Word nog een lange moeilijke weg

3 weken geleden ging hij gewoon weg. De avond ervoor had ik gezegd dat ik zo niet meer verder kon en wilde.
28 jaar geleden leerden wij elkaar kennen, nog nooit was ik zo verliefd maar toen werd mij al snel duidelijk dat hij een nogal stevige drinker was. Ik wilde dat niet als probleem zien, verliefd op de mooiste man van ons dorp en hij koos voor van mij.
Maar dat vele drinken liep nog wel eens uit de hand, vreemd gaan en dat vele malen. Ik heb het hem vergeven, ik wilde hem niet kwijt. Zo gingen er jaren voorbij en elke keer dacht ik wel dat het beter zou worden, dat hij minder zou drinken. Veel loze beloften waren er. De aandacht voor mij werd steeds minder, de aandacht voor drank en feestje steeds groter. We waren toen ongeveer 7 jaar samen. Een vriend van hem vertelde aan mij dat hij verliefd op mij was geworden. Ik was enorm in de war, kreeg geen enkele aandacht meer thuis en bezweek voor de mooie verhalen en aandacht. Ik heb het uiteindelijk opgebiecht. Mijn vriend schrok hier van en zou er alles aan doen om samen weer gelukkig te worden. Het ging een paar maand goed maar de drank won weer.
Toch kregen wij 2 jongens, maar het drankprobleem was er nog steeds. Ik stortte mij compleet op mijn jongens, zo vergat ik alle ellende. De jaren gingen voorbij en ik wilde niet inzien wat er eigenlijk gebeurde. Ik zorgde voor de kinderen en hij had zijn "drinkmomenten" er was totaal geen aandacht voor mij. En ja hoor daar was hij weer: de lieve vriend van vroeger. Hij wees mij er op dat dit echt niet kon, hij kon mij gelukkig maken. Weer was ik zwak, en heb er zoveel spijt van. Het was de aandacht, het gevoel van waardering die ik zo graag wilde. Achteraf, en dat is altijd zo makkelijk zeggen, had ik dit nooit mogen doen. Maar voelde mij zo ontzettend eenzaam, het gebeurde gewoon, het leek wel of ik totaal mezelf verloren was. Maar we gingen uiteindelijk in therapie, want we wilden elkaar niet kwijt. Ik in therapie, hij in therapie en samen in therapie. Wij gingen dit samen overwinnen. Hij zag in dat zijn drankgebruik echt niet langer zo kon. Dat was een paar maand, hij hoefde geen therapie meer en we kwamen er samen wel uit. Ik geloofde het .... Het vele drinken sloop er weer in.
Maar het laatste half jaar liep het zo vaak zo uit de hand. Hij ging naar een feestje, ik ging al niet meer mee, want op zo'n feestje negeerde hij mij gewoon en de trammelant bij het vragen of hij mee naar huis wilde, deed ik mezelf niet meer aan. Hij verkoos zelf de feestje boven zijn eigen gezin, mee naar de camping in de weekenden ging hij niet. Alcohol .. Dat was belangrijk. Als hij terug kwam van een feestje vond ik, maar ook mijn oudste zoon hem ergens, buiten op de oprit, op de veranda, onderaan de trap. Er was geen praten aan. En toen hij vertelde dat hij naar een festival ging maar was vergeten voor mij een kaartje te regelen. Wist ik dit kan niet meer, dit wil ik niet meer. Al die jaren had ik zo enorm gevochten, ik had verloren. Verloren van de drank. En ik wist dat ik ooit ging verliezen, maar wilde het niet inzien. Dacht elke keer : morgen wordt het beter.
De stress die dit jaren mee bracht, het werd me teveel. Elke week er tegen op zien dat er gedronken zou worden, een verjaardag, voetbaltraining, voetbalwedstrijden, feestjes ... Ik was gebroken.
En hij zei dood leuk: ach misschien wil ik ook wel niet veranderen.
Nu zit ik 3 weken met mijn jongens in ons huis en hij woont ergens anderd. ik had nog gehoopt dat hij ergens het licht zou zien, maar nee hij geeft alles op. Het huis, ons gezin. Alles geeft hij op, voor de drank. Dat doet zo ontzettend veel pijn maar weet ook dat de stress rondom het drinken weg is. Dat geeft rust. Maar voel me zo ontzettend alleen, ik heb alles in die 28 jaar opgegeven, mijn vrienden van vroeger zag ik al heel lang niet meer. De groep "vrienden" van de voetbal , voelden nooit als mij vrienden. Soms lijkt het wel dat mensen niet zien wat dat vele drinken voor een invloed heeft binnen een gezin. Ik heb dat ook vaak binnen mijn eigen huis gehouden, je schaamt je enorm. Terwijl iedereen ziet wat er gebeurt en niemand zegt of doet iets. Het dronken zijn op een feestje wordt door iedereen weg gelachen. Ach iedereen drinkt zoveel. Maar de vernedering en verdriet zag niemand. Nu moet ik weer verder, met mijn super lieve puberjongens. Nu zij groter zijn zin zij ook hoeveel verdriet het mij heeft gedaan. Maar zie ook hoeveel verdriet hun vader hun heeft aangedaan. Ik dacht altijd ik moet mijn gezin bij elkaar houden,maar weet niet of ik daar goed aangedaan heb. Ik weet dat ik sterk ben, heb tenslotte ruim 25 jaar gevochten tegen iets waar eigenlijk geen gevecht tegen mogelijk was. Ik heb verloren, maar heb ook geleerd dat het nu tijd wordt om voor mezelf te kiezen. Het word nog een lange moeilijke weg.