Burnout - forum lotgenoten
Lotgenoten burnout
Heb je een burnout? Of loop je (bijna) tegen een burnout aan?
Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.
- Je kunt hier je hart luchten.
- Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
- Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.
Ontdek hier de verhalen van andere mensen met burnout-klachten en deel jouw eigen verhaal.
Alle verhalen
Verhaal 1 - Ik denk dat ik een burn out heb
Ik denk dat ik een burn out heb. Ik heb de afgelopen weken aardig wat beslissingen genomen en daardoor veel moeten regelen of nog te regelen.
Sinds 2 weken voelde ik me al niet zo lekker en afgelopen weekend kreeg ik de klap. Een soort van hyperventilatie. Sindsdien ben ik nog meer moe en uitgeput. Last van misselijkheid en hartkloppingen. Hoofdpijn enz.
Ik hoop dat hier mensen zijn die dit herkennen.
Ik herken wat je schrijft. Het klinkt vergelijkbaar als dat van mij.
Verhaal 2 - Ik stagneer in mijn herstel van burn out
ik wil graag me verhaal doen omdat ik merk dat ik stagneer in mijn herstel van burn out.
Momenteel kramp ik nu al 12 maanden met mijn burn out en de zonneschijn aan de eind van de tunnel heb ik nog niet gevonden.
Echter ben ik benieuwd of er meer mensen zijn die krampen met een burn out maar dan voornamelijk het aparte/nare malaisegevoel waar je dag in dag uit mee te maken hebt.
ik kan dit moeilijk accepteren omdat dit mijn leven beheers. het is zo'n apart gevoel dat het niet te beschrijven is in woorden. ik noem het vaak voorstadium van griep of juist herstel fase van een kater.
Graag zou ik met iemand in contact komen die dit gevoel ook ervaart en hoe hij of zei hier mee omgaat.
Sterkte en troost dat er nog iemand is met dat gevoel.
Verhaal 3 - Gejaagd, stress, hartkloppingen, paniekaanvallen
Al veel overwonnen. Moeilijke keuzes gemaakt. Nu sinds juli dit jaar, loop ik vast in mezelf.
De laatste maand beginnen de burn-out signalen me pas echt duidelijk te worden. Ik vermoed dat het langzaam naar het punt is gesluimerd waar ik nu ben.
Ik kan niet meer! Voel me gejaagd al vanaf het moment dat ik wakker wordt. Het gevoel van stress sluimers contant in mijn lijf. Hartkloppingen en paniek aanvallen.
Ik voel me radeloos. Ga vandaag naar de huisarts en opzoek naar een therapeut.
Het is moeilijk, maar het komt goed.
Naar dat je je zo voelt.
Voor mij is het heel herkenbaar. Vreselijke periode in je leven.
Burn out diagnose, maar daarna begint het pas.
Heel veel succes. Kop op.
Verhaal 4 - Na burnout bang om over grenzen te gaan
Twee jaar geleden ben ik uitgevallen van mijn werk vanwege burn-out klachten. Ik ben toen drie maanden volledig thuis geweest en daarna gaan re-integreren.
Ik werk nu sinds een jaar weer volledig, maar ik merk dat ik erg de rem erop heb. Ik ben zo onzeker om weer over mijn grenzen te gaan, dat ik eigenlijk stil sta in mijn ontwikkeling.
Ik weet niet goed hoe ik met die onzekerheid/angst om moet gaan. Hopelijk wordt het geleidelijk minder.
Verhaal 5 - Nog midden in een burnout
Nog midden -in en herstellende -van een burn-out.
Op werk gaat wel weer redelijk ,
ben weer hard aan proberen rustig er in te komen .
Alleen privé , nu bedoel ik ,
Buren en mensen waar je zelf altijd veel belangstelling voor had , juist als ze zelf ziek waren , was je er voor hen , en nu dikke vriendinnen met de naaste buurvrouw van mij
wie er nog niet zo lang woont , de mond vol over hen wat niet deugde , en nu de beste vrienden met elkaar , wat heb ik misdaan ?
Ze schrijven vol op face book over de leuke uitjes die ze met elkaar doen en spelletjes die ze samen doen. Nu kun je zeggen lees dat dan niet , maar ik ben een mens en heb face book , ik laat het niet door hun bepalen ,
Maar buiten dat knaagt het wel aan mij en
Doet het voor mijn situatie geen goed .
Als je ziek wordt leer je je echte vrienden kennen.
Heb het jammergenoeg zelf ook ervaren.
Ik ben ook wat vrienden kwijt geraakt en met sommige closer mee geworden .
Als je weer de ouwe bent denk je er luchtiger over . Maar op slechte dagen zijn insta en Facebook niet altijd handig, als je zo een dag heb kijk je een dagje niet dat mij uiteindelijk wel
Succes

Verhaal 6 - Angst, vermoeidheid en hopeloosheid
Als ondernemer in hart en nieren kon ik alles aan. Niets was me teveel en kon mensen echt enthousiast maken en motiveren.
Ergens merkte ik wel dat er meer spanning kwam en dat ik niet meer de uitdaging zag. Ook werd ik steeds minder vriendelijk.
Op een dag ging het lichtje uit. Ik kon niks meer en er was alleen maar angst, vermoeidheid en hopeloosheid.
Wat verschrikkelijk om hulp te vragen (nog meer falen in de grote ellende). Het is de moeite waard om naar een therapeut te gaan waar je een klik mee ervaart. Rust creëren en daarna mezelf weer opbouwen.
Mensen zoek ook hulp. Investeren in jezelf is een dubbele vakantie waard.
Verhaal 7 - Volledig opgebrand en trillend en angstig wakker worden
Ik werk in de jeugdzorg en er kwam een reorganisatie aan. Het werd mooi gepresenteerd en dat er betere zorg zou komen. Ik ging er helemaal voor. Vervolgens bleek het meer een bezuiniging te zijn, minder personeel en meer cliënten helpen.
Wat een teleurstelling. Als je het er niet mee eens bent, dan kon je beter vertrekken was de boodschap van het management. Dat was het dan; 10 jaar lang met liefde voor de cliënten en organisatie aan de slag. Altijd onbetaald overwerken. Altijd die extra dienst of even langer blijven, zodat er een extra activiteit kon worden gedaan in die krappe bezetting.
Ik kwam thuis en kon niet meer slapen. Vervolgens crashte ik volledig en werd trillend en angstig wakker. Ik durfde niet meer naar buiten. Van de één op ander dag was ik helemaal niets meer, machteloos in een hoekje en niet meer kunnen concentreren. Volledig uitgebrand, zoals dat zo fraai heet.
Wat ben ik blij hier een goede therapeut gevonden te hebben. Ik ben er nog lang niet, maar begin wel steeds meer voor mezelf te kiezen en me te richten op persoonlijke groei.
Hoop dat je snel weer de oude bent al zal dat wel even duren, maar misschien uiteindelijk kom je er sterker uit.
Succes van iemand die je begrijpt.
Verhaal 8 - Burnout, ik dacht dat overkomt mij niet
Ziek worden van je werk terwijl je het prima naar de zin hebt. Ja, het kan echt. Vorig jaar heb ik eindelijk toegegeven aan mijn klachten.
Niet meer kunnen slapen, veel hoofdpijn, slecht kunnen concentreren. De burn-out verschijnselen waarvan ik dacht dit overkomt mij niet.
Maar eenmaal toegegeven aan dit "verschijnsel" moet je er mee aan de slag. Ik heb toen therapie gedaan. Het gaf mij echt innerlijke rust en ik kwam mezelf tegen.
Ik leerde weer hoofd-en bijzaken te scheiden en vooral weer naar mijn lichaam te luisteren. Ik heb mijn leven totaal veranderd en het voelt als herboren worden.
Verhaal 9 - Ben er nog niet
Verhaal 10 - Geen burn-out maar een bore-out
Heb ik dan een burn-out? "Nee, een bore-out.", zei de dokter. Maar niemand gelooft me.
Sinds december ben ik thuis met een bore-out. Ik vind geen voldoening meer in m'n werk. Volgens mijn huisarts zijn de symptomen hetzelfde als een burn-out.
Ik werk graag, altijd gedaan. Ik zou ook heel graag terug gaan werken, maar ik krijg de kriebels als ik aan mijn takenpakket denk. Die kriebels die voel ik alleen maar, die kan ik niet uiten. Want niemand lijkt me te begrijpen.
Op het werk denken ze dat ik niet graag kom werken, mijn vriendinnen denken dat ik profiteer van het systeem en mijn vriend denkt dat ik liever huismoeder ben.
Waarom wordt een burn-out wel begrepen en een bore-out niet? Ik voel me nog slechter dan voordien ...
Hey hallo,
Jouw verhaal komt me bekend voor. Ik heb vorig jaar een burn-out gehad, ik ben dan veranderd van werk (van rusthuis naar thuiszorg) desondanks dat ik mijn werk in het rusthuis heel graag deed heb ik deze beslissing genomen omdat ik het niet meer aankon... de omgang met de mensen hypocriete collega s en noem maar op...
Maar dan kwam ik in de thuiszorg en wat blijkt nu, ik haal totaal geen voldoening uit deze job. Hoe hard ik ook mijn best probeerde te doen ik voelde aan alles dat het weer op niets zou uitdraaien!!
Mijn symptomen waren dezelfde als bij mijn burn out overprikkebaar ,paniekaanvallen,last in mijn benen, bijna niet meer kunne stappen, kortademigheid, pijn in mijn borst hartkloppingen ...
Alleen wist ik wel dat het niet kwam door hard te werken maar van me steendoodbte vervelen en voor de zoveelste keer nog maar eens met de stofzuiger rond te gaan om toch maar iets te doen te hebben.
Mijn nieuwe collega's vinden echt van zichzelf dat ze bergen werk verzetten en dat is goed voor hun.. maar voor mij is dit geen werk en ik heb altijd het gevoel dat ik mijn tijd verdoe terwijl thuis alles blijft liggen en als ik thuiskom er gewoon de energie niet meer voor heb om mijn eigen huishouden te doen.
Ik heb 2 schatten van kinderen en een heel erg lieve man die me probeert te begrijpen ik wil terug de vrouw en de mama zijn die ik was .. mijn steentje ook op financieel kunnen bijdragen.. een werk vinden waar ik met plezier vroeg voor opsta, laat ga slapen maakt niet uit! Maar me niet meer schuldig hoeven te voelen dat ik thuis ben ...

Verhaal 11 - soms ben ik het vertrouwen volledig kwijt
Ik herken mijn verhaal in dat van jou wat betreft je klachten en je gevoel. Ik ben twee maanden thuis geweest, terug aan de slag gegaan omdat ik me "beter" voelde en dacht dat ik het aankon. Maar na een paar moeilijke momenten op het werk die mijn zelfvertrouwen schaadden, ben ik dit weekend terug hervallen met paniekaanvallen - kokhalzen, opgejaagd voelen,....Ik wil ook zo graag mijn leven terug en ik wou ook dat ik de oplossing had of zag. Dus ik begrijp je volledig. Ik denk dat niemand ons kan helpen met tips, we zullen zelf moeten leren relativeren en zorg dragen voor onszelf. Maar dat is makkelijk gezegd he.
Dikke knuffels,
Nancy
Ik heb er veel over gelezen en wat mij geholpen heeft is gezond eten helemaal geen koffie en suiker , 3x per dag eten en daar ook een moment van maken .
Weinig tv , meer dingen met me handen doen als bakken of breien.
Ik dacht ook dit komt nooit goed maar als ik terug kijk ben ik al heel ver , en dat helpt mij
Ik zit nog in de burn out heb het inmiddels een half jaar dus ja het duurt lang , maar het duurt ook lang om het te krijgen , accepteren is het moeilijkste .
Zet hem op !
Ik ben het volledig eens met de reactie hierboven.
Begin met goed voor jezelf te zorgen, probeer dingen te doen waar je plezier en rust in vindt.( sporten, wandelen in de natuur, hobby's)
Ik kan mezelf redelijk goed helpen met ademhalings meditatie.
Neem niet teveel hooi op de vork maar doe het stap voor stap.
Succes
Toen ik je verhaal zo las raakte me dat heel erg.
Het gevoel angstig te zijn,verdrietig en eenzaam en alleen.
Helaas herken ik het ook,daarom weet ik hoe erg moeilijk het allemaal is.
De laatste tijd zoek ik ook meer de rust(wil meer alleen zijn)
omdat mijn energielevel soms erg laag is.
De beste tip die ik je kan geven is..
wees lief voor jezelf.
Gun jezelf af en toe echt een dagje tijd voor jezelf.
kijk een leuke serie,laat de boel de boel even en maak echt tijd voor jezelf.
Ik kon dat ook niet (ontspannen) maar heb geleerd als ik over mijn grenzen heen ga dat ik echt ziek ga worden.
probeer ook zoveel mogelijk(met de mensen waarmee het kan) af en toe je hart te luchten door te praten.
helaas zijn er ook weleens mensen waar je niet echt mee kan praten,maar de mensen waarvan je weet dat die naar je kunnen luisteren is heel erg belangrijk.
Kortom denk goed om jezelf.. gun jezelf tijd en wees lief voor jezelf.
Verhaal 12 - Weer een zware burnout-terugval
Ik heb anderhalf jaar geleden een burn out gehad en ben na een half jaar weer begonnen, dat ging een tijdje goed, tot ik een flinke terugval kreeg en weer 2 maanden moest herstellen.
Nu heb ik weer een zware terugval en voel me eigenlijk radeloos. Ik heb therapie, waarvan gezegd wordt dat ik meer autonomie moet aanleren. Niet meer leunen op anderen.
Maar ik ben zo het vertrouwen in mezelf kwijt geraakt dat ik niet weet waar ik moet beginnen, ja in kleine stapjes je eigen dingen doen.. Maar dat deed ik al. Iemand noemde mij bewust onbekwaam. Ik weet precies wat ik moet doen, maar val toch iedere keer terug.
Volgende week begin ik met 1 klas en heb de hele week ervan wakkergelegen. Ook weet ik dat ik een vechter ben en dat kan ik niet loslaten uit angst alles kwijt te raken. Ook wetende dat ik hiermee fout zit. Veel zelfafwijzing dat blijkt wel.
Ik ben veranderd van iemand die vol en met plezier in het leven stond naar iemand die niets meer aan kan bijna.
Ik heb iets dergelijks meegemaakt in de gezondheidszorg. Het heeft me meer dan een jaar gekost om alles weer een beetje op de rit te krijgen. En mijn ervaring is dat je altijd kwetsbaar blijft.
Ook de fysieke verschijnselen horen daarbij. Vermoeidheid, snel geagiteerd, spierpijn, enz. Dat iemand je bewust onbekwaam noemt, vind ik onbeschoft. Je kunt het wel, maar door de enorme overbelasting over langere tijd, moet je daar eerst van herstellen.
Ik heb goed nieuws en troost. Ik ben na een lange periode van herstel andere dingen gaan doen en heb me dankzij de burnout in een richting kunnen ontwikkelen die ik nooit voor mogelijk had gehouden.
Een paar vrienden/ collega's zijn me blijven steunen en dat zijn nu mijn dierbaarste vrienden. Heb geduld, jaag niets na. Het komt vanzelf. Sterkte.
Zou proberen om te gaan leren goed naar je lichaam te luisteren!
En iedereen heeft wel een mening over vanalles.. maar alleen jij weet wat je voelt!
Zou een goede therapeut zoeken die je helpt om in je eigen kracht te gaan staan!
Sterkte ermee!
Ik spreek jammergenoeg uit ervaring 😊
Verhaal 13 - Ik wil het altijd graag goed doen
Ik wil het altijd graag goed doen en heb bepaald niet veel zelfvertrouwen. Op mijn werk doe ik altijd erg mijn best en loop nooit de kantjes ervan af, of althans echt bijna nooit… Mijn leidinggevende is tevreden over mij.
Ik ben daar ergens wel blij mee, maar het betekent ook dat ik het niet wat rustiger aan kan doen. En ik begin erg moe te worden en ben ook niet gelukkig. Ik heb bijna geen energie of ruimte om eens stil te staan of na te denken over hoe ik het anders zou kunnen doen.
Ik zou misschien wel ander werk willen, maar wat en hoe moet ik dat aanpakken?
Beste Anoniem,
Heel herkenbaar wat je schrijft. Proberen iedereen en vooral je leidinggevende steeds te 'pleasen' vergt veel energie en gaat vreten aan je. Dit is iets wat je op de lange duur niet kan volhouden want de lat wordt steeds maar hoger gelegd en wees maar gerust dat men weet dat men steeds bij jou terecht kan voor taken die ze zelf kunnen doen, maar liefst van zich afschuiven.
Je zou best eens bij jezelf te rade gaan welke taken je nog wil en kan doen en welke je 'teveel' vindt. Probeer aan je leidinggevende aan te geven dat de grens meer dan bereikt is voor je. Misschien hebben ze er wel begrip voor en kijken jullie samen naar een goede oplossing.
Je hoeft echt niet aan 200 % te presteren want tenslotte wordt je ook maar aan 100 % betaald.
Veel sterkte
Natuurlijk is een leidinggevende blij met zo'n harde werker.
Welke baas wil nou niet iemand die zich 200% inzet?!
Ander werk lost je probleem niet op.
Een goede balans tussen werk en vrije tijd is belangrijk voor zowel je geestelijke- als je lichamelijke gezondheid. Die balans moet jezelf bewaken!
Als je ziek wordt.....je baas gaat gewoon verder met iemand anders hoor,
Als het je niet lukt om die balans te vinden en te houden zoek dan een goed therapeut die je daar bij kan helpen.
Goed om in je aandacht te houden:
de mens werkt om te leven en leeft niet om te werken.
Verhaal 14 - Wil graag de oplossing - tips welkom!
Vind het altijd z'on dooddoener dat je stress hebt, werkdruk of he dat komt door je verleden. Leef nu en in de toekomst..
Ik heb een 1ste stap gezet door hier iets te schrijven. Contact via mail gezocht met deze therapeut.
Hopelijk gaat het mij iets geven en kan ik weer heerlijk mezelf zijn!
Dank:)
Succes!
Verhaal 15 - burnout objectief vaststellen?
Ik ben op zoek aan de hand waarvan je objectief een burn out kan vaststellen. Bijv. Gegeven die er uit je bloed zijn af te lezen. Bijv. cortisolwaarden.
Zijn er zo nog meer waarden te halen uit je bloed ?
Ik ben benieuwd te horen.

Verhaal 16 - na ruim 6 maanden diezelfde klachten nog steeds
Ik heb sinds oktober 2019 last van burnout klachten. In het begin met name constante duizeligheid en licht in mijn hoofd. Nu ruim 6 maanden verder zijn diezelfde klachten er nog steeds, maar niet meer constant. Ik heb ook last van sterkere emoties die uit het niets kunnen opkomen en een sterk verminderd libido. Ik wissel nu goede weken met nauwelijks klanten met periodes waarin het wat minder gaat. Ik merk nog steeds dat ik vrij snel overprikkeld ben tijdens werk/snelle bewegingen en/of geluiden. Hebben anderen soortgelijke klachten (gehad)? Ik ben erg benieuwd of ik ooit weer ''de oude'' word zonder deze klachten?
Bedankt voor jouw reactie. Ik ben een maand thuis geweest van werk om ''bij te komen'' en ga nu weer proberen part-time te werken.
Ik heb goede en slechte dagen en heb het idee dat de duizelingen/licht in mijn hoofd momenten iets korter worden en de momenten dat ik me best goed voel langer, dus opzich is dat iets positiefs.
Ik heb ook een afspraak met een psycholoog. Wellicht kan dat mij verder helpen. Ik lees allemaal hele erge verhalen, waardoor het gevoel blijft dat niemand hier echt bovenop komt. Qua energie voel ik me redelijk goed, alleen dat lichte in mijn hoofd blijft mij lastig vallen. Als dat weg zou zijn, zou ik echt gelukkig zijn.
Ik hoop echt dat ik met iemand in contact zou kunnen komen die soortgelijke klachten heeft gehad en er bovenop is gekomen. Dat zou mij denk ik al geruststellen.
Groetjes Chris
Bedankt voor het delen van jouw ervaring. Het is erg frustrerend en beangstigend om hier constant mee bezig te zijn. Ik heb binnenkort een afspraak met een psycholoog en hoop dat ik daarmee verder kom. Ik heb oprecht geen idee waar het nu precies door komt en hoe ik er vanaf kan komen. Ik houd idd rekening met het feit dat het nog langer kan duren, ben alleen echt bang dat ik hier voor altijd mee zal moeten leven en ik weet niet of ik dat kan. Het beinvloed mijn dag eigenlijk te erg om eraan te kunnen werken. Heb jij veel gehad aan jouw haptotherapeut en heb je speciale oefeningen oid gekregen?
Ik hoor graag van je.
Groetjes Chris
Wat goed dat je naar een psycholoog gaat. Het is belangrijk om nu de hulp te vragen die je nodig hebt. De haptotherapie leert mij voelen waarom ik bepaalde klachten heb, en wat de verbinding is met mijn emoties (bijvoorbeeld doordat ik sommige dingen wegstop of niet naar luister en maar door ga) gaat mijn lichaam in de verdediging door bijvoorbeeld een paniekaanval. Zij leert me meer connectie te maken en echt te luisteren naar mijn lichaam en de signalen. Door o.a. oefeningen. Hierdoor kan ik vaker achterhalen waarom ik bijv. buikpijn, stress ervaar, of paniekaanvallen krijg. Ik ben ook al 8 maanden bezig nu en veel heeft met verleden/aangeleerde patronen te maken. Maar het belangrijkst is, denk aan jezelf en luister naar wat je lichaam nodig heeft (dit vind ik ook nog steeds lastig). Maar het is een leerproces. En het gaat steeds beter. Maar neem vooral de tijd die jij nodig hebt.
Ik herken mij ook in de klachten. Ik zit sinds juli thuis maar heb al vanaf mei enorme duizelingen. Het is echt een deinend gevoel in mijn hoofd, het is continue aanwezig dag en nacht. Alsof ik op een wankel bootje sta op zee. Daarbij heb ik ook hele koude tintelen voeten heel apart. Herken jij dit ook? Gr Claudia
Ik herken je klachten. Sinds jan 2020 burnout en enorm veel last van momenten dat ik heel licht in mijn hoofd word. Gebeurt ook vaak tijdens ontspan momenten.. beangstigend en beheerst mijn leven. Ook word ik door deze lichamelijke klacht beperkt in het opbouwen van mijn werk en beperkt mij om meer de deur uit te gaan. Hierdoor ook een slap gevoel in mijn benen. Merk dat ik mentaal wel vooruitgang boek, maar lichamelijk achter blijf.
Sterke met alles.
Groetjes willy
Na mijn overspannenheid bleef ik ook vage klachten houden, onder andere duizeligheid. Dit komt waarschijnlijk door chronische hyperventilatie. Jullie kunnen eens een kijkje nemen op www.hyperventilatie.info. Zij bieden ook een therapie aan om er vanaf te komen. Anders blijft het zichzelf in stand houden.
Groetjes
Na mijn overspannenheid bleef ik ook vage klachten houden, onder andere duizeligheid. Dit komt waarschijnlijk door chronische hyperventilatie. Jullie kunnen eens een kijkje nemen op www.hyperventilatie.info. Zij bieden ook een therapie aan om er vanaf te komen. Anders blijft het zichzelf in stand houden.
Groetjes
Verhaal 17 - Beter nog een beetje geduld hebben?
Sind september 2019 ben ik thuis komen te zitten met een “burn out”. Ik ben altijd werkzaam geweest in het hoge segment van de horeca(kok). Nou gaat het herstel met ups en downs. Ik ben er eindelijk achter dat als je dit accepteert en je je aanpast aan de nieuwe situatie, je sneller weer uit de down periode komt. Nu ben ik weer heel rustig begonnen met fitness 1 keer in de week en dat voelt heel goed. Nou is mijn vraag wanneer was voor jullie het punt dat je dacht: ik ga weer proberen te werken? Er zijn dagen dat ik denk dat ik het wel aan zou kunnen maar, er zijn ook veel dagen dat ik al niet goed wordt bij de gedachte alleen al. Ik vraag me af of de succes ervaringen je over het punt heen trekken of dat het verstandig is om gewoon wat meer geduld op te brengen.
Met vriendelijke groet,
Lotgenoot
Ik heb ook gewerkt in hoge segment horeca ,
Ik zit nu in maand 6 ,
Ik ben nu net een beetje bezig met sport ik kan nog niet te veel , ik herken de twijfel wel
Alleen ben je zowel keuken als bediening vrij sportief aan het werk je beweegt veel en staat een lange tijd op je benen . Ik heb nog regel matig slechte dagen .
Ik kies er voor nog te wachten, je zou 2 uur een dag kunnen proberen maar ik denk dat dat lastig is in de horeca en dat je snel gepusht word langere dagen te maken
Succes!
Verhaal 18 - hoge hartslag tijdens burnout?
Ik hoop een antwoord te krijgen van jullie.
Lieve groet
Verschrikkelijk hoge hartslag als ik ook maar iets kleins doe.
Mn bloeddruk is veel te laag en heb veel hart overslagen .
Vreselijk gevoel
Het helpt meestal om een appje te downloaden met ademhalings techniek of muziek op je oren. Ik zeg meestal als je echt diep in een hoge hartslag zit lukt het niet altijd hoor.
Veel sterkte en rust, wandelen is ook een optie maar ik weet niet op je dat alleen lukt.?
Focussen op een punt en de ademhaling komt meestal goed na een poosje rust.
Het helpt meestal om een appje te downloaden met ademhalings techniek of muziek op je oren. Ik zeg meestal als je echt diep in een hoge hartslag zit lukt het niet altijd hoor.
Veel sterkte en rust, wandelen is ook een optie maar ik weet niet op je dat alleen lukt.?
Focussen op een punt en de ademhaling komt meestal goed na een poosje rust.
Verhaal 19 - Ik voelde me steeds sneller moe op mijn werk
Ik werd steeds sneller moe op mijn werk. Op een gegeven moment werkte ik alleen nog ’s ochtends en nam ik ’s middags vakantieverlof op. Ik wilde niet erkennen dat ik “op” was. Toen ik het ook op de ochtend al zwaar begon te krijgen, heb ik een gesprek met mijn baas gepland.
Door het vele overwerken had ik ook veel vakantieverlof opgebouwd. Ik heb toen een mini-sabbatical van 3 maanden genomen, en toen ik terugkwam heb ik wat werk “afgestoten” en ben ik een dag minder gaan werken. Ook heb ik een jaar vrij genomen van de deeltijdstudie die ik ernaast deed.
Dat heeft allemaal goed geholpen. Als ik dit niet had gedaan en langer was doorgegaan, dan was ik tegen een “echte” burnout aangelopen.
In tijden van nood (wat voor nood dan ook) leer je je vrienden kennen. Zo is het helaas. Daarnaast is een burnout ook zo'n vaag iets dat veel mensen het ook niet begrijpen. Ik begrijp het zelf vaak niet eens! Ik probeer het te accepteren en dankbaar te zijn voor de paar mensen die er wel voor me zijn.
Verhaal 20 - Volgens mijn huisarts ben ik overspannen
Ik heb altijd heel veel verantwoordelijkheidsgevoel gehad en hoge waarden en normen. Verder gaf het me een goed gevoel om anderen te helpen, hierdoor ben ik mijzelf kwijt geraakt en is mij alles te veel geworden. Elke handeling kost nu moeite, en ik word wakker met een steen om mijn nek..
Ben net langs de huisarts geweest en die zegt dat ik overspannen ben...nu op zoek naar hulp. Iemand tips voor goede hulp omgeving Amsterdam?
Als je op zoek bent naar goede therapeut in omgeving Amsterdam die ervaring heeft met burnout, kijk dan even op deze site.
Je kunt zoeken op plaatsnaam in combinatie met de klacht burnout.
Succes!

Verhaal 21 - Al sinds 2017 een burn out
ik kamp al sinds juli 2017 met een burn out.
ik werkte altijd hard en was nooit op tijd weg,ik had vaak het gevoel dat ik het allemaal alleen stond te doen en ik wilde het graag goed doen.
ik heb therapie gehad(combi trainen en praten maar daar ben ik alleen maar slechter van geworden helaas) ik heb veel lichamelijke klachten en dat heeft mij letterlijk uitgeput.wie o wie heeft de goude tip voor mij.
Een holistische aanpak lijkt me de gouden tip.
Bij een holistische aanpak wordt er vanuit verschillende disciplines gekeken naar de klachten c.q. problemen.
In die holistische aanpak kan tekentherapie een plek krijgen.
Het is een vorm van therapie waarbij je niet veel praat. Je hoeft niet te kunnen tekenen. Liever niet zelfs.
En: je ziet direct resultaat!
Kreeg eind 2016 de diagnose burnt-out.
Het altijd voor iedereen goed willen doen en over mijn eigen grenzen gegaan.
Bij mij ligt er een diepere oorzaak. Ben de afgelopen 2 jaar in therapie voor trauma verwerking.
Dus wat die energie betreft.. die maar niet beter wordt... en hoe het lijkt dat je niet vooruit komt.. Begrijp ik je volledig!
Wens je sterkte en geduld toe.. Wees lief voor jezelf.
Verhaal 22 - Burn-out/zware depressie (geneeskundestudent) — hoe voelt het?
Daarnaast ga ik omschrijven welke rol mijn opleiding geneeskunde hierin speelde. Ik zat in mijn laatste jaar en ben toch gestopt. Nog geen seconde spijt van gehad... Dit onderdeel van m'n verhaal staat in het 2e blokje tekst. Je kan het gerust skippen als het weinig aanleunt bij jullie situatie.
Oké, hier gaan we:
Van de ene op de andere dag stortte ik in. Ik schreef na enkele dagen dit...
Ik wil schreeuwen ‘Help mij aub’ maar de woorden blijven binnen de grenzen van mijn eigen brein. Zo echoën ze de hele dag door mijn hoofd. Mijn gedachten zijn als een kluwen van touw waar je onmogelijk het begin en einde nog aan ziet. Een normale gedachte in de vorm van een zin formuleren in mijn hoofd lukt met moeite. Korte woordgroepen flitsen chaotisch door mijn hoofd en houden geen steek. Een ding hebben ze gemeen en dat is dat ze paniekerig zijn. Er raast een storm door mijn hoofd, maar aan de buitenkant is het windstil. Ik voel me verlamd. ’s Morgens wakker worden en denken ‘Ik moet vandaag gewoon zien te overleven’. Hoe? Geen idee. 2 uur roerloos aan de ontbijttafel blijven zitten terwijl dat stemmetje in je hoofd schreeuwt ‘Please ik wil niet meer. Laat het stoppen’. Er op wonderbaarlijke manier toch in slagen om naar de badkamer te strompelen. Elke stap voelt als een marathon. Een kwartier voor de spiegel blijven staan en de energie bijeen sprokkelen om je pyjama uit te trekken. Vroeger was douchen ontspannend voor mij. Nu valt elke druppel met zo’n kracht op mijn huid alsof het lijkt dat ze 5 kilo het stuk wegen. Zo 45 minuten blijven staan, de kracht vinden om de douche uit te stappen en een handdoek rond me te slaan. Nog eens 10 minuten blijven staan. Uiteindelijk weer diezelfde pyjama aantrekken. En nu? Wat moet ik nu doen? Ik zou mij kunnen voorbereiden op de volgende stage die na de kerstvakantie aanvangt. Ik zou mijn kamer kunnen opruimen. Ik zou een wandeling kunnen maken met Max. Ik zou de vaatwas kunnen legen zodat mijn ouders een taak minder hebben. Ik zou een serie kunnen kijken...
In plaats daarvan neem ik plaats in de zetel en staar naar buiten. Ik denk aan die ene persoon en vraag me af of die nog weet dat ik besta. Besta ik nog wel?
Ik denk aan mijn opleiding geneeskunde waar ik ingetuimeld ben op mijn 18de, het logische vervolg op een mooi traject Latijn-Wetenschappen. Mensen helpen leek het mooiste beroep dat je je kon voorstellen. De realiteit is dat geneeskunde niet zo rooskleurig is als de gemiddelde burger erover denkt. Na 5 jaar theorie kom je tot de conclusie dat je nog steeds nergens staat. De stages starten en je hebt het gevoel dat je minder van geneeskunde kent dan de stagiair verpleegkunde die perfect meedraait op de afdeling en alle praktische vaardigheden zoals venepunctie onder de knie heeft. Je stage mentor zucht als hij merkt dat er opnieuw een stagiair geneeskunde gearriveerd is. Als een hondje loop je achter hem aan. Sommigen zeggen amper een woord, anderen stellen dan weer de meest gespecialiseerde vragen waardoor je je tegen het einde van de dag zo dom voelt dat je zelfs niet snapt dat je de afgelopen 5 jaar 16’en haalde. Je bent een domme stagiair. Na 4 weken lijk je eindelijk wat vertrouwd te geraken met de dienst en dan begint het allemaal opnieuw op een nieuwe stageplek...
’s Avonds thuiskomen na een zware dag en jezelf achter je laptop moeten sleuren omdat je nog minstens 3 casussen moet afwerken tegen het eind van die stage. Je denkt na hoelang je dit nog moet ondergaan en komt tot de constatatie dat het antwoord ‘nog zeker 3 jaar’ is. En zoals vele opgebrande ASO’s je waarschuwen: ‘Dit is nog niets, wacht maar tot je ASO of HAIO bent, wij leven niet, wij worden geleefd’. En daarna werk je nog je hele leven veel meer dan de gemiddelde Vlaming en loop je rond met een verantwoordelijkheid die loodzwaar is om te dragen. ‘Maar dat neem je er toch graag bij om de job waar je gepassioneerd door bent te doen?’. Ja, als die passie tenminste nog niet volledig uitgeblust is tegen dan. Als ik maar terug zou kunnen gaan naar de dag dat ik me inschreef in de opleiding Geneeskunde. Ik zou het nooit opnieuw doen, nooit. Maar stoppen lijkt geen optie meer. Toch niet voor de buitenwereld. En voor mij ook niet: wat zou ik dan gaan doen? Ik kan niets. Misschien ligt het gewoon aan mij...
Misschien ben ik te lui, misschien moet ik maar meer mijn best doen en hard werken zoals iedereen. Doorbijten. Ik besef plots weer dat ik in de zetel zit en voel een gigantisch schuldgevoel opborrelen omdat ik niets aan het doen ben. Toch lukt het me niet daar verandering in te brengen, ik blijf zitten, teleurgesteld en kwaad op mezelf dat ik zo zwak ben. Op het einde van dag komen mijn ouders thuis en vragen ‘En wat heb jij allemaal gedaan vandaag?’. Pijnlijk. Ik denk in mijn hoofd ‘Gewacht tot jullie thuis kwamen. Overleefd.’ Mijn ouders zijn de enige personen waar ik mij nog iet of wat op mijn gemak bij voel. Ze laten mij met rust en zijn toch bij me. Ze zorgen voor mij. Ik antwoord ‘Niet veel’ waarop ik de vraagtekens en onmacht in hun ogen zie. Ze begrijpen het niet, maar stellen geen extra vragen.
Hoe kan je in contact komen met mensen op dit forum om ervaringen te delen in een soort chat?
Heelveel behoefte aa mensen met dezelfde leeftijd en deze klachten
Ook het deel van "niks doen", maar ondertussen zo hard aan het vechten zijn herken ik. En poe ja wat kan douchen zwaar zijn.
Liefs.
Verhaal 23 - de eerste maanden geweldige spanningen in mijn lijf
De eerste maanden werd gekweld door geweldige spanningen in mijn lijf. Ik schreeuwde soms uit en wist niet waar ik het zoeken moest. In december een terugval; bij een wandeling extreme verzuring in mijn benen en energie weer nul. Oorzaak: wellicht angst voor start re-integratie.
Medio januari gestart bij een psycholoog en loopcoach. Leek de goede kant op te gaan. Spanningen namen af en energie nam toe. Echter in maart een terugval, die veel erger was de voorgaande. Ik werkelijk geen energie soms om de avondmaaltijd te nuttigen.
Mijn spanningen zijn van de buikregio naar meer naar het hoofd gegaan en heb ik dagelijks last van spanningshoofdpijnen. Hierbij heb ik oxazepam 3 maal daags gekregen en sinds 3 weken Citalopram. De bij werkingen van het laatste was niet leuk en had ik last van misselijkheid, geen eetlust en verergering spanningen. De bijwerkingen worden nu geleidelijk minder.
Kortom met horten en stoten kom ik verder, maar echt onmiskenbaar herstel kan ik het niet noemen ( op sommige vlakken ben ik achteruit gegaan). Ik ben nu 8 maanden verder. Zijn er mensen die mijn verhaal herkennen? Ben ik nou werkelijk de zieligste burn-out patiënt?
Verhaal 24 - Thuis met een burnout
Ik ben sinds februari thuis met een burn out.
Al eerder merkte ik dat ik niet lekker in m’n vel zat en ik merkte dat ik het ging af reageren op m’n kinderen. Zodra ik het merkte ben ik naar de dokter gestapt en heb ik om hulp gevraagd. Ik heb een een paar gesprekken gehad met een praktijk ondersteuner en die heeft me doorverwezen naar een Psygoloog . Al bij de eerste intake bleek dat ik te complex voor ze was en heeft ze naar een andere praktijk voor me gezocht. Uiteindelijk kwam ik bij die praktijk en heb wel 15 sessies gehad maar pas de laatste drie keer is mijn behandelplan ingegaan. Daarvoor waren onder zoeken en Corona kwam ertussen en waren het alleen telefonisch gesprekken om te vragen hoe het met me gaat.
Ik ben dus in al die maanden nog geen steek vooruit gekomen. Ondertussen heb ik nu weer een intake ergens anders. Dit keer omdat ik niet wilde blijven waar ik in behandeling was. Omdat er geen klik was en ik het gevoel had dat ze niet naar me luisterde want vaak kreeg ik een vraag terwijl ik het net verteld had. En tijdens de Corona met de telefonische gesprekken hoorde ik haar op haar telefoon naar filmpjes kijken en typen op haar telefoon.
Dus ben weer bij begin af aan.
Intussen heb ik vaak ruzie met m’n man hij vind dat ik te lang thuis ben. Hij is vorig jaar begonnen als zzper en zegt dat hij het erg zwaar heeft. Wat ik ook geloof , maar ook zegt hij dat hij van me af wil als hij geen verandering ziet. Hij zegt niet alleen voor de kosten op te kunnen draaien. Ik zit in de ziektewet maar tijdens Corona is mijn contract niet verlengd. Dus ben werkloos ook nog.
Ik wil graag werken Alléén weet niet of ik het aan kan. Ik heb nog steeds last van hyperventilatie aanvallen en huilbuien en zit er nog doorheen. Ik wil ook wel weer werken door gewoon sociaal contact te hebben.
Ik heb een dochter van 7 en een zoontje van 1. Al heb ik een burn out ik doe al 7 jaar lang M’n dochter en zoontje alleen opvoeden. Voorheen was mijn man in loondienst en maakte 38 uur en ik werkte 38uur in 4 dagen dus had langere dagen. Na m’n werk ging ik gewoon door met opvoeding verzorgen en huishouden administratie enz
Als hij vrij was was hij vrij.
Drie maanden voor m’n dochter geboren was , is zijn moeder overleden. Mijn dochter leek op haar dus vluchte mijn man uit huis omdat hij verdriet had als hij m’n dochter zag. Dat was erin geslopen. Bij mijn zoontje zou hij meehelpen maar uiteindelijk als ik op de klok kijk is hij nog geen 10 A 15 min bezig met m’n kinderen. Hij houd hem misschien 10 min vast dat is het. Verder gebeurt er niks.
Ik doe dus alles of ik nu wel werk of niet.
Ik denk dat het me ook teveel is geworden plus dat ik oom een handtastelijke schoonvader heb naar mij toe. Al ongeveer 10 jaar is hij handtastelijk naar mij daar ben ik dus ook voor naar de Psygoloog.
Mijn man ziet zijn vader als een soort God omdat z’n moeder er niet meer is.
Ik ben ook nooit gesteund door m’n man.
Laatste weken zegt mijn man vaak dat ik weer moet gaan werken. Ik wil wel maar ik voel me erg gedwongen. Nu is het zelfs zo erg dat hij zegt ik gooi de handdoek in de ring en heeft zijn trouw ring afgedaan en wil niet meer naar me luisteren hij is er klaar mee zegt hij.
Ik voel me al zo beroerd en dan nog dit erbij maakt me echt kapot.
Verhaal 25 - Horen deze klachten erbij?
Ik heb dagelijks last van tintelen de voeten en koude voeten. Alleen de voeten.
Slap op mijn benen. En heel erg duizelig alsof ik op een bootje sta deinend op het water.
Droge ogen en branderig en een spacend gevoel in mijn hoofd.
Last van mijn schouders en nek. Een beetje angst van tijd tot tijd. Hartkloppingen.
Hoort dit erbij ? Vooral die constante duizeligheid beperkt me enorm en maakt angstig. En die tintelingen alleen in mijn voeten.
Zo te lezen zijn het inderdaad klachten van overspannen zijn, zeker je schouders en nek als je daar teveel last van hebt heeft dat weer consequenties voor andere lichaamsdelen, maar ben natuurlijk geen arts.
Ik zou een goede coach zoeken en verder op internet kijken.
Zo te lezen wil je niet toegeven aan een burn-out, ik nl. Ook niet, maar zit er middenin.
Ik wens je veel sterkte want het is vervelend als je klachten hebt en niet weet waar het vandaan komt.
Groet van Inge
T

Verhaal 26 - sinds sept thuis met burnout
Ik herken goed wat je schrijft. Ik zit zelf sinds okt. 2019 ook thuis met een burn-out. Woon ook alleen wat soms indd eenzaam kan voelen. Afleiding/sporten helpt me en heb sinds een tijdje haptotherapie. Ik deelde het ook nooit met mensen als ik me slecht voelde, maar merk dat het wel belangrijk is nu voor me. De mensen die echt om je geven willen er ook voor je zijn, gun je zelf daar gebruik van te maken. Het kan je enorm helpen en dan heb je misschien minder het gevoel er alleen voor te staan. Veel sterkte en weet, je bent niet alleen :-)
mijn gedachte is dan ook: ik doe er niet toe....
Ik herken ook veel in wat jullie schrijven. Kwam ineens op deze site tereecht en zit wat te lezen.
Ik ben zelf 29 en zit in mijn 2e burnout (eerste op mijn 25e). Vreselijk, had nooit gedacht dat ik het weer zo ver zou laten komen. Sinds september ziekgemeld en na 2 weken weer begonnen met werken met het idee dat het wel kon. Opgebouwd tot 20 uur en daarna weer volledig ingestort. Nu 2 maanden thuis.
Ik ben ook single en iedereen om me heen onderneent doet leuke dingen! Snap helemaal dat je je eenzaam voelt. Maar je bent niet alleen. Dat zie je maar weer op deze site. Hoe ver ben je in je herstel? Kan je al weer wat qua beweging etc?
Sterkte <3
Verhaal 27 - ik heb een flinke rugtas
Verhaal 28 - Minder scherp denken sinds burnout
Hopelijk gaat het over een tijdje beter. Ik vraag het mezelf ook wel eens af wat het nog kan doen.
Liefs
Verhaal 29 - Ik bleek een epileptische aanval te hebben gehad
Het is inderdaad een hele zoektocht, dat ervaar ik zelf ook. Hopelijk heb je nu een fijne psycholoog.
Liefs
Verhaal 30 - Hoe kom ik weer waar ik ooit was?
ik ben aan een beroep begonnen wat eigenlijk niet bij mijn persoonlijkheid past, heb verzuimd goede opleidingen te doen (ondanks advies Atheneum vanaf de basisschool) en ben in uiteindelijk in een leidinggevende functie terecht gekomen. ik heb veel kunnen en mogen doen maar waardering van lager- en hogerhand nooit gevoeld en na dik 12 jaar door het bedrijf aan de kant gezet. dit was tegelijk met de mededeling van mijn vrouw dat ze wilde scheiden en met een ander verder wilde. dit alles is zo'n 4 jaar geleden.
aan een nieuwe baan begonnen, nog een keer aan een nieuwe baan begonnen maar telkens loop ik vast en lukt het niet . ik wil het zo graag goed doen en net als de buitenwereld succesvol zijn. nu zit ik thuis in de ww met allemaal nare gevoelens, veel verdriet (ik blijf maar huilen om het minste of geringste) en ben onzeker over alles. en ik blijf maar moe, wil veel maar niks lukt en het enige resultaat is hoofdpijn. en niks doen geeft ook geen goed gevoel.....
echt, hoe kom ik weer waar ik ooit was, relaxed en bezig, gelukkig en vol vertrouwen...........
Ik begon je verhaal te lezen en dacht gelijk, oh dit herken ik! Ik had een gymnasium advies en ben uiteindelijk mavo afgestudeerd. 20 jaar verder kreeg ik de diagnose adhd.
Toen las ik over je werk en je scheiding. Het spijt me dat er zoveel tegelijk op je bord is komen te liggen en ik voel je verdriet.
Lieve Mars, ga alsjeblieft naar de huisarts en bespreek deze gevoelens en vraag om een doorverwijzing naar de ggz. Je hoeft er niet alleen voor te staan
Heel veel sterkte <3
T

Verhaal 31 - Gestopt met mijn werk, maar nog geen verbetering
Verhaal 32 - Thuis met een burnout
Hoi!
Sinds een aantal zit ik ook thuis met een burnout. En dat terwijl ik mijn werk zo leuk vond! Ik begreep er lange tijd helemaal niks van, maar na een aantal maanden thuis met mezelf op de bank vielen er toch wat kwartjes: ik had al een aantal jaar achter elkaar op 120% gepresteerd. Nouja en dat hield ik niet vol.. Niet gek!
Dus na een tijdje kwam ook de acceptatie van mijn burnout. Ik moest er niet meer tegen vechten, maar juist accepteren dat het er is en uitrusten. Niet "heel hard werken aan het herstellen" want dat werkt ook alleen maar averechts, juist uitrusten, uitrusten, uitrusten. Klinkt dit bekend bij jullie?
Wat ik wel heb gemerkt is dat ik heel veel behoefte heb om met lotgenoten over mijn burnout te praten. En dan niet op een forum, maar echt face-to-face. Hebben jullie dat ook? Alleen je spreekt niet zomaar af met iemand van een forum.. Ik heb dat nu met 1 vriendin en dat voelt heel fijn, we hebben echt steun aan elkaar (ook al zijn we natuurlijk niet elkaars therapeuten).
Maar nu heb ik na heel lang zoeken op internet en facebook een (besloten) facebookgroep gevonden waar dat georganiseerd gaat worden, het heet "Burn-uit? Burn-inn!" (https://www.facebook.com/groups/683465128693418/?ref=br_rs). Kent iemand die al? Of al ervaring mee?
Verhaal 33 - Afgelopen jaar is een rollercoaster geweest
Het afgelopen jaar is echt een rollercoaster geweest. Er is zoveel gebeurd en voel me sinds oktober vorig jaar niet goed. Wanneer ik in een volle bus zat kreeg ik het ineens heel warm en kreeg een heel naar gevoel in mijn maag. Werd er spontaan misselijk van!
Wanneer ik uit de bus stapte ging het na twee minuten weer. Zodra ik de volgende bus pakte gebeurde het weer. Ik zal wel ziek worden? Het gebeurde steeds vaker. In de bioscoop, uiteten, op 't werk en in de bus. Wat is er toch met me aan de hand? Naar de dokter geweest medicijnen gehad, echo laten maken en ontlasting ingeleverd.
Alles was prima en er waren geen afwijkingen te zien. Hoe kom ik dan aan die spontane misselijkheid en naar gevoel in mijn buik? Paar maanden later ging het een stuk beter. Kreeg veel last van lichamelijke kwaaltjes. Pijn in mijn handen, stijve handen, dikke en pijnlijke gewrichten. Mijn rechtervoet deed enorm veel zeer wanneer ik een lange dag had gestaan. Werk in de horeca en in de zomer is het top drukte!
Wederom naar de dokter geweest en ontstekingsremmers gehad voor mijn handen en paracetamol voor mijn voet. Na maanden van pijn weer terug gegaan naar de dokter. Bloedtesten gedaan, drie verschillende medicijnen verder en nog altijd geen resultaat.
Symptomen werden erger en zat met mijn handen in het haar. Kreeg steeds meer stress op het werk. Maakte me druk over wat er allemaal met mijn lijf aan de hand was. Een maand geleden weer naar de dokter geweest en die heeft mij doorgestuurd naar een reumatoloog (mijn klachten lijken op RA). In de tussentijd erachter gekomen dat de misselijkheid en opvliegers paniekaanvallen zijn. Die steeds maar erger worden.
Ben bij de reumatoloog geweest en er is reuma geconstateerd in mijn handen. Ik ben 25 jaar en heb hier ontzettend veel moeite mee. Werk in de horeca en heb mijn handen nodig! Ik ben vooral heel erg boos op mijn lichaam. De pijn in mijn voet blijkt een hielspoor te zijn.
Naast al deze dingen huil ik iedere dag, voel ik me rot, heb ik geen energie en wil ik het liefst de hele dag in mijn bed willen liggen en slapen tot het voorbij is. Vriendinnen willen afspreken en verzin telkens een smoes om er onder uit te komen. Twee weken geleden bij de dokter geweest. De hele situatie uitgelegd en heel erg gehuild.
Ben een week lang ziek geweest en heb 4 dagen niks kunnen eten en drinken. Dit was een buikgriep en oververmoeidheid. Mede hierdoor is eruit gekomen dat ik tegen een burn-out aan zit. Volgens de dokter ben ik er op tijd bij en word het proces nu in gang gezet. Doorverwijzing gehad naar een psycholoog. Helaas zijn de wachttijden erg lang!
Dinsdag weer beginnen met werken na twee weken vakantie. Ik voel me hier niet goed bij. Wie heeft er ervaring met een bedrijfsarts? Kan iemand mij vertellen wat ik kan verwachten? Ik ben best bang omdat ik mezelf als persoon niet meer herken. Ik weet niet meer wie ik ben, wat ik leuk vind..
Ik inmiddels 10 maanden aan de gang en ben het kotse beu...
Ik ben al van ver gekomen echter dat nare zware, trillerige, nerveuze, duizelige stress gevoel is gewoon nooit weg, ben ook zo bang dat het nooit meer weg gaat 😓
Verhaal 34 - Is depressie wel de juiste diagnose?
Ik zou haptonomie aanraden; uit je hoofd en weer contact maken met je lichaam. Klinkt zweverig, is t ook maar ik heb er veel aan.
Je moet uit t oplossingsgericht analytisch denken (want dat kost enorm veel energie) en meer gaan luisteren naar je lichaam en gevoel.
Veel sterkte
Ik raad ze ten zeerste aan. Ik gun iedereen deze alles veranderende inzichten!
Heel veel sterkte
Ik raad ze ten zeerste aan. Ik gun iedereen deze alles veranderende inzichten!
Heel veel sterkte
Ik raad ze ten zeerste aan. Ik gun iedereen deze alles veranderende inzichten!
Heel veel sterkte
Ik raad ze ten zeerste aan. Ik gun iedereen deze alles veranderende inzichten!
Heel veel sterkte
Ik raad ze ten zeerste aan. Ik gun iedereen deze alles veranderende inzichten!
Heel veel sterkte
Verhaal 35 - weer grip en inzicht in mijn leven
Op advies van collega bij Germien terecht gekomen. Ik kwam meteen in een warm bad terecht. Nu was het even tijd voor mij, was mezelf wel helemaal kwijt geraakt.
Heb hier erg veel aan gehad voelde dat ik weer grip en inzicht in mijn leven kreeg en weer LUCHT.
Ook heb ik emdr therapie gehad wat is dat iets wonderlijks verbaas me nog elke dag over dat je hier zoveel baat bij kan hebben.
Germien is een geweldige vrouw, begrijpt hoe je je voelt, wat je nodig hebt. Ik weet in ieder geval als ik weer hulp nodig heb dat ik zeker weer door haar geholpen wil worden.
Wij zijn niet zielig, maar we zijn de sterkste!!
Daarom gaan wij door deze ellende heen ,omdat wij het aan kunnen!!
Last van maag nek hoofd duizeligheid enz
Gaat met ups en downs maar heb nog steeds veel last van nek en schouders en hoofd
Ben nu sinds november uit het werk

Verhaal 36 - Hoop van het nare gevoel af te komen
vorig jaar kreeg ik een blessure waar door het werk stopte en dan ben thuis aan het zoeken naar nieuwe structuur en het is niet altijd leuke dingen doen en je mag dan in huis de rust vinden!!
Dus je krijgt vluchtgedrag.
In maart kwam corona en de agenda was leeg en kwamen de lichamelijke en geestelijk klachten en dit uitte zich in angst, verlatingsangst ,paniek,onrust en enorme pijn aan mijn keel en buik(stress)
Iedere keer oxazepam geslikt maar daar kun je aan verslaafd raken.
Huisarts raadt aan antidepressiva (mee gestart) en bij de psycholoog ben ik begonnen.
Dit gaat nog lang duren maar hoop van het nare gevoel af te komen.
Verhaal 37 - Elektrisch schokje door hoofd
Ook ik heb een burn-out, sinds midden januari dit jaar. Bij mij uitte het in eerste instantie door lichamelijke klachten. Het is 3x voorgekomen dat ik enorm duizelig werd, zwart voor mijn ogen en daardoor totale paniek en hartklopping. Dacht op dat moment ook iets aan mijn hart te hebben. Door gesprekken met psycholoog en haptotherapie gaat het langzaam iets beter. Periode dat ik mij goed voel duren steeds langer dan de slechte periodes. Ook ik ben er nog lang niet en merk dat het lijntje nog heel dun is. Hoeft ook maar iets negatiefs of teveel stress op mij af te komen en lijkt dan net of ik weer terug bij af ben. Het zijn vooral de lichamelijk klachten die mij onzeker maken. Nog vaak duizelig en licht in mijn hoofd.
Ook heb ik zo nu en dan een soort van elektrisch schokjes door mijn hoofd. Dit duurt 1 a 2 seconden waardoor ik even helemaal licht wordt in mijn hoofd en doordat dit beangstigend is slaat mijn hart op hol. Herkennen jullie een elektrisch schokje door je hoofd ook? Zou dit ook te maken hebben met burnout?
Zit erover na te denken om dit met de huisarts te bespreken.
Sterkte allemaal. Ik geloof zeker dat wij hier sterker uit gaan komen.
Was jij ook dag en nacht duizelig? Ik heb continue een licht en deinend gevoel in mijn hoofd. En dit al 3 maanden lang om gek van te worden...
In de nacht ben ik nekt duizelig. Overdag wel vaak. Hoe meer je eraan denkt hoe erger het wordt. Dat merk ik wel.
De elektrische schokjes herken ik, maar met name door het gebruik van antidepressiva. Ik heb ze ook 'brain zaps' horen noemen, mocht u erop willen googlen. Ik weet niet of u medicatie slikt, maar wellicht is het raadzaam de bijsluiters eens na te lopen. En zeker zou ik het bespreken met uw arts aanraden.
Heel veel sterkte
Verhaal 38 - Ik voel me niet gesteund
Ik zit nu 2 maanden thuis met een burn out. Na het lezen van deze berichten klinkt dat niet lang. Voor mij voelt 't al als een eeuwigheid.. Mijn schuldgevoel en verantwoordelijkheidsgevoel zijn zo sterk aanwezig dat ik steeds weer over mijn grenzen ga.
Ik ben getrouwd en heb een dochter van 2,5. Ze is super leuk, maar ook handenvol. Als ik er voor kies om een, al is het maar een ochtendje, niet mee te gaan naar de speeltuin of whatever, voel ik me zo schuldig.
Als ik dat wel doe op een slechte dag, voel ik me zo ellendig. Krijg hoofdpijn, druk op mijn borst, vreetbuien, voel me depressief en wat nog meer.
Het gevoel hebben van een slechte moeder, partner, vriendin en dochter zijn overvalt me iedere dag.
Daar komt ook nog bij dat mijn man deze week aan gaf dat hij zelf ook soms het gevoel heeft dat het hem soms te veel wordt. Al vind ik dat ik zelf nog heel veel doe, en hij vooral alleen met zijn hobby bezig is, als daar tijd voor is, ipv het huishouden te doen of dingen te regelen. Ik voel me niet gesteund en daardoor krijg ik alleen nog maar meer de druk dat ik zo snel mogelijk moet herstellen, want het is allemaal zo zwaar voor hem.
Hoe gaan jullie om met een partner dat niet zo begripvol is of je niet zo steunt als je had gehoopt?
Wat vervelend dat je partner aangeeft het lastig te vinden. Ik kan me helemaal voorstellen hoe je je voelt. Mijn verhaal staat hieronder. Verhaal 34 Haha... vraagje heb je een coach? Ik heb zelf een burn out coach via werk en dat is fijn. Ik voelde me ook heel schuldig en nog..... sterkte met alles!
Verhaal 39 - Vraag: Hebben jullie ook wel eens het gevoel dat je omgeving je niet begrijpt?
Ik zit sinds 8 oktober 2019 thuis met een burn-out. Wat ik lastig vind is afspraken maken met vrienden of familie. Ik heb er veel zin in (niet altijd), maar ik slaap vaak slecht waardoor ik het soms ineens helemaal niet kan opbrengen om af te spreken en er tegenop zie om gezellig te doen. Als dat gebeurd dan vind ik het lastig om afspraken met vrienden af te zeggen. Gaan en dan gezellig doen lukt me dan gewoon niet. Dan baal ik ervan waarom ik me zo voel en dat het allemaal zo lang duurt grrrrr…..
Ik ben bang dat mijn omgeving het ‘zat’ wordt als ik een afspraak afzeg. Soms ga ik over mijn grenzen heen en dan toch naar een feestje, laatst van de vriend van mijn beste vriendinnetje. Ik deed het echt voor hen want de avond ervoor had ik een etentje van een andere vriendin waar ik al veel langer dan geplant was blijven hangen en teveel wijn op had. Ik wilde de verjaardag niet afzeggen en ben gegaan. Ik kwam binnen en er waren allemaal mensen die ik niet goed kende en voelde me totaal niet op mijn gemak. Zeg maar ronduit onzeker, een gevoel wat ik niet ken. Ik ben wel eens onzeker bij mensen die ik niet ken maar nu voelde het anders, ik had helemaal geen zin om te socializen en moeite te doen om gezellig te zijn want ik voelde me helemaal niet gezellig! Het was warm, een krappe tuin en na de bbq werden de spiekers opengezet met wat gezellige Hollandse hits, pppfffff. Voor mijn burn out was ik gek op feestjes! Ik dacht die middag alleen maar…. gillend naar huis. Bij het afscheid zeiden de mensen gaan jullie nu al?! Het begint net leuk te worden! Zelfs mijn beste vriendinnetje en haar vriend (gastheer en gastvrouw dus), reageerden verrast dat we vertrokken terwijl ze weten wat er aan de hand is. Ik stond te vertellen dat ik de avond ervoor bij vriendin x was en wat teveel wijn op had en mij daardoor ook niet goed voelde. En dan denk ik, ik snap het dat ze het niet begrijpen, je kan het ook helemaal niet begrijpen als je het nooit hebt meegemaakt. Dan heb ik begrip voor hen en denk ik waar is eigenlijk het begrip voor jezelf? Heb je dat nu nog niet geleerd? Val je toch lekker weer in je valkuil? Twee weken later ging ik lunchen met de vriendin en zei zei je zat niet echt lekker in je vel he op de verjaardag. Toen zei ik dat klopt, ik had gewoon helemaal geen zin om te socializen en voelde me een beetje onzeker. Ze reageerde met ok dat zag ik ja… De laatste tijd merk ik dat ik het moeilijk vind als zelf mijn beste vrienden minder begrip tonen.
Ik heb vriendinnen die zeggen dat ze het begrijpen hoe ik me voel maar zich vervolgens niet zo gedragen.
Ik heb dit weekend twee afspraken maar raak nu al in paniek. Beide staan al heel lang. Een is met 3 vriendinnen naar een jazz festival (terwijl ik heb gemerkt dat ik grote groepen nog niet verdraag en ook geen harde muziek) en de dag erna zou ik gaan zeilen met vrienden, ik ben geen zeiler maar mijn vriend wel en hij had beloofd die vrienden zeil les te geven. De voorspelling van het weer is niet top en alleen al het idee dat ik een paar uur op een klein bootje zit waar ik niet weg kan, met windkracht 4/5 en regen bezorgd me stress. Na het jazz festival weet ik zeker dat ik geen oog dicht zal doen omdat ik dan volledig overprikkeld ben. Van dit soort afspreken werd ik voor mijn burn out heel blij! Maar ik ben nog lang mezelf niet. Ik ben soms een bang vogeltje. Voorheen zou ik graag op een zeilboot stappen.
Ik heb 9 maanden in een soort veilige bubbel gezeten, dat wil zeggen niet teveel sociale verplichtingen en als ik ze had dan duurden ze 3 uurtjes en plande ik daarna bewust rust. Nu kan dat niet want voor het festival zaterdag zijn de kaarten besteld en de boot voor zondag al bijna gehuurd. Ik weet dat ik voor mezelf moet kiezen en wellicht wel beide afspraken moet afzeggen maar ik vind dat heel lastig! Ik wil ze niet teleurstellen. Ik heb het gevoel dat familie en vrienden denken dat het wel weer goed gaat en ik dus weer ben zoals ik was. Ze begrijpen niet begrijpen dat er zomaar ineens een terugval kan zijn. Dan zeggen ze maar het gaat toch weer beter hoe kan dat dan? Tja hoe kan dat? Ik ben ‘ziek’ en ik weet het ook niet maar het gebeurd wel en ik vind dat het meest erg van iedereen. Vaak heb ik het gevoel dat het nooit meer goed komt. Ik ben dan bang dat de mensen om mij heen het zat worden. Ik merk dat ze steeds minder vragen hoe het gaat en dat vind ik best wel moeilijk. Het leven gaat gewoon door en mijn leven staat stil.
Kortom lang verhaal kort. Herkennen jullie mijn verhaal van mensen die je niet begrijpen en zo ja hoe gaan jullie hiermee om? Is het tijd om uit de veilige bubbel te stappen en juist iets doen waar je heel erg tegenop ziet een druk festival met harde muziek? Of moet je naar je lichaam en gevoel luisteren. Die tip geeft mijn coach altijd maar stiekem heb ik soms het gevoel dat ik zo niet verder kom en te voorzichtig wordt. Ze trapt letterlijk op mijn rem, ik trap hierdoor ook op mijn rem maar denk ook wel rem ik niet teveel en wordt het misschien wat tijd voor gas op het pedaal?
Verhaal 40 - hyperventilatie of burnout?
Ik ben een studente van 23 jaar die het sinds de lockdown (maart) erg moeilijk heeft. Ik ben altijd wel iemand geweest die over alles piekerde en enorme stress had voor de examens/ op reis gaan... Maar deze symptomen verdwenen dan de volgende dag, nu kamp ik al maanden met dezelfde vervelende symptomen.
Het begon allemaal vóór de lockdown toen ik een kleine prikkel in de keel voelde en dit maar niet over ging. Juist daarna begon de lockdown door de coronavirus, ik kreeg het benauwd en had enorme hartkloppingen toen ik al de maatregelen op het nieuws hoorde.
Ik had het al moeilijk omdat de prikkel niet over ging en ik begon te denken dat ik iets ernstig had. Omdat ze bij de huisarts enkel spoedgevallen zouden behandelen en ik nergens heen kon, heeft dit alles erger gemaakt.
Ik kreeg in de avond geen adem meer, ik werd wakker met ademtekort, een enorme druk op de borst en heel de dag zitten piekeren (er viel ook niets te doen aangezien we allemaal thuis moesten zitten, dus had ik niets om mijn gedachten te verzetten)
Ik begon op het internet te zoeken wat ik allemaal kon hebben en dit hielp helemaal niet, het maakte het zelfs erger.
Ik had met mijn zus hierover gesproken en zei dat ze juist dezelfde symptomen heeft, maar dan op een langere termijn en dat het overspanning is. Dit had ik niet eerder aan gedacht, ik besliste een hyperventilatie test in te vullen op het internet en ik had al de symptomen die daarop kwamen.
Juist voor de zomer was alles wat rustiger en kon ik eindelijk naar de dokter, ondertussen had ik nog die prikkel in de keel en de overspannen nek, zelfs oorpijn.
Dokter zei dat ik geen ontsteking had of iets gelijkaardig en dat de prikkel waarsschijnlijk van de hyperventilatie komt. Ik had het gevoel dat hij het zomaar zei omdat ik de hyperventilatie test had vermeld en verder niets meer heeft onderzocht.
Ik besloot om wat yoga te doen en meditatie en genieten van mijn zomervakantie (naar een plek waar er geen positieve covid patiënten waren, namelijk mijn dorp in spanje). Daar kwam ik zo op rust dat ik amper/ geen symptomen meer had.
Eens ik terugwas van mijn vakantie begon het weer, ook omdat ik had gehoord op het nieuws dat de situatie in België door de Covid verergerd was en voelde me op dat moment veiliger in mijn dorp dan in België.
Nu zijn mijn symptomen niet meer zo erg als in het begin, ik heb een paar dagen een benauwd gevoel, maar dan let ik op mijn ademhaling en gaat het (soms) wat beter. Ik heb dan ook een week of 2 waar ik me perfect voel.
Tijdens die aanvallen krijg ik wel de gedachten dat het met mijn hart te maken heeft en begin ik weer te piekeren. Al weet ik dat de kans klein is dat het aan mijn hart ligt, aangezien ik maar 23 ben en niet rook en geen alcohol drink.
Mijn vraag is: kan hyperventilatie zo een enorme invloed hebben op uw leven? Of lijkt dit meer op een burn-out?
Het is misschien wel handig om te vermelden dat ik in oktober naar de dokter ben gegaan omdat ik 1 week lang dezelfde symptomen had en de dokter zei dat mijn hart prima was en dat ik een paniekaanval had. (door mijn examens)
Nu vind ik het alleen raar dat dit maanden lang duurt, soms denk ik dat ik mijn oude leven niet meer terug zal krijgen.
Wat vervelend voor je om je zo te voelen, ik herken veel. Ik ben geen arts of psychiater, maar kan vanuit mijn eigen ervaring spreken. Ik had voor mijn burn out al veel paniekaanvallen, ademhalingsproblemen en hartkloppingen. Dat kan heel eng voelen en je enorm in de weg staan in het dagelijks leven. Gezien je aangeeft dta je ook een piekeraar bent, zou ik aanraden om met de arts mogelijke antidepressiva te bespreken. Er zijn varianten die ook heel goed werken om het angstige gevoel te beperken, naast het depressieve. Ik ben ook geen farmaceutisch vertegenwoordiger, echt waar! Antidepressiva hebben mij nu voor de 2de keer door heftige tijden geholpen. Ja er is stigma en ja het f*cked even met je hoofd en ja, je seksleven zal leiden. Maar wellicht helpt het om je door deze periode heen te komen.
Nog belangrijker is om de arts te vragen naar een doorverwijzing voor geestelijke gezondheidszorg. Wat voor vorm van therapie je ook kiest, praten, reflecteren en gezonde coping aanleren kan een wereld van verschil maken.
Ik heb ook een paar nuttige links waar ik veel aan gehad heb in paniek:
https://m.youtube.com/watch?v=YeM2yhULSVM&feature=youtu.be
https://www.helpguide.org/articles/stress/quick-stress-relief.htm
Sterkte <3
T

Verhaal 41 - Nu ik de verhalen hier gelezen heb...
Ik vind het schandalig hoe werkgevers met hun personeel omgaan het lijkt mij beter meer te doen aan preventie.
Merk dat ik teveel over mijn grens ben gegaan en ook HSP heb dus dubbel op
Kom mijn bed niet uit hele lichaam doet zeer, loop vaak te huilen terwijl ik altijd sterk ben ongelofelijk dat dit gebeurt, zelfs dit schrijven kost moeite.
Dus ik wacht eerst de afspraak bedrijfarts af, maar daar ben ik ook bang voor dat hij mij niet serieus neemt heeft iemand een tip.
Voor anderen die dit herkennen veel succes ermee, zoek aub hulp.
Groet Inge
Zo te lezen zijn het inderdaad klachten van overspannen zijn, zeker je schouders en nek als je daar teveel last van hebt heeft dat weer consequenties voor andere lichaamsdelen, maar ben natuurlijk geen arts.
Ik zou een goede coach zoeken en verder op internet kijken.
Zo te lezen wil je niet toegeven aan een burn-out, ik nl. Ook niet, maar zit er middenin.
Ik wens je veel sterkte want het is vervelend als je klachten hebt en niet weet waar het vandaan komt.
Groet van Inge
Je hoeft niet meer of minder te zeggen tegen de huisarts of bedrijfsarts dan hoe je je voelt. Want dat is wat het is. En weet dat het ontzettend veel tijd kost. Accepteer dat wat is, vecht er niet tegen. Wees lief voor jezelf.
Veel sterkte!
Verhaal 42 - Hopelijk gaat de cognitieve therapie helpen om anders te denken
Verhaal 43 - Diepe dalen en enkele goede momenten
Ik zit sinds enkele maanden in een burn-out en dat gaat met diepe dalen en enkele goede momenten. Nu heb ik tijdens deze burn-out voornamelijk last van constante duizelingen en een spacend gevoel herkennen jullie dit? En kan dit maanden duren?
Gr.
Verhaal 44 - Wanneer erg genoeg om ziek te melden?
Ik kan natuurlijk niet voelen wat jij voelt.
Ik zelf kon gewoon echt niet meer. Al zou ik het willen. Maar als ik het zo lees heb je nog enigssinds de kracht om uberhaupt naar werk te gaan. Ik wil je een tip geven. Ga niet door tot dat je echt maar dan ook echt niet meer kan... Dan ben je verder van huis. Dus niet denken is het wel erg genoeg om nu al ziek te melden. Of neem een tijdje vrij!
Dus: ziek melden. Neem jezelf serieus!!
Sterkte 💪🏼
Dus: ziek melden. Neem jezelf serieus!!
Sterkte 💪🏼
Dus: ziek melden. Neem jezelf serieus!!
Sterkte 💪🏼
Dus: ziek melden. Neem jezelf serieus!!
Sterkte 💪🏼
Verhaal 45
Medio / Eind september ging het snel bergafwaarts angstklachten namen erg toe (trillen, koude voeten, sterke/snelle hartslag, spierspanning, raar branderig gevoel in m'n hoofd) en ik begon allerlei dingen aan mezelf te merken.
Typfouten namen toe, m'n geheugen werd slechter (niet alleen korte termijn, maar ook andere zaken kan ik me moeilijker of soms niet herinneren), m'n zicht werd wat waziger (nog steeds last van), kom soms niet op woorden en zelfs fijne motoriek werkt minder goed dan voorheen. Heb ook in de supermarkt een keer achter een kar van iemand anders gestaan. Hobbies zoals gamen en mountainbiken kan ik momenteel amper door overprikkeling / beperkte conditie. Wel wandel ik elke dag.
Bij een kerkelijke bijeenkomst waar muziek werd gespeeld door een bandje (versterkt) raakte ik overprikkeld en ben ik hyperventilerend en huilend de kerk uitgerend om weer tot rust te komen.
Inmiddels (nu eind november) ben ik 4 weken geleden gestart met Sertraline en merkte ik na 2 weken (25 mg) gelukkig al wat verbetering in m'n stemming en wat afzwakking van m'n angstklachten. Ik zit nu 2 weken op 50mg en hoop op verdere verbetering. Ik slaap nog steeds maar tot een uur of 5 sochtends (inslapen met 5mg Zolpidem doe ik al 3 maanden), maar dat is al meer dan een maand geleden.
Werken gaat nog steeds amper maar ik kan me wel wat beter concentreren op algemene dagelijkse dingen en heb wat meer plezier in dingen. De voelbare hartslag is nog de hele dag aanwezig. Spierspanning ervaar ik de ene dag meer dan de andere.
Op sommige momenten ben ik emotioneel omdat ik weinig voorruitgang merk en zo graag weer verder wil met m'n oude leven van lekker wekker, sporten en dergelijke. Ik mis het het verschrikkelijk. Ook heb ik het er moeilijk mee dat ik medicatie nodig heb om de boel een beetje onder controle te krijgen en de weg naar boven verder op te pakken (want daar ben ik mee bezig!)
Gelukkig zijn er diverse mensen in m'n omgeving die er voor me zijn en hoef ik niet alle dagen alleen door te brengen.
Eind zomer 2017 ben ik gestart met hardlopen. Zo'n 3x in de week. Mijn vader die veel overgewicht heeft wilde graag afvallen dus toen ben ik samen met hem gaan sporten op de sportschool 2x per week. In het eerste kwartaal van 2018 viel het me op dat ik bij omhoog kijken wat trilling voelde in mijn nek. Daar maakte wel druk om, maar niks mee gedaan. Een tijdje later kreeg ik last van spiertrekkingen op willekeurige plekken. Ik ben toen gestopt met sporten. Ik dacht dat ik mijn spieren overbelast had. Ik ben toen ook naar een neurolog geweest. Die deed en paar "standaard" onderzoekje maar kon niks vinden. Een tijdje later toen de spiertrekkingen erger werden begon ik me echt zorgen te maken en ben nogmaals. Ik was bang Parkinson te hebben en ben toen halverwege voor een second opinion naar een andere Neuroloog gegaan voor onderzoek. Hier werd echt op trillingen gemeten met een speciaal apparaat. Daar kwam niks uit. Ik maakte me wel echt zorgen, maar probeerde het naast me neer te leggen. Eind 2019 ging het steeds slechter met mijn oudste dochter op school. Mijn dochter werd gepest en veel van de stress die zij daardoor had werd this afgereageerd. Dit gaf erg veel extra stress en zorgde voor de nodige discussies in huis. Dit verhoogde uiteraard ook mijn stress. Rond deze tijd kreeg ik veel last van pijn in mijn maagstreek. Ik heb toen veel onderzoeken gehad. Echo's, gastroscopie. Dit gaf nog meer stress. Men kon niet vinden wat het was. Ondertussen maakte ik me steeds meer zorgen om mijn dochter, want het ging steeds slechter op school. Ik kreeg ook steeds meer last van mijn spieren en het was me opgevallen dat ik af en toe tijdens oplopende discussies met mijn dochter ineens kwijt was waar de discussie nou precies over gingen. Mijn angst voor Parkinson sluimerde nog steeds op de achtergrond en aangezien ik dacht dat Parkinson bijna altijd gevolgd werd door Alzheimer ging ik opnieuw naar de neuroloog. Deze verwees me door naar de top-neuroloog op dit gebied in Groningen. Dat een gesprek gehad en wat testjes, maar volgens haar niks aan de hand. Dit was in oktober 2019. Ik besloot het te laten rusten. In die tijd ging ik een keer met mijn dochter naar een grote zandkuil in een bos. Mijn dochter daagde me uit zo snel mogelijk er omheen te rennen. Ik deed te gek. Werd heel duizelig en kreeg wat ik nu denk dat een paniekaanval was. Hierna heb ik nog 2x zo'n aanval gehad en ik durfde met moeite nog ergens alleen met de auto naar toe. Bang voor een aanval. Achteraf gezien was ik toen al overspannen. In februari gebeurde er iets traumatisch waardoor ik volledig doordraaide. Ik bleef hier maar over piekeren. Elke dag was ik hiermee bezig. Volop tijd om te piekeren, want Corona was intussen uitgebroken en mijn bedrijf aan huis kwam hierdoor ook tot een halt. Maakte me elke dag vreselijk zorgen vanwege dat trauma en daar kwam Corona ook nog eens bovenop. Veel extra stress, kinderen online lessen, wat niet lekker liep. Oudste dochter nog verder in de stress. En toen kwam ik er ineens achter dat ik bepaalde dingen niet meer wist. Dingen als de geboorte van mijn 2e dochter, hoe de kinderkamer van mijn dochter er vroeger uit zag, dat de schildpadden vroeger ook op de logeerkamer gestaan hadden. Ik praatte er met de dokter over, maar die gaf het op stress. Ergens april vergat ik zoveel dat ik overtuigd was Alzheimer te hebben. Ik werd depressief. Ik ging hele dagen op de bank zitten. Dag in dag uit. Zeker dat ik afscheid moest gaan nemen van mijn gezin. Ik kreeg veel lichamelijke problemen met mijn sporten door het stilzitten waardoor ik me nog meer druk maakte. Zoveel krachtverlies dat ik bang was in een rolstoel te komen. 1 julli een hersenscan laten doen en een neuro psychologysche test gedaan. Uitkomst was dat ik geen Alzheimer had. Maar mijn geheugen is intussen steeds minder en een minder geworden en de stress steeds hoger. Ontussen kan ik bijna niks meer onthouden, maar mijn omgeving blijft zeggen dat het stress is een geen Alzheimer. Het leven voelt alsof het niet echt gebeurd en ik ben heel vaak overstuur, want overtuigd van Alzheimer. Hier een opsomming van een aantal dingen die me regelmatig overkomt:
Veel algemene kennis kwijt. Zaken van vroeger en zaken op kortere termijn.
Gesprekken moeilijk kunnen volgen. Soms na enkele zinnen de draad al kwijt zijn.
Iets lezen/schrijven, afgeleid en dan niet meer weten waar ik gebleven was of wat ik wilde schrijven.
Geen of met heel veel moeite opsomming van enkele woorden/namen/korte teksten kunnen onthouden.
Iets willen zeggen/opzoeken/ doen en het ineens kwijt zijn.
Met enige regelmaat na moeten denken over mij wel bekende woorden en namen in gesprekken. Bijv. iets willen zeggen over je pols en niet op het woord pols kunnen komen. Wel de persoon kennen, niet op de naam komen. Soms komt het vrij vlot, soms echt later. Namen komen soms helemaal niet, dan moet ik vragen. Tig BN'ers ken ik, maar kom gewoon niet of niet meteen op de naam.
Mij wel bekende woorden komen soms toch ineens vreemd voor qua schrijven. Ik twijfel regelmatig how iets te schrijven. Moet ligt met ch of met een g? Moet zegt met ch of g? Dat had ik eerder niet.
Geen echt goed beeld in mijn hoofd kunnen vormen van de gezichten van familieleden en mensen die ik ken. Wel altijd herkenning als ik ze zie.
Veel vergeten op korte alswel lange termijn. Soms iets zien (bijv. de tijd op een klok) en enkele seconden later het niet meer weten. Iets doen en paar sec. Mijn rits dichtdoen en paar sec later ma afvragen of ik mijn rits wel dichtgedaan heb.
Niks meer kunnen reconstrueren ouder dan 1 dag. Wel flarden weten, maar echt geen dag kunnen reconstrueren. Soms enkele uren na het feit al niet meer weten dat ik met mijn vrouw en de hond gewandeld heb of wat wie ik tegengekomen ben.
Soms niet kunnen onderscheiden van geluiden. Bijv. cirkelzaag en slijptol op afstand. Niet kunnen plaatsen waar een geluid op afstand vandaan komt (richting). Beiden vroeger zeer eenvoudig.
Telkens weer over (soms dezelfde) woorden moeten nadenken hoe je ze ook alweer spelt. Dingen als ineens de neiging om het woord "ze" als "se" te schrijven, maar dan iets later door hebben dat dit niet klopt.
Iets na veelvuldig herhalen onthouden via ezelsbruggetje en toch een paar uren/dagen later weer kwijt zijn.
Ik voel me de laatste tijd verward. Bijvoorbeeld als ik schoenen voor wandelen en gewone schoenen zie naast elkaar moet ik nadenken welke ik moet hebben, terwijl ik dat zou moeten weten. Dat ik eerst even na moet denken waar op mijn telefoon een icoontje staat waarvan ik weet dat hij op 1e pagina staat.
Ik vind informatie heel snel te veel.
Ik kan dingen niet goed op een rijtje zetten. Weet niet wat waar op mijn lijstje staat.
Laatste tijd steeds meer nadenken over heel simpele dingen. Denken gaat constant moeizamer.
Het is soms net of dit allemaal niet echt is.
Laatste tijd heb ik vaak verkeerde woorden in hoofd. Wil het woord afdeling in een zin zeggen en dat zeg ik ook, maar denk dan het woord afbeelding.
Laatste tijd elke ochtend in bed gaan al mijn gedachten door elkaar heen. Heel veel niet logische zinnen. Geen samenhangend verhaal. Heel af en toe komen er niet bestaande woorden tussendoor. Heb er geen controle over. Soms denk ik dingen en dan ineens heb ik door dat het echt onzin is. Als ik uit bed ga gaat dat weg.
Bijna alles wat ik wegleg wat niet op een vaste plaats ligt weet ik niet meer te vinden.
Eigenlijk ben ik heel vaak iets kwijt als ik het net gedaan heb.
Laatste tijd ook vaker verward.
Enkele voorbeelden;
Gisteren: Ik wil de luxaflex opendraaien. Dit is al maanden naar links draaien, toch probeer ik naar rechts te draaien en als ik merk dat dat niet gaat denk ik hij moet toch echt rechtsom, om er 2 sec later achter te komen dat het toch linksom moet. Waarom geven mijn hersenen het signaal van rechtsom? Ik zou dat moeten weten.
Vandaag: ik ben al een tijd wakker, maar ben blijven liggen malen in bed. Ik zie on de douche een insect dat ik naar buiten wil doen. Daarvoor moeten de lamellen omhoog. Die lamellen hebben we al jaren en dit type werkt overal hetzelfde. Vervolgens ben ik zo'n 2 sec in de war en kijk eerst naar links naar het draaistokje en dan naar rechts naar het touwtje en weet heel even niet wat te doen. Dan bedenk ik me dat ik het touwtje moet hebben.
Ik vind die verwarring erg angstaanjagend en wil het mijn vrouw vertellen. Ik begin te vertellen en kom bij het gedeelte waar ik de lamellen omhoog will doen. Dan raak ik weer kort in de war. Wou ik de lamellen nou omhoog doen met het touwtje of wou ik ze kantelen met het stokje? Kort nadenken. Ik wou de lamellen omhoog. Maar vanwaar de verwarring?
Ik wil nogmaals aan mijn vrouw precies uitleggen wat er nu gebeurde. Dan raak ik weer kort in de war met exact dezelfde vraag als die ik net voor mezelf beantwoord heb: Wou ik de lamellen nou omhoog doen met het touwtje of wou ik ze draaien met het stokje? Weer kort nadenken. En het juiste antwoord is er weer.
En datzelfde overkomt me zo nog een derde keer als ik overstuur raak en nogmaals een poging doe.
Met lichtknopjes heb ik het soms ook. Zie dat die naar beneden geschakeld is en toch geven mijn hersenen door je moet naar beneden drukken. Waarom kort dat signaal. Ik doe het uiteindelijk wel goed.
Als ik door ons park loop en ik loop terug. Dan moet ik het 2e zijweggetje rechts pakken. Het eerste weggetje en het 2e lijken inderdaad iets op elkaar. Toen ik nog gezond was haalde ik ze ook wel eens door elkaar. Maar nu moet ik bij het tweede weggetje telkens weer kijken of dit het eerste weggetje is. Als ik eenmaal bij het eerste weggetje ben komt soms even dat gevoel dat ik het verkeerde weggetje heb. Dit overkomt me nu al enkele dagen.
Dat samen met dat ik zo ongelooflijk veel vergeet maakt dat ik als maar banger voor Alzheimer wordt en me alsmaar verwarder voel, terwijl Dokter, Neuroloog en mijn vrouw maar blijven zeggen dat het ligt aan de stress en aan het het slaaptekort dat ik nu al ruim een half jaar heb.
Hebjij ook ervaring met dergelijke verwarring?
Mijn huisarts en een psycholoog die ik eens sprak zeggen dat dit stress kan zijn, maar ik ben zoveel geheugen kwijt. Ik blijf gewoon bang voor Alzheimer.

Verhaal 46
Vol goede moed en bruisend van energie begon ik met mijn nieuwe baan en vond het geweldig maar sinds paar maanden klachten zoals hartkloppingen, druk op de borst, erg emotioneel, moe en ook op mijn vrije dagen had ik het gevoel dat mijn lijf niet meer kon ontspannen. Begon ook steeds meer en vaker fysiek te kwakkelen. Sinds paar ween vreselijke paniekaanvallen gekregen , extreem moe en hele dagen huilen.... volgens huisarts en meteen ook iemand van GGZ dus flinke burn-out.
Ben helemaal mezelf kwijt... ik altijd positief, bruisend van energie, geweldig leuk maar ook druk sociaal leven, ik ben totaal een schim van wat ik was...
Advies; rust, rust en nogeens rust, oxazepam en wekelijks gesprek met psycholoog, wie kan mij vertellen hoelang dit gaat duren??
Verhaal 47
Heb altijd teveel gedaan en nooit nee kunnen zeggen.
In juni liep ik als het ware tegen een muur.
Duizeligheid, gespannen, hartkloppingen, maagklachten en heel erg moe.
In het begin leek het opknappen redelijk vlot te gaan tot in in september een terugval kreeg
Weer wat opgeknapt en nu al weer een poos een terugval , niet zo heftig als in het begin maar wel maagklachten en vooral veel last van nek en schouders (spanning) en spanning op mijn hoofd net of er een te strakke muts op zitten. Ik weet dat het tijd nodig heeft maar zou me zo graag weer lekker voelen
Verhaal 48
Eigenlijk voel ik me ten einde raad..
ik ben nu sinds april 2019 ziek (het is nu december 2020) met een tussenpauze van een half jaar waarin ik me voelde alsof ik de hele wereld weer aan kon. Maar juni dit jaar ging alles weer mis. Ik was OP ik kon niet meer ik belde mijn vader (tevens mijn baas) op en ik zei tegen hem dat ik niet meer kon. Hierdoor kreeg ik hyperventilatie. Het gekke was. Op dat molent kon ik nog dingen doen.. ik ging nog naar het pretpark, ik speelde escaperooms. Maar het lijkt wel dat het steeds erger en erger word! Het voelt soms alsof ik gek word. Ik voel me ‘wazig’ en enorm licht in mn hoofd. Ik zit veel alleen, wat mij ook somber en nutteloos laat voelen.. ik ga naar fysio’s die zeggen dat ik er ‘alleen’ voor sta, psycholoog die vind dat ik ‘uitbehandeld’ ben. Huisartsen die niet zo goed weten wat te doen.. ik ben na mijn gevoel ten einde raad.
WIE HEEFT TIPS?
Verhaal 49
Laat ik beginnen met het feit dat ik altijd wel positief ingesteld ben (geweest). Bij mij is het glas altijd half vol in plaats van half leeg. Maar ook ik ben een slachtoffer geworden van een heftige burn-out.
Voorop gesteld ben ik nog steeds bezig met de acceptatie ervan. Inderdaad, ik dacht altijd dat het me niet zou overkomen. Ik werk sinds 2000 als politieagent en heb een hoop vervelende dingen meegemaakt. Ik had daar gek genoeg nooit moeite mee. Een reanimatie, een lijkvinding, en zwaar ongeval op de snelweg enzovoort. Het was maar werk. Maar juist de dingen die dichtbij gebeurden hebben me waarschijnlijk geraakt.
Eigenlijk is de boog sedert 20 à 21 jaar gespannen en zo gebleven. Mislukte relaties, onstabiele thuissituaties, overlijdens van dierbaren, conflicten met de werkgever, noem maar op.Waar ik waarschijnlijk de fout heb gemaakt is het negeren van signalen van de burn out en mijzelf voordoen als drager van een olifantenhuid. Met andere woorden, ik ben keihard doorgegaan met leven.
Nu leef ik met de gevolgen. Sinds 2012 ben ik volcontinue gaan werken met regelmatig nachtdiensten. In 2017 werd ons zoontje geboren en
Verhaal 50

Verhaal 51
Verhaal 52
Verhaal 53
Ik zit inmiddels 7 maanden thuis met een burn-out. Slechte periodes wisselen zich af met betere periodes. Nu heb ik soms dagen waarbij ik mij vooral lichamelijk heel zwakjes voel. Slappe benen en het gevoel van flauwvallen herkennen jullie deze lichamelijk klachten?
Mvg
Verhaal 54
Gisteren: Ik wil de luxaflex opendraaien. Dit is al maanden naar links draaien, toch probeer ik naar rechts te draaien en als ik merk dat dat niet gaat denk ik hij moet toch echt rechtsom, om er 2 sec later achter te komen dat het toch linksom moet. Waarom geven mijn hersenen het signaal van rechtsom? Ik zou dat moeten weten.
Vandaag: ik ben al een tijd wakker, maar ben blijven liggen malen in bed. Ik zie on de douche een insect dat ik naar buiten wil doen. Daarvoor moeten de lamellen omhoog. Die lamellen hebben we al jaren en dit type werkt overal hetzelfde. Vervolgens ben ik zo'n 2 sec in de war en kijk eerst naar links naar het draaistokje en dan naar rechts naar het touwtje en weet heel even niet wat te doen. Dan bedenk ik me dat ik het touwtje moet hebben.
Ik vind die verwarring erg angstaanjagend en wil het mijn vrouw vertellen. Ik begin te vertellen en kom bij het gedeelte waar ik de lamellen omhoog will doen. Dan raak ik weer kort in de war. Wou ik de lamellen nou omhoog doen met het touwtje of wou ik ze kantelen met het stokje? Kort nadenken. Ik wou de lamellen omhoog. Maar vanwaar de verwarring?
Ik wil nogmaals aan mijn vrouw precies uitleggen wat er nu gebeurde. Dan raak ik weer kort in de war met exact dezelfde vraag als die ik net voor mezelf beantwoord heb: Wou ik de lamellen nou omhoog doen met het touwtje of wou ik ze draaien met het stokje? Weer kort nadenken. En het juiste antwoord is er weer.
En datzelfde overkomt me zo nog een derde keer als ik overstuur raak en nogmaals een poging doe.
Met lichtknopjes heb ik het soms ook. Zie dat die naar beneden geschakeld is en toch geven mijn hersenen door je moet naar beneden drukken. Waarom kort dat signaal. Ik doe het uiteindelijk wel goed.
Als ik door ons park loop en ik loop terug. Dan moet ik het 2e zijweggetje rechts pakken. Het eerste weggetje en het 2e lijken inderdaad iets op elkaar. Toen ik nog gezond was haalde ik ze ook wel eens door elkaar. Maar nu moet ik bij het tweede weggetje telkens weer kijken of dit het eerste weggetje is. Als ik eenmaal bij het eerste weggetje ben komt soms even dat gevoel dat ik het verkeerde weggetje heb. Dit overkomt me nu al enkele dagen.
Dat samen met dat ik zo ongelooflijk veel vergeet maakt dat ik als maar banger voor Alzheimer wordt en me alsmaar verwarder voel, terwijl Dokter, Neuroloog en mijn vrouw maar blijven zeggen dat het ligt aan de stress en aan het het slaaptekort dat ik nu al ruim een half jaar heb.
Hebben mensen ervaring met dergelijke verwarring?
Verhaal 55
https://happygiraffe.nl/hoe-een-poedel-genaamd-pepper-mijn-leven-redde-het-verhaal-van-mijn-burn-out-en-de-weg-naar-herstel/
Dit is het verhaal van hoe ik in september 2019 keihard onderuit ging, in een burn-out terechtkwam en hoe een poedel genaamd Pepper met mij mijn eerste stappen zette naar herstel. Dit is mijn verhaal, een terugblik langs mijn valkuilen en een frisse blik in het hier en nu en naar de toekomst. Ik hoop dat dit ook een verhaal is van hoop en een waarschuwing mag zijn voor velen die op dit moment op hun tandvlees lopen, met hun werk, met kinderen thuis tijdens de corona-lockdown, met de onzekerheden die het leven te bieden heeft maar nu vele malen groter zijn dan we in generaties gewend zijn.
Pepper de Koningspoedel
De eerste waarschuwing
Ik neem je mee terug naar maart 2019. Ik was vroeg in de ochtend aanwezig op een advocatenkantoor aan de Zuid-as in Amsterdam. Een leuke en gewaardeerde klant waar ik een groep jonge advocaten de basis van relatiemanagement zou gaan bijbrengen. Toen ik de parkeergarage inreed voelde ik me licht in mijn hoofd. Mijn handen tintelden. ‘Niks van aantrekken,’ zei ik tegen mezelf. Gewoon doorgaan was mijn devies.
Ik ging naar boven en trok me terug op de wc. Even rustig worden. Het ijswater liep door mijn aderen. ‘Niets aan de hand,’ zei ik tegen mezelf. Nog snel even naar benden om te roken en dan beginnen. De weinige lichaamsbeweging die ik mezelf gunde op een werkdag was naar buiten om te roken. Behoorlijk ongezonde hobby.
De workshop begon. Ik probeerde rustig over te komen, maar van binnen stond ik in brand en bevroor ik tegelijkertijd. Ik kreeg maar de helft mee van wat de deelnemers tegen me zeiden. Onder de tafel zat ik met mijn smartwatch mijn hartslag te bekijken. 120-130 slagen in rust. Niet normaal. Ik raakte in paniek. Mijn hoofd werd licht. Ik deed wat ik nooit had verwacht dat ik zou doen. Ik verontschuldigde me, liep naar de receptie en vroeg om een ambulance. Ik was toen 44 en had geen geschiedenis met hartklachten, maar ik was bang dat dit er een was: een hartaanval.
Het VUMC is op de Zuid-as, dus de ambulance was zeer snel ter plekke. De broeder en zuster ontfermden zich over mij. Mijn bloeddruk, zuurstofgehalte en hartslag werden gemeten. Niks aan de hand, althans, geen hartaanval. Wel hyperventilatie en verlamd door angst. “U bent wel wat zwaar meneer en ik ruik dat u rookt. Dat zijn welrisicofactoren,” sprak de ambulancezuster me streng toe.
Ik meldde me ziek en nam een week rust, alle afspraken, coachings en workshops uit mijn agenda. Een week rust, dát zou wel genoeg zijn.
Ik veranderde niks aan mijn gedrag, ik rookte een pakje per dag en mijn beweging was niet meer dan naar buiten om te roken of op en neer lopen naar de school van mijn kinderen (als ik daar al de tijd voor nam.)
De maanden na maart werden nog drukker, ik had dagen dat ik begon in Groningen (ik woon in Hilversum) en de avond afsloot in Eindhoven. Thuis was ik alleen lijfelijk aanwezig, ik was op zijn minst ongezellig naar mijn vrouw en mijn kinderen.
In de zomer van 2019 ging ik op vakantie in Italië. De plek waar ik me altijd volledig op mijn gemak voel, in balans ben en tot rust kom.
Het strand van Domaso, Lago di Como, Italië
Begin augustus pakte ik de draad weer op. Waar de zomer voor veel mensen een rustige periode is, zat ik toch weer vol met werk. Na maanden aandringen bij mijn directie, mocht ik eindelijk iemand aannemen voor in mijn team om werk van mij over te nemen. Ik had meer opdrachten dan tijd.
Op 1 september begon mijn nieuwe collega. Alleen nog even een paar maanden inwerken, en dan zou ik eindelijk weer meer ruimte hebben in mijn agenda. Ik negeerde vrolijk alle signalen die mijn lichaam me probeerde te geven. Ik kreeg regelmatig hoofdpijnaanvallen.
Op zondag ingecheckt in een hotel in Eindhoven om maandagochtend bij een nieuwe klant een workshop te geven. Ik ging naar bed met migraine, heb ’s nachts een paar keer in de badkamer van mijn hotelkamer mijn maaginhoud eruit gegooid (kwam vast door de saté, vertelde ik mezelf).
Klant afgebeld, klant teleurgesteld, ik vol met schaamte.
De Ontkenning
Die dag ging ik naar de huisarts: “Ik ben bang dat ik een burn-out heb,” zei ik. Ik vertelde over mijn symptomen. Het advies: afschalen, rustig aan doen, misschien naar een psycholoog.
Een psycholoog? Waarom? De huisarts begrijpt me niet. Daar heb ik helemaal geen tijd voor! Ik móét door, en rustig aan doen kan ook niet. Mijn directie ziet me aankomen! Alexander gaat even rustig aan doen! Er staan drie grote nieuwe programma’s op punt van beginnen! Alexander gaat rustig aan doen! Die huisarts spoort niet!
Al deze gedachten vlogen door mijn hoofd. Ik wilde het gesprek niet aan met mijn directie (ik durfde het gesprek niet aan met mijn directie). Wat als ze me ontslaan omdat ik rustiger aan moet doen? Wat als ze mijn contract niet verlengen dat op 1 januari afloopt. Doorgaan Alexander, gewoon doorgaan.
En ik ging gewoon door. In Almere heb ik tijdens een teamcoaching een coachee volledig afgefakkeld (sorry nog daarvoor, je weet wie je bent als je dit leest). Gas erop, klaar met smoesjes en excuses, beet ik hem toe.
Die middag, door naar Eindhoven. Een avondsessie tot 22.00 uur en dan door naar Heerlen om een hotel in te gaan voor de volgende dag. Ik belde mijn vrouw. Ik voelde me rot. Ik was de controle kwijt. Alleen nog even dit programma opstarten en dan ga ik rustiger aan doen, vertelde ik haar.
De crash
De volgende ochtend in Heerlen. Een intake met een nieuwe coachee. Het ijswater liep weer door mijn lijf, het stroomde mijn hersenpan in. Ik kreeg kortsluiting, ik nam niks meer op, ik wilde nog maar één ding: Weg hier! Weg hier!
Ik informeerde mijn nieuwe collega die mee was om ingewerkt te worden dat ik me niet goed voelde. Daarna nam ik de benen. Naar buiten. Roken. Ik werd maar niet rustig. Ik belde mijn vrouw: ‘Ik kan het niet meer, ik ben op, ik ben kapot,” de tranen kwamen. Ik liep helemaal leeg. Mijn vrouw zou met de trein uit Utrecht komen om mij en mijn auto op te halen. Ik was leeg. Gebroken, voorbij schaamte. Het interesseerde me allemaal helemaal niets op dat moment wat Jan en alleman er van zou vinden.
Ik rookte mijn laatste sigaret, geen sigaretten meer. Bietsen bij iemand op straat. Nog een sigaret. Ik dacht weer terug aan maart in Amsterdam. Toch een hartaanval? Nee dat kon niet, toch?
Na twee uur kwam mijn vrouw. Ik omhelsde haar, ze reed me naar huis. Ik was leeg. Thuis kroop ik in bed. Ik wilde even niemand spreken. De telefoontjes van mijn directie drukte ik weg. Ik kon niks meer en ik wilde niks meer.
Burn-out
Als iemand ooit zegt dat een burn-out niet bestaat, heeft ‘ie er zelf nooit een gehad. Ik sliep, als ik wakker was piekerde ik, weer een week vrij nemen? Of twee weken? Dan kan ik toch weer aan de slag? Klanten belden, ik drukte ze weg. Klanten mailden, ik stuurde de mailtjes door naar het secretariaat of naar de directie. Er volgde een afspraak met een bedrijfsarts: burn-out, time-out dus.
Een paar weken rust? Een maandje rust? Dan kan ik er toch weer tegenaan? Nee: was het antwoord van mijn vrouw, de bedrijfsarts, mijn directie, mijn familie, mijn vrienden.
Ik mocht niet meer communiceren met mijn klanten van mijn directie. Ze mochten niet weten wat er aan de hand was. Burn-out mocht niet uitlekken naar mijn klanten. Ik gehoorzaamde, bang voor conflict, bang dat mijn contract niet verlengd zou worden.
Dat contract? Dat werd niet verlengd. Ik kon niet snel genoeg meer “leveren” bij onze klanten. Ik kon niet “productief” zijn. Alle klanten waren nu overgenomen door de directie of door externen (nu wel, niet toen ik het het meeste nodig had.)
Pepper de Poedel
Op een zaterdagvond in de herfstvakantie zat mijn vrouw (weer) te zoeken naar een hypoallergene hond. Ze vond er een. Pepper de Koningspoedelpup. Ze belde met de fokker. We konden zondagmorgen komen kijken. Ik wilde al heel lang weer een hond. Onze vorige hond was al 10 jaar dood. Toen hij dood ging ontdekte ik dat ik eigenlijk allergisch was. Ik had geen medicatie meer nodig voor mijn longen (ik rookte toen al een paar jaar niet meer, tijdens WK 2010 in de halve finale weer begonnen. Dom).
We gaan morgen kijken, waar moeten we heen? Noord-Oost Groningen, 2,5 uur in de auto.
We gingen, het hele gezin, mijn twee jongens van toen 4 en 11, mijn vrouw en ik. Na lang rijden kwamen we aan. Een boerderij langs een spoorweg. Daar zat hij. Pepper. Er was gelijk een klik tussen mijn jongste zoon en Pepper. De rest van het gezin was 10 seconden later ook smoorverliefd. Lieve, vrolijke Pepper. We handelden de formaliteiten af en namen Pepper mee naar huis. Op weg naar huis deden we allemaal stemmetjes, alsof we Pepper waren, met een Gronings accent.
Ik had mezelf, en mijn gezin, beloofd om te stoppen met roken als we Pepper hadden. Ik wilde de kans minimaliseren dat, mocht hij toch ietsje minder hypoallergeen zijn, ik weer last van mijn longen zou krijgen. Ik rookte op een parkeerplaats onderweg mijn laatste sigaret.
Naar buiten en lopen, terug naar de natuur
De dagen en maanden die volgden waren Pepper en ik onafscheidelijk. Hij gaf me ritme en structuur. Eerst, als pup, 5 tot 7 korte wandelingen per dag. Op tijd uit mijn bed, een pup doet niet aan uitslapen. Hoe groter Pepper groeide, hoe langer de wandelingen werden. Lekker op de hei in Bussum, in het park hier in de Hilversumse Meent. Wandelen met Pepper betekende ook goed letten op zijn lichaamstaal. Wat wil hij, wat gaat hij nu doen? Het betekende ook letten op mijn lichaamstaal en mijn energie. Boos worden en Peper luistert niet meer, vanuit rust en duidelijkheid krijg ik meer van hem gedaan (werkt overigens ook bij kinderen 😉 )
Hoe heb ik alles laten gebeuren?
Wandelen met Pepper betekende ook veel tijd voor reflectie. Lopend nadenken over hoe ik alles had laten gebeuren. Hoe mijn angst voor conflict me had verhinderd om mijn grenzen te stellen. Hoe mijn angst voor verlies van mijn baan me had geleerd de signalen van mijn lichaam – compleet – te negeren. Hoe ik mezelf had aangeleerd dat boos en bang de enige emoties waren die ik nog toeliet. Maar omdat ik me afsloot voor het hele rijke pallet aan emoties sloot ik me ook af voor vreugde, plezier, verdriet, liefde, kameraadschap. Ik had mezelf, en daarmee mijn omgeving, tekort gedaan.
Ik had niet voor mezelf gezorgd en daardoor ook niet voor mijn gezin en uiteindelijk ook mijn klanten. Ik wist wel heel goed hoe het moest. Ik had veel coachees die tegen een burn-out aan zaten. Ik stuurde ze opbeurende tips en adviezen, geleide meditaties, boeken over mindfulness. Ik had alleen zelf niet gedaan wat ik mijn klanten wel adviseerde. Ik was een beroerde coach voor mezelf. Ik had hulp nodig.
De psycholoog en de coach
Ik kreeg hulp. Van een fantastische psycholoog uit Hilversum die me niet weg liet komen met mijn rationalisaties. Mijn herhaalde pogingen om NIETS te hoeven voelen. Ik ging weer voelen. Ik ging zelf weer mediteren. Ik ging zelf de boeken herlezen die ik anderen aanbevolen had en kocht twee meter aan nieuwe boeken. Ik verdiepte me in interpersoonlijke neurobiologie, in de theorie van de Nervus Vagus, in positieve neuroplasticiteit, traumabehandeling, pubers, hersenontwikkeling van kinderen tot en met adolescentie. Ik volgde online seminars. Ik hervond het contact met mijn diepste zelf en met dierbaren om me heen. Ik wilde weer verder.
Als een straal licht kwam mijn coach Sylvie in mijn leven. Ze hielp me met het hervinden van mijn levensmissie, ze hielp me in dialoog te gaan met mijn innerlijke gids. Ik maakte plannen, eerst in mijn hoofd. Ik las nog meer, ik volgde nog meer online seminars en summits. Ik wilde een happy giraffe zijn. Het idee waarmee ik in 2012 in eerste instantie voor mezelf begon, maar wat ik inruilde voor de identiteit van mijn latere werkgever waar ik eerst 5 jaar als zzp-er voor werkte.
Ik zette kleine stapjes. Ik rookte niet meer, door wandelen met Pepper was ik al 10 kilo kwijt (ondanks het stoppen met roken, waar veel mensen van aankomen). Ik registreerde een website. Spannend! Weer een stapje gezet. Ik las nog meer, mediteerde, had heel veel lol, liefde en warmte met mijn gezin en kwam steeds dichter bij mijn missie: een happy giraffe zijn.
Ik schreef me in bij de KvK, ik opende een zakelijke bankrekening, ik liet een website bouwen. Een super enthousiaste beginnende grafisch ontwerper ontwierp mijn nieuwe logo.
November werd december, ik begon oude contacten te informeren. December werd 1 januari 2021. De wedergeboorte van Happy Giraffe Coaching. Ik wil er zijn voor kinderen & tieners die hulp nodig hebben met sociaal emotionele vaardigheden. Ik wil er zijn voor volwassenen op zoek naar hun balans tussen hoofd, hart en lijf. Ik wil er zijn voor bedrijven om hun mensen te helpen om hun zakelijke doelen te halen en succesvol te zijn in het werk waar ze met passie en bezieling voor gaan. Ik wil er zijn met mijn nieuwe rugzak vol met persoonlijke ervaringen, nieuwe kennis van het brein en relatie tot je lijf en met mijn oude kennis en kunde om mensen te helpen om de meest succesvolle versie van zichzelf te zijn.
Happy Giraffe Coaching
Ik ben er nu. De Happy Giraffe, samen met Pepper de Poedel. Ik kan alleen niet altijd, ik wil wandelen met Pepper, genieten met mijn gezin, mijn vrienden en dierbaren. Ik wil verder met lezen en seminars en opleidingen. Maar als we onze agenda’s naast elkaar leggen vinden we vast wel een opening waarin we allebei kunnen. Met aandacht voor jou, zonder mezelf te vergeten.
Voeg zelf een verhaal toe

- ✓ 300+ therapeuten
- ✓ Snel een afspraak
- ✓ Ook online therapie
Corona-pandemie update:
Bij de meeste van de therapeuten op deze site kun je tijdens de lockdown nog naar de praktijk.
Toch liever online therapie?
Een deel van onze therapeuten biedt ook online (video) therapie aan.
Met vrienden online gezelschapspelletjes doen
Eenzaamheid:
Maak elke week tenminste één afspraak
Zelfhulpboeken:
Het drama van het begaafde kind
Melissa ziet je
Natascha lammers | Veenendaal | 14 jan 2021:
Warm, betrokken, kundig en professioneel
Hans de Jong | Eindhoven | 13 jan 2021:
Ik beveel je haar aan als steun en toeverlaat
Psycholoog Deventer
15 jan 2021:
Therapie Den Bosch - Sint-Michielsgestel
15 jan 2021:
Psycholoog Zutphen
| Disclaimer | Privacyverklaring | Reviews | Login | Aansluiten