Therapiepsycholoog.com › Lotgenoten forum › Ongewenst kinderloos › Geestelijk valt het allemaal wel heel zwaar

Geestelijk valt het allemaal wel heel zwaar

Ik & mijn man lopen 2,5 jaar bij een fertiliteiskliniek, waarvan wij de eerste iui behandeling 3 maanden terug hebben gehad. Die is helaas mislukt & hebben besloten om de medische molen op een laag pitje te zetten. We willen eerst op vakantie (even niet denken aan alles). Na de vakantie willen wij de draad weer oppakken en beginnen met de tweede iui behandeling. Lichamelijk kan ik er zelf wel mee dealen (het innemen van tabletten, spuiten, echo's etc.). Maar geestelijk valt het allemaal wel heel zwaar. De meeste vrienden van mij en mijn man hebben allemaal al kinderen, wij vallen daardoor een beetje buiten de boot. Ook durven veel mensen ons niet meer te vertellen dat zij in blijde verwachting zijn omdat ze weten dat bij ons kinderen krijgen niet vanzelfsprekend is. Wij gunnen het iedereen en wij zijn juist blij voor ze. Zijn er meer stellen die hier last van hebben (de emotionele rollercoasters, de eenzaamheid, etc.? Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen en hoe mensen met jullie omgaan. Ik wens iedereen veel sterkte en kracht die hier ook doorheen moeten, jullie zijn niet alleen ♡.

Anoniem

04-06-2023

laatste reactie: 07-01-2024

Reageer

Toon reacties

Reageer:

Deze reactie is misschien wat laat, maar ik lees jouw verhaal nu. Ja, de emotionele rollercoaster is heel herkenbaar. Ook al had ik van tevoren heel uitgebreid navraag gedaan naar het traject (en had ik dus het idee dat ik wel een redelijk beeld had), de emotionele impact heb ik volledig onderschat. Het leven tussen hoop, echo's, wéér een echo, wéér nieuwe informatie, wéér een keuze (wil je met 3 rijpe eitjes wel verder met de IUI?), en wéér de teleurstelling, maar ook dezelfde dag weer beginnen met de volgende cyclus.. Wij hebben het 5x gedaan, en zijn daarna helaas gescheiden. Wij zijn dus op een heel verschillende manier met de spanning omgegaan, die ons uit elkaar gedreven heeft. Ondanks dat het écht ons doel was om dit traject echt niet ten koste van onze relatie te laten gaan.

Josephine

20-11-2023

Reageer:

Ook mijn reactie wat laat, waardoor ik hoop dat jouw situatie inmiddels anders is :). Natuurlijk is het van je vrienden ontzettend goed bedoeld en lief dat ze op deze manier rekening proberen te houden, maar ik ken je gevoel. Een goede vriendin van mij was laatst zwanger geworden en had het mij als laatste verteld (zowel bij mij, als mijn man problemen, hopelijk in februari startsein voor het eerste icsi traject). En ik snap haar keuze heel goed, maar voelde me ook buitengesloten. Gelukkig kan ik er met vriendinnen heel goed over praten, waarbij ik heb aangegeven dat ik het natuurlijk echt wel eens pijnlijk vind als het over kinderen, zwangerschap etc gaat. Maar het alternatief, dat ze dingen niet meer met mij delen en ik geen onderdeel ben van zo'n groot deel van hun leven, is nog veel pijnlijker. Ik denk dat het voor mensen om je heen heel lastig is om in te schatten waar jij behoefte aan hebt, en ze willen je overduidelijk graag steunen. De enige die ze hierin kan helpen ben jij :). Maar, ik hoop dat dit advies veel te laat komt en het inmiddels bij jullie is gelukt!

Anoniem

07-01-2024