Ik zou voor mijn 45 jaar een gezinnetje willen hebben

Ik ben Dennis , 48 jaar en werk al ruim 20 jaar in de kinderopvang. Ik wil al mijn hele leven papa worden. Maar steeds niet de juiste partner gevonden. Ik heb altijd in gedachten gehouden, ik zou voor mijn 45 jaar een gezinnetje willen hebben. Dat heb je natuurlijk niet onder controle maar het was een streven.
Ik ben nu sinds een jaar vrijgezel en woon weer op mezelf, na een relatie van 6 jaar.
Mijn ex partner is chronisch ziek maar we wilde allebei voor een kindje gaan.
Door haar ziekte en de leeftijd is het er niet van gekomen. We praatten daar niet veel over, omdat dat gewoon te pijnlijk is.
Als klap op de vuurpijl kreeg ik 2 jaar geleden de diagnose Retinitus Pigmentosa, een oogaandoening waarbij ik steeds meer een tunnel visie krijg. Ik heb het dominant gen, dus ik zou het kunnen doorgeven aan mijn kind.
Dit is voor mij bijna niet te accepteren. Het is gewoon niet eerlijk als je zo'n sterke kinderwens hebt maar er komt steeds iets op je pad waardoor je op een gegeven moment voelt dat je af moet zien van een droom. Dit doet vreselijk veel pijn en veel verdriet.
Je hebt het gevoel dat je er klaar voor bent, voor een kleintje. En dat gevoel heb je al jaren. Steeds hoop blijven houden. Samen met iemand waar je van houdt en liefdevol gezin beginnen. Als je voelt dat die droom er hoogst waarschijnlijk niet komt zakt je de moed in de schoenen. Waar doe je het dan allemaal voor..... Wat is dan nog je doel in je leven. Nieuwe doelen gaan stellen.
Heeft iemand hier ook ervaring mee?
Gr.