Burnout - forum lotgenoten

Ik denk dat ik een burn out heb. Ik heb de afgelopen weken aardig wat beslissingen genomen en daardoor veel moeten regelen of nog te regelen.

Sinds 2 weken voelde ik me al niet zo lekker en afgelopen weekend kreeg ik de klap. Een soort van hyperventilatie. Sindsdien ben ik nog meer moe en uitgeput. Last van misselijkheid en hartkloppingen. Hoofdpijn enz.

Ik hoop dat hier mensen zijn die dit herkennen.

Al veel overwonnen. Moeilijke keuzes gemaakt. Nu sinds juli dit jaar, loop ik vast in mezelf.

De laatste maand beginnen de burn-out signalen me pas echt duidelijk te worden. Ik vermoed dat het langzaam naar het punt is gesluimerd waar ik nu ben.

Ik kan niet meer! Voel me gejaagd al vanaf het moment dat ik wakker wordt. Het gevoel van stress sluimers contant in mijn lijf. Hartkloppingen en paniek aanvallen.

Ik voel me radeloos. Ga vandaag naar de huisarts en opzoek naar een therapeut.

Ziek worden van je werk terwijl je het prima naar de zin hebt. Ja, het kan echt. Vorig jaar heb ik eindelijk toegegeven aan mijn klachten.

Niet meer kunnen slapen, veel hoofdpijn, slecht kunnen concentreren. De burn-out verschijnselen waarvan ik dacht dit overkomt mij niet.

Maar eenmaal toegegeven aan dit "verschijnsel" moet je er mee aan de slag. Ik heb toen therapie gedaan. Het gaf mij echt innerlijke rust en ik kwam mezelf tegen.

Ik leerde weer hoofd-en bijzaken te scheiden en vooral weer naar mijn lichaam te luisteren. Ik heb mijn leven totaal veranderd en het voelt als herboren worden.

Twee jaar geleden ben ik uitgevallen van mijn werk vanwege burn-out klachten. Ik ben toen drie maanden volledig thuis geweest en daarna gaan re-integreren.

Ik werk nu sinds een jaar weer volledig, maar ik merk dat ik erg de rem erop heb. Ik ben zo onzeker om weer over mijn grenzen te gaan, dat ik eigenlijk stil sta in mijn ontwikkeling.

Ik weet niet goed hoe ik met die onzekerheid/angst om moet gaan. Hopelijk wordt het geleidelijk minder.

Nog midden -in en herstellende -van een burn-out.
Op werk gaat wel weer redelijk ,
ben weer hard aan proberen rustig er in te komen .
Alleen privé , nu bedoel ik ,

Buren en mensen waar je zelf altijd veel belangstelling voor had , juist als ze zelf ziek waren , was je er voor hen , en nu dikke vriendinnen met de naaste buurvrouw van mij
wie er nog niet zo lang woont , de mond vol over hen wat niet deugde , en nu de beste vrienden met elkaar , wat heb ik misdaan ?

Ze schrijven vol op face book over de leuke uitjes die ze met elkaar doen en spelletjes die ze samen doen. Nu kun je zeggen lees dat dan niet , maar ik ben een mens en heb face book , ik laat het niet door hun bepalen ,

Maar buiten dat knaagt het wel aan mij en
Doet het voor mijn situatie geen goed .

Als ondernemer in hart en nieren kon ik alles aan. Niets was me teveel en kon mensen echt enthousiast maken en motiveren.

Ergens merkte ik wel dat er meer spanning kwam en dat ik niet meer de uitdaging zag. Ook werd ik steeds minder vriendelijk.

Op een dag ging het lichtje uit. Ik kon niks meer en er was alleen maar angst, vermoeidheid en hopeloosheid.

Wat verschrikkelijk om hulp te vragen (nog meer falen in de grote ellende). Het is de moeite waard om naar een therapeut te gaan waar je een klik mee ervaart. Rust creëren en daarna mezelf weer opbouwen.

Mensen zoek ook hulp. Investeren in jezelf is een dubbele vakantie waard.

Ik werk in de jeugdzorg en er kwam een reorganisatie aan. Het werd mooi gepresenteerd en dat er betere zorg zou komen. Ik ging er helemaal voor. Vervolgens bleek het meer een bezuiniging te zijn, minder personeel en meer cliënten helpen.

Wat een teleurstelling. Als je het er niet mee eens bent, dan kon je beter vertrekken was de boodschap van het management. Dat was het dan; 10 jaar lang met liefde voor de cliënten en organisatie aan de slag. Altijd onbetaald overwerken. Altijd die extra dienst of even langer blijven, zodat er een extra activiteit kon worden gedaan in die krappe bezetting.

Ik kwam thuis en kon niet meer slapen. Vervolgens crashte ik volledig en werd trillend en angstig wakker. Ik durfde niet meer naar buiten. Van de één op ander dag was ik helemaal niets meer, machteloos in een hoekje en niet meer kunnen concentreren. Volledig uitgebrand, zoals dat zo fraai heet.

Wat ben ik blij hier een goede therapeut gevonden te hebben. Ik ben er nog lang niet, maar begin wel steeds meer voor mezelf te kiezen en me te richten op persoonlijke groei.

Heb ik dan een burn-out? "Nee, een bore-out.", zei de dokter. Maar niemand gelooft me.

Sinds december ben ik thuis met een bore-out. Ik vind geen voldoening meer in m'n werk. Volgens mijn huisarts zijn de symptomen hetzelfde als een burn-out.

Ik werk graag, altijd gedaan. Ik zou ook heel graag terug gaan werken, maar ik krijg de kriebels als ik aan mijn takenpakket denk. Die kriebels die voel ik alleen maar, die kan ik niet uiten. Want niemand lijkt me te begrijpen.

Op het werk denken ze dat ik niet graag kom werken, mijn vriendinnen denken dat ik profiteer van het systeem en mijn vriend denkt dat ik liever huismoeder ben.

Waarom wordt een burn-out wel begrepen en een bore-out niet? Ik voel me nog slechter dan voordien ...

Ik heb anderhalf jaar geleden een burn out gehad en ben na een half jaar weer begonnen, dat ging een tijdje goed, tot ik een flinke terugval kreeg en weer 2 maanden moest herstellen.

Nu heb ik weer een zware terugval en voel me eigenlijk radeloos. Ik heb therapie, waarvan gezegd wordt dat ik meer autonomie moet aanleren. Niet meer leunen op anderen.

Maar ik ben zo het vertrouwen in mezelf kwijt geraakt dat ik niet weet waar ik moet beginnen, ja in kleine stapjes je eigen dingen doen.. Maar dat deed ik al. Iemand noemde mij bewust onbekwaam. Ik weet precies wat ik moet doen, maar val toch iedere keer terug.

Volgende week begin ik met 1 klas en heb de hele week ervan wakkergelegen. Ook weet ik dat ik een vechter ben en dat kan ik niet loslaten uit angst alles kwijt te raken. Ook wetende dat ik hiermee fout zit. Veel zelfafwijzing dat blijkt wel.

Ik ben veranderd van iemand die vol en met plezier in het leven stond naar iemand die niets meer aan kan bijna.

Ik wil het altijd graag goed doen en heb bepaald niet veel zelfvertrouwen. Op mijn werk doe ik altijd erg mijn best en loop nooit de kantjes ervan af, of althans echt bijna nooit… Mijn leidinggevende is tevreden over mij.

Ik ben daar ergens wel blij mee, maar het betekent ook dat ik het niet wat rustiger aan kan doen. En ik begin erg moe te worden en ben ook niet gelukkig. Ik heb bijna geen energie of ruimte om eens stil te staan of na te denken over hoe ik het anders zou kunnen doen.

Ik zou misschien wel ander werk willen, maar wat en hoe moet ik dat aanpakken?

Ik werd steeds sneller moe op mijn werk. Op een gegeven moment werkte ik alleen nog ’s ochtends en nam ik ’s middags vakantieverlof op. Ik wilde niet erkennen dat ik “op” was. Toen ik het ook op de ochtend al zwaar begon te krijgen, heb ik een gesprek met mijn baas gepland.

Door het vele overwerken had ik ook veel vakantieverlof opgebouwd. Ik heb toen een mini-sabbatical van 3 maanden genomen, en toen ik terugkwam heb ik wat werk “afgestoten” en ben ik een dag minder gaan werken. Ook heb ik een jaar vrij genomen van de deeltijdstudie die ik ernaast deed.

Dat heeft allemaal goed geholpen. Als ik dit niet had gedaan en langer was doorgegaan, dan was ik tegen een “echte” burnout aangelopen.

Ik heb altijd heel veel verantwoordelijkheidsgevoel gehad en hoge waarden en normen. Verder gaf het me een goed gevoel om anderen te helpen, hierdoor ben ik mijzelf kwijt geraakt en is mij alles te veel geworden. Elke handeling kost nu moeite, en ik word wakker met een steen om mijn nek..

Ben net langs de huisarts geweest en die zegt dat ik overspannen ben...nu op zoek naar hulp. Iemand tips voor goede hulp omgeving Amsterdam?

ik kamp al sinds juli 2017 met een burn out.

ik werkte altijd hard en was nooit op tijd weg,ik had vaak het gevoel dat ik het allemaal alleen stond te doen en ik wilde het graag goed doen.

ik heb therapie gehad(combi trainen en praten maar daar ben ik alleen maar slechter van geworden helaas) ik heb veel lichamelijke klachten en dat heeft mij letterlijk uitgeput.wie o wie heeft de goude tip voor mij.

Hoi!
Sinds een aantal zit ik ook thuis met een burnout. En dat terwijl ik mijn werk zo leuk vond! Ik begreep er lange tijd helemaal niks van, maar na een aantal maanden thuis met mezelf op de bank vielen er toch wat kwartjes: ik had al een aantal jaar achter elkaar op 120% gepresteerd. Nouja en dat hield ik niet vol.. Niet gek!

Dus na een tijdje kwam ook de acceptatie van mijn burnout. Ik moest er niet meer tegen vechten, maar juist accepteren dat het er is en uitrusten. Niet "heel hard werken aan het herstellen" want dat werkt ook alleen maar averechts, juist uitrusten, uitrusten, uitrusten. Klinkt dit bekend bij jullie?

Wat ik wel heb gemerkt is dat ik heel veel behoefte heb om met lotgenoten over mijn burnout te praten. En dan niet op een forum, maar echt face-to-face. Hebben jullie dat ook? Alleen je spreekt niet zomaar af met iemand van een forum.. Ik heb dat nu met 1 vriendin en dat voelt heel fijn, we hebben echt steun aan elkaar (ook al zijn we natuurlijk niet elkaars therapeuten).

Maar nu heb ik na heel lang zoeken op internet en facebook een (besloten) facebookgroep gevonden waar dat georganiseerd gaat worden, het heet "Burn-uit? Burn-inn!" (https://www.facebook.com/groups/683465128693418/?ref=br_rs). Kent iemand die al? Of al ervaring mee?

Het afgelopen jaar is echt een rollercoaster geweest. Er is zoveel gebeurd en voel me sinds oktober vorig jaar niet goed. Wanneer ik in een volle bus zat kreeg ik het ineens heel warm en kreeg een heel naar gevoel in mijn maag. Werd er spontaan misselijk van!

Wanneer ik uit de bus stapte ging het na twee minuten weer. Zodra ik de volgende bus pakte gebeurde het weer. Ik zal wel ziek worden? Het gebeurde steeds vaker. In de bioscoop, uiteten, op 't werk en in de bus. Wat is er toch met me aan de hand? Naar de dokter geweest medicijnen gehad, echo laten maken en ontlasting ingeleverd.

Alles was prima en er waren geen afwijkingen te zien. Hoe kom ik dan aan die spontane misselijkheid en naar gevoel in mijn buik? Paar maanden later ging het een stuk beter. Kreeg veel last van lichamelijke kwaaltjes. Pijn in mijn handen, stijve handen, dikke en pijnlijke gewrichten. Mijn rechtervoet deed enorm veel zeer wanneer ik een lange dag had gestaan. Werk in de horeca en in de zomer is het top drukte!

Wederom naar de dokter geweest en ontstekingsremmers gehad voor mijn handen en paracetamol voor mijn voet. Na maanden van pijn weer terug gegaan naar de dokter. Bloedtesten gedaan, drie verschillende medicijnen verder en nog altijd geen resultaat.

Symptomen werden erger en zat met mijn handen in het haar. Kreeg steeds meer stress op het werk. Maakte me druk over wat er allemaal met mijn lijf aan de hand was. Een maand geleden weer naar de dokter geweest en die heeft mij doorgestuurd naar een reumatoloog (mijn klachten lijken op RA). In de tussentijd erachter gekomen dat de misselijkheid en opvliegers paniekaanvallen zijn. Die steeds maar erger worden.

Ben bij de reumatoloog geweest en er is reuma geconstateerd in mijn handen. Ik ben 25 jaar en heb hier ontzettend veel moeite mee. Werk in de horeca en heb mijn handen nodig! Ik ben vooral heel erg boos op mijn lichaam. De pijn in mijn voet blijkt een hielspoor te zijn.

Naast al deze dingen huil ik iedere dag, voel ik me rot, heb ik geen energie en wil ik het liefst de hele dag in mijn bed willen liggen en slapen tot het voorbij is. Vriendinnen willen afspreken en verzin telkens een smoes om er onder uit te komen. Twee weken geleden bij de dokter geweest. De hele situatie uitgelegd en heel erg gehuild.

Ben een week lang ziek geweest en heb 4 dagen niks kunnen eten en drinken. Dit was een buikgriep en oververmoeidheid. Mede hierdoor is eruit gekomen dat ik tegen een burn-out aan zit. Volgens de dokter ben ik er op tijd bij en word het proces nu in gang gezet. Doorverwijzing gehad naar een psycholoog. Helaas zijn de wachttijden erg lang!

Dinsdag weer beginnen met werken na twee weken vakantie. Ik voel me hier niet goed bij. Wie heeft er ervaring met een bedrijfsarts? Kan iemand mij vertellen wat ik kan verwachten? Ik ben best bang omdat ik mezelf als persoon niet meer herken. Ik weet niet meer wie ik ben, wat ik leuk vind..