Ongewenst kinderloos - forum lotgenoten

Na diverse behandelingen en misschien wel te lang blijven hopen op een wonder, besloten mijn man en ik onze wens los te gaan laten: geen kinderen dus. Intens verdrietig, maar eindelijk ook een beetje rust want we leken in dit proces ook elkaar kwijt te raken. Bijna alle energie ging alleen nog naar werken en het ziekenhuis.

 

Nu we tijd krijgen om te verwerken, weten we ook weer wat de ander nodig heeft om tot acceptatie te komen. Opnieuw verbinden is een prachtig proces omdat je dan ook samen kunt gaan rouwen. Natuurlijk blijft het een gevoelig punt. Roze en blauwe slingers voor een raam met 'Hoera een ....' , het raakt me nog steeds.

 

Maar er ontstaat ook ruimte om te genieten, misschien wel meer dan in de afgelopen jaren die van hoop naar vrees gingen. Niet nog een negatieve test of een miskraam. Niet dat intense verdriet, maar de mogelijkheid om nieuwe keuzes te gaan maken. Je energie anders inzetten. De super tante uithangen die lekker maf mag doen en niet hoeft op te voeden. Anders, maar waardevol.

Bewust geen kinderen....
Een weg zoeken moet ik, nu mijn partner uitgesproken heeft geen kinderen te willen. Ik ken hem, hij weet altijd heel goed wat hij wil. En eenmaal een weg ingeslagen is er geen weg meer terug.

 

Tot nu toe heb ik daar goed mee weten om te gaan. Moeilijk heb ik het er nu wel mee, nu de consequentie daarvan is dat ik mijn innige kinderwens moet opbergen.

 

Ineens verliest mijn werk zijn betekenis. En worden de bezoeken aan mijn vriendinnen moeilijk, vooral aan de vriendinnen met kinderen. Het groepje kennissen zonder kinderen is aanzienlijk kleiner.

 

Ik ga een therapeut opzoeken om dit rouwproces aan te gaan en nieuwe betekenis en zingeving te vinden in mijn leven samen met mijn partner.

Onverwacht gevangen
in een onbeantwoord verlangen

Diepe pijn
mocht niet zo zijn

Onbeantwoorde vragen
jaren en dagen

Zoveel te geven
een nieuw leven

Zoveel te bieden
alleen maar verliezen

Moedig gestreden
zolang gegeven

Onbegrepen gevoel
wat ik bedoel

Vele gedachten
zoveel verwachten

Oneindige tranen
actieve vulkanen

Ongeboren wonder
hoe nu zonder

Ongewenste leegte
niet te vergeten

Onbeantwoord verlangen
onverwacht gevangen

Beste lezer,

Jeetje wat een stap. Nu 5 jaar dat wij gestopt zijn met behandelingen blijft het elke dag nog een zwaar gevecht. Je doet alles netjes via het boekje. Je weet dat je een rouw proces door moet gaan. Maar elke keer als ik b.v een reclame zie, het buurjongetje buiten spelen, ect. doet het zeer. Elke keer word ik er aan herinnerd dat wij geen kindje kunnen krijgen.

Dit is voor het eerst dat ik mijn verhaal doe op een blog. Momenteel weet ik geen raad meer met mijn gevoel. En de psychologen waar ik onder behandeling ben hebben dit mij geadviseerd om met lotgenoten te gaan praten. Want ik doe alles netjes via het boekje.

 

Ik heb mijn leven een andere invulling gegeven. Ik ben van bloemist naar verzorging gegaan. Zodat ik toch meer zorg en liefde kan geven aan de bewoner. Dit vind ik ook geweldig om te doen en het is een goede stap geweest.

 

We hebben een hondje waar ik heel veel van leer en plezier mee heb. Ik en mijn man kunnen er samen goed overpraten en doen leuke dingen samen. Dus jah waar ligt het aan?????????

Graag tips en adviezen. Alvast bedankt
Groetjes Trudy

Ik ben 50 en kinderloos. Vroeger zei ik voor mijn 27e wil ik 2 kinderen. Maar het leven liep anders. Op de leeftijd dat je normaal begint werd ik depressief. Geen goed moment om het te gaan proberen. Daarna relatie verbroken en daarna lang vrijgezel gebleven. Toen de bewuste keuze gemaakt om niet in mijn uppie aan kinderen te beginnen. Een goede keus. Maar soms benauwt het me wel als ik haar de toekomst kijk.... geen kids...nooit oma worden....alleen oud worden....

Ik ben gewoon boos. Leegte en verdriet is wat mijn leven beheerst. Dat is alles voor nu. Ik wil nu nergens aan werken. Niets aan perspectief kan ik verdragen..

Hoi allemaal

Mijn man en ik hebben gisteren te horen gekregen dat hij voor 99% onvruchtbaar is. De kans op zwangerschap is dus eigenlijk nihil. Ik heb echt het gevoel dat mijn hele toekomst instort. Hoe gaan jullie er mee om?

Voor het eerst openheid in een verhaal hier.
Altijd heb ik geweten dat ik moeder wilde zijn. Een kind liefde en goede aandacht geven om een mooi leven hier te hebben.
Ik stoei met verdriet, het alleen voelen hierin en weer boven komen en doorgaan. Iedere keer als ik denk redelijk mijn weg te kunnen vinden in het ongewenst kinderloos zijn komt het verdriet genadeloos omhoog.
Nu 49 kom ik in de overgang en is het nog zwaarder lijkt het.steeds heb ik onvermoeibaar hoop gehad datmijn lijf me niet meer in de steek zou laten en dat het toch zou lukken. Helaas niet het geval geweest.
Ik voel me verdrietig,heb moeite mezelf en mijn lichaam te accepteren omdat hetmezo in de steek heeft gelaten bij de diepste wens.
En ookal weet ik nuchter gezien dat het zo niet werkt en ik zo niet kan of hoef tedenken. Toch overvallen deze gevoelens mij hierin.

Daniella

Heb een hele fijne relatie met een leuke man.
Hij heeft 3 kinderen uit een vorige relatie, en heeft eigenlijk al vrij snel aangegeven dat hij niet nog een kind wilde.

Dat vond ik toen prima, want ik wilde immers toch geen kinderen?
Toen we een relatie kregen naderde de 40 bij mij en riep steeds dat ik dat toch te oud vond voor een kind.

Helaas heb ik niet veel geluk gehad in de liefde. En daardoor nooit aan kinderen toegekomen, of het niet wilde met die persoon.

Maar helaas kom ik nu tot de conclusie, dat ik eigenlijk wel heel graag een kindje zou hebben gewild. Het jarenlang wegstoppen van deze wens brengt een hele hoop verdriet met zich mee.....
De man waar ik nu mee samen ben maakt dat oergevoel in me los.

Als ik zie hoe hij met zijn kinderen omgaat, dan breekt mijn hart soms, omdat ik weet dat ik het nooit met hem ga delen op die manier.

Detail is dat de moeder van zijn kinderen wel weer in verwachting is.
Dit maakt het er niet makkelijker op voor mij.

Ik heb het gevoel dat ik in een rouwproces zit, en niet goed weet hoe er mee om te gaan. Ik ben jaloers en snibbig en anderszijds intens verdrietig.

Dank je wel dat ik hier mijn verhaal mag vertellen

Al mijn hele leven kinderen gewild
En dan ben je opeens 42 en single en
is het er niet van gekomen.
Na lang overwegen besloten om het
alleen te proberen via een donor.
Inmiddels twee jaar verder, tich pogingen, ivf en een miskraam nog niks ....
Nog steeds met lege handen en nu is het
klaar de pogingen zijn op
Hoe nu verder ???

Toen in een jaar of 17 was wist ik het. Ooit word ik mama. In mijn hoofd maakte ik plannen. Het leek mij heerlijk een gezin te hebben. Een vader en moeder voor mijn kindje(s). Mijn moeder heeft mij en mijn broer in haar eentje opgevoed en dat heeft ze fantastisch gedaan. Dus ik dacht ik kan dat ook. Toen ik 28 was leerde ik mijn huidige partner kennen. We wisten beide dat we een kindje wilde en dat we er een paar jaar later klaar voor waren. We hadden het fijn samen maar toen verloren we beide onze baan en woonden piepklein. Mijn vriend raakte in een depressie dus een kindje dat zou nu niet passen. Dat zou tegenover het kindje niet eerlijk zijn. Langzaam krabbelden we weer op. Totdat we ernstige overlast van de nieuwr buurman ervaarden. Stress, slapeloze nachten. Bijna 2 jaar lang. Het leidde weer tot baanverlies en dus ook flink wat inkomen minder. Dat liet ons wederom geen keus. Een kindje dat kon gewoon niet. Het verdriet en verlangen werd steeds groter. Uiteindelijk verhuisd naar een andere sociale huurwoningen. We waren dolblij. We verhuisden en probeerden er het beste van te maken. En we konden eindelijk weer een basn zoeken. Zouden we nu dan eindelijk papa en mama mogen worden? We gingen ervoor. Maar toen gebeurde hetzelfde (voor de 2e keer in ons leven) ernstige burenoverlast. En nog steeds geen baan en een zware depressie bij beide tot gevolg. Ik ben nu 41 en we zitten nog midden in de depressie en het verdriet wat dat meebrengt. Worden we ooit papa en mama? Waarschijnlijk niet. Of er moet nog een wonder gebeuren. Met dit verhaal wil ik duidelijk maken dat ook dit tot ongewenst kinderloosheid kan leiden.

Ik wil al sinds me 22 ste een kind nadat ik een huis baan diploma en nieuwe partner had dacht ik volgende is trouwen kindje.Later bleek dat ik zwanger was na 9 weken miskraam gehad na drie jaar blijkt nu mijn ex een kind bij een ander te hebben het deed pijn en nog steeds ik heb hem letterlijk de laan uit gestuurd.
Nu een andere vriend die al 2 meiden heeft ik hou van hem maar niet genoeg om met hem een eigen kind te maken dus gaan we adopteren ben alleen bang dat het drama kan worden.
Zie heel vaak mensen jonger dan mij al pronken met hun kind alsof ze de only one zijn baal hiervan het doet pijn en ik blijf ver van mensen nu met kleine kinderen het doet me zoveel pijn.

Altijd al graag moeder willen worden maar dan ben je
Opeens ben je opeen 41 en alleen.
Ik ben een traject aangegaan met een onbekende donor via een kliniek,
1 x ivf gehad maar dat had geen meerwaarde in mijn geval.
Dus verder gegaan met pogingen.
Uiteindelijk toch zwanger, super blij maar helaas na 14 weken een miskraam gehad.
Hierna nog twee pogingen gehad maar onsuccesvol.
Twee jaar verder, door de hormoonbehandelingen heb ik vleesbomen ontwikkeld met hierbij veel klachten waarvoor mijn baarmoeder is moeten worden verwijderd
Nu Een manier vinden om hier allemaal mee om te gaan ................

Ik ben Blanche en ben 34 jaar. Mijn partner is 51 jaar en heeft mij vanaf dag 1 beloofd samen ouders te worden (hij heeft 3 jongens ik geen kinderen) wij zijn nu 4 jaar verder en afgelopen maand vertelde hij mij geen vader meer te willen zijn. Ik word dus nooit moeder . Dit kwam zo hard binnen dat ik me schaam bij me familie, voel me in de steek gelaten, ben boos en wasrom gunt hij mij dat niet. Omdat hij vind dat hij te oud is ??? Ik ben op van verdriet. En huil echt bijna iedere dag . Weet echt niet hoe ik hier uitkom.

Op mijn 16e ben ik naar de dokter gegaan omdat ik nog niet ongesteld werd. Toen kwam ik erachter dat ik geen baarmoeder en eierstokken had. Op die leeftijd kon ik nog niet omvatten wat dit betekende. Pas jaren later nu ik 21 jaar ben en ik steeds meer mensen om mij heen of die ik volg zwanger zie worden raakt het mij steeds meer. Telkens als ik het zie doet het me pijn, ik zal nooit ervaren hoe het is om zwanger te zijn en een kind te baren. Ik heb geen vriend, ook nog nooit gehad, voel me nog niet vertrouwd genoeg in mijn eigen lichaam en ben te somber om met een ander te willen zijn. Vandaag heb ik eens opgezocht welke mogelijkheden ik heb om toch ooit moeder te worden, niet voor nu maar voor later. Ik was geschokt hoe lang en moeilijk adoptie, draagmoederschap was en verbaasde me over hoe duur dit ook in het buitenland was. Het voelt alsof het een opwaartse strijd wordt om mijn kinderwens te vervullen. Ik had er een heel ander idee bij. Heb vandaag letterlijk de hele dag op bed gelegen huilend. Wat voor zin heeft mijn leven? Waarvoor ben ik hier toch op aarde gezet? Ik hoop ooit toch een kind te kunnen adopteren of via draagmoeder te krijgen, maar vind dit me erg moeilijk voor te stellen en ben ook bang dat mijn kind dan niet van me zal houden.
Ik heb dit eigenlijk nog nooit gedeeld met iemand, behalve mijn psycholoog.
Hebben jullie tips om tot acceptatie te komen en mijn verdriet te verwerken? Goede boeken om over dit onderwerp te lezen? Of hebben jullie ervaring met adoptie of draagmoederschap? Ik hoor het graag.
Ik wens jullie in ieder geval allemaal veel sterkte en liefde toe!
Mvg,
Renee

Ik had altijd een enorme kinderwens, maar toen ik 32 was en zwanger bleek te zijn van mijn nieuwe liefde, ging het anders dan ik dacht. Net samen, zelf zwaar in de financiële problemen en mijn vriend die doodleuk zei: "Ja, dat gaat dus niet gebeuren". Ik had weg moeten gaan en het kindje moeten krijgen, maar durfde niet. Ik heb helaas de zwangerschap af laten breken, het ging in tegen alles wat ik wilde. De relatie hield geen stand, dus ook de belofte dat we het over een jaar zouden proberen niet. Ik ben vervolgens zes jaar single gebleven, tot ik mijn huidige partner leerde kennen. Omdat ik al wat ouder was, zijn we redelijk snel gaan proberen om zwanger te worden. Na een jaar van negatieve zwangerschaps- en ovulatietesten belandden we in een vruchtbaarheidskliniek. Ik had nog maar een paar eitjes, maar ik mocht toch IVF proberen. Eerst wachten op een menstruatie, dus er gingen een paar maanden overheen. Toen ging het van start, al hadden we weinig hoop. Op tweede paasdag 2018 kregen we te horen dat de hormonen niets hadden gedaan, er was geen goed eitje te vinden. Onze droom in duigen. Ik had als alternatief graag willen adopteren, mijn partner niet. Over twee maanden word ik 42 en je mag maar tot die leeftijd een aanvraag indienen. Ik weet dat mijn vriend het niet wil, maar de deur is straks echt dicht en ik weet niet hoe ik daar mee om zal gaan. Ik moet hem maar vertellen dat ik op een ander punt in mijn verwerking zit...

ik ben een vrouw van 46 jaar, en ben 'door omstandigheden' kinderloos gebleven. toen ik een twintiger, dertiger was, had ik verschillende relaties waar altijd wel iets aan schortte waardoor het er niet van kwam. in mijn laatste relatie zei mijn partner van in den beginne dat hij geen kinderen wou. ik was toen 34 en had wel vaag een kinderwens maar niet uitgesproken. dit veranderde echter toen ik 38, 39 werd. ondertussen vond ik het niet meer zo vanzelfsprekend om deze relatie om die reden te verbreken en met iemand anders opnieuw te beginnen. ik bleef en met mij ook het verdriet, meestal verborgen, om dan soms in alle intensiteit de kop op te steken. vaak cyclusgebonden en naar aanleiding van pril oudergeluk van een kennis, vriendin, familielid... ik heb de impact van dit verdriet op mijn relaties sterk onderschat; eerst en vooral op mijn partner, maar ook op mijn relaties in het algemeen: hoe het vervreemdt en isoleert, in plaats van verbindt. ik kan er nauwelijks met iemand over spreken, vooral omdat ik nagenoeg niemand in mijn omgeving ken die ook ongewild kinderloos is.

dank voor dit forum,

Wat wil je later worden? Moeder... dat is wat ik altijd zei, opschreef in vriendenboekjes. Naarmate ik ouder werd, wist ik ook dat ik het liefst een jonge moeder wilde worden.

Nu 25 en te horen gekregen dat deze wens, zoals het er naar uitziet nooit in vervulling zal gaan.
Zo'n 15 maanden geleden kozen mijn partner en ik ervoor om te stoppen met anticonceptie omdat we beide klaar waren voor de volgende stap.

Een jaar verstreek en het was nog altijd niet gelukt. Waren we er te veel mee bezig? of was het gewoon pech?
Toch maar voor de zekerheid een afspraak gemaakt bij de huisarts. Mijn partner werd gecontroleerd en alles was in orde. Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis naar de fertiliteitsarts. Na de intake kreeg ik een formulier mee om bloed te laten prikken.

Na 3 weken kregen we samen in het ziekenhuis de uitslag te horen. De bloedwaardes waren absoluut niet goed. Het zag ernaar uit dat ik in de vervroegde overgang was. De arts gaf aan om mijn bloed nog een keer te laten onderzoeken en verwees me door naar een andere arts, die wat meer gespecialiseerd was hierin.

Helaas weer niet goed. En de bevestiging dat ik in een vervroegde overgang zit. Er werd ook meteen gezegd dat ze niks meer voor ons konden doen, en de enige optie was om voor eiceldonatie te gaan.
Mijn partner vond dit idee helemaal niks en met veel verdriet zijn we naar huis gegaan.
Weken van verdriet en onbegrip volgde.. waarom wij?
Dichtbij in onze familiekring net te horen gekregen dat iemand zwanger is.. Wekelijks worden we hiermee geconfronteerd.. Elke week weer een worsteling van emoties.

We voelen ons zo onbegrepen en hebben af en toe het idee dat er geen ruimte is voor ons verdriet, want bij de ander in het gezin komt er een nieuw leven en is er veel vreugde. Je wilt je verdriet niet altijd tonen omdat je bang bent dat het verkeerd wordt opgepakt. Maar wegstoppen is ook niet goed.
Het begrip van de familie is er nauwelijks.. Terwijl ze zeggen dat ze het begrijpen, maar aan de andere kant de hele situatie doodzwijgen... iets met woorden en daden zullen we maar zeggen.


Nu 2 maanden na alle uitslagen vinden we het nog steeds moeilijk om hiermee om te gaan, word het ooit makkelijker? Kunnen we het een plek geven?

Er rest ons verder niks dan hopen op een wonder...

Vandaag waren we weer bij de gynaecoloog hoe kan ik nu kiezen tussen twee. Ik heb te horen gekregen dat mijn baarmoeder misvormd is en dat er geen ei-spring plaats vind het bloeden dat ik heb is mijn baarmoeder slijmvlies en iets met bloeden uit spieren de grond zakte onder me weg en heb niet veel meegekregen het enige wat ik gehoord heb is dat ze me alleen van de pijn en heftige bloedingen kunnen helpen als ze me baarmoeder slijmvlies weghalen dan zal ik voor altijd onvruchtbaar blijven. Ik ben intens verdrietig er zijn nog wel opties voor ons maar kansen heel gering wat als ik kies voor een normaal leven zonder pijn en rare heftige bloedingen maar definitief mijn kinderwens opzeggen of toch doorgaan met een behandeling met een kleine kans zwanger te worden. Op dit moment weet ik het nog niet wat wij gaan beslissen het is echt een rot dag.

Iedere keer als ik iemand zwanger ziet worden of met kinderen ziet lopen is het zo zwaar waarom is het ons niet gegund denk ik dan waarom hun wel ik was 17 toen ik wist dat ik snel moeder wilde worden ik ben inmiddels 27 en sta nu voor een onmogelijke keuze

Als meisje van 15 had ik 1 grote droom. Moeder worden.
Het liefst een groot gezin, waar het warm en knus is. Iets wat ikzelf niet heb gekend.
Helaas besliste het leven anders en bleef ik na vele jaren alles te hebben geprobeerd kinderloos.
Ik besloot om het een plek te geven en wat van mijn leven te maken.
Schouders eronder en door. Dat is wat ik altijd doe.
Maar het leven was nog niet klaar met mij en er volgde nog wat ingrijpende gebeurtenissen. Ook weer schouders eronder en door.
Dit leverde mij 2 jaar geleden een burn-out op.
Nu ben ik 61 jaar en het verdriet van het geen kinderen hebben zit nog steeds in mij. Je wordt namelijk niet alleen geen moeder, maar ook geen schoonmoeder en vooral ook geen oma.
En dan loop ik nu toch weer tegen het verdriet aan.
Hier ik kan er niets aan veranderen. Maar ik wil eigenlijk nu graag loslaten en een beetje genieten.

Nu 43, en geen partner tegen gekomen , ben ik kinderloos.
Ik heb nooit een duidekijk ja of nee gehad of ik het wilde. Wel 5 jaar terug een intens verlangen gehad naar een kind, maar ik dacht wie weet komt het nog wel. Ik zag om mij heen ook de nadelen.
Nu ik 43 ben geworden, komt het behoorlijk hard binnen dat het er nu waarschijnlijk niet meer van gaat komen.
Ik vind dit "onzichtbare" verlies, rouw heel erg moeilijk om te delen met mensen om mij heen, vooral met mijn moeder. Ik wil haar geen pijn doen met mijn verdriet.
Herkenbaar voor anderen?

Vanuit huis meegekregen eerst onafhankelijk zijn dan pas een gezin. Heb gestudeerd en een goede baan. Met 23 een gescheiden vader met autistisch kindje als relatie gekregen. Na 7 jaar beloofde hij dat we zouden gaan trouwen en als een broer of zus een gezond kindje zou krijgen dan zouden wij ook beginnen. Na 9 jaar geregistreerd partnerschap min of meer afgedwongen , na 15 jaar toen al zijn broers en zus al gezonde kinderen hadden en zijn jongste broertje ook vader werd knapte er bij mij iets. Ik was depressief en at mijn verdriet al jaren weg. Ben 38 kg afgevallen, ben verliefd geworden op iemand anders en gescheiden. Nieuwe liefde beloofde me kinderen want had het er al in het begin over. Toen we er aan gingen beginnen biechtte hij op zonder enige ruzie gehad te hebben dat hij verliefd was op iemand anders die jonger was dan ik en dat ik op moest rotten want ze wilde hem nu hebben en anders zocht ze een zaaddonor. Zijn moeder overleed en ik regelde de uitvaart met zijn vader want hij was verliefd. Hij zei dat hij met haar omdat ze jonger was minder kans had op een kindje met een afwijking waarop mijn bonuszoon met autisme hem fijntjes vertelde dat hij adhd had en ik niet. Nadat ik een huis had gevonden en weg was dumpte ze hem. We delen een hond samen waar ik heel veel van hou en hij wilde me terug en ik hem niet. Hij heeft me een keer buiten geprobeerd te wurgen en gelukkig ben ik gered. Hij is daarna gelukkig op iemand anders verliefd geworden. Hij heeft nu een nieuwe vriendin die getrouwd was en zwanger en die heeft haar kind geaborteerd en is kort daarna zwanger van hem geworden. We hebben omgang vanwege de hond enkel heb het er zwaar mee om te zien dat hij wel een gezin gaat krijgen en ik niet. Gedacht aan om het alleen te doen enkel mijn vader is overleden toen ik 5 was en ik gun een kind een vader en een moeder. Ben nu 44 en aan het afscheid nemen van mijn droom en het doet pijn en na 2,5 jaar thuiswerken ook erg alleen en vind het moeilijk om nieuwe doelen te stellen of nieuwe mensen te gaan ontmoeten. Ik ben een kei in overleven enkel echt leven vind ik moeilijk.

Al sinds me 24 ste de wens voor een gezin nu inmiddels 41 maar nog steeds niet gelukt.Partners die niet oprecht waren dit steekt.Er was een kans op een gezin in 2019 bleek dat het in werkelijkheid heel anders was want de vriend die ik dacht te hebben had een dubbel leven.
Nu 2 jr uit de toxic relatie te zijn merk ik dat elke dag steeds moeilijker word.
Om mij heen zie ik in mijn buurt mensen met het voor mijn beeld perfecte gezin.

Dit wil ik ook en dit is zo moeilijk en bijna onmogelijk om te vinden.
Als klap op de vuurpijl woont er al 3 jr nu bij mij beneden een gezin en nu sinds gister hebben ze een 2e baby ik hoorde het huilen dat raakte mij zo hard geen woorden voor omdat ik nu moet toekijken naar dingen die ik niet heb of kan krijgen.

Daarom besluit ik om ver weg te gaan om dit niet te hoeven zien de pijn is ondraagelijk zwaar.
Ik weet niet hoe ik ermee moet omgaan en dit triggert mij ik hou me in ik praat niet met deze mensen.

Het is voor mij nu te zwaar dat ik het niet meer wil zien.

Ik ben 23 jaar. Heel jong zul je denken en nog alle mogelijkheden om kinderen te krijgen. Dit is helaas niet waar. Door mijn mentale beperkingen (autisme en angststoornis) is het voor mij niet mogelijk om kinderen te krijgen. Ik heb mijn handen al helemaal vol aan mezelf mentaal gezond te houden in combinatie met werken gaan en een huishouden. Een kind kan er echt niet meer bij. Dit terwijl ik er wel heel graag één wil. Het feit dat ik door mezelf kinderloos ben en dit zal blijven maakt me heel verdrietig. Het is heel moeilijk om hiermee om te gaan en het wordt naar mijn gevoel steeds moeilijker.

Ik ben ook al jaren ongewenst kinderloos. Iets wat mijn aller aller grootse wens was,is niet gelukt.
Ik ben geen prater want ben nog nooit dicht bij mijn gevoel geweest dus over dit onderwerp ook niet. Op de een of andere manier als ik nu zwangere dames zie of mensen met baby's,gebeurt er iets met mij. Pijn,verdriet en lach maar schaapachtig naar die mensen.ondertussen denk ik: kleur op met je ...kind🙈🙈
Ik ben getrouwd maar kan het er niet met mijn man over hebben want dan moet ik naar mijn gevoel,brrr

Na een lange relatie te hebben gehad ging ik op mijn 36e uit elkaar doordat mijn ex geen kinderen wilde. In het begin van onze relatie gaf hij aan wel kinderen te willen. Ik besloot om bij hem weg te gaan en voor mijn eigen geluk en doelen te gaan.

Een jaar geleden kwam ik een lieve jongen tegen waar ik nu een LAT-relatie mee heb. Kinderen wil ik niet van hem, dat komt door zijn extreme autisme. Samenwonen kan hij niet omdat hij zijn rustmomenten nodig heeft, ik denk er dan ook niet aan om aan kinderen te beginnen. Wat we wel hebben is een LAT-relatie waarbij we elkaar niet vaak zien, maar wel veel leuke dingen doen. Alleen door het leven gaan dat wil ik niet, want dan vereenzaam ik. Mijn kinderwens heb ik nog altijd en ik vind het nu lastig om weer te zeggen ik ga bij je weg omdat ik zo graag kinderen wil.

Ik zit echt met een dilemma en ben (lijkt) niet echt voor het liefdesgeluk te zijn geboren met kinderen.

Al vanaf mijn 23ste wilde ik kinderen, maar ik ontmoette maar geen man die dat ook wilde.
Toen ik mijn huidige vriend op mijn 34ste ontmoette wilden we vooral eerst heerlijk genieten van de enorme verliefdheid.
Op mijn 36ste raakte ik na een maand proberen al zwanger. We hebben een nipttest laten doen en 4 echo's maar op de 5de echo met 21 weken leek het heel erg mis en moest ik bevallen van onze Finn met 22 weken.
Een half jaar later was ik weer zwanger, maar dit werd een missed abortion. Hierna heb ik nog twee maal een vroege miskraam gehad. Dit alles in een jaar tijd! Uit onderzoek kwam niets. We willen het nu nog tot eind dit jaat proberen, maar als het nog meer ellende brengt dan is het voor ons klaar. Daar leef ik al een beetje naar toe, want ik ben de hoop een klein beetje verloren.

Waarom is er nooit een dag van erkenning georganiseerd, zoveel komen,, uit de kast,, en welke vorm van half vrouw half man die het genoemd wil worden. Overal is aandacht voor of schreeuwen om aandacht, dat hoeft dsn ook weer niet maar we zijn echt de grootste taboe tot nu toe, overgang en alles word naar voren gehaald. Alles word besproken, maar dit niet. Op verjaardagen word er gevraagd aan de mannen hoe het met hun werk gaat.asn vrouwen hoe het met de kinderen gaat. Als vrouw zonder kinderen en eigen zaak word nooit die vraag gesteld.

Ik heb pcos en daarvoor zijn we in het ziekenhuis onder behandeling. Helaas door corona is het ziekenhuis lang dicht geweest en nu weer. Het staat weer stil. Ik en mijn man hebben er geen vertrouwen meer in en zijn nu al bezig ons leven leuk in te delen met zijn 2e. Waar ik nu al tegen aanloop met de feestdagen is dat vrienden het met hun gezin gaan vieren. Dus dat het moeilijk wordt om leuk kerst te vieren met andere of oud en nieuw.
Hoe zorgen jullie ervoor dat je niet eenzaam wordt met je partner?

Ik werd weduwe toen ik 29 was. Ik had met men man plannen om kinderen te krijgen maar hij stierf voor dat is gelukt. Intussen ben ik 3 jaar verder. De grootste rouw is voorbij en ik zou dolgraag een nieuw leven starten en een gezin hebben. Maar het lukt me niet. Ik kom schijnbaar niemand tegen en heb heel erg weinig vertrouwen in de toekomst. Ik heb heel er het gevoel dat het geluk niet voor me is weggelegd en misschien houd ik mezelf zo wel tegen. Bang dat het noodlot weer zal toestaan, durf ik niet te hopen op het gezin dat eigenlijk zo graag wil.

Ik ben Dennis , 48 jaar en werk al ruim 20 jaar in de kinderopvang. Ik wil al mijn hele leven papa worden. Maar steeds niet de juiste partner gevonden. Ik heb altijd in gedachten gehouden, ik zou voor mijn 45 jaar een gezinnetje willen hebben. Dat heb je natuurlijk niet onder controle maar het was een streven.
Ik ben nu sinds een jaar vrijgezel en woon weer op mezelf, na een relatie van 6 jaar.
Mijn ex partner is chronisch ziek maar we wilde allebei voor een kindje gaan.
Door haar ziekte en de leeftijd is het er niet van gekomen. We praatten daar niet veel over, omdat dat gewoon te pijnlijk is.
Als klap op de vuurpijl kreeg ik 2 jaar geleden de diagnose Retinitus Pigmentosa, een oogaandoening waarbij ik steeds meer een tunnel visie krijg. Ik heb het dominant gen, dus ik zou het kunnen doorgeven aan mijn kind.
Dit is voor mij bijna niet te accepteren. Het is gewoon niet eerlijk als je zo'n sterke kinderwens hebt maar er komt steeds iets op je pad waardoor je op een gegeven moment voelt dat je af moet zien van een droom. Dit doet vreselijk veel pijn en veel verdriet.
Je hebt het gevoel dat je er klaar voor bent, voor een kleintje. En dat gevoel heb je al jaren. Steeds hoop blijven houden. Samen met iemand waar je van houdt en liefdevol gezin beginnen. Als je voelt dat die droom er hoogst waarschijnlijk niet komt zakt je de moed in de schoenen. Waar doe je het dan allemaal voor..... Wat is dan nog je doel in je leven. Nieuwe doelen gaan stellen.
Heeft iemand hier ook ervaring mee?
Gr.

Het is mij nooit gelukt moeder te worden. Wat ik ook deed, het kwam niet op mijn pad.
In mijn twintiger jaren had ik een relatie met een man waarmee ik kinderen wilde. Helaas maakte hij het uit toen ik eind twintig was. Ik was er kapot van, hij was voor mij echt dé man.
Vanaf toen kwam er in mij een angst dat ik geen moeder zou worden.
Ik probeerde dat wel uit mijn hoofd te zetten en ging daten, maar ik kwam de juiste maar niet tegen. Deels omdat mijn ex nog in mijn hart zat (die inmiddels wel vader was geworden). Maar ook omdat ik een traumatische jeugd had gehad met ongelukkige ouders, en ik wilde perse de juiste relatie zodat het zich niet zou herhalen. Eigenlijk stond ik er dus veel te krampachtig in en het lukte niet.

Op mijn 33ste werd ik vervolgens langdurig ziek. Daten zat er niet meer in, laat staan kinderen.
Nu ben ik 39 en nader de 40, en ziet het ernaar uit dat ik geen moeder zal worden. Dat doet zo’n pijn, en ik voel me machteloos.
Ik vraag me altijd af waarom mijn vriendinnen maar moeder werden alsof het niks was. Voor mij was het niet eens dichtbij.
Ik probeer wel ook de voordelen te zien, want het is niet alleen maar fantastisch een leven met kinderen, maar sommige momenten slaat het echt in.
Zoals nu, een nichtje van 25 die ik vaak zie is zwanger. Zij zal zwanger zijn als ik 40 word, dat is zo cru! Doet zoveel pijn.

Het deed mij heel goed de andere verhalen te lezen, toch een beetje troost, dank voor het delen!

Ik ben een 29 jarige getrouwde vrouw met de liefde van mijn leven. Mijn echtgenoot en ik wilden altijd kinderen samen en dit was mijn allergrootste wens. Wij hadden zelfs namen uitgekozen voor onze potentiële kinderen. Ik was op mijn 21e gediagnosticeerd met PCOS. Ik had al heel lang last van roze waterige afscheiding. Door omstandigheden ben ik pas heel laat naar de gynaecologe geweest. Er is een monster afgenomen en gestuurd voor een test. Een week later kreeg ik de nieuws met dat ik baarmoederkanker had. Nog meer testen gedaan en kreeg nog slechter nieuws: het zit ook in mijn eierstokken. Toen ik dacht dat het niet erger kon kreeg ik ook de uitslag van de longscan. Jawel, het was uitgezaaid naar mijn longen. Nu zijn mijn eierstokken en baarmoeder volledig eruit. Geen eicellen kunnen bevriezen. Bovenop het verschrikkelijke nieuws dat ik nooit mijn eigen kinderen kan baren met de liefde van mijn leven. (Adoptie was nooit een optie voor mij) Zit ik ook nog eens vast aan de symptomen van de overgang. Gelukkig ben ik gezond verklaard en ben ik kankervrij. Maar heb ik geen idee hoe ik dit verdriet allemaal moet verwerken.

Hoi ik ben nieuw op dit forum. Fijn dat dit forum er is en ik hoop dat het mij gaat helpen om mijn verhaal hier te delen. Ik ben 32 en sinds ongeveer mijn 20e heb ik al een kinderwens maar nu is het zo dat ik lichamelijk gehandicapt ben. Ik zit in een handbewogen rolstoel waarin ik mij zelfstandig kan voortbewegen. Ik woon onder begeleiding maar ben best zelfstandig in doen en laten. Ik kan niet loslopen,
niet losstaan. Ik kan altijd hulp inroepen als ik hulp nodig heb. Hier in deze woonvorm is het wel zo dat je geen kinderen mag hebben maar dat is natuurlijk niet t grootste probleem. Dan kun je altijd nog naar een plek kijken waar dat onder begeleiding misschien wel zou mogen. Zonder dat ze je met de verzorging van je kind hoeven te helpen. Of er zijn nog wel andere manieren hoe je daar hulp in zou kunnen vragen. Nou zullen jullie misschien wel denken; waarom kan jij dan geen kinderen hebben? Ik krijg die vraag vaak omdat ik nog best wel zelfstandig ben in de meeste dingen. Ik ben door zuurstoftekort en vroeggeboorte niet anders gewend dan gebruik van een rolstoel en nooit kunnen lopen. Toch heb ik lang gedacht dat ik wel kinderen kon opvoeden en wilde zo graag moeder worden. Nu nog steeds. Nu ben ik erachter dat ik er beter aan doe om niet aan kinderen te beginnen. Het opvoeden ervan zal erg lastig zijn. Sommige dingen weet ik niet zo goed van, hoe die aan te pakken zelf. Ik heb een wajong. Voor mezelf vergeet ik vaak dingen. Voor mezelf doe ik soms al dingen niet omdat ik ze eng of spannend vind. Ik ben erg angstig aangelegd als het gaat om ziek zijn, iets onder de leden hebben, heel misschien. En ik kan dan soms paniek hebben voor mezelf. Dit allemaal zorgt ervoor dat ik er bewust voor kies om er niet aan te beginnen. Maar als ik dan van mensen hoor die in verwachting zijn of kinderen hebben gekregen in mijn omgeving, komt er bij mij irritatie en frustratie naar boven. En jaloezie en verdriet. Later kan ik er meestal wel anders naar kijken en ook heel erg van kinderen genieten. Ik had graag zelf een zwangerschap, geboorte en t moederschap meegemaakt. Nu ik rond de leeftijd ben dat de meeste mensen kinderen krijgen of eraan beginnen doet het mij wel een beetje extra pijn. Waarom kan ik dit nou niet? Iedereen krijgt maar kinderen en ik niet denk ik dan. Nu zie ik hier natuurlijk ook mensen die een reden hebben waarom het niet kan, niet gebeurd, niet lukt. Maar deze reactie komt dan voort uit verdriet en een beetje boosheid en jaloezie. Dit was mijn verhaal.