Boosheid & woede - forum lotgenoten

Mijn nieuwe vriendin drijft me steeds vaker tot waanzin. In ruzies wordt ze grenzeloos, ze geeft me geen ruimte meer om te ademen. Ik heb dit nog nooit meegemaakt, ze maakt mij zo boos dat ik haar een paar keer bijna aangevlogen ben.

Ze komt zelf uit een 20 jarige huiselijk geweld relatie. Het lijkt wel alsof het bij ons niet harmonieus en rustig mag verlopen. Ik herken mezelf zo niet, zeer verwarrend.

Erg om te zeggen, maar mijn kinderen krijgen mij ZOOOO boos, maar ZOOOO boos! Dat kan tegenwoordig over het minste gaan; me geen kus geven als ik ze van school ga halen, niet naar mij luisteren maar wel naar de mama, ...

Het probleem is dan ook nog eens dat ik in die boosheid blijf hangen, terwijl mijn kinderen dat snel vergeten zijn.

Mijn vrouw zegt dan dat ik niet zo boos moet zijn, maar ik ben toch wie ik ben?! Ik zou ook liever minder boos zijn, maar dat is een gevoel waar ik geen controle over heb. Ben ik abnormaal?

Ik herken mezelf in veel verhalen die ik hier op deze site heb gelezen.
Mijn boosheid uit ik alleen naar mijn partner. En dat zijn de momenten dat ik me aangevallen voel. Dat ik het niet goed doe, of er wordt iets over mijn kinderen ( vorig huwelijk) gezegd.

Ik weet dat iedereen het recht heeft om zijn mening/ oordeel te geven, maar bij mijn komen ze, als ze van mijn partner komen heel hard binnen. Mijn boosheid uitte zich in verleden in weglopen of mezelf ( ongezien) pijnigen of de deur intrappen of de stoel en schop verkopen waar die niet tegen kon.

Maar een half jaar geleden heb ik gescholden en daar heb ik mega spijt van. Dit was zo laag bij de grond. Ik herken mezelf dus al jaren niet meer en wil absoluut van de boosheid af. De omgeving ziet mij als een lief en sociaal mens. Dat wat ik in de kern helemaal ben. Die boosheid is iets wat ik meedraag vanuit systemen en daar wil ik heel graag vanaf.

Dit tweede huwelijk zal het denk ik niet redden helaas, maar ik wil graag mezelf in de spiegel blijven kijken en geen spijt hebben van dingen die niet terug te draaien zijn. Want schelden etc is gewoon niet hoe je hoort te relateren met mensen. Ik blijf van mijn partner houden, maar ik zal het in liefde moeten loslaten.

Het vergif van de rivaliteit, de boosheid overwonnen

Rivaliteit is zo oud als de mensheid; dat erkende de schrijver van het bijbelverhaal over Kain en Abel al.

Natuurlijk is het een heel menselijk trekje: we willen allemaal geliefd zijn, belangrijk, bijzonder, iemands aandacht waard en nog liever: de beste, uniek, de overslaanbare nummer 1.

Als je er goed over aandenkt, moet het wel te maken hebben met de drang tot overleven en the survival of the fittest: jij of ik, erop of eronder, leven of dood.

Omdat het zo zit ingebakken in ons dna, is het niet goed uit te bannen. Maar wat kan het hinderlijk zijn. Kijk naar Trump, die geen gelegenheid laat liggen om zichzelf op te hemelen en zijn daden, opvattingen en vrienden (heeft hij die?) ’de beste’ te noemen ‘geweldig’, ‘strong’, ‘first’. En gek genoeg werkt het: door deze borstklopperij en door een winnaarsmentaliteit te tonen, lopen velen achter hem aan. Zoals ziekere, oudere en zwakkere dieren ook graag achter de sterkere, meer daadkrachtige dieren aanlopen. In een kudde. Soms worden woorden dus werkelijkheid, gewoon door erin te geloven en er anderen in te laten geloven.

Ook de vrees voor een al te grote toestroom van immigranten hangt deels samen met rivaliteit … De nieuwkomers zijn onze concurrenten omdat ze woningen, banen, uitkeringen en vrouwen inpikken, waar wij het alleenrecht op dachten te hebben.

Om allerlei zaken kun je jaloers zijn op een ander: bezit, schoonheid, macht, succes. En rivaliteit speelt overal: tussen buren, wijken, steden, regio’s, religies, tussen voetbalclubs, tussen én binnen bedrijven, tussen families en in het gezin.

Jaloezie tussen gezinsleden zou door de juiste opvoeding geminimaliseerd moeten worden, maar … soms trekt een ouder partij, omdat hij zich meer identificeert met het ene kind dan met het andere. Vervelend, maar waar.

Als tiener en jonge volwassene ondervond ik de jaloezie van een oudere zus: ik kreeg meer aandacht van jongens dan zij. Ik had waarschijnlijk net wat betere genen, onverdiend en zeker niet mijn verdienste, maar ja …. En toen er een prins op het witte paard op haar toneel verscheen, ging zij zich als een onredelijke malloot jegens mij gedragen. Ik kende die prins namelijk ook: hij zat in mijn vriendennetwerk. Sterker nog: zij kende hem via mij. En ...hij had ook aandacht voor mij. Tja, kan gebeuren. Ik moest van haar haar afgedankte schoenen overkopen, ook al was het niet mijn maat of smaak. Ik mocht mijn hond niet meenemen in mijn partners auto als wij haar een lift gaven en zij haar hond ook wilde meenemen. Die twee gromden namelijk tegen elkaar. Tja: ook twee vrouwtjes, inderdaad.

Om kort te gaan: toen ik genoeg kreeg van de idioterie en onderdrukking van zuslief, bedankte ik voor de eer haar dienstmaagd te zijn, haar onbetaalde hondenoppas, boodschappenmeid, invaller voor allerlei baantjes waar zij even geen tijd voor had. Ik keerde me van haar af. Toen was ze beledigd en wilde me niet meer groeten in de stad waar we twee straten van elkaar vandaan woonden. En om het nog complexer te maken: We hadden partners die broers waren. Ook dat nog! Ze kwam niet meer naar familiefeesten aan de schoonfamiliekant (want daar zou ik dan aanwezig kunnen zijn). Ook liet ze verstek gaan toen schoonmoeder nog maar een levensverwachting van 1 jaar had wegens leverkanker en ze toch in heel kleine kring haar 50e trouwdag wilde vieren. Zus kondigde aan dat ze niet kwam, ondanks bemiddelingspogingen van diverse familieleden, om deze laatste wens te respecteren van een stervende vrouw. Ze kwam niet en verbood het ook haar kinderen (allemaal onder de 10) . Oma was gebroken.

Wel ging ze nog naar haar eigen ouders, waarvan moeder haar kwaadsprekerij over mij geloofde en partij koos voor haar (immers veel overeenkomsten: allebei oudste in hun gezin, veel fysieke gelijkenissen. Mijn fysieke gelijkenissen had ik van vaderskant en die familieleden kon ze niet luchten of zien; die haat hevelde ze over op mij).

En zo werd ik behandeld als tweederangs familielid; had ik een afspraak bij mijn ouders, dan werd die soms 1 dag tevoren gecanceld, zonder reden. Ik heb zelf ontdekt dat het was omdat mijn zus dan wilde langskomen en die had voorrang. Natuurlijk. Toen ik 12 jaar was weggebleven bij mijn moeder – omdat ik de afwijzing en oneerlijkheid niet kon hanteren, vroeg mijn 9-jarige zoon of hij naar die oma mocht. Ik wilde dat faciliteren om hem niet te besmeuren met mijn eigen gevoelens van boosheid en teleurstelling. Echter: ook die afspraak werd gecanceld, met een briefkaartje met een zakelijke tekst ‘Door omstandigheden kan de afspraak niet doorgaan.’ Toen was ik wel echt boos. De reden bleek later: mijn zus had het verboden.

Toen mijn moeder jaren later oud en eenzaam was, belde ze me regelmatig, maar ik mocht dat niet tegen mijn zus zeggen, want …’ ik wist toch hoe ze was.’ …

Arme moeder. Ze zat onder de plak en heeft zich laten koeioneren door een dochter die haar de wet voorschreef en die haar jongere zus het licht in de ogen niet gunde. En arme ik… dat ik zulke familieleden heb. Ik heb me er jaren voor geschaamd en heb het aan vrijwel niemand verteld. Te genant.

Ik heb altijd geleerd dat ik niet boos mocht zijn. Ik had altijd geleerd dat het mijn eigen schuld was en dat ik niet het recht had om boos te zijn. Hierdoor had ik veel opgekropte boosheid in mijzelf.

Door hier met mijn psycholoog aan de slag te gaan heb ik hier veel over geleerd. Het belangrijkste voor mij was om te leren dat mijn boosheid iets over mijn eigen grens zegt. Door dit te mogen voelen en ook kenbaar te mogen maken aan de ander, leert de ander dus iets over mij. Over wat ik niet fijn vindt.

Hierdoor merk ik in mijn eigen leven dat ik mijn relaties om mij heen juist heb weten te versterken. Heel nuttig om hier meer over te weten en mijn denkfouten eruit te halen.

Normaal gesproken kan ik veel hebben alleen als ik een beetje stress ervaar, door wat dan ook, kan dit ineens omslaan in boosheid en woede aanvallen. Dit is op dit moment zo erg dat ik bang ben om iemand iets aan te doen, dat ik me zelf niet in de hand heb.

Ik voel me altijd erg slecht erna, schuldig maar vooral onmacht en schaamte.

Als kind had ik altijd weinig geduld maar nu lijkt het te escaleren. Ik heb nu echt hulp nodig om te zien, om te merken hoe ik me zelf in de hand kan houden in stress situaties maar vooral hoe ik hier op een positieve manier hier mee om kan gaan zonder dat er iemand iets aangedaan of gekwetst wordt.

Ik ben een vrouw van 40+ en durf nog steeds niet mijn boosheid te laten zien. Doordat mijn moeder boosheid beschouwde als een negatief gevoel, moest ik het altijd binnen houden. Ik merk nu dat ik er last van begin te krijgen omdat boosheid nu eenmaal bij het leven hoort.

Heeft iemand ook iets dergelijks meegemaakt?

Wanneer ik veel drukte in mijn leven ervaar, heb ik een kort lontje.
Ik ben snel geïrriteerd en boos. Dikwijls gaat het om onbenulligheden waar ik, als ik goed in mijn vel zit, minder last van heb. Ik voel me sneller gekwetst.

Al mijn aandacht gaat uit naar de situatie waar ik zo boos op ben, ik verlies mezelf totaal. Ik blijf hangen in dat gevoel, dat zorgt ervoor dat mij zowel mentaal als fysiek beroerd voel.

Bij mindfulness heb ik geleerd dat je bij boosheid juist je aandacht moeten richten op jezelf, en op je eigen boosheid (in plaats van op de situatie of persoon die je zo boos maakte) Je gaat dan zien wat er werkelijk speelt, dat geeft verlichting.

Je kunt dan bijvoorbeeld beseffen dat gekwetst worden pijn doet en dat je boosheid hieruit voortkomt. Door aandacht te schenken aan je boosheid, merk je dat deze minder wordt. Het heeft aandacht en tijd nodig.

Vroeger had ik last van woede aanvallen. Ik zag dingen gebeuren die ik niet eerlijk vond en ging dan echt uit mijn plaat.

In therapie heb ik geleerd om mij minder te focussen op anderen maar meer op mijzelf. Als ik iets zie waar ik boos van wordt wat de ander doet, denk ik na over wat ik dus anders zou doen en waarom. Hierdoor heb ik mezelf meer leren kennen.

Ik voel me niet meer machteloos omdat ik geen grip heb op de ander maar heb grip op mezelf en snap mezelf nu beter. Nu begrijp ik mijzelf beter door anders te kijken naar mijn boosheid.

Eigenlijk schaam ik me er voor maar soms word ik zo vreselijk boos dat ik ontplof. Het is net alsof het me overvalt en ik er in mee moet gaan.

Ik reageer door te schreeuwen en mijn lijf voelt strakgespannen, mijn armen willen slaan of stompen en mijn benen willen stampen of ergens tegenaan schoppen. Mijn man en kinderen schrikken zich rot en zijn er de dupe van. Daarom heb ik hulp gezocht.

Gelukkig maar. In de gesprekken die we tot nu toe gevoerd hebben, ben ik me bewust geworden van het feit dat ik mijn grenzen onvoldoende aangeef waardoor ik onbewust anderen veel ruimte geef en mezelf steeds verder vastdraai en inperk.

Ik zeg altijd dat ik het anderen naar de zin wil maken en daardoor maar meega in wat anderen willen. Ik begrijp nu beter dat ik dat eigenlijk doe omdat ik bang ben dat anderen me zullen afwijzen of veroordelen als ik dat niet doe. Eigenlijk ben ik vooral vermijdend bezig.

Dat meegaan met anderen heeft als resultaat dat ik mijn eigen ruimte steeds kleiner maak. En omdat ik eigenlijk best weet dat dit meegaan niet is wat ik zelf wil en vaak ook niet eerlijk vind, barst af en toe de bom.

Ik leer nu beter bij mezelf te blijven en te onderzoeken wat er in me leeft. En vervolgens te onderzoeken wat ik nu eigenlijk van anderen verwacht en of dat wel realistisch is. Behoorlijk confronterend maar wel de moeite waard.

Mijn man en kinderen zijn er blij mee. Ik voel me stap voor stap krachtiger worden. Bovendien ervaar ik dat anderen nog steeds van me houden, ook als ik aangeef iets anders te willen of even niet beschikbaar ben.

Daarom schrijf ik het hier op, zodat anderen wellicht ook hulp durven te gaan zoeken. Het kan echt anders, jij kan echt anders! Leven is iets anders dan vermijden en confrontaties uit de weg gaan.

Betere voeding en therapie heeft geholpen bij minder boos zijn
Vroeger had ik heel veel last van regelmatig vaak boos worden. Mijn omgeving had vaak veel te verduren van mijn boze buien.

Wat mij geholpen heeft is een combinatie van het juiste eten in combinatie met therapie. Inmiddels kan ik mijn verdriet leren herkennen en hiermee omgaan. Dat maakt dat ik veel minder boos wordt op andere mensen.

Toen mijn man na 28 jaar wilde scheiden, was ik ontzettend boos, echt woedend. Het was zo plotseling, ik had naar mijn idee geen kans gekregen om aan de relatie te werken. Naar mijn omgeving toe kon ik niet meer vriendelijk zijn en ik katte iedereen af, zo slecht zat ik in mijn vel.

Toen ik uiteindelijk naar een psycholoog ging om dit te verwerken, merkte mijn psycholoog op dat ik ook zo bozig tegen haar deed. Toch heb ik daar mijn verhaal kunnen doen en de hevigheid van mijn gevoelens zijn verminderd.

Vroeger heb ik van mijn ouders weinig aandacht gekregen. Omdat mijn partner nogal afstandelijk is en soms niet op mij reageert, maakt me dat zo woedend, dat ik hem soms sla of achterna ren om te schreeuwen.

Daarom ben ik naar een psycholoog te gaan om hieraan te werken. Die woedebuien heb ik niet meer, alhoewel de relatie nog niet helemaal ik zoals ik het wil, zijn de hevigste ruzies verminderd.

Mijn man en ik hebben vaak ruzie. Hij wordt dan boos op mij en gaat schelden, ik raak geïrriteerd en maak vervelende opmerkingen, zo gaat de ruzie alleen maar erger worden.

Ik heb me voorgenomen dit niet meer te willen, maar hoe? Wat me wel helpt is lik op stuk geven, niet boos terug doen of vervelende opmerkingen maken, maar zeggen wat ik ervan vind, dat lucht op en het lijkt dat de ruzie dan ook sneller voorbij is.

Het is niet zozeer ik die vaak boos is, maar veel meer mijn partner. Ik heb daar veel moeite mee. Hij kan zomaar ineens uit het niets heel boos reageren over iets heel stoms zoals de wind die waait.

Ik schrik daar steeds van. Wil dan hem gerust stellen. Maar dat maakt hem bozer. Ik loop nu maar even weg. Op die manier heb ik er in ieder geval geen last van. Dat vind ik wel moeilijk.

Het lijkt alsof ik hem dan in de steek laat, terwijl hij het klaarblijkelijk moeilijk heeft. Maar hij zegt juist dat het voor hem wel prettig is. Dan kan hij vrij uit brommen en heeft hij even ruimte. Dus zo lossen we het maar op. ...

Mijn vrouw gaf laatst aan dat het nu echt klaar was. Al jaren ben ik bij tijden niet zo vriendelijk tegen haar. Als ik boos ben, kan ik heel onredelijk zijn, haar afsnauwen en beledigen.

Ik snap ook wel dat het zo niet verder kan, maar ik weet niet goed hoe het te veranderen. Vaak begrijp ik niet goed waarom ik doe wat ik doe. Dan wordt ik zo onredelijk boos, kan ik zo woedend om niets worden.

Vaak zijn het steeds dezelfde dingen, dat ik me ergens aan irriteer, iets kleins en dan ontploft het bij mij van binnen. Ik denk dat het goed is om er hulp voor te zoeken. Ik ben bang dat het anders mijn relatie gaat kosten.

Ik ben Tommie en ik ben negen jaar oud. Ik werd heel snel boos en toen vonden mijn ouders dat ik naar een kindertherapeut moest. Ik wilde ook wel want ik wil helemaal niet boos voelen. Gelukkig was het daar erg leuk en Grace begreep mij gelijk. Ik kon de baas over mijn boosheid worden, hoera!

We hebben uitgezocht hoe het kwam dat ik zo snel boos werd. Dit deden we door te spelen, praten en ik mocht dat doen wat ik zelf wilde. Ik heb geleerd dat ik ook hele goede dingen kan en dat ik de boosheid kan omzetten om daar iets goeds mee te doen.

Er is namelijk een keer gezegd in groep 4 dat ik een hele stomme trui aan had. Ik had deze trui gekregen van mijn oma die een week later dood ging. Dus die trui is erg belangrijk voor mij. Toen ik dat wist dat ik daarom nog steeds zo snel boos werd was dat heel fijn voor mij.

Ik heb ook geleerd wat ik nu kan zeggen als iemand mij 'pest". " jij hebt een stomme trui aan", als ze dat roepen zeg ik nu: oh ja dat vind jij! Ik vind hem mooi en dan draai ik mij om en loop ik weg!"
Ik heb dit nu al twee keer gedaan en dat helpt erg goed!

De trui doe ik wel minder vaak aan want hij is eigenlijk alleen maar mooi omdat ik deze van mijn oma heb gekregen. Hij heeft nu wel een eren plaatsje in mijn kamer.