Denk dat ik elke erge ziekte in de wereld heb

Ik heb een burn-out en ik denk dat ik elke erge ziekte in de wereld heb.

Sinds kort moeder geworden. Hiervoor een mega stressvolle periode gehad tijdens de zwangerschap maar ook ervoor - samen met jeugd trauma’s. Depressief geweest tijdens de zwangerschap en toen ik dacht dat het beter ging in één klap keihard gaan werken aan mijn eigen bedrijf want ja, de baby kwam eraan en ik moest een reserve hebben en ik moest de meest succesvolle zijn voordat ik er even uit lag.

Toen ik 30 weken zwanger was voor het eerst weer een paniek aanval gekregen toen ik de metro uitliep. Met voor het eerst een onstabiel/duizelig gevoel. Direct angstig ervoor geworden en eigenlijk is het cirkeltje weer begonnen waar ik 5 jaar terug ook in gezeten heb. Bang om dood te gaan (wat nu nog erger is omdat ik m’n kindje kreeg), angstig voor de klachten die ik ervaar en bang voor aanvallen en alles wat je kan bedenken.

Klachten:
- duizelig (niet draaiend maar meer soms een onstabiel gevoel) het is ook vaker alleen maar aanwezig als ik juist stilsta of zit. Als ik met m’n dochter loop, in bed lig of onder de douche sta heb ik er nooit last van.
- soms doof/tintelend gevoel in een kant van m’n lichaam en dan alleen m’n hand (die ook brand) en m’n onderbeen/voet.
- extreme nek spier klachten. Het zit compleet vast.
- wanneer mensen dingen van mij vragen is het al snel teveel en kan ik zomaar in huilen uitbarsten omdat ik het gewoon niet kan hebben nu.
- hoofdpijn vanuit mijn nek. ook wel spanningshoofdpijn.

Verder gewoon vooral mentale klachten, die worden alleen helaas erger door de fysieke klachten. Ik dacht dat ik een hersentumor had, nu denk ik weer MS. Precies de ziektes waar ik aan dacht toen dit 5 jaar geleden ook begon. Hypochondrie samen met paniekaanvallen en een burn out.

Vooral voor dat duizelige gevoel ben ik zo angstig. Samen met m’n kindje en m’n partner gaan we express veel de deur uit om juist te doen. Dit werkt zeker. Maar er moet dan maar een dingetje gebeuren van even een onstabiel gevoel of ik denk weer aan m’n arm/been en ik voel het gelijk weer overal. Alsof mijn hoofd het mijn lichaam aanpraat. Want soms als ik er niet aan denk is het er ook niet en dan denk ik “huh? Voelde ik mij nou zoals mezelf?” En dan is het er weer.

Is er herkenning in mijn verhaal? In de klachten? In de vicieuze cirkel waar ik in zit? Wat kan ik doen? Ik wil eruit komen. Voor mezelf, maar ook zeker voor m’n kindje en m’n partner. Gewoon weer vrij leven, zonder enge gedachtes.

* ik heb een verwijzing naar de neuroloog om dingen uit te sluiten. Maar ik weet zelf bijna zeker dat er niks is alleen zijn mn doen gedachtes vaak sterker dan mn rationele gedachtes.