Relatieproblemen - forum lotgenoten

Er zijn paar dingen die in onze relatie zijn gebeurt die ik met iemand moet delen. Het is nu uit, maar ik wil toch van mensen weten wat ze ervan vinden. Heb ik de juiste beslissing gemaakt? Ik was met mijn vriend meer dan een jaar samen en in die periode heeft hij mij maar twee keer gebeft, omdat ik het vroeg, maar na twee keer durfde ik het niet meer te vragen, omdat hij het nooit van zichzelf deed. Ik vroeg ook aan hem toen het uit was, dat het was, omdat hij het vies vond, maar hij zei dat hij nooit vies was van mij en zei vervolgens dat hij het niet wilde doen, omdat ik de pil niet nam. Ik deed het wel altijd bij hem en hij niet bij mij waardoor ik dacht dat het aan mij lag. In de eerste maanden probeerde we seks te hebben, maar het lukte nooit en toen het lukte hadden we met condoom geprobeerd. Hij zei dat hij niet meer met condoom wou, omdat hij niets voelde en ik de pil moest nemen. Ik had nog maar net de pil gaan halen, maar ik zei tegen hem dat hij moest wachten, omdat anders de pil niet werkt. Ik zei om toch nog is met condoom te proberen en zei als hij het niet wilde, we elkaar een pleziertje konden geven of kussen en knuffelen. Hij werd wat geirriteerd en zei dat ik veel eerder de pil had moeten nemen. Ik wist dat hij binnenkort vaak weg ging zijn en dat hij het nu echt wilde doen, om is echt seks te hebben, maar ik durfde niet zonder condoom, omdat ik schrik had om zwanger te worden en ik nog maar 19 ben. Hij had mij uiteindelijk overhaalt om het zonder te doen en dat hij wel ging zeggen wanneer hij het ging voelen. Ik had gezegd tegen hem dat als ik niet meer wil hij moet luisteren en stoppen. Tijdens de sex geraakte ik in paniek en zei ik tegen hem om te stoppen en klopte zachtjes op zijn rug, maar hij luisterde niet naar mij en deed verder. Ik heb het paar keer moeten herhalen, maar het enigste wat hij deed was mij harder vastpakken. Ik wist niet meer wat ik moest doen en duwde mij van hem weg. Ik was in shock wat er net was gebeurd en begon te huilen. Hij zei dat hij het nooit meer ging doen, maar dat was al de tweede keer dat het gebeurde, al ging hij bij de eerste keer zelf weg.

Ik heb besloten om na 39 jaar verder te gaan als lat-relatie. Ik heb mijn man erop betrapt dat hij porno aan het kijken was. Voor mij voelt dit als verraad . Hij ontkende het eerst maar later zij hij dat ik frigide was en dat we al 8 jaar geen sex meer hadden. Ik heb hem gevraagd hoe lang hij dit al deed . Eerst zij hij 2 jaar , maar in een later gesprek zij hij dat hij zenuwachtig was en dat het 1 jaar was . Dit alles is vorig jaar september gebeurd . Wat mij dwars zit is dat hij zo lang heeft kunnen liegen . Hij deed het af als ik had toch gezegd dan geef ik er wel een rukkie aan ? Heb dit nooit van hem gehoord ! Als dat zo zou zijn zou ik nooit zo geschokeerd zijn geweest. Hij is na dit voorval naar zijn kinderen gegaan een is onze zoon de ander een dochter uit eerder huwelijk.Hij is eerst naar zijn dochter gegaan . Dit vond ik ook heel vervelend waarom praat je niet met je vrouw maar ga je naar je dochter in de wetenschap dat zij het aan haar moeder gaat vertellen ! Ik ben toen een maand ergens anders gaan wonen . Nu klinkt het allemaal heel overdreven maar u moet weten dat mijn man in zijn jeugd een trauma heeft opgelopen omdat zijn moeder vreemd ging. Hij altijd op bijna alle vrouwen afgeeft , een mening klaar heeft en mij ook nooit vertrouwd heeft . En altijd jaloers is geweest .Wat ik ook niet eerlijk vind is dat hij de reden van geen sex bij mij heeft neergelegd . Terwijl het zo was dat hij door veel medicijn gebruik geen erectie meer kreeg! Doordat ik in de overgang ging vond ik het niet zo’n punt geen sex . We hebben wel een tijdje viagra geprobeerd maar dat wilde hij niet meer want daar kreeg hij hoofdpijn van! . Er werd ook nooit gepraat omdat als dat wel werd gedaan er een ruzie achtingen zweer ontstond of daadwerkelijk ruzie ontstond. Dan werd hij ook erg agressief en haalde altijd oude koeien uit de sloot . Iets wat bv 20 jaar geleden is is gebeurd . Alleen maar dat ik gezegd heb dat iemand een charmante man was ? Nu zij hij over dat voorval van porno dat ga je toch niet bij iedere ruzie weer naar boven halen hé ! Waar ik nu mee zit is het volgende : Ik ben totaal het vertrouwen in hem kwijt . Het liefst zou ik er over willen praten maar hij wil niet naar een psycholoog. Ik heb toen besloten dat hij ergens anders moet gaan wonen. Dit is gebeurd . We hebben alleen van woning verwisseld omdat dit makkelijker is voor mijn werk ik heb geen vervoer. Nu zegt hij laatst met een grap , je moet blij zijn dat je hier mag wonen ! We gaan opzich goed met elkaar om . Hij wil ook samen op vacantie. Ik heb het gevoel dat hij doet alsof er niets gebeurd is . En gewoon verder gaat . Hij koopt ook steeds van alles voor mij . Maar voor mij maakt het niets uit . Ik zou eerst graag willen praten . Ik voel mij nu na een jaar nog steeds niet goed in mijn vel . En heb nog steeds niet kunnen praten . Ik weet niet goed wat ik moet doen

Vaginisme en nieuwe partner

Al ruim 20 jaar denk ik dat is vaginisme heb, penetratie is namelijk nooit gelukt. Officieel is dit nooit vastgesteld, maar binnenkort word ik hiervoor fysiek onderzocht. Het gevolg van 20 jaar vaginistisch reageren, is dat ik vaste relaties lang uit de weg ben gegaan, ik vertrok altijd 'net op tijd', voordat een partner mij zou verlaten.

Sinds een paar maanden heb ik toch weer een nieuwe relatie en ik ben deze keer extra gemotiveerd om mijn vaginisme te gaan overwinnen. Ik vind het wel erg lastig om opgewonden te raken in het bijzijn van een partner, in mijn eentje gaat dat veel makkelijker. Mijn nieuwe vriend drukt inmiddels op alle goede knopjes, maar als ik niet opgewonden ben/ in contact sta met mijn emoties, heeft het weinig effect. Desalniettemin vind ik dat ik op de goede weg ben, door te oefenen met het herkennen van mijn eigen gevoelens en emoties.

Nu zit ik eigenlijk met het volgende: mijn vriend reageert zelf ook 'afwijkend' op de handelingen die ik bij hem uitvoer. Hij krijgt enorm snel een erectie en er komt aardig wat vocht vrij, maar zodra ik hem bijvoorbeeld aftrek, wordt hij helemaal droog. Mijn partner is besneden, dat kan meespelen, maar ik vind het toch gek, hij zegt dat het ook pijn doet. Ook andere handelingen lijken weinig effect te hebben, mijn vriend toont nul expressie, maar komt uiteindelijk op een soort onverschillige manier klaar. Het voelt voor mij heel ongemakkelijk, alsof ik iets fout doet. In eerdere relaties was dit nooit een probleem, de mannen reageerden altijd wel enthousiast, zelfs de meer introverte types. Een lichamelijke reactie kun je toch moeilijk onderdrukken, lijkt me . Het lijkt alsof mijn partner gewoon écht weinig voelt en/of zich emotioneel afsluit (dit doet hij in het dagelijks leven ook). Geen hijgje, geen pufje, helemaal niks, gewoon een doodse stilte en hooguit een droog 'ja, ik ben gekomen'.

Dit alles helpt niet bij mijn eigen proces, alhoewel ik de herkenning van allebei een seksueel probleem ook wel weer prettig vind. Ik stel me nu passief op ten opzichte van hem, want het voelt alsof het toch geen zin heeft wat ik doe. Omdat penetratie nog even niet mogelijk is, blijft het toch bij aftrekken en orale seks, maar dat laatste bleek niet veel beter te zijn, terwijl ik ook daarover eerder nooit klachten heb ontvangen. Hij zei zoiets als: 'we hebben allebei niet veel ervaring, we moeten nog oefenen'. Ouch.

Herkent iemand dit?

Groetjes,
Stella.

Heb mijn partner betrapt op mastruberen..
Nu twijfel ik enorm aan mezelf, hele fijne intieme avond/nacht gehad en bij het opstaan bleef hij even liggen, ik moest in de badkamer zijn en zag hem bezig op bed. Dat een man mastrubeerd snap ik, had het alleen liever niet gezien. Nu ben ik heel onzeker en verwijt ik mezelf van alles.
Hoe ga ik hier mee om...

Ik kwam erachter dat mijn vrouw seksuele berichten stuurde via het platform Snapchat. In de periode van 24nov22 tot 18jan23 toen kwam ik erachter.

We zijn beide 45 en bijna 30 jaar samen. Onze relatie was eigenlijk gewoon het perfecte plaatje. 2 dochters 16 en 18 een mooi huis, beide een goeie baan meer als €40.000,- op de bankrekening staan, we houden van elkaar, de sex is goed zeker 3 keer in de week. Lieten elkaar vrij om met vrienden of vriendinnen leuke dingen te doen. Het alles voelde gewoon goed.

Zij kreeg via een collega te horen over seksting via snapchat.
Ze werd nieuwsgierig en installeerde de app toen ik 2,5 week naar het buitenland moest voor mijn werk. In een razend tempo ging dit van het onderling versturen van berichten naar versturen van naakt foto’s, naakt filmpjes, mastuberen filmpjes tot videobellen en samen mastuberen.
En dan bedoel ik voor elke stap maar een dag of een paar dagen.
Ze probeerde contact te maken met zeker 100 verschillende mannen en met de een ging ze verder als met de ander. Maar zeker 6 waarmee ze gevideobeld heeft.

Toen ik hier achter kwam brak mijn hart in1000 stukken.
Ik vond haar een hoer, een slet van Snapchat en begrijp niet hoe en waarom ze dit heeft gedaan.
We hebben hier samen over gesproken en zij vertelde mij dat er nooit fysiek lichamelijk contact is geweest en dat alles alleen digitaal was via Snapchat.
Het had niks met de liefde voor mij of ons gezin te maken maar alleen de spanning en nieuwsgierigheid van haar.

Ik voel me bedrogen, verraden, woede, teleurstelling, verdriet, angst en nog veel meer emoties.

Wat moet ik doen ?
Moet ik ervoor vechten of de handdoek in de ring gooien?
Stel ik me aan omdat er nooit fysiek contact is geweest?
Ik weet het even niet meer?

Gr. S

Ik had een vraag.
Is arm in arm lopen met iemand anders zonder meer bedoelingen vreemdgaan? Want wanneer valt het officieel onder vreemdgaan?

Goedemiddag,

Ik heet Jan 51 jaar en mijn vrouw is 50 jaar, en ben al 27 jaar getrouwd met mijn lieve vrouw.
Helaas ben ik er 3 weken geleden achter gekomen dat mijn vrouw al 2 jaar een intieme chat relatie heeft met een oud vakantie vriendje die ze maar 3 dagen heeft meegemaakt, en dat 30 jaar geleden, en toen alleen gekust heeft.
Ze heeft me echt alles verteld inmiddels, en ja ik geloof het hele verhaal.

Hij heeft haar opgezocht op facebook, en na 6 maanden stiekem leuke gezellige chat gesprekken te hebben gehad, is het naar een heel erg intieme online relatie gegaan, want ze hebben elkaar nooit ontmoet.
Allebei gelukkig getrouwd, en allebei 3 kinderen, dus een gelijke situatie thuis.
De afstand waar ze wonen ligt ook 120 kilometer uit elkaar.
Ze hebben inmiddels al 1,5 jaar bijna iedere week opwindende chats en foto's en video's naar elkaar gestuurd die heel erg erotisch zijn.
Ik ben er echt helemaal kapot van, want ik herken mijn vrouw hier helemaal niet in.
Ik zal hieronder een uitleg geven wat ik meegemaakt heb, en hoor graag reaties!

Ik kwam erachter toen ik zondag 3 september naar beneden liep en ze schrok enorm zag ik.
Er kwamen berichtjes binnen, en ze gaf uit eindelijk alles toe wat wel 5 dagen geduurd heeft om alles goed en eerlijk te vertellen.

Wat ik zo erg vind is dat ik mijn vrouw hier niet in herken, sterker nog, ze begint nu zelf ook in te zien dat ze zichzelf hier ook niet in herkend maar toch gebeurt is.
Ook de liefde in mij, ons gezin, alles wilde ze absoluut niet kwijt, en heeft nu enorme spijt.
Ze heeft over dit online contact ook nooit met iemand kunnen spreken, en het voelde voor haar als een apart wereldje wat ze "erbij" had.
Ze heeft de persoon waar ze me chatte ook nog nooit gezien, behalve de erotische beelden, maar zonder gezichts herkenning.
Alleen weekelijkse chats, zowel erotisch, als leuk en gezellig, maar ook 2 x per maand een kort normaal leuk en gezellig telefoon gesprekje van circa 10 minuten.

Mijn vrouw is heel sociaal, altijd goed voor mij geweest, en ik voor haar.
We hebben notebene de afgelopen 2 jaar 3000 kilometers aan wandelingen samen gedaan, heel veel leuke dingen gedaan, echt een super tijd samen gehad.
We kennen elkaar al 34 jaar, waarvan 27 jaar echt gelukkig getrouwd, en onze liefde is nu nog steeds heel erg goed.
Ruzie hebben we niet gemaakt, maar het ongeloof, verdriet, teleurstelling, dat ik bedrogen ben met dit geheime intieme online contact wat ze 2 jaar heel goed onderhouden heeft raakt mij heel erg diep van binnen.

Vragen blijven nu staan hoe heb jij dit kunnen doen, en dat vraagt ze zichzelf nu ook af.
Zal ze zich hebben verleiden door iemand die daar opuit was? Tja....maar ik was er zelf ook bij zegt ze, dus ik beb er zelf ook schuldig aan zegt mijn vrouw.
Maar dat het zover is gekomen, kan ze ook geen andwoord op geven.

Alle reacties zijn welkom, want wij begrijpen het zelf amper.
We blijven absoluut bij elkaar, want 34 mooie jaren samen zijn gooien we niet weg.

Ik heb zelf een extreem hoog libido en ik merk dat ik het niet langer vol hou.. mijn man wilt nooit seks.. de laatste keer dat we het geprobeerd hebben is 7 maanden terug. Het mislukte omdat hij geen erectie kon houden en daarvoor hadden we ook al zeker 5 maanden geen seks.
Het is op twee handen te tellen hoevaak we seks hebben gehad in 9 jaar. We zijn redelijk jong (nog geen 30) Ik heb het er met hem over gehad en hij zegt dat hij nooit zin heeft. Terwijl ik op springen sta. Ook heeft mijn man een micro penis.. kan het daarmee te maken hebben dat hij een laag libido heeft??

Hey,

Ik ben 10 jaar getrouwd en we hebben een dochter van 8.. Door de tijd heen is de intimiteit tussen mijn vrouw en ik enorm afgenomen. Sex is wel aanwezig, maar ik ben steeds degene die het initiatief neemt. Mijn vrouw zal dit doen door gewoon te vragen of ik zin heb in sex of dit nog ‘verwacht’… niet bepaald opwindend.

De sex zelf is vaak met weinig intimiteit, weinig passie,… erg standaard. Vaak zonder kussen. Zelfde standje. Lijkt soms snel te moeten gaan en geen intimiteit erna (ook weinig ervoor).

Ook door de dagen heen krijg ik weinig respons van mijn vrouw. Ze is algemeen afwijzend als ik een knuffel kom geven of ze wil kussen. Het voelt steeds alsof ze hier snel vanaf wil zijn.

Ik heb naar mijn gevoel al alles geprobeerd de afgelopen jaren (5+). Het is al vaak besproken geweest ook. Zowel rustig als emotioneel als met boosheid… ik heb het gevoel dat ze zelf ook niet weet wat eraan te doen.

Dit alles weegt enorm door op mijn eigen gemoedstoestand, het maakt barsten in de relatie. Ik weet niet hoe lang het me nog blijft lukken om hier zo verder mee te gaan. Ik mis de intimiteit en heb het gevoel dat mijn leven aan me voorbij gaat terwijl er een puzzelstuk ontbreekt.

Mijn vriend en ik zijn al 5 jaar samen.
Hij is een jaar gelden vreemd gegaan. Ik ben bij hem gebleven omdat ik bang was hem kwijt te raken daardoor heb ik ook geen tijd voor mezelf genomen en zijn we al snel weer verder gegaan zoals het normaal was. Hij had er zoveel spijt van en ik zag dat het hem echt pijn deed om mij zo te zien daarom was ik bang ok hem los te laten. Nu nemen mijn twijfels door wat er is gebeurd de overhand en zijn mijn gevoelens voor hem veranderd dit speelt al heel lang. Ik kom nu tot het besef dat mn gevoelens echt bijna weg zijn. Ik heb mijn gevoelens uitgesproken en ik neem mijn tijd hiervoor. Ik weet dat hij er gewoon ziek van is en hij heel veel verdriet heeft. Het grootste obstakel is dat we 3 maanden gaan reizen en ik niet weet wat ik nu moet doen. Ik vind het verdriet van een ander altijd veel erger dan van mij zelf en daar zit ik heel erg mee omdat ik hem geen pijn wil doen.

Beste lezer,

Mijn man en ik hebben al 21 jaar een relatie. We hebben 3 kinderen samen en zijn gelukkig. Tenminste, dat dacht ik. Mijn man heeft mij onlangs verteld dat hij al een tijd speelt met de gedachten om seks te hebben met andere vrouwen. Hij heeft er zelfs al 2 op het oog. Hij gaf aan, dat het totaal niet aan mij ligt. Hij wilt samen met mij oud worden. De seks die we vrij regelmatig hebben is ook echt fenomenaal. We raken er maar niet op uitgekeken. Op alle gebieden zijn wij een match made in heaven, alleen de laatste tijd heeft hij de behoefte om seks met anderen vrouwen te hebben. Toen hij het mij vertelde was ik emotioneel en boos. Ik krijg echt het gevoel dat het aan mij ligt. Ik ben immers niet meer goed genoeg voor hem, want aan mij alleen heeft hij niet meer voldoende. We hebben er over gesproken en waar het eigenlijk op neer komt, is dat ik ook niet wilt dat hij ongelukkig is. ( hij geeft ook aan dat niet te zijn) ik wil hem niet tegenhouden en laat de beslissing over aan hem. Hij weet inmiddels hoeveel verdriet het mij zou doen. Voor nú heeft hij het besluit genomen om verder niet tot actie over te gaan en mij trouw te blijven. Ik geloof hem ook wel. Alleen doet het mij wel ontzettend pijn. Af en toe zie ik voor mij hoe hij seks heeft met andere vrouwen. Het heeft nooit plaatsgevonden, maar ik krijg dit niet uit mijn gedachten. Ik vond het wel fijn dat hij het mij vantevoren verteld heeft, dat hij zulke gedachten heeft. Ik had nooit gedacht dat ik mijn man eventueel zou moeten delen. Ik kan er niet aan wennen. We hebben de afspraak gemaakt dat mocht hij daadwerkelijk overgaan tot actie hij mij daarover eerst inlicht en dan zullen we ook duidelijke afspraken moeten maken. Ik hoop alleen niet dat het zover hoeft te komen. Ik wil niet naïef overkomen, maar ik heb altijd gedacht dat we zonder dit soort toestanden samen de eindstreep wel zouden halen; nu voelt het als het begin van het einde...

Tja. Waar begin ik? Ik heb een supermooie en lieve partner sinds een jaar of 3. Maar buiten alle leuke dingen is er een stukje waar ik erg mee zit.
Mijn partner is ongeduldig. Dat uit zich in meerdere dingen maar ook in bed.
De eerste keren dat dit gebeurde had ik nog iets van “dat zal wel overwaaien”. Maar nu gebeurt het steeds vaker.
Wat er dan gebeurt?
Zij wil graag en veel sex, en ik soms niet. En soms ben ik ook niet ontspannen en dat merkt zij. En in een flink aantal gevallen eindigt dat in tranen omdat ik hem niet omhoog krijg door de stress, en zij omdat ze dan niet krijgt wat ze wil.

Het is nu zover dat elke keer als ik naar huis rij, of we zijn vrij, ik het in mijn hoofd heb dat zij sex wil en ik denk: maar ik voel hem daar beneden niet.
Dat resulteert in een mislukte poging en weer discussies in bed.
Ik heb haar aangegeven dat een zachtere aanpak beter helpt dan elke keer duidelijk de teleurstelling te laten blijken.
Soms lukt dat en dan gaat het bij mij ook prima, maar vaker dus niet.
Ik ben heel gelukkig met haar maar dit leeft wel een eigen leven.

Hebben mannen dit ook wel eens gehad en hoe kom ik ervan af? We praten genoeg erover.


Groetjes

Ik ben aan het daten met een leuke dame. We zijn nu ongeveer 3 maanden aan het daten. Alles liep lekker en het voelde heeel goed en vertrouwd. echter merkte ik ongeveer 2 weken geleden dat ik echt van de een op de andere dag intense twijfels kreeg. Zelfs zo erg dat ik me uberhaupt afvraag of dit iets met haar te maken heeft. Uiteindelijk heb ik mijn gevoel naar haar uitgesproken en gezegd dat ik tijd voor mezelf nodig heb. Dit is nu anderhalve week geleden. In deze tijd hebben we elkaar 2x gezien, maar het gevoel van twijfel wordt maar niet minder. Alsof van de een op andere dag alle aantrekkingskracht verdwenen is.. zo voelt het een beetje. Het is een erg vervelend gevoel en lastig te omschrijven.. helaas zorgt het dat ik er ook erg veel stress van krijg. Ik vind haar een leuke dame maar ik vraag me hardop op af dit een toekomst heeft, echter wil ik ook niet te snel een beslissing nemen waar ik achteraf spijt van krijg. Is er hier iemand die een soortgelijke ervaring heeft gehad? Ik heb geprobeerd erachter te komen waar deze twijfel vandaan kwam maar ik kan zo 123 niets ontdekken. Hij is er gewoon, en dat maakt het allemaal zo vervelend en stressvol.

Ik zit 13 jaar in een relatie en wonen 4 jaar samen. Het zijn geen makkelijke jaren geweest, mijn vriend is meerdere keren vreemd gegaan en nu aantal weken geleden zag ik weer bericht binnen komen om zijn telefoon van een andere meid van 25. Hij is zelf bijna 35 en ik ben 29. Ik heb hem gelijk ermee geconfronteerd en hij zag de verdriet in mijn ogen van 3 jaar geleden weer en zei gelijk denk dat er teveel gebeurd is tussen ons dus komt niet meer goed maar hou wel veel van je! En ging naar zijn werk en aangezien hij van huis werk doordeweeks en in het weekend vlucht naar zien “vrienden” hebben wij hier nooit normaal over gesproken alleen dat hij niet meer wil en hij heeft het liefst dat ik vandaag nog vertrek uit het huis. We zijn inmiddels 6 weken verder en hij blijft maar vluchten nachten doorhalen niet thuis komen. Ik heb het gevoel dat hij verslaafd is aan drugs/drank en niet weet wat hij doet zijn omgeving ook gebruikt ook. En hij gebruikt ook slaapmiddel. Ik denk dat hij onderliggende problemen heeft en door vluchten en gebruiken zijn problemen niet voelt. Ik was in mijn hoofd bezig met toekomst plannen en wil ik nog heel graag want hij is de liefde van mijn leven. Alleen weet niet hoe ik dit moet aanpakken.

mijn verhaal wil ik niet vertellen ik wil wel mijn hart luchten ik heb een hekel aan mensen ik heb een hekel aan auto´s ik heb een hekel aan honden en van alle drie barst het hier in dit kut land en ik heb ook een hekel aan scooters bromfietsers rokers supermarkten de arbeidsmarkt de overheid het bedrijfsleven ik heb een hekel aan de buurt waarin ik woon ik heb een hekel aan mijn vrienden ik heb een hekel aan mijn ouders 1 is er dood ik ben niet naar de begrafenis geweest ik heb een hekel aan begrafenissen ik heb een hekel aan feestjes ik heb een hekel aan teksten waar is dat feestje hier is dat feestje ik wil niet weten waar het feestje is ik heb er toch een hekel aan ik heb een hekel aan tandartsen ik heb geloof ik wel gebitsproblemen maar ja de tandarts boort je tanden kapot en vervolgens bijt je je tanden kapot op iets hards tja supermarkten ook daar heb ik een hekel aan en ik heb een hekel aan het leven ik had nooit geboren willen worden en dat ik hier geboren ben zal ik mijn ouders nooit vergeven ik heb een hekel aan stemmen ik heb een hekel aan mensen die zeggen als je niet stemt mag je ook niet zeuren dat bepaal ik zelf wel of ik zeur of niet ik heb een hekel aan bordjes dit is een kwetsbaar gebied het is een leugen een gebied kan niet kwetsbaar zijn mensen kunnen wel kwetsbaar zijn en nou begin ik te huilen ja ook de overheid loopt op een schandalige manier te liegen ik heb in het leger gezeten en ja ook daar heb ik een hekel aan ik heb een hekel aan elk leger en ook het leger des heils als ze om geld komen zeuren ik heb een hekel aan mensen die om geld komen zeuren ik heb een hekel aan tv ik heb een hekel aan bedel tv ik heb een hekel aan reclames maar friends vond ik wel leuk maar vrienden heb ik niet

Mijn man en ik zijn 13 jaar samen. We zijn altijd al een ideaal koppel geweest en vormen een perfect gezinnetje met onze 2 kinderen en ons hondje.
Het laatste jaar is daar plots een grote scheur in gekomen. Mijn man wordt heel vaak boos. Ik merk het al aan het begin van de dag of ik op mijn hoede moet zijn of niet. Tegenwoordig zijn er meer dagen dat ik als een bang wezentje rondloop, dan normale dagen. Ik ben echt de hele tijd bang om iets verkeerd te doen of te zeggen. De bom kan ontploffen over een kruimel op de eettafel, of een kussen dat niet in de zetel ligt.
Ik ga er van uit dat mijn man niet gelukkig is, of iets mist in zijn leven, maar hij is geen prater, dus ik kom er niet achter. Alleen dat ontploffen en dan krijg ik vaak verwijten die naast de kwestie zijn. Zoals “andere vrouwen zouden blij zijn met een man als ik” of “probeer jij maar eens ergens anders, je zal wel met hangende pootjes terug komen”,….
Op zich ben ik wel conflict-vermijdend en kan ik hem laten uitrazen zonder erop ik te gaan. Maar er komt nooit een sorry. Soms probeer ik op een rustig moment over de laatste ruzie te praten omdat ik dan toch nog hoop dat hij gaat zeggen dat hij spijt heeft van zijn opmerkingen of uitvallen, maar dat komt niet. Meestal komt er alleen maar meer ruzie van. Dan zijn er weer verwijten dat ik een ruziemaker ben,…
Terwijl ik net die ruzies wil oplossen of verklaren.
Enerzijds omdat die er plots zijn gekomen en ik hem wil helpen met de oorzaak te zoeken.
Anderzijds omdat alle kritiek mijn eigenwaarde enorm aantast. Ik voel mij niet meer mooi, niet meer gezien, niet meer gewaardeerd, niet meer gerespecteerd. Ik voel mij gewoon niet meer genoeg. Ik ben normaal gezien een vrolijk en positief persoon maar daar blijft niets meer van over. Ik herken mijzelf niet meer. Ik ben nu ook vaak bang en negatief en heb het gevoel dat we ik een vicieuze cirkel zitten.

Ruim 2 jaar geleden heeft mijn man mij verlaten. Hij had geen gevoelens meer voor mij. Hij heeft gevochten voor onze relatie zegt hij. Maar alleen vechten werkt niet, als de ander van niks weet dat er gevochten niet worden. Ja we hadden onze dingetjes. Maar dat het zo weg was heb ik nooit geweten. Tot hij weg ging. Ik was gebroken. Mijn zoon heeft mijn beste vriendin opgehaald. Die heeft mij getroost. En wat blijft nu. Zij had gevoelens voor mij man ak een tijdje. ( Zij was ook getrouwd bye the way) om een kant verhaal kort te houden anders kon ik ruimte te kort. Haar man is dood en hun wonen nu samen. Terwijl hij in een hospice lag lag mijn ex daar al in bed. Ben verraden door mijn man en beste vriendin. Het doet mij meer pijn dan ik in woorden kan uitdrukken. Heb er nog steeds zoveel moeite mee. Dat ik teveel eet, soms teveel drink. Maak mijzelf kapot en weet niet hoe het te stoppen. Sta op de wachtlijst voor een eetverslaving. En dan een psycholoog erbij. Pf ze hebben mijn hart uit mijn borst getrokken en erop gedanst. Zo letterlijk voelt het soms. En dan zeggen mensen het is nu bijna ander half jaar later. Get over it. Hoelang staat er voor rouwen. Zo voelt het. Wanneer kan ik verder. Wanneer accepteer ik het en ga ik echt weer leven.

Mijn vriendin is al tijden enthousiast over allerlei drugs, ik ga graag mee in haar hobbies. Maar laatst heeft zij gevonden over een Russiche methode hoe je poep fermenteert. Nu wil ze dus heel graag dat ik haar poep snuif. NOU ECHT NIET. Je kan me veel aansmeren maar kak lucht gaat te ver. Ze neemt dit heel persoonlijk en haalt er nu dan ook de hele tijd bij dat ik een keer d'r kat had dood gereden. Ik vind het heel lastig een inhoudelijk gesprek met die vrouw te hebben. Ik denk dat dit een serieuze breuk in onze relatie kan zijn.

mijn man van 67 jaar, heeft na 50 jaar zijn jeugdvriendin opgezocht toen ik in rouw en depressief was, anderhalfjaar geleden(mijn broertje van 49 heeft zelfmoord gepleegd) en stieken een verhouding met haar begonnen. we hebben een dochter van 17 jaar. per toeval ontdekte ik dat hij en mij anderhalf jaar heeft bedrogen. de dame is 66 jaar en ze wist dat hij vrouw en dochter heeft. hij heeft al die tijd poppenkast gespeeld.zg met oude collegas uit gaan weekenden. ik vertrouwde , nooit getwijfeld aan hem. En hij zou nog een paar maanden doorgaan ons voor de gek houden, tot onze dochter 18 jaar was geworden en dan zeggen dat hij wegging en niemand zou dan weten dat hij me al die tijd bedrogen heeft en voorgelogen heeft. ik ben helemaal kapot vvan verdriet. hij wilde niet eens proberen om ons huwelijk een kans te geven.......27-9-23

Hoi mijn partner loop altijd bloot door huis als we alleen thuis zijn vind ik dat niet erg .maar vaker komt me beste vriendin van
van het werk op bezoek om leuk kletsen en lachen en kop koffie drinken .maar mijn partner kom dan thuis gaat even dochen en kom dan naar beneden in zijn blootje ik schaam me dood voor mijn vriendin dat zij dat ziet ik heb met vriendin over gehad ben je schrokken k heb sorry gezegd ze zij maak niet uit hoor het is jullie omgeving en paradijsje toch maar vriendin zei ik kan ook uit kleren gaan ik zei waarom ze zei ik ben zelf naturiste ik als jy prettig bij voel moet dan doen en ze was paar min later ook bloot ik had erg veel moeite mee naar die tijd heb ik goede gesprekken gehad met de huisarts ze zei laat los of probeer zelf keer rustig aan doen
stap voor stap meschien helpt dat en dat heeft geholpen 8k ben paar keer bloot gegaan het was heel eng begin maar naar meedere keren bent ik dat wel gewend en dus vooer altijd gesprekken met je partner. Vriendin huisarts enz dat helpt grtjes biba ik wou verhaal kwijt hier dat lucht ook op

Mijn verhaal, 20 jaar geleden werden wij een droomkoppel. We hebben 2 kinderen samen, zijn sinds begin juli getrouwd van dit jaar.
2 weken na ons huwelijk zegt mijn man. Dat hij mij niet meer graag ziet, er is iets kapot.
Superhard verdikt voor mij. We zijn nu enkele verder en het gaat van kwaad naar erger.
Komt enkel thuis om te eten en te slapen (apart).
Ik ben kapot, weet niet meer wat te doen. Ik wil zo graag met hem praten dit lukt niet.
Hij is absoluut geen prater. Hij heeft het moeilijk om bij mij in de buurt te zijn.
Ik ben ten einde rade. Moet ik mijn 20 jarige relatie opgeven of moet ik er voor vechten?

X

Er was een tijd in het lager en het begin van het middelbaar dat ik mij enkel focuste op leren, school en mijn hobby. Ik had destijds geen interesse in meisjes en twijfelde daarom soms weleens aan mijn geaardheid. Praten over meisjes vond ik maar niets.

Pas later begon in meer interesse te krijgen. Zo naar het eind van het middelbaar nadat een meisje de eerste stap naar mij toe zette. Dit werd uiteindelijk niets wat volgens mijzelf komt door mijn onzelfzekerheid en mijn eigen malende gedachten dat ik niet goed of knap genoeg zou zijn.

De laatste jaren voel ik wel dat ik meer uit mijn schulp ben gekomen en meer zelfvertrouwen heb gekweekt. Ik ben stilaan nieuwsgierig geworden, kom meer uit mijn comfortzone, ik doe sinds 2 jaar krachttraining in de gym en ben op Erasmus geweest en daar voor het eerst in 22 jaar een kortstondige relatie gehad.

Toch voel ik me niet goed. Na Erasmus was het weer zoals het was. Dates blijven uit en terwijl rondom hoor ik alleen maar succesverhalen van mijn vrienden die geregeld iemand mee nemen naar hun bed. Het lijkt erop dat de wereld rondom mij zo gericht is geworden op casual seks en vluchtig daten en ik voel dat ik hierin niet helemaal niet mee ben/kan.

Mensen, vooral mijn ouders zien me dan als de ‘verstandige jongen’, maar eigenlijk verlang ik ook naar het daten, fysiek contact en genieten van mijn jonge jaren. Alleen voelt dit niet zo. Ik mis gewoon fysiek contact, ook al is het gewoon een knuffel. Het voelt alsof ik achterkom op mijn leeftijdsgenoten, of erger, dat ik nooit die soort mijlpalen in mijn leven zal ervaren. Het lijkt alsof intimiteit, seks zo simpel en frequent is als een brood kopen bij de bakker, alleen weet ik niet hoe dit moet. Dat zorgt dan weer voor afgunst tegenover mijn vrienden. “Waarom lijken zij het zo gemakkelijk te hebben en ik niet?”
Wanneer ik dan interesse heb in een meisje ervaar ik vaak retroperspectieve jaloezie maar ook afgunst naar elke andere date of hookup dat ze heeft of ik denk dat ze zou hebben en dit maakt me dan volledig van slag.
Tips zijn welkom.

Ik ben 20 jaar samen met mijn man. We hebben elkaar leren kennen als ik net geen 19 jaar was, hij was 22. 5 jaar later zijn we getrouwd. Nadien volgden 2 prachtige kinderen (ondertussen 12 en 10 jaar oud). Alles verliep perfect. Hij deed het heel goed financieel en nadat de jongste was geboren, hebben we besloten dat ik thuis zou blijven voor de kinderen.
Mijn man wou graag een zaak in het buitenland opstarten en 4 jaar geleden heeft hij een korte affaire beleefd op zo'n buitenlandse reis. Ik kwam erachter en toen ik hem ermee confronteerde, heeft hij zijn valiezen gepakt en is naar haar gevlogen. Hij moest dit uitzoeken zei hij. Ik kreeg geen enkel antwoord want nog geen uur nadat ik het wist, was hij al weg. 2 weken later kwam hij terug naar huis. Hij had spijt, wou niet weg en wou er opnieuw voor gaan. Na een aantal moeilijke maanden (en misschien zelfs jaren), had ik het gevoel dat alles wel weer in orde was. Vorige zomer kwam dan opnieuw het verhaal dat hij een buitenlands project wou doen voor zijn werk. Deze keer ging het project door en werd het gewoon beslist door hem. Ik had geen enkele inspraak. Hij zorgde toch voor het geld? Ik moest mij toch maar gewoon bezig houden met het huishouden en de kinderen? Ik heb een aantal keer gevraagd of ik geen werk moest beginnen zoeken (kinderen zijn ondertussen toch ouder?), maar hij had dit liever niet. Dat zou alles moeilijker maken, nu kon hij gaan en staan waar hij wou. Ik stond niet te springen voor dit nieuwe buitenlandse project. Het overspel van 4 jaar geleden kwam terug naar boven en ik had het moeilijk hem opnieuw te vertrouwen. Hij ging ook steeds meer en steeds langer naar het buitenland en thuis was hij afwezig, veel korter in zijn antwoorden. 6 maanden geleden gaf hij aan dat hij twijfelde aan onze relatie, dat ik hem niet meer vertrouwde en dat hij het daar moeilijk mee had. Ik zag spoken volgens hem en moest dringend aan mijn vertrouwensissues werken. Hierdoor vond hij ook dat ik hem niet meer waardeerde. Eind mei ben ik er dan opnieuw op uitgekomen dat hij al maanden een affaire heeft in het buitenland. Ik zag dus helemaal geen spoken, voelde weldegelijk juist aan dat er iets niet klopte! Deze keer gaf hij gewoon aan de telefoon aan dat hij wilde scheiden, dat het genoeg was geweest voor hem. In ons huis in het buitenland leeft hij sindsdien samen met haar en haar zoontje. De kinderen zijn daar op vakantie en werden gewoon in de situatie gedropt zonder waarschuwing. Ik begrijp gewoon niet dat hij na 20 jaar alles overboord kan gooien, zo vlug opnieuw in een nieuwe relatie stapt. Hij toont geen enkele emotie meer naar mij toe, begrijp niet waarom ik mij niet gewoon "amuseer", waarom ik zo veel verdriet heb. Soms denk ik dat hij in een midlifecrisis zit en totaal geen besef heeft van wat hij aan het doen is, wat hij mij aandoet en wat hij de kinderen aandoet. Ik heb de eerste weken gehoopt dat hij terug zou komen, dat hij zou inzien dat dit geen toekomst is voor hem. Ondertussen besef ik ook dat ik niet meer terug kan naar "ons", dat ik hem dit nooit meer zal kunnen vergeven. Ik hoop gewoon dat ik ooit opnieuw gelukkig zal kunnen worden.

Hoi allemaal,

Het is inmiddels een maand of 2 geleden dat ik mijn partner en man van onze 3 jonge kinderen voor het eerst betrapte op het begluren van onze buurmeiden. Ik kwam toen onze slaapkamer op zolder binnen en hij stond voor het raam door een kiertje te gluren. Ik vroeg waar hij naar keek? 'Naar de dieren', was zijn antwoord (die staan verderop in de wei). Dus ik wilde ook wel even kijken en zag toen 1 van onze overbuurmeisjes in ontbloot bovenlichaam met een handdoek op haar hoofd. Wat bleek: hij deed dit al meer dan een half jaar lang regelmatig. Ik weet niet hoe oud die meiden precies zijn, maar wel weet ik dat sowieso 1 van hen een jaar geleden nog op dezelfde basisschool zat als mijn dochter.

Ik walgde meteen van dit gedrag. We hebben er al heel wat gesprekken over gehad. Ik heb het eerder gedeeld op een ander forum - de reacties waren niet mals. Hij heeft uitgelegd dat het een soort dwang voor hem was. En waarom? Wel, dat was eigenlijk míjn schuld, want ik wilde niet meer zo vaak seks als vroeger en ik wilde niet meer vaak knuffelen. Het klopt inderdaad dat dit stukken minder is geworden sinds de komst van onze kinderen. En daarbij was het steeds meer zo dat als we dan knuffelden, gewoon op klaarlichte dag en soms in het zicht van de kinderen, hij altijd seksuele bewegingen daarbij moest maken. Ik had hem al zo vaak terug gegeven dat ik dat niet fijn vond, maar nee hoor elke keer deed hij het weer. Net als met veel andere dingen: hij beloofde vaak wat, maar deed dan toch weer anders. Of hij loog gewoon glashard. (bv over een andere verslaving van hem, namelijk anime stripjes lezen).

Ik weet dat je nu misschien denkt: waarom ben je in godsnaam dan voor kinderen met deze man gegaan? Geloof me, dat vraag ik me ook erg vaak af de laatste tijd. Ja hij had altijd wel zijn vreemde dingetjes, maar wie niet, dacht ik? Voordat we aan kinderen begonnen, waren we ruim 6 jaar bij elkaar. Ik dacht dat ik die inschatting destijds wel kon maken. Nooit had ik voorzien dat hij zoiets zou doen.. Want in mijn ogen: hoe groot je seksuele frustratie ook is, je gaat toch niet stelselmatig naar jonge meiden (die er in mijn ogen ook nog écht uit zien als kinderen) gluren?? Na ons eerste heftige gesprek beloofde hij (wederom) dat hij écht met dit gedrag zou stoppen. Maar nee hoor, ik trof hem een paar weken later opnieuw voor het raam aan. Dat was vlak nadat ik hem had gezegd dat ik niet meer wilde dat hij naast me in bed sliep, en dus op de overloop moest slapen.

Inmiddels slaapt hij niet meer bij ons thuis. Hij had me, nadat ik hem opnieuw betrapte, verteld dat hij het gedrag gewoonweg niet in de hand heeft. Dat was voor mij reden om hem niet meer hier in huis te willen 's avonds en 's nachts. We hebben verdomme 3 jonge kinderen, kan je dan niet eens voor hen stoppen met dit (zelfs strafbare maar ook echt gewoon walgelijke en zieke) gedrag?

Al vrij snel stemde hij wel in dat hij hulp moest zoeken. Hij staat nu op een wachtlijst van meer dan een half jaar. Maar, zo is zijn mening: dat het zulke jonge meiden zijn was niet het ernstige er gaan. Want hij zou het bij wie dan ook doen, 'zodra ik borsten en schaamhaar zie' (zijn woorden). Ik vind dit een soort knik in zijn geweten en inlevingsvermogen en het beangstigt me ook. Wat gebeurt er als onze eigen meiden straks in de puberteit komen? Of hun vriendinnetjes? Hij verzekert me dat hij nooit iets bij zijn eigen kinderen zou doen. Ik probeer daar met alles in me op te vertrouwen, maar om eerlijk te zijn is mijn vertrouwen in hem helemaal weg.

Eerst heb ik het open gelaten of er toekomst zou kunnen zijn voor ons. Dat had bij hem de uitwerking dat hij door ging alsof er niets aan de hand was. Ik heb daarom een week geleden laten weten dat ik het niet meer kan, hem zien als liefdespartner. Ik walg gewoon van zijn gedrag, en eigenlijk merk ik dat ik super boos op hem ben. Hoe kan je nou je hele gezin op het spel zetten door toe te geven aan zulke puberale (en in zijn geval aangezien hij bijna 40 is, zieke) lusten? En ik ben ook boos op mezelf. Had ik dit niet kunnen voorzien? Of misschien niet specifiek dít (want hoe bedenk je dit), maar had ik niet andere dingen als alarmbellen moeten zien?

Ik weet dat het niet veel zin heeft om zo te denken en dus probeer ik dat zo min mogelijk te doen. Ik ben nu vooral bezig met alles financieel etc uit te zoeken, koop- en huurwoningen in de gaten te houden (want ons huis zullen we moeten verkopen). Ik wil nu het liefst gewoon doorpakken, maar een nieuw huisje heb je in deze tijd helaas niet zo maar gevonden.

Ik ben nog wel erg benieuwd naar reacties van mede-moeders, maar ook van mannen eigenlijk. Soms, heel soms, vraag ik me af of ik overdrijf? Maar dan denk ik terug aan de reacties op het andere forum en dan ben ik tot nu toe nog erg mild geweest geloof ik.

Ook vraag ik me af wat andere moeders zouden doen als het gaat om de kinderen. Ze weten nog niet dat we uit elkaar gaan, dat komt wel. Ze zijn nog erg jong (leeftijd 2 t/m 7 jaar): als we ze nu al vertellen dat we uit elkaar gaan, maar het vervolgens waarschijnlijk nog maanden lang gaat duren voordat dat concreet kan worden, zullen ze er niets van snappen denk ik. Maar: hoe ga ik dat later doen, als mijn kinderen beginnen te puberen? Kan ik ze dan naar hun vader laten gaan? Vertel ik ze tegen die tijd wat hun vader heeft gedaan?

Pff een heel verhaal, ik moest het weer kwijt. Ik durf mijn vriendinnen niet te vertellen wat hij heeft gedaan namelijk. Maar ik loop me compleet op te vreten van binnen.

Wij zijn al 20 jaar bij elkaar, ik ben altijd de perfectionist geweest en mijn man vond het altijd allemaal prima. Door dit zijn we deels uit elkaar gegroeid zo erg dat ik mijn eisen en wensen ook aan hem ging stellen. Er was steeds meer onvrede naar elkaar, we raakten in een negatieve spiraal.

Omdat we kinderen hebben, was relatietherapie de eerste optie, daaruit kwam bij de intake naar voren dat mijn man er voor wilde gaan en ik het niet precies wist wat ik wilde.

Door de vragen die de therapeut stelde en enkele individuele opdrachten kwam ik achter mijn probleem. Hiervoor heb ik passend psychologische hulp gezocht, ik kwam er toen ook achter dat ik mijn man helemaal niet kwijt wilde!

Mijn advies, raakt je relatie in een sleur, gaat het al een tijd niet lekker, zoek hulp. probeer iets....Het heeft mij in ieder geval heel veel duidelijkheid gegeven en mijn relatie gered.

Ik weet niet waar te beginnen. Heb sinds 3 jaar een vriend en er zijn een heleboel problemen tussen ons. Om te beginnen: hij heeft een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Dat betekent dat hij geen besluiten kan nemen en heel perfectionistisch is. Verder is hij (47) al sinds zijn 15e verslaafd aan blowen. Hij doet dat dagelijks en is eigenlijk alleen relaxed en aardig als hij geblowd heeft. Daarbuiten heeft hij een kort lontje (geen fysiek geweld, dat pik ik niet) en wordt vaak boos, schreeuwt dan tegen mij en heeft algemeen een zeer negatieve kijk op het leven. Zeer vermoeiend. Dan is er zijn pornoverslaving. Zo noemde hij het ooit zelf en hij zegt soms ook dat hij gekeken heeft maar ik vind dat niet tof, zo vaak en ik vertrouw hem er niet in dat hij niet chat en zelf filmpjes stuurt. Ik heb laatst zijn oude telefoon eens doorgespit op een onbewaakt moment en werd niet vrolijk van allerlei plaatjes maar ook screenshots van vrouwen die we kennen of die in bepaalde appgroeps zitten. Verder kijkt hij op straat elke vrouw na en maakte er dan nog opmerkingen bij ook, respectloos naar mij toe. En ik heb hem daarop aangesproken. Zelf is meneer wel stikjaloers en wil steeds weten wat ik doe en met wie. Nu denken we over samenwonen maar alles in mij zegt dat ik het niet moet doen. Ik twijfel nu zelfs of ik een punt achter de relatie zal zetten. Begin er een beetje klaar mee te raken. Maar het vervelende is dat ik dus welvan hem hou. Wat te doen?

Mijn vriend en ik zijn twee jaar samen. Wij kennen elkaar wel al 8 jaar. Wij wonen samen en hebben sinds twee maanden geleden geen sex meer. Ik durf zelf geen initiatief meer te nemen, omdat het kan zijn dat ie me weer zal afwijzen. Ik weet niet meer zo goed wat ik moet doen. Misschien is hij op mij uitgekeken....

Mijn vriend bedonderd me al vanaf 2012 sindsdien wil ik niet verder meer met hem. Maar kosten wat het kost dwingt ie me om bij me te blijven. Z'n familie mijn familie vrienden. Hij heeft er zelfs voor gezorgt dat ik in therapie moest omdat ik gek was volgens hem. Hij blijft me bedonderen. Nu is het gelukkig zo dat ik me voor de helft heb losgeketend. Nu ik het uitgemaakt heb we wonen nog wel met elkaar komt ie met verwijten. Was z'n ouders hun schuld want zijn pa heeft hem misbruikt. Z'n moeder heeft hem verwaarloosd. Hij dwingt me nu om hem nog een kans te geven maar dat doe ik niet meer ik ga van m'n vrijheid genieten. En dwingen dat ik samen met hem moet blijven doe ik niet hij gaat maar naar elke vrouw toe wat ie wilt maar mij is ie kwijt. Ik ga gewoon normaal met hem om. Omdat we veel moeten regelen. En we wonen nog in hetzelfde huis. Heb hem ook op het hart gedrukt van je kan niet alles en iedereen de schuld geven van jou rottigheid. Hij liegt ook over alles. Dus ik heb hem aangeraden om in therapie tegaan. Zit nu ook in therapie voor m'n trauma's en ik de verkeerde diagnose heb gekregen ik heb adhd inplaats van autisme. Heb medicatie wat goed werkt maar daar wil meneer ook een stokje voor steken om tegen iedereen te zeggen dat ik gek van de medicatie word. Maar het punt is nu kan beter denken ben assitiever drink en gebruik geen drugs meer tegen de pijn. Samen met de psycholoog gaan we ook kijken voor een oplossing voor m'n ex dat ie moet beseffen dat ie mij kwijt is.

Na wat online research te hebben gedaan, denk ik door mijn partner ge-gaslight wordt. Ik denk dat dit niet bewust gebeurd, maar ik herken wel een aantal dingen van wat er in mijn relatie gebeurd, wat betreft dit onderwerp.
Er kunnen situaties zijn, waarbij ik een voor mij niks betekenend woord of zin gebruik en mijn partner vervolgens zich boos, verdrietig of teleurgesteld voelt. Er volgt een uitleg over dat deze woorden iets betekenen of een bepaald gevoel oproepen wat ik totaal niet zo bedoeld heb.
Toch voel ik me daarna dan schuldig en verontschuldig ik me. Het geeft me een heel onveilig gevoel, omdat ik verdurend op mijn hoede ben met wat ik zeg.
Het is voor mij belangrijk dat iemand de ruimte kan geven aan gevoelens en die ook kan uitspreken. In mijn relatie voelt het wel vanuit mijn partners kant heel willekeurig en ik kan daar niet goed mee omgaan. Ik geloof dat er een hoop onzekerheid onder zit en ik kan dat niet oplossen. Ik wil ook niet in een relatie zijn waarbij ik op deze manier op mijn kop krijg, omdat de ander een vervelend gevoel heeft.
Ik durf dit gesprek niet eerlijk te voeren, omdat ik bang ben, dat mijn woorden verkeerd uitgelegd worden en er niet geluisterd wordt.
Wat kan ik doen?

Hoi,

Ik ben 50 en het enige waar ik sexueel behoefte aan heb is dat ik mijn vriendin vrij dominant oraal mag … nou ja je begrijpt me… Zijn er vrouwen die dat niet erg vinden? Die meer opgewonden raken van het zelf doen terwijl ze oraal bevredigen? 

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we telefoonnummers en mailadressen binnen enkele weken na plaatsing)

Hoi ik heb een “leuke” ijsbreker:
Broer zoekt zus.

Nou kun je van alles hierbij bedenken, maar ik bedoel hiermee te zeggen dat ik in een platonische broer-zus relatie zit met mijn vrouw en hier al van alles aan heb geprobeerd te doen maar zij heeft nu 3 kinderen en geen zin meer. Ik wil haar emotioneel niet kwijt en ik wil de kinderen dit ook niet aandoen om er mee te stoppen.

Is het dan zo raar dat ik een “zus” zoek die precies hetzelfde meemaakt als ik en we iets voor elkaar kunnen betekenen om de sexuele leegte op te vullen en verder door kunnen met ons gewone leven.
Even aandacht, even spanning, even sex.

Waar kan ik ze dan vinden? Ik ben niet van plan om me in te schrijven op datingsites met allerlei nepprofielen en dure credits. Ik ben gewoon simpelweg op zoek naar een lieve leuke echte vrouw.
Er moeten er toch genoeg rondlopen met de zelfde behoefte? Zijn er misschien chatsites of andere fora waar je contacten kunt leggen? Heeft iemand voor mij tips? Gr& Frits

Ik heb een hele lieve vrouw we zijn 37 jaar getrouwd maar het probleem is dat mijn vrouw weinig zin heeft in sex. Ze beloofd veel maar doet weinig. Wat moet ik doen zo dat ze meer zin krijgt in sex. We hebben af en toe wel sex maar dat is binnen 5 minuten weer afgelopen. Ze is ook nog nooit klaarkomen waar ik bij was. Zal dat aan mij liggen ik heb toch een normale penis van 15 cm .
Wie weet wat ik hier aan kan doen?

Ik weet het allemaal even niet meer
Ik heb n hele leuke man ontmoet echt een hele hele leuke man en we hebben nu een ander half maand samen relatie
Was eigenlijk al meteen vuur vanaf onze eerste date
Alleen ik merk dat ik heel erg enthousiast en supper speels ben
We verschillen 5 jaar van elkaar maar alsnog
Ik 28 hij bijna 33
Ook als we knuffelen tikt hij me met zijn vingers aan van zo nu is het wel genoeg

Ik durf nog niks te zeggen want hij is al hartstikke onzeker en strax wordt ie depressief ik weet gwn niet hoe ik dit aan moet pakken

Dat hij me meer aanraakt streelt en overdonderd met liefde

Ik voel gwn dat hij emotionele afstand neemt en niet wil hechten
Knuffels en kusjes zijn beperkt
Van 2 min en dan mag ik opflikkeren..

Mijn vorige relaties waren buitenlandse mannen
Die hielden ervan dat ik curvy was en de vet had op de juiste plek
Maar deze man.. doet dat niet.. valt op slankere vrouwen (typische brazilian big butt en platte buik) zelfs als ik naakt ben zegt hij niks maar kijkt me onderzoekend aan.. ik merk van mezelf dat ik ook geen zin meer in sex heb

Sex is geweldig maar hij eet me niet zo vaak op als ik hem tot nu toe 2x ofso terwijl ik minstens half uurtje bezig ben vind het best oneerlijk als je mij vraagt..maar hij zegt wel dat ie door de vuur voor me heen gaag..wat moet ik dan geloven..zijn woorden of acties?
Als ik naar zijn woorden kijk smelt ik ..als ik naar zijn acties kijk wordt ik best vedrietig
..zucht.. zijn alle Nederlandse mannen zo? 😞

Ik ben 7 jaar getrouwd. Samen hebben we een prachtig gezin, maar toch. Vanaf het begin wist ik dat mijn libido veel hoger was dan die van mijn partner. Het speelt al jaren ondanks onmogelijk veel gesprekken verandert er niks. Op het gebied van seks voel ik me keer op keer afgewezen. Afgelopen jaar kreeg ik contact met een collega. Het ging steeds verder en we kregen seksueel contact. Lichamelijk pasten we ontzettend goed bij elkaar. Toch heb ik dit afgebroken omdat ik schuldgevoelens kreeg. Ik heb echter moeite om dit vol te houden en ben regelmatig geneigd om wederom te appen. Ik heb hier nooit met iemand over gesproken. Een beetje raad of advies zou welkom zijn...

Mijn partner en ik zijn al 7 jaar samen.
Hebben zeker ups en downs gehad maar het vertrouwen was altijd sterk! Toen was het nieuwe jaar in zicht (2023) net 1 maand geleden onze 2e kind gekregen.
Ik merkte op dat die heel terug getrokken is en vaak in de hoek van de bank op zijn telefoon zit. Het is dat ik iets zeg of vraag anders kan het zeker wel voorkomen dat het gewoon een hele avond bijna niks tegen elkaar word gezegd.
Geen affectie weinig gesprekken en zeker al niet kunnen communiceren.. ik wil wel maar hij sluit zich af. Ik kreeg een naar en raar gevoel dat die dingen verbergt voor mij.. en kon maar geen waarheid uit hem krijgen.. ik wil alleen de waarheid meer niet.
Zoja, de gezegde als je niet eerlijk bent zullen ze zelf op onderzoek uitgaan.
Tot mijn verbazing vond ik wel dingen die ik niet leuk vind om te zien en besloot er geen drama van te maken dus hield het voor mezelf.
Maar de dag erna ging die weer ermee door.. dat was het.. de bom barste en confronteerde hem ermee waarom die dat doet. En kreeg een vaag antwoord "ik weet dat je het niet leuk vind dus daarom zei ik niks" ik wilde je niet kwetsen.
Gaat dat tegenwoordig zo? Denken dat een vrouw de waarheid niet aan kan? Het kwetste me meer dat die in mijn gezicht aan het liegen was dan dat ik die ene afspraak die we hadden had verbroken.
Nou eenmaal eens een keer een goed gesprek gehad te hebben verstreken er 2 maanden. Tot ik weer een bepaald gevoel kreeg rondom zijn "gedrag" en tot mijn verbazing had ik weer gelijk en had die weer onze afspraak verbroken. Kapot was ik ervan, ik snapte er niks van voelde zoveel onmacht en pijn.
7 jaar lang vol vertrouwen gehad zo in 1 keer kapot!
Het bleek dus dat die in de gedurende 7 jaar tijd, al vaker had gelogen en dingen had verzwegen.
Nu zit ik er emotioneel doorheen.. ik weet niet hoe ik hem nog moet vertrouwen? Of vertrouwen in hem terug moet vinden..? We hebben 2 kids samen.
Nu heb ik vaak wantrouwen en maak al snel van een mug een olifant.. ik ben me er bewust van! Ik heb nu steeds het gevoel dat ik hem met alles moet controleren dat wil ik niet! Zo ben ik niet! En zo wil ik niet leven.. maar er zit een stemmetje in mij die de overhand neemt en kan het niet laten.. ik ben emotioneel op!
Herkend iemand dit? Of heeft iemand tips?
Ik wil hier graag zo sterker uitkomen en alles achter me laten. Maar heb het er echt moeilijk mee.. nu leven we beetje in een sleur en is fysieke aantrekking kracht of affectie ver te zoeken.. ruzie maken om de kleinste dingen. Niet meer normaal dingen over kunnen brengen aan elkaar waaronder op een snauw manier

Ik ben erachter gekomen dat mijn vriend waar ik 6 jaar een relatie mee heb een halfjaar lang vreemd op me is gegaan… Tot dat hij met haar op vakantie was en ze hem heeft gestoken. Hierna heeft hij alles aan mij opgebiecht. Mijn wereld en toekomst stortte in.. Ik zag het leven niet meer zitten. Ik had altijd gezegd dat ik nooit zou verwachten dat hij vreemd op me zou gaan. Hij heeft een erg trauma van steekincident en PTSS. Ik doe sinds begin van opzetten van zijn bedrijf zijn boekhouding en help hem veel. Nu dreigt zijn bedrijf failliet te gaan als ik hem niet help..

Nu zit ik in een enorm dilemma door zijn PTSS weet ik niet of hij voor mij wilt vechten; en kan hij het zelf niet aan met zijn bedrijf. Moet ik hem helpen of laten gaan..

Uiteindelijk heeft hij de keuze gemaakt om mij bewust pijn te doen door vreemd te gaan, hij verdiend mijn hulp niet. Ik hou heel veel van hem en ben meestal te lief.. We zijn beide nog jong en zouden gaan samen wonen maar gelukkig nog geen koopwoning samen gekocht..

Betekend helpen voor hem dat ik het goedkeur? En kan iemand zelfs met ptss z’n best doen als hij mij niet kwijt wilt raken..

Ik ben bijna zevenenvijftig en mijn partner sinds tien jaar is bijna zestig. Ik voel alsof ik in een soort van twilight zone verhaal terecht ben gekomen en ik schrijf dit ook alleen om het van mezelf af te schrijven. Iemand buiten gooien is toch soort van lastiger dan je denkt want ik heb nogal wat opgebouwd wat ik niet zomaar achter kan laten in de vorm van show kampioen honden dus mijn koffer pakken is niet zo makkelijk en hem eruit krijgen is ook niet makkelijk gebleken omdat hij letterlijk nergens welkom was om te blijven logeren. Nu is dat mijn verantwoording ook niet maar ik heb toch 10jaar met deze man geleefd. Zijn eigen zus die alleen woont wilde hem niet eens onderdak verschaffen. December 2021 net voor kerst is de bom gebarsten en heb ik hem de toegang tot het huis ontzegt maar hij kon dus letterlijk nergens terecht en is na een weekend in een hotel gezeten te hebben uiteindelijk in zijn werkauto op onze oprit gaan slapen omdat hij het hotel niet langer kon betalen. Enfin, toen hij december 2021 een nieuwe mobiel kreeg en zijn oude hier thuis liet liggen was hij zich niet bewust van het feit dat die telefoon via de wifi thuis contact bleef maken met het internet. Hij was altijd heel druk met zijn telefoon maar dat was voor werk zei hij en ik kreeg gewoon geen contact meer met hem. Ik had hem wel betrapt dat hij zich had ingeschreven op stiekeme websites voor vreemdgaan dus ik vermoedde dat hij vreemd ging maar kon niks bewijzen. Liegen was zijn 2e natuur geworden en ik zeg tegenwoordig altijd dat zijn ontkenning een bevestiging is. Alle signalen waren er maar hij nam zijn gsm mee naar de badkamer en zelfs naar de wc dus ik kon er niet in kijken. Nu lukte dat dus wel en wat ik daar tegenkwam was gewoon te bizar voor woorden. Mijn partner is gewoon al 9 jaar verslaafd aan internet sexchatten waarbij hij zelfbevredigingsvideo's van zichzelf heeft gemaakt om te versturen en naaktfoto's in volle erectie. Hij was daar continue mee bezig, tijdens zijn werk als vrachtwagenchauffeur, tijdens de trainingen die hij geeft via zijn keepersschool en tijdens uitjes. Hij ging internetrelaties aan met vrouwen uit verre landen die uiteindelijk financieel gesteund wilden worden maar omdat ik de boekhouding hier doe en de betalingen haakte hij dan af. Hij beschikt wel over wat contant geld en ik zag dat hij uiteindelijk via twitter (de place to be als je zoiets wilt blijkbaar) een hoer had benaderd om te proberen een afspraak te maken. Hij had daar ook een sauna voor 2 uur voor afgehuurd maar kreeg het niet voor elkaar omdat hun agenda niet verenigbaar was. Hij had toen met haar afgesproken dat het voor zijn kerstvakantie zou moeten maar toen werd ie dus betrapt en is dat er niet meer van gekomen. Ik heb hem regelmatig gezegd weg te gaan en te stoppen met mij om te gaan doen wat hij zelf wil want ik had wel in de gaten dat hij ergens mee bezig was en zijn zus heeft hem dat ook nog gezegd maar dat wil hij niet. In de tussentijd had ik wel alles op mijn naam laten zetten want ik zag wel dat dit niet de goede kant op zou gaan. Dat het dit sexting, sexchatten en deze vorm van internetrelaties onderhouden was heb ik nooit kunnen vermoeden. Ik heb vervolgens zijn familie ingelicht, zijn 2 volwassen zonen en zijn zus. Mijn eigen zoon heb ik ook ingelicht. Zijn familie heeft hem geconfronteerd met hun afkeuring voor zijn gedrag en dat was voor hem een interventie. Hij heeft zelfs foto's gedeeld met die vrouwen waar hij die korte internet chatrelaties mee had, van de kinderen van zijn keepersschool, van mijn honden en van ons thuis. Van alles behalve van mij want hij was of vrijgezel of weduwnaar. Ik was altijd de factor die hij weg liet. We zijn voor ik erachter kwam in relatie therapie gegaan en zijn internet gedrag was de leidende factor maar op 1 of andere manier zat ie daar zo in verweven dat het onderdeel was van zijn leven en hij er niet eens kwaad in zag. Hij gaf het niet toe maar onderging gewoon alles wat er gezegd werd zonder er door aangedaan te lijken. Hij keek ook porno en ik vond de spermavlekken naast het bed en zelfs in de kamer voor de bank, heb hem daarmee geconfronteerd en ook betrapt maar dat had allemaal geen vat op hem. Hij was zo ver in zijn internet wereld dat hij totaal losgekoppeld was van zijn leven met mij, ik was gewoon zijn huishoudster en boekhoudster die toevallig ook naast hem in bed lag tot ik hem buiten heb gezet. Hij zegt dat hij nooit gedacht had dat ik hem effectief buiten zou zetten en het een eyeopener was, ook dat hij bij niemand van zijn familie kon logeren en dus letterlijk op straat stond. Na een periode van kwaadheid omdat hij vond dat hem onrecht werd aangedaan en ik hem er notabene door gebrek aan sex (terwijl hij mij zelf afgewezen heeft omdat hij het natuurlijk te druk had met zijn internet relaties) kwam ie ogenschijnlijk tot inkeer. Hij heeft er bij intake gesprekken ook over gesproken en wil in therapie omdat hij mij niet kwijt wil maar kom op, 9 jaar! Ik vertrouw hem daar niet in. Hij heeft op zn knieën gelegen en heeft al zn activiteiten gestopt, heeft therapie aangevraagd voor een sexverslaving die door de lange wachttijden 8 april aanstaande zal gaan beginnen. Heeft wel intake gesprekken gehad. Hadden we afgesproken dat zijn gsm niet meer in huis zou zijn die afspraak overtreedt ie nu al weer. We hebben ook weer vaker ruzies en ik merk wel dat hij het probeert maar jee zeg, dit is geen gelijkwaardige relatie. Mijn kinderen zijn over de 30 en volwassen, ik heb mijn taak als opvoeder gehad en nu zit ik met een bijna 60-er die zich als een overjarige oversexte puber gedraagt Ziekelijk vind ik het gewoon. Ik heb met hem afgesproken dat ik afwacht tot na de therapie en dan beslis of we nog toekomst hebben samen, of we kunnen werken aan een nieuw vertrouwen of dat ik gewoon wil dat hij vertrekt. Heel eerlijk gezegd vertrouw ik hem nog niet meer als ik hem zie want hij heeft gewoon zitten chatten met die vrouwen naast mij op de bank met de telefoon afgewend zodat ik niks kon zien maar ik ben niet gek natuurlijk. Ik moest na de eerste shock wel soort van lachen omdat hij naaktfoto's van zichzelf heeft gemaakt terwijl mijn pyjama achter hem in de badkamer hing en er ook op staat. Kun je nagaan dat die vrouwen gewoon ook niet kijken of het ze gewoon niks interesseert, zij hopen op een inkomen. Zelf had ie een naaktfoto van een vrouw gekregen waar notabene een kind op de grond op de achtergrond zit met een smiley over het gezichtje geplaatst maar in z'n drang voor haar naakte lichaam had ie dat niet eens gezien toen ik hem ermee confronteerde. Ze zei dat ze geen kinderen had zei hij, zo belachelijk van de werkelijkheid losgerukt en schaamteloos. Die man heeft gewoon geen wroeging lijkt het wel alleen narcistisch eigenbelang. Soms ging de telefoon wel 20 keer op een avond en liep hij steeds zenuwachtig naar z'n telefoon en dan weer naar buiten om te roken. Hij vond dat niet eens vreemd gaan maar snapt nu wel dat ik dat in ieder geval wel als zodanig zie. Hij had internet seks, maakte ruzie met die vrouwen, heeft een vertaler gebruikt om in alle talen ik hou van jou te kunnen schrijven en heeft ze zelfs ten huwelijk gevraagd, hij werd bedreigd door hen dat ze zijn video's openbaar zouden maken maar dat maakte niet veel indruk omdat hij wel in de gaten had dat ze dat niet echt deden. Hij is daar zeker 9 jaar mee bezig geweest want de eerste melding dat hij bedreigd werd dat die vrouw zijn masturbatie video openbaar zou maken als hij niet zou betalen dateert uit 2013. Zegt ie nog in z'n verdediging dat zij hem benaderden, ja als je je op elke website inschrijft die je maar kunt vinden op het gebied van sekszoekend weten ze je wel te vinden ja. Weg gaan en op zichzelf gaan wonen wil hij niet want hij gewoon hartstikke afhankelijk en heeft hij na de scheiding van zijn eerste vrouw ook 1 grote financiële rotzooi van z'n leven gemaakt. Ik denk dat hij continue wil bewijzen dat hij meer is dan hij werkelijk is en geen genoegen wil nemen met wat hij werkelijk is, een vrachtwagenchauffeur en geen CEO van een groot bedrijf met veel bezit want hij bezit alleen zijn kleding en verder niks meer. Ik heb al die jaren niks anders gedaan dan problemen voor hem opgelost en zijn 2 faillissementen opgeruimd. Hij zit nu nog met een grote schuld van voor mijn tijd die dus al jaren aanloopt en die nu voor de rechter moet gaan komen omdat de schuldeisers nee hebben gezegd tegen een minnelijk traject. Zet m buiten is de beste optie maar ik heb een belofte gedaan de therapie af te wachten en ik wil beter zijn en die belofte nakomen maar het wantrouwen in mij is een gigantische stressfactor want ik kan niet geloven dat iemand na al die jaren ineens veranderd. Dat het een groot probleem is zie je momenteel wel in de maatschappij waarbij zelfs bekende personen zich schuldig maken aan sexting en het ene na het andere schandaal opduikt. Wat is dat toch tegenwoordig, hoe kunnen mensen toch zo zijn. Grenzen worden verlegd en verlegd. Ik doe dat zelf in zijn geval ook want ik had nooit gedacht dat ik hem nog een kans zou geven: zijn 5e namelijk maar hij weet nu wel dat als ik ook nog maar iets zie of merk en ik kan in zijn mobiel hij er niet uit gaat maar vliegt. Steun is dat zijn gedrag op straat ligt nu voor zijn familie en hij het respect van zijn keepersschool leerlingen en vooral de ouders van zijn leerlingen op het spel zet. Dat ziet ie nu wel gelukkig. Voor mij is het een kwestie van tijd dat hij weer in zijn oude gewoonte terugvalt want mensen zijn gewoontedieren maar we zullen zien. Wat een tijden tegenwoordig, als ik de kans zou krijgen mijn leven nu over te doen zou ik hartelijk bedanken.

Hey, het is wel jaren geleden dat het gebeurde, maar ik zat er wel heel lang mee.

Is het normaal om als meisje geslagen of gestompen te worden door een jongen?
En dat na een grapje? Ik werd als meisje keihard gestompt in mijn buik na een grapje dat niet kwetsend bedoeld was. En sommige vonden het dat ik het verdiende en terecht is. Had er een uur lang buikpijn van gehad. Maar dat boeit niemand. De meeste jongen en mannen vinden dat ik als meisje het verdiend had om geslagen of fysiek mishandeld te worden door het andere geslacht. (Inclusief mijn vader) Ze vinden dat ik geen bescherming nodig heb en dat ik een misstap zoiets moet verwachten en het maar moet verdienen, terwijl ik zelf geen eens een jongen of man sla of fysiek iets aandoe.

Maar ik begreep niet waarom ik als meisje door een jongen geslagen wordt, vooral niet om een grap. Als je daar beledigd bij voelt kon je dat ook zeggen des noods kon je het van jezelf afbijten. Ik heb er heel lang last van gehad. Verdiende ik dit?

Hoi,
Ik ben echt wat ten einde raad. Mijn schoonfamilie woont momenteel in gedurende 3 maanden (komen van de andere kant van de wereld). Vlak voor ze arriveerden, was mijn vriend (die normaal altijd heel relaxed is) super gestresseerd. Hij wilde alles zo goed mogelijk in orde brengen voor hen, en werkte dit op mij uit (kon opeens niets verdragen van me). Ik heb met hem hier een goed gesprek over gehad en sindsdien is het verbeterd. Nu is het intussen nog 3 weken alvorens ze terug vertrekken. Ik heb met mijn schoonfamilie geen probleem. Het klikt super goed tussen ons, we nemen op sommige momenten voldoende afstand en houden rekening met elkaar. Enkel de relatie tussen mij en m’n vriend is er (voor mij) enorm op achteruit gegaan. Nauwelijks krijg ik een kus, een knuffel, een hand, zelfs gesprekken hebben we amper nog over hoe onze dag was. Verschillende malen gaan ze er samen op uit en hebben ze samen lange gesprekken, maar ik word hier niet in betrokken. Oké, dit snap ik, en ik gun ze hun familie tijd. Echter hiertussen geeft m’n vriend me ook geen aandacht. Als de gesprekken zijn afgelopen, of ze komen thuis van uitstap, wordt de tv aangezet of kijkt m’n vriend video’s op zijn telefoon. Ik trek me dan vaak terug naar mijn kamer en voel me super eenzaam. Enkel overdag terwijl ik werk, heb ik een gelukkig gevoel. Dan is alles “normaal”. Vanaf ik thuiskom overspoelt de eenzaamheid mij. Ik heb hem hier al 2 keer over aangesproken en m’n gevoel geuit, en zijn laatste reactie was “je lijkt echt een kind, vragen om een knuffel”. Ik heb op dit moment het gevoel zelfs geen relatie te hebben. Ik weet dat het nog maar 3 weken is alvorens ze vertrekken, maar ik kan gewoon niet meer. Ik ben radeloos…

Hoi mijn vriend die ik al 5 jaar relatie mee heb waarvan 3 jaar samen gewoond nu ieder zijn eigen plek maar zien elkaar dagelijks hij vertoont laaste tijd raar gedraghij gebruikt steeds vaker drugs en zonderd zich af en gaat dan 12 a 15 uur lang rukkenhij heeft ook Adhd maar nooit echt behandeling door gezet hij is 2 x na een dokter geweest jaren terughij verwacht van mij dat ik het oke moet vinden en vind dat ik zeur hij wil er niet over sprekenna aantal dagen ontploft die en dreigt hij het zogezegt uit te maken en draait hij zo dat zogezegt alles aan mij ligtvervolgens paar uur later is die weer rustig maar is hij het slachtofferik reageer veelal altijd rustig en begrip volmaar vind lastig mijn grenzen aan te gevenmeestal lukt me om er boven te staan maar soms raak ik er emotioneel vanhij manipuleert en vaak is hij het slachtoffer meestal probeerd die via ruzie hulp van mij te krijgen of dwingt hij zo goedkeuring als ware af zodat ik niks ga zeggen als die weer drugs gaat halenlaaste weken 2 weken heeft hij 3 x pw uren porno gekeken en zich afgerukt zonderd zich af op de slaapkamerik moet eerlijk bekennen dat in begin van de relatie hij voorstelde om eens samen gecombineerd met sex een avondje gek te doen later hadden we afgesproken om dat 1 x pm te doen voor de fun toen was nog leuk en eigelijk deed ik het om compromis te sluiten nu is het zo erg het worden dat hij telkens drugs wil kopen ik zelf doe vaak als of ik ook mee doe maar gooi het stiekum weg zodat hij minder binnen krijgt en zodat ik een eerlijk zicht zou krijgen in zijn gebruiksinds kort werkt hij voor zichzelf en verdiend die meer geld hij heeft 2 weken terug zijn 1ste betaling gehad en 10 dagen achter elkaar coke gekocht en 2 dagen speedik ben bang zodra hij meer gaat verdienen dat hij nog meer gaat gebruiken voor heen had hij altijd geld problemen en moest ik hem geregeld bijstaan waardoor ik meer controle had over zijn gebrukpraten is moeilijk gecombineerd met zijn adhd en ik vermoed ook autistische trekjes hij voeld zich voor durend aangevallenzelfs zijn zoon van 17 jaar is hij zo open over geweest dat die samen met zijn zoon een lijntje heeft genomen ik walg er van en heb het bewijs opgenomen en twijfel om het door te spelen na zijn ex vrouwik sta op het punt er mee te stoppen met de relatie maar vind het eng ik ben zelf een echte pleaser en heb altijd veel weg gegeven geld geleend krijg ik zeker niet terug
Voer uw boodschap in...

Ik heb een vriend gehad de grote liefde dacht ik nu wil hij alleen nog maar aan.mijn geslachtsdelen komen met handschoenen aan in.latex maw vies van mij zeker ? Is dat normaal ? Ikkan hier.geen begrip voor opbrengen en heb zeker geen goesting meer om.op die manier sex te hebben

Mijn partner en ik zijn sinds 2014 samen, dolgelukkig vanaf de start en een geweldige relatie! 2019 brak een zware tijd aan ivm familieproblemen waar wij denkbaar op onze schouders hebben genomen. Mijn partner brokkelde in 1 jaar tijd af tot een depressieve Jongedame met paniekaanvallen en heel veel stress. Toen eind 2019 een eind aan die fase kwam en wij samen besloten dat zij zou stoppen met de anticonceptiepil, bloeide ze in een maand weer op én het geweldige nieuws in begin 2020 dat wij zwanger waren bracht ons weer terug in de 7de hemel. De pandemie gooide roet in het eten voor wat betreft een normaal sociaal leven, maar wij sloegen ons er heel goed doorheen. Ikzelf had geen inkomsten meer en vlak na het begin van de pandemie besloot mijn ex ook nog eens dat ik mijn oudste kind nooit meer zou zien en spreken. Op dat moment kon ik dus en niet de goeie vader zijn die ik altijd al ben geweest, én ik kon ook niet meer providen voor mijn gezin! Ik werd in een ruk gestript van al mijn mannelijkheid en waardigheid! De roes en al het moois van de zwangerschap en de bevalling + onze prachtige new born hebben mijn emoties enorm onderdrukt. Het gevoel van geluk overheerste door het allermooiste dat je als mens maar mag meemaken!! Er volgde voor mij een heftige depressie: zelf verwaarlozing, zittend in het donkerste hoekje op de grond of bank gamen, schelden en gooien met de controller, snauwen en niks meer positief kunnen zien of bijdragen. Ik was emotioneel niet beschikbaar en was ik een enorm gevecht met mezelf. Deze depressie heeft geduurd tot ongeveer eind 2022/begin 2023. In die jaren ben ik mijn partner kwijtgeraakt binnen onze relatie, want zij voelde zich niet gezien door mij, niet gewaardeerd, niet geliefd. Nu neemt ze mij dit enorm kwalijk en duwt ze mij telkens verder weg, is zelf persoonlijk erg veranderd sinds na de bevalling en doet er steeds meer aan om aandacht te krijgen via social media en gaat hierin steeds verder en verder. Sinds begin 2023 was het uit tussen ons, waarna zij na 3 dagen (we wonen samen) thuis kwam en der spullen op de grond liet vallen met de tekst: “ik kan gewoon absoluut niet zonder jou, we moeten er samen uitkomen, het gaat ons lukken, we mogen elkaar nooit meer loslaten!” We zijn het sindsdien aan het proberen, maar tegelijk heeft zij een andere man ontmoet waarvan ik vanaf de dag al voelde dat hij een bedreiging zou kunnen gaan vormen (zeker als we zo kwetsbaar zijn). Het contact is onderhouden gebleven tussen hen en zelfs intensiever geworden. Uiteindelijk truffeerde het stiekeme en geheimzinnige geapp en gelach naar beeldschermen, nieuwe soort van taalgebruik, verandering van interesses en prioriteiten bij mijn partner (veel meer met uiterlijk bezig, uiterlijke kenmerken moesten groter, mooier, ronder etc.), muziek keuze werd opeens veel seksueler en liefdevol, terwijl naar mij steeds minder en minder aandacht en liefde ging. Door dit alles ben ik haar op alles gaan checken/controleren tot het paranoia aan toe. Alles viel me op en zo heb ik info verzamelt die ik met normale vragen aan haar niet kregele verklaarde mij telkens voor gek en zei dat ze helemaal niks van hem wil en nooit heeft gewild. Afgelopen zaterdag ging ze uit met een groepje in Amsterdam. Tegen mij zei ze dat ze na een festival met dat groepje een hotel zouden pakken. In de avond (22.30uur) belde ik haar op en ze neemt niet op. Ik bel 1 van het groepje op en die vertelt mij dat zij net met hem nog was iets eerder dan de rest van de groep om te vertrekken van het festival. Hij zelf ging richting Tilburg en zij had gezegd tegen de groep dat ik wist van de planning dat zij bij een vriendin zou slapen in de buurt van Amsterdam. Met een tracking app kom ik erachter dat zij helemaal niet in de buurt was van Amsterdam, sterker nog, zij was niet eens ver van huis. Ze was bij deze betreffende man die ze had ontmoet een jaar ervoor en waarvan ze claimde niks van hem te willen.
We wonen in hetzelfde huis, hebben een kindje samen, we hadden een hele goeie basis opgebouwd en heel veel samen meegemaakt en overwonnen. Van het ergste uitgaande (wat natuurlijk 99.99% de realiteit is, behalve als ze het toch op wat voor manier dan ook niet door konden zetten), zijn er mensen met deze ervaringen en hoe kom ik hier overheen? Ik ben bereid om mijn verantwoordelijkheid te nemen voor de 2,5jaar dat ik er niet voor haar ben geweest (maar is dat wel zo eerlijk?) en ben bereid om hierover te praten en te zien hoe we dit kunnen oplossen. Hoe vergeef ik haar? We hebben sinds die dag nog niet met elkaar gesproken en ze heeft aangegeven dat ze even ruimte nodig heeft om te kunnen nadenken. Voor mij is het een bepaalde tijd nog te bespreken, maar als dat gevoel bij mij langzaam verdwijnt dan is het voor mij definitief over en kom ik nooit meer terug. Kan iemand mij tips geven, advies? Hoe kan ik haar het beste de ruimte geven die ze nodig heeft en niet continu in mijn hoofd blijven zitten hierover? Hoe kan ik me weer op mezelf gaan richten en mezelf ook de ruimte geven om verder te kunnen met mijn leven of het nu met of zonder haar erin is?

Hoi, mijn vriend heeft een vervelende relatie achter de rug met vele nare ervaringen. Een nieuwe relatie opstarten was hij aan toe, maar eenmaal in de relatie loopt hij toch tegen dingen aan als het gaat om het nieuwe en daardoor overdenkt en twijfelt hij veel. Hoe ga je als partner om met deze emotie en twijfel.

Ik wil mijn hart wel even luchten ja! Al 15 jaar getrouwd en er nu achter komen dat hij al die jaren al naar de dames van lichte zeden gaat. Pff…en ik maar denken dat hij niks te kort kwam. Hij geeft aan dat het pure lust is een soort zakelijke transactie! Af en toe wil hij gewoon wat anders. Tsss…en zich nu afvragen waarom ik me daar zo onzeker over voel???? Ben/was ik niet genoeg ofzo. Het wordt de mannen ook wel erg makkelijk gemaakt, in elke stad is er wel een straat, huis, café waar het allemaal gebeurd. Hoppa 50 euro en je kunt erop los. Waarom is dat toch. Geloof me ik ben een knappe vrouw en 14 jaar jonger dan mijn man. Ik dacht echt dat hij trouw was. Maar blijkbaar doen alle mannen dit!! Ook al zeggen ze van niet.

Het is nu precies een jaar geleden dat ik uit een huwelijk ben gestapt met een narcistische man. 

Al snel ontmoette ik een man via Badoo. Ik had me daar aangemeld om te chatten, om aanspraak te hebben. Voor niemand stond ik open betreft een date of zo behalve voor die ene man. Het klikte in real life ook heel goed, de gesprekken verliepen super. 

Al snel appte hij me dat hij zich terug ging trekken vanwege mijn sores. Zat natuurlijk net in de scheiding. Het blijkt nu dat hij het zich te erg aantrok toen wat er gebeurde tussen mijn ex en mij. Hij is zelf ook gescheiden van een narcist. De leuke man wou me wel steunen en helpen en zeker contact houden.

We hielden contact en ineens gaf hij aan een vroegere vriendin te zijn tegen gekomen wat heel goed klikte. Hij zei geen contact meer te willen. Toch hebben we nog steeds ge-appt. En de apps gingen ook best ver 🙈. Tot ik ineens geen reacties kreeg en het leek of hij me had geblokkeerd. Ben toen maar stil gebleven. Na 3 weken radiostilte stuurde hij een app. Hoe het met me ging en of ik nog contact met hem wilde, want hij hoorde niks van me en het bleef ook stil zei hij. Hij vond me nog steeds leuk gaf hij aan. Bleek dat hij me met rust had gelaten omdat ik volgens hem te veel aan mijn hoofd had en hem er niet boj kon hebben. De scheiding en stroef contact met mijn dochter. Die oude vriendin was niks, ze was alleen uit op sex zei hij.

Daarna weer gewoon contact gehouden via de app. Tot 15 december. Ik appte hem "en toen was mijn dochter jarig". Hij antwoorde gefeliciteerd. Ik hoop dat het goed met je gaat, ik ben terug bij mijn ex-vrouw. Het enige dat ik antwoorde was 😪.

5 dagen later, weer na radiostilte, krijg ik een app. Hoe gaat het met je. Sorry dat ik het zo bot bracht maar ik had mijn redenen. Bleek dat hij zelf problemen had met zijn volwassen kinderen en dat van mij erbij werd hem te veel. Hij wist het even niet meer. Daarom creëerde hij afstand door te zeggen bij zijn ex terug te zijn. Ik voelde wel dat er iets anders was, zo positief was hij niet over zijn ex.

Nu komt het probleem....

Op 30 juni jl zijn we voor het eerst met elkaar naar bed geweest. Was van beide kanten super en het voelde goed. Hij geeft ook altijd aan dat hij een goed gevoel moet hebben qua de persoon anders komt "hij" niet omhoog. 

Een week later vertelde hij dat hij last had van de warmte maar 's avonds ging hij naar Rammstein in Groningen. Hij had een kaart van zijn baas en hij was ook samen met zijn baas daar. Ik vertelde dat ik de hele dag visite had gehad. Begon ff met de buurman en eindigde op dat moment ( uur of 5 in de middag) ook met de buurman. En ik ging met de buurman ff patat eten heb ik vertelt. Niet om hem jaloers te maken ( er is niks tussen de buurman en mij) maar meer aan te geven dat ik niet in huis zit te kniezen dat hij naar Rammstein is. 

De volgende dag vraag ik op tijd hoe het was.

Was wel leuk. O zegt hij en ik heb er een vrouw geneukt en heb speed gehad. Ik reageerde wel wat verward zegt hij hoef je niet boos te worden. Heb aangegeven niet boos te zijn maar teleurgesteld. Zegt hij sorry dat ik je nu teleur stel. Heb ook aangegeven hoe het zit met het gevoel hebben voor een vrouw, dat "hij" niet omhoog komt. Heb gevraagd hoe snel hij dan gevoel heeft terwijl hij 6 jaar geen had gehad voor mij. Ik kreeg het antwoord waar slaat dit op. We hebben ook ooit elkaar geschreven dat als we met elkaar naar bed gaan dan geen ander persoon. Elkaars bedpartner. 

In de week erop heb ik hem af en toe een app gestuurd. Gewoon, niks bijzonders... geen reactie. Alleen de vraag of hij koffie wou drinken zei hij ben aan het werk.

De zaterdag erop (week na Rammstein) hebben we ff gechat. Gewoon normaal. Toen heb ik hem gevraagd of hij dacht dat het een date was met de buurman. Hij reageerde dat ik zelf moest weten met wie en wanneer ik date. ( Wil ik helemaal niet, alleen met hem). Ik vroeg of hij tijd had voor koffie. Wou het uitpraten. Zegt hij nee ik krijg vandaag bezoek van Jennifer. De vrouw die hij had ontmoet bij Rammstein. Ik zei ik hoopte dat het niet waar zou zijn. Ja zegt hij het is waar. En hij had hier geen zin in, hij vertelde het tenminste nog eerlijk. 

Ik vermoed dat hij denkt dat ik de buurman leuker vind dan hem en er sex mee heb of zo en dat ik er niet eerlijk over ben. Terwijl ik hem altijd alles in mijn leven eerlijk heb verteld. Hij vroeg mij afgelopen jaar vaker hoe het met de liefde stond en of ik sex had gehad. Ik denk dat hij jaloers is door zijn verleden met een laag zelfbeeld of zo? We hebben nu al 4,5 week radiostilte 😔 

Zou hij terugkomen qua appen, enig idee? Ben wel een beetje ten einde raad, wil hem niet kwijt. Ik geloof zijn verhaal ook niet voor 100% over die vrouw. Of moet ik de eerste app sturen? Heb het gevoel dat hij dan nog niet open staat voor een open gesprek. Dat hij in zijn hoofd heeft dat ik iets met een ander zou hebben, dat de echte waarheid niet doordringt nu.

Mijn verhaal is lang, heel lang. Ik zal het op een bondige, maar volledige manier proberen te vertellen. Het is nu al zo lang aan de gang dat de tijdlijn soms zelfs voor mij niet meer heel duidelijk af te bakenen is.

Mijn vrouw kreeg 8 jaar geleden het verdict kanker. De eerste 2-3 jaren ging alles vrij vlot, ze kreeg chemo en de kanker was (even) weg. Gedurende deze eerste jaren zijn er dan onderzoeken gebeurd naar de oorsprong. Het was snel duidelijk dat het erfelijk was, maar ze konden en kunnen geen term plakken op het soort kanker.
Na een aantal jaar is ze dan hervallen, werd de ziekte agressiever en onbehandelbaar en werden de woorden palliatief en terminaal uitgesproken. Nu 8 jaar later is mijn vrouw er nog steeds (ondanks dat ze een paar keer kort bij de dood was) maar is ze gebonden aan bed, rolstoel en hulp. De therapie die ze nu krijgt heeft de ziekte stil gelegd en haar terug wat levenskwaliteit gegeven. Op dit moment is er dan ook geen sprake meer van herval of slechte afloop.
Gedurende heel dit proces hebben ik steeds zo goed mogelijk voor haar en de kinderen gezorgd vanuit de overtuiging dat dit mijn plicht was als man. Hierdoor heb ik ook nooit mijn grenzen aangegeven en steeds gedaan wat nodig was. Maar de kanker heeft haar veranderd, ze is zich meer en meer op zichzelf en het overleven gaan richten waardoor de thuissituatie op dit moment heel moeilijk is geworden.

Nu even mijn beleving van de situatie: ik ben van partner naar mantelzorger gegaan, ik heb mezelf totaal weggecijferd voor haar en voor haar gezorgd. Toen het er heel slecht uitzag en ik nood aan had om mijn gevoelens te delen en te praten over de situatie, kon zij dit niet. Meer zelfs, niets was goed genoeg. Ik deed alles voor haar, maar kreeg nooit een bedanking of een compliment. Nooit vroeg ze eens hoe het met mij ging (haar familie trouwens ook niet). Ik heb haar verschillende keren gevraagd om met mij te praten over hoe ik me voelde of samen in therapie te gaan, maar dit wilde ze niet horen. Ik heb toen iemand leren kennen met wie het heel goed klikte en waar meer van is gekomen. Omdat ik het er heel moeilijk mee had, heb ik dit verborgen gehouden voor mijn vrouw, maar toen ze ‘beter’ was heb ik dit opgebiecht. Ik deed dit vooral in de hoop dat ze naar mij ging luisteren en we naar iets konden groeien dat voor beiden haalbaar was. We zijn dan naar een relatietherapeut gegaan. Al snel werd duidelijk dat we daar niet met hetzelfde doel waren: zij wilde vooral onze relatie redden en mij terug in de pas laten lopen, ik wilde de relatie aanpassen aan onze nieuwe situatie. Omdat ik voelde dat ze nog steeds niet wilde luisteren … oneliners als: het is toch normaal dat je voor mij zorgt, jij bent mijn man dus dat is je plicht, zet je er gewoon over en ga verder, wat jij doet is vanzelfsprekend, … maakten duidelijk hoe zij erover dacht. Ik heb toen de therapie afgebroken en duidelijk gemaakt wat ik wilde. Ik zou altijd voor haar blijven zorgen, maar ik wilde ook mijn gevoelens kunnen ervaren. Ik heb haar ouders ingelicht en hen beloofd dat ik er steeds voor hun dochter zou zijn en haar nooit zou laten vallen maar dat ik verliefd was op iemand anders. Ik sprak ook uit dat ik hoopte dat zij ook zouden helpen om hun dochter de nodige zorgen te geven, want dat ik het niet meer alleen aankon. Ook de kinderen weten ondertussen alles.

Vanaf toen is het enkel geëscaleerd … mijn vrouw begon met zelfmoordberichten te sturen en bepaalde signalen te geven (messen grijpen en snijden, vergif uitstallen, …), roepen tegen de kinderen wat een smeerlap ik ben, hen proberen tegen mij op te zetten, mij verwijten (live en via berichten) dat ik nooit voor haar heb gezorgd, mij zwart maken bij collega’s en vrienden, leugens vertellen over mij (ik wil haar dood, ik wil het huis afnemen van haar, ik zet de kinderen tegen haar op, …). Waar ik dan hoopte dat haar ouders wat genuanceerder zouden zijn, kwam ik erachter dat ze net hetzelfde doen.

Omdat dit steeds moeilijker werd om dragen, heb ik zelf meer dan een jaar geleden de stap naar therapie gezet en dat helpt mij. Momenteel wonen we nog steeds samen, maar er is geen enkele medewerking van haar. Zij bekijkt mij enkel als diegene die haar bedrogen heeft en dat geeft haar de toestemming om al deze dingen te doen. Ik heb via haar psycholoog (ik heb haar een half jaar geleden, ten tijde van die zelfmoordberichten hulp proberen op te dringen en dat is deels gelukt, maar haar gedrag is sindsdien enkel extremer geworden) gezinstherapie kunnen regelen. Ik vind dat het tijd is om de hulpvraag niet meer vanuit haar, maar vanuit ons te laten komen. Zij is de zieke, maar zij maakt het gezinsleven onmogelijk.

Ik heb heel lang problemen gehad met het idee dat ik mijn vrouw in de steek liet en nam daarom alle schuld op mij waardoor ik haar ook bij iedereen verontschuldigde, want zij was de zieke, zij kon er niets aan doen, ik had haar gekwetst. Maar de situatie is zo geëscaleerd dat het niet meer houdbaar is. De dingen die ik aanhaal, zijn maar het topje van de ijsberg. Het is echt heel moeilijk om neer te schrijven hoe ik me echt voel.

Iemand die tips heeft of een gelijkaardige situatie kent of heeft meegemaakt? Ik zit in een fase waarin ik elke tip waardevol vind. Waar ik er vroeger nooit aan zou hebben gedacht om de relatie te verbreken en weg te gaan, is dat echt wel een optie aan het worden omdat ik het niet langer kan dragen. Het lijkt alsof mijn kinderen en ik de enige 3 mensen zijn die weten hoe het er thuis echt aan toe gaat omdat mijn vrouw een bepaald beeld ophangt over mij en manipulatie/dreigen haar nieuwe natuur is geworden.

Mijn vrouw is na een relatie van 15 jaar aan het vreemd gaan. We zijn het laatse jaar wel uit mekaar gegroeit..naar mij mening zit hier ook een aandeel van mij in. Nu heeft ze iemand anders al wat maanden (maar geeft ze niet toe) maar nu het eruit is en gezegd is dat we gaan scheiden is het nu de normaalste zaak dat ze door de dag in het weekend naar die andere gaat
En gewoon doodleuk alsof het de normaalste zaak van de wereld is hier in huis verder leven en slapen. Ik heb het daar mentaal enorm moeilijk mee. Wat moet ik hiermee....

Hallo.

Anderhalf jaar samen met iemand en de klik was er meteen, eindeloos kunne mn praten over alles,..
Hij heeft alles opgegeven om bij mij te komen wonen na 3maand samen, verhuist van werk, zijn huis verkocht, 1,5u verder gaan wonen van zijn ouders en zus.
Hij is een zeer sociaal persoon, praat en zevert tegen iedereen zowel man als vrouw.
Ik heb in mijn verleden veel meegemaakt, bedrogen en belogen geweest. Ik heb echt het gevoel dat ik met mijn nwe partner iemand heb die ik kan op vertrouwen en die er is voor me.
Paar weken geleden ontdek ik een hotel booking en berichten met oudere vrouw, eigenlijk een goede vriendin van hem. Berichten zoals ik hoop op extraatje meer en hoop dzt ik erin zit.
Zij zeveren tegen elkaar en liegt dan ook alles af dat er iets is tss hen 2.
Ik weet niet wat ik moet geloven. Beweert dat hij nooit te nimmer iemand zou bedriegen.
Is heb het gevoel dzt hij niet eerlijk is maar dat kan liggen aan mijn bedrog die ik meegemaakt heb uit het verleden.
Ik ben ten einde raad, er is iets gebroken en weet niet of dit kan worden herstelt.
Zit elke dag met angst en vragen waar ik nooit antwoord op ga weten.
Hij heeft intss app aan zee gekocht, voor ons zegt hij. Ik ben een denker en constant steek ik dingen in mijn hoofd die er mss niet zijn.
Ziet hij me echt graag?
Zegt het me elke dag maar ik voel het niet of ligt dat aan mij.

Hoi!

Ik wil ook mijn hart luchten.
Mijn vriend zit voor drie maanden op zee ver in het buitenland. Dit is voor mij de eerste keer dat hij zolang weg is. We hebben contact via de telefoon maar dat vind ik eigenlijk niks. Naarmate de weken verstrijken begin in steeds minder te voelen qua liefde. Ik heb een bepaalde hardheid gecreëerd voor mezelf zodat ik niet te vaak aan de situatie hoeft te denken (dat hij zo lang weg is). Ook ben ik vaak boos op hem en ik twijfel ook of onze relatie stand gaat houden.

Gr. Ano

Mijn relatie met mezelf!

Ik ben mij bewust dat eerst de relatie met je eigen goed moet zijn,voordat je datgene waar je zo naar verlangt,ook zal en durft te ontvangen.
Mijn relatie met mezelf verloopt op dit moment met meer begrip en mildheid.
Ik dacht altijd dat ik moest voldoen aan allerlei voorwaarden,voordat ik van mezelf mocht houden.Maar daar denk ik nu anders over!
Ik wil mezelf zijn zoals ik verkies te zijn. Acceptatie,begrip en mildheid is de sleutel naar eigenliefde.En niet het feit dat je moet veranderen.
Wil ik iets bereiken om van mezelf te kunnen houden of hou ik van mezelf en dat is de reden om iets te bereiken!

Ben er vandaag achter gekomen dat mijn vriend me al meer dan een jaar bedriegt met vrouwen van het internet.. er staan zelfs filmpjes op internet dat ze bezig zijn.. we zijn 9 jaar samen hebben 2 jonge kindjes.. had een onderbuik gevoel en heb het hem meerdere keren gevraagd of er iemand is of day hi sex heeft met iemand anders maar het antwoord was nee en dat ik niet zo onzeker moet zijn.. m’n hart is letterlijk gebroken.. hoe kan ik dit het beste aan hem vertellen..? Heeft iemand tips??

ik ben bijna 39 jaar oud, vier kinderen en sinds 3 jaar gescheiden na een relatie van 17 jaar. Het zat al jaren niet goed, maar weg gaan doe je ook niet op 123. Maar uiteindelijk gaf hij zelf de doorslag, hij bedrog me tijdens een werkbezoek, dat gaf mij de uitgang die ik zocht en ik zette hem aan de kant. Ondanks dat deed het pijn, met momenten soms nog, omdat je toch hebt geloofd in een happy after. Alle afspraken rond de kinderen vergat hij toen een ander zich aandiende, ik sta er dus alleen voor. Hij betaalt ook erg weinig, nog geen 400 euro voor 4 kinderen, ik draag alle kosten, tevens heb ik ze de klok rond. Ik hou van mijn kinderen, maar soms wil ik ook even uitblazen, alleen... 1 keer in de mand trek ik naar NL, om daar even bij te slapen, ik werk ook nog eens zeer onregelmatige uren, gelukkig heb ik mijn vader om het dragelijk te maken. Kinderen hebben sindskort met de vader gebroken, omdat hij enkel oog heeft voor zijn nieuwe vriendin en dienst kind... je zaait wat je oogst en hij weet precies niet wat hij nu allemaal aan het verliezen is. Maar dat is zijn deel. ondertussen heel wat gedated zelf en soms dacht ik yes, dat is hem, maar het werd alsnog niks. Al 2 jaar heb ik iets met een moslim, aan uit en eigenlijk meer een fwb waar ik van af wil, maar me niet lukt, hij komt altijd terug met vage beloftes. iedereen zegt dat hij toxic is en dat is ook zo, en toch... als we samen zijn is er zo'n rust, dat ervaart hij ook, en toch is een relatie niet aan de orde, ik ben 38 , hij 28 , maar het was vooral hij die op mij heeft gejaagd. ik wil ervan, van hem, van al dit. ik heb hem al tig aantal keren geblokkeerd, en toch, de momenten samen zijn zo heerlijk, vol intimiteit, maar nadien zijn we vreemden, tot de volgende keer, vermoeiend. even een voetnoot: we hadden een relatie van 7 maanden, dat ging toen uit, hij wilde na denken, elkaar maanden niet gesproken, ik had het al geparkeerd, en toen kwam hij terug, maar dan als freelancer ;)
en nee, dat is niet grappig, het is tijd verspilling, want hij wilt trouwen, maar een moslima wil ik niet worden, dat is de bron van alle ruzie. ondertussen zijn er andere mannen die het wel serieus willen wagen, maar ik voel me niet vrij, omdat hij daar toch is, op de achtergrond, als een spook. maar ik wil het niet meer, hoe weersta ik contact met hem, hoe raak ik van hem af. het hem zeggen werkt niet, dan negeert hij het gewoon en moet ik normaal doen en niet alles ingewikkeld maken... ik wou dat ik hem niet zo verdomd aantrekkelijk vond of die rust bij hem ervaart dat ik enkel heb gevoeld bij mijn ex... hij is niet de juiste man voor mij, dat weet ik. maar wat doe ik eraan?

Ik moet ergens mijn last delen, ik ben 22 en ben 1.5 jaar single na een relatie van 2 jaar. Zij was toendertijd 3.5 jaar jonger. Wij hadden richting het einde wat verschillende inzichten en uiteindelijk vertelde ze tegen mij dat ze niet meer verliefd was, dit brak mij uiteindelijk behoorlijk, ik heb ongeveer 3 maanden motivatieloos mijzelf bij elkaar gehouden. Het gaat dus nu sinds 1 jaar en 3 maand wat beter met me, ik focus mij weer op doelen en op leuke dingen. Ik probeer weer te daten maar ik merk dat dat niet lukt. Het probleem momenteel is dat ik sinds 2 a 3 weken weer behoorlijke gevoelens krijg voor haar nadat ik haar op een festival heb gezien, ik sla na al die tijd nog steeds volledig op slot als ik haar zie. Ik zou heel graag weer eenzelfde connectie met iemand willen hebben, maar momenteel lukt mij dat mentaal niet(het liefst met haar maar dat terzijde)

Verhaal 39
Dag iedereen,

Ik ben een vrouw van 34 jaar. Ik heb ongeveer een relatie van 10 jaar en wij hebben een zoontje van 3,5.

Onze relatie is altijd nogal turbulent geweest maar het laatste jaar gaan we van crisis naar crisis. We zijn heel verschillende en willen ook heel verschillende dingen in het leven, zo blijkt. We gingen al naar een relatietherapeut maar zij ziet na verschillende sessies ook niet hoe wij samen gelukkig kunnen worden. Dus, simpel zou je denken, uit elkaar dan maar..:

Er is echter, buiten ons zoontje, nog iets wat ons heel erg bindt: we zien elkaar zo zo zo graag. Ik voel hem als een deel van mij, uit elkaar gaan zou voelen alsof mijn arm er wordt afgerukt ofzo. Ik kan de gedachte niet verdragen hem te moeten missen. Hij voelt zich net zo. Hij wil niets liever dan gewoon samen gelukkig zijn maar het lukt gewoonweg niet.

Ik voel me verscheurd. Ik ga hieraan kapot.

Zijn er nog mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt of meemaken?

Lieve groet

Hallo,

Ik mijn naam is Jan-Willem en ben nu 11 jaar getrouwd. Ik hou heel veel van mijn vrouw, maar er is iets wat me steeds meer tegen gaat zitten.
Mijn vrouw is erg jaloers, en is constant bang dat ik vreemd ga. Dat is niet zo en dat zou ik ook nooit doen in een relatie.
Mijn vrouw denkt er toch anders over en is altijd wantrouwig, dat is nu eigenlijk zo'n 5 jaar geleden begonnen.

Ik ben helemaal open naar haar, laat haar door mijn telefoon gaan, wat ze ook bijna iedere dag doet, en ben altijd eerlijk.

Nu mijn probleem, iedere keer als ik alleen weg ga, wil ze dat ik mezelf, altijd helpt ze me erbij, bevredig.
De redenatie erachter is dat ik zo niet snel naar andere vrouwen zou kijken of gedachten over zou kunnen krijgen.
In het begin zag ik er nog wel de lol van in, en ik denk dat iedere man er niks tegen zou hebben dat je vrouw je iedere dag aftrekt of oraal bevredigd. Maar geloof me, het gaat toch een keer tegenzitten.
Zelfs als we samen uitgaan moet het gebeuren, haar gedachte is dat ik dan alle aandacht voor haar houd en niet naar andere vrouwen kijk.
Gewone sex samen hebben we eigenlijk bijna nooit.
Ik ben bijna blij met de hele corona situatie, uitgaan doen we gelukkig al een tijdje niet meer en vergaderingen en meetings doe ik steeds vaker thuis via zoom.

Ik heb al een paar keer geprobeerd met haar hier over te praten, maar dat wordt altijd weer een drama.
Ik hou zielsveel van haar maar wil gewoon op normale voet verder in onze relatie.

Heeft iemand raad of tips?

Hey mijn schuilnaam is Sophie!ik ben 36 jaar heb een dochter van bijna 8 jaar en een relatie van bijna 13 jaar. In onze relatie is al heeeeel veel gebeurd,te veel om om te noemen. Om een lang verhaal kort te maken heb ik een alcoholprobleem ontwikkeld mede door mijn partner.Niet alle schuld ligt bij hem maar ik ben ervan overtuigd dat hij narcistische kanten heeft.Mijn papa is ondertussen ook nog plots uit mijn leven gegrepen wat ook een zware klap was. Door al dit ben ik verslaafd geraakt aan alcohol en ben ik daarvoor in opname gegaan in februari. Wat niet gemakkelijk was voor mijn gezin. Jammer genoeg heb ik daar iemand leren kennen waar ik een goede connectie met had en daar is meerdere keren iets meer van gekomen.Ik zat in deze periode zo slecht in mijn vel en was helemaal niet meer zeker van mijn negatieve relatie dat ik een soort van affaire met iemand daar ben begonnen. Dit heeft 1,5 maand geduurd en toen besefte ik dat mijn gezin voor mij het belangrijkste was en heb dit ook gezegd tegen deze persoon. Nu bijna 5 maand later heeft deze persoon alle berichten en (dom genoeg) alle foto’s doorgestuurd naar mijn partner. Ik ben hier kapot van en dit is nooit mijn bedoeling geweest.Ik heb het gevoel dat mijn leven stilstaat op de moment. Hoe heb ik dit ooit kunnen doen?Ik heb er geen antwoord op en ik voel mij de meest slechte persoon ter wereld op de moment x

Hallo iedereen,

Ik ben een jonge dame van 31 en heb een partner van 33 jaar. We zijn bijna 8jaar samen mar de laatste tijd botert het niet echt meer. Niet dat we steeds ruzie maken ofzo, maar eerder dat we elkaar niet meer vinden. De “liefde” lijkt ook verdwenen te zijn. Al reeds in het begin van onze relatie keek hij vaak naar porno en chatte hij met andere dames via porno sites. We hebben er toen een serieuze ruzie over gehad. Hij betaalde liever voor een vrouw die hij online bezig zag en zichzelf te moeten bevredigen, ipv voor mij te kiezen… eerst deed hij dit op toilet na een tijd naast mij in bed. Ook voelde hij zich op 1 of andere manier ineens meer aangetrokken tot mannen. Hij schreef ooit letterlijk naar iemand, dat hij met een vrouw samen was maar dat hij het niet meer voelde en niet opgewonden geraakte van mij. Hij stuurde met mannen om af te spreken en om sexcam te hebben. Bij mijn weten, weet ik niet of hij effectief een man al gezien heeft en mij hiermee ook effectief bedrogen heeft.. Ik heb het ontdekt dat hij stuurde naar mannen en heb hem hiermee geconfronteerd. Hij begon te huilen en te smeken dat ik niet weg ging en dat hij het nooit meer zou doen. Het is een enige tijd goed gegaan tot ik dan zwanger werd en beviel van ons zoontje. Enige tijd dacht ik dat het allemaal goed ging, maar hij komt steeds minder en minder aan mij. Hij vrijt enkel als hij het hoognodig heeft en dan moet het snel snel gebeuren. Geen rustig voorspel geen geknuffel na de sex of hoe je het ook kan noemen. Ik noem het een vluggertje voor hem dan…. Hij komt snel heel snel klaar en dan laat hij mij maar stikken bij wijze van spreken. Gisteren is er hierdoor bij mij iets gekraakt en weet ik niet meer wat ik moet doen. Ik wil mijn zoontje niet ongelukkig maken door bij zijn papa weg te gaan maar mezelf ook niet ongelukkig te maken door te blijven en in de vicieuze cirkel te blijven zitten. Ik wou het gewoon ergens eens kwijt, ik kan hierover namelijk niet praten met vrienden. Ik wou dat ikergens een app of groep vond waar je hierover kan praten met mensen die hetzelfde meemaken en hoe zij hiermee om zouden gaan. Bestaat dit eventueel?

Fijne avond nog voor iedereen

Mijn vrouw zegt deze ochtend na 30 jaar huwelijk / we hebben geen match !
En toen ging ze werken.
Ik maak een bijzondere / nare tijd mee .

Hallo allemaal,

Mijn naam is Jordy, 33 jaar oud, 15 jaar een relatie en 2 kinderen (tweeling, 8 jaar)

We hebben samen alles op de rit. mooie baan, zelfstandig ondernemer, eigen huis, auto en financiële onafhankelijkheid. niks aan de hand.

Maar toch voel ik mij al een hele lange tijd zeer ongelukkig, uiteindelijk ben ik toen ook tot 2x toe in een depressie terecht gekomen.

Ik dacht eerst dat het te maken had met mijn verleden waar ik heel ziek ben geweest (Hersentumor) en uiteindelijk een karakter hebt gevormd waarbij ik een enorme prestatie drang heb, perfectionistisch ben en bang om fouten te maken. Dit uit zich voornamelijk in chronische hyperventilatie en enorm veel druk op mijn gebit (stress)

Ik twijfel ook al een geruime tijd over de relatie, wil ik dit de rest van mijn leven? Ben ik echt gelukkig?

Zij had allang door dat er iets speelde, helaas ben ik een persoon die alles opkropt en vervolgens niets zegt en afstand gaat creëren.

Na een lange tijd, ook in overleg met mijn psycholoog, alles opgeschreven en haar uiteindelijk verteld dat mijn gevoel minder is geworden. waardoor?

Alles wat mij al zeer lang dwars zat is besproken, maar toch twijfel ik nog.
Ik voel mij ook oprecht heel schuldig. Zij doet echt alles voor mij. tijdens mijn depressie stond ze altijd voor mij klaar, ze heeft alles voor mij over, is geweldig voor de kinderen. waarom knaagt het dan zo aan mij?

Na uiteindelijk veel gesprekken en verdriet de keuze gemaakt om even tijdelijk uit huis te gaan.
Nu een paar dagen verder voel ik mij dan ook behoorlijk slecht. aan de ene kant zeg ik: kom we pakken de draad weer op en gaan er hard voor werken, aan de andere kant weet ik niet wat ik wil. Ik weet wel dat ik har dit niet langer meer mag aandoen omdat zij wacht op mijn beslissing. Ook was ik bang als ik de beslissing zou maken om tijdelijk uit hui te gaan, zij verder gaat verwerken en uiteindelijk zegt: het hoeft nu voor mij niet mee ( mijn egoïstische gedachten)

Aangezien ik wel eens eerder mijn gevoel heb uitgesproken, ben ik bang om te zeggen weer hard aan de relatie te werken om vervolgens weer te twijfelen in de toekomst.

Enorm veel twijfels in mijn hoofd! Ik hou heel veel van haar, ik hou van de kinderen, maar vaak verlang ik ook naar een ander leven. Uit twijfel en heel veel schuldgevoel weet ik niet zo goed wat ik moet doen.

Wie herkent zich in mijn verhaal?
Bij voorbaat al bedankt voor het lezen :)

Groet, Jordy

Nudisme heb ik nooit begrepen maar vorige week kreeg ik door het warme weer plots het verlangen om naakt in huis rond te lopen. Sinds een week doe ik het zonder dat mijn man en dochter het zien. Ik heb nu het geluk dat mijn dochter nog een week op kamp is. Nudisme houdt ik liefst binnen 4 muren omdat ik me in blote lichaam privé wil houden. Vandaag is het mijn eerste vakantiedag, mijn man werkt nog vandaag en naakt rondlopen in huis is zalig! Ik houdt de gordijnen toe, de buren kunnen me onmogelijk zien.
Tot daar mijn enthousiasme... Er rest me nog een vraag want ik ben echt een beginneling in thuisnudisme, aan degenen die aan nudisme doen: hoe doen jullie dat in de winter? Ik heb op YouTube gezien dat je een ligbad kan nemen maar dat heb ik helaas niet. Zijn er nog mogelijkheden om het te doen in de winter (en nu tijdens de zomer) terwijl mijn man en dochter het niet zien? (Zij zijn geen nudisten).

Opeens is mijn man een nudist. Nooit heeft hij hier iets over gezegd of erover gepraat. Het begon vorig jaargetijde was mooi weer en hij zij zullen we naar Spaarnwoude gaan en daar bij een meer gaan liggen zonnen. Nou leuk doen we broodjes en drinken mee. Hij reed er zo naar toe dat ik dacht ok dat de weg weet je goed. Bij aankomst zag ik alleen maar naakte mensen, waarop ik zei wist je dit? Ja zei hij dat is toch niet erg, ik maakte er niets van en liep achter hem aan. Handdoeken etc neergelegd en toen moest ik m’n uitkleden, ja ik dacht iedereen ligt hier zo dus toe maar. Ik vond het niet fijn, heb er helemaal niks mee dat er mensen zijn die dit doen prima maar ik voel me er ongemakkelijk bij. Hij wist ook te vertellen dat er op het strand een gedeelte was voor nudisten zijn we ook geweest ik had hetzelfde gevoel. Ongemakkelijk.
Dit jaar zijn we op vakantie geweest naar Griekenland erg leuk keek ernaar uit, toen we daar waren zij hij gaan we naar het strand ja prima doen we, meneer had alles al uitgezocht en ja hoor we belanden op een nudistenstrand. We waren er 10 dagen en elke dag lagen we daar.
Nu heeft hij laten weten dat hij het een top vakantie vond en niets anders dan dit nog wil.
Hij vraagt niks aan mij hij overlegt niks met mij of ik het wel wil of leuk vindt. Ik weet niet goed hiermee om te gaan.
Nu ben ik zelf meegegaan en niets gezegd erover, alsof het normaal is allemaal, dus ligt het ook aan mij maar om nu voor altijd naakt rond te lopen daar heb ik helemaal niks mee.
Wat zouden jullie doen.

Hoihoi,

Ik heb soort gelijke probleem. Ik heb een relatie met een man maar begin 2022 kwam ik een meid tegen en werden snel vriendinnen. Maar op een intens manier wat je niet kan omschrijven. Ik val zelf niet op vrouwen maar zij wel. Toch zijn er dingen gebeurd en ik was bang om haar te verliezen en toch maar mee te gaan in alles. Tot laatst oktober heeft ze alles tegen mijn vriend vertelt en mij voor het blok gezet. Mijn vriend is niet bij mij weggegaan maar ik mag haar niet meer zien. Op de dag van vandaag breekt het mij nog steeds, want het gemis is groot. We zagen en spraken elkaar de hele dag, het leek als een soulmate. Wat moet ik doen, ik durf haar niet te bellen of te berichten omdat ik bang ben dat ze mijn vriend belt. Ik mag van hem niet met haar omgaan maar mijn hoofd lijkt wel een achtbaan iedere dag. Ik wil zo graag vrienden met haar blijven maar heb geen keus want elke keuze die ik maak doe ik iemand pijn en cijfer mezelf weg.

Ik voel me eenzaam in onze relatie… voel me alleen terwijl ik naast mijn vrouw in bed lig. Ik mis een arm om mijn zij terwijl ik aan het koken ben. Ik mis een hand op mijn been tijdens een lange autorit. Elkaar inzepen in de douche, het tegen elkaar in slaap vallen. De telefoon als eerste in haar hand als ze wakker wordt… en ‘s avonds als laatste… continu bezig met de buitenwereld. Geen belangstelling voor mijn persoon. Bespreekbaar maken? Dan hoor ik “heb je weer wat te klagen?”. Relatietherapie? Vind ze onzin: “jij hebt een probleem, niet ik”… we vrijen nog wel, op mijn initiatief. Ze komt altijd tot een hoogtepunt: ik ben een pleaser en richt mijn inspanningen op haar genot. als ik niets initieer op dit punt dan kunnen we het maanden niet doen. Dan bevredig ik mezelf maar weer eens terwijl het ochtendzonnetje de slaapkamer alweer verlicht. Ik lig dan naast mijn slapende vrouw wat porno te kijken. Een opvolgende frisse douche erna, en dan voelt een mens zich weer wat dagen een stuk beter…

Mijn vrouw is vreemdgegaan. 2016 en 2019. Twee keer zelfde man, twee keer achter gekomen. Ik vind haar mooi, maar hou helaas minder en minder van haar. Moeilijk. Ben bang. Bang dat we de deur dicht gaan gooien als de kinderen gaan studeren… en gaan ‘gewoon’ als happy family weer drie weken een mooie reis maken…

En naïef als ik ben blijf ik zitten… helaas in gemeenschap getrouwd… keihard gewerkt om financieel onafhankelijk te zijn, nooit gedacht dat dat bezoekje bij de notaris 23 jaar geleden ons ook nog bij elkaar houdt…

Ik ben 15 jaar samen met mijn man 6 jaar getrouwd 2 lieve kinderen pas een nieuwe huis maar het gaat gewoon niet goed tussen ons en dit is echt al een jaar zo.. Ik doe mijn man echt niet te kort vind ik maar ik ben er achter gekomen dat hij op zijn telefoon alleen maar naar porno kijkt ik vind dat persoonlijk vreemdgaan hij vind van niet als ik er wat van zegt dan ontkent hij terwijl het wel zo is.. Ik merk zelf dat ik er alleen maar ongelukkig van word want dat hoor je niet te doen want dan is er gewoon wat mis in je relatie van vinden jullie is het oké dat hij elke dag naar porno kijkt op zijn telefoon wie kan mij helpen weet echt even niet wat ik moet doen

Hoi..
( Dyslectisch ben ik )

Ik heb afgelopen ander half jaar een relatie, we hebben een relatie op afstand.
Ik in Brabant. Zij is Utrecht.
We spreken regelmatig af doen wel leuke dingen.
Onze relatie kent aantal heuvels.
Ik ben net uitelkaar, met vorige relatie, waar door ik opstraat kwam testaan, dus dakloos. Zonder niks, alles kwijt, kinderen zijn erbij betrokken. Ik ben me leven echt heel druk aan het opbouwen, kost veel tijd. Veel energie, me hoofd springt op en neer. Op het gebied van emotie, en fysieke manier heel erg zwaar. En mijn huidige vriendin heeft:
Vaginisme, en mentaal is er ook wel wat mee.
Ik ben haar eerste relatie, dus ze moeten meedelen, dat ze vaginisme heeft. En mentaal heel zwaar heeft.

Voor de relatie konden we goed met elkaar praten. Leuke dingen gedaan,
Dus we zijn een relatie aangegaan.

Afgelopen tijden hebben we het zwaar.
Vaginisme, breng heel wat met zich mee.
In de tijd heeft ze signalen geven en aangeven wat ze niet fijn vind. Ik heb sommige boodschappen niet goed begrepen, en dan trok ik de problemen naar mezelf toe. En soms begreep ik haar wel, en weer soms niet. En voor haar gevoel ging ook tever, terwijl ze dingen echt optijd aangaf. Heb ik hier in niet goed geluisterd naar haar.
Want in mijn hoofd dacht ik dus , dat ik het goed voor haar deed, en dacht ik dat ze blij was, dacht ik haar gelukkig gemaakt hebben, want ik zei tegen haar, weekje we komen er wel uit. Maar een jaar lang behandeld ik haar dus niet goed genoeg, niet dat ze helemaal gelukkig is
Maar dat ze stoot op de vaginisme, en dat ze zig niet gehoord voelt. Ze zit ook in moeilijke tijd mentaal, want daar gaat het op het moment niet lekker, daar probeer ik haar te bereiken lukt niet. Ik weet sinds de tijd niet waar ze woont, ken haar familie niet, er zijn een hoop dingen dat zig mee spelt , en ik wil veder met de relatie. Maar is heel complex , ik heb heb me nu pas spijtig voor haar😔 me zelf goed in gelezen over vaginisme, en zag me daad , dat ik haar niet goed in hebt gehoord, en gisteren wilde ze het uitmaken. En zei, we maken samen zo veel leuke andere dingen mee, dat geen vaginisme is. Dat ze de relatie wilt afsluiten vond ik zo hard. Want ik aan de 1ne kant, moet je vrij voelen. Begrijp ik heel goed, en dat zig niet gehoord voelt begrijp ik ook. Want heb ook aantal dingen beloofd.

Ben al jaren gelukkig getrouwd met mijn vrouw. We hebben mooie kinderen en zijn gelukkig samen. Sinds een paar jaar heb ik bisexuele gevoelens en verlang ik naar sex met een andere man. Zo erg dat ik er zelfs regelmatig over droom. Ik vind het erg moeilijk om hier met mijn partner over te praten. De laatste maanden wordt het verlangen zo groot dat ik er last van krijg. Ik slaap slecht, drink veel om gevoelens weg te stoppen en heb depressieve klachten. Mijn partner heeft een aantal maal aangegeven dat ik hulp moet zoeken en er over moet praten. Ik ben echter niet zo’n prater en wil haar geen pijn doen. Zijn er meer mensen die dit bekend voor komt en wellicht tips kunnen geven?

Ik ben al bijna 35 jaar getrouwd en mijn partner lijkt wel een narcist. Ik heb dat opgezocht op internet. Ik herken direct wat er stond. Na al die jaren weet ik het niet meer.

 

Ik heb wel eens gezegd zullen we naar een therapeut gaan. Dan zegt hij ga jij maar want jij hebt een probleem ik ben goed zoals ik ben. Ik weet het niet meer.

Hallo, ik ben nu bijna 2 jaar samen en heb al een redelijk zware rugzak op vlak van onze relatie, ik had voor mijn vriend enkele heel zware relaties gehad. Maar mijn vriend deed enorm veel moeite om mij te " hebben" maar eenmaal we een koppel waren hield hij me achter voor zijn omgeving de eerste maanden, achteraf bleek dat hij bijna op het punt t stond vreemd te gaan, waardoor mijn vertrouwen een zware deuk gehad heeft. Los daarvan likete hij elke bikini halfnaakte foto op sociale media die hij maar kon. Maar zei me altijd dat hij geen tijd had om mij te sturen. Kwam ook nooit afspraken na, .. na 10 maanden veel ruzie en problemen. Is dit wel allemaal op tafel en probeer ik dit achter me te laten wat door het verleden niet evident is. Er is echter een probleem die het voor mij een pak moeilijker maakt en dat ik dat hij al sinds het begin met een soort slaapstoornis zit waardoor hij masturbeert in zijn slaap. Dit is niet het grote probleem want weet dat dit door een slaapstoornis komt, wat her moeilijker maakt is dat hij telkens s vrouwen erbij betrekt waar hij op dat moment veel aandacht voor heeft. En wanneer ik hem wil stoppen hij boos wordt op me maar zeft er smorgens niets meer van te weten 1 van die vrouwen is een collega (jonstuntje) wie hij zei dat een half jaar geleden niet meer langer bij hem werkte. Ik kwam er nu op uit dat ze gewoon voor de laatste anderhalve maand geen uren had maar daar toch vaak werkt. Hij houd vrouwelijke collega's achter voor me omdat hij vind dat ik overdrijf als ik zeg dat zijn gedrag naar hun soms ongepast is. Persoonlijk weet Ik niet meer wat ik hier mee aan moet en hoe ik dit moet aanpakken

Mijn partner is een gebruiker van drugs en drank en zegt al 3, 5 jaar elke keer dat ie gaat stoppen en dit veroorzaakt vaak ruzie tussen ons. Ook veel andere dingen veroorzaken spanning en ik krijg altijd het verwijt dat ik gek ben en zelfde ben als poep niets waard ben of wat dan maar ook! Ik heb geen respect en geen waarde en hij wel. Ik wil graag bij hem weg maar aan de andere kant wil ik onze relatie ook redden. Help

Hallo,
Ben nu 27 jaar samen met mijn man. Toen we ongeveer 10 jaar bij elkaar waren heeft mijn man mij opgebiecht bi-sexueel te zijn. Ik ben zeer ruim denkend en heb hier geen problemen mee. Heb alleen wel gezegd van niet een andere vrouw, alleen mannen en vergeet mij niet.

Twee jaar geleden heeft hij een man leren kennen waar hij een goede klik mee heeft en die onderdanig is (mijn man is naar hem toe een Dom). We hebben ook de afspraak gemaakt dat hij daar 1x in de 4 a 5 weken heen gaat maar het is nu al 1x in de 3 weken.

Nu zullen jullie denken wat is het probleem...Sinds een anderhalf jaar heeft mijn man dus minder zin in sex. Zijn libido is zeer laag. Hij denkt wel aan mij (als ik een hint geef, soms doet hij dat spontaan) maar dit staat ook op een laag pitje.
Ik wil m niet kwijt maar een relatie zonder sex is bij mij geen relatie.

Help.. Ik heb hetzelfde probleem. Mijn vriend is mijn eerste en meteen toen kwam naar boven dat hij geen stijve kon krijgen en kon vasthouden. Hij zei dat hij niks voelde. Later heeft hij gezegd dat hij porno kijkt sinds zijn kindertijd. Ik hield(hou) van hem en wilde ervoor strijden en meer tijd geven, omdat hij ook voor het eerst een serieuze relatie had. Ik heb 1,5 jaar gehoopt dat er op een gegeven moment hier een einde zou komen, was een hel. Toen het seksueel goed ging tussen ons bleef hij het doen. Ik heb hem ook betrapt dat hij heel aandachtig kan kijken naar dames buiten(dat is ook zogenaamd iets van zijn single tijd zei hij ). Sinds dat ik dat heb gezegd let hij erop, maar ik kan het gevoel niet loslaten dat hij online naar vrouwen kijkt en dan buiten ook. Elke keer dat hij had gegeken merkte ik het aan hem, porno zorgde voor afstand, binding was er niet. Ik heb er lang over nagedacht waardoor hij het bleef doen. Als hij mij als de ware zou zien en had gehouden was hij er toch mee gestop? 1 week geleden zij hij dat hij twijfelde over de toekomst en hij niets wist hoe we het zouden moeten aanpakken. Ik ben islamitsch(niet echt praktiserend) en hij christelijk(maar geloofd niet). Hij stelde heel serieus voor of ik me zou bekeren en dat dat voor zijn ouders zou werken. Ik vond het heel kwetsend. Naast alle andere dingen met dit erbij was ik heel emotioneel(wat niet goed was) ik huilde dagen lang, sprak het uit zei dat ik het niet leuk vond en dat dit mij allemaal onzeker maakt en ik mezelf simpelweg niet meer kan zijn. Hij verwacht met zijn wensen en behoeftes dat ik een supervrouw ben die alsnog zeker is. Ik ben zeker over mn uiterlijk, ik zie er goed uit mooi slank mag niet klagen. Ik ben alleen heel onzeker in deze relatie, omdat ik me ongehoord voel en heel alleen. Ik heb voor de zoveelste keer gisteren een punt achter gezet. Het doet heel pijn. Ik ben heel bang om hem kwijt te raken, hij is leuk lief(als hij geen porno kijkt) grappig en ben nog steeds smoorverliefd. Maar door bij hem te blijven voel ik me heel erg onzeker en lelijk. Het lijkt erop dat ik porno moet overtreffen, zodat hij niet kijkt en ik ga me niet anders gedragen of doen. Ik vind het heel lastig. We zijn naar relatietherapeut geweest 2x hij zei dat hij het gevoel bij mij wilde wegnemen. Die avond hadden we ruzie en in de avond keek hij weer porno en ruzie escaleerde en hij zonderde zichzelf af. tijdens de ruzies wacht hij ook elke keer dat ik stap zet richting hem en dat we doorgaan. Ik vind dat alleen heel lastig. Hij wil dat ik porno accepteer, ik zie porno als iets dat relatie kapot maakt, omdat hij ook simpelweg minder zin heeft. Ik heb een punt achter gezet gisteren, maar ben heel bang dat we continu weer de zelfde dingen meemaken. Weet niet hoe ik dit kan verbreken zonder een punt erachter te zetten. Ik heb nu datingsapp.. ik heb het ook tegen hem gezegd, omdat ik eerlijk wil blijven. Goed ik sta nu op blok. Misschien is het deze keer wel echt voorbij. Ik wil heel graag dat hij stopt maar dat heeft die voor mij niet over. Hoop dat iemand dit leest en mij een tip kan geven

Ik ben verliefd op iemand die 12 jaar ouder is. Of hij mij ook leuk vind weet ik niet. Ik zie hem bijna niet en weet niet wat ik tegen hem moet zeggen, of ik iets tegen hem moet zeggen.
Ik heb hem leren kennen door de vriend van een vriendin van mij.
Help! wat moet ik doen, hoe kan ik hiermee omgaan, iemand tips?

Ik heb bijna 7 jaar een relatie met een lieve vent.
Maar de laatste jaren heeft hij contact met een collega van werk die wel eens een avond komt borrelen bij hem thuis ( wij wonen niet samen )
Ik ben er dan ook bij . Maar die mannelijke collega heeft me al tot 2 keer toe vastgepakt, (in een periode van 1.5 jaar ) En tegen me aan staan drukken van achteren.
Terwijl ik de eerste keer al aangaf dat ik daar niet van gediend ben .
Hij grijpt elke keer zijn kans als mijn vriend net even naar de toilet is of iets van drank gaat halen .
Ik heb dit beide keren met mijn vriend besproken . En ook gezegd dat als hij met hem wil borrelen dat ik dan niet meer erbij wil zijn
Nu waren we afgelopen weekend op een festival, en hij was er ook.
Na een tijd kwam hij bij ons staan .
En maakte tot 3 keer de opmerking waar mijn vriend bij stond. Als jij weg bent dan ga ik wel bij je vriendin op de koffie.
En echt met de ondertoon van in de koffer willen duiken.
Toen ik de dag erna mijn vriend aansprak dat hij op dat moment ook wel eens zijn vriend op t matje had kunnen roepen, zei hij ja ik wil daar niet tussen staan jij moet hem zelf maar op zijn gedrag aanspreken.
Was ik kwaad en verdrietig.
Hij stelt de vriendschap met hem boven mijn gevoel dat ik met grens overschreidend gedrag wordt geconfronteerd.
Heb hem daar op aangesproken dat ik dat echt niet vindt kunnen. En dat hij als man ook respectloos wordt behandeld door zijn vriend omdat die mij zo benaderd.
Maar hij zit t als mijn probleem.
Ik weet niet of ik zo nog wel in deze relatie wil blijven.
Hij begrijpt ook niet dat ik niet meer mee wil naar zijn vriend om daar te borrelen.

Ik ben er een maand geleden achtergekomen via de buren dat mijn man vreemdgaat. We zijn al 21 jaar samen en ergens onderweg ben ik hem kwijtgeraakt en ik had niks door. Ik zit nu in een rouwproces.

Probeer vragen beantwoord te krijgen, wil graag bevestiging van zijn liefde voor mij en ben ook soms heel boos waarom hij dit heeft gedaan en niet geprobeert heft het probleem samen met mij op te lossen.

Hij is heel erg in de war, boos, verdrietig. Wil graag met mij verder en naar de toekomst kijken, maar dat kan ik nog niet. Hij kan mijn rouwproces niet opvangen en ik kan hem in zijn verdriet niet helpen omdat hij zo in de war is. We hebben nu even een time out. Alle tips zijn welkom

Mijn man en ik hebben dagelijks ruzie over seks. Hij neemt het mij kwalijk dat ik minder interesse en libido heb terwijl ik gewoon anders tegen seks aan kijk. Ik heb meer met intimiteit op een andere manier dan perse seks. Zo langzamerhand drijft het ons uit elkaar. Ik heb geprobeerd uit te leggen hoe het voor mij voelt als hij mij verwijten maakt hierover maar dit lijkt hij niet te begrijpen. Ik ben voor een middenweg maar als we daar afspraken over maken dan is er altijd wel weer iets om over te zeiken. Ik doe mijn best om hem ook tegemoet te komen door samen porno te kijken en speeltjes te gebruiken maar hij mist iets en dat snap ik wel omdat hij het gewoon heel leuk vind en ik niet dat enthousiasme heb op dat gebied. Soms denk ik dat hij gewoon gelukkiger zou zijn met iemand met wie hij zijn hoge libido en interesse in seks zou kunnen delen en ik ben dat niet. De liefde tussen ons is er zeker, dat maakt het ook zo lastig. Is dit een reden om uit elkaar te gaan of valt dit nog te redden?

Hallo,
Ik ben erg verdrietig op dit moment.mijn man en ik zijn al 34 jaar samen hebben 1 dochter en 1 zoon mijn zoon is autistisch en mijn man liep vaak te snauwen. Mijn man heeft een slechte jeugd gehad met een vader met losse handen. Toen zijn vader overleed zei hij nu laat ik mij niks meer zeggen. Mijn zoon heeft het laatste paar jaren heel moeilijk gehad met zichzelf en zijn vader. En nu was hij het zat en is toen de deur uitgelopen en heeft de politie gebeld en uit gelegd dat hij er niet meer tegen kon.mijn man was laaiend toen hij de politie binnen moest laten.. mijn zoon wil eigenlijk zo snel mogelijk het huis uit maar nu negeren zij elkaar . volgende week komt er iemand van Veilig thuis op gesprek.mijn man wil niet bij dit gesprek zijn.mijn man heeft ook vaak wisselende buien.of hij is vrolijk en lief of hij zoekt gewoon iets om te discussiëren.Ook is hij vaak boos op mij.Ik heb het er gewoon moeilijk mee. Mijn zoon is autistisch en heeft altijd extra hulp nodig maar mijn man begrijpt dat niet.Ik loop ook te twijfelen of ik bij hem wil zijn. Ik hou nog wel van hem.Ik ben 56 jaar en eigenlijk heb ik alles wat mijn hartje begeerd.
Wie kan mij raad geven?

Dus het zijn examens en soms heeft een student wat nood aan “ontspanning”. Nu ben ik samen met met mijn vriendin (24) en doen we dat vaak samen. Echter besloot ik vandaag om het is zelf te doen (snel klaar en terug volledige focus op de examens). Mijn vriendin heeft mij “betrapt” en was hier helemaal niet mee gediend. Ze is boos weggelopen en is daarna beginnen huilen. Ik vraag mij af of ik echt iets verkeerd deed? Ik heb het haar uitgelegd maar haar verhaal primeert boven wat ik zeg. Ik heb soms wat het gevoel dat ze me controleert op wat ik wel en niet mag doen en heb nu ontzettend hard dat gevoel.
Help pls

Ik ben er achter gekomen dat mijn man ruim een jaar porno heeft zitten kijken , en zich daarbij zat te bevredigen .
Bij de confrontatie had hij het eerst ontkent , hij zij ik mag toch wel een filmpje kijken ?
Later zij hij dat iedere man dit doet . Ik heb gezegd dat ik het niet doe hij zij toen dat ik frigide was . Hij had er spijt van en zou het niet meer doen . Hij zij dat hij er toevallig naar keek , en toen vaker naar is gaan kijken .
Ook had hij opmerkingen van loop recht op zo krijg je een kromme rug of je moet niet zo met je buik uitlopen !
Het vreemde is dat hij altijd momentaan heeft op vrouwen , zelf ook in de porno industrie heeft gewerkt en toen ontslag heeft genomen omdat hij het moeilijk vond om naar te kijken ! In die tijd moest hij aan zijn dochter denken en vond het vreselijk voor die meisjes in de films .
Ik heb hem gezegd dat ik natuurlijk nooit aan dat ideaal beeld kan voldoen .
Ik kan het allemaal niet rijmen .
Ik moet er bij vertellen dat onze seksuele relatie al ruim 4 jaar nul is volgens hen 8 jaar .
Dit is veroorzaakt door medicijngebruik van mijn man .
In het begin hebben we dat door viagra opgevangen .
Maar daar kreeg hij hoofdpijn van .
Daarna is er nooit meer over gesproken
Ik ging in de overgang en vond het wel prima
Het rare is dat hij zegt gezegd te hebben dat hij er dan wel een rukkie aan zou geven ?!!
Dit heb ik nooit zo mee gekregen
Vind het ook raar want als je hem niet omhoog krijgt is dat ook niet nodig .
Hij heeft trouwens wel een ochtend erectie
Heb alles ook met mijn huisarts besproken .
Hij wil beslist geen therapie .
Sinds kort woon ik alleen
We hebben een soort lat relatie
Maar begrijpen doe ik het nog steeds niet
Ik voel mij verraden .

Ik ben 19 jaar getrouwd en kwam er een aantal weken terug achter dat mijn vrouw al meer als een jaar vreemdgaat. We hebben nagenoeg elke dag seks (in de avond en het weekend, overdag werk ik), maar zij beweerd hieraan tekort te komen. Ze gaat uitsluitend vreemd (met diverse mannen) om aan haar trekken te komen en voor de seks/porno, ik weet dat ze overal voor in is en langdurig porno kan bedrijven. We houden erg veel van elkaar en ik wil geen echtscheiding. Zijn er meer mannen met een onverzadigbare vrouw die hierover willen praten ?

Mijn man zegt dat hij van me houd maar ik merk er niks van ik denk dat hij niet van me af wil omdat hij niet zelfstandig is ,ik ben ook niet gelukkig meer met hem en nu zie ik dat hij zijn ex vriendin heeft opgezocht op Facebook en dat hij op facebook heeft staan dat we uit elkaar zijn en als ik hem daar op aannspreek dan zegt die ik kan het niet veranderen maar dat kan gewoon, wat zullen jullie mij adviseren.