik ben het eigenlijk nu wel zat en wil niet constant mij zo kut voelen. Ik ben bang dat ik mezelf anders helemaal verlies door dit verdriet. Hoor graag jullie reacties
Ik ben nu ook helemaal klaar met goede adviezen. Vooral van mensen bij wie dit nooit een issue is geweest. Rot op met je 'je moet er niet teveel aan denken, dan gaat het vanzelf'. Ughhh..
Je voelt je als vrouw waardeloos.
Sterkte❤❤❤❤❤️🩹
Ik ben 42 en heb een kinderwens. (Verhaal 19)
Een jaar geleden kwam ik een lieve jongen tegen waar ik nu een LAT-relatie mee heb. Kinderen wil ik niet van hem, dat komt door zijn extreme autisme. Samenwonen kan hij niet omdat hij zijn rustmomenten nodig heeft, ik denk er dan ook niet aan om aan kinderen te beginnen. Wat we wel hebben is een LAT-relatie waarbij we elkaar niet vaak zien, maar wel veel leuke dingen doen. Alleen door het leven gaan dat wil ik niet, want dan vereenzaam ik. Mijn kinderwens heb ik nog altijd en ik vind het nu lastig om weer te zeggen ik ga bij je weg omdat ik zo graag kinderen wil.
Ik zit echt met een dilemma en ben (lijkt) niet echt voor het liefdesgeluk te zijn geboren met kinderen.
Eventueel zou je kunnen zoeken naar een andere wensouders/een stel wensouders om bijvoorbeeld co-ouderschap aan te gaan. Op die manier sta je er als moeder niet alleen voor.
Wel is het natuurlijk erg belangrijk om op dezelfde lijn - normen, waarden etc. - te zitten met de andere wensouder(s).
Ik wil graag een kind (Verhaal 6)
Nu een andere vriend die al 2 meiden heeft ik hou van hem maar niet genoeg om met hem een eigen kind te maken dus gaan we adopteren ben alleen bang dat het drama kan worden.
Zie heel vaak mensen jonger dan mij al pronken met hun kind alsof ze de only one zijn baal hiervan het doet pijn en ik blijf ver van mensen nu met kleine kinderen het doet me zoveel pijn.
Maar ook voel ik me onprettig en heb ik grote vraagtekens bij dat je schrijft dat je onvoldoende liefde voor je partner voelt om samen aan een kind te beginnen, dus nu samen wilt adopteren. ..
Adopteren is een nog intensiever traject,en voor die kinderen is het nog brlangrijker bij liefdevolle en capabele ouders terecht te komen met een goede relatie . Je eigen kinderwens is belangrijk maar het welzijn van adoptiekinderen ook...
Mijn partner heeft steeds weer een andere reden (Verhaal 37)
Soms ga ik twijfelen of ik echt kinderen wil of dat ik dat alleen maar wil om te laten zien dat ik mijn leven op orde heb en een mooi gezin kan vormen. Veel mensen dachten dat ik (door mijn autisme) weinig zou bereiken in het leven.
Mijn eerste vriendin is nu zwanger en ik voel zo’n pijn in mijn hele lijf. Jaloezie, angst, verdriet, machteloos. Ik kan bijna niet blij zijn voor haar en ik voel mij ontzettend schuldig. Ik durf er niet over te praten met mensen, weinig mensen begrijpen dit echt.
Iedere dag sleep ik nu deze pijn en angst mee.
Hoe kan je hier het beste mee omgaan en hoe kan ik toch blij zijn voor mijn vriendin?

Nu lijkt alles zo onhaalbaar (Verhaal 36)
Ik ben een vrouw van 29 jaar,en heb het zo zwaar op dit moment ik kom uit een relatie van 10 jaar en nog nooit zwanger geworden toen we eindelijk na de ziekenhuis waren gegaan en alle soort onderzoeken hebben gedaan of teminste ik heb het allemaal moeten ondergaan kwam ik achter zoveel dingen die ik tot de dag van vandaag niet egt heb verwerkt van verklevingen in me onderbuik naar verstopde eileders waar overigens 1 is weg gehaald omdat er ook nog een cycste op zat de andere kant is ook verstopt maar om de keus te maken om ze beiden weg te hallen kon ik niet aan alls je denkt oke erger kan het niet is me relatie midden in het traject kapot gegaan daarboven op omdat ik al zoveel klachten heb hebbe we maar gelijk de test gdn voor baarmoederhalskanker aangezien ik bijna 30 ben en ja hoor dat was ook al een probleem met hpv die ik nog heb heb ik slechte cellen die zo konden omdraaien in egt kanker dus moest ik een keuze maken om 5 centimeter van me baarmoedersmond weg te halen mijn grootste wens was kinderen krijgen maar nu lijkt alles zo onhaalbaar en de depressi maakt het er niet beter op
De pijn is ondraagelijk zwaar (Verhaal 29)
Nu 2 jr uit de toxic relatie te zijn merk ik dat elke dag steeds moeilijker word.
Om mij heen zie ik in mijn buurt mensen met het voor mijn beeld perfecte gezin.
Dit wil ik ook en dit is zo moeilijk en bijna onmogelijk om te vinden.
Als klap op de vuurpijl woont er al 3 jr nu bij mij beneden een gezin en nu sinds gister hebben ze een 2e baby ik hoorde het huilen dat raakte mij zo hard geen woorden voor omdat ik nu moet toekijken naar dingen die ik niet heb of kan krijgen.
Daarom besluit ik om ver weg te gaan om dit niet te hoeven zien de pijn is ondraagelijk zwaar.
Ik weet niet hoe ik ermee moet omgaan en dit triggert mij ik hou me in ik praat niet met deze mensen.
Het is voor mij nu te zwaar dat ik het niet meer wil zien.
Het blijft moeilijk maar het aantal verdrietige momenten wordt wel steeds minder.
ik en 27 en sta voor een onmogelijke keuze (Verhaal 8)
Iedere keer als ik iemand zwanger ziet worden of met kinderen ziet lopen is het zo zwaar waarom is het ons niet gegund denk ik dan waarom hun wel ik was 17 toen ik wist dat ik snel moeder wilde worden ik ben inmiddels 27 en sta nu voor een onmogelijke keuze
Maar snap ook wel dat je niet wil vereenzamen en dat niet op wil geven.
In ieder geval veel sterkte (misschien is t inmiddels al goed gekomen omdat t al langer dan een jaar geleden is)
Ik wil nu toch kinderen, mijn man echter niet (Verhaal 4)
Heb een hele fijne relatie met een leuke man.
Hij heeft 3 kinderen uit een vorige relatie, en heeft eigenlijk al vrij snel aangegeven dat hij niet nog een kind wilde.
Dat vond ik toen prima, want ik wilde immers toch geen kinderen?
Toen we een relatie kregen naderde de 40 bij mij en riep steeds dat ik dat toch te oud vond voor een kind.
Helaas heb ik niet veel geluk gehad in de liefde. En daardoor nooit aan kinderen toegekomen, of het niet wilde met die persoon.
Maar helaas kom ik nu tot de conclusie, dat ik eigenlijk wel heel graag een kindje zou hebben gewild. Het jarenlang wegstoppen van deze wens brengt een hele hoop verdriet met zich mee.....
De man waar ik nu mee samen ben maakt dat oergevoel in me los.
Als ik zie hoe hij met zijn kinderen omgaat, dan breekt mijn hart soms, omdat ik weet dat ik het nooit met hem ga delen op die manier.
Detail is dat de moeder van zijn kinderen wel weer in verwachting is.
Dit maakt het er niet makkelijker op voor mij.
Ik heb het gevoel dat ik in een rouwproces zit, en niet goed weet hoe er mee om te gaan. Ik ben jaloers en snibbig en anderszijds intens verdrietig.
Dank je wel dat ik hier mijn verhaal mag vertellen
Hoe gaan jullie om met de definitieve waarheid? (Verhaal 35)

Jong weduwe worden (Verhaal 27)
Ik zit in een handbewogen rolstoel (Verhaal 34)
niet losstaan. Ik kan altijd hulp inroepen als ik hulp nodig heb. Hier in deze woonvorm is het wel zo dat je geen kinderen mag hebben maar dat is natuurlijk niet t grootste probleem. Dan kun je altijd nog naar een plek kijken waar dat onder begeleiding misschien wel zou mogen. Zonder dat ze je met de verzorging van je kind hoeven te helpen. Of er zijn nog wel andere manieren hoe je daar hulp in zou kunnen vragen. Nou zullen jullie misschien wel denken; waarom kan jij dan geen kinderen hebben? Ik krijg die vraag vaak omdat ik nog best wel zelfstandig ben in de meeste dingen. Ik ben door zuurstoftekort en vroeggeboorte niet anders gewend dan gebruik van een rolstoel en nooit kunnen lopen. Toch heb ik lang gedacht dat ik wel kinderen kon opvoeden en wilde zo graag moeder worden. Nu nog steeds. Nu ben ik erachter dat ik er beter aan doe om niet aan kinderen te beginnen. Het opvoeden ervan zal erg lastig zijn. Sommige dingen weet ik niet zo goed van, hoe die aan te pakken zelf. Ik heb een wajong. Voor mezelf vergeet ik vaak dingen. Voor mezelf doe ik soms al dingen niet omdat ik ze eng of spannend vind. Ik ben erg angstig aangelegd als het gaat om ziek zijn, iets onder de leden hebben, heel misschien. En ik kan dan soms paniek hebben voor mezelf. Dit allemaal zorgt ervoor dat ik er bewust voor kies om er niet aan te beginnen. Maar als ik dan van mensen hoor die in verwachting zijn of kinderen hebben gekregen in mijn omgeving, komt er bij mij irritatie en frustratie naar boven. En jaloezie en verdriet. Later kan ik er meestal wel anders naar kijken en ook heel erg van kinderen genieten. Ik had graag zelf een zwangerschap, geboorte en t moederschap meegemaakt. Nu ik rond de leeftijd ben dat de meeste mensen kinderen krijgen of eraan beginnen doet het mij wel een beetje extra pijn. Waarom kan ik dit nou niet? Iedereen krijgt maar kinderen en ik niet denk ik dan. Nu zie ik hier natuurlijk ook mensen die een reden hebben waarom het niet kan, niet gebeurd, niet lukt. Maar deze reactie komt dan voort uit verdriet en een beetje boosheid en jaloezie. Dit was mijn verhaal.
Ik kan nooit mijn eigen kinderen baren met de liefde van mijn leven (Verhaal 33)
Het is mij nooit gelukt moeder te worden (Verhaal 32)
In mijn twintiger jaren had ik een relatie met een man waarmee ik kinderen wilde. Helaas maakte hij het uit toen ik eind twintig was. Ik was er kapot van, hij was voor mij echt dé man.
Vanaf toen kwam er in mij een angst dat ik geen moeder zou worden.
Ik probeerde dat wel uit mijn hoofd te zetten en ging daten, maar ik kwam de juiste maar niet tegen. Deels omdat mijn ex nog in mijn hart zat (die inmiddels wel vader was geworden). Maar ook omdat ik een traumatische jeugd had gehad met ongelukkige ouders, en ik wilde perse de juiste relatie zodat het zich niet zou herhalen. Eigenlijk stond ik er dus veel te krampachtig in en het lukte niet.
Op mijn 33ste werd ik vervolgens langdurig ziek. Daten zat er niet meer in, laat staan kinderen.
Nu ben ik 39 en nader de 40, en ziet het ernaar uit dat ik geen moeder zal worden. Dat doet zo’n pijn, en ik voel me machteloos.
Ik vraag me altijd af waarom mijn vriendinnen maar moeder werden alsof het niks was. Voor mij was het niet eens dichtbij.
Ik probeer wel ook de voordelen te zien, want het is niet alleen maar fantastisch een leven met kinderen, maar sommige momenten slaat het echt in.
Zoals nu, een nichtje van 25 die ik vaak zie is zwanger. Zij zal zwanger zijn als ik 40 word, dat is zo cru! Doet zoveel pijn.
Het deed mij heel goed de andere verhalen te lezen, toch een beetje troost, dank voor het delen!
Ik zou voor mijn 45 jaar een gezinnetje willen hebben (Verhaal 30)
Ik ben nu sinds een jaar vrijgezel en woon weer op mezelf, na een relatie van 6 jaar.
Mijn ex partner is chronisch ziek maar we wilde allebei voor een kindje gaan.
Door haar ziekte en de leeftijd is het er niet van gekomen. We praatten daar niet veel over, omdat dat gewoon te pijnlijk is.
Als klap op de vuurpijl kreeg ik 2 jaar geleden de diagnose Retinitus Pigmentosa, een oogaandoening waarbij ik steeds meer een tunnel visie krijg. Ik heb het dominant gen, dus ik zou het kunnen doorgeven aan mijn kind.
Dit is voor mij bijna niet te accepteren. Het is gewoon niet eerlijk als je zo'n sterke kinderwens hebt maar er komt steeds iets op je pad waardoor je op een gegeven moment voelt dat je af moet zien van een droom. Dit doet vreselijk veel pijn en veel verdriet.
Je hebt het gevoel dat je er klaar voor bent, voor een kleintje. En dat gevoel heb je al jaren. Steeds hoop blijven houden. Samen met iemand waar je van houdt en liefdevol gezin beginnen. Als je voelt dat die droom er hoogst waarschijnlijk niet komt zakt je de moed in de schoenen. Waar doe je het dan allemaal voor..... Wat is dan nog je doel in je leven. Nieuwe doelen gaan stellen.
Heeft iemand hier ook ervaring mee?
Gr.
Alsof het leven je tegenwerkt (op dat vlak)
Mij heeft geholpen om toch de focus wat te verleggen.
Ik wil bijvoorbeeld naar een rustiger gebied verhuizen, dat kan ik nu zelf bepalen, hoef met niemand rekening te houden. Ik vind het ook leuk om huizen te bekijken. Maar dit kan ook een hobby zijn of iets anders.
Je hoeft het verdriet erom helemaal niet weg te stoppen hè, maar ik rouwde erom en voelde dan toch weer wat lucht voor andere dingen. Klein beetje de focus er vanaf.
En wie weet, komt het dan alsnog op een bepaalde manier naar je toe.
Veel sterkte in ieder geval, ik weet hoe het voelt!

'door omstandigheden' kinderloos gebleven (Verhaal 17)
dank voor dit forum,
Wat goed dat je hier een stukje van je verhaal verteld hebt. En dank. Want ik herken vooral het stukje waar je zegt dat het je vervreemd en isoleert. Ik ervaar dat exact hetzelfde. Pijnlijk hè?! Voor mij maakt het 't hele verhaal nog heftiger. Het lijkt soms wel of mensen bang zijn voor een ongewenst kinderloze vrouw (voor mannen weet ik het niet, ik ben al een aantal jaar single). Ik ken wel een paar vrouwen die kinderloos zijn, maar bij hen is het hun vrije keuze.
Hopelijk lukt het je om er ergens meer vrede mee te krijgen. Ik ben op internet zoekende om fora/vrouwen/whatever te vinden om er hulp bij te vinden, want ik vind het lastig alleen.
Ik wens je sterkte en kracht in jouw proces hiermee.
Warme groet,
Paulie
Het gevoel van je heel eenzaam in deze "onzichtbare" rouw voelen herken ik goed.
Ook vind ik het moeilijk uit te leggen en te bespreken met vriendinnen met kinderen en mijn ouders.
Dit omdat de pijn zo intens diep zit, ik het eigenlijk ook wel eens verbloem en baggataliseer.
Om het maar niet meer te voelen.
Sterkte, telkens als het weer even boven komt drijven.
Warme groet
kans op zwangerschap is dus eigenlijk nihil (Verhaal 11)
Mijn man en ik hebben gisteren te horen gekregen dat hij voor 99% onvruchtbaar is. De kans op zwangerschap is dus eigenlijk nihil. Ik heb echt het gevoel dat mijn hele toekomst instort. Hoe gaan jullie er mee om?
Ik snap heel goed je verdriet en angsten die hierbij komen. Ik zit in het zelfde schuitje. Mijn man is ook onvruchtbaar. Wij weten het al geel lang, maar nu iedereen om ons kinderen krijgt wordt het verdriet groter en de angst dat we alleen achter blijven. Eerst duwde ik al deze emoties weg, daarna heb ik heel veel gehuild, maar praatte er niet over. Alleen tegen m’n man had ik er soms over. Vervolgens heb ik de huisarts gebeld, via haar ben ik bij de POH-er terecht gekomen en heb ik 6 gesprekken met haar hier over gehad. Dit was heel fijn en heeft ervoor gezorgd dat ik nu niet meer zo veel huil ook heb ik door haar geleerd om er met vrienden en familie over te hebben. Ik merk dat vrienden en familie heel erg meeleven, maar het heel erg moeilijk vonden om er over te beginnen. Maar nu ik er zelf ook meer open over ben, durven hun er ook vaker over te beginnen. En dat ervaar ik als heel prettig, dat geeft mij het gevoel dat ik/we er niet alleen voor sta. Bij mijn man weg gaan vind ik egoïstisch en het belangrijkste is volgends mij een levensmaat te hebben om samen oud te worden. Kinderen zijn 20 jaar bij je en vliegen dan uit.. en waar naar toe weet je niet. Maar over dit stukje heb ik wel heel veel getwijfeld. Wel of niet weggaan.
Momenteel zijn wij aan het kijken of adoptie wat is voor ons. Om hier mee bezig te zijn geeft hoop dat er toch n gezin gaat komen. Dat is fijn. Maar ook heel onzeker en geduldig traject.
We willen zo wie zo wat voor kinderen die geen veilig huis hebben wat gaan betekenen. Wij zeggen dan ook vaak tegen elkaar:: als iedereen kinderen kon krijgen, wie kijkt er dan om na de kinderen die geen ouders of thuis meer hebben. En proberen niet meer in onze verdriet te blijven hangen. Alhoewel dit nog wel gebeurd hoor! Vooral als iemand weer heeft aangekondigd als ze zwanger zijn.
Maar probeer er over te praten, dat is volgends mij het beste wat je kan doen. Hoe gaat het nu met jou? En hoe sta je er momenteel in?
Rouw, acceptatie en ruimte (Verhaal 1)
Na diverse behandelingen en misschien wel te lang blijven hopen op een wonder, besloten mijn man en ik onze wens los te gaan laten: geen kinderen dus. Intens verdrietig, maar eindelijk ook een beetje rust want we leken in dit proces ook elkaar kwijt te raken. Bijna alle energie ging alleen nog naar werken en het ziekenhuis.
Nu we tijd krijgen om te verwerken, weten we ook weer wat de ander nodig heeft om tot acceptatie te komen. Opnieuw verbinden is een prachtig proces omdat je dan ook samen kunt gaan rouwen. Natuurlijk blijft het een gevoelig punt. Roze en blauwe slingers voor een raam met 'Hoera een ....' , het raakt me nog steeds.
Maar er ontstaat ook ruimte om te genieten, misschien wel meer dan in de afgelopen jaren die van hoop naar vrees gingen. Niet nog een negatieve test of een miskraam. Niet dat intense verdriet, maar de mogelijkheid om nieuwe keuzes te gaan maken. Je energie anders inzetten. De super tante uithangen die lekker maf mag doen en niet hoeft op te voeden. Anders, maar waardevol.
Ik heb er net mee te maken dat ik waarschijnlijk geen kinderen kan krijgen. Ik hoop dat jullie met deze keuze wat rust vinden en er voor elkaar kunnen zijn.
Gr, Dennis
Geen baarmoeder en geen eierstokken (Verhaal 14)
Ik heb dit eigenlijk nog nooit gedeeld met iemand, behalve mijn psycholoog.
Hebben jullie tips om tot acceptatie te komen en mijn verdriet te verwerken? Goede boeken om over dit onderwerp te lezen? Of hebben jullie ervaring met adoptie of draagmoederschap? Ik hoor het graag.
Ik wens jullie in ieder geval allemaal veel sterkte en liefde toe!
Mvg,
Renee
Ben nu 44 en aan het afscheid nemen van mijn droom (Verhaal 28)

Een dag van erkenning (Verhaal 23)
1 maal pj zou daar een dag voor moeten zijn
Moeilijk om te delen met mensen om mij heen (Verhaal 26)
Ik heb nooit een duidekijk ja of nee gehad of ik het wilde. Wel 5 jaar terug een intens verlangen gehad naar een kind, maar ik dacht wie weet komt het nog wel. Ik zag om mij heen ook de nadelen.
Nu ik 43 ben geworden, komt het behoorlijk hard binnen dat het er nu waarschijnlijk niet meer van gaat komen.
Ik vind dit "onzichtbare" verlies, rouw heel erg moeilijk om te delen met mensen om mij heen, vooral met mijn moeder. Ik wil haar geen pijn doen met mijn verdriet.
Herkenbaar voor anderen?
Allereerst, heel veel sterkte met dit nieuws!
Ik zit in een soortgelijke situatie, in ieder geval dat ik mijn kinderwens niet kan vervullen. Mijn partner en ik hebben hier veel verdriet van, maar het werkt voor ons juist goed om ons gevoel te uiten naar onze familie. Vooral omdat ze dan weten wat er in ons omgaat en waarom we op bepaalde manieren reageren op bepaalde situaties...
Misschien kun je het ''positief'' bekijken en denken dat je moeder het juist fijn vind dat je juist je hart komt luchten bij haar.
Als ze achteraf misschien hoort hoeveel verdriet je hebt, kan het ook kwetsend zijn als je dit nooit tegen haar hebt gezegd..
Hopelijk kun je het langzaam een plek geven, ondanks het moeilijk is... want ik weet hoe het voelt.
Het begrip van de familie is er nauwelijks (Verhaal 25)
Nu 25 en te horen gekregen dat deze wens, zoals het er naar uitziet nooit in vervulling zal gaan.
Zo'n 15 maanden geleden kozen mijn partner en ik ervoor om te stoppen met anticonceptie omdat we beide klaar waren voor de volgende stap.
Een jaar verstreek en het was nog altijd niet gelukt. Waren we er te veel mee bezig? of was het gewoon pech?
Toch maar voor de zekerheid een afspraak gemaakt bij de huisarts. Mijn partner werd gecontroleerd en alles was in orde. Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis naar de fertiliteitsarts. Na de intake kreeg ik een formulier mee om bloed te laten prikken.
Na 3 weken kregen we samen in het ziekenhuis de uitslag te horen. De bloedwaardes waren absoluut niet goed. Het zag ernaar uit dat ik in de vervroegde overgang was. De arts gaf aan om mijn bloed nog een keer te laten onderzoeken en verwees me door naar een andere arts, die wat meer gespecialiseerd was hierin.
Helaas weer niet goed. En de bevestiging dat ik in een vervroegde overgang zit. Er werd ook meteen gezegd dat ze niks meer voor ons konden doen, en de enige optie was om voor eiceldonatie te gaan.
Mijn partner vond dit idee helemaal niks en met veel verdriet zijn we naar huis gegaan.
Weken van verdriet en onbegrip volgde.. waarom wij?
Dichtbij in onze familiekring net te horen gekregen dat iemand zwanger is.. Wekelijks worden we hiermee geconfronteerd.. Elke week weer een worsteling van emoties.
We voelen ons zo onbegrepen en hebben af en toe het idee dat er geen ruimte is voor ons verdriet, want bij de ander in het gezin komt er een nieuw leven en is er veel vreugde. Je wilt je verdriet niet altijd tonen omdat je bang bent dat het verkeerd wordt opgepakt. Maar wegstoppen is ook niet goed.
Het begrip van de familie is er nauwelijks.. Terwijl ze zeggen dat ze het begrijpen, maar aan de andere kant de hele situatie doodzwijgen... iets met woorden en daden zullen we maar zeggen.
Nu 2 maanden na alle uitslagen vinden we het nog steeds moeilijk om hiermee om te gaan, word het ooit makkelijker? Kunnen we het een plek geven?
Er rest ons verder niks dan hopen op een wonder...
Worden we ooit papa en mama? (Verhaal 22)
Ik had altijd een enorme kinderwens (Verhaal 15)

ik wil graag moeder zijn (Verhaal 12)
Altijd heb ik geweten dat ik moeder wilde zijn. Een kind liefde en goede aandacht geven om een mooi leven hier te hebben.
Ik stoei met verdriet, het alleen voelen hierin en weer boven komen en doorgaan. Iedere keer als ik denk redelijk mijn weg te kunnen vinden in het ongewenst kinderloos zijn komt het verdriet genadeloos omhoog.
Nu 49 kom ik in de overgang en is het nog zwaarder lijkt het.steeds heb ik onvermoeibaar hoop gehad datmijn lijf me niet meer in de steek zou laten en dat het toch zou lukken. Helaas niet het geval geweest.
Ik voel me verdrietig,heb moeite mezelf en mijn lichaam te accepteren omdat hetmezo in de steek heeft gelaten bij de diepste wens.
En ookal weet ik nuchter gezien dat het zo niet werkt en ik zo niet kan of hoef tedenken. Toch overvallen deze gevoelens mij hierin.
Daniella
Geen idee van wanneer jouw berichtje is, maar dit raakt me direct in mijn hart... het gevoel dat het nu te laat is...
Heb je hulp of hoe red jij je?
Lieve groet.... hang in there!
Iets wat mijn aller aller grootse wens was,is niet gelukt. I (Verhaal 18)
Ik ben geen prater want ben nog nooit dicht bij mijn gevoel geweest dus over dit onderwerp ook niet. Op de een of andere manier als ik nu zwangere dames zie of mensen met baby's,gebeurt er iets met mij. Pijn,verdriet en lach maar schaapachtig naar die mensen.ondertussen denk ik: kleur op met je ...kind🙈🙈
Ik ben getrouwd maar kan het er niet met mijn man over hebben want dan moet ik naar mijn gevoel,brrr
Altijd graag moeder willen worden, maar.... (Verhaal 10)
Opeens ben je opeen 41 en alleen.
Ik ben een traject aangegaan met een onbekende donor via een kliniek,
1 x ivf gehad maar dat had geen meerwaarde in mijn geval.
Dus verder gegaan met pogingen.
Uiteindelijk toch zwanger, super blij maar helaas na 14 weken een miskraam gehad.
Hierna nog twee pogingen gehad maar onsuccesvol.
Twee jaar verder, door de hormoonbehandelingen heb ik vleesbomen ontwikkeld met hierbij veel klachten waarvoor mijn baarmoeder is moeten worden verwijderd
Nu Een manier vinden om hier allemaal mee om te gaan ................
Ik ben wel benieuwd hoe jehier mee omgaat voor jezelf.
Ik wilde graag kinderen (Verhaal 7)
En dan ben je opeens 42 en single en
is het er niet van gekomen.
Na lang overwegen besloten om het
alleen te proberen via een donor.
Inmiddels twee jaar verder, tich pogingen, ivf en een miskraam nog niks ....
Nog steeds met lege handen en nu is het
klaar de pogingen zijn op
Hoe nu verder ???
Zou het mijne kunnen zijn .......
Mijn partner wil geen kinderen (Verhaal 3)
Bewust geen kinderen....
Een weg zoeken moet ik, nu mijn partner uitgesproken heeft geen kinderen te willen. Ik ken hem, hij weet altijd heel goed wat hij wil. En eenmaal een weg ingeslagen is er geen weg meer terug.
Tot nu toe heb ik daar goed mee weten om te gaan. Moeilijk heb ik het er nu wel mee, nu de consequentie daarvan is dat ik mijn innige kinderwens moet opbergen.
Ineens verliest mijn werk zijn betekenis. En worden de bezoeken aan mijn vriendinnen moeilijk, vooral aan de vriendinnen met kinderen. Het groepje kennissen zonder kinderen is aanzienlijk kleiner.
Ik ga een therapeut opzoeken om dit rouwproces aan te gaan en nieuwe betekenis en zingeving te vinden in mijn leven samen met mijn partner.
Voeg zelf een verhaal toe

Heb je extra ondersteuning nodig?
Op deze site staan therapeuten en psychologen die je ondersteuning kunnen geven.
In het zoekvenster kun je op plaatsnaam zoeken of klik hieronder op een plaatsnaam voor een overzicht van therapeuten in die regio.
Top 50 meest gezocht:
Noord-Brabant
Noord-Holland & Flevoland
Utrecht
Zuid-Holland
Gelderland
Groningen, Drenthe, Overijssel
Limburg
- ✓ 300+ therapeuten
- ✓ Snel een afspraak
- ✓ Ook online therapie
Bij de meeste therapeuten op deze site kun je ook terecht voor online therapie.
In het profiel van de therapeut staat dit dan aangegeven.
Ik voel mij passief, maar van binnen is het druk
Faalangst:
Faalangst
Faalangst:
Het is niet jouw taak om aan verwachtingen te voldoen
Kim heeft mij ontzettend goed geholpen
M. | Amersfoort | 25 sep 2023:
Hier ben ik Linda erg dankbaar voor!
Marleen | Leiden | 21 sep 2023:
Wij zijn heel tevreden!
| Disclaimer | Privacy verklaring | Reviews | Login | Aansluiten