Burnout - forum lotgenoten

Ik denk dat ik een burn out heb. Ik heb de afgelopen weken aardig wat beslissingen genomen en daardoor veel moeten regelen of nog te regelen.

 

Sinds 2 weken voelde ik me al niet zo lekker en afgelopen weekend kreeg ik de klap. Een soort van hyperventilatie. Sindsdien ben ik nog meer moe en uitgeput. Last van misselijkheid en hartkloppingen. Hoofdpijn enz.

 

Ik hoop dat hier mensen zijn die dit herkennen.

Nog midden -in en herstellende -van een burn-out.
Op werk gaat wel weer redelijk ,
ben weer hard aan proberen rustig er in te komen .
Alleen privé , nu bedoel ik ,

Buren en mensen waar je zelf altijd veel belangstelling voor had , juist als ze zelf ziek waren , was je er voor hen , en nu dikke vriendinnen met de naaste buurvrouw van mij
wie er nog niet zo lang woont , de mond vol over hen wat niet deugde , en nu de beste vrienden met elkaar , wat heb ik misdaan ?

Ze schrijven vol op face book over de leuke uitjes die ze met elkaar doen en spelletjes die ze samen doen. Nu kun je zeggen lees dat dan niet , maar ik ben een mens en heb face book , ik laat het niet door hun bepalen ,

Maar buiten dat knaagt het wel aan mij en
Doet het voor mijn situatie geen goed .

hallo,

ik wil graag me verhaal doen omdat ik merk dat ik stagneer in mijn herstel van burn out.

Momenteel kramp ik nu al 12 maanden met mijn burn out en de zonneschijn aan de eind van de tunnel heb ik nog niet gevonden.

Echter ben ik benieuwd of er meer mensen zijn die krampen met een burn out maar dan voornamelijk het aparte/nare malaisegevoel waar je dag in dag uit mee te maken hebt.

ik kan dit moeilijk accepteren omdat dit mijn leven beheers. het is zo'n apart gevoel dat het niet te beschrijven is in woorden. ik noem het vaak voorstadium van griep of juist herstel fase van een kater.

Graag zou ik met iemand in contact komen die dit gevoel ook ervaart en hoe hij of zei hier mee omgaat.

Twee jaar geleden ben ik uitgevallen van mijn werk vanwege burn-out klachten. Ik ben toen drie maanden volledig thuis geweest en daarna gaan re-integreren.

 

Ik werk nu sinds een jaar weer volledig, maar ik merk dat ik erg de rem erop heb. Ik ben zo onzeker om weer over mijn grenzen te gaan, dat ik eigenlijk stil sta in mijn ontwikkeling.

 

Ik weet niet goed hoe ik met die onzekerheid/angst om moet gaan. Hopelijk wordt het geleidelijk minder.

Als ondernemer in hart en nieren kon ik alles aan. Niets was me teveel en kon mensen echt enthousiast maken en motiveren.

Ergens merkte ik wel dat er meer spanning kwam en dat ik niet meer de uitdaging zag. Ook werd ik steeds minder vriendelijk.

 

Op een dag ging het lichtje uit. Ik kon niks meer en er was alleen maar angst, vermoeidheid en hopeloosheid.

Wat verschrikkelijk om hulp te vragen (nog meer falen in de grote ellende). Het is de moeite waard om naar een therapeut te gaan waar je een klik mee ervaart. Rust creëren en daarna mezelf weer opbouwen.

Mensen zoek ook hulp. Investeren in jezelf is een dubbele vakantie waard.

Ziek worden van je werk terwijl je het prima naar de zin hebt. Ja, het kan echt. Vorig jaar heb ik eindelijk toegegeven aan mijn klachten.

Niet meer kunnen slapen, veel hoofdpijn, slecht kunnen concentreren. De burn-out verschijnselen waarvan ik dacht dit overkomt mij niet.

Maar eenmaal toegegeven aan dit "verschijnsel" moet je er mee aan de slag. Ik heb toen therapie gedaan. Het gaf mij echt innerlijke rust en ik kwam mezelf tegen.

Ik leerde weer hoofd-en bijzaken te scheiden en vooral weer naar mijn lichaam te luisteren. Ik heb mijn leven totaal veranderd en het voelt als herboren worden.

Ik werk in de jeugdzorg en er kwam een reorganisatie aan. Het werd mooi gepresenteerd en dat er betere zorg zou komen. Ik ging er helemaal voor. Vervolgens bleek het meer een bezuiniging te zijn, minder personeel en meer cliënten helpen.

Wat een teleurstelling. Als je het er niet mee eens bent, dan kon je beter vertrekken was de boodschap van het management. Dat was het dan; 10 jaar lang met liefde voor de cliënten en organisatie aan de slag. Altijd onbetaald overwerken. Altijd die extra dienst of even langer blijven, zodat er een extra activiteit kon worden gedaan in die krappe bezetting.

Ik kwam thuis en kon niet meer slapen. Vervolgens crashte ik volledig en werd trillend en angstig wakker. Ik durfde niet meer naar buiten. Van de één op ander dag was ik helemaal niets meer, machteloos in een hoekje en niet meer kunnen concentreren. Volledig uitgebrand, zoals dat zo fraai heet.

Wat ben ik blij hier een goede therapeut gevonden te hebben. Ik ben er nog lang niet, maar begin wel steeds meer voor mezelf te kiezen en me te richten op persoonlijke groei.

Heb ik dan een burn-out? "Nee, een bore-out.", zei de dokter. Maar niemand gelooft me.

Sinds december ben ik thuis met een bore-out. Ik vind geen voldoening meer in m'n werk. Volgens mijn huisarts zijn de symptomen hetzelfde als een burn-out.

Ik werk graag, altijd gedaan. Ik zou ook heel graag terug gaan werken, maar ik krijg de kriebels als ik aan mijn takenpakket denk. Die kriebels die voel ik alleen maar, die kan ik niet uiten. Want niemand lijkt me te begrijpen.

Op het werk denken ze dat ik niet graag kom werken, mijn vriendinnen denken dat ik profiteer van het systeem en mijn vriend denkt dat ik liever huismoeder ben.

Waarom wordt een burn-out wel begrepen en een bore-out niet? Ik voel me nog slechter dan voordien ...

Ik heb anderhalf jaar geleden een burn out gehad en ben na een half jaar weer begonnen, dat ging een tijdje goed, tot ik een flinke terugval kreeg en weer 2 maanden moest herstellen.

 

Nu heb ik weer een zware terugval en voel me eigenlijk radeloos. Ik heb therapie, waarvan gezegd wordt dat ik meer autonomie moet aanleren. Niet meer leunen op anderen.

 

Maar ik ben zo het vertrouwen in mezelf kwijt geraakt dat ik niet weet waar ik moet beginnen, ja in kleine stapjes je eigen dingen doen.. Maar dat deed ik al. Iemand noemde mij bewust onbekwaam. Ik weet precies wat ik moet doen, maar val toch iedere keer terug.

 

Volgende week begin ik met 1 klas en heb de hele week ervan wakkergelegen. Ook weet ik dat ik een vechter ben en dat kan ik niet loslaten uit angst alles kwijt te raken. Ook wetende dat ik hiermee fout zit. Veel zelfafwijzing dat blijkt wel.

 

Ik ben veranderd van iemand die vol en met plezier in het leven stond naar iemand die niets meer aan kan bijna.

Ik wil het altijd graag goed doen en heb bepaald niet veel zelfvertrouwen. Op mijn werk doe ik altijd erg mijn best en loop nooit de kantjes ervan af, of althans echt bijna nooit… Mijn leidinggevende is tevreden over mij.

Ik ben daar ergens wel blij mee, maar het betekent ook dat ik het niet wat rustiger aan kan doen. En ik begin erg moe te worden en ben ook niet gelukkig. Ik heb bijna geen energie of ruimte om eens stil te staan of na te denken over hoe ik het anders zou kunnen doen.

 

Ik zou misschien wel ander werk willen, maar wat en hoe moet ik dat aanpakken?

Al veel overwonnen. Moeilijke keuzes gemaakt. Nu sinds juli dit jaar, loop ik vast in mezelf.

De laatste maand beginnen de burn-out signalen me pas echt duidelijk te worden. Ik vermoed dat het langzaam naar het punt is gesluimerd waar ik nu ben.

Ik kan niet meer! Voel me gejaagd al vanaf het moment dat ik wakker wordt. Het gevoel van stress sluimers contant in mijn lijf. Hartkloppingen en paniek aanvallen.

Ik voel me radeloos. Ga vandaag naar de huisarts en opzoek naar een therapeut.

Ik werd steeds sneller moe op mijn werk. Op een gegeven moment werkte ik alleen nog ’s ochtends en nam ik ’s middags vakantieverlof op. Ik wilde niet erkennen dat ik “op” was. Toen ik het ook op de ochtend al zwaar begon te krijgen, heb ik een gesprek met mijn baas gepland.

 

Door het vele overwerken had ik ook veel vakantieverlof opgebouwd. Ik heb toen een mini-sabbatical van 3 maanden genomen, en toen ik terugkwam heb ik wat werk “afgestoten” en ben ik een dag minder gaan werken. Ook heb ik een jaar vrij genomen van de deeltijdstudie die ik ernaast deed.

 

Dat heeft allemaal goed geholpen. Als ik dit niet had gedaan en langer was doorgegaan, dan was ik tegen een “echte” burnout aangelopen.

Ik heb altijd heel veel verantwoordelijkheidsgevoel gehad en hoge waarden en normen. Verder gaf het me een goed gevoel om anderen te helpen, hierdoor ben ik mijzelf kwijt geraakt en is mij alles te veel geworden. Elke handeling kost nu moeite, en ik word wakker met een steen om mijn nek..

Ben net langs de huisarts geweest en die zegt dat ik overspannen ben...nu op zoek naar hulp. Iemand tips voor goede hulp omgeving Amsterdam?

ik kamp al sinds juli 2017 met een burn out.

ik werkte altijd hard en was nooit op tijd weg,ik had vaak het gevoel dat ik het allemaal alleen stond te doen en ik wilde het graag goed doen.

ik heb therapie gehad(combi trainen en praten maar daar ben ik alleen maar slechter van geworden helaas) ik heb veel lichamelijke klachten en dat heeft mij letterlijk uitgeput.wie o wie heeft de goude tip voor mij.

Ben al enige tijd erg moe en bedoel ik ook echt moe. Mijn benen voelen aan als lood en deze steeds mee te slepen, maakt dat het hele lijf vermoeid raakt. Gooi daar een flinke dosis misselijkheid bij op en hoofdpijn. Nu denk ik niet aan een burn-out dat verre van, alleen wat zal het dan zijn? Wil graag de oplossing hebben, ben een doorzetter/ perfectionist/ harde werker en als ik iets doe dan voor de 110 %..... Heb wel een hectische tijd achter de rug maar he dat zullen vast meer mensen hebben. Hoe gaan zij er mee om? Hoe vinden zij weer de nieuwe energie? Alle tips zijn welkom!
Vind het altijd z'on dooddoener dat je stress hebt, werkdruk of he dat komt door je verleden. Leef nu en in de toekomst..

Ik heb een 1ste stap gezet door hier iets te schrijven. Contact via mail gezocht met deze therapeut.
Hopelijk gaat het mij iets geven en kan ik weer heerlijk mezelf zijn!
Dank:)

Eind oktober was ik 10 jaar samen met mijn vriend. Wekenlang heb ik hier naar uit gekeken en van alles bedacht om deze mooie mijlpaal te vieren. De middag van ons jubileum ben ik na een aantal tegenslagen oververmoeid naar huis gegaan. Je raad het al, het diner was geen succes. Ik kon mijn ogen amper open houden en smeekte in mijn hoofd dat de gerechten zo snel mogelijk achter elkaar op tafel zouden worden gezet. De volgende dag meldde ik me ziek om uit te rusten. Ik kon alleen maar huilen en was bekaf. Een dag later werd ik zo beroerd dat ik letterlijk alle spanning heb uitgekotst. Na een paar dagen voelde ik me lichamelijk weer wat opgeknapt en maakte ik de afspraak met mijn leidinggevende dat ik weer zou beginnen. De nacht voor mijn eerst werkdag kreeg ik mijn eerste paniek aanval. Zorgplannen, akkefietjes op het werk, registraties ik kon het allemaal niet meer bolwerken. Mijn psycholoog vertelde me dat ik een burn out had. Ik meldde me definitief ziek en ben gaan rusten. Maar na 2 maanden werd ik niet beter. Ik voelde me alleen maar slechter. Mensen in mijn omgeving begrijpen mij niet. Ik heb veel last van angsten en paniek aanvallen. De feestdagen heb ik thuis doorgebracht, alleen. Mijn leven is zo veranderd. Het kon nooit gek genoeg. Feestje hier, etentje daar. Ik durf nu soms niet eens het huis uit en ben voor alles gespannen. Ik heb het gevoel de controle te verliezen over mijn leven en ben radeloos en verdrietig. Iedereen zegt me dat het beter word. Maar wanneer? Soms ben ik het vertrouwen volledig kwijt. Ik heb een lieve psycholoog die me nieuwe handvatten geeft maar ben ontzettend ongeduldig. Op mijn goede dagen ga ik snel weer over mijn grenzen heen omdat ik dan gewoon even mezelf en gelukkig wil zijn. Als er iemand goede raad of tips heeft hoor ik dat graag. Ik wil mijn leven terug. Liever vandaag dan morgen...

Hoi!
Sinds een aantal zit ik ook thuis met een burnout. En dat terwijl ik mijn werk zo leuk vond! Ik begreep er lange tijd helemaal niks van, maar na een aantal maanden thuis met mezelf op de bank vielen er toch wat kwartjes: ik had al een aantal jaar achter elkaar op 120% gepresteerd. Nouja en dat hield ik niet vol.. Niet gek!

 

Dus na een tijdje kwam ook de acceptatie van mijn burnout. Ik moest er niet meer tegen vechten, maar juist accepteren dat het er is en uitrusten. Niet "heel hard werken aan het herstellen" want dat werkt ook alleen maar averechts, juist uitrusten, uitrusten, uitrusten. Klinkt dit bekend bij jullie?

Wat ik wel heb gemerkt is dat ik heel veel behoefte heb om met lotgenoten over mijn burnout te praten. En dan niet op een forum, maar echt face-to-face. Hebben jullie dat ook? Alleen je spreekt niet zomaar af met iemand van een forum.. Ik heb dat nu met 1 vriendin en dat voelt heel fijn, we hebben echt steun aan elkaar (ook al zijn we natuurlijk niet elkaars therapeuten).

 

Maar nu heb ik na heel lang zoeken op internet en facebook een (besloten) facebookgroep gevonden waar dat georganiseerd gaat worden, het heet "Burn-uit? Burn-inn!" (https://www.facebook.com/groups/683465128693418/?ref=br_rs). Kent iemand die al? Of al ervaring mee?

Het afgelopen jaar is echt een rollercoaster geweest. Er is zoveel gebeurd en voel me sinds oktober vorig jaar niet goed. Wanneer ik in een volle bus zat kreeg ik het ineens heel warm en kreeg een heel naar gevoel in mijn maag. Werd er spontaan misselijk van!

 

Wanneer ik uit de bus stapte ging het na twee minuten weer. Zodra ik de volgende bus pakte gebeurde het weer. Ik zal wel ziek worden? Het gebeurde steeds vaker. In de bioscoop, uiteten, op 't werk en in de bus. Wat is er toch met me aan de hand? Naar de dokter geweest medicijnen gehad, echo laten maken en ontlasting ingeleverd.

 

Alles was prima en er waren geen afwijkingen te zien. Hoe kom ik dan aan die spontane misselijkheid en naar gevoel in mijn buik? Paar maanden later ging het een stuk beter. Kreeg veel last van lichamelijke kwaaltjes. Pijn in mijn handen, stijve handen, dikke en pijnlijke gewrichten. Mijn rechtervoet deed enorm veel zeer wanneer ik een lange dag had gestaan. Werk in de horeca en in de zomer is het top drukte!

 

Wederom naar de dokter geweest en ontstekingsremmers gehad voor mijn handen en paracetamol voor mijn voet. Na maanden van pijn weer terug gegaan naar de dokter. Bloedtesten gedaan, drie verschillende medicijnen verder en nog altijd geen resultaat.

 

Symptomen werden erger en zat met mijn handen in het haar. Kreeg steeds meer stress op het werk. Maakte me druk over wat er allemaal met mijn lijf aan de hand was. Een maand geleden weer naar de dokter geweest en die heeft mij doorgestuurd naar een reumatoloog (mijn klachten lijken op RA). In de tussentijd erachter gekomen dat de misselijkheid en opvliegers paniekaanvallen zijn. Die steeds maar erger worden.

 

Ben bij de reumatoloog geweest en er is reuma geconstateerd in mijn handen. Ik ben 25 jaar en heb hier ontzettend veel moeite mee. Werk in de horeca en heb mijn handen nodig! Ik ben vooral heel erg boos op mijn lichaam. De pijn in mijn voet blijkt een hielspoor te zijn.

 

Naast al deze dingen huil ik iedere dag, voel ik me rot, heb ik geen energie en wil ik het liefst de hele dag in mijn bed willen liggen en slapen tot het voorbij is. Vriendinnen willen afspreken en verzin telkens een smoes om er onder uit te komen. Twee weken geleden bij de dokter geweest. De hele situatie uitgelegd en heel erg gehuild.

 

Ben een week lang ziek geweest en heb 4 dagen niks kunnen eten en drinken. Dit was een buikgriep en oververmoeidheid. Mede hierdoor is eruit gekomen dat ik tegen een burn-out aan zit. Volgens de dokter ben ik er op tijd bij en word het proces nu in gang gezet. Doorverwijzing gehad naar een psycholoog. Helaas zijn de wachttijden erg lang!

 

Dinsdag weer beginnen met werken na twee weken vakantie. Ik voel me hier niet goed bij. Wie heeft er ervaring met een bedrijfsarts? Kan iemand mij vertellen wat ik kan verwachten? Ik ben best bang omdat ik mezelf als persoon niet meer herken. Ik weet niet meer wie ik ben, wat ik leuk vind..

Hoi, sinds een half jaar kreeg ik door de psychiater de stempel 'depressie' als ziekte. Ik weet echter niet of dit wel de juiste diagnose is, dus deel ik mijn verhaal hier. Een tweetal maanden lang sukkelde ik met enorme werkdruk/stress waardoor ik - in chronologische volgorde- moeilijker kon slapen en eten, tot wanneer zelfs slaappillen en eetlustbevorderende pillen me niet meer hielpen. Voor mij leek dit dus een burn-out, hoewel ik echter ook nergens meer zin in had. Ik moest uiteindelijk opgenomen worden in het ziekenhuis omdat mn slapeloosheid me helemaal deed halluciner en. Daar hebben ze me dan ook (naast zwaardere slaapmedicatie) efexor voorgeschreven. Veel beter voelde ik me daar niet bij. Mijn grootste probleem bleef echter ongewijzigd: het constant nadenken. Ik denk constant na over wat er nu eigenlijk scheelt met mij, tot het extreme toe en dan voel ik ook de drang om dit uit te pluizen op het internet. 'ben ik burn-out of depressief? Ben ik hoogbegaafd /hoogsensitief/autistisch?' (Ik sloeg namelijk een leerjaar over.) Dit zorgt ervoor dat ik nog steeds niet met volle aandacht bij toffe momenten kan genieten. Er is echter geen sprake van angsten of dergelijke. Ik durf en kan alles, maar mijn constante denken belemmert me enorm. 'Zijn er mensen die hiervoor misschien een medicatie weten die dat denken wat kan dempen? Ik kom er zot van en misschien ook depressief. Want als ik van niets meer kan genieten/nergens voldoening uithaal, wat heeft het leven dan nog voor zin? Ik probeer meditatie en dergelijke uit, maar dat is allesbehalve simpel. Alvast bedankt voor de reacties, Jasper.

Hoi lezer,

Ik ben op zoek aan de hand waarvan je objectief een burn out kan vaststellen. Bijv. Gegeven die er uit je bloed zijn af te lezen. Bijv. cortisolwaarden.
Zijn er zo nog meer waarden te halen uit je bloed ?

Ik ben benieuwd te horen.

Ik ben sinds november 2019 thuis. Ik heb een burn out. Heel veel paniekaanvallen en angst heerst mijn dagelijks leven. Dagelijks sta ik met hartkloppingen en moe. Ik heb hulp gezocht bij een pyscholoog. Maar ik ben er nog niet.

Hallo lezer,

Sind september 2019 ben ik thuis komen te zitten met een “burn out”. Ik ben altijd werkzaam geweest in het hoge segment van de horeca(kok). Nou gaat het herstel met ups en downs. Ik ben er eindelijk achter dat als je dit accepteert en je je aanpast aan de nieuwe situatie, je sneller weer uit de down periode komt. Nu ben ik weer heel rustig begonnen met fitness 1 keer in de week en dat voelt heel goed. Nou is mijn vraag wanneer was voor jullie het punt dat je dacht: ik ga weer proberen te werken? Er zijn dagen dat ik denk dat ik het wel aan zou kunnen maar, er zijn ook veel dagen dat ik al niet goed wordt bij de gedachte alleen al. Ik vraag me af of de succes ervaringen je over het punt heen trekken of dat het verstandig is om gewoon wat meer geduld op te brengen.

Met vriendelijke groet,
Lotgenoot

Hi allemaal, ik ben 29 en sinds september 2019 zit ik thuis met een burn out. Waar ik momenteel vooral tegenaan loop is het enorme gevoel van eenzaamheid. De vele emoties daardoor. Negatieve gedachtenspiralen. Bang mijn hele leven alleen (over) te blijven. Ik wil graag een lieve vriend/relatie, maar die heb ik niet, en daten lukt nu ook niet. Mensen leven voor mijn gevoel allemaal hun leventje, gaan erop uit, doen leuke dingen, krijgen een relatie, gaan samenwonen etc. maar ik ben vaak moe en bij mij lukt dat niet. Ik woon op mezelf en zit veel alleen thuis. Ik vind het ook moeilijk om dan toe te geven dat ik me alleen voel en dat eigenlijk niet wil.. en anderen nodig heb. Hoe kan ik hier het beste mee om gaan? Herkent iemand dit? Horen die angsten en eenzaamheid bij het herstel van een burn out?

Na een zware periode met een depressieve partner zat ik er helemaal doorheen. Advies van huisarts om hulp te gaan zoeken.
Op advies van collega bij Germien terecht gekomen. Ik kwam meteen in een warm bad terecht. Nu was het even tijd voor mij, was mezelf wel helemaal kwijt geraakt.
Heb hier erg veel aan gehad voelde dat ik weer grip en inzicht in mijn leven kreeg en weer LUCHT.
Ook heb ik emdr therapie gehad wat is dat iets wonderlijks verbaas me nog elke dag over dat je hier zoveel baat bij kan hebben.
Germien is een geweldige vrouw, begrijpt hoe je je voelt, wat je nodig hebt. Ik weet in ieder geval als ik weer hulp nodig heb dat ik zeker weer door haar geholpen wil worden.