Vind niet veel dingen meer leuk en wil niet meer alleen leven

Hoi, het klinkt misschien raar, maar ik ben niet depressief en ben het leven toch zat. Het is m.i. een realistische keuze. Geen geluk in de liefde kunnen vinden, medische zaken die ook op het gebied van liefde en seksualiteit niet 'handig' zijn. Hooggevoelig en al 25 jaar verslaafd aan medicatie. Het afkicken hiervan (heb het ooit eerder gedaan), kan jaren duren en is niet makkelijk en kan zelfs een hel zijn. Zo kan ik nog wel even doorgaan, ben een man en val op twinks (jonge slanke jongens tot 27, die mijn zoon zouden kunnen zijn, bij wijze van spreken). Geen vrienden hebben en eigenlijk ook geen behoefte aan vriendschappen, tenzij er meer uit voort kan vloeien, maar jonge gays zitten daar niet op te wachten. Verder kani k nog wel blij worden van muziek. Welke doet er niet toe, verschillende, want ik wil niet herkend worden hier. Echt depressief ben ik niet, maar ik denk regelmatig aan een overdosis van diverse dingen (die ik niet ga noemen, ga mensen niet op een idee brengen) Ik weet zeker dat ik dit niet overleef en er niets van voel. Ben medisch geschoold, dus weet precies wat ik wel en niet kan doen. Tja, ik heb weleens hulp gezocht, maar dan krijg ik het etiket 'depressief' of 'geen zelfvertrouwen'. Afbouwen van de medicijnen wordt dan een doel, volgens hen, maar die lijdensweg ga ik niet nog een keer doen en wat daarna? Dan blijven bepaalde dingen nog hetzelfde. Veel is te wijten aan een geboorteafwijking, waarbij mijn IQ intact bleef (was zelfs hoger dan gemiddeld). Sociaal was ik onhandig en vrij stil. Verder was ik vrij klein voor mijn leeftijd en niet zo goed in sport. Veel dingen zijn verbeterd, maar het sociale aspect is weinig aan te doen. Heb tussen mijn 25e en 35e assertiviteitscursussen gedaan, een communicatiecursus (van zeer makkelijk tot zeer moeilijk). Had een periode (nog zonder medicijnen) met veel seksdates, maar vrijwel niemand wilde nog een keer afspreken, alleen oudere mensen. Ik wil juist het tegenovergestelde. Sommige therapeuten zouden denken "oh, hier kunnen we nog wel wat mee", maar vind niet veel dingen meer leuk en wil niet meer alleen leven. Een partner zoeken? Ben ik al jaren mee bezig, maar eigen leeftijd wil ik niet, ik kan daar niet mee opschieten ook, ben ik te gevoelig voor. Eigenlijk vind ik mijn leven mislukt, zonder nu iedere dag depressief door het leven te gaan. Wel wil ik mij een ouder wordend leven besparen, zonder alle dingen die ik zou willen. Ik ga mezelf niet onnodig kwellen en stap er net na mijn 52 uit. Nog enkele maanden. Doei..