Ongewenst kinderloos - forum lotgenoten

Na diverse behandelingen en misschien wel te lang blijven hopen op een wonder, besloten mijn man en ik onze wens los te gaan laten: geen kinderen dus. Intens verdrietig, maar eindelijk ook een beetje rust want we leken in dit proces ook elkaar kwijt te raken. Bijna alle energie ging alleen nog naar werken en het ziekenhuis.

 

Nu we tijd krijgen om te verwerken, weten we ook weer wat de ander nodig heeft om tot acceptatie te komen. Opnieuw verbinden is een prachtig proces omdat je dan ook samen kunt gaan rouwen. Natuurlijk blijft het een gevoelig punt. Roze en blauwe slingers voor een raam met 'Hoera een ....' , het raakt me nog steeds.

 

Maar er ontstaat ook ruimte om te genieten, misschien wel meer dan in de afgelopen jaren die van hoop naar vrees gingen. Niet nog een negatieve test of een miskraam. Niet dat intense verdriet, maar de mogelijkheid om nieuwe keuzes te gaan maken. Je energie anders inzetten. De super tante uithangen die lekker maf mag doen en niet hoeft op te voeden. Anders, maar waardevol.

Bewust geen kinderen....
Een weg zoeken moet ik, nu mijn partner uitgesproken heeft geen kinderen te willen. Ik ken hem, hij weet altijd heel goed wat hij wil. En eenmaal een weg ingeslagen is er geen weg meer terug.

 

Tot nu toe heb ik daar goed mee weten om te gaan. Moeilijk heb ik het er nu wel mee, nu de consequentie daarvan is dat ik mijn innige kinderwens moet opbergen.

 

Ineens verliest mijn werk zijn betekenis. En worden de bezoeken aan mijn vriendinnen moeilijk, vooral aan de vriendinnen met kinderen. Het groepje kennissen zonder kinderen is aanzienlijk kleiner.

 

Ik ga een therapeut opzoeken om dit rouwproces aan te gaan en nieuwe betekenis en zingeving te vinden in mijn leven samen met mijn partner.

Beste lezer,

Jeetje wat een stap. Nu 5 jaar dat wij gestopt zijn met behandelingen blijft het elke dag nog een zwaar gevecht. Je doet alles netjes via het boekje. Je weet dat je een rouw proces door moet gaan. Maar elke keer als ik b.v een reclame zie, het buurjongetje buiten spelen, ect. doet het zeer. Elke keer word ik er aan herinnerd dat wij geen kindje kunnen krijgen.

Dit is voor het eerst dat ik mijn verhaal doe op een blog. Momenteel weet ik geen raad meer met mijn gevoel. En de psychologen waar ik onder behandeling ben hebben dit mij geadviseerd om met lotgenoten te gaan praten. Want ik doe alles netjes via het boekje.

 

Ik heb mijn leven een andere invulling gegeven. Ik ben van bloemist naar verzorging gegaan. Zodat ik toch meer zorg en liefde kan geven aan de bewoner. Dit vind ik ook geweldig om te doen en het is een goede stap geweest.

 

We hebben een hondje waar ik heel veel van leer en plezier mee heb. Ik en mijn man kunnen er samen goed overpraten en doen leuke dingen samen. Dus jah waar ligt het aan?????????

Graag tips en adviezen. Alvast bedankt
Groetjes Trudy

Onverwacht gevangen
in een onbeantwoord verlangen

Diepe pijn
mocht niet zo zijn

Onbeantwoorde vragen
jaren en dagen

Zoveel te geven
een nieuw leven

Zoveel te bieden
alleen maar verliezen

Moedig gestreden
zolang gegeven

Onbegrepen gevoel
wat ik bedoel

Vele gedachten
zoveel verwachten

Oneindige tranen
actieve vulkanen

Ongeboren wonder
hoe nu zonder

Ongewenste leegte
niet te vergeten

Onbeantwoord verlangen
onverwacht gevangen

Heb een hele fijne relatie met een leuke man.
Hij heeft 3 kinderen uit een vorige relatie, en heeft eigenlijk al vrij snel aangegeven dat hij niet nog een kind wilde.

Dat vond ik toen prima, want ik wilde immers toch geen kinderen?
Toen we een relatie kregen naderde de 40 bij mij en riep steeds dat ik dat toch te oud vond voor een kind.

Helaas heb ik niet veel geluk gehad in de liefde. En daardoor nooit aan kinderen toegekomen, of het niet wilde met die persoon.

Maar helaas kom ik nu tot de conclusie, dat ik eigenlijk wel heel graag een kindje zou hebben gewild. Het jarenlang wegstoppen van deze wens brengt een hele hoop verdriet met zich mee.....
De man waar ik nu mee samen ben maakt dat oergevoel in me los.

Als ik zie hoe hij met zijn kinderen omgaat, dan breekt mijn hart soms, omdat ik weet dat ik het nooit met hem ga delen op die manier.

Detail is dat de moeder van zijn kinderen wel weer in verwachting is.
Dit maakt het er niet makkelijker op voor mij.

Ik heb het gevoel dat ik in een rouwproces zit, en niet goed weet hoe er mee om te gaan. Ik ben jaloers en snibbig en anderszijds intens verdrietig.

Dank je wel dat ik hier mijn verhaal mag vertellen

Ik wil al sinds me 22 ste een kind nadat ik een huis baan diploma en nieuwe partner had dacht ik volgende is trouwen kindje.Later bleek dat ik zwanger was na 9 weken miskraam gehad na drie jaar blijkt nu mijn ex een kind bij een ander te hebben het deed pijn en nog steeds ik heb hem letterlijk de laan uit gestuurd.
Nu een andere vriend die al 2 meiden heeft ik hou van hem maar niet genoeg om met hem een eigen kind te maken dus gaan we adopteren ben alleen bang dat het drama kan worden.
Zie heel vaak mensen jonger dan mij al pronken met hun kind alsof ze de only one zijn baal hiervan het doet pijn en ik blijf ver van mensen nu met kleine kinderen het doet me zoveel pijn.

Al mijn hele leven kinderen gewild
En dan ben je opeens 42 en single en
is het er niet van gekomen.
Na lang overwegen besloten om het
alleen te proberen via een donor.
Inmiddels twee jaar verder, tich pogingen, ivf en een miskraam nog niks ....
Nog steeds met lege handen en nu is het
klaar de pogingen zijn op
Hoe nu verder ???

Vandaag waren we weer bij de gynaecoloog hoe kan ik nu kiezen tussen twee. Ik heb te horen gekregen dat mijn baarmoeder misvormd is en dat er geen ei-spring plaats vind het bloeden dat ik heb is mijn baarmoeder slijmvlies en iets met bloeden uit spieren de grond zakte onder me weg en heb niet veel meegekregen het enige wat ik gehoord heb is dat ze me alleen van de pijn en heftige bloedingen kunnen helpen als ze me baarmoeder slijmvlies weghalen dan zal ik voor altijd onvruchtbaar blijven. Ik ben intens verdrietig er zijn nog wel opties voor ons maar kansen heel gering wat als ik kies voor een normaal leven zonder pijn en rare heftige bloedingen maar definitief mijn kinderwens opzeggen of toch doorgaan met een behandeling met een kleine kans zwanger te worden. Op dit moment weet ik het nog niet wat wij gaan beslissen het is echt een rot dag.

Iedere keer als ik iemand zwanger ziet worden of met kinderen ziet lopen is het zo zwaar waarom is het ons niet gegund denk ik dan waarom hun wel ik was 17 toen ik wist dat ik snel moeder wilde worden ik ben inmiddels 27 en sta nu voor een onmogelijke keuze

Ik ben gewoon boos. Leegte en verdriet is wat mijn leven beheerst. Dat is alles voor nu. Ik wil nu nergens aan werken. Niets aan perspectief kan ik verdragen..

Altijd al graag moeder willen worden maar dan ben je
Opeens ben je opeen 41 en alleen.
Ik ben een traject aangegaan met een onbekende donor via een kliniek,
1 x ivf gehad maar dat had geen meerwaarde in mijn geval.
Dus verder gegaan met pogingen.
Uiteindelijk toch zwanger, super blij maar helaas na 14 weken een miskraam gehad.
Hierna nog twee pogingen gehad maar onsuccesvol.
Twee jaar verder, door de hormoonbehandelingen heb ik vleesbomen ontwikkeld met hierbij veel klachten waarvoor mijn baarmoeder is moeten worden verwijderd
Nu Een manier vinden om hier allemaal mee om te gaan ................

Altijd al graag moeder willen worden maar dan ben je
Opeens ben je opeen 41 en alleen.
Ik ben een traject aangegaan met een onbekende donor via een kliniek,
1 x ivf gehad maar dat had geen meerwaarde in mijn geval.
Dus verder gegaan met pogingen.
Uiteindelijk toch zwanger, super blij maar helaas na 14 weken een miskraam gehad.
Hierna nog twee pogingen gehad maar onsuccesvol.
Twee jaar verder, door de hormoonbehandelingen heb ik vleesbomen ontwikkeld met hierbij veel klachten waarvoor mijn baarmoeder is moeten worden verwijderd
Nu Een manier vinden om hier allemaal mee om te gaan ................