Ik ben 42 en heb een kinderwens.

Na een lange relatie te hebben gehad ging ik op mijn 36e uit elkaar doordat mijn ex geen kinderen wilde. In het begin van onze relatie gaf hij aan wel kinderen te willen. Ik besloot om bij hem weg te gaan en voor mijn eigen geluk en doelen te gaan.

Een jaar geleden kwam ik een lieve jongen tegen waar ik nu een LAT-relatie mee heb. Kinderen wil ik niet van hem, dat komt door zijn extreme autisme. Samenwonen kan hij niet omdat hij zijn rustmomenten nodig heeft, ik denk er dan ook niet aan om aan kinderen te beginnen. Wat we wel hebben is een LAT-relatie waarbij we elkaar niet vaak zien, maar wel veel leuke dingen doen. Alleen door het leven gaan dat wil ik niet, want dan vereenzaam ik. Mijn kinderwens heb ik nog altijd en ik vind het nu lastig om weer te zeggen ik ga bij je weg omdat ik zo graag kinderen wil.

Ik zit echt met een dilemma en ben (lijkt) niet echt voor het liefdesgeluk te zijn geboren met kinderen.