Ongewenst kinderloos - forum lotgenoten

Ik ben zo boos en intens verdrietig. Boos op mezelf, omdat ik de stap niet eerder genomen heb. Verdrietig omdat ik moet accepteren dat het voor mij nooit zal gebeuren. Over 2 dagen word ik 43 en dat houdt in dat al mijn pogingen om zwanger te raken met donorzaad klaar zijn. Precies een jaar geleden de beslissing genomen om het alleen te doen....maar pas in september gestart....waarom heb ik zo lang gewacht? En nu sta ik met lege armen en een gebroken hart. Ik ben aan het rouwen om een kindje dat ik nooit heb mogen hebben. Ik weet niet hoe ik hiermee moet leven. Ik schaam me, voel me intens alleen en mislukt. Hoe moet ik nu verder? De pijn is zo intens....

Aan mn 1e relatie kwam onverwachts een eind, toen mijn toenmalige man overleed op zn 29e (ik was 28). We hadden het wel over kinderen gehad maar we wilden eerst nog reizen en dan settelen. Na zn overlijden kwam er na enige tijd weer een man op mn pad. Na een paar jaar hadden we het over kinderen. Van hem hoefde het niet perse, hij kon gelukkig worden zonder. Maar als ik wilde, vond hij het prima. Aangezien ik in 8jr tijd, 10 operaties (niet te maken met kinderen) heb gehad, werd het idee van kinderen regelmatig uitgesteld. Toen het medische eindelijk rustig was, kwam er een relatiecrisis.... Na 2jr ging het weer beter tussen ons en het idee van een gezin kwam dichterbij, eindelijk... In 2018 werd ik 40, mn vriend had een groot feest voor me georganiseerd. Alles leek eindelijk op zn plek te vallen. Tot 5dgn na mn verjaardag....hij ging er vandoor na 11jr. Na een heftige rouwperiode, stelde ik me na enige tijd opnieuw open voor een relatie/man. Echter tot nu toe helaas geen serieuze relaties, wat ik sowieso erg jammer vind. Maar daarnaast ben ik dit jaar 45 geworden en vind ik dat ik reëel moet zijn. Dus ik zit nu in het proces dat ik afscheid ga nemen van mn kinderwens. En dat valt me zwaar.... Zeker nu ik vorige week hoorde dat mn ex met zn vriendin bezig zijn met zwanger raken. Sindsdien weet ik echt even niet wat ik met mn gevoel aan moet, met wie ik kan praten, hoe ik dit een plek kan geven. Momenteel doet het vooral pijn dat mn ex nog wel een kans heeft op een eigen gezin en ik niet. Het voelt erg oneerlijk. Ik voel me boos en verdrietig.
Inmiddels al veel gelezen over ongewenst kinderloos maar nog niet een soortgelijk verhaal als die mij gevonden, dus wellicht op deze manier. Mocht je mijn verhaal herkennen en in contact willen komen, dan hoor ik het graag. Bvd. Grt Fem

Bewust geen kinderen....
Een weg zoeken moet ik, nu mijn partner uitgesproken heeft geen kinderen te willen. Ik ken hem, hij weet altijd heel goed wat hij wil. En eenmaal een weg ingeslagen is er geen weg meer terug.

 

Tot nu toe heb ik daar goed mee weten om te gaan. Moeilijk heb ik het er nu wel mee, nu de consequentie daarvan is dat ik mijn innige kinderwens moet opbergen.

 

Ineens verliest mijn werk zijn betekenis. En worden de bezoeken aan mijn vriendinnen moeilijk, vooral aan de vriendinnen met kinderen. Het groepje kennissen zonder kinderen is aanzienlijk kleiner.

 

Ik ga een therapeut opzoeken om dit rouwproces aan te gaan en nieuwe betekenis en zingeving te vinden in mijn leven samen met mijn partner.

Ik & mijn man lopen 2,5 jaar bij een fertiliteiskliniek, waarvan wij de eerste iui behandeling 3 maanden terug hebben gehad. Die is helaas mislukt & hebben besloten om de medische molen op een laag pitje te zetten. We willen eerst op vakantie (even niet denken aan alles). Na de vakantie willen wij de draad weer oppakken en beginnen met de tweede iui behandeling. Lichamelijk kan ik er zelf wel mee dealen (het innemen van tabletten, spuiten, echo's etc.). Maar geestelijk valt het allemaal wel heel zwaar. De meeste vrienden van mij en mijn man hebben allemaal al kinderen, wij vallen daardoor een beetje buiten de boot. Ook durven veel mensen ons niet meer te vertellen dat zij in blijde verwachting zijn omdat ze weten dat bij ons kinderen krijgen niet vanzelfsprekend is. Wij gunnen het iedereen en wij zijn juist blij voor ze. Zijn er meer stellen die hier last van hebben (de emotionele rollercoasters, de eenzaamheid, etc.? Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen en hoe mensen met jullie omgaan. Ik wens iedereen veel sterkte en kracht die hier ook doorheen moeten, jullie zijn niet alleen ♡.

Ongewenst kinderloos... Het maakt je leeg, klein en onnuttig. Waarom moet je dan nog bestaan? Iedereen gaat door, jij staat stil. Geen partner, geen kind, geen toekomst. Gewoon niets. Want, ontsnappen is onmogelijk. Je kan niet weg of alleen wonen. Je bent een sukkeltje. Het bracht me naar de rand van de afgrond. Neen, ik ben niet gesprongen. Maar heb stevig terug gevochten. Woon al verschillende jaren alleen en heb me kunnen losmaken. Weg van diegene die me mishandelde en mijn rechten schonden. Helaas was het voor mijn kinderwens te laat. Nu zijn de risico's te groot. Het doet nog steeds pijn, maar het is leefbaar. Ook omdat ik eindelijk liefde gevonden heb....

Ik ben een vrouw van bijna 35 jaar oud. In 2011 ging mijn relatie uit. In de jaren erna heb ik wat dates gehad en in 2015 een 'prille relatie' die helaas maar een paar maanden mocht duren. Hij zei bindingsangst te hebben én was zeer uitgesproken in zijn antikinderwens...

In de jaren erna heb ik ook weer enkele dates gehad, en in 2018 wederom een paar maanden een 'prille relatie'/'fling'. Ik was niet echt verliefd en hij was een buitenlandse student die na zijn studie wilde reizen; maar ik wilde zo graag een relatie...

Zowel in 2019 als in 2020 heb ik weer wat datepogingen ondernomen, helaas zonder 'wederzijdse spark-)resultaat.

Door rouw en trauma heb ik de afgelopen jaren niet meer kunnen en willen daten. Ondertussen tik ik bijna de 35 jaar aan. En het verdriet om kinderloosheid en de eenzaamheid neemt toe. Ik wil en kan niet onder de tijdsdruk leven van 'snel een man (liefdespartner) vinden en dan snel zorgen dat ik zwanger word'. Een liefdespartner vinden is al een hele opgave gebleken...Met de jaren van rouw en verdriet ben ik nog lelijker geworden en onaantrekkelijk. Zwanger worden via een ziekenhuistraject is voor mij helaas geen optie aangezien ik zeer waarschijnlijk niet door de (financiële) screening zal komen (inkomensnorm en vermogen).

Mijn leven is uitzichtloos en zinloos. Waar doe ik het voor? Ik wil geen leven in eenzaamheid. Ik ken in mijn familie een aantal vrouwen ('tantes') die ongehuwd en kinderloos zijn gebleven (ongewenst) en dat is voor mij een schrikbeeld. Ik wil niet op die manier (nog) ouder worden. Als dat mijn voorland is....:s Ik wil ook niet wanhopig maar met iedere man aanpappen, een relatie starten en dan zwanger proberen te worden; een slechte relatie schaadt zowel mij als toekomstige kinderen (en ik kan het weten als 'kind van de rekening').

Leven met mededieren (bijvoorbeeld poes, hond, konijnen etc ) is niet hetzelfde (of course...). Ik ben een groot dierenliefhebber (vegan) maar ik verlang op dit punt in mijn leven naar een eigen gezinnetje met medemensen die hopelijk ook om mij geven; een veilige basis, het teamgevoel, er voor elkaar zijn, het leven samen delen...

Alhoewel ik anderen alle goeds gun, maakt het me verdrietig als familieleden en kennissen gaan trouwen en/of een kindje krijgen. 's Nachts lig ik er wakker van en denk ik aan alles wat er is fout gegaan in mijn leven waardoor ik nu op een doodlopend punt ben gekomen.

Ik en mijn vrouw die twee kinderen hëeft .Ik zelf had nog geen kinderen toen ik bij haar kwam.ik en mijn vrouw hebben ons laten testen.zij was nierpatiënt. Maar toen ik mij testte kwam er uit dat ik onvruchtbaar was.en ik heb nog een tweede opinie gedaan kwam het zelfde uit.maar het ergste was dat onze oudste zoon was net 18 vader zou worden .maar dat je zelf kinderloos bent daar heb ik lang mee te doen gehad

Ik ben 58 alleenstaand en kinderloos. Ik heb er veel beter mee leren leven maar de laatste tijd voel ik me eenzaam. Sinds mijn ouders zijn overleden eigenlijk. Ik hoorde altijd nog bij hun en nu heb ik het gevoel nergens meer bij te horen. De belangrijkste dingen delen mensen met hun partner of kinderen. Feestdagen, vakanties. De moeilijke dagen is er niemand om je hoofd even neer te leggen. Bijna al mijn vrienden hebben kinderen. Ik heb een community van de kerk, ik sport en schilder, ik doe van alles maar mijn toekomst voelt leeg. Ik ben tijdens borstkanker mijn relatie kwijt geraakt. Dus is allemaal wat veel geweest. Ik kan mij niet zo goed een toekomst beeld vormen. Ben bang voor eenzaam oud worden. Ik zoek
Naar andere woonvormen en wil ook geen zielige oude vrijster worden. Het valt me op dit moment zwaar. Als ik alleen reis gaat dat beter maar ik zou zo graag een thuis ervaren. Samen leven. En ik zoek contact met vrouwen of mannen in dezelfde situatie om mee te connecten. ik ben een ontwikkelde sportieve vrouw. Zijn er hier gelijken die contact willen? Groet

Eind 2015 hebben mijn partner en ik de pil overboord gegooid. We wisten dat er een mogelijke genetische oorzaak kon zijn voor onvruchtbaarheid bij mijn partner (zijn broer had deze namelijk ook en het was waarschijnlijk erfelijk), maar we wilde het toch eerst zonder medisch traject proberen.
Half 2016 toch maar gemeld bij de huisarts waarna we de medische molen in zijn gegaan. Helaas bleek in september 2016 dat mijn partner volledig onvruchtbaar was door een genetische afwijking.
Na het allemaal een beetje te hebben laten bezinken zijn we met goede moed met een donor van de donor bank begonnen met inseminaties. Helaas na 12 pogingen hebben we moeten concluderen dat het op deze manier niet zou werken. Daarom met een icsi traject begonnen. Hier waren 11 blaasjes en 8 eitjes uitgekomen. Met een verse terugplaatsing hadden we de hoop weer in ons hart. Helaas bleef ook hier een positieve test uit. Met 2 cryo's (ingevroren embryo's) hadden we nog de hoop dat het goed kwam. Helaas mislukte de eerste en de tweede bleek het al te begeven bij het ontdooien. Het verdriet was dan ook groot maar stopte dit snel weg. Omdat ik ondertussen ook in opleiding was als hbo verpleegkundige en ik de kliniek te klinisch vond, hebben we besloten naar een andere maar ook betere kliniek te gaan. Hier bleek ik een aantal cystes te hebben en wilde ze eerst in de buik kijken. Bij de operatie hebben ze verschillende cystes weggehaald waarna we een paar maanden later weer begonnen zijn met inseminaties met donorsemen tot de studie was afgerond. Corona gooide hierin ook vaak roet in het eten en ik merkte dat ik het steeds moeilijker vond om de negatieve uitslagen te verwerken. Daarom ons maar eerst op mijn diploma gericht. Eenmaal geslaagd zijn ze nog een keer de buik in gegaan om cystes weg te halen waarna we onze tweede icsi poging gedaan hebben in 2021. In principe ging alles voorspoedig waarbij er 8 eitjes werden geoogst. Geen van de eitjes ontwikkelde zich helaas goed maar er was er toch 1 terug geplaatst. Ook nu helaas zonder goed resultaat. Deze kwam hard binnen en merkte dat ik mentaal een knauw had gehad. Toen ik in de zomer van 2021 ook nog eens het ziekenhuis werd ingetrapt brak ik. Ik voelde mij depressief, nutteloos en niet belangrijk. Uiteindelijk bleek ik ptss te hebben die al in de vroege kinderjaren was ontstaan. Besloten deze problemen aan te pakken zodat ik mij niet steeds slachtoffer van alles voel en meer van mijzelf zou leren houden. 2 jaar lang heb ik hier (heftige) therapieën voor gevolgd die mij zeker sterker hebben gemaakt. Hierin heb ik ook geleerd dat ook een leven zonder kinderen zinvol kan zijn. De mega sterke drang om kinderen te krijgen werd iets zwakker. Desalniettemin wilde wij later niet kunnen zeggen dat we er niet alles aan gedaan zouden hebben. Daarom afgelopen juni besloten de derde (dus ook laatste vergoeden) ICSI poging gedaan. Vanaf de eerste hormonen merkte ik dat de hormonen anders werkte dan de vorige keer. Ik had veel meer last van bijwerkingen en mijn humeur was verschrikkelijk. Met moeite lukte het om 7 follikels te kweken. Helaas waren hier 5 eitjes uit gehaald waarvan 2 nog niet eens rijp waren en 1 niet eens reageerde op de bevruchting. 2 eitjes bleven over die zich ook nog eens goed deelde. Ik had van de punctie veel pijn maar dit hinderde de terugplaatsing van de 2 embryo's niet. Helaas werd ik helemaal niet lekker op de avond van de terugplaatsing. In het ziekenhuis hadden ze het vermoeden van een lichte hyperstimulatie. De de eierstokken waren mega groot. De volgende dag kreeg ik erge pijn in mijn buik die met de seconde steeds erger werd. Deze pijn was zo erg dat ik niet kon stilliggen, staan, zitten of wat dan ook. Ze hadden het vermoeden dat de eierstok gedraaid was en hadden al morfine tegen de pijn gegeven. Met spoed ben ik naar de operatiekamer gebracht waarbij na de operatie mij verteld werd dat er een bloeding was geweest wat de pijn had veroorzaakt. Ze hadden zoveel mogelijk rekening gehouden met de embryo's. Echter moest met goede pijnmedicatie het lichaam de bloeding zelf opruimen. Ik heb 2 dagen moeilijk kunnen lopen en slapen van de pijn. Gelukkig bedacht een verpleegkundige dat mogelijk de ontlasting ook cast zat van alle morfine die ik die week had gehad. Dit was een super keus waarna ik na 12 uur naar huis mocht. Mentaal zat ik er helemaal doorheen omdat ik het vertrouwen in mijn lijf kwijt was. Gelukkig waren er hele lieve verpleegkundige en artsen die mij fijn hebben gesteumd. Ook emotioneel hielpen zij mij alles te verwerken (dit was voor mij heel bijzonder omdat ik voor alle therapieën geen vertrouwen had in andere mensen waar ik afhankelijk van was). Helaas begonnen de wondjes van de operatie ook te ontsteken. De hechtingen zijn er uitgehaald wat een grote opluchting was. Op de echo was te zien dat de eierstokken mooi klein waren, er een geel lichaam aanwezig was (erg belangrijk voor de embryo) en dat de embryo nog op mijn plek zat. Hierdoor kregen wij weer een beetje hoop dat het toch goed zou komen. Op dag 12 na de punctie kreeg ik echter afscheiding en hele hevige buikkrampen. Wij konden alleen maar huilen. Uiteindelijk vertelde de arts dat we nog hoop moesten houden omdat het ook met innesteling te maken kon hebben. Gelukkig nam op dag 13 het bloeden wat af dus weer een beetje hoop. Helaas op dag 14 toch weer krampen met nu meer vers bloed. Ik merk dat ik de hoop heb opgegeven. We hadden al besloten hierna te stoppen maar merk dat het idee dat ik nooit moeder zal zijn mij zwaar valt. Gelukkig merk ik dat ik ook heel goed de vaardigheden ken van voor deze ivf en ik echt wel weet dat er ook een mooi leven is zonder kinderen. Maar voor nu huilt mijn hart. Over 3 dagen mag ik definitief testen maar hoop hebben we niet meer. Het verdriet is groot bij zowel bij mij als bij mijn partner, maar heb er ergens wel het vertrouwen in dat we dit overleven en aankunnen.

Vanaf mijn 27e begon de kinderwens te kriebelen. Diverse relaties gehad waarvan 1x zwanger maar eindigde in een miskraam en met mijn laatste partner heb ik 4x IUI gehad. Helaas is de relatie vorige week beëindigd i.v.m. we beide over een grens heen waren gegaan en het samenwonen niet helemaal lekker liep. Balen want we zaten middenin een traject.
Wat ook niet makkelijk is gegaan om door heen te komen.

Ben nu bijna 40 jaar en single en ben nog aan het nadenken wat ik verder wil met mijn leven. Mijn afgelopen jaren waren gericht op relatie, samenwonen en mijn grootste wens een gezin samen te stichten. Heb er bijna alles aan gedaan en nu is alles weer als een kaartenhuis ingestort.

Ik weet 40 jaar is nog jong en er kan van alles nog op mijn pad komen maar ik besef wel dat ik niet zomaar weer met een nieuwe partner start waarmee ik zomaar een traject weer in mag gaan of gericht is op een kinderwens.
Ik heb geen eigen cyclus en 1 werkende eileider dus vandaar dat traject.

Ben bang dat ik mijn allergrootste wens waarvoor ik bijna alles aan heb gedaan los moet gaan laten en kinderloos moeder wordt in dit leven.

Moet het echt nog allemaal verwerken en een plek gaan zien te geven.

7 jaar geleden de liefde van mijn leven tegenkomen. Van af jongs af aan wilde ik graag moeder worden. Na 4 jaar proberen zwanger te worden en diverse onderzoeken te hebben gehad zijn wij helaas ongewenst kinderloos. Hoewel wij het met z.n 2en ook heel goed hebben blijft het moeilijk. Hoewel de meeste mensen in onze omgeving weten dat wij geen kinderen kunnen krijgen word er niet of nauwelijks overgeproken. Nu hoef ik het er niet elke keer over te hebben maar soms voelt het of het een verboden onderwerp is. Er word ons nooit gevraagd hoe wij ons voelen. Vooral nu met de sinterklaastijd/kerst. Afgelopen weekend hadden wij sinterklaas met familie waar ook heel veel nichtjes en neefjes bij aanwezig waren. Begrijp mij niet verkeerd wij zijn dol op al onze neefjes en nichtjes maar het besef dat wij geen kinderen hebben komt dan des te harder binnen. Alle aandacht van de familie gaat dan ook naar de kinderen en of hebben ze het over de kinderen of over mensen die zwanger zijn. Wij zitten er dan wel bij maar ons word niets gevraagd. Vind dit soort situaties dan ook steeds lastiger worden om naar toe te gaan. Ik wil ook geen spelbreker zijn die op dit soort familie gelegenheden niet meer komt. Hoe gaan jullie hier mee om?

Ik heb pcos en daarvoor zijn we in het ziekenhuis onder behandeling. Helaas door corona is het ziekenhuis lang dicht geweest en nu weer. Het staat weer stil. Ik en mijn man hebben er geen vertrouwen meer in en zijn nu al bezig ons leven leuk in te delen met zijn 2e. Waar ik nu al tegen aanloop met de feestdagen is dat vrienden het met hun gezin gaan vieren. Dus dat het moeilijk wordt om leuk kerst te vieren met andere of oud en nieuw.
Hoe zorgen jullie ervoor dat je niet eenzaam wordt met je partner?

Mijn naam is eva, 31 jaar. Ik ben 3.5 jaar samen met mijn vriend. Ik heb al lang een kinderwens, hij tevens ook. Mijn vriend heeft een zoontje van inmiddels 10 jaar. Ongewild is zijn ex zwanger geraakt, aan de pil (meent ze) en een pakje sigaretten rokend per dag, zo ook tijdens zwangerschap .Dat steekt, zeker toen ik na 3.5 jaar nog steeds niet zwanger raakte. Mijn vriend woont in parijs. Er zijn maanden verstreken dat hij tijdens mijn ovulatie naar nederland kwam. Daar zat natuurlijk een enorme druk op. Vrijen op afgesproken tijd en een continue teleurstelling elke maand. Tijdens onze relatie is mijn vriend steeds slechter gaan leven. Het begon met een biertje, het eindigde in het snuiven van coke, zo ook tijdens mijn vruchtbare periode. Ik was daar erg verdrietig en tevens boos om. Mijn testen waren allemaal goed, en die van hem ook, dus hij zag het probleem van zijn ongezonde levensstijl vaak niet in. Bovendien het feit dat hij een zoon heeft was voor hem al genoeg evidentie. Ik kom nu net terug van een weekje parijs. Zijn zoon was er ook de hele week. Ik merk dat ik een afkeer krijg, jaloers ben en vol onbegrip naar zijn ex kijk die haar zoon volgiet met fastfood. Zelf probeer ik een gezonde levensstijl aan te houden, maar inmiddels heb ik de hoop opgegeven. de dokter zei eens tegen mij: hoe meer we weten, hoe minder we weten. Het feit dat ze niks kunnen vinden bij mij, zegt dus niets wilde hij daarmee aanduiden. Ik voel me radeloos en ook naar mijn vriend toe die vol overgave voor zijn zoon zorgt en ondertussen flink aan het bier is. Ook laroxil (soms 3 keer de toegestane hoeveelheid) en tramadol gebruikt hij (soms 400mg pd) De huisarts zegt dat zodra de semen test goed is, er niks aan te doen valt. Ik ben daar boos over, omdat ik er zelf alles aan wilt doen. Inmiddels gaat onze relatie erg slecht. Mijn vroend heeft ervoor gekozen om de 2 wekelijkse weekend regeling en de vakanties de aankomende tijd aan te houden. Dit betekent dat hij in en rondom parijs blijft. Dit voelt voor mij als dat hij na 3.5 jaar geen prioriteit geeft om met mijn samen te wonen en er voor te gaan om een kindje te krijgen. Het voelt alsof hij voor zijn zoon kiest. Ik voel me eenzaam en heb vaak negatieve gedachten dat ik onvruchtbaar ben. Ik ben nu op een punt dat ik denk dat het beter is om de relatie te verbreken en een partner te vinden die er wel voor me is.
Hebben jullie tips?

Eva

Ik word dit jaar 30 en voel het klokje stilletjes tikken. Ik heb nooit een relatie gehad tot ik vorig jaar een hele lieve man tegen kwam. Eerst waren er de twijfels omdat hij 13 jaar ouder is dan mij, maar al snel wist ik dat leeftijd hier geen rol speelt.
Onlangs begon ik over kinderen, hij reageerde echter dat hij geen kinderen wil. Dit kwam zo hard binnen bij mij.
Ik weet nu niet wat te doen. Het is zo moeilijk om dit met mijn omgeving te delen omdat niemand hetzelfde meemaakt en als ik het deel krijg ik vaak de reactie, probeer er niet te veel aan te denken want dan beheerst het je leven of je bent nog jong het zal wel komen en als het niet met deze man is dan wel met een andere. Maar ik zie deze man dood graag.
Ik wil deze relatie niet zomaar verbreken om me dan in een andere relatie te storten met iemand die wel kinderen wil, maar die ik minder graag zie...

K.

Hey,

Ik ben 39j en heb de hele molen doorlopen maar tevergeefs.
Na 6x ici, waar telkens veel goede embryo's uit voortkwamen en 7x KID (inseminatie donor sperma) nog steeds niet zwanger.
Mijn man heeft geen zaadleiders door dragerschap muco.
Bij mij werd nooit iets vast gesteld. Heb meerdere hysteroscopie laten uitvoeren en 1 kijkoperatie. Maar niks te vinden.

1x , de allereerste icsi behandeling, teste ik positief. Ook de bloedtest een week later was positief maar niet verdubbeld een week later kreeg ik mijn maandstonden en mijn wereld storte in.
Als een gek ben ik de ene behandeling na de andere beginnen uitvoeren zonder stoppen. Maar het lukte geen enkele keer meer.
Ik begreep er helemaal niks meer van. Waarom niet bij ons. Ik vergat te leven en heb 10j geleefd voor het ziekenhuis en onze droom.
En nu 10j later sta ik nog steeds alleen. Zo voelt het echt.
Adoptie procedure gestart om dan na de voorbereiding te horen dat er een wachtlijst is van ongeveer 6 a 7j buitenlandse adoptie. Om dan nog van de prijzen te zwijgen.Tja ik ben al 39j daar zag ik ook geen beginnen meer aan.

Dus nu eindigen wij helemaal alleen. Nooit mama, nooit oma. Altijd eenzaam. Zo zie ik het nu.

Het is nu al een 8tal maand dat we gestopt zijn maar het laat u niet los. Betwijfel het of het u ooit los laat en of je er ooit vrede mee zult hebben. Die leegte is enorm en niemand die het begrijpt uit mijn omgeving.

Iedereen zegt ach jullie kunnen zo ook gelukkig zijn. Denk je? Het is gemakkelijk gezegd maar dat gevoel dat nooit ingevuld word doet pijn. Ongelooflijk veel pijn!

Het is niet gemakkelijk maar het moet. Ik moet verder.
.
Groetjes Nathalie

Jeetje, wat een openhartige verhalen allemaal!
In de buitenwereld lijkt het allemaal zo vanzelfsprekend dat als je een kind wilt krijgen een kind kan krijgen. Zo frustrerend en zo oneerlijk! In 2013 is er testis kanker bij mij geconstateerd. Ik was toen 36, had een relatie en we wilde net aan kinderen beginnen. Je leven staat in een keer op zijn kop. Na 5 chemo behandelingen en operatie was ik in 2014 weer “schoon “ Dat was natuurlijk fijn maar door de chemo behandelingen ben ik vrijwel onvruchtbaar geworden. Ik kon vooraf zaad laten invriezen maar voor de chemo’s was mijn zaad al niet goed.. Kanker heeft een enorme impact op je relatie.. Die relatie hield dus ook niet stand. Vrij snel kreeg ik een andere relatie en ik wilde toch laten uitzoeken of er nog mogelijkheden zijn om kinderen te kunnen krijgen. Na een gesprek met de fertiliteitsarts en veel testen bleek er via een icsi behandeling kansen te zijn. Voor degene die het weten, kans ligt bij een icsi behandeling onder de 50%, en het is een behoorlijk traject voornamelijk voor de vrouw. Ondanks de angst voor teleurstellingen zijn we toch het traject ingegaan. 1e poging geen bevruchting, 2e poging niets en derde (en laatste) poging ook niets. Mijn wereld stortte op dat moment helemaal In. Ook de communicatie met het AMC vond ik behoorlijk waardeloos maar eigenlijk was op dat moment alles waardeloos. Mijn vrouw had al 2 kinderen uit een vorige relatie dus voor haar was het natuurlijk ook erg maar wel minder erg. Ik wordt nooit vader, nooit opa, helemaal niets…
Na dat besef voelde ik me heel eenzaam, boos , verdrietig. Inmiddels ben ik 47 en het gevoel gaat niet weg. Al die gezinnetjes met kinderen, kinderen die om je heen geboren worden., ik kan dat gewoon niet aan, ik kan er niet naar toe en ik kan niet blij zijn voor andermans geluk, het voelt heel frustrerend. Ik weet me geen houding te geven , normaal gesproken moet je wel blij kunnen zijn voor anderen maar het voelt zo oneerlijk. Vaak ook de verhalen hoe makkelijk het allemaal ging grrr.. Nu heb ik 2 maanden geleden te horen gekregen dat de vriendin van mijn broertje zwanger is , ook hier weet ik niet mee om te gaan. Volgende week is ze uitgerekend,..
Veel sterkte allemaal en heeft iemand nog tips om met dat rotgevoel om te gaan?
Mvg,
Serge

Al vanaf mijn 23ste wilde ik kinderen, maar ik ontmoette maar geen man die dat ook wilde.
Toen ik mijn huidige vriend op mijn 34ste ontmoette wilden we vooral eerst heerlijk genieten van de enorme verliefdheid.
Op mijn 36ste raakte ik na een maand proberen al zwanger. We hebben een nipttest laten doen en 4 echo's maar op de 5de echo met 21 weken leek het heel erg mis en moest ik bevallen van onze Finn met 22 weken.
Een half jaar later was ik weer zwanger, maar dit werd een missed abortion. Hierna heb ik nog twee maal een vroege miskraam gehad. Dit alles in een jaar tijd! Uit onderzoek kwam niets. We willen het nu nog tot eind dit jaat proberen, maar als het nog meer ellende brengt dan is het voor ons klaar. Daar leef ik al een beetje naar toe, want ik ben de hoop een klein beetje verloren.

Ik ben 50 en kinderloos. Vroeger zei ik voor mijn 27e wil ik 2 kinderen. Maar het leven liep anders. Op de leeftijd dat je normaal begint werd ik depressief. Geen goed moment om het te gaan proberen. Daarna relatie verbroken en daarna lang vrijgezel gebleven. Toen de bewuste keuze gemaakt om niet in mijn uppie aan kinderen te beginnen. Een goede keus. Maar soms benauwt het me wel als ik haar de toekomst kijk.... geen kids...nooit oma worden....alleen oud worden....

Ik ben 23 jaar. Heel jong zul je denken en nog alle mogelijkheden om kinderen te krijgen. Dit is helaas niet waar. Door mijn mentale beperkingen (autisme en angststoornis) is het voor mij niet mogelijk om kinderen te krijgen. Ik heb mijn handen al helemaal vol aan mezelf mentaal gezond te houden in combinatie met werken gaan en een huishouden. Een kind kan er echt niet meer bij. Dit terwijl ik er wel heel graag één wil. Het feit dat ik door mezelf kinderloos ben en dit zal blijven maakt me heel verdrietig. Het is heel moeilijk om hiermee om te gaan en het wordt naar mijn gevoel steeds moeilijker.

Ik ben Blanche en ben 34 jaar. Mijn partner is 51 jaar en heeft mij vanaf dag 1 beloofd samen ouders te worden (hij heeft 3 jongens ik geen kinderen) wij zijn nu 4 jaar verder en afgelopen maand vertelde hij mij geen vader meer te willen zijn. Ik word dus nooit moeder . Dit kwam zo hard binnen dat ik me schaam bij me familie, voel me in de steek gelaten, ben boos en wasrom gunt hij mij dat niet. Omdat hij vind dat hij te oud is ??? Ik ben op van verdriet. En huil echt bijna iedere dag . Weet echt niet hoe ik hier uitkom.

Hallo iedereen,

Ik ben over een paar maanden 36jr en sinds mijn 18de heb ik een kinderwens. In mijn huidige relatie is er veel ups en downs, mijn partner weet dat ik een uitgesproken kinderwens heb en zou graag moeder worden voor ik 40jr word. Laatst zei hij nog dat hij het niet zag zitten om een gezin met me te stichten, dit deed me zo een pijn toen hij me dit vertelde!

Moet ik nu in het geheim stoppen met de pil te nemen en afwachten of ik zwanger word van mijn partner ? Zodat ik mijn klein geluk zelf kan laten ontwikkelen omdat ik dit zo zeer wens ....

Hoe bekijken jullie het ?

Bedankt voor uw reactie(s).

Onverwacht gevangen
in een onbeantwoord verlangen

Diepe pijn
mocht niet zo zijn

Onbeantwoorde vragen
jaren en dagen

Zoveel te geven
een nieuw leven

Zoveel te bieden
alleen maar verliezen

Moedig gestreden
zolang gegeven

Onbegrepen gevoel
wat ik bedoel

Vele gedachten
zoveel verwachten

Oneindige tranen
actieve vulkanen

Ongeboren wonder
hoe nu zonder

Ongewenste leegte
niet te vergeten

Onbeantwoord verlangen
onverwacht gevangen

Ook ik wil graag mijn verhaal kwijt, in de hoop dat het oplucht..Ik ben 36, single, er op los geleefd als in geen serieuze relaties, uitgaan en niet echt wetende of ik kinderen wilde.. Een half jaar terug werd ik ineens wakker geschud; Ik wil een kind en ik moet opschieten nu, opschieten met een partner vinden en zorgen dat ik snel weet of hij de ware is. Want ik wil natuurlijk niet eindigen als een alleenstaande moeder. Maar ik verveel me vrij snel in relaties en waar vind ik een man als ik bijna niet meer uitga?? Mijn vriendinnen gaan niet vaak meer uit.. Een collega van begin 20 vroeg mij laatst of ik later kinderen wil.. Later?? Ik ' ben ' al later! Ik wist niet wat ik moest antwoorden, nooit wordt mij die vraag gesteld. Ik schaam mij ook heel erg.. Bang om alleen te blijven, om als enige in de hele familie geen kind te hebben, zielig worden gevonden. Het voelt ook alsof ik mijn kansen heb verspeeld, ik ben te laat.. Hoe ga ik nu mijn toekomst invullen?? Als enige op verjaardagen, kerst vieren, altijd mij het 5e wiel aan de wagen voelen..Zien hoe mijn neefjes en nichtjes zo blij zijn met hún moeder, naar hún moeder roepen als ze huilen of wat willen vertellen..Mijn ouders die zo vreselijk trots zijn op hun kleinkinderen, alles draait om hen.. En ik lanterfanter maar door.. En nee ik praat er niet over, want stel je voor dat de hele familie er van weet, mij aan gaat kijken als in; ach wat is het sneu voor haar, single en geen kinderen... Het liefst zonder ik mij helemaal af, verhuizen naar een ander dorp en onzichtbaar zijn...
Wat een verhaal is het geworden.. En ja het lucht wel op, ook om al jullie verhalen te lezen...

Ik ben 35 en al 14 jaar samen met mijn man. De afgelopen jaren hebben we beide heel veel getobd met onze gezondheid. Hij heeft inmiddels een pacemaker en psychisch heeft alles ook een aardige stempel op ons leven gedrukt. Het lijkt eindelijk beter te gaan met ons beide qua gezondheid na jaren die voelden als overleven. Ik heb mezelf altijd als moeder gezien, maar door alles wat er gebeurd is hebben we besloten dat we dat toch niet aandurven. Naast onze eigen gezondheid, is ook die van mijn ouders zorgelijk. Doordat we zelf de ‘keuze’ hebben gemaakt niet voor kinderen te gaan, denken mensen vaak dat ik daar geen verdriet om mag en kan hebben, terwijl het echt voelt als een rouw proces. Tegelijkertijd kan ik gelukkig ontzettend genieten van neefjes en nichtjes en ben ik sinds kort werkzaam als ‘tante’ voor kindjes met een beperking (als ambulant begeleider en vanaf juni dit jaar ook op de opvang). Daar haal ik veel waardering uit. Toch mis ik een stukje erkenning in dit proces en ben ik op zoek naar mensen die me echt begrijpen.

Beste lezer,

Jeetje wat een stap. Nu 5 jaar dat wij gestopt zijn met behandelingen blijft het elke dag nog een zwaar gevecht. Je doet alles netjes via het boekje. Je weet dat je een rouw proces door moet gaan. Maar elke keer als ik b.v een reclame zie, het buurjongetje buiten spelen, ect. doet het zeer. Elke keer word ik er aan herinnerd dat wij geen kindje kunnen krijgen.

Dit is voor het eerst dat ik mijn verhaal doe op een blog. Momenteel weet ik geen raad meer met mijn gevoel. En de psychologen waar ik onder behandeling ben hebben dit mij geadviseerd om met lotgenoten te gaan praten. Want ik doe alles netjes via het boekje.

 

Ik heb mijn leven een andere invulling gegeven. Ik ben van bloemist naar verzorging gegaan. Zodat ik toch meer zorg en liefde kan geven aan de bewoner. Dit vind ik ook geweldig om te doen en het is een goede stap geweest.

 

We hebben een hondje waar ik heel veel van leer en plezier mee heb. Ik en mijn man kunnen er samen goed overpraten en doen leuke dingen samen. Dus jah waar ligt het aan?????????

Graag tips en adviezen. Alvast bedankt
Groetjes Trudy

Als meisje van 15 had ik 1 grote droom. Moeder worden.
Het liefst een groot gezin, waar het warm en knus is. Iets wat ikzelf niet heb gekend.
Helaas besliste het leven anders en bleef ik na vele jaren alles te hebben geprobeerd kinderloos.
Ik besloot om het een plek te geven en wat van mijn leven te maken.
Schouders eronder en door. Dat is wat ik altijd doe.
Maar het leven was nog niet klaar met mij en er volgde nog wat ingrijpende gebeurtenissen. Ook weer schouders eronder en door.
Dit leverde mij 2 jaar geleden een burn-out op.
Nu ben ik 61 jaar en het verdriet van het geen kinderen hebben zit nog steeds in mij. Je wordt namelijk niet alleen geen moeder, maar ook geen schoonmoeder en vooral ook geen oma.
En dan loop ik nu toch weer tegen het verdriet aan.
Hier ik kan er niets aan veranderen. Maar ik wil eigenlijk nu graag loslaten en een beetje genieten.

Ik ben gewoon boos. Leegte en verdriet is wat mijn leven beheerst. Dat is alles voor nu. Ik wil nu nergens aan werken. Niets aan perspectief kan ik verdragen..

Na een lange relatie te hebben gehad ging ik op mijn 36e uit elkaar doordat mijn ex geen kinderen wilde. In het begin van onze relatie gaf hij aan wel kinderen te willen. Ik besloot om bij hem weg te gaan en voor mijn eigen geluk en doelen te gaan.

Een jaar geleden kwam ik een lieve jongen tegen waar ik nu een LAT-relatie mee heb. Kinderen wil ik niet van hem, dat komt door zijn extreme autisme. Samenwonen kan hij niet omdat hij zijn rustmomenten nodig heeft, ik denk er dan ook niet aan om aan kinderen te beginnen. Wat we wel hebben is een LAT-relatie waarbij we elkaar niet vaak zien, maar wel veel leuke dingen doen. Alleen door het leven gaan dat wil ik niet, want dan vereenzaam ik. Mijn kinderwens heb ik nog altijd en ik vind het nu lastig om weer te zeggen ik ga bij je weg omdat ik zo graag kinderen wil.

Ik zit echt met een dilemma en ben (lijkt) niet echt voor het liefdesgeluk te zijn geboren met kinderen.

Ik wil al sinds me 22 ste een kind nadat ik een huis baan diploma en nieuwe partner had dacht ik volgende is trouwen kindje.Later bleek dat ik zwanger was na 9 weken miskraam gehad na drie jaar blijkt nu mijn ex een kind bij een ander te hebben het deed pijn en nog steeds ik heb hem letterlijk de laan uit gestuurd.
Nu een andere vriend die al 2 meiden heeft ik hou van hem maar niet genoeg om met hem een eigen kind te maken dus gaan we adopteren ben alleen bang dat het drama kan worden.
Zie heel vaak mensen jonger dan mij al pronken met hun kind alsof ze de only one zijn baal hiervan het doet pijn en ik blijf ver van mensen nu met kleine kinderen het doet me zoveel pijn.

Mijn kinderwens is heel erg aanwezig, maar mijn partner heeft steeds weer een andere reden waarom nog niet. Hij wil wel graag (zegt ie), maar toch komt steeds weer een reden waarom nog even niet. Daarnaast heeft hij wat “lichamelijke” problemen waardoor het ook nog maar de vraag is of het überhaupt lukt. Dit drukt heel erg op mijn schouders.
Soms ga ik twijfelen of ik echt kinderen wil of dat ik dat alleen maar wil om te laten zien dat ik mijn leven op orde heb en een mooi gezin kan vormen. Veel mensen dachten dat ik (door mijn autisme) weinig zou bereiken in het leven.
Mijn eerste vriendin is nu zwanger en ik voel zo’n pijn in mijn hele lijf. Jaloezie, angst, verdriet, machteloos. Ik kan bijna niet blij zijn voor haar en ik voel mij ontzettend schuldig. Ik durf er niet over te praten met mensen, weinig mensen begrijpen dit echt.
Iedere dag sleep ik nu deze pijn en angst mee.
Hoe kan je hier het beste mee omgaan en hoe kan ik toch blij zijn voor mijn vriendin?

Hoi
Ik ben een vrouw van 29 jaar,en heb het zo zwaar op dit moment ik kom uit een relatie van 10 jaar en nog nooit zwanger geworden toen we eindelijk na de ziekenhuis waren gegaan en alle soort onderzoeken hebben gedaan of teminste ik heb het allemaal moeten ondergaan kwam ik achter zoveel dingen die ik tot de dag van vandaag niet egt heb verwerkt van verklevingen in me onderbuik naar verstopde eileders waar overigens 1 is weg gehaald omdat er ook nog een cycste op zat de andere kant is ook verstopt maar om de keus te maken om ze beiden weg te hallen kon ik niet aan alls je denkt oke erger kan het niet is me relatie midden in het traject kapot gegaan daarboven op omdat ik al zoveel klachten heb hebbe we maar gelijk de test gdn voor baarmoederhalskanker aangezien ik bijna 30 ben en ja hoor dat was ook al een probleem met hpv die ik nog heb heb ik slechte cellen die zo konden omdraaien in egt kanker dus moest ik een keuze maken om 5 centimeter van me baarmoedersmond weg te halen mijn grootste wens was kinderen krijgen maar nu lijkt alles zo onhaalbaar en de depressi maakt het er niet beter op

Al sinds me 24 ste de wens voor een gezin nu inmiddels 41 maar nog steeds niet gelukt.Partners die niet oprecht waren dit steekt.Er was een kans op een gezin in 2019 bleek dat het in werkelijkheid heel anders was want de vriend die ik dacht te hebben had een dubbel leven.
Nu 2 jr uit de toxic relatie te zijn merk ik dat elke dag steeds moeilijker word.
Om mij heen zie ik in mijn buurt mensen met het voor mijn beeld perfecte gezin.

Dit wil ik ook en dit is zo moeilijk en bijna onmogelijk om te vinden.
Als klap op de vuurpijl woont er al 3 jr nu bij mij beneden een gezin en nu sinds gister hebben ze een 2e baby ik hoorde het huilen dat raakte mij zo hard geen woorden voor omdat ik nu moet toekijken naar dingen die ik niet heb of kan krijgen.

Daarom besluit ik om ver weg te gaan om dit niet te hoeven zien de pijn is ondraagelijk zwaar.
Ik weet niet hoe ik ermee moet omgaan en dit triggert mij ik hou me in ik praat niet met deze mensen.

Het is voor mij nu te zwaar dat ik het niet meer wil zien.

Vandaag waren we weer bij de gynaecoloog hoe kan ik nu kiezen tussen twee. Ik heb te horen gekregen dat mijn baarmoeder misvormd is en dat er geen ei-spring plaats vind het bloeden dat ik heb is mijn baarmoeder slijmvlies en iets met bloeden uit spieren de grond zakte onder me weg en heb niet veel meegekregen het enige wat ik gehoord heb is dat ze me alleen van de pijn en heftige bloedingen kunnen helpen als ze me baarmoeder slijmvlies weghalen dan zal ik voor altijd onvruchtbaar blijven. Ik ben intens verdrietig er zijn nog wel opties voor ons maar kansen heel gering wat als ik kies voor een normaal leven zonder pijn en rare heftige bloedingen maar definitief mijn kinderwens opzeggen of toch doorgaan met een behandeling met een kleine kans zwanger te worden. Op dit moment weet ik het nog niet wat wij gaan beslissen het is echt een rot dag.

Iedere keer als ik iemand zwanger ziet worden of met kinderen ziet lopen is het zo zwaar waarom is het ons niet gegund denk ik dan waarom hun wel ik was 17 toen ik wist dat ik snel moeder wilde worden ik ben inmiddels 27 en sta nu voor een onmogelijke keuze

Heb een hele fijne relatie met een leuke man.
Hij heeft 3 kinderen uit een vorige relatie, en heeft eigenlijk al vrij snel aangegeven dat hij niet nog een kind wilde.

Dat vond ik toen prima, want ik wilde immers toch geen kinderen?
Toen we een relatie kregen naderde de 40 bij mij en riep steeds dat ik dat toch te oud vond voor een kind.

Helaas heb ik niet veel geluk gehad in de liefde. En daardoor nooit aan kinderen toegekomen, of het niet wilde met die persoon.

Maar helaas kom ik nu tot de conclusie, dat ik eigenlijk wel heel graag een kindje zou hebben gewild. Het jarenlang wegstoppen van deze wens brengt een hele hoop verdriet met zich mee.....
De man waar ik nu mee samen ben maakt dat oergevoel in me los.

Als ik zie hoe hij met zijn kinderen omgaat, dan breekt mijn hart soms, omdat ik weet dat ik het nooit met hem ga delen op die manier.

Detail is dat de moeder van zijn kinderen wel weer in verwachting is.
Dit maakt het er niet makkelijker op voor mij.

Ik heb het gevoel dat ik in een rouwproces zit, en niet goed weet hoe er mee om te gaan. Ik ben jaloers en snibbig en anderszijds intens verdrietig.

Dank je wel dat ik hier mijn verhaal mag vertellen

Hallo. Ik ben Ilse. 49 en kinderloos. We hebben alles: elkaar, de kat, lieve vrienden en familie, een aangename woning met goede buren, een aangepaste wildkampeerauto, een goede job. Kortom: hij en ik hebben het goed. Alleen mis ik zo enorm hard het moederschap. Het mogen ervaren hoe nieuw leven begint te groeien onder het hart, de lichamelijke veranderingen die dat met zich meebrengt, het leven voelen in de buik, bevallingspijn, kind in de armen, dat kind zo goed mogelijk proberen zichzelf te laten zijn, opvoeden, fouten maken, een individu begeleiden naar zelfwording. Dat had ik zo graag ervaren en dat was ook altijd een vanzelfsprekendheid. Helaas, moeder natuur besliste daar anders over. De trut. En nu? Hoe gaan jullie om met de definitieve waarheid? Hoe vullen jullie je leven in? Hoe en waar vinden jullie voldoening en inhoud? Komen jullie soms samen om hierover te praten of jullie ervaringen te delen? Is er draagvlak tot samenkomst in de grote omgeving van noord Limburg belgie? Hoe vullen jullie toch die leegte zinnig op? Groetjes en fijne dag. Ilse.

Ik werd weduwe toen ik 29 was. Ik had met men man plannen om kinderen te krijgen maar hij stierf voor dat is gelukt. Intussen ben ik 3 jaar verder. De grootste rouw is voorbij en ik zou dolgraag een nieuw leven starten en een gezin hebben. Maar het lukt me niet. Ik kom schijnbaar niemand tegen en heb heel erg weinig vertrouwen in de toekomst. Ik heb heel er het gevoel dat het geluk niet voor me is weggelegd en misschien houd ik mezelf zo wel tegen. Bang dat het noodlot weer zal toestaan, durf ik niet te hopen op het gezin dat eigenlijk zo graag wil.

Hoi ik ben nieuw op dit forum. Fijn dat dit forum er is en ik hoop dat het mij gaat helpen om mijn verhaal hier te delen. Ik ben 32 en sinds ongeveer mijn 20e heb ik al een kinderwens maar nu is het zo dat ik lichamelijk gehandicapt ben. Ik zit in een handbewogen rolstoel waarin ik mij zelfstandig kan voortbewegen. Ik woon onder begeleiding maar ben best zelfstandig in doen en laten. Ik kan niet loslopen,
niet losstaan. Ik kan altijd hulp inroepen als ik hulp nodig heb. Hier in deze woonvorm is het wel zo dat je geen kinderen mag hebben maar dat is natuurlijk niet t grootste probleem. Dan kun je altijd nog naar een plek kijken waar dat onder begeleiding misschien wel zou mogen. Zonder dat ze je met de verzorging van je kind hoeven te helpen. Of er zijn nog wel andere manieren hoe je daar hulp in zou kunnen vragen. Nou zullen jullie misschien wel denken; waarom kan jij dan geen kinderen hebben? Ik krijg die vraag vaak omdat ik nog best wel zelfstandig ben in de meeste dingen. Ik ben door zuurstoftekort en vroeggeboorte niet anders gewend dan gebruik van een rolstoel en nooit kunnen lopen. Toch heb ik lang gedacht dat ik wel kinderen kon opvoeden en wilde zo graag moeder worden. Nu nog steeds. Nu ben ik erachter dat ik er beter aan doe om niet aan kinderen te beginnen. Het opvoeden ervan zal erg lastig zijn. Sommige dingen weet ik niet zo goed van, hoe die aan te pakken zelf. Ik heb een wajong. Voor mezelf vergeet ik vaak dingen. Voor mezelf doe ik soms al dingen niet omdat ik ze eng of spannend vind. Ik ben erg angstig aangelegd als het gaat om ziek zijn, iets onder de leden hebben, heel misschien. En ik kan dan soms paniek hebben voor mezelf. Dit allemaal zorgt ervoor dat ik er bewust voor kies om er niet aan te beginnen. Maar als ik dan van mensen hoor die in verwachting zijn of kinderen hebben gekregen in mijn omgeving, komt er bij mij irritatie en frustratie naar boven. En jaloezie en verdriet. Later kan ik er meestal wel anders naar kijken en ook heel erg van kinderen genieten. Ik had graag zelf een zwangerschap, geboorte en t moederschap meegemaakt. Nu ik rond de leeftijd ben dat de meeste mensen kinderen krijgen of eraan beginnen doet het mij wel een beetje extra pijn. Waarom kan ik dit nou niet? Iedereen krijgt maar kinderen en ik niet denk ik dan. Nu zie ik hier natuurlijk ook mensen die een reden hebben waarom het niet kan, niet gebeurd, niet lukt. Maar deze reactie komt dan voort uit verdriet en een beetje boosheid en jaloezie. Dit was mijn verhaal.

Ik ben een 29 jarige getrouwde vrouw met de liefde van mijn leven. Mijn echtgenoot en ik wilden altijd kinderen samen en dit was mijn allergrootste wens. Wij hadden zelfs namen uitgekozen voor onze potentiële kinderen. Ik was op mijn 21e gediagnosticeerd met PCOS. Ik had al heel lang last van roze waterige afscheiding. Door omstandigheden ben ik pas heel laat naar de gynaecologe geweest. Er is een monster afgenomen en gestuurd voor een test. Een week later kreeg ik de nieuws met dat ik baarmoederkanker had. Nog meer testen gedaan en kreeg nog slechter nieuws: het zit ook in mijn eierstokken. Toen ik dacht dat het niet erger kon kreeg ik ook de uitslag van de longscan. Jawel, het was uitgezaaid naar mijn longen. Nu zijn mijn eierstokken en baarmoeder volledig eruit. Geen eicellen kunnen bevriezen. Bovenop het verschrikkelijke nieuws dat ik nooit mijn eigen kinderen kan baren met de liefde van mijn leven. (Adoptie was nooit een optie voor mij) Zit ik ook nog eens vast aan de symptomen van de overgang. Gelukkig ben ik gezond verklaard en ben ik kankervrij. Maar heb ik geen idee hoe ik dit verdriet allemaal moet verwerken.

Het is mij nooit gelukt moeder te worden. Wat ik ook deed, het kwam niet op mijn pad.
In mijn twintiger jaren had ik een relatie met een man waarmee ik kinderen wilde. Helaas maakte hij het uit toen ik eind twintig was. Ik was er kapot van, hij was voor mij echt dé man.
Vanaf toen kwam er in mij een angst dat ik geen moeder zou worden.
Ik probeerde dat wel uit mijn hoofd te zetten en ging daten, maar ik kwam de juiste maar niet tegen. Deels omdat mijn ex nog in mijn hart zat (die inmiddels wel vader was geworden). Maar ook omdat ik een traumatische jeugd had gehad met ongelukkige ouders, en ik wilde perse de juiste relatie zodat het zich niet zou herhalen. Eigenlijk stond ik er dus veel te krampachtig in en het lukte niet.

Op mijn 33ste werd ik vervolgens langdurig ziek. Daten zat er niet meer in, laat staan kinderen.
Nu ben ik 39 en nader de 40, en ziet het ernaar uit dat ik geen moeder zal worden. Dat doet zo’n pijn, en ik voel me machteloos.
Ik vraag me altijd af waarom mijn vriendinnen maar moeder werden alsof het niks was. Voor mij was het niet eens dichtbij.
Ik probeer wel ook de voordelen te zien, want het is niet alleen maar fantastisch een leven met kinderen, maar sommige momenten slaat het echt in.
Zoals nu, een nichtje van 25 die ik vaak zie is zwanger. Zij zal zwanger zijn als ik 40 word, dat is zo cru! Doet zoveel pijn.

Het deed mij heel goed de andere verhalen te lezen, toch een beetje troost, dank voor het delen!

Ik ben Dennis , 48 jaar en werk al ruim 20 jaar in de kinderopvang. Ik wil al mijn hele leven papa worden. Maar steeds niet de juiste partner gevonden. Ik heb altijd in gedachten gehouden, ik zou voor mijn 45 jaar een gezinnetje willen hebben. Dat heb je natuurlijk niet onder controle maar het was een streven.
Ik ben nu sinds een jaar vrijgezel en woon weer op mezelf, na een relatie van 6 jaar.
Mijn ex partner is chronisch ziek maar we wilde allebei voor een kindje gaan.
Door haar ziekte en de leeftijd is het er niet van gekomen. We praatten daar niet veel over, omdat dat gewoon te pijnlijk is.
Als klap op de vuurpijl kreeg ik 2 jaar geleden de diagnose Retinitus Pigmentosa, een oogaandoening waarbij ik steeds meer een tunnel visie krijg. Ik heb het dominant gen, dus ik zou het kunnen doorgeven aan mijn kind.
Dit is voor mij bijna niet te accepteren. Het is gewoon niet eerlijk als je zo'n sterke kinderwens hebt maar er komt steeds iets op je pad waardoor je op een gegeven moment voelt dat je af moet zien van een droom. Dit doet vreselijk veel pijn en veel verdriet.
Je hebt het gevoel dat je er klaar voor bent, voor een kleintje. En dat gevoel heb je al jaren. Steeds hoop blijven houden. Samen met iemand waar je van houdt en liefdevol gezin beginnen. Als je voelt dat die droom er hoogst waarschijnlijk niet komt zakt je de moed in de schoenen. Waar doe je het dan allemaal voor..... Wat is dan nog je doel in je leven. Nieuwe doelen gaan stellen.
Heeft iemand hier ook ervaring mee?
Gr.

ik ben een vrouw van 46 jaar, en ben 'door omstandigheden' kinderloos gebleven. toen ik een twintiger, dertiger was, had ik verschillende relaties waar altijd wel iets aan schortte waardoor het er niet van kwam. in mijn laatste relatie zei mijn partner van in den beginne dat hij geen kinderen wou. ik was toen 34 en had wel vaag een kinderwens maar niet uitgesproken. dit veranderde echter toen ik 38, 39 werd. ondertussen vond ik het niet meer zo vanzelfsprekend om deze relatie om die reden te verbreken en met iemand anders opnieuw te beginnen. ik bleef en met mij ook het verdriet, meestal verborgen, om dan soms in alle intensiteit de kop op te steken. vaak cyclusgebonden en naar aanleiding van pril oudergeluk van een kennis, vriendin, familielid... ik heb de impact van dit verdriet op mijn relaties sterk onderschat; eerst en vooral op mijn partner, maar ook op mijn relaties in het algemeen: hoe het vervreemdt en isoleert, in plaats van verbindt. ik kan er nauwelijks met iemand over spreken, vooral omdat ik nagenoeg niemand in mijn omgeving ken die ook ongewild kinderloos is.

dank voor dit forum,

Hoi allemaal

Mijn man en ik hebben gisteren te horen gekregen dat hij voor 99% onvruchtbaar is. De kans op zwangerschap is dus eigenlijk nihil. Ik heb echt het gevoel dat mijn hele toekomst instort. Hoe gaan jullie er mee om?

Na diverse behandelingen en misschien wel te lang blijven hopen op een wonder, besloten mijn man en ik onze wens los te gaan laten: geen kinderen dus. Intens verdrietig, maar eindelijk ook een beetje rust want we leken in dit proces ook elkaar kwijt te raken. Bijna alle energie ging alleen nog naar werken en het ziekenhuis.

 

Nu we tijd krijgen om te verwerken, weten we ook weer wat de ander nodig heeft om tot acceptatie te komen. Opnieuw verbinden is een prachtig proces omdat je dan ook samen kunt gaan rouwen. Natuurlijk blijft het een gevoelig punt. Roze en blauwe slingers voor een raam met 'Hoera een ....' , het raakt me nog steeds.

 

Maar er ontstaat ook ruimte om te genieten, misschien wel meer dan in de afgelopen jaren die van hoop naar vrees gingen. Niet nog een negatieve test of een miskraam. Niet dat intense verdriet, maar de mogelijkheid om nieuwe keuzes te gaan maken. Je energie anders inzetten. De super tante uithangen die lekker maf mag doen en niet hoeft op te voeden. Anders, maar waardevol.

Op mijn 16e ben ik naar de dokter gegaan omdat ik nog niet ongesteld werd. Toen kwam ik erachter dat ik geen baarmoeder en eierstokken had. Op die leeftijd kon ik nog niet omvatten wat dit betekende. Pas jaren later nu ik 21 jaar ben en ik steeds meer mensen om mij heen of die ik volg zwanger zie worden raakt het mij steeds meer. Telkens als ik het zie doet het me pijn, ik zal nooit ervaren hoe het is om zwanger te zijn en een kind te baren. Ik heb geen vriend, ook nog nooit gehad, voel me nog niet vertrouwd genoeg in mijn eigen lichaam en ben te somber om met een ander te willen zijn. Vandaag heb ik eens opgezocht welke mogelijkheden ik heb om toch ooit moeder te worden, niet voor nu maar voor later. Ik was geschokt hoe lang en moeilijk adoptie, draagmoederschap was en verbaasde me over hoe duur dit ook in het buitenland was. Het voelt alsof het een opwaartse strijd wordt om mijn kinderwens te vervullen. Ik had er een heel ander idee bij. Heb vandaag letterlijk de hele dag op bed gelegen huilend. Wat voor zin heeft mijn leven? Waarvoor ben ik hier toch op aarde gezet? Ik hoop ooit toch een kind te kunnen adopteren of via draagmoeder te krijgen, maar vind dit me erg moeilijk voor te stellen en ben ook bang dat mijn kind dan niet van me zal houden.
Ik heb dit eigenlijk nog nooit gedeeld met iemand, behalve mijn psycholoog.
Hebben jullie tips om tot acceptatie te komen en mijn verdriet te verwerken? Goede boeken om over dit onderwerp te lezen? Of hebben jullie ervaring met adoptie of draagmoederschap? Ik hoor het graag.
Ik wens jullie in ieder geval allemaal veel sterkte en liefde toe!
Mvg,
Renee

Vanuit huis meegekregen eerst onafhankelijk zijn dan pas een gezin. Heb gestudeerd en een goede baan. Met 23 een gescheiden vader met autistisch kindje als relatie gekregen. Na 7 jaar beloofde hij dat we zouden gaan trouwen en als een broer of zus een gezond kindje zou krijgen dan zouden wij ook beginnen. Na 9 jaar geregistreerd partnerschap min of meer afgedwongen , na 15 jaar toen al zijn broers en zus al gezonde kinderen hadden en zijn jongste broertje ook vader werd knapte er bij mij iets. Ik was depressief en at mijn verdriet al jaren weg. Ben 38 kg afgevallen, ben verliefd geworden op iemand anders en gescheiden. Nieuwe liefde beloofde me kinderen want had het er al in het begin over. Toen we er aan gingen beginnen biechtte hij op zonder enige ruzie gehad te hebben dat hij verliefd was op iemand anders die jonger was dan ik en dat ik op moest rotten want ze wilde hem nu hebben en anders zocht ze een zaaddonor. Zijn moeder overleed en ik regelde de uitvaart met zijn vader want hij was verliefd. Hij zei dat hij met haar omdat ze jonger was minder kans had op een kindje met een afwijking waarop mijn bonuszoon met autisme hem fijntjes vertelde dat hij adhd had en ik niet. Nadat ik een huis had gevonden en weg was dumpte ze hem. We delen een hond samen waar ik heel veel van hou en hij wilde me terug en ik hem niet. Hij heeft me een keer buiten geprobeerd te wurgen en gelukkig ben ik gered. Hij is daarna gelukkig op iemand anders verliefd geworden. Hij heeft nu een nieuwe vriendin die getrouwd was en zwanger en die heeft haar kind geaborteerd en is kort daarna zwanger van hem geworden. We hebben omgang vanwege de hond enkel heb het er zwaar mee om te zien dat hij wel een gezin gaat krijgen en ik niet. Gedacht aan om het alleen te doen enkel mijn vader is overleden toen ik 5 was en ik gun een kind een vader en een moeder. Ben nu 44 en aan het afscheid nemen van mijn droom en het doet pijn en na 2,5 jaar thuiswerken ook erg alleen en vind het moeilijk om nieuwe doelen te stellen of nieuwe mensen te gaan ontmoeten. Ik ben een kei in overleven enkel echt leven vind ik moeilijk.

Waarom is er nooit een dag van erkenning georganiseerd, zoveel komen,, uit de kast,, en welke vorm van half vrouw half man die het genoemd wil worden. Overal is aandacht voor of schreeuwen om aandacht, dat hoeft dsn ook weer niet maar we zijn echt de grootste taboe tot nu toe, overgang en alles word naar voren gehaald. Alles word besproken, maar dit niet. Op verjaardagen word er gevraagd aan de mannen hoe het met hun werk gaat.asn vrouwen hoe het met de kinderen gaat. Als vrouw zonder kinderen en eigen zaak word nooit die vraag gesteld.

Nu 43, en geen partner tegen gekomen , ben ik kinderloos.
Ik heb nooit een duidekijk ja of nee gehad of ik het wilde. Wel 5 jaar terug een intens verlangen gehad naar een kind, maar ik dacht wie weet komt het nog wel. Ik zag om mij heen ook de nadelen.
Nu ik 43 ben geworden, komt het behoorlijk hard binnen dat het er nu waarschijnlijk niet meer van gaat komen.
Ik vind dit "onzichtbare" verlies, rouw heel erg moeilijk om te delen met mensen om mij heen, vooral met mijn moeder. Ik wil haar geen pijn doen met mijn verdriet.
Herkenbaar voor anderen?

Wat wil je later worden? Moeder... dat is wat ik altijd zei, opschreef in vriendenboekjes. Naarmate ik ouder werd, wist ik ook dat ik het liefst een jonge moeder wilde worden.

Nu 25 en te horen gekregen dat deze wens, zoals het er naar uitziet nooit in vervulling zal gaan.
Zo'n 15 maanden geleden kozen mijn partner en ik ervoor om te stoppen met anticonceptie omdat we beide klaar waren voor de volgende stap.

Een jaar verstreek en het was nog altijd niet gelukt. Waren we er te veel mee bezig? of was het gewoon pech?
Toch maar voor de zekerheid een afspraak gemaakt bij de huisarts. Mijn partner werd gecontroleerd en alles was in orde. Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis naar de fertiliteitsarts. Na de intake kreeg ik een formulier mee om bloed te laten prikken.

Na 3 weken kregen we samen in het ziekenhuis de uitslag te horen. De bloedwaardes waren absoluut niet goed. Het zag ernaar uit dat ik in de vervroegde overgang was. De arts gaf aan om mijn bloed nog een keer te laten onderzoeken en verwees me door naar een andere arts, die wat meer gespecialiseerd was hierin.

Helaas weer niet goed. En de bevestiging dat ik in een vervroegde overgang zit. Er werd ook meteen gezegd dat ze niks meer voor ons konden doen, en de enige optie was om voor eiceldonatie te gaan.
Mijn partner vond dit idee helemaal niks en met veel verdriet zijn we naar huis gegaan.
Weken van verdriet en onbegrip volgde.. waarom wij?
Dichtbij in onze familiekring net te horen gekregen dat iemand zwanger is.. Wekelijks worden we hiermee geconfronteerd.. Elke week weer een worsteling van emoties.

We voelen ons zo onbegrepen en hebben af en toe het idee dat er geen ruimte is voor ons verdriet, want bij de ander in het gezin komt er een nieuw leven en is er veel vreugde. Je wilt je verdriet niet altijd tonen omdat je bang bent dat het verkeerd wordt opgepakt. Maar wegstoppen is ook niet goed.
Het begrip van de familie is er nauwelijks.. Terwijl ze zeggen dat ze het begrijpen, maar aan de andere kant de hele situatie doodzwijgen... iets met woorden en daden zullen we maar zeggen.


Nu 2 maanden na alle uitslagen vinden we het nog steeds moeilijk om hiermee om te gaan, word het ooit makkelijker? Kunnen we het een plek geven?

Er rest ons verder niks dan hopen op een wonder...

Toen in een jaar of 17 was wist ik het. Ooit word ik mama. In mijn hoofd maakte ik plannen. Het leek mij heerlijk een gezin te hebben. Een vader en moeder voor mijn kindje(s). Mijn moeder heeft mij en mijn broer in haar eentje opgevoed en dat heeft ze fantastisch gedaan. Dus ik dacht ik kan dat ook. Toen ik 28 was leerde ik mijn huidige partner kennen. We wisten beide dat we een kindje wilde en dat we er een paar jaar later klaar voor waren. We hadden het fijn samen maar toen verloren we beide onze baan en woonden piepklein. Mijn vriend raakte in een depressie dus een kindje dat zou nu niet passen. Dat zou tegenover het kindje niet eerlijk zijn. Langzaam krabbelden we weer op. Totdat we ernstige overlast van de nieuwr buurman ervaarden. Stress, slapeloze nachten. Bijna 2 jaar lang. Het leidde weer tot baanverlies en dus ook flink wat inkomen minder. Dat liet ons wederom geen keus. Een kindje dat kon gewoon niet. Het verdriet en verlangen werd steeds groter. Uiteindelijk verhuisd naar een andere sociale huurwoningen. We waren dolblij. We verhuisden en probeerden er het beste van te maken. En we konden eindelijk weer een basn zoeken. Zouden we nu dan eindelijk papa en mama mogen worden? We gingen ervoor. Maar toen gebeurde hetzelfde (voor de 2e keer in ons leven) ernstige burenoverlast. En nog steeds geen baan en een zware depressie bij beide tot gevolg. Ik ben nu 41 en we zitten nog midden in de depressie en het verdriet wat dat meebrengt. Worden we ooit papa en mama? Waarschijnlijk niet. Of er moet nog een wonder gebeuren. Met dit verhaal wil ik duidelijk maken dat ook dit tot ongewenst kinderloosheid kan leiden.

Ik had altijd een enorme kinderwens, maar toen ik 32 was en zwanger bleek te zijn van mijn nieuwe liefde, ging het anders dan ik dacht. Net samen, zelf zwaar in de financiële problemen en mijn vriend die doodleuk zei: "Ja, dat gaat dus niet gebeuren". Ik had weg moeten gaan en het kindje moeten krijgen, maar durfde niet. Ik heb helaas de zwangerschap af laten breken, het ging in tegen alles wat ik wilde. De relatie hield geen stand, dus ook de belofte dat we het over een jaar zouden proberen niet. Ik ben vervolgens zes jaar single gebleven, tot ik mijn huidige partner leerde kennen. Omdat ik al wat ouder was, zijn we redelijk snel gaan proberen om zwanger te worden. Na een jaar van negatieve zwangerschaps- en ovulatietesten belandden we in een vruchtbaarheidskliniek. Ik had nog maar een paar eitjes, maar ik mocht toch IVF proberen. Eerst wachten op een menstruatie, dus er gingen een paar maanden overheen. Toen ging het van start, al hadden we weinig hoop. Op tweede paasdag 2018 kregen we te horen dat de hormonen niets hadden gedaan, er was geen goed eitje te vinden. Onze droom in duigen. Ik had als alternatief graag willen adopteren, mijn partner niet. Over twee maanden word ik 42 en je mag maar tot die leeftijd een aanvraag indienen. Ik weet dat mijn vriend het niet wil, maar de deur is straks echt dicht en ik weet niet hoe ik daar mee om zal gaan. Ik moet hem maar vertellen dat ik op een ander punt in mijn verwerking zit...

Voor het eerst openheid in een verhaal hier.
Altijd heb ik geweten dat ik moeder wilde zijn. Een kind liefde en goede aandacht geven om een mooi leven hier te hebben.
Ik stoei met verdriet, het alleen voelen hierin en weer boven komen en doorgaan. Iedere keer als ik denk redelijk mijn weg te kunnen vinden in het ongewenst kinderloos zijn komt het verdriet genadeloos omhoog.
Nu 49 kom ik in de overgang en is het nog zwaarder lijkt het.steeds heb ik onvermoeibaar hoop gehad datmijn lijf me niet meer in de steek zou laten en dat het toch zou lukken. Helaas niet het geval geweest.
Ik voel me verdrietig,heb moeite mezelf en mijn lichaam te accepteren omdat hetmezo in de steek heeft gelaten bij de diepste wens.
En ookal weet ik nuchter gezien dat het zo niet werkt en ik zo niet kan of hoef tedenken. Toch overvallen deze gevoelens mij hierin.

Daniella

Ik ben ook al jaren ongewenst kinderloos. Iets wat mijn aller aller grootse wens was,is niet gelukt.
Ik ben geen prater want ben nog nooit dicht bij mijn gevoel geweest dus over dit onderwerp ook niet. Op de een of andere manier als ik nu zwangere dames zie of mensen met baby's,gebeurt er iets met mij. Pijn,verdriet en lach maar schaapachtig naar die mensen.ondertussen denk ik: kleur op met je ...kind🙈🙈
Ik ben getrouwd maar kan het er niet met mijn man over hebben want dan moet ik naar mijn gevoel,brrr

Altijd al graag moeder willen worden maar dan ben je
Opeens ben je opeen 41 en alleen.
Ik ben een traject aangegaan met een onbekende donor via een kliniek,
1 x ivf gehad maar dat had geen meerwaarde in mijn geval.
Dus verder gegaan met pogingen.
Uiteindelijk toch zwanger, super blij maar helaas na 14 weken een miskraam gehad.
Hierna nog twee pogingen gehad maar onsuccesvol.
Twee jaar verder, door de hormoonbehandelingen heb ik vleesbomen ontwikkeld met hierbij veel klachten waarvoor mijn baarmoeder is moeten worden verwijderd
Nu Een manier vinden om hier allemaal mee om te gaan ................

Al mijn hele leven kinderen gewild
En dan ben je opeens 42 en single en
is het er niet van gekomen.
Na lang overwegen besloten om het
alleen te proberen via een donor.
Inmiddels twee jaar verder, tich pogingen, ivf en een miskraam nog niks ....
Nog steeds met lege handen en nu is het
klaar de pogingen zijn op
Hoe nu verder ???