Ik word soms zo vreselijk boos dat ik ontplof

Eigenlijk schaam ik me er voor maar soms word ik zo vreselijk boos dat ik ontplof. Het is net alsof het me overvalt en ik er in mee moet gaan.

Ik reageer door te schreeuwen en mijn lijf voelt strakgespannen, mijn armen willen slaan of stompen en mijn benen willen stampen of ergens tegenaan schoppen. Mijn man en kinderen schrikken zich rot en zijn er de dupe van. Daarom heb ik hulp gezocht.

Gelukkig maar. In de gesprekken die we tot nu toe gevoerd hebben, ben ik me bewust geworden van het feit dat ik mijn grenzen onvoldoende aangeef waardoor ik onbewust anderen veel ruimte geef en mezelf steeds verder vastdraai en inperk.

Ik zeg altijd dat ik het anderen naar de zin wil maken en daardoor maar meega in wat anderen willen. Ik begrijp nu beter dat ik dat eigenlijk doe omdat ik bang ben dat anderen me zullen afwijzen of veroordelen als ik dat niet doe. Eigenlijk ben ik vooral vermijdend bezig.

Dat meegaan met anderen heeft als resultaat dat ik mijn eigen ruimte steeds kleiner maak. En omdat ik eigenlijk best weet dat dit meegaan niet is wat ik zelf wil en vaak ook niet eerlijk vind, barst af en toe de bom.

Ik leer nu beter bij mezelf te blijven en te onderzoeken wat er in me leeft. En vervolgens te onderzoeken wat ik nu eigenlijk van anderen verwacht en of dat wel realistisch is. Behoorlijk confronterend maar wel de moeite waard.

Mijn man en kinderen zijn er blij mee. Ik voel me stap voor stap krachtiger worden. Bovendien ervaar ik dat anderen nog steeds van me houden, ook als ik aangeef iets anders te willen of even niet beschikbaar ben.

Daarom schrijf ik het hier op, zodat anderen wellicht ook hulp durven te gaan zoeken. Het kan echt anders, jij kan echt anders! Leven is iets anders dan vermijden en confrontaties uit de weg gaan.