Ongewenst kinderloos - forum lotgenoten
Lotgenoten ongewenst kinderloos
Ben je ongewenst kinderloos?
Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.
- Je kunt hier je hart luchten.
- Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
- Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.
Ontdek hier de verhalen van andere mensen die ongewenst kinderloos zijn en deel jouw eigen verhaal.
Alle verhalen
Verhaal 1 - Rouw, acceptatie en ruimte
Na diverse behandelingen en misschien wel te lang blijven hopen op een wonder, besloten mijn man en ik onze wens los te gaan laten: geen kinderen dus. Intens verdrietig, maar eindelijk ook een beetje rust want we leken in dit proces ook elkaar kwijt te raken. Bijna alle energie ging alleen nog naar werken en het ziekenhuis.
Nu we tijd krijgen om te verwerken, weten we ook weer wat de ander nodig heeft om tot acceptatie te komen. Opnieuw verbinden is een prachtig proces omdat je dan ook samen kunt gaan rouwen. Natuurlijk blijft het een gevoelig punt. Roze en blauwe slingers voor een raam met 'Hoera een ....' , het raakt me nog steeds.
Maar er ontstaat ook ruimte om te genieten, misschien wel meer dan in de afgelopen jaren die van hoop naar vrees gingen. Niet nog een negatieve test of een miskraam. Niet dat intense verdriet, maar de mogelijkheid om nieuwe keuzes te gaan maken. Je energie anders inzetten. De super tante uithangen die lekker maf mag doen en niet hoeft op te voeden. Anders, maar waardevol.
Verhaal 2 - Mijn partner wil geen kinderen
Bewust geen kinderen....
Een weg zoeken moet ik, nu mijn partner uitgesproken heeft geen kinderen te willen. Ik ken hem, hij weet altijd heel goed wat hij wil. En eenmaal een weg ingeslagen is er geen weg meer terug.
Tot nu toe heb ik daar goed mee weten om te gaan. Moeilijk heb ik het er nu wel mee, nu de consequentie daarvan is dat ik mijn innige kinderwens moet opbergen.
Ineens verliest mijn werk zijn betekenis. En worden de bezoeken aan mijn vriendinnen moeilijk, vooral aan de vriendinnen met kinderen. Het groepje kennissen zonder kinderen is aanzienlijk kleiner.
Ik ga een therapeut opzoeken om dit rouwproces aan te gaan en nieuwe betekenis en zingeving te vinden in mijn leven samen met mijn partner.
Verhaal 3 - Onbeantwoord verlangen
Onverwacht gevangen
in een onbeantwoord verlangen
Diepe pijn
mocht niet zo zijn
Onbeantwoorde vragen
jaren en dagen
Zoveel te geven
een nieuw leven
Zoveel te bieden
alleen maar verliezen
Moedig gestreden
zolang gegeven
Onbegrepen gevoel
wat ik bedoel
Vele gedachten
zoveel verwachten
Oneindige tranen
actieve vulkanen
Ongeboren wonder
hoe nu zonder
Ongewenste leegte
niet te vergeten
Onbeantwoord verlangen
onverwacht gevangen
Verhaal 4 - Het blijft elke dag een zwaar gevecht
Beste lezer,
Jeetje wat een stap. Nu 5 jaar dat wij gestopt zijn met behandelingen blijft het elke dag nog een zwaar gevecht. Je doet alles netjes via het boekje. Je weet dat je een rouw proces door moet gaan. Maar elke keer als ik b.v een reclame zie, het buurjongetje buiten spelen, ect. doet het zeer. Elke keer word ik er aan herinnerd dat wij geen kindje kunnen krijgen.
Dit is voor het eerst dat ik mijn verhaal doe op een blog. Momenteel weet ik geen raad meer met mijn gevoel. En de psychologen waar ik onder behandeling ben hebben dit mij geadviseerd om met lotgenoten te gaan praten. Want ik doe alles netjes via het boekje.
Ik heb mijn leven een andere invulling gegeven. Ik ben van bloemist naar verzorging gegaan. Zodat ik toch meer zorg en liefde kan geven aan de bewoner. Dit vind ik ook geweldig om te doen en het is een goede stap geweest.
We hebben een hondje waar ik heel veel van leer en plezier mee heb. Ik en mijn man kunnen er samen goed overpraten en doen leuke dingen samen. Dus jah waar ligt het aan?????????
Graag tips en adviezen. Alvast bedankt
Groetjes Trudy
Verhaal 5 - Ik wil nu toch kinderen, mijn man echter niet
Heb een hele fijne relatie met een leuke man.
Hij heeft 3 kinderen uit een vorige relatie, en heeft eigenlijk al vrij snel aangegeven dat hij niet nog een kind wilde.
Dat vond ik toen prima, want ik wilde immers toch geen kinderen?
Toen we een relatie kregen naderde de 40 bij mij en riep steeds dat ik dat toch te oud vond voor een kind.
Helaas heb ik niet veel geluk gehad in de liefde. En daardoor nooit aan kinderen toegekomen, of het niet wilde met die persoon.
Maar helaas kom ik nu tot de conclusie, dat ik eigenlijk wel heel graag een kindje zou hebben gewild. Het jarenlang wegstoppen van deze wens brengt een hele hoop verdriet met zich mee.....
De man waar ik nu mee samen ben maakt dat oergevoel in me los.
Als ik zie hoe hij met zijn kinderen omgaat, dan breekt mijn hart soms, omdat ik weet dat ik het nooit met hem ga delen op die manier.
Detail is dat de moeder van zijn kinderen wel weer in verwachting is.
Dit maakt het er niet makkelijker op voor mij.
Ik heb het gevoel dat ik in een rouwproces zit, en niet goed weet hoe er mee om te gaan. Ik ben jaloers en snibbig en anderszijds intens verdrietig.
Dank je wel dat ik hier mijn verhaal mag vertellen

Verhaal 6 - kans op zwangerschap is dus eigenlijk nihil
Mijn man en ik hebben gisteren te horen gekregen dat hij voor 99% onvruchtbaar is. De kans op zwangerschap is dus eigenlijk nihil. Ik heb echt het gevoel dat mijn hele toekomst instort. Hoe gaan jullie er mee om?
Ik snap heel goed je verdriet en angsten die hierbij komen. Ik zit in het zelfde schuitje. Mijn man is ook onvruchtbaar. Wij weten het al geel lang, maar nu iedereen om ons kinderen krijgt wordt het verdriet groter en de angst dat we alleen achter blijven. Eerst duwde ik al deze emoties weg, daarna heb ik heel veel gehuild, maar praatte er niet over. Alleen tegen m’n man had ik er soms over. Vervolgens heb ik de huisarts gebeld, via haar ben ik bij de POH-er terecht gekomen en heb ik 6 gesprekken met haar hier over gehad. Dit was heel fijn en heeft ervoor gezorgd dat ik nu niet meer zo veel huil ook heb ik door haar geleerd om er met vrienden en familie over te hebben. Ik merk dat vrienden en familie heel erg meeleven, maar het heel erg moeilijk vonden om er over te beginnen. Maar nu ik er zelf ook meer open over ben, durven hun er ook vaker over te beginnen. En dat ervaar ik als heel prettig, dat geeft mij het gevoel dat ik/we er niet alleen voor sta. Bij mijn man weg gaan vind ik egoïstisch en het belangrijkste is volgends mij een levensmaat te hebben om samen oud te worden. Kinderen zijn 20 jaar bij je en vliegen dan uit.. en waar naar toe weet je niet. Maar over dit stukje heb ik wel heel veel getwijfeld. Wel of niet weggaan.
Momenteel zijn wij aan het kijken of adoptie wat is voor ons. Om hier mee bezig te zijn geeft hoop dat er toch n gezin gaat komen. Dat is fijn. Maar ook heel onzeker en geduldig traject.
We willen zo wie zo wat voor kinderen die geen veilig huis hebben wat gaan betekenen. Wij zeggen dan ook vaak tegen elkaar:: als iedereen kinderen kon krijgen, wie kijkt er dan om na de kinderen die geen ouders of thuis meer hebben. En proberen niet meer in onze verdriet te blijven hangen. Alhoewel dit nog wel gebeurd hoor! Vooral als iemand weer heeft aangekondigd als ze zwanger zijn.
Maar probeer er over te praten, dat is volgends mij het beste wat je kan doen. Hoe gaat het nu met jou? En hoe sta je er momenteel in?
Verhaal 7 - ik wil graag moeder zijn
Altijd heb ik geweten dat ik moeder wilde zijn. Een kind liefde en goede aandacht geven om een mooi leven hier te hebben.
Ik stoei met verdriet, het alleen voelen hierin en weer boven komen en doorgaan. Iedere keer als ik denk redelijk mijn weg te kunnen vinden in het ongewenst kinderloos zijn komt het verdriet genadeloos omhoog.
Nu 49 kom ik in de overgang en is het nog zwaarder lijkt het.steeds heb ik onvermoeibaar hoop gehad datmijn lijf me niet meer in de steek zou laten en dat het toch zou lukken. Helaas niet het geval geweest.
Ik voel me verdrietig,heb moeite mezelf en mijn lichaam te accepteren omdat hetmezo in de steek heeft gelaten bij de diepste wens.
En ookal weet ik nuchter gezien dat het zo niet werkt en ik zo niet kan of hoef tedenken. Toch overvallen deze gevoelens mij hierin.
Daniella
Verhaal 8 - Ik wil graag een kind
Nu een andere vriend die al 2 meiden heeft ik hou van hem maar niet genoeg om met hem een eigen kind te maken dus gaan we adopteren ben alleen bang dat het drama kan worden.
Zie heel vaak mensen jonger dan mij al pronken met hun kind alsof ze de only one zijn baal hiervan het doet pijn en ik blijf ver van mensen nu met kleine kinderen het doet me zoveel pijn.
Verhaal 9 - Ik wilde graag kinderen
En dan ben je opeens 42 en single en
is het er niet van gekomen.
Na lang overwegen besloten om het
alleen te proberen via een donor.
Inmiddels twee jaar verder, tich pogingen, ivf en een miskraam nog niks ....
Nog steeds met lege handen en nu is het
klaar de pogingen zijn op
Hoe nu verder ???
Zou het mijne kunnen zijn .......
Verhaal 10 - Mijn man wil toch geen kinderen

Verhaal 11 - Geen baarmoeder en geen eierstokken
Ik heb dit eigenlijk nog nooit gedeeld met iemand, behalve mijn psycholoog.
Hebben jullie tips om tot acceptatie te komen en mijn verdriet te verwerken? Goede boeken om over dit onderwerp te lezen? Of hebben jullie ervaring met adoptie of draagmoederschap? Ik hoor het graag.
Ik wens jullie in ieder geval allemaal veel sterkte en liefde toe!
Mvg,
Renee
Verhaal 12 - ik en 27 en sta voor een onmogelijke keuze
Iedere keer als ik iemand zwanger ziet worden of met kinderen ziet lopen is het zo zwaar waarom is het ons niet gegund denk ik dan waarom hun wel ik was 17 toen ik wist dat ik snel moeder wilde worden ik ben inmiddels 27 en sta nu voor een onmogelijke keuze
Verhaal 13 - Ik ben gewoon boos
Wat jij schrijft is erg herkenbaar. Ik voel me ook erg leeg en verdrietig en merk dat ik me steeds meer buitensluit van alles. Ik ga liever niet meer naar vriendinnen of naar mijn volleybalteam, omdat het onderwerp kinderen steeds meer het gesprekstof is voor de hele avond! Ik kan op zo'n avond dan leuk doen, maar zodra ik thuis kom stort ik en huil ik alles bij elkaar. Heb jij dat ook? Ik vraag me af of anderen weten hoe je dit kan doorbreken? Want ik ben het eigenlijk nu wel zat en wil niet constant mij zo kut voelen. Ik ben bang dat ik mezelf anders helemaal verlies door dit verdriet. Hoor graag jullie reacties
Verhaal 14 - Altijd graag moeder willen worden, maar....
Opeens ben je opeen 41 en alleen.
Ik ben een traject aangegaan met een onbekende donor via een kliniek,
1 x ivf gehad maar dat had geen meerwaarde in mijn geval.
Dus verder gegaan met pogingen.
Uiteindelijk toch zwanger, super blij maar helaas na 14 weken een miskraam gehad.
Hierna nog twee pogingen gehad maar onsuccesvol.
Twee jaar verder, door de hormoonbehandelingen heb ik vleesbomen ontwikkeld met hierbij veel klachten waarvoor mijn baarmoeder is moeten worden verwijderd
Nu Een manier vinden om hier allemaal mee om te gaan ................
Ik ben wel benieuwd hoe jehier mee omgaat voor jezelf.
Verhaal 15 - Ik had altijd een enorme kinderwens
Verhaal 16 - Ik wilde kinderen, maar het leven liep anders
Verhaal 17
dank voor dit forum,
Verhaal 18
dank voor dit forum,
Voeg zelf een verhaal toe

- ✓ 300+ therapeuten
- ✓ Snel een afspraak
- ✓ Ook online therapie
Corona-pandemie update:
Bij de meeste van de therapeuten op deze site kun je tijdens de lockdown nog naar de praktijk.
Toch liever online therapie?
Een deel van onze therapeuten biedt ook online (video) therapie aan.
leestip voor autisme bij vrouwen
Zelfhulpboeken:
Boekentip: Als hij maar gelukkig is!
Bindingsangst:
Bindingsangst gaat ergens ook over verlatingsangst
Elk gesprek nieuwe inzichten en een licht gevoel
Maarten | Bergambacht | 13 apr 2021:
Dennis heeft me goed geholpen
Anoniem | 13 apr 2021:
Wij zijn Marie-Yvonne erg dankbaar
Therapie Waddinxveen
20 apr 2021:
Therapie Waddinxveen
20 apr 2021:
Hypnotherapie Den Haag
| Disclaimer | Privacy verklaring | Reviews | Login | Aansluiten