Echtscheiding - forum lotgenoten

Verdriet , depressie, alleen , maar nooit los van hem want hij blijft de vader van me kinderen. Dat zijn denk ik de hoogte punten op het moment. We waren 12 jaar samen 6 jaar getrouwd . 2 kindjes 1,5 en 5 . Het liep al niet lekker begin dit jaar maar al langer wel , ik denken dat het de tropenjaren waren , we komen er wel uit dacht ik. Niet wetend dat hij al "jaren" niet gelukkig was. En na dat hij het vertelde een paar maand geleden; ik ben op ik kan niet meer. Dacht ik we maken nog een kans we gaan er aan werken.... kwam de echte klap ik wil niet meer , na dat ik het uit hem moets trekken. Nu midden in scheiding en hij woont hier nog , ik hoop het huis te houden maar niets is nog 100%zeker. Ik wil verder. De stress is niet te houden en doordat hij hier telkens is kan ik niet verder, ik kan niet accepteren het doet zo veel pijn. En me oudste die is zo emotioneel, veel schreeuwen huilen niet lekker in zijn vel en ik doe me best maar het is al zo zwaar voor me zelf. Ik wou dat ik er met iemand over kon hebben die ook verder wou maar nooit de kans kreeg .

Het is nu 6,5 maand geleden dat het hoge woord eruit kwam bij mijn ex man. Op de avond van de negende verjaardag van onze jongste zoon. De dagen ervoor was hij stil, moe, misselijk.. Ik wist dat hij niet lekker in zijn vel zat, al een hele poos niet. De lichamelijke klachten die hij nu al een paar dagen aangaf en zijn teruggetrokken houding waren niet nieuw. Komt en gaat bij hem en eerlijk gezegd was dit precies één van mijn grootste irritaties in ons huwelijk. Ik kon er slecht tegen dat hij in mijn ogen zo snel bij de pakken neerzat en dacht regelmatig stiekem: "Kom op man, schouders eronder en door!." Dit straalde ik op den duur ook uit naar hem. Ik kon nog weinig respect opbrengen en profileerde mezelf steeds meer als iemand die wél voor haar doelen in het leven vocht. Ik was sterk. Ik had mijn leven op orde. Ik was precies daar waar ik wilde zijn. Waar bleef hij dan?

Maar deze keer bleek ikzelf hetgeen dat hem dwarszat. Die avond, onze kinderen lagen net op bed, ging hij tegenover me zitten en zei met tranen in zijn ogen dat hij me wat moest vertellen. Hij sprak de woorden dat hij niet meer gelukkig was in onze relatie en daarna was het stil. Ik weet nog dat ik mijn hoofd vasthield en alleen herhaaldelijk kon stamelen: "Dit gebeurt niet echt. Dit gebeurt niet echt." om daarna te gaan huilen. Ik zei dat ik me ook niet gelukkig voelde met hoe het ging tussen ons. Dat we dan toch hulp konden zoeken. Dit wilde hij niet meer. We zijn in totaal veertien jaar getrouwd geweest (zeventien jaar samen) en hebben zeven jaar geleden al een periode relatietherapie gehad. Hierna ging het beter, maar helemaal goed is het nooit meer geworden. Dat weet ik zelf ook. We gingen min of meer langs elkaar heen leven. Gunden elkaar alle ruimte om er eigen hobby's, bezigheden, vrienden op na te houden en deden steeds minder samen. In alle eerlijkheid had ik al jaren gedachtes over uit elkaar gaan, maar ik had die stap nooit durven maken. Telkens weer bedacht ik mij: "Nee, ik kies ervoor om bij elkaar te blijven. Dit is wat we elkaar beloofd hebben toen we trouwden" Ik vond dat dapper van mezelf. Ik was een vechter. Achteraf gezien was het ook pure angst. Ik hield me vast aan de momenten dat we het leuk hadden samen en sloot mijn ogen krampachtig voor wat er al lang niet meer was. En hij deed waarschijnlijk al jarenlang hetzelfde.

Maar nu dus niet meer. "Heb je een ander?" vroeg ik. Hij antwoordde bevestigend. Eerst met daarbij de woorden dat het één niet met het ander te maken zou hebben. Hij had die ander pas heel kort geleden leren kennen. Een paar weken pas en 'maar' één keer aan de verliefdheid toegegeven. Die ene keer was een paar dagen terug en sindsdien dus de misselijkheid, omdat hij wist dat hij het op moest biechten en ons huwelijk wilde beeindigen. Hij had het net kunnen opbrengen om tot na de verjaardag van onze zoon te wachten. Ik ben boos geworden en heb hem voor de voeten gegooid dat één keer ook bedrog is. Ook als je het daarna meteen vertelt. Ik kon niks met uitspraken als dat het hem overkomen zou zijn. Gevoelens overkomen je, wat je hier vervolgens mee doet daar kies je voor. En ergens in dit gesprek overkwam me ook de opluchting. Want dat het ergens moest stoppen tussen ons, dat we beide beter verdienden, dat wist ik ook. Maar met de opluchting meteen ook de angst. "Laat me niet alleen. Zeg dat je er wel voor me blijft als ik je nodig heb." Diepe angst om het alleen niet te redden.

Ik ben die avond een paar uur naar een vriendin gegaan. Heb uitgehuild en me laten troosten. Daarna terug naar huis en hier nog even samen gepraat en geknuffeld. En toen slapen. Veel wakker geweest die nacht en overdonderd door wat stress met je lichaam uithaalt. Zoveel had ik in tijden niet gevoeld. Een dikke week hebben we de kinderen niks verteld. Vastbesloten om dit goed aan te pakken en pas met hen te praten als we een verhaal voor ze hadden waar ze iets mee konden. Eerst onze eigen waarheid helder hebben. Eerst weten wanneer we niet meer samen in één huis zouden wonen.
Na die week hebben we de jongens verteld hoe het zat. 'Papa en mama houden van elkaar, maar niet meer genoeg om samen in hetzelfde huis te wonen en samen te leven. Papa gaat ergens anders wonen na kerstmis, over anderhalve week. ' De jongens hadden verdriet, maar pakten het goed op. En dat doen ze nog. Ze zullen een emotionele tik gehad hebben, dat moet wel, maar er is weinig aan ze te merken. Ik hoop doordat we veel moeilijkheden met succes bij hen weggehouden hebben.

Al met al hebben we na 'de mededeling' nog een week of drie samen gewoond en in hetzelfde bed geslapen. Rare weken, zware weken. Aan de ene kant goed om op deze manier te wennen aan het idee. Aan de andere kant onverdraaglijk dat hij soms 's avonds wegging en ik wist dat hij bij zijn nieuwe liefde was. Dus toen de kerst voorbij was, was het goed dat hij elders kon wonen. Hier begonnen mijn echte eerste stappen in het leven als alleenstaande ouder die het zelf ging zien te redden.

Ik ben na die mededeling twee weken ziekgemeld geweest op mijn werk en heb hier daarna de draad vrij gemakkelijk weer opgepakt. En ook het alleen thuis zijn met mijn jongens en de praktische zaken rondom de scheiding regelen.. Het ging gemakkelijker dan ik verwacht had. Ik voelde de liefde van mijn vriendinnen en mijn familie. Dat hielp veel. Ik was niet alleen.
Ik heb me heus een tijd heel rot gevoeld. Ziek van angst en verdriet. Maar na een paar weken leek de ergste pijn eraf. Als iemand aan me vroeg hoe ik me voelde wist ik het eigenlijk niet. Ik voelde niet zoveel. Het ging allemaal wel. 'Neutraal' zou een antwoord geweest zijn. 'Saai' noemde ik het soms.

Na twee maanden had ik wel genoeg aan mezelf gewerkt vond ik. Ik had bewezen dat ik het kon. De kinderen deden hun ding, de planten bleven in leven, de open haard had ik zelf leren aanmaken... Geinvesteerd in mooie kleding, nieuwe make up aangeschaft. De stap om maar eens om me heen te gaan kijken leek passend. Voor de grap een blind date gehad met iemand waarvan de koppelaarster vooraf al wist dat het niks zou worden, maar heus gezellig zou zijn. "Om te oefenen." En hee, ook dit kon ik. Ik kon een leuke avond hebben met een man die ik helemaal niet kende. Ik kon me vrouw voelen en dit ook uitstralen. Het was leuk, we hebben vriendschappelijk afscheid genomen en elkaar succes in de liefde gewenst.
Tinder profiel, zo gemaakt. En verrek, dit werkte voor me. Er kwam reacties van mannen. Leuke mannen. Mannen die mij ook wel zagen zitten om mee af te spreken. Meer dan een beetje daten wilde ik zelf ook niet hield ik mezelf voor. Maar in alle eerlijkheid merkte ik dat dit niet helemaal klopte. Al zag ik vanaf het begin de minder mooie kantjes aan deze mannen (zoveel waren het er niet, vijf totaal), als ze mij wilden dan wilde ik hen ook. Wilden zij mij opnieuw zien, dan ik hen ook. Waar was mijn zelfrespect? Aan eentje bleef ik twee weken hangen. Deze weken leefde ik vertwijfeling die aan de ene kant ging over 'vind ik hem wel leuk genoeg' en aan de andere kant over 'vind hij mij wel leuk?' Genoeg om mijn vriendinnen gek mee te maken waarschijnlijk.. Na twee weken haakte de man in kwestie af. "Sorry, ik vind je hartstikke gezellig, grappig en aantrekkelijk, maar ik ben niet verliefd." Een halve dag voelde ik me rot. Daarna zat ik weer op de datingapps. Ik was immers wél grappig en aantrekkelijk bevonden.. Weer wat chatten over en weer, kijken of ik de man die niet meteen heel happig leek kon verleiden om uit te spreken met mij op date te willen. Het lukte en ik voelde me succesvol. Wat een enerverend leven had ik toch ineens. Een andere man, duidelijk met gefotoshopte profielfoto wilde mij ook graag ontmoeten. Een foute man, uit alles op te maken. Ongelooflijk aantrekkelijk. Maar ik was nu immers 'living on the edge', dus sprak af. Stoer doen hierover tegen vrienden. "Ik wil gewoon kijken of ik hem kan krijgen.. Ik moet het weten." Het lukte. Zoenen aan het eind van de date hoorde erbij vond ik. Hij kon er niks van, maar hee, hij wilde mij dus ik was tevreden. De naaktfoto die ik de dag erna van hem ontving ging me precies te ver. Hier heb ik het afgekapt met deze man. Dit lukte me, omdat ik wist dat ik mijn andere date nog op te planning had staan. Dan ging ik daar toch mee verder. Die date... zoveel minder leuk in het echt dan op zijn foto's en op de chat.. maar ook hier: hij wilde mij zoenen, dus dan deden we dat toch? En ach, als ik hem beter zou leren kennen zou het vast nog leuker worden. Hoe groot was de desillusie dat hij de volgende dag liet weten er geen brood in te zien om nog eens af te spreken. Ik was net op weg een veel te groot ego te ontwikkelen.
Langzaam leek ik in de gaten te krijgen dat dit niet de manier was om verder te gaan met mezelf. Heel langzaam. Maar ach, nog eentje dan.. om het af te leren.. "Als dit niks is stop ik ermee." zei ik tegen mijn beste vriendinnen op de avond voor de date.

Dat is twee maanden geleden. En de man die ik toen ontmoet heb zie ik nu nog steeds. En als ik heel eerlijk ben: Ik kan er helemaal niks mee. Ik ben verliefd, maar ik weet niet of ik verliefd op hem ben of op de liefde en de verbinding die ik zoek. Verbinding die ik maar moeizaam krijg, want deze man heeft zijn eigen issues. Dat verlatingsangst en bindingsangst elkaar als magneten aantrekken blijkt in alle opzichten waar. We maken stapjes, er is progressie, ik heb zelfs zijn kindje mogen ontmoeten. Maar een relatie mag het niet heten. Hij vindt het lastig om zichzelf helemaal te geven. Hij spreekt het eerlijk uit, is niet huichelachtig.. En ik? Ik volg. Ik volg en ik kan er niet mee stoppen. Ik vind hem leuk, oprecht leuk. Die bindingsangst van hem, daar wil hij zelf ook vanaf. Hij is met zichzelf bezig. Hij gaat zelfs in therapie. Hij heeft mooie kanten. Hij is ongelooflijk grappig. Maar ook ongelooflijk met zichzelf bezig. Om moe van te worden soms. En ik? ik laat het gebeuren. Ik heb geen idee meer wat ik zelf wil. Waar ik voor sta. Ik hield mijn hoofd boven water en kon rationeel met anderen praten over dit proces waar ik in zit. Ik kon mezelf nog afleiden met andere dingen. Het ging allemaal net en ik zou er wel uitkomen met mezelf. Een leerzame les zou het zijn. Ik zag wat er met me gebeurde, dus het einde was niet zoek.

De man begon stapjes dichterbij te maken. Ik ging er harder in geloven. Het werd enger. Ik ging er meer aan ophangen. Zou dit dan toch voor het echie worden?
En toen kreeg ik twee weken geleden corona en daarmee lichamelijk een tik. En met die tik en de vermoeidheid die ik nu voel lijk ik naar beneden te kukelen. Hier voel ik de depressie waar ik al die tijd sinds de scheiding bang voor ben geweest. Ik hang het op aan deze man, maar eigenlijk kan dat het niet zijn. Zou hier dan de verwerking van de afgelopen periode eigenlijk pas echt begonnen zijn? Ik heb geen idee meer. Ik weet niet of ik moet stoppen met waar ik zelf aan begonnen ben met deze man of er op een andere manier uit kan komen met mezelf. Het moet geen patroon worden. Als ik stop zal het bij een volgende weer gebeuren. Ik wil het zo graag binnen dit contact oplossen zodat ik er op een gezonde manier mee verder kan. Ik wil op een gezonde manier voelen wat ik werkelijk voel, zonder mezelf afhankelijk te maken. Ik weet precies wat ik wil, maar hoe kom ik daar. En hoe kom ik over die ongelooflijke angst om het alleen niet te redden, niet gelukkig te worden, heen?

Ontzettend fijn om dit hier van me af te schrijven. Alle herkenning is welkom. Zo niet, alsnog bedankt voor het lezen en voor het feit dat dit een plek is om je verhaal achter te mogen laten.

Liefste lotgenoten,
Drie jaar geleden ben ik weggegaan van de vader van mijn twee kinderen. Zij waren toen 2 en 5 jaar. Het was niet gemakkelijk maar we bleven onze best doen om het voor de kinderen zo goed mogelijk te doen, zodat zij er geen last van zouden ondervinden. Ikzelf kamp al sindsdien met een zware depressie. De kinderen bleven de eerste twee jaar voltijds bij mij, maar door mijn depressie en het gedrag van mijn oudste zoon kon ik niet beter worden. Al mijn energie ging naar de kinderen. Ik wilde co ouderschap. De vader was er eigenlijk nog niet klaar voor want hij had nog steeds zijn eigen verdriet van de scheiding en teveel aan zijn hoofd ivm nieuw huis en financiën. Maar ik bleef het toch doorduwen, ik was helemaal op en de band met mijn zoon ging slechter en slechter. En dit is het laatste wat ik wilde, ik moest aan mezelf werken om weer een goeie band te krijgen met mijn zoon. Vanaf januari dit jaar is alles gestart. Ik de controle freak en voltijdse moeder die altijd alle taken verzorging van de kids op zich nam, moest alles loslaten. Maar ik deed mijn best,en mijn ex ook. MAAR.. in april verhuisde hij naar zijn nieuw huis met zijn nieuwe vriendin. Het is een ramp. Alles wat ik niet wilde voor mijn kinderen is er nu plots. Ze zwaait daar letterlijk en figuurlijk met de scepter. Ze is leidinggevende op haar werk maar ook in haar nieuw samengesteld gezin! Mijn kinderen zijn ongelukkig, papa laat zich doen en ik.. ik sta erbij en ik kijk er naar. Ik kan niets doen. Vorige week op de info avond werd het mij teveel en zijn we zelfs tot een gevecht gekomen 😞 alles wat ik voorstel om het beter te maken voor mijn kinderen slaat ze af,.ze heeft overal een antwoord op klaar en haar wil is wet. Dit gaat al door sinds april op deze manier. Ik mag niet bellen in hun week, zowel niet met ex partner als met de kinderen en als er wissel is aan de deur in de vakantie dan staat ze er ook altijd bij. Ze leest mijn berichten op mijn ex zijn gsm en zegt dat ik hem moet gerust laten, terwijl het allemaal over praktische zaken gaat over de kinderen. Ok, hier en daar een foto van de kids naar elkaar sturen, maar ik zie daar geen kwaad in? Ik ga zelfs naa de psycholoog om hiermee om te kunnen gaan. Maar ik stuit wel wat op onbegrip vanuit mijn omgeving. Ik

Staat er iemand open om met mij te praten?
Ik ga door een hele lastige scheiding heen en heb echt het gevoel alsof ik de enige ben die hiermee te dealen heeft terwijl ik veel van anderen lees. Mijn vrouw heeft iemand anders waar ze het leuk mee heeft en wil daar mee verder.

Hoe dealen jullie hiermee?

Hallo ik ben nu een half jaar gescheiden van de moeder van mijn zoon van 4 jaar ..
De moeder heeft definitief een punt achter de relatie gezet dit heb ik na een half jaar nog steeds niet kunne verwerken .. ik praat me alleen maar een schuld gevoel en ben zelf super onzeker over alles na deze scheiding …
Nu aantal dagen geleden heeft ze me verteld dat ze een nieuw iemand heeft leren kenne dit maakt het voor mij nog lastiger ..
Dag en nacht ben ik bezig met gedachtes over haar en haar nieuwe vriend mijn leven staat gewoon stop. Ik ben alleen maar aan het denken hoe goed we het met zijn drieën hadden kunne hebben als we er gewoon voor gevochten hadden maar ik ben de enige die er voor wou vechten zei helaas niet meer .. En als ik haar nu zie is ze dolgelukkig met haar nieuwe scharrel

Mensen geven me advies om het naast me neer te leggen ik probeer dit maar het lukt gewoon niet !!!

Zijn er hier nog meer vaders die er nu alleen voorstaan ?

Tips zijn altijd Welkom Dankje!!

Na bijna 25 jaar samen te zijn en 12 jaar getrouwd, is de koek op. We kennen elkaar al sinds onze jeugd, zijn samen volwassen geworden. Ik had al een zoon uit een eerdere relatie, en samen kregen wij 15 jaar geleden ook een zoon. Het had allemaal zo mooi kunnen zijn. Dat we verschillend zijn, was altijd duidelijk, maar dat hield ons al die jaren bij elkaar. We hebben zo veel van elkaar geleerd, ongelooflijk. 6 jaar geleden vroeg ik al eens of de koek niet op was, daar was bij hem geen sprake van. Ik dacht dat het dan wel aan mij zou liggen. 4 jaar geleden, idem, 2 jaar geleden idem, 6 maanden geleden idem. In die 6 jaar ben ik eigenlijk al begonnen met het verlies van de liefde van m'n leven, alles fases. ben ik doorgegaan. Het laatste jaar vooral heel veel depressie, alleen en eenzaam in bed. Hij wist het wel, maar kon er niet mee dealen, wilde liever dat het er niet was, dat het een fase zou zijn waar ik ook wel weer overheen zou komen. Maar dat deed ik niet. 2 weken geleden besloot ik eindelijk het heft in eigen handen te nemen. Enorm moeilijk want ik hou van hem met elke vezel in mijn lichaam, ben eigenlijk nog steeds verliefd op hem..maar ik kan niet meer. De constante afwijzing, de onbevredigende gevoelens, het gevoel dat ik niet goed genoeg ben omdat hij en ik zo anders zijn. Na een paar goede gesprekken was hij het er ook gewoon mee eens. Geen gevecht, geen therapie, gewoon..zomaar liet hij ons huwelijk los. Wat had ik anders verwacht?! Ik weet het niet. De oudste is al op de hoogte, van de week vertellen we het de jongste (autismespectrumstoornis), daar hadden we even meer tijd voor nodig. We zijn nu zoveel liever voor elkaar, omdat we weten dat het een aflopende zaak is. We slapen nog samen in bed omdat we er beiden nog niet aan toe zijn om apart te slapen. Je bent echt een deel van de ander geworden, je hebt beiden een gebroken hart, een groot gevoel van falen. We vinden steun en liefde bij elkaar. De meeste mensen begrijpen dat niet; waarom vertrekt er niemand iemand "gewoon"? Omdat dat voor ons niet goed voelt. We gaan 7-9 maanden samen rouwen, ook met de kinderen. Stukje bij beetje onthechten van elkaar. Het huis verkoop klaar maken en verkopen, voor beiden een nieuwe plek zoeken en dan, als de scheiding rond is en het huis is verkocht, vliegen we samen uit. Hij naar zijn nieuwe plek en ik naar de mijne. Ik mis hem al als ik er alleen al aan denk. En dus doen we het op ons tempo, wat voor ons goed voelt. Als je zoveel van elkaar houdt dat je elkaar echt een gelukkiger leven gunt, hoeft het allemaal niet zo naar te gaan. Zijn er hier mensen met een zelfde ervaring? Scheiden terwijl er nog zoveel liefde tussen elkaar is? Samen scheiden, samen rouwen, samen de toekomst opnieuw inrichten zonder elkaar? Of is dat een utopie? Klinkt dat als een goed idee maar is dat helemaal niet haalbaar? Ik hoop zo dat we dit samen kunnen doen, elkaar de tijd geven om het een plekje te geven, te steunen op elkaar, samen door naar de volgende fase, zonder elkaar.

Ook ik behoor tot de club van de gedumpte en belogen vrouwen en naar ik hoor zijn er zoveel mensen die dit meemaken...alles waar ik jaren in geloofde werd in een paar minuten met de grond gelijk gemaakt. Een jaar geleden vertelt mijn intussen ex-partner dat hij in een identiteitscrisis zit en hij geeft aan misschien een time-out nodig te hebben...na wat doorpraten kom ik erachter dat er ook iemand anders is. Iemand met wie hij nog nooit zo goed kon praten en dan volgt het herkenbare plaatje...35 jaar lang deed ik alles voor mijn gezin (3 kinderen) en partner. Een partner met heel wat psychische issues (add, verslavingsproblemen; bipolair type 1) Altijd maar geven en niets terug verwachten. Ik ging ver over mijn grenzen en draag daar nu de gevolgen van. Ik voel me gebruikt en weer uitgespuwd, de beste jaren van mijn leven zijn verspild aan een ondankbare en egocentrische man. En dan sta je daar alsof je in de oceaan wordt gegooid en begin maar te zwemmen. Alles is kapot en dan moet je opnieuw beginnen en het verleden vergeten. Wat een opdracht, goeie moed aan ieder die zoiets moet doorstaan. Mijn geloof in oprechtheid heeft in ieder geval een zware deuk gehad, hoe kan je nu ooit nog vertrouwen in iemand hebben?

Gevolgen van gezamenlijk gezag na echtscheiding:
Ik ben erg benieuwd naar ervaringen op het gebied van gezamenlijk gezag na een echtscheiding. In het bijzonder ben ik benieuwd naar ervaringen op het gebied van misbruik van machtspositie als gezaghebbende ouder (door een van de ouders). Dank alvast voor jullie input!

Ik ben zelf nu 24 en zij is 22, ze was net 18 en kon eventjes genieten van het leuks totdat corona begon. Daar hebben we elkaar gevonden.
Bij ons klikte het meteen, alles was een hele mooie roze wolk. We komen beide dan van verschillende culturen af wel met islamitische achtergronden. Dus verkering is uit den boze en gingen we het proberen officieel te maken. Maar helaas werd ik afgekeurd door haar ouders vanwege huidskleur, zo hebben we in het geheim wel 1 heel jaar onze relatie volgehouden en toen de rest van haar familie lucht kreeg van de situatie kwam de omkeer dat haar ouders niet goed bezig waren en haar het geluk moesten gunnen.
Algoed getrouwd, maar weinig geld en we wilden weg uit de omgeving want ondanks dat het nu kon was het niet fijn om daar te blijven hangen, zo zijn we verhuisd naar de randstad en wonen we daar nu anderhalf jaar. Hier was het ook weer hard aan de bak, veel werk en weinig leuke dingetjes doen omdat we best druk waren. Nu zijn we anderhalf jaar verder en zijn we vooral bezig geweest met investeringen zoals mijn motor rijbewijs en haar autorijbewijs behalen.; dat resulteerde dat we maanden minder bestedingsruimte hadden en minder vaak leuke dingetjes konden doen. Nu zijn we op een punt dat door het ritme van werken, thuiskomen werken. We ergenissen en irritaties aan elkaar kregen. Zodanig dat zij eigenlijk gisteren besloot dat ze terug wil gaan naar haar eigen levensweg en zelf haar eigen keuzes en beslissingen wilt maken zonder vast te zitten aan iemand waardoor ze haar eigen ding kan doen, jong kan zijn en genieten.
Ergens snap ik haar wel, want de jeugd is een mooie tijd waar je veel dingen kan doen en ondernemen. Maar aan de andere kant doet het pijn. De vele ruzies en hoge tensies door veel werk weinig genieten zijn de boosdoener. Ik vind dit het lastigste wat ik ooit heb mogen doorstaan, maar ik kan het ook niet over mij heen krijgen om haar haar over te halen of aan haar vast te houden want dit is gewoon wat zij wil. We houden nog wel van elkaar maar zij wilt haar leven niet zo invullen. Misschien was dit dan wel de juiste persoon maar de verkeerde tijd.

Tijd heelt alle wonden daarna, ik geloof dat het met ons beide goed zal komen.
Maar het doet goed zeer

Na 15 jaar samen, 2 prachtige kinderen verder ben ik erachter gekomen dat mijn vrouw een affaire heeft/had met een collega. Details laat ik achterwege, maar heb het al die tijd gevoeld, maar werd ontkend.

Communicatie is altijd moeilijk geweest tussen ons, en ik heb altijd gedacht en geprobeerd het uit haar te halen dat dit met haar jeugd heeft te maken. Na alles wat er nu gebeurd is wil ze er toch met iemand over praten.

Het gekke nu is dat we na al die jaren wel goed met elkaar kunnen communiceren, nu het te laat is.

De intimiteit die bij ons (haar) weg was naar mij is weer helemaal terug. Wat ze nu wil of voelt weet ik nog niet. Heb wel gezegd waar is deze vrouw altijd geweest.

Soms is het jammer dat er zoveel moet gebeuren voordat je elkaar wel echt weer gaat begrijpen.

We liggen in scheiding, alles wordt goed geregeld voor de kids. Geen ruzies, geen verwijten meer. En dat maakt het dubbel, waarom kon het niet eerder…

Nu bijna een half jaar plotseling in de steek gelaten door mijn man terwijl onze koopwoning koud een maand was opgeleverd.
Ik kreeg van alles de schuld en niks lag aan hem, dacht aan een depressie waar hij misschien mee kampte en ondertussen verloor ik mezelf door te geloven dat het mijn schuld was maar wat blijkt? M’n man heeft naar hij zegt sinds december een relatie met een collega, de collega waar ik hem al geruime tijd mee zag appen tot in de late uurtjes. Als ik er iets over zei dan was ik jaloers en zag ik spoken. Waarom dan niet gewoon eerlijk kunnen zijn dat dat de reden was van z’n vertrek maar mij al die maanden door een hel laten gaan en m’n hersens breken over het feit dat de huwelijks perikelen die ons overkwamen nooit een reden tot scheiding zou kunnen zijn. De laatste jaren al m’n energie gestoken in de aankoop/verkoop/inrichting etc etc terwijl hij al die tijd al iets met z’n collega had, voel me belogen en bedrogen en vraag me af waarom ik het niet waard ben om eerlijk te zijn en de waarheid had kunnen zeggen ipv er zelf achter te moeten komen en dan eerst nog steeds volhouden dat het niet waar is. Hoe heb ik me zo kunnen vergissen in iemand en ben bang dat het vertrouwen voorgoed weg is en weet niet hoe nu verder te gaan. Alles wat we samen hebben opgebouwd is weg.

Ik zou graag willen scheiden op een goede manier maar mijn man wil niet van scheiden weten. We kennen elkaar 20 jaar met de nodige ups en downs. We hebben 2 kinderen die achter een scheiding staan want zonder mijn man in huis is het veel rustiger. Mijn man beweert echter altijd dat hij kan veranderen maar tot nu toe kwam altijd alles bij mij terecht. We zijn een tijdje uit elkaar geweest en dat was een zalige tijd maar nu wil hij terug een gezin vormen want we zijn nog niet officieel gescheiden. Hij wil het terug proberen. Ik voel me hier erg onzeker over en heb schrik dat hij terug alle aandacht zal opeisen
Waarom moet hij zo verdomd moeilijk doen, ik heb al eens gehoopt dat hij iemand anders zou leren kennen en minder afhankelijk zou zijn van mij. Ik wil een goede verstandhouding blijven hebben omwille van de kinderen maar eigenlijk wil ik dat hij verder zijn eigen leven leidt.

Ik weet niet waarom ik het zo lang heb volgehouden, we zijn 17 jaar en 2 kinderen verder ....Van mijn kinderen heb ik natuurlijk geen seconde spijt, zij zijn het die mijn leven zin geven...maar mijn man heeft me veel onnodig gekwetst ..Toen ik hem leerde kennen had hij een alcoholprobleem wat hij voor mij verdoezelde, ik had het echt pas door bij de bevalling van onze dochter toen hij straalbezopen terug kwam van een feestje (hij mocht toch wel eens met vrienden op stap, ik was toen hoogzwanger en alleen thuis ..) Hij sliep zijn roes uit toen ik weeën had en een lieve verpleegster me hielp met de pijn ....Hij was dol op onze dochter maar meer zoals een kind op een broertje of zusje. Hij had totaal geen verantwoordelijkheidsgevoel, hij viel in slaap als hij op haar moest passen terwijl ik moest werken en hij werkloos thuis zat ...Het was duidelijk dat hij niet voor kinderen kon zorgen ..dus nam ik alles in handen regelde mijn werk zo dat de kinderen (intussen 2) nooit meer bij hem alleen moesten zijn want ik had er ook geen vertrouwen meer in,.. Waarom bleef ik dan bij hem? Naast het feit dat hij lief kon zijn, had hij ook wel woede uitbarstingen waarbij er, als hij gedronken had, wel eens klappen vielen...Ik stelde hem voor een ultimatum en uiteindelijk kwam hij wel van de drank af ..Op zich positief maar het passieve gedrag en de woede uitbarstingen bleven. En ik maar proberen alles in goede banen te leiden, geen moment meer voor mezelf ...en hij lag overdag lui op de zetel ...want hij was depressief (verleden, jeugd, ..) en ik had medelijden met hem ..Maar hij niet met mij ... totaal geen inleving...Voordat de kinderen er waren, had ik 2 miskramen...hij heeft nooit gevraagd hoe ik me voelde ...Ik had het allemaal niet zo ver moeten laten komen, maar als je kleine kinderen hebt en daarnaast nog je werk en financiële zorgen ..dan heb je zelfs geen tijd over om hulp te zoeken. Nu hij wat ouder is, probeert hij wat meer zijn best te doen ook omdat hij merkt dat ik meer afstand neem ..Hij heeft nu een job en probeert meer verantwoordelijkheid te nemen maar ik kan hem niet vergeven....Hij heeft mij toen de kinderen klein waren niet geholpen ..ik had geen enkel vrij moment, 's nachts stond ik op voor hen...als ze ziek waren, bleef ik thuis van het werk, wat me niet altijd in dank werd afgenomen maar wij hadden niemand om op terug te vallen. Mijn kinderen zitten goed in hun vel en dat is voor mij het belangrijkste en voor wat mijn man betreft, hij heeft me bijna mijn levenslust afgenomen maar net niet. ..ik ga nu alleen met de kinderen verder...

Ik denk na over scheiden...
Mijn man heeft Gilles de la Tourette. De tics op zich vind ik niet zo erg, ik vind het wel erg voor hem natuurlijk! Maar ik heb het meest last van de woedeaanvallen, het schelden tijdens stressmomenten en eigenlijk alles aan mij overlaten. .omdat hij zich moeilijk kan controleren bij vreemde mensen,..We hebben 2 kinderen en sinds hun geboorte nam ik alle zorg op mij, ook omdat mijn man vaak depressieve periodes heeft omwille van Tourette. Zo heeft hij ook vaak nachtmerries waarvoor hij mij dan in de nacht wakker maakt. Door al dit zorgen voor .( want zo voel ik het momenteel), werken en proberen goed voor de kinderen te zorgen, ben ik op ..en zit ik momenteel thuis, waar ik me erg slecht bij voel. Ik kan ook minder en minder om met de symptomen van Tourette, iets waar mijn man natuurlijk niets aan kan doen. Ik hou nog van mijn man maar niet meer van Tourette ... De psychiater waar mijn man ooit bij ging, zei niets aan te doen, gewoon mee leren leven ..wel dat lukt ons dus niet 😞

30 jaar samen, 24 jaar getrouwd, 3 kinderen. Dan erop uitkomen dat je man vreemd gaat. Het ging al enkele jaren niet goed, maar dit treft je toch als een hamer. En met een jongere vrouw natuurlijk. De twijfels: hoelang al, is dat de eerste keer, hoeveel leugens heeft die al verteld .... ? We gaan scheiden, maar alles komt op mij terecht. En vandaag mijn middelste zoon vertrokken naar het buitenland. Mijn oudste woonde al alleen. Dus opeens nog met 2 thuis. Het is zo moeilijk om me sterk te houden.

Hoi, mijn naam is Sophie. Ik ben een jonge vrouw van 34 en heb twee schattige kindjes. Ik ben vorig jaar in juli gescheiden van de man van mijn leven. We waren 12 jaar samen waarvan 8 jaar getrouwd. We hadden de laatste jaren te veel hooi op onze vork genomen en we zijn elkaar volledig verloren in de strijd. Het was absoluut hartverscheurend. Ik heb nu het gevoel dat het de verkeerde keuze was. Maar ik moet verder, ik weet alleen niet hoe.

Mijn man is een half jaar geleden ziek geworden waarbij hij een angst en paniekstoornis heeft ontwikkeld. Hierbij heb ik hem wekenlang kunnen ondersteunen. Totdat het ineens omsloeg. Het ging niet meer thuis. Hij kreeg stress angsten en paniek van mij. We hebben afgesproken dat hij een weekje het huis uit zou gaan en hij is nooit meer teruggekomen. Na die week heeft hij namelijk ingezien dat ik hem al jarenlang mentaal onderdruk, dat ik de oorzaak ben van zijn lichamelijke en geestelijke ziektes en dat hij heel veel van me houd en met me verder wil, alleen wil hij absoluut niet meer bij me wonen. In mijn beleving heeft hij zijn angsten voor mij proberen te verklaren door van alles in het verleden op te zoeken om z’n verhaal te bevestigen. Ik zeg niet dat we een droomhuwelijk hadden. We hebben twee jonge kinderen en we werken beiden. Tijd voor elkaar schiet er weleens bij in. Maar deze spontane omslag is volslagen idioot. Hij zegt het ene moment dat ik niets herinner van onze gesprekken hierover, het volgende moment heeft hij het laten gebeuren en had hij meer moeten zeggen.
Ik heb wekenlang gehoopt dat ie z’n verstand weer terug kreeg. En alles om hem heen geregeld om hem de tijd en ruimte te geven die hij nodig heeft. Ik wordt echter naar door hem behandeld en hij is echt oninvoelbaar richting de kinderen. Voor mij is het nu klaar.
Een lat-relatie is voor mij geen alternatief. Als hij me niet meer kan accepteren voor wie ik ben dan houd het echt op.
Voor mezelf is het een opluchting geweest om nu deze knoop door te hakken (want hij deed dat steeds niet). En tegelijkertijd zie ik hoeveel pijn en verdriet het de kinderen doet.
En ik zie erg op tegen een lange nare scheidingsweg.

35 jaar getrouwd met narcistische man, 3 dochters waarvan 1 overleden bij geboorte, oudste dochter met pdd-nos. Manipulatie, intimidatie en dreigingen speelde de boven toon in mijn leven met als gevolg dat ik mij steeds meer op de achtergrond begaf en deed wat ik moest doen. De vriendinnen die ik had heeft ie weg getreiterd en ze willen daardoor geen contact meer met mij.
Meerdere keren is ie vreemd gegaan maar nee hij maakte het absoluut goed en ik grote sukkel geloofde iemand die nooit een belofte nakwam.
Inmiddels kwam de oudste dochter in de puber tijd en daardoor voor hem erg lastig, met als gevolg regelmatig ruzie met stevig slaan.
Als ik stond te gillen dat ik de politie ging bellen, huilde mijn dochter dat dat niet mocht want hij mocht de gevangenis niet in.
Als ik er met hem over sprak, moest ik mijn mond houden en gewoon achter hem staan zoals dat hoorde.
Ik begon mijn man te zien zoals hij was en de liefde die ik voor hem meende te voelen bekoelde snel en eindelijk zag ik hoe klem hij mij had gezet, een kooi vol slangen daar stond ik midden in samen met de kinderen. Ik was compleet kapot gemaakt en haatte mijzelf daarom want dat kon niet, ik moest vechten voor mij en de kinderen maar wist niet hoe.
Op het moment dat ik besloot weg te gaan, werd er kanker bij mij geconstateerd. Ik kon niets meer en hij wilde perce dat ik bleef om voor mij te zorgen. Dat zorgen bestond uit morgens om 6 uur naar zijn werk te vertrekken en er S,avonds om half 6 weer in te komen.
Hij was er nog steeds niet voor ons.
In die tijd ontdekte ik ook dat hij nu een al 2 jaar durende relatie had.
Dat was de druppel. Ik moest weg zien te komen. Hoe ziek ik ook was.
AQ ik moest een woning gaan zoeken want deze woning kon ik niet betalen.
Ik Mocht nooit meer dan 20 uur werken want ik moest de kinderen en de huishouding onderhouden zoals hij het noemde, dus veel inkomen had ik niet.
Tijdens mijn ziekte kreeg ik ontslag, contract werd niet verlengd.
In Pure paniek heb ik de echtscheiding aangevraagd. Hij was zo ontzettend woest waar ik het lef vandaan haalde om weg te gaan.
Ik ben nog nooit zo bang geweest voor hem.

Intussen ging hij met zijn vriendin op vakantie en ik kreeg een datum aangezegd wanneer ik uit het huis moest zijn met de kinderen.
Met gelukkig veel hulp is het gelukt en vonden we een huisje. Klein maar veilig genoeg om bij te komen van alles en nog wat.
Helaas na een jaar weer kanker maar deze keer ging het snel de goede kant op.
Met de kinderen gaat het gelukkig goed, therapie heeft wonderen gedaan en ze hebben weer contact met hem. Hij leeft als God in Frankrijk want zijn inmiddels echtgenote bleek voldoende financiën te hebben en zijn bedrijf doet het erg goed. Helaas worden de kinderen gekocht met grote sommen geld. De tijd zal het leren.
Mijn weg is nog erg lang, loslaten een heel groot woord. Nu na 7 jaar durf ik voorzichtig te zeggen dat ik niet meer bang voor hem ben. Wel probeert hij mij nog steeds onder controle te houden dmv de alimentatie verplichting die na 3 jaar eindelijk begon te lopen.
Ik zit helaas nog steeds in de wia maar ik wil zo ontzettend graag weer een aantal uur gaan werken en zo mijn leven weer op bouwen. Ben nog steeds huiverig naar andere mensen met mijn contacten door alles wat er gebeurd is. Maar heb wel het vertrouwen dat het me op welke manier gaat lukken, weet alleen nog niet hoe.

We were together 17 years, two beautiful amazing boys. We met in a finance world but soon after second pregnancy i quit my job and started to take care of the kids, home. I was doing it very well, my husband carrier was up in the sky because i provided him with love, support, advice. I got myself into a burnout, where during the day i was still running the household and during the night had panic attacks. We started to get emotionally apart. Soon after my husband had depression because work was too much for him to handle. I was there for him, supporting.
Then corona, 2 years of working from home, chaos with kids…
He was offered a fantastic job in another country, but now he wants to leave me and start from the new page his life.
I feel betrayed because it was so sudden!
Yes, the last 9 months i was activwly helping ukrainian refugees, as im myself from Ukraine. I was sorting things for my parents.
It was too much on my plate! I really would like he talked to me.
But he announced he is leaving…
Im sad and broken
Sometimes pain is so strong i feel i cant take it anymore.
I exercise myslef hours in the gym to feel the physical pain in mucles, because emotional pain is so heavy😞

Hi, ik ben 30 jaar oud en ga binnenkort in een echtscheiding belanden. Wij hebben samen 3 kinderen ( 0,1,3 jaar oud) Mijn vrouw heeft me uit huis gezet wat tegen de huwelijksrecht in gaat, nu leef ik al ander halve maand lang hier en daar. Ik heb echt van alles geprobeerd om de situatie te verbeteren of tot een oplossing te komen maar communiceren gaat heel moeilijk en moeizaam met haar. Ze is ook bekend bij de instanties dat ze kampt met een aantal stoornissen ( wat ik helemaal niet erg vind, want ik heb haar geaccepteerd hoe ze was en is ) Ik hou echt ziels veel van haar en zou het liefst niet willen scheiden, maar ze is ook niet duidelijk wat zei wilt. Omdat ik al ander halve maand daar niet meer over de vloer kom, zit ik te twijfelen of ik de huur nog wel moet betalen aangezien het zo dubbel voelt, maar aan de ene kant wonen me kinderen daar wel ( ze is merendeels bij haar moeder thuis omdat zei gewoon veel hulp nodig heeft met het opvoeden van de kinderen). Ik voel me beetje radeloos omdat zei zegt dat ik voor hun moet zorgen maar mij laat ze stikken, en ik voel gewoon aan me eigen dat leven in onzekerheid mij niet goed gaat doen, en zelf een echtscheiding ga aanvragen want zei wilt het niet doen. Ik kan ook niet met de kinderen even huis zitten, ik moet gewoon als ik de kinderen langer dan 2 uur meenemen gedwongen op bezoek bij mensen omdat ik zelf nu geen vaste woonplaats heb. Wat kan ik deze situatie doen ? Wat is het verstandigste ?

Mijn man en ik zijn 13 jaar samen en 12 jaar getrouwd. Ik kamp met depressies en heb er meerdere malen therapie en medicatie gehad. Sinds 2 jaar heb ik weer medicatie en emdr gehad. Nu op de wachtlijst voor specialistische ggz.
Ik heb altijd achter mijn man gestaan welke beslissing hij ook nam. Heb altijd om hem heen gewerkt zodat hij de ruimte had om fulltime te werken. Ik heb het altijd zwaar gevonden, 2 kids, parttime werken meerdere keren van baan gewisseld, omdat de tijden niet meer uitkwamen met de werktijden van mijn man. Het huishouden. Hij deed niets thuis in het huishouden als ik erin vroeg dan eerst een zucht. Ik heb hem nooit tegen gehouden om weg te gaan, bijna elke avond zat ik alleen. Das ook mijn eigen fout.
Hij kan heel goed praten maar wilde niets met mij bespreken omdat het altijd op ruzie uitloopt. Ik zie dingen anders dan hem. ( Hij heeft adhd) geen makkelijke man. Maar ik ga er niet onder zitten dus botste dat wel eens. Hij verheft zijn stem en dan is het bij mij al klaar, en dan ontstaat er ruzie.
Hij zegt nu dat hij niet met mij kan praten en wil scheiden. We hebben een koopwoning en ik kan er niet blijven wonen te weinig inkomen. Ik heb vanalles geprobeerd om het nog een kans te geven maar tevergeefs hij wil echt niet meer. Ik ben er kapot van! Heel mijn wereld is ingestort, en dat van de kinderen straks ook. We hadden een vakantie geboekt waar we nog als gezin naartoe gaan en daarna gaan we het de kinderen vertellen. Ik kan niet meer slapen, ik kan niet meer denken, niet meer eten, ik ben gebroken. Ik snap niet waarom hij het niet nog een kans wil geven, en ben daar best boos over. Hij houd nog heel veel van mij zegt hij. Daarom snap ik het niet. Thuis negeert hij mij, neemt niet op en beantwoord geen appjes.
Als hij niet meer verder wil zal ik me erbij neer moeten leggen. En zijn keus moeten accepteren. Hoe kom ik en de kinderen hier weer bovenop? Hoe kom ik aan een woning? Wij hebben 2 jaar geleden een auto gekocht, mijn auto ingeruild, en op lease op zijn naam. Dus ik heb eigenlijk niets meer. Wie zit er ook in zo'n situatie. En wie wil met mij praten.
Liefs Louisa

Wij zijn 38 jaar samen waarvan 35 jaar getrouwd. Mijn partner is gedurende deze relatie meerdere malen vreemdgegaan en nu wil hij voor de vierde keer scheiden omdat hij ons gezinsleven niet ok vind en dat hij klaar is met mij. Vijf jaar geleden sleepte hij mij naar de advocaat er speelde ditzelfde tafereel, precies dezelfde acties als nu. Toen besefte hij na een tijdje dat hij toch niet weg wilde en keerde weer terug. Ik ben bang om het nu aan mijn kinderen te vertellen omdat ze dit niet meer aankunnen. Ze zijn al zo vaak gekwetst. ik heb eens zijn onverklaarbare gedrag opgezocht en als ik alles optel kom ik uit bij een bipolair stoornis. Hij vind zichzelf helemaal ok. En jullie antwoord is natuurlijk laat deze gozer gaan en dat snap ik terdege maar het is alsof ik hem opgeef, vreemd terwijl hij bij mij weg wil.

Mijn ex en ik waren afgelopen februari 19 jaar getrouwd, maar eigenlijk ook al 8 maanden uit elkaar. Maar dan alleen gezegd tegen elkaar. We hebben elkaar de laatste jaren verloren en helaas niet teruggevonden. In de zoektocht naar elkaar, heeft hij een ander pad genomen en is hij met een man verder gegaan al eerder dan dat we uit elkaar waren, dit wist ik pas echter vlak voordat we het de kinderen in december vertelde. Hij wilde de scheiding eigenlijk stil houden tot eind dit schooljaar vanwege de schooljaren van de kinderen. Dat redde ik echter niet en toen we het de kinderen hadden verteld en hij in twee weken tijd meerdere malen naar die man was gegaan heb ik mijn logeerspullen gepakt en uit huis vertrokken. Het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan omdat we drie kinderen hebben die ik hierbij moest betrekken. Na een week kwam ik weer thuis en ging hij naar zijn nieuwe vriend. Zo is het sinds die tijd geweest week op week af. Ik zat lange tijd bij mijn vader als ik uit huis was en sinds kort bij andere mensen. We hebben zorgeloosch gebruikt om te gaan scheiden, dat is nu officieel sinds mei. Hij heeft ook een ander huis gevonden waar hij voor kan betalen, omdat hij mij niet kon uitkopen en ik hem wel. Nu is het zo dat mijn hypotheek er zo mega lang over doet en iedere keer weer nieuwe documenten aanvraagt (via zorgeloosch, die als tussenpersoon hierin fungeert.) de hypotheek geeft mij geen informatie, dat doen ze alleen via de tussenpersoon. Het geval is nu dat de verkopende partij van mijn ex van hem eist dat hij mee gaat betalen met de hypotheek omdat de sleutel eigenlijk al van hem had kunnen zijn. Nu kan hij niet de hypotheek daar betalen en de helft bij mij. Maar hij zit wel de helft van de tijd in het huis. Zijn er andere mensen die dit ook hebben (dit laatste stuk). We hebben dus nu een birthnesting regeling, maar gaan uiteindelijk naar het feit dat de kinderen de ene week bij hem en de andere week bij mij zullen zijn. Tot die tijd zouden we dan de helft van de kosten betalen die het huis met zich meebrengt, totdat zijn hypotheek zou ingaan, dan zouden we overleggen hoe het anders kan. Ik snap heus wel dat je niet iets twee keer van hetzelfde geld kan betalen, maar voelt gewoon ontzettend naar dat ik de volledige mep betaal en er niet volledig ben. Sorry heel verhaal, zit er middenin en vooral boosheid over van alles maar vooral richting hypotheek omdat we geen uitslag krijgen. Je zou toch denken 1 en 1 is 2. En als ik op mijn werk de kinderen zolang laat wachten op iets van een instructie dan krijg ik de directie en ouders op mijn nek. Hoe kan bureaucratie zo lang duren?

Ik vind de uitkomst van mijn scheiding zo oneerlijk. Uit die machteloosheid kan ik er makkelijk boos om worden.
We hadden het heel ouderwets ingericht: Zij thuis met de kinderen, ik werken. We deden beiden waar we behoorlijk goed in waren en het ging erg voor de wind. Maar je groeit wel uit elkaar.
Haar bloed zweet en tranen zit in de kinderen, familie en de sociale contacten. Dat gaat het meeste naar haar.
En mijn bloed zweet en tranen zit in het huis, pensioen en overige bezittingen. Dus dat dan het meeste naar mij? Zo werkt dat dus niet. Ik moet wel alles delen, en haar nog gaan ondersteunen ook.
Als je ziet dat 70% van de scheidingen wordt aangevraagd door vrouwen, dan is het wel een beetje doorgeslagen. Want dat hoge percentage wordt mogelijk gemaakt door mannen die flink benadeeld worden. De campings in dit land zitten vol met gescheiden mannen, niet met gescheiden vrouwen.

Na 22 jaar samen en daarvan 15 jaar getrouwd
Wilde me alle mooiste niet meer verder...
Ik viel in een heel diep gat...en ben er nog steeds niet uit ...ben tijden heel erg verdrietig en kwaad
Onze dochter had dit ook niet zien aankomen..dat de bom ontplofte is nu een jaar geleden...onze dochter doet het goed...haar uitlaatklep is haar passie dansen....
We zijn nu gescheiden met heel veel pijn in mijn hart...mijn hart is gebroken...
Dat mijn ex vertelde dat ze niet meer verder wilde...kwam er ook uit dat ze er al wel drie jaar mee bezig is geweest...ik vind het zo verschrikkelijk...we hebben niet gepraat...ze wilde ook niks meer proberen...time out,therapie!!helemaal niks....alles accepteren...dat het klaar was.
Het is echt het aller ergste wat me overkomen is...zij was het....
Heb nu het ouderlijk huis voor mijn dochter kunnen kopen....zij vind dat erg fijn...ik heb er veel problemen mee...teveel herinneringen...
Mijn dochter is me alles...en zal er altijd voor haar zijn.....mijn ex spreek en zie haar niet omdat ik het niet kan opbrengen...zoveel pijn...

Hoi, ik heb een vraag:
Hoe ga je om met je gevoelens als je partner je verlaten heeft voor een ander en met die ander verder gaat?
We waren 16 jaar samen en hebben 3 kinderen (14, 12 en 8). We zijn nu 9 maanden uit elkaar.
Mijn ex werd verliefd op een collega die 16 jaar jonger is. Voor mijn gevoel hadden we een fijn huwelijk en mijn leek dit ook te vinden maar hij zegt nu dat hij niet gelukkig was en daarom verliefd geworden is.
Ik moest er helaas zelf achterkomen.
Het is tussendoor ca 3 maanden uit geweest tussen hen en dat gaf mij enorm veel rust. Ik hoefde haar niet te accepteren in mijn leven en dat van de kinderen. Nu ze weer 'in the picture' is, heb ik weer veel last van onrust.
Ik kan er niet mee omgaan. Ervaar veel spanning en pieker er continue over. De kinderen vinden haar heel leuk (wat op zich positief is), maar ik ga er kapot aan.
Ik heb sinds 4 maanden een hele lieve en begripvolle man ontmoet maar onze relatie komt onder druk te staan doordat ik opnieuw spanningen ervaar nu de vrouw waar mijn ex me mee bedrogen heeft weer in beeld is.
Toen mijn ex in de periode dat hun relatie over was, met andere vrouwen aan het daten was, deed dat me niets. Het heeft dus echt te maken met het geit dat zij zich gemengd heeft in mijn huwelijk.

Heeft iemand tips? Want ik heb natuurlijk geen invloed op de acties van mijn ex. Hoe krijg ik grip op mijn eigen emoties? Ben echt getraumatiseerd door wat er gebeurd is.

hallo allemaal, ik wil een vraag stellen over de omgang van mijn ex met onze zoon (3jaar). Toen wij samen waren hebben wij (2 mannen) een zoontje gekregen met een vriendin in co-ouderschap. Na eenheftige tijd zijn wij uit elkaar gegaan. Mijn ex gaf eerst aan onze zoon niet meer te willen zien en hij heeft ook niet meer voor hem gezorgd. Op mijn initiatief wilde ik wel contact tussen hen instant houden, hij gaf aan dit wel te willen maar niet te vaak (max 1ochtend in de 2 weken). In de uitvoering kwam hij regelmatig laat of niet, maar wilde soms ook vaker afspreken. In ons ouderschapsplan hebben we vastgelegd om 1x in de 2 weken instand te houden, maar hij gaf ook aan dat als hij wilde verhuizen naar het buitenland (hij komt uit het buitenland) hij dit zonder overleg wil kunnen doen. Nu is er een half jaar geen contact meer geweest, en wil hij toch weer contact hebben. Maar ik twijfel. Het gaat goed met mijn zoon, was net 2 toen hij wegging en ben bang dat als er weer contact is en mijn ex dan weer weg gaat mijn zoon dit veel bewuster zal meemaken, met mogelijk (nog) meer schade. Graag zou ik je/ jullie ideeën willen horen.

Ik woon al meer dan 10;jaar in Tunesië, ik getrouwd met een Tunesische partner die niet praktiserend moslim is.
Ik heb haar keren kennen in Tunesië voor mijn werk, ze werkte als poetsvrouw op onze dienst. Na een langere periode ben ik getrouwd in Tunesië, maar mijn huwelijk is niet gemeld in België.
Maar onze relatie gaat heel slecht, eerlijk gezegd, ik houd het niet meer uit. Ik erger me aan alles wat ze doet.
Het probleem is dat ze in extreme armoede is opgegroeid als ik haar verlaat zal ze hier opnieuw in terecht komen. Zelf kan ik van mijn loon rondkomen in België. Dat maakt het moeilijk voor mij. Zelf is ze een keikop waar ik al jaren mee keef, ik heb haar altijd een goed leven gegeven en alles wat ze nodig had. Ze heeft ook geen dag meer gewerkt ...dat begrijp ik want er is hier gewoon geen werk.
Ik weet niet wat ik hier mee moet doen

12 jaar samen, 3.5 jaar getrouwd en 2 kleine kindjes van 2&6. Wij hebben het altijd goed gehad, veel sociale dingen, ons huis stond altijd open voor vrienden en familie, deden leuke dingen en waren blij in ons werk. Ik werk deeltijd zodat mijn man aan zijn carrière kon werken en ik er voor de kindjes was. Dat leek in balans totdat ik de afgelopen weken een beetje een gek gevoel kreeg. Weinig knuffels , later naar bed, meer dingen buiten te deur.... ik begon hem te wantrouwen en begon ook aan mijzelf te twijfelen.. tot de nacht van 3/4 januari ik mijn onderbuik gevoel moest volgen en ik het hem gevraagd heb of hij een ander had. Eerst wilde hij nog ontkennen en toen kwam het eruit: Ik ben verliefd, heel erg verliefd en ik kan niet terug. De grond zakte onder mijn voeten weg, intens verdriet en pijn namen mijn lichaam over. Hij kon het niet meer, hij wil bij haar zijn. Zonder de woorden ik ga voor ons vechten of wat dan ook. Hij was al 4 maanden bezig met haar en had alles goed overwogen om nu deze beslissing te nemen. Blind van verliefdheid, bezeten .... waar was mijn man, mijn beste vriend, de liefde van mijn leven..... WEG!! Het is zo hard en ik weet niet hoe ik hier overheen ga komen. Het is nu 12 dagen geleden ...... er staat mij nog zoveel te gebeuren en ik weet dat ik per dag moet leven voor nu om hier een weg in te gaan vinden. Gelukkig krijg ik veel hulp van vrienden en familie en word ik geleefd en zij laten mij leven. Zijn er mensen die ook zoets hebben meegemaakt en daar een keer met mij over willen praten? Hoe hebben jullie weer “normaal” met elkaar kunnen praten over de kindjes etc? Ik ben leeg, en gebroken 😔

Na een lange tweede relatie van 25 jaar heb ik besloten om er een punt achter te zetten.
Ik ben 68 jaar en besluit eindelijk voor mijzelf te kiezen. Voor het eerst van mijn leven durf ik voor mijzelf te gaan. Maar het gaat met veel ups en downs gepaard. Ik heb geen huis en woon nog samen met mijn ex. Ik vind het een hele nare situatie. We praten haast niet met elkaar, maar komen elkaar een paar keer per dag tegen.
Ik heb het financieel altijd goed gehad, maar ook dat zal een stukje minder worden.
De hoofdreden van mijn keuze is dat mijn ex man driftig is. Het gebeurd altijd op een voor mij onverwacht moment. De keren dat hij driftig werd staan in mijn geheugen gegrift.
Ik begon mij steeds meer in te houden en aan te passen en voelde een lichte angst voor hem.
Ik dacht ik moet op tijd weggaan voordat ik de energie niet meer op kan brengen.
Ook was ik niet overtuigd dat de situatie beter zou worden.
Ik voelde mij regelmatig ongelukkig en toch ook
wel een beetje onderdrukt door hem. Ik heb nooit echt van zijn karakter gehouden en voel ook een grote aversie tegen hem.

Nu probeer ik vooral positief te blijven en mij te focussen op een eigen woonruimte.
Het valt niet mee, maar desondanks blijf ik achter mijn keuze staan .
Ik hoop dat ik een beetje een voorbeeld kan zijn voor mensen die nu in een ongelukkige relatie zitten.
Je bent nooit te oud om te scheiden en er weer wat van te maken.

8 jaar is hij vreemdgegaan. Zijn gedrag veranderde in doen waar hij zin in had, gemene opmerkingen, veel geld uitgeven, ruzies uitlokken. Of zijn gedrag voort komt uit zelfdestructie of uit haat naar mij zeker weet je t niet. Maar begon 20 geleden toen wij elkaar ontmoette in 2003. Hij was lief, aardig en alles draaide om ons samen. Toen wij trouwden sloeg hij ineens om.

Door een opeenstapeling van foute gebeurtenissen op een korte tijd had mijn man besloten een punt te zetten achter onze relatie. Hij wou niet meer verder met mij. We waren toen 16 jaar samen.
Ik heb veel fouten gemaakt waardoor hij toen die beslissing heeft genomen.
Ondertussen zijn we 4 jaar verder en honderden excuses van mij naar hem toe later, lukt het eigenlijk redelijk goed om met elkaar om te gaan en zelfs nog dingen samen te doen voor onze kinderen.
Maar de frustraties zijn met een klein vuurtje gemakkelijk weer te ontploffen.
Hij blijft mij verwijten dat ik diegene ben die dit heeft veroorzaakt, dat ik mijn fouten niet inzie en zelfs niet toegeef. (terwijl ik dat al zoveel keer heb gedaan)
Hij vindt van zichzelf dat hij hiervan geen schuld treft.
De verwijten blijven mij pijn doen en ben er nog steeds ondersteboven van alsl hij zo'n berichten naar mij stuurt.
Ik probeer daar weinig op te reageren, want alles wat ik zeg wil hij toch niet aanhoren en gelooft hij toch niet.
Wanneer stopt dit voorgoed.

Ik ben gescheiden van mijn ex na een moeilijke periode waarin ik toen ik er middenin zat niet goed begreep wat er allemaal gebeurde. Maar het was: huiselijk geweld en seksueel misbruik van mij, door hem.
We hebben samen 2 kinderen van nu inmiddels 10 en 7 jaar die een deel van de tijd ook bij en zijn. Omdat ik mijn kinderen een vader gun en een band met hen (als vader is hij oke).
Er spele in deze situatie allerlei dilemma's en ingewikkeldheden. Maar wat me momenteel bezighoud is: wat vertel ik hen over de reden waarom wij uit elkaar zijn. Ik weet dat mijn ex het wil houden bij 'we communiceerden niet goed met elkaar. Maar dat is nogal een understatement. Ik krijg er steeds meer moeite mee omdat wat ik hen nu vertel hooguit een stukje waarheid is, ik eerlijk wil kunnen zijn tegen hen. Daarnaast neem ik nu een heel stuk van de verantwoordelijkheid van de scheiding op me die eigenlijk bij hem hoort. Aan de andere kant wil ik mn kinderen niet belasten met dit verhaal en hun relatie met hun vader goed houden voor hen. En weer aan de andere kant ben ik bang dat ze op een gegeven moment iets van iemand anders horen.

15 jaar samen en 10 jaar getrouwd.
Een heftige aantal jaren Door een geliefde vrouw met gemis van zelf vertrouwen en gewichts issues . Geen eigen liefde kennen en ten alle tijde wel gesteund door dik en dun..

Alles was matig maar na mijn

Ons ja woord bleef ik aan haar zijde en ja,woorden en ruzies waren er idd .
Heftig soms maar sinds de laatste jaren en vooral maanden was alles fout wat ik deed ..goed te goed ..geen gevoel geen emotie.


En dan door alles uut elkaar gegroeid.
En toen werd ik achterdochtig want zag haar lachen waar ze ook was maar eenmaal thuis ellende .
Met mij de kids constant

Dus dan weer woordenwisseling en ongemak


En dan was ik zover dat ik moest gaan checken

X op x geen bewijs maar wel ontkenning en geen kloppend verhaal.

Ik blijf hier tot op deze dag nog mee lopen ..

Maar nu zegt ze ..tis over .
En we gaan scheiden


Ik brak en was 12 kilo verloren in 4 dagen door verdiet.

Nu is ze ijskoud terwijl ik dit nooit wilde opgeven .

Van een vrouw die zo blij waset jouw en je hulp tot een vrouw die enkel zegt .

De liefde is over..

Een verloren maar pijnlijke zaak waar ik al verloren had voor ze het een kans wilde geven

Ik weet niet zo goed waar te beginnen. We kennen elkaar 21 jaar en zijn 16 jaar getrouwd. We waren een droomkoppel, ups en downs natuurlijk maar altijd sterk in de relatie. Naast geliefden ook beste vrienden.
Er is veel gebeurt in ons leven, een zoon met autisme wat veel druk op ons heeft gelegd. De zorg kwam vooral op mijn vrouw neer, ik zorg voor het inkomen. Wel zaten we altijd op een lijn. En het werkte, tot een paar jaar geleden mijn vrouw overspannen raakte. Met uiteindelijk een poging tot suïcide. We hebben in die periode heel veel hulp gehad, zowel samen al apart en het leek even beter te gaan. Maar nu is ze weg. Het gevoel is er niet meer volgens haar. Ik begrijp er niks van, we konden alles aan samen.
Ik ben er echt kapot van en ik weet niet hoe ik verder moet....

Net als alle andere verhalen ben ik nu ook uit elkaar.

Begin Juli zei mijn nu ex partner dat ze verliefd was op een ander. Al maandenlang voelde ik dat er wat aan de hand was, en op vragen werd ontkennend geantwoord.
Ik heb haar toen de keuze gegeven. En ze koos voor mij en relatietherapie. Alleen, wat gebeurde er, kortsluiting in mijn hoofd.
Als een niet gediagnosticeerd adhd'er zag ik 2 dingen bij haar, ze wilde wel en wilde niet. Gevolg, de stuiterbal ging alle kanten op. Wat deed ik, ik trok haar naar mij toe en zij wilde ruimte. Gevolg, elke dag ruzie waar we in dik 30 jaar nooit veel ruzie hadden.
Volgens velen waren we een zeer goed ingespeeld liefdevol stel.
Wat ik niet wist waren de irritaties die er al dik 3 jaar waren, oorzaak was overlijden schoonouders in 14 maanden, mijn (adhd) gedrag, mijn gedrag tijdens "ziekte", ben 3x geopereerd schouder, prostaat en hernia, laatste was killing voor mijn humeur), zij 1x. Verhuisd vlak voor 1e overlijden, een werkgever die van mij af wilde vanwege lang ziekteverzuim. Nog een overlijden waar ik last van had, auto in elkaar gelopen.
Kortom, genoeg shit.
Maar, nooit werd er gepraat. Tot het te laat was. En toen ook de beschuldigende vinger naar mij dat ik hulp had moeten zoeken ( heb ook een narcistische vader).

En nu? Helemaal alleen. Eenzaam, gebroken, elke dag huilend, GGZ. Een klassiek geval van liefdesverdriet en depressie(s). Vast gekluisterd aan huis, nergens zin in. En zij? Lang leve de lol. Outgoing.
En, ik vermoed, liegend naar mij. Ik heb namelijk nooit een kans gehad. Ik kreeg zelfs een anonieme brief afgelopen week dat ze een verhouding heeft met die vent. En die heeft een partner. Dus altijd 10-0 achter gestaan. En dat maakt het nog wranger.....

Na 35 jaar huwelijk vertelde mijn man te willen scheiden net voordat ik in de avonddienst begon
Hij wil meer sec, weel meer leven dus de kroegen, met vrienden op stap.
Huisje boompje beestje figuur net als ik dat wil hij niet
Hij zit constant op zijn telefoon dus IKV reden hem ervan een vriendin te hebben ook al ontkent hij maar emoticons met hartjes die overgaan en het wegswipen als ik binnenkom.
Ik mag zolang bij hem wonen maar dat is zwaar, hij is narcistisch.
Dus op zoek naar eigen woning in mijn woonplaats want daar wonen de twee die ik verafgood mijn kleinkinderen
Na 35 jaar wil hij leven maar is het gras niet altijd groener aan deoverkanat
Er valt niet te praten met hem

We zijn imiddels iets meer dan half jaar uit elkaar we hebben 6 jaar relatie gehad en een dochter, wat ook niet altijd goed is want we hadden veel conflict wat heel erg op liep en onze dochter zit et tussen en hij kan niet met mij commniceren en dat vond ik vervelend en heeft mij nooit gewaardeerd en wat mij heel erg dwars zit is hij ging met mij goeie beste school vriendin waar ik ook ruzie mee heb en dat was al in onze relatie want ze gaf hem chips en legde haar kind in bed en bracht eten na ze werk dus ik het gevoel dat zei meer zijn vriendinnetje is wat moet ik anders denken ik zelf als persoon kan ook heftig reageren wat ook gevolgen voor mij zelf heft en voor mijn omgeving , en nu we uit elkaar zijn lijk het gewoon erge tussen ons als ouders we kunnen niet eens co ouderschap samen uitvoeren en ik erg moeilijk want wil alles voor ons kind doen en ondertussen gaat hij nog met haar om en doet ie dingen wat ie nooit deed met mij we zijn te verschillend en wisten dat het niet werkte en toch wouw ik er nog voor vechten soms denk ik als eerde bij hem was gegaan dan had me dochter iets minder mee gekregen van onze sitautie , ik moet door ...

Ineens liep het heel stroef, heb je wat gedaan met iemand vroeg ik. Ze zei met bevestigende blik niets.

Voor de zomervakantie van 22 nog helemaal in de flow. Mijn vrouw zou minder gaan werken, en samen zouden we ons meer inzetten voor het bedrijf van mij. Daardoor zou ik het wat makkelijker krijgen, en mijn kinderen en vrouw meer tijd met elkaar hebben. Geen opvang zagen we als voordeel.

Na de zomer werd alles wat stug. Ik werkte al langere tijd aan mezelf omdat ik vond dat ik beter moest kunnen. Samen zijn we daarop naar een relatie apk geweest. In dat traject vonden we de weg wel wat omhoog maar de oefeningen die we meekregen had mijn partner niet zo’n trek in.

Half november kreeg ze meer en meer drukte met werken, december zou ze van 4 naar 1 dag terug gaan.

Het nare is dat hoe meer zij aan werk besteedde hoe stroever het tussen ons werd. Op therapie werd meer en meer duidelijk dat mijn partner moeilijk haar gevoel en behoeftes kon uiten.

Half december ging de kogel door de kerk nadat ze me verzocht had apart te slapen en niet meer zoveel te willen praten. 4 weken lang apart en alles geprobeerd blijkt nu dat ze alle keren dat ze verdriet had of het even niet wist steun zocht bij een vrouwelijke collega. Nu blijkt dat met die dame dingen gebeurt zijn. Achteraf vallen heel veel stukjes op z’n plek. Niet dat ze nu van de vrouwen is, maar ik en mijn omgeving hebben heel sterk de indruk dat mijn partner psychisch het niet helemaal meer ziet. Ik voel dat ik mijn kans niet heb gehad. Heel naar.
Martin

Hoi,

Ik wil mijn verhaal ook even kwijt...
Ik ben sinds februari dit jaar officieel gescheiden. Ik ben ongeveer 15 jaar in totaal met mijn (ex)man samen geweest. Wij waren een goed koppel, we waren samen goede ouders, maar wij leefden naast elkaar. Als moeder heb ik me altijd 1000 % voor onze 3 kinderen gegeven. De middelste is er eentje die momenteel extra wordt opgevolgd in een psychiatrisch centrum en ik moet toegeven dat dit een grote druk op ons heeft gelegd. Het was al jaren zo dat wij op relationeel gebied zo goed als niets meer aan elkaar hadden. Ik begon ook echt een burn out te krijgen van thuis en ik was steeds liever op mijn werk. Ik voelde me niet meer aangetrokken tot mijn man en op een bepaald punt begon hij erg raar te doen en mij te verstikken. Ik denk dat het een wanhoopspoging was van hem omdat hij zag dat het niet meer met me ging en ik me van hem begon af te stoten, maar het heeft het gewoon erger gemaakt. Je kan niet van niets naar alles gaan. Ik wilde op een bepaald punt echt wegvluchten uit onze relatie. Ik heb jammer genoeg uiteindelijk een scheve schaats begaan (ik vind het heel erg en ik schaam me daar om). Voor mij was dit het moment dat ik dacht.... nee... het gaat niet meer. Ik heb het hem opgebiecht en toen begon hij me nog meer te verstikken. Ik keerde me echt van hem af en ik verlangde meer en meer naar de persoon waar ik een scheve schaats mee was begaan. Op dat moment was er een vriendin in mijn leven die vanaf toen raad gaf aan mij en waar ik met mijn verhaal naartoe ging. Ik zei haar dat het mij niet meer ging, dat alles mij verstikte. Maar zij babbelde ook met mijn (ex) partner. Ze pushte mij bijna om niet meer door te gaan met mijn relatie en zei de dingen die ik toen eigenlijk niet nodig had. Uiteindelijk neem ik mijn beslissingen zelf en neem ik mijn verantwoordelijkheid daar voor op he.... onze scheiding werd in gang gezet, mijn ex vond het heel erg, maar zei er niets over. Hij babbelde niet met mij... wij bleven een lange tijd bij elkaar wonen, zonder te veel gedoe. Af en toe wel eens lelijke ruzie... er werd niets uitgepraat. Ik babbelde nog met de persoon waarmee ik was vreemdgeweest... mijn ex zat ook op tinder. Maar tussen ons bleef alles gewoon stilstaan... we zorgden voor onze kinderen. En in de tussentijd vertelde ik alles aan die vriendin, mijn frustraties, alles... Ik zag niet meer hoe ik samen iets kon hebben mijn ex. En ik dacht echt dat het goed was als we een tijd uit elkaar zouden gaan om te zien of we naar elkaar zouden kunnen terug groeien. We deden het goed als ouders, ik wilde het hem niet moeilijk maken. We maakten onderlinge afspraken dat we ervoor zouden zorgen dat we de kinderen samen zouden opvoeden, dat we het beste zouden doen voor hun. We regelden een akte bij de notaris, al was het niet de bedoeling om die zo te volgen aangezien we alles onderling wilden regelen. Ik had in die tussentijd een huis gekocht. Ik was stilletjes aan het verhuizen. En plots.... kwam ik er ineens achter dat mijn ex iets was begonnen met die vriendin die ik 100 % vertrouwde (ze was het afgetrapt bij haar partner). Ik vertelde haar alles... al mijn frustraties, alles waar ik mee zat en alles heeft ze tegen mij gebruikt. Achteraf kwam ik ook te weten dat ze alles over onze ruzies is gaan rondvertellen en heeft ze persoonlijke lichamelijke zaken over mij rondgebazuind. Mijn ex is zeer moeilijk beginnen doen, hij heeft al onze afspraken weggesmeten en heeft er momenteel een vechtscheiding van gemaakt. Zij heeft haar ex laten zitten, die heeft ze een jaar lang liggen slecht praten tegen vrienden van ons. Ik heb ook gehoord dat ze al maanden daarvoor mijn ex lag op te vrijen op feestjes enzo... en dit allemaal terwijl ik haar alles heb gezegd. Terwijl ik haar had gezegd dat ik hoopte dat we elkaar ooit zouden terugvinden. En nu is alles stuk voor iedereen. Ik zeg niet dat het niet fout is van mij dat ik ben vreemdgeweest, maar dat heeft echt niets meer te maken met alles wat zij met 2 hebben gedaan. Vanaf dag 1 zat ze al bij mijn kinderen , kocht ze verjaardagscadeaus, ze gaat nu al kleren kopen voor mijn kinderen... Haar kinderen gaan naar dezelfde school als de mijne... ze hebben met niemand rekening gehouden. Er zijn heel veel mensen boos op hun. En ik en haar ex krijgen dan maar de schuld dat wij hiervoor gezorgd hebben. Maar eigenlijk hebben zij een vriendengroep kapot gemaakt, haar ex was ook een goede vriend van ons. Het is één grote ramp en het zijn de kinderen die hier de dupe van zijn. Ik heb mijn ex nooit het leven willen zuur maken. Ik wou echt alleen het beste... voor mij was hij mijn familie en ik hechtte waarde aan het feit dat we samen kinderen hadden. Maar ik was geen goede partner voor hem... achteraf heb ik er spijt van dat ik niet meer moeite heb gedaan... vooral spijt en schaamte tov mijn kinderen. Deze zomer had ik er alles aan gedaan om hem terug te krijgen, maar ik denk dat het paniekreactie was. Alle acties die hij nu heeft gedaan laten gewoon weer zien hoe blind hij is voor alles en niet kan communiceren. En dat wil ik nooit meer in een relatie. waarschijnlijk ziet hij pas dat het fout is als het echt te laat is. En eigenlijk is het al te laat... er zijn vrienden van hem die liever niets meer met hem te maken willen hebben. Ik kan het ook niet vatten dat die vriendin dat heeft gedaan... ze heeft de zaken die ik over mijn ex vertelde ook gewoon tegen hem heb gezegd... ze lachte met mij bij andere mensen en in mijn gezicht was ze supervriendelijk. Dan zei ze ... nee Ella, het is geen goed idee dat je terug iets begint met je ex. Je moet het zus of zo doen... en dan plots dit... het is echt erg... want er zijn nu veel levens verwoest. Vriendschappen, families,... niets loopt goed... alles loopt mis. Het is echt dikke miserie.

Nu weet ik dat ik fouten heb gemaakt waar mijn ex terecht boos om is. Daar loop ik niet voor weg maar sinds de geboorte van onze dochter was ik mijn ex eigenlijk kwijt. De redenen zijn voor mijn gevoel bij mij neergelegd. Ja ik heb een depressie gehad, klopt maar daar heb ik niet omgevraagd en ik kwam thuis in een kille verwijtende sfeer waarbij mijn ex duidelijk niets van me moest hebben en haar moeder vooral benadrukte hoe zwaar zij het had.
Natuurlijk wilde ik mijn partner niet belasten... het resultaat was wel voor mij eenzaamheid en nog meer neerslachtigheid.

Nu zijn we uit elkaar en gaat t op zo'n lelijke manier. Mijn ex en haar moeder maken me uit voor de meest verschrikkelijke dingen. Ik snap een aantal punten van mijn ex maar mis enig begrip en basale waarden en normen naar mij toe.

In het belang van de kinderen lost dit niets op. We zullen verder moeten als ouders en daarin elkaar respecteren maar schijnbaar liggen de brieven met de waarheid elders al klaar. Dit doet verdriet

16 januari 2020, het is bijna 3 jaar geleden nu dat de grond onder mijn voeten wegzakte. Met de woorden ‘ik wil niet meer’ maakte ze duidelijk dat het over was. Zoals ik haar ken zonder enige twijfel en recht op haar doel. Iets wat ik altijd bewonderde in haar werkte nu tegen mij. We waren 22 jaar samen en daarvoor eigenlijk ook al verliefd/bevriend. Ze was mijn jeugdliefde en inmiddels ook de moeder van mijn twee lieve kinderen. Onze relatie liep al enkele jaren niet meer goed, ik voelde het soms uit mijn vingers glippen, maar wist niet hoe ik het moest keren. Maar onder die laag van ruzies en frustraties voelde ik onvoorwaardelijke liefde voor haar. Had altijd het gevoel dat het weer goed zo komen als het allemaal wat rustiger werd met werk en kinderen. We hadden een heel druk sociaal leven en deden bijna niets meer samen. Vrienden blijven was direct heel moeilijk omdat ik heel veel pijn en verdriet voelde en zij direct ogenschijnlijk zonder veel emotie verder ging met haar leven. Ik ging enkele dagen later naar mijn beste vriend om te vertellen wat er was gebeurd, toen ik daar zat voelde het helemaal niet goed, zijn reactie was vreemd en ik voelde afstand. Ik heb op de avond dat ik hoorde van mijn ex dat ze wilde scheiden direct gevraagd of ze gevoelens had voor hem, maar dat ontkende ze. Mijn gevoel zei dat het wel zo was, alle signalen waren er. Enkele maanden later kwam het nieuws dat ze een relatie hadden, ik was er helemaal kapot van, een mes in mijn rug van twee mensen die belangrijk voor mij waren. Door deze ontwikkeling is ons contact niet meer goed, en dat doet me veel pijn, maar mijn ex begrijpt totaal niet hoeveel pijn ze me heeft gedaan met deze beslissing. Ook mijn sociale leven is flink onder druk komen te staan omdat ik op elke feestje geconfronteerd wordt met hen samen wat uiterst pijnlijk is. Ondanks alles voel ik nog steeds liefde voor haar en wil dat gevoel ook niet kwijt, ze is tenslotte ook de moeder van mijn kinderen. Ik hoop dat het contact verbeterd in de toekomst dat zou ik heel fijn vinden, vooral ook voor de kinderen. Het is nu 3 jaar geleden en het gaat weer een stuk beter, maar het verdriet zit nog heel diep. Ik had graag oud willen worden met haar.

Mijn man wilde scheiden, ik inmiddels zeker ook. Zal het hele verhaal hier verder besparen heeft op de vraag geen nut. Ik heb toen een mediator gebeld en deze hebben wij ingeschakeld. Ik wilde er samen uit komen en het beste doen voor de kinderen en hij gaf het zelfde aan.
We zijn nu 5 sessies verder en elke keer wordt er weer een nieuwe bom gedropt. Huis en verkoop, hij wil zo snel mogelijk verkopen. Ik kan geen kant op en wil blijven wonen maar de hypotheek zal ik niet op mijn naam kunnen zetten vanwege part-time werk,verhuizing en daardoor een andere baan met tijdelijk contract , ik kan de lasten wel dragen.
Ik heb ook geen recht op een huurhuis.
Hij wilt geen of weinig alimentatie betalen hij vind dat ik maar fulltime moet gaan werken. Ik vind kinderen opvoeden veel belangrijker.Ik heb daar water bij de wijn gedaan in hoogte alimentatie maar na verdere ontwikkelingen begin ik daar toch aan te twijfelen.
Pensioen hij wilt/vind dat ik daar geen recht op heb.
Maar dit is bijzaak bij het voor mij belangrijkste de kinderen. Begin september hebben wij verteld dat papa en mama niet meer verliefd zijn.daarna hebben wij een paar weken birdnesting gedaan. We hebben een caravan op het terrein van ons huis staan waar de ene was als de ander bij de kinderen was, maar dat was nog dichtbij de kinderen konden zo bij allebei langs.
Begin oktober is hij uit huis gegaan naar een tijdelijke huurwoning tot half maart volgend jaar. Hij zat al enorm moeilijk te doen over reistijd in het convenant en nu komt de aap uit de mouw hij wilt in maart over gaan naar het huis van zijn nieuwe vriendin die op ruim een half uur weg woont. Hoe ver precies weet ik niet want ik ken haar niet.
Dat is al een moeilijk punt voor mij ik vind dat te lang reizen voor de kinderen met co-ouderschap (do en vr bij hem en om het weekend). Maar ik vind het ook niet wenselijk om mijn kinderen die nog niet eens aan de nieuwe situatie gewent zijn in zo een korte tijd te laten wennen aan een nieuwe thuis inclusief nieuwe woonplaats, vrouw en 3 puber kinderen. Mijn kinderen zijn 7 en 8. Hij zegt de vrouw 3 maanden geleden op een datingsite ontmoet te hebben.Lijkt mij geen gezonde stabiele basis in die korte tijdsperiode. Ook wil hij niet dat ik kennis met haar maak. En eerlijkheid dient te zeggen dat ik weiger mijn kinderen achter te laten bij iemand die ik nog nooit ontmoet heb.de kinderen hebben naar mijn weten en zijn zeggen haar en de andere kinderen ook nog nooit ontmoet en weten ook nergens van.

Dit is de rede dat ik begin te twijfelen of de mediation wel de juiste weg is.
Ik krijg ook geen duidelijk idee over wat wettelijk mijn rechten zijn. En ben bar slecht in onderhandelen terwijl dat juist zijn werk is.
Ik wil altijd de goede vrede bewaren en heb een hekel aan conflict. Hoop ondanks alles dat we voor de kinderen straks nog steeds door een deur kunnen. Maar wil hun en mijzelf ook geen tekort doen want als ik mezelf te kort doe heeft dat ook effect op hun en dit moet je in een keer goed doen.
En ik denk dat de goede vrede er toch nooit meer komt met zijn houding.

Graag heb ik advies en ervaringen om te beslissen over wat de juiste weg is.

Nu, anderhalve week geleden, vertelde mijn vrouw dat ze alleen en onafhankelijk verder wou. Dus scheiden. Ze had zich ontwikkeld in de spiritualiteit en wil zich daar verder in bekwamen. Mijn wereld is volledig ingestort. Ik hou nog veel van haar en zij van mij en wil graag als vrienden verder. Ik kom volledig alleen te staan en weet niet hoe verder. Ben in een week tijd een paar kilo afgevallen want ik krijg niets door mijn keel, kan tevens niet slapen en voel een enorme pijn, verdriet en angst op mijn borst. Het weerhoudt me om helder te denken want er moet een boel geregeld worden. We waren 18 jaar samen waarvan 8 jaar getrouwd en ontzettend dol op elkaar. Feitelijk nog maar die spiritualiteit heeft het huwelijk gewurgd. We wandelen nog samen om mij tot rust te krijgen en lopen nog hand in hand. Het is allemaal zo verwarrend. Straks naar de huisarts en hopelijk wat medicatie om tot rust te komen en vooral slapen. Mijn hemel wat heb ik een verdriet, zie de toekomst totaal niet zitten. Ben 65 jaar , en weet niet hoe verder.

Hallo,

Ik denk er aan om volgend jaar te scheiden maar alleen wonen zie ik niet zitten, niet enkel het financiële maar heb gewoon graag mensen om me heen.

Is er iemand die hier ervaring mee heeft?

ik ben nieuw hier. ik wil graag mijn verhaal kwijt en heb heel graag tips of adviezen.
mijn ex partner vertelde 2 weken geleden dat hij gevoelens heeft voor een andere vrouw, en ook met haar het bed in is geweest. ik voeldeme zo verdrietig, de grond zakte onder me voeten vandaan. wij hebben 2 kinderen 1 van 7 en 1 van 11.
ik kon alleen maar zeggen ik weet het niet als hij vroeg wat ik wilde. de dag erna gaf hij aan dat hij dit zo niet trok. de dag erna hebben we gesprek gehad en gaf hij aan het werkt toch niet meer. maar vervolgens weer vragen of ik er mee wil stoppen? na het gesprek is hij dus wel weer naar die vrouw gegaan, en 2 en 3 en 4 dagen erna ook. hij blijft vragen of het nog te keren is. maar ik heb zoveel ijn en verdriet. dat ik hem dit niet meer kan vergeven, hij heeft ook niks eraan gedaan om zijn spijt en berouw te laten zien.
we hebben onze kinderen verteld dat papa verliefd is geworden en we dus uit elkaar gaan.
ik heb altijd gezorgd voor de kinderen hij deed nooit iets met ze. ook niet even met ze weg of dergelijk. ik werk 25 uur en hij 40. nu wil hij co ouderschap maar dit wil ik niet ook niet in belang voor mijn kinderen, ik deed en doe alles met ze, afspraken uitjes, echt alles. schoolgesprekken etc.
hij wil alles gelijk maar dit wil ik niet en kan ook niet als hij 40 uur werkt. hij verdient niet veel. dus levert er nog meer op in.
ik werk om het weekend, en ben erg flexibel. ik heb een netwerk om me heen waar me kinderen altijd heen kunnen en mijn ouders kunnen als moet de kinderen halen als ik oppas nodig heb of iets. hij heeft niemand meer.
woensdag moeten we naar een mediator. ik hoop zo dat die ook wel in zal zien dat me kinderen meer gebaat zijn bij mij, en m het weekend naar hun vader kunnen. mijn dochter heeft niet zo een goede band met haar vader en ik merk nu al dat ze tegen hem keert.
heeft iemand tips of adviezen.
voor mijn gevoel ontneemt hij me nu alles me kinderen me huis alles. ik wil me kinderen gewoon bij me houden en niet 50/50 wat niet eens haalbaar is, en om he welzijn van de kinderen vind ik dit ook niet goed.
Help

Inmiddels 7 jaar samen met mijn vriend, vanaf het begin was alles moeizaam. Hij had veel problemen en schulden, hier heb ik hem bij geholpen met de gedachten dat het beter zou worden. We gingen samen wonen en kregen een zoon, hij is nu 5. Ik heb hem meerdere malen betrapt op telefonisch contact met andere vrouwen of contact via allerlei Social media apps. Dit gebeurde ook tijdens mijn zwangerschap, hij presenteerde zich online als vrijgezel zonder kinderen. Dit kwetste mij enorm omdat ik lang in het ziekenhuis heb gelegen met complicaties tijdens de zwangerschap. Nu enkele jaren later gaat het helemaal niet goed, hij gelooft in allerlei nieuwe dingen, vooral complottheorieën en focust zich op allerlei negatieve historische gebeurtenissen. Hij wilt zich niet laten vaccineren en gelooft dat hij hierdoor straks geen baan meer kan hebben en wilt nu geld opzij zetten en geeft aan dat hij dan niet meer met ons kan blijven wonen, dus de angst om te vaccineren is groter dan een leven samen met zijn gezin. Hij heeft daarnaast ruzie met zijn hele familie en is erg opvliegend in zijn gedrag, tijdens ruzies dreigt hij mij te zullen ‘slopen’. Hij heeft mij al eens eerder aangevallen. We hebben het wel eens gehad over trouwen en dat wilt hij niet omdat hij dan zijn achternaam geeft aan een blanke vrouw, dit mag niet volgens zijn nieuwe overtuigingen behalve als ik daar volledig in mee ga en bijv geen kerst meer vier en op zaterdag binnen blijf . Hij wilt ook niet trouwen omdat ik meer verdien dan hem. Hij kijkt hele dagen filmpjes over complottheorieën en zijn nieuwe overtuigingen en wilt dat de hele tijd vertellen, ik heb hier geen zin in ben veel te nuchter hiervoor en het irriteert me dat hij alles zo negatief ziet. We verschillen hierdoor ook onwijs veel in de opvoeding van ons kind en hebben bijna geen raak vlakken meer. Uit elkaar gaan is de enige optie en dit is ook uit gesproken, het duurt nog even voor hij een eigen plek heeft gevonden met de huidige woningmarkt. Het doet me allemaal veel verdriet en ben best bang om alleen te zijn maar als ik dit zo teruglees zie ik hoe bizar deze situatie is (details nog niet eens genoemd) en uit elkaar gaan de juiste beslissing is.

Jaren na dato nog steeds veel last van de scheiding. Niet omdat ik het niet zag aankomen en niet omdat ik nog van hem hou. Ik speelde zelf al het laatste jaar met scheiden of proberen.
Meer omdat ik boos ben, boos op mijzelf en ik kan mijzelf niet vergeven. Jaren had ik dubieuze gevoelens over zijn vriendschap met zijn ex, een paar jaar had ik vermoeden dat hij vreemdging (niet zijn ex) omdat ik sx bij hem rook terwijl wij zelf weken geen sx hadden gehad en de laatste maanden van het huwelijk was hij veel in de buurt van zijn ex.
Ook de weet vanaf het begin dat hij laf is kwam mij bij de scheiding duur te staan. Ook dat hij aan vals spelen doet, zo werd de scheiding gestuurd door zijn toekomstige nieuwe schoonfamilie. Kilo's afgevallen door afweermechanisme vanwege de stress.
Ziek ben ik er nog van en oh zo boos dat de verliefdheid hormonen toen deze signalen heeft verbannen naar de achtergrond. Achteraf zo makkelijk denken 'had toen adios amigos moeten zeggen na een paar maanden'. Was ik echt zo wanhopig toen ik hem ontmoeten?
Hoe vergeef ik mijzelf dit. Heb er nachtmerries van.

Beste gescheidenen
Nu na een 20 jaar durende vechtscheiding van een zeer agressieve psychopaat die na het huwelijk met gemeenschap van goederen nooit werkte, krijg ik nu mijn pensioen….en hij ook.😂
Nooit een klop gedaan en krijgt nu pensioen doordat ik de hele tijd werkte ondanks het feit dat hij bij de rechtbank gekend is voor zeer agressief gedrag.
Bij de pensioen zeggen ze laconiek: hij heeft u niet doodgeklopt want dan zou het niet waar zijn.
Moegetergd door mijn ex kan ik nu profiteren ….

Twee jaar geleden kwam mijn man ineens met een vrouwelijke collega aanzetten. Woonde vlak bij ons in de buurt en hij kon goed met haar opschieten. Ik vond haar overdreven en aanstellerig maar omdat we weinig sociale contacten hadden en ik allang blij was dat er eens iemand kwam liet ik het toe. Mijn moeder waarschuwde me dat ik uit moest kijken maar ik was overtuigd van mijn man zijn liefde voor mij. Het eerste jaar vond ik haar echt niet leuk, maar ze infiltreerde zo in mn gezin ( palmde mn dochters in) en we werden vriendinnen. Ik ging met haar op vakantie en besprak alles met haar. Ook toen mn relatie niet zo lekker ging. Ze appte elke dag om te vragen hoe het ging, zei dat we wat er ook gebeuren zou vriendinnen zouden blijven en ze er altijd voor me zou zijn. We gingen een nachtje weg begin augustus met haar man , zij, ik en mijn man. Daar viel me op hoe close ze met elkaar waren. Zij dronk thee op een terras, zei dat ze die zo lekker vond en hij liep naar binnen en kost een hele zak thee voor haar. Ik vond het raar, zei er iets van en werd voor gek verklaard. Die nacht sliepen we ver uit elkaar in bed. Ik voelde me rot en onbegrepen. De volgende dag reden we terug,zette haar en haar man thuis af en gingen zelf ook naar huis. Daar sprak ik mijn man aan op zijn gedrag naar haar toe. Ik verbeelde me alles zei hij en we kregen woorden. Zij appte mij ondertussen of ik wel een leuk weekend had gehad. Ik vertelde dat het me pijn deed te zien hoe close zijn samen waren en dat hij het maar haar leuker leek te hebben dan met mij. Ze appte dat ik het verkeerd zag en of ze iets voor me kon doen. Ik zei dat ik het zou waarderen als ze met elkaar om zouden gaan als collega's en zij appte dat ze dat zou doen als dat beter was voor mijn relatie. Ik appte dat dat niks uitmaakte en toen appte ze dat ze dan ook niet inzag waarom ze dat moest doen. Ik reed naar mijn schoonbroer om ff iets te drinken. Bij binnenkomst vroeg hij of zijn broer bij haar was. Dus ik vroeg waarom hij dat vroeg. Toen vertelde hij dat ze daar de donderdag voor ons nachtje weg geweest waren en verteld hadden dat ze gevoelens voor elkaar hebben en samen verder willen. Vandaag zijn we 7 weken verder, de scheiding is in gang gezet en hij is al verschillende keren daar, op de bank zegt hij, blijven slapen. Hij komt bij haar tot rust en hij houdt nog wel van me maar niet meer op die manier. 32 jaar relatie waarvan 24 getrouwd naar de klote door een geile achterbakse nepvriendin 🤮

We zijn al bijna 3 maanden uit elkaar, dus zoals jullie zelf ervaren dat de eerste maand een rollercoaster is. Maar daar ben ik al beetje voorbij maar toch met ups and downs niet meer zoals in het begin. Nu ben ik sinda 2 weken terug elke dag sporten enzo en met vrienden afspreken of met de kids dinges samen doen zoals afgelopen weekend.

Mijn ex was op weekend ze was vrijdag weg tot maandag avond. Dus ik dacht ze heeft heel goed naar haar zin want ze is op stap.

Dus momenteel wonen we nog samen omdat ze financieel nog niet sterk staat dus laat ik ze nog even bij mij wonen.

Wat blijkt ze komt savonds toe klopt aan de deur en ze zei hallo, ik zei hallo terug

En ineens zegt ze mag ik een knuffel van u?!
Ik ja tuurlijk dus ik geef haar een knuffel en ze begint ineens te huilen en da brak mijn hart.
Ik zei wat is er en ze zei ik heb jullie zwaar gemist? En ze zei ook ik mis ons…

Dus nu zit ik weer met vanalles in mijn hoofs en weet echt niet wat ik moet denken en doen.
Iemand die dit meegemaakt heeft?

We zijn gescheiden, wat een opluchting, wat een rust en vrijheid en dan bedoel ik rust voor de kinderen en vrijheid om eens een boek te lezen of bij iemand op bezoek te gaan. Mijn man was erg dominant en controleerde alles. Hij kon erg boos worden dus omwille van de kinderen hield ik me gedeinsd en kon ik eigenlijk niet mezelf zijn. Niet luisteren naar de muziek die ik graag hoor, geen boeken lezen, niet op bezoek gaan bij een vriendin, ...de kinderen hadden er allemaal niet zo'n last van maar beseften wel dat er iets niet klopte. Omwille van hen zijn we nu, met veel miserie, uit elkaar. Wat een rust ....ik hou van mijn leven met de kinderen, we doen leuke dingen samen, praten veel ...

Ik zou zo graag willen scheiden. Mijn man is een grote egoïst, doet alleen wat hij leuk vindt, slaapt tot de middag, gaat werken met een stok achter de deur ....en uiteraard wil hij niet scheiden, als het ter sprake komt, wordt hij altijd erg agressief. Ik weet dat hij het mij en de kinderen moeilijk zal maken dus tolereert ik hem maar. Zolang alles loopt zoals hij wil, gaat het goed. Soms droom ik dat hij gestorven is, echt erg, daar voel ik me dan erg schuldig over .. maar de vrijheid die ik dan voel. ...

Mijn man is eindelijk vertrokken. Na oneindig veel gesprekken over taakverdeling die niets opbrachten, lief, boos, beleefd,..en agressieve buien, heb ik mijn man kunnen motiveren om te vertrekken...hoe meer ik vroeg om hulp, hoe minder hulp ik kreeg. Op het eind was hij werkloos en ging ik werken naast het huishouden, de kinderen, de administratie,....ik voel me zo gebruikt ...al die jaren heb ik mij in allerlei bochten gewrongen om het allemaal aan te kunnen en dat vooral omwille van de kinderen. Geen moment vrije tijd, maar mijn man lag wel op de bank ... zoveel gesprekken later, besef ik dat hij gewoon lui is en nooit zal veranderen...Nu zal hij het op zijn eentje moeten doen, heb hem zelfs geld toegestopt, zo graag wou ik hem het huis uit. Niemand die dit wellicht zal snappen maar ik was het beu om iemand op de bank te zien liggen, tokkelend op zijn gsm, terwijl ik voornamelijk zijn rotzooi aan het opruimen was. Ik zit nog mzt zoveel kwaadheid, gelukkig heb ik de kinderen nig ..

Nog maar net een jaar getrouwd en ben nu al sterk aan het nadenken om te scheiden. Hebben beide grote psychische problemen. Beide misbruikt geweest, ik daarbij ook emotionele verwaarlozing. Mijn man heeft PTSS over gehouden aan het misbruik, waardoor hij vaak paniek heeft en ik in veel drama terecht kom. Hij heeft verlatingsangst, ik bindingsangst. Ik heb veel vrijheid nodig, hij klampt zich juist sterk aan me vast.

Bij ruzies wordt alles en iedereen erbij gehaald, waardoor het niet meer tussen ons is maar o.a. met familieleden die zich ermee bemoeien.

Ik ben gelovig en ben geen voorstander van scheiden, maar zie momenteel geen uitweg. Ik zit met een burnout thuis, en heb al genoeg aan mezelf. Bovendien zie ik geen toekomst o.a. vanwege het feit dat we geen seksleven hebben en er voor mij ook geen aantrekkingskracht is.
Bovendien is er een man in mijn leven gekomen waar ik verliefd op ben. Hij is ongecompliceerd en stabiel. Dit speelt voor mij erg mee en ik merk dat ik hem niet kan loslaten (overigens ben ik niet vreemdgegaan oid).

Ik vraag me af of het mogelijk is hier doorheen te komen. Hij is altijd mn maatje geweest en ik voel me erg veilig bij hem. Wat is verstandig? Kan ik in deze staat van zijn een keuze maken? Wordt mijn keuze beïnvloed door mijn bindingsangst of zitten we echt in een hopeloze situatie? Iemand die me kan helpen..? En tips kan geven hoe uit elkaar te gaan, mocht dit nodig zijn?

Met pijn in mijn hart en met veel verdriet neem ik afscheid van mijn man en van wat we nooit samen hebben gehad. Ik heb mijn man aangemoedigd om een job aan te nemen in het buitenland omdat hij niet wou scheiden. Toen de kans zich voor deed om een goede job heb ik blijven aandringen tot hij die aannam. Het was gewoon niet meer leefbaar. De kinderen hebben moeite met zijn druk gedrag zijn onvoorspelbaarheid, zijn snachts niet kunnen slapen, zich bemoeien met alles,...alleen met zijn interesses bezig zijn, zijn eindeloos gepraat, ...en de kinderen hebben gelijk, zonder mijn man is het zoveel rustiger, doen we wat we willen, geen nodeloze kritiek, of ik weet het beter,....Het is beter zo.

Mijn vrouw heeft mij maandag verlaten. Ik heb geen familie en ben ziek. Ik kan het niet aan om alleen te zijn, vooral s'nachts...

Mijn man is voor de zoveelste keer werkloos en nu het vakantie is, maakt hij geen aanstalten om werk te zoeken want de kinderen hebben toch ook vakantie. Hij slaapt wanneer hij wil, staat op wanneer hij wil, doet wat hij wil ... alleen scheiden wil hij niet want ja, waar moet hij dan naartoe. Ik wil mijn man het huis uit op een goede manier, iemand ideeën?

Gescheiden, volwassen kinderen en een ex die hoop blijft houden dat het ooit weer goed komt en niet openstaat voor een andere vrouw. Op zich is het contact hetzelfde enigszins als in ons huwelijk. Totdat ik een andere man tegen zou komen.. dan weet ik dat hij ontzettend gekwetst raakt .
Ik voel nog steeds dat ik niet totaal “vrij” ben om te doen wat ik wil.. dwz als ik met vriendinnen iets onderneem, prima. Voel die ketting om mijn nek en kan dus niet openlijk vertellen dat ik wel iemand , een man dus, zie en mee om ga.
Ik voel me niet los van mijn ex. Bang om hem nog meer pijn te doen, vind dat heel erg moeilijk en zielig voor hem. Nu gaan we (nwe vriend) waarschijnlijk op vakantie.. ik laat altijd weten waar ik ben en met wie. Probleem is dus dat ik mijn ex niet wil kwetsen dus houd ik alles geheim, ook voor mijn kinderen terwijl ik in principe erg eerlijk en oprecht ben.. ik haat dit gedrag van mezelf om anderen te sparen.. ik wil openlijk kunnen zijn naar kinderen en ex. Hoe pak ik dit aan ?? Ben bang dat dit de vriendschap tussen mij en ex kapot maakt.

Hoi! Ik ben Bas 30 jaar ongeveer een maand nu officiëel gescheiden, van mijn vrouw +\- 8 jaar samen en een dochter van 6 was werkzaam in de horeca ; zit een jaar thuis met depressie ptss angst en paranoïde klachten en een burn-out

De leegte de eenzaamheid de emoties de achtbaan, het was de eerste 2 weken heel erg heftig, eenzaamheid somber alles wat klote alles zat tegen geen energie vreemd huis ( ben het huis uit gegaan) geen werk geen collega’s geen dagelijkse routine, alles was weg! Alles waar ik me aan vast hield me hele veiligheid weg. Na 2 weken ging het iets beter ik begon me draai te vinden in me nieuwe huis, en begon de nieuwe mogelijkheden te zien. Nu sinds 2 dagen weer een terug val , bevangen door eenzaamheid sombere toch wel depressieve gevoelens , niet meer zien zitten , het idee nooit meer gelukkig te worden. Had ik wel moeten scheiden en ga zo maar door, de scheiding was een goed doordachte keuze die we samen in goed overleg en meerdere gesprekken besloten hebben, mijn vraag aan jullie is :

Is het normaal zulke sombere gevoelens te hebben?
Is het normaal en hebben jullie dit ook, op een neer te gaan goeie dagen en zeer slechte dagen?
Word je ooit weer gelukkig met wel is waar een andere vrouw?
Vind je ooit de rust en de acceptatie van alles?

Groetjes Bas

Na 18 jaar in een toxische relatie te hebben gezeten, ben ik vorige jaar weggedaan bij mijn man. Scheiding aangevraagd en akkoord gegaan met een co-ouderschapsplan. Het valt mij zo ontzettend zwaar om de kinderen niet bij me te hebben, dat ik zelfs in zijn week toch maar bij hem slaap en een relatie met hem heb. Gelukkig gaat het prima, hij is niet meer geweldig, maar mijn zelfrespect is helemaal kapot. Dat vreet enorm aan mij, maar aan de andere kant vind ik het fijn dat ik bij de kids ben.

Ik ben al heel lang niet meer gelukkig....ik heb nu éénmaal de verkeerde man gekozen, dreigend en agressief ...als het niet loopt zoals hij wil ... intussen 2 kinderen en omwille van hen durf ik niet op te stappen. Ik wil hen niet alleen bij hem achterlaten. Zij hebben er ook niet zoveel last van, ik loop op de toppen van mijn tenen .. maar ik ga er zelf wel onderdoor 😕

Je zult maar voor de verkeerde man kiezen. In het begin lief en attent daarna een alcoholieker die niet wil werken. Slaapt tot de middag en agressief reageert als je er probeert tegen te praten ...ik dacht ook altijd het overkomt mij niet maar 2 kindjes later zit ik in een vrij uitzichtloze situatie....ik wil hem buiten maar hij is het type dat slaat en stalkt. ...ik hoop dat hij op een dag niet meer thuiskomt ..en ik nog een toekomst heb voor mij en de kindjes .

Hallo allemaal,
Ik lig momenteel in scheiding we wonen appart van elkaar, me ex heeft een nieuwe relatie (binnen 3 maanden) terwijl de scheiding niet eens officeel rond is! Ik ben er kapot van omdat dit absoluut niet mijn keuze is geweest en onverwachts voor mij gekomen is.
Ik zit met alle ellende omdat het niet netjes is gegaan eerste weken negeren en blokkeren, geen vaste lasten mee betaald, zwaar in de steek gelaten op de een op andere dag.me ex heeft een nieuw leven opgestart, en verwacht ook nog eens dat wij normaal als (vrienden) met elkaar om kunnen gaan en ik het maar moet accepteren omdat we zogenaamd zielsveel van elkaar houden.
De situatie zou de doorslag zijn(puber in huis en factoren om mij heen zoals schoonouders) maar ik als persoon ben de beste.....
Ik moet elke dag tegen mezelf vechten om te overleven omdat ik het ontzettend moeilijk ermee heb en het voelt alsof ik de dupe ben voor iets waar ik niets aan kan doen.
Ik heb het contact verbroken omdat ik het simpelweg niet kan bekroppen dat me ex verder gaat met een ander.

Ik hoop echt dat ik hier doorheen kom en het geluk in de toekomst weer kan omarmen.

We zijn 17 jaar samen waarvan 12 jaar getrouwd.
Na ons trouwen kregen we 2 jaar later een autistische tweeling, 2 jaar later een dochter met klompvoetjes (dit is gelukkig goed gekomen).
Nu zijn de jongens 10 jaar en aan het puberen, ons dochtertje is 8 jaar doet het goed onder omstandigheden en is gelukkig een pientere meid.
Nu op het moment ga ik als vader door een hel, mijn vrouw is vreemdgegaan met een vrouw waar ik ben achtergekomen en heeft nu geen contact meer hiermee.
Maar mijn vrouw geeft aan dat ik haar tekort ben geschoten in de afgelopen 8 jaar en dat ze me genoeg heeft aangegeven dat ik er wat mee kon doen, sommige dingen kan ik mee inkomen maar ik werk full-time en als ik thuis kom neem ik het stokje over tot aan bed daarbij neem ik de jongens na eten ook mee voor een 2 uurige wandeling.
Ik heb in dit verhaal mijn vrouw vergeven voor het vreemd gaan maar dit is omgeslagen naar verwijten naar mij toe dat ik haar te kort ben geschoten.
Ik heb haar verteld dat ik probeerde haar in de jaren te ontzorgen en ik ook mentaal en geestelijk erdoorheen zit, daarbij komt ook dat mijn vrouw niets in het huis doet ook deze taken neem ik op me, voor lief.
Ik ben nu echt 3 maanden aan het strijden om heer terug te winnen maar zij wil scheiden ook al geef ik aan dat het twn koste gaat van de kinderen en wij onze relatie kunnen redden met therapie.
Ze is veel bezig met haar uiterlijk en wil veel naar evenementen toe en ik mag niet bemoeien met haar.
Ik heb haar aangegeven dat ze in een midlife crisis zit hoe ik alles ervaar, en dat hulp zeker goed zal doen.
Ik ben echt gekleineerd en vernederd en nog geef ik om haar omdat ik weet wat er speelt.
Ik ben ook echt bang ondanks de co-ouderschap straks dat we de jongens gaan verliezen.
Vreemd genoeg heb ik nog recent intimiteit gehad na 3 maanden en vroeg haar hoe nu verder?
En krijg een antwoord ik twijfel aan bepaalde dingen maar geef niet aan wat.
Wij hebben over 3 weken afspraak met de mediator (na de vakantie met gezin).
En ik gaf aan bedenk goed wat we nog kunnen redden en wat voor hel we tegemoet gaan als de scheiding doorzet.
Ik hoop op het beste maar mijn vrouw is in de tussentijd een 1 ling geworden en praat met niemand.
Dat is moeilijk en ik weet dat als we gescheiden zijn dan zal ze de waarheid en werkelijkheid zien.
Maar dan is het kwaad al geschiet.
Maar nu hoe ikner in staat zou ik het nog overwegen het nog een kans te geven omdat ik om alles geef.

Juist een vraagje
Zijn er hier nog mensen die na hun echtscheiding in schuldbemiddeling moeten gaan zijn?

emotioneel drama
Waar begin ik? Ik heb ASS, maar zie dit niet als een handicap, eerder als een speciale handleiding. En mijn vrouw en ik zijn 34 jaar samen, waarvan 29 getrouwd, met veel ups en grote downs, ik beken. ik heb ooit avontuurtje gehad zo n 20 jaar geleden, zat op roze wolk maar had al snel door dat het dat niet was ... maar schade was al gemaakt en mijn vrouw is 3 jaar alleen gaan wonen met de 2 kleine kinderen toen. Maar na die 3 jaar zijn we weer samen gekomen en hadden we een goeie wisselwerking, alleen verdween de intimiteit op een of andere manier, en in feite leven we al kleine 10 jaar als broer en zus, zijn slaapt apart, ik ook. Ik zie haar doodgraag, en dat weet ze ook wel, maar we zijn nu op een keerpunt in haar leven gekomen zegt ze waar de kinderen oud genoeg zijn, en zij haar eigen leven wil gaan leiden... dus bekende ze vorige maand dat ze t niet meer ziet zitten, en iemand anders gevonden heeft, iemand die haar apprecieert hoe ze is en die geen ASS regeltjes heeft... ze gaat nu iets zoeken om alleen te gaan wonen, om te kijken wat het gaat worden met haar vriendje (die ook getrouwd nog is) en weet niet wat de tijd gaat brengen zegt ze... maar tot ze iets gevonden heeft blijft ze thuis wonen, met alle ruzie en problemen van dien ...iemand enig idee hoe of wat

Hallo mijn naam is Prim,

Mijn vrouw wil scheiden en ik niet we zijn 18 jaar getrouwd en 19 jaar samen.
we houden van samen film kijken en ik op zijn tijd als het toe laat even gamen.
op zijn tijd bioscoop of uit eten, naar familie gaan en uitjes met de kinderen doen.
We hebben 3 kinderen twee zoons (tweeling) van 10 en een dochtertje van 8 jaar.
3 jaar na de geboorte van de jongens zijn we door middel van testen er achter gekomen dat de jongens allebei autisme met een meervoudige beperking hebben. vanaf hier veranderd er veel in ons leven, het word moeilijker en zwaarder.
maar daar kwamen we natuurlijk gaande weg pas echt achter.
de bevalling was ook echt heel zwaar en ging niet echt goed ik begreep al diep in mijn hard dat dit al impact op veel dingen zou hebben.
ook toen ons dochtertje geboren werd via keizersnee was ze geboren met klompvoetjes.
voor dat de kinderen geboren werden hadden we al afgesproken dat mijn vrouw de zorg zou doen want ik zag thuis dat een vrouw dat als geen ander kan en ik zag in mijn vrouw een zorgzame vrouw.
ik zou de financiën doen en alles er omheen.
maar natuurlijk waar ze me nodig heeft zal ik haar steunen.
in de afgelopen 5 jaar zeker voelden we elkaar uit elkaar groeien maar wel met het besef hoe dat komt.
de zorg voor de jongens is heel intensief en aan het eind van de dag mag je blij zijn dat je even een moment voor elkaar heb of voor jezelf.
in de 10 jaar is mijn vrouw ook gestopt met werken omdat ze dit zelf ook wilde, ze heeft haar inkomen kunnen opvangen uit het pgb van de jongens.
ik werk ful time als lasser in de metaal en werkte ook in de beveiliging in de zaterdag nacht en feestdagen, met de beveiliging ben ik nu inmiddels 5 jaar mee gestopt het was niet meer te doen.
3 jaar geleden werd het voor mijn vrouw heel veel regelen voor de jongens bellen, mailen, verslagen maken, zoektocht naar dagbesteding.
dit omdat door verkeerde keuzes van de dagbesteding waar ze op zaten nu thuiszitters zijn geworden.
mijn rol in de laatste jaren is als ik uit werk kwam deed ik meteen als ik thuis kwam alles opruimen en schoonmaken en de afwas, en na eten met de jongens naar buiten wandelen en of naar paardrijden of zwemmen.
als ik dan thuis kwam ging ik met ze douchen en deed ze naar bed.
dit was best erg intensief omdat je geen 1 op 1 kan geven en een octopus moet zijn met 20 ogen.
maar dit deed ik om mijn vrouw te ontlasten omdat ze het aangaf dat ze het altijd druk had en daarom ook niets in het huis had gedaan.
maandag en woensdag komt haar moeder de was doen, hier deed zij zelf nooit iets mee.
eigenlijk deed mijn vrouw niets in het huis en het werd altijd gedaan, maar ik zag alleen maar ik moet haar helpen en dat deed ik ook, maar ook voor de kinderen.
financieel van haar kant is alleen eigenlijk de boodschappen doen en ik doe alle vaste lasten en andere extra kosten.
zij had hier 2300euro voor en ik 2450euro, maar elke maand maakte ze er een rommel van, maar ik ruimde het op met succes maar het moest niet nodig zijn.
en toch ik hou van haar voor wie ze is en wij zijn een heeel goed team voor de kinderen, en nog een leuk stel om te zien.
in veel opzichte heb ik de situatie gerespecteerd en geaccepteerd hoe het is, en ik dacht eigenlijk mijn vrouw ook.
helaas niet.
nu de laatste 6 maanden viel mij op dat ze goed ging sporten met een personal trainer en ze ging vooruit en ik was blij voor haar.
mij viel ook op dat ze heel erg met haar uiterlijk bezig was en kleding style.
ik schoot hier voor mezelf in te kort maar ik wachte misschien op het moment dat alles wat stabieler zou worden in het huis.
we kregen zorgverleners voor de jongen van 07:30 - 17:00uur
de nachten waren altijd kort omdat de jongens nooit goed sliepen ook dat was zwaar voor beiden.
maar deze nacht moest mijn vrouw naar de dokterspost om 2 uur in de nacht.
de volgende dag toen de jongens de deur uit waren met de zorgverleners zei mijn vrouw ik moet vandaag echt naar een hotel.
ik zei maar daar is geen geld voor, zei wilde het gaan lenen desnoods.
dat wilde ik niet dus ik zei gebruik dan de credit card dat probeer ik het volgende maand recht te trekken.
zo gezegd zo gedaan.
na een half uur dacht ik er zijn hier 2 hotels maar weet niet welke, ik wilde haar niet storen.
ik keek via haar laptop op google maps en kwam erachter dat ze niet in het hotels was maar ergens anders.
ik heb haar 3 keer toen de kans gegeven om de waarheid te vetellen maar deed ze niet.
ze had ook de telefoon neergelegd, het was zo klaar als een klontje ze gaat vreemd iets dat niemand en zeker ik niet van haar verwachte.
2 minuten later belde haar broertje ik was zo overstuur dat ik hem het had verteld, hij is meteen naar haar toegegaan omdat hij het vreselijk vind dat dit gebeurt en zeker als je naar onze gezinssituatie kijk.
uiteindelijk weten al haar broertjes en zusjes het wat ze mij heel kwalijk neemt.
ik kan de tijd niet terugdraaien maar heb wel mijn excuus aangeboden, die niets geaccepteerd werd en is.
vanaf hier kom ik letterlijk in een nachtmerrie.
ik had haar vergeven dat ze was vreemdgegaan maar ik moest dit wel verwerken, en zij had verteld dat het over was met die ander.
ik heb mijn vrouw nog nooit gecontroleerd niet eens haar telefoon aangeraakt in de jaren dat we samen zijn, maar ik heb haar nog 4x gecontroleerd gewoon voor mezelf om gerust te stellen, zij kwam daar achter en zei zo kunnen we niet verder en ze wil scheiden.
ik vertelde haar keer op keer probeer het ook van mijn kant te bekijken.
maar ze bleef herhalen dat ik schade heb aangericht bij haar broertjes en zusjes en over het controleren.
ik geef niet op dacht ik onze kinderen hebben ons nodig en wij kunnen zeker nu we meer tijd hebben in therapy gaan om de schade jaren te herstellen.
vanaf hier werden deze punten een beetje vergeten en nu werd het, jij heb mij niet als je vrouw behandeld en gaf me geen aandacht.
ik zei schat ik ben heel veel bezig vanuit mijn werk om jou te ontlasten en er te zijn voor de kinderen, het spijt mij dat ik je te kort hebt geschoten maar ik ben echt letterlijk moe en geestelijk ook.
ze had hier geen boodschap aan en luistert niet eens en nu komt ze met ik ben nog maar 36 jaar en een mooie vrouw ik wil mensen leren kennen en naar festivals gaan en leuke dingen doen.
ik dacht is dit een midlife crisis ofzo?
jij gaat vreemd ik vergeef en ik heb letterlijk meerdere malen gesmeekt om er aan te werken, en weet dat het gaat lukken.
we hebben zoveel opstakels overwonnen maar ze zegt keihard dat ik een waardeloze man ben.
dit komt zo keihard aan iedereen staat aan mijn kant en vind het vreselijk voor het gezin.
ik heb nu zoveel verdriet hierdoor en hoop dat ze anders gaat denken maar ik denk dat ik mezelf in de maling neem.
maar nu spookt het alleen door mijn hoofd waarom probeer je het niet voor ons allemaal.
nu over 2 weken gaan we naar de mediator met loot in mijn schoenen.
koophuis wil ik graag behouden als het mogelijk is ook voor de kinderen,ik vroeg ook aan haar als ze water bij de wijn kan doen doe het dan.
maar ze wil de helft en is er helemaal klaar mee.
ik zie het er niet zo rozengeur en maneschijn in stel je moet allebei een anders huis zoeken anno 2022 krapte huizenmarkt.
maar ook dat ze zelf niet met geld om kan gaan en slordig is, dit maakt me zorgen natuurlijk ook voor de kinderen.
moment van typen is het 03-07-22 begin vd maand.
ze is nu op het moment op een festival uit haar bol aan het gaan en heeft al 2200 euro uitgegeven in 1 week aan cosmetica en kleding en tickets.
we moeten nog 3 weken eten.
ze heeft ook een heel kort lontje als ik aan haar vraag hoe moeten we dat doen die 3 weken...vlam in de pan.
alles is te veel en ik ben te veel.
ik herken de zorgzame lieve vrouw niet meer ze is totaal iemand anders.
ze is de hele dag met zichzelf bezig en gaat en staat waar ze wil.
ik mag niet bemoeien, ze zegt het niet maar ze haat me.
ik heb 2 dagen geleden nog gezegd tegen haar, het spijt me waar ik je tekort ben geschoten en waar ik je pijn en verdriet heb gedaan...dat wilde ik je laten weten.
geen reactie gekregen.
ik denk hoe het was en kijk om me heen we waren een heel goed team en we waren goed voor elkaar ons huis nog 2 verbouwingen aan gedaan vorig jaar.
alles kapot, en ik denk dat ze het niet ziet.
ik zie haar elke dag heel veel in de spiegel kijken en haar haar mooi maken een totaal andere vrouw die nu zo met zichzelf is.
het doet pijn en voel me verlaten.
ik ga proberen het het beste voor de kinderen er uit te halen met de co ouderschap financieel voor ons beiden goed te regelen zoals ik dat altijd heb gedaan, en hoop op een goede toekomst.
ook al zie ik nu alles instorten.

Stapel verliefd op een man die honderden kilometers verder woonde, zei ik mijn huiselijke appartement en mooie loopbaan op en verliet ik familie en vrienden om met hem een frisse nieuwe start te maken.

Dat pakte anders uit. Ik voelde me niet geaccepteerd door zijn vriendenkring en ik kreeg te maken met een ex-vriendin die nog veel te close was met mijn man. Ik was er niet gelukkig.

Ik schikte me in bijna alles. Wel verhuisten we naar mijn oude omgeving. Ik kreeg weer een leuke baan. En er kwamen kinderen. De opvoeding gaf me voldoening en taken die ook afleiding waren van wat er werkelijk gebeurde.

De huwelijkse relatie werd steeds meer gebaseerd op onderlinge irritaties en explosiviteit. Woede-uitbarstingen waar de kinderen bij waren... Uiteindelijk besloot ik dat een scheiding voor mij goed zou zijn en voor de kinderen minder slecht dan vechtende ouders.

Het werd een model scheiding. Sinds de scheiding kunnen we beter met elkaar overweg dan ooit. Spijt heb ik geen moment. Een huwelijk met deze man werkt niet. Er is nu een ander soort liefde en betrokkenheid en vooral ook wederzijds respect. De korte momenten dat we bij elkaar zijn, als gezin voor de kinderen, zijn leuk.

 

Irritaties zijn er nog maar doen er niet meer zoveel toe door het weten dat 'hij straks weer naar zijn eigen huis gaat'. Ik durf ook alles te zeggen, nu ik niet meer de angst heb dat ik zijn en mijn liefde verlies als ik niet leef naar zijn wensen.

Voor die angst, die geworteld bleek in mijn verleden, ben ik in therapie gegaan. Die angst neem ik nooit meer mee in een relatie.

Ik ben toe aan een nieuwe relatie. Dit keer weet ik dat ik niet alles voor de ander op hoef te geven. Ik blijf bij mijzelf en ga voor behoud van alles wat belangrijk is voor mij PLUS een nieuwe liefde.

We zijn zeven jaar samen geweest. De laatste 2 jaar daarvan kwamen we steeds bij dezelfde discussie uit.

Ik had heel erg het gevoel dat ik bezig was met proberen om iets beter te maken van wat we hadden, terwijl hij alleen maar bezig was met zichzelf. Achteraf gezien was ik mezelf kwijt geraakt omdat ik zo gefocust was op ons en op hem.

Nadat we dus steeds weer terugkwamen bij hetzelfde punt, voelde ik hopeloosheid en tegelijkertijd besefte ik me "ik moet hieruit" en "we moeten onze eigen weg gaan, want we maken elkaar niet meer gelukkig."

Voor mij is het belangrijk dat je in een relatie elkaar sterker maakt en dat je er gelukkig in bent.

Ik was toen nog niet klaar om te scheiden, maar ik zocht toen een appartement voor mezelf. We besloten eerst om apart van elkaar te gaan wonen. En toen dat gerealiseerd was, toen voelde ik dat dit niet voldoende was en dat we echt los van elkaar moesten zijn.

Hallo,

Ik ben nieuw hier. Ben in scheiding een jaar nu en inmiddels met ieder een advocaat; dat wilde hij. 2 kinderen; 12 en 16. Beide slechte relatie met hun vader. Ik deed het meeste met en voor ze. Voor de kinderen hun belang en welbevinden wilde ik geen co ouderschap en onze kinderen gaven dit ook aan. Hij ging hiermee akkoord en als in de toekomst de band zodanig is dat onze kinderen hiervoor ook open staan wil ik dit pas heroverwegen. Ik weet dat dit een droom is die niet uit zal komen. Het liefst had ik dat ze het 2 weekenden per maand fijn hadden bij hun vader maar dit is niet zo. Nu op het punt dat de jongste er niet meer naar toe wil om te slapen. Daarom heeft hij gisteren bedacht om mee te gaan in het voorstel van haar, dat ze bij mij slaapt en hij ze dan ophaalt om overdag bij hem te zijn wat ze eigenlijk ook niet wil. En als ik moet werken (altijd 1 weekend per maand) alleen thuis vanaf 22 uur. De oudste wil ook niet bij zijn vader zijn. Dus die wil dat dan ook. Gisteravond wilde hij haar afzetten bij mij en wilde hij of haar sturen naar mijn werk om mijn huissleutel te halen en dan bleef ze alleen thuis tot ik thuis was van het werk rond 23 uur. Niet te geloven en dit niet toegestaan. Verschrikkelijk. Mijn jongste iedere keer ongelukkig zien en verdrietig als het zijn weekend is. De appjes van haar en mijn bijna ex. Ik wil dit niet, maar heb ik een keuze? Moet ze nu steeds bij mij slapen of mijn ouders in zijn weekenden. Hulpverlening doet al jaren niets anders dan hoe kunnen we zorgen dat moeder alle ballen in de lucht kan houden omdat vader aangeeft het niet te kunnen/weten en nu hoe ik mijn ex kan helpen in de contactverbetering met onze kinderen. De relatie met hun is 1 van de redenen waarom we nu gaan scheiden, ik trok dat niet meer al die ruzies/woordenwisselingen van hun samen. En ik wilde hun daarmee helpen maar kreeg altijd de schuld. Ben op zoek naar een huis en hij wil blijven wonen in ons huis, waar ik nu nog woon met onze kinderen. Dus dat is ook een behoorlijke stress/druk een huis vinden. Ik kom niet in aanmerking voor urgentie helaas. Moeilijk om mijn scheiding samen te vatten. Heeft iemand tips of ook soortgelijks meegemaakt?

Ik kan niet scheiden van mijn man omdat ik sowieso al weet dat hij mij en de kinderen dan nog meer het leven zuur zal maken. Hij verwijt mij van alles maar als je dan voorstelt om te scheiden is het kot te klein en dat alleen omdat hij nergens naartoe kan, hij leunt voor alles op mij, maar dankbaarheid, nee hoor....ons allemaal het leven zuur maken. Ik bid God elke avond dat er een oplossing komt en ik nog een leven mag hebben samen met de kinderen..

Mijn man is precies nooit volwassen geworden...hij liet altijd al alles aan mij over. Nu wil hij plots in het buitenland een zaak opzetten, hij denkt daarbij totaal niet aan de kinderen .. eigenlijk is hij constant met zichzelf bezig ..wat hij wil in zijn leven,...de kinderen houden van hun vader maar krijgen daar eigenlijk weinig voor terug....Ik hoop dat hij in het buitenland blijft ..

Hallo allemaal,

Sinds kort ben ik uit elkaar met mijn partner, wij woonden anderhalf jaar samen met onze hond. We hadden niet echt problemen in de zin van ruzie maken maar ik heb hem aantal keer betrapt op het versturen van sms'jes in de aard van sexting. Zelfs toen heb ik de relatie niet verbroken omdat er zoveel goed was vond ik toen. Maar hij heeft me toen in onze laatste 3 maanden enkele keren laten weten dat hij niet meer aangetrokken tot me was.. Hij zijn dat dat hij niet wist of hij een relatie wilde op dit moment maar aan de andere kant wilde hij mij niet kwijt .. Nu ja, de laatste keer dat hij dit vermelde ben ik opgestapt en hebben we de relatie gezamenlijk verbroken. Dit is nu 2 weken geleden sinds we uit elkaar zijn .Maar heel eerlijk voel ik me niet zo verdrietig als ik had gedacht.. Ik had gewoon de kracht niet om het toen gedaan te maken. Ik wil genieten van mij single leven maar ik heb het gevoel dat ik hem verraad als ik met iemand anders slaap zo snel al na onze relatie. Het is gewoon puur voor het plezier en meer niet, maar toch voel ik alsof ik hem zou verraden als ik dit deed.. Is dit daadwerkelijk gewoon te vroeg na een relatie ?

goededag allemaal.

Hopelijk kunnen jullie adviseren of wellicht mij tot andere inzichten brengen als ik het stiekem totaal verkeerd zie. Verbetering begint immers vaak bij jezelf.

A Fijn. Na een relatie van bijna 10 jaar beide besloten om uit elkaar te gaan. Het werkte niet veel gebeurd. Liegen en bedriegen van haar kant. Niet leuk maar we moeten verder.

Nu zijn we eerst op haar verzoek bij de mediator geweest. Ik werk 40 uur en kan flexibel thuis werken op bepaalde dagen en zij is stewardes en werkt ongeveer 10 dagen per maand. Dit rooster is altijd flexibel en pas 6 weken van te voren bekend en weekend werken is geen uitzondering. 

IK ben in het huis blijven wonen. Na veel moeilijk doen met meerdere taxaties vanuit haar kant. Ouders proberen geld te schenken is dit achter de rug. Zij woont bij haar ouders. Wilt niet meer werken heeft te veel vermogen om te huren. Kan dus geen kant op. Ze wil namelijk niet meer werken want dan ziet ze haar kind minder en ander werk kan prima maar wil ze ook niet. Bij de mediator 3 plannen besproken waarbij ik nu 40% zorg heb en zij 60% puur omdat dit praktischer was. 

Rooster is 5 om 5 en dan 2 om 2 en zo door en dan altijd weekend om weekend. Beste voor onze dochter want die ziet ons even veel en is op vaste dagen bij mij of haar. Ik woon vlakbij school en haar vriendinnetjes en mijn ex 10km verder in een dorp zonder vriendjes. Daarnaast beide geen opvang nodig en soms wisselen we iets of vangen we extra op van elkaar.

Nu komt de issue. Na 95% op papier te hebben stopt mijn ex met mediation en besluit dat het huidige rooster niet 100% werkt voor haar.nu advocaten met hoge kosten. De voordelen van mediation behoud ze en nu wil ze dat ik haar rooster volledig ga volgen. Zij ons kind 20 dagen heeft en ik 10. Iedere week anders. Ik dus opvang moet regelen. Soms mijn kind dan om half 6 in de ochtend ergens moet brengen. Mijn dochter niet veel kan spelen en mij ook veel minder ziet. Soms 10dagen of meer achter elkaar niet. Nog een poging met de advocaat gedaan om aan tafel te gaan. Week om week voorgesteld. Ook niet ideaal maar je moet toch er samen uitkomen. 

MIjn ex heeft besloten naar de rechtbank te gaan. Brengt natuurlijk enorme kosten mee. 

ZIe ik dit nu zo verkeerd als ik vind dat ik toch alles heb geprobeerd om dit te voorkomen en dat ze iets wil wat niet kan en dat de rechtbank haar zou moeten laten opdraaien voor de kosten.

Ik heb de hogere taxatie akkoord bevonden om naar elkaar toe te werken. In de verdeling huisdieren toegegeven omdat ze naar de rechtbank wilde. Inschrijving kind op haar adres omdat we er anders nooit uitkomen.

Haar eerste reactie was namelijk.van alle toeslagen. Kindgebondenbudget kan ik een huis huren of kopen. Ik voorzie problemen later met studiekosten. Daarnaast is ze diploma zwemmen vergeten waardoor onze dochter nu 2x niet kon afzwemmen. Deel ik netjes de kinderbijslag omdat we er nog niet uit zijn maar zij niet haar toeslag. Heeft ze het spaargeld om 7 uur in de ochtend achter mijn rug om verdeeld. Krijgt ons kind de mededeling dat ze kleding van mama heeft gekregen en dit mee terug moet. Ik betaal gewoon overal de helft van zolang er geen alimentatie duidelijkheid is. 

Hopelijk hebben jullie wat advies. Ik word er moe van om overal boven te moeten staan. Onze dochter verdient in mijn ogen een betere moeder die gaat werken om een eigen dak te bieden. Ze heeft niet eens een eigen kamer nu en slaapt bij moeders. Onze dochter is bijna 7. 

GR

goededag allemaal.

Hopelijk kunnen jullie adviseren of wellicht mij tot andere inzichten brengen als ik het stiekem totaal verkeerd zie. Verbetering begint immers vaak bij jezelf.

A Fijn. Na een relatie van bijna 10 jaar beide besloten om uit elkaar te gaan. Het werkte niet veel gebeurd. Liegen en bedriegen van haar kant. Niet leuk maar we moeten verder.

Nu zijn we eerst op haar verzoek bij de mediator geweest. Ik werk 40 uur en kan flexibel thuis werken op bepaalde dagen en zij is stewardes en werkt ongeveer 10 dagen per maand. Dit rooster is altijd flexibel en pas 6 weken van te voren bekend en weekend werken is geen uitzondering. 

IK ben in het huis blijven wonen. Na veel moeilijk doen met meerdere taxaties vanuit haar kant. Ouders proberen geld te schenken is dit achter de rug. Zij woont bij haar ouders. Wilt niet meer werken heeft te veel vermogen om te huren. Kan dus geen kant op. Ze wil namelijk niet meer werken want dan ziet ze haar kind minder en ander werk kan prima maar wil ze ook niet. Bij de mediator 3 plannen besproken waarbij ik nu 40% zorg heb en zij 60% puur omdat dit praktischer was. 

Rooster is 5 om 5 en dan 2 om 2 en zo door en dan altijd weekend om weekend. Beste voor onze dochter want die ziet ons even veel en is op vaste dagen bij mij of haar. Ik woon vlakbij school en haar vriendinnetjes en mijn ex 10km verder in een dorp zonder vriendjes. Daarnaast beide geen opvang nodig en soms wisselen we iets of vangen we extra op van elkaar.

Nu komt de issue. Na 95% op papier te hebben stopt mijn ex met mediation en besluit dat het huidige rooster niet 100% werkt voor haar.nu advocaten met hoge kosten. De voordelen van mediation behoud ze en nu wil ze dat ik haar rooster volledig ga volgen. Zij ons kind 20 dagen heeft en ik 10. Iedere week anders. Ik dus opvang moet regelen. Soms mijn kind dan om half 6 in de ochtend ergens moet brengen. Mijn dochter niet veel kan spelen en mij ook veel minder ziet. Soms 10dagen of meer achter elkaar niet. Nog een poging met de advocaat gedaan om aan tafel te gaan. Week om week voorgesteld. Ook niet ideaal maar je moet toch er samen uitkomen. 

MIjn ex heeft besloten naar de rechtbank te gaan. Brengt natuurlijk enorme kosten mee. 

ZIe ik dit nu zo verkeerd als ik vind dat ik toch alles heb geprobeerd om dit te voorkomen en dat ze iets wil wat niet kan en dat de rechtbank haar zou moeten laten opdraaien voor de kosten.

Ik heb de hogere taxatie akkoord bevonden om naar elkaar toe te werken. In de verdeling huisdieren toegegeven omdat ze naar de rechtbank wilde. Inschrijving kind op haar adres omdat we er anders nooit uitkomen.

Haar eerste reactie was namelijk.van alle toeslagen. Kindgebondenbudget kan ik een huis huren of kopen. Ik voorzie problemen later met studiekosten. Daarnaast is ze diploma zwemmen vergeten waardoor onze dochter nu 2x niet kon afzwemmen. Deel ik netjes de kinderbijslag omdat we er nog niet uit zijn maar zij niet haar toeslag. Heeft ze het spaargeld om 7 uur in de ochtend achter mijn rug om verdeeld. Krijgt ons kind de mededeling dat ze kleding van mama heeft gekregen en dit mee terug moet. Ik betaal gewoon overal de helft van zolang er geen alimentatie duidelijkheid is. 

Hopelijk hebben jullie wat advies. Ik word er moe van om overal boven te moeten staan. Onze dochter verdient in mijn ogen een betere moeder die gaat werken om een eigen dak te bieden. Ze heeft niet eens een eigen kamer nu en slaapt bij moeders. Onze dochter is bijna 7. 

GR m

Op mijn 46-ste (2010) getrouwd, op zijn 47ste (2011) vader geworden van een fantastische zoon, op mijn 48ste (2012) gescheiden...
Ik weet niet hoe ik zal beginnen.

'Uiteindelijk', op mijn 46ste getrouwd, en niet lang daarna een zoon op komst. Dit is wat ik al mijn hlele leven wilde!
Na de geboorte wilde ik het van de daken schreeuwen dat ik een zoon had! Mijn moeder en mijn toenmalige beste vriendin kwamen vanuit het Westen van het land (zo'n 150 km) naar ons toe om mijn zoon te zien.
Wat in de tussentijd gebeurde was dit: mijn toenmalige vrouw begon hysterisch te roepen dat ze dat niet aankon.
Ik stond erbij en keek ernaar, verstijfd van machteloosheid.
Mijn moeder was onderweg, en heeft haar kleinzoon niet gezien die dag.
Ik heb nu al een aantal sessies met o.a. EMDR-therapie ondergaan, en de psycholoog raadde mij aan ook te rouwen. Vandaar dat ik mijn verhaal hier doe.

De scheiding heeft mij heel erg veel negatieve emoties gekost, en hiermee veel invloed gehad op mijn leven, zowel persoonlijk als professioneel.
Zojuist twee artikelen geprint, die te maken hebben met de verwerking van een scheiding. Ik ga dit zo even lezen, en daarna ga ik mezelf weer afleiden van het onderwerp: leuke dingen doen.

Tot zover voor nu. Bedankt voor de ruimte om te delen.

Mijn man is voor 6 maanden naar het buitenland en ik blijf alleen bij onze 2 kinderen. We missen hem niet ....het is rustig in huis, we doen leuke dingen samen, praten veel ..(de kinderen zijn 13 en 14). Ik geniet zo van de rust! Mijn man kon soms als een brompot opstaan of zich druk maken om niets. Hij praat ook veel...en moet daar altijd op attent gemaakt worden, kortom hij is altijd nogal 'aanwezig' Nu weet ik niet hoe ik het moet aanbrengen maar ik zou liever alleen met de kinderen verder gaan ..zij houden van hun papa, maar missen zijn aanwezigheid ook niet echt ..

Hallo,

Mijn vrouw en ik zijn 6 jaar bij elkaar ( 4 getrouwed) en hebben 2 schatten van kinderen.
Nu hebben we van alles meegemaakt, en wil/kan/durf ik even verder niet over uit te wijden.
Relatietherapie gestart ( intake gehad ) en nu wachten op de volgende afspraak.
Ik zou graag willen weten wat anderen hiervan denken:
Mijn vrouw heeft een klik met een collega, deze heeft interesse in haar.
Mijn vrouw zegt dat ze met een dame gaat yoga doen en lunchen.
Nu komt er bij dat de broer van deze dame ook meegaat voor de lunch ( is teven ook een collega van haar)
En de collega waarmee ze in klik heeft gaat ook mee.

Ik geef aan dat ik dit moeilijk vind dat die kerel meegaat, want volgends mij zijn we bezig met onze relatie te herstellen.
Antwoord dat ik terug krijg, dat ze gwoon met wat mensen gaat lunchen.
Ik zeg daarop dat snap ik en dat gun ik je ook, maar ik denk dat als je die persoon buiten je werk om ziet dit negatief effect zou hebben op ons.
En als je 1 op 1 met hem zou afspreken vind ik dat helemaal niet kunnen.
Antwoord van haar is dat als ze dat wil dat ze dat gewoon zou moeten kunnen.

Wat moet ik hiermee, ik maak mezelf misschien wel helemaal gek, maar dit is toch niet normaal.
Ik wil graag ons gezin hersteld hebben, zij is er mee ingestemd om therapie te volgen en dan komen er dit soort acties.

Graag hoor ik jullie gedachtes.

Danny

Ik twijfel. Mijn man en ik zijn 18 jaar samen ..Van bij het begin was het moeilijk..hij vond moeilijk een job en kon die ook moeilijk houden. Daarnaast kon hij ook agressief uit de hoek komen, vanuit frustratie, zei hij dan. Dit was vooral luid roepen of schelden. De kinderen zelf hadden hier gelukkig weinig last van...het was altijd op mij gericht of 's nachts of als ze er niet waren. Tegen de kinderen was en is hij altijd lief.
Hij doet ook weinig tot niets in het huishouden en slaapt veel. Het valt de kinderen intussen wel op dat alles op mijn schouders terecht komt, maar als ik hem daarover aanspreek is het terug ruzie, hij snapt het precies niet. Alhoewel hij nog erg lief uit de hoek probeert te komen is bij mij het gevoel ver te zoeken. Hij zit momenteel in het buitenland en het is zo rustig thuis met ons drietjes. Eigenlijk wil ik hem niet meer terug, hij zocht altijd ruzie voor onbenullige zaken, terwijl ik juist van rust houd. De kinderen houden nog erg veel van hun papa en voor hen zou het een shock zijn moesten we scheiden. Daarnaast bedenk ik ook dat hij nooit alleen op de kinderen zou kunnen passen...dus toch maar wachten tot de kinderen de deur uit zijn?

Ik zou niet weten of dit helpt om mijn hart te luchten. Zonder met mij te praten heeft hij zijn moeder meegenomen en is hij naar mijn ouders gegaan om mee te delen dat hij wil scheiden. Onderweg heeft hij ook nog eens mijn broer en zus geappt dat hij wil scheiden. Enige wat hij tegen mij zei is dat het klaar is en verder heeft hij niet eens naar mij geluisterd. Ik heb hem meerdere keren gebeld, maar hij nam niet op. Ik heb vervolgens zijn moeder gebeld. Ze heeft gezegd dat ze onderweg zijn naar mijn ouders en dat ze mij niet meer wil, alsof ik met haar ben getrouwd. Ik ben daarna naar mijn ouders gereden. Ik woonde in Belgie en mijn ouders wonen in Rotterdam. Ik weet tot de dag van vandaag niet hoe ik anderhalf uur heb gereden. Ik was er met mijn hoofd echt niet bij. Nadat ik bij mijn ouders was stond hij gelijk op en hij ging weg. Hij heeft helemaal niet naar mij geluisterd.
Vervolgens heeft hij mij gedwongen om mijn spullen te pakken en te vertrekken. Hij heeft het slot van onze huurwoning veranderd, waardoor ik niet meer binnen kon. Ik stond voor een dichte deur. Ik heb ruim twee jaar zoveel tijd en energie gestoken in die woning, maar ik kon er niet in. Dat doet mij nog steeds veel pijn. Hij heeft een advocaat ingeschakeld en aangegeven dat hij het contact enkel via de advocaat wil hebben. Hij wil mij niet spreken. Hij heeft mij geblokkeerd. Mijn broer heeft contact gezocht om te vragen wat er gaande is, aangezien de scheiding zeer onverwachts is, want we hadden nog 3 dagen geleden een vakantie geboekt. Tegen mij broer heeft hij aangegeven dat het contact alleen via de advocaat gaat en dat hij ons niet wil spreken. Ik vind dit zo erg. Hij was beste vrienden met mijn broer, ze konden het heel goed hebben. Ik kan het echt niet begrijpen dat hij dit nu tegen mijn broer zegt. Wij hadden als inboedel goud. Dit goud was bij zijn moeder in een kluis. Thuis had ik een heel klein gedeelte van het goud (5 armbanden) en deze heb ik meegenomen. Nu geeft hij aan dat ik al het aanwezige goud in mijn bezit heb en dat ik het soort van mag houden zonder verrekening heen en weer. Dit terwijl hij het grote gedeelte heeft en die moeten wij naar mijn mening delen. Alles is nu bij hem gebleven. Hij heeft gelogen dat hij de huurwoning heeft opgezegd. Van de huurbaas heb ik begrepen dat de huurovereenkomst nog doorloopt en dat hij daar nog woont. Ik vind dit zo erg gemeen. Ik kan hier echt niet mee leven. Als het huwelijk duurzaam ontwricht is, waarom hebben wij dan nog paar dagen geleden een vakantie geboekt?
Hij heeft geen verantwoordelijkheidsgevoel. Ik moest hem telkens op wijze dat hij de vaste lasten moest betalen, anders deed hij het niet. Ik ben een student en naast mijn studie heb ik altijd gewerkt. Ik heb een parttime salaris. Met mijn salaris betaalde ik tv en internet, want hij let er niet op en voor mijn studie heb ik internet nodig, ik wilde zeker weten dat het goed gaat met de betaling van het internet. Daarnaast betaalde ik water en vuilnisgeld, mijn eigen vaste lasten, zoals telefoonabonnement, benzine, zorgverzekering etc. Ik deed ook altijd de boodschappen. Ik heb meerdere deurwaarders moeten ontvangen thuis. Ik heb meerdere dreigbrieven ontvangen thuis, dat bijvoorbeeld gas en elektra wordt afgesloten. Daarnaast kreeg hij maandelijks verkeersboetes. Ik heb een parttime baan en hij verdiende ook niet prima. De vaste lasten en de boodschappen konden we net betalen, maar met de aanmaningskosten en verkeersboetes werd het te veel en dat konden we niet redden. Dit is twee jaar lang zo gegaan. Ik heb hem meerdere keren netjes verzocht om er op te letten. Hij heeft nooit geluisterd. Vervolgens kon ik het niet meer aan en heb ik hem de laatste maanden uitgescholden. Het werd me te veel. Ik studeer, daarnaast heb ik het huishouden, ik werk en dan moet ik ook nog elke avond uitreken hoeveel we nog over hebben, terwijl meneer het niet boeit. De laatste dag hadden we dus ook weer ruzie omdat hij zijn duo schuld niet had betaald en dat er weer een dreigbrief was gekomen. Toen zei hij het is klaar en hij ging dus weg om zijn moeder op te halen. Ik vind dit zo kinderachtig. Ik heb zoveel moeite gedaan, zoveel slapenloze nachten, zoveel boetes afgelost. Meneer was een wanbetaler bij zijn zorgverzekering, ik heb voor hem een nieuwe verzekering gevonden en zijn schuld bij de oude verzekering afgelost. Bij elke instantie had hij wel iets. Is dit nu wat ik verdien? Ik heb heel veel pijn.

Chronologisch verloop
- Onze relatie begint in 2009. Het is voor beiden geen passionele fusionele relatie maar niettemin toch heel close. Een relatie waarbij respect een oprechtheid vooraan staan. Het seksuele is een iets zwakkere schakel in de relatie zonder echt een onoverkomelijk probleem te lijken.
- In 2010 wonen wij samen en beslissen wij ook voor een kind te gaan. Ik ben reeds getrouwd geweest en heb drie zonen waarvan er toen één van 27 jaar op zichzelf woont, één van 25 jaar voltijds bij mij woont en nog studeert, de derde is er 9 en woont halftijds bij mij.
- Begin 2011 wordt onze zoon geboren;
- Vanaf 2012 verzwakt het seksuele van onze relatie voelbaar. Dit uit zich in de frequentie en de inzet van mijn partner in het seksuele spel. Het ouderlijke aspect is top. Wij zijn vriendelijk en lief voor elkaar.
- In 2015 is het met het seksuele aspect van onze relatie heel slecht gesteld. Wij vrijen slechts een vijftal keren per jaar. Ik probeer erover te praten maar het brengt geen oplossing. We zijn wel vriendelijk voor elkaar.
- In 2017 blijkt ons zoontje te lijden aan een autistisch spectrum stoornis. Blijkt ook dat wij voorbeeldige ouders zijn;
- In 2017 verhuizen wij naar mijn ouderlijk huis dat ik geërfd heb, mijn partner koopt het deel van mijn broer. Het is het droomhuis van mijn partner ... in de natuur, een heel grote tuin (1ha) rust.
- In 2017/2018 onderneem ik een laatste poging om over het seksuele te praten maar het enige dat ik kan verkrijgen is dat mijn partner alles passief beleeft, ik mij inzet om het een beetje leuk te maken, en dat er klaargekomen wordt. Als dat het is hoeft het voor mij niet. We blijven vriendelijk voor elkaar. Ik beslis ook dat ik die volledig aseksuele relatie zal aanvaarden;
- In 2018 duiken er lichte spanningen in onze relatie op. Ik loop weliswaar op eieren, en ik tracht op elke kritiek in te spelen. Vreemd genoeg krijg ik van mijn partner dezelfde opmerking. De botsingen zijn heel kort en helemaal niet hevig.
- In september 2020 laat ik mijn job als leraar vallen om een zelfstandige activiteit te beginnen met de bedoeling natuurlijk geld te verdienen. Ik krijg hiervoor de toelating van mijn partner; ik werk ontzettend hard om dit te realiseren.
- Januari 2021 wordt mijn partner steeds onaangenamer. Elke vorm van aanraking valt nu ook weg;
- Eind februari 2021 wordt ik op het matje geroepen bij mijn partner. Zij heeft het er moeilijk mee dat wij maar met één loon moeten leven en is daardoor heel ongerust. Het loon van mijn partner is heel behoorlijk. Er wordt mij op het hart gedrukt dat ik best zo snel mogelijk geld verdien
- Maart 2021 mijn project gaat van start;
- Maart 2021 mijn vrouw start met een eigen moestuin en dat was een beetje haar droom
- April/mei/juni de verkoop komt heel traag op gang. Ik werk dag en nacht. Mijn partner wordt met de dag onvriendelijker, brutaler en hatelijker. Zij vraagt/eist dat ik opnieuw ga werken als leraar. In mei is dat nu niet het ideale ogenblik. De druk om geld te verdienen is heel heel groot;
- Einde juni wil mijn partner met onze zoon bij een bevriend koppel gaan; later in de conversatie kom ik te weten dat ik niet mee mag. Ik ben niet akkoord want in het maandenlange getreiter heb ik het gevoel dat zij een wig tussen mijn zoon en mij wil drijven. Mijn partner is al enkele maanden overdreven geïnteresseerd in het leven van onze zoon;
- Omstreeks 12 juli is mijn partner op een avond bij vrienden die een vakantiewoning gehuurd hebben, zo brutaal en denigrerend, dat ik bij het slapengaan eis om dit definitief uit te praten. Ik krijg de boodschap dat zij wil scheiden. Ik hoor het niet in Keulen maar in Rome donderen.
- Ik weiger, niet omdat ik mijn partner nog graag zie. Het laatste jaar is het woord dat, wat mij betreft, bij onze relatie past ‘verdragen’. Maar omdat onze zoon autistisch, en heel heel kwetsbaar is wil ik het scheiden uitstellen totdat hij in het middelbaar zit – maar zij wil zo lang niet wachten. (De maanden voordien zegt hij vaak. Jullie gaan toch niet scheiden hé. En in zijn angst dat wij zouden kunnen scheiden is hij zo aandoenlijk)
- Van dan af gaat het van kwaad naar erger. Elke dag is een aaneensluiting van pesterijen, buitende opmerkingen voor kleine dingen die niet in orde zijn, (broodzak opengelaten of restanten van de dag voordien die ik niet gebruikte, een deur die blijft openstaan) en niet in het minst haar blik vol haat en misprijzen. Nooit is er meer een licht vriendelijk woord;
- Het charmeoffensief naar onze zoon wordt opgedreven. Hij krijg ’s morgens lieve geschreven boodschapjes op zijn bord, er is interesse voor zijn computerspelletjes waar er vroeger niet naar omgekeken werd, er wordt heel gemaakt hartelijk gelachen met situaties die te maken hebben met onze zoon.
- Het is een ellenlange lijst die tot vandaag april 2022 zonder ophouden blijf voortduren.
Wie zijn wij?
Ik weet niet voor wie je mij in bovenstaand relaas nam. Ik ben een man. Ik doe thuis het huishouden, ik kook, ik doe de vaat, ik doe de was, ik kuis het huis, ik hou mij bezig met onze zoon, (naar school doen, ophalen, naar activiteiten voeren, ik hou het huis op orde, ik doe de verbouwingswerken, en ik probeer mijn eigen project leven in te blazen, en dat kost heel veel inzet.
Mijn vrouw houdt zich bezig met de strijk, orde maken, stofzuigen, en de tuin en het schoolwerk met onze zoon
De reden waarom zij uit de relatie wil stappen was dat ...
- zij niet vrij was. Als enige voorbeeld gaf zij een voorval van zes jaar voordien. Voor het overige gaat zij naar feestjes van haar werk en komt zij ’s nachts thuis, zij kan met haar vriendin avondjes uit hebben. Ik maak er nooit een probleem van en vraag haar zelfs waarom zij dat niet meer doet?
- Dat ik haar niet de vrijheid geef om met onze zoon activiteiten alleen te doen en ze verwees naar de maand ervoor. Maar in tijden dat onze relatie ok was heeft zij nooit een dergelijke vraag gesteld. In dit geval voelde ik haar vraag als heel bedreigend aan.
- Dat ik niet akkoord was dat zij met haar zoon Frans sprak (mijn vrouw is Franstalig). Maar wij hadden en hebben nooit samen Frans gepraat; er werd nooit afgesproken dat wij onze zoon in beide talen zouden opvoeden, ons gezin, mijn twee thuiswonende kinderen waren en zijn Nederlandstalig. Zij kwam in een Nederlandstalig gezin. Ik zag het niet zitten dat een kind van twee jaar in dezelfde conversatie continu zou moeten switchen van taal afhankelijk van met wie hij spreekt. Ik stelde voor om als hij ouder zou zijn dagen in te voeren waarop iedereen Frans of Nederlands zou spreken. Echter een conversatie later weigerde zij om verbeterd te worden als zij sprak daar waar ik het belangrijk vond om een juiste taal voor onze zoon te hanteren. Nadien zei ze in een andere conversatie hierover dat als zij correct Nederlands zou spreken er dan helemaal geen reden zou zijn om Frans te spreken met onze zoon. In een nog latere conversatie zei ze dat ze geen seks met mij wilde zolang we onze zoon ook niet in het Frans opvoedden. En nu is het gebruik van het Frans een reden om te scheiden. Ik vond toen en ik vind nu nog meer dat zij een heel extremistische houding heeft aangaande het gebruik van het Frans.
- Dat ik dat jaar niet genoeg verdiende. Klopt. Ik verdiende ontzettend weinig. Maar ik deed echt mijn best om ervoor te zorgen dat mijn zaak werkte. Het is niet zo dat ik in mijn luie zetel wachtte totdat het geld zou binnenstromen. Zij was en is een ambtenaar en heeft een meer dan behoorlijk loon. Het is niet zo dat we in armoede leefden
Dit waren toen de vier redenen waarom zou wou scheiden. Reden 1 en 2 zijn in latere conversaties weggevallen. De redenen die er de laatste maanden bijgekomen waren zijn
- Ik heb die avond, dat wij bij vrienden waren, aangedrongen om te praten en dat had ik niet mogen doen want ik werd verondersteld te weten dat zij haar slaap nodig heeft/had. Dus heeft zij tijdens de conversatie omdat ik aandrong beslist om te scheiden
- Dit is niet echt een reden maar in een latere versie zei zij dat ik haar vroeg ‘Wil je dan scheiden?’ Op dat moment dacht ze, ‘waarom niet?’. Dus ik heb de slapende hond wakker gemaakt en ik was de aanleiding dat zij zou scheiden. Dit is niet zo want dat was het laatste dat ik zou verwacht hebben.
- Een reden die soms terugkomt maar niet expliciet als reden om te scheiden is dat wij een andere kijk hebben op opvoeden. Dit is niet waar. Onze kijk is helemaal hetzelfde alleen is zij veel strenger en categorieker en ben ik waarschijnlijk veel te flexibel
De hamvraag : Wat is er aan de hand en waarom wil mijn vrouw van mij scheiden en waarom is zij steeds hatelijker tegen mij?
Ik verweet haar dat zij nooit geprobeerd had onze relatie te redden noch door een gesprek noch door een therapie. Hierdoor is ze akkoord gegaan om een therapeute te ontmoeten. Maar later in een mail aan de therapeute kwam ik te weten dat zij de therapie zag als een manier om op een vlotte wijze uit elkaar te gaan en niet om de relatie te redden. Op dit ogenblik hebben wij een soort van relatietherapie met de psychologe van onze zoon.
Ik weet dat zij alle macht heeft. Als zij morgen de bom laat barsten kan ik er niets tegen doen. Daarom en ook omdat ik altijd zo ben probeer ik vriendelijk te blijven. Maar zij blijft alle dagen brutaal en bijtend Een voorbeeld uit de vele andere Ik maak haar lievelingsgerecht. Ze zegt er niets over. Maar na het eten toont zij mij in de koelkast drie stukjes aardappelen die ik vergat te gebruiken in het eten. Of Op een namiddag komt zij bij mij. “ik wil jouw psychiater spreken” (ik ga al 22 jaar bij een therapeut; ik heb zoals mijn zoon ook last van autisme, maar de laatste jaren is het eerder onderhoud en niet acuut) “ik wil weten wat je haar over mij vertelt” Ik weiger natuurlijk, en toch bleef zij aandringen en reageerde zij schamper. “Ja ik had het wel gedacht dat je het niet zou toelaten ha ha ha” of tijdens één van de zeer weinige gesprekken/discussies die wij hadden/hebben deinsde ze plots achteruit en kreet zij ‘blijf daar, kom niet dichter, ik ben bang van jou”. Nu, ik stond recht omdat het gesprek afgelopen leek. Het was niet echt het ogenblik om geweld te gebruiken en het geprek liep op een kalme toon. Daarbij heb ik nog nooit fysiek geweld gebruikt. Het is iets dat voor mij onmogelijk is. Ik gebruik zelfs geen verbaal geweld. Ik zal wel passioneel praten, maar mijn woorden gaan over tegen/argumenten. Dat is ook iets dat zij weet. In de 12 jaar van onze relatie is er nooit maar een zweem van geweld van mij uitgegaan. In diezelfde discussie zei zij dat zij bang was van mij en daarom in de zetel beneden kwam liggen en dan beter slaapt. Dit lijkt mij niet zoveel uit te halen. En zo deed ik een aantal malen ’s morgens heel even mijn ogen open. Ik zag mijn vrouw opstaan en haar aankleden en sliep terug in. Toen ik een tweetal uren later definitief wakker werd zag ik dat haar kussen weg was. Ze wou dus aangeven dat zij het bed verlaten had.
Wij hebben een koppel vrienden die wij regelmatig ontmoeten. Sinds een tijdje als wij samen zitten en ik het gezelschap even verlaat want ik ben aan het koken begint mijn vrouw in het Frans met de mensen te praten, en onze vrienden schakelen dan ook over op het Frans; als ik het gezelschap dan terug vervoeg schakelen ze terug over op het Nederlands. Combineer dit met de huidige sfeer en het is een perfecte cocktail op paranoia te worden. Wat ook zo is. Ik vertrouw onze vrienden niet meer door een aantal voorvallen die ons te ver gaan leiden om op in te gaan. Maar ik weet niet welk verhaal zij aan onze vrienden verteld heeft maar zij doen wel heel anders tegen mij dan vroeger.
Dit zijn maar enkele voorbeelden uit een hele resem
En dan is er haar houding ten aanzien van onze zoon. Waarbij ze met hem gaat wandelen en dan mijn zoon naar mij stuurt om te vragen of ik het erg zou vinden dat ik niet mee mag gaan. Of met hem in bad gaat en ik een gesprek hoor waar zij hem probeert te overtuigen om bepaalde spelletjes met mij niet meer te spelen. En hoe ze zo ostentatief geïnteresseerd is in playstation daar waar zij computerspelletjes ronduit haatte. Ik weet niet in hoeverre zij onze zoon manipuleert en of zij hem manipuleert.
Ik probeer zeker ten aanzien van mijn zoon maar ook in andere situaties juist en trouw aan mezelf te blijven en mij niet te laten meeslepen in rancuneuze handelingen. Ik probeer het hoofd koel te houden maar het is niet eenvoudig en ik heb pijn.
Ik kan niet geloven dat je je relatie met een kindje zonder het een kans te geven hardvochtig opgeeft. Ik heb het gevoel dat er veel meer achter zit maar ik weet niet wat.
De vrouw die zich nu mijn vrouw noemt heeft niets te maken met de vrouw die ik twaalf jaar geleden ontmoette.
Ofwel ben ik zo naïef en zo blind.
Mijn zoon heeft een heel sterke band met zou moeder, maar wij hebben ook een zeer sterke band niet in het minst omdat wij elkaar zeer goed aanvoelen wegens onze lichte afwijking. Daarom doet het zo’n pijn voor mij en ken ik zijn pijn als morgen onze relatie sneuvelt.
Help mij om te begrijpen!

Ik had nooit verwacht dat een scheiding zoveel ellende met zich mee bracht. Ik had nog niet eens de oorzaak van de scheiding verwerkt (jaren lang liegen, bedriegen, een langdurige affaire en wat scharrels op de kop toe) en het volgende kwam al op mijn bord. het Traject maakte me heel verdrietig. Ik hield nog veel van mijn ex. Hij zat nog vastgeroest in mijn hart. Na al die jaren bij elkaar, vond ik het moeilijk om dat los te laten, zeker nu we een gezinnetje waren.

Toen kreeg ik te horen dat ik te weinig verdiende. Ik kon het ouderlijke huis niet houden. We hadden plannen gemaakt om samen te verhuizen naar een andere stad. Waren al een tijdje bezig hiermee. Ik had daar al werk gevonden, scholen opgezocht voor onze school, ook al ingeschreven voor het volgende jaar. vrienden en hobbies daar opgezocht... en toen wilde hij niet meer verder met mij.

Ik zat daar. Ik kon alleen maar huilen. Ik werd depressief. Ik wilde niet blijven in de huidige stad, want hier had ik niets meer. Ingeschreven in zo'n woningbouwvereniging op zoek naar sociale huurwoning. 4 maanden verder, officieel gescheiden maar nog geen stap verder om een huisje te bemachtingen. We wonen nog steeds onder 1 dak. Ik ga mentaal er aan onder door. loop bij een psycholoog om een beetje mentaal te overleven en slik medicatie om een beetje te kunnen slapen. (we slapen nog in 1 bed en dat kost mij heel veel moeite) Spanning stijgt met de dag. Urgentie heb ik geen recht op...

Het begint echt te lang te duren. mijn ex en ik konden redelijk goed opschieten met elkaar maar nu wordt het steeds erger. ik begin boos te worden, het voelt alsof het allemaal zijn schuld is dat ik al die ellende voel en zo veel moeite moet doen (geen sociale huurwoning kunnen krijgen tot nu toe, te weinig verdienen voor particuliere huur, geen urgentie krijgen...enz) maar hij zit op zijn luie reet en doet niets. hij gaat als ik weg ben het huis te koop zetten en dan pas gaan zoeken naar een koophuis. zo gepiept denkt hij. En ondertussen geniet hij alvast van zijn vrijgezelle leven. de lusten maar niet de lasten. Regelmatig weg van huis (wat ik opzich niet erg vind maar het geeft mij wel alle verantwoordelijkheid voor onze zoon en zo krijg ik geen kans om ook even de deur uit te gaan om weer even te ademen en te ontspannen)
Ik weet dat boosheid niet helpt, maar het zou fijn zijn om iets te hebben waar ik weer controle over zou kunnen hebben.

Ik hoop snel een huisje te vinden en eindelijk dit proces achter me te kunnen laten. om eindelijk te kunnen rouwen om mijn verloren gezin, om een nieuwe start te kunnen maken en weer een poging te doen weer een beetje gelukkig te worden. Want ik wil mijn zoon het allerbeste kunnen geven en dat kan alleen als ik uit mijn depressieve sleur kom en zelf weer gelukkig wordt.

Ik wens iedereen hier heel veel sterkte en goede hoop op een betere toekomst!

Na 21 jaar 2 kinderen en zoals in alle relaties ups en downs meld mijn partner dat hij wil scheiden.als ik doorvraag zegt hij misschien te willen denken nog een paar weken.
Aan alles voel ik dat zij keus gemaakt is en hij dit over denken zegt omdat hij denkt me daar een plezier mee te doen.
Nu net als ik nq bijna,2 jaar fysieke klachten in de wia dreig re komen. We doen niets meer samen is zijn reactie. Voelt als falen voor mij Intens verdrietig om en het verlies van mijn lichaam en nu dit. Hoeveel kan iemand hebven

Op eigen beweging heb ik de scheiding in gang gezet. We hadden een lange relatie en voor de buiten wereld leek het allemaal goed te gaan. Echt slecht hadden we het ook niet alleen waren we enorm uit elkaar gegroeid. Dit werd goed duidelijk in de Lockdown.
Hij heeft nauwelijks familie en mijn ouders en zus hebben aangegeven graag contact te houden. Dit juich ik toe omdat ik hun allen dit contact gun. Ik heb dus wel mijn huis verlaten, woon grotendeels alleen omdat mijn kinderen volwassen zijn en niet tot 50% bij hun moeder zitten gedwongen kunnen worden. Ook begrijpelijk, maar waar ik veel moeit mee heb is dat mijn ex met mijn kinderen bij mijn ouders op visite gaat en gaat eten. Is dit raar hoe vinden andere dit?
Dit wordt versterkt doordat ik dus veel moeite moet doen om mijn kinderen bij mij te laten komen, ondanks dat onze verstandhouding goed is.

Vorig jaar zomer dreigde hij mij te vermoorden. De politie is in totaal 4 keer geweest. Ze hebben een stop gesprek met hem gevoerd. Ik kwam er al snel achter dat hij een relatie had met mijn nicht. Mijn nicht die ik altijd alles vertelde. Ik voelde mij zo verraden. Ik kon geen kant op. Mijn (ex)man mishandelde mij geestelijk. Ik heb een wga uitkering van 1100 euro. Ik kon dus niets huren ( te duur en te weinig aanbod) en niets kopen ( krijg geen hypotheek). Uiteindelijk heeft mijn moeder een huisje voor mij gekocht en betaal ik haar rente. Ik ben niet alleen mijn man kwijt ( hoewel iedereen in mijn omgeving zegt dat ik beter af ben van die narcistische en dominante man), maar ook mijn 2 kinderen die ik nu nog maar 2 keer per maand zie. Ik heb aan mijn huwelijk ptss opgelopen en krijg over een tijdje behandeling. Ik hoop dat ik mijn leven weer op de rit krijg. Ook al is het financieel zwaar. Ik mis mijn kids erg. Hopelijk slijt het verdriet met de tijd wat.

Na 15 jaar en 2 kinderen van 4 en 2 wist ze mij begin december ineens te vertellen dat ze al een tijd niet meer gelukkig was (2 jaar) en dat ze in het afgelopen half jaar is vreemd gegaan en verliefd is. Ze heeft mij nooit aangegeven ongelukkig te worden of zijn. Dus ik heb haar, dacht ik, overtuigd van het feit dat ik geen eerlijke kans heb gekregen om samen aan de relatie te werken.

Dat duurde twee weken, toen wilde ze rust. Ze had (zegt ze) inmiddels het contact met die ander verbroken en zou met de kinderen naar haar ouders gaan. In het nieuwe jaar hebben we besloten een time out op te zetten, waarbij we in het weekend tijd voor elkaar en het gezin zouden hebben. Dat was na welgeteld 1 weekend al over. Er was weer ruzie door woorden die ze gebruikte en waarmee ze de boel bagatelliseert. 3 dagen later vertelt ze mij dat ze niet verder wil.

Ik ben vervolgens naar huis gegaan en zij ging naar een huisje dat ik geboekt had. Volgende ochtend dacht ik wat spullen te brengen die ze nodig zou hebben daar. 3 keer raden wie daar zat. En nu wist ze mij ineens te vertellen dat die anderhalve maand dat ze het met mij nog probeerde, was om het goed te doen voor de kinderen. Ze heeft mij gewoon anderhalve maand extra met van alles en nog wat voorgelogen en zodra ze de deur achter zich dicht trekt valt ze in zijn armen. De man die ook z'n vrouw met twee kinderen heeft verlaten.

Ik weet het, dat soort huichelaars verdient elkaar. Maar voor mij voelt het nu alsof ik 15 jaar van mijn leven heb weggegooid en dat ik mijn kinderen heb opgescheept met een moeder die er vooral voor zichzelf is. Ik voel mij zo ontzettend slecht en heb geen idee hoe ik verder moet. Het enige wat ik weet is dat ik zo snel mogelijk zo weinig mogelijk contact met haar wil. Maar het idee dat ik met haar in contact zal moeten blijven... Ik gruwel er werkelijk van. Wordt er ziek van in mijn maag. Want zij, de vrouw van wie ik zoveel heb gehouden, heeft ook het allerslechtste (pure woede) in mij naar boven gehaald. Ik ben mijzelf niet meer. Behalve als ik met de kinderen ben. Dan voel ik dat ik het goed moet doen voor hun. En ook dat is lang niet makkelijk.

Men echtscheiding is in een vechtscheiding verandert .
Sociaal onderzoek is opgestart .
Men echt man manipuleert de kinderen met bv : mama pikt men geld , de vriend van mama heeft mama afgepakt , mama liegt .
5dec hebben ze sinterklaas gekregen van hun papa . 1u voor ze haar hier moesten komen zegt de papa tegen de jongste dat de Sint niet bestaat en dat hij het tegen niemand mag zeggen enkel tegen zijn mama.6de moesten ze hunne sk t krijgen bij mama
Weet niet meer wat doen wil de kinderen nu meer bij haar .aangezien hij de kinderen zo menupileert

Mijn man vertelde gisteravond dat hij niet meer verder wil met onze relatie.
Na achttien jaar samen geweest te zijn waarvan elf jaar getrouwd. Hij houdt niet meer van mij en hij wil er ook niet in investeren. We hebben absoluut geen vlekkeloos verleden, we hebben veel lief en leed gedeeld en biet jaar geleden ging onze grootste wens in vervulling. We werden papa en mama van een meisje van bijna drie jaar oud uit Hongarije. De opvoeding is pittig ze heeft last van hechtings problematiek. We krijgen hier gelukkig ook hulp bij. Tijdens de therapie kwam naar voren dat mij nog een hoop oud, niet verwerkt zeer met zich meedraagt. Hun advies was om ook een eigen traject te starten. Hij stond hier eerst wat huiverig tegenover maar ik heb hem geprobeerd er van te overtuigen het te doen. Achteraf gezien kan ik mezelf wel voor mn kop slaan.ik liet hem vrij in wat hij wel en vooral niet deelde, dat kwam vanzelf dacht ik.
Inmiddels was de spanning hier in huis te snijden. En ik wilde weten waar ik aan toe was. Toen kwam het eruit. Er was nul liefde meer en we waren te verschillend!
Een klap in mn gezicht dit zag ik niet aan komen.
Naar mijn idee konden we er nog aan werken, maar dat is uitgesloten volgens hem.
Ik houd ondanks onze problemen zielsveel van hem. Hij was en is mijn enige liefde. In alles was hij mn eerste seks, samenwonen, huis kopen een dochtertje adopteren. Alles in een keer weg, ik kan het niet bevatten.
En dan nog het ergste ons dochtertje, na haar biologische moeder, haar pleeggezin, weer een scheiding. Ik vrees voor een trauma bij haar. Ik zal er wel bovenop komen op den duur maar zij....

Iets meer dan een jaar geleden liet mijn man na 20j weten dat hij niet wist of hij mij nog graag zag. Na 2 maanden wilde hij plots een scheiding. Een jaar verder heeft hij 100keren de kans gehad om stappen te zetten voor de scheiding maar heeft hij ze nooit gezet. Steeds toen ik zei dat ik niet meer kon vroeg hij om te vechten en ging hij zijn best doen. Enkele weken geleden gingen we terug naar de relatie therapeute gaan. Om een vriendschap op te bouwen en dan samen te kijken of er iets kon groeien terug. Net voor we op de afspraak moesten zijn kwam hij ineens zeggen dat hij het toch geen kans meer wou geven. Hij vond het wel belangrijk om vrienden te blijven. Vandaag ben ik na herhaaldelijke leugens en omwegen te weten gekomen dat zijn collega, waarvan ik al langer vermoed dat ze iets hebben samen en die een vriendschap hebben opgebouwd hebben die veel verder gaat dan een gewone vriendschap of collega-band, is blijven slapen. Ze heeft ook gevoelens voor hem en ze willen het samen proberen. Onze scheiding en haar scheiding zijn nog geeneens rond. En 2 dagen geleden heeft mijn man nog gezegd dat hij helemaal geen relatie met haar wou en dat er geen toekomstplannen waren. Blijken nu allemaal leugens te zijn. Ik kan hier heel moeilijk mee omgaan. Ik zie het echt niet zitten dat zij de stiefmoeder wordt van mijn kinderen, ze heeft me nooit gelegen en zij behandeld mij heel onrespectvol. Ik loop rond met zelfmoord gedachten en heb geen idee hoe ik dit te boven moet komen. Ik vind het vreselijk om mijn kinderen te moeten missen op de momenten dat ze bij hem zijn. Ik kan niet aanzien hoe zij een leven opbouwen en ik er onderdoor ga bij elke nieuwe stap die zij gaan zetten. Ikweet niet wat ik moet doen om dit te boven te komen

Ik heb 3 jaar een relatie gehad met bipolaire persoon. Tijdens relatie 1 keer van 1 dag op ander gedumpt omdat hij zich ineens een depressieve episode had. Geen steun van zijn psychiater of familie. Na gesprek afgesproken meer bij zijn ziekte betrokken te worden. Jaar later nu nog altijd zijn psychiater nog nooit gezien en opnieuw van ene dag op ander terwijl alles goed ging opnieuw gedump. Volgens hem terug slecht voelen. Hoe moet je weten hoe omgaan met deze stoornis als je als partner op geen enkele manier mee begeleid of ondersteund word. Hij wil geen relatie maar blijft me wel constant appen. Ik weet niet meer wat te denken.

Ik heb de meeste verhalen over langere tijd nu gelezen en heb besloten zelf mijn verhaal ook eens te delen. Meer ook omdat de grote klap nu pas is aangekomen na bijna een jaar.
We kregen op een ochtend onenigheid en we besloten om pauze te nemen. We waren al langere tijd als broer en zus aan het leven. Ik ging een week bij mijn ouders slapen. Al snel kreeg ik door dat ze niet eerlijk was en al met datingapps bezig was. Zo onrespectvol. Nog geen dag na de breuk. Naaktfoto's vlogen voorbij. Ik kon alles lezen en zien aan vieze chats want onze foto's van de telefoons waren verbonden.
Bij mij was toen ook besef dat we dit door moesten zetten, ook voor de kinderen. Toen 7 en 2,5.
Na een hele heftige periode nadat ze 2 maanden na onze breuk al iemand in huis nam, ben ik het nu gaan verwerken en dat komt nu harder aan dan ik had verwacht. De eenzaamheid doet ontzettend pijn. Aan de andere kant heb ik twijfels of ik überhaupt nog wel samen wil zijn met iemand. De kids hebben op den duur toch ook een vrouwelijk rolmodel nodig in huis. Ben ik daar wel klaar voor?
Het is misschien gek om het van een man te horen maar ik heb zo'n behoefte aan genegenheid en warmte.

Na een huwelijk van 28 jaar wilde mijn ex vrouw scheiden. Ze trok mijn somberheid en depressie gevoelens niet meer.. Of ik dit Express voel... Woon nu 5 maanden alleen en valt zwaar tegen. Mis mijn huis, gezinsleven giga.. Gaat het gemis, verdriet en pijn ooit weg?

Hoi lieve lotgenoten. Ik ben 18 jaar aan het moederen geweest voor een onvolwassen alcoholist die van stiekem drinken, stiekem roken en vreemdgaan, een levenswerk maakte. Komend uit een slecht huwelijk met twee kleine kinderen, werd ik verliefd op z'n lieve, zorgzame karakter. De leugens nam ik voor lief, ik geloofde alles wat hij beloofde. Ik was afhankelijk en verloor mezelf helemaal. Met een lichaam dat erg veel gezondheidsproblemen had, van kinds af aan, was ik in toenemende mate afhankelijk van mijn man. Hij hielp in het huishouden, maar zat ook altijd op z'n mobiel. Ik heb af en toe per ongeluk een berichtje onderschept, waarin hij weer één of andere trien, vaak zelf ook getrouwd, schunnige voorstellen deed en vertelde dat hij van haar hield. Ook werd hij gewelddadig door de drank. En toen ik op een dag z'n leugens niet geloofde, heeft hij mij aangevallen en tegen een eiken kast gekwakt. Met een gapende hoofdwond en enorm veel bloedverlies naar het ziekenhuis gebracht. Hij opgepakt. Godzijdank waren m'n dochters niet thuis. Ik liegen over de oorzaak, weigerde aangifte te doen. Vond het zo erg voor m'n man dat hij in de gevangenis zat... Alles ging van kwaad tot erger... En ik kon geen kant op, ziek als ik was, geen geld, geen sociale contacten, werd verwaarloosd, misbruikt, voorgelogen, en verlaten... Ik weet dat ik blij moet zijn dat ik van hem af ben... Maar ik mis hem en ben in een constante staat van paniek. Mijn dochters zijn blij dat hij weg is. Maar ik vind het idee dat hij nu bij z'n vriendin zit afschuwelijk moeilijk te verteren. Ik moet hier doorheen, maar hoe...

Ik verhuisd naar Nederland voor de liefde . Ik ben met veel haat ontvangen door zijn familie maar ik dacht ahh ja die zijn niet belangrijk , we houden van elkaar en dat is alles wat belangrijk is . Wist ik veel …
Later veel later , 2 kinderen verder , realiseerde me dat het niet persoonlijk was . Deze mensen zijn pure kwaad : ze hebben geen vrienden , alleen maar klachten en zeuren over een ander en het was nooit hun schuld .
Nu ben ik van bewust dat ik mijzelf kwijt ben geraakt om iedereen te pleasen en niet voor mijzelf op te komen , mocht ook niet van mijn man . Hij liet ze toe om ons gezin te vergiftigen en ik voelde me machteloos van .
Nu kies ik voor mijzelf , ik ga scheiden ! De angst is enorm , alleen , zonder familie , zonder hoge inkomsten , hoe red ik dat ? Ik kan mijn kinderen geen dag willen missen op deze leeftijd. Ik wilde zo graag mijn liefde delen met hun en hem maar dat gaat niet meer .
Ik word al licht in mijn hoofd als ik er aan denk dat ik nooit meer de haat van mijn schoonfamilie ga voelen en dan komt de angst weer . Moet ik de rest van mijn leven alleen zijn ? Zonder partner ? Waar ontmoet je iemand op een leeftijd van 40+…?

Hallo allemaal,

Ik zit midden in een scheiding met een man die tijdens ons huwelijk 10 maanden lang vreemd ging!

Na 13 jaar samen en 7 jaar getrouwd is dan uit elkaar moeilijk! Het word nog meer lastiger ... wij hebben 2 kids van bijna 7 en 10 jaar.

We proberen samen met onze advocaten eruit te komen om een goede regeling te komen voor hun! Hij wilt de kinderen alleen om het weekend en verzint allemaal smoesje om ze niet meer te nemen.

Eerst gaf hij zijn werk de schuld Omdat het onregelmatig was maar nu hij geen werk meer heeft zegt hij dat het te belastend is voor onze zoon om elke week naar zijn vader te gaan omdat hij afscheid nemen moeilijk vindt!

Nu zit ik mij zelf heel erg dwars! Laat ik het zo dat ze om het weekend gaan of ga ik naar de rechtbank toe om een betere regeling te komen??? Want aan de ene kant denk ik graag of niet hoor het is je eigen vlees en bloed en hij kan wel voor zijn nieuwe vriendin en haar kinderen zorgen en aan de andere kant denk ik lekker makkelijk om mij voor alles te laten opdraaien maar ik doe het graag met liefde natuurlijk.

Iemand tips ??? Ervaring ??? Ervaring met de rechtbank om een betere regeling te treffen?

Naar de scheiding had mijn ex al snel een jongere vriendin in huis , nu is mijn probleem dat zei mijn zoon inpalmt mijn zoon zegt zelfs ik hou van je tegen haar wat ik ongepast vindt ze zit er boven op en probeert hem voor zich te winnen samen met mijn ex . Ik probeer hem duidelijk te maken dat houden van en iemand lief vinden wat anders is . Ik krijg daar ook een raar gevoel bij en weet eigenlijks niet wat ik hier mee moet kinderen horen toch dtt te delen met de ouders heb ook het gevoel gehad dat ze hem tegen mij opzetten , mijn zoon is 7 ja als daar geen regels zijn en alles leuk is dat trekt natuurlijk . Hoe ga ik hiermee om om mijn zoon niet kwijt te raken

Een leuke en warme familie heb ik niet. deze kreeg ik er wel bij toen ik op 17 jarige leeftijd mijn ex man leerde kennen. 18 jaar lang heb ik deel uitgemaakt van dezew arme kloek en we deden veel samen. alle feestdagen werden gevierd, we deden leuke uitstapjes en er waren leuke verjaardagsfeestjes.
Nu bijna 2 jaar na onze scheiding is mijn contact met hen nog best ok en vragen ze mij af en toe nog om ergens bij te zijn. maar toch heb ik een enorm gemis. Ik heb het gevoel dat ik mijn kinderen enorm tekort doe doordat ik hen dit allemaal niet kan geven.
Ik weet dat ze veel van de dingen die ik doe afkeuren en vertellen dit ook aan mijn kinderen. Ik geef ze te laat eten, zit teveel op mijn gsm, ga te vaak naar feestjes, drink wijn, leg ze te laat in bed, doe niet genoeg voor school, heb een foute vriend......
soms vraag ik me af of het niet beter is als ik verhuis en ze 100% bij mijn ex laat omdat ik precies toch niks goed kan doen.

3 weken geleden ging hij gewoon weg. De avond ervoor had ik gezegd dat ik zo niet meer verder kon en wilde.
28 jaar geleden leerden wij elkaar kennen, nog nooit was ik zo verliefd maar toen werd mij al snel duidelijk dat hij een nogal stevige drinker was. Ik wilde dat niet als probleem zien, verliefd op de mooiste man van ons dorp en hij koos voor van mij.
Maar dat vele drinken liep nog wel eens uit de hand, vreemd gaan en dat vele malen. Ik heb het hem vergeven, ik wilde hem niet kwijt. Zo gingen er jaren voorbij en elke keer dacht ik wel dat het beter zou worden, dat hij minder zou drinken. Veel loze beloften waren er. De aandacht voor mij werd steeds minder, de aandacht voor drank en feestje steeds groter. We waren toen ongeveer 7 jaar samen. Een vriend van hem vertelde aan mij dat hij verliefd op mij was geworden. Ik was enorm in de war, kreeg geen enkele aandacht meer thuis en bezweek voor de mooie verhalen en aandacht. Ik heb het uiteindelijk opgebiecht. Mijn vriend schrok hier van en zou er alles aan doen om samen weer gelukkig te worden. Het ging een paar maand goed maar de drank won weer.
Toch kregen wij 2 jongens, maar het drankprobleem was er nog steeds. Ik stortte mij compleet op mijn jongens, zo vergat ik alle ellende. De jaren gingen voorbij en ik wilde niet inzien wat er eigenlijk gebeurde. Ik zorgde voor de kinderen en hij had zijn "drinkmomenten" er was totaal geen aandacht voor mij. En ja hoor daar was hij weer: de lieve vriend van vroeger. Hij wees mij er op dat dit echt niet kon, hij kon mij gelukkig maken. Weer was ik zwak, en heb er zoveel spijt van. Het was de aandacht, het gevoel van waardering die ik zo graag wilde. Achteraf, en dat is altijd zo makkelijk zeggen, had ik dit nooit mogen doen. Maar voelde mij zo ontzettend eenzaam, het gebeurde gewoon, het leek wel of ik totaal mezelf verloren was. Maar we gingen uiteindelijk in therapie, want we wilden elkaar niet kwijt. Ik in therapie, hij in therapie en samen in therapie. Wij gingen dit samen overwinnen. Hij zag in dat zijn drankgebruik echt niet langer zo kon. Dat was een paar maand, hij hoefde geen therapie meer en we kwamen er samen wel uit. Ik geloofde het .... Het vele drinken sloop er weer in.
Maar het laatste half jaar liep het zo vaak zo uit de hand. Hij ging naar een feestje, ik ging al niet meer mee, want op zo'n feestje negeerde hij mij gewoon en de trammelant bij het vragen of hij mee naar huis wilde, deed ik mezelf niet meer aan. Hij verkoos zelf de feestje boven zijn eigen gezin, mee naar de camping in de weekenden ging hij niet. Alcohol .. Dat was belangrijk. Als hij terug kwam van een feestje vond ik, maar ook mijn oudste zoon hem ergens, buiten op de oprit, op de veranda, onderaan de trap. Er was geen praten aan. En toen hij vertelde dat hij naar een festival ging maar was vergeten voor mij een kaartje te regelen. Wist ik dit kan niet meer, dit wil ik niet meer. Al die jaren had ik zo enorm gevochten, ik had verloren. Verloren van de drank. En ik wist dat ik ooit ging verliezen, maar wilde het niet inzien. Dacht elke keer : morgen wordt het beter.
De stress die dit jaren mee bracht, het werd me teveel. Elke week er tegen op zien dat er gedronken zou worden, een verjaardag, voetbaltraining, voetbalwedstrijden, feestjes ... Ik was gebroken.
En hij zei dood leuk: ach misschien wil ik ook wel niet veranderen.
Nu zit ik 3 weken met mijn jongens in ons huis en hij woont ergens anderd. ik had nog gehoopt dat hij ergens het licht zou zien, maar nee hij geeft alles op. Het huis, ons gezin. Alles geeft hij op, voor de drank. Dat doet zo ontzettend veel pijn maar weet ook dat de stress rondom het drinken weg is. Dat geeft rust. Maar voel me zo ontzettend alleen, ik heb alles in die 28 jaar opgegeven, mijn vrienden van vroeger zag ik al heel lang niet meer. De groep "vrienden" van de voetbal , voelden nooit als mij vrienden. Soms lijkt het wel dat mensen niet zien wat dat vele drinken voor een invloed heeft binnen een gezin. Ik heb dat ook vaak binnen mijn eigen huis gehouden, je schaamt je enorm. Terwijl iedereen ziet wat er gebeurt en niemand zegt of doet iets. Het dronken zijn op een feestje wordt door iedereen weg gelachen. Ach iedereen drinkt zoveel. Maar de vernedering en verdriet zag niemand. Nu moet ik weer verder, met mijn super lieve puberjongens. Nu zij groter zijn zin zij ook hoeveel verdriet het mij heeft gedaan. Maar zie ook hoeveel verdriet hun vader hun heeft aangedaan. Ik dacht altijd ik moet mijn gezin bij elkaar houden,maar weet niet of ik daar goed aangedaan heb. Ik weet dat ik sterk ben, heb tenslotte ruim 25 jaar gevochten tegen iets waar eigenlijk geen gevecht tegen mogelijk was. Ik heb verloren, maar heb ook geleerd dat het nu tijd wordt om voor mezelf te kiezen. Het word nog een lange moeilijke weg.

We waren 20 jaar getrouwd in het jaar dat we zijn gescheiden.
Pas een jaar later heb ik het huis verlaten. Dat jaar was pittig. Ik viel 15 kilo af en leerde in die tijd veel over allerlei vrouwen die mijn ex had gehad in de tijd dat we getrouwd waren, waar ik nooit iets van had gemerkt. Toch kon ik niet boos zijn. Alleen ontzettend verdrietig en schuldig dat ik niet meer mijn best had gedaan. Ik trok in een eigen huisje 100 meter verderop. Het leek ideaal voor onze kinderen van 14 en 17. Het contact met mijn ex was met ups en downs. We hielden wel steeds contact en dat leek goed. We aten af en toe bij elkaar en bleven betrokken in elkaars leven. Tot mijn ex-man onlangs besloot een relatie aan te gaan met een vriendin van mij. Pas toen ontdekte ik dat ik niet over de scheiding en over mijn ex-man heen ben. Ik zal nu met pijn in mijn hart het contact moeten verbreken (behalve als het over de kinderen gaat), omdat ik er zelf anders de rekening voor zal moeten betalen en niet verder kom in mijn eigen leven. Ik zie ertegenop. Ook al weet ik dat het beter is voor mij. Loslaten sucks...

Hoi

Ik wil even delen waar ik mee zit.
4 jaar geleden leerde ik de vrouw van mijn leven kennen. Zij is van Franse origine en was gelovig (islam). Ik Belg zijnde heb mij bekeerd we zijn snel samen gaan wonen en religieus getrouwd iets later zijn we voor het echt getrouwd.
Het duurde echter niet lang voor ze zwanger was.
Na de geboorte van ons kindje ging alles goed maar zij had toch de drang een dubbele nationaliteit aan te vragen en achter mijn rug het adres van hun bij de moeder te gaan zetten. Dit was blijkbaar mogelijk aangezien ze loog en zei dat we feitelijk gescheiden waren. Goed ik was mij van geen kwaad bewust daar ik haar toch vertrouwde 3 maand na de bevalling hadden we opnieuw het heuglijke nieuws dat ze zwanger was.
Nu is ze 8 maanden ver, ze vertelde me dat ze even tijd nodig had en ging bij haar mama op verlof voor enkele dagen. De 2 dagen voor vetrek zijn we nog intiem geweest met veel liefde, ze is vertrokken ze zei ik zie U graag, ik ga U missen.... .
Nu 8 dagen later vroeg ik of ze aub wou terugkomen dat ik haar zo ontzettend miste.
Dat schoot blijkbaar in het verkeerde keelgat en als reactie had ze alles gezegd tegen haar moeder wat ik ooit verkeerd deed tegen haar op deze 4 jaar alsof dit alles op 1 dag gebeurd is. Ik heb haar nooit mishandeld of bedrogen. Nu is die ma haar beginnen moeien met als resultaat dat mijn vrouw zei dat ze nu niet meer verder wil. Ik weet dat haar moeder veel invloed heeft op haar en zij met voorbedachte rade alles zo gepland had. Ze stelt haar dochter voor een ultimatum en ze is te blind om te zien dat dat fout is.
Nu ben ik alleen in België achtergebleven op tijdelijke werkloosheid door de actuele coronacrisis.
Gisteren zei ze ik mis je en ik zie U graag ze toonde zelfs uitdagend haar borsten zonder dat ik ernaar vroeg.... vandaag echter radiostilte en als ik vroeg of ze me negeerde reageerde ze heel koud en zei ze dat ze niet meer verder wou.
Ik ben ten einde raad, ik was gelukkig 2e kindje op komst nu riskeer ik van alles te verliezen en datvmijn kinderen naar Frankrijk trekken.
Ik sta volledig machteloos en voel mij het slachtoffer van manipulatieve mishandeling. Langs 1 kantvgafvzr mij hoop en langs de andere kant zei ze ik wil scheiden het is een flop onze relatie....
Ik weet dat we een liefdevolle relatie hebben en waar er veel in gelachen word,
Soms hadden we wel eens een meningsverschil maar voor mij is dit toch donderslag bij heldere hemel.
Het verdriet voor dit verraad is onbeschrijflijk.

Na 3 jaar huwelijk en 10 jaar samen, ben ik op 27 jarige leeftijd moeder van 2 kindjes en lig ik in scheiding.

Iedereen keek tegen ons op, zo jong, 2e koophuis en 2 prachtige jongens. Helaas schijn bedriegt.

Er is zoveel gebeurd maar de genadeklap was het moment dat ik erachter kwam dat hij al 2 jaar contact heeft met een andere dame. Nadat ik hem confronteerde en zei dat hij koest kiezen of contact met haar en huwelijk voorbij of het huwelijk zonder haar dacht ik dat het tij zou keren.

Helaas. Terwijl hij al 2 weken weg was voor werk moest hij een dag langer op zijn werk blijven. Daar zat ik met een baby van 16 weken en een peuter van 2,5. Helaas kwam ik er pas maanden later achter dat hij met haar afsprak.

Leugen Op leugen volgen. Ik wil nog steeds eigenlijk niet scheiden, echter is er geen andere gezonde optie meer voor de kindjes niet en voor mij niet. Het vertrouwen is weg.

Zo pijnlijk, nu de angst of ik het wel 'alleen' met de kindjes red. Onzekerheid hoe de toekomst er uit gaat zien en boosheid hoe hij me dit aan kon doen terwijl ik het was bevallen.
Maar voor de kindjes strijdt ik voor een normale omgang....

Dinsdag 16 februari was de dag dat mijn ex mij mededeelde dat zij wilde scheiden van mij, mijn wereld stortte in. Zoveel vragen kwamen er in mijn hoofd op, waarom? Het ging toch juist zo goed?

5 jaar geleden (Reeds 15 jaar samen) heb ik in een paniek aanval een dreigende houding ingenomen naar mijn ex, was mijn kind kwijt en die had zij zonder het tegen mij te zeggen meegenomen. Ik was in gesprek met een collega en dat duurde te lang, waardoor mijn dochter haar moeder appte dat ze honger had.

Toen ik haar dus niet kon vinden, belde ik mij ex op, die mij verweet dat ik eerst aan mijn dochter had moeten denken en naar huis moest komen en dat zij haar al reeds opgehaald had.

In blinde woede ben ik toen naar huis gereden en explodeerde het allemaal en maakte ik de grote fout, ik nam een dreigende houding aan ten opzichte van mijn ex en hiernaast ook nog de fout dat ik mijn dochter hiervan de schuld heb gegeven van dit alles.

Dit heb ik toen tot kalmeren kwam, zelf dan ook zeer kwalijk genomen en meteen actie ondernomen door in Therapie te gaan volgen bij een Forensische Psycholoog, waar eigenlijk alleen maar verplichte gewelds delinquenten bij zaten.

De therapie heeft mij enorm geholpen en sindsdien is het dan ook niet meer voorgekomen en ben ik altijd rustig blijven praten. 2x is het gebeurd dat ik ben weg gelopen omdat het teveel werd, maar schijnbaar is deze 2x mij noodlottig geworden......

De angst bleef bij de kinderen en mijn vrouw, zij durfde niets meer te zeggen tegen mij. Mijn vrouw werd ongelukkig, was zich zelf niet meer, mijn dochter zat met problemen en durfde deze niet meer uit te spreken... en het ging van kwaad tot erger......

Dieptepunt was dat mijn dochter zich geen uitweg meer wist en zich zelf begon te snijden, een grote roep om hulp. Gelukkig heeft een vriendin naar mijn dochter geluisterd en dit gemeld aan school en wordt zij nu hieraan geholpen.

Ongelukkig doordat hierdoor uiteindelijk toch mijn relatie kapot is gelopen...., dacht het allemaal goed te doen, maar juist niet. De ene fout in 20 jaar heeft ervoor gezorgd dat het klaar is en wat mis ik alles en iedereen!

Nu 2 weken later is de pijn nog net zo erg, wat moet ik doen, hoe ziet de toekomst eruit? Alleen in een huisje? Wie wil er nu met mij iets gezelligs doen? Tinder geen likes, op Facebook geen reacties of iets dergelijks en whats app blijft stil, niemand behalve mijn ouders....

Hallo,
ik ben vanaf maart gescheiden
de manier waarop mijn ex de scheiding heeft ingezet vind ik zeer egoitisch en zeer inmoreel,hij heeft achter mijn rug om met vrienden de scheiding vior bereid een vriend van hem is met de buurvrouw vandoor gegaan en heeft zijn vrouw achter gelaten met een ziek kind ze hebben de scheding met zn drietjes bekokstooft,ik vind ht jammer dat hij niet eerlijk tegen mij geweest is ,ik kan deze man niet vergeven

Wanneer iemand me 10 jaar geleden zou hebben gezegd dat ik in 2016 zou scheiden van mijn man, had ik hem/haar voor gek verklaard. Maar het is toch gebeurd.

Toen de kinderen groter werden en steeds minder aandacht nodig hadden, op kamers gingen wonen voor studie en werk, en er meer tijd vrij kwam voor elkaar,.... ja, we niet meer om elkaar heen konden maar elkaar weer iedere dag tegen kwamen in ons huis, dat nu zo groot en stil leek... werd het ons steeds duidelijker hoe we ieder onze eigen weg waren gegaan.

 

Mijn man bleek al een tijdje een verhouding te hebben met iemand anders En ik had het niet gemerkt. Wat een verdriet.

We hebben hulp gezocht en dankzij de begeleiding hebben we samen op onze relatie kunnen terug kijken. Durfden we weer de begin periode te zien en te voelen hoe gelukkig we waren samen en hoe blij we waren toen de kinderen kwamen.

 

We hebben ook het patroon durven zien en samen onderzocht dat onbewust en onbedoeld is ontstaan in de jaren daarna. Ik stortte me met liefde maar ook volledig op ons gezin en mij man verbleef veel vaker 'buiten', ging meer werken en maakte carrière.

 

Onze gesprekken gingen steeds vaker over regelzaken, werden rationeler. We keken elkaar minder in de poppetjes van onze ogen en dreven langzaam van elkaar af. We hebben ons verdriet hierover kunnen (leren) delen en op een respectvolle manier afscheid kunnen nemen van elkaar als partners.

 

Als ouders blijven we elkaar waarderen en gelukkig lukt het ons steeds beter samen te werken. Zonder hulp was dit niet gelukt.

Ik kreeg mijn leven terug op de rails dankzij hypnotherapie.

Na enkele moeilijke jaren met een zware vechtscheiding, een tweede misgelopen relatie waarna het niet meer leek te lukken, moeilijkheden op het werk met een crash tot gevolg, overlijden van dierbaren ... wou ik mijn leven weer op de rails krijgen. Ik wou weer leven.

 

Toen mijn vriendin langsging bij een hypnotherapeut, zei ze dat ik dat ook eens moest proberen. Omdat ze elke keer met een gelukzalige innerlijke rust terugkeerde, dacht ik: ja, dat wil ik ook!

 

Beter met stress omgaan, me kunnen ontspannen en tot rust komen. Dat waren de drijfveren om een hypnotherapeut te contacteren. Ook met de onzekerheid die me vooral op het werk parten speelde, wilde ik komaf maken. Tot mijn verbazing ontmoette ik een heel vlotte, vriendelijke dame waarbij ik me onmiddellijk op mijn gemak voelde.

Sinds ik hypnotherapie volg, ben ik een pak rustiger en kan ik alles veel beter relativeren. Ik had het op mijn werk erg moeilijk met twee collega's, maar ga er nu veel beter mee om en laat me minder snel van de kaart brengen. Ik sta steviger in mijn schoenen.

 

De hypnotherapeute heeft me geleerd meer en beter voor mezelf op te komen.

Hoi allemaal,
Tja ik ben ook gescheiden sinds februari dit jaar.
Na aantal jaren langs elkaar geleefd te hebben, door omstandigheden die te lastig zijn om zo even uit te leggen.

We hebben 1 zoon van 8 jaar die moest huilen toen we het vertelde de avond voor sinterklaas.
Wat natuurlijk heel veel pijn deed voor alle drie.

De maanden gingen voorbij samen in een huis.
Op 18 maart kreeg ik bericht dat we een huisje toegewezen kregen.
Ik was nog nooit zo blij geweest.
De weken van klussen zijn aangebroken en ga te keer als een gek.
Alles lijkt goed te gaan en eindelijk zou ik rust krijgen!
Nou we zitten nu in juli en mijn leven is ondraaglijk!
Weet niet meer wat goed en slecht is, ben bang als mijn kindje terug komt van papa, met de gedachte hoe zal hij zijn, zal hij goed slapen, want dat doet hij niet.
Krijg gewoon afentoe flinke paniekaanvallen en zou dan willen dat ik er niet meer was, dat ik de pijn van het unknown niet meer hoef te voelen.
Waar we wonen voelt als een zwart gat. Is absoluut niet Mn thuis.
Ik kan me alleen nog concentreren op op stap gaan , verliefd zijn, en verder doet alles pijn!
Thuis zijn met mijn zoontje is ook heel moeilijk.
Ik heb een vriendje maar voel me zo ontzettend eenzaam en vraag me vaak af kan ik dit wel?
Zou het liefst weer een gezinnetje hebben.
De zon schijnt maar voel me zo klote.
Groet suzan

Ruim twee jaar geleden,besloten uit elkaar te gaan omdat ik niet meer tegen de depressie van mijn man kon opboksen.20 jaar samen en 16 jaar getrouwd
Het heeft er toe geleid,dat ik troost zocht ik de drank.We hebben een dochter van 18 en is nadat ik mijn eigen huisje kreeg bij hem blijven wonen.
Geen problemen qua scheiding of zo.

Kreeg december vorig jaar een enorme terug val,miste hem en had enorm veel verdriet.Dat resulteerde,dat ik niet meer kon eten en in het ziekenhuis terecht kwam.

Hij had in de periode een soort van "rebound" en heeft het uitgemaakt omdat hij nog gevoel voor me had.

We hadden een keer afgesproken voor een pak koffie en toen ging het weer mis.Het vlammetje wakkerde weer aan en gingen verder.Wel met zijn ups en downs
Sinds we weer terug zijn van vakantie is het weer mis met zijn depressie,mij negeren,alle slechte dingen waren erweer.We woonden nog wel apart
Kon er niet meer tegen een klein flesje wijn
gehaald om weer iets te verdoven.
Na weer de zoveelste rare app,heb ik het uitmaakt.We hebben elkaar geblokkeerd en nu me steeds rotter.
Echt weer de liefdesverdriet.Het slaat me weer op de maag en kan weer niet eten

Hoi allemaal,
Tja ik ben ook gescheiden sinds februari dit jaar.
Na aantal jaren langs elkaar geleefd te hebben, door omstandigheden die te lastig zijn om zo even uit te leggen.

We hebben 1 zoon van 8 jaar die moest huilen toen we het vertelde de avond voor sinterklaas.
Wat natuurlijk heel veel pijn deed voor alle drie.

De maanden gingen voorbij samen in een huis.
Op 18 maart kreeg ik bericht dat we een huisje toegewezen kregen.
Ik was nog nooit zo blij geweest.
De weken van klussen zijn aangebroken en ga te keer als een gek.
Alles lijkt goed te gaan en eindelijk zou ik rust krijgen!
Nou we zitten nu in juli en mijn leven is ondraaglijk!
Weet niet meer wat goed en slecht is, ben bang als mijn kindje terug komt van papa, met de gedachte hoe zal hij zijn, zal hij goed slapen, want dat doet hij niet.
Krijg gewoon afentoe flinke paniekaanvallen en zou dan willen dat ik er niet meer was, dat ik de pijn van het unknown niet meer hoef te voelen.
Waar we wonen voelt als een zwart gat. Is absoluut niet Mn thuis.
Ik kan me alleen nog concentreren op op stap gaan , verliefd zijn, en verder doet alles pijn!
Thuis zijn met mijn zoontje is ook heel moeilijk.
Ik heb een vriendje maar voel me zo ontzettend eenzaam en vraag me vaak af kan ik dit wel?
Zou het liefst weer een gezinnetje hebben.
De zon schijnt maar voel me zo klote.
Groet suzan

Na 17 jaar huwelijk waarvan we 10 jaar lang naar het ziekenhuis gingen in het kader van onze ongewenste kinderloosheid, bleken onze behoeften aan een andere manier van je toekomst in gaan vullen, te verschillend. Geen kinderen, niet langer samen, het gaf ook vrijheid. De vrijheid om te ontdekken wat je gaat doen als je grootste droom niet in vervulling gaat.

 

Natuurlijk ging de scheiding gepaard met verdriet, maar ook met de erkenning naar elkaar toe dat anders beter kon worden. En dat bleek. Nu op afstand, maar op goede voet en respectvoller naar elkaar dan toen we nog samen waren.

fijn om de ruimte te vinden om eens van je af te schrijven. Ik gun iedereen een respectvolle afloop.

'Gelukkig gescheiden' dan toch utopie?

Ik ben 4 jaar gescheiden met Erik. Tot nu toe, mogen we beiden trots zijn! We houden goede contacten, hebben nog wekelijks een bijeenkomst om de opvoeding van onze kinderen op elkaar af te stemmen, en kunnen ons beiden vinden in de nieuwe relatie van de ander.

 

De kinderen lijken niet te lijden onder de scheiding. Ze zeggen zelfs dat ze zien dat mama en papa gelukkiger zijn nu.

Toch stonden Erik en ik vorige week voor een moeilijke beslissing. Onze zoon heeft ADHD. Eriks huisarts stelde voor om hem rilatine te geven. Erik ging meteen akkoord met de visie van de dokter, ik niet.

 

Ik vind Bram te jong om al medicatie te moeten nemen. Het lijkt erop dat zowel Erik als ik ieder bij onze gedachten gaan blijven. Tot nu toe hebben we er rustig over kunnen praten en begrijpen elkaars visie, maar blijven toch strikt bij onze eigen mening.

 

De laatste weken merk ik dat Erik het onderwerp vermijdt. Ik wil hier geen ruzie over, maar moet ik dan toegeven omdat ik geen ruzie wil? Ik hoop zo ons 'gelukkig gescheiden' te kunnen verderzetten...