Hoop hebben we niet meer

Eind 2015 hebben mijn partner en ik de pil overboord gegooid. We wisten dat er een mogelijke genetische oorzaak kon zijn voor onvruchtbaarheid bij mijn partner (zijn broer had deze namelijk ook en het was waarschijnlijk erfelijk), maar we wilde het toch eerst zonder medisch traject proberen.
Half 2016 toch maar gemeld bij de huisarts waarna we de medische molen in zijn gegaan. Helaas bleek in september 2016 dat mijn partner volledig onvruchtbaar was door een genetische afwijking.
Na het allemaal een beetje te hebben laten bezinken zijn we met goede moed met een donor van de donor bank begonnen met inseminaties. Helaas na 12 pogingen hebben we moeten concluderen dat het op deze manier niet zou werken. Daarom met een icsi traject begonnen. Hier waren 11 blaasjes en 8 eitjes uitgekomen. Met een verse terugplaatsing hadden we de hoop weer in ons hart. Helaas bleef ook hier een positieve test uit. Met 2 cryo's (ingevroren embryo's) hadden we nog de hoop dat het goed kwam. Helaas mislukte de eerste en de tweede bleek het al te begeven bij het ontdooien. Het verdriet was dan ook groot maar stopte dit snel weg. Omdat ik ondertussen ook in opleiding was als hbo verpleegkundige en ik de kliniek te klinisch vond, hebben we besloten naar een andere maar ook betere kliniek te gaan. Hier bleek ik een aantal cystes te hebben en wilde ze eerst in de buik kijken. Bij de operatie hebben ze verschillende cystes weggehaald waarna we een paar maanden later weer begonnen zijn met inseminaties met donorsemen tot de studie was afgerond. Corona gooide hierin ook vaak roet in het eten en ik merkte dat ik het steeds moeilijker vond om de negatieve uitslagen te verwerken. Daarom ons maar eerst op mijn diploma gericht. Eenmaal geslaagd zijn ze nog een keer de buik in gegaan om cystes weg te halen waarna we onze tweede icsi poging gedaan hebben in 2021. In principe ging alles voorspoedig waarbij er 8 eitjes werden geoogst. Geen van de eitjes ontwikkelde zich helaas goed maar er was er toch 1 terug geplaatst. Ook nu helaas zonder goed resultaat. Deze kwam hard binnen en merkte dat ik mentaal een knauw had gehad. Toen ik in de zomer van 2021 ook nog eens het ziekenhuis werd ingetrapt brak ik. Ik voelde mij depressief, nutteloos en niet belangrijk. Uiteindelijk bleek ik ptss te hebben die al in de vroege kinderjaren was ontstaan. Besloten deze problemen aan te pakken zodat ik mij niet steeds slachtoffer van alles voel en meer van mijzelf zou leren houden. 2 jaar lang heb ik hier (heftige) therapieën voor gevolgd die mij zeker sterker hebben gemaakt. Hierin heb ik ook geleerd dat ook een leven zonder kinderen zinvol kan zijn. De mega sterke drang om kinderen te krijgen werd iets zwakker. Desalniettemin wilde wij later niet kunnen zeggen dat we er niet alles aan gedaan zouden hebben. Daarom afgelopen juni besloten de derde (dus ook laatste vergoeden) ICSI poging gedaan. Vanaf de eerste hormonen merkte ik dat de hormonen anders werkte dan de vorige keer. Ik had veel meer last van bijwerkingen en mijn humeur was verschrikkelijk. Met moeite lukte het om 7 follikels te kweken. Helaas waren hier 5 eitjes uit gehaald waarvan 2 nog niet eens rijp waren en 1 niet eens reageerde op de bevruchting. 2 eitjes bleven over die zich ook nog eens goed deelde. Ik had van de punctie veel pijn maar dit hinderde de terugplaatsing van de 2 embryo's niet. Helaas werd ik helemaal niet lekker op de avond van de terugplaatsing. In het ziekenhuis hadden ze het vermoeden van een lichte hyperstimulatie. De de eierstokken waren mega groot. De volgende dag kreeg ik erge pijn in mijn buik die met de seconde steeds erger werd. Deze pijn was zo erg dat ik niet kon stilliggen, staan, zitten of wat dan ook. Ze hadden het vermoeden dat de eierstok gedraaid was en hadden al morfine tegen de pijn gegeven. Met spoed ben ik naar de operatiekamer gebracht waarbij na de operatie mij verteld werd dat er een bloeding was geweest wat de pijn had veroorzaakt. Ze hadden zoveel mogelijk rekening gehouden met de embryo's. Echter moest met goede pijnmedicatie het lichaam de bloeding zelf opruimen. Ik heb 2 dagen moeilijk kunnen lopen en slapen van de pijn. Gelukkig bedacht een verpleegkundige dat mogelijk de ontlasting ook cast zat van alle morfine die ik die week had gehad. Dit was een super keus waarna ik na 12 uur naar huis mocht. Mentaal zat ik er helemaal doorheen omdat ik het vertrouwen in mijn lijf kwijt was. Gelukkig waren er hele lieve verpleegkundige en artsen die mij fijn hebben gesteumd. Ook emotioneel hielpen zij mij alles te verwerken (dit was voor mij heel bijzonder omdat ik voor alle therapieën geen vertrouwen had in andere mensen waar ik afhankelijk van was). Helaas begonnen de wondjes van de operatie ook te ontsteken. De hechtingen zijn er uitgehaald wat een grote opluchting was. Op de echo was te zien dat de eierstokken mooi klein waren, er een geel lichaam aanwezig was (erg belangrijk voor de embryo) en dat de embryo nog op mijn plek zat. Hierdoor kregen wij weer een beetje hoop dat het toch goed zou komen. Op dag 12 na de punctie kreeg ik echter afscheiding en hele hevige buikkrampen. Wij konden alleen maar huilen. Uiteindelijk vertelde de arts dat we nog hoop moesten houden omdat het ook met innesteling te maken kon hebben. Gelukkig nam op dag 13 het bloeden wat af dus weer een beetje hoop. Helaas op dag 14 toch weer krampen met nu meer vers bloed. Ik merk dat ik de hoop heb opgegeven. We hadden al besloten hierna te stoppen maar merk dat het idee dat ik nooit moeder zal zijn mij zwaar valt. Gelukkig merk ik dat ik ook heel goed de vaardigheden ken van voor deze ivf en ik echt wel weet dat er ook een mooi leven is zonder kinderen. Maar voor nu huilt mijn hart. Over 3 dagen mag ik definitief testen maar hoop hebben we niet meer. Het verdriet is groot bij zowel bij mij als bij mijn partner, maar heb er ergens wel het vertrouwen in dat we dit overleven en aankunnen.