Burnout - forum lotgenoten

Ik denk dat ik een burn out heb. Ik heb de afgelopen weken aardig wat beslissingen genomen en daardoor veel moeten regelen of nog te regelen.

 

Sinds 2 weken voelde ik me al niet zo lekker en afgelopen weekend kreeg ik de klap. Een soort van hyperventilatie. Sindsdien ben ik nog meer moe en uitgeput. Last van misselijkheid en hartkloppingen. Hoofdpijn enz.

 

Ik hoop dat hier mensen zijn die dit herkennen.

hallo,

ik wil graag me verhaal doen omdat ik merk dat ik stagneer in mijn herstel van burn out.

Momenteel kramp ik nu al 12 maanden met mijn burn out en de zonneschijn aan de eind van de tunnel heb ik nog niet gevonden.

Echter ben ik benieuwd of er meer mensen zijn die krampen met een burn out maar dan voornamelijk het aparte/nare malaisegevoel waar je dag in dag uit mee te maken hebt.

ik kan dit moeilijk accepteren omdat dit mijn leven beheers. het is zo'n apart gevoel dat het niet te beschrijven is in woorden. ik noem het vaak voorstadium van griep of juist herstel fase van een kater.

Graag zou ik met iemand in contact komen die dit gevoel ook ervaart en hoe hij of zei hier mee omgaat.

Al veel overwonnen. Moeilijke keuzes gemaakt. Nu sinds juli dit jaar, loop ik vast in mezelf.

De laatste maand beginnen de burn-out signalen me pas echt duidelijk te worden. Ik vermoed dat het langzaam naar het punt is gesluimerd waar ik nu ben.

Ik kan niet meer! Voel me gejaagd al vanaf het moment dat ik wakker wordt. Het gevoel van stress sluimers contant in mijn lijf. Hartkloppingen en paniek aanvallen.

Ik voel me radeloos. Ga vandaag naar de huisarts en opzoek naar een therapeut.

Ik ben sinds november 2019 thuis. Ik heb een burn out. Heel veel paniekaanvallen en angst heerst mijn dagelijks leven. Dagelijks sta ik met hartkloppingen en moe. Ik heb hulp gezocht bij een pyscholoog. Maar ik ben er nog niet.

Ziek worden van je werk terwijl je het prima naar de zin hebt. Ja, het kan echt. Vorig jaar heb ik eindelijk toegegeven aan mijn klachten.

Niet meer kunnen slapen, veel hoofdpijn, slecht kunnen concentreren. De burn-out verschijnselen waarvan ik dacht dit overkomt mij niet.

Maar eenmaal toegegeven aan dit "verschijnsel" moet je er mee aan de slag. Ik heb toen therapie gedaan. Het gaf mij echt innerlijke rust en ik kwam mezelf tegen.

Ik leerde weer hoofd-en bijzaken te scheiden en vooral weer naar mijn lichaam te luisteren. Ik heb mijn leven totaal veranderd en het voelt als herboren worden.

Beste lotgenoten,

Sinds juli 2019 zit ik in een zware burn out als gevolg van langdurige roofbouw. Nu ik dit schrijf, zit ik al bijna 2 jaar in de burn out. Wat bij dominant is, is de extreme vermoeid. Ik kan 15 minuten per dag wandelen maar verder vrij weinig tot niets. Alles is al gauw te veel en te zwaar waardoor ik regelmatig moet liggen. Ik heb het eerste jaar van mijn burn-out intensief gewerkt aan mijzelf. Iets te intensief. Pas na een jaar viel ik echt stil en kon ik eindelijk slapen. Na dit jaar is er ook nog veel gebeurd. Verbouwing in huis, een kindje gekregen waarmee ik erg blij mee ben maar ook energie kost. Voordat men met een oordeel komt - hier zit een lang verhaal aan vast en wij kunnen alleen maar dankbaar zijn dat het gelukt is.

Dan nu de vraag: zijn er lotgenoten die dit herkennen en alsnog zijn uitgekomen? Dus na langdurige vermoeidheid en burn out toch weer normaal kunnen functioneren? Tips zijn altijd welkom. Ik hoop op positieve verhalen - je kont ze weinig tegen helaas.

Voor iedereen in deze situatie, sterkte en succes! Ik vind jullie allen toppers en weet hoe fucking zwaar het is! We houden hoop en komen er mooier en beter uit!

Hartelijke groet

Twee jaar geleden ben ik uitgevallen van mijn werk vanwege burn-out klachten. Ik ben toen drie maanden volledig thuis geweest en daarna gaan re-integreren.

 

Ik werk nu sinds een jaar weer volledig, maar ik merk dat ik erg de rem erop heb. Ik ben zo onzeker om weer over mijn grenzen te gaan, dat ik eigenlijk stil sta in mijn ontwikkeling.

 

Ik weet niet goed hoe ik met die onzekerheid/angst om moet gaan. Hopelijk wordt het geleidelijk minder.

Hoi allemaal,
Ook ik heb een burn-out, sinds midden januari dit jaar. Bij mij uitte het in eerste instantie door lichamelijke klachten. Het is 3x voorgekomen dat ik enorm duizelig werd, zwart voor mijn ogen en daardoor totale paniek en hartklopping. Dacht op dat moment ook iets aan mijn hart te hebben. Door gesprekken met psycholoog en haptotherapie gaat het langzaam iets beter. Periode dat ik mij goed voel duren steeds langer dan de slechte periodes. Ook ik ben er nog lang niet en merk dat het lijntje nog heel dun is. Hoeft ook maar iets negatiefs of teveel stress op mij af te komen en lijkt dan net of ik weer terug bij af ben. Het zijn vooral de lichamelijk klachten die mij onzeker maken. Nog vaak duizelig en licht in mijn hoofd.
Ook heb ik zo nu en dan een soort van elektrisch schokjes door mijn hoofd. Dit duurt 1 a 2 seconden waardoor ik even helemaal licht wordt in mijn hoofd en doordat dit beangstigend is slaat mijn hart op hol. Herkennen jullie een elektrisch schokje door je hoofd ook? Zou dit ook te maken hebben met burnout?
Zit erover na te denken om dit met de huisarts te bespreken.
Sterkte allemaal. Ik geloof zeker dat wij hier sterker uit gaan komen.

Sinds een paar maanden heb ik een drukkend gevoel op de hals en last van hoofdpijn. Met name tijdens momenten waar ik me moet concentreren of in stress situaties. De huisarts dacht aan overspannenheid. Ik ben onlangs gestopt met mijn werk, maar ik merk Na anderhalve maand nog geen verbetering. Zelfs simpele taken kunnen er voor zorgen dat mijn als en hoofd onder druk komt te staan. Iemand hier ervaring mee, of een idee hoe lang dit kan duren?

Ik heb anderhalf jaar geleden een burn out gehad en ben na een half jaar weer begonnen, dat ging een tijdje goed, tot ik een flinke terugval kreeg en weer 2 maanden moest herstellen.

 

Nu heb ik weer een zware terugval en voel me eigenlijk radeloos. Ik heb therapie, waarvan gezegd wordt dat ik meer autonomie moet aanleren. Niet meer leunen op anderen.

 

Maar ik ben zo het vertrouwen in mezelf kwijt geraakt dat ik niet weet waar ik moet beginnen, ja in kleine stapjes je eigen dingen doen.. Maar dat deed ik al. Iemand noemde mij bewust onbekwaam. Ik weet precies wat ik moet doen, maar val toch iedere keer terug.

 

Volgende week begin ik met 1 klas en heb de hele week ervan wakkergelegen. Ook weet ik dat ik een vechter ben en dat kan ik niet loslaten uit angst alles kwijt te raken. Ook wetende dat ik hiermee fout zit. Veel zelfafwijzing dat blijkt wel.

 

Ik ben veranderd van iemand die vol en met plezier in het leven stond naar iemand die niets meer aan kan bijna.

Ik werk in de jeugdzorg en er kwam een reorganisatie aan. Het werd mooi gepresenteerd en dat er betere zorg zou komen. Ik ging er helemaal voor. Vervolgens bleek het meer een bezuiniging te zijn, minder personeel en meer cliënten helpen.

Wat een teleurstelling. Als je het er niet mee eens bent, dan kon je beter vertrekken was de boodschap van het management. Dat was het dan; 10 jaar lang met liefde voor de cliënten en organisatie aan de slag. Altijd onbetaald overwerken. Altijd die extra dienst of even langer blijven, zodat er een extra activiteit kon worden gedaan in die krappe bezetting.

Ik kwam thuis en kon niet meer slapen. Vervolgens crashte ik volledig en werd trillend en angstig wakker. Ik durfde niet meer naar buiten. Van de één op ander dag was ik helemaal niets meer, machteloos in een hoekje en niet meer kunnen concentreren. Volledig uitgebrand, zoals dat zo fraai heet.

Wat ben ik blij hier een goede therapeut gevonden te hebben. Ik ben er nog lang niet, maar begin wel steeds meer voor mezelf te kiezen en me te richten op persoonlijke groei.

Eind oktober was ik 10 jaar samen met mijn vriend. Wekenlang heb ik hier naar uit gekeken en van alles bedacht om deze mooie mijlpaal te vieren. De middag van ons jubileum ben ik na een aantal tegenslagen oververmoeid naar huis gegaan. Je raad het al, het diner was geen succes. Ik kon mijn ogen amper open houden en smeekte in mijn hoofd dat de gerechten zo snel mogelijk achter elkaar op tafel zouden worden gezet. De volgende dag meldde ik me ziek om uit te rusten. Ik kon alleen maar huilen en was bekaf. Een dag later werd ik zo beroerd dat ik letterlijk alle spanning heb uitgekotst. Na een paar dagen voelde ik me lichamelijk weer wat opgeknapt en maakte ik de afspraak met mijn leidinggevende dat ik weer zou beginnen. De nacht voor mijn eerst werkdag kreeg ik mijn eerste paniek aanval. Zorgplannen, akkefietjes op het werk, registraties ik kon het allemaal niet meer bolwerken. Mijn psycholoog vertelde me dat ik een burn out had. Ik meldde me definitief ziek en ben gaan rusten. Maar na 2 maanden werd ik niet beter. Ik voelde me alleen maar slechter. Mensen in mijn omgeving begrijpen mij niet. Ik heb veel last van angsten en paniek aanvallen. De feestdagen heb ik thuis doorgebracht, alleen. Mijn leven is zo veranderd. Het kon nooit gek genoeg. Feestje hier, etentje daar. Ik durf nu soms niet eens het huis uit en ben voor alles gespannen. Ik heb het gevoel de controle te verliezen over mijn leven en ben radeloos en verdrietig. Iedereen zegt me dat het beter word. Maar wanneer? Soms ben ik het vertrouwen volledig kwijt. Ik heb een lieve psycholoog die me nieuwe handvatten geeft maar ben ontzettend ongeduldig. Op mijn goede dagen ga ik snel weer over mijn grenzen heen omdat ik dan gewoon even mezelf en gelukkig wil zijn. Als er iemand goede raad of tips heeft hoor ik dat graag. Ik wil mijn leven terug. Liever vandaag dan morgen...

Volgens mijn huisarts en bedrijfsarts zit ik in een burn-out. Nu heb ik bepaalde specifieke klachten en vraag me af dit normaal is en iemand ze herkent!. Ben in de medische molen gegaan mri/cardioloog/ kno arts bloedonderzoeken maar alles goed.
Ik heb dagelijks last van tintelen de voeten en koude voeten. Alleen de voeten.
Slap op mijn benen. En heel erg duizelig alsof ik op een bootje sta deinend op het water.
Droge ogen en branderig en een spacend gevoel in mijn hoofd.
Last van mijn schouders en nek. Een beetje angst van tijd tot tijd. Hartkloppingen.

Hoort dit erbij ? Vooral die constante duizeligheid beperkt me enorm en maakt angstig. En die tintelingen alleen in mijn voeten.

Als ondernemer in hart en nieren kon ik alles aan. Niets was me teveel en kon mensen echt enthousiast maken en motiveren.

Ergens merkte ik wel dat er meer spanning kwam en dat ik niet meer de uitdaging zag. Ook werd ik steeds minder vriendelijk.

 

Op een dag ging het lichtje uit. Ik kon niks meer en er was alleen maar angst, vermoeidheid en hopeloosheid.

Wat verschrikkelijk om hulp te vragen (nog meer falen in de grote ellende). Het is de moeite waard om naar een therapeut te gaan waar je een klik mee ervaart. Rust creëren en daarna mezelf weer opbouwen.

Mensen zoek ook hulp. Investeren in jezelf is een dubbele vakantie waard.

Nog midden -in en herstellende -van een burn-out.
Op werk gaat wel weer redelijk ,
ben weer hard aan proberen rustig er in te komen .
Alleen privé , nu bedoel ik ,

Buren en mensen waar je zelf altijd veel belangstelling voor had , juist als ze zelf ziek waren , was je er voor hen , en nu dikke vriendinnen met de naaste buurvrouw van mij
wie er nog niet zo lang woont , de mond vol over hen wat niet deugde , en nu de beste vrienden met elkaar , wat heb ik misdaan ?

Ze schrijven vol op face book over de leuke uitjes die ze met elkaar doen en spelletjes die ze samen doen. Nu kun je zeggen lees dat dan niet , maar ik ben een mens en heb face book , ik laat het niet door hun bepalen ,

Maar buiten dat knaagt het wel aan mij en
Doet het voor mijn situatie geen goed .

ik begrijp inmiddels goed hoe ik in deze hel van een burnout ben beland.
ik voel me nergens meer mee verbonden, mijn hele leven is weg, en heb nergens zin meer in.
en.ondertussen zeggen hulpverleners dat je het moet accepteren, opstaan is een hel en het duurt soms wel 2 uur eer lichaam en hoofd weer in staat zijn iets te doen.
van het een op andere moment gaat het lampje uit en ben je emotioneel of doodop.
soms heb ik een moment dat ik denk: hee ik ben er weer, maar geen idee waar ik dan daarvoor was,
of daarna als t weer slechter gaat, je hele identiteit is weg, samen met de levenslust.
ik heb niet het idee dat iemand het begrijpt, mits diegene het zelf heeft meegemaakt.
en ik was zo levenslustig.
hoelang duurt deze hel nog?

Hoi lezer,

Ik ben op zoek aan de hand waarvan je objectief een burn out kan vaststellen. Bijv. Gegeven die er uit je bloed zijn af te lezen. Bijv. cortisolwaarden.
Zijn er zo nog meer waarden te halen uit je bloed ?

Ik ben benieuwd te horen.

Hallo lezer,

Sind september 2019 ben ik thuis komen te zitten met een “burn out”. Ik ben altijd werkzaam geweest in het hoge segment van de horeca(kok). Nou gaat het herstel met ups en downs. Ik ben er eindelijk achter dat als je dit accepteert en je je aanpast aan de nieuwe situatie, je sneller weer uit de down periode komt. Nu ben ik weer heel rustig begonnen met fitness 1 keer in de week en dat voelt heel goed. Nou is mijn vraag wanneer was voor jullie het punt dat je dacht: ik ga weer proberen te werken? Er zijn dagen dat ik denk dat ik het wel aan zou kunnen maar, er zijn ook veel dagen dat ik al niet goed wordt bij de gedachte alleen al. Ik vraag me af of de succes ervaringen je over het punt heen trekken of dat het verstandig is om gewoon wat meer geduld op te brengen.

Met vriendelijke groet,
Lotgenoot

Mijn leven altijd druk geleefd. Gewerkt en voor de ander zorgen. Tot ik ineens werd stil gelegd door mijn gezondheid een aantal operaties in korte tijd moeten ondergaan. Inmiddels maanden thuis aan het herstellen van de operatie en tegelijk uitgeput. Geen structuur meer kunnen vinden. Opgebrand. Slecht slapen. Als kadootje kwam daar een slecht gesprek bovenop van werk. Zij laten me stikken. Laten 0 medeleven zien maar zijn enkel maar gericht op de organisatie en het geld.
Ik ben totaal kwijt hoe nu straks verder waar te starten etc.

Heb ik dan een burn-out? "Nee, een bore-out.", zei de dokter. Maar niemand gelooft me.

Sinds december ben ik thuis met een bore-out. Ik vind geen voldoening meer in m'n werk. Volgens mijn huisarts zijn de symptomen hetzelfde als een burn-out.

Ik werk graag, altijd gedaan. Ik zou ook heel graag terug gaan werken, maar ik krijg de kriebels als ik aan mijn takenpakket denk. Die kriebels die voel ik alleen maar, die kan ik niet uiten. Want niemand lijkt me te begrijpen.

Op het werk denken ze dat ik niet graag kom werken, mijn vriendinnen denken dat ik profiteer van het systeem en mijn vriend denkt dat ik liever huismoeder ben.

Waarom wordt een burn-out wel begrepen en een bore-out niet? Ik voel me nog slechter dan voordien ...

Hoi allemaal,

Sinds 3 maanden zit ik thuis en heb ik een ‘stevige’ burn-out volgens mijn psycholoog. Het ging al 3,5 jaar niet goed, maar alles genegeerd en gewoon doorgegaan. Mijn lichaam heeft echt aangegeven dat het klaar was. Ik heb al zo ontzettend lang last van inwendig trillen, bij vooral zitten en in bed liggen (waardoor slapen vaak niet lukt en ik angstig wordt). Heeft iemand hier ervaring mee? Misschien tips? Ik heb het idee dat dit mij beperkt in mijn herstel omdat ik er zo mee bezig ben en het er 24/7 is.

Sarah

Hallo allemaal,

Op een maand af 2 jaar geleden raakte ik overspannen na een bestuursjaar bij een studentenorganisatie. Ik wist ook meteen dat ik overspannen was, en dat ik rust moest nemen. Maar wat is rust? Wat is overspannenheid precies? Toen ik twee maanden later weer met studeren begon bleek dat ik nog niet voldoende hersteld was. Toentertijd had ik geen idee wat ik moest doen, ik was radeloos en stond helemaal verkeerd in contact met mijn lichaam. Hierdoor ben ik tot het gaatje gegaan en was het op een gegeven moment helemaal klaar. Op mijn dieptepunt had ik twee paniekaanvallen van een dag en werd ik vervolgens een maand lang begeleid door de spoeddienst van Lentis.

Sindsdien was het een lange weg omhoog, maar zonder terugvallen. Het voordeel van compleet aan de grond zitten is dat je precies leert wat je lichaam van je wilt en wat diens signalen betekenen. Na 1 maand zat ik voor het eerst weer een rondje op de fiets. Na 2 maand deed ik voor het eerst zelf boodschappen. Na 3 maand maakte ik mijn eerste telefoongesprek met een vriend. Na 7 maand sprak ik voor het eerst met een vriend af om 45 minuten te wandelen. Na 10 maand zat ik voor het eerst weer in een rijdende auto. Na 13 maand woonde ik weer op mezelf en sportte ik weer voor het eerst. Na 15 maand begon ik weer met studeren.

Helaas heb ik hier de eerste terugval beleefd. Het mentale gedeelte zit inmiddels wel snor, maar de fysieke component is nog even aftasten. het lastig om te bepalen wat je lichaam kan hebben na zo lang niks te hebben gedaan. Ik kreeg last van spierspanningshoofdpijn en heb daar nu bijna 3 maanden last van. De studie heb ik weer moeten neerleggen.

Ondanks dat het heel naar is en dat het lang duurt weet ik inmiddels wel dat dit het allerbeste is wat me ooit is overkomen. Als je mij zou vragen of ik nog een jaar langer in deze shitzooi zou willen zitten of zou moeten doorleven op de manier dat ik leefde voor de burn out, dan koos ik voor het eerste. Want je kwaliteit van leven voor deze mentale staat is natuurlijk heel laag. Een gestrest leven is een half leven. Met deze lessen weet ik precies wat ik nodig heb om de rest van mijn leven een ontspannen leven te leiden. Geen teleurstellingen, angsten, of twijfels.

Sinds een paar dagen slaap ik slecht door de spierspanningshoofdpijn, en dan is het goed om jezelf er af en toe aan te herinneren dat bovenstaande wel degelijk het geval is. Vandaar deze tekst.


Dankuwel.

Ik zit nu sinds een maand thuis met een burn out. Herkennen jullie ook zoveel lichamelijke klachten? Paniekaanvallen, hartkloppingen, zwaar gevoel linker borst, zere slokdarm met oprispingen, dichtgeknepen keel, moeite met ademen (alsof ik echt mijn buik moet duwen om te ademen) , benauwd, kriebel in de keel, zwaar gevoel in buik, gespannen, niet kunnen slapen. Elke nacht lig ik uren wakker met welke ziekte/aandoening ik zou kunnen hebben. Ik vind het moeilijk te accepteren dat het alleen een burn out is met zoveel klachten. Daarnaast heb ik depressie, onwerkelijk gevoel en duizelingen. Ook komt er veel van mijn verleden weer omhoog. Dit kan ik linken aan een burn out, maar al die lichamelijke klachten niet. Hebben meer hier last van?

Om lang verhaal korte maken, ben ik sinds eind september uitgevallen met burn-out. Aanvankelijk halve dagen gewerkt maar in november helemaal uitgevallen.
De eerste maanden werd gekweld door geweldige spanningen in mijn lijf. Ik schreeuwde soms uit en wist niet waar ik het zoeken moest. In december een terugval; bij een wandeling extreme verzuring in mijn benen en energie weer nul. Oorzaak: wellicht angst voor start re-integratie.
Medio januari gestart bij een psycholoog en loopcoach. Leek de goede kant op te gaan. Spanningen namen af en energie nam toe. Echter in maart een terugval, die veel erger was de voorgaande. Ik werkelijk geen energie soms om de avondmaaltijd te nuttigen.
Mijn spanningen zijn van de buikregio naar meer naar het hoofd gegaan en heb ik dagelijks last van spanningshoofdpijnen. Hierbij heb ik oxazepam 3 maal daags gekregen en sinds 3 weken Citalopram. De bij werkingen van het laatste was niet leuk en had ik last van misselijkheid, geen eetlust en verergering spanningen. De bijwerkingen worden nu geleidelijk minder.
Kortom met horten en stoten kom ik verder, maar echt onmiskenbaar herstel kan ik het niet noemen ( op sommige vlakken ben ik achteruit gegaan). Ik ben nu 8 maanden verder. Zijn er mensen die mijn verhaal herkennen? Ben ik nou werkelijk de zieligste burn-out patiënt?

Ik wil graag mij hart even luchten.
Ik ben sinds februari thuis met een burn out.
Al eerder merkte ik dat ik niet lekker in m’n vel zat en ik merkte dat ik het ging af reageren op m’n kinderen. Zodra ik het merkte ben ik naar de dokter gestapt en heb ik om hulp gevraagd. Ik heb een een paar gesprekken gehad met een praktijk ondersteuner en die heeft me doorverwezen naar een Psygoloog . Al bij de eerste intake bleek dat ik te complex voor ze was en heeft ze naar een andere praktijk voor me gezocht. Uiteindelijk kwam ik bij die praktijk en heb wel 15 sessies gehad maar pas de laatste drie keer is mijn behandelplan ingegaan. Daarvoor waren onder zoeken en Corona kwam ertussen en waren het alleen telefonisch gesprekken om te vragen hoe het met me gaat.
Ik ben dus in al die maanden nog geen steek vooruit gekomen. Ondertussen heb ik nu weer een intake ergens anders. Dit keer omdat ik niet wilde blijven waar ik in behandeling was. Omdat er geen klik was en ik het gevoel had dat ze niet naar me luisterde want vaak kreeg ik een vraag terwijl ik het net verteld had. En tijdens de Corona met de telefonische gesprekken hoorde ik haar op haar telefoon naar filmpjes kijken en typen op haar telefoon.
Dus ben weer bij begin af aan.
Intussen heb ik vaak ruzie met m’n man hij vind dat ik te lang thuis ben. Hij is vorig jaar begonnen als zzper en zegt dat hij het erg zwaar heeft. Wat ik ook geloof , maar ook zegt hij dat hij van me af wil als hij geen verandering ziet. Hij zegt niet alleen voor de kosten op te kunnen draaien. Ik zit in de ziektewet maar tijdens Corona is mijn contract niet verlengd. Dus ben werkloos ook nog.
Ik wil graag werken Alléén weet niet of ik het aan kan. Ik heb nog steeds last van hyperventilatie aanvallen en huilbuien en zit er nog doorheen. Ik wil ook wel weer werken door gewoon sociaal contact te hebben.
Ik heb een dochter van 7 en een zoontje van 1. Al heb ik een burn out ik doe al 7 jaar lang M’n dochter en zoontje alleen opvoeden. Voorheen was mijn man in loondienst en maakte 38 uur en ik werkte 38uur in 4 dagen dus had langere dagen. Na m’n werk ging ik gewoon door met opvoeding verzorgen en huishouden administratie enz
Als hij vrij was was hij vrij.
Drie maanden voor m’n dochter geboren was , is zijn moeder overleden. Mijn dochter leek op haar dus vluchte mijn man uit huis omdat hij verdriet had als hij m’n dochter zag. Dat was erin geslopen. Bij mijn zoontje zou hij meehelpen maar uiteindelijk als ik op de klok kijk is hij nog geen 10 A 15 min bezig met m’n kinderen. Hij houd hem misschien 10 min vast dat is het. Verder gebeurt er niks.
Ik doe dus alles of ik nu wel werk of niet.
Ik denk dat het me ook teveel is geworden plus dat ik oom een handtastelijke schoonvader heb naar mij toe. Al ongeveer 10 jaar is hij handtastelijk naar mij daar ben ik dus ook voor naar de Psygoloog.
Mijn man ziet zijn vader als een soort God omdat z’n moeder er niet meer is.
Ik ben ook nooit gesteund door m’n man.
Laatste weken zegt mijn man vaak dat ik weer moet gaan werken. Ik wil wel maar ik voel me erg gedwongen. Nu is het zelfs zo erg dat hij zegt ik gooi de handdoek in de ring en heeft zijn trouw ring afgedaan en wil niet meer naar me luisteren hij is er klaar mee zegt hij.
Ik voel me al zo beroerd en dan nog dit erbij maakt me echt kapot.

Ik wil het altijd graag goed doen en heb bepaald niet veel zelfvertrouwen. Op mijn werk doe ik altijd erg mijn best en loop nooit de kantjes ervan af, of althans echt bijna nooit… Mijn leidinggevende is tevreden over mij.

Ik ben daar ergens wel blij mee, maar het betekent ook dat ik het niet wat rustiger aan kan doen. En ik begin erg moe te worden en ben ook niet gelukkig. Ik heb bijna geen energie of ruimte om eens stil te staan of na te denken over hoe ik het anders zou kunnen doen.

 

Ik zou misschien wel ander werk willen, maar wat en hoe moet ik dat aanpakken?

Ik heb altijd heel veel verantwoordelijkheidsgevoel gehad en hoge waarden en normen. Verder gaf het me een goed gevoel om anderen te helpen, hierdoor ben ik mijzelf kwijt geraakt en is mij alles te veel geworden. Elke handeling kost nu moeite, en ik word wakker met een steen om mijn nek..

Ben net langs de huisarts geweest en die zegt dat ik overspannen ben...nu op zoek naar hulp. Iemand tips voor goede hulp omgeving Amsterdam?

ik kamp al sinds juli 2017 met een burn out.

ik werkte altijd hard en was nooit op tijd weg,ik had vaak het gevoel dat ik het allemaal alleen stond te doen en ik wilde het graag goed doen.

ik heb therapie gehad(combi trainen en praten maar daar ben ik alleen maar slechter van geworden helaas) ik heb veel lichamelijke klachten en dat heeft mij letterlijk uitgeput.wie o wie heeft de goude tip voor mij.

Ik ben benieuwd of jullie ook een hoge hartslag hebben tijdens je burn-out? En bij enige inspanning de hartslag omhoog gaat?
Ik hoop een antwoord te krijgen van jullie.
Lieve groet

Ik ben nu ruim een jaar burn-out en gelukkig gaat het al een stuk beter. Waar ik echter last van blijf houden is een vervelend gevoel in mijn armen en benen in de nacht. De eerste maanden was het meer tintelend. Nu is het meer dat mijn ledematen gewoon heel onprettig aanvoelen; stijf, soms trillerig en soms pijnlijk. Ook snel slapende handen. De ene nacht is het erger dan de andere en meestal onstaat het gevoel richting het einde van de nacht.
Zijn er meer die dit herkennen en wat je er aan kunt doen?

Hallo. Ik ben 23 jaar, student en ik woon nog bij mijn ouders. Ik wil vooral mijn verhaal delen omdat ik tijdens mijn burn-out (gecombineerd met een zware depressie) heel erg op zoek was naar een beschrijving van wat ik voelde en dacht. Het was één grote chaos in mijn hoofd en ervaringen van lotgenoten lezen hielp me om mijn gedachten te ordenen. Ik ga het dus niet over mijn herstel hebben, al ben ik quasi volledig hersteld mbv medicatie (Sertraline 100 en Wellbutrin 150) en psychotherapie.
Daarnaast ga ik omschrijven welke rol mijn opleiding geneeskunde hierin speelde. Ik zat in mijn laatste jaar en ben toch gestopt. Nog geen seconde spijt van gehad... Dit onderdeel van m'n verhaal staat in het 2e blokje tekst. Je kan het gerust skippen als het weinig aanleunt bij jullie situatie.
Oké, hier gaan we:

Van de ene op de andere dag stortte ik in. Ik schreef na enkele dagen dit...

Ik wil schreeuwen ‘Help mij aub’ maar de woorden blijven binnen de grenzen van mijn eigen brein. Zo echoën ze de hele dag door mijn hoofd. Mijn gedachten zijn als een kluwen van touw waar je onmogelijk het begin en einde nog aan ziet. Een normale gedachte in de vorm van een zin formuleren in mijn hoofd lukt met moeite. Korte woordgroepen flitsen chaotisch door mijn hoofd en houden geen steek. Een ding hebben ze gemeen en dat is dat ze paniekerig zijn. Er raast een storm door mijn hoofd, maar aan de buitenkant is het windstil. Ik voel me verlamd. ’s Morgens wakker worden en denken ‘Ik moet vandaag gewoon zien te overleven’. Hoe? Geen idee. 2 uur roerloos aan de ontbijttafel blijven zitten terwijl dat stemmetje in je hoofd schreeuwt ‘Please ik wil niet meer. Laat het stoppen’. Er op wonderbaarlijke manier toch in slagen om naar de badkamer te strompelen. Elke stap voelt als een marathon. Een kwartier voor de spiegel blijven staan en de energie bijeen sprokkelen om je pyjama uit te trekken. Vroeger was douchen ontspannend voor mij. Nu valt elke druppel met zo’n kracht op mijn huid alsof het lijkt dat ze 5 kilo het stuk wegen. Zo 45 minuten blijven staan, de kracht vinden om de douche uit te stappen en een handdoek rond me te slaan. Nog eens 10 minuten blijven staan. Uiteindelijk weer diezelfde pyjama aantrekken. En nu? Wat moet ik nu doen? Ik zou mij kunnen voorbereiden op de volgende stage die na de kerstvakantie aanvangt. Ik zou mijn kamer kunnen opruimen. Ik zou een wandeling kunnen maken met Max. Ik zou de vaatwas kunnen legen zodat mijn ouders een taak minder hebben. Ik zou een serie kunnen kijken...
In plaats daarvan neem ik plaats in de zetel en staar naar buiten. Ik denk aan die ene persoon en vraag me af of die nog weet dat ik besta. Besta ik nog wel?

Ik denk aan mijn opleiding geneeskunde waar ik ingetuimeld ben op mijn 18de, het logische vervolg op een mooi traject Latijn-Wetenschappen. Mensen helpen leek het mooiste beroep dat je je kon voorstellen. De realiteit is dat geneeskunde niet zo rooskleurig is als de gemiddelde burger erover denkt. Na 5 jaar theorie kom je tot de conclusie dat je nog steeds nergens staat. De stages starten en je hebt het gevoel dat je minder van geneeskunde kent dan de stagiair verpleegkunde die perfect meedraait op de afdeling en alle praktische vaardigheden zoals venepunctie onder de knie heeft. Je stage mentor zucht als hij merkt dat er opnieuw een stagiair geneeskunde gearriveerd is. Als een hondje loop je achter hem aan. Sommigen zeggen amper een woord, anderen stellen dan weer de meest gespecialiseerde vragen waardoor je je tegen het einde van de dag zo dom voelt dat je zelfs niet snapt dat je de afgelopen 5 jaar 16’en haalde. Je bent een domme stagiair. Na 4 weken lijk je eindelijk wat vertrouwd te geraken met de dienst en dan begint het allemaal opnieuw op een nieuwe stageplek...
’s Avonds thuiskomen na een zware dag en jezelf achter je laptop moeten sleuren omdat je nog minstens 3 casussen moet afwerken tegen het eind van die stage. Je denkt na hoelang je dit nog moet ondergaan en komt tot de constatatie dat het antwoord ‘nog zeker 3 jaar’ is. En zoals vele opgebrande ASO’s je waarschuwen: ‘Dit is nog niets, wacht maar tot je ASO of HAIO bent, wij leven niet, wij worden geleefd’. En daarna werk je nog je hele leven veel meer dan de gemiddelde Vlaming en loop je rond met een verantwoordelijkheid die loodzwaar is om te dragen. ‘Maar dat neem je er toch graag bij om de job waar je gepassioneerd door bent te doen?’. Ja, als die passie tenminste nog niet volledig uitgeblust is tegen dan. Als ik maar terug zou kunnen gaan naar de dag dat ik me inschreef in de opleiding Geneeskunde. Ik zou het nooit opnieuw doen, nooit. Maar stoppen lijkt geen optie meer. Toch niet voor de buitenwereld. En voor mij ook niet: wat zou ik dan gaan doen? Ik kan niets. Misschien ligt het gewoon aan mij...

Misschien ben ik te lui, misschien moet ik maar meer mijn best doen en hard werken zoals iedereen. Doorbijten. Ik besef plots weer dat ik in de zetel zit en voel een gigantisch schuldgevoel opborrelen omdat ik niets aan het doen ben. Toch lukt het me niet daar verandering in te brengen, ik blijf zitten, teleurgesteld en kwaad op mezelf dat ik zo zwak ben. Op het einde van dag komen mijn ouders thuis en vragen ‘En wat heb jij allemaal gedaan vandaag?’. Pijnlijk. Ik denk in mijn hoofd ‘Gewacht tot jullie thuis kwamen. Overleefd.’ Mijn ouders zijn de enige personen waar ik mij nog iet of wat op mijn gemak bij voel. Ze laten mij met rust en zijn toch bij me. Ze zorgen voor mij. Ik antwoord ‘Niet veel’ waarop ik de vraagtekens en onmacht in hun ogen zie. Ze begrijpen het niet, maar stellen geen extra vragen.

Hallo,

Ik heb sinds oktober 2019 last van burnout klachten. In het begin met name constante duizeligheid en licht in mijn hoofd. Nu ruim 6 maanden verder zijn diezelfde klachten er nog steeds, maar niet meer constant. Ik heb ook last van sterkere emoties die uit het niets kunnen opkomen en een sterk verminderd libido. Ik wissel nu goede weken met nauwelijks klanten met periodes waarin het wat minder gaat. Ik merk nog steeds dat ik vrij snel overprikkeld ben tijdens werk/snelle bewegingen en/of geluiden. Hebben anderen soortgelijke klachten (gehad)? Ik ben erg benieuwd of ik ooit weer ''de oude'' word zonder deze klachten?

Ik weet niet zo goed of ik een burn out heb.

Eigelijk gaat het al 2 jaar niet zo best.
Heb dingen in het verleden mee gemaakt wat ik nooit heb kunnen verwerken omdat ik altijd door moest gaan en andere moest helpen. Daarbij hebben vrienden ook hrt vertrouwen beschadigd door mijn verhaal openbaar te delen.

Sinds dien ook eigelijk geen vrienden meer.
Bij mezelf denk ik. Ik mag niet klagen. Ik heb mijn eigen huis een vaste baan, een halve dieren tuin. Ik hoor gelukkig te zijn maar dat lukt mij niet meer.

Constant pieker ik over alles, iets wat ik heb gezegd, twijfel of ik het goed heb gedaan. Allemaal van die dingen die eigenlijk niet boeien maar waar ik uren van wakker lig.
Mijn grootste hobby's laat ik nu links liggen, gewoon geen energie meer om heen te gaan. Wandelen wat ik altijd graag deed, lukt gewoon niet meer. Het is dat het moet voor de honden maar meer als een blokje om is het niet meer.

Behalve op het werk en thuis kom ik bijna nergens meer. Op het werk probeer ik collega's te vermijden, als ze langs willen komen dan bedenk ik een smoes dat het niet kan.
Zelfs boodschappen doen sla ik liever over.

Ik heb steeds zoveel lichamelijke klachten, hoofdpijn. Darm klachten. Misselijk, duizelig en voel mij de hele dag wazig.
Mijn werk vind ik enorm leuk maar ben inmiddels zo moe dat 8 uur werken enorm zwaar is.

Zou het een burn out zijn?

Ik heb een burn out. Slik 3 x per dag oxazepam ik kom de straat niet eens meer uit om evt een vuilniszak weg te gooien mn benen willen niet opgebrand te lang blijven lopen volgens de arts en psyg. Vreselijk alleen nog een beetje naar de keuken en tuin voor de rest ben ik niet meer wie ik was zo fit en actief

Ik hoor vaak dat je in een laatste fase van een overspanning/burnout ineens weer ernstige vermoeidheid/zwakte op kan treden. Volgens die theorie zit je lichaam niet meer in de stress/adrenalinemodus. Reservetank is weer vol, gebruikelijke “eigen” energie is er nog niet. Is er iemand die weet of dit klopt ?

Ik weet niet of ik nu een terugval heb of dat ik vooruit ga.

Ik Ben een heel ander mens geworden . Veel stiller, trager en minder vrolijk, somber. Onzeker, twijfelachtig..
Komt dit jullie bekend voor? Heel ander karakter. Heb hier erg moeite mee. Hoop dat dat nog weer verandert.

Afgelopen half jaar kreeg ik last van dichte oren en oorsuizen. Ik ben een perfectionist en een harde werker. Werk was afleiding dus moest daar naar toe. Tot de fysieke klachten overheersend werden en ik letterlijk niet meer kon.

Dus ik naar huis en in de rust. Ik hou niet van rust want daar wordt altijd alles erger van in mijn beleving. En dat klopt. Maar als ik wil genezen zal ik het maar moeten accepteren.
Wat een ellende begon er toen zeg!

Doordat ik een angststoornis heb werd het allemaal verschrikkelijk erg. En zit er midden in. Paniek over dat het nooit meer over zal gaan. En wat een vermoeidheid komt er bij kijken zeg. Het liefst blijf ik de hele dag in bed. Maar moet mijzelf uit bed slepen.

Tis en word een lange weg en soms het gevoel dat ik er gewoon niet bij ben met het hoofd.
Je verliest jezelf en hoop dat ik het terug ga vinden…

Hallo 👋 4 jaar geleden heb ik door mijn scheiding een burn-out gekregen. Na een lang en moeizaam herstel was ik er weer boven op (2j).sinds dien niet meer echt als leidinggevende aan het werk. Nu ben ik er weer van maar merk ik dat ik concentratie problemen krijg als ik te veel afleiding heb, bv privé kinder opvang en op werk interne sollicitatie/ opleiding. Kan het zijn dat ik sinds de burn-out niet meer scherp kan denken en handelen? Mvg H

Ben al enige tijd erg moe en bedoel ik ook echt moe. Mijn benen voelen aan als lood en deze steeds mee te slepen, maakt dat het hele lijf vermoeid raakt. Gooi daar een flinke dosis misselijkheid bij op en hoofdpijn. Nu denk ik niet aan een burn-out dat verre van, alleen wat zal het dan zijn? Wil graag de oplossing hebben, ben een doorzetter/ perfectionist/ harde werker en als ik iets doe dan voor de 110 %..... Heb wel een hectische tijd achter de rug maar he dat zullen vast meer mensen hebben. Hoe gaan zij er mee om? Hoe vinden zij weer de nieuwe energie? Alle tips zijn welkom!
Vind het altijd z'on dooddoener dat je stress hebt, werkdruk of he dat komt door je verleden. Leef nu en in de toekomst..

Ik heb een 1ste stap gezet door hier iets te schrijven. Contact via mail gezocht met deze therapeut.
Hopelijk gaat het mij iets geven en kan ik weer heerlijk mezelf zijn!
Dank:)

Ik zit sinds 8 oktober 2019 thuis met een burn-out. Wat ik lastig vind is afspraken maken met vrienden of familie. Ik heb er veel zin in (niet altijd), maar ik slaap vaak slecht waardoor ik het soms ineens helemaal niet kan opbrengen om af te spreken en er tegenop zie om gezellig te doen. Als dat gebeurd dan vind ik het lastig om afspraken met vrienden af te zeggen. Gaan en dan gezellig doen lukt me dan gewoon niet. Dan baal ik ervan waarom ik me zo voel en dat het allemaal zo lang duurt grrrrr…..
Ik ben bang dat mijn omgeving het ‘zat’ wordt als ik een afspraak afzeg. Soms ga ik over mijn grenzen heen en dan toch naar een feestje, laatst van de vriend van mijn beste vriendinnetje. Ik deed het echt voor hen want de avond ervoor had ik een etentje van een andere vriendin waar ik al veel langer dan geplant was blijven hangen en teveel wijn op had. Ik wilde de verjaardag niet afzeggen en ben gegaan. Ik kwam binnen en er waren allemaal mensen die ik niet goed kende en voelde me totaal niet op mijn gemak. Zeg maar ronduit onzeker, een gevoel wat ik niet ken. Ik ben wel eens onzeker bij mensen die ik niet ken maar nu voelde het anders, ik had helemaal geen zin om te socializen en moeite te doen om gezellig te zijn want ik voelde me helemaal niet gezellig! Het was warm, een krappe tuin en na de bbq werden de spiekers opengezet met wat gezellige Hollandse hits, pppfffff. Voor mijn burn out was ik gek op feestjes! Ik dacht die middag alleen maar…. gillend naar huis. Bij het afscheid zeiden de mensen gaan jullie nu al?! Het begint net leuk te worden! Zelfs mijn beste vriendinnetje en haar vriend (gastheer en gastvrouw dus), reageerden verrast dat we vertrokken terwijl ze weten wat er aan de hand is. Ik stond te vertellen dat ik de avond ervoor bij vriendin x was en wat teveel wijn op had en mij daardoor ook niet goed voelde. En dan denk ik, ik snap het dat ze het niet begrijpen, je kan het ook helemaal niet begrijpen als je het nooit hebt meegemaakt. Dan heb ik begrip voor hen en denk ik waar is eigenlijk het begrip voor jezelf? Heb je dat nu nog niet geleerd? Val je toch lekker weer in je valkuil? Twee weken later ging ik lunchen met de vriendin en zei zei je zat niet echt lekker in je vel he op de verjaardag. Toen zei ik dat klopt, ik had gewoon helemaal geen zin om te socializen en voelde me een beetje onzeker. Ze reageerde met ok dat zag ik ja… De laatste tijd merk ik dat ik het moeilijk vind als zelf mijn beste vrienden minder begrip tonen.
Ik heb vriendinnen die zeggen dat ze het begrijpen hoe ik me voel maar zich vervolgens niet zo gedragen.
Ik heb dit weekend twee afspraken maar raak nu al in paniek. Beide staan al heel lang. Een is met 3 vriendinnen naar een jazz festival (terwijl ik heb gemerkt dat ik grote groepen nog niet verdraag en ook geen harde muziek) en de dag erna zou ik gaan zeilen met vrienden, ik ben geen zeiler maar mijn vriend wel en hij had beloofd die vrienden zeil les te geven. De voorspelling van het weer is niet top en alleen al het idee dat ik een paar uur op een klein bootje zit waar ik niet weg kan, met windkracht 4/5 en regen bezorgd me stress. Na het jazz festival weet ik zeker dat ik geen oog dicht zal doen omdat ik dan volledig overprikkeld ben. Van dit soort afspreken werd ik voor mijn burn out heel blij! Maar ik ben nog lang mezelf niet. Ik ben soms een bang vogeltje. Voorheen zou ik graag op een zeilboot stappen.
Ik heb 9 maanden in een soort veilige bubbel gezeten, dat wil zeggen niet teveel sociale verplichtingen en als ik ze had dan duurden ze 3 uurtjes en plande ik daarna bewust rust. Nu kan dat niet want voor het festival zaterdag zijn de kaarten besteld en de boot voor zondag al bijna gehuurd. Ik weet dat ik voor mezelf moet kiezen en wellicht wel beide afspraken moet afzeggen maar ik vind dat heel lastig! Ik wil ze niet teleurstellen. Ik heb het gevoel dat familie en vrienden denken dat het wel weer goed gaat en ik dus weer ben zoals ik was. Ze begrijpen niet begrijpen dat er zomaar ineens een terugval kan zijn. Dan zeggen ze maar het gaat toch weer beter hoe kan dat dan? Tja hoe kan dat? Ik ben ‘ziek’ en ik weet het ook niet maar het gebeurd wel en ik vind dat het meest erg van iedereen. Vaak heb ik het gevoel dat het nooit meer goed komt. Ik ben dan bang dat de mensen om mij heen het zat worden. Ik merk dat ze steeds minder vragen hoe het gaat en dat vind ik best wel moeilijk. Het leven gaat gewoon door en mijn leven staat stil.

Kortom lang verhaal kort. Herkennen jullie mijn verhaal van mensen die je niet begrijpen en zo ja hoe gaan jullie hiermee om? Is het tijd om uit de veilige bubbel te stappen en juist iets doen waar je heel erg tegenop ziet een druk festival met harde muziek? Of moet je naar je lichaam en gevoel luisteren. Die tip geeft mijn coach altijd maar stiekem heb ik soms het gevoel dat ik zo niet verder kom en te voorzichtig wordt. Ze trapt letterlijk op mijn rem, ik trap hierdoor ook op mijn rem maar denk ook wel rem ik niet teveel en wordt het misschien wat tijd voor gas op het pedaal?

Hallo allen,

Ik zit sinds enkele maanden in een burn-out en dat gaat met diepe dalen en enkele goede momenten. Nu heb ik tijdens deze burn-out voornamelijk last van constante duizelingen en een spacend gevoel herkennen jullie dit? En kan dit maanden duren?

Gr.

Ik heb 50 jaar in de zorg gewerkt, afgelopen juni moest ik nog een half jaar tot mijn pensioen.
Heb altijd teveel gedaan en nooit nee kunnen zeggen.
In juni liep ik als het ware tegen een muur.
Duizeligheid, gespannen, hartkloppingen, maagklachten en heel erg moe.
In het begin leek het opknappen redelijk vlot te gaan tot in in september een terugval kreeg
Weer wat opgeknapt en nu al weer een poos een terugval , niet zo heftig als in het begin maar wel maagklachten en vooral veel last van nek en schouders (spanning) en spanning op mijn hoofd net of er een te strakke muts op zitten. Ik weet dat het tijd nodig heeft maar zou me zo graag weer lekker voelen

Beste allemaal,

Ik zit inmiddels 7 maanden thuis met een burn-out. Slechte periodes wisselen zich af met betere periodes. Nu heb ik soms dagen waarbij ik mij vooral lichamelijk heel zwakjes voel. Slappe benen en het gevoel van flauwvallen herkennen jullie deze lichamelijk klachten?

Mvg

Hallo

Zijn er ook mensen die zich vreemd voelen... Vragen stellen over 't leven of 't leven als vreemd ervaren? Soms lijkt 't allemaal niet echt of niet binnen te komen of.. Ikzelf heb n groot gezin en kan nooit rust nemen wanneer ik zou willen ofzo. Dus 't blijft aanpoten, dus als ik' dan wel even aan rust kom denk ik dat men lichaam helemaal crashed.
Maar dan ben k aan 't koken en vraag ik me bv af waarom ik dat aan 't doen be', bij alles denk'ik zo hard na. Klinkt dit herkenbaar?

Ik ben nu bijna 6 maanden thuis met een burn-out. Ondertussen heb ik een hele weg afgelegd.Het proces is met ups en downs gegaan...iIk heb vooral heel veel last gehad van spierspasmen, depressief gevoel, trillen en beven, niet kunnen eten, diarree en heel erg vroeg wakker worden en dan niet ophouden met piekeren.Ondertussen gaat het beter...ik denk eraan om terug aan het werk te gaan...denk dat ik er mentaal klaar voor ben en het ook nodig heb om weer bezig te zijn, terug onder de mensen te komen...alleen is er die vreselijke vermoeidheid in mijn benen...mijn spieren in mijn benen zijn soms zooooo moe dat ik alleen maar in de zetel wil zitten...Ik vraag me af hoelang dat nog gaat duren.Iemand daar ervaring mee?Die lichamelijke vermoeidheid is ook pas na 4 maanden uitgekomen, ik had dat in het begin niet...(mss omdat ik in het begin zowiezo alleen maar in mijn zetel lag en bijna niets deed)...Ik heb het gevoel dat ik eindelijk weer energie heb en die somberheid is weg, maar die vermoeide benen!!!

Nooit gedacht dat dit mij zou overkomen.... een zware zomer gehad met een mogelijke scheiding van ouders en een relatie die op breken stond. Na een lange tijd signalen (paniekaanvallen, gejaagd gevoel en veel stress) genegeerd te hebben ben ik in een burn-out beland. Het is werkelijk waar een living hell. Het is ongeveer 4/5 maanden geleden dat het begon en tot de dag van vandaag ben ik erg duizelig en heb erg veel last van angstklachten terwijl ik eerst nergens bang voor was... Het moment dat ik echt weer even kon genieten is ongelofelijk lang geleden en kijk hier ontzettend naar uit..... waarschijnlijk als je dit leest is het al te laat... maar merk je dat je lichaam aan de rem trekt STOP optijd! Want 5/6 maanden zo somber en gebroken zijn word ondragelijk.

Ik ben nu sinds 2 maanden totaal uitgeschakeld. Achteraf is dit al anderhalfjaar gaande. Eind januari knapte ik volledig van mijn sokkel.
Compleet in paniek. Overspoeling van elektriciteit door mijn lijf. Het giert er doorheen.
Een week gehad dat deze onrust bijna niet aanwezig was en wat was dat heerlijk!!
Toch weer teruggevallen in dezelfde shit....
Vooral dat onrustige gevoel is ontzettend vervelend. Het zorgt ervoor dat ik compleet op slot ga qua eten en drinken.
Ik voel me Total loss. Energie level van nog geen 30%.

Sinds nu 3 weken werd ik nadat ik even in slaap was gevallen wakker met een bonkend hart,trillen,zweten,duizelig,druk in het hoofd waarschijnlijk door hoge bloeddruk die was 160/110 en een hartslag van 200. Die later daalde naar 150 en daar enige tijd op bleef staan. Ambulance geweest hartfilmpjes gemaakt en cardioloog geweest daar lag het allemaal niet aan. Groot bloedonderzoek gehad in ziekenhuis was prima. Na die aanval kwamen de aanvallen steeds vaker en heviger terug. Tot dat ik elke keer als ik ging slapen hartkloppingen had. Als ik dood stil lag was mijn hartslag rond 90-110 en ik hoef maar om te draaien en hij schiet direct naar 160. Dit gebeurde nu elke keer als ik in slaap val en wakker word. Tussendoor heb ik ook ineens angst/paniek aanvallen als ik net wil slapen maar het ergste blijft het wakker worden met een lage hartslag die direct om hoog schiet. Alsof mijn lichaam die overgang niet kan verwerken. Overdag ook al een aantal maanden hartkloppingen/hoge hartslag. Herkent iemand dit? Ik ben er echt bang en radeloos door……..

Dank je wel, lief lijf en lieve geest! Dank je wel dat je mij hebt teruggefloten vóórdat ik een hartaanval, een hersenbloeding, of een diepe depressie heb gekregen. Dank je wel voor deze heftige burnout. Het spijt me dat ik daarvóór zo slecht naar jullie heb geluisterd en al jullie waarschuwingen heb genegeerd. Het spijt me dat ik jullie zo slecht heb verzorgd, terwijl jullie mij altijd hebben geprobeerd te helpen om te bereiken, wat ik dacht te willen hebben, of te willen zijn. Jullie hebben mij bewust gemaakt van mijn valkuilen, inzichten en prioriteiten in het leven. Ik accepteer mijn verdriet, boosheid, angst, teleurstelling en de ongelofelijke deuk in mijn zelfvertrouwen. In mijn huilen, vermoeidheid en spanning, zie ik nu dat het anders mag. Je hebt deuren geopend met inzichten waar ik zonder jou, nooit zou zijn belandt. Omdat jij mij deze prachtige waarschuwing hebt gegeven vóórdat ik het loodje heb gelegd, beloof ik jou dat ik beter voor je zal zorgen. Geluk ligt niet in de dingen om mij heen. Geluk begint met zelfliefde. Liefde voor lichaam en geest. Ik ben bezig mijn demonen achter mij te laten. Controle loslaten, faalangst loslaten, zelfhaat naar lichaam en geest loslaten. Ik laat mij vanaf hier mee deinsen op de golven van het leven i.p.v. hier aldoor tegen in te zwemmen. De angst en spanning zit alleen maar in mijn hoofd. Het is niet mijn identiteit en er zal verder niets gebeuren. Ik kijk naar mijn onrust en laat het zijn zoals het is. Zonder oordeel en zonder drang om hier iets mee te moeten. Ik accepteer je. Het is nodig om verder te kunnen komen. Met dit inzicht, kijk ik halsreikend uit naar een toekomst met geluk, rust en liefde. Mijn creativiteit en gedachten stromen weer, wanneer ik kijk naar alle facetten in het leven die mij tot deze burnout hebben gebracht, en hoe ik deze allemaal ga tackelen om daarmee méér in balans te komen dan ooit tevoren. Ook al ben ik nu neergeslagen, ik weet dat mijn leven voorgoed veranderd is. Dank je wel lief lijf, lieve geest. En dank je wel, heftige burnout!

Lang getwijfeld om mijn verhaal te delen. Wel vaker andere verhalen op dit forum gelezen op momenten dat het slecht met mij ging. Die verhalen geven mij geruststelling en het gevoel dat ik niet alleen ben. Dus waarom dan ook niet mijn verhaal delen met jullie in de hoop dat jullie daar ook steun in vinden. Ik loop nu ongeveer 15 maanden met een burn-out. Van de een op de andere dag had ik ontzettend veel last van diverse klachten en mega vermoeid. Ik had nergens meer zin in. De molen is toen gaan draaien en na onderzoek bij de huisarts constateerde zij dat ik ofwel overspannen was ofwel een burn-out had. Dit voelde echt als een shock. Ik was net 30 en kon het niet geloven. Vervolgens ben ik met een psycholoog gaan praten. Dat heeft mij wel nieuwe inzichten gegeven zoals het inrichten van een kantoorplek, ik vergat te lunchen zo druk had ik het met werk etc. Allemaal dingen die ik meteen aangepast heb. In overleg met mijn leidinggevende ook minder gaan werken en projecten overgedragen. Het ging een paar weken beter en dacht toen naïef als ik was oké ik kan er weer tegenaan. Toen kreeg ik dus mijn eerste terugval. Zoiets heftigs heb ik nog nooit meegemaakt. Duizelig, hoofdpijn, misselijk, keelpijn, spierpijn, tintelingen en ga zo maar door. Toen dacht ik echt dit is foute boel ik kan zo niet verder. Ik leefde heel erg in angst (heb ik soms nog) en dacht dat ik ernstig ziek was etc. Uit neurologisch onderzoek en bloedonderzoek kwam toen niets. Wat enigszins geruststelling gaf maar ook meer vragen opriep. Ik heb ontzettend veel moeite gehad om mijn burn-out in het begin te accepteren en om rustiger aan te doen. Ik bleef sporten, werken en had een zoontje van net 1 jaar oud wat ook de nodige verzorging en stress met zich mee bracht. Na 5 terugvallen ben ik gestopt met de psycholoog. Zij focuste zich heel erg in het hier en nu en in de toekomst terwijl mijn probleem zich in het verleden bevond. Ik ging toen echt door een hel: ik heb echt alle klachten gehad die op dit forum zijn beschreven , ik had nergens meer zin in ook niet meer in het leven, ik kwam nergens, was geen leuke partner en vader (zeg ik met veel verdriet) en ik was volledig opgebrand. Zocht toen weer bevestiging bij de huisarts met nieuwe onderzoeken en toen daar niks uit kwam ben ik uiteindelijk terecht gekomen bij een lichaamsgerichte therapeut. Iemand die ook kijkt naar je chakra’s je energielijnen etc. Dat voelde ergens heel zweverig, maar ik stond overal voor open en achteraf gezien valt dat zweverige best wel mee. Voor mij ging in ieder geval een wereld open en raad dit zeker aan. Die therapeute zei meteen je hebt geen typische burn-out daar schrok ik wel even van. Ik heb alle klachten die bij een burn-out horen, maar ik heb geen burn-out? Ze gaf toen aan een burn-out is slechts een containerbegrip je hebt wel kenmerken van een burn-out. Na een aantal sessies bleek dat ik nog diepe wonden had uit het verleden die nooit zijn hersteld. Toen ik vader werd zijn die wonden opengegaan. Op dat moment had ik namelijk geen contact met mijn eigen vader en heb ook nooit een goede band gehad met hem. Ik was dus erg perfectionistisch met de opvoeding van mijn eigen zoon. Ik wilde absoluut niet zoals mijn eigen vader worden en legde de lat heel loog. Dat doe ik overigens met alles, ook op het werk had ik het mega druk, wilde ik mijzelf bewijzen, alles moest af in en rondom het huis en ik gunde mijzelf geen moment rust. Nu achteraf als je dit zo zegt klinkt het heel logisch dat ik overspannen (en erger) ben geworden. Helaas komt dit inzicht vaak pas later. Nu op dit moment voel ik mij veel beter dan ik het begin, maar ik ben er nog niet en dat is ook gevaarlijk. Ik heb namelijk weer veel meer energie en bijna alle klachten zijn weg waardoor ik ook weer gemakkelijker over mijn grenzen heen ga. Zo loop ik nu alweer 3 weken met duizeligheid en hoofdpijn. Die twee klachten lijken maar niet volledig weg te gaan. Het is trouwens geen typische duizeligheid, maar meer alsof je wankel loopt en niet goed op je benen kan staan. Alsof je op een bootje zit waar de golven tegenaan deinen. De klacht die ik het meest klote vind en die het langst bij mij blijft hangen (typisch). Herkenbaar? Dit frustreert mij met momenten en het vergt veel kracht om het te relativeren en niet in paniek te raken. Dat blijft het moeilijkste in deze situatie. De weken dat ik mij goed voel zijn steeds langer (langste was 10weken), maar des te frustrerend is het als er weer een mindere periode aankomt. Wat helpt is het bijhouden van een agenda. Dat klinkt kinderachtig maar zo kun je wel herleiden waar de klachten vandaan komen. Heb je bijvoorbeeld veel gedaan? Drukke momenten gehad? Dit helpt met het relativeren en geeft inzicht. Ik ben ergens dankbaar voor dit alles, want als ik zo was doorgegaan dan was het wellicht slechter afgelopen. Ik leer mijn lichaam steeds beter kennen en te waarderen. Ik waardeer de kleine dingen in het leven zoals even tijd maken en blokken bouwen met mijn zoon of een wandeling met mijn honden. Ik stond daar nooit bewust bij stil was altijd in mijn gedachten bij werk of wat er nog moest gebeuren. En ondertussen gaat het moment aan je voorbij. Ik ben nu denk ik op 90% ik werk weer op kantoor 3 dagen en 2 dagen thuis (goede balans), ik sport 6 dagen in de week en ik probeer mijn weekenden niet meer vol te plannen en meer rustmomentjes te creëren. Wat ik vooral wil meegeven: er is licht aan het einde van de tunnel ook al zie je dat licht nu niet. Gun jezelf de tijd en rust, laat dingen los (hoe moeilijk dat ook is). Ga jezelf geen deadline geven want als je die niet haalt raak je weer teleurgesteld. Het is oké om even negatief te denken, maar laat die gedachtes daarna weer passeren en focus je op het positieve. Zo gun ik mijzelf 10min per dag dat ik negatief mag denken. Daar sta ik even bij stil en dan laat ik die gedachtes wegvaren ipv mij te laten overnemen. Koester de dagen dat het goed gaat en zie het als een overwinning. Praat met je omgeving. Ik heb gemerkt dat dat veel begrip oplevert. Al miste ik wel mensen om mij heen die hetzelfde meegemaakt hebben. Vandaar dat ik besloten heb om mijn verhaal te delen. Liefs Luca

Ik werd steeds sneller moe op mijn werk. Op een gegeven moment werkte ik alleen nog ’s ochtends en nam ik ’s middags vakantieverlof op. Ik wilde niet erkennen dat ik “op” was. Toen ik het ook op de ochtend al zwaar begon te krijgen, heb ik een gesprek met mijn baas gepland.

 

Door het vele overwerken had ik ook veel vakantieverlof opgebouwd. Ik heb toen een mini-sabbatical van 3 maanden genomen, en toen ik terugkwam heb ik wat werk “afgestoten” en ben ik een dag minder gaan werken. Ook heb ik een jaar vrij genomen van de deeltijdstudie die ik ernaast deed.

 

Dat heeft allemaal goed geholpen. Als ik dit niet had gedaan en langer was doorgegaan, dan was ik tegen een “echte” burnout aangelopen.

Hi allemaal, ik ben 29 en sinds september 2019 zit ik thuis met een burn out. Waar ik momenteel vooral tegenaan loop is het enorme gevoel van eenzaamheid. De vele emoties daardoor. Negatieve gedachtenspiralen. Bang mijn hele leven alleen (over) te blijven. Ik wil graag een lieve vriend/relatie, maar die heb ik niet, en daten lukt nu ook niet. Mensen leven voor mijn gevoel allemaal hun leventje, gaan erop uit, doen leuke dingen, krijgen een relatie, gaan samenwonen etc. maar ik ben vaak moe en bij mij lukt dat niet. Ik woon op mezelf en zit veel alleen thuis. Ik vind het ook moeilijk om dan toe te geven dat ik me alleen voel en dat eigenlijk niet wil.. en anderen nodig heb. Hoe kan ik hier het beste mee om gaan? Herkent iemand dit? Horen die angsten en eenzaamheid bij het herstel van een burn out?

Ik kwam per toeval op deze site terecht en herken veel in de andere verhalen. Ik ben sinds Maart 2020 thuis. Ik dacht het voor elkaar te hebben, net een studie afgerond naast mijn baan en mama zijn, goedlopende praktijk waarin ik 110% gaf, die net een maand open was en eind Maart wordt ik wakker gemaakt door mijn partner met het ambulancepersoneel. Ik blijk een epileptische aanval te hebben gehad en bewusteloos te zijn geweest een tijdje. Bij mij ging letterlijk het licht uit. Na meerdere scans en in het ziekenhuis te hebben gelegen kwam er niets uit, de neuroloog vertelde dat ik alle symptomen heb van uitputting /burnout. Ik ben nu 7mnd verder en kan weinig. Veel duizelig, angstig, hyperventilatie, continu overprikkeld en emotioneel. Ik heb bij een psycholoog gezeten maar dat lijkt de klachten alleen maar erger te hebben gemaakt, ze had ook geen ervaring met burnout. Mensendieck gaat wel goed, ik begrijp door haar meer wat er in mijn lijf gebeurd. Ik zou alleen zo traag zien dat het beter gaat. Soms heb ik een week dat ik denk ik ben er weer een beetje, kan ik 10minuutjes wandelen in het bos of even op de fiets naar vrienden toe, maar de week erop wordt ik trillend duizelig wakker met het gevoel alsof ik flauwval en heel opgejaagd /hoog adrenaline gevoel en denk ik oh.. We zijn er blijkbaar dus toch nog steeds niet. Ik zie niet wat ik fout doe, ik heb de inzichten, pak mijn rustmomenten. Mediteer en doe yoga, ik ga niet zodra het beter gaat meteen van alles doen, dat heb ik wel afgeleerd. Heeft iemand tips? Ik zou graag een goede burnout coach vinden. Deze week start een andere psycholoog maar geen idee of het wat is. Heel veel sterkte allemaal. Als ik sommige vriendinnen van me hoor, het komt uiteindelijk goed, hou vol! Het wordt beter ❤️

Beste allemaal,

Laat ik beginnen met het feit dat ik altijd wel positief ingesteld ben (geweest). Bij mij is het glas altijd half vol in plaats van half leeg. Maar ook ik ben een slachtoffer geworden van een heftige burn-out.

Voorop gesteld ben ik nog steeds bezig met de acceptatie ervan. Inderdaad, ik dacht altijd dat het me niet zou overkomen. Ik werk sinds 2000 als politieagent en heb een hoop vervelende dingen meegemaakt. Ik had daar gek genoeg nooit moeite mee. Een reanimatie, een lijkvinding, en zwaar ongeval op de snelweg enzovoort. Het was maar werk. Maar juist de dingen die dichtbij gebeurden hebben me waarschijnlijk geraakt.

Eigenlijk is de boog sedert 20 à 21 jaar gespannen en zo gebleven. Mislukte relaties, onstabiele thuissituaties, overlijdens van dierbaren, conflicten met de werkgever, noem maar op.Waar ik waarschijnlijk de fout heb gemaakt is het negeren van signalen van de burn out en mijzelf voordoen als drager van een olifantenhuid. Met andere woorden, ik ben keihard doorgegaan met leven.

Nu leef ik met de gevolgen. Sinds 2012 ben ik volcontinue gaan werken met regelmatig nachtdiensten. In 2017 werd ons zoontje geboren en

Zit al 7 maanden thuis. Totaal geknakt. De eerste maanden veel onrust in lijf en hoofd. Totaal geen prikkels kunnen ervaren. Inmiddels voelt mijn lijf wat rustiger en kan ik weer tv kijken en muziek luisteren. Een spelletje spelen lukt ook wel weer. Ik kan overdag niet slapen. De nacht wel met medicatie. Wat ik nu ervaar is een sombere stemming en een raar gevoel in mijn hoofd. Een beetje een drukkend gevoel. Verder heb ik momenten dat ik heel vreemd naar de buitenwereld kijk. Of ik dingen niet meer snap. Waar ik vroeger nooit over zou nadenken. Herkent iemand dat? Ik merk dat ik mij echt terug trek. Als ik afleiding heb, merk ik er weinig van. Ik loop bij een psycholoog en die zegt dat het komt omdat ik nu meer tijd heb om over dingen na te denken. Voorheen stond ik altijd aan en nam weinig rust. Zijn er meer die dit zo ervaren? Het maakt mij zo onzeker! Wat ik niet van mijzelf herken.

In 2019 neergevallen en alles is ermee gestopt. Anderhalve week in het ziekenhuis gelegen en kon niet meer lopen of functioneren. Alles was letterlijk opgebrand zowel fysiek als mentaal. Alles is onderzocht maar ze konden niks vinden en mocht naar huis.

Toen begonnen de paniekaanvallen en gedachten die ik zelf niet meer onder controle had of kon stoppen. Blijkbaar waren de hersenen zo overbelast dat het niks meer op kon nemen of filteren.
Driekwart jaar tot een jaar lang kon ik niks. Heel snel overprikkeld, uitgeput, duizeligheid, paniekaanvallen en pijn in het hoofd.
Nu op dit moment nog steeds herstellende maar het gaat steeds beter gelukkig.

Al met al duurt het lang en het voelt soms heel uitzichtloos. Of onbegrepen soms.
Hoe ervaren jullie dit? Herkennen jullie je hierin?

Ik heb nu ongeveer een jaar een burn out. Het gaat inmiddes redelijk en ga met stapjes vooruit. Ik blijf erg veel moeite hebben met het feit dat ik niet meer hetzelfde gevoel heb, bij dingen die ik ervoor als leuk, spannend en prettig ervaarde. Voorbeeld: Ik ben fantiek voetbalfan, maar het ek heeft me weinig gedaan. Als ik bij vrienden/familie langs ben geweest, heb ik meer het gevoel dat ik het overleefs heb ipv dat ik zin heb in de volgende ontmoeting. Zijn er meer mensen die hier last van hebben?

Inmiddels 5 maand in de rollercoaster die Burn Out heet.

Wat een ervaring..... volledig van je sokkel vallen en de daarop volgende 9 weken bij alle binnenkomende prikkels compleet in de paniek schieten. Werkelijk alles kwam als bomaanslagen binnen. Het lijf continu compleet onder stroom.

Mijn probleem is dat ik nu, 5 maanden verder, blijf terugvallen in periodes van onrust en uitputting en ik merk dat ik dit heel vervelend vind.

Het re integreren stokt daarom regelmatig waardoor ik het gevoel heb er nooit meer te zullen komen.

Wie herkent de hevige onrust in het lijf en kan mij tips geven hier minder serieus mee om te gaan?

Het gekke is dat ik in de avond op zijn best ben. Komt dit van de luwing van de dag omdat dan de prikkels van buitenaf sterk afnemen? Wie herkent dit?

Wie heeft er ook last van gezwollen ogen?
Hoort dat ook bij een burn-out.
Ik word nog getest bij een allergoloog qua allergieën.. bij de psycholoog kwam er sowieso een burn-out uit gezien het gewicht verlies, paniekaanvallen, hartkloppingen, moe, huilen.
Slechter gaan zien.

Sinds juni ben ik thuis met burnoutachtige klachten. Het begon aan het begin van het jaar met vitaminetekorten. Heb over verschillende dingen veel stress gehad, heel druk gemaakt. Totdat het me teveel is geworden.
In het begin zat ik vol spanning, dat is nu wel over. Ook een periode slaapproblemen gehad. Kan nu gelukkig weer slapen, maar mijn lichaam is nog erg moe. Nu nog vooral last van mijn hoofd. Een vol, dof gevoel. Moeite om dingen te onthouden, concentreren. Last van prikkels. Veel piekeren. Hoofdpijn . Afwezig, zweverig gevoel. Wazig zien. Komt dit bekend voor?
Ga binnenkort naar een psycholoog om te praten. Soms het gevoel dat ik mezelf gek denk. Hopelijk heeft het effect, maar daar ben ik niet van overtuigd. Soms denk ik nog wel eens zou het nog een gevolg zijn van de vitaminetekorten.
Mensen zeggen je moet het accepteren, maar dat is heel moeilijk. Ik ga wel 2 keer in de week naar mijn werk, maar weet niet of ik daar wel goed aan doe. Ik zal nog wel rustig aan moeten doen. Ze zeggen dat het rare gevoelig het hoofd wel wegtrekt .

Hallo
Ik zit momenteel in mijn 4de burn out.
De eerste 10 jaar terug en 9 maanden thuis gezeten dan een hele periode stabiel.Over 5 jaar de 2de ik herkende snel de symptomen en die heeft niet zo lang geduurd .
Vorig jaar nummer 3 na het overschakelen van andere medicatie.
En nu sinds augustus nummer 4 ,ik ben kleuterjuf perfectionist,pleaser.Mezelf graag zien en op de eerste plaats zetten is een hele klus voor mij.
Na allerhande therapie(mindfulness,psycholoog,voetreflexoloog,meditatie,10 tallen boeken ) leek ik op de goede weg .
Ik zou zelfs terug starten en had er zin in maar moest mijn angstremmer afbouwen en daar wringt het schoentje nu.Helemaal niet eenvoudig de ontwenningsverschijnselen zijn net hetzelfde als je symptomen van een burn out .
Dus ik heb het gevoel dat ik terug moet vechten zoals in het begin .
De ene dag lukt al beter dan de andere maar het is verdomd moeilijk.Ik zou zo graag normaal zijn

Hallo, ik heb al 10 maanden een burn out met diverse klachten die op en neer gaan.
Dan weer angst en trillen en dan weer heel somber en gespannen.
Heb therapie gehad om er mee om te gaan maar het blijft een leer proces.
Het gevoel van uitzichtloosheid dient zich nu aan waardoor ik heel negatief ben geworden of dit ooit weer normaal wordt.
Zijn er mensen die kunnen zeggen dat het weer goed gaat komen en hoelang duurt dit wel niet?

In oktober 2021 kreeg ik last van erg hoge ademhaling door verschillende stressfactoren, die extreem hoge ademhaling (chronische hyperventilatie) hield aan voor een maand of 2 waarna 'de bom' insloeg; zware paniekaanval op het werk en een reactie van je lichaam dat het zo echt niet meer kan.

De maanden erna heb ik last gehad van allerlei soorten klachten, maar de meest bijzondere, die ik nergens tegen kom, is nauwelijks meer kunnen praten door mijn verkeerde ademhaling. In het begin kon ik nauwelijks nog een woord zeggen zonder totaal overstuur te raken en nagenoeg altijd volledig in de rode vlekken te schieten. Heel vreemd. Dit hield echt aan voor maanden waardoor leuke sociale dingen ondernemen (wat belangrijk is tijdens een burn-out) gewoon niet ging, ik kon gewoon echt nauwelijks praten. Het verschilde wel of ik bijvoorbeeld met mijn vriendin was of met collega's... Inmiddels gaat dat in fases weer wat beter (nu helaas een terugval), maar ik kan nog steeds niet één op één een lang gesprek hebben met iemand zonder volledig buiten adem te zijn na een half uurtje. Dit, en al mijn andere klachten, zorgen voor best een geïsoleerd leven omdat het sociale leven erg wordt ingeperkt. Érg benieuwd of ik hier lotgenoten mee heb...

Ik ben me ervan bewust dat mijn burn-out nog lang niet voorbij is, als ik de jarenlange ervaringen van jullie lees. Soms lijkt het gewoon echt voor altijd te duren en kan je je gewoon écht niet voorstellen dat het ooit nog goed komt. Probeer je dan vast te houden aan het proces, het gaat héél geleidelijk met héél veel terugvallen maar vaak als je kijkt naar hoe je een half jaar geleden was, ben je nu weer wat verder. Het is even niet anders, komt goed!

Ik heb sinds een paar weken een burn out. Althans waarschijnlijk al langer. Ik ben ondernemer en heb een flinke rugtas met gebeurtenissen wat ik slecht verwerkt heb en dit niet in de gaten heb gehad. Altijd loop ik door en wil ik het goede voor de mens en daar word over heen gewalst. Een bedrijf 2 dochters 1 en 3 en nu alles loopt ben ik ingeklapt. Erg veel paniekaanvallen en opgejaagd zenuwachtig gevoel. Ik kan niet meer genieten. Ik heb nu medicatie sinds 3 weken en nu gaat het beter. Alleen zit ik nog soms ineens vanuit niets dat ik een steek krijg linkerkant onder de borst en gelijk een warmte zweetgolf over mn lichaam, dit komt zo sporadisch af en toe voor zo vanuit niets als ik tv kijk. Kent iemand dit?

Waar zal ik beginnen.... al vanuit mijn jeugd ben ik ontwikkeld met onzekerheid en klaar willen staan voor anderen. Ook andermans mening weegt altijd zwaar.
ik ben aan een beroep begonnen wat eigenlijk niet bij mijn persoonlijkheid past, heb verzuimd goede opleidingen te doen (ondanks advies Atheneum vanaf de basisschool) en ben in uiteindelijk in een leidinggevende functie terecht gekomen. ik heb veel kunnen en mogen doen maar waardering van lager- en hogerhand nooit gevoeld en na dik 12 jaar door het bedrijf aan de kant gezet. dit was tegelijk met de mededeling van mijn vrouw dat ze wilde scheiden en met een ander verder wilde. dit alles is zo'n 4 jaar geleden.
aan een nieuwe baan begonnen, nog een keer aan een nieuwe baan begonnen maar telkens loop ik vast en lukt het niet . ik wil het zo graag goed doen en net als de buitenwereld succesvol zijn. nu zit ik thuis in de ww met allemaal nare gevoelens, veel verdriet (ik blijf maar huilen om het minste of geringste) en ben onzeker over alles. en ik blijf maar moe, wil veel maar niks lukt en het enige resultaat is hoofdpijn. en niks doen geeft ook geen goed gevoel.....
echt, hoe kom ik weer waar ik ooit was, relaxed en bezig, gelukkig en vol vertrouwen...........

Hallo lotgenoten, wat fijn(raar om te zeggen) om te lezen dat ik niet alleen ben.

Ik zit nu 5 maanden thuis.
Corona.....ik dacht sporten kan geen kwaad en besloot dat nu de juiste tijd was om mijn overgewicht (97.4 kg)aan te pakken. Ik ging met een pt aan de slag. 3 keer in de week flink sporten. Dat ging prima de kilo's vlogen eraf. In 3 maanden 10 kilo kwijt. Yes!!!! Maar toen ging het mis. Tijdens één van mijn sessies werd ik onwel. Ik had voorheen al regelmatig last van duizelig zijn, hartkloppingen etc. Maar had geen idee dat dit de voorbode was van mijn aankomende burn out. Was ook al bij de hsarts geweest die toen ook al aangaf dat ik het rustig aan moest doen maar eigenwijs als ik was ging gewoon door. Rustig aan doen??? Hoezo, ik voelde me verder prima en kon het ook aan allemaal, dacht ik🙈.

Wat ik nog niet verteld heb is dat ik naast dat 3 keer in week sporten moeder ben van 4, alleenstaand, 6 dagen in de week werkte, mantelzorger van mijn vader en destijds zieke tante, af en toe ook nog wel eens uit wilde. 10 jaar lang heb ik dit volgehouden. Achteraf gezien gekke werk natuurlijk!!!!!!!!!

Mijn lichaam is er nu klaar mee en heeft de regie overgenomen 5 maanden geleden. Ik kon niets meer. Duizelig, zweten, hartkloppingen, hyperventileren, ik kreeg geen hap meer door mijn keel, heel angstig, niet of heel weinig slapen. Angst dat dit het was. Na vele doktersbezoeken en onderzoeken bijna geen afwijkingen gevonden. Wel een hele hoge bloeddruk, verhoogde bloedsuikerwaarde.
Wat overkwam mij???? Ik snapte het niet en nu nog niet. Mijn logische verstand denkt het wel te snappen maar mijn gevoel niet.

Nu 5 maanden verder en heel veel gelezen te hebben op het internet gaat het iets beter. Ik ben nog steeds heel bang en vraag me af of het weer goedkomt. Mijn lichaam maakt me erg onzeker. Ik ben nu naast de eerste 10 kilo van het sporten, nog eens 10 kilo afgevallen en ben als de dood dat ik nog meer afval en dit puur omdat ik niet op deze wijze wens af te vallen. Er voor moeten werken is prima maar niet dat het vanzelf gaat.
Hartkloppingen zijn minder geworden, mijn bloeddruk en bloedsuikerwaardes zijn weer terug naar normaal. Duizelig ben ik nog af en toe. Hyperventileren en verkeerd ademen maken me ook heel bang. Ik pieker heel veel.
Ik heb heel weinig energie, last van mijn maag en darmen. Eten gaat beter maar ik eet niet omdat ik er zoveel plezier in heb maar meer omdat het moet. Ik geniet haast nergens meer van. Pffffffff!!!
Het lijkt allemaal zo uitzichtloos terwijl ik wel stappen vooruit heb gemaakt.
Er is nog zoveel dat ik in de afgelopen 5 maanden heb meegemaakt, teveel om nu op te schrijven. Wat kan je leven plots omslaan.
Ik hoor constant dat herstellen tijd kost en dat snap ik maar 5 maanden is voor mijn gevoel best lang😔
Herkenbaar?

Lieve groet,
Lain

Hallo,

Inmiddels zit ik ongeveer 9 maanden in een burn-out en heb ik het gevoel al een lange weg te hebben afgelegd. Ik ben nu met name op zoek naar herkenning.

Bij mij begon mijn burn-out met een soort blackout en daarna een periode van duizeligheid/licht gevoel in mijn hoofd. Dit duurde een aantal weken en ik werd hier erg angstig door. Bloedonderzoek wees niets uit. Na een paar weken werd het wat minder maar vanuit het niets kreeg ik last van mijn armen en benen (tintelingen/stijfheid/branderig). Eigenlijk allerlei rare sensaties. Hierdoor werd ik nog onzekerder en raakte in totale angst. Dr. Google vertelde mij dat het MS zou kunnen zijn. De huisarts en bedrijfsarts maakten zich echter geen zorgen maar constateerde beide dat ik een burnout heb. Ik was ook ontzettend moe, soms benauwd, slecht slapen etc. Ondanks deze diagnose, bleef ik bang voor MS en deze angst heeft een aantal maanden mij volledig in beslag genomen. Uiteindelijk bij neuroloog geweest en MRI gehad maar ook dit liet niets bijzonders zien.

Immiddels zijn we maanden verder en probeer ik de diagnose burnout te accepteren. De meeste klachten, zoals vermoeidheid, duizelig, benauwdheid etc. ben ik een eind heen kwijt. Echter, de klachten aan mijn armen en benen (de rare sensaties) blijven hangen. Het lijkt wel alsof de klachten waar ik bang voor ben, het langst duren. Ook heb ik de laatste weken veel last van trillend/bevend gevoel in armen en handen, soms ook in benen. Soms zie je het, soms voelt het meer als intern trillen/beven. De angst is er nog regelmatig maar neemt me minder in beslag en kan het dus parkeren.

Zijn er mensen die mijn klachten aan armen en benen herkennen? Ik lees daar nl weinig over.
Volgens de huisarts moet ik het loslaten...makkelijker gezegd dan gedaan ;-)
De klachten komen en gaan maar kan er niet echt de vinger op leggen. Verder ben ik erg gelukkig, geen nare dingen meegemaakt oid. Maar volgens huisarts hoeft dat niet en kunnen drukke jaren op een gegeven moment ook gewoon z'n tol eisen. Het zal...nooit gedacht dat dit mij zou overkomen.

Sterkte allemaal!

Hallo allemaal,

Het is fijn om te zien dat er lotgenotencontact mogelijk is rondom het onderwerp burn-out, ik ben hier al een tijdje naar op zoek.

Ik ben 2x overspannen geweest en dat voor mijn 30e levensjaar, de 2e keer vooral omdat ik de 1e keer niet hard genoeg op de rem heb getrapt. Inmiddels ben ik ongeveer anderhalf jaar verder na de laatste haarde crash. Met pieken en dalen zit er een stijgende lijn in. Ik heb goede hulp gehad en dat heeft me enorm geholpen.
Wel merk ik dat er nog steeds dalen zijn, die soms dieper zijn en soms minder. Ik heb sinds september een nieuwe baan waar ik het ontzettend naar mijn zin in.
Echter, als ik dan weer in een dal zit en het herstel daarvan duurt wat langer dan gedacht, ga ik me afvragen of ik wel 4 dagen kan werken, of 3 dagen niet beter zou zijn. Ook ben ik eindelijk op een punt dat ik misschien wel kinderen zou willen, echter de impact van een kind kan ik er momenteel niet bij hebben.
Zijn er meer mensen die met zulke levensvragen worstelen? En die telkens weer tegen zichzelf aanlopen. Het streven, moeten, willen, en dan uiteindelijk niet kunnen.

Fijn om mijn verhaal te kunnen delen!

Ik zit sinds april vorig jaar met een burn-out. Ben de hele dag duizelig, alsof mijn oogspieren vermoeid zijn. Weinig energie. Maar wat vooral vreemd voelt is alsof mijn benen het minder goed doen. Met fietsen is het net of mijn onderbenen niet meewerken. Ook het lopen gaat vaak niet vanzelf. Het gevoel alsof ik zweef. Vaak niet op de juiste woorden kunnen komen en vergeetachtig. Wat een ellende is dit. Komt dit herkenbaar voor bij jullie? Onderzoeken bij een neuroloog, KNO arts hebben niets uitgewezen. De volgende stap is de oogarts, gisteren om een verwijzing gevraagd. Ik lees graag jullie reacties.

Hallo allemaal,

Ik ben benieuwd of jullie trillen/beven tijdens jullie burn-out herkennen. Ik heb het nu al maanden; soms is het een paar dagen wat minder, en dan weer meer. Ik merk dat mijn voeten trillen, zonder dat ik inspanning verricht. Soms ook mijn handen/armen. Daarnaast voelt mijn lichaam, mijn spieren, snel overbelast waardoor ik ga trillen. Maak ik bijv. de badkamer schoon, dan gaat de boel trillen. Heb ik baantjes getrokken in het zwembad, tril ik daarna over mijn hele lijf.
Het voelt aan alsof ik volledig verzwakt ben op dat vlak. Ik had nooit veel spierkracht maar het lijkt nu helemaal verdwenen. Ik merk dat ik me er ongerust over maak. Bang om iets anders te hebben dan een burn-out zoals Parkinson.

Herkennen jullie deze klachten?

Hallo ik heb sinds 2018 een burnout .de eerste verhalen die ik hoorde was je wordt nooit meer hetzelfde en dat maakte me helemaal gek .ik ben nu 3jaar verder .jaar na 3 jaar nogsteeds niet voledig hersteld .maar dat heeft zijn redenen .ik ben ook blij dat ik achter bent gekomen waar me burnout vandaan kômt want je hoort nog heel vaak dat het door werk komt maar dat is niet waar want iedereen werkt hard op zijn maniet dus dzn iedereen burnout zijn .wij die burnout krijgen gebruikt dat keihard werken om onze gevoelens te onderdrukken sommige doen het bewust en anderen onbewust .maar ik zou ook nooit meer dezelfde willen worden want anders raak ik weer burnout .ik ben veel verandert ben er blij mee .is eigelijk ego dood .alle pijn en trauma moet je gaan verwerken .terugvallen krijg ik niet meer nu wordt het alleen maar beter .dus voor iedereen die er nu in zit hou vol .je wordt een veel betere versie van jezelf echt waar .achteraf ben ik blij met me burnout !!😗

Ik zit al vanaf 2010 in iets wat ik niet kan begrijpen, gebruik jaren oxazepam en temazepam. Ik heb heel veel onzichtbare blaasjes in mijn mond en een hele strak gevoel onder mijn borsten. Ik heb mensen angst. Concentratie problemen, tintelingen in mijn vingers, trillende handen. Ik kan me niet meer ontspannen. Ik slaap al jaren met slaap medicijnen, maar heb geen energie voor niks, ik denk alleen maar aan het verleden, nu ben op de wachtlijst voor te kijken of ik slaapapneu hebt, ik weet niet meer hoe te genieten van het leven en krijg paniek aanvallen. Ik wil stoppen met die slaap medicijnen, want ik blijf suf, duf. Duizelig en heel veel blaasjes in mijn mond en strak gevoel onder mijn borsten. Help??? Wie weet wat dit is??? Want ik loop al jaren bij de psycholoog. Ik ben 55j en vreselijk eenzaam en elke dag moe. Graag advies van iedereen die dit herkennen.
Alvast bedankt.
Romy

Ik ben vergeten om bij te schrijven dat ik vreselijk vergeetachtig bent, hebt stemmingswisseling,
Loop met moord neigingen, ik heb in de zorg gewerkt en ben nu gevoelloos, zit vreselijk onrustig vanwege de pijnen.!!! Weet iemand of ik slaap apneu hebt, weet niet of ik snurkt, men zegt dat het goed komt , maar ik heb geen hoop meer... vandaag 30juni 2021 de huisarts gebeld om me op te nemen, ik heb een vreselijke droge huid en hele droge mond elke dag. Geen liefde voor niks of niemand meer, inclusief mezelf. Aub help met advies wat te doen!!!

Sinds maart 2021 volledig uitgevallen met een burn-out op het werk. Ik dacht in eerste instantie een hart aanval, echter nu te relativeren als een paniekaanval.

Terug gerekend waren de eerste klachten 1,5 jaar geleden begonnen met vermoeidheid overdag en slecht in slaap komen na mijn late diensten (vaak pas rond 02:00). Vanaf oktober 2020 dwaalde ik steeds meer af tijdens gesprekken (dromerig), kreeg ik het soms warm en benauwde sommige gesprekken mij. In november kwam hier druk op de borst bij, zo nu en dan. Toch doorgegaan met kei hard werken. Ik was in mijn ogen namelijk sterk, vol zelfvertrouwen en gezond (Dit na aanleiding van een bloedtest die ik heb laten doen in december 2020).

Ik ben altijd iemand geweest die kei hard heeft gewerkt (jeugdzorg) en de kar moest trekken. Altijd vol zelfvertrouwen, oplossingsgericht en voor/met anderen.

Ik werkte boven mijn contract, heb een gezin, werkte uren als zzper en ging ook nog graag naar mijn vrienden met regelmaat (prima combi dacht ik zo), achteraf natuurlijk niet.

Mijn vrouw was in januari 2021 uitgerekend en ik koos er in het begin van deze maand ook nog eens voor om een nieuwe groep op te starten en mijn stabiele basis achter mij te laten, terwijl er een pittige periode aankwam. Ik was toch diegene die dat moest doen, niemand anders wou? Oja, de verbouwing was ook net kaar thuis.

Mijn kerngezonde dochter werd geboren, ik had 2 weken verlof en ging daarna weer aan het werk. Daarna ging het berg afwaards. 24 februari 2021 de eerste paniekaanval (de hartaanval die ik eerder beschreef). Daarna nog 3 weken boventallig gewerkt, maar het werd steeds erger.

Vanaf 15 maart volledig thuis met enorme lichamelijk klachten. Duizelingen, fases de oren dicht, druk in het hoofd, hartkloppingen (130+), gejaagd gevoel, paniek en angstaanvallen (niet meer naar buiten gaan), flitsen zien, wazig zien etc.

De paniekaanvallen waren de eerste 3 maanden het meest op de voorgrond. Begin april gestart met lorazepam, de eerste 2 weken waren fijn (kreeg wel uitslag op mijn vingers). Fijn in die zin, dat de paniekaanvallen onderdrukt werden en ik weer stukjes kon wandelen. De 3e week lorazepam ging het bergafwaarts en in de 5e week ben ik hiermee gestopt, met een enorme rebound van de klachten.

Wonder boven wonder voelde ik me 2 weken na het stoppen van de medicatie 5 dagen best ineens goed (de opleving). Ik kon weer 45 minuten wandelen, varen en naar het strand met mijn gezin. Dit was na 5 dagen afgelopen en de klachten kwamen weer naar boven. Sindsdien zijn de eerder beschreven klachten weer aanwezig (beetje een algeheel onwel gevoel, met een angst/paniekstoornis door het lichamelijk welzijn). Echte paniekaanvallen zijn er nu om de week.

Ondertussen gestart met therapie, patronen herken ik (zoals zichtbaar beschreven) en de therapeut zegt dat het cognitief aardig op orde is (zo voelt het ook). Lichamelijke klachten hebben de boventoon en het voelt voor mij als uitzitten (wel planmatig natuurlijk).

De acceptatie is er, maar wat is het lichaam en bizar instrument!

Al met al nu ruim 4,5 maanden thuis en in de rollercoaster van het onwel gevoel. Terugkijkend natuurlijk geen verassing dat ik hierin ben beland, maar zonder deze burn-out zat ik nog steeds op de sneltrein.

Ik heb nu trouwens oxazepam zonodig, ook hier krijg ik uitslag van. Ik sla de benzo's nu dus over. Wel af en toe een biertje.

P.s. begin van mijn burn-out heb ik legio dingen geprobeerd. B12, serotine booster, bloedsuiker prikken, bloeddruk en las ik 1000 verhalen op internet. Het advies is over het algemeen dit niet te doen. Los van het advies, doe wat goed voelt, je leert in je eigen proces!

Ik hoop dat jullie wat aan mijn lange verhaal hebben!

In november vorig jaar kwam ik thuis te zitten met een burn-out en ptss. Ik had toen al ruim 3 maanden elke dag wel een paniekaanval. Als ik nu terugkijk had ik al jaren af en toe last van paniekaanvallen, ik moest regelmatig een weekend lang alles afzeggen en dan kon ik helemaal niks.

In het begin van mijn burn-out was ik super moe en voelde het alsof er continu mist in mijn hoofd was, ik kon helemaal niks meer. Wat me wel enorm geholpen heeft is elke dag opstaan, douchen en 3x per dag eten. Vaak deed ik ertussen in helemaal niets, maar toch bleef die basis staan. Dat was heel goed!

Na een paar maanden kon ik weer op gaan bouwen en dat ging met horten en stoten toch best wel goed. Tijdens de opbouw besloten om 4 dagen te gaan werken in plaats van 5, ben heel trots dat ik die beslissing eindelijk gemaakt heb.

In mei kon ik me weer beter melden en volledig werken. Dat ging een maandje super goed, maar toen begon in juni me langzaam alles weer beetje te overweldigen en had ik ineens een deadline in juli. Die deadline was super krap en heb ik gehaald, maar achteraf was het echt teveel. Ik ging weer naar beneden. Voordat die paniekaanvallen begonnen ging ik door een fase van ontzettende ongemotiveerdheid en daarna nog een fase van extreem hard willen werken (met steeds meer en erger wordende paniekaanvallen). Hier ging ik deze keer, in kortere tijd, weer doorheen. Nu zit ik midden in een terugval. Ik vind het heel moeilijk dit te accepteren en voel me zo schuldig en soms denk ik: ik ga me echt nooit meer goed voelen.

Verhaal 112

Hallo allemaal, ik heb sinds eind januari een Burnout. Heel veel lichamelijke klachten herken ik hier.
Maar sinds een tijd heb ik last van dwang gedachten, nooit eerder gehad. Ik kan hier niks over vinden. Wie herkent dit? Heel graag een reactie

Daan

Ik heb ook een burnout. Is et normaal om je angstig te voelen af en toe ook bij niks doen en gewoon terwijl je op de bank ligt

Al meer dan 1 jaar in een burn out met allerlei klachten die zich omste beurt aandienen.
Wat een rot gevoel is dit.
Nu naar een jaar depressieve gevoelens en nergens meer zin in hebben.
gaat dit ooit over?
Ik slik al meer dan 20 jaar Antidepressiva maar heb de laatste 3 jaar het gevoel dat het niet meer werkzaam is.
Zij er mensen die hiermee ervaringen hebben om over te stappen op een andere AD.
Gr.
Nico

Het begon met een operatie in mijn gezicht en hals, kanker in een speekselklier, 10 jaar terug.
Fijne baan in de gehandcapte zorg waar ik mij zelf heb kunnen doorontwikkelen middels opleidingen en werkervaringen.
Heerlijk werk, intensief, prachtig vanuit mijn hart.
Ook in het buitenland gewerkt. Een droom kwam uit.
Na een paintball spel, toen genegeerd schot in mij nek 3 jaar geleden, wat achteraf de trikker kan zijn geweest, de uitbraak van tinnitus en hyperacusis
Een enorme angst. Zo kan ik nooit meer slapen!
Als een gek op zoek gegaan, naar oplossingen. Ondertussen ervaren dat ik geen steun kreeg van mijn fam. Zo'n gemis. Kleine kring, geen vrienden dichtbij..
Mijn ziek moeten melden op mijn werk.
Nu realiseer ik mij na een suicide poging anderhalf jaar geleden en specialistische hulp dat de uitputting gigantisch is.
Het heeft niet geholpen.
Ik kan niet meer zelfstandig staan, slaap 3 jaar nauwelijks. Alsof ik er zelf niet bij ben. Maak alsmaar afspraken om weg te zijn van mij thuis. Voel mij ook niet thuis..
Steeds meer lichamelijke klachten door de continue stress.
Mijn fam negeert het, praten we niet over dan is het er niet. Hard werken..dan gaat het over...
Kaakkrampen, opgezette halsspieren en band om mijn hoofd die niet weg gaat.
Vastklampen aan een buurman voor hulp..
Geen relatie, wat ik heel erg mis..
De kluwen is zo groot geworden..
De hulp die ik krijg.., gaat weer naar huis.
Heel eenzaam en waar doe ik het voor..
Mijn lichaam heeft het over genomen.
Bruist van binnen, altijd op de vlucht.
Ademhalen, ontspannen..het lukt mij niet..
Help mij alstublieft lotgenoten.
Maria

Zit nu bijna 2 maanden thuis met een burn-out. Heb last van hartkloppingen, enorm moe, niet kunnen doorslapen, duizilig. Heb ook chronische hyperventilatie. Ben bij een psychotherapeut geweest, maar heb de indruk dat dit niet veel heeft geholpen. Ga nu een afspraak maken bij een psycholoog. Zijn er mensen die dit ook hebben en mij raad kunnen geven wat ik kan doen? Ook tips om chronische hyperventilatie te verhelpen zijn welkom.

Nu 7 maanden in mijn herstel voelt soms of je weer helemaal terug bij af bent. Ik ben al een keer eerder herstelt van een burn out maar nu probeer ik extra mijn best te doen omdat het die andere keer 2 jaar heeft geduurd. Ik heb daarvan geleerd.

Helaas bevorderd slecht slapen mijn herstel niet omdat welke inspanning ik die dag ook doe, ik daarvan in de nacht niet van kan slapen. Zelfs een stukje hardlopen zorgt al voor spanning. De cortisol giert door je aderen. Of bijvoorbeeld een heftig gesprek. Wie herkent dit slechte slapen? En wat zijn jullie geheime wapens tegen het "gespannen slapen" ?

Ik had al maanden terug een raar gevoel in de benen , precies tintelend gevoel of “bubbels” die in mijn benen bewegen. Ben nu thuis wegens burn-out en heb nu ook zelfde gevoel en trillingen in onderrug , benen … Soms ook slaperig gevoel in afwisselende lichaamsdelen.
Herkennen jullie dit ook ? Ik ben heel angstig en dan heb ik dit nog meer maar soms ben ik angstig door wat ik voel …

Sinds dec 2021 thuis van het werk. In Nov 2021 begonnen de klachten al. Duizelig, trillen, angstig, zweten, gespannen gevoel, slechte concentratie, slecht tegen prikkels kunnen, bij gesprekken soms een vervelend samentrekkend gevoel op hoofd, sws aparte gevoelens in hoofd, gespannen nek/schouder spieren, maar met name de duizeligheid zit me erg in de weg en maakt me heel onzeker. Het is begonnen met draaiduizeligheid en daarna bleef het gevoel van iedere keer als je je hoofd beweegt dat ik me duizelig voel, maar het draait niet. Word er echt gek van. Net alsof het uit de nek komt. Het is ook nooit even weg. Toen ik nog niet wist dat ik een burnout had heb ik verschillende onderzoeken gehad wat betreft de duizeligheid. Daar is niks uitgekomen. In mijn omgeving zei men steeds het is stress. En dat blijkt nu ook wel. Burnout is de diagnose.
Nou zou ik starten met therapie, maar nou was er ziekte van hun kant en wordt het pas over 3 weken. Jammer, want ik wil graag verder. Is er iemand die deze klachten herkent? En na hoeveel tijd is het weggegaan bijvoorbeeld.

Door bij mn werk voortdurend geconfronteerd te worden met een conflictpersoon ben ik in een paar jaar tijd van de ene stressontwikkeling in de andere terecht gekomen. Eerst was er de fase van heel veel opgeroepen adrenaline / cortisol en spanning en daarna kwam de fase van uitputting niet meer kunnen slapen door cortisol en met name het wiel uitvinden en van kastje naar de muur worden gestuurd door arts en kleine vrijgevestigde therapeuten. Zaken als "niet los kunnen laten" emdr ftfp psychologische gesprekken. Het was als een pleister op een gebroken been. Het veranderde de stress niet en gaf een paar dagen rust en dan begon het malen en de gedachtes etc weer. Als ondernemer kon ik niet verzaken en ging de stress conflict spanning 24/7 door. Omslagpunt kwam nadat ik steeds meer te maken kreeg met fenomeen angst en paniek aanvallen. Duizeligheid, En dat was 1.5 jaar geleden met depersonalisatie-derealisatie voor mij dieptepunt. In de efteling lopen en dan alsof ik een plastic bol leefde en de omgeving vervormde. (nou geef ik toe dat de plek zich daar goed voor leende maar dat terzijde) . Ik kreeg van de huisarts sertraline. en na een week kon ik niet verder dan iedere dag 2x per dag lorazepam erbij te slikken. Het gevoel was ondragelijk. Alsof er iemand met een zaag door me heen ging en los van de ongemakken. Niet slapen dit duurde 3 maanden voordat het ging werken zoals ik dat had gelezen en gehoord. Pas na de 4e maand werd ik actiever en angst en paniek had ik niet meer en stemming was actiever maar voor de rest voelde ik mij vaak afgevlakt en onprettig. Het werkte ! dus wat doe ik dan, juist, dan ga ik afbouwen en na een paar maanden was ik op een erg lage dosering en stopte ik ermee. Dat bleek achteraf ernstig dom geweest te zijn maar ja die ervaring moest ik nog gaan opdoen. Ik dacht ik kan het vanaf hier zelf wel. Inmiddels belandt bij een psychiatrische instelling en met gesprekken begeleiden ze mij verder. Het ging van okt j.l weer mis en het werd erger en erger en de symptomen waren aanvankelijk nog vreselijke rotgevoel overdag. Nekklem verdoofd gevoel hoofd ondragelijke momenten en vervolgens mijn hulp verlener dagelijks in paniek bellen alsof zij dan het goede gevoel konden terug geven. Dit jaar vanaf januari alsof het hoofd zei "een nieuw jaar" en we hebben het gehad. Van de ene dag op de andere dag werden de symptomen 100x erger. Ik kreeg bij minste overprikkeling uitval verschijnselen op werk, duizeligheid. En ben naar de eerste hulp gegaan omdat ik dacht dat ik een hartinfarct had gehad. Bleek niet zo maar was even gerust gesteld door het medisch onderzoekje dan weet je ook weer waar je staat. Vervolgens begon haast iedere dag met derealisatie en ook de depressieve neerslachtige stemming als een depri-deken. Met name het verdoofde gevoel in hoofd/ hersenen alsof je hersenen worden opgeblazen en dat de hele dag lang lijden heeft me erg onzeker gemaakt. Niemand die het herkent, niemand die het begrijpt. En bij de deskundige moest ik het doen met " hormoonhuishouding verstoord en "kan van alles zijn". Wanhopig wordt je ervan want naar een supermarkt gaan en aanvallen krijgen is nieuw. Ook isoleer ik mij meer en meer. Vermijd heel veel. En dat lichte gevoel die opkomende ineens angst aanval , niet meer kunnen denken. O ja vergeten te vertellen, maand geleden heb ik gevraagd om dan weer te beginnen met de sertraline maar de psychiater vond escitalopram verantwoorder. Het werkte binnen 5 minuten al voor mijn gevoel en voelde gelijk al de rust in mn hoofd. Geen hyper en dwanggedachtes en gedachtes [prikkels. Maar na 1 week op een nog relatieve lage dosis te zitten 5mg los van de enorme moeheid en slapen (wat ik eerlijk gezegd fijn vond eindelijk) kwam een vreselijke depressiviteit kijken. Ook merkte ik dat mn hersenen weer klem zaten alsof ze vastzaten aan mn nek en mn denken vast zat. Dat ging niet goed voor een middel die geen tot weinig bijwerkingen zou moeten hebben.... (herkenbaar? ) Ik moest dus stoppen per direct. Dus hel om te beginnen en dubbel hel om te stoppen. Ik kreeg last van drang intrusies dat ik dacht " wat gebeurt er als ik je een klap geef?" Ik schrok van die nare gedachtes. Maar sindsdien heb ik nog steeds een soort van drang als of ik wil slaan heel apart en dat bij gewoon je naasten. (herkenbaar? ) Gevoel van enorme druk in je lijf. Afin we zijn nu in april belandt en ik ben wanhopig. Dit is geen leven en zo had het verhaal niet moeten eindigen. Ik leef van dag tot dag en medicatie wordt nog onderzocht ben er zelf niet zo'n fan van maar kan ik dit ook zonder medicatie nog? opstaan en een vervormde realiteit ene dag wel ander dag niet hangt van de stress en spanning af. Een voortdurend verdoofd of psychisch hoofd hersenen , eigenlijk niet meer kunnen werken en het leven gaat langs je heen. Ik lijd alleen nog maar door me vast te klampen aan te hopen betere momentjes. En als je maar lang geoeg het vervelende gevoel uithoudt dan komen de "normale"momnentjes vanzelf wel. (daar doen we het dan maar voor :( ) E vlemen van duizeligheid en dan weer niet. Kennelijk overprikkeld en de technische kant ervan is mij wel duidelijk maar tegelijkertijd denk ik dan. Het lijkt er allemaal op wat ik lees maar exact zoals ik het ervaar heb ik nog niet gelezen of gevonden. En hoe gaat dit eindigen? Liefst: Is er niet een drie dubbele terugval burnout specialist die mij wil begeleiden met ervaring en of waar ik met mijn wanhoop naar toe kan. Ik heb er goud voorover. Nou mocht je dit tot de laatste regel hebben uitgelezen "respect! " en alle tips en ervaring herkenning zijn erg welkom Liefs Joop

Mijn verhaal begon in de zomer 2018. Inmiddels dus 3,5 jaar geleden. Uiteindelijk leer je steeds beter loslaten en accepteren. Je moet wel natuurlijk. Dagelijks voel ik me nog ziek, alsof ik griep heb. Ik leef heel anders dan voorheen. Meer rust en balans en vaker nee zeggen. Toch knap ik niet op. Algehele rust laat me iets beter voelen maar steeds als ik opbouw en een stapje erbij doe stort alles als een kaartenhuis in. Alsof ik niet meer voorbij de 40/50% kom..
Het kostte mij mijn vorige baan, de strijd met de arbo arts en dus mijn werkgever gaf ik op. Ik kon niet uitleggen waarom ik steeds niet verder kwam en koos voor mijzelf. Inmiddels een andere baan maar ook hier gaat het weer fout. Voor mijn gevoel is mijn batterij niet alleen leeg maar ook stuk, hij laadt niet meer op. Dit zorgt voor twijfels, of ik ooit hier nog wel bovenop kom. 3.5jaar is al lang toch? En nog steeds zo'n leeg en uitgeput gevoel. Enorm gevoelig voor de kleinste prikkels.. ik ben heel benieuwd naar andere verhalen. Ik zoek een stukje houvast en hoop!

Ik heb - schrik niet - al ruim 3 jaar een burn out en kom er maar niet overheen. Wel betere periodes gekend , dan weer dingen proberen en dan weer terugval . 1 Dag over mijn grenzen gaan en de volgende dag niets meer kunnen . Zo naar … zoveel wanhoop . Ik wil mij m’n leven terug maar het lukt niet . Van alles gedaan aan therapie en nog bezig . Het helpt niet tegen de uitputting . Er staat me een verhuizing te wachten . Weet niet hoe ik dat niet doen met zo’n uitgeput lijf . Ik probeer te doseren en regelmatig te rusten . Maar toch steeds weer die terugvallen . Trek me emotioneel alles aan en ben mezelf niet meer ….. Mijn omgeving weet ook niet meer hoe ze me kunnen helpen . Wat doe ik fout? Waar ligt de sleutel tot herstel ? Ik durf bijna niks meer uit angst voor terugval ….. heeft iemand ervaring met een burn out die zo lang duurt ?

Sinds januari dit jaar een BO.
Wat is dit zwaar zeg!!!
Wat ik me afvraag.. zijn er meer mensen die zich aan alle geluiden irriteren?? Zelfs het filter van het aquarium bijvoorbeeld?
Ook kan ik ineens doodsbang zijn... voor geen enkele reden? Herkenbaar??

Hoi,

Momenteel zit ik 2 jaar in een burn out en omdat het in die 2 jaar eerst slechter werd en ik een angststoornis ontwikkelde, ben ik nu ongeveer hetzelfde als 2 jaar geleden. Denk dat ik op 15% van wat ik kon zit nu.

Ik ben op zoek naar ervaringsverhalen van mensen die 4-5 jaar over hun burn out hebben gedaan en er toch bovenop gekomen zijn?

Ik zit momenteel bijna een half jaar in een burnout.
Nu heb ik afwisselend goede en slechte dagen.
Maar ik heb ook heel vaak buikpijn. Heeft iemand dit hetzelfde? Hoelang blijven de klachten? Zolang de burnout duurt?? Minimaal 8 maanden tot een jaar?

Waar moet ik beginnen ? Zit nu al vanaf september '21 in een burnout en ondanks een ietwat betere periode van januari t/m april waarbij ik dacht aan de beterende hand te zijn is het vanaf mei weer langzaam bergafwaarts gegaan. Nu september '22 zit ik weer in zak en as en lijkt het allemaal wel nog erger te zijn geworden dan 1 jaar geleden. Ontzettend veel lichamelijke klachten waarbij ik constant denk dat het never nooit door stress kan komen en dat ik iets anders onder de leden heb ondanks dat ze niks kunnen vinden. De dag begint met rond 05.00 uur wakker worden en niet meer kunnen slapen. Misselijk, droge mond, darmen die tekeer gaan, moe, oorsuizen, paniekerig, onrustig. En dan moet ik nog opstaan en moet de dag nog beginnen. Dan begint het piekeren uiteraard ook weer. Vooral piekeren over hoe het nu verder moet en hoe ik hieruit kan komen. Piekeren over mijn baan die ik in mijn hoofd al kwijt ben. Over de hypotheek niet meer kunnen betalen, de kinderen geen leuke toekomst kunnen bieden enz. enz. Verwaarloos mezelf en mijn gezin en zou het liefste de hele dag huilen wat dan ook nog niet eens lukt.

Elke ochtend sta ik zo op met af en toe een paar betere dagen. Ben langzamerhand ten einde raad en ben het vertrouwen aan het verliezen in een goede afloop. Herkent iemand dit ? Denk soms namelijk dat ik de enige ben op deze wereld die zich zo slecht voelt.

Hallo allemaal,

Ik ben ergens in mei opeens gestopt met slapen. Natuurlijk ging ik allemaal verklaringen zoeken en raakte ik daarvan in paniek. Door het niet slapen slopen er langzaam meer klachten in. Ik bleef door werken.. Ik kan dit, het is bijna vakantie, dan komt het goed. Afgelopen zomer op vakantie gegaan, terwijl ik dat helemaal niet zag zitten. Daar heb ik me twee weken lang verschrikkelijk gevoeld, terwijl dat het moment had moeten zijn voor ontspanning.

Na de vakantie ging het steeds minder, uiteindelijk de beslissing genomen me ziek te melden. Het leek net of toen de beerput open ging. En om het nog leuker te maken is de overgang ook om de hoek komen kijken.

Ik voel me echt rot, en heb het gevoel dat ik dit allemaal alleen zit te voelen, zo klote kan je je voelen. Vandaar dat ik mijn verhaal toch wil delen in de hoop me niet zo alleen te voelen...

Ik lees veel verhalen hier waar de duizeligheid en het rare gevoel in je hoofd word omschreven. Het lopen voelt zo in-stabiel. Prikkels, alles komt zo hard binnen, kramp in mijn kaken, oorsuizen. Mijn hele lichaam staat op slot, lijkt net of ik 100 kilo extra meesleep. Het piekeren maakt me moe, allemaal nare en negatieve gedachten die me bang maken. Dan voel ik paniek en dat duurt lang om dit weer een beetje "onder controle" te krijgen. De angst om te piekeren en negatieve dingen te denken. Zo vermoeiend.

Ik ben eerst zoveel dingen gaan zoeken wat me eventueel zou kunnen helpen. Fysio, accupunctuur, coaching, emdr. Inmiddels ben ik met een coachingstraject gestart, waar ik 2 x in de week loop met een coach in het bos. In de gesprekken komen veel moeilijke onderwerpen aan de orde, vooral, wat maakt dat het zover is gekomen. Ik sta ook op de wachtlijst bij de psycholoog.

Soms ben ik bang dat dit niet overgaat en huil ik alleen maar en roep ik in het luchtledige of iemand mij alsjeblieft wil helpen.

Ik wens iedereen die dit ondergaat heel, heel veel sterkte.

Tis

Hoi!
Sinds een aantal zit ik ook thuis met een burnout. En dat terwijl ik mijn werk zo leuk vond! Ik begreep er lange tijd helemaal niks van, maar na een aantal maanden thuis met mezelf op de bank vielen er toch wat kwartjes: ik had al een aantal jaar achter elkaar op 120% gepresteerd. Nouja en dat hield ik niet vol.. Niet gek!

 

Dus na een tijdje kwam ook de acceptatie van mijn burnout. Ik moest er niet meer tegen vechten, maar juist accepteren dat het er is en uitrusten. Niet "heel hard werken aan het herstellen" want dat werkt ook alleen maar averechts, juist uitrusten, uitrusten, uitrusten. Klinkt dit bekend bij jullie?

Wat ik wel heb gemerkt is dat ik heel veel behoefte heb om met lotgenoten over mijn burnout te praten. En dan niet op een forum, maar echt face-to-face. Hebben jullie dat ook? Alleen je spreekt niet zomaar af met iemand van een forum.. Ik heb dat nu met 1 vriendin en dat voelt heel fijn, we hebben echt steun aan elkaar (ook al zijn we natuurlijk niet elkaars therapeuten).

 

Maar nu heb ik na heel lang zoeken op internet en facebook een (besloten) facebookgroep gevonden waar dat georganiseerd gaat worden, het heet "Burn-uit? Burn-inn!" (https://www.facebook.com/groups/683465128693418/?ref=br_rs). Kent iemand die al? Of al ervaring mee?

Het afgelopen jaar is echt een rollercoaster geweest. Er is zoveel gebeurd en voel me sinds oktober vorig jaar niet goed. Wanneer ik in een volle bus zat kreeg ik het ineens heel warm en kreeg een heel naar gevoel in mijn maag. Werd er spontaan misselijk van!

 

Wanneer ik uit de bus stapte ging het na twee minuten weer. Zodra ik de volgende bus pakte gebeurde het weer. Ik zal wel ziek worden? Het gebeurde steeds vaker. In de bioscoop, uiteten, op 't werk en in de bus. Wat is er toch met me aan de hand? Naar de dokter geweest medicijnen gehad, echo laten maken en ontlasting ingeleverd.

 

Alles was prima en er waren geen afwijkingen te zien. Hoe kom ik dan aan die spontane misselijkheid en naar gevoel in mijn buik? Paar maanden later ging het een stuk beter. Kreeg veel last van lichamelijke kwaaltjes. Pijn in mijn handen, stijve handen, dikke en pijnlijke gewrichten. Mijn rechtervoet deed enorm veel zeer wanneer ik een lange dag had gestaan. Werk in de horeca en in de zomer is het top drukte!

 

Wederom naar de dokter geweest en ontstekingsremmers gehad voor mijn handen en paracetamol voor mijn voet. Na maanden van pijn weer terug gegaan naar de dokter. Bloedtesten gedaan, drie verschillende medicijnen verder en nog altijd geen resultaat.

 

Symptomen werden erger en zat met mijn handen in het haar. Kreeg steeds meer stress op het werk. Maakte me druk over wat er allemaal met mijn lijf aan de hand was. Een maand geleden weer naar de dokter geweest en die heeft mij doorgestuurd naar een reumatoloog (mijn klachten lijken op RA). In de tussentijd erachter gekomen dat de misselijkheid en opvliegers paniekaanvallen zijn. Die steeds maar erger worden.

 

Ben bij de reumatoloog geweest en er is reuma geconstateerd in mijn handen. Ik ben 25 jaar en heb hier ontzettend veel moeite mee. Werk in de horeca en heb mijn handen nodig! Ik ben vooral heel erg boos op mijn lichaam. De pijn in mijn voet blijkt een hielspoor te zijn.

 

Naast al deze dingen huil ik iedere dag, voel ik me rot, heb ik geen energie en wil ik het liefst de hele dag in mijn bed willen liggen en slapen tot het voorbij is. Vriendinnen willen afspreken en verzin telkens een smoes om er onder uit te komen. Twee weken geleden bij de dokter geweest. De hele situatie uitgelegd en heel erg gehuild.

 

Ben een week lang ziek geweest en heb 4 dagen niks kunnen eten en drinken. Dit was een buikgriep en oververmoeidheid. Mede hierdoor is eruit gekomen dat ik tegen een burn-out aan zit. Volgens de dokter ben ik er op tijd bij en word het proces nu in gang gezet. Doorverwijzing gehad naar een psycholoog. Helaas zijn de wachttijden erg lang!

 

Dinsdag weer beginnen met werken na twee weken vakantie. Ik voel me hier niet goed bij. Wie heeft er ervaring met een bedrijfsarts? Kan iemand mij vertellen wat ik kan verwachten? Ik ben best bang omdat ik mezelf als persoon niet meer herken. Ik weet niet meer wie ik ben, wat ik leuk vind..

Na een zware periode met een depressieve partner zat ik er helemaal doorheen. Advies van huisarts om hulp te gaan zoeken.
Op advies van collega bij Germien terecht gekomen. Ik kwam meteen in een warm bad terecht. Nu was het even tijd voor mij, was mezelf wel helemaal kwijt geraakt.
Heb hier erg veel aan gehad voelde dat ik weer grip en inzicht in mijn leven kreeg en weer LUCHT.
Ook heb ik emdr therapie gehad wat is dat iets wonderlijks verbaas me nog elke dag over dat je hier zoveel baat bij kan hebben.
Germien is een geweldige vrouw, begrijpt hoe je je voelt, wat je nodig hebt. Ik weet in ieder geval als ik weer hulp nodig heb dat ik zeker weer door haar geholpen wil worden.

Ik ben een vrouw van 66 jaar en vanaf jongs af aan veel gewerkt.
vorig jaar kreeg ik een blessure waar door het werk stopte en dan ben thuis aan het zoeken naar nieuwe structuur en het is niet altijd leuke dingen doen en je mag dan in huis de rust vinden!!
Dus je krijgt vluchtgedrag.
In maart kwam corona en de agenda was leeg en kwamen de lichamelijke en geestelijk klachten en dit uitte zich in angst, verlatingsangst ,paniek,onrust en enorme pijn aan mijn keel en buik(stress)
Iedere keer oxazepam geslikt maar daar kun je aan verslaafd raken.
Huisarts raadt aan antidepressiva (mee gestart) en bij de psycholoog ben ik begonnen.
Dit gaat nog lang duren maar hoop van het nare gevoel af te komen.