Wat nu?

Nou hier ben ik dan...steeds zekerder worden van wat ik voel maar altijd achteraf. Ik weet nog toen ik 10 was en heel hard moest huilen op m'n opa's begravenis maar ook zeker wist dat wat ik voelde van m'n nichtje af kwam maar niet van mij. Over de jaren heen mensen op afstand gehouden om een onderbuik gevoel die niet oke voelde en me mee laten slepen door ander waar ik achteraf ook snapte waarom. In een relatie gezeten en geleerd dat ik veel van de energie om me heen spiegel, als het rustig is ben ik dat ook als het energiek is doe ik gezellig mee. Nu in een nieuwe relatie hij 2 kinderen, een dochter met een lichte vorma van autisme en een hyper vrolijk maar gevoelig zoontje die vanalles te vertellen heeft. Als hij in paniek raakt en huilt doe ik dat ook. Als zijn hartelijk lacht om iets wat ze kijkt lacht ik mee. Hoe snap ik wat ik van wie voel en hoe verbeter ik dit