Heb het gevoel vast te zitten in m'n relatie

Hallo

Ik heb het gevoel vast te zitten in m'n relatie. Ik zal hieronder kort schetsen hoe onze relatie is geëvolueerd.

We zijn ondertussen bijna 16 jaar samen en hebben dus al wat fases doorlopen:

- Op 14 en 17-jarige leeftijd (2005) leerden we elkaar kennen. We woonden 180 km van elkaar. Dus elk weekend na school reisden we naar elkaar om het weekend samen te spenderen

- We hebben samen op kot gezeten toen we gingen studeren. Hij is gestart met allerlei opleidingen, maar had helaas geen voeling met het studeren en is uiteindelijk gestopt zonder diploma. Dan maar werken dacht ik. In het zoeken naar werk nam hij echter weinig initiatief.

- Ik behaalde uiteindelijk mijn diploma (2013) en vond een job in zijn buurt (180 km van mijn familie). Het was dus een logisch gevolg dat ik in z'n buurt ging wonen. We hadden de afspraak dat we samen zouden gaan wonen als hij ook een job had. Tot dan zou ik overbruggen door mee in te trekken bij z'n ouders. Dit werd besproken en goedgekeurd. Ik betaalde iedere maand 300 euro voor kost en inwoon. Ik had het gevoel dat ik echt moest pushen om hem aan het solliciteren te krijgeb. Na heel veel ruzies en twijfels Had hij eindelijk een fijne job te pakken, waar hij zelf ook in groeide. We gingen dus op zoek naar een plek om samen te wonen. Een jaar eerder was z'n oma overleden (die tegenover z'n ouders woonde) en dit huis stond leeg. Z'n mama stelde voor dat we daar zouden wonen. Ze vroeg 450 euro huur per maand, wat helemaal niet veel is voor een huis met grote tuin. Ik dacht, dit is een goed begin. Zo kunnen we samen sparen om daarna samen iets te kopen. Het leek bijna ideaal. Helaas is de firma waarvoor hij werkte failliet gegaan en begon alles opnieuw van vooraf aan. Alleen woonden we dan wel in het huis van de overleden oma. Zijn deel van de huur mocht hij laten vallen, maar er bleven wel andere rekeningen binnenkomen. Deze betaalde hij voorlopig met z'n spaarboek.

- Ik heb een hele fijne job vlakbij huis die ik met hart en ziel uitoefen. M'n vriend heeft tot nu met heel veel aanmoediging van mij al heel wat jobs geprobeerd, maar haakt telkens af. Ik had het gevoel compleet stil te staan en niet vooruit te geraken in het leven, geen toekomst te kunnen uitbouwen. Je ziet iedereen rond je een huis kopen, aan kindjes beginnen. Een huis kopen was financieel niet haalbaar en aan kindjes beginnen in die situatie wou ik ook niet. Maar mijn leeftijd stond niet stil en mijn biologische klok begon wel echt te tikken, 30 jaar naderend.. Op een gegeven moment leek hij weer vertrokken. Hij had een nieuwe job en ik hield elke dag m'n hart vast omdat de schrik er iedere dag in zat dat hij met slecht nieuws zou thuiskomen. Maar na een halfjaar durfde ik m'n angst opzij zetten en beslisten we aan kindjes te beginnen. Na een half jaar, ondertussen was hij een jaar aan het werk, was ik zwanger. Toen ik 1 maand zwanger was, kwam hij met slecht nieuws thuis. Hij was technisch werkloos. Volgens zijn verhaal was het allemaal maar tijdelijk, maar helaas was dit niet waar. Ik had het gevoel dat ik ter plaatse ging flauwvallen. Dit had ik echt niet meer verwacht. Ik stak in m'n hoofd dat ik niet mocht stressen, dat het allemaal wel goed zou komen. Ik wou ook niet teveel stress met dat kleintje in m'n buik. Ik nam me toen voor om los te laten. Om er niet meer zo kort op te zitten. Hij vertelde al jaren dat hij graag zelfstandig wou werken. Eerst had hij wilde ideeën over een foodtruck, maar daarna was het weer als copywriter. Ik besliste om hem volledig zelf z'n weg te laten kiezen. Hij was maanden en maanden bezig met z'n eigen website te maken, visitekaartjes te maken. Z'n website is nooit online gekomen, z'n kaartjes heeft hij laten printen maar nooit actief gebruikt. Onze dochter werd geboren. Ik ging terug aan het werk. Hij is een fantastische vader voor onze dochter, maar ik heb echt geen idee hoe dit verder moet.

-Ondertussen is onze dochter 1 jaar en 9 maanden. Is de situatie nog steeds hetzelfde, behalve dat ik nu terug meer aan het pushen ben richting een vaste job, omdat gebleken is dat werken als zelfstandige toch niks is voor hem. Ik heb absoluut geen idee hoe we dit nog kunnen rechttrekken. Hij heeft nu ook een hele vervelende copingstrategie als ik over werk zoeken begin. Hij sluit zich dan onmiddellijk volledig af van mij en negeert me compleet, zegt helemaal niks meer en gaat helemaal in z'n gsm op voor de rest van de dag. Op deze manier is het heel moeilijk om te communiceren. Ik leg dan al m'n twijfels op tafel, maar krijg geen reactie. Ik heb het gevoel dat ik pas tot hem ga doordringen als het te laat is, als ik m'n valiezen gepakt heb en vertrek. Maar als ik dan denk aan een relatiebreuk, dan breekt m'n hart nu al voor onze dochter.

Naast het feit dat het een geweldige papa is, is het ook een superfijne partner en kameraad (tenminste als het woord 'werk' niet ter sprake komt)

Ik hoop dat iemand de tijd neemt om m'n verhaal te lezen en even z'n mening met mij wilt delen.