Keuze om niet voor kinderen te gaan, voelt als een rouw proces

Ik ben 35 en al 14 jaar samen met mijn man. De afgelopen jaren hebben we beide heel veel getobd met onze gezondheid. Hij heeft inmiddels een pacemaker en psychisch heeft alles ook een aardige stempel op ons leven gedrukt. Het lijkt eindelijk beter te gaan met ons beide qua gezondheid na jaren die voelden als overleven. Ik heb mezelf altijd als moeder gezien, maar door alles wat er gebeurd is hebben we besloten dat we dat toch niet aandurven. Naast onze eigen gezondheid, is ook die van mijn ouders zorgelijk. Doordat we zelf de ‘keuze’ hebben gemaakt niet voor kinderen te gaan, denken mensen vaak dat ik daar geen verdriet om mag en kan hebben, terwijl het echt voelt als een rouw proces. Tegelijkertijd kan ik gelukkig ontzettend genieten van neefjes en nichtjes en ben ik sinds kort werkzaam als ‘tante’ voor kindjes met een beperking (als ambulant begeleider en vanaf juni dit jaar ook op de opvang). Daar haal ik veel waardering uit. Toch mis ik een stukje erkenning in dit proces en ben ik op zoek naar mensen die me echt begrijpen.