Burnout - forum lotgenoten

Ik denk dat ik een burn out heb. Ik heb de afgelopen weken aardig wat beslissingen genomen en daardoor veel moeten regelen of nog te regelen.

 

Sinds 2 weken voelde ik me al niet zo lekker en afgelopen weekend kreeg ik de klap. Een soort van hyperventilatie. Sindsdien ben ik nog meer moe en uitgeput. Last van misselijkheid en hartkloppingen. Hoofdpijn enz.

 

Ik hoop dat hier mensen zijn die dit herkennen.

hallo,

ik wil graag me verhaal doen omdat ik merk dat ik stagneer in mijn herstel van burn out.

Momenteel kramp ik nu al 12 maanden met mijn burn out en de zonneschijn aan de eind van de tunnel heb ik nog niet gevonden.

Echter ben ik benieuwd of er meer mensen zijn die krampen met een burn out maar dan voornamelijk het aparte/nare malaisegevoel waar je dag in dag uit mee te maken hebt.

ik kan dit moeilijk accepteren omdat dit mijn leven beheers. het is zo'n apart gevoel dat het niet te beschrijven is in woorden. ik noem het vaak voorstadium van griep of juist herstel fase van een kater.

Graag zou ik met iemand in contact komen die dit gevoel ook ervaart en hoe hij of zei hier mee omgaat.

Nog midden -in en herstellende -van een burn-out.
Op werk gaat wel weer redelijk ,
ben weer hard aan proberen rustig er in te komen .
Alleen privé , nu bedoel ik ,

Buren en mensen waar je zelf altijd veel belangstelling voor had , juist als ze zelf ziek waren , was je er voor hen , en nu dikke vriendinnen met de naaste buurvrouw van mij
wie er nog niet zo lang woont , de mond vol over hen wat niet deugde , en nu de beste vrienden met elkaar , wat heb ik misdaan ?

Ze schrijven vol op face book over de leuke uitjes die ze met elkaar doen en spelletjes die ze samen doen. Nu kun je zeggen lees dat dan niet , maar ik ben een mens en heb face book , ik laat het niet door hun bepalen ,

Maar buiten dat knaagt het wel aan mij en
Doet het voor mijn situatie geen goed .

Twee jaar geleden ben ik uitgevallen van mijn werk vanwege burn-out klachten. Ik ben toen drie maanden volledig thuis geweest en daarna gaan re-integreren.

 

Ik werk nu sinds een jaar weer volledig, maar ik merk dat ik erg de rem erop heb. Ik ben zo onzeker om weer over mijn grenzen te gaan, dat ik eigenlijk stil sta in mijn ontwikkeling.

 

Ik weet niet goed hoe ik met die onzekerheid/angst om moet gaan. Hopelijk wordt het geleidelijk minder.

Ik werk in de jeugdzorg en er kwam een reorganisatie aan. Het werd mooi gepresenteerd en dat er betere zorg zou komen. Ik ging er helemaal voor. Vervolgens bleek het meer een bezuiniging te zijn, minder personeel en meer cliënten helpen.

Wat een teleurstelling. Als je het er niet mee eens bent, dan kon je beter vertrekken was de boodschap van het management. Dat was het dan; 10 jaar lang met liefde voor de cliënten en organisatie aan de slag. Altijd onbetaald overwerken. Altijd die extra dienst of even langer blijven, zodat er een extra activiteit kon worden gedaan in die krappe bezetting.

Ik kwam thuis en kon niet meer slapen. Vervolgens crashte ik volledig en werd trillend en angstig wakker. Ik durfde niet meer naar buiten. Van de één op ander dag was ik helemaal niets meer, machteloos in een hoekje en niet meer kunnen concentreren. Volledig uitgebrand, zoals dat zo fraai heet.

Wat ben ik blij hier een goede therapeut gevonden te hebben. Ik ben er nog lang niet, maar begin wel steeds meer voor mezelf te kiezen en me te richten op persoonlijke groei.

Als ondernemer in hart en nieren kon ik alles aan. Niets was me teveel en kon mensen echt enthousiast maken en motiveren.

Ergens merkte ik wel dat er meer spanning kwam en dat ik niet meer de uitdaging zag. Ook werd ik steeds minder vriendelijk.

 

Op een dag ging het lichtje uit. Ik kon niks meer en er was alleen maar angst, vermoeidheid en hopeloosheid.

Wat verschrikkelijk om hulp te vragen (nog meer falen in de grote ellende). Het is de moeite waard om naar een therapeut te gaan waar je een klik mee ervaart. Rust creëren en daarna mezelf weer opbouwen.

Mensen zoek ook hulp. Investeren in jezelf is een dubbele vakantie waard.

Al veel overwonnen. Moeilijke keuzes gemaakt. Nu sinds juli dit jaar, loop ik vast in mezelf.

De laatste maand beginnen de burn-out signalen me pas echt duidelijk te worden. Ik vermoed dat het langzaam naar het punt is gesluimerd waar ik nu ben.

Ik kan niet meer! Voel me gejaagd al vanaf het moment dat ik wakker wordt. Het gevoel van stress sluimers contant in mijn lijf. Hartkloppingen en paniek aanvallen.

Ik voel me radeloos. Ga vandaag naar de huisarts en opzoek naar een therapeut.

Ziek worden van je werk terwijl je het prima naar de zin hebt. Ja, het kan echt. Vorig jaar heb ik eindelijk toegegeven aan mijn klachten.

Niet meer kunnen slapen, veel hoofdpijn, slecht kunnen concentreren. De burn-out verschijnselen waarvan ik dacht dit overkomt mij niet.

Maar eenmaal toegegeven aan dit "verschijnsel" moet je er mee aan de slag. Ik heb toen therapie gedaan. Het gaf mij echt innerlijke rust en ik kwam mezelf tegen.

Ik leerde weer hoofd-en bijzaken te scheiden en vooral weer naar mijn lichaam te luisteren. Ik heb mijn leven totaal veranderd en het voelt als herboren worden.

Heb ik dan een burn-out? "Nee, een bore-out.", zei de dokter. Maar niemand gelooft me.

Sinds december ben ik thuis met een bore-out. Ik vind geen voldoening meer in m'n werk. Volgens mijn huisarts zijn de symptomen hetzelfde als een burn-out.

Ik werk graag, altijd gedaan. Ik zou ook heel graag terug gaan werken, maar ik krijg de kriebels als ik aan mijn takenpakket denk. Die kriebels die voel ik alleen maar, die kan ik niet uiten. Want niemand lijkt me te begrijpen.

Op het werk denken ze dat ik niet graag kom werken, mijn vriendinnen denken dat ik profiteer van het systeem en mijn vriend denkt dat ik liever huismoeder ben.

Waarom wordt een burn-out wel begrepen en een bore-out niet? Ik voel me nog slechter dan voordien ...

Ik heb anderhalf jaar geleden een burn out gehad en ben na een half jaar weer begonnen, dat ging een tijdje goed, tot ik een flinke terugval kreeg en weer 2 maanden moest herstellen.

 

Nu heb ik weer een zware terugval en voel me eigenlijk radeloos. Ik heb therapie, waarvan gezegd wordt dat ik meer autonomie moet aanleren. Niet meer leunen op anderen.

 

Maar ik ben zo het vertrouwen in mezelf kwijt geraakt dat ik niet weet waar ik moet beginnen, ja in kleine stapjes je eigen dingen doen.. Maar dat deed ik al. Iemand noemde mij bewust onbekwaam. Ik weet precies wat ik moet doen, maar val toch iedere keer terug.

 

Volgende week begin ik met 1 klas en heb de hele week ervan wakkergelegen. Ook weet ik dat ik een vechter ben en dat kan ik niet loslaten uit angst alles kwijt te raken. Ook wetende dat ik hiermee fout zit. Veel zelfafwijzing dat blijkt wel.

 

Ik ben veranderd van iemand die vol en met plezier in het leven stond naar iemand die niets meer aan kan bijna.

Ik wil het altijd graag goed doen en heb bepaald niet veel zelfvertrouwen. Op mijn werk doe ik altijd erg mijn best en loop nooit de kantjes ervan af, of althans echt bijna nooit… Mijn leidinggevende is tevreden over mij.

Ik ben daar ergens wel blij mee, maar het betekent ook dat ik het niet wat rustiger aan kan doen. En ik begin erg moe te worden en ben ook niet gelukkig. Ik heb bijna geen energie of ruimte om eens stil te staan of na te denken over hoe ik het anders zou kunnen doen.

 

Ik zou misschien wel ander werk willen, maar wat en hoe moet ik dat aanpakken?

Ik ben sinds november 2019 thuis. Ik heb een burn out. Heel veel paniekaanvallen en angst heerst mijn dagelijks leven. Dagelijks sta ik met hartkloppingen en moe. Ik heb hulp gezocht bij een pyscholoog. Maar ik ben er nog niet.

Eind oktober was ik 10 jaar samen met mijn vriend. Wekenlang heb ik hier naar uit gekeken en van alles bedacht om deze mooie mijlpaal te vieren. De middag van ons jubileum ben ik na een aantal tegenslagen oververmoeid naar huis gegaan. Je raad het al, het diner was geen succes. Ik kon mijn ogen amper open houden en smeekte in mijn hoofd dat de gerechten zo snel mogelijk achter elkaar op tafel zouden worden gezet. De volgende dag meldde ik me ziek om uit te rusten. Ik kon alleen maar huilen en was bekaf. Een dag later werd ik zo beroerd dat ik letterlijk alle spanning heb uitgekotst. Na een paar dagen voelde ik me lichamelijk weer wat opgeknapt en maakte ik de afspraak met mijn leidinggevende dat ik weer zou beginnen. De nacht voor mijn eerst werkdag kreeg ik mijn eerste paniek aanval. Zorgplannen, akkefietjes op het werk, registraties ik kon het allemaal niet meer bolwerken. Mijn psycholoog vertelde me dat ik een burn out had. Ik meldde me definitief ziek en ben gaan rusten. Maar na 2 maanden werd ik niet beter. Ik voelde me alleen maar slechter. Mensen in mijn omgeving begrijpen mij niet. Ik heb veel last van angsten en paniek aanvallen. De feestdagen heb ik thuis doorgebracht, alleen. Mijn leven is zo veranderd. Het kon nooit gek genoeg. Feestje hier, etentje daar. Ik durf nu soms niet eens het huis uit en ben voor alles gespannen. Ik heb het gevoel de controle te verliezen over mijn leven en ben radeloos en verdrietig. Iedereen zegt me dat het beter word. Maar wanneer? Soms ben ik het vertrouwen volledig kwijt. Ik heb een lieve psycholoog die me nieuwe handvatten geeft maar ben ontzettend ongeduldig. Op mijn goede dagen ga ik snel weer over mijn grenzen heen omdat ik dan gewoon even mezelf en gelukkig wil zijn. Als er iemand goede raad of tips heeft hoor ik dat graag. Ik wil mijn leven terug. Liever vandaag dan morgen...

Ik werd steeds sneller moe op mijn werk. Op een gegeven moment werkte ik alleen nog ’s ochtends en nam ik ’s middags vakantieverlof op. Ik wilde niet erkennen dat ik “op” was. Toen ik het ook op de ochtend al zwaar begon te krijgen, heb ik een gesprek met mijn baas gepland.

 

Door het vele overwerken had ik ook veel vakantieverlof opgebouwd. Ik heb toen een mini-sabbatical van 3 maanden genomen, en toen ik terugkwam heb ik wat werk “afgestoten” en ben ik een dag minder gaan werken. Ook heb ik een jaar vrij genomen van de deeltijdstudie die ik ernaast deed.

 

Dat heeft allemaal goed geholpen. Als ik dit niet had gedaan en langer was doorgegaan, dan was ik tegen een “echte” burnout aangelopen.

Ik heb altijd heel veel verantwoordelijkheidsgevoel gehad en hoge waarden en normen. Verder gaf het me een goed gevoel om anderen te helpen, hierdoor ben ik mijzelf kwijt geraakt en is mij alles te veel geworden. Elke handeling kost nu moeite, en ik word wakker met een steen om mijn nek..

Ben net langs de huisarts geweest en die zegt dat ik overspannen ben...nu op zoek naar hulp. Iemand tips voor goede hulp omgeving Amsterdam?

ik kamp al sinds juli 2017 met een burn out.

ik werkte altijd hard en was nooit op tijd weg,ik had vaak het gevoel dat ik het allemaal alleen stond te doen en ik wilde het graag goed doen.

ik heb therapie gehad(combi trainen en praten maar daar ben ik alleen maar slechter van geworden helaas) ik heb veel lichamelijke klachten en dat heeft mij letterlijk uitgeput.wie o wie heeft de goude tip voor mij.

Ben al enige tijd erg moe en bedoel ik ook echt moe. Mijn benen voelen aan als lood en deze steeds mee te slepen, maakt dat het hele lijf vermoeid raakt. Gooi daar een flinke dosis misselijkheid bij op en hoofdpijn. Nu denk ik niet aan een burn-out dat verre van, alleen wat zal het dan zijn? Wil graag de oplossing hebben, ben een doorzetter/ perfectionist/ harde werker en als ik iets doe dan voor de 110 %..... Heb wel een hectische tijd achter de rug maar he dat zullen vast meer mensen hebben. Hoe gaan zij er mee om? Hoe vinden zij weer de nieuwe energie? Alle tips zijn welkom!
Vind het altijd z'on dooddoener dat je stress hebt, werkdruk of he dat komt door je verleden. Leef nu en in de toekomst..

Ik heb een 1ste stap gezet door hier iets te schrijven. Contact via mail gezocht met deze therapeut.
Hopelijk gaat het mij iets geven en kan ik weer heerlijk mezelf zijn!
Dank:)

Hoi lezer,

Ik ben op zoek aan de hand waarvan je objectief een burn out kan vaststellen. Bijv. Gegeven die er uit je bloed zijn af te lezen. Bijv. cortisolwaarden.
Zijn er zo nog meer waarden te halen uit je bloed ?

Ik ben benieuwd te horen.

Hallo. Ik ben 23 jaar, student en ik woon nog bij mijn ouders. Ik wil vooral mijn verhaal delen omdat ik tijdens mijn burn-out (gecombineerd met een zware depressie) heel erg op zoek was naar een beschrijving van wat ik voelde en dacht. Het was één grote chaos in mijn hoofd en ervaringen van lotgenoten lezen hielp me om mijn gedachten te ordenen. Ik ga het dus niet over mijn herstel hebben, al ben ik quasi volledig hersteld mbv medicatie (Sertraline 100 en Wellbutrin 150) en psychotherapie.
Daarnaast ga ik omschrijven welke rol mijn opleiding geneeskunde hierin speelde. Ik zat in mijn laatste jaar en ben toch gestopt. Nog geen seconde spijt van gehad... Dit onderdeel van m'n verhaal staat in het 2e blokje tekst. Je kan het gerust skippen als het weinig aanleunt bij jullie situatie.
Oké, hier gaan we:

Van de ene op de andere dag stortte ik in. Ik schreef na enkele dagen dit...

Ik wil schreeuwen ‘Help mij aub’ maar de woorden blijven binnen de grenzen van mijn eigen brein. Zo echoën ze de hele dag door mijn hoofd. Mijn gedachten zijn als een kluwen van touw waar je onmogelijk het begin en einde nog aan ziet. Een normale gedachte in de vorm van een zin formuleren in mijn hoofd lukt met moeite. Korte woordgroepen flitsen chaotisch door mijn hoofd en houden geen steek. Een ding hebben ze gemeen en dat is dat ze paniekerig zijn. Er raast een storm door mijn hoofd, maar aan de buitenkant is het windstil. Ik voel me verlamd. ’s Morgens wakker worden en denken ‘Ik moet vandaag gewoon zien te overleven’. Hoe? Geen idee. 2 uur roerloos aan de ontbijttafel blijven zitten terwijl dat stemmetje in je hoofd schreeuwt ‘Please ik wil niet meer. Laat het stoppen’. Er op wonderbaarlijke manier toch in slagen om naar de badkamer te strompelen. Elke stap voelt als een marathon. Een kwartier voor de spiegel blijven staan en de energie bijeen sprokkelen om je pyjama uit te trekken. Vroeger was douchen ontspannend voor mij. Nu valt elke druppel met zo’n kracht op mijn huid alsof het lijkt dat ze 5 kilo het stuk wegen. Zo 45 minuten blijven staan, de kracht vinden om de douche uit te stappen en een handdoek rond me te slaan. Nog eens 10 minuten blijven staan. Uiteindelijk weer diezelfde pyjama aantrekken. En nu? Wat moet ik nu doen? Ik zou mij kunnen voorbereiden op de volgende stage die na de kerstvakantie aanvangt. Ik zou mijn kamer kunnen opruimen. Ik zou een wandeling kunnen maken met Max. Ik zou de vaatwas kunnen legen zodat mijn ouders een taak minder hebben. Ik zou een serie kunnen kijken...
In plaats daarvan neem ik plaats in de zetel en staar naar buiten. Ik denk aan die ene persoon en vraag me af of die nog weet dat ik besta. Besta ik nog wel?

Ik denk aan mijn opleiding geneeskunde waar ik ingetuimeld ben op mijn 18de, het logische vervolg op een mooi traject Latijn-Wetenschappen. Mensen helpen leek het mooiste beroep dat je je kon voorstellen. De realiteit is dat geneeskunde niet zo rooskleurig is als de gemiddelde burger erover denkt. Na 5 jaar theorie kom je tot de conclusie dat je nog steeds nergens staat. De stages starten en je hebt het gevoel dat je minder van geneeskunde kent dan de stagiair verpleegkunde die perfect meedraait op de afdeling en alle praktische vaardigheden zoals venepunctie onder de knie heeft. Je stage mentor zucht als hij merkt dat er opnieuw een stagiair geneeskunde gearriveerd is. Als een hondje loop je achter hem aan. Sommigen zeggen amper een woord, anderen stellen dan weer de meest gespecialiseerde vragen waardoor je je tegen het einde van de dag zo dom voelt dat je zelfs niet snapt dat je de afgelopen 5 jaar 16’en haalde. Je bent een domme stagiair. Na 4 weken lijk je eindelijk wat vertrouwd te geraken met de dienst en dan begint het allemaal opnieuw op een nieuwe stageplek...
’s Avonds thuiskomen na een zware dag en jezelf achter je laptop moeten sleuren omdat je nog minstens 3 casussen moet afwerken tegen het eind van die stage. Je denkt na hoelang je dit nog moet ondergaan en komt tot de constatatie dat het antwoord ‘nog zeker 3 jaar’ is. En zoals vele opgebrande ASO’s je waarschuwen: ‘Dit is nog niets, wacht maar tot je ASO of HAIO bent, wij leven niet, wij worden geleefd’. En daarna werk je nog je hele leven veel meer dan de gemiddelde Vlaming en loop je rond met een verantwoordelijkheid die loodzwaar is om te dragen. ‘Maar dat neem je er toch graag bij om de job waar je gepassioneerd door bent te doen?’. Ja, als die passie tenminste nog niet volledig uitgeblust is tegen dan. Als ik maar terug zou kunnen gaan naar de dag dat ik me inschreef in de opleiding Geneeskunde. Ik zou het nooit opnieuw doen, nooit. Maar stoppen lijkt geen optie meer. Toch niet voor de buitenwereld. En voor mij ook niet: wat zou ik dan gaan doen? Ik kan niets. Misschien ligt het gewoon aan mij...

Misschien ben ik te lui, misschien moet ik maar meer mijn best doen en hard werken zoals iedereen. Doorbijten. Ik besef plots weer dat ik in de zetel zit en voel een gigantisch schuldgevoel opborrelen omdat ik niets aan het doen ben. Toch lukt het me niet daar verandering in te brengen, ik blijf zitten, teleurgesteld en kwaad op mezelf dat ik zo zwak ben. Op het einde van dag komen mijn ouders thuis en vragen ‘En wat heb jij allemaal gedaan vandaag?’. Pijnlijk. Ik denk in mijn hoofd ‘Gewacht tot jullie thuis kwamen. Overleefd.’ Mijn ouders zijn de enige personen waar ik mij nog iet of wat op mijn gemak bij voel. Ze laten mij met rust en zijn toch bij me. Ze zorgen voor mij. Ik antwoord ‘Niet veel’ waarop ik de vraagtekens en onmacht in hun ogen zie. Ze begrijpen het niet, maar stellen geen extra vragen.

Hallo lezer,

Sind september 2019 ben ik thuis komen te zitten met een “burn out”. Ik ben altijd werkzaam geweest in het hoge segment van de horeca(kok). Nou gaat het herstel met ups en downs. Ik ben er eindelijk achter dat als je dit accepteert en je je aanpast aan de nieuwe situatie, je sneller weer uit de down periode komt. Nu ben ik weer heel rustig begonnen met fitness 1 keer in de week en dat voelt heel goed. Nou is mijn vraag wanneer was voor jullie het punt dat je dacht: ik ga weer proberen te werken? Er zijn dagen dat ik denk dat ik het wel aan zou kunnen maar, er zijn ook veel dagen dat ik al niet goed wordt bij de gedachte alleen al. Ik vraag me af of de succes ervaringen je over het punt heen trekken of dat het verstandig is om gewoon wat meer geduld op te brengen.

Met vriendelijke groet,
Lotgenoot

Hi allemaal, ik ben 29 en sinds september 2019 zit ik thuis met een burn out. Waar ik momenteel vooral tegenaan loop is het enorme gevoel van eenzaamheid. De vele emoties daardoor. Negatieve gedachtenspiralen. Bang mijn hele leven alleen (over) te blijven. Ik wil graag een lieve vriend/relatie, maar die heb ik niet, en daten lukt nu ook niet. Mensen leven voor mijn gevoel allemaal hun leventje, gaan erop uit, doen leuke dingen, krijgen een relatie, gaan samenwonen etc. maar ik ben vaak moe en bij mij lukt dat niet. Ik woon op mezelf en zit veel alleen thuis. Ik vind het ook moeilijk om dan toe te geven dat ik me alleen voel en dat eigenlijk niet wil.. en anderen nodig heb. Hoe kan ik hier het beste mee om gaan? Herkent iemand dit? Horen die angsten en eenzaamheid bij het herstel van een burn out?

Hallo,

Ik heb sinds oktober 2019 last van burnout klachten. In het begin met name constante duizeligheid en licht in mijn hoofd. Nu ruim 6 maanden verder zijn diezelfde klachten er nog steeds, maar niet meer constant. Ik heb ook last van sterkere emoties die uit het niets kunnen opkomen en een sterk verminderd libido. Ik wissel nu goede weken met nauwelijks klanten met periodes waarin het wat minder gaat. Ik merk nog steeds dat ik vrij snel overprikkeld ben tijdens werk/snelle bewegingen en/of geluiden. Hebben anderen soortgelijke klachten (gehad)? Ik ben erg benieuwd of ik ooit weer ''de oude'' word zonder deze klachten?

Ik heb sinds een paar weken een burn out. Althans waarschijnlijk al langer. Ik ben ondernemer en heb een flinke rugtas met gebeurtenissen wat ik slecht verwerkt heb en dit niet in de gaten heb gehad. Altijd loop ik door en wil ik het goede voor de mens en daar word over heen gewalst. Een bedrijf 2 dochters 1 en 3 en nu alles loopt ben ik ingeklapt. Erg veel paniekaanvallen en opgejaagd zenuwachtig gevoel. Ik kan niet meer genieten. Ik heb nu medicatie sinds 3 weken en nu gaat het beter. Alleen zit ik nog soms ineens vanuit niets dat ik een steek krijg linkerkant onder de borst en gelijk een warmte zweetgolf over mn lichaam, dit komt zo sporadisch af en toe voor zo vanuit niets als ik tv kijk. Kent iemand dit?

Om lang verhaal korte maken, ben ik sinds eind september uitgevallen met burn-out. Aanvankelijk halve dagen gewerkt maar in november helemaal uitgevallen.
De eerste maanden werd gekweld door geweldige spanningen in mijn lijf. Ik schreeuwde soms uit en wist niet waar ik het zoeken moest. In december een terugval; bij een wandeling extreme verzuring in mijn benen en energie weer nul. Oorzaak: wellicht angst voor start re-integratie.
Medio januari gestart bij een psycholoog en loopcoach. Leek de goede kant op te gaan. Spanningen namen af en energie nam toe. Echter in maart een terugval, die veel erger was de voorgaande. Ik werkelijk geen energie soms om de avondmaaltijd te nuttigen.
Mijn spanningen zijn van de buikregio naar meer naar het hoofd gegaan en heb ik dagelijks last van spanningshoofdpijnen. Hierbij heb ik oxazepam 3 maal daags gekregen en sinds 3 weken Citalopram. De bij werkingen van het laatste was niet leuk en had ik last van misselijkheid, geen eetlust en verergering spanningen. De bijwerkingen worden nu geleidelijk minder.
Kortom met horten en stoten kom ik verder, maar echt onmiskenbaar herstel kan ik het niet noemen ( op sommige vlakken ben ik achteruit gegaan). Ik ben nu 8 maanden verder. Zijn er mensen die mijn verhaal herkennen? Ben ik nou werkelijk de zieligste burn-out patiënt?

Ik wil graag mij hart even luchten.
Ik ben sinds februari thuis met een burn out.
Al eerder merkte ik dat ik niet lekker in m’n vel zat en ik merkte dat ik het ging af reageren op m’n kinderen. Zodra ik het merkte ben ik naar de dokter gestapt en heb ik om hulp gevraagd. Ik heb een een paar gesprekken gehad met een praktijk ondersteuner en die heeft me doorverwezen naar een Psygoloog . Al bij de eerste intake bleek dat ik te complex voor ze was en heeft ze naar een andere praktijk voor me gezocht. Uiteindelijk kwam ik bij die praktijk en heb wel 15 sessies gehad maar pas de laatste drie keer is mijn behandelplan ingegaan. Daarvoor waren onder zoeken en Corona kwam ertussen en waren het alleen telefonisch gesprekken om te vragen hoe het met me gaat.
Ik ben dus in al die maanden nog geen steek vooruit gekomen. Ondertussen heb ik nu weer een intake ergens anders. Dit keer omdat ik niet wilde blijven waar ik in behandeling was. Omdat er geen klik was en ik het gevoel had dat ze niet naar me luisterde want vaak kreeg ik een vraag terwijl ik het net verteld had. En tijdens de Corona met de telefonische gesprekken hoorde ik haar op haar telefoon naar filmpjes kijken en typen op haar telefoon.
Dus ben weer bij begin af aan.
Intussen heb ik vaak ruzie met m’n man hij vind dat ik te lang thuis ben. Hij is vorig jaar begonnen als zzper en zegt dat hij het erg zwaar heeft. Wat ik ook geloof , maar ook zegt hij dat hij van me af wil als hij geen verandering ziet. Hij zegt niet alleen voor de kosten op te kunnen draaien. Ik zit in de ziektewet maar tijdens Corona is mijn contract niet verlengd. Dus ben werkloos ook nog.
Ik wil graag werken Alléén weet niet of ik het aan kan. Ik heb nog steeds last van hyperventilatie aanvallen en huilbuien en zit er nog doorheen. Ik wil ook wel weer werken door gewoon sociaal contact te hebben.
Ik heb een dochter van 7 en een zoontje van 1. Al heb ik een burn out ik doe al 7 jaar lang M’n dochter en zoontje alleen opvoeden. Voorheen was mijn man in loondienst en maakte 38 uur en ik werkte 38uur in 4 dagen dus had langere dagen. Na m’n werk ging ik gewoon door met opvoeding verzorgen en huishouden administratie enz
Als hij vrij was was hij vrij.
Drie maanden voor m’n dochter geboren was , is zijn moeder overleden. Mijn dochter leek op haar dus vluchte mijn man uit huis omdat hij verdriet had als hij m’n dochter zag. Dat was erin geslopen. Bij mijn zoontje zou hij meehelpen maar uiteindelijk als ik op de klok kijk is hij nog geen 10 A 15 min bezig met m’n kinderen. Hij houd hem misschien 10 min vast dat is het. Verder gebeurt er niks.
Ik doe dus alles of ik nu wel werk of niet.
Ik denk dat het me ook teveel is geworden plus dat ik oom een handtastelijke schoonvader heb naar mij toe. Al ongeveer 10 jaar is hij handtastelijk naar mij daar ben ik dus ook voor naar de Psygoloog.
Mijn man ziet zijn vader als een soort God omdat z’n moeder er niet meer is.
Ik ben ook nooit gesteund door m’n man.
Laatste weken zegt mijn man vaak dat ik weer moet gaan werken. Ik wil wel maar ik voel me erg gedwongen. Nu is het zelfs zo erg dat hij zegt ik gooi de handdoek in de ring en heeft zijn trouw ring afgedaan en wil niet meer naar me luisteren hij is er klaar mee zegt hij.
Ik voel me al zo beroerd en dan nog dit erbij maakt me echt kapot.

Hoi!
Sinds een aantal zit ik ook thuis met een burnout. En dat terwijl ik mijn werk zo leuk vond! Ik begreep er lange tijd helemaal niks van, maar na een aantal maanden thuis met mezelf op de bank vielen er toch wat kwartjes: ik had al een aantal jaar achter elkaar op 120% gepresteerd. Nouja en dat hield ik niet vol.. Niet gek!

 

Dus na een tijdje kwam ook de acceptatie van mijn burnout. Ik moest er niet meer tegen vechten, maar juist accepteren dat het er is en uitrusten. Niet "heel hard werken aan het herstellen" want dat werkt ook alleen maar averechts, juist uitrusten, uitrusten, uitrusten. Klinkt dit bekend bij jullie?

Wat ik wel heb gemerkt is dat ik heel veel behoefte heb om met lotgenoten over mijn burnout te praten. En dan niet op een forum, maar echt face-to-face. Hebben jullie dat ook? Alleen je spreekt niet zomaar af met iemand van een forum.. Ik heb dat nu met 1 vriendin en dat voelt heel fijn, we hebben echt steun aan elkaar (ook al zijn we natuurlijk niet elkaars therapeuten).

 

Maar nu heb ik na heel lang zoeken op internet en facebook een (besloten) facebookgroep gevonden waar dat georganiseerd gaat worden, het heet "Burn-uit? Burn-inn!" (https://www.facebook.com/groups/683465128693418/?ref=br_rs). Kent iemand die al? Of al ervaring mee?

Het afgelopen jaar is echt een rollercoaster geweest. Er is zoveel gebeurd en voel me sinds oktober vorig jaar niet goed. Wanneer ik in een volle bus zat kreeg ik het ineens heel warm en kreeg een heel naar gevoel in mijn maag. Werd er spontaan misselijk van!

 

Wanneer ik uit de bus stapte ging het na twee minuten weer. Zodra ik de volgende bus pakte gebeurde het weer. Ik zal wel ziek worden? Het gebeurde steeds vaker. In de bioscoop, uiteten, op 't werk en in de bus. Wat is er toch met me aan de hand? Naar de dokter geweest medicijnen gehad, echo laten maken en ontlasting ingeleverd.

 

Alles was prima en er waren geen afwijkingen te zien. Hoe kom ik dan aan die spontane misselijkheid en naar gevoel in mijn buik? Paar maanden later ging het een stuk beter. Kreeg veel last van lichamelijke kwaaltjes. Pijn in mijn handen, stijve handen, dikke en pijnlijke gewrichten. Mijn rechtervoet deed enorm veel zeer wanneer ik een lange dag had gestaan. Werk in de horeca en in de zomer is het top drukte!

 

Wederom naar de dokter geweest en ontstekingsremmers gehad voor mijn handen en paracetamol voor mijn voet. Na maanden van pijn weer terug gegaan naar de dokter. Bloedtesten gedaan, drie verschillende medicijnen verder en nog altijd geen resultaat.

 

Symptomen werden erger en zat met mijn handen in het haar. Kreeg steeds meer stress op het werk. Maakte me druk over wat er allemaal met mijn lijf aan de hand was. Een maand geleden weer naar de dokter geweest en die heeft mij doorgestuurd naar een reumatoloog (mijn klachten lijken op RA). In de tussentijd erachter gekomen dat de misselijkheid en opvliegers paniekaanvallen zijn. Die steeds maar erger worden.

 

Ben bij de reumatoloog geweest en er is reuma geconstateerd in mijn handen. Ik ben 25 jaar en heb hier ontzettend veel moeite mee. Werk in de horeca en heb mijn handen nodig! Ik ben vooral heel erg boos op mijn lichaam. De pijn in mijn voet blijkt een hielspoor te zijn.

 

Naast al deze dingen huil ik iedere dag, voel ik me rot, heb ik geen energie en wil ik het liefst de hele dag in mijn bed willen liggen en slapen tot het voorbij is. Vriendinnen willen afspreken en verzin telkens een smoes om er onder uit te komen. Twee weken geleden bij de dokter geweest. De hele situatie uitgelegd en heel erg gehuild.

 

Ben een week lang ziek geweest en heb 4 dagen niks kunnen eten en drinken. Dit was een buikgriep en oververmoeidheid. Mede hierdoor is eruit gekomen dat ik tegen een burn-out aan zit. Volgens de dokter ben ik er op tijd bij en word het proces nu in gang gezet. Doorverwijzing gehad naar een psycholoog. Helaas zijn de wachttijden erg lang!

 

Dinsdag weer beginnen met werken na twee weken vakantie. Ik voel me hier niet goed bij. Wie heeft er ervaring met een bedrijfsarts? Kan iemand mij vertellen wat ik kan verwachten? Ik ben best bang omdat ik mezelf als persoon niet meer herken. Ik weet niet meer wie ik ben, wat ik leuk vind..

Hoi, sinds een half jaar kreeg ik door de psychiater de stempel 'depressie' als ziekte. Ik weet echter niet of dit wel de juiste diagnose is, dus deel ik mijn verhaal hier. Een tweetal maanden lang sukkelde ik met enorme werkdruk/stress waardoor ik - in chronologische volgorde- moeilijker kon slapen en eten, tot wanneer zelfs slaappillen en eetlustbevorderende pillen me niet meer hielpen. Voor mij leek dit dus een burn-out, hoewel ik echter ook nergens meer zin in had. Ik moest uiteindelijk opgenomen worden in het ziekenhuis omdat mn slapeloosheid me helemaal deed halluciner en. Daar hebben ze me dan ook (naast zwaardere slaapmedicatie) efexor voorgeschreven. Veel beter voelde ik me daar niet bij. Mijn grootste probleem bleef echter ongewijzigd: het constant nadenken. Ik denk constant na over wat er nu eigenlijk scheelt met mij, tot het extreme toe en dan voel ik ook de drang om dit uit te pluizen op het internet. 'ben ik burn-out of depressief? Ben ik hoogbegaafd /hoogsensitief/autistisch?' (Ik sloeg namelijk een leerjaar over.) Dit zorgt ervoor dat ik nog steeds niet met volle aandacht bij toffe momenten kan genieten. Er is echter geen sprake van angsten of dergelijke. Ik durf en kan alles, maar mijn constante denken belemmert me enorm. 'Zijn er mensen die hiervoor misschien een medicatie weten die dat denken wat kan dempen? Ik kom er zot van en misschien ook depressief. Want als ik van niets meer kan genieten/nergens voldoening uithaal, wat heeft het leven dan nog voor zin? Ik probeer meditatie en dergelijke uit, maar dat is allesbehalve simpel. Alvast bedankt voor de reacties, Jasper.

Na een zware periode met een depressieve partner zat ik er helemaal doorheen. Advies van huisarts om hulp te gaan zoeken.
Op advies van collega bij Germien terecht gekomen. Ik kwam meteen in een warm bad terecht. Nu was het even tijd voor mij, was mezelf wel helemaal kwijt geraakt.
Heb hier erg veel aan gehad voelde dat ik weer grip en inzicht in mijn leven kreeg en weer LUCHT.
Ook heb ik emdr therapie gehad wat is dat iets wonderlijks verbaas me nog elke dag over dat je hier zoveel baat bij kan hebben.
Germien is een geweldige vrouw, begrijpt hoe je je voelt, wat je nodig hebt. Ik weet in ieder geval als ik weer hulp nodig heb dat ik zeker weer door haar geholpen wil worden.

Ik ben een vrouw van 66 jaar en vanaf jongs af aan veel gewerkt.
vorig jaar kreeg ik een blessure waar door het werk stopte en dan ben thuis aan het zoeken naar nieuwe structuur en het is niet altijd leuke dingen doen en je mag dan in huis de rust vinden!!
Dus je krijgt vluchtgedrag.
In maart kwam corona en de agenda was leeg en kwamen de lichamelijke en geestelijk klachten en dit uitte zich in angst, verlatingsangst ,paniek,onrust en enorme pijn aan mijn keel en buik(stress)
Iedere keer oxazepam geslikt maar daar kun je aan verslaafd raken.
Huisarts raadt aan antidepressiva (mee gestart) en bij de psycholoog ben ik begonnen.
Dit gaat nog lang duren maar hoop van het nare gevoel af te komen.

Hoi allemaal,
Ook ik heb een burn-out, sinds midden januari dit jaar. Bij mij uitte het in eerste instantie door lichamelijke klachten. Het is 3x voorgekomen dat ik enorm duizelig werd, zwart voor mijn ogen en daardoor totale paniek en hartklopping. Dacht op dat moment ook iets aan mijn hart te hebben. Door gesprekken met psycholoog en haptotherapie gaat het langzaam iets beter. Periode dat ik mij goed voel duren steeds langer dan de slechte periodes. Ook ik ben er nog lang niet en merk dat het lijntje nog heel dun is. Hoeft ook maar iets negatiefs of teveel stress op mij af te komen en lijkt dan net of ik weer terug bij af ben. Het zijn vooral de lichamelijk klachten die mij onzeker maken. Nog vaak duizelig en licht in mijn hoofd.
Ook heb ik zo nu en dan een soort van elektrisch schokjes door mijn hoofd. Dit duurt 1 a 2 seconden waardoor ik even helemaal licht wordt in mijn hoofd en doordat dit beangstigend is slaat mijn hart op hol. Herkennen jullie een elektrisch schokje door je hoofd ook? Zou dit ook te maken hebben met burnout?
Zit erover na te denken om dit met de huisarts te bespreken.
Sterkte allemaal. Ik geloof zeker dat wij hier sterker uit gaan komen.

Ik ben benieuwd of jullie ook een hoge hartslag hebben tijdens je burn-out? En bij enige inspanning de hartslag omhoog gaat?
Ik hoop een antwoord te krijgen van jullie.
Lieve groet

Hoi allemaal,

Ik zit nu 2 maanden thuis met een burn out. Na het lezen van deze berichten klinkt dat niet lang. Voor mij voelt 't al als een eeuwigheid.. Mijn schuldgevoel en verantwoordelijkheidsgevoel zijn zo sterk aanwezig dat ik steeds weer over mijn grenzen ga.
Ik ben getrouwd en heb een dochter van 2,5. Ze is super leuk, maar ook handenvol. Als ik er voor kies om een, al is het maar een ochtendje, niet mee te gaan naar de speeltuin of whatever, voel ik me zo schuldig.
Als ik dat wel doe op een slechte dag, voel ik me zo ellendig. Krijg hoofdpijn, druk op mijn borst, vreetbuien, voel me depressief en wat nog meer.
Het gevoel hebben van een slechte moeder, partner, vriendin en dochter zijn overvalt me iedere dag.
Daar komt ook nog bij dat mijn man deze week aan gaf dat hij zelf ook soms het gevoel heeft dat het hem soms te veel wordt. Al vind ik dat ik zelf nog heel veel doe, en hij vooral alleen met zijn hobby bezig is, als daar tijd voor is, ipv het huishouden te doen of dingen te regelen. Ik voel me niet gesteund en daardoor krijg ik alleen nog maar meer de druk dat ik zo snel mogelijk moet herstellen, want het is allemaal zo zwaar voor hem.
Hoe gaan jullie om met een partner dat niet zo begripvol is of je niet zo steunt als je had gehoopt?

Ik zit sinds 8 oktober 2019 thuis met een burn-out. Wat ik lastig vind is afspraken maken met vrienden of familie. Ik heb er veel zin in (niet altijd), maar ik slaap vaak slecht waardoor ik het soms ineens helemaal niet kan opbrengen om af te spreken en er tegenop zie om gezellig te doen. Als dat gebeurd dan vind ik het lastig om afspraken met vrienden af te zeggen. Gaan en dan gezellig doen lukt me dan gewoon niet. Dan baal ik ervan waarom ik me zo voel en dat het allemaal zo lang duurt grrrrr…..
Ik ben bang dat mijn omgeving het ‘zat’ wordt als ik een afspraak afzeg. Soms ga ik over mijn grenzen heen en dan toch naar een feestje, laatst van de vriend van mijn beste vriendinnetje. Ik deed het echt voor hen want de avond ervoor had ik een etentje van een andere vriendin waar ik al veel langer dan geplant was blijven hangen en teveel wijn op had. Ik wilde de verjaardag niet afzeggen en ben gegaan. Ik kwam binnen en er waren allemaal mensen die ik niet goed kende en voelde me totaal niet op mijn gemak. Zeg maar ronduit onzeker, een gevoel wat ik niet ken. Ik ben wel eens onzeker bij mensen die ik niet ken maar nu voelde het anders, ik had helemaal geen zin om te socializen en moeite te doen om gezellig te zijn want ik voelde me helemaal niet gezellig! Het was warm, een krappe tuin en na de bbq werden de spiekers opengezet met wat gezellige Hollandse hits, pppfffff. Voor mijn burn out was ik gek op feestjes! Ik dacht die middag alleen maar…. gillend naar huis. Bij het afscheid zeiden de mensen gaan jullie nu al?! Het begint net leuk te worden! Zelfs mijn beste vriendinnetje en haar vriend (gastheer en gastvrouw dus), reageerden verrast dat we vertrokken terwijl ze weten wat er aan de hand is. Ik stond te vertellen dat ik de avond ervoor bij vriendin x was en wat teveel wijn op had en mij daardoor ook niet goed voelde. En dan denk ik, ik snap het dat ze het niet begrijpen, je kan het ook helemaal niet begrijpen als je het nooit hebt meegemaakt. Dan heb ik begrip voor hen en denk ik waar is eigenlijk het begrip voor jezelf? Heb je dat nu nog niet geleerd? Val je toch lekker weer in je valkuil? Twee weken later ging ik lunchen met de vriendin en zei zei je zat niet echt lekker in je vel he op de verjaardag. Toen zei ik dat klopt, ik had gewoon helemaal geen zin om te socializen en voelde me een beetje onzeker. Ze reageerde met ok dat zag ik ja… De laatste tijd merk ik dat ik het moeilijk vind als zelf mijn beste vrienden minder begrip tonen.
Ik heb vriendinnen die zeggen dat ze het begrijpen hoe ik me voel maar zich vervolgens niet zo gedragen.
Ik heb dit weekend twee afspraken maar raak nu al in paniek. Beide staan al heel lang. Een is met 3 vriendinnen naar een jazz festival (terwijl ik heb gemerkt dat ik grote groepen nog niet verdraag en ook geen harde muziek) en de dag erna zou ik gaan zeilen met vrienden, ik ben geen zeiler maar mijn vriend wel en hij had beloofd die vrienden zeil les te geven. De voorspelling van het weer is niet top en alleen al het idee dat ik een paar uur op een klein bootje zit waar ik niet weg kan, met windkracht 4/5 en regen bezorgd me stress. Na het jazz festival weet ik zeker dat ik geen oog dicht zal doen omdat ik dan volledig overprikkeld ben. Van dit soort afspreken werd ik voor mijn burn out heel blij! Maar ik ben nog lang mezelf niet. Ik ben soms een bang vogeltje. Voorheen zou ik graag op een zeilboot stappen.
Ik heb 9 maanden in een soort veilige bubbel gezeten, dat wil zeggen niet teveel sociale verplichtingen en als ik ze had dan duurden ze 3 uurtjes en plande ik daarna bewust rust. Nu kan dat niet want voor het festival zaterdag zijn de kaarten besteld en de boot voor zondag al bijna gehuurd. Ik weet dat ik voor mezelf moet kiezen en wellicht wel beide afspraken moet afzeggen maar ik vind dat heel lastig! Ik wil ze niet teleurstellen. Ik heb het gevoel dat familie en vrienden denken dat het wel weer goed gaat en ik dus weer ben zoals ik was. Ze begrijpen niet begrijpen dat er zomaar ineens een terugval kan zijn. Dan zeggen ze maar het gaat toch weer beter hoe kan dat dan? Tja hoe kan dat? Ik ben ‘ziek’ en ik weet het ook niet maar het gebeurd wel en ik vind dat het meest erg van iedereen. Vaak heb ik het gevoel dat het nooit meer goed komt. Ik ben dan bang dat de mensen om mij heen het zat worden. Ik merk dat ze steeds minder vragen hoe het gaat en dat vind ik best wel moeilijk. Het leven gaat gewoon door en mijn leven staat stil.

Kortom lang verhaal kort. Herkennen jullie mijn verhaal van mensen die je niet begrijpen en zo ja hoe gaan jullie hiermee om? Is het tijd om uit de veilige bubbel te stappen en juist iets doen waar je heel erg tegenop ziet een druk festival met harde muziek? Of moet je naar je lichaam en gevoel luisteren. Die tip geeft mijn coach altijd maar stiekem heb ik soms het gevoel dat ik zo niet verder kom en te voorzichtig wordt. Ze trapt letterlijk op mijn rem, ik trap hierdoor ook op mijn rem maar denk ook wel rem ik niet teveel en wordt het misschien wat tijd voor gas op het pedaal?

Hoi allemaal!

Ik ben een studente van 23 jaar die het sinds de lockdown (maart) erg moeilijk heeft. Ik ben altijd wel iemand geweest die over alles piekerde en enorme stress had voor de examens/ op reis gaan... Maar deze symptomen verdwenen dan de volgende dag, nu kamp ik al maanden met dezelfde vervelende symptomen.

Het begon allemaal vóór de lockdown toen ik een kleine prikkel in de keel voelde en dit maar niet over ging. Juist daarna begon de lockdown door de coronavirus, ik kreeg het benauwd en had enorme hartkloppingen toen ik al de maatregelen op het nieuws hoorde.
Ik had het al moeilijk omdat de prikkel niet over ging en ik begon te denken dat ik iets ernstig had. Omdat ze bij de huisarts enkel spoedgevallen zouden behandelen en ik nergens heen kon, heeft dit alles erger gemaakt.
Ik kreeg in de avond geen adem meer, ik werd wakker met ademtekort, een enorme druk op de borst en heel de dag zitten piekeren (er viel ook niets te doen aangezien we allemaal thuis moesten zitten, dus had ik niets om mijn gedachten te verzetten)
Ik begon op het internet te zoeken wat ik allemaal kon hebben en dit hielp helemaal niet, het maakte het zelfs erger.
Ik had met mijn zus hierover gesproken en zei dat ze juist dezelfde symptomen heeft, maar dan op een langere termijn en dat het overspanning is. Dit had ik niet eerder aan gedacht, ik besliste een hyperventilatie test in te vullen op het internet en ik had al de symptomen die daarop kwamen.
Juist voor de zomer was alles wat rustiger en kon ik eindelijk naar de dokter, ondertussen had ik nog die prikkel in de keel en de overspannen nek, zelfs oorpijn.
Dokter zei dat ik geen ontsteking had of iets gelijkaardig en dat de prikkel waarsschijnlijk van de hyperventilatie komt. Ik had het gevoel dat hij het zomaar zei omdat ik de hyperventilatie test had vermeld en verder niets meer heeft onderzocht.
Ik besloot om wat yoga te doen en meditatie en genieten van mijn zomervakantie (naar een plek waar er geen positieve covid patiënten waren, namelijk mijn dorp in spanje). Daar kwam ik zo op rust dat ik amper/ geen symptomen meer had.

Eens ik terugwas van mijn vakantie begon het weer, ook omdat ik had gehoord op het nieuws dat de situatie in België door de Covid verergerd was en voelde me op dat moment veiliger in mijn dorp dan in België.
Nu zijn mijn symptomen niet meer zo erg als in het begin, ik heb een paar dagen een benauwd gevoel, maar dan let ik op mijn ademhaling en gaat het (soms) wat beter. Ik heb dan ook een week of 2 waar ik me perfect voel.
Tijdens die aanvallen krijg ik wel de gedachten dat het met mijn hart te maken heeft en begin ik weer te piekeren. Al weet ik dat de kans klein is dat het aan mijn hart ligt, aangezien ik maar 23 ben en niet rook en geen alcohol drink.

Mijn vraag is: kan hyperventilatie zo een enorme invloed hebben op uw leven? Of lijkt dit meer op een burn-out?

Het is misschien wel handig om te vermelden dat ik in oktober naar de dokter ben gegaan omdat ik 1 week lang dezelfde symptomen had en de dokter zei dat mijn hart prima was en dat ik een paniekaanval had. (door mijn examens)

Nu vind ik het alleen raar dat dit maanden lang duurt, soms denk ik dat ik mijn oude leven niet meer terug zal krijgen.

Hallo 👋 4 jaar geleden heb ik door mijn scheiding een burn-out gekregen. Na een lang en moeizaam herstel was ik er weer boven op (2j).sinds dien niet meer echt als leidinggevende aan het werk. Nu ben ik er weer van maar merk ik dat ik concentratie problemen krijg als ik te veel afleiding heb, bv privé kinder opvang en op werk interne sollicitatie/ opleiding. Kan het zijn dat ik sinds de burn-out niet meer scherp kan denken en handelen? Mvg H