Burnout - forum lotgenoten

Ik denk dat ik een burn out heb. Ik heb de afgelopen weken aardig wat beslissingen genomen en daardoor veel moeten regelen of nog te regelen.

 

Sinds 2 weken voelde ik me al niet zo lekker en afgelopen weekend kreeg ik de klap. Een soort van hyperventilatie. Sindsdien ben ik nog meer moe en uitgeput. Last van misselijkheid en hartkloppingen. Hoofdpijn enz.

 

Ik hoop dat hier mensen zijn die dit herkennen.

hallo,

ik wil graag me verhaal doen omdat ik merk dat ik stagneer in mijn herstel van burn out.

Momenteel kramp ik nu al 12 maanden met mijn burn out en de zonneschijn aan de eind van de tunnel heb ik nog niet gevonden.

Echter ben ik benieuwd of er meer mensen zijn die krampen met een burn out maar dan voornamelijk het aparte/nare malaisegevoel waar je dag in dag uit mee te maken hebt.

ik kan dit moeilijk accepteren omdat dit mijn leven beheers. het is zo'n apart gevoel dat het niet te beschrijven is in woorden. ik noem het vaak voorstadium van griep of juist herstel fase van een kater.

Graag zou ik met iemand in contact komen die dit gevoel ook ervaart en hoe hij of zei hier mee omgaat.

Al veel overwonnen. Moeilijke keuzes gemaakt. Nu sinds juli dit jaar, loop ik vast in mezelf.

De laatste maand beginnen de burn-out signalen me pas echt duidelijk te worden. Ik vermoed dat het langzaam naar het punt is gesluimerd waar ik nu ben.

Ik kan niet meer! Voel me gejaagd al vanaf het moment dat ik wakker wordt. Het gevoel van stress sluimers contant in mijn lijf. Hartkloppingen en paniek aanvallen.

Ik voel me radeloos. Ga vandaag naar de huisarts en opzoek naar een therapeut.

Twee jaar geleden ben ik uitgevallen van mijn werk vanwege burn-out klachten. Ik ben toen drie maanden volledig thuis geweest en daarna gaan re-integreren.

 

Ik werk nu sinds een jaar weer volledig, maar ik merk dat ik erg de rem erop heb. Ik ben zo onzeker om weer over mijn grenzen te gaan, dat ik eigenlijk stil sta in mijn ontwikkeling.

 

Ik weet niet goed hoe ik met die onzekerheid/angst om moet gaan. Hopelijk wordt het geleidelijk minder.

Nog midden -in en herstellende -van een burn-out.
Op werk gaat wel weer redelijk ,
ben weer hard aan proberen rustig er in te komen .
Alleen privé , nu bedoel ik ,

Buren en mensen waar je zelf altijd veel belangstelling voor had , juist als ze zelf ziek waren , was je er voor hen , en nu dikke vriendinnen met de naaste buurvrouw van mij
wie er nog niet zo lang woont , de mond vol over hen wat niet deugde , en nu de beste vrienden met elkaar , wat heb ik misdaan ?

Ze schrijven vol op face book over de leuke uitjes die ze met elkaar doen en spelletjes die ze samen doen. Nu kun je zeggen lees dat dan niet , maar ik ben een mens en heb face book , ik laat het niet door hun bepalen ,

Maar buiten dat knaagt het wel aan mij en
Doet het voor mijn situatie geen goed .

Als ondernemer in hart en nieren kon ik alles aan. Niets was me teveel en kon mensen echt enthousiast maken en motiveren.

Ergens merkte ik wel dat er meer spanning kwam en dat ik niet meer de uitdaging zag. Ook werd ik steeds minder vriendelijk.

 

Op een dag ging het lichtje uit. Ik kon niks meer en er was alleen maar angst, vermoeidheid en hopeloosheid.

Wat verschrikkelijk om hulp te vragen (nog meer falen in de grote ellende). Het is de moeite waard om naar een therapeut te gaan waar je een klik mee ervaart. Rust creëren en daarna mezelf weer opbouwen.

Mensen zoek ook hulp. Investeren in jezelf is een dubbele vakantie waard.

Ik werk in de jeugdzorg en er kwam een reorganisatie aan. Het werd mooi gepresenteerd en dat er betere zorg zou komen. Ik ging er helemaal voor. Vervolgens bleek het meer een bezuiniging te zijn, minder personeel en meer cliënten helpen.

Wat een teleurstelling. Als je het er niet mee eens bent, dan kon je beter vertrekken was de boodschap van het management. Dat was het dan; 10 jaar lang met liefde voor de cliënten en organisatie aan de slag. Altijd onbetaald overwerken. Altijd die extra dienst of even langer blijven, zodat er een extra activiteit kon worden gedaan in die krappe bezetting.

Ik kwam thuis en kon niet meer slapen. Vervolgens crashte ik volledig en werd trillend en angstig wakker. Ik durfde niet meer naar buiten. Van de één op ander dag was ik helemaal niets meer, machteloos in een hoekje en niet meer kunnen concentreren. Volledig uitgebrand, zoals dat zo fraai heet.

Wat ben ik blij hier een goede therapeut gevonden te hebben. Ik ben er nog lang niet, maar begin wel steeds meer voor mezelf te kiezen en me te richten op persoonlijke groei.

Ziek worden van je werk terwijl je het prima naar de zin hebt. Ja, het kan echt. Vorig jaar heb ik eindelijk toegegeven aan mijn klachten.

Niet meer kunnen slapen, veel hoofdpijn, slecht kunnen concentreren. De burn-out verschijnselen waarvan ik dacht dit overkomt mij niet.

Maar eenmaal toegegeven aan dit "verschijnsel" moet je er mee aan de slag. Ik heb toen therapie gedaan. Het gaf mij echt innerlijke rust en ik kwam mezelf tegen.

Ik leerde weer hoofd-en bijzaken te scheiden en vooral weer naar mijn lichaam te luisteren. Ik heb mijn leven totaal veranderd en het voelt als herboren worden.

Ik ben sinds november 2019 thuis. Ik heb een burn out. Heel veel paniekaanvallen en angst heerst mijn dagelijks leven. Dagelijks sta ik met hartkloppingen en moe. Ik heb hulp gezocht bij een pyscholoog. Maar ik ben er nog niet.

Heb ik dan een burn-out? "Nee, een bore-out.", zei de dokter. Maar niemand gelooft me.

Sinds december ben ik thuis met een bore-out. Ik vind geen voldoening meer in m'n werk. Volgens mijn huisarts zijn de symptomen hetzelfde als een burn-out.

Ik werk graag, altijd gedaan. Ik zou ook heel graag terug gaan werken, maar ik krijg de kriebels als ik aan mijn takenpakket denk. Die kriebels die voel ik alleen maar, die kan ik niet uiten. Want niemand lijkt me te begrijpen.

Op het werk denken ze dat ik niet graag kom werken, mijn vriendinnen denken dat ik profiteer van het systeem en mijn vriend denkt dat ik liever huismoeder ben.

Waarom wordt een burn-out wel begrepen en een bore-out niet? Ik voel me nog slechter dan voordien ...

Eind oktober was ik 10 jaar samen met mijn vriend. Wekenlang heb ik hier naar uit gekeken en van alles bedacht om deze mooie mijlpaal te vieren. De middag van ons jubileum ben ik na een aantal tegenslagen oververmoeid naar huis gegaan. Je raad het al, het diner was geen succes. Ik kon mijn ogen amper open houden en smeekte in mijn hoofd dat de gerechten zo snel mogelijk achter elkaar op tafel zouden worden gezet. De volgende dag meldde ik me ziek om uit te rusten. Ik kon alleen maar huilen en was bekaf. Een dag later werd ik zo beroerd dat ik letterlijk alle spanning heb uitgekotst. Na een paar dagen voelde ik me lichamelijk weer wat opgeknapt en maakte ik de afspraak met mijn leidinggevende dat ik weer zou beginnen. De nacht voor mijn eerst werkdag kreeg ik mijn eerste paniek aanval. Zorgplannen, akkefietjes op het werk, registraties ik kon het allemaal niet meer bolwerken. Mijn psycholoog vertelde me dat ik een burn out had. Ik meldde me definitief ziek en ben gaan rusten. Maar na 2 maanden werd ik niet beter. Ik voelde me alleen maar slechter. Mensen in mijn omgeving begrijpen mij niet. Ik heb veel last van angsten en paniek aanvallen. De feestdagen heb ik thuis doorgebracht, alleen. Mijn leven is zo veranderd. Het kon nooit gek genoeg. Feestje hier, etentje daar. Ik durf nu soms niet eens het huis uit en ben voor alles gespannen. Ik heb het gevoel de controle te verliezen over mijn leven en ben radeloos en verdrietig. Iedereen zegt me dat het beter word. Maar wanneer? Soms ben ik het vertrouwen volledig kwijt. Ik heb een lieve psycholoog die me nieuwe handvatten geeft maar ben ontzettend ongeduldig. Op mijn goede dagen ga ik snel weer over mijn grenzen heen omdat ik dan gewoon even mezelf en gelukkig wil zijn. Als er iemand goede raad of tips heeft hoor ik dat graag. Ik wil mijn leven terug. Liever vandaag dan morgen...

Ik heb anderhalf jaar geleden een burn out gehad en ben na een half jaar weer begonnen, dat ging een tijdje goed, tot ik een flinke terugval kreeg en weer 2 maanden moest herstellen.

 

Nu heb ik weer een zware terugval en voel me eigenlijk radeloos. Ik heb therapie, waarvan gezegd wordt dat ik meer autonomie moet aanleren. Niet meer leunen op anderen.

 

Maar ik ben zo het vertrouwen in mezelf kwijt geraakt dat ik niet weet waar ik moet beginnen, ja in kleine stapjes je eigen dingen doen.. Maar dat deed ik al. Iemand noemde mij bewust onbekwaam. Ik weet precies wat ik moet doen, maar val toch iedere keer terug.

 

Volgende week begin ik met 1 klas en heb de hele week ervan wakkergelegen. Ook weet ik dat ik een vechter ben en dat kan ik niet loslaten uit angst alles kwijt te raken. Ook wetende dat ik hiermee fout zit. Veel zelfafwijzing dat blijkt wel.

 

Ik ben veranderd van iemand die vol en met plezier in het leven stond naar iemand die niets meer aan kan bijna.

Ik wil het altijd graag goed doen en heb bepaald niet veel zelfvertrouwen. Op mijn werk doe ik altijd erg mijn best en loop nooit de kantjes ervan af, of althans echt bijna nooit… Mijn leidinggevende is tevreden over mij.

Ik ben daar ergens wel blij mee, maar het betekent ook dat ik het niet wat rustiger aan kan doen. En ik begin erg moe te worden en ben ook niet gelukkig. Ik heb bijna geen energie of ruimte om eens stil te staan of na te denken over hoe ik het anders zou kunnen doen.

 

Ik zou misschien wel ander werk willen, maar wat en hoe moet ik dat aanpakken?

Ben al enige tijd erg moe en bedoel ik ook echt moe. Mijn benen voelen aan als lood en deze steeds mee te slepen, maakt dat het hele lijf vermoeid raakt. Gooi daar een flinke dosis misselijkheid bij op en hoofdpijn. Nu denk ik niet aan een burn-out dat verre van, alleen wat zal het dan zijn? Wil graag de oplossing hebben, ben een doorzetter/ perfectionist/ harde werker en als ik iets doe dan voor de 110 %..... Heb wel een hectische tijd achter de rug maar he dat zullen vast meer mensen hebben. Hoe gaan zij er mee om? Hoe vinden zij weer de nieuwe energie? Alle tips zijn welkom!
Vind het altijd z'on dooddoener dat je stress hebt, werkdruk of he dat komt door je verleden. Leef nu en in de toekomst..

Ik heb een 1ste stap gezet door hier iets te schrijven. Contact via mail gezocht met deze therapeut.
Hopelijk gaat het mij iets geven en kan ik weer heerlijk mezelf zijn!
Dank:)

Hoi lezer,

Ik ben op zoek aan de hand waarvan je objectief een burn out kan vaststellen. Bijv. Gegeven die er uit je bloed zijn af te lezen. Bijv. cortisolwaarden.
Zijn er zo nog meer waarden te halen uit je bloed ?

Ik ben benieuwd te horen.

Hallo,

Ik heb sinds oktober 2019 last van burnout klachten. In het begin met name constante duizeligheid en licht in mijn hoofd. Nu ruim 6 maanden verder zijn diezelfde klachten er nog steeds, maar niet meer constant. Ik heb ook last van sterkere emoties die uit het niets kunnen opkomen en een sterk verminderd libido. Ik wissel nu goede weken met nauwelijks klanten met periodes waarin het wat minder gaat. Ik merk nog steeds dat ik vrij snel overprikkeld ben tijdens werk/snelle bewegingen en/of geluiden. Hebben anderen soortgelijke klachten (gehad)? Ik ben erg benieuwd of ik ooit weer ''de oude'' word zonder deze klachten?

Hallo lezer,

Sind september 2019 ben ik thuis komen te zitten met een “burn out”. Ik ben altijd werkzaam geweest in het hoge segment van de horeca(kok). Nou gaat het herstel met ups en downs. Ik ben er eindelijk achter dat als je dit accepteert en je je aanpast aan de nieuwe situatie, je sneller weer uit de down periode komt. Nu ben ik weer heel rustig begonnen met fitness 1 keer in de week en dat voelt heel goed. Nou is mijn vraag wanneer was voor jullie het punt dat je dacht: ik ga weer proberen te werken? Er zijn dagen dat ik denk dat ik het wel aan zou kunnen maar, er zijn ook veel dagen dat ik al niet goed wordt bij de gedachte alleen al. Ik vraag me af of de succes ervaringen je over het punt heen trekken of dat het verstandig is om gewoon wat meer geduld op te brengen.

Met vriendelijke groet,
Lotgenoot

Ik ben benieuwd of jullie ook een hoge hartslag hebben tijdens je burn-out? En bij enige inspanning de hartslag omhoog gaat?
Ik hoop een antwoord te krijgen van jullie.
Lieve groet

Ik werd steeds sneller moe op mijn werk. Op een gegeven moment werkte ik alleen nog ’s ochtends en nam ik ’s middags vakantieverlof op. Ik wilde niet erkennen dat ik “op” was. Toen ik het ook op de ochtend al zwaar begon te krijgen, heb ik een gesprek met mijn baas gepland.

 

Door het vele overwerken had ik ook veel vakantieverlof opgebouwd. Ik heb toen een mini-sabbatical van 3 maanden genomen, en toen ik terugkwam heb ik wat werk “afgestoten” en ben ik een dag minder gaan werken. Ook heb ik een jaar vrij genomen van de deeltijdstudie die ik ernaast deed.

 

Dat heeft allemaal goed geholpen. Als ik dit niet had gedaan en langer was doorgegaan, dan was ik tegen een “echte” burnout aangelopen.

Ik heb altijd heel veel verantwoordelijkheidsgevoel gehad en hoge waarden en normen. Verder gaf het me een goed gevoel om anderen te helpen, hierdoor ben ik mijzelf kwijt geraakt en is mij alles te veel geworden. Elke handeling kost nu moeite, en ik word wakker met een steen om mijn nek..

Ben net langs de huisarts geweest en die zegt dat ik overspannen ben...nu op zoek naar hulp. Iemand tips voor goede hulp omgeving Amsterdam?

ik kamp al sinds juli 2017 met een burn out.

ik werkte altijd hard en was nooit op tijd weg,ik had vaak het gevoel dat ik het allemaal alleen stond te doen en ik wilde het graag goed doen.

ik heb therapie gehad(combi trainen en praten maar daar ben ik alleen maar slechter van geworden helaas) ik heb veel lichamelijke klachten en dat heeft mij letterlijk uitgeput.wie o wie heeft de goude tip voor mij.

Hallo. Ik ben 23 jaar, student en ik woon nog bij mijn ouders. Ik wil vooral mijn verhaal delen omdat ik tijdens mijn burn-out (gecombineerd met een zware depressie) heel erg op zoek was naar een beschrijving van wat ik voelde en dacht. Het was één grote chaos in mijn hoofd en ervaringen van lotgenoten lezen hielp me om mijn gedachten te ordenen. Ik ga het dus niet over mijn herstel hebben, al ben ik quasi volledig hersteld mbv medicatie (Sertraline 100 en Wellbutrin 150) en psychotherapie.
Daarnaast ga ik omschrijven welke rol mijn opleiding geneeskunde hierin speelde. Ik zat in mijn laatste jaar en ben toch gestopt. Nog geen seconde spijt van gehad... Dit onderdeel van m'n verhaal staat in het 2e blokje tekst. Je kan het gerust skippen als het weinig aanleunt bij jullie situatie.
Oké, hier gaan we:

Van de ene op de andere dag stortte ik in. Ik schreef na enkele dagen dit...

Ik wil schreeuwen ‘Help mij aub’ maar de woorden blijven binnen de grenzen van mijn eigen brein. Zo echoën ze de hele dag door mijn hoofd. Mijn gedachten zijn als een kluwen van touw waar je onmogelijk het begin en einde nog aan ziet. Een normale gedachte in de vorm van een zin formuleren in mijn hoofd lukt met moeite. Korte woordgroepen flitsen chaotisch door mijn hoofd en houden geen steek. Een ding hebben ze gemeen en dat is dat ze paniekerig zijn. Er raast een storm door mijn hoofd, maar aan de buitenkant is het windstil. Ik voel me verlamd. ’s Morgens wakker worden en denken ‘Ik moet vandaag gewoon zien te overleven’. Hoe? Geen idee. 2 uur roerloos aan de ontbijttafel blijven zitten terwijl dat stemmetje in je hoofd schreeuwt ‘Please ik wil niet meer. Laat het stoppen’. Er op wonderbaarlijke manier toch in slagen om naar de badkamer te strompelen. Elke stap voelt als een marathon. Een kwartier voor de spiegel blijven staan en de energie bijeen sprokkelen om je pyjama uit te trekken. Vroeger was douchen ontspannend voor mij. Nu valt elke druppel met zo’n kracht op mijn huid alsof het lijkt dat ze 5 kilo het stuk wegen. Zo 45 minuten blijven staan, de kracht vinden om de douche uit te stappen en een handdoek rond me te slaan. Nog eens 10 minuten blijven staan. Uiteindelijk weer diezelfde pyjama aantrekken. En nu? Wat moet ik nu doen? Ik zou mij kunnen voorbereiden op de volgende stage die na de kerstvakantie aanvangt. Ik zou mijn kamer kunnen opruimen. Ik zou een wandeling kunnen maken met Max. Ik zou de vaatwas kunnen legen zodat mijn ouders een taak minder hebben. Ik zou een serie kunnen kijken...
In plaats daarvan neem ik plaats in de zetel en staar naar buiten. Ik denk aan die ene persoon en vraag me af of die nog weet dat ik besta. Besta ik nog wel?

Ik denk aan mijn opleiding geneeskunde waar ik ingetuimeld ben op mijn 18de, het logische vervolg op een mooi traject Latijn-Wetenschappen. Mensen helpen leek het mooiste beroep dat je je kon voorstellen. De realiteit is dat geneeskunde niet zo rooskleurig is als de gemiddelde burger erover denkt. Na 5 jaar theorie kom je tot de conclusie dat je nog steeds nergens staat. De stages starten en je hebt het gevoel dat je minder van geneeskunde kent dan de stagiair verpleegkunde die perfect meedraait op de afdeling en alle praktische vaardigheden zoals venepunctie onder de knie heeft. Je stage mentor zucht als hij merkt dat er opnieuw een stagiair geneeskunde gearriveerd is. Als een hondje loop je achter hem aan. Sommigen zeggen amper een woord, anderen stellen dan weer de meest gespecialiseerde vragen waardoor je je tegen het einde van de dag zo dom voelt dat je zelfs niet snapt dat je de afgelopen 5 jaar 16’en haalde. Je bent een domme stagiair. Na 4 weken lijk je eindelijk wat vertrouwd te geraken met de dienst en dan begint het allemaal opnieuw op een nieuwe stageplek...
’s Avonds thuiskomen na een zware dag en jezelf achter je laptop moeten sleuren omdat je nog minstens 3 casussen moet afwerken tegen het eind van die stage. Je denkt na hoelang je dit nog moet ondergaan en komt tot de constatatie dat het antwoord ‘nog zeker 3 jaar’ is. En zoals vele opgebrande ASO’s je waarschuwen: ‘Dit is nog niets, wacht maar tot je ASO of HAIO bent, wij leven niet, wij worden geleefd’. En daarna werk je nog je hele leven veel meer dan de gemiddelde Vlaming en loop je rond met een verantwoordelijkheid die loodzwaar is om te dragen. ‘Maar dat neem je er toch graag bij om de job waar je gepassioneerd door bent te doen?’. Ja, als die passie tenminste nog niet volledig uitgeblust is tegen dan. Als ik maar terug zou kunnen gaan naar de dag dat ik me inschreef in de opleiding Geneeskunde. Ik zou het nooit opnieuw doen, nooit. Maar stoppen lijkt geen optie meer. Toch niet voor de buitenwereld. En voor mij ook niet: wat zou ik dan gaan doen? Ik kan niets. Misschien ligt het gewoon aan mij...

Misschien ben ik te lui, misschien moet ik maar meer mijn best doen en hard werken zoals iedereen. Doorbijten. Ik besef plots weer dat ik in de zetel zit en voel een gigantisch schuldgevoel opborrelen omdat ik niets aan het doen ben. Toch lukt het me niet daar verandering in te brengen, ik blijf zitten, teleurgesteld en kwaad op mezelf dat ik zo zwak ben. Op het einde van dag komen mijn ouders thuis en vragen ‘En wat heb jij allemaal gedaan vandaag?’. Pijnlijk. Ik denk in mijn hoofd ‘Gewacht tot jullie thuis kwamen. Overleefd.’ Mijn ouders zijn de enige personen waar ik mij nog iet of wat op mijn gemak bij voel. Ze laten mij met rust en zijn toch bij me. Ze zorgen voor mij. Ik antwoord ‘Niet veel’ waarop ik de vraagtekens en onmacht in hun ogen zie. Ze begrijpen het niet, maar stellen geen extra vragen.

Om lang verhaal korte maken, ben ik sinds eind september uitgevallen met burn-out. Aanvankelijk halve dagen gewerkt maar in november helemaal uitgevallen.
De eerste maanden werd gekweld door geweldige spanningen in mijn lijf. Ik schreeuwde soms uit en wist niet waar ik het zoeken moest. In december een terugval; bij een wandeling extreme verzuring in mijn benen en energie weer nul. Oorzaak: wellicht angst voor start re-integratie.
Medio januari gestart bij een psycholoog en loopcoach. Leek de goede kant op te gaan. Spanningen namen af en energie nam toe. Echter in maart een terugval, die veel erger was de voorgaande. Ik werkelijk geen energie soms om de avondmaaltijd te nuttigen.
Mijn spanningen zijn van de buikregio naar meer naar het hoofd gegaan en heb ik dagelijks last van spanningshoofdpijnen. Hierbij heb ik oxazepam 3 maal daags gekregen en sinds 3 weken Citalopram. De bij werkingen van het laatste was niet leuk en had ik last van misselijkheid, geen eetlust en verergering spanningen. De bijwerkingen worden nu geleidelijk minder.
Kortom met horten en stoten kom ik verder, maar echt onmiskenbaar herstel kan ik het niet noemen ( op sommige vlakken ben ik achteruit gegaan). Ik ben nu 8 maanden verder. Zijn er mensen die mijn verhaal herkennen? Ben ik nou werkelijk de zieligste burn-out patiënt?

Ik wil graag mij hart even luchten.
Ik ben sinds februari thuis met een burn out.
Al eerder merkte ik dat ik niet lekker in m’n vel zat en ik merkte dat ik het ging af reageren op m’n kinderen. Zodra ik het merkte ben ik naar de dokter gestapt en heb ik om hulp gevraagd. Ik heb een een paar gesprekken gehad met een praktijk ondersteuner en die heeft me doorverwezen naar een Psygoloog . Al bij de eerste intake bleek dat ik te complex voor ze was en heeft ze naar een andere praktijk voor me gezocht. Uiteindelijk kwam ik bij die praktijk en heb wel 15 sessies gehad maar pas de laatste drie keer is mijn behandelplan ingegaan. Daarvoor waren onder zoeken en Corona kwam ertussen en waren het alleen telefonisch gesprekken om te vragen hoe het met me gaat.
Ik ben dus in al die maanden nog geen steek vooruit gekomen. Ondertussen heb ik nu weer een intake ergens anders. Dit keer omdat ik niet wilde blijven waar ik in behandeling was. Omdat er geen klik was en ik het gevoel had dat ze niet naar me luisterde want vaak kreeg ik een vraag terwijl ik het net verteld had. En tijdens de Corona met de telefonische gesprekken hoorde ik haar op haar telefoon naar filmpjes kijken en typen op haar telefoon.
Dus ben weer bij begin af aan.
Intussen heb ik vaak ruzie met m’n man hij vind dat ik te lang thuis ben. Hij is vorig jaar begonnen als zzper en zegt dat hij het erg zwaar heeft. Wat ik ook geloof , maar ook zegt hij dat hij van me af wil als hij geen verandering ziet. Hij zegt niet alleen voor de kosten op te kunnen draaien. Ik zit in de ziektewet maar tijdens Corona is mijn contract niet verlengd. Dus ben werkloos ook nog.
Ik wil graag werken Alléén weet niet of ik het aan kan. Ik heb nog steeds last van hyperventilatie aanvallen en huilbuien en zit er nog doorheen. Ik wil ook wel weer werken door gewoon sociaal contact te hebben.
Ik heb een dochter van 7 en een zoontje van 1. Al heb ik een burn out ik doe al 7 jaar lang M’n dochter en zoontje alleen opvoeden. Voorheen was mijn man in loondienst en maakte 38 uur en ik werkte 38uur in 4 dagen dus had langere dagen. Na m’n werk ging ik gewoon door met opvoeding verzorgen en huishouden administratie enz
Als hij vrij was was hij vrij.
Drie maanden voor m’n dochter geboren was , is zijn moeder overleden. Mijn dochter leek op haar dus vluchte mijn man uit huis omdat hij verdriet had als hij m’n dochter zag. Dat was erin geslopen. Bij mijn zoontje zou hij meehelpen maar uiteindelijk als ik op de klok kijk is hij nog geen 10 A 15 min bezig met m’n kinderen. Hij houd hem misschien 10 min vast dat is het. Verder gebeurt er niks.
Ik doe dus alles of ik nu wel werk of niet.
Ik denk dat het me ook teveel is geworden plus dat ik oom een handtastelijke schoonvader heb naar mij toe. Al ongeveer 10 jaar is hij handtastelijk naar mij daar ben ik dus ook voor naar de Psygoloog.
Mijn man ziet zijn vader als een soort God omdat z’n moeder er niet meer is.
Ik ben ook nooit gesteund door m’n man.
Laatste weken zegt mijn man vaak dat ik weer moet gaan werken. Ik wil wel maar ik voel me erg gedwongen. Nu is het zelfs zo erg dat hij zegt ik gooi de handdoek in de ring en heeft zijn trouw ring afgedaan en wil niet meer naar me luisteren hij is er klaar mee zegt hij.
Ik voel me al zo beroerd en dan nog dit erbij maakt me echt kapot.

Volgens mijn huisarts en bedrijfsarts zit ik in een burn-out. Nu heb ik bepaalde specifieke klachten en vraag me af dit normaal is en iemand ze herkent!. Ben in de medische molen gegaan mri/cardioloog/ kno arts bloedonderzoeken maar alles goed.
Ik heb dagelijks last van tintelen de voeten en koude voeten. Alleen de voeten.
Slap op mijn benen. En heel erg duizelig alsof ik op een bootje sta deinend op het water.
Droge ogen en branderig en een spacend gevoel in mijn hoofd.
Last van mijn schouders en nek. Een beetje angst van tijd tot tijd. Hartkloppingen.

Hoort dit erbij ? Vooral die constante duizeligheid beperkt me enorm en maakt angstig. En die tintelingen alleen in mijn voeten.

Hi allemaal, ik ben 29 en sinds september 2019 zit ik thuis met een burn out. Waar ik momenteel vooral tegenaan loop is het enorme gevoel van eenzaamheid. De vele emoties daardoor. Negatieve gedachtenspiralen. Bang mijn hele leven alleen (over) te blijven. Ik wil graag een lieve vriend/relatie, maar die heb ik niet, en daten lukt nu ook niet. Mensen leven voor mijn gevoel allemaal hun leventje, gaan erop uit, doen leuke dingen, krijgen een relatie, gaan samenwonen etc. maar ik ben vaak moe en bij mij lukt dat niet. Ik woon op mezelf en zit veel alleen thuis. Ik vind het ook moeilijk om dan toe te geven dat ik me alleen voel en dat eigenlijk niet wil.. en anderen nodig heb. Hoe kan ik hier het beste mee om gaan? Herkent iemand dit? Horen die angsten en eenzaamheid bij het herstel van een burn out?

Ik heb sinds een paar weken een burn out. Althans waarschijnlijk al langer. Ik ben ondernemer en heb een flinke rugtas met gebeurtenissen wat ik slecht verwerkt heb en dit niet in de gaten heb gehad. Altijd loop ik door en wil ik het goede voor de mens en daar word over heen gewalst. Een bedrijf 2 dochters 1 en 3 en nu alles loopt ben ik ingeklapt. Erg veel paniekaanvallen en opgejaagd zenuwachtig gevoel. Ik kan niet meer genieten. Ik heb nu medicatie sinds 3 weken en nu gaat het beter. Alleen zit ik nog soms ineens vanuit niets dat ik een steek krijg linkerkant onder de borst en gelijk een warmte zweetgolf over mn lichaam, dit komt zo sporadisch af en toe voor zo vanuit niets als ik tv kijk. Kent iemand dit?

Hallo 👋 4 jaar geleden heb ik door mijn scheiding een burn-out gekregen. Na een lang en moeizaam herstel was ik er weer boven op (2j).sinds dien niet meer echt als leidinggevende aan het werk. Nu ben ik er weer van maar merk ik dat ik concentratie problemen krijg als ik te veel afleiding heb, bv privé kinder opvang en op werk interne sollicitatie/ opleiding. Kan het zijn dat ik sinds de burn-out niet meer scherp kan denken en handelen? Mvg H

Ik kwam per toeval op deze site terecht en herken veel in de andere verhalen. Ik ben sinds Maart 2020 thuis. Ik dacht het voor elkaar te hebben, net een studie afgerond naast mijn baan en mama zijn, goedlopende praktijk waarin ik 110% gaf, die net een maand open was en eind Maart wordt ik wakker gemaakt door mijn partner met het ambulancepersoneel. Ik blijk een epileptische aanval te hebben gehad en bewusteloos te zijn geweest een tijdje. Bij mij ging letterlijk het licht uit. Na meerdere scans en in het ziekenhuis te hebben gelegen kwam er niets uit, de neuroloog vertelde dat ik alle symptomen heb van uitputting /burnout. Ik ben nu 7mnd verder en kan weinig. Veel duizelig, angstig, hyperventilatie, continu overprikkeld en emotioneel. Ik heb bij een psycholoog gezeten maar dat lijkt de klachten alleen maar erger te hebben gemaakt, ze had ook geen ervaring met burnout. Mensendieck gaat wel goed, ik begrijp door haar meer wat er in mijn lijf gebeurd. Ik zou alleen zo traag zien dat het beter gaat. Soms heb ik een week dat ik denk ik ben er weer een beetje, kan ik 10minuutjes wandelen in het bos of even op de fiets naar vrienden toe, maar de week erop wordt ik trillend duizelig wakker met het gevoel alsof ik flauwval en heel opgejaagd /hoog adrenaline gevoel en denk ik oh.. We zijn er blijkbaar dus toch nog steeds niet. Ik zie niet wat ik fout doe, ik heb de inzichten, pak mijn rustmomenten. Mediteer en doe yoga, ik ga niet zodra het beter gaat meteen van alles doen, dat heb ik wel afgeleerd. Heeft iemand tips? Ik zou graag een goede burnout coach vinden. Deze week start een andere psycholoog maar geen idee of het wat is. Heel veel sterkte allemaal. Als ik sommige vriendinnen van me hoor, het komt uiteindelijk goed, hou vol! Het wordt beter ❤️

Waar zal ik beginnen.... al vanuit mijn jeugd ben ik ontwikkeld met onzekerheid en klaar willen staan voor anderen. Ook andermans mening weegt altijd zwaar.
ik ben aan een beroep begonnen wat eigenlijk niet bij mijn persoonlijkheid past, heb verzuimd goede opleidingen te doen (ondanks advies Atheneum vanaf de basisschool) en ben in uiteindelijk in een leidinggevende functie terecht gekomen. ik heb veel kunnen en mogen doen maar waardering van lager- en hogerhand nooit gevoeld en na dik 12 jaar door het bedrijf aan de kant gezet. dit was tegelijk met de mededeling van mijn vrouw dat ze wilde scheiden en met een ander verder wilde. dit alles is zo'n 4 jaar geleden.
aan een nieuwe baan begonnen, nog een keer aan een nieuwe baan begonnen maar telkens loop ik vast en lukt het niet . ik wil het zo graag goed doen en net als de buitenwereld succesvol zijn. nu zit ik thuis in de ww met allemaal nare gevoelens, veel verdriet (ik blijf maar huilen om het minste of geringste) en ben onzeker over alles. en ik blijf maar moe, wil veel maar niks lukt en het enige resultaat is hoofdpijn. en niks doen geeft ook geen goed gevoel.....
echt, hoe kom ik weer waar ik ooit was, relaxed en bezig, gelukkig en vol vertrouwen...........

Sinds een paar maanden heb ik een drukkend gevoel op de hals en last van hoofdpijn. Met name tijdens momenten waar ik me moet concentreren of in stress situaties. De huisarts dacht aan overspannenheid. Ik ben onlangs gestopt met mijn werk, maar ik merk Na anderhalve maand nog geen verbetering. Zelfs simpele taken kunnen er voor zorgen dat mijn als en hoofd onder druk komt te staan. Iemand hier ervaring mee, of een idee hoe lang dit kan duren?

Hoi!
Sinds een aantal zit ik ook thuis met een burnout. En dat terwijl ik mijn werk zo leuk vond! Ik begreep er lange tijd helemaal niks van, maar na een aantal maanden thuis met mezelf op de bank vielen er toch wat kwartjes: ik had al een aantal jaar achter elkaar op 120% gepresteerd. Nouja en dat hield ik niet vol.. Niet gek!

 

Dus na een tijdje kwam ook de acceptatie van mijn burnout. Ik moest er niet meer tegen vechten, maar juist accepteren dat het er is en uitrusten. Niet "heel hard werken aan het herstellen" want dat werkt ook alleen maar averechts, juist uitrusten, uitrusten, uitrusten. Klinkt dit bekend bij jullie?

Wat ik wel heb gemerkt is dat ik heel veel behoefte heb om met lotgenoten over mijn burnout te praten. En dan niet op een forum, maar echt face-to-face. Hebben jullie dat ook? Alleen je spreekt niet zomaar af met iemand van een forum.. Ik heb dat nu met 1 vriendin en dat voelt heel fijn, we hebben echt steun aan elkaar (ook al zijn we natuurlijk niet elkaars therapeuten).

 

Maar nu heb ik na heel lang zoeken op internet en facebook een (besloten) facebookgroep gevonden waar dat georganiseerd gaat worden, het heet "Burn-uit? Burn-inn!" (https://www.facebook.com/groups/683465128693418/?ref=br_rs). Kent iemand die al? Of al ervaring mee?

Het afgelopen jaar is echt een rollercoaster geweest. Er is zoveel gebeurd en voel me sinds oktober vorig jaar niet goed. Wanneer ik in een volle bus zat kreeg ik het ineens heel warm en kreeg een heel naar gevoel in mijn maag. Werd er spontaan misselijk van!

 

Wanneer ik uit de bus stapte ging het na twee minuten weer. Zodra ik de volgende bus pakte gebeurde het weer. Ik zal wel ziek worden? Het gebeurde steeds vaker. In de bioscoop, uiteten, op 't werk en in de bus. Wat is er toch met me aan de hand? Naar de dokter geweest medicijnen gehad, echo laten maken en ontlasting ingeleverd.

 

Alles was prima en er waren geen afwijkingen te zien. Hoe kom ik dan aan die spontane misselijkheid en naar gevoel in mijn buik? Paar maanden later ging het een stuk beter. Kreeg veel last van lichamelijke kwaaltjes. Pijn in mijn handen, stijve handen, dikke en pijnlijke gewrichten. Mijn rechtervoet deed enorm veel zeer wanneer ik een lange dag had gestaan. Werk in de horeca en in de zomer is het top drukte!

 

Wederom naar de dokter geweest en ontstekingsremmers gehad voor mijn handen en paracetamol voor mijn voet. Na maanden van pijn weer terug gegaan naar de dokter. Bloedtesten gedaan, drie verschillende medicijnen verder en nog altijd geen resultaat.

 

Symptomen werden erger en zat met mijn handen in het haar. Kreeg steeds meer stress op het werk. Maakte me druk over wat er allemaal met mijn lijf aan de hand was. Een maand geleden weer naar de dokter geweest en die heeft mij doorgestuurd naar een reumatoloog (mijn klachten lijken op RA). In de tussentijd erachter gekomen dat de misselijkheid en opvliegers paniekaanvallen zijn. Die steeds maar erger worden.

 

Ben bij de reumatoloog geweest en er is reuma geconstateerd in mijn handen. Ik ben 25 jaar en heb hier ontzettend veel moeite mee. Werk in de horeca en heb mijn handen nodig! Ik ben vooral heel erg boos op mijn lichaam. De pijn in mijn voet blijkt een hielspoor te zijn.

 

Naast al deze dingen huil ik iedere dag, voel ik me rot, heb ik geen energie en wil ik het liefst de hele dag in mijn bed willen liggen en slapen tot het voorbij is. Vriendinnen willen afspreken en verzin telkens een smoes om er onder uit te komen. Twee weken geleden bij de dokter geweest. De hele situatie uitgelegd en heel erg gehuild.

 

Ben een week lang ziek geweest en heb 4 dagen niks kunnen eten en drinken. Dit was een buikgriep en oververmoeidheid. Mede hierdoor is eruit gekomen dat ik tegen een burn-out aan zit. Volgens de dokter ben ik er op tijd bij en word het proces nu in gang gezet. Doorverwijzing gehad naar een psycholoog. Helaas zijn de wachttijden erg lang!

 

Dinsdag weer beginnen met werken na twee weken vakantie. Ik voel me hier niet goed bij. Wie heeft er ervaring met een bedrijfsarts? Kan iemand mij vertellen wat ik kan verwachten? Ik ben best bang omdat ik mezelf als persoon niet meer herken. Ik weet niet meer wie ik ben, wat ik leuk vind..

Hoi, sinds een half jaar kreeg ik door de psychiater de stempel 'depressie' als ziekte. Ik weet echter niet of dit wel de juiste diagnose is, dus deel ik mijn verhaal hier. Een tweetal maanden lang sukkelde ik met enorme werkdruk/stress waardoor ik - in chronologische volgorde- moeilijker kon slapen en eten, tot wanneer zelfs slaappillen en eetlustbevorderende pillen me niet meer hielpen. Voor mij leek dit dus een burn-out, hoewel ik echter ook nergens meer zin in had. Ik moest uiteindelijk opgenomen worden in het ziekenhuis omdat mn slapeloosheid me helemaal deed halluciner en. Daar hebben ze me dan ook (naast zwaardere slaapmedicatie) efexor voorgeschreven. Veel beter voelde ik me daar niet bij. Mijn grootste probleem bleef echter ongewijzigd: het constant nadenken. Ik denk constant na over wat er nu eigenlijk scheelt met mij, tot het extreme toe en dan voel ik ook de drang om dit uit te pluizen op het internet. 'ben ik burn-out of depressief? Ben ik hoogbegaafd /hoogsensitief/autistisch?' (Ik sloeg namelijk een leerjaar over.) Dit zorgt ervoor dat ik nog steeds niet met volle aandacht bij toffe momenten kan genieten. Er is echter geen sprake van angsten of dergelijke. Ik durf en kan alles, maar mijn constante denken belemmert me enorm. 'Zijn er mensen die hiervoor misschien een medicatie weten die dat denken wat kan dempen? Ik kom er zot van en misschien ook depressief. Want als ik van niets meer kan genieten/nergens voldoening uithaal, wat heeft het leven dan nog voor zin? Ik probeer meditatie en dergelijke uit, maar dat is allesbehalve simpel. Alvast bedankt voor de reacties, Jasper.

Na een zware periode met een depressieve partner zat ik er helemaal doorheen. Advies van huisarts om hulp te gaan zoeken.
Op advies van collega bij Germien terecht gekomen. Ik kwam meteen in een warm bad terecht. Nu was het even tijd voor mij, was mezelf wel helemaal kwijt geraakt.
Heb hier erg veel aan gehad voelde dat ik weer grip en inzicht in mijn leven kreeg en weer LUCHT.
Ook heb ik emdr therapie gehad wat is dat iets wonderlijks verbaas me nog elke dag over dat je hier zoveel baat bij kan hebben.
Germien is een geweldige vrouw, begrijpt hoe je je voelt, wat je nodig hebt. Ik weet in ieder geval als ik weer hulp nodig heb dat ik zeker weer door haar geholpen wil worden.

Ik ben een vrouw van 66 jaar en vanaf jongs af aan veel gewerkt.
vorig jaar kreeg ik een blessure waar door het werk stopte en dan ben thuis aan het zoeken naar nieuwe structuur en het is niet altijd leuke dingen doen en je mag dan in huis de rust vinden!!
Dus je krijgt vluchtgedrag.
In maart kwam corona en de agenda was leeg en kwamen de lichamelijke en geestelijk klachten en dit uitte zich in angst, verlatingsangst ,paniek,onrust en enorme pijn aan mijn keel en buik(stress)
Iedere keer oxazepam geslikt maar daar kun je aan verslaafd raken.
Huisarts raadt aan antidepressiva (mee gestart) en bij de psycholoog ben ik begonnen.
Dit gaat nog lang duren maar hoop van het nare gevoel af te komen.

Hoi allemaal,
Ook ik heb een burn-out, sinds midden januari dit jaar. Bij mij uitte het in eerste instantie door lichamelijke klachten. Het is 3x voorgekomen dat ik enorm duizelig werd, zwart voor mijn ogen en daardoor totale paniek en hartklopping. Dacht op dat moment ook iets aan mijn hart te hebben. Door gesprekken met psycholoog en haptotherapie gaat het langzaam iets beter. Periode dat ik mij goed voel duren steeds langer dan de slechte periodes. Ook ik ben er nog lang niet en merk dat het lijntje nog heel dun is. Hoeft ook maar iets negatiefs of teveel stress op mij af te komen en lijkt dan net of ik weer terug bij af ben. Het zijn vooral de lichamelijk klachten die mij onzeker maken. Nog vaak duizelig en licht in mijn hoofd.
Ook heb ik zo nu en dan een soort van elektrisch schokjes door mijn hoofd. Dit duurt 1 a 2 seconden waardoor ik even helemaal licht wordt in mijn hoofd en doordat dit beangstigend is slaat mijn hart op hol. Herkennen jullie een elektrisch schokje door je hoofd ook? Zou dit ook te maken hebben met burnout?
Zit erover na te denken om dit met de huisarts te bespreken.
Sterkte allemaal. Ik geloof zeker dat wij hier sterker uit gaan komen.

Hoi allemaal,

Ik zit nu 2 maanden thuis met een burn out. Na het lezen van deze berichten klinkt dat niet lang. Voor mij voelt 't al als een eeuwigheid.. Mijn schuldgevoel en verantwoordelijkheidsgevoel zijn zo sterk aanwezig dat ik steeds weer over mijn grenzen ga.
Ik ben getrouwd en heb een dochter van 2,5. Ze is super leuk, maar ook handenvol. Als ik er voor kies om een, al is het maar een ochtendje, niet mee te gaan naar de speeltuin of whatever, voel ik me zo schuldig.
Als ik dat wel doe op een slechte dag, voel ik me zo ellendig. Krijg hoofdpijn, druk op mijn borst, vreetbuien, voel me depressief en wat nog meer.
Het gevoel hebben van een slechte moeder, partner, vriendin en dochter zijn overvalt me iedere dag.
Daar komt ook nog bij dat mijn man deze week aan gaf dat hij zelf ook soms het gevoel heeft dat het hem soms te veel wordt. Al vind ik dat ik zelf nog heel veel doe, en hij vooral alleen met zijn hobby bezig is, als daar tijd voor is, ipv het huishouden te doen of dingen te regelen. Ik voel me niet gesteund en daardoor krijg ik alleen nog maar meer de druk dat ik zo snel mogelijk moet herstellen, want het is allemaal zo zwaar voor hem.
Hoe gaan jullie om met een partner dat niet zo begripvol is of je niet zo steunt als je had gehoopt?

Ik zit sinds 8 oktober 2019 thuis met een burn-out. Wat ik lastig vind is afspraken maken met vrienden of familie. Ik heb er veel zin in (niet altijd), maar ik slaap vaak slecht waardoor ik het soms ineens helemaal niet kan opbrengen om af te spreken en er tegenop zie om gezellig te doen. Als dat gebeurd dan vind ik het lastig om afspraken met vrienden af te zeggen. Gaan en dan gezellig doen lukt me dan gewoon niet. Dan baal ik ervan waarom ik me zo voel en dat het allemaal zo lang duurt grrrrr…..
Ik ben bang dat mijn omgeving het ‘zat’ wordt als ik een afspraak afzeg. Soms ga ik over mijn grenzen heen en dan toch naar een feestje, laatst van de vriend van mijn beste vriendinnetje. Ik deed het echt voor hen want de avond ervoor had ik een etentje van een andere vriendin waar ik al veel langer dan geplant was blijven hangen en teveel wijn op had. Ik wilde de verjaardag niet afzeggen en ben gegaan. Ik kwam binnen en er waren allemaal mensen die ik niet goed kende en voelde me totaal niet op mijn gemak. Zeg maar ronduit onzeker, een gevoel wat ik niet ken. Ik ben wel eens onzeker bij mensen die ik niet ken maar nu voelde het anders, ik had helemaal geen zin om te socializen en moeite te doen om gezellig te zijn want ik voelde me helemaal niet gezellig! Het was warm, een krappe tuin en na de bbq werden de spiekers opengezet met wat gezellige Hollandse hits, pppfffff. Voor mijn burn out was ik gek op feestjes! Ik dacht die middag alleen maar…. gillend naar huis. Bij het afscheid zeiden de mensen gaan jullie nu al?! Het begint net leuk te worden! Zelfs mijn beste vriendinnetje en haar vriend (gastheer en gastvrouw dus), reageerden verrast dat we vertrokken terwijl ze weten wat er aan de hand is. Ik stond te vertellen dat ik de avond ervoor bij vriendin x was en wat teveel wijn op had en mij daardoor ook niet goed voelde. En dan denk ik, ik snap het dat ze het niet begrijpen, je kan het ook helemaal niet begrijpen als je het nooit hebt meegemaakt. Dan heb ik begrip voor hen en denk ik waar is eigenlijk het begrip voor jezelf? Heb je dat nu nog niet geleerd? Val je toch lekker weer in je valkuil? Twee weken later ging ik lunchen met de vriendin en zei zei je zat niet echt lekker in je vel he op de verjaardag. Toen zei ik dat klopt, ik had gewoon helemaal geen zin om te socializen en voelde me een beetje onzeker. Ze reageerde met ok dat zag ik ja… De laatste tijd merk ik dat ik het moeilijk vind als zelf mijn beste vrienden minder begrip tonen.
Ik heb vriendinnen die zeggen dat ze het begrijpen hoe ik me voel maar zich vervolgens niet zo gedragen.
Ik heb dit weekend twee afspraken maar raak nu al in paniek. Beide staan al heel lang. Een is met 3 vriendinnen naar een jazz festival (terwijl ik heb gemerkt dat ik grote groepen nog niet verdraag en ook geen harde muziek) en de dag erna zou ik gaan zeilen met vrienden, ik ben geen zeiler maar mijn vriend wel en hij had beloofd die vrienden zeil les te geven. De voorspelling van het weer is niet top en alleen al het idee dat ik een paar uur op een klein bootje zit waar ik niet weg kan, met windkracht 4/5 en regen bezorgd me stress. Na het jazz festival weet ik zeker dat ik geen oog dicht zal doen omdat ik dan volledig overprikkeld ben. Van dit soort afspreken werd ik voor mijn burn out heel blij! Maar ik ben nog lang mezelf niet. Ik ben soms een bang vogeltje. Voorheen zou ik graag op een zeilboot stappen.
Ik heb 9 maanden in een soort veilige bubbel gezeten, dat wil zeggen niet teveel sociale verplichtingen en als ik ze had dan duurden ze 3 uurtjes en plande ik daarna bewust rust. Nu kan dat niet want voor het festival zaterdag zijn de kaarten besteld en de boot voor zondag al bijna gehuurd. Ik weet dat ik voor mezelf moet kiezen en wellicht wel beide afspraken moet afzeggen maar ik vind dat heel lastig! Ik wil ze niet teleurstellen. Ik heb het gevoel dat familie en vrienden denken dat het wel weer goed gaat en ik dus weer ben zoals ik was. Ze begrijpen niet begrijpen dat er zomaar ineens een terugval kan zijn. Dan zeggen ze maar het gaat toch weer beter hoe kan dat dan? Tja hoe kan dat? Ik ben ‘ziek’ en ik weet het ook niet maar het gebeurd wel en ik vind dat het meest erg van iedereen. Vaak heb ik het gevoel dat het nooit meer goed komt. Ik ben dan bang dat de mensen om mij heen het zat worden. Ik merk dat ze steeds minder vragen hoe het gaat en dat vind ik best wel moeilijk. Het leven gaat gewoon door en mijn leven staat stil.

Kortom lang verhaal kort. Herkennen jullie mijn verhaal van mensen die je niet begrijpen en zo ja hoe gaan jullie hiermee om? Is het tijd om uit de veilige bubbel te stappen en juist iets doen waar je heel erg tegenop ziet een druk festival met harde muziek? Of moet je naar je lichaam en gevoel luisteren. Die tip geeft mijn coach altijd maar stiekem heb ik soms het gevoel dat ik zo niet verder kom en te voorzichtig wordt. Ze trapt letterlijk op mijn rem, ik trap hierdoor ook op mijn rem maar denk ook wel rem ik niet teveel en wordt het misschien wat tijd voor gas op het pedaal?

Hoi allemaal!

Ik ben een studente van 23 jaar die het sinds de lockdown (maart) erg moeilijk heeft. Ik ben altijd wel iemand geweest die over alles piekerde en enorme stress had voor de examens/ op reis gaan... Maar deze symptomen verdwenen dan de volgende dag, nu kamp ik al maanden met dezelfde vervelende symptomen.

Het begon allemaal vóór de lockdown toen ik een kleine prikkel in de keel voelde en dit maar niet over ging. Juist daarna begon de lockdown door de coronavirus, ik kreeg het benauwd en had enorme hartkloppingen toen ik al de maatregelen op het nieuws hoorde.
Ik had het al moeilijk omdat de prikkel niet over ging en ik begon te denken dat ik iets ernstig had. Omdat ze bij de huisarts enkel spoedgevallen zouden behandelen en ik nergens heen kon, heeft dit alles erger gemaakt.
Ik kreeg in de avond geen adem meer, ik werd wakker met ademtekort, een enorme druk op de borst en heel de dag zitten piekeren (er viel ook niets te doen aangezien we allemaal thuis moesten zitten, dus had ik niets om mijn gedachten te verzetten)
Ik begon op het internet te zoeken wat ik allemaal kon hebben en dit hielp helemaal niet, het maakte het zelfs erger.
Ik had met mijn zus hierover gesproken en zei dat ze juist dezelfde symptomen heeft, maar dan op een langere termijn en dat het overspanning is. Dit had ik niet eerder aan gedacht, ik besliste een hyperventilatie test in te vullen op het internet en ik had al de symptomen die daarop kwamen.
Juist voor de zomer was alles wat rustiger en kon ik eindelijk naar de dokter, ondertussen had ik nog die prikkel in de keel en de overspannen nek, zelfs oorpijn.
Dokter zei dat ik geen ontsteking had of iets gelijkaardig en dat de prikkel waarsschijnlijk van de hyperventilatie komt. Ik had het gevoel dat hij het zomaar zei omdat ik de hyperventilatie test had vermeld en verder niets meer heeft onderzocht.
Ik besloot om wat yoga te doen en meditatie en genieten van mijn zomervakantie (naar een plek waar er geen positieve covid patiënten waren, namelijk mijn dorp in spanje). Daar kwam ik zo op rust dat ik amper/ geen symptomen meer had.

Eens ik terugwas van mijn vakantie begon het weer, ook omdat ik had gehoord op het nieuws dat de situatie in België door de Covid verergerd was en voelde me op dat moment veiliger in mijn dorp dan in België.
Nu zijn mijn symptomen niet meer zo erg als in het begin, ik heb een paar dagen een benauwd gevoel, maar dan let ik op mijn ademhaling en gaat het (soms) wat beter. Ik heb dan ook een week of 2 waar ik me perfect voel.
Tijdens die aanvallen krijg ik wel de gedachten dat het met mijn hart te maken heeft en begin ik weer te piekeren. Al weet ik dat de kans klein is dat het aan mijn hart ligt, aangezien ik maar 23 ben en niet rook en geen alcohol drink.

Mijn vraag is: kan hyperventilatie zo een enorme invloed hebben op uw leven? Of lijkt dit meer op een burn-out?

Het is misschien wel handig om te vermelden dat ik in oktober naar de dokter ben gegaan omdat ik 1 week lang dezelfde symptomen had en de dokter zei dat mijn hart prima was en dat ik een paniekaanval had. (door mijn examens)

Nu vind ik het alleen raar dat dit maanden lang duurt, soms denk ik dat ik mijn oude leven niet meer terug zal krijgen.

Ik dacht wat heb ik, ik kom niet vooruit na de verhalen gelezen te hebben op deze site weet ik het zeker” ik heb een burn-out” en mijn werkgever verwacht dat ik kom werken dus de bond ingeschakeld dus nog een probleem erbij.in februari al in de ziektewet geweest vanwege burn-out klachten en weer veel te snel begonnen .
Ik vind het schandalig hoe werkgevers met hun personeel omgaan het lijkt mij beter meer te doen aan preventie.
Merk dat ik teveel over mijn grens ben gegaan en ook HSP heb dus dubbel op
Kom mijn bed niet uit hele lichaam doet zeer, loop vaak te huilen terwijl ik altijd sterk ben ongelofelijk dat dit gebeurt, zelfs dit schrijven kost moeite.
Dus ik wacht eerst de afspraak bedrijfarts af, maar daar ben ik ook bang voor dat hij mij niet serieus neemt heeft iemand een tip.
Voor anderen die dit herkennen veel succes ermee, zoek aub hulp.
Groet Inge

Sinds juni 2020 zit ik thuis met een burnout. De eerste weken rustig aan gedaan, maar helaas is er geen vervanger die mijn werk kent. Dus bleef dit dan ook doen. Met zenuwen en angst zat ik achter mijn laptop en gaf mezelf schouderklopjes als ik het werk af had. Na een paar weken, leek het wel of ik door aan het draaien was. Van de 1 op de andere dag, totaal geen rust meer in mijn lijf. Kon alleen maar op bed liggen en slapen ho maar! Telkens maar een paar uurtjes. Het gezij moest ook doorgaan. Dus toch maar de schouders eronder, maar voelde me helemaal leeg van binnen. Van een altijd hardwerkende vrouw die alles aan leek te kunnen, waa ik nu een wrak. Tv kijken lukte niet. Te veel prikken en alles betrok ik op mijzelf. Tot het moment dat ik wel hele rare gedachtes kreeg, die ik vervolgens niet kon stoppen. Wers gewoon bang van mijzelf...dus naar de dokter en die stuurde mij door naar ggz. Daar kennen ze geen burnout. Dus er werd een label depressie aan gehangeb. Er werd gestart met een behandeling. Zsm weer actief worden en dag structuur aanbrengen. Nu moet ik zeggen dat ik niet in bed kan liggen of rustig op de bank. Dus ik ging toch meer doen. Intussen stond ik op de wachtlijst voot cognitieve therapie, maar dat kon maanden duren! Dus ik modderen maar aan. Mijn stemming leek steeds slechter te worden. Had wel medicatie om te slapen, maar verder niks. En hop daar kreeg ik weer een gigantische terugval, omdat ik veel te veel deed. En dan kom je in een spiraal dat je denkt dat het nooit meer goedkomt! Inmiddels gestart bij de psycholoog. 1e gesprek kreeg ik al een spiegel voor gehouden. Ik wil het allemaal te goed doen voor een ander, maar vergeet dan eigenlijk mijzelf. Iets wat ik in mijn jeugd aangeleerd heb. Moest toch echt even afstand doen van het werk. Het mag niet mijn probleem zijn! Zo gezegd zo gedaan....maar voel me er nu super rot door. Baas legt het probleem ook weer terug bij mij. Hij vraagt gewoon of ik iemand nu in kan leren....Hoe dan? Nu komt hij met een oplossing waar ik niet achter sta. Maar dat moet ik loslaten. Het is zijn probleem en zijn keuze...maar ja, het blijft bij mij knagen, omdat het geen oplossing is....en ik weet dat dit nooit gaat lukken. Er zijn door mij handleidingen gemaakt, maar dan moet je het programma kennen en moet je kennis hebben van loonadministratie. En dat ontbreekt. Met andere woorden...ik maak me er druk om en dat staat mijn herstel nu in de weg. Overigens heeft de psych de diagnose burnout en een piekerstoornis. Nou ik pieker er idd op los....en vind zo ook geen rust. Hopelijk gaat de cognitieve therapie helpen om mij anders te laten denken. Die negatieve gedachten zuigen soms enorm. Ik kan op allr fronten nu niet mijzelf zijn en dat knaagt. Ben vooral streng naar mijzelf.. moet nu eigenlijk lief zijn, maar ben het niet. Verder veel last van een drukkend gevoel bovenop schedel. Voelt zwaar. Het leveb om te overleven nog zwaarder. Pffff wanneer kom ik weer in de posoroeve flow? Hoe houdt men dit jaren vol???.

Hallo allen,

Ik zit sinds enkele maanden in een burn-out en dat gaat met diepe dalen en enkele goede momenten. Nu heb ik tijdens deze burn-out voornamelijk last van constante duizelingen en een spacend gevoel herkennen jullie dit? En kan dit maanden duren?

Gr.

Wanneer hebben jullie het besluit genomen om je ziek te melden op je werk? Wanneer zijn je klachten ernstig genoeg om te denken tot hier en niet verder? Het voelt alsof ik mijzelf aanstel, maar mijn hoofd is een grote chaos, ik kan niet meer.

Eind 2019 is een achtbaan in m'n leven begonnen met een scheiding na een lange relatie. Net het huis verbouwd en ik dacht dat we de stap naar een kindje zouden zetten. Dat kreeg dus een heel andere wending. In de maanden daarna druk op het werk naast het regelen van de scheiding. Vervolgens vrij vlot in een nieuwe relatie gerold. April/Mei 2020 begon ik slechter te slapen ik dacht bindingsangst oid. Uiteindelijk merkte ik begin juni dat het niet meer ging en heb ik me ziek gemeld. Na 3 weken thuis alweer begonnen met opbouwen van uren. Ik ben met licht werk begonnen, toch al snel weer met complexer werk aan de slag gegaan, terwijl ik merkte dat het eigenlijk niet goed lukte en te veel energie koste. Uit angst voor ontslag (ik had mezelf het e.e.a. wijsgemaakt) door blijven gaan en daarbij nog een gesprek met leidinggevenden waar ik van slag van raakte. Kort daarna heb ik ook de relatie kort verbroken. Gestart met gesprekken bij een Psychiater, maar praten hielp onvoldoende om mijn gedachten om te buigen. Ik kon niet meer.
Medio / Eind september ging het snel bergafwaarts angstklachten namen erg toe (trillen, koude voeten, sterke/snelle hartslag, spierspanning, raar branderig gevoel in m'n hoofd) en ik begon allerlei dingen aan mezelf te merken.
Typfouten namen toe, m'n geheugen werd slechter (niet alleen korte termijn, maar ook andere zaken kan ik me moeilijker of soms niet herinneren), m'n zicht werd wat waziger (nog steeds last van), kom soms niet op woorden en zelfs fijne motoriek werkt minder goed dan voorheen. Heb ook in de supermarkt een keer achter een kar van iemand anders gestaan. Hobbies zoals gamen en mountainbiken kan ik momenteel amper door overprikkeling / beperkte conditie. Wel wandel ik elke dag.
Bij een kerkelijke bijeenkomst waar muziek werd gespeeld door een bandje (versterkt) raakte ik overprikkeld en ben ik hyperventilerend en huilend de kerk uitgerend om weer tot rust te komen.

Inmiddels (nu eind november) ben ik 4 weken geleden gestart met Sertraline en merkte ik na 2 weken (25 mg) gelukkig al wat verbetering in m'n stemming en wat afzwakking van m'n angstklachten. Ik zit nu 2 weken op 50mg en hoop op verdere verbetering. Ik slaap nog steeds maar tot een uur of 5 sochtends (inslapen met 5mg Zolpidem doe ik al 3 maanden), maar dat is al meer dan een maand geleden.
Werken gaat nog steeds amper maar ik kan me wel wat beter concentreren op algemene dagelijkse dingen en heb wat meer plezier in dingen. De voelbare hartslag is nog de hele dag aanwezig. Spierspanning ervaar ik de ene dag meer dan de andere.
Op sommige momenten ben ik emotioneel omdat ik weinig voorruitgang merk en zo graag weer verder wil met m'n oude leven van lekker wekker, sporten en dergelijke. Ik mis het het verschrikkelijk. Ook heb ik het er moeilijk mee dat ik medicatie nodig heb om de boel een beetje onder controle te krijgen en de weg naar boven verder op te pakken (want daar ben ik mee bezig!)

Gelukkig zijn er diverse mensen in m'n omgeving die er voor me zijn en hoef ik niet alle dagen alleen door te brengen.

Sinds een jaar als herintreder begonnen als 3 IG in de zorg, daarvoor ruim 10 jaar in de kinderopvang en daarvoor 32 jaar in de zorg.
Vol goede moed en bruisend van energie begon ik met mijn nieuwe baan en vond het geweldig maar sinds paar maanden klachten zoals hartkloppingen, druk op de borst, erg emotioneel, moe en ook op mijn vrije dagen had ik het gevoel dat mijn lijf niet meer kon ontspannen. Begon ook steeds meer en vaker fysiek te kwakkelen. Sinds paar ween vreselijke paniekaanvallen gekregen , extreem moe en hele dagen huilen.... volgens huisarts en meteen ook iemand van GGZ dus flinke burn-out.
Ben helemaal mezelf kwijt... ik altijd positief, bruisend van energie, geweldig leuk maar ook druk sociaal leven, ik ben totaal een schim van wat ik was...
Advies; rust, rust en nogeens rust, oxazepam en wekelijks gesprek met psycholoog, wie kan mij vertellen hoelang dit gaat duren??

Ik heb 50 jaar in de zorg gewerkt, afgelopen juni moest ik nog een half jaar tot mijn pensioen.
Heb altijd teveel gedaan en nooit nee kunnen zeggen.
In juni liep ik als het ware tegen een muur.
Duizeligheid, gespannen, hartkloppingen, maagklachten en heel erg moe.
In het begin leek het opknappen redelijk vlot te gaan tot in in september een terugval kreeg
Weer wat opgeknapt en nu al weer een poos een terugval , niet zo heftig als in het begin maar wel maagklachten en vooral veel last van nek en schouders (spanning) en spanning op mijn hoofd net of er een te strakke muts op zitten. Ik weet dat het tijd nodig heeft maar zou me zo graag weer lekker voelen

Hallo allemaal,

Eigenlijk voel ik me ten einde raad..
ik ben nu sinds april 2019 ziek (het is nu december 2020) met een tussenpauze van een half jaar waarin ik me voelde alsof ik de hele wereld weer aan kon. Maar juni dit jaar ging alles weer mis. Ik was OP ik kon niet meer ik belde mijn vader (tevens mijn baas) op en ik zei tegen hem dat ik niet meer kon. Hierdoor kreeg ik hyperventilatie. Het gekke was. Op dat molent kon ik nog dingen doen.. ik ging nog naar het pretpark, ik speelde escaperooms. Maar het lijkt wel dat het steeds erger en erger word! Het voelt soms alsof ik gek word. Ik voel me ‘wazig’ en enorm licht in mn hoofd. Ik zit veel alleen, wat mij ook somber en nutteloos laat voelen.. ik ga naar fysio’s die zeggen dat ik er ‘alleen’ voor sta, psycholoog die vind dat ik ‘uitbehandeld’ ben. Huisartsen die niet zo goed weten wat te doen.. ik ben na mijn gevoel ten einde raad.

WIE HEEFT TIPS?

Beste allemaal,

Laat ik beginnen met het feit dat ik altijd wel positief ingesteld ben (geweest). Bij mij is het glas altijd half vol in plaats van half leeg. Maar ook ik ben een slachtoffer geworden van een heftige burn-out.

Voorop gesteld ben ik nog steeds bezig met de acceptatie ervan. Inderdaad, ik dacht altijd dat het me niet zou overkomen. Ik werk sinds 2000 als politieagent en heb een hoop vervelende dingen meegemaakt. Ik had daar gek genoeg nooit moeite mee. Een reanimatie, een lijkvinding, en zwaar ongeval op de snelweg enzovoort. Het was maar werk. Maar juist de dingen die dichtbij gebeurden hebben me waarschijnlijk geraakt.

Eigenlijk is de boog sedert 20 à 21 jaar gespannen en zo gebleven. Mislukte relaties, onstabiele thuissituaties, overlijdens van dierbaren, conflicten met de werkgever, noem maar op.Waar ik waarschijnlijk de fout heb gemaakt is het negeren van signalen van de burn out en mijzelf voordoen als drager van een olifantenhuid. Met andere woorden, ik ben keihard doorgegaan met leven.

Nu leef ik met de gevolgen. Sinds 2012 ben ik volcontinue gaan werken met regelmatig nachtdiensten. In 2017 werd ons zoontje geboren en

Zit al 7 maanden thuis. Totaal geknakt. De eerste maanden veel onrust in lijf en hoofd. Totaal geen prikkels kunnen ervaren. Inmiddels voelt mijn lijf wat rustiger en kan ik weer tv kijken en muziek luisteren. Een spelletje spelen lukt ook wel weer. Ik kan overdag niet slapen. De nacht wel met medicatie. Wat ik nu ervaar is een sombere stemming en een raar gevoel in mijn hoofd. Een beetje een drukkend gevoel. Verder heb ik momenten dat ik heel vreemd naar de buitenwereld kijk. Of ik dingen niet meer snap. Waar ik vroeger nooit over zou nadenken. Herkent iemand dat? Ik merk dat ik mij echt terug trek. Als ik afleiding heb, merk ik er weinig van. Ik loop bij een psycholoog en die zegt dat het komt omdat ik nu meer tijd heb om over dingen na te denken. Voorheen stond ik altijd aan en nam weinig rust. Zijn er meer die dit zo ervaren? Het maakt mij zo onzeker! Wat ik niet van mijzelf herken.

Ik wens van harte dat burnout weer in die basis ZV wordt opgenomen of een speciale verzekering ervoor wordt opgericht.. Het kan niet zo zijn dat de discussie wie de rekening gaat betalen niet bij de zieke wordt neergezet. Want de mensen in een "echte burnout" zijn te ziek om zich ook nog in het juridische aspect van burnout te gaan verdiepen. Uit de vele verhalen die ik ben tegen gekomen is duidelijk geworden dat veel bedrijven burnout ontkennen omdat ze in het vervolg voor de kosten moeten opdraaien (BEZAVA). Zij worden hierbij massaal gesteund door huisartsen, bedrijfsartsen / Arbo artsen en verzekeringsartsen. Vaak is de zieke zelf zoekende wat met hem aan de hand is en overlapt de ziekte met andere somatische en psychische / psychatrische aandoeningen. Meestal is pas jaren na ziekte uitval duidelijk wat het echte ziekten probleem is,

Ik wens van harte dat burnout weer in die basis ZV wordt opgenomen of een speciale verzekering ervoor wordt opgericht.. Het kan niet zo zijn dat de discussie wie de rekening gaat betalen niet bij de zieke wordt neergezet. Want de mensen in een "echte burnout" zijn te ziek om zich ook nog in het juridische aspect van burnout te gaan verdiepen. Uit de vele verhalen die ik ben tegen gekomen is duidelijk geworden dat veel bedrijven burnout ontkennen omdat ze in het vervolg voor de kosten moeten opdraaien (BEZAVA). Zij worden hierbij massaal gesteund door huisartsen, bedrijfsartsen / Arbo artsen en verzekeringsartsen. Vaak is de zieke zelf zoekende wat met hem aan de hand is en overlapt de ziekte met andere somatische en psychische / psychatrische aandoeningen. Meestal is pas jaren na ziekte uitval duidelijk wat het echte ziekten probleem is,

Beste allemaal,

Ik zit inmiddels 7 maanden thuis met een burn-out. Slechte periodes wisselen zich af met betere periodes. Nu heb ik soms dagen waarbij ik mij vooral lichamelijk heel zwakjes voel. Slappe benen en het gevoel van flauwvallen herkennen jullie deze lichamelijk klachten?

Mvg

Ik heb na een lange periode van externe stress veel problemen met geheugenverlies, waardoor ik erg bang ben voor Alzheimer, maar scan en neuro psychologysche test gaven aan dat het geen Alzheimer is. Ik ben vaak erg gespannen, maar ook op momenten dat ik rustig ben (qua gevoel) overkomen me ook rare dingen. Een paar voorbeelden:

Gisteren: Ik wil de luxaflex opendraaien. Dit is al maanden naar links draaien, toch probeer ik naar rechts te draaien en als ik merk dat dat niet gaat denk ik hij moet toch echt rechtsom, om er 2 sec later achter te komen dat het toch linksom moet. Waarom geven mijn hersenen het signaal van rechtsom? Ik zou dat moeten weten.

Vandaag: ik ben al een tijd wakker, maar ben blijven liggen malen in bed. Ik zie on de douche een insect dat ik naar buiten wil doen. Daarvoor moeten de lamellen omhoog. Die lamellen hebben we al jaren en dit type werkt overal hetzelfde. Vervolgens ben ik zo'n 2 sec in de war en kijk eerst naar links naar het draaistokje en dan naar rechts naar het touwtje en weet heel even niet wat te doen. Dan bedenk ik me dat ik het touwtje moet hebben.

Ik vind die verwarring erg angstaanjagend en wil het mijn vrouw vertellen. Ik begin te vertellen en kom bij het gedeelte waar ik de lamellen omhoog will doen. Dan raak ik weer kort in de war. Wou ik de lamellen nou omhoog doen met het touwtje of wou ik ze kantelen met het stokje? Kort nadenken. Ik wou de lamellen omhoog. Maar vanwaar de verwarring?

Ik wil nogmaals aan mijn vrouw precies uitleggen wat er nu gebeurde. Dan raak ik weer kort in de war met exact dezelfde vraag als die ik net voor mezelf beantwoord heb: Wou ik de lamellen nou omhoog doen met het touwtje of wou ik ze draaien met het stokje? Weer kort nadenken. En het juiste antwoord is er weer.

En datzelfde overkomt me zo nog een derde keer als ik overstuur raak en nogmaals een poging doe.

Met lichtknopjes heb ik het soms ook. Zie dat die naar beneden geschakeld is en toch geven mijn hersenen door je moet naar beneden drukken. Waarom kort dat signaal. Ik doe het uiteindelijk wel goed.

Als ik door ons park loop en ik loop terug. Dan moet ik het 2e zijweggetje rechts pakken. Het eerste weggetje en het 2e lijken inderdaad iets op elkaar. Toen ik nog gezond was haalde ik ze ook wel eens door elkaar. Maar nu moet ik bij het tweede weggetje telkens weer kijken of dit het eerste weggetje is. Als ik eenmaal bij het eerste weggetje ben komt soms even dat gevoel dat ik het verkeerde weggetje heb. Dit overkomt me nu al enkele dagen.

Dat samen met dat ik zo ongelooflijk veel vergeet maakt dat ik als maar banger voor Alzheimer wordt en me alsmaar verwarder voel, terwijl Dokter, Neuroloog en mijn vrouw maar blijven zeggen dat het ligt aan de stress en aan het het slaaptekort dat ik nu al ruim een half jaar heb.

Hebben mensen ervaring met dergelijke verwarring?

Graag deel ik hier mijn verhaal over mijn burnout en hoe een hond genaamd Pepper mijn leven redde en samen met mij werkte aan mijn herstel:

https://happygiraffe.nl/hoe-een-poedel-genaamd-pepper-mijn-leven-redde-het-verhaal-van-mijn-burn-out-en-de-weg-naar-herstel/

Dit is het verhaal van hoe ik in september 2019 keihard onderuit ging, in een burn-out terechtkwam en hoe een poedel genaamd Pepper met mij mijn eerste stappen zette naar herstel. Dit is mijn verhaal, een terugblik langs mijn valkuilen en een frisse blik in het hier en nu en naar de toekomst. Ik hoop dat dit ook een verhaal is van hoop en een waarschuwing mag zijn voor velen die op dit moment op hun tandvlees lopen, met hun werk, met kinderen thuis tijdens de corona-lockdown, met de onzekerheden die het leven te bieden heeft maar nu vele malen groter zijn dan we in generaties gewend zijn.


Pepper de Koningspoedel
De eerste waarschuwing

Ik neem je mee terug naar maart 2019. Ik was vroeg in de ochtend aanwezig op een advocatenkantoor aan de Zuid-as in Amsterdam. Een leuke en gewaardeerde klant waar ik een groep jonge advocaten de basis van relatiemanagement zou gaan bijbrengen. Toen ik de parkeergarage inreed voelde ik me licht in mijn hoofd. Mijn handen tintelden. ‘Niks van aantrekken,’ zei ik tegen mezelf. Gewoon doorgaan was mijn devies.

Ik ging naar boven en trok me terug op de wc. Even rustig worden. Het ijswater liep door mijn aderen. ‘Niets aan de hand,’ zei ik tegen mezelf. Nog snel even naar benden om te roken en dan beginnen. De weinige lichaamsbeweging die ik mezelf gunde op een werkdag was naar buiten om te roken. Behoorlijk ongezonde hobby.

De workshop begon. Ik probeerde rustig over te komen, maar van binnen stond ik in brand en bevroor ik tegelijkertijd. Ik kreeg maar de helft mee van wat de deelnemers tegen me zeiden. Onder de tafel zat ik met mijn smartwatch mijn hartslag te bekijken. 120-130 slagen in rust. Niet normaal. Ik raakte in paniek. Mijn hoofd werd licht. Ik deed wat ik nooit had verwacht dat ik zou doen. Ik verontschuldigde me, liep naar de receptie en vroeg om een ambulance. Ik was toen 44 en had geen geschiedenis met hartklachten, maar ik was bang dat dit er een was: een hartaanval.

Het VUMC is op de Zuid-as, dus de ambulance was zeer snel ter plekke. De broeder en zuster ontfermden zich over mij. Mijn bloeddruk, zuurstofgehalte en hartslag werden gemeten. Niks aan de hand, althans, geen hartaanval. Wel hyperventilatie en verlamd door angst. “U bent wel wat zwaar meneer en ik ruik dat u rookt. Dat zijn welrisicofactoren,” sprak de ambulancezuster me streng toe.

Ik meldde me ziek en nam een week rust, alle afspraken, coachings en workshops uit mijn agenda. Een week rust, dát zou wel genoeg zijn.

Ik veranderde niks aan mijn gedrag, ik rookte een pakje per dag en mijn beweging was niet meer dan naar buiten om te roken of op en neer lopen naar de school van mijn kinderen (als ik daar al de tijd voor nam.)

De maanden na maart werden nog drukker, ik had dagen dat ik begon in Groningen (ik woon in Hilversum) en de avond afsloot in Eindhoven. Thuis was ik alleen lijfelijk aanwezig, ik was op zijn minst ongezellig naar mijn vrouw en mijn kinderen.

In de zomer van 2019 ging ik op vakantie in Italië. De plek waar ik me altijd volledig op mijn gemak voel, in balans ben en tot rust kom.


Het strand van Domaso, Lago di Como, Italië
Begin augustus pakte ik de draad weer op. Waar de zomer voor veel mensen een rustige periode is, zat ik toch weer vol met werk. Na maanden aandringen bij mijn directie, mocht ik eindelijk iemand aannemen voor in mijn team om werk van mij over te nemen. Ik had meer opdrachten dan tijd.

Op 1 september begon mijn nieuwe collega. Alleen nog even een paar maanden inwerken, en dan zou ik eindelijk weer meer ruimte hebben in mijn agenda. Ik negeerde vrolijk alle signalen die mijn lichaam me probeerde te geven. Ik kreeg regelmatig hoofdpijnaanvallen.

Op zondag ingecheckt in een hotel in Eindhoven om maandagochtend bij een nieuwe klant een workshop te geven. Ik ging naar bed met migraine, heb ’s nachts een paar keer in de badkamer van mijn hotelkamer mijn maaginhoud eruit gegooid (kwam vast door de saté, vertelde ik mezelf).

Klant afgebeld, klant teleurgesteld, ik vol met schaamte.

De Ontkenning

Die dag ging ik naar de huisarts: “Ik ben bang dat ik een burn-out heb,” zei ik. Ik vertelde over mijn symptomen. Het advies: afschalen, rustig aan doen, misschien naar een psycholoog.

Een psycholoog? Waarom? De huisarts begrijpt me niet. Daar heb ik helemaal geen tijd voor! Ik móét door, en rustig aan doen kan ook niet. Mijn directie ziet me aankomen! Alexander gaat even rustig aan doen! Er staan drie grote nieuwe programma’s op punt van beginnen! Alexander gaat rustig aan doen! Die huisarts spoort niet!

Al deze gedachten vlogen door mijn hoofd. Ik wilde het gesprek niet aan met mijn directie (ik durfde het gesprek niet aan met mijn directie). Wat als ze me ontslaan omdat ik rustiger aan moet doen? Wat als ze mijn contract niet verlengen dat op 1 januari afloopt. Doorgaan Alexander, gewoon doorgaan.

En ik ging gewoon door. In Almere heb ik tijdens een teamcoaching een coachee volledig afgefakkeld (sorry nog daarvoor, je weet wie je bent als je dit leest). Gas erop, klaar met smoesjes en excuses, beet ik hem toe.

Die middag, door naar Eindhoven. Een avondsessie tot 22.00 uur en dan door naar Heerlen om een hotel in te gaan voor de volgende dag. Ik belde mijn vrouw. Ik voelde me rot. Ik was de controle kwijt. Alleen nog even dit programma opstarten en dan ga ik rustiger aan doen, vertelde ik haar.

De crash

De volgende ochtend in Heerlen. Een intake met een nieuwe coachee. Het ijswater liep weer door mijn lijf, het stroomde mijn hersenpan in. Ik kreeg kortsluiting, ik nam niks meer op, ik wilde nog maar één ding: Weg hier! Weg hier!

Ik informeerde mijn nieuwe collega die mee was om ingewerkt te worden dat ik me niet goed voelde. Daarna nam ik de benen. Naar buiten. Roken. Ik werd maar niet rustig. Ik belde mijn vrouw: ‘Ik kan het niet meer, ik ben op, ik ben kapot,” de tranen kwamen. Ik liep helemaal leeg. Mijn vrouw zou met de trein uit Utrecht komen om mij en mijn auto op te halen. Ik was leeg. Gebroken, voorbij schaamte. Het interesseerde me allemaal helemaal niets op dat moment wat Jan en alleman er van zou vinden.

Ik rookte mijn laatste sigaret, geen sigaretten meer. Bietsen bij iemand op straat. Nog een sigaret. Ik dacht weer terug aan maart in Amsterdam. Toch een hartaanval? Nee dat kon niet, toch?

Na twee uur kwam mijn vrouw. Ik omhelsde haar, ze reed me naar huis. Ik was leeg. Thuis kroop ik in bed. Ik wilde even niemand spreken. De telefoontjes van mijn directie drukte ik weg. Ik kon niks meer en ik wilde niks meer.

Burn-out

Als iemand ooit zegt dat een burn-out niet bestaat, heeft ‘ie er zelf nooit een gehad. Ik sliep, als ik wakker was piekerde ik, weer een week vrij nemen? Of twee weken? Dan kan ik toch weer aan de slag? Klanten belden, ik drukte ze weg. Klanten mailden, ik stuurde de mailtjes door naar het secretariaat of naar de directie. Er volgde een afspraak met een bedrijfsarts: burn-out, time-out dus.

Een paar weken rust? Een maandje rust? Dan kan ik er toch weer tegenaan? Nee: was het antwoord van mijn vrouw, de bedrijfsarts, mijn directie, mijn familie, mijn vrienden.

Ik mocht niet meer communiceren met mijn klanten van mijn directie. Ze mochten niet weten wat er aan de hand was. Burn-out mocht niet uitlekken naar mijn klanten. Ik gehoorzaamde, bang voor conflict, bang dat mijn contract niet verlengd zou worden.

Dat contract? Dat werd niet verlengd. Ik kon niet snel genoeg meer “leveren” bij onze klanten. Ik kon niet “productief” zijn. Alle klanten waren nu overgenomen door de directie of door externen (nu wel, niet toen ik het het meeste nodig had.)

Pepper de Poedel

Op een zaterdagvond in de herfstvakantie zat mijn vrouw (weer) te zoeken naar een hypoallergene hond. Ze vond er een. Pepper de Koningspoedelpup. Ze belde met de fokker. We konden zondagmorgen komen kijken. Ik wilde al heel lang weer een hond. Onze vorige hond was al 10 jaar dood. Toen hij dood ging ontdekte ik dat ik eigenlijk allergisch was. Ik had geen medicatie meer nodig voor mijn longen (ik rookte toen al een paar jaar niet meer, tijdens WK 2010 in de halve finale weer begonnen. Dom).

We gaan morgen kijken, waar moeten we heen? Noord-Oost Groningen, 2,5 uur in de auto.

We gingen, het hele gezin, mijn twee jongens van toen 4 en 11, mijn vrouw en ik. Na lang rijden kwamen we aan. Een boerderij langs een spoorweg. Daar zat hij. Pepper. Er was gelijk een klik tussen mijn jongste zoon en Pepper. De rest van het gezin was 10 seconden later ook smoorverliefd. Lieve, vrolijke Pepper. We handelden de formaliteiten af en namen Pepper mee naar huis. Op weg naar huis deden we allemaal stemmetjes, alsof we Pepper waren, met een Gronings accent.

Ik had mezelf, en mijn gezin, beloofd om te stoppen met roken als we Pepper hadden. Ik wilde de kans minimaliseren dat, mocht hij toch ietsje minder hypoallergeen zijn, ik weer last van mijn longen zou krijgen. Ik rookte op een parkeerplaats onderweg mijn laatste sigaret.

Naar buiten en lopen, terug naar de natuur

De dagen en maanden die volgden waren Pepper en ik onafscheidelijk. Hij gaf me ritme en structuur. Eerst, als pup, 5 tot 7 korte wandelingen per dag. Op tijd uit mijn bed, een pup doet niet aan uitslapen. Hoe groter Pepper groeide, hoe langer de wandelingen werden. Lekker op de hei in Bussum, in het park hier in de Hilversumse Meent. Wandelen met Pepper betekende ook goed letten op zijn lichaamstaal. Wat wil hij, wat gaat hij nu doen? Het betekende ook letten op mijn lichaamstaal en mijn energie. Boos worden en Peper luistert niet meer, vanuit rust en duidelijkheid krijg ik meer van hem gedaan (werkt overigens ook bij kinderen 😉 )

Hoe heb ik alles laten gebeuren?

Wandelen met Pepper betekende ook veel tijd voor reflectie. Lopend nadenken over hoe ik alles had laten gebeuren. Hoe mijn angst voor conflict me had verhinderd om mijn grenzen te stellen. Hoe mijn angst voor verlies van mijn baan me had geleerd de signalen van mijn lichaam – compleet – te negeren. Hoe ik mezelf had aangeleerd dat boos en bang de enige emoties waren die ik nog toeliet. Maar omdat ik me afsloot voor het hele rijke pallet aan emoties sloot ik me ook af voor vreugde, plezier, verdriet, liefde, kameraadschap. Ik had mezelf, en daarmee mijn omgeving, tekort gedaan.

Ik had niet voor mezelf gezorgd en daardoor ook niet voor mijn gezin en uiteindelijk ook mijn klanten. Ik wist wel heel goed hoe het moest. Ik had veel coachees die tegen een burn-out aan zaten. Ik stuurde ze opbeurende tips en adviezen, geleide meditaties, boeken over mindfulness. Ik had alleen zelf niet gedaan wat ik mijn klanten wel adviseerde. Ik was een beroerde coach voor mezelf. Ik had hulp nodig.

De psycholoog en de coach

Ik kreeg hulp. Van een fantastische psycholoog uit Hilversum die me niet weg liet komen met mijn rationalisaties. Mijn herhaalde pogingen om NIETS te hoeven voelen. Ik ging weer voelen. Ik ging zelf weer mediteren. Ik ging zelf de boeken herlezen die ik anderen aanbevolen had en kocht twee meter aan nieuwe boeken. Ik verdiepte me in interpersoonlijke neurobiologie, in de theorie van de Nervus Vagus, in positieve neuroplasticiteit, traumabehandeling, pubers, hersenontwikkeling van kinderen tot en met adolescentie. Ik volgde online seminars. Ik hervond het contact met mijn diepste zelf en met dierbaren om me heen. Ik wilde weer verder.

Als een straal licht kwam mijn coach Sylvie in mijn leven. Ze hielp me met het hervinden van mijn levensmissie, ze hielp me in dialoog te gaan met mijn innerlijke gids. Ik maakte plannen, eerst in mijn hoofd. Ik las nog meer, ik volgde nog meer online seminars en summits. Ik wilde een happy giraffe zijn. Het idee waarmee ik in 2012 in eerste instantie voor mezelf begon, maar wat ik inruilde voor de identiteit van mijn latere werkgever waar ik eerst 5 jaar als zzp-er voor werkte.

Ik zette kleine stapjes. Ik rookte niet meer, door wandelen met Pepper was ik al 10 kilo kwijt (ondanks het stoppen met roken, waar veel mensen van aankomen). Ik registreerde een website. Spannend! Weer een stapje gezet. Ik las nog meer, mediteerde, had heel veel lol, liefde en warmte met mijn gezin en kwam steeds dichter bij mijn missie: een happy giraffe zijn.

Ik schreef me in bij de KvK, ik opende een zakelijke bankrekening, ik liet een website bouwen. Een super enthousiaste beginnende grafisch ontwerper ontwierp mijn nieuwe logo.

November werd december, ik begon oude contacten te informeren. December werd 1 januari 2021. De wedergeboorte van Happy Giraffe Coaching. Ik wil er zijn voor kinderen & tieners die hulp nodig hebben met sociaal emotionele vaardigheden. Ik wil er zijn voor volwassenen op zoek naar hun balans tussen hoofd, hart en lijf. Ik wil er zijn voor bedrijven om hun mensen te helpen om hun zakelijke doelen te halen en succesvol te zijn in het werk waar ze met passie en bezieling voor gaan. Ik wil er zijn met mijn nieuwe rugzak vol met persoonlijke ervaringen, nieuwe kennis van het brein en relatie tot je lijf en met mijn oude kennis en kunde om mensen te helpen om de meest succesvolle versie van zichzelf te zijn.

Happy Giraffe Coaching

Ik ben er nu. De Happy Giraffe, samen met Pepper de Poedel. Ik kan alleen niet altijd, ik wil wandelen met Pepper, genieten met mijn gezin, mijn vrienden en dierbaren. Ik wil verder met lezen en seminars en opleidingen. Maar als we onze agenda’s naast elkaar leggen vinden we vast wel een opening waarin we allebei kunnen. Met aandacht voor jou, zonder mezelf te vergeten.