Beetje bij beetje komt het goed

Hallo allemaal,

Iets meer dan een half jaar geleden deelde ik hier mijn ervaring met mijn burn-out. Ik zat er toen middenin, worstelend met een angststoornis en depressie. Zelfs de simpelste taken waren een opgave, en ik kon nauwelijks van de bank komen, laat staan mijn ontbijt maken. Het was alleen maar duisternis en het waren de heftigste maanden uit mijn hele leven.

Maar na 2 maanden van complete rust begon ik af en toe weer goede dagen te ervaren. Momenten van geluk en lichtheid braken door de duisternis heen, waardoor ik langzaam maar zeker weer kon werken, vrienden kon zien en zelfs kon sporten. Het voelde alsof ik langzaam terugkeerde naar een vorm van normaliteit. Het gevoel van mn eerste ‘normale dag’ staat me dan ook nog goed bij.

Nu, zo'n zeven maanden later, gaat het gelukkig beter. Ik werk weer (4x7 uur, overigens niet zonder slag of stoot), kan weer deelnemen aan sociale activiteiten en sporten.

Mijn grootste ontdekking kwam vooral toen ik mezelf eindelijk accepteerde: ik ben goed in mijn werk, maar het past eigenlijk helemaal niet bij mij. Hoewel ik mijn taken naar behoren uitvoerde en iedereen tevreden met mijn werk was, verliet ik elke dag mijn kantoor met een gevoel van leegte. Mijn energie lekte weg tijdens het werk, iets wat ik jarenlang negeerde door mijn vrije tijd vol te plannen met allerlei leuke activiteiten. Het was een afleiding, een manier om te ontsnappen aan een ongemakkelijk gevoel dat ik niet wilde erkennen tijdens werk. Want ik ben toch goed in wat ik doe? Waarom zou ik het dan veranderen…

Daarnaast heb ik ook mijn privéleven anders ingericht: gezonder eten, minder alcoholgebruik (wat ik voor mijn burn-out veel deed), minder uitgaan en hobby’s en sporten ontdekken die mij energie geven en ontspanning bieden. Vooral boulderen en meditatie brengt mij heel veel ontspanning en plezier. En proberen stressoren zoveel mogelijk te vermijden.

Ondanks het positieve herstel blijf ik toch worstelen. Het herstel is niet lineair en sommige klachten blijven in vlagen aanwezig. Soms treed ik voor mn gevoel buiten mn lichaam, heb ik nergens meer kracht, kan ik in huilen uitbarsten en is mn hoofd een zeef als het gaat om het onthouden van informatie. De goede en slechte dagen wissel elkaar af, maar de goede dagen krijgen langzaam de overhand.

Het accepteren van deze ups en downs is mijn grootste uitdaging. Soms begrijp ik het gewoon niet; na een tijdje zonder klachten voel ik me plotseling weer slechter. Ondanks mijn inspanningen lijken de pieken en dalen te blijven bestaan. Ja, het hoort erbij, maar het voelt oh zo shit als je net even lekker gaat en vervolgens weer wordt teruggefloten.

Ik deel mijn ervaring opnieuw in de hoop anderen te helpen. Ervaringen van anderen zijn ook belangrijk in mijn eigen herstel, omdat het mij soms nieuwe inzichten geeft en het gevoel er alleen voor te staan doet afnemen.
Voor wie nog aan het begin staat: er komen betere dagen. Blijf naar je lichaam luisteren en geef niet op. Het is een waardevolle zoektocht naar jezelf en je komt er uiteindelijk sterker en beter uit dan ooit! Uiteindelijk komt alles goed al lijkt dat soms misschien helemaal niet zo.