Depressie - forum lotgenoten
Lotgenoten depressie
Ben je depressief? Heb je depressieve gevoelens?
Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.
- Je kunt hier je hart luchten.
- Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
- Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.
Meer ondersteuning nodig?
Zoek een therapeut voor hulp bij depressieve gevoelens >>
Ontdek hier de verhalen van andere mensen met depressieve gevoelens of depressieve partners en deel jouw eigen verhaal.
Inhoud
1. Overzicht met alle verhalen 2. Bekijk alle verhalen - uitgebreid 3. Voeg zelf een verhaal toeOverzicht verhalen
Alle verhalen
(Postnatale) depressie (Verhaal 207)
Beste mensen,
Ik zoek lotgenoten om mee in contact te komen, die uit een (postnatale) depressie zijn gekomen en /of op weg zijn om er uit te komen. Ik ervaar heel veel onbegrip uit mijn omgeving en dat voelt heel erg eenzaam. Ik ben een dame van 37 jaar.
Ik zoek lotgenoten om mee in contact te komen, die uit een (postnatale) depressie zijn gekomen en /of op weg zijn om er uit te komen. Ik ervaar heel veel onbegrip uit mijn omgeving en dat voelt heel erg eenzaam. Ik ben een dame van 37 jaar.
S.
13-10-2023
laatste reactie: 18-04-2024
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
ik:(
gul
05-11-2023
Reactie:
Hoi, hoe kan ik met jou in contact komen?
B
18-04-2024
Reactie:
Hoi, hoe kan ik met jou in contact komen?
B
18-04-2024
Reactie:
Hoi, hoe kan ik met jou in contact komen?
B
18-04-2024
Een ander proberen te steunen, terwijl jezelf kapot gaat (Verhaal 193)
Wie herkent dit?
Een ander proberen te steunen, terwijl jezelf kapot gaat?
Een ander proberen te steunen, terwijl jezelf kapot gaat?
Flipper
29-05-2023
laatste reactie: 17-04-2024
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo dat heb ik mijn leven lang gedaan waar ik dus nu in een depressie zit en wat voor een.ik kan je maar één ding zeggen, denk eert aan je zelf .wie is er voor jou als je iemand nodig heb?.ze zeggen wel eens in tijden van noot zijn al je vrienden dood. Denk eens aan je zelf, als de emmer leeg is kan je niks meer geven. En ga je er zelf aan onderdoor mvg anoniem
Anoniem
13-07-2023
Reactie:
Hoi ik herken het gevoe al te goed. Kom uit een gezin waarin erg veel ruzie was. Een eigen me ing mocht ik niet hebben. Dit ging heel ver tot emotionele chantage en emotionele manipulatie. Beetje narcisme. Ik had een zware rugtas met alle pijn, verdriet en onveiligheid. Bij mij heeft dit geresulteerd in overlevingsgedrag. Of tewel...voor iedereen klaar staan en mezelf maar wegcijferen ten kostte van de ander. Pleasegedrag. Zonder grenzen. Mijn rugzak is figuurlijk gescheurd en alle ellende kwam eruit. Nu al 3 maanden zonder hulp (14weken wachttijd intake) ineen depressie en 6 mei pas een intake bij de psychiater. En dan nog wachten op de uiteindelijke therapie! Ben zo boos....heb nu angst om alleen thuis te zijn .
Moet wel zeggen dat het allerergste downe gevoel. Minder is geworden en dat ik ook wat betere dagen heb. Ik gebruik Seroxat en Diazepam. Trek je grenzen! Veel liefs Jolanda
Moet wel zeggen dat het allerergste downe gevoel. Minder is geworden en dat ik ook wat betere dagen heb. Ik gebruik Seroxat en Diazepam. Trek je grenzen! Veel liefs Jolanda
Jolanda
17-03-2024
Reactie:
Ik herken dit. Heb iemand leren kennen waarbij ik niet of moeilijk “nee” kan zeggen. Heb het gevoel dat ik veel te goed ben. Ook financieel, want ik heb haar heel veel gegeven (durf het bedrag niet eens meer te noemen). Ze heeft niet veel, maar toch. Hoe kan ik dit afremmen? Hoe kan ik grenzen trekken? Heel moeilijk.
Henk
16-04-2024
Reactie:
Henk, doe jezelf een plezier en praat met iemand hierover. Bv via de luisterlijn ofzo.
Ik heb er goeie ervaringen mee.
Jolanda: Goed dat je hulp zocht.
Ik hoop dat je gelukkiger wordt.
Anoniem: Bedankt voor je lieve woorden.
En nee, ik werk hier niet.
Elke dag is een gevecht.
Zoek het lichtpuntje zie ik steeds op tv.
Misschien wel is dat wel een goeie tip!
Het leven is een lange rij veranderingen.
Positief denken en hou van jezelf.
Flipper 🐬
Ik heb er goeie ervaringen mee.
Jolanda: Goed dat je hulp zocht.
Ik hoop dat je gelukkiger wordt.
Anoniem: Bedankt voor je lieve woorden.
En nee, ik werk hier niet.
Elke dag is een gevecht.
Zoek het lichtpuntje zie ik steeds op tv.
Misschien wel is dat wel een goeie tip!
Het leven is een lange rij veranderingen.
Positief denken en hou van jezelf.
Flipper 🐬
Flipper
16-04-2024
Reactie:
Dank je Flipper. Doe ik ook, ook de Luisterlijn al aantal malen en dat was goed. Maar ook met m’n zus en een goede collega. Ik kom er uit, ben al uit zoveel dingen gekomen. Jij ook sterkte met alles wat je doet en bezig houdt hoor, mocht je het willen, hier altijd een luisterend oor.
Henk
17-04-2024
… (Verhaal 220)
Yeah because every time you tryna open up to someone (you feel like) they don’t understand and thats frustrating because you feel like nobody can understand you and that youre different and you just want to be “normal”.
You feel like shit because even if you are in company everybody is watching you.
What you’re doing wrong.
At least let me say it’s exhausting.
You feel lonely even in company.
Gets frustrated, but like really frustrated.
So you feel like an emotional break down.
All you want is to be happy.
Maybe as before.
But somewhere you feel like this is never gonna end, I’m never getting any better.
So you cry.
Are too tired to become angry.
But too cry also.
You feel like shit.
Nobody’s going to help you.
You feel like doing everything on your own, because they cant they can only give you advize but even that doesn’t work.
Ear in other out.
And then youre like going under.
And keep distance.
And being alone all the time in your house.
Anxietys.
All you want to do is scream.
You don’t want anyone to know how you really feel because you know Its shit and you want to protect them for unfortunately the truth.
Because what you ever did go went through what ever it feels like.
You don’t want anyone else to feel.
Because of knowing it kills you all the time.
And thats so fucking lonely.
You get depressed as hell.
And want to turn back time, to start all over, be a child, have no worries.
But you know you cant.
So its freaking you out the reality it hits hard.
All you wanted is to be happy, but you don’t know how.
Then your crazyniss takes over.
You are so fucking tired.
Tired of always giving people anything they want.
But setting yourself 2nd.
You need to be strong.
I know it’s hard.
No one ever said life would be easy.
Its a ride.
A survival of the fittest.
Ride or die.
I didnt went through the things you went trough.
But I know this feeling.
You want to escape.
But you know that money, love, war, empowerment and everything sucks.
So whats going to make you happy.
Its yourself.
I know you don’t feel like this I can definitely relate.
Suicide is going to hell.
So you just have to sit and think.
Overthinking kills your mind.
Youre becoming more introvert.
Your heart and head are struggling with each other.
Somewhere in your heart deep down its good.
But you went through so many things that you cant think straight.
You start forcing yourself.
And always set yourself on 2nd place so when you are trying to set your self on 1, you don’t even know who you are.
Your identity.
You always did everything for people or was busy school work what ever it doesn’t count its about you don’t feel who you are anymore.
Its about you.
Its good what you do place yourself on First.
You deserve this.
Fuck others, they only damaged you.
Focus on yourself and try to heal.
Its all about mental health.
Because you are Born alone you die alone.
Put yourself First, fuck the rest and let god do the rest
You feel like shit because even if you are in company everybody is watching you.
What you’re doing wrong.
At least let me say it’s exhausting.
You feel lonely even in company.
Gets frustrated, but like really frustrated.
So you feel like an emotional break down.
All you want is to be happy.
Maybe as before.
But somewhere you feel like this is never gonna end, I’m never getting any better.
So you cry.
Are too tired to become angry.
But too cry also.
You feel like shit.
Nobody’s going to help you.
You feel like doing everything on your own, because they cant they can only give you advize but even that doesn’t work.
Ear in other out.
And then youre like going under.
And keep distance.
And being alone all the time in your house.
Anxietys.
All you want to do is scream.
You don’t want anyone to know how you really feel because you know Its shit and you want to protect them for unfortunately the truth.
Because what you ever did go went through what ever it feels like.
You don’t want anyone else to feel.
Because of knowing it kills you all the time.
And thats so fucking lonely.
You get depressed as hell.
And want to turn back time, to start all over, be a child, have no worries.
But you know you cant.
So its freaking you out the reality it hits hard.
All you wanted is to be happy, but you don’t know how.
Then your crazyniss takes over.
You are so fucking tired.
Tired of always giving people anything they want.
But setting yourself 2nd.
You need to be strong.
I know it’s hard.
No one ever said life would be easy.
Its a ride.
A survival of the fittest.
Ride or die.
I didnt went through the things you went trough.
But I know this feeling.
You want to escape.
But you know that money, love, war, empowerment and everything sucks.
So whats going to make you happy.
Its yourself.
I know you don’t feel like this I can definitely relate.
Suicide is going to hell.
So you just have to sit and think.
Overthinking kills your mind.
Youre becoming more introvert.
Your heart and head are struggling with each other.
Somewhere in your heart deep down its good.
But you went through so many things that you cant think straight.
You start forcing yourself.
And always set yourself on 2nd place so when you are trying to set your self on 1, you don’t even know who you are.
Your identity.
You always did everything for people or was busy school work what ever it doesn’t count its about you don’t feel who you are anymore.
Its about you.
Its good what you do place yourself on First.
You deserve this.
Fuck others, they only damaged you.
Focus on yourself and try to heal.
Its all about mental health.
Because you are Born alone you die alone.
Put yourself First, fuck the rest and let god do the rest
Jill
10-04-2024
laatste reactie: 16-04-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
"You are not alone. All you need is love or friendship. At least love yourself. But also remember to respect other people. We live and then we die. What do we do in between?"
Flipper
16-04-2024
Trauma s lijden tot depressie (Verhaal 219)
Jeugdtraumas hebben ons leven kapot gemaakt drugs en pillen om te verdoven therapie en nachtmerries, angsten pijn verdriet eenzaanheid, waarom leven als op is, voor mijn moeder.. Hoop eens dag komt lef heb einde te maken aan hel waarin ik leef
Vlinder
21-03-2024
laatste reactie: 16-04-2024
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Vreselijk voor je Vlinder.
Weet eigenlijk niet wat te zeggen.
Is er dan helemaal niets wat jou hier uit kan trekken?
Je verslaving aan drugs, een afkick kliniek?
Je broer, zo triest, wat een verdriet...doe het voor hem. Voor je moeder...
Veel kracht met alles.
Weet eigenlijk niet wat te zeggen.
Is er dan helemaal niets wat jou hier uit kan trekken?
Je verslaving aan drugs, een afkick kliniek?
Je broer, zo triest, wat een verdriet...doe het voor hem. Voor je moeder...
Veel kracht met alles.
Marjan
21-03-2024
Reactie:
Lieve Vlinder,
Ik leeft met je mee.
Ik ervaar een vergelijkebare situatie, depressie, eenzaamheid door jeugdtraumas. Geen drugs in mijn leven wel zeer grote intentie om niet veel langer zo door te gaan.
Hopelijk creeer ik een character die eindelijk kan zeggen
God cant fire me i quit.
Is het misschien wat om je aan te melden bij
oursoulisconnected@hotmail.com
Contact persoon mirjam.
Ik ben daar lid van, gewoon om te praten, even een luisterend oor of gewoon niet alleen zijn.
Sterkte en misschien spreek ik je daar wel.
Groetjes
Almeerder
Ik leeft met je mee.
Ik ervaar een vergelijkebare situatie, depressie, eenzaamheid door jeugdtraumas. Geen drugs in mijn leven wel zeer grote intentie om niet veel langer zo door te gaan.
Hopelijk creeer ik een character die eindelijk kan zeggen
God cant fire me i quit.
Is het misschien wat om je aan te melden bij
oursoulisconnected@hotmail.com
Contact persoon mirjam.
Ik ben daar lid van, gewoon om te praten, even een luisterend oor of gewoon niet alleen zijn.
Sterkte en misschien spreek ik je daar wel.
Groetjes
Almeerder
Almeerder
12-04-2024
Reactie:
Geef nooit op vlinder.
Flipper
16-04-2024
Wie is er hersteld van een depressie? (Verhaal 152)
Wie is er hersteld van depressie? Op zoek naar positieve verhalen.
Zijn er misschien ook mensen die echt hersteld zijn van een angststoornis of depressie? En hoe heb je dat gedaan?
Zou graag eens meer willen lezen hierover , dat geeft hoop......
Zijn er misschien ook mensen die echt hersteld zijn van een angststoornis of depressie? En hoe heb je dat gedaan?
Zou graag eens meer willen lezen hierover , dat geeft hoop......
Ik1985
06-06-2022
laatste reactie: 08-04-2024
6Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik ben best goed hersteld van een angststoornis. Ik had 10 doelen in stapjes en het uiteindelijke doel was alleen snachts thuis kunnen slapen. Ik ben tot aan doel 9 gekomen. Niet het eind punt, maar zoooveel verder dan eerst!
A.
10-11-2022
Reactie:
Ik herstelde ook. Ik zal eerlijk zijn: het goede nieuws is dat het vanzelf beter wordt. Minder is dat het wel even kan duren. Let niet te veel op jezelf. Je leert ook steeds beter hoe je er mee om kan gaan. Kijk om je heen. Zo veel mensen. Je bent echt niet alleen met dit. Laat op z'n minst jezelf nooit in de steek. Er komt een dag dat je weer kan lachen. Knuffel voor jou!
Zen
10-02-2024
Reactie:
O zeker wel. Bij mij nog onverwacht ook, je groeit eruit ijkt wel.
Althans zo heb ik dat ervaren. Verder neem ik hoge dosis CBD pasta (geen idee of dat werkt hoor, kan toeval zijn), verder als het lukte bleef ik maar bewegen en eten (wat erg lastig was toen ik echt depri was). En ja, het voelde soms als een soort van overleven maar de struggle en het "wachten" zeker waard!.
Althans zo heb ik dat ervaren. Verder neem ik hoge dosis CBD pasta (geen idee of dat werkt hoor, kan toeval zijn), verder als het lukte bleef ik maar bewegen en eten (wat erg lastig was toen ik echt depri was). En ja, het voelde soms als een soort van overleven maar de struggle en het "wachten" zeker waard!.
Anoniem
04-04-2024
Reactie:
Jullie zeggen, het kan best even duren, maar wat is even?
Zit er al een jaar in.
Zit er al een jaar in.
Marjan
04-04-2024
Reactie:
Ikzelf toch ook zeker wel een jaar. Denk dat ik bijna wel 2 jaar nodig had voordat het echt weg was. Het trekt wel wat eerder weg, ik ervaarde af en toe al weer wat plezier en zo,
mik
04-04-2024
Reactie:
Herstellen heeft vooral te maken met de hormoon-huishouding. Goed je lichaam blijven ondersteunen is een pré met voeding en drinken dat je lekker vindt.
Anoniem
08-04-2024
Wil je ook je hart luchten?
Jarenlang depressief broer ook nu. Dood (Verhaal 215)
Ben al jarenlang drugsverslaafd. En. Depresief, en heb euthenasie aangevraagd, mijn broer was ook drugsverslaafd em depressief, hij kwam mij vaak bezoeken en op peppen. Nu is hij plotseling overleden aan overdosis coke. Mijn moeder heeft veel. Verdriet van ik ook. Heb mijn euthenasieverzoek ingetrokken ommdat mijn moeder niet aan wil doen
Ondettussen wil ik nog steeds graag dood en depressie erger geworden. Voel me gevangen in het. Leven verlang naar dood. En nnaar mijn overleden broer. Depressie is hel
Ondettussen wil ik nog steeds graag dood en depressie erger geworden. Voel me gevangen in het. Leven verlang naar dood. En nnaar mijn overleden broer. Depressie is hel
Vlinder
19-02-2024
laatste reactie: 21-03-2024
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat goed dat jij je euthenasie verzoek introk voor je moeder. Maar wat als zij er niet meer is? Denk je wel aan jezelf? Er zijn ook andere mensen die jij zou kunnen helpen. Misschien kun je ervaringsdeskundige worden? Of iets anders. Zorg eerst goed voor jezelf. Zoek een manier om je leven te verbeteren. Met hulp misschien? Wil je echt dood? Of wil je een ander leven?
Blauwe vlinder
19-02-2024
Reactie:
Ben verslaafd en depressief lichaam is moe, geest is in de war. Ben 54geworden en moe van vechten. Zeket nu. Mijn broer die mijn licht in. Duisternis was overleden is aan. Coke. Zou niet weten hoe leven nog beter wordt leef voor katjes en moeder zelf liefste hemelen
Ben zo moe
Ben zo moe
Vlinder
20-02-2024
Reactie:
Ik snap je gevoel, ik voel hetzelfde. Ik leef nog voor mijn ouders en broertje. Hou je sterk
Roy
18-03-2024
Reactie:
Zou graag contact komen met roy
Vlinder
21-03-2024
Zo moe (Verhaal 216)
Hallo allemaal ik ben al wat ouder 55 en altijd veel angst gehad ook depressies en Prozac geslikt nu is mijn moeder overleden de kat is overleden kon niet meer werken zo moe moe en me lichaam heeft zulke vreselijke gevoelens
Ik wandel veel dat is heel fijn ik slik geen medicijnen behalve af en toe een oxazepam
Ik ben nu 3maanden thuis en dat is nooit gebeurd ik voel me zo rot er zijn maar weinig mensen die je verhaal willen horen zeker vandaag de dag maar ik voel me zo verdrietig lijkt wel of er geen eind aan komt en ik mis ook mensen om me heen maar ik laat me niet kisten ik moet eruit komen want dit is geen leven ik wens iedereen sterkte En hou vol
Ik wandel veel dat is heel fijn ik slik geen medicijnen behalve af en toe een oxazepam
Ik ben nu 3maanden thuis en dat is nooit gebeurd ik voel me zo rot er zijn maar weinig mensen die je verhaal willen horen zeker vandaag de dag maar ik voel me zo verdrietig lijkt wel of er geen eind aan komt en ik mis ook mensen om me heen maar ik laat me niet kisten ik moet eruit komen want dit is geen leven ik wens iedereen sterkte En hou vol
Sterre
22-02-2024
laatste reactie: 18-03-2024
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Halo wat erg ben vlinder 54jaar waarvan broer is overleden aan overdosis coke. Heb ptts en was ook gestopt prozac. Nu weer zoveel verdriet heb ben weer begonnen. Wat erg jou moeder en je kat overleden zijn wat een verdriet. Heb zelf veel steun gehad van rouwchat kan je annoniem savonds je verdriet delen en steun vinden. Gaf mij troost, en hulp van humanitas rouwverwerking thuis. Logisch dat je zo moe bent, zoveel veedriet.. Neem je rust en weet dat je niet alleen hoeft te doen. Dikke knuffel vlinder💕🌹❤️
Anoniem
23-02-2024
Reactie:
Ik heb je verhaal gelezen en snap dat je je zo voelt. Ik heb zelf een depressie en een overlijdens is gelukkig niet de reden. Ik wens je veel sterkte
Roy Broeders
18-03-2024
Citalopram (Verhaal 218)
Hebben mensen hier ervaringen met antidepressiva? Ik gebruik nu 20mg Citalopram. Last gehad van bijwerkingen maar dat viel me nog mee. Nu heb ik sinds 4 dagen last van spiertrekkingen en sinds gisteren viel me op dat mijn pupillen verwijd zijn. Herkent iemand dit? Van de huisarts moet ik het in de gaten houden.
Sam
02-03-2024
laatste reactie: 02-03-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb ook gebruikt slapenloosheid van en onrustig ben na week mee gestopt
Suzi
02-03-2024
Ze was echt niet lief meer (Verhaal 88)
Hallo,
Ik heb een vriendin (niet in de zin van vriendin als zijnde relatie / sex oid, maar gewoon een vrouw waar ik al jaaren bevriend mee ben) die aan depressies lijdt. Maar ook angststoornissen en borderline.
Ze heeft net anderhalf jaar therapie gehad, 3x per week een hele dag, en is daar nu klaar mee. Echter de laatste maanden was ze zo negatief, over alles, iedereen, de wereld, mensen om haar heen. Alles was negatief of irritant. Nu had ik met haar een goede relatie , we belden vaak en deden wel eens leuke dingen.
Maar die negatieve energie werd me de laatste maanden zo veel, dat ik geen sprankeltje positiviteit in haar zag en er zelf ook steeds minder zin in had om haar te spreken.
Er werden ook negatieve dingen gezegd over andere mensen in mijn omgeving, ook over mijn partner bv of andere gezamenlijke vrienden.
Kortom ze was echt niet lief meer.
Ik heb nadat ik al voelde dat het niet goed ging met onze vriendschap, in een keer alles verteld hoe ik me voelde en dat ik dat niet meer wilde. Ik trok t niet meer om met haar te communiceren en te praten. Was uitgeput na een gesprek.
Sindsdien is t soort van over die vriendschap.
Het excuus is dat omdat zij psychisch niet lekker zit, en in een donkere wolk leeft, niks positiefs kan zien en ook geen liefde of sympathie kan uiten. Dus ze zegt dat ze er niks aan kan doen dat ze niet lief meer is.
Maar mijn vraag is dan ook eigenlijk. Hoelang moet ik t volhouden om deze persoon te spreken/zien als t mij helemaal uitput.
Moet ik dan wachten tot er weer ergens een zonnetje doorbreekt? Of moet ik accepteren dat ik alleen maar negativiteit over me heen krijg? Nadat ik mijn gevoelens heb verteld is t allemaal mijn schuld nu volgens haar. Want zij kan er niks aan doen. Alles wordt op t conto van de psychische toestand geschoven.
En alles wat ik zeg, alles, wordt negatief opgevat. Als zijnde een aanval. Maar zo bedoel ik t helemaal niet. Maar toch wordt alles negatief uitgelegd of gelezen.
Hoe moet dit nu verder. Moet ik die persoon dan alsnog maar, ondanks haar "bitch" of "heks" gedrag zoals ze dat zelf ook weet dat ze zo is, toch blijven steunen in haar strijd tegen de depressie, of is t goed dat ik even voor mezelf kies en haar laat gaan. Ik trok t echt niet meer.
Wat is wijsheid. Is er ergens nog een goede tip om haar te benaderen zonder dat t aanvallend is. Of hoe leg ik uit dat ik t goed bedoel maar dat t me teveel werd. Is t echt allemaal mijn schuld dat de vriendschap over is.
Ik heb een vriendin (niet in de zin van vriendin als zijnde relatie / sex oid, maar gewoon een vrouw waar ik al jaaren bevriend mee ben) die aan depressies lijdt. Maar ook angststoornissen en borderline.
Ze heeft net anderhalf jaar therapie gehad, 3x per week een hele dag, en is daar nu klaar mee. Echter de laatste maanden was ze zo negatief, over alles, iedereen, de wereld, mensen om haar heen. Alles was negatief of irritant. Nu had ik met haar een goede relatie , we belden vaak en deden wel eens leuke dingen.
Maar die negatieve energie werd me de laatste maanden zo veel, dat ik geen sprankeltje positiviteit in haar zag en er zelf ook steeds minder zin in had om haar te spreken.
Er werden ook negatieve dingen gezegd over andere mensen in mijn omgeving, ook over mijn partner bv of andere gezamenlijke vrienden.
Kortom ze was echt niet lief meer.
Ik heb nadat ik al voelde dat het niet goed ging met onze vriendschap, in een keer alles verteld hoe ik me voelde en dat ik dat niet meer wilde. Ik trok t niet meer om met haar te communiceren en te praten. Was uitgeput na een gesprek.
Sindsdien is t soort van over die vriendschap.
Het excuus is dat omdat zij psychisch niet lekker zit, en in een donkere wolk leeft, niks positiefs kan zien en ook geen liefde of sympathie kan uiten. Dus ze zegt dat ze er niks aan kan doen dat ze niet lief meer is.
Maar mijn vraag is dan ook eigenlijk. Hoelang moet ik t volhouden om deze persoon te spreken/zien als t mij helemaal uitput.
Moet ik dan wachten tot er weer ergens een zonnetje doorbreekt? Of moet ik accepteren dat ik alleen maar negativiteit over me heen krijg? Nadat ik mijn gevoelens heb verteld is t allemaal mijn schuld nu volgens haar. Want zij kan er niks aan doen. Alles wordt op t conto van de psychische toestand geschoven.
En alles wat ik zeg, alles, wordt negatief opgevat. Als zijnde een aanval. Maar zo bedoel ik t helemaal niet. Maar toch wordt alles negatief uitgelegd of gelezen.
Hoe moet dit nu verder. Moet ik die persoon dan alsnog maar, ondanks haar "bitch" of "heks" gedrag zoals ze dat zelf ook weet dat ze zo is, toch blijven steunen in haar strijd tegen de depressie, of is t goed dat ik even voor mezelf kies en haar laat gaan. Ik trok t echt niet meer.
Wat is wijsheid. Is er ergens nog een goede tip om haar te benaderen zonder dat t aanvallend is. Of hoe leg ik uit dat ik t goed bedoel maar dat t me teveel werd. Is t echt allemaal mijn schuld dat de vriendschap over is.
Hans
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 29-02-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Voor jezelf kiezen!
Anoniem
29-02-2024
Machteloosheid (Verhaal 217)
Sinds september ben ik te weten gekomen dat mijn zoon een agressieve vorm van kanker heeft…..het meest verschrikkelijke nieuws ooit!
Sindsdien huil ik elke dag….heb een enorme angst om hem te verliezen….ook heb ik enorme schuldgevoelens.Ik zou zo graag willen wisselen maar dat is helaas onmogelijk.Als ik dingen voor hem kan doen,voel ik me nuttig en kan ik mijn , triest zijn,beter verstoppen.Éénmaal terug thuis,krijg ik de weerbots…geen zin in niks…in zetel hangen….me schamen omdat ik me zo voel ,terwijl hij de zieke is.Hij gaat zelfs werken ,zelfs meer dan zou moeten..Ik ben daarentegen ,alles bij elkaar,2 maanden niet gaan werken….Ik werk in de zorg en wou vermijden dat ik tijdens het verzorgen,in een huilbui zou schieten.Ook was ik jaloers op collega’s met gezonde kinderen,ook ik zou willen dat mijn zoon dit niet had,zijn leven onbezorgd kunnen leiden.Uiteindelijk heb ik ingezien dat ik er vanzelf niet uitraakte,ik neem nu medicatie,ik ga tweewekelijks naar een psychologe….Ik wil er alles aan doen om terug sterk te kunnen zijn.Ook ga ik al een aantal weken terug werken…wat mijn zoon kan,moet ik zeker kunnen….een voorbeeld zijn!Ook is mijn relatie beëindigd…hij voelde zich verwaarloosd…en vond me zwak …..ik mankeer iets,volgens hem.Ergens kan ik dit wel begrijpen maar omgekeerd zou ik zulke dingen in deze situatie niet over mijn lippen krijgen.De afgelopen maanden heeft hij me wel gesteund en gesust in vele dingen….nu krijg ik alles volle bak doorgestoken.Het was voor hem zeker ook niet gemakkelijk….ik ben dankbaar voor de tijd dat hij er wel voor me was …voel ook geen boosheid….Ergens voel ik me opgelucht want stel dat we toch samen waren gebleven….als ik dan terug zou hervallen,wegens slecht nieuws ivm mijn zoon……heb ik misschien helemaal geen controle meer over mezelf….Ik wil hem niet langer meesleuren in mijn verdriet.Hij kan nog alle kanten uit en dat gun ik hem ook oprecht.Ik het gevoel dat mijn medicatie stilletjes aan zijn werk doet…en ik kan alleen maar hopen en er zijn voor mijn zoon,helpen waar ik helpen mag/kan.Dat is mijn prioriteit.Ik heb maar 1 wens en dat is dat hij genezen mag!
Sindsdien huil ik elke dag….heb een enorme angst om hem te verliezen….ook heb ik enorme schuldgevoelens.Ik zou zo graag willen wisselen maar dat is helaas onmogelijk.Als ik dingen voor hem kan doen,voel ik me nuttig en kan ik mijn , triest zijn,beter verstoppen.Éénmaal terug thuis,krijg ik de weerbots…geen zin in niks…in zetel hangen….me schamen omdat ik me zo voel ,terwijl hij de zieke is.Hij gaat zelfs werken ,zelfs meer dan zou moeten..Ik ben daarentegen ,alles bij elkaar,2 maanden niet gaan werken….Ik werk in de zorg en wou vermijden dat ik tijdens het verzorgen,in een huilbui zou schieten.Ook was ik jaloers op collega’s met gezonde kinderen,ook ik zou willen dat mijn zoon dit niet had,zijn leven onbezorgd kunnen leiden.Uiteindelijk heb ik ingezien dat ik er vanzelf niet uitraakte,ik neem nu medicatie,ik ga tweewekelijks naar een psychologe….Ik wil er alles aan doen om terug sterk te kunnen zijn.Ook ga ik al een aantal weken terug werken…wat mijn zoon kan,moet ik zeker kunnen….een voorbeeld zijn!Ook is mijn relatie beëindigd…hij voelde zich verwaarloosd…en vond me zwak …..ik mankeer iets,volgens hem.Ergens kan ik dit wel begrijpen maar omgekeerd zou ik zulke dingen in deze situatie niet over mijn lippen krijgen.De afgelopen maanden heeft hij me wel gesteund en gesust in vele dingen….nu krijg ik alles volle bak doorgestoken.Het was voor hem zeker ook niet gemakkelijk….ik ben dankbaar voor de tijd dat hij er wel voor me was …voel ook geen boosheid….Ergens voel ik me opgelucht want stel dat we toch samen waren gebleven….als ik dan terug zou hervallen,wegens slecht nieuws ivm mijn zoon……heb ik misschien helemaal geen controle meer over mezelf….Ik wil hem niet langer meesleuren in mijn verdriet.Hij kan nog alle kanten uit en dat gun ik hem ook oprecht.Ik het gevoel dat mijn medicatie stilletjes aan zijn werk doet…en ik kan alleen maar hopen en er zijn voor mijn zoon,helpen waar ik helpen mag/kan.Dat is mijn prioriteit.Ik heb maar 1 wens en dat is dat hij genezen mag!
An
25-02-2024
laatste reactie: 27-02-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat erg voor jullie dat je geconfronteerd wordt met deze vreselijke ziekte. Aan je verhaal stel ik vast dat je een hele goede band hebt met je zoon, dus is het vanzelfsprekend dat jij je machteloos en ellendig voelt. Ik hoop voor jullie dat de medicatie en eventuele ingrepen succesvol zijn. Ik op mijn beurt heb ook een diepe goede band met mijn zoon en zou ook te neergeslagen zijn met dat nieuws. Veel sterkte en veel beterschap voor jullie beiden.
H
27-02-2024
Wil je ook je hart luchten?
Dit was mijn sleutel (Verhaal 96)
Beste mensen na 7 jaar een strijd te hebben gevoerd met depressie had ik de beslissing genomen om alleen te gaan reizen naar australie. Dit was mijn ergste angst. Ik moest in het diepe springen. Dit was mijn sleutel. Na een tijdje kwam ik in de flow en realiseerde ik dat het leven zo mooi is. Dit moest ik vaker doen "reizen". Dit deed ik dan ook elk jaar. 5 jaar lang was ik eindelijk depressie vrij! Fantastisch! Voor mijn vertrek hadden ze geconstateerd of dachten ze dat ik manisch depressief was. Hier kreeg ik ook medicijnen voor. Ik ben een ondernemend persoon en doe dit ook het liefst, denk zelf dat ik niet lijd aan deze stoornis. Nu mijn handvat van reizen weg is en na een tijd in deze carona crisis te zitten. Merk ik nu sinds 2 weken dat ik weer terugval. Ben bang om weer in die diepe zwarte tunnel te belanden. Wat kan ik doen? Wat zijn manieren om niet verder af te glijden?
Marco
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 19-02-2024
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Dit gevoel herken ik heel goed Marco. Reizen is voor mij ook altijd een uitlaatklep geweest. Toen ik in een burn out belandde heb ik mijn job een jaar onbetaald on hold gezet, heb met mijn ( ingerichte) bestelwagen maandenlange roadtrips gemaakt, wild gekampeerd in afgelegen gebied, bijna elke dag met de rugzak er op uit, weinig comfort en vér uit mn comfortzone ( maar dat went snel bij mij) maar veel geluksgevoell!
Ik besefte 1 ding: de natuur is helend en als het niet meer lukt, miet je de natuur in. Alleen, waar vind je die hier nog in ons overbevolkte lawaaierige land... . Dus toen Corona begon en ik daar direct bovenop meer (zware tegenslagen te verwerken kreeg ( Corona werd het minst van de problemen), ging het snel berg af. Ik kon ook niet meer zomaar de "natuur " in. . Na al deze problematische jaren voel ik me momenteel zelfs te futloos om reisplannen te maken. Mn bestelwagen inladen/ inrichten voelt als een berg op. Voor de goede verstaander: het gazt niet om depri worden " omdat ze door Corona niet op reis kon🙄 en ze dus een 'luxeprobleem' heeft. De natuur, het reizen ( in rustig gebied met alléén natuur) is de genezing, het gebrek eraan niét de oorzaak.
Daarbij komt nog dat depressie in onze familie in de vrouwelijke lijn zit. Leuke omgeving.
Pillen slikken of voortdurend zoeken naar de juiste vorm en dosis heb ik opgegeven. Zombie? No thx.
Ik probeer m'n hoop te vestigen op het revalideren na mn operatie en er werr te knn voor gaan: m'n oude zelf weer terugvinden: de ondernemende vrouw die ik amtijd was.
Ik hoop dat jij ondertussen weer de draad kunnen oppakken hebt en verder kan. Veel reisplezier!
Ik besefte 1 ding: de natuur is helend en als het niet meer lukt, miet je de natuur in. Alleen, waar vind je die hier nog in ons overbevolkte lawaaierige land... . Dus toen Corona begon en ik daar direct bovenop meer (zware tegenslagen te verwerken kreeg ( Corona werd het minst van de problemen), ging het snel berg af. Ik kon ook niet meer zomaar de "natuur " in. . Na al deze problematische jaren voel ik me momenteel zelfs te futloos om reisplannen te maken. Mn bestelwagen inladen/ inrichten voelt als een berg op. Voor de goede verstaander: het gazt niet om depri worden " omdat ze door Corona niet op reis kon🙄 en ze dus een 'luxeprobleem' heeft. De natuur, het reizen ( in rustig gebied met alléén natuur) is de genezing, het gebrek eraan niét de oorzaak.
Daarbij komt nog dat depressie in onze familie in de vrouwelijke lijn zit. Leuke omgeving.
Pillen slikken of voortdurend zoeken naar de juiste vorm en dosis heb ik opgegeven. Zombie? No thx.
Ik probeer m'n hoop te vestigen op het revalideren na mn operatie en er werr te knn voor gaan: m'n oude zelf weer terugvinden: de ondernemende vrouw die ik amtijd was.
Ik hoop dat jij ondertussen weer de draad kunnen oppakken hebt en verder kan. Veel reisplezier!
Coonie
22-04-2023
Reactie:
Denk nu eens aan de mensen die zich kapot werken met een flut salaris. Ik hou van reizen. Maar mijn laatste vakantie was in 2000. Maar ben in de participatiewet gegooid. Ik had een goeie baan maar werd door een reorganisatie met 30 man tegelijk ontslagen. Voor sociale zaken ligt het dan aan mij. Wat een verrot land is Nederland geworden. We leven 8 jaar korter. Mensen... denk meer links. We hebben veel te doen. Laten we het aanpakken!
Martin
10-02-2024
Reactie:
Ga dan wel fietsen . Om nou het niliy te verknallen met interessante verre vliegreisjes voor je stemming is ook wat lullig.
Mabel
18-02-2024
Reactie:
Mabel, high five :-)
Martin
19-02-2024
Depressie medicijn (Verhaal 123)
Ephadrine medicijn wat ook in amfetamine zit(zonder cafeïne) is de oplossing voor depressiviteit t haalt t in zijn geheel weg.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 19-02-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat ik dan denk: symptoombestrijding?
Iemand
19-02-2024
Moeite met omgaan met depressieve mensen (Verhaal 5)
Ik persoonlijk vind depressieve mensen moeilijk om mee om te gaan. omdat ik zelf zo sfeergevoelig ben, heb ik de neiging die negatieve stemming over te nemen. en het zuigt mijn energie leeg.
Heeft iemand een tip?
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 18-02-2024
8Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Misschien een voor de hand liggende tip:
Als je merkt dat het jouw energie leegzuigt, probeer er dan voor te zorgen dat je niet te veel met depressieve mensen omgaat. Daar word je blijkbaar niet gelukkig van.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn ervaring is dat als depressieve stemming van anderen je raakt, dat dat blijkbaar een (onbewust) gevoelige snaar van je zelf raakt. Het kan zijn dat je bepaalde associaties hebt met depressiviteit of dat het een tegenovergestelde reactie is dan jouw manier van het aanpakken van problemen en omgaan met je gevoelens.
Bijvoorbeeld: de depressieve stemming van anderen irriteert me. Ik word er ongeduldig van terwijl ik op zich best geduldig kan zijn. Ik ben iemand die graag naar oplossingen kijkt, die een intrinsieke drive heeft om me te blijven ontwikkelen en door te gaan.
Ik kwam erachter dat een depressieve stemming mij raakte omdat ik dan niet mijn manier van aanpakken kwijt kan en me daardoor machteloos en gefrustreerd voel.
Ander voorbeeld:
Ik voel me helemaal leeggezogen als ik met depressieve mensen contact heb. Ik kwam erachter dat ik zelf eigenlijk bang ben om me zo te voelen en daardoor wil ik die gevoelens graag weghalen, bij mezelf en die ander. Daardoor kom ik in een soort gevecht en dat kost me veel energie.
Het kan dus nuttig zijn om na te gaan wat het raakt in jou zodat je daar wellicht anders mee om kan gaan.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Goed dat je dat vraagt.
Ik zeg altijd tegen mijn vriendinnen en familie, ikzelf heb het extreem moeilijk, en ik heb gemerkt dat ik alleen nog maar mensen om me heen wil die me niet als too much ervaren, of die me totaal niet snappen.
Eigelijk moet je denken, ten eerste je kan duidelijk erin zijn tegen die depressieve persoon, en je mag je grenzen aangeven op een liefdevolle manier.
Maar wat sowieso heel belangrijk is om te beseffen, als diegene die in de depressie zit jou dingen verteld, dan vertrouwd hij/zij jou. Jij kan erna weer de deur uitlopen en jij kampt er dan niet persoonlijk mee. De persoon met de depressie, kan er niet voor weglopen. Dat is echt iets wat mensen zich goed moeten beseffen.
Ook zeg ik altijd, je hebt mensen die bij elk klein ding zeggen "ik voel me zo kut, ik ben depri", dat zijn mensen daar merk je echt een verschil bij, zijn heel snel negatief om onbelangrijke dingen. En dan heb je mensen die echt daadwerkelijk depressief zijn, dus de aandoening depressie.
Zij vechten vaak heel hard ertegen en je hoort aan hun woorden dat het anders is.
Moet je eigelijk proberen eens op te letten die 2 verschillen zeg maar.
Als iemand mij leegtrekt met onzin als pff ben zo depri, kan die nieuwe broek niet halen en kan niet op vakantie, of die nieuwe collega is een eikel. Dan ga ik mijn energie daar niet in steken.
Maar als iemand echt depressief is OF om een hele gegronde reden, OF, het ergste, vaak weten wij die echt de aandoening depressie hebben nie eens wat de reden is. Het zijn stofjes in ons hoofd die ons zo laten voelen, natuurlijk vaak in combinatie met een vrij heftig leven qua wat we meemaken.
Hopelijk kan je iets met mijn woorden.
Liefs x
Ik zeg altijd tegen mijn vriendinnen en familie, ikzelf heb het extreem moeilijk, en ik heb gemerkt dat ik alleen nog maar mensen om me heen wil die me niet als too much ervaren, of die me totaal niet snappen.
Eigelijk moet je denken, ten eerste je kan duidelijk erin zijn tegen die depressieve persoon, en je mag je grenzen aangeven op een liefdevolle manier.
Maar wat sowieso heel belangrijk is om te beseffen, als diegene die in de depressie zit jou dingen verteld, dan vertrouwd hij/zij jou. Jij kan erna weer de deur uitlopen en jij kampt er dan niet persoonlijk mee. De persoon met de depressie, kan er niet voor weglopen. Dat is echt iets wat mensen zich goed moeten beseffen.
Ook zeg ik altijd, je hebt mensen die bij elk klein ding zeggen "ik voel me zo kut, ik ben depri", dat zijn mensen daar merk je echt een verschil bij, zijn heel snel negatief om onbelangrijke dingen. En dan heb je mensen die echt daadwerkelijk depressief zijn, dus de aandoening depressie.
Zij vechten vaak heel hard ertegen en je hoort aan hun woorden dat het anders is.
Moet je eigelijk proberen eens op te letten die 2 verschillen zeg maar.
Als iemand mij leegtrekt met onzin als pff ben zo depri, kan die nieuwe broek niet halen en kan niet op vakantie, of die nieuwe collega is een eikel. Dan ga ik mijn energie daar niet in steken.
Maar als iemand echt depressief is OF om een hele gegronde reden, OF, het ergste, vaak weten wij die echt de aandoening depressie hebben nie eens wat de reden is. Het zijn stofjes in ons hoofd die ons zo laten voelen, natuurlijk vaak in combinatie met een vrij heftig leven qua wat we meemaken.
Hopelijk kan je iets met mijn woorden.
Liefs x
Helena
> 2 jaar geleden
Reactie:
Eigenlijk werkt je vraag bij mij in eerste instantie oud zeer en irritatie op.
Tijdens mijn depressieve periode ben ik veel vrienden kwijtgeraakt en voelde me totaal onbegrepen.
Ik denk dat het enorm kan helpen om eens echt goed met diegene te praten. Door de ander zich gehoord te laten voelen zal het niet zo in de lucht blijven hangen en zal diegene zich waarschijnlijk direct beter voelen.
Tijdens mijn depressieve periode ben ik veel vrienden kwijtgeraakt en voelde me totaal onbegrepen.
Ik denk dat het enorm kan helpen om eens echt goed met diegene te praten. Door de ander zich gehoord te laten voelen zal het niet zo in de lucht blijven hangen en zal diegene zich waarschijnlijk direct beter voelen.
Yara
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik denk dat je dan maar beter uit de buurt kan blijven. Want je helpt er echt nemand niet mee .Ik sluit me aan bij laatste reactie.
Mabel
> 2 jaar geleden
Reactie:
Uit hun buurt blijven zolang je nog geen manier weet te vinden die je niet leegzuigt als je onder hen bbent..
Ola
09-10-2022
Reactie:
En noem je die mensen vrienden?
Laat
13-02-2024
Reactie:
Stop dan zelf met zuigen. Laat de mensen zijn wie ze zijn.
Lukt je dat niet : Ga om met het mooi weer volkje. Er zijn er genoeg van.
Geen enkel probleem.
Sterkte
Lukt je dat niet : Ga om met het mooi weer volkje. Er zijn er genoeg van.
Geen enkel probleem.
Sterkte
Mabel
18-02-2024
Nu heb ik weing lol in dingen waar ik vroeger wel lol in had (Verhaal 147)
Ik was ongeveer 5 jaar geleden bevriend met iemand, en wij waren echt beste vrienden van elkaar. 7 jaar waren wij bevriend totdat we naar verschillende scholen gingen. Daarna hadden we geen contact meer met elkaar.
Nu had ik ongeveer een maand geleden een droom over hem, en sindsdien begin onze vriendschap te missen, terwijl ik gewoon andere vrienden heb gekregen. Nu heb ik weing lol in dingen waar ik vroeger wel lol in had. Zelfs mijn vrienden voelen anders nu, ook heb ik vaak de neiging om verdrietig te zijn.
Wat moet ik doen? Ik heb het gevoel alsof niemand mij begrijpt.
Nu had ik ongeveer een maand geleden een droom over hem, en sindsdien begin onze vriendschap te missen, terwijl ik gewoon andere vrienden heb gekregen. Nu heb ik weing lol in dingen waar ik vroeger wel lol in had. Zelfs mijn vrienden voelen anders nu, ook heb ik vaak de neiging om verdrietig te zijn.
Wat moet ik doen? Ik heb het gevoel alsof niemand mij begrijpt.
Anoniem
15-05-2022
laatste reactie: 18-02-2024
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Waarom zoek je die oude vriend niet op?
Bob
13-02-2024
Reactie:
Veranderingen zijn niet altijd fijn.
Mabel
18-02-2024
Ik haat mezelf meer dan wat dan ook (Verhaal 15)
Hallo mensen,
Dit is eigenlijk niets voor mij, maar ik weet dat ik een soort van hulp nodig heb. Ik ben 16 jaar en er is mij meerdere malen verteld dat dat te jong is om depressief te zijn. Daar zal vast wel een kern van waarheid inzitten, maar het punt is dat ik me nooit gelukkig heb gevoeld. Ik denk zelfs dat ik me niet gelukkig kan voelen.
Al zo lang als ik leef voel ik me somber, eenzaam. Ik heb het idee alsof ik alleen op deze wereld ben. Soms heb ik zelfs het idee dat het niemand uit zou maken als ik er niet zou zijn. Ik heb regelmatig paniek en angstaanvallen, soms ook hysterie en woede aanvallen. Ik ben bang dat de mensen die ken me zouden verlaten als ze me zouden zien tijdens zo'n aanval.
Mijn moeder verklaarde me gek nadat ze een van mijn aanvallen had meegemaakt. Ze vroeg me of ik me expres zo gedroeg om haar het leven zuur te maken. Dit hielp mij natuurlijk niet echt.
Mijn vader noemt me vaak ondankbaar. Hij beweert dat het walgelijk is dat ik me zo gedraag terwijl andere mensen het veel erger hebben.
Mijn broertje krijgt alle aandacht thuis. Hij is gameverslaafd en heeft een ernstige vorm van obesitas. Hierdoor is mijn moeder 24/7 op hem gefocust waardoor ik altijd op de laatste plaats kom. Mijn vader is er nooit voor me geweest. Hij is bijna nooit thuis en weigert met me te praten wanneeer hij dat wel is. Hij schreeuwt soms alleen maar. Dan vertelt hij me dat ik geen toekomst voor me heb en dat ik al mijn dromen net zo goed door het toilet kan spoelen.
Ik heb nergens meer motivatie voor. Ik raak erg snel uitgekeken op dingen. Ik kan me nergens op focussen. Ik heb geen prettige jeugdherinneringen, dus vroeger dacht ik vaak aan de toekomst. Nu blijkt het echter dat mijn toekomst er net zo somber uit ziet als mijn verleden. Ik zie soms het nut van het leven niet meer in. Het verleden was afschuwelijk, het heden is afschuwelijk en de toekomst is hoogstwaarschijnlijkst net zo afschuwelijk. Heel het systeem staat me niet aan.
Tot mijn 25e zal ik lessen volgen die me niet interesseren. Tot mijn 71 zal ik werk verrichten dat ik niet leuk vind. Daarna ga ik dood. Einde verhaal. Dat wil ik niet. Ik zie geen toekomst meer voor me die me aanstaat. Ik maak er dan liever zelf een einde aan.
Ik haat mezelf meer dan wat dan ook. Ik kan niet voorbij een spiegel lopen zonder te huilen. Er zijn dagen dat ik niet naar buiten durf en ik ben continu bang een paniekaanval te hebben in het openbaar of in het bijzijn van een vriend of vriendin.
Omgaan met mensen is voor mij een work-out. Wanneer ik eventjes naar buiten moet of naar een feestje ga, ben ik daarna gesloopt. Het is alsof alle mijn energie wordt opgeslurpt en het kost me grote moeite om 'normaal' over te komen. Blijkbaar speel ik mijn rol goed want het lijkt niemand het ooit op te vallen dat ik me totaal niet op mijn gemak voel.
Binnenkort ga ik met een vriendin, haar vriend en zijn beste vriend op vakantie en ik de gedachte alleen al zorgt er voor dat ik van streek raak. Ik wil wel op vakantie, maar we gaan naar een of ander Centerparcs huisje. Dat betekend dus dat we gaan zwemmen. Ik ben al jaren niet gaan zwemmen omdat ik me schaam voor hoe ik er uit zie. Ik kan mezelf niet aan zien en ik wil niet dat de mensen die ik waardeer en respecteer me zien in een bikini.
Ik kan dankzij mijn uiterlijk en onzekerheid nooit een relatie krijgen. Dat staat voor mij vast en dit is voor mij erg pijnlijk. Ik ben niet knap, maar dankzij alle ellende en aanvallen is mijn persoonlijkheid nou ook niet om van te spreken.
Ik heb niets aan niemand te bieden en alles lijkt uitzichtloos. Geen enkel persoon heeft ooit interesse in me getoond. Niemand heeft me ooit knap genoemd of zelfs maar 'oké'. Waar mijn vriendinnen van vroeger altijd aandacht kregen, werd mij altijd verteld dat er op elk potje een dekseltje past en dat er heus wel ergens op deze aarde iemand zou zijn die mij er oké uit zou vinden zien. Dit stelt mij alles behalve gerust.
Ik heb momenteel 1 vriendin. Alle vriendinnen die ik in het verleden heb gehad, hebben me verlaten. Ze beweerden altijd dat ik teveel negativiteit in hun levens bracht; dat niemand ooit van een doemdenker zou houden. Ergens geloof ik dat wel.
Daarom ben ik nu continu doodsbang mijn laatste vriendin kwijt te raken. Ik ben bang dat ik iets verkeerds tegen haar zeg of overkom alsof ik compleet gestoord ben. Zij weet van mijn problemen en heeft tegen mij gezegd dat ik altijd bij haat terecht kan.
Ik merk echter aan haar dat ook zij mijn continue spiraal aan pessimisme zat begint te worden. Ik moet mijn problemen kwijt, maar ik durf haar niet alles meer te vertellen.
Ik huil veel en slaap soms dagen op een rij. Mijn moeder scheldt me dan uit. Mijn vader doet alsof ik niet besta. Afgelopen herfst is mijn vader vreemdgegaan. Hierdoor is de sfeer thuis alles behalve goed. Voor het incident in de herfst was het ook al een beroerde sfeer thuis, maar nu is het erger dan ooit. Iedereen leeft langs elkaar heen en doet enorm schijnheilig tegen elkaar. Zelfs ik heb soms het idee alsof ik niet besta.
Er zijn dagen dat ik me ziek moet melden van school omdat ik mijn bed niet uit kan komen. Dan huil ik. Mijn cijfers zijn gekelderd en mijn leraren haten me omdat ik nooit kom opdagen.
Ik haat mezelf omdat ik weet dat ik mijn vwo aan het verpesten ben. Ik weiger naar de havo te gaan. Ik heb het idee dat dat me zwak laat lijken. Alsof dat bewijst wat iedereen, inclusief ikzelf, denkt.
Ik ben vorige week naar mijn huisarts geweest. Hij stuurde mij door naar een psycholoog. Zij staat echter volgeboekt tot aan december. Mijn moeder weigert haar te bellen om te vragen of ik nog ergens ingeplanned kan worden en ik durf het zelf niet.
Ik wil over dit alles met iemand kunnen praten. Maar niemand in mijn omgeving schijnt te begrijpen wat er met me aan de hand is en hoe ik me voel. Er wordt vaak tegen me gezegd dat ik me aanstel of dat ik beter zou moeten weten. Ik voel me waardeloos en heel mijn situatie lijkt compleet uitzichtloos. Ik ben ten einde raad.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 10-02-2024
14Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste anoniem,
Dat klinkt allemaal niet erg vrolijk.
Als ik jou was zou ik echt even professionele hulp zoeken.
Je zou een therapeut op deze website kunnen zoeken of even contact opnemen met de huisarts. Een huisarts kan je dan verwijzen naar een praktijkondersteuner of psycholoog die wellicht wat steun en perspectief kan geven.
Succes
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken me heel erg in jou verhaal zou je contact willen om er verder over te praten?
Tessa22
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi.
Ik wil dat je dit even weet: ik weet 100% zeker dat jij heel veel waard bent en echt een prachtmens bent. Ik denk ook dat je heel lief bent. En ik weet niet hoe je eruit ziet maar mensen die letten op het uiterlijk zijn het niet waard om zorgen over te maken. Als jij weet wat je wilt en het ook doet, zal ik je geen zorgen maken over je toekomst. En als je dat nog niet weet, zoek er naar. Dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik weet zeker dat het je lukt. Sta op en laat zien wie je bent. Geen onsupportieve ouder of vriendin die je in de steek laat kan je tegenhouden. Ik geloof in je. Ik weet zeker dat je het gaat lukken. En je doet vwo, dan ben je super slim!
Als je wilt kan je mij een berichtje sturen via dm op instagram, mijn naam is maryam_.alattar. Jij kan altijd je hart bij me luchten.
Ik wil dat je dit even weet: ik weet 100% zeker dat jij heel veel waard bent en echt een prachtmens bent. Ik denk ook dat je heel lief bent. En ik weet niet hoe je eruit ziet maar mensen die letten op het uiterlijk zijn het niet waard om zorgen over te maken. Als jij weet wat je wilt en het ook doet, zal ik je geen zorgen maken over je toekomst. En als je dat nog niet weet, zoek er naar. Dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik weet zeker dat het je lukt. Sta op en laat zien wie je bent. Geen onsupportieve ouder of vriendin die je in de steek laat kan je tegenhouden. Ik geloof in je. Ik weet zeker dat je het gaat lukken. En je doet vwo, dan ben je super slim!
Als je wilt kan je mij een berichtje sturen via dm op instagram, mijn naam is maryam_.alattar. Jij kan altijd je hart bij me luchten.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo,
Ik sluit me volledig aan bij de vorige reactie.
Ik lees in alles wat je schrijft dat je in een erg diepe depressie zit: het zijn er kenmerken van! Depressie is een ziekte. Elke ziekte heeft zijn kenmerken. Ik ben geen diagnosticus maar met een goede professionele diagnose krijg je nog meer inzicht, niet voor de diagnose op zich, dat is vaak hokjes- denken en haat ik ook, maar voor een behandeling die het meest geschikt is, het best aansluit daarbij. Je zit niet in een goede situatie, maar goede professionele hulp, daar moet je echt voor gaan. Dat verdien je! Een therapeut waar je je goed durft bij voelen, waar je een klik kan mee hebben en vertrouwen: die bestaan en jij hebt er recht op. En dat moet een beetje groeien, dus oordeel nog niet na 1 sessie. En als het niet klikt zoek je verder naar een andere. In alles wat ik lees merk ik ook dat je je niet gezien en gehoord voelt thuis, dat is beschadigend, maar jij bent nog jong en hebt nog veel kansen hier goed uit te komen, stap voor stap, met de juiste hulp. Zoek samen uit wie je bent, wat je positieve kanten zijn, want die heb je ongetwijfeld een hele hoop, maar ze lijken nu ondergesneeuwd. Je moet niet alle antwoorden ineens hebben, al begrijp ik dat het tanden bijten is als je je zo slecht voelt. Je mens- zijn wordt niet bepaald door wat je studeert en wat voor werk je doet. Neem de tijd, je hebt de tijd. Ik begrijp in jouw situatie dat het beangstigend is. Ikzelf ben een heel stuk ouder dan jij , en heb al een tijd een trauma en zware depressie en ook mijn angsten, en ik heb niet te zeggen wat jij moet doen. Maar dergelijke ‘ziektes’ maken dat je alles, alles door een zwarte sluier ziet. Je ervaringen, je belevingen, waarmee ik absoluut niet wil twijfelen aan wat je schrijft over je gezin. Je hebt een warme empathische begripvolle psychiater of psychologe / therapeute nodig die luistert, helpt en er voor je is. Ze bestaan. Geef niet op.
Ik sluit me volledig aan bij de vorige reactie.
Ik lees in alles wat je schrijft dat je in een erg diepe depressie zit: het zijn er kenmerken van! Depressie is een ziekte. Elke ziekte heeft zijn kenmerken. Ik ben geen diagnosticus maar met een goede professionele diagnose krijg je nog meer inzicht, niet voor de diagnose op zich, dat is vaak hokjes- denken en haat ik ook, maar voor een behandeling die het meest geschikt is, het best aansluit daarbij. Je zit niet in een goede situatie, maar goede professionele hulp, daar moet je echt voor gaan. Dat verdien je! Een therapeut waar je je goed durft bij voelen, waar je een klik kan mee hebben en vertrouwen: die bestaan en jij hebt er recht op. En dat moet een beetje groeien, dus oordeel nog niet na 1 sessie. En als het niet klikt zoek je verder naar een andere. In alles wat ik lees merk ik ook dat je je niet gezien en gehoord voelt thuis, dat is beschadigend, maar jij bent nog jong en hebt nog veel kansen hier goed uit te komen, stap voor stap, met de juiste hulp. Zoek samen uit wie je bent, wat je positieve kanten zijn, want die heb je ongetwijfeld een hele hoop, maar ze lijken nu ondergesneeuwd. Je moet niet alle antwoorden ineens hebben, al begrijp ik dat het tanden bijten is als je je zo slecht voelt. Je mens- zijn wordt niet bepaald door wat je studeert en wat voor werk je doet. Neem de tijd, je hebt de tijd. Ik begrijp in jouw situatie dat het beangstigend is. Ikzelf ben een heel stuk ouder dan jij , en heb al een tijd een trauma en zware depressie en ook mijn angsten, en ik heb niet te zeggen wat jij moet doen. Maar dergelijke ‘ziektes’ maken dat je alles, alles door een zwarte sluier ziet. Je ervaringen, je belevingen, waarmee ik absoluut niet wil twijfelen aan wat je schrijft over je gezin. Je hebt een warme empathische begripvolle psychiater of psychologe / therapeute nodig die luistert, helpt en er voor je is. Ze bestaan. Geef niet op.
Vanuit Belgie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heftig je verhaal !
Exhter wil ik je Zeggen dat jij het verschil kunt maken ! Dat je nog niet weet hoe is een volgend station .
Denk er maar eens aan waarom je dingen zo blijft doen als het je niet helpt . Doe het dan een keer anders .
Verder weet jij niet hoe je leven eruit gaat zien , en zeker niet zo als jij het schetst . Mocht je eens willen praten ... reageer mAar
Grt jes
Exhter wil ik je Zeggen dat jij het verschil kunt maken ! Dat je nog niet weet hoe is een volgend station .
Denk er maar eens aan waarom je dingen zo blijft doen als het je niet helpt . Doe het dan een keer anders .
Verder weet jij niet hoe je leven eruit gaat zien , en zeker niet zo als jij het schetst . Mocht je eens willen praten ... reageer mAar
Grt jes
Jw
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hey hey,
Ik ben 17 en herken me heel erg in je verhaal. Dat constante gevoel van niet goed genoeg zijn, overal om huilen en altijd overgevoelig lijken te zijn in elke situatie. Mensen die tegen me zeggen je stelt je aan, je bent een dramaqueen en dat soort dingen. Ik heb al mijn hele leven paniekaanvallen en altijd het gevoel dat ik verdrink, soms zo erg dat ik het leven niet meer zie zitten. Mijn ouders zijn verschrikjelijk elk op een andere manier, en geven mijn zusjes ook alle aandacht. Ze denken dat ik het wel Red terwijl ik duidelijk heb aangegeven hulp nodig te hebben. Ik ben namelijk bang om mezelf wat aan te doen, bang dat ik mezelf niet meer van mezelf kan blijven redden bang dat de negativiteit wint...
Ik ben 17 en herken me heel erg in je verhaal. Dat constante gevoel van niet goed genoeg zijn, overal om huilen en altijd overgevoelig lijken te zijn in elke situatie. Mensen die tegen me zeggen je stelt je aan, je bent een dramaqueen en dat soort dingen. Ik heb al mijn hele leven paniekaanvallen en altijd het gevoel dat ik verdrink, soms zo erg dat ik het leven niet meer zie zitten. Mijn ouders zijn verschrikjelijk elk op een andere manier, en geven mijn zusjes ook alle aandacht. Ze denken dat ik het wel Red terwijl ik duidelijk heb aangegeven hulp nodig te hebben. Ik ben namelijk bang om mezelf wat aan te doen, bang dat ik mezelf niet meer van mezelf kan blijven redden bang dat de negativiteit wint...
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je kundig gediagnosticeerd wordt.
Er zijn zoveel verschillende depressie vormen en dat stukje dat ook toen je klein was al met deze gevoelens kampte. Ken ik in de hulpverlening die later kwam werd ik als borderline weg gezet. Om op mijn 45 ste te horen dat ik autisme heb.
Ik ben zelf maatschappelijk werker en agoog geworden. Het gaat compleet terug mijn eigen richtlijnen in nl vertrouw niemand maar ik heb baat bij tekenen. Jarenlang niet gedaan maar dacht. Wat hielp mij vroeger en dat was tekenen en schrijven in mijn dagboek. Iets zegt me dat je er MET GOEDE ZORG wel komt
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je kundig gediagnosticeerd wordt.
Er zijn zoveel verschillende depressie vormen en dat stukje dat ook toen je klein was al met deze gevoelens kampte. Ken ik in de hulpverlening die later kwam werd ik als borderline weg gezet. Om op mijn 45 ste te horen dat ik autisme heb.
Ik ben zelf maatschappelijk werker en agoog geworden. Het gaat compleet terug mijn eigen richtlijnen in nl vertrouw niemand maar ik heb baat bij tekenen. Jarenlang niet gedaan maar dacht. Wat hielp mij vroeger en dat was tekenen en schrijven in mijn dagboek. Iets zegt me dat je er MET GOEDE ZORG wel komt
Ayla
> 2 jaar geleden
Reactie:
Afhankelijk zijn van veroordelende ouders of van ouders die verwachten dat je volwassen reageert en niet vergevingsgezind zijn maakt kinderen somber. En dat is gek genoeg heel gezond. Ook ouders zeggen en doen maar wat. Een kind dat het gedrag van ouders op zichzelf betrekt wordt gelukkiger van zelfkennis. Daar kun je hulp voor krijgen. Succes.
Iteke
> 2 jaar geleden
Reactie:
Lieve anoniem
Je verhaal raakt me...
Als je opgroeit in een negatieve gezinssfeer, om wat voor reden dan ook, is het heel normaal dat je depressieve gevoelens kan krijgen en heel negatief begint te denken over jezelf, je uiterlijk en de toekomst...
Een kind heeft nood aan onvoorwaardelijke liefde, warmte, aanvaard worden, aanmoediging, uitleg bij alles wat het beleeft enzovoort. Als dat er niet is, begin je je onzichtbaar te voelen en te denken dat je er niet toe doet en dar er iets aan je scheelt en dan is depressie een natuurlijke reactie.
Begrijp je?
Maar ik denk dat je al een hele goeie stap gezet hebt met hier te schrijven!!! Het toont dat er iets in jou toch wil vechten voor het leven, dat je je leven anders wil!!! En gelijk heb je!
Ieder-één heeft een cadeautje in zich dat hij of zij aan de wereld kan geven, jouw leven heeft een betekenis, die veel verder gaat dan wat je ouders zeggen! Je hebt nog alle tijd om het te ont-dekken!!!I is er misschien een leerkracht die je zou kunnen vertrouwen om mee te praten in afwachting van december?
Of iemand die in jouw plaats of samen met jou naar de psychologe kan bellen?
En als niet, haal je het ook wel zo tot in december...
Zelf heb ik een heel sterke band met God, ik voel me als Zijn liefste kind
Ik zal voor je bidden!
Veel liefs
Je verhaal raakt me...
Als je opgroeit in een negatieve gezinssfeer, om wat voor reden dan ook, is het heel normaal dat je depressieve gevoelens kan krijgen en heel negatief begint te denken over jezelf, je uiterlijk en de toekomst...
Een kind heeft nood aan onvoorwaardelijke liefde, warmte, aanvaard worden, aanmoediging, uitleg bij alles wat het beleeft enzovoort. Als dat er niet is, begin je je onzichtbaar te voelen en te denken dat je er niet toe doet en dar er iets aan je scheelt en dan is depressie een natuurlijke reactie.
Begrijp je?
Maar ik denk dat je al een hele goeie stap gezet hebt met hier te schrijven!!! Het toont dat er iets in jou toch wil vechten voor het leven, dat je je leven anders wil!!! En gelijk heb je!
Ieder-één heeft een cadeautje in zich dat hij of zij aan de wereld kan geven, jouw leven heeft een betekenis, die veel verder gaat dan wat je ouders zeggen! Je hebt nog alle tijd om het te ont-dekken!!!I is er misschien een leerkracht die je zou kunnen vertrouwen om mee te praten in afwachting van december?
Of iemand die in jouw plaats of samen met jou naar de psychologe kan bellen?
En als niet, haal je het ook wel zo tot in december...
Zelf heb ik een heel sterke band met God, ik voel me als Zijn liefste kind
Ik zal voor je bidden!
Veel liefs
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo lieverd,
Helaas kan ik niet zien wanneer je dit hebt geschreven. Ik hoop dat dit een tijd geleden is en dat jij je beter voelt.
Ik ben ouder dan jij en wat jij schrijft, heb ik ook meegemaakt. Ik voelde me ook zoals jij en dacht ook zoals jij en ik wist het ook allemaal zo zeker.
Onzeker over je uiterlijk hoort er helaas bij. Maar dit is serieus niet de waarheid. Misschien dat je wat meer kilo's weegt maar dat maakt jou zeker niet minder mooi. Als je je negatief voelt, heeft het invloed op veel vlakken in je leven. Vriendinnen die jou verlaten omdat je je somber voelt, kunnen er niet mee omgaan. Het is niet zo dat ze dan niet om je geven. Jouw vriendin ziet ook leuken dingen aan jou en daarom ben jij haar vriendin. Vraag het haar een keer waarom zij bevriend met je is. Er is namelijk veel meer in je dan je nu denkt. En probeer toch je ouders te vertellen hoe je je voelt. Volgens mij weten ze dit niet precies. Ook zitten ze vast in hun patroon. En vertel hun wat zij voor jou kunnen doen om jou beter te laten voelen. Geen zin om hun van alles te verwijten. Dan krijg je weerstand. Maar je mag echt vertellen wat het met je doet. Zij houden van je. Je vader maakt zich misschien zorgen om je maar uit het niet zoals jij het wilt en jij kan hem hiervan bewust maken. Jij kan zoveel meer dan jij het beseft. Je kunt zoveel bereiken. De toekomst hoe jij het beschrijft is onrealistisch. Puur gebaseerd op jouw gedachten. De werkelijkheid zal heel anders zijn. Wees meer egoïstisch en kijk wat jou blij maakt en waar je vrolijk van wordt. Het komt zeker goed met je. Heel veel sterkte.
Helaas kan ik niet zien wanneer je dit hebt geschreven. Ik hoop dat dit een tijd geleden is en dat jij je beter voelt.
Ik ben ouder dan jij en wat jij schrijft, heb ik ook meegemaakt. Ik voelde me ook zoals jij en dacht ook zoals jij en ik wist het ook allemaal zo zeker.
Onzeker over je uiterlijk hoort er helaas bij. Maar dit is serieus niet de waarheid. Misschien dat je wat meer kilo's weegt maar dat maakt jou zeker niet minder mooi. Als je je negatief voelt, heeft het invloed op veel vlakken in je leven. Vriendinnen die jou verlaten omdat je je somber voelt, kunnen er niet mee omgaan. Het is niet zo dat ze dan niet om je geven. Jouw vriendin ziet ook leuken dingen aan jou en daarom ben jij haar vriendin. Vraag het haar een keer waarom zij bevriend met je is. Er is namelijk veel meer in je dan je nu denkt. En probeer toch je ouders te vertellen hoe je je voelt. Volgens mij weten ze dit niet precies. Ook zitten ze vast in hun patroon. En vertel hun wat zij voor jou kunnen doen om jou beter te laten voelen. Geen zin om hun van alles te verwijten. Dan krijg je weerstand. Maar je mag echt vertellen wat het met je doet. Zij houden van je. Je vader maakt zich misschien zorgen om je maar uit het niet zoals jij het wilt en jij kan hem hiervan bewust maken. Jij kan zoveel meer dan jij het beseft. Je kunt zoveel bereiken. De toekomst hoe jij het beschrijft is onrealistisch. Puur gebaseerd op jouw gedachten. De werkelijkheid zal heel anders zijn. Wees meer egoïstisch en kijk wat jou blij maakt en waar je vrolijk van wordt. Het komt zeker goed met je. Heel veel sterkte.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik kan me voor 1000% in je situatie vinden! Same here! Jr bent niet alleen
J
26-11-2022
Reactie:
Lieve anoniem,
Ik lees zojuist je verhaal en voel je wanhoop. Allereerst wil ik zeggen:
Jij bent hier. Jij mag hier zijn en je bent alle liefde waad! Dat meen ik vanuit het diepst van mijn hart. Ik heb erg met je te doen. Want wat je over jezelf en jouw leven (toekomst) geloofd is in mijn ogen absoluut niet waar.
Allereerst, het lijkt me zeer verstandig hulp te zoeken. Vind in ieder geval een goed psycholoog waarbij je je verhaal kwijt kan (als je niet weet waar je terecht kan ga dan naar de huisarts. Daar wordt je verder geholpen)
Uit je verhaal maak ik op dat je wel degelijk depressief bent. Depressies zijn niet aan leeftijd gebonden. Ik had als jong kind al depressieve periodes en herken het moedeloze gevoel dat je omschrijft (geen toekomst zien, jezelf waardeloos vinden) als geen ander.
Weet dat de zon achter de wolken altijd schijnt. Ook voor jou. Ook al kun je je dat op dit moment waarschijnlijk niet voorstellen en lijkt alles misschien grijs.
Om mezelf als voorbeeld te nemen: ik ben jaren depressief geweest en nu al jaren gelukkiger dan ooit.
Geef jezelf nooit op. Je bent nog zó jong! Als je bij een psycholoog of met een bepaalde therapie niet verder komt zoek dan verder. Houd in ieder geval vol en vertrouw erop dat de juiste hulp op je pad komt.
Ik wens je heel veel sterkte en liefde toe!
Ik lees zojuist je verhaal en voel je wanhoop. Allereerst wil ik zeggen:
Jij bent hier. Jij mag hier zijn en je bent alle liefde waad! Dat meen ik vanuit het diepst van mijn hart. Ik heb erg met je te doen. Want wat je over jezelf en jouw leven (toekomst) geloofd is in mijn ogen absoluut niet waar.
Allereerst, het lijkt me zeer verstandig hulp te zoeken. Vind in ieder geval een goed psycholoog waarbij je je verhaal kwijt kan (als je niet weet waar je terecht kan ga dan naar de huisarts. Daar wordt je verder geholpen)
Uit je verhaal maak ik op dat je wel degelijk depressief bent. Depressies zijn niet aan leeftijd gebonden. Ik had als jong kind al depressieve periodes en herken het moedeloze gevoel dat je omschrijft (geen toekomst zien, jezelf waardeloos vinden) als geen ander.
Weet dat de zon achter de wolken altijd schijnt. Ook voor jou. Ook al kun je je dat op dit moment waarschijnlijk niet voorstellen en lijkt alles misschien grijs.
Om mezelf als voorbeeld te nemen: ik ben jaren depressief geweest en nu al jaren gelukkiger dan ooit.
Geef jezelf nooit op. Je bent nog zó jong! Als je bij een psycholoog of met een bepaalde therapie niet verder komt zoek dan verder. Houd in ieder geval vol en vertrouw erop dat de juiste hulp op je pad komt.
Ik wens je heel veel sterkte en liefde toe!
Jolien
19-04-2023
Reactie:
Lieve anoniem,
Ik lees zojuist je verhaal en voel je wanhoop. Allereerst wil ik zeggen:
Jij bent hier. Jij mag hier zijn en je bent alle liefde waad! Dat meen ik vanuit het diepst van mijn hart. Ik heb erg met je te doen. Want wat je over jezelf en jouw leven (toekomst) geloofd is in mijn ogen absoluut niet waar.
Allereerst, het lijkt me zeer verstandig hulp te zoeken. Vind in ieder geval een goed psycholoog waarbij je je verhaal kwijt kan (als je niet weet waar je terecht kan ga dan naar de huisarts. Daar wordt je verder geholpen)
Uit je verhaal maak ik op dat je wel degelijk depressief bent. Depressies zijn niet aan leeftijd gebonden. Ik had als jong kind al depressieve periodes en herken het moedeloze gevoel dat je omschrijft (geen toekomst zien, jezelf waardeloos vinden) als geen ander.
Weet dat de zon achter de wolken altijd schijnt. Ook voor jou. Ook al kun je je dat op dit moment waarschijnlijk niet voorstellen en lijkt alles misschien grijs.
Om mezelf als voorbeeld te nemen: ik ben jaren depressief geweest en nu al jaren gelukkiger dan ooit.
Geef jezelf nooit op. Je bent nog zó jong! Als je bij een psycholoog of met een bepaalde therapie niet verder komt zoek dan verder. Houd in ieder geval vol en vertrouw erop dat de juiste hulp op je pad komt.
Ik wens je heel veel sterkte en liefde toe!
Ik lees zojuist je verhaal en voel je wanhoop. Allereerst wil ik zeggen:
Jij bent hier. Jij mag hier zijn en je bent alle liefde waad! Dat meen ik vanuit het diepst van mijn hart. Ik heb erg met je te doen. Want wat je over jezelf en jouw leven (toekomst) geloofd is in mijn ogen absoluut niet waar.
Allereerst, het lijkt me zeer verstandig hulp te zoeken. Vind in ieder geval een goed psycholoog waarbij je je verhaal kwijt kan (als je niet weet waar je terecht kan ga dan naar de huisarts. Daar wordt je verder geholpen)
Uit je verhaal maak ik op dat je wel degelijk depressief bent. Depressies zijn niet aan leeftijd gebonden. Ik had als jong kind al depressieve periodes en herken het moedeloze gevoel dat je omschrijft (geen toekomst zien, jezelf waardeloos vinden) als geen ander.
Weet dat de zon achter de wolken altijd schijnt. Ook voor jou. Ook al kun je je dat op dit moment waarschijnlijk niet voorstellen en lijkt alles misschien grijs.
Om mezelf als voorbeeld te nemen: ik ben jaren depressief geweest en nu al jaren gelukkiger dan ooit.
Geef jezelf nooit op. Je bent nog zó jong! Als je bij een psycholoog of met een bepaalde therapie niet verder komt zoek dan verder. Houd in ieder geval vol en vertrouw erop dat de juiste hulp op je pad komt.
Ik wens je heel veel sterkte en liefde toe!
Jolien
19-04-2023
Reactie:
Ik vind jou concrete beschrijvingen vaag. Je schrijft hoe je jou voelt, maar niet waarom.
Henk
10-02-2024
Wil je ook je hart luchten?
Vorig jaar mijn beste vriendin verloren (Verhaal 13)
Ik ben vorig jaar mijn beste vriendin verloren na een zeer lang ziekbed. Met haar dood kwam een eind aan een vriendschap van 24 jaar. Ik mis haar enorm, en hbe grote moeite dit verlies een plekje te geven.
Zo vaak nog momenten van dit of dat zou ik haar willen vertellen, en als ik naar haar foto kijk, het nog zo vertrouwd lijkt, terwijl ze er gewoon niet meer is.
De eerste maanden na haar sterven was ik alleen maar boos, miste haar, en het was erg moeilijk het verdriet te kunnen delen. Gelukkig lukt dat nu wel een klein beetje. Heb gelukkig ook een psych die me goed kent, en met wie ik goed kan praten. Dit scheelt.
Maar merk ook dat op veel momenten het verdriet me erg overvalt. Het lijkt dan vaak of voor anderen het leven normaal doorgaat, terwijl het lijkt alsof het mijne stil staat. Alsof andere niet meer de ruimte hebben om even te informeren hoe het gaat, en wat haar sterven met mij gedaan heeft.
Mijn vriendin was echt meer een zusje voor mij, we waren zo close, ik mis haar verschrikkelijk.
Anoniempje
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 10-02-2024
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo..
Ik heb in korte tijd veel dierbaren verloren, waaronder mijn vrouw. Rouwen is ook werken...daarom heet het rouwverwerking...en het is zo vermoeiend. Ik hoop dat je de kracht vind om met hulp van je behandelaar, de pijn en het gemis een plaats te kunnen geven. Heel veel sterkte!
groet André
Ik heb in korte tijd veel dierbaren verloren, waaronder mijn vrouw. Rouwen is ook werken...daarom heet het rouwverwerking...en het is zo vermoeiend. Ik hoop dat je de kracht vind om met hulp van je behandelaar, de pijn en het gemis een plaats te kunnen geven. Heel veel sterkte!
groet André
André
15-07-2023
Reactie:
Beste, Alvast mijn innige deelneming. Wat ik hier lees, is een diep rouwproces. Iedereen rouwt anders. Hoe dieper de liefde, hoe intenser het proces. Bij sommigen duurt de rouw lang en dit is niet abnormaal. Ikzelf verloor mijn mama begin dit jaar en zit nog volop in de rouw en depressie. Velen vragen, ben je er nog niet over en inderdaad lijkt het dat alleen jouw wereld stilstaat. Ik ben vertrouwd met je strijd. Bedenk dat er miljoenen mensen zijn die hetzelfde doormaken.
Anita
19-12-2023
Reactie:
Hoe dieper de liefde hoe intenser het rouwproces. Dat klopt ongetwijfelt Anita. Ik verloor echter iemand die enerzijds een lief persoon leek, anderzijds had deze ook een duistere kant. Omdat ik nooit wist in welke mate, wist ik niet of ik erg verdrietig moest zijn. Misschien was deze persoon echt een goed mens. Echter kan het ook zijn dat ik misschien wel te veel rouw over een veel slechter mens dan ik zelf door had. Wat ik wil zeggen is dat rouwen op deze manier óók een langdurig en zwaar proces kan zijn die erg lang kan duren. Ik schrijf dit omdat ik dit meemaakte en het even kwijt wilde.
Ger
10-02-2024
Bang dat ik weer in die hel kom (Verhaal 36)
Om het verhaal kort te houden ben ik 3 jaar geleden in een zware depressie geraakt met tot gevolg zelfmoordpoging angst stoornis hyperventilatie (nu chronische) somatisatie stoornis . Met alle gevolgen van dien. Heb 1,5 jaar ziektewet gehad en bijstand. Nu ben ik weer gaan werken omdat ik het beter vond gaan en dus daarom ook niet meer thuis wilde zitten en weer mee wilde doen aan de maatschappij . Ik werk 4 ploegen dienst en vanaf de eerste week begonnen met kleine stukjes alle klachten weer terug te komen tot nu. Alles komt weer terug en me lichaam is weer helemaal uit balans en vol spanning. Alles doet pijn heb weer aanvallen krijg weer paniek weer angst etc. Ziektewet en bijstand zijn uiteraard gestopt vanwege weer werken. Ik ben weer oververmoeid en alles gaat weer fout. Wat moet ik nu doen? Ik wil graag proberen vol te houden en denk probeer ook op het werk positief te zijn en positief te denken maar het blijft gewoon weer terug komen. Ben bang dat als ik nu alle signalen ga negeren dat ik weer in de hel kom van 3 jaar geleden tot vorig jaar.
Robin
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 10-02-2024
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Misschien is een relatie wat voor je
m
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo,
Ik weet niet of mijn berichtje op tijd komt
Je doet er toch goed aan even een time out te nemen. Proberen alles rustig op een rij te zetten
Het kan zijn dat het nog net even te vroeg is. Ik vind heel vervelend voor je. Maar ik vind het heel dapper dat je toch allemaal probeerd. Respect en succes !
Ik weet niet of mijn berichtje op tijd komt
Je doet er toch goed aan even een time out te nemen. Proberen alles rustig op een rij te zetten
Het kan zijn dat het nog net even te vroeg is. Ik vind heel vervelend voor je. Maar ik vind het heel dapper dat je toch allemaal probeerd. Respect en succes !
Slof
27-05-2022
Reactie:
4 ploegendienst? Zeer ongezond.
Op zich kan dat al heel slopend zijn.
Kun je niet in de dagdienst?
Op zich kan dat al heel slopend zijn.
Kun je niet in de dagdienst?
Q
10-02-2024
Ik ga er kapot aan komt alles nog goed ? (Verhaal 172)
Zijn er mensen die net als ik alleen maar huilen en denken dat het nooit meer goed komt . Ik ga er kapot aan komt alles nog goed ?
Anoniem
14-12-2022
laatste reactie: 10-02-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Tjonge... ik blijf er niet in hangen meestal. Ik neem soms een soort pauze van alle ellende. Even een film kijken of weet ik veel. Gewoon even een "lak aan alles dag." Het bos in. Op een bankje zitten en lekker mensen of dieren kijken. Plannen maken voor betere tijden.
Flappie
10-02-2024
Het lukt me niet om dit te doorbreken (Verhaal 174)
Hallo,
Sinds een maand of 3 ben ik depressief.
Het lukt me niet om dit te doorbreken momenteel.
Ik vind het vooral lastig, omdat ik niet zo goed weet waar dit gevoel vandaan komt.
Iemand tips?
Sinds een maand of 3 ben ik depressief.
Het lukt me niet om dit te doorbreken momenteel.
Ik vind het vooral lastig, omdat ik niet zo goed weet waar dit gevoel vandaan komt.
Iemand tips?
Anoniem
19-12-2022
laatste reactie: 10-02-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Waarschijnlijk is er wel een oorzaak. Het kan bv een genetische chemische onbalans in de hersenen zijn, stress of trauma kan ook. Probeer eens na te gaan hoe je leven eigenlijk is momenteel. En voor stress geld: het lijkt een ouderwetse weegschaal. Zelfs één probleem minder kan de schaal al weer een beetje in ballans brengen.
Sjors
10-02-2024
Toch door gaan met het leven (Verhaal 212)
Ik ben ook depressief en heeft last van Paniekaanvallen en het gevoel er niet te zijn.
Maar toch wil ik door gaan, al is dat wel zwaar.
Slik medicatie en loopt bij een Spiegeloog maar of dat help weet ik niet.
Maar ik ben wel weer half dagen aan het werk en ga tweekeer naar de sportschool om me beter te voelen,ook daar heeft ik veel last van Paniekaanvallen, en voel me depressief maar toch doe ik het.
Blijft doorgaan al is het moelijk en gaat het niet al tijd goed.
Dan kom ik ook me bed niet uit of van de bank en blijf ik binnen
Maar zorg er wel weer voor dat ik de volgende dag weer iets gaat doen om zo niet verder in de put weg te glijden. en dit al meer dan10 jaar, hoe lang hou ik dit nog vol.
Maar toch wil ik door gaan, al is dat wel zwaar.
Slik medicatie en loopt bij een Spiegeloog maar of dat help weet ik niet.
Maar ik ben wel weer half dagen aan het werk en ga tweekeer naar de sportschool om me beter te voelen,ook daar heeft ik veel last van Paniekaanvallen, en voel me depressief maar toch doe ik het.
Blijft doorgaan al is het moelijk en gaat het niet al tijd goed.
Dan kom ik ook me bed niet uit of van de bank en blijf ik binnen
Maar zorg er wel weer voor dat ik de volgende dag weer iets gaat doen om zo niet verder in de put weg te glijden. en dit al meer dan10 jaar, hoe lang hou ik dit nog vol.
Edwin
14-01-2024
laatste reactie: 05-02-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb dit ook heel erg.
Ik heb een angstoornis met depressieve klachten. De wereld is donker en zwart en dag is een strijd hoe zal het nu weer gaan. Ik wil niet dood, maar voel me gewoon echt kut. Nergens zie ik een uitweg. Genieten lukt nauwelijks ik kan gewoon alleen maar huilen. Ook die paniekaanvallen zijn vreselijk en de lichamelijke klachten op een dag zijn ook terror.
@edwin wel goed dat je alles blijft doen ik probeer dit ook. Ik werk en probeer me leven niet te laten leiden door de angst/negatieve gevoelens en gedachten.
Hopenlijk wordt dit ooit beter.
Ik heb een angstoornis met depressieve klachten. De wereld is donker en zwart en dag is een strijd hoe zal het nu weer gaan. Ik wil niet dood, maar voel me gewoon echt kut. Nergens zie ik een uitweg. Genieten lukt nauwelijks ik kan gewoon alleen maar huilen. Ook die paniekaanvallen zijn vreselijk en de lichamelijke klachten op een dag zijn ook terror.
@edwin wel goed dat je alles blijft doen ik probeer dit ook. Ik werk en probeer me leven niet te laten leiden door de angst/negatieve gevoelens en gedachten.
Hopenlijk wordt dit ooit beter.
L.
05-02-2024
Wil je ook je hart luchten?
Ik heb mijn man op vakantie achtergelaten (Verhaal 211)
Ik weet niet waar ik moet beginnen.
Mijn man is al vele jaren depressief.
Het is een lieve man en hij is mijn maatje.
Toch als hij depressief is veranderd hij in een heel naar en boze persoon.
Beiden hebben we een moeilijke tijd achter de rug
We hadden een korte vakantie in nederland geboekt. Ik had er veel zin in en het ook echt even nodig om op te laden.
Vanaf aankomst was het al bijna niet te doen..ik heb mijn teleurstelling en verdriet ingeslikt en besloten er voor de kinderen het beste van te maken.
Ik heb geen ruzie gemaakt met mijn man al vond ik zijn gedrag afschuwelijk...
Toen hij vandaag wakker werd negeerde hij me en keek dwars door me heen...ook als ik vroeg wat er was...negeerde hij me.
Er knapte iets...ik heb de hele boel ingepakt en heb hem achtergelaten.
Ik denk niet dat hij had verwacht dat ik zoiets zou doen..ik moet een grens aangeven...dit kan niet zo doorgaan.
Ik ben er ook nog maar heb er wel veel verdriet van en ik vraag me af hoe dat moet als hij thuiskomt
Mijn man is al vele jaren depressief.
Het is een lieve man en hij is mijn maatje.
Toch als hij depressief is veranderd hij in een heel naar en boze persoon.
Beiden hebben we een moeilijke tijd achter de rug
We hadden een korte vakantie in nederland geboekt. Ik had er veel zin in en het ook echt even nodig om op te laden.
Vanaf aankomst was het al bijna niet te doen..ik heb mijn teleurstelling en verdriet ingeslikt en besloten er voor de kinderen het beste van te maken.
Ik heb geen ruzie gemaakt met mijn man al vond ik zijn gedrag afschuwelijk...
Toen hij vandaag wakker werd negeerde hij me en keek dwars door me heen...ook als ik vroeg wat er was...negeerde hij me.
Er knapte iets...ik heb de hele boel ingepakt en heb hem achtergelaten.
Ik denk niet dat hij had verwacht dat ik zoiets zou doen..ik moet een grens aangeven...dit kan niet zo doorgaan.
Ik ben er ook nog maar heb er wel veel verdriet van en ik vraag me af hoe dat moet als hij thuiskomt
Anoniem
07-01-2024
laatste reactie: 30-01-2024
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb dit bericht zelf getyped maar mijn hemel..er is van alles in de tekst veranderd nu ik het teruglees.
Wat is dit voor raars...woorden als illegaal en mysterieus???
Wat is dit voor raars...woorden als illegaal en mysterieus???
Anoniem
12-01-2024
Reactie:
Staat de spellingcorrectie van je toetsenbord misschien aan?
Max
30-01-2024
Ben ik gek (Verhaal 213)
Ik sukkel al 2jaar met pijn in handen en polsen. Spontaan op komen zetten. Nog steeds in de medische mallemolen maar niemand die nog iets weet of snapt waar het vandaan komt. Zelfs in buitenland al geweest, zonder resultaat.
Psychisch vreet dit aan me, al 2 jaar thuis, baan kwijt. Enorme onzekerheid, uwv als zwaard van Damocles hangend boven mijn hoofd. Wacht al 3 weken nerveus op belletje voor de keuring..
Toen ging afgelopen zaterdag mijn partner weg voor vakantie met zijn vader. Iets waar ik op aangedrongen heb. Volgend jaar kan het misschien niet meer. Maar toen hij zaterdagmiddag met zijn koffer.vrolijk vertrok brak er iets in mij. Ik doe nog steeds niks anders dan huilen vanwege het beeld dat hij me verliet met die koffer. Slapen lukt niet vanwege dat beeld en het heftige gevoel dat het me geeft. Ik kan er nergens mee heen. Mijn kinderen van 13 en 11 wil ik hier niet mee belasten. En ik zou niet weten wie me zou begrijpen. Tussen mijn 1e afspraak met de praktijkondersteuner en de 2e afspraak zit 10 weken. Dus over 3 weken kan ik pas weer terecht. Maar ik merk dat ik door dat beeld ineens zo diep zak dat ik geen weg met mezelf weet. Met mijn partner kan ik niet praten nu (of later) want dan verpest ik zijn vakantie. Maar ik zie nergens geen lichtpuntje meer. En ik weet niet wat te doen of waarheen te gaan. Ik voel me zo ellendig. Loop vanaf zaterdag alleen maar te janken. En ik begin hierdoor te geloven dat ik niet nodig ben en door niemand gemist.
Psychisch vreet dit aan me, al 2 jaar thuis, baan kwijt. Enorme onzekerheid, uwv als zwaard van Damocles hangend boven mijn hoofd. Wacht al 3 weken nerveus op belletje voor de keuring..
Toen ging afgelopen zaterdag mijn partner weg voor vakantie met zijn vader. Iets waar ik op aangedrongen heb. Volgend jaar kan het misschien niet meer. Maar toen hij zaterdagmiddag met zijn koffer.vrolijk vertrok brak er iets in mij. Ik doe nog steeds niks anders dan huilen vanwege het beeld dat hij me verliet met die koffer. Slapen lukt niet vanwege dat beeld en het heftige gevoel dat het me geeft. Ik kan er nergens mee heen. Mijn kinderen van 13 en 11 wil ik hier niet mee belasten. En ik zou niet weten wie me zou begrijpen. Tussen mijn 1e afspraak met de praktijkondersteuner en de 2e afspraak zit 10 weken. Dus over 3 weken kan ik pas weer terecht. Maar ik merk dat ik door dat beeld ineens zo diep zak dat ik geen weg met mezelf weet. Met mijn partner kan ik niet praten nu (of later) want dan verpest ik zijn vakantie. Maar ik zie nergens geen lichtpuntje meer. En ik weet niet wat te doen of waarheen te gaan. Ik voel me zo ellendig. Loop vanaf zaterdag alleen maar te janken. En ik begin hierdoor te geloven dat ik niet nodig ben en door niemand gemist.
Mamadje
21-01-2024
laatste reactie: 30-01-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi, Mamadje,
Wat een lastige en vervelende tijd maak jij door. Ik heb jou pijn beschreven aan een A.I. programma. Ik heb alleen je symptomen van je handen en polsen gevraagd.
Het schreef:
1. Carpaal tunnelsyndroom: Dit ontstaat wanneer de zenuw die door de pols loopt bekneld raakt, wat kan leiden tot pijn, tintelingen en gevoelloosheid in de hand en vingers.
2. Artritis: Ontsteking van de gewrichten kan pijn en stijfheid in de handen en polsen veroorzaken.
3. Tendinitis: Ontsteking van pezen als gevolg van overbelasting of letsel kan leiden tot pijn rondom het aangetaste gebied.
4. Artrose: Slijtage van het kraakbeen in de gewrichten kan leiden tot pijn, stijfheid en zwelling in de handen en polsen.
5. Reumatoïde artritis: Een auto-immuunziekte die ontstekingen veroorzaakt in meerdere gewrichten, inclusief die in de handen en polsen.
A.I. is absoluut geen arts maar misschien staat erbij wat je hebt. Niet opgeven he? Sterkte.
Wat een lastige en vervelende tijd maak jij door. Ik heb jou pijn beschreven aan een A.I. programma. Ik heb alleen je symptomen van je handen en polsen gevraagd.
Het schreef:
1. Carpaal tunnelsyndroom: Dit ontstaat wanneer de zenuw die door de pols loopt bekneld raakt, wat kan leiden tot pijn, tintelingen en gevoelloosheid in de hand en vingers.
2. Artritis: Ontsteking van de gewrichten kan pijn en stijfheid in de handen en polsen veroorzaken.
3. Tendinitis: Ontsteking van pezen als gevolg van overbelasting of letsel kan leiden tot pijn rondom het aangetaste gebied.
4. Artrose: Slijtage van het kraakbeen in de gewrichten kan leiden tot pijn, stijfheid en zwelling in de handen en polsen.
5. Reumatoïde artritis: Een auto-immuunziekte die ontstekingen veroorzaakt in meerdere gewrichten, inclusief die in de handen en polsen.
A.I. is absoluut geen arts maar misschien staat erbij wat je hebt. Niet opgeven he? Sterkte.
Lezer
30-01-2024
Mijn vrouw heeft sinds een jaar of 8 nu een depressie (Verhaal 205)
Ik zal me even voorstellen. Ik ben Mart, 44 jaar en 23 jaar getrouwd. Helaas heeft mijn vrouw sinds een jaar of 8 nu een depressie. Maar het heeft lang geduurd voordat ik erachter kwam dat het daadwerkelijk een depressie was. Zaken omdraaien, het buiten zichzelf stellen, alles wat er mis ging lang aan mij. In het begin ging ik erin geloven, tot t kwartje viel bij mij. Toen ik dat ging benoemen ging t in onze relatie steeds slechter. Hoeveel begrip op ook toonde, niks werkte. Op momenten zat ik er ook doorheen, niemand begreep mij echt, ben daardoor ook veel mensen kwijtgeraakt.
De depressie ging verder en verder, stiekem gedrag kwam erbij, liegen etc. Tot het moment kwam dat zij bij ons gezin weg wilde, op de dag van een gezinsvakantie. Ik bleef achter met huilende kinderen, en kwam er later achter dat ze vertrokken was naar een andere man, waar ze al een poos een affaire mee had. Later bleek dat hij niet de enige is geweest.
Ik moest overal zelf achter komen, en heb tig leugens aangehoord, en heb haar telkens vergeven , omdat ik haar depressie de schuld gaf. Maar in plaats dat het beter ging, ging ze door met verwoesten. Tot het echt niet meer ging en in therapie intern naar Spanje ging. Ik zorgde voor de kinderen, en heb haar bezocht tijdens de 6 weken. Het leek beter te gaan, tot ze weer thuiskwam. Daar ging t weer steeds slechter, dat is nu ruim een jaar geleden en zo is t met hele diepe dalen, en hele kleine lichtpuntjes. Ik mis de liefde, het gezien worden, iemand die mij eens een hart onder de riem steekt, begrip.. herkenbaar voor iemand?
Alvast dank voor het lezen van dit bericht
De depressie ging verder en verder, stiekem gedrag kwam erbij, liegen etc. Tot het moment kwam dat zij bij ons gezin weg wilde, op de dag van een gezinsvakantie. Ik bleef achter met huilende kinderen, en kwam er later achter dat ze vertrokken was naar een andere man, waar ze al een poos een affaire mee had. Later bleek dat hij niet de enige is geweest.
Ik moest overal zelf achter komen, en heb tig leugens aangehoord, en heb haar telkens vergeven , omdat ik haar depressie de schuld gaf. Maar in plaats dat het beter ging, ging ze door met verwoesten. Tot het echt niet meer ging en in therapie intern naar Spanje ging. Ik zorgde voor de kinderen, en heb haar bezocht tijdens de 6 weken. Het leek beter te gaan, tot ze weer thuiskwam. Daar ging t weer steeds slechter, dat is nu ruim een jaar geleden en zo is t met hele diepe dalen, en hele kleine lichtpuntjes. Ik mis de liefde, het gezien worden, iemand die mij eens een hart onder de riem steekt, begrip.. herkenbaar voor iemand?
Alvast dank voor het lezen van dit bericht
Mart
19-09-2023
laatste reactie: 27-01-2024
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
begrijp ik uit jou verhaal dat je dan nu nog steeds met je vrouw bent ondanks alles ?
Gerda
15-11-2023
Reactie:
Dit is geen depressie, en al zou dat wel zo zijn , daarmee is iemand echt niet ontoerekeningsvatbaar of zo. Deze persoon ook niet. Dit is een andere stoornis.
Sterkte
Sterkte
Mabel
02-01-2024
Reactie:
Ik herken heel veel in jou verhaal.hier ook mijn partner 5 jaar in een zware depressie.jaren lang gelogen dat hij naar een psycholoog ging.ook ik ben erachter gekomen dat hij een relatie had.zei dat hij niets voor haar voelde.het was omdat hij bij haar een masker op kon zetten alsof er niets aan de hand was.is er nog 1 jaar mee doorgegaan.zonder dat ik het wist.hij is nu 2 weken op de dagbehandeling psychiatrie.dit voor totaal 6 weken.ik knok al 5 jaar voor hem.krijg hier zelf 0 voor terug.doodvermoeiend.en hoop nog steeds dat hij er wel uit gaat komen.het ergste vind ik nog de leugens.ik vertrouw hem nergens meer in.maar loslaten lukt mij ook niet
Es
27-01-2024
Waarom in dit klote leven blijven hangen? (Verhaal 66)
Ik ben al minstens 12 jaar depressief en vooral fde laatste paar maanden denk ik ook aan zelfmoord . Ik ben altijd een zwaar tegenstander geweest maar sinds 2 vrienden waar ik best wel tegen op keek zichzelf van het leven hebben beroofd denk ik zoiets van dat is niet gebeurd zonder reden. Ik ben niet echt gelovig maar stel wel de vraag:als het hiernamaals zo fantastisch is waarom wachten om er heen te gaan? . Met andere woorden waarom in dit klote leven blijven hangen als ik ook naar een betere plek kan gaan door me simpelweg van het leven beroven.
Stephan
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 23-01-2024
13Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heb je hulp?
Zet eens op papier waarom je wel zou willen blijven leven.. denk aan iedere kleine gedachte!
Zet eens op papier waarom je wel zou willen blijven leven.. denk aan iedere kleine gedachte!
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
simpelweg van leven beroven?Dat bestaat niet.Hoe?En wat is simpel?Daartoe besluiten en uitvoeren?
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Weet niet of op tijd ben
maar houd vol, het komt ooit goed
wanneer weet ik niet. Hoe weet ik niet
ik las je berichtje en moest reageren.
Zit zelf in een depressie en 2 dagen terug lag ik snachts te malen en op een gegeven moment lag in gedachten te vragen om een einde , geef me een hartaanval of wat dan ook en laat me verdwijnen, dan stop het , genoeg , ik wil niet meer
, het is klaar ... smorgens weer opgestaan en nog eens nagedacht en toch weer wat kracht en moed verzameld. Ik ga door , als ik het kan , kan jij het zeker te weten ook ! Houd vol , ook voor jou komt er licht aan het eind van die tunnel.
maar houd vol, het komt ooit goed
wanneer weet ik niet. Hoe weet ik niet
ik las je berichtje en moest reageren.
Zit zelf in een depressie en 2 dagen terug lag ik snachts te malen en op een gegeven moment lag in gedachten te vragen om een einde , geef me een hartaanval of wat dan ook en laat me verdwijnen, dan stop het , genoeg , ik wil niet meer
, het is klaar ... smorgens weer opgestaan en nog eens nagedacht en toch weer wat kracht en moed verzameld. Ik ga door , als ik het kan , kan jij het zeker te weten ook ! Houd vol , ook voor jou komt er licht aan het eind van die tunnel.
JS
27-05-2022
Reactie:
Dat heb ik nou ook, bij mij is het even weg en ben ik opeens super vrolijk voor even en is het weg.
Haaan
03-07-2022
Reactie:
Doe het niet!!! Als je, jezelf van het leven beroofd kan je ook nog eens op een veel ergere plek komen dan dat je nu bent. We gaan na onze dood naar de hemel of naar de hel en dit duurt voor eeuwig. Zorg dat je Jezus aanneemt als jou Heer, Hij heeft Zijn leven voor jou gegeven. We mogen ons eigen leven niet beëindigen, we hebben het leven van God gekregen en Hij zal ons leven dan ook weer nemen, zorg er in dit leven voor dat je na dit leven bij God gaat wonen en niet voor eeuwig bij de satan moet lijden.
Louise
28-10-2022
Reactie:
Het leven is en blijft voor iemand die depressief is verschrikkelijk zwaar. Mijn vader heeft zich van het leven beroofd, maar ik begin nu zijn keuze te snappen. Ik hou het ook niet langer vol. Ik hoop dat het goed met je gaat. Groetjes Marc
Marc
22-10-2023
Reactie:
Mijn vriendin heeft er ook een einde aan gemaakt vorig jaar en ik begreep er geen snars van maar nu ik ook depressief ben snap ik er alles van het is echt mega zwaar en elke dag is er dat levensgevecht !
Gerda
15-11-2023
Reactie:
Heb al heel lang duistere gedachten. Zeker als veel mis loopt of de druk te groot wordt. Heb allerlei scenario's wbt de zelfdoding bedacht. Ophanging, verbranding, gas etc. maar steeds weer komt er iets op je pad wat je niet verwacht. Hulp uit een totaal onverwachte hoek. Van mensen die jou niet kennen en eigenlijk helemaal niet van jou bestaan wisten. Enkele dagen terug heb ik een wanhoopsdaad begaan, had 2 tot 3 uur kansen genoeg om er een eind aan te maken. Heb m'n auto waarschijnlijk total loss gereden, rijbewijs is afgenomen maar moest na gesprek met arts op politieburo met een Rettungswagen naar een psychiater gebracht worden. Was in Duitsland. Ben door totaal onbekende vrouwen die Rettungs-sanitäter zijn (=soort ambulancebroeder) geholpen. Resultaat; telefonisch gesprek met psych, tips gekregen voor 2e psych en 2 uur later weer thuis. Geen opname of iets dergelijks, nee ze hebben me moed in gesproken en gezegd dat ik een toffe was maar zeer zwaar overbelast en daardoor niet helder meer kon denken.
Motto van dit schrijven; al is het nog zo duister, al zie je geen uitweg meer, zelf heb ik ervaren dat er mensen zijn die moeite willen doen om je uit het duister te halen en mee terug te nemen naar het licht. Maar....dan moet je er wel voor open staan, tips en adviezen ter harte nemen en meewerken.
'T is moeilijk, heel erg moeilijk en erg verleidelijk om terug te vallen in sombere gedachten maar te beginnen met goede (nacht)rust kun je langzaam aan weer een glimp van het licht opvangen.
Ikzelf ben er nog lang niet, probeer nog vaak antwoorden te vinden waarom ik verder zou leven maar de ervaring dat wildvreemde vrouwen zich zo over mij ontfermd hebben zonder dat ze mij kenden zal ik niet vergeten.
Ben single maar zonder dat ze me kende zei één van hen dat ze zeker wist dat ik een hele toffe papa zou zijn! Heb zelfs een hint gekregen waar ze woont als ik haar zou willen vinden.
Ik zie het als een signaal dat je niet alleen staat en je hulp kan krijgen als je het maar kenbaar maakt.
Motto van dit schrijven; al is het nog zo duister, al zie je geen uitweg meer, zelf heb ik ervaren dat er mensen zijn die moeite willen doen om je uit het duister te halen en mee terug te nemen naar het licht. Maar....dan moet je er wel voor open staan, tips en adviezen ter harte nemen en meewerken.
'T is moeilijk, heel erg moeilijk en erg verleidelijk om terug te vallen in sombere gedachten maar te beginnen met goede (nacht)rust kun je langzaam aan weer een glimp van het licht opvangen.
Ikzelf ben er nog lang niet, probeer nog vaak antwoorden te vinden waarom ik verder zou leven maar de ervaring dat wildvreemde vrouwen zich zo over mij ontfermd hebben zonder dat ze mij kenden zal ik niet vergeten.
Ben single maar zonder dat ze me kende zei één van hen dat ze zeker wist dat ik een hele toffe papa zou zijn! Heb zelfs een hint gekregen waar ze woont als ik haar zou willen vinden.
Ik zie het als een signaal dat je niet alleen staat en je hulp kan krijgen als je het maar kenbaar maakt.
John W
20-12-2023
Reactie:
Heb al heel lang duistere gedachten. Zeker als veel mis loopt of de druk te groot wordt. Heb allerlei scenario's wbt de zelfdoding bedacht. Ophanging, verbranding, gas etc. maar steeds weer komt er iets op je pad wat je niet verwacht. Hulp uit een totaal onverwachte hoek. Van mensen die jou niet kennen en eigenlijk helemaal niet van jou bestaan wisten. Enkele dagen terug heb ik een wanhoopsdaad begaan, had 2 tot 3 uur kansen genoeg om er een eind aan te maken. Heb m'n auto waarschijnlijk total loss gereden, rijbewijs is afgenomen maar moest na gesprek met arts op politieburo met een Rettungswagen naar een psychiater gebracht worden. Was in Duitsland. Ben door totaal onbekende vrouwen die Rettungs-sanitäter zijn (=soort ambulancebroeder) geholpen. Resultaat; telefonisch gesprek met psych, tips gekregen voor 2e psych en 2 uur later weer thuis. Geen opname of iets dergelijks, nee ze hebben me moed in gesproken en gezegd dat ik een toffe was maar zeer zwaar overbelast en daardoor niet helder meer kon denken.
Motto van dit schrijven; al is het nog zo duister, al zie je geen uitweg meer, zelf heb ik ervaren dat er mensen zijn die moeite willen doen om je uit het duister te halen en mee terug te nemen naar het licht. Maar....dan moet je er wel voor open staan, tips en adviezen ter harte nemen en meewerken.
'T is moeilijk, heel erg moeilijk en erg verleidelijk om terug te vallen in sombere gedachten maar te beginnen met goede (nacht)rust kun je langzaam aan weer een glimp van het licht opvangen.
Ikzelf ben er nog lang niet, probeer nog vaak antwoorden te vinden waarom ik verder zou leven maar de ervaring dat wildvreemde vrouwen zich zo over mij ontfermd hebben zonder dat ze mij kenden zal ik niet vergeten.
Ben single maar zonder dat ze me kende zei één van hen dat ze zeker wist dat ik een hele toffe papa zou zijn! Heb zelfs een hint gekregen waar ze woont als ik haar zou willen vinden.
Ik zie het als een signaal dat je niet alleen staat en je hulp kan krijgen als je het maar kenbaar maakt.
Motto van dit schrijven; al is het nog zo duister, al zie je geen uitweg meer, zelf heb ik ervaren dat er mensen zijn die moeite willen doen om je uit het duister te halen en mee terug te nemen naar het licht. Maar....dan moet je er wel voor open staan, tips en adviezen ter harte nemen en meewerken.
'T is moeilijk, heel erg moeilijk en erg verleidelijk om terug te vallen in sombere gedachten maar te beginnen met goede (nacht)rust kun je langzaam aan weer een glimp van het licht opvangen.
Ikzelf ben er nog lang niet, probeer nog vaak antwoorden te vinden waarom ik verder zou leven maar de ervaring dat wildvreemde vrouwen zich zo over mij ontfermd hebben zonder dat ze mij kenden zal ik niet vergeten.
Ben single maar zonder dat ze me kende zei één van hen dat ze zeker wist dat ik een hele toffe papa zou zijn! Heb zelfs een hint gekregen waar ze woont als ik haar zou willen vinden.
Ik zie het als een signaal dat je niet alleen staat en je hulp kan krijgen als je het maar kenbaar maakt.
John W
20-12-2023
Reactie:
heb een heel verhaal geschreven maar ben zelf niet meer overtuigd. als er nog meer verlies en ellende komt sluit ik me bij de topic-schrijver aan.
heb lijkzak en heliumtanks besteld, videocamera als bewijs dat ik geen hulp heb gehad staat gereed.
mijn levensdoel, vader, zit in een verzorgingshuis dus ben ik overbodig geworden. ik hoef niet naar het licht, branden in de hel mag ook.
eens een looser, altijd een looser,
heb lijkzak en heliumtanks besteld, videocamera als bewijs dat ik geen hulp heb gehad staat gereed.
mijn levensdoel, vader, zit in een verzorgingshuis dus ben ik overbodig geworden. ik hoef niet naar het licht, branden in de hel mag ook.
eens een looser, altijd een looser,
john w
23-12-2023
Reactie:
heb een heel verhaal geschreven maar ben zelf niet meer overtuigd. als er nog meer verlies en ellende komt sluit ik me bij de topic-schrijver aan.
heb lijkzak en heliumtanks besteld, videocamera als bewijs dat ik geen hulp heb gehad staat gereed.
mijn levensdoel, vader, zit in een verzorgingshuis dus ben ik overbodig geworden. ik hoef niet naar het licht, branden in de hel mag ook.
eens een looser, altijd een looser,
heb lijkzak en heliumtanks besteld, videocamera als bewijs dat ik geen hulp heb gehad staat gereed.
mijn levensdoel, vader, zit in een verzorgingshuis dus ben ik overbodig geworden. ik hoef niet naar het licht, branden in de hel mag ook.
eens een looser, altijd een looser,
john w
23-12-2023
Reactie:
vandaag met vader gesproken. ben iets positiever. ik ben ziek (weet ik) en heel erg moe. moet rust nemen en op tijd gaan slapen. mag (nog) niet weg gaan, hij heeft me gelukkig nog nodig om zaken te regelen. met geduld en voldoende rust zouden problemen te overwinnen zijn.
tips van een oude maar wijze vader die ondanks herseninfarct nog heldere momenten heeft. hij hoopt weer mee terug naar huis te kunnen, ik ook. nu maar afwachten.
tips van een oude maar wijze vader die ondanks herseninfarct nog heldere momenten heeft. hij hoopt weer mee terug naar huis te kunnen, ik ook. nu maar afwachten.
john w
23-12-2023
Reactie:
Ik snap je in bepaald opzicht, ik zit zelfs ook al langere tijd niet lekker in mijn vel.
Voel me depressief en nutteloos, maar mezelf van het leven beroven, nee dat zal ik niet kunnen, ookal heb ik er wel eens aan gedacht.
Hoe je je ook voelt er is altijd wel een reden om voor te leven. Voor mij zijn dat mijn dieren.
Voel me depressief en nutteloos, maar mezelf van het leven beroven, nee dat zal ik niet kunnen, ookal heb ik er wel eens aan gedacht.
Hoe je je ook voelt er is altijd wel een reden om voor te leven. Voor mij zijn dat mijn dieren.
LonleyBoy
23-01-2024
Ik leef alleen nog voor mijn kat (Verhaal 202)
Ik leef alleen nog voor mijn kat. Als ik dat lieve beestje niet zou ik er niet meer zijn. Ik ben al 25 jaar lang depressief. Ik heb alles echt alles al geprobeerd. Maar ik blijf eenzaam en depressief. Ik hoop dat jullie het begrijpen. Ik ben mishandeld en verwaarloosd mijn hele leven lang. Ik hoop dat er een hemel is met veel natuur en dieren. Maar waarschijnlijk is het binnenkort over en is er niks meer na de dood. Ik had liever nooit geboren willen worden dat is nog beter dan doodgaan haha.
Anoniem
07-09-2023
laatste reactie: 02-01-2024
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik vraag mij op dit moment af waarom ik godverdomme steeds dood wil. Ik besef dat het een ziekte is. Alles zit mij tegen. Op dit moment drink ik alcohol. Ook mijn leven is zo moeilijk! Toen mijn hondje dood ging brak mijn hart. Nog meer ellende kreeg ik op mijn bordje. Gedonder met bedrijfsartsen, werk en steeds meer ziektes.Toen zag ik jou bericht hier staan. Zo herkenbaar... Ik wil dat je blijft proberen geluk te vinden. Doorbreek het.
Praat met ons. Hier op de depri site.
Praat met ons. Hier op de depri site.
Ik
16-09-2023
Reactie:
het is de maatschappij die een uniform robot van je wil maken... probeer jezelf iets goeds te doen. zoek mensen op die jou gaan begrijpen en de rest gewoon aan de kant zetten. Alcohol versterkt helaas de depressie, heel eventjes voel je je beter maar dan komt de hamer drie keer hard aan. ik ben ook mijn kat kwijt en dat is dubbel zwaar als je ziek tehuis zit (weggepest op werk wegens ziekt zijn). Bedrijfsartsen geven voornamelijk advies voor de werkgever, uitzonderingen daargelaten. Er zijn maar weinig goede therapeuten. De meesten werken allemaal naar hetzelfde schema en gaan niet in op de individuele situatie. Praktijkondersteuner en sommige behandelaars hebben onvoldoende kennis over samenhang lichaam en geest. Burnout mogen ze helemaal niet behandelen in de GGZ want dat krijgen ze niet vergoed. Vaak wordt maar een symptoom behandelt maar niet de oorzaak aangepakt!
Chiara
01-11-2023
Reactie:
Beste,
Toevallig dat je dit op 1/11 neerschrijft. Ik denk helemaal hetzelfde. Eigenlijk zou het normaal moeten zijn een kast met pilletjes te koop. En voila eigen keuze gedaan ermee. Zoals bitterballen uit de muur.
Maar ik zet inderdaad enkele nog door voor mijn kat. Hij is mijn alles. Althans hij is het enige wat ik heb.
Geen fam en geen echte vrienden. Misbruikt en gebruikt. Ik ben naïef zeggen ze. Neen, ik wilde blijven geloven in het goede van de mensen. Helaas.
Er is misschien nog een hoop er is een man in Tunesië ookal weet ik dat het niet zo is. Of de kans groot is dat hij eerder naar hier wil komen. Maar hij wil alles doen voor me. (Trouwen natuurlijk)
Ik twijfel sterk. Wat heb ik te verliezen. Liefde of deze aandacht kan ik best gebruiken. Het kan een deel helen.
Sterkte aan jou
Ik deel graag ook mijn verhaal.
Liefs
Toevallig dat je dit op 1/11 neerschrijft. Ik denk helemaal hetzelfde. Eigenlijk zou het normaal moeten zijn een kast met pilletjes te koop. En voila eigen keuze gedaan ermee. Zoals bitterballen uit de muur.
Maar ik zet inderdaad enkele nog door voor mijn kat. Hij is mijn alles. Althans hij is het enige wat ik heb.
Geen fam en geen echte vrienden. Misbruikt en gebruikt. Ik ben naïef zeggen ze. Neen, ik wilde blijven geloven in het goede van de mensen. Helaas.
Er is misschien nog een hoop er is een man in Tunesië ookal weet ik dat het niet zo is. Of de kans groot is dat hij eerder naar hier wil komen. Maar hij wil alles doen voor me. (Trouwen natuurlijk)
Ik twijfel sterk. Wat heb ik te verliezen. Liefde of deze aandacht kan ik best gebruiken. Het kan een deel helen.
Sterkte aan jou
Ik deel graag ook mijn verhaal.
Liefs
Gebroken ziel
26-11-2023
Reactie:
Met die man uit T herhaal je het allemaal weer, dat is geen redding. Werk aan jezelf , geef daar je liefde aan. Dat is andere hoop.
Sterkte
Sterkte
Mabel
02-01-2024
Wil je ook je hart luchten?
Nog dieper in de put (Verhaal 209)
Ik vond een Siamese poes in mijn garage waar niemand naar op zoek was. In huis genomen want ondervoed. Ze viel echter mijn andere 3 poezen aan. Na verblijf van 6 maanden op mijn slaapkamer werd ze geadopteerd door een dame in Antwerpen. Maandelijks ging ik op bezoek en met de dame eten in een mooi restaurant. Dit duurde 4,5 jaar. Zij moest nooit iets betalen omdat ze het niet breed had en gaan eten vond ze superleuk. In januari dit jaar overleed mijn mama en ik sukkelde in een depressie. Het ging een tijdje beter en recent heb ik een terugval met angstgevoelens en enorme slaapproblemen. Ik had met haar afgesproken. Had maar 3 u geslapen in 48 uur. Stond te bibberen op mijn benen en hoge hartslag van oververmoeidheid. Om 7.30 h afspraak van die middag geannuleerd
met uitleg. Resultaat : compleet onbegrip, zijn verbood mij elk contact, gooide mij uit haar facebookvrienden. Ze zei dat ik er maar moest tegen vechten en dat ik haar diep gekwetst had. Ik had haar nochtans bericht gezonden dat het mij speet dat ze dit had moeten ondergaan en dat ik het zou goedmaken. Zij had het ook moeilijk (geen depressie), zei ze. Daar sta je dan, nog dieper in de put
met uitleg. Resultaat : compleet onbegrip, zijn verbood mij elk contact, gooide mij uit haar facebookvrienden. Ze zei dat ik er maar moest tegen vechten en dat ik haar diep gekwetst had. Ik had haar nochtans bericht gezonden dat het mij speet dat ze dit had moeten ondergaan en dat ik het zou goedmaken. Zij had het ook moeilijk (geen depressie), zei ze. Daar sta je dan, nog dieper in de put
Anita
19-12-2023
laatste reactie: 02-01-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Deze vrouw heeft n flinke steek los ergens qua inleving, emotioneel onder ontwikkeld of zo. Spoort niet. Laten gaan maar. T is n deceptie.
Mabel
02-01-2024
Het zwaard van Damocles hangt altijd boven mijn hoofd (Verhaal 210)
Lieve allemaal.
Ik heb al jaren een depressie. Vorig jaar echt suïcidale gedachten.
De reden is denk ik begonnen na mislukte relaties, mijn ziek zijn uitgezaaide Borstkanker wat nu is nu gelukkig stabiel. Maar het zwaard van Damocles hangt altijd boven mijn hoofd.
Mij ex partner de vader van mijn kinderen kon het niet meer handelen en vertrok en ik bleef achter met drie kleine kinderen
Toen mijn moeder overleed werd het nog erger, heb absoluut geen steun van mijn familie op een broer na.
Ben de jongste van 7 kinderen.
De nasleep van al mijn behandelingen zijn ook behoorlijk rigoureus.
Lig nu weken op bed en heb nergens geen zin meer in.
Ik weet dat het fout is allemaal maar kan zelfs de moeite niet nemen om op te staan.
Ik ontwijk contacten ben het liefste alleen.
Ben sinds gisteren na jaren Zoloft wat niets deed en nu begonnen met Amytriptiline.
Maar hopen dat dat beter zal gaan iamen met pregabaline.
Ik weet me echt geen raad meer.
Zou het liefste niet meer wakker worden maar heb drie kinderen dus dat is voor hen een drama.
Heeft er iemand tools voor me zodat ik weer een beetje de oude te worden!🙏
Liefs en heel veel sterkte voor iedereen 🍀
Wens jullie allemaal een beter en gezond nieuwjaar 💖
Ik heb al jaren een depressie. Vorig jaar echt suïcidale gedachten.
De reden is denk ik begonnen na mislukte relaties, mijn ziek zijn uitgezaaide Borstkanker wat nu is nu gelukkig stabiel. Maar het zwaard van Damocles hangt altijd boven mijn hoofd.
Mij ex partner de vader van mijn kinderen kon het niet meer handelen en vertrok en ik bleef achter met drie kleine kinderen
Toen mijn moeder overleed werd het nog erger, heb absoluut geen steun van mijn familie op een broer na.
Ben de jongste van 7 kinderen.
De nasleep van al mijn behandelingen zijn ook behoorlijk rigoureus.
Lig nu weken op bed en heb nergens geen zin meer in.
Ik weet dat het fout is allemaal maar kan zelfs de moeite niet nemen om op te staan.
Ik ontwijk contacten ben het liefste alleen.
Ben sinds gisteren na jaren Zoloft wat niets deed en nu begonnen met Amytriptiline.
Maar hopen dat dat beter zal gaan iamen met pregabaline.
Ik weet me echt geen raad meer.
Zou het liefste niet meer wakker worden maar heb drie kinderen dus dat is voor hen een drama.
Heeft er iemand tools voor me zodat ik weer een beetje de oude te worden!🙏
Liefs en heel veel sterkte voor iedereen 🍀
Wens jullie allemaal een beter en gezond nieuwjaar 💖
Anoniem
23-12-2023
laatste reactie: 25-12-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Probeer er iets van te maken, zeker voor je kinderen. In bed blijven is geen oplossing.
Ga er uit, probeer iedere dag iets te doen, hoe klein ook.
Zit zelf al een jaar in depressie, weet hoe vreselijk het is, alles is grijs.
Hou vol, je bent niet alleen.
Veel sterkte.
Ga er uit, probeer iedere dag iets te doen, hoe klein ook.
Zit zelf al een jaar in depressie, weet hoe vreselijk het is, alles is grijs.
Hou vol, je bent niet alleen.
Veel sterkte.
Marjan.
25-12-2023
Voor het eerst een zware depressie, ben 62 (Verhaal 188)
Heb voor het eerst een zware depressie, ben 62 en weet niet hoe ik hier uit moet komen.
Ben compleet verlamd, ik kan niets meer.
Sta op de wachtlijst bij een psycholoog, wat een eeuwigheid lijkt.
Weet niet wat me overkomt, wat een hel is dit.
Ben compleet verlamd, ik kan niets meer.
Sta op de wachtlijst bij een psycholoog, wat een eeuwigheid lijkt.
Weet niet wat me overkomt, wat een hel is dit.
Marjan
03-05-2023
laatste reactie: 20-12-2023
6Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Weinig informatie Marjan.
Pim
20-05-2023
Reactie:
Hai
Het is ook overweldigend om voor het eerst een depressie mee te maken. Jouw woorden doen mij denken aan hoe ik mijzelf vroeger gevoeld heb.
Het lijkt voor altijd zo te zijn hoe je je voelt.
Maar dat is niet zo, gelukkig.
De wachttijd is erg lang op het moment.
Heeft de huisarts je alvast medicatie voorgeschreven?
Online kan je heel veel tips vinden waar je je wellicht intussen tijd wat beter door gaat voelen.
Zorg voor regelmaat, gezond normaal eten, probeer iets te vinden waar je mischien nog iets van vreugde door voelt? Praten met een vriendin, familielid...
Jezelf afzonderen voelt misschien fijner, maar helpt niet, in tegen deel.
Wens je veel sterkte!
Hai
Het is ook overweldigend om voor het eerst een depressie mee te maken. Jouw woorden doen mij denken aan hoe ik mijzelf vroeger gevoeld heb.
Het lijkt voor altijd zo te zijn hoe je je voelt.
Maar dat is niet zo, gelukkig.
De wachttijd is erg lang op het moment.
Heeft de huisarts je alvast medicatie voorgeschreven?
Online kan je heel veel tips vinden waar je je wellicht intussen tijd wat beter door gaat voelen.
Zorg voor regelmaat, gezond normaal eten, probeer iets te vinden waar je mischien nog iets van vreugde door voelt? Praten met een vriendin, familielid...
Jezelf afzonderen voelt misschien fijner, maar helpt niet, in tegen deel.
Wens je veel sterkte!
Chantal
25-05-2023
Reactie:
Hallo Marjan, ik weet precies waar je het over hebt, want ik maak het zelf mee, al 23 jaar door medicatie. Mijn vraag is hoe ben je in zo zware depressie gekomen? Het heeft ook een oorzaak, en soms niet. Hoop dat je gauw hulp krijgt. Depressie is een hel! Wens je heel veel sterkte
Bep
24-07-2023
Reactie:
Hoe ik in mijn depressie kwam, na het overlijden van een dierbare.
Het is een accute depressie. Inmiddels 15x bij psycholoog geweest, al die praatsessies, ik weet niet, mij helpt het niet. Nu ophaar aanraden AD gaan slikken, zit nu bijna op 6 weken, ook niet echt een succes, on gek van te worden dit, pfff.
Het is een accute depressie. Inmiddels 15x bij psycholoog geweest, al die praatsessies, ik weet niet, mij helpt het niet. Nu ophaar aanraden AD gaan slikken, zit nu bijna op 6 weken, ook niet echt een succes, on gek van te worden dit, pfff.
Marjan
25-07-2023
Reactie:
Beste, AD werkt pas goed na enkele weken. Indien niet ga dan terug naar je huisarts en probeer een andere AD. Elk lichaam is anders. Je zit ook in een rouwproces en na 6 weken kan dit niet verwerkt zijn. Hiervoor is tijd nodig. Iedereen rouwt anders. Ikzelf verloor mijn moeder begin dit jaar en ben ook in een depressie beland. Je bent zeker niet alleen
Anita
19-12-2023
Reactie:
Ben gestopt met de medicatie na 5 mnd , werkte niet, spycholoog ook niet, zit het wel uit, hoop dat het ooit over gaat.
Marjan.
20-12-2023
Iets in mij is veranderd of stuk gegaan (Verhaal 197)
Vier jaar geleden is mijn vrouw overleden. Ik heb mijn rouwproces proberen te verwerken door vrijwilligerswerk te gaan doen. Ik ben arbeidsongeschikt, hoef niet meer te werken, dus zoals gezegd vrijwilligerswerk om bezig te zijn. Dat was in het begin heel erg lastig, na enkele maanden voelde ik dat het beter ging. Toen brak in februari 2020 Corona uit en kwam ik weer thuis alleen, mijn rouwproces was nog niet over en ik verviel in een depressie eigenlijk tot nu toe nog steeds. Ik heb dat hele jaar 2020 alleen binnen gezeten.
Iets in mij is veranderd of stuk gegaan, ik ben niet meer dezelfde als voor het overlijden van mijn vrouw. Ik voel mij net zo'n ouderwetse klok met die belletjes, eentje die je moet opwinden en als je hem heen en weer schud dan hoor je iets rammelen, binnen in dat stuk is.
Ik heb geen tot weinig energie, vermoeid en zin om te slapen, elke keer dat ik wakker word dan zit ik in een dip...echt verschrikkelijk, vermoeiend, en ik wordt moe van mezelf, vreemde gedachten dringen zich in mij op, ik wordt in ene boos of in ene verdrietig...agressief, kwaad, machteloos gefrustreerd. Vroeger kon ik die dingen delen met mijn vrouw...alles deelden we. Dat mis ik ontzettend. We ondersteunden elkaar. Nu moet ik maar zien waar ik met mijn gevoelens en frustraties terecht kan. Ik heb mijn hoop gevestigd op een multi-disciplinair behandel plan, met meerdere behandelaars. Dit in tegenstelling tot de 1 op 1 behandeling tot nu, wat helaas niet goed ging. Maar ik zoek verder voor de juiste hulp...want daar ben ik nu wel van overtuigd ik heb hulp nodig..dat is stap 1. De erkenning dat ik hulp nodig heb.
wellicht heeft iemand iets aan mijn verhaal/ervaring. Iedereen veel sterkte!!!
Iets in mij is veranderd of stuk gegaan, ik ben niet meer dezelfde als voor het overlijden van mijn vrouw. Ik voel mij net zo'n ouderwetse klok met die belletjes, eentje die je moet opwinden en als je hem heen en weer schud dan hoor je iets rammelen, binnen in dat stuk is.
Ik heb geen tot weinig energie, vermoeid en zin om te slapen, elke keer dat ik wakker word dan zit ik in een dip...echt verschrikkelijk, vermoeiend, en ik wordt moe van mezelf, vreemde gedachten dringen zich in mij op, ik wordt in ene boos of in ene verdrietig...agressief, kwaad, machteloos gefrustreerd. Vroeger kon ik die dingen delen met mijn vrouw...alles deelden we. Dat mis ik ontzettend. We ondersteunden elkaar. Nu moet ik maar zien waar ik met mijn gevoelens en frustraties terecht kan. Ik heb mijn hoop gevestigd op een multi-disciplinair behandel plan, met meerdere behandelaars. Dit in tegenstelling tot de 1 op 1 behandeling tot nu, wat helaas niet goed ging. Maar ik zoek verder voor de juiste hulp...want daar ben ik nu wel van overtuigd ik heb hulp nodig..dat is stap 1. De erkenning dat ik hulp nodig heb.
wellicht heeft iemand iets aan mijn verhaal/ervaring. Iedereen veel sterkte!!!
André
15-07-2023
laatste reactie: 20-12-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat denk je over je in te schrijven op een datingsite. Klinkt het niet dan botst het.
Denk aan de dingen die je wel hebt ; eten, dak boven je hoofd, verwarming, kleding, ziekenzorg. Je woont niet in een oorlogsgebied of waar zware natuurrampen hebben plaatsgevonden.
Sterkte
Denk aan de dingen die je wel hebt ; eten, dak boven je hoofd, verwarming, kleding, ziekenzorg. Je woont niet in een oorlogsgebied of waar zware natuurrampen hebben plaatsgevonden.
Sterkte
Anita
20-12-2023
Reactie:
Wat een vreemde reactie, daar heeft niemand iets aan, ja, het kan altijd erger, maar dat neemt je verdriet niet weg.
Marjan
20-12-2023
Hij vond het zelf erg gênant (Verhaal 169)
Mijn man is al jaren bekend met een depressie en gebruikt hiervoor sertraline.
Hij vond het zelf erg gênant dat hij medicatie nodig heeft om te functioneren en heeft een aantal jaar heleden besloten er mee te stoppen waarna hij een suïcide poging gedaan heeft.
Gelukkig heeft hij toen in gezien dat hij de medicatie echt nodig heeft en heeft deze ook weer geslikt.
Tot 3 weken geleden, toen wij onze hond van 14 verloren. Hij is zijn verdriet weg gaan drinken, is continu weg, sluit zich volledig voor mij af en is na een kleine 2 weken gestopt met zijn medicatie. Doet suïcidale uitspraken en liegt tegen mij. Praten doet hij nog steeds niet. Sinds 3 dagen neemt hij wel zijn medicatie weer, maar in zijn gedrag is er nog niets anders te merken.
Ik voel me ontzettend eenzaam en machteloos.
Heeft iemand tips wat te doen of hoe dingen aan te pakken? Communicatie is bijna niet mogelijk, omdat hij me zoveel mogelijk ontwijkt.
Hij vond het zelf erg gênant dat hij medicatie nodig heeft om te functioneren en heeft een aantal jaar heleden besloten er mee te stoppen waarna hij een suïcide poging gedaan heeft.
Gelukkig heeft hij toen in gezien dat hij de medicatie echt nodig heeft en heeft deze ook weer geslikt.
Tot 3 weken geleden, toen wij onze hond van 14 verloren. Hij is zijn verdriet weg gaan drinken, is continu weg, sluit zich volledig voor mij af en is na een kleine 2 weken gestopt met zijn medicatie. Doet suïcidale uitspraken en liegt tegen mij. Praten doet hij nog steeds niet. Sinds 3 dagen neemt hij wel zijn medicatie weer, maar in zijn gedrag is er nog niets anders te merken.
Ik voel me ontzettend eenzaam en machteloos.
Heeft iemand tips wat te doen of hoe dingen aan te pakken? Communicatie is bijna niet mogelijk, omdat hij me zoveel mogelijk ontwijkt.
L
28-10-2022
laatste reactie: 11-12-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo, heeft ja man vrienden dan kan je misschien aan 1 van hen vragen om je man aan te sporen om naar een psycholoog te gaan. Misschien heeft dit momenteel meer invloed op hem. Ook kan je hem een brief schrijven over je gevoelens.
Anita
11-12-2023
Wil je ook je hart luchten?
Kop op Stay Strong (Verhaal 208)
Ik zit sinds een jaar in een best zware depressie maar nu ik hier veel verhalen lees denk ik er is nog hoop , wat en hoeveel kan een mens verdragen zeg en wil ik mede delen aan alle depressie lotgenoten : Kop op Stay Strong en als er iemand nog correspondentie vriendin zoekt ? ik sta ervoor open
Gerda
15-11-2023
laatste reactie: 04-12-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat bedoel je met, een best zware depressie?
Het is zwaar, of het is, nouja, zozo?
Het is zwaar, of het is, nouja, zozo?
Marjan.
17-11-2023
Reactie:
Hallo Gerda.
Ik heb het sinds januari moeilijk en ben nog niet aan de medicijnen. Start morgen in een praatgroep. Ben er wat bang van. Het lijkt me eigenlijk beter dat ik met positieve mensen om
zou moeten omgaan. Als ik onder mensen ben leef ik wel op. Hoe vergaat jou dat ? Krijg je hulp of medicijnen? Groet Ron
Ik heb het sinds januari moeilijk en ben nog niet aan de medicijnen. Start morgen in een praatgroep. Ben er wat bang van. Het lijkt me eigenlijk beter dat ik met positieve mensen om
zou moeten omgaan. Als ik onder mensen ben leef ik wel op. Hoe vergaat jou dat ? Krijg je hulp of medicijnen? Groet Ron
Ron
04-12-2023
Nu pas val ik meer op mannen dan vrouwen (Verhaal 200)
ik ben 73 jaar een nu pas val ik meer op mannen dan vrouwen. ik heb inmiddels wat ervaring met oude mannen maar ik durf niks tegen mijn vrouw te vertellen. ik kom niks tekort hoor bij mijn vrouw maar toch heb ik gewoon zin in een man. is dat raar of niet ?
bertus
16-08-2023
laatste reactie: 24-11-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Nee, dit komt heel vaak voor.
Ik heb het andersom. Na jaren homowereldje toch hetero gevoelens.
Of het is verandelijk, of het geen men voor zichzelf ontkend komt vroeg of laat toch boven drijven.
Was het in jou gezin thuis misschien onbespreekbaar om homo te zijn? Laat staan bisexualiteit! Wel lastig met je vrouw. Gezien je leeftijd zou ik zelf niets meer vertellen aan je vrouw. Maar dat is aan jou. Ik zelf maak mij er niet meer druk over of iemand man of vrouw is. Liefde is liefde en seks is seks.
Ik heb het andersom. Na jaren homowereldje toch hetero gevoelens.
Of het is verandelijk, of het geen men voor zichzelf ontkend komt vroeg of laat toch boven drijven.
Was het in jou gezin thuis misschien onbespreekbaar om homo te zijn? Laat staan bisexualiteit! Wel lastig met je vrouw. Gezien je leeftijd zou ik zelf niets meer vertellen aan je vrouw. Maar dat is aan jou. Ik zelf maak mij er niet meer druk over of iemand man of vrouw is. Liefde is liefde en seks is seks.
Iemand
16-09-2023
Reactie:
Hoi Bertus,
Ik heb hetzelfde. Ik ben 71 en val al een aantal jaar op mannen. Mijn vrouw is streng katholiek opgevoed en is wat ik voel onbespreekbaar. Ik heb er mij mee verzoend. Het is wat het is. een gevoel is een gevoel. Doe er je voordeel mee
Ik heb hetzelfde. Ik ben 71 en val al een aantal jaar op mannen. Mijn vrouw is streng katholiek opgevoed en is wat ik voel onbespreekbaar. Ik heb er mij mee verzoend. Het is wat het is. een gevoel is een gevoel. Doe er je voordeel mee
Wim
24-11-2023
Worstelen met ‘het leven’ (Verhaal 203)
Hai, ik zou graag in contact komen met mensen die ook soms worstelen met ‘het leven’, om het maar even zo te noemen…
De vrolijkheid en blijheid die ik voelde toen ik een twintiger was, mis ik heel erg. Ik ben nu 42, woon alleen met m’n kids na mijn scheiding 2 jaar geleden, en vraag me dagelijks af wat er nu eigenlijk leuk is aan dit leven…. Ik ben blij dat m’n kids er zijn, anders was ik allang met m’n auto tegen een boom aangereden. Ik vind mijn werk al jaren zo zwaar en niet meer leuk, maar ik kan niets anders doen vanwege de enorme huizenprijzen. Ik moet wel fulltime werken, anders kan ik dit niet in m’n eentje betalen. Wonen in Amsterdam maakt me somber, ik vind het niet meer fijn hier. Maar waar moet ik heen? Mijn kids zitten hier op school en sportclubs en hebben al hun vrienden hier. Ik kan ze toch niet wegrukken uit hun leven hier? Ik voel me klem zitten, ik kan geen kant op. Ik merk dat ik eigenlijk nergens meer zin in heb en geen positieve energie meer kan halen uit dingen doen met familie en vrienden. Ik wil in m’n huis zitten met de gordijnen dicht en de hele dag Netflix kijken. Mij niet bellen. Ben weer begonnen met roken, waarom zou ik stoppen? Maakt mij niet uit dat ik ziek word.
Niet oké dit natuurlijk, weet ik ook wel. Maar ik kom dr ook niet uit. Iemand tips? Of een vergelijkbaar verhaal?
De vrolijkheid en blijheid die ik voelde toen ik een twintiger was, mis ik heel erg. Ik ben nu 42, woon alleen met m’n kids na mijn scheiding 2 jaar geleden, en vraag me dagelijks af wat er nu eigenlijk leuk is aan dit leven…. Ik ben blij dat m’n kids er zijn, anders was ik allang met m’n auto tegen een boom aangereden. Ik vind mijn werk al jaren zo zwaar en niet meer leuk, maar ik kan niets anders doen vanwege de enorme huizenprijzen. Ik moet wel fulltime werken, anders kan ik dit niet in m’n eentje betalen. Wonen in Amsterdam maakt me somber, ik vind het niet meer fijn hier. Maar waar moet ik heen? Mijn kids zitten hier op school en sportclubs en hebben al hun vrienden hier. Ik kan ze toch niet wegrukken uit hun leven hier? Ik voel me klem zitten, ik kan geen kant op. Ik merk dat ik eigenlijk nergens meer zin in heb en geen positieve energie meer kan halen uit dingen doen met familie en vrienden. Ik wil in m’n huis zitten met de gordijnen dicht en de hele dag Netflix kijken. Mij niet bellen. Ben weer begonnen met roken, waarom zou ik stoppen? Maakt mij niet uit dat ik ziek word.
Niet oké dit natuurlijk, weet ik ook wel. Maar ik kom dr ook niet uit. Iemand tips? Of een vergelijkbaar verhaal?
Juffie
08-09-2023
laatste reactie: 15-11-2023
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Het is bizar, ik had dit precies zo kunnen schrijven....
Sterkte meid!
Sterkte meid!
Anoniem
11-09-2023
Reactie:
Ben je al eens met je huisarts wezen praten?
Ik herken je verhaal wel, ik heb dezelfde problemen.
Ik herken je verhaal wel, ik heb dezelfde problemen.
Marjan.
11-09-2023
Reactie:
kan je aub je mail sturen. liefs gul
gul
05-11-2023
Reactie:
Nou bij mij is het gekomen sinds mijn jongste ook het huis uit is gegaan en ik niemand meer heb om voor te zorgen , kop op hoor als je nog jonge kids heb ik weet wel dat het allemaal wel heel zwaar is
Gerda
15-11-2023
Ik wil zo graag dood (Verhaal 95)
Ik heb een bipolerenstorinis en kan er niet mee leven, ik wil zo graag dood. Ik ben achter elkaar depressief en lig veel in bed
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 15-11-2023
12Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Welke medicatie gebruikte u?
Roediegoo
> 2 jaar geleden
Reactie:
Niet leuk om te horen.
Ik ben ook erg depressief.
Je bent niet alleen.
Wij zijn er voor je.jullie voor mij voor elkaar
Ik ben ook erg depressief.
Je bent niet alleen.
Wij zijn er voor je.jullie voor mij voor elkaar
marie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Vreselijk voor je. Ik vind het ook niet erg om dood te gaan.mag van mij nu ook.maar ik pleeg geen zelfmoord vanwege mijn geloof en mijn kinderen.ik heb verschillende diagnoses.ook depressie.het is allemaal chronisch geworden.ik hoop voor jou dat er nog iets kan worden gedaan. Medicijnen of therapie.dagbesteding helpt mij.anders ben ik echt alleen en eenzaam.laat wat van je horen.reageer hier op.heel vel sterkte.
Coby
14-08-2022
Reactie:
S.van der K ik wil ook graag dood zware depressie opname helpt niet ook geen medicijne helpt niet! Alleen de dood! Ik lig ook veel op bed nergens interessen in! Vreselijk,ik wens je veel sterkte!zoetermeer!
Anoniem
22-01-2023
Reactie:
Ja welke therapie bee je geweest! Groetjes!
Sylviaj
15-03-2023
Reactie:
Besef op de momenten dat je wél lacht of iets fijn vind je leeft.
Doodgaan doe je maar één keer. Je komt nooit meer terug. Jammer toch? Bovendien gaan we tóch een keer. Kun je net zo goed nog even blijven. Er is toch wel iets leuk aan het leven? Doe anders eens iets moois voor een ander. Dan was je leven nog ergens goed voor!
Doodgaan doe je maar één keer. Je komt nooit meer terug. Jammer toch? Bovendien gaan we tóch een keer. Kun je net zo goed nog even blijven. Er is toch wel iets leuk aan het leven? Doe anders eens iets moois voor een ander. Dan was je leven nog ergens goed voor!
Bob
25-03-2023
Reactie:
Ik wil dat ook, heb zelfs in euthanasie traject gezeten, maar op het laatst zijn ze ermee gestopt omdat ze dachten dat ik twijfelde, maar dat is angst( heb ook angststoornis) ik word elke dag helemaL gek op werk bij elke beweging die ik doe denk ik geen zin, wil niet meer, daar word je gek van echt ondragelijk huil dagelijks stiekem op het werk wil dit niet meer.
Durf ook niet ziek te melden wat moet ik dan
Hele dagen
Probeer zelf aan spul te komen wat pjjnloos is en snel gaat.
Als iemand een tip heeft ajb
Durf ook niet ziek te melden wat moet ik dan
Hele dagen
Probeer zelf aan spul te komen wat pjjnloos is en snel gaat.
Als iemand een tip heeft ajb
Richard
24-05-2023
Reactie:
Ik zou zeggen laat je behandelen in het ziekenhuis met eventueel een opname. Daar kan je praten over je problemen en eventueel medicatie opstarten. Het is het zeker waard om te proberen. Zoek hulp!!!
H
28-05-2023
Reactie:
113.nl als je denkt aan zelfmoord....
Anoniem
29-05-2023
Reactie:
Wil ook zo graag dood. Ben elke dag en nacht zeer depressief. Zou graag weten met welke medicijnen het kan die je niet bij je huisarts hoeft te vragen.
Piet
10-11-2023
Reactie:
Jeetje wat schokkend om van zoveel mensen te horen dat ze niet willen leven....
Anoniem
10-11-2023
Reactie:
ik zit ook al een behoorlijke tijd in een depressie , zie echt overal tegen op ook boodschappen doen maar ik moet toch en als ik het gedaan heb en ik weer mezelf thuis opgesloten heb denk ik Top gedaan kan weer eten . Het valt allemaal niet mee en een hoop hulpinstanties weten ook niet wat ze eraan moeten doen ja je vol stoppen met medicatie ! ik zou best via mail verkeer wat contacten willen leggen gewoon om wat te pennen zo ben je ook niet zo eenzaam maar hoe doe je dat ?
Gerda
15-11-2023
Niks mag helpen (Verhaal 199)
Hallo allemaal weet niet eens waar IK moet beginnen .maar misschien herkenbaar hopelijk voor iemand. Ben in behandeling voor depressie, maar niks mag helpen ,medicijnen esitalopram gekregen ook deze werken niet. Voel me ook niet begrepen, wat betreft mijn klachten. Alles wordt weg gezet, met maar één woord depressie. Ik voel me kompleet, leeg, op en zie het niet meer zitten ik ben zo extreem!!! Moe en kapot. Ik mij dagelijks niet meer kan controleren, val recht op in slaap. Kan geen auto meer rijden, kan geen afspraken meer maken, geen lueke dingen meer doen. Keer op keer ,dag na dag week na week .Ben ik zo extreem kapot moe, dat ik elke dag in een overlevende fase ben terecht gekomen en zelfs deze is zo zwaar ik bang ben er vandaag of morgen een einde aan te maken. Wie kan mij vertellen waar ik het zoeken moet. Burn out. Depressie. Cvs of wat dan ook .ik krijg niemand uitgelegd dat de vermoeidheid zo ernstig is ,dat ik gewoon mijn leven moe ben.bloed onderzoek enz enz haalde allemaal niks uit. Voel me zwaar hopeloos. Deze zo extreeme vermoehijd.heeft niks meer met leven te maken. Het enige wat nog gaat is slapen. Slapen en nog eens slapen. Heb geen concentratie meer.ben zwaar vergeetachtig. Pieker dag in dag uit continu.weet niet meer wat te doen, en waar,ik het zoeken moet ook omgeving besef of een soort van verdwaald zijn in gedachten, door de slopende vermoehijd er vaar ik.nog maar niet te spreken over mijn zeeeeer kort lontje .Kan iemand zich hier in vinden aub bericht u mij .met name de klote slopende vermoehijd. Die je drijf tot waanzin mvg anoniem
Anoniem
02-08-2023
laatste reactie: 01-11-2023
22Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ja , ik herken het.
Is het je eerste depressie, weet je leeftijd niet, dus...
De escitolopram, hoeveel mg en hoe lang slik je ze al?
Is het je eerste depressie, weet je leeftijd niet, dus...
De escitolopram, hoeveel mg en hoe lang slik je ze al?
Marjan.
10-08-2023
Reactie:
Hallo Marjan denk ik zo op een half jaartje zit met de esitalopram op moment 10 mg.maar er verbeterd niks voor mijn gevoel. Zo je al híer boven kan lezen extreem vermoeid, piekeren enz enz .probeer wel van alles maar kom tot weinig. Mijn jonge leeftijd is 55 haha .Maar goed het is lood zwaar. Ondertussen onderzoeken gehad, die dus niks uithalen ,het wordt weg gezet als een depressie en pakt u maar een pilletje. Mag ik vragen, wat er bij jou zo al speelt? ,ik zit niet elke dag op dit forum, maar,zal letten op je reactie. Fijn trouwens, dat,je even reageren doet. Ben man 55 dat is dan iets minder anoniem. Het hoef natuurlijk niet ieder te weten in mijn omgeving waar je mee zit. Misschien tot hoors mvg anoniem
Anoniem
24-08-2023
Reactie:
Hallo Anoniem.
Hier dezelfde klachten, maar slapen ho maar.
Nergens zin in, niets is meer leuk.
Loop bij een spycholoog, depressie zei ze.
14 x geweest, helpt niet, tis steeds herhalen van je klachten maar een oplossing komt er niet. 3 mnd 10 mg escitolopram doet ook niets.
Nooit eerder depressie gehad of wat dan ook. Ben zo'n beetje jou leeftijd.
Nouja, echt waardeloos allemaal.
Ze zeggen wel als na 10 weken medicatie niets doet, overstappen om een ander antidepressisivia, wil ik liever niet, wilde ze eigenlijk helemaal niet slikken, maar zag geen andere uitweg meer.
Ben je zelf niet doorgewezen naar een psycholoog door de huisarts?
Gr,
Marga
Hier dezelfde klachten, maar slapen ho maar.
Nergens zin in, niets is meer leuk.
Loop bij een spycholoog, depressie zei ze.
14 x geweest, helpt niet, tis steeds herhalen van je klachten maar een oplossing komt er niet. 3 mnd 10 mg escitolopram doet ook niets.
Nooit eerder depressie gehad of wat dan ook. Ben zo'n beetje jou leeftijd.
Nouja, echt waardeloos allemaal.
Ze zeggen wel als na 10 weken medicatie niets doet, overstappen om een ander antidepressisivia, wil ik liever niet, wilde ze eigenlijk helemaal niet slikken, maar zag geen andere uitweg meer.
Ben je zelf niet doorgewezen naar een psycholoog door de huisarts?
Gr,
Marga
Anoniem
24-08-2023
Reactie:
Bovenstaande reactie is van mij, waarom er nu Marga staat, haha, ging iets fout.
Marjan
24-08-2023
Reactie:
Hallo Marjan, ja ik heb zo een beetje alles al gehad ,wat hulp verlenging betreft, maar als je zal weten, of mischien al vernomen heb bij je eigen hulp troepen. Een pilletje op tijd naar bed Ga overdag iets doen en hou je vooral bezig. Dat iemand zo moe is dat hij of zij dit klaar krijg begrijp niemand. De ene dag gaat het een beetje de andere dat kan je het vergeten .Maar,er zijn veel mensen die als ze zelf dat nooit gehad hebben begrijpen ze het niet. Mag ik vragen, welke omgeving je vandaan komp? HET IS GEWELDIG je reactie maar mischien vind je het leuk of heb je er ,wat aan on in contact te komen. Vraag me nu niet hoe maar,goed. Ik probeer elke dag er naar iets van te,maken. Met alleen op de bank liggen komen we,er niet. En ben eigenlijk op zoek naar mensen die er,ook zo over denken om al daar,mischien iets,mee te,ondernemen. En natuurlijk waar,je elkaar in kan steunen. Ik heb op dit moment wel hypnose terapuet. Mischien ook iets voor jou? Mvg anoniem
Anoniem
24-08-2023
Reactie:
Iemand die nooit een deoressie heeft gehad begrijpt het iinderdaad niet, maar zo was ik zelf ook hoor, kon het ook nooit snappen, totdat het jezelf overkomt.
Ik vind het echt de hel.
En alles wat je volgens de spych moet doen, doe ik, vanaf het begin al, maar blijf met het lege dode gevoel zitten, en waar ik ook ga,, ik neem het mee, pfff.
Hypnose durf ik niet, eng.
Maar jij kunt tenminste wel slapen toch?
Ik ben doodmoe maar kan niet slapen.
Ik vind het echt de hel.
En alles wat je volgens de spych moet doen, doe ik, vanaf het begin al, maar blijf met het lege dode gevoel zitten, en waar ik ook ga,, ik neem het mee, pfff.
Hypnose durf ik niet, eng.
Maar jij kunt tenminste wel slapen toch?
Ik ben doodmoe maar kan niet slapen.
Marjan
25-08-2023
Reactie:
Hallo Marjan, nee hypnose is niet eng zeker niet. Je bent gewoon bij kennis er wordt ook niks tegen je wil gedaan of gevraagd. En is ook zeker niet Zweverig En ik raad het je,toch aan.wel bij een erkende iemand die,weet wat ze doen. Ik ben ook zwaar tegen pillen enz en kom op dit moment ook geen steek verder. Maar geef nooit op .dat zeg ik die er al zelf op tijd klaar mee is,.Maar geef je het op,dan ben je er dus niet meer,en je mensen om je heen ben je dan ook kwijt,blijf proberen en vechten aub.tevens aub niet te veel diazepam pakken mag,je deze hebben. En ja ik slaap slaap en slaap bijna de hele dag,,maar,ook dat is,niet goed. Probeer je energie te verdelen. Rust op tijd, doe iets leuks op tijd .Dit zorgt er voor dat je niet nog verder weg zakt. Een depressie gaat niet zo maar weg,maar,doe je totaal niks, dan zal deze erger worden. Ik heb hier een prachtig boek en ben niet zo van het lezen. Maar gelukkig gekregen van mijn hypnose terapuet. Nou een heerlijk boek. Van een vrouw met een leven achter zich. Dat wil je niet weten. Het helpt mij op zíjn tijd om dit te lezen. En ook zij is er weer bovenop gekomen. En heeft dus nu deze praktijk geopend. Die ze al jaren heeft, als je verder nog vragen heb stel ze gerust .ik hoop dat je hier iets aan hebben kan.en dat het snel beter met je gaat. Verwacht geen wonderen het gaat,met kleine stapjes mvg anoniem
Anoniem
25-08-2023
Reactie:
Vervolg aan Marjan, eigelijk moet ik al in bed liggen. Maar goed het is weekend,het forum staat vol met mensen en hun burn out, of depressie maar zo als ook ik ,zal je het zelf moeten doen. Hier zijn wel menssen met goede raad en ervaring. Maar iemand die het nog nooit gehad heeft zal je niet begrijpen, daar loop ik in mijn dagelijkse overleven ook tegen aan.ik weet heel goed wat een depressie is.zo als wel meer mensen hier. En ook ik neem mijn piekeren dagelijks mee ,waar dan ook naar toe. Om gek van te worden, maar probeer iets te gaan doen. Al is het nog zo zwaar. Ik ben geen dokter of wat dan ook .Maar dat,je niet slapen kan lijk mij te liggen aan het fijt je te veel in je hoofd bezig bent. Zoek aub afleiding op welke manier dan ook. Je wil niet weten wat ik hier dagelijks mee maak wat mijn klachten betreft. Daarom deze informatie. Hopelijk slaap je nu wel wat ,en spreken we elkaar nog. Mvg anoniem
Anoniem
26-08-2023
Reactie:
Ik sluit me niet af hoor, ben ook niet eenzaam, onderneem van alles, maar raak het niet kwijt. Werken doe ik ook nog, op de automatische piloot.
Diazepan slik ik niet.
Hoop dat jij behalve slapen ook nog aan andere dingen toe komt.
Paniekaanvallen heb ik ook, waarom, geen idee, overvalt me dan gewoon. Binnenkort weer naar de huisarts, zal wel andere medicate aanraden, want escitolopram moest na 10 weken echt wel werken, anders had het geen zin om de te slikken.
Mvg
Diazepan slik ik niet.
Hoop dat jij behalve slapen ook nog aan andere dingen toe komt.
Paniekaanvallen heb ik ook, waarom, geen idee, overvalt me dan gewoon. Binnenkort weer naar de huisarts, zal wel andere medicate aanraden, want escitolopram moest na 10 weken echt wel werken, anders had het geen zin om de te slikken.
Mvg
Marjan
26-08-2023
Reactie:
Hallo dat auto piloot idee had,ik ook al jaren. Vandaar zit ik waar ik nu zit. Tis ook leerzaam, om te weten je om de rem moet gaan staan. Doe alles met beleid. Luister je niet naar je lichaam, krijg je na mijn ide, zo iets als waar ik hier mee zit.maar goed ik weet waar het fout is gegaan, en doe er nu natuurlijk alles aan weer goed in mijn vel te komen zitten mvg anoniem
Anoniem
26-08-2023
Reactie:
Hallo Anoniem
Hoe gaat het met je?
Wat ik me af vraag, heb jij niet het advies gekregen om andere medicatie te nemen?
Door escitolopram kun je ook doodmoe worden, en ze werken toch niet zeg je.
Hoe gaat het met je?
Wat ik me af vraag, heb jij niet het advies gekregen om andere medicatie te nemen?
Door escitolopram kun je ook doodmoe worden, en ze werken toch niet zeg je.
Marjan
29-08-2023
Reactie:
Hoi Marjan ja dat advies heb ik gehad ja,als ze niet werken ander pilletje .maar ben geen pillen mens, moet er niks van hebben. Dus ik probeer maar te doen wat ze je daar een beetje opdragen. Ritme,iets leuks doen je bezig houden enz,en natuurlijk gesprekken. Weet niet hoe het bij jullie in de buurt zit ,maar hier is het 3 keer niks met de hulp verlenging. Ik voel me er na een jaar nog steeds niet beter op.eerder slechter. Maar goed .ik wil jr wel mee geven,probeer iets in overleg te doen aan je auto piloot gebeuren, dat heb ik ook gehad, en nog. Als ik naar mij zelf kijk en luister, wat ik dus ook niet gedaan heb jaren. Krijg je zo iets als dat auto piloot, hier na volgende een kompleet verwardheid, duizeligheid, moe, buikpijn enz enz en ga zo maar verder. Het hoef bij jou niet zo te verlopen. Maar goed het kan je wel zo gaan als je niet naar je zelf luisteren doet, dit is mij zo overkomen. Nu ben ik geen helderziende, geef hiervoor alleen mijn ervaring. Maar weet nu wel waardoor ik hier ben gekomen. Ze noemen het al snel een depressie, voor mijn gevoel is het een kompleete geestelijke en lichamelijke uitputting. Een antidepressiva is een onderdrukker, geen oplossing. Ook is het voor veel mensen hier een opgave om er 7 dagen in de week mee wakker te worden, dus een gevecht. Dat nog wel eens lang duren kan .wees er daarom op tijd bij, zo de schade beperkt blijft. Maar oké, het is zo de buiten wereld je meestal niet begrijpt. Hoog uit mensen met de zelvende klachten. Misschien moeten ze bij de hulpdiensten maar eens een ervaringsdeskundige neer zetten ipv alleen allemaal het zelfde boekje lezen. Maar goed dat is mijn gevoel mvg anoniem
Anoniem
30-08-2023
Reactie:
Dat alles op de automatische piloot had ik voorheen nooit hoor, ging graag werken.
Hier sta je ong een 6 mnd op de wachtlijst.
Mijn psycholoog heeft het opgegeven, ze kan niets meer voor me doen, deed ze toch al niet.
Dan zou ik gewoon gaan afbouwen met de medicatie als ik jou was als het toch niets doet. Ik ben ook geen pillenmens, maar je moet wat als verder niets helpt.
Hier sta je ong een 6 mnd op de wachtlijst.
Mijn psycholoog heeft het opgegeven, ze kan niets meer voor me doen, deed ze toch al niet.
Dan zou ik gewoon gaan afbouwen met de medicatie als ik jou was als het toch niets doet. Ik ben ook geen pillenmens, maar je moet wat als verder niets helpt.
Marjan.
30-08-2023
Reactie:
Hallo je kan een mens wel voor het hoofd kijken maar niet er in. Dus voor iedereen zal het wel ander werken, bij de een help dit bij de andere dat ,heb alleen geleerd, dat je een ritme in je leven moet brengen. Al is dat met deze uitputtende vermoeidheid zeeeeeer zwaar en blijkbaar niet te begrijpen voor de hulpdiensten of troepen. Maar oké ik pak de dag zo als hij komp en probeer er dan zo veel mogelijk van te maken. Daar waar mijn lichaam en geest het toe laten. Ik weet dat tot mijn frustratie niet altijd snel genoeg gaat .Maar wat moet ik anders proberen dat het morgen weer beter gaat .en dan ooit zak ik weer de oude zijn. Tip aan jou Ga er van uit je toch alles zelf zal moeten doen. En zo ik al aangegeven heb let op je lichaam en je rust want dat heb ik 3 jaar niet gedaan, en toen ging ik dus over op auto piloot .hier na komp het mannetje met de hamer, en dan heb je niks meer te willen en denken .dan krijg je zo iets als dit mvg anoniem
Anoniem
30-08-2023
Reactie:
Hoi wat vervelend om te horen dat ze je niet goed hebben geholpen .Ik denk vaak dat opgeleide mensen wel heel slim zijn...
Maar van jouw verhaal hoor ik dat ze niet goed naar jou hebben geluisterd. Wat zijn jouw behoeftes ,wat heb je nodig om verder te kunnen? Ik hoop dat je ergens terecht kan misschien bij een psycholoog om de oorzaak te achterhalen achter jouw angsten en dat ze jou echt steun en hulp kan geven.
Maar van jouw verhaal hoor ik dat ze niet goed naar jou hebben geluisterd. Wat zijn jouw behoeftes ,wat heb je nodig om verder te kunnen? Ik hoop dat je ergens terecht kan misschien bij een psycholoog om de oorzaak te achterhalen achter jouw angsten en dat ze jou echt steun en hulp kan geven.
Madeleine M
> 2 jaar geleden
Reactie:
Angsten heb ik niet.
Gewoon alleen een dood en leeg gevoel, waardoor ik regelmatig zomaar opeens paniekaanvallen krijg. Dat was door de escitolopram wel afgezwakt, maar soms toch ineens is er weer een. Ik ben maanden bijna letterlijk over de vloer gevoel gekropen van ellende, kon wel tegen de muren op. Dat is stukken minder, door de pillen, geen idee?
Maar verder....waardeloos.
Gewoon alleen een dood en leeg gevoel, waardoor ik regelmatig zomaar opeens paniekaanvallen krijg. Dat was door de escitolopram wel afgezwakt, maar soms toch ineens is er weer een. Ik ben maanden bijna letterlijk over de vloer gevoel gekropen van ellende, kon wel tegen de muren op. Dat is stukken minder, door de pillen, geen idee?
Maar verder....waardeloos.
Marjan.
07-09-2023
Reactie:
Hallo hoe is het nu met je Marjan? Tijd niks gehoord. Gaat het beter nu groetjes anoniem
Anoniem
03-10-2023
Reactie:
Dag Anoniem,
Helaas, weinig verbetering.
Wel een bloedonderzoek gehad.
Als dat goed is dan toch medicatie verhogen. Wordt het dan nog niet beter, naar een psychiater, die kan een speciaal bloedonderzoek aanvragen, daaraan kunnen ze zien welke medicatie beter moet werken. Ik vind het allemaal een beetje hopeloos, weet het niet meer.
En bij jou, zit er al verbetering in, minder moe?
Helaas, weinig verbetering.
Wel een bloedonderzoek gehad.
Als dat goed is dan toch medicatie verhogen. Wordt het dan nog niet beter, naar een psychiater, die kan een speciaal bloedonderzoek aanvragen, daaraan kunnen ze zien welke medicatie beter moet werken. Ik vind het allemaal een beetje hopeloos, weet het niet meer.
En bij jou, zit er al verbetering in, minder moe?
Marjan.
03-10-2023
Reactie:
Hoi Marjan. Ja wat moet ik daar op zeggen dacht eerst het wat beter ging .maar wat te snel gedacht. Heb er wel veel aan om na de hypnose te gaan dit helpt wel moet ik zeggen. En ik krijg er betere inzicht door. Verder zo veel mogelijk op tijd naar bed en me overdag zo veel mogelijk bezig houden. Ter aflijding gitaar geen spelen. En geen lezen. Wat ik normaal nooit doe. Meditatie opdracht mee gekregen .En zo krabbelen we maar door he.dag na dag en hopen op dat het steeds wat beter gaat. Tis mischien toch ook een ide voor jou deze hypnose terapuet .En nee hoor geen zweverig gedoe. Mvg anoniem
Anoniem
05-10-2023
Reactie:
Kan mijn verhaal zijn, voel precies hetzelfde 😔😢
Anoniem
31-10-2023
Reactie:
Hallo ook anoniem .misschien wil je wat meer vertellen over je zelf of je klachten. Het uitwisselen hier van kan elkaar nog wel eens helpen mvg anoniem
Anoniem
31-10-2023
Reactie:
kijk maar op de website kakikhebeenburnout dat zal je enorm gaan helpen, want burnout is een lichamelijke reactie op stressvolle of traumatiserende gebeurtenissen. Burnout wordt niet behandeld in de GGZ, depressie en andere stoornissen wel. En zo komen heel wat werkgevers van ja af door je de GGZ in te sturen, want eigenlijk zijn zij verantwoordelijk voor een werkomgeving zonder Psychosociale Arbeidsbelasting (PSA).
Chiara
01-11-2023
Wil je ook je hart luchten?
Na 4 dagen heeft hij eindelijk verteld dat het zolang gaande was (Verhaal 206)
mei 2022 heeft mijn gepensioeneerde man van 67, contact opgezocht met zijn jeugdvriendin van 50 jaar geleden. door het overlijden van mijn broertje, zelfmoord, raakte ik depressief, en dat heeft lang geduurd, ik was contant boos op docher van 16.5 en stoote haar van af. Ik sliep heel veel, overdag. hij merkte zelf dat ik veranderd was en dacht dat ik mezelf iets zou aan doen, maar hij zocht geen hulp. hij heet al die tijd stiekem afspraakjes gemaakt met zijn vriendin van 50 jaar geleden en begon een affaire( ze wist dat hij vrouw en kind had). thuis vertelde hij dat hij met oude collega,s weekenden weg ging. Ik geloofde hem en vond het oke. pas anderhalf jaar ondete ik een apje van haar , en zo wist ik het. Al die tijd heeft hij mij bedrogen, misleid en leugens verteld. thuis en bij familie speelde hij poppenkast. mijn dochter en ik merkte thuis niets dat er iets gaande was. die dame en hij hadden een plannetje gemaakt, dat als de dochter eind dit jaar 18 zou worden dan zou hij zeggen dat hij wegging en niemand zou weten dat het anderhalf jaar gaande was. en toen ik het ondekte toen zei hij hij heeft alleen 2 mnd ap contact. nooit iets afgesproken. maar ik geloofde het niet en bleef maar zoeken. Ik ben helemaal kapot van verdriet. en na 4 dagen heeft hij eindelijk verteld dat het zolang gaande was. inmiddels is hij nu weg en hij heeft zelf geen gedag gezegd tegen onze dochter.
sandra
03-10-2023
laatste reactie: 16-10-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo gelijk de deur uit en niet meer omkijken blijkbaar is hij jou niet waard
Anoniem
16-10-2023
Heftige smoezen om in bed te kunnen blijven (Verhaal 153)
Hallo allemaal,
Mijn naam is Lisanne en ik ben nu 26 jaar oud. Als ik terugdenk heb ik eigenlijk al zolang ik me kan herinneren altijd al last van negatieve gedachten en gevoelens last gehad. Met periodes van betere en mindere tijden. Op dit moment zit ik weer in een mindere tijd. Ik vind het altijd lastig te verwoorden waar ik nu precies last van heb. Ik loop de hele dag rond met situaties die gebeurd zijn en koppel alles negatief naar mezelf. Ik krijg dit niet omgedraaid. Ik heb al meerdere psychologen bezocht, medicatie geprobeerd, maar niks helpt.
Doordat ik mezelf veel afzonder in deze periodes ben ik vrienden verloren. Echt goede vrienden waren het in mijn ogen niet, want we zagen elkaar alleen voor leuke dingen en voor negativiteit was geen plaats. Ondanks ik me afzonder ben ik een ontzettend sociaal persoon. Mijn sociale kring is echter in de loop der tijd minimaal geworden door eigen toedoen.
Even kort over mij. Ik studeer aan de universiteit, pedagogische wetenschappen. Ik woon samen met mijn lieve hondje en heb sinds een paar maanden een fijne vriend. Hij is echter niet zo'n prater en omdat ik niet weet hoe ik mijn negatieve gevoel uit kan leggen voelt het of ik er toch alleen voor sta. Ik heb goed contact met mijn familie die in de buurt woont. Ook bij hen kan ik terecht, maar ik word niet begrepen. Verder heb ik een baantje van 24 uur in de week bij een restaurant sinds kort. Ik heb het daar ontzettend naar mijn zin. Van de buitenkant lijk ik een vrolijk gelukkig persoon die altijd met een glimlach rondloopt.
Maar nu komt het. De dag gaat vaak al direct mis omdat ik ontzettend veel moeite heb mijn bed uit te komen. Ik kan als ik wil hele dagen in bed doorbrengen dat ik er alleen maar uitkom voor het hondje. Ik merk dat ik al lang smoesjes verzin om maar onder afspraken uit te komen als mijn hoofd er niet naar staat. Waar ik dan achteraf vaak spijt van heb. Nu worden deze smoesjes steeds heftiger en ik heb het idee het niet meer in de hand te hebben. Van de week heb ik op mijn werk gezegd dat mijn vader in het ziekenhuis ligt, terwijl die niks mankeert. Het lukte me gewoon niet mijn bed uit te komen ben uiteindelijk tot 5 uur blijven liggen. Hoe slecht ik me ook voel over zo'n smoes (en dit is niet de eerste heftige smoes). Ik blijf ermee doorgaan. Ik zou zo graag een goed ritme krijgen, op tijd opstaan, een fijne vrije dag of werkdag hebben en de avond afsluiten met een fijn gevoel. Gewoon gelukkig worden van mijn ontzettend lieve vriend, hondje en mijn leven. Het lukt me gewoon niet.
Nu ben ik heel benieuwd of meer mensen dit ervaren en weten waar ik over praat.
Mijn naam is Lisanne en ik ben nu 26 jaar oud. Als ik terugdenk heb ik eigenlijk al zolang ik me kan herinneren altijd al last van negatieve gedachten en gevoelens last gehad. Met periodes van betere en mindere tijden. Op dit moment zit ik weer in een mindere tijd. Ik vind het altijd lastig te verwoorden waar ik nu precies last van heb. Ik loop de hele dag rond met situaties die gebeurd zijn en koppel alles negatief naar mezelf. Ik krijg dit niet omgedraaid. Ik heb al meerdere psychologen bezocht, medicatie geprobeerd, maar niks helpt.
Doordat ik mezelf veel afzonder in deze periodes ben ik vrienden verloren. Echt goede vrienden waren het in mijn ogen niet, want we zagen elkaar alleen voor leuke dingen en voor negativiteit was geen plaats. Ondanks ik me afzonder ben ik een ontzettend sociaal persoon. Mijn sociale kring is echter in de loop der tijd minimaal geworden door eigen toedoen.
Even kort over mij. Ik studeer aan de universiteit, pedagogische wetenschappen. Ik woon samen met mijn lieve hondje en heb sinds een paar maanden een fijne vriend. Hij is echter niet zo'n prater en omdat ik niet weet hoe ik mijn negatieve gevoel uit kan leggen voelt het of ik er toch alleen voor sta. Ik heb goed contact met mijn familie die in de buurt woont. Ook bij hen kan ik terecht, maar ik word niet begrepen. Verder heb ik een baantje van 24 uur in de week bij een restaurant sinds kort. Ik heb het daar ontzettend naar mijn zin. Van de buitenkant lijk ik een vrolijk gelukkig persoon die altijd met een glimlach rondloopt.
Maar nu komt het. De dag gaat vaak al direct mis omdat ik ontzettend veel moeite heb mijn bed uit te komen. Ik kan als ik wil hele dagen in bed doorbrengen dat ik er alleen maar uitkom voor het hondje. Ik merk dat ik al lang smoesjes verzin om maar onder afspraken uit te komen als mijn hoofd er niet naar staat. Waar ik dan achteraf vaak spijt van heb. Nu worden deze smoesjes steeds heftiger en ik heb het idee het niet meer in de hand te hebben. Van de week heb ik op mijn werk gezegd dat mijn vader in het ziekenhuis ligt, terwijl die niks mankeert. Het lukte me gewoon niet mijn bed uit te komen ben uiteindelijk tot 5 uur blijven liggen. Hoe slecht ik me ook voel over zo'n smoes (en dit is niet de eerste heftige smoes). Ik blijf ermee doorgaan. Ik zou zo graag een goed ritme krijgen, op tijd opstaan, een fijne vrije dag of werkdag hebben en de avond afsluiten met een fijn gevoel. Gewoon gelukkig worden van mijn ontzettend lieve vriend, hondje en mijn leven. Het lukt me gewoon niet.
Nu ben ik heel benieuwd of meer mensen dit ervaren en weten waar ik over praat.
Lisanne
10-06-2022
laatste reactie: 26-09-2023
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi, ja mijn reactie is misschien minder leuk dan je wellicht verwacht. Je bent nog vrij jong (ik ben 2x zou oud) en ik vond je verhaal wel aandoenlijk tot ik las 'ik heb sinds een paar maanden een fijne vriend" en dat je studeert e.d. Uiteraard kun jij je ook eenzaam voelen terwijl je een vriend hebt, maar bedenk dat er mensen zijn die nog nooit een relatie gehad hebben, met 50+. Daarom vind ik het een beetje een zeurverhaal. Je kunt gewoon nog studeren e.d. dus zo erg zal het ook niet zijn. Op die leeftijd kun je van je eigen leven nog 'jouw feestje' maken, wat veel moeilijker is na je 40e, maar ook niet onmogelijk. Het is niet persoonlijk hoor, trek het je niet aan, maar ik heb helaas geen leukere boodschap voor je. Veel succes en sterkte en dat meen ik, ondanks mijn reactie. !
Ron
03-08-2022
Reactie:
Ik voel je. Dat is alles wat ik wil zeggen hierop. Ik begrijp je gevoel, ik ken je gevoel niet want dat kan natuurlijk niet… ieder zijn eigen situatie. Maar ik kom ook mijn bed niet uit…..
Evi
01-02-2023
Reactie:
Hallo ik zit hier vaker op het forum. Natuurlijk ook met mijn klachten, lezen. Ervaringen op doen enz .maar ik lees hier nergens, zullen we elkaar eens proberen uit het bed te trekken, en eens wat proberen te doen enz .voor het geval er nog hoop is op een dag het wel kan .misschien een ide eens onderling contact te leggen ipv alleen maar lezen en wat proberen te ondernemen. Mvg anoniem
Anoniem
05-08-2023
Reactie:
Ik heb hetzelfde… een eindeloze cirkel
Damian
26-09-2023
Ben duidelijk nog niet genezen van mijn depressie (Verhaal 204)
Ik ben er nog niet..Meer dan 2 jaar geleden zware depressie gehad doordat ik ontdekt had in pc van mijn vriend dat hij andere vrouw kuste. Ik dacht we hadden alles en begreep het niet en heb dan ook heftig gereageerd, met glazen gesmeten, drinken , naar de kliniek enz..Uiteindelijk hebben we alles bijgelegd maar die vrouw probeert nog steeds alles om ons kapot te krijgen dat beseft hij nu ook. Zij heeft alles gedaan om ons uiteen te krijgen, zelfs vriendjes met mijn schoonfamilie enz en dat heeft me diep geraakt en waardoor ik heel heftig kon reageren. Al bij al gaat mijn relatie nu super maar vele mensen hebben me ontgoocheld. Zo net terug van verlof alles top top top, waren uitgenodigd bij familie en vrienden en dan ineens na een glaasje wijn , krijg ik huilbui..en is zeer gênant. Ben duidelijk nog niet genezen van mijn depressie ik dacht van wel maar dit valt me zwaar ik ben er nog niet.
Anoniem
17-09-2023
Toon reacties Verberg reacties
Zonder hem heeft het leven geen zin (Verhaal 194)
Ik voel me dit jaar meer depressief als anders. Ben normaal een hele sterke vrouw en heb een hoop meegemaakt. In 2020 is mijn man plotseling overleden aan een hartaanval. Ik heb me hier met mijn 2 dochters redelijk doorheen geslagen maar dit jaar heb echt moeite om weer plezier te krijgen in het leven. Alles is tegenwoordig zo onpersoonlijk en mensen hebben geen empathie zijn erg agressief en onvoorspelbaar. Ik heb helemaal geen zin meer om ergens heen te gaan en blijf het liefst alleen maar thuis. Ook als is het mooi weer. Zonder hem heeft het leven geen zin . Ik voel me echt eenzaam en zie er tegen op om alleen oud te worden. Mensen zijn heel gemeen tegen oude mensen . Alleen maar uiterlijk is belangrijk. Het werk leid nog wel af maar vind ook daarin steeds minder motivatie omdat daar ook niet alle collega’s te vertrouwen zijn. Dat is trouwens ook moeilijk om iemand te vinden die je echt kan vertrouwen. Ik wilde een verhaal kwijt. Vandaar dat ik dit anoniem wil doen.
Sanna
06-06-2023
laatste reactie: 16-09-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ken dit gevoel, weet het niet te plaatsen
Anoniem
11-08-2023
Reactie:
Ik had zelf een hartaanval maar overleefde het dankzij een operatie.
Ik merk ook dat mensen erg weinig interesse hebben in wat ik doormaakte. Wat ik mij nu afvraag is wat jou man jou zou vertellen als hij jou tekst las.
Ik overleefde het, jou man helaas niet. Stel hij was er nog wel, en jij vertelde hem dat het zo voor jou zou zijn als hij er niet meer was als het nu is. Wat zou hij zeggen? Zou hij dat willen? Wil jij dit? Laat het laatste geluk namelijk dat jij er nog wél bent vrij! Leef! Geniet van wat er nog wel is! Ondanks mijn eigen depressie reageer ik nu op teksten van anderen. Laten we elkaar steunen! Weet je nog? "Lotgenoten".
Ik merk ook dat mensen erg weinig interesse hebben in wat ik doormaakte. Wat ik mij nu afvraag is wat jou man jou zou vertellen als hij jou tekst las.
Ik overleefde het, jou man helaas niet. Stel hij was er nog wel, en jij vertelde hem dat het zo voor jou zou zijn als hij er niet meer was als het nu is. Wat zou hij zeggen? Zou hij dat willen? Wil jij dit? Laat het laatste geluk namelijk dat jij er nog wél bent vrij! Leef! Geniet van wat er nog wel is! Ondanks mijn eigen depressie reageer ik nu op teksten van anderen. Laten we elkaar steunen! Weet je nog? "Lotgenoten".
Ik
16-09-2023
Kan de druk. Niet meer aan. (Verhaal 196)
Zie het niet meer zitten
Kan de druk. Niet meer aan.
Alles wat ik doe is volgens andere niet meer oké
Mis mijn ouders
Kan de druk. Niet meer aan.
Alles wat ik doe is volgens andere niet meer oké
Mis mijn ouders
Ikke
10-07-2023
laatste reactie: 16-09-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve Ikke,
Hou vol! Je kan meer dragen dan je voor mogelijk houdt. Je bent niet alleen ❤️
Hou vol! Je kan meer dragen dan je voor mogelijk houdt. Je bent niet alleen ❤️
Fleur
13-07-2023
Reactie:
Zo herkenbaar
Sandra
14-08-2023
Reactie:
Anderen? Welke anderen?
Wat kan jou anderen nou bommen?
Vertel eens wat meer. Desnoods oppervlakkig.
Wat kan jou anderen nou bommen?
Vertel eens wat meer. Desnoods oppervlakkig.
Piet
16-09-2023
Wil je ook je hart luchten?
Ik denk elke dag aan einde (Verhaal 201)
ik denk elke dag aan einde
Anoniem
31-08-2023
laatste reactie: 16-09-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo heb je wat wat meer informatie. Wat er aan de hand is
Anoniem
07-09-2023
Reactie:
Besef wel dat je dan nooit meer terug komt? Veel mensen willen niet echt dood.
Maar ze willen een ander leven.
Ik wil niet dat je dood gaat.
Ook al ken ik jou niet.
Wil je dat ik ook blijf leven?
Ik ben ook depressief.
Maar ze willen een ander leven.
Ik wil niet dat je dood gaat.
Ook al ken ik jou niet.
Wil je dat ik ook blijf leven?
Ik ben ook depressief.
Nummer.
16-09-2023
Ik ken iemand die door seroxat en prozac in een hel terecht is gekomen (Verhaal 195)
Je hoort veel over depressie, en lees erover. Wat ik nooit hoor of lees, dat antidepresiva ook de situatie zodanig ook kan verergeren. Ik ken iemand die door seroxat en prozac in een hel terecht is gekomen wat voorheen niet zo was. Ze zit er 23 jaar in. Zijn er ook mensen die dit is ook overkomen?
Stephanie
25-06-2023
laatste reactie: 09-08-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi, ik kende iemand die zich heel ziek voelde van antidepresiva. Dus het pakt niet voor iedereen hetzelfde uit.
Nu gaat het wel weer goed met deze persoon.
Nu gaat het wel weer goed met deze persoon.
Tom
27-06-2023
Reactie:
Ja, het kan zeker . Ad, Stoppen met ad ,die niet meer werkte , en nog steeds niet .. heeft mijn leven wel inn negatieve zin onderuit gehaald. Ik slik het nu alleen nog maar uit de ontrekking te blijven.
Mabel
09-08-2023
Heb alle vaccinaties van alle merken (Verhaal 101)
Zijn jullie ook corona moe? Prikje hier prikje daar heb alle vaccinaties nu van alle merken, toch ben ik bang dat corona me pakt? Iemand tips of de oplossing?
Groetjes Connie
Groetjes Connie
Connie
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 02-08-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Connie,
Zelf heb ik geen vaccinatie en heb ik ook geen last van corona gehad voor zo ver ik weet, want ik laat me eigen ook niet testen dus kan ik het niet met zekerheid zeggen. Omdat ik me eigen er niet druk om maak en het me niks interesseert wat de overheid ons probeert wijs te maken, heb ik dus ook geen last van corona vermoeidheid.
Zelf heb ik geen vaccinatie en heb ik ook geen last van corona gehad voor zo ver ik weet, want ik laat me eigen ook niet testen dus kan ik het niet met zekerheid zeggen. Omdat ik me eigen er niet druk om maak en het me niks interesseert wat de overheid ons probeert wijs te maken, heb ik dus ook geen last van corona vermoeidheid.
hans
> 2 jaar geleden
Reactie:
Moet je eens zeggen tegen mensen die hebben geknokt om corona te overleven. De een vecht om te overleven, de ander wil er mee stoppen.
Q
02-08-2023
Ik heb diagnose van een ernstige ziekte (Verhaal 198)
Ik heb diagnose van een ernstige ziekte en mijn zus heeft die diagnose al 14jaar eerder gehad. Ik heb veel angst naar de toekomst toe vooral omdat mama er is voor ons maar de gedachte dat ik het ooit zonder die steun moet doen geeft mij extreme angst tot depressie. Nu zit ik voor de tweede maal in een depressie en het is een hel. Ik zie alleen maar negatief en heb zelfmoordgedachten, die zijn ondertussn al een stuk minder maar mijn energie en levenslust is onbestaande. Ik wil contact met mensen in west vlaanderen
Marcharid
30-07-2023
laatste reactie: 31-07-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Marcharid,
Wat is de ziekte die je hebt?
Wat is de ziekte die je hebt?
Jeanet
31-07-2023
chronisch depressief (Verhaal 59)
Ik ben al 40 jaar chronisch depressief.
De laatste 2 jaar is het erger geworden.
Sta onder behandeling bij ggnet, maar tot nu toe geen verbetering duurt al meer dan 2 jaar!
Ik heb geen doel en vooruitzicht, zit vast gezogen in mn huis. Wie herkend dit , ik wens dat het ooit iets beter word!
De laatste 2 jaar is het erger geworden.
Sta onder behandeling bij ggnet, maar tot nu toe geen verbetering duurt al meer dan 2 jaar!
Ik heb geen doel en vooruitzicht, zit vast gezogen in mn huis. Wie herkend dit , ik wens dat het ooit iets beter word!
Vergeetmijniet
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 17-07-2023
7Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
ik voel met je mee
peeters isabelle
> 2 jaar geleden
Reactie:
Bij mij hetzelfde uitzichtloos en zeer vermoeiend, hoelang hou ik mij nog staande en zal het ooit overgaan? Begrijp en weet hoe je je voelt , machteloos ,ben zelf alleen nog zwaarder . Het is een taboe !! Sterkte en wees goed voor jezelf !!
tom
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik begrijp je helemaal ik ben "nog maar" 12 jaar depressief. Ik ben zelf 25 en het is vreselijk geen vooruitzicht te hebben. De onzekerheid zoveel vragen en niemand heeft antwoorden. Geen echte antwoorden alleen vage antwoorden. Ik vestig mijn hoop op de toekomst nieuwe ontwikkelingen in de psychiatrie. Ik hoop dat je nog wat goede momenten hebt en fijne mensen om je heen. Ik wens je het beste en ondanks de nare gevoelens ben je niet alleen.
Ikvergeetjeniet
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik ben ook jarenlang depressief.
En k ook nauwelijks in contact
En k ook nauwelijks in contact
marie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik Zit ook in eenlingen langdurige depressie ik lig alweer een half jaar op bed! En wil alleen maar dood! Mij leven is uitzichtloos ik ben uitbehandeld met medicijnen en opnames gehad! Ik krijgt nu thuisbegleiding hoop ik! Want ik weet niets meer! Groetjes en sterkte uit zoetermeer.
Ik heet Sylvia
15-03-2023
Reactie:
Hallo
Ik ben al meer dan 30jaar chronisch depressie.Ben nu 66jaar en heb het nog.Ben in 2001gescheiden.Toen zat ik daar alleen,maar ben altijd blijven werken.In 2005 is mijn zoon overleden wegens ziekte (astma).Dit kan ik moeilijk een plaats geven.Had maar 1 kind.Ben nu met pensioen, en voel mij weer depressief.Ben altijd alleen,geen klein kind,geen dieren en daar zit je dan.Ik wandel wel dagelijks alleen geen club ben ook vlug moe.Hoop dat ik iets hoor en anders wens ik jou veel geluk.Knuffels van bea 🥰
Ik ben al meer dan 30jaar chronisch depressie.Ben nu 66jaar en heb het nog.Ben in 2001gescheiden.Toen zat ik daar alleen,maar ben altijd blijven werken.In 2005 is mijn zoon overleden wegens ziekte (astma).Dit kan ik moeilijk een plaats geven.Had maar 1 kind.Ben nu met pensioen, en voel mij weer depressief.Ben altijd alleen,geen klein kind,geen dieren en daar zit je dan.Ik wandel wel dagelijks alleen geen club ben ook vlug moe.Hoop dat ik iets hoor en anders wens ik jou veel geluk.Knuffels van bea 🥰
Beatrijs
30-05-2023
Reactie:
Herkenbaar ik zit alleen maar thuis, al jaren iedereen laat me vallen en maar verpieteren. Ik ben op.
Bella
17-07-2023
Wil je ook je hart luchten?
Uit het niets is mijn relatie over (Verhaal 138)
Mijn relatie is over na 5 jr. Voor mijn gevoel uit het niets. Schiet nu in een heftige depressie voor een 3e x in mijn leven. Al die gedachten die met Je op de loop gaan. Weet niet hoe ik hier uit moet komen. En juist nu ben je alleen. Moet ik van alles zelf beslissen en ben juist nu volkomen roerloos. Probeer vol te houden door goed te eten met veel tegenzin en mijn huishouden en werk te blijven doen maar het gaat voor geen meter. Slaap 3 uur per nacht mbv oxazepam. Wat een hel en hoe lang hou ik dit vol. Ik hou me maar vast aan dat ik de vorige 2x er ook uit ben gekomen maar toen had ik wel meer vechtlust. Nu ben ik moe dat dit me weer gebeurt. Mijn psycholoog zegt dat mijn toestand logisch is en dat de scherpe randjes er straks vanaf zullen gaan. En ik twijfel en wantrouw natuurlijk. Wil hulp maar eigenlijk is dat er niet op korte termijn.
Marco
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 13-07-2023
8Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
zo herkenbaar ik kan je alleen maar zeggen dat ik weet waar je door moet en dat het heel moeilijk is. respect voor waar jee doorheen gaat. zelf zie ik het elke dag licht worden waardoor werk moeilijk is. nogmaals respect en hou vol stap voor stap.
sean
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dank Sean voor je woorden. Ik begrijp dat ja hier momenteel ook mee te dealen hebt. Ik heb besloten maandag antidepressiva te vragen aan mijn huisarts. Hopelijk gaat de mijn hoofd wat rustiger krijgen want ik geloof dat ik er zonder hulp niet uit ga komen.
Marco
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dank Sean voor je woorden. Ik begrijp dat je hier momenteel ook mee te dealen hebt. Ik heb besloten maandag antidepressiva te vragen aan mijn huisarts. Hopelijk gaat de mijn hoofd wat rustiger krijgen want ik geloof dat ik er zonder hulp niet uit ga komen. Jij ook heel veel sterkte. Hopelijk zien we over een tijdje weer wat licht in deze duisternis.
Marco
> 2 jaar geleden
Reactie:
Voor mij ook herkenbaar. Mijn relatie van 13 jaar is sinds twee maanden ineens voorbij omdat mijn parter op iemand anders verliefd is. In het verleden ben ik al een paar keer in de steek gelaten, maar ik dacht dat deze man echt van me hield. Het kwam dan ook als een ijskoude douche. Ik weet wel dat ik sterk moet zijn, maar het lukt me niet voorlopig.
Hoewel ik weet dat ik hem moet loslaten, lukt dat me helemaal niet en ik voel me alsof ik als een waardeloos voorwerp ben ingeruild voor een ander. Eten doe ik amper nog en slapen niet voor vier uur in de ochtend. Heb me nog nooit zo alleen en zo donker gevoeld.
Hoewel ik weet dat ik hem moet loslaten, lukt dat me helemaal niet en ik voel me alsof ik als een waardeloos voorwerp ben ingeruild voor een ander. Eten doe ik amper nog en slapen niet voor vier uur in de ochtend. Heb me nog nooit zo alleen en zo donker gevoeld.
Kathleen
10-07-2023
Reactie:
Kathleen, je woorden raken me… het zo alleen en donker voelen herken ik. Het is ongelofelijk zwaar. Ik ben nu bijna 3 maanden onderweg na mijn meest intense relatiebreuk ooit.
Marco, hoe gaat het nu met je?
Voor iedereen: wees lief voor jezelf, heb compassie. Je moet herstellen van deze shock. Probeer je te omringen met lieve mensen en zorg goed voor jezelf. Het wordt beter.
Marco, hoe gaat het nu met je?
Voor iedereen: wees lief voor jezelf, heb compassie. Je moet herstellen van deze shock. Probeer je te omringen met lieve mensen en zorg goed voor jezelf. Het wordt beter.
Fleur
10-07-2023
Reactie:
Kathleen, je woorden raken me… het zo alleen en donker voelen herken ik. Het is ongelofelijk zwaar. Ik ben nu bijna 3 maanden onderweg na mijn meest intense relatiebreuk ooit.
Marco, hoe gaat het nu met je?
Voor iedereen: wees lief voor jezelf, heb compassie. Je moet herstellen van deze shock. Probeer je te omringen met lieve mensen en zorg goed voor jezelf. Het wordt beter.
Marco, hoe gaat het nu met je?
Voor iedereen: wees lief voor jezelf, heb compassie. Je moet herstellen van deze shock. Probeer je te omringen met lieve mensen en zorg goed voor jezelf. Het wordt beter.
Fleur
10-07-2023
Reactie:
Dankjewel voor je reactie, Fleur. Het is fijn als er iemand is die je begrijpt. Mensen denken zo gemakkelijk dat je er na een paar weken wel overheen bent, terwijl je zelf het gevoel hebt steeds dieper in die zwarte put te vallen.
Kathleen
11-07-2023
Reactie:
Ja, een paar weken is niks bij zo’n grote pijn. Het is zo zwaar….
Heb je mensen die je steunen Kathleen?
Heb je mensen die je steunen Kathleen?
Fleur
13-07-2023
Ik voelde mij bij dansles ook ongelukkig en eenzaam (Verhaal 190)
Begin van van het schooljaar voelde ik mij eenzaam, En nu heel vaak nog steeds. Ik was zelf is een keertje weggelopen van gym. Ik wou erover praten met juf Wenke, ik ging er over praten en gaf mij een kopje thee. En 30 minuten later ging ik terug naar de klas om met de les te beginnen. Die andere dagen voelde ik mijn ook somber had ik nergens zin in. Ik ging met de klas een stukje wandelen naar de Ah om ijsjes te halen voor de klas. Andere kinderen gingen met de meester mee. En ik en mijn vrienden bleven daar voor de ah wachten. Ik voelde mij eenzaam en somber. Mij meester vroeg of ik een ijsje wou. Ik zei:, Nee. De andere namen wel een ijsje. Onder tussen gingen we naar school lopen. Glenn ging met mij praten. Maar ik antwoorden daar niet echt op. Birgul die weet dat ik mij eenzaam voel en van mij mocht Birgul dat ook tegen mijn andere vrienden zeggen die vroeg wat er met mij aan de hand was. Niet al mij vrienden weten dat. Mijn vrienden en mijn meester probeerde mij daar mee te helpen, maar dat lukt meestal niet. Ik voel mij heel vaak verdrietig en dood van binnen. Ik voelde mij bij dansles ook ongelukkig en eenzaam, en de juf vroeg wat er met mij was. Omdat ik niet zo gelukkig klonk. Iemand van dansen vroeg of ik ruzie had. Maar dat was het niet. Heel die dansles niet gelukkig.
5 dagen geleden heb ik een depressieve zelftest gedaan. En daar stond in dat ik depressie heb. Mijn zus heefd mij geholpen met de woorden die ik niet begreep wat ze precies betekent. Ik vroeg tegen mijn zus wat ik nu kan doen. Omdat ik dat hebt. Mijn zus zei dingen die je leuk vindt doen mijn favoriete serie kijken, liedjes luisteren die ik leuk. Op de zelfde dag ging ik met mijn ouders en mijn zus een muffin eten en thee drinken. Ik had geen eetlust. Van mijn vader moets ik mijn muffin opeten. En mijn zus ging daar mee helpen. Ik had daar heel veel moeite mee en het duurder ook lang, omdat het heel moeilijk is om iets op te eten als je geen eetlust heb. Voor mij dan. Voor jullie misschien niet. En toen had ik een negatieve gedachten, zelfmoord. Van het hele hoge gebouw afspringen. Ik fluisterde dat in mijn zus ze oor. Er is een groot flate gebouw tegenover ons huis. En Arletta mijn zus zei:, Nee niet doen ik wil jou niet kwijt. En Arletta zie iets wat zei niet leuk vond. En toen zei ik weer:, ga we samen van het gebouw afspringen. Ook bij school zei ik tegen Joyce mij beste vriendin. :,Ik wil zometeen zelfmoord gaan doen en Joyce zei:, Doe maar niet denk positief. S, avond hebben mijn zus en ik erover
Ik zing en luister naar mij favourite liedjes, ik zing en dans meestal met mijn zus mee naar soldaat van oranje liedjes, ik dans, kijk en luister naar mij favoriete serie. En morgen ga ik weer naar dansles. Bij dansles heb ik vrienden die mij een hige five geven , knuffelen en hoi tegen mij zeggen. Dat helpt wel een beetje bij mij.
5 dagen geleden heb ik een depressieve zelftest gedaan. En daar stond in dat ik depressie heb. Mijn zus heefd mij geholpen met de woorden die ik niet begreep wat ze precies betekent. Ik vroeg tegen mijn zus wat ik nu kan doen. Omdat ik dat hebt. Mijn zus zei dingen die je leuk vindt doen mijn favoriete serie kijken, liedjes luisteren die ik leuk. Op de zelfde dag ging ik met mijn ouders en mijn zus een muffin eten en thee drinken. Ik had geen eetlust. Van mijn vader moets ik mijn muffin opeten. En mijn zus ging daar mee helpen. Ik had daar heel veel moeite mee en het duurder ook lang, omdat het heel moeilijk is om iets op te eten als je geen eetlust heb. Voor mij dan. Voor jullie misschien niet. En toen had ik een negatieve gedachten, zelfmoord. Van het hele hoge gebouw afspringen. Ik fluisterde dat in mijn zus ze oor. Er is een groot flate gebouw tegenover ons huis. En Arletta mijn zus zei:, Nee niet doen ik wil jou niet kwijt. En Arletta zie iets wat zei niet leuk vond. En toen zei ik weer:, ga we samen van het gebouw afspringen. Ook bij school zei ik tegen Joyce mij beste vriendin. :,Ik wil zometeen zelfmoord gaan doen en Joyce zei:, Doe maar niet denk positief. S, avond hebben mijn zus en ik erover
Ik zing en luister naar mij favourite liedjes, ik zing en dans meestal met mijn zus mee naar soldaat van oranje liedjes, ik dans, kijk en luister naar mij favoriete serie. En morgen ga ik weer naar dansles. Bij dansles heb ik vrienden die mij een hige five geven , knuffelen en hoi tegen mij zeggen. Dat helpt wel een beetje bij mij.
Louisa
19-05-2023
laatste reactie: 09-06-2023
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik geloof je niet.
Als je echt iets te melden hebt zul je niet ze vaag moeten zijn.
Als je echt iets te melden hebt zul je niet ze vaag moeten zijn.
Engel
20-05-2023
Reactie:
Nou sorry hoor. Ik wist gewoon niet zo goed hoe ik het moest typen door mij tos. Whatever. Als het echt zo onduidelijk te lezen dan doe je het maar niet. Ik haat mijn leven. Ik ga zelfmoord doen. Ik ben leeg en dood. En verdrietig. Doei.
Anoniem
20-05-2023
Reactie:
Meisje toch wat ontzettend verdrietig voor jouw om je zo te voelen!
Wat goed van je dat je het tegen je zus durft te vertellen.
Maar eigenlijk heb je meer hulp nodig. Om die te krijgen moet je toch echt naar de huisarts.
Meisje toch wat ontzettend verdrietig voor jouw om je zo te voelen!
Wat goed van je dat je het tegen je zus durft te vertellen.
Maar eigenlijk heb je meer hulp nodig. Om die te krijgen moet je toch echt naar de huisarts.
Chantal
25-05-2023
Reactie:
Zelfmoord vanwege de reactie van 1 persoon? Niet zo slim.
Klaas
25-05-2023
Reactie:
Wat gek, deze reacties. Ik geloof je wel Louisa en ik vind je verhaal ook niet vaag of raar. Er zijn veel mensen ongelukkig, veel mensen voelen zich leeg van binnen, net als jij. Ik ook toen ik jonger was. Gelukkig ben ik niet uit het leven gestapt. Ben inmiddels 40 en het leven is langzaam mooier geworden. Ik kan je aanraden om hulp te zoeken. Je kan altijd naar de huisarts gaan voor iets en dan aangeven hoe je je voelt en dat je graag hulp wilt om je weer blij te voelen.
Janneke
09-06-2023
Van relatiebreuk tot depressie (Verhaal 46)
Dag allemaal!
Alvast bedankt dat je op dit moment de moeite neemt om mijn verhaal te lezen.
Zoals de meesten van jullie kamp ik helaas (sinds kort) met hevige depressie en regelmatig angstaanvallen. Iets wat ik nooit had gedacht te kunnen krijgen.
Laat ik eens in het kort iets over mijzelf vertellen en kort de situatie schetsen.
Ik ben een man van 28 en ben nu sinds een half jaar single. Ik was gedreven, ambitieus en sprong iedere dag met een fijn gevoel het bed uit. Ik stond voor iedereen klaar en was nergens bang voor.
Mijn ex en ik zijn ruim 11 jaar samen geweest. Ze was voor mij de ware, het beste wat me ooit overkwam. Dat gevoel dat je in elkaar wegsmelt en nergens over na hoeft te denken dat hadden wij. We waren gelijk een stel en bijna 24/7 samen. Het was onvoorwaardelijke liefde. Alles ging vanzelf en we groeiden tot de personen die we nu zijn. Helaas ontspoorde onze relatie circa 6 jaar geleden door communicatietekort. Ze vond de steun in haar beste vriend. Er was sprake van overspel. Ondanks de situatie konden wij niet zonder elkaar en zijn wij verder gegaan. Helaas weer zonder de benodigde communicatie. Er werd gewoonweg niet meer over gesproken en dat heeft ons uiteindelijk gebroken. Het te kort aan communicatie/vertrouwen werd opgevangen door onze gezamelijke droom. De wereld over reizen. Wij hebben heel veel samen meegemaakt en gezien maar leefden dus eigenlijk als individu rond en niet als partners. Ze koos ervoor om er een punt achter te zetten. We belanden in een hartverscheurende push pull situatie. Nu lijkt ze gelukkig met de jongen waar ze overspel mee had. Ondanks alles heeft ze nog steeds de huissleutels niet overhandigd of zich uitgeschreven. Ik pushde haar altijd vertelde ze mij dus ik durf nu geen stap te zetten.
Ik probeer mijzelf te omringen met positieve mensen die een goede invloed op mij hebben maar ondanks dat gaat er geen moment voorbij dat ik op wil geven. Ik heb nul energie, slaap heel slecht en heb nergens zin in.
Mijn enige uitlaatklep is adrenaline. Dit zorgt ervoor dat ik mijzelf in levensgevaarlijke situaties breng.
Wat me staande houd is de hoop dat het ooit weer goed komt tussen ons. Dat we naar 1 lijn kunnen werken en het verleden kunnen laten rusten. Die gedachte moet ik los laten dat weet ik. Ik leer ook om beetje bij beetje alles weer alleen te doen. Van boodschappen, koken tot op reis gaan. Ik ben sinds een paar maanden aan het daten. Het is niet hetzelfde...
Ik probeer mensen te leren kennen die mij begrijpen, de situatie herkennen dus vandaar deze post.
Liefs,
Alvast bedankt dat je op dit moment de moeite neemt om mijn verhaal te lezen.
Zoals de meesten van jullie kamp ik helaas (sinds kort) met hevige depressie en regelmatig angstaanvallen. Iets wat ik nooit had gedacht te kunnen krijgen.
Laat ik eens in het kort iets over mijzelf vertellen en kort de situatie schetsen.
Ik ben een man van 28 en ben nu sinds een half jaar single. Ik was gedreven, ambitieus en sprong iedere dag met een fijn gevoel het bed uit. Ik stond voor iedereen klaar en was nergens bang voor.
Mijn ex en ik zijn ruim 11 jaar samen geweest. Ze was voor mij de ware, het beste wat me ooit overkwam. Dat gevoel dat je in elkaar wegsmelt en nergens over na hoeft te denken dat hadden wij. We waren gelijk een stel en bijna 24/7 samen. Het was onvoorwaardelijke liefde. Alles ging vanzelf en we groeiden tot de personen die we nu zijn. Helaas ontspoorde onze relatie circa 6 jaar geleden door communicatietekort. Ze vond de steun in haar beste vriend. Er was sprake van overspel. Ondanks de situatie konden wij niet zonder elkaar en zijn wij verder gegaan. Helaas weer zonder de benodigde communicatie. Er werd gewoonweg niet meer over gesproken en dat heeft ons uiteindelijk gebroken. Het te kort aan communicatie/vertrouwen werd opgevangen door onze gezamelijke droom. De wereld over reizen. Wij hebben heel veel samen meegemaakt en gezien maar leefden dus eigenlijk als individu rond en niet als partners. Ze koos ervoor om er een punt achter te zetten. We belanden in een hartverscheurende push pull situatie. Nu lijkt ze gelukkig met de jongen waar ze overspel mee had. Ondanks alles heeft ze nog steeds de huissleutels niet overhandigd of zich uitgeschreven. Ik pushde haar altijd vertelde ze mij dus ik durf nu geen stap te zetten.
Ik probeer mijzelf te omringen met positieve mensen die een goede invloed op mij hebben maar ondanks dat gaat er geen moment voorbij dat ik op wil geven. Ik heb nul energie, slaap heel slecht en heb nergens zin in.
Mijn enige uitlaatklep is adrenaline. Dit zorgt ervoor dat ik mijzelf in levensgevaarlijke situaties breng.
Wat me staande houd is de hoop dat het ooit weer goed komt tussen ons. Dat we naar 1 lijn kunnen werken en het verleden kunnen laten rusten. Die gedachte moet ik los laten dat weet ik. Ik leer ook om beetje bij beetje alles weer alleen te doen. Van boodschappen, koken tot op reis gaan. Ik ben sinds een paar maanden aan het daten. Het is niet hetzelfde...
Ik probeer mensen te leren kennen die mij begrijpen, de situatie herkennen dus vandaar deze post.
Liefs,
Juan
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 01-06-2023
11Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Herkenbaar wat je schrijft over wat je staande houdt. Mijn relatie is 3 j. geleden stukgelopen, we hebben elkaar doodgraag gezien. Mijn ex heeft al een aantal nieuwe relaties gehad die niet standhielden, en nu is er al een half j. geen contact dus weet ik het niet. Ik kan totaal absoluut niet verder, kom niet meer buiten, lig veel in bed. Ik sta nog nergens. Ik weet ook dat ik hem moet loslaten. Ik ben dubbel jouw leeftijd, dus ik zie mij eenzaam en alleen ongelukkig oud worden. En dat maakt me doodsbenauwd, maar ik kan me niet voorstellen nog ooit iemand anders te willen.
Ik heb bewondering voor je, wat je, ondanks de pijn, wel terug begint te doen. Het begin is misschien wel de moeilijkste stap. Ik wens je veel sterkte.
Ik heb bewondering voor je, wat je, ondanks de pijn, wel terug begint te doen. Het begin is misschien wel de moeilijkste stap. Ik wens je veel sterkte.
K
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hee Juan, ik zit in dezelfde situatie. Als je contact wil dan hoor ik het graag
Sara
> 2 jaar geleden
Reactie:
Maat, ik heb hetzelfde. T komt goed en je komt hier sterker uit, geloof me
Roy
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste Juan.
Je verhaal raakt me echt diep. Ik maak nu momenteel hetzelfde mee, de vrouw van mn dromen die ik nu verloren heb. Ik kan en wil niet zonder haar. Kan me geen leven voorstellen zonder haar, ik heb geen energie en zin meer in wat dan ook. Ik vind nooit meer zo'n persoon als zij. Wat ik ook heb probeert, het mocht niet zo zijn.
Je verhaal raakt me echt diep. Ik maak nu momenteel hetzelfde mee, de vrouw van mn dromen die ik nu verloren heb. Ik kan en wil niet zonder haar. Kan me geen leven voorstellen zonder haar, ik heb geen energie en zin meer in wat dan ook. Ik vind nooit meer zo'n persoon als zij. Wat ik ook heb probeert, het mocht niet zo zijn.
Simon
17-07-2022
Reactie:
Gelukkig voor jou geen depressie, maar liefdesverdriet. Dat gaat over. Depressie vreet je met huid en haar op
Pipo
13-08-2022
Reactie:
Dit is een heel herkenbaar gevoel. Ik heb bijna exact dezelfde situatie, alleen mijn relatie heeft dik 30 jaar geduurd. En ook ik kan niets meer, ze is nu offcieel 54 dagen weg bij mij, maar de 6 weken daarvoor moet ik ook meetellen.
Ik ben helemaal naar de klote. Heb ook bij de crisisdienst van de GGZ gezeten, daar kom je niet zomaar. En nu? Het enige wat ik goed doe is mijzelf verzorgen qua eten maar ook qua hygiëne en ik hou het huishouden goed bij. Voor de rest, ik heb een leeg eenzaam leven. Ik probeer het wel maar nu al 2 weekenden een gemaakte afspraak die werd gecancelled. En dat is funest voor je zelfvertrouwen en vertrouwen in mensen. De rest van de eenzame weekenden, daar zal ik het maar niet over hebben.
Hoeveel vrienden je ook hebt, hoeveel geld je ook hebt, hoeveel spullen je ook hebt, het allerbelangrijkste heb je niet. En dat doet pijn, veel pijn. En net als jij denk ik zomaar dat jij, net als ik, heel lang eenzaam zal zijn en dat de liefdesverdriet moeizaam weg zal gaan...
Ik ben helemaal naar de klote. Heb ook bij de crisisdienst van de GGZ gezeten, daar kom je niet zomaar. En nu? Het enige wat ik goed doe is mijzelf verzorgen qua eten maar ook qua hygiëne en ik hou het huishouden goed bij. Voor de rest, ik heb een leeg eenzaam leven. Ik probeer het wel maar nu al 2 weekenden een gemaakte afspraak die werd gecancelled. En dat is funest voor je zelfvertrouwen en vertrouwen in mensen. De rest van de eenzame weekenden, daar zal ik het maar niet over hebben.
Hoeveel vrienden je ook hebt, hoeveel geld je ook hebt, hoeveel spullen je ook hebt, het allerbelangrijkste heb je niet. En dat doet pijn, veel pijn. En net als jij denk ik zomaar dat jij, net als ik, heel lang eenzaam zal zijn en dat de liefdesverdriet moeizaam weg zal gaan...
Lonely guy
08-10-2022
Reactie:
Zal proberen om mijn verhaal kort te maken!
Bij mij begon het allemaal in 2004! Na 13 jaar samen wonen en kinderen te hebben besloot de kinderen hun papa om ons achter te laten voor een andere vrouw! Veel pijn en verdriet uiteraard! Ons huis moest verkocht worden…
Voor onze kinderen was het een hel ocharme 💔😢
We zijn dan onder onsjes verder gegaan met om de 14 dagen naar hun papa…
Ben ik terug op stap beginnen gaan met een vriendin die ook single was…meteen oog contact met een leuke man maar niet de juiste man voor me! Weer verdriet…
Kom ik een jeugdvriend terug tegen en beginnen een relatie, met die man waar ik vroeger zo gek op was kon ik niet leven! Zijn mamaatje stond op de eerste plaats en hij vond het maar normaal dat ik de ontbijt tafel en verse koffie voor hem ging klaar zetten…mijn liefde was snel over wat een zeur vent !
Kom ik een ex liefje tegen, terwijl ik goed genoeg wist dat het geen goede man is! Toch naïef….toen zijn we in een hel gestapt voor 3 jaar! Geraakte niet van hem af tot politie toe, niets hield hem tegen en ik was te zwak voor die psychopaat! Want dat is hij! Hij maakte me zien in mijn hoofd dat ik moest opgenomen worden met een depressie, heb er jaren en nog steeds mee gesukkeld! Neem nog steeds anti-depressieve in, zonder kan ik niet meer functioneren! In 2008 sloeg het noodlot toe met de kinderen hun vader waar ik nu een goede vriendschapsband had! Hij verongelukt met zijn auto!!! Die dag belde die psychopaat me en lachte met me toen ik het hem vertelde wat er gebeurd was! Plots was ik sterk genoeg en woedend hatend en nog steeds de dag van vandaag dat ik hem uit mijn leven heb kunnen verbannen! Niets doet die psychopaat me nog, ik wordt misselijk als er een herinnering uiteraard slechte herinneringen naar boven komen!
Heb lang en eigenlijk nog steeds getreurd om de papa van mijn kinderen…
Het leven ging ook voor mij verder met vallen en opstaan! En begon ik te daten, telkens trok in de verkeerde mannen aan tot nog steeds! Ben mijn vertrouwen in een relatie helemaal kwijt! Denk dat mijn ware de papa van mijn kinderen was! Ook ben ik blijven hangen in de leeftijd van het ongeval 37jaar! Val dus ook nog op die leeftijd van mannen terwijl ik nu 51 ben! Krijg er veel commentaren voor maar er zijn er zovele waar het dan wel mee lukt! Nu sukkel ik de laatste jaren met kort geheugen verlies, waar ik me voor schaam en niet serieus wordt genomen door mijn omgeving! Tot heden leef ik met ups & downs, wat heel zwaar door weegt! Het liefst van al blijf ik thuis in mijn eentje & dan denk ik soms wel “is dit nu mijn leven!?”…
Dit was een kort stukje van mijn levens verhaal…
Bij mij begon het allemaal in 2004! Na 13 jaar samen wonen en kinderen te hebben besloot de kinderen hun papa om ons achter te laten voor een andere vrouw! Veel pijn en verdriet uiteraard! Ons huis moest verkocht worden…
Voor onze kinderen was het een hel ocharme 💔😢
We zijn dan onder onsjes verder gegaan met om de 14 dagen naar hun papa…
Ben ik terug op stap beginnen gaan met een vriendin die ook single was…meteen oog contact met een leuke man maar niet de juiste man voor me! Weer verdriet…
Kom ik een jeugdvriend terug tegen en beginnen een relatie, met die man waar ik vroeger zo gek op was kon ik niet leven! Zijn mamaatje stond op de eerste plaats en hij vond het maar normaal dat ik de ontbijt tafel en verse koffie voor hem ging klaar zetten…mijn liefde was snel over wat een zeur vent !
Kom ik een ex liefje tegen, terwijl ik goed genoeg wist dat het geen goede man is! Toch naïef….toen zijn we in een hel gestapt voor 3 jaar! Geraakte niet van hem af tot politie toe, niets hield hem tegen en ik was te zwak voor die psychopaat! Want dat is hij! Hij maakte me zien in mijn hoofd dat ik moest opgenomen worden met een depressie, heb er jaren en nog steeds mee gesukkeld! Neem nog steeds anti-depressieve in, zonder kan ik niet meer functioneren! In 2008 sloeg het noodlot toe met de kinderen hun vader waar ik nu een goede vriendschapsband had! Hij verongelukt met zijn auto!!! Die dag belde die psychopaat me en lachte met me toen ik het hem vertelde wat er gebeurd was! Plots was ik sterk genoeg en woedend hatend en nog steeds de dag van vandaag dat ik hem uit mijn leven heb kunnen verbannen! Niets doet die psychopaat me nog, ik wordt misselijk als er een herinnering uiteraard slechte herinneringen naar boven komen!
Heb lang en eigenlijk nog steeds getreurd om de papa van mijn kinderen…
Het leven ging ook voor mij verder met vallen en opstaan! En begon ik te daten, telkens trok in de verkeerde mannen aan tot nog steeds! Ben mijn vertrouwen in een relatie helemaal kwijt! Denk dat mijn ware de papa van mijn kinderen was! Ook ben ik blijven hangen in de leeftijd van het ongeval 37jaar! Val dus ook nog op die leeftijd van mannen terwijl ik nu 51 ben! Krijg er veel commentaren voor maar er zijn er zovele waar het dan wel mee lukt! Nu sukkel ik de laatste jaren met kort geheugen verlies, waar ik me voor schaam en niet serieus wordt genomen door mijn omgeving! Tot heden leef ik met ups & downs, wat heel zwaar door weegt! Het liefst van al blijf ik thuis in mijn eentje & dan denk ik soms wel “is dit nu mijn leven!?”…
Dit was een kort stukje van mijn levens verhaal…
Anja
15-12-2022
Reactie:
Ik leef met jullie allemaal mee en vind het zo erg te lezen dat jullie jullie zo ellendig voelen!
Ik wil jullie een riem onder het hart geven en jullie ook de andere kant van jullie verhaal vertellen, niet als kritiek maar als opbouwende feedback! Hopelijk raak ik jullie gevoelige snaar niet te hard!
Ik ben de ‘ex’ die haar liefje verliet, liefje die nu volledig in zak en as ligt! Ik ben niet ongevoelig en heb veel empathie en compassie voor mijn ex-liefje. Ergens diep vanbinnen hou ik nog van hem, ik moest het gewoon ‘uitmaken’ voor mijn eigen emotionele gezondheid!
Wat ik in jullie verhalen herken in mijn eigen verhaal is dat jullie ‘liefde’ jullie ALLES was en nog steeds is!! Mooi en romantisch toch 2 mensen die van elkaar houden en versmelten tot 1. Alles in het teken van de liefde doen, altijd en alles (vaak ook heel snel) 24/7 samen zijn, want dat maakt ons gelukkig!
Ja klopt, maar toch niet helemaal…
Ex-liefje en ik waren stapel op elkaar, zo verliefd… ik voelde zijn drang tot samensmelten heel hard! Ik wou ook heel dicht bij hem blijven, maar niet samensmelten!!! Ik ben naast ‘liefje’ ook vrouw, moeder, vriendin, dochter… MEZELF!
Beetje bij beetje voelde alles heel verstikkend aan… alles en altijd samen, zijn geluk hing af van mij en enkel van mij… ik was het middelpunt van zijn leven. Stukje bij beetje verloor hij contact met de buitenwereld, niemand was meer belangrijk. Hij stopte zijn hobbies om vaker met mij te zijn, verloor vrienden… er bestond nog alleen maar WIJ, stilletjes aan verwachte hij van mij hetzelfde! Als ik van hem hield dan was de rest toch niet belangrijk!!! Zo begon ikzelf ook contact met de buitenwereld te verliezen… tot ik mezelf hierin verloor… tot ik weer wakker werd, 10 jaar later! Dit kon ik niet meer! Het is onmogelijk om iemands ALLES te zijn, het is vermoeiend en verstikkend… beetje bij beetje ging ik vanbinnen dood! Dood aan uitputting er altijd voor de andere moeten zijn!
Zelfs een kind is onafhankelijk van zijn ouder, een kind blijft afhankelijk tot zekere zin maar eens hij kan stappen zet hij stapjes in de wereld om op zijn eigen kleine wankele beentjes te staan. Geen mens is er om afhankelijkste zijn van de andere en geen mens is sterk genoeg om gans zijn leven er 100% voor de andere te zijn.
In zijn zoektocht naar ‘WIJ’ heb ik het gevoel dat ex-liefje de 2 mensen, de 2 ‘IK’-en heeft doen verdwijnen. Wou ik mezelf terugvinden dan moest ik wel een punt achter deze ‘toxische’ relatie zetten. Ja codependency is niet romantisch maar toxisch.
Het klinkt hard, ik weet het! Maar ik moest echt kiezen voor mijn overlevingskans als individu! Ex-liefje is nu in zal en as, omdat ‘hij’ niet meer bestaat, hij heeft zichzelf in de steek gelaten om een wij te vormen… het doet me pijn dit neer te pennen.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ‘Ex-liefje’ de kracht kan vinden om zichzelf terug te vinden en dat hij inziet dat zijn geluk niet alleen van mij of een partner afhangt, dat hij waardevol is zonder partner. Dat jij zijn essentie en het contact met zichzelf terugvindt.
Jullie ex is en was niet jullie ALLES, dat zijn jullie zelf!!! Dan pas ben je een uitnodiging om samen iets moois te creëren.
Vind jezelf, hou van jezelf en ga de wereld tegemoet.
Ik wil jullie een riem onder het hart geven en jullie ook de andere kant van jullie verhaal vertellen, niet als kritiek maar als opbouwende feedback! Hopelijk raak ik jullie gevoelige snaar niet te hard!
Ik ben de ‘ex’ die haar liefje verliet, liefje die nu volledig in zak en as ligt! Ik ben niet ongevoelig en heb veel empathie en compassie voor mijn ex-liefje. Ergens diep vanbinnen hou ik nog van hem, ik moest het gewoon ‘uitmaken’ voor mijn eigen emotionele gezondheid!
Wat ik in jullie verhalen herken in mijn eigen verhaal is dat jullie ‘liefde’ jullie ALLES was en nog steeds is!! Mooi en romantisch toch 2 mensen die van elkaar houden en versmelten tot 1. Alles in het teken van de liefde doen, altijd en alles (vaak ook heel snel) 24/7 samen zijn, want dat maakt ons gelukkig!
Ja klopt, maar toch niet helemaal…
Ex-liefje en ik waren stapel op elkaar, zo verliefd… ik voelde zijn drang tot samensmelten heel hard! Ik wou ook heel dicht bij hem blijven, maar niet samensmelten!!! Ik ben naast ‘liefje’ ook vrouw, moeder, vriendin, dochter… MEZELF!
Beetje bij beetje voelde alles heel verstikkend aan… alles en altijd samen, zijn geluk hing af van mij en enkel van mij… ik was het middelpunt van zijn leven. Stukje bij beetje verloor hij contact met de buitenwereld, niemand was meer belangrijk. Hij stopte zijn hobbies om vaker met mij te zijn, verloor vrienden… er bestond nog alleen maar WIJ, stilletjes aan verwachte hij van mij hetzelfde! Als ik van hem hield dan was de rest toch niet belangrijk!!! Zo begon ikzelf ook contact met de buitenwereld te verliezen… tot ik mezelf hierin verloor… tot ik weer wakker werd, 10 jaar later! Dit kon ik niet meer! Het is onmogelijk om iemands ALLES te zijn, het is vermoeiend en verstikkend… beetje bij beetje ging ik vanbinnen dood! Dood aan uitputting er altijd voor de andere moeten zijn!
Zelfs een kind is onafhankelijk van zijn ouder, een kind blijft afhankelijk tot zekere zin maar eens hij kan stappen zet hij stapjes in de wereld om op zijn eigen kleine wankele beentjes te staan. Geen mens is er om afhankelijkste zijn van de andere en geen mens is sterk genoeg om gans zijn leven er 100% voor de andere te zijn.
In zijn zoektocht naar ‘WIJ’ heb ik het gevoel dat ex-liefje de 2 mensen, de 2 ‘IK’-en heeft doen verdwijnen. Wou ik mezelf terugvinden dan moest ik wel een punt achter deze ‘toxische’ relatie zetten. Ja codependency is niet romantisch maar toxisch.
Het klinkt hard, ik weet het! Maar ik moest echt kiezen voor mijn overlevingskans als individu! Ex-liefje is nu in zal en as, omdat ‘hij’ niet meer bestaat, hij heeft zichzelf in de steek gelaten om een wij te vormen… het doet me pijn dit neer te pennen.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ‘Ex-liefje’ de kracht kan vinden om zichzelf terug te vinden en dat hij inziet dat zijn geluk niet alleen van mij of een partner afhangt, dat hij waardevol is zonder partner. Dat jij zijn essentie en het contact met zichzelf terugvindt.
Jullie ex is en was niet jullie ALLES, dat zijn jullie zelf!!! Dan pas ben je een uitnodiging om samen iets moois te creëren.
Vind jezelf, hou van jezelf en ga de wereld tegemoet.
Roosje
19-12-2022
Reactie:
Mooi geschreven Roosje. Zo is het maar net.
Ik heb beiden kanten meegemaakt. Beide kanten zijn echt vreselijk. Ups en downs. Downs lijken dan toch weer langer te duren waardoor je jezelf afvraagt, gaat dit toch ooit nog over?
Advies: sport, word emotioneel volwassen. Dit punt is erg belangrijk voor jezelf en je toekomstige ik! Je moet ervoor zorgen dat dit je niet op deze manier kan breken maar je op kan bouwen. Wanneer je emotioneel volwassen word met je zelf gaat dit ook door naar anderen. Hier trek je dan ook anderen mee aan en hebben ze iemand tegenover zich staan die eerlijk en oprecht is, die ze grenzen aan kan geven en die de ander daar dan ook in kan steunen. Ik heb dit gedaan door middel van sporten, mindfullness, hobby erbij nemen investeren, aandelen etc. Elke dag motivatie filmpjes bekijken, aantekeningen opschrijven en in het oog ophangen zodat je er elke keer aan herinnerd word dat je jezelf onder controle krijgt en een leeuw of leeuwin word! Own it. Its your life.
Veel kracht.
Ik heb beiden kanten meegemaakt. Beide kanten zijn echt vreselijk. Ups en downs. Downs lijken dan toch weer langer te duren waardoor je jezelf afvraagt, gaat dit toch ooit nog over?
Advies: sport, word emotioneel volwassen. Dit punt is erg belangrijk voor jezelf en je toekomstige ik! Je moet ervoor zorgen dat dit je niet op deze manier kan breken maar je op kan bouwen. Wanneer je emotioneel volwassen word met je zelf gaat dit ook door naar anderen. Hier trek je dan ook anderen mee aan en hebben ze iemand tegenover zich staan die eerlijk en oprecht is, die ze grenzen aan kan geven en die de ander daar dan ook in kan steunen. Ik heb dit gedaan door middel van sporten, mindfullness, hobby erbij nemen investeren, aandelen etc. Elke dag motivatie filmpjes bekijken, aantekeningen opschrijven en in het oog ophangen zodat je er elke keer aan herinnerd word dat je jezelf onder controle krijgt en een leeuw of leeuwin word! Own it. Its your life.
Veel kracht.
Arie
17-02-2023
Reactie:
Mooi geschreven Roosje. Zo is het maar net.
Ik heb beiden kanten meegemaakt. Beide kanten zijn echt vreselijk. Ups en downs. Downs lijken dan toch weer langer te duren waardoor je jezelf afvraagt, gaat dit toch ooit nog over?
Advies: sport, word emotioneel volwassen. Dit punt is erg belangrijk voor jezelf en je toekomstige ik! Je moet ervoor zorgen dat dit je niet op deze manier kan breken maar je op kan bouwen. Wanneer je emotioneel volwassen word met je zelf gaat dit ook door naar anderen. Hier trek je dan ook anderen mee aan en hebben ze iemand tegenover zich staan die eerlijk en oprecht is, die ze grenzen aan kan geven en die de ander daar dan ook in kan steunen. Ik heb dit gedaan door middel van sporten, mindfullness, hobby erbij nemen investeren, aandelen etc. Elke dag motivatie filmpjes bekijken, aantekeningen opschrijven en in het oog ophangen zodat je er elke keer aan herinnerd word dat je jezelf onder controle krijgt en een leeuw of leeuwin word! Own it. Its your life.
Veel kracht.
Ik heb beiden kanten meegemaakt. Beide kanten zijn echt vreselijk. Ups en downs. Downs lijken dan toch weer langer te duren waardoor je jezelf afvraagt, gaat dit toch ooit nog over?
Advies: sport, word emotioneel volwassen. Dit punt is erg belangrijk voor jezelf en je toekomstige ik! Je moet ervoor zorgen dat dit je niet op deze manier kan breken maar je op kan bouwen. Wanneer je emotioneel volwassen word met je zelf gaat dit ook door naar anderen. Hier trek je dan ook anderen mee aan en hebben ze iemand tegenover zich staan die eerlijk en oprecht is, die ze grenzen aan kan geven en die de ander daar dan ook in kan steunen. Ik heb dit gedaan door middel van sporten, mindfullness, hobby erbij nemen investeren, aandelen etc. Elke dag motivatie filmpjes bekijken, aantekeningen opschrijven en in het oog ophangen zodat je er elke keer aan herinnerd word dat je jezelf onder controle krijgt en een leeuw of leeuwin word! Own it. Its your life.
Veel kracht.
Arie
17-02-2023
Reactie:
Bizar, ik herken hier heel veel in, vooral het begin, ik en mijn ex waren maar 1,5 maand samen, maar wij waren 1 geheel. Tot plots in een weekend alles instortte. Ik geef het ook niet op, ook in de wetenschap dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. Toch blijf ik er voor haar zijn. Ook al heb ik nare dingen gezegd waar ik spijt van heb, toch blijf ik er voor strijden. Wij hebben beide nare dingen naar elkaar gezegd, maar in een ruzie zeg je wel al es dingen die je niet meent. zoals jij zegt, probeer mij door positieve mensen te laten omringen + ik zou willen daten, maar de gevoelens zijn niet hetzelfde :( Herkennen mensen dit?
Bart
01-06-2023
Mijn verhaal gaat over mijn verloren leven (Verhaal 191)
Mijn verhaal gaat over mijn verloren leven
Iik ben een een mama van 2 grote kids zoon en een dochter ik stand altijd alleen voor alles als jonge moeder ik hen op mijn eentje mijn kinders groot gebracht ik moest mij altijd sterk voelen of doen alsof jaren zijn met zijn op en downs voorbij tot ik t de grote klap had diagnose van mijn ziekte heeft mij kapot gemaakt oke da ook na een tijdje aanvaatd
Maaaar t aller zwaarste was op mijn verjaardag mijn dochter is weg gaan lopes met mijn ex schoonbroer al 8 jaar heeft ze haar niet meer laten zien of horen mijn leven is sinds Dien vergaan ik loop verloren met alle gedachten in mijn hoofd van is dat mijn straf had ik dat als een moeder verdiend . Die altijd alleen klaar stand voor haar kinders en nu loop ik dag en nacht ziek iik kan van nietsmeer genieten i voor mij bestaat geen zonne schijn meer alles word altmaar moeilijker en moeilijker . .ik heb me afgesloten van buiten wereld ik woulhier in t heel kort mijn verhaal delen en zo miss mijn mijn hart opluchten . Ik ga hierbij houden mijn verhaal mischien komt nog de rest .
Iik ben een een mama van 2 grote kids zoon en een dochter ik stand altijd alleen voor alles als jonge moeder ik hen op mijn eentje mijn kinders groot gebracht ik moest mij altijd sterk voelen of doen alsof jaren zijn met zijn op en downs voorbij tot ik t de grote klap had diagnose van mijn ziekte heeft mij kapot gemaakt oke da ook na een tijdje aanvaatd
Maaaar t aller zwaarste was op mijn verjaardag mijn dochter is weg gaan lopes met mijn ex schoonbroer al 8 jaar heeft ze haar niet meer laten zien of horen mijn leven is sinds Dien vergaan ik loop verloren met alle gedachten in mijn hoofd van is dat mijn straf had ik dat als een moeder verdiend . Die altijd alleen klaar stand voor haar kinders en nu loop ik dag en nacht ziek iik kan van nietsmeer genieten i voor mij bestaat geen zonne schijn meer alles word altmaar moeilijker en moeilijker . .ik heb me afgesloten van buiten wereld ik woulhier in t heel kort mijn verhaal delen en zo miss mijn mijn hart opluchten . Ik ga hierbij houden mijn verhaal mischien komt nog de rest .
Iske
20-05-2023
laatste reactie: 29-05-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Vertel!
Welke diagnose?
29-05-2023
Gevoel dat iedereen mij haat (Verhaal 192)
Ik heb het gevoel dat iedereen mij haat. En dat ik een haatelijk innerlijk heb gekregen door puberteit ik heb altijd spijt na slecht gedrag maar toch blijft het gebeuren DOOR MIJN BROER .Ik heb constant ruzie met mijn broer omdat ik een slecht gedrag heb. Maar ik blijf ontkennen tegen mezelf dat het niet mijn fout is. mijn ouders geloven me ook gewoon niet meer en gaan er van uit dat als er ruzie is dat het mijn fout is ( is niet altijd mijn fout) ze willen niet meer luisteren naar mij, mijn ouders waren vandaag terug thuis.Ze gaven mij een cadeautje heel speciaal en zeiden dat ze van me hielden ondanks ik het cadeautje eerst niet zo mooi vond maar nu wel. Ik haatte mijn reactie heel ondankbaar eigenlijk, ik ging nr boven en huilde van geluk na het beseffen van wat ze zeiden, ze houden echt nog van mij ! - dacht ik- Ik keerde terug naar beneden om ze te bedanken, tijdens dat ik buiten kwam zie ik mijn broer helemaal boos praten over mij en slechte dingen zeggen over mij die eigenlijk wel waar zijn nadat we heel veel plezier hadden samen. Ik zie mijn mama denken van ' ik had dat ondankbaar kind nooit een cadeautje moeten geven, ze heeft haar zo gedragen, wij verspillen ons geld aan zo een kind. '
ik ging naar boven in stilte, en ik begon te typen...
ik ging naar boven in stilte, en ik begon te typen...
Athena
28-05-2023
laatste reactie: 29-05-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Slecht gedrag door jou broer of door jou?
Ben je intelligent genoeg om dat te kunnen weten? Wiens fout is het echt? Stoppen daarmee! Excuses aanbieden en elkaar vergeven! Ik weet waarover ik praat. Zoniet zullen jullie uit elkaar drijven. En dan... Dan is het leven voorbij. Wat een verspilling. Ik weet waarover ik praat.
Ben je intelligent genoeg om dat te kunnen weten? Wiens fout is het echt? Stoppen daarmee! Excuses aanbieden en elkaar vergeven! Ik weet waarover ik praat. Zoniet zullen jullie uit elkaar drijven. En dan... Dan is het leven voorbij. Wat een verspilling. Ik weet waarover ik praat.
X
29-05-2023
Wil je ook je hart luchten?
Zo maar iemand met een zware depressie (Verhaal 131)
Ik zit al jaren in een depressie en kom er niet meer uit. Zoveel psychologen en psychiaters gesproken. Nog nooit de juiste hulp gehad. Ze zeggen nu dat ik uitbehandeld ben. Nu wil ik zelf niet meer verder in dit leven. Wie kan mij dan nog helpen. Levenseindekliniek moet je jaren wachten, als je al geholpen word. Heb niemand verder geen vrienden ouders, niets.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 25-05-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik houd het idee in mijn hoofd voor een soort ontmoetingsdag voor ons kneusjes. Bv. Op de Veluwe? Wat vinden jullie?
Q
25-05-2023
Ik zie eigenlijk geen uitweg meer (Verhaal 129)
Ik heb al een lange tijd last van depressie en verslavingen. Ik ben al sinds men 12e depressief en sinds men 13 verslaaft. Ik zie eigenlijk geen uitweg meer en heb al meerdere zelfmoordpogingen gedaan. Ik kom maar niet van mijn verslavingen af ik ben verslaaft aan roken snijden en drugs. Met name wil ik van drugs af roken kann nog wel ff wachten en zelfbeschadiging moet ik ook snel van af. Maar het lukt me maar niet. Ik denk dat ik het ga doen. Niemand mist een waardeloos junk toch?
Hendrik
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 25-05-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Aan iedereen hier.
Het klopt dat niemand je zal missen.
Behalve je dierbaren. Wie interreseert een zelfmoord van een onbekende? Wat denk jij als je op het journaal een bericht leest over een vliegtuigongeluk met honderden doden? Maar mij maakt het wel iets uit! Ik weet zelf wat depressie is. Men vraagt óf om aandacht of men doet het echt. Maar alstjeblieft iedereen. Laten we slimmer zijn dan een ziekte als depressie. Of je omgeving. Hou van jezelf. Geef niet zomaar op. Hou dan vol voor mij. Misschien word het nog beter. Misschien.
Eigenlijk wil je niet dood. Je wilt een beter leven. Geniet dan van wat je wél hebt. Kijk om je heen. Haal een ijsje, neem een huisdier of zet je in voor een ander.
Het klopt dat niemand je zal missen.
Behalve je dierbaren. Wie interreseert een zelfmoord van een onbekende? Wat denk jij als je op het journaal een bericht leest over een vliegtuigongeluk met honderden doden? Maar mij maakt het wel iets uit! Ik weet zelf wat depressie is. Men vraagt óf om aandacht of men doet het echt. Maar alstjeblieft iedereen. Laten we slimmer zijn dan een ziekte als depressie. Of je omgeving. Hou van jezelf. Geef niet zomaar op. Hou dan vol voor mij. Misschien word het nog beter. Misschien.
Eigenlijk wil je niet dood. Je wilt een beter leven. Geniet dan van wat je wél hebt. Kijk om je heen. Haal een ijsje, neem een huisdier of zet je in voor een ander.
Pim
25-05-2023
Ik wil nou weten wat er met me is (Verhaal 122)
laatste tijd weet ik het gewoon niet meer als eerst was ik verdrietig om thuis dingen prive dingen en school stress allemaal tegelijk het was me veelste veel mijn leven was een tijdje zo en ik begon steeds dingen te doen om me zelf weer te herpakken maar het lukte me niet ik heb alles geprobeerd maar heb geen motivatie niks om nog wat te doen dus na die tijd was ik zo depri dat ik geen emotie meer gaf k huilde nooit meer en lachte niks alsof ik maar wat deed in me leven ik had geen eens kracht en ik deed geen eens de moeite om te gaan huilen later begon ik mezelf pijn te doen met vuur en ging ik juist andere dingen uitproberen en met de omgeving die ik had werkte het ook niet meer ik had allemaal littekens en als k me verbrand of zelf pijn doe met vuur voel ik me beter en denk ik nergens aan en is me hoofd leeg daarna begon ik ook pillen te slikken maar da vond ik maar niks ging ik weer verder met vuur tijdje later mertke ik niet eens meer dat ik me zelf aan het verbranden was ik voelde niks meer ik vertel niemand hier over meeste mensen denken dat ik gek ben of overdrijf maar door al die negatieve dingen van me ouders doe ik me zelfs steeds meer pijn ik ben dan boos op me zelf en daarmee straf ik me zelf daarmee ik sneed op het begin ook elke dag een streep op me arm maar ik wil nou weten wat er met me is is het erg of valt het mee ik wil het ook niet tegen me ouders zeggen dankjewel voor het lezen en vertel ook of je zulke problemen hebt hopelijk ben ik niet de enige
anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 25-05-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Waaom reageert hier niemand van deze site?
Niemand
25-05-2023
Een depressie meemaken is verschikkelijk (Verhaal 18)
Een depressie meemaken is verschikkelijk. Ik heb me een tijd zo leeg gevoeld. Nergens kon ik meer van genieten, zelfs niet van de zon. Het deed me niets, alsof alles langs me heen ging en ik nergens meer grip op kreeg.
Na therapieën en gelukkig zonder medicatie "genezen" van deze ongelukkige periode.
t.l.
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 22-05-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
hoe doe je dat in vredensnaam wil er ook uit maar weet niet hoe
knap ook zonder medicijnen
knap ook zonder medicijnen
dolly
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoe mooi dat je er bent uitgeraak!
Wat zou ik graag willen weten welke therapieën je geholpen hebben, er zijn er zoooo veel.
Wat zou ik graag willen weten welke therapieën je geholpen hebben, er zijn er zoooo veel.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heb hetzelde...na 4 maanden niks interesse...eigenlijk wil ik lieverdood zijn...na een relatie van 13 jaar...ben ik ingeruild door een vriendin...
Micheline
22-05-2023
Mis hem nog elke minuut van de dag (Verhaal 133)
Mijn man is augustus 2020 overleden, ik.ben daarna depresief geworden, kan.er nog steeds niet mee omgaan, mis hem nog elke minuut van de dag, heb altijd heel veel gedaan van handwerken en schilderen, maar nu komt niks meer uit mijn handen, ben 81 jaar, we waren 37 jaar samen en hadden een hele fijne relatie, het was ook een hele lieve man, ik mis hem in alles, hoop dat iemand mijn verhaal leest. Mijn man is 3 jaar in verzorgeings huis geweest, daardoor was hij erg veranderd, hij had Lowie Body dementie, dat is een vorm van Alzheimer en Parkinson samen. Waren ook moeilijke jaren, maar nu alleen te zijn dat kan.ik niet verwerken.
Ilse
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 21-05-2023
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat erg voor je, ik begrijp je volkomen..Zijn er geen mensen in de buurt of van het verzorgingstehuis waar je man verbleef, waar je je verhaal zou kunnen doen? Misschien zijn er lotgenoten ..Veel sterkte!
Anoniem
13-05-2022
Reactie:
Verschrikkelijk voor je Ilse. Wens je veel sterkte toe, logisch dat je hem mist.
Anoniem
23-04-2023
Reactie:
Hij is er nog maar ik heb nu al angsten voor het alleen zijn help
Heel heel erg. Ik ben er ook zo bang voor
30-04-2023
Reactie:
Ach wat triest te lezen. Je maatje kwijt. Ja dan is rouwen aan de orde en dat is indrukwekkend en eigenlijk hard werken.
Toch niet hetzelfde als depressie. Voor rouwen zijn steungroepjes vast ook wel online. Het is een ander proces. Ik hou zelf erg van de boeken en voordrachten van de Belgische Psycholoog Manu Keirse. Die geeft zo veel inzicht en begrip. En kennis. Hij spreekt over rouw taken. De gebieden waar je rouwverwerking op bezig is. Dat geeft je meer idee over wat je concreet kan doen op dit moment. Om er iets meer lucht in te krijgen. Het moet zijn tijd hebben. Er wat meer lucht in krijgen betekent helemaal niet dat je de overledene vergeet. Juist stilstaan bij verjaar en sterfdata en die delen met iemand is een manier. Kleine rituelen kunne zo vol betekenis zijn. Prater erover met iemand, nu en dan bewust vragen of iemand een kwartiertje met je wil spreken er over is bijvoorbeeld een manier. Dan weet de ander ook waar die aan begint en is er duidelijkheid. Uitproberen wat werkt voor jou want het is heel erg persoonlijk
Toch niet hetzelfde als depressie. Voor rouwen zijn steungroepjes vast ook wel online. Het is een ander proces. Ik hou zelf erg van de boeken en voordrachten van de Belgische Psycholoog Manu Keirse. Die geeft zo veel inzicht en begrip. En kennis. Hij spreekt over rouw taken. De gebieden waar je rouwverwerking op bezig is. Dat geeft je meer idee over wat je concreet kan doen op dit moment. Om er iets meer lucht in te krijgen. Het moet zijn tijd hebben. Er wat meer lucht in krijgen betekent helemaal niet dat je de overledene vergeet. Juist stilstaan bij verjaar en sterfdata en die delen met iemand is een manier. Kleine rituelen kunne zo vol betekenis zijn. Prater erover met iemand, nu en dan bewust vragen of iemand een kwartiertje met je wil spreken er over is bijvoorbeeld een manier. Dan weet de ander ook waar die aan begint en is er duidelijkheid. Uitproberen wat werkt voor jou want het is heel erg persoonlijk
Dipjes
21-05-2023
Wil je ook je hart luchten?
Elke dag ervaar ik zwaar,nergens zin in. (Verhaal 100)
Ik ben eigenlijk al heel mijn leven depressief,allerlei therapieën geprobeerd en medicijnen etc maar niks helpt echt.
Ik blijf mij moe en onzeker voelen.
Elke dag ervaar ik zwaar,nergens zin in.
Soms ben ik blij dat ik savonds in slaap val zodat ik niks hoef te voelen.
Wat helpt bij jullie?
Welke medicatie bv ?
Ik slik het liefst natuurlijke medicatie omdat de medicijnen van huisarts of psychiater veel bijwerkingen hebben bij mij.
Alvast bedankt.
Ik wens iedereen veel sterkte en kracht toe.
Ik blijf mij moe en onzeker voelen.
Elke dag ervaar ik zwaar,nergens zin in.
Soms ben ik blij dat ik savonds in slaap val zodat ik niks hoef te voelen.
Wat helpt bij jullie?
Welke medicatie bv ?
Ik slik het liefst natuurlijke medicatie omdat de medicijnen van huisarts of psychiater veel bijwerkingen hebben bij mij.
Alvast bedankt.
Ik wens iedereen veel sterkte en kracht toe.
Lily
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 21-05-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Lily,
Verdiep je eens in supplementen met een adaptogene werking. Die passen zich aan aan de behoeften van je lichaam / hersenen. Zoals Rhadiola, Ashwaganda. En daarnaast heb ik in een wetenschappelijk onderzoek gelezen dat Saffraan (ik weet de juiste dosis niet precies) net zo goed werkt als antidepressiva, maar dan zonder de bijwerkingen. Ik zou eens naar een Natuurgeneeskundige gaan om je bloed te laten onderzoeken op tekorten. Onderzoek waar je lichaam uit balans is en ga het bij de wortels aanpakken.
Liefs
Verdiep je eens in supplementen met een adaptogene werking. Die passen zich aan aan de behoeften van je lichaam / hersenen. Zoals Rhadiola, Ashwaganda. En daarnaast heb ik in een wetenschappelijk onderzoek gelezen dat Saffraan (ik weet de juiste dosis niet precies) net zo goed werkt als antidepressiva, maar dan zonder de bijwerkingen. Ik zou eens naar een Natuurgeneeskundige gaan om je bloed te laten onderzoeken op tekorten. Onderzoek waar je lichaam uit balans is en ga het bij de wortels aanpakken.
Liefs
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dag,
Ik ben al heel lang niet op deze site geweest,las net pas je reactie. Allereerst bedankt voor je reactie en je advies.
Er zit zeker wat in inderdaad.
Ik gebruik al jaren rhodolia en toevallig sinds een half jaar ashwaganda. Heb vooral bij ashwaganda een beetje baat en eerst ook een beetje bij rhodolia,maar helaas werkt het even en dan opeens niet meer. Ik ben de laatste tijd weer erg depressief en emotioneel. Nogmaals bedankt!
Met vriendelijke groet,
Lily
Ik ben al heel lang niet op deze site geweest,las net pas je reactie. Allereerst bedankt voor je reactie en je advies.
Er zit zeker wat in inderdaad.
Ik gebruik al jaren rhodolia en toevallig sinds een half jaar ashwaganda. Heb vooral bij ashwaganda een beetje baat en eerst ook een beetje bij rhodolia,maar helaas werkt het even en dan opeens niet meer. Ik ben de laatste tijd weer erg depressief en emotioneel. Nogmaals bedankt!
Met vriendelijke groet,
Lily
Lily
22-08-2022
Reactie:
Ik slik sinds kort omega 3 plus epa dat schijnt de werking van antidepressiva te versterken. Er is zelf een vegetarische soort die niet van vis gemaakt is en geen vissmaak heeft. Duurt een tijdje voor het aanslaat schijnt het. De apotheker heeft het in het systeem bijgeschreven want je kan niet zo maar alles combineren hè ook niet altijd op zich onschuldige natuur en huismiddelen met antidepressiva
Dipjes
21-05-2023
Combinatie van depressie en vergeetachtigheid (Verhaal 26)
Door een ingrijpende gebeurtenis bleek dat ik het allemaal niet aankon, ik heb toen medicijnen tegen depressiviteit gekregen.
Het lijkt of zich dat herhaalt, ingrijpende gebeurtenissen hebben weerslag op mijn welbevinden.
Nu ben ik bijna 80 en heb ik ook last van Alzheimer. Ik probeer dit natuurlijk zo goed mogelijk te verbergen en ik doe nog van alles. Alleen als ik het terughoor blijk dat ik weinig doe op een dag en ik zou meer willen doen.
Er komt niets uit mijn handen en ik hoor ook dat ik minder geïnteresseerd ben en afwezig. Ik vraag me af of dit ook een combinatie is van depressieve gevoelens en de vergeetachtigheid waar ik aan leidt.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 21-05-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik zie weinig reacties op deze site en uw verhaal raakt me diep. Ook uit angst dat dit mijn voorland is, maar ook omdat niemand zo'n leven vol verdriet en depressie verdiend. Hoe gaat het nu? Her is alweer 2 jaar geleden, maar ik hoop zo dat het goed met u. Veel liefs!
Judith
18-09-2022
Reactie:
Heel veel liefs en sterkte. Ik ben ook 80 mijn angst is om mijn man te verliezen en alleen komte staan in eenzaamheid..
Maria
30-04-2023
Reactie:
Vergeetachtigheid is wel gewoon je als je 80+ bent Depressie geeft ook vergeetachtigheid, je heersende zijn flink bezig met andere dingen dan. Kan weer beter worden met of zonder medicatie hè
Ook zaken als verhuizing en verlies vragen hun tol tot een heel lange tijd er na. Het betekent niet vanzelfsprekend dat je bijvoorbeeld alzheimer hebt. Dat is niet alleen uit vergeetachtigheid vast te stellen
Geniet van de kleine o zo belangrijke dingen
Ook zaken als verhuizing en verlies vragen hun tol tot een heel lange tijd er na. Het betekent niet vanzelfsprekend dat je bijvoorbeeld alzheimer hebt. Dat is niet alleen uit vergeetachtigheid vast te stellen
Geniet van de kleine o zo belangrijke dingen
Dipjes
21-05-2023
Nu 2 jaar een depressie en heb hier ect voor gekregen (Verhaal 114)
Hallo,ik heb nu 2 jaar een depressie en heb hier ect voor gekregen
Na de 4e keer was ik weer mezelf wat was ik blij maar helaas na 4 dagen was het weer mis ongelooflijk verdrietig was dus gestopt met ect .Helaas behoorlijk depressief. Morgen gesprek met psychiater over hervatten ect,ik hou jullie op de hoogte
Na de 4e keer was ik weer mezelf wat was ik blij maar helaas na 4 dagen was het weer mis ongelooflijk verdrietig was dus gestopt met ect .Helaas behoorlijk depressief. Morgen gesprek met psychiater over hervatten ect,ik hou jullie op de hoogte
Karin
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 21-05-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Karin,
Hoe is het verder verlopen met de ECT.
Grtjs
Hoe is het verder verlopen met de ECT.
Grtjs
Lio
06-02-2023
Reactie:
Hallo
Mag ik vragen hoe het verder is gegaan?
Mag ik vragen hoe het verder is gegaan?
Dipjes
21-05-2023
Ik vecht nu al 6 maanden tegen de depressie (Verhaal 189)
ik ben een vrouw van 49 sinds November ben ik depressief. Mijn dochter en mijn kleinkind zouden uit huis gezet worden en mijn man en ik haddden problemen. ik benal 4 keer opgenomen geweest in een psychiatrische Kliniek ook wegen suïcidale gedachte. December met de kerst heeft mijn man gezegt dat hij wil scheiden. hij vindt dat ik een actrice ben en niet ziek ben. nu dus sinds 2 maanden probeert hij onze zoon naar hem toe te krijgen. we hebbeneen gezamelijke zoon van 5 jaar. Ik ben zo bang dat mijn depressie niet overgaat omdat ik constant stress ervaaar. Ik wil zo graag voor mijn zoon zorgen maar mijn man legt zoveel stenen in de weg dat het zo enorm moeilijk is gezond te worden. Ik vecht nu al 6 maanden tegen de depressie verschrikkelijk is het. Ik hoop zo dat er een einde aan deze verschrikkelijke tijd gaat komen.
chantal
12-05-2023
laatste reactie: 20-05-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Al gedacht aan scheiden?
Kies voor jezelf.
Maak je eigen geluk, je bent het waard.
Kies voor jezelf.
Maak je eigen geluk, je bent het waard.
Bob
20-05-2023
Steeds minder interesse in alles (Verhaal 187)
Twee jaar geleden begon de ellende bij mij steeds minder interesse in alles overal onverklaarbare pijn niet meer kunnen concentreren enz...
Diagnose depressie met angststoornis en somatische klachten. Het was een zoektocht om de juiste medicatie te vinden maar ben zeer dankbaar dat ze bestaat. De psychiater heeft me dan ook serieus genomen van dag 1. Hij heeft me een maard opgenomen om de medicatie op te starten. Smorgens voel ik me nog verloren dan neem ik mijn medicatie en na een uurtje gaat het al beter. Kan terug werken uitstappen doen mijn huishouden....
Diagnose depressie met angststoornis en somatische klachten. Het was een zoektocht om de juiste medicatie te vinden maar ben zeer dankbaar dat ze bestaat. De psychiater heeft me dan ook serieus genomen van dag 1. Hij heeft me een maard opgenomen om de medicatie op te starten. Smorgens voel ik me nog verloren dan neem ik mijn medicatie en na een uurtje gaat het al beter. Kan terug werken uitstappen doen mijn huishouden....
Roos
15-04-2023
laatste reactie: 20-05-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Een zegen als men serieus word genomen weten jullie dat? Dat is namelijk ook niet vanzelfsprekend. Ik raak uitgeput.
Anoniem
28-04-2023
Reactie:
Vreemde dat men met medicijnen komt zonder te kijken naar
een oorzaak.
een oorzaak.
Anja
20-05-2023
Wil je ook je hart luchten?
Ik heb geen idee meer wie ik ben (Verhaal 11)
Ik heb me mijn hele leven zo aangepast dat ik inmiddels geen idee meer heb wie ik in wezen ben, wat mijn verlangens zijn enz. Ik kwam steeds verder van mijzelf af te staan en kreeg depressieve gevoelens.
Ik dacht altijd als ik me nu maar zo gedraag zoals een ander wil, of zoals ik dacht dat een ander dat zou willen dan vinden ze mij vast aardig en dan mag ik vast wel van ze blijven.
Inmiddels ben ik erachter dat het vaak averechts werkt en dat eigen mening en een eigen wil juist erg worden gewaardeerd.
Ik ben nu over de 50 en merk dat het enorme uitdaging is om mijn eigen zelf terug te vinden maar ik ga de uitdaging zeker aan.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 10-05-2023
15Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Keuzes zijn moeilijk.
An
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hey ,ik vind het knap dat je ervoor wilt gaan en ka leef hoe jij wil en leef niet zoals een ander dat wil .Of je nou aardig gevonden wordt of niet ,dat is dan hun probleem en missen hun iets oke ,niet jij .Leef gewoon wat en hoe jij denk het te willen doen en ga nooit op een ander af .
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo ik herken jou in jouw verhaal, zelf heb ik ook altijd mijn oren naar anderen laten hangen om maar aardig gevonden te worden, maar zoals jij al aangaf werkt dit niet, maar ik weet niet hoe ik mijzelf terug moet vinden en zou graag horen hoe jij dit voor elkaar hebt weten te krijgen.
Als ik mijzelf wil zijn en mijn mening wil zeggen dan wordt dat niet gewaardeerd en walsen ze weer over mij heen en dan houd ik mijn mond maar verder omdat het geen zin heeft als ik mijzelf probeer te zijn en te zeggen wat ik ervan vind. Ik ben zelf ook al over de 50 heen, en hoe doe jij dat dan om jezelf terug te vinden? Groeten Natasja.
Als ik mijzelf wil zijn en mijn mening wil zeggen dan wordt dat niet gewaardeerd en walsen ze weer over mij heen en dan houd ik mijn mond maar verder omdat het geen zin heeft als ik mijzelf probeer te zijn en te zeggen wat ik ervan vind. Ik ben zelf ook al over de 50 heen, en hoe doe jij dat dan om jezelf terug te vinden? Groeten Natasja.
Natasja,
> 2 jaar geleden
Reactie:
Herkenbaar. Ik ben zwaar depressief en heb me vaak aangepast, ben zo opgevoed en met veel therapie krijg je dat er wel wat uit maar dan kom je na je 40 iemand tegen waar het weer genoodzaakt is om je sterk aan te passen omdat de ander in dieptepunt zit in zijn leven. (ook positieve kanten en liefde). Toen ik dit niet langer kon eindigde ik met zwaar trauma. Nu ben ik bang geworden omdat ik zo veranderd ben daardoor. Ik wil me niet meer laten doen, maar als je afhankelijk bent van anderen (ik zou niet alleen kunnen wonen) in een opname of bij een zeer negatieve huisgenoot (maar heb dus geen keuze) dan moet je je klein houden. Hoe kan je helen vanuit zo’n positie is een zware maar oprechte vraag. Ik ben ook over de 50. Groetjes en sterkte aan iedereen
Kri
> 2 jaar geleden
Reactie:
Excuses voor de dubbele post. Het is de eerste keer dat ik hier kom en dacht wat fouten te verbeteren maar zo werkt het systeem niet.
Wat ik wel nog wou toevoegen was dat mijn partner toen uit een scheiding kwam en me meer dan 4 j heel erg heeft aangetrokken en afgestoten, maar nadien heel erg veranderd was. Mijn trauma kon het niet meer toelaten.
Hij kon toen mijn trauma niet aan dat Ik wel door zijn eerder gedrag had.
Maar helen? Ik zie het niet meer, niet hier met een zo cynische zeer negatieve huisgenoot die ondermijnend werkt en ik zie geen uitkomst meer
Wat ik wel nog wou toevoegen was dat mijn partner toen uit een scheiding kwam en me meer dan 4 j heel erg heeft aangetrokken en afgestoten, maar nadien heel erg veranderd was. Mijn trauma kon het niet meer toelaten.
Hij kon toen mijn trauma niet aan dat Ik wel door zijn eerder gedrag had.
Maar helen? Ik zie het niet meer, niet hier met een zo cynische zeer negatieve huisgenoot die ondermijnend werkt en ik zie geen uitkomst meer
Kri
> 2 jaar geleden
Reactie:
Jee .. wat herkenbaar .
Ik ben net 50 geworden en werk hard aan het accepteren op mijn best te zijn met lithium .
Ik benader het zo ... mijn leven heeft bestaan uit drie verschillende fases en steeds opvolgend in een cirkel .
Manisch- destructief en vernielend
Depressief - leeg moe en doelloos
Stabiel - kortdurend goed voelen maar al snel afgevlakt dus medicatie weer stoppen
Ik heb dus nooit een juiste ontwikkeling kunnen doorstaan. Nu heb ik besloten de medicatie in te zetten en te monitoren hoe ik me voel . En uiteraard zijn veel gedragingen uit een manie heus wel bruikbaar in mijn nieuwe disciplinaire ik .
Ik hoop op een fijn leven
Ik ben net 50 geworden en werk hard aan het accepteren op mijn best te zijn met lithium .
Ik benader het zo ... mijn leven heeft bestaan uit drie verschillende fases en steeds opvolgend in een cirkel .
Manisch- destructief en vernielend
Depressief - leeg moe en doelloos
Stabiel - kortdurend goed voelen maar al snel afgevlakt dus medicatie weer stoppen
Ik heb dus nooit een juiste ontwikkeling kunnen doorstaan. Nu heb ik besloten de medicatie in te zetten en te monitoren hoe ik me voel . En uiteraard zijn veel gedragingen uit een manie heus wel bruikbaar in mijn nieuwe disciplinaire ik .
Ik hoop op een fijn leven
Jan-Willem V.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken in jouw verhaal veel van mezelf. Ben nu 66 jaar en zolang ook al depressief. Van alles al geprobeerd, maar net als jij geen eigen waarde,mening. Altijd maar alles van de ander accepteren. Dus ik heb het idee dat ik geen eigen mening heb en altijd maar met alle winden mee waai. Juist als je voor jezelf opkomt,een duidelijke mening hebt, wordt dat gewaardeerd. Maar hoe doe je dat?
Anna
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoijoi.ik ben 57 en heb nu 4 jaar depressie..heb een intens leven geleefd maar nooit uit mijn eigen ik..wat ik wil en alles voor mekaar hebben...altijd achter releties aangehold en mu sta ik met lege handen....wel klote
Erik
> 2 jaar geleden
Reactie:
ach ja het leven is zeer lastig
pieter
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo,zoo herkenbaar jouw verhaal !!!
Ik ben een man van 56 , de laatste 8 jaar lukt het me beter om aan mezelf te denken ! Jij zult ook vast een aardig persoon zijn dat kan niet anders !! Ik wens jou veel succes en geniet van het leven !!!
Groetjes Edwin
Ik ben een man van 56 , de laatste 8 jaar lukt het me beter om aan mezelf te denken ! Jij zult ook vast een aardig persoon zijn dat kan niet anders !! Ik wens jou veel succes en geniet van het leven !!!
Groetjes Edwin
Edwin
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik ben ook 50 +, 52 om precies te zijn. Moeder van 3 kinderen, en kamp al jaren met depressies. Ik vind het leven erg moeilijk, huil veel. Maar ik moet door, ook voor mijn kinderen.
Liefs.
Liefs.
Bloem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken wel het een en ander. Weet niet meer wie ik ben, omdat ik me elke keer aanpas aan andere mensen om aardig gevonden te worden.
Heb geen doel, ja eigenlijk wel: ik wil niet elke dag met mijn depressieve gevoel bezig zijn!
Ben 49, getrouwd en heb 2 kinderen.
Veel stress en huilen.
Heb geen doel, ja eigenlijk wel: ik wil niet elke dag met mijn depressieve gevoel bezig zijn!
Ben 49, getrouwd en heb 2 kinderen.
Veel stress en huilen.
Mathilda
> 2 jaar geleden
Reactie:
Veel sterkte, ik ben 33 en heb mezelf ook weggecijfert. Volg je gevoel, dat liegt nooit
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
herken je verhaal wat begint in de kindertijd
aanpassen dus jezelf wegcijferen omdat mijn gevoelens er niet mogen zijn. maar daardoor voor bv die zieke ouder te zorgen. en denkt dat dit zo hoort ,codedepentie. dit onbewuste gedrag draag je mee in je verdere leven . en hoe meer geeft aanpast des te meer de meeste mensen het gaan verwachten. dus grenzen stellen
hoe doe jij het ëigen zelf terug vinden
ano
aanpassen dus jezelf wegcijferen omdat mijn gevoelens er niet mogen zijn. maar daardoor voor bv die zieke ouder te zorgen. en denkt dat dit zo hoort ,codedepentie. dit onbewuste gedrag draag je mee in je verdere leven . en hoe meer geeft aanpast des te meer de meeste mensen het gaan verwachten. dus grenzen stellen
hoe doe jij het ëigen zelf terug vinden
ano
ano
06-10-2022
Reactie:
O, wat goed dat je die aandaging aangaat. Ga zo door!
Jan
10-05-2023
Hypnotherapie hielp me bij depressie (Verhaal 12)
Ik kampte al jaren met een depressie. Hypnotherapie was de enige remedie die echt hielp
Enkele jaren geleden was ik beland in een depressie. Ik kreeg daar medicatie voor, maar het werkte onvoldoende. Ik weigerde om de dosis te verhogen, want bij de depressies die ik eerder had, viel het afkicken van een hogere dosis medicatie me heel zwaar.
Dus ging ik op zoek naar een alternatieve manier om weer grip op mijn leven te krijgen. Hypnotherapie sprak me aan, maar ik was wat bang dat het zo zou gaan als in een televisie show. Aangezien ik me op dat moment zo slecht voelde en dringend hulp nodig had, besloot ik toch om het een kans te geven.
Het was fijn om te bemerken dat hypnotherapie echte therapie is en heeft niets te maken met wat ik op televisie zag.
Na iedere sessie keek ik uit naar de volgende. Sommige waren iets zwaarder, omdat ik afscheid moest nemen van bepaalde zaken. Maar nadien voelde ik me telkens ontspannen en rustig. Hoe meer sessies ik achter de rug had, hoe beter het met me ging.
Ik merkte dat ik me in het dagelijkse leven veel rustiger voelde en was in staat om de aangeleerde zelfhypnose toe te passen tijdens moeilijke momenten.
Ik neem nu al meer dan een jaar geen medicatie meer en voel me over het algemeen goed. Depressie zit bij ons in de familie en ik moet nog geregeld 'vechten' tegen de negatieve gedachten, maar dankzij de hypnotherapie lukt dat vrij goed. Voor mij is het de enige therapie die echt lijkt te werken.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 02-05-2023
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mag ik vragen bij welke therapeut je geweest bent?
Ik vind chemotherapie, naast emdr, ook een intressante eventueel voor dingen een plek te geven en trauma's te verwerken.
Liefs Helena
Ik vind chemotherapie, naast emdr, ook een intressante eventueel voor dingen een plek te geven en trauma's te verwerken.
Liefs Helena
Helena
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Helena, je bedoelde neem ik aan 'hypnotherapie' te schrijven i.p.v. 'chemotherapie'. Soms komt zoiets gewoon uit je vingers zonder dat je er erg in hebt en is ook helemaal niet erg maar ik dacht ik stip het toch ff aan.
Ik bedoel het niet rottig hoor, hoop dat dat duidelijk is :-)
Ik bedoel het niet rottig hoor, hoop dat dat duidelijk is :-)
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
ik zoek een uitlaatklep om mijn leven op rechte lijn te krijgen MAAR geraak niet uit dat depressieve gevoel (ik zeg bv.roepend tegen mijn man dat hij zo niet moet roepen !!) maar dat doet hij niet !? ik kan niet meer !!? ik denk aan een gevechtsport om mij wat uit te leven en mijn gedachten te verzetten !? mijn man zit altijd thuis door MS (en probeert te helpen ), maar ??? HELP ik mag bv. van hem niet zo roepen !! ik weet het HIJ heeft die MS !? maar ??? ik ben op !? KAN NIET MEER !!!
Veerle Van den B.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mischien ook maar eens proberen dan. Ik kamp al ruim 10 jaar met depressie helaas
Joost
15-03-2023
Reactie:
Waar en bij wie heb je die hypnotherapie gedaan?
Conny
02-05-2023
Na een tijdje sloeg het om (Verhaal 99)
Ik ben al 3 jaar met mijn vriend samen. In het begin was hij heel charmant en lief. Ik voelde me heel veilig en geliefd. Na een tijdje sloeg dit om. Hij was heel geniepig met zijn telefoon en werd ook boos als ik naar zijn telefoon keek. Hij heeft voor mij met een collega op zijn werk seks gehad terwijl zij getrouwd was. Na een tijdje veranderde hij dit verhaal dat ze alleen verder zijn gegaan maar geen seks gehad hadden.. heel vreemd. Hij werd steeds chagarijniger en bozer. In de ochtend mag ik niet te druk zijn, en als ik bijvoorbeeld niet meteen opspring om hem te helpen met de boodschappen te doen krijgt hij een enorme woedeaanvall, hij begint met spullen te gooien en kijkt heel eng uit zijn ogen (ik had op dat moment migraine en ik zat even op de bank) . Elke dag maakt hij verwijten dat ik me niet openstel en dat het aan mij ligt dat er geen connectie is in de relatie. Ik krijg elke dag kritiek over me heen afwisselend met heel lief gedrag. Als andere mensen erbij zijn doet hij heel leuk maar als hij met mij alleen is is hij constant negatief. Het enige waar hij over praat is geld bijvoorbeeld. Ik merk sinds ik een relatie met hem heb me leeggezogen depressief en verward voel. Ik ben constant bang om iets fouts te doen of te zeggen. Als ik mijn mening ventileer zegt hij dat ik hem aanval. En als ik niet praat open ik me niet. We zijn nu op vakantie en hij negeerde mij, toen ik hetzelfde bij hem deed kreeg hij weer een woede aanval dat hij zich eenzaam voelt. Het maakt niet uit wat ik doe hij weet altijd wel weer iets te verzinnen wat ik fout doe. Ik ben pas begonnen met zwemmen bijvoorbeeld , hij begon te huilen en was boos dat ik iets voor mezelf ging doen. Ik ben soms bang dat hij narcistisch is, of ben ik gewoon gek aan het worden? Ik voel me heel erg angstig en depressief en ik weet niet meer wie ik zelf ben. Wat denken jullie? Sorry voor het onsamenhangende verhaal maar ik moest het echt even van me afschrijven. Ik snap gewoon niks van zijn gedrag me eerst de grond in trappen om vervolgens weer heel lief te doen. We hebben vaak weken discussies en ruzies ik ben op het moment mentaal en fysiek op.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 27-04-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste anoniem,
Ik heb zo’n zelfde relatie gehad. Wat je omschrijft klinkt erg narcistisch. Hoe dan ook heeft hij absoluut een persoonlijkheidsprobleem, en dat waait niet zomaar over. Asjeblieft, luister naar je gevoel. Diep vanbinnen voel je wat juist is.
Liefs
Ik heb zo’n zelfde relatie gehad. Wat je omschrijft klinkt erg narcistisch. Hoe dan ook heeft hij absoluut een persoonlijkheidsprobleem, en dat waait niet zomaar over. Asjeblieft, luister naar je gevoel. Diep vanbinnen voel je wat juist is.
Liefs
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Wat je beschrijft is een narcistische partner. Ik ben zelf psycholoog van beroep en dit doet me denken aan een narcistische persoonlijkheidsstoornis.
Anoniem
27-04-2023
Inmiddels heb ik professionele hulp gezocht (Verhaal 156)
Hallo mensen 👋,
Ik ben een jongen van 20 jaar en ik heb al sinds mijn 14e een ernstige depressie, al wilde ik dat pas toegeven toen ik bijna 19 was. Over gevoelens praten is voor mij altijd een pijnlijk punt geweest en tbh wilde ik er niet over praten. De gedachte van hoe mijn moeder, vader, zus, broer en vrienden mij zouden zien als ze eens wisten wat voor gedachten er in mijn hoofd rondspookten en wat voor gevoelens ik voelde zorgden ervoor dat ik alles binnenhield. De voornaamste dingen die voor mij echt mijn leven beperkten waren: angst en paniek aanvallen, woede aanvallen, gebrek aan persoonlijke hygiëne, het niet geven om grote wereldproblemen zoals global warming of oorlogen in bepaalde landen etc etc. Verder heb ik ongeveer 3 maanden op mezelf gewoond omdat ik dacht dat mijn ouders ervoor zorgden dat ik onder zoveel stress zat maar na een aantal mislukte zelfmoordpogingen hebben mijn ouders me figuurlijk teruggesleept naar huis. Natuurlijk klinkt dat allemaal heel erg maar het allerbelangrijkste was nog dat er niks, absoluut niks was dat ik deed waar ik oprecht blij van werd.
Inmiddels heb ik professionele hulp gezocht en ben ik op een wachtlijst geplaatst, volgend jaar april zou ik dan eindelijk een psycholoog hebben die me kan helpen. Het enige probleem is dat ik het laatste jaar me volledig heb gefocused op het terug integreren in de maatschappij. Ik heb een baan gezocht (wat heel slecht betaald aangezien ik mijn middelbare school diploma niet heb), ik ga naar de sportschool zodat ik er anders uit kan zien (wat ik sinds mijn 14e zo graag wilde), ik help mijn ouders met allerlei klusjes en ik kook voor ze etc. Het probleem is echter dat er nog steeds niks in mijn leven is waar ik plezier uit haal. Mijn moeder denkt dat ik het leuk vindt om te gamen of met mijn zus op stap te gaan (met mijn zus omdat ik al een jaar geen vrienden meer heb omdat ze me te negatief vonden en omdat ik heel veel moeite heb met in een sociale setting zijn laat staan vrienden maken) maar de werkelijkheid is dat ik die dingen doe omdat ik niks anders te doen heb, niet omdat ik het leuk vind. Mijn excuses voor dit lange verhaal maar hier komt dan toch de vraag: hoe moet ik het nog ongeveer een jaar volhouden terwijl ik steeds meer moeite heb met het uitvoeren van mijn nieuwe dagelijkse routines. Hoe weerhoud ik mezelf van het terugspringen in mijn oude gewoontes. Alvast bedankt!
Ik ben een jongen van 20 jaar en ik heb al sinds mijn 14e een ernstige depressie, al wilde ik dat pas toegeven toen ik bijna 19 was. Over gevoelens praten is voor mij altijd een pijnlijk punt geweest en tbh wilde ik er niet over praten. De gedachte van hoe mijn moeder, vader, zus, broer en vrienden mij zouden zien als ze eens wisten wat voor gedachten er in mijn hoofd rondspookten en wat voor gevoelens ik voelde zorgden ervoor dat ik alles binnenhield. De voornaamste dingen die voor mij echt mijn leven beperkten waren: angst en paniek aanvallen, woede aanvallen, gebrek aan persoonlijke hygiëne, het niet geven om grote wereldproblemen zoals global warming of oorlogen in bepaalde landen etc etc. Verder heb ik ongeveer 3 maanden op mezelf gewoond omdat ik dacht dat mijn ouders ervoor zorgden dat ik onder zoveel stress zat maar na een aantal mislukte zelfmoordpogingen hebben mijn ouders me figuurlijk teruggesleept naar huis. Natuurlijk klinkt dat allemaal heel erg maar het allerbelangrijkste was nog dat er niks, absoluut niks was dat ik deed waar ik oprecht blij van werd.
Inmiddels heb ik professionele hulp gezocht en ben ik op een wachtlijst geplaatst, volgend jaar april zou ik dan eindelijk een psycholoog hebben die me kan helpen. Het enige probleem is dat ik het laatste jaar me volledig heb gefocused op het terug integreren in de maatschappij. Ik heb een baan gezocht (wat heel slecht betaald aangezien ik mijn middelbare school diploma niet heb), ik ga naar de sportschool zodat ik er anders uit kan zien (wat ik sinds mijn 14e zo graag wilde), ik help mijn ouders met allerlei klusjes en ik kook voor ze etc. Het probleem is echter dat er nog steeds niks in mijn leven is waar ik plezier uit haal. Mijn moeder denkt dat ik het leuk vindt om te gamen of met mijn zus op stap te gaan (met mijn zus omdat ik al een jaar geen vrienden meer heb omdat ze me te negatief vonden en omdat ik heel veel moeite heb met in een sociale setting zijn laat staan vrienden maken) maar de werkelijkheid is dat ik die dingen doe omdat ik niks anders te doen heb, niet omdat ik het leuk vind. Mijn excuses voor dit lange verhaal maar hier komt dan toch de vraag: hoe moet ik het nog ongeveer een jaar volhouden terwijl ik steeds meer moeite heb met het uitvoeren van mijn nieuwe dagelijkse routines. Hoe weerhoud ik mezelf van het terugspringen in mijn oude gewoontes. Alvast bedankt!
Simon
05-07-2022
laatste reactie: 16-04-2023
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik merk ook nu pas dat er niet wordt gereageerd op de nieuwe berichten dus dat is erg jammer. Hopelijk besluiten jullie toch een reactie achter te laten, het zou me enorm helpen!
Simon
05-07-2022
Reactie:
Hoi Simon,
Ik heb je verhaal gelezen.
Je bent niet alleen!
Ik vind niks leuk. Ik voel geen geluk. Ik vind het moeilijk om vrienden te maken. En ik vind het ook moeilijk om over mijn gevoelens te praten.
Goed dat je hulp hebt gezocht.
En dat je dit hebt op geschreven.
Ik schrijf gedachten en gevoelens ook vaak op papier. En dan gooi ik het weg. (Dat helpt voor mij een beetje).
Ik heb je verhaal gelezen.
Je bent niet alleen!
Ik vind niks leuk. Ik voel geen geluk. Ik vind het moeilijk om vrienden te maken. En ik vind het ook moeilijk om over mijn gevoelens te praten.
Goed dat je hulp hebt gezocht.
En dat je dit hebt op geschreven.
Ik schrijf gedachten en gevoelens ook vaak op papier. En dan gooi ik het weg. (Dat helpt voor mij een beetje).
Pien
07-07-2022
Reactie:
Hoi! Hoe is het nu met je, ik ben echt benieuwd hoe jij je de afgelopen maanden door het leven hebt bewogen. April is ondertussen niet meer zo ver!
Evi
01-02-2023
Reactie:
Wat naar voor je ik ben zelf ook depressief geweest en toen ik 36 was een zelfmoordpoging gedaan en toen 3 dagen op de intensive care beland. Ik ben blij dat ik het overleefd heb want ik had anders 2 lieve kinderen achter gelaten. Ik ben er uit gekomen na een jaar ofzo met professionele hulp dus ik hoop echt voor jou dat het bij jou ook aanslaat en je je beter gaat voelen. Ik ben nog wel soms eenzaam maar verder is de depressie nu al 6 jaar terug. Hoop dat je een goede psycholoog krijgt waar je je verhaal echt kwijt kunt en die je kan helpen. Heel veel sterkte lieve Simon groetjes
Hoi
16-04-2023
Voel mij al heel lang depressief,ongelukkig en leeg (Verhaal 103)
Ik voel mij al heel lang depressief,ongelukkig en leeg. Ben vaak onzeker,wantrouwig en negatief. Ik doe eigenlijk de meeste dingen op automatische piloot. Het is elke dag een strijd met mezelf,het valt mij allemaal zwaar. Soms weet ik het allemaal niet meer.
Met vriendelijke groet,
Lily
Met vriendelijke groet,
Lily
Lily
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 13-04-2023
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
hallo lily, die automatische piloot herken ik zeer goed. het is echt ontzettend moeilijk , af en toe schijnt de zon, een glimlach ,een goed gesprek, dat zijn dan weer de mooie momenten, sterkte.
anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
hallo ook ik heb die indruk dat ik alles op automatische piloot doe ben ook zo moe en ik baal van het gevoel die aanwezig is als ik dan iets onderneem ik heb gebrek aan inspiratie de dingen die ik vroeger leuk vond kan ik geen plezier meer aan beleven niets geeft je nooit een gelukkig voldaan gevoel. altijd op zoek naar antwoorden waarom het brein zo tegenwerkt en tilt slaat, heb soms het gevoel dat ik verloren loop en nergens geraak. ook angstgevoelens vooral smorgens heb ik er het meeste last van.
Anoniem
25-06-2022
Reactie:
Beste anoniem,
Ik ben al heel lang niet op deze site geweest en lees net pas je reactie. Bedankt voor je reactie en tips. Wat vervelend dat je ook veel dingen herkend. Het is inderdaad heel moeilijk en zwaar,je loopt gewoon soms vast in je eigen gevoel en verdiet.
Klopt,soms heb heb je ook mooie momenten in het leven,maar als die depressie om de hoek komt kijken,dan is niks meer leuk en fijn.
Dankjewel,jij ook veel sterkte!
Ik ben al heel lang niet op deze site geweest en lees net pas je reactie. Bedankt voor je reactie en tips. Wat vervelend dat je ook veel dingen herkend. Het is inderdaad heel moeilijk en zwaar,je loopt gewoon soms vast in je eigen gevoel en verdiet.
Klopt,soms heb heb je ook mooie momenten in het leven,maar als die depressie om de hoek komt kijken,dan is niks meer leuk en fijn.
Dankjewel,jij ook veel sterkte!
Lily
22-08-2022
Reactie:
Dag Anoniem,
Bedankt voor je reactie.
Wat erg dat jij ook zulke momenten ervaart en dat het zwaar valt. Het is zeker vervelend al die gevoelens,Ik begrijp je volkomen.
Op een gegeven moment loop je vast,ook al zoek je hulp,dat herken ik heel goed. Het blijft een strijd met jezelf.
Ik wens je hierbij veel sterkte en kracht toe.
Met vriendelijke groet,
Lily
Bedankt voor je reactie.
Wat erg dat jij ook zulke momenten ervaart en dat het zwaar valt. Het is zeker vervelend al die gevoelens,Ik begrijp je volkomen.
Op een gegeven moment loop je vast,ook al zoek je hulp,dat herken ik heel goed. Het blijft een strijd met jezelf.
Ik wens je hierbij veel sterkte en kracht toe.
Met vriendelijke groet,
Lily
Lily
22-08-2022
Reactie:
Beste anoniem
ik herken me ook volledig in jou beschrijving das knap lastig om mee te dragen ook vooral smorgens gaat het slecht alsof je verloren loopt. Hoe gaat het ondertussen met jou?
ik herken me ook volledig in jou beschrijving das knap lastig om mee te dragen ook vooral smorgens gaat het slecht alsof je verloren loopt. Hoe gaat het ondertussen met jou?
anoniem2
13-04-2023
Wil je ook je hart luchten?
Al 27 jaar is mijn man depressief (Verhaal 186)
Hallo, ik ben echt nieuw hier, ik ben een vrouw van 45 jaar, 25jaar gehuwd en mama van 3 kinderen( 23-19-12 jaar), het gaat hier echt niet goed, al 27 jaar is mijn man depressief met ups en veel downs, hij is nu de 2de keer opgenomen in die 26 jaar...ik red het echt niet meer, mijn leven staat on hold, hij is daar niet graag (op de A dienst van een algemeen ziekenhuis), de psychiater heeft dat beslist, voor mij kon het ook niet meer...mijn kinderen en ikzelf hebben er heel veel last van, we moeten stil zijn in huis, want hij kan er niet tegen, we gaan niet weg, pff, ik heb het echt lastig om al 27 aar gevangen te zitten in een leven die ik anders zie, ik ben sociaal, vriendelijk, empatisch, en we verschillen zo erg van elkaar... ik heb er nu ook meer last van, mijn kinderen worden groter, ik ben zelf als vrouw ook meer beginnen openbloeien, ik heb 2 toffe jobs, ik krijg echt waardering op mijn jobs, maar hier thuis.......
Moeke van 2
Moeke van 2
Anoniem
10-04-2023
laatste reactie: 13-04-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Je man krijgt hulp?
En jij dan?
Ga er een dagje tussenuit alleen of met vrienden.
Kies als het nodig is voor jezelf?
En jij dan?
Ga er een dagje tussenuit alleen of met vrienden.
Kies als het nodig is voor jezelf?
Anoniem
13-04-2023
Ben zat met uitleg geven (Verhaal 185)
Ik zie geen voor uit zicht de dokter kunnen me niet helpen familie begrijp me niet ben zat met uitleg geven ben gewoon moe
Anoniem
08-04-2023
laatste reactie: 13-04-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hou van jezelf.
Je bent niet alleen.
Hou vol.
Je bent niet alleen.
Hou vol.
Love
13-04-2023
Kan nooit uitleggen hoe mijn hoofd in elkaar zit (Verhaal 177)
Hoe doe je dat? Vertellen wat je voelt of wat er aan de hand is aan een ander? Hoe kan ik dit uitleggen aan anderen hoe ik me voel als ik zelf al jaren probeer uit te vogelen hoe ik me voel? Het gaat op en neer van extreem rechts naar extreem links, maar nooit stabiel voor langere tijd. Je kunt prima functioneren op momenten maar jij alleen weet hoe jij je echt voelt, waar je met je gedachtes zit door alles heen. Ik voel me alleen omdat ik niemand ooit zal kunnen uitleggen hoe mijn hoofd in elkaar zit….
Evi
01-02-2023
laatste reactie: 12-04-2023
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Evi,
Je bent niet alleen! Je zal nooit aan iemand kunnen uitleggen wat er juist in jouw hoofd omgaat. Dat is bij iedereen zo. Je kan hooguit proberen duidelijk te maken wat je voelt en de ander zal dat tot op een bepaald niveau kunnen begrijpen in zoverre ze, wat jij verteld, kunnen vergelijken met hun eigen gevoelens en ervaringen.
Leg maar eens uit aan de ander wat een depressie is als die er nog nooit zelf 1 heeft gehad. Dat is voor de ander dan onbegrijpelijk.
Hoe jij je voelt kan alleen jij weten. De ander zal zich daar geen goed beeld van kunnen maken zonder dat ze iets dergelijks hebben meegemaakt. Daar heb je dus lotgenoten voor nodig.
Als je ongewenste gedachten hebt, zoals je die beschrijft, kan je die wel onder controle krijgen met bijvoorbeeld mindfulness (meditatie). Als je daarvoor openstaat kom je al snel ergens waar het rustiger en kalmer is en waar je je beter voelt.
Versta je Engels? Dan kan je op YouTube eens zoeken op "Meditation and Going Beyond Mindfulness" van "Mingyur Rinpoche". Hij brengt het zeer luchtig en vrolijk, zelfs plezant om als ontspanning naar te kijken.
Veel liefs,
Filips
Je bent niet alleen! Je zal nooit aan iemand kunnen uitleggen wat er juist in jouw hoofd omgaat. Dat is bij iedereen zo. Je kan hooguit proberen duidelijk te maken wat je voelt en de ander zal dat tot op een bepaald niveau kunnen begrijpen in zoverre ze, wat jij verteld, kunnen vergelijken met hun eigen gevoelens en ervaringen.
Leg maar eens uit aan de ander wat een depressie is als die er nog nooit zelf 1 heeft gehad. Dat is voor de ander dan onbegrijpelijk.
Hoe jij je voelt kan alleen jij weten. De ander zal zich daar geen goed beeld van kunnen maken zonder dat ze iets dergelijks hebben meegemaakt. Daar heb je dus lotgenoten voor nodig.
Als je ongewenste gedachten hebt, zoals je die beschrijft, kan je die wel onder controle krijgen met bijvoorbeeld mindfulness (meditatie). Als je daarvoor openstaat kom je al snel ergens waar het rustiger en kalmer is en waar je je beter voelt.
Versta je Engels? Dan kan je op YouTube eens zoeken op "Meditation and Going Beyond Mindfulness" van "Mingyur Rinpoche". Hij brengt het zeer luchtig en vrolijk, zelfs plezant om als ontspanning naar te kijken.
Veel liefs,
Filips
Filips
24-02-2023
Reactie:
Ahh wat leuk om naar die Rinpoche te luisteren, thanks!
Anoniem
09-03-2023
Reactie:
Ik begrijp jou helemaal!
Zelf is mijn grootste probleem, uitgelegd krijgen aan een ander hoe ik me voel. Moest ik dit kunnen uitleggen dan zou ik er ook iets aan kunnen doen.
Het frustreert me om 60€ voor één uur te moeten betalen omdat iemand naar me zou luisteren op de manier die je naasten je niet kunnen geven/gunnen.
Weet dat je niet alleen bent, ook al voel je jou zo. Zelf voel ik me constant alleen en eenzaam, er is niemand die me begrijpt en ik krijg het zelf niet uitgelegd.
Zelf is mijn grootste probleem, uitgelegd krijgen aan een ander hoe ik me voel. Moest ik dit kunnen uitleggen dan zou ik er ook iets aan kunnen doen.
Het frustreert me om 60€ voor één uur te moeten betalen omdat iemand naar me zou luisteren op de manier die je naasten je niet kunnen geven/gunnen.
Weet dat je niet alleen bent, ook al voel je jou zo. Zelf voel ik me constant alleen en eenzaam, er is niemand die me begrijpt en ik krijg het zelf niet uitgelegd.
KDV
13-03-2023
Reactie:
Hier hetzelfde ik krijg het ook niet uitgelegd. Niet ad psychiater maar ook niet thuis gelukkig heb ik zelf een paar handvaten gevonden waardoor ik me beter voel. Veel succes
Anoniem
12-04-2023
TRIGGER.. (Verhaal 80)
Ik ben Monique, 42 jaar en 2 kinderen en een partner met een depressie. We zijn bijna 8 jaar samen, hebben een moeilijke tijd achter de rug. Onze zoon heeft autisme/ mcdd is snel overprikkeld en kan bijna niet meedraaien in de maatschappij. Dit heeft ons 5 jaar vechten voor zijn leven en voor ons gezin gekost. Nu er rust is ,is mijn partner in een depressie weg gezakt. Dit heeft te maken met veel meer dingen maar de laatste 5 jaar heeft ook een grote impact gehad . Voor 2 jaar terug zijn we noodgedwongen apart gaan wonen. Omdat de stress te veel was en mijn partner hierdoor erg regide werd, dat leverde nog meer stress op in onze gezinssituatie. Op die manier kon hij meer afstand nemen van de situatie, wat hij echt nodig had . Ook heeft dit gebracht dat hij zich eenzaam ging voelen ,ik voelde mij ook eenzaam maar ik zat nog volop in de strijdmodus voor onze zoon. Mijn partner heeft wel eens aangeven dat hij niet lekker in zijn vel zat maar nooit duidelijk aangegeven hoe ernstig het was. Dit wordt mij nu verweten. Ik was er niet voor hem en zo krijg ik momenteel alleen maar verwijten. Hij brengt het zo hard dat ik bijna zou geloven dat hij mij opzettelijk pijn wil doen ( ik weet dat dit niet zo is maar op dat moment en de dagen erna kan ik daar niet bij komen). Ik mag hem niet bijstaan. Ik zit zíjn herstel in de weg, krijg ik elke keer te horen.
Natuurlijk probeer ik hier zo goed mogelijk mee om te gaan maar dat valt niet mee als je elke keer een mes in je rug krijgt. Je wil er voor hem zijn maar dit wordt niet geaccepteerd, hij wil alleen zijn. Hoe moeilijk ik dat ook vind ik respecteer dat, alleen op de manier zoals hij het brengt vind ik erg moeilijk. Dit gaat gepaard met verwijten en draaft maar door om mij heel hard te raken. Het valt mij zwaar. Ik moet werken voordat ik niet in een depressie kom want dan heb ik echt een probleem met mijn zoon. Die voelt alle stress haar fijn aan en hoe meer stress hoe groter de kans dat hij psychotisch wordt en suïcidaal. Dat heeft alles te maken met zijn complexe diagnose. Alles met elkaar maakt het heel erg zwaar. Mijn netwerk is erg klein, dat is al gecreëerd door de strijd periode van mijn zoon en het onbegrip van zijn diagnose. Dus ik sta er alleen voor en hoop hier hoop en moed uit te kunnen halen. Ik hoop hier wat steun te vinden in deze moeilijke tijd. Ook ik heb hulp gezocht voor mijzelf maar met lotgenoten praten is toch vaak het meest prettig.
Vriendelijke groet Monique
Natuurlijk probeer ik hier zo goed mogelijk mee om te gaan maar dat valt niet mee als je elke keer een mes in je rug krijgt. Je wil er voor hem zijn maar dit wordt niet geaccepteerd, hij wil alleen zijn. Hoe moeilijk ik dat ook vind ik respecteer dat, alleen op de manier zoals hij het brengt vind ik erg moeilijk. Dit gaat gepaard met verwijten en draaft maar door om mij heel hard te raken. Het valt mij zwaar. Ik moet werken voordat ik niet in een depressie kom want dan heb ik echt een probleem met mijn zoon. Die voelt alle stress haar fijn aan en hoe meer stress hoe groter de kans dat hij psychotisch wordt en suïcidaal. Dat heeft alles te maken met zijn complexe diagnose. Alles met elkaar maakt het heel erg zwaar. Mijn netwerk is erg klein, dat is al gecreëerd door de strijd periode van mijn zoon en het onbegrip van zijn diagnose. Dus ik sta er alleen voor en hoop hier hoop en moed uit te kunnen halen. Ik hoop hier wat steun te vinden in deze moeilijke tijd. Ook ik heb hulp gezocht voor mijzelf maar met lotgenoten praten is toch vaak het meest prettig.
Vriendelijke groet Monique
Monique
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 06-04-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Herkenbaar, Alhoewel mijn situatie met partner niet zo complex lijkt als sie van jouw. Ik heb wel geleerd dat alle verwijten die gemaakt worden door mijn partner als ze depressief is, alleen worden gemaakt als ze zich zo eenzaam en onbegrepen voelt. Ik luister erna en laat het over me heen komen, vind het pijnlijk om te horen, maar probeer dicht bij mezelf te blijven, wetende dat ik er voor haar ben, dat ik niet haar depressie kan oplossen. Ze heeft behoefte om dat allemaal te zeggen, of ik het er mee eens ben doet er niet veel toe op dat moment. Soms neem ik afstand en laat ik haar alleen, om weer tot mijn zelf te komen.
Anoniem
06-04-2023
Mijn vriend heeft last van De-personalisatie (Verhaal 65)
Hoi,
Ik ben nu 4,5 jaar samen met mijn vriend en we hebben erg leuke jaren gehad. Nu heeft mijn vriend al 5 maanden lang last van De-personalisatie. Hij voelt zich niet meer zichzelf en had een lange tijd het gevoel dat hij dingen hoorde die er niet waren en dat maakte hem angstig. (Bang dat hij in een psychose terecht zou komen.) in het begin dat hij hiermee om moest gaan vond hij het heel fijn dat ik er was. Ik deed eigenlijk alles voor hem en paste mijn dag aan om hem hier elke dag weer doorheen te slepen. Nu zijn we 5 maanden verder en duwt hij mij eigenlijk steeds meer weg. We hebben nu even een soort “break” op onze relatie gezet want we zien elkaar nog maar 1x in de week en dan maar 4-5 uurtjes, dit komt omdat hij mij niet meer zag staan en we elke dag ruzie hadden over de hele situatie. Mijn vriend zegt dat die aan zichzelf wil werken en eigenlijk weer een beetje opnieuw wil beginnen met mij. Dus we hebben nu elke week een date. Maar voor de rest van de week komt alles van mijn kant. Hij appt mij niet, hij belt me niet om te vragen hoe het met me is. En als ik hem hierop aanspreek krijgen we ruzie. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Het lijkt alsof hij mij helemaal uit zijn gedachten heeft gezet. Als ik er 1x in de week ben dan is het wel heel gezellig. Maar interesse toont hij niet naar mij.
Het is een lang verhaal maar ik ben ten einde raad. Ik weet niet meer wat ik eraan moet doen. Ik voel me erg onzeker.
Ik ben nu 4,5 jaar samen met mijn vriend en we hebben erg leuke jaren gehad. Nu heeft mijn vriend al 5 maanden lang last van De-personalisatie. Hij voelt zich niet meer zichzelf en had een lange tijd het gevoel dat hij dingen hoorde die er niet waren en dat maakte hem angstig. (Bang dat hij in een psychose terecht zou komen.) in het begin dat hij hiermee om moest gaan vond hij het heel fijn dat ik er was. Ik deed eigenlijk alles voor hem en paste mijn dag aan om hem hier elke dag weer doorheen te slepen. Nu zijn we 5 maanden verder en duwt hij mij eigenlijk steeds meer weg. We hebben nu even een soort “break” op onze relatie gezet want we zien elkaar nog maar 1x in de week en dan maar 4-5 uurtjes, dit komt omdat hij mij niet meer zag staan en we elke dag ruzie hadden over de hele situatie. Mijn vriend zegt dat die aan zichzelf wil werken en eigenlijk weer een beetje opnieuw wil beginnen met mij. Dus we hebben nu elke week een date. Maar voor de rest van de week komt alles van mijn kant. Hij appt mij niet, hij belt me niet om te vragen hoe het met me is. En als ik hem hierop aanspreek krijgen we ruzie. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Het lijkt alsof hij mij helemaal uit zijn gedachten heeft gezet. Als ik er 1x in de week ben dan is het wel heel gezellig. Maar interesse toont hij niet naar mij.
Het is een lang verhaal maar ik ben ten einde raad. Ik weet niet meer wat ik eraan moet doen. Ik voel me erg onzeker.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 01-04-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Volgens mij moet je serieus overwegen voor jezelf te kiezen.
Anoniem
01-04-2023
Wil je ook je hart luchten?
Mijn leven lijkt net een slechte film (Verhaal 184)
Ik wil niet dood, maar mijn leven lijkt net een slechte film. Ik heb een vraag. Zit depressie ook in de genen?
Anoniem
31-03-2023
Toon reacties Verberg reacties
Ze. (Verhaal 182)
Je denkt dat je haar ziet. Maar je ziet nog zo veel niet. Haar pijn moeite en verdriet. Soms is ze met alles klaar en heeft ze het gigantisch zwaar. Dan vraagt ze zich af wie ben ik? En vind ze zichzelf dik. Ze ziet zichzelf lijden en wil zichzelf bevrijden maar ze is machteloos. Ze voelt zich krachteloos. Het is een interne strijd. Wordt haar ware ik ooit nog bevrijdt? Ze heeft heel veel pech maar lacht alles weg. Ze wil niet voelen. En ze beseft dat is het probleem waar anderen op doelen. Vanbinnen schreeuwt ze om hulp maar ze blijft zitten in haar schulp. Ze voelt zich verloren en ondanks de mensen om haar heen hulpeloos. Ze blijft doorgaan maar eigenlijk is ze moedeloos. Soms wil ze dat iemand HAAR hoort en zich om haar bekoort. Ze weet dat mensen niet kunnen raden wat ze voelt. Ze weet dat iedereen alles zo goed bedoeld. Ze wil groeien. En bovenal uiteindelijk bloeien. Ze heeft veel weggestopte pijn. Maar die maakt ze klein. Gevoelens zitten achter een dikke dijk. En mensen zeggen gevoelens maken je rijk, maar hoe goed ze het ook weet ik wou dat ze het eens deed. Emoties uitten en ze niet buiten sluiten. Ze uit ze nu door te snijden en wil dat die snedes haar bevrijden. Ze moet zich overgeven maar hoe kan ze dat overleven? Ze wil niet meer leven en alles altijd maar geven. Ze houd mensen buiten omdat ze haar gevoelens niet wil uitten en ze moet ze delen maar denkt dat het anderen toch niks kan schelen. Ze schopten haar sloegen haar ze zeiden sorry maar... Ze kleineerden en ontbeerden haar. Ze weet wat ze doet is niet goed maar wat nou als het moet? Ze vind het haar schuld had ze maar wat minder geduldt. Ze wil het zo niet meer. Dit kan niet doorgaan keer op keer. Ze voelt zich altijd alleen zelfs met duizenden mensen om haar heen. Ze voelt pijn heel veel pijn en die is niet fijn. De pijn is ondragelijk hij is absoluut niet behagelijk. Het is pijn die knaagt. Het is pijn die plaagt. Het is pijn die kweld. Het is pijn die scheld. Hoe ze haar negeerden dat raakte haar het meest. Ze denkt wat was er gebeurd als ik anders was geweest? Hoe ze achter haar rug over haar spraken hoe kan dat haar niet raken? Het ene moment dat alles brak en hoe ze toen tegen zichzelf sprak : Je hebt erom gevraagd je bent anderen niet waard. Iedereen is beter dan jij! Jij hoort er niet bij. En dat is terecht weet je wat anderen over je hebben gezegd? Je bent lelijk en dik en o wat hebben ze dan een schik. Ze denkt bij zichzelf wat als ze niet liegen? Hoelang ben ik mezelf al aan het bedriegen? Ze hebben gelijk ik ben lelijk, dik, stom en dom. Ze vraagt zich af waarom? Waarom heeft ze niet eerder ontdekt dat ze het leven gewoon op kan geven. Ze wil niet meer leven. Ze voelt pijn verdriet emoties die weggestopt zijn. Ze maakt ze klein. Ze doet alsof ze er niet zijn. Ze probeert het te verbergen en niet te veel van zichzelf te vergen. Ze wil het niet meer elke keer weer zichzelf snijden en zichzelf op die manier bevrijden. Ze is moe ze is aan rust toe. Ze kan niet meer zo doorgaan en alles maar doorstaan. Ze wil geen emoties uitten ze wil haar emoties buiten sluiten. Ze wil controle houden. Ze wil haar gevoelens niet behouden. Ze wil graag alles controleren want ze wil niet dat anderen haar ontberen. Tot slot ze voelt zich dus heel rot.
Noa
21-03-2023
laatste reactie: 25-03-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
😢
Anoniem
25-03-2023
Wat maakt het nog uit allemaal (Verhaal 183)
Mijn leven was erg moeilijk.
Een vader met een oorlogstrauma.
Opgegroeid in een sekte.
Mijn vader zat aan mij.
Zelf in de war over seksuele identiteit.
Volgens mij heb ik multiple personality syndroom. Ik drink vaak en dan wil ik dood.
Ben inmiddels oud aan het worden.
Wat maakt het nog uit allemaal. Therapie? Waarom. Ik voel mij erg alleen.
Een vader met een oorlogstrauma.
Opgegroeid in een sekte.
Mijn vader zat aan mij.
Zelf in de war over seksuele identiteit.
Volgens mij heb ik multiple personality syndroom. Ik drink vaak en dan wil ik dood.
Ben inmiddels oud aan het worden.
Wat maakt het nog uit allemaal. Therapie? Waarom. Ik voel mij erg alleen.
Mens
25-03-2023
Toon reacties Verberg reacties
Zoveel spijt (Verhaal 50)
Ik ben 52 en heb hard gewerkt om mij een beetje fijn te voelen. Ik heb in het verleden veel geworsteld met angsten en depressieve gevoelens. Voel me vaak alleen met mijn gevoel. Ik mis geluk en tevredenheid. Een korte relatie vorig jaar heeft mij teruggeworpen in onzekerheid. Ik heb, omdat ik iets positiefs wilde doen een ander huis gekocht. Ik heb mij laten leiden en sturen door steeds bevestiging te zoeken. Het gevoel en de angst erover had ik steeds, maar die heb ik wegberedeneed. Ik heb zoveel spijt van het huis en de omgeving. Ik ben diep ongelukkig en ik haat mijzelf om dit besluit. Ik heb mijn fijne plek verloren. Ik kan niet meer huilen en mijn vrienden die mij geholpen hebben willen dat het goed met mij gaat, dat ik positief ben. Ik kom tot niks meer en ik kan mij nergens toe zetten. Ik denk aan doodgaan. Zie geen uitweg meer.
Erik
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 25-03-2023
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Herken je verhaal. Ben ook verhuisd en mezelf hierin ook teveel laten leiden. Ben diep diep ongelukkig. Wat jij ook schrijft kan me nergens toe zetten, alleen die spijt blijft door mijn hoofd malen. Heb man en kinderen en moet mezelf
Voor hen oprapen
Maar weet gewoon niet hoe....
Voor hen oprapen
Maar weet gewoon niet hoe....
Soof
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo
Beste Erik. Hopelijk ben je ondertussen wat opgeknapt.
Ik heb ook nare dingen meegemaakt.
Ik had gedacht : Ik ben de enige op aarde met een probleem en niemand kan je helpen.schrijven en praten doet zeker goed merk ik.
Lucht op.
Een goed persoon verdient altijd het beste.
Jammer genoeg in deze wereld zie ik dat slechterikken het beter hebben.HELAAS.
Beste Erik. Hopelijk ben je ondertussen wat opgeknapt.
Ik heb ook nare dingen meegemaakt.
Ik had gedacht : Ik ben de enige op aarde met een probleem en niemand kan je helpen.schrijven en praten doet zeker goed merk ik.
Lucht op.
Een goed persoon verdient altijd het beste.
Jammer genoeg in deze wereld zie ik dat slechterikken het beter hebben.HELAAS.
marie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb dingen gedaan in mijn leven dat ik nooit durtf te vertellen aan niemand maar ik wil niet sterven en nog tangs sta ik voor iedereen klaar om goede dingen te doen
frank
25-03-2023
Ben beter af dood (Verhaal 180)
Al mijn hele leven depressief, 45 jaar dus, en nog steeds geen begrip van buitenaf en geen steun. Heb meerdere zelfmoordpogingen gedaan, en nu vraag ik ook om hulp en word ik afgewezen. Hoe ziek ben je dan als je dat doet? Ik vraag om hulp !!!! Voor mij hoeft het niet meer. Ik ga er niet om smeken en bidden. Heb mijn trots. Ben beter af dood.
11 maart 2023
11 maart 2023
Emily
12-03-2023
laatste reactie: 21-03-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Emily,
Wat rot dat je je zo voelt en ik heb ook meerdere pogingen gedaan dus denk dat ik je kan begrijpen alhoewel ik niet jou ben en je dus nooit helemaal zal begrijpen weet dat je altijd tegen me mag praten. En probeer alsjeblieft te blijven leven want als je hier uit komt hoe mooi zal je er dan wel niet uitkomen!!! Ik geloof dat er in elk mens iets goeds en waardevols zit dus ook in jou!!!
Heel veel sterkte!! En knuffel:-)
Groetjes Noa
Wat rot dat je je zo voelt en ik heb ook meerdere pogingen gedaan dus denk dat ik je kan begrijpen alhoewel ik niet jou ben en je dus nooit helemaal zal begrijpen weet dat je altijd tegen me mag praten. En probeer alsjeblieft te blijven leven want als je hier uit komt hoe mooi zal je er dan wel niet uitkomen!!! Ik geloof dat er in elk mens iets goeds en waardevols zit dus ook in jou!!!
Heel veel sterkte!! En knuffel:-)
Groetjes Noa
Noa
21-03-2023
Wil je ook je hart luchten?
Heel het leven is een waas voor me (Verhaal 181)
Sinds zo lang ik me kan herinneren heb ik een leeg gevoel binnenin mezelf. Heel mijn leven heb ik dit gevoel al en drukte ik dit steeds weg aangezien de mensen in mijn omgeving aangaven dat ik het normaal moest vinden wanneer ik lastig was aangezien ik nu eenmaal zo ben.
Het achterliggende werd nooit naar gezocht en als kind weet je niet beter dus ga je dit geloven na verloop van tijd.
Tot een ik mezelf een paar jaar geleden begon af te vragen "Voelt iedereen zich zo k*t elke dag, want dan hoeft het toch niet meer?"
Na een periode van continue zelfmanipulatie op mentaal niveau waarbij ik mezelf steeds in twijfel trok en mijn pedalen helemaal kwijt ben geraakt, heb ik ontdekt dat ik sinds mijn 12 a 13 jaar ( waarschijnlijk vroeger, maar daar herinner ik me niets van) in een depressie zat.
Niets vond ik nog tof of de moeite om me voor in te zetten, zelf hetgeen dat mij gelukkig maakte duwde ik van me weg. Zowel vrienden als hobby's duwde ik van me weg zonder dat ik dit wou of besefte.
Als gevolg dat ik een heel eenzaam bestaan heb, niets of niemand rond le heb die er kan of wil zijn op de manier die ik nodig heb. Niemand die eens probeert te luisteren naar wat ik zeg om me te helpen en niet hoort wat ik zeg om daar op te kunnen antwoorden.
Iemand die niet omgaat met de manier waarop iets wordt gezegd, maar het essentiële dat hierachter schuilt.
I know, ga bij een psycholoog/psychotherapeut en dat heb ik ook jaren gedaan. MAAR het is nu net dit waar ik het zo moeilijk mee heb. Elke week iemand moeten betalen om een uur naar me te luisteren in de hoop dat die persoon je HOORT en niet luistert, terwijl ik zelf niets anders doe en mezelf ( te veel) steeds opzij zet om er echt te zijn voor iemand.
Heel deze tekst is een waas voor me.
Heel het leven is een waas voor me, alsof ik er fysiek nog ben, maar mijn innerlijke zelf al lang op zoek is naar het nu van dit alles.
Dit is zo vermoeiend, ik ben op.
Het achterliggende werd nooit naar gezocht en als kind weet je niet beter dus ga je dit geloven na verloop van tijd.
Tot een ik mezelf een paar jaar geleden begon af te vragen "Voelt iedereen zich zo k*t elke dag, want dan hoeft het toch niet meer?"
Na een periode van continue zelfmanipulatie op mentaal niveau waarbij ik mezelf steeds in twijfel trok en mijn pedalen helemaal kwijt ben geraakt, heb ik ontdekt dat ik sinds mijn 12 a 13 jaar ( waarschijnlijk vroeger, maar daar herinner ik me niets van) in een depressie zat.
Niets vond ik nog tof of de moeite om me voor in te zetten, zelf hetgeen dat mij gelukkig maakte duwde ik van me weg. Zowel vrienden als hobby's duwde ik van me weg zonder dat ik dit wou of besefte.
Als gevolg dat ik een heel eenzaam bestaan heb, niets of niemand rond le heb die er kan of wil zijn op de manier die ik nodig heb. Niemand die eens probeert te luisteren naar wat ik zeg om me te helpen en niet hoort wat ik zeg om daar op te kunnen antwoorden.
Iemand die niet omgaat met de manier waarop iets wordt gezegd, maar het essentiële dat hierachter schuilt.
I know, ga bij een psycholoog/psychotherapeut en dat heb ik ook jaren gedaan. MAAR het is nu net dit waar ik het zo moeilijk mee heb. Elke week iemand moeten betalen om een uur naar me te luisteren in de hoop dat die persoon je HOORT en niet luistert, terwijl ik zelf niets anders doe en mezelf ( te veel) steeds opzij zet om er echt te zijn voor iemand.
Heel deze tekst is een waas voor me.
Heel het leven is een waas voor me, alsof ik er fysiek nog ben, maar mijn innerlijke zelf al lang op zoek is naar het nu van dit alles.
Dit is zo vermoeiend, ik ben op.
KDV
13-03-2023
laatste reactie: 21-03-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ahh wat rot ik snap je wel wat ontzettend vervelend mensen moeten gewoon naar je luisteren je moet je veilig en vertrouwd voelen. Ja mag altijd tegen mij praten als je wilt ik wil er graag voor je zijn en naar je luisteren!! Heel veel sterkte!!!
Noa
21-03-2023
Mijn grootste prestatie is overleven (Verhaal 34)
Het is makkelijker om hier te delen.
Niemand die je kent.
Ik ben een volwassen vrouw en moeder
Iedereen die mij leert kennen omschrijft mij als een sterke vrouw.
Aan de ene kant fijn maar, ik weet niet beter dan dat ik sterk moet zijn.
Ik heb een behoorlijke rugtas vol...graag wil ik af van de stand altijd te overleven.
Ik heb veel te veel dingen alleen moeten doen, en op momenten dat ik beschermd had moeten worden kreeg ik dit niet.
Dat heeft mij erg beschadigd.
Ik heb jarenlang therapie gehad en nog op een laag pitje.
Het is moeilijk in deze maatschappij je hoofd overeind te kunnen houden.
Iedereen heeft het over presteren en luxe.
Ik heb het op zich naar omstandigheden netjes maar, ik wil af van mijn grootste prestatie is overleven.
Ik ben afgekeurd vanwege mijn depressies.
Ik heb geen vrienden en mensen die ik ken werken allemaal.
Etc...
Slik medicatie en ik wil meer in het leven.
Herkenbaar?
Niemand die je kent.
Ik ben een volwassen vrouw en moeder
Iedereen die mij leert kennen omschrijft mij als een sterke vrouw.
Aan de ene kant fijn maar, ik weet niet beter dan dat ik sterk moet zijn.
Ik heb een behoorlijke rugtas vol...graag wil ik af van de stand altijd te overleven.
Ik heb veel te veel dingen alleen moeten doen, en op momenten dat ik beschermd had moeten worden kreeg ik dit niet.
Dat heeft mij erg beschadigd.
Ik heb jarenlang therapie gehad en nog op een laag pitje.
Het is moeilijk in deze maatschappij je hoofd overeind te kunnen houden.
Iedereen heeft het over presteren en luxe.
Ik heb het op zich naar omstandigheden netjes maar, ik wil af van mijn grootste prestatie is overleven.
Ik ben afgekeurd vanwege mijn depressies.
Ik heb geen vrienden en mensen die ik ken werken allemaal.
Etc...
Slik medicatie en ik wil meer in het leven.
Herkenbaar?
B
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 15-03-2023
13Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
ik kan me hiermee volledig identificeren.
Ik hoop dat het ooit nog goed komt
Ik hoop dat het ooit nog goed komt
Von
> 2 jaar geleden
Reactie:
Herkenbaar. 🍀
🌺🌸 voor je
🌺🌸 voor je
K
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi ik herkent jou klachten maar al te goed ik heb het precies het zelfde niet leven maar overleven ik slik geen medicatie maar moet er wel weer aan , vrienden heb ik ook niet en ik werk ook niet meer dan wordt je wereld wel kleiner hoor ik wens je iedere geval heel veel sterkte en hopelijk krijg je meer uit het leven met vriendelijke groet Jeanet
Jeanet
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heel herkenbaar, ik sta ook in het overlevingsstandje en heb geen vrienden, geen man, wel kinderen. Ik heb geen tips, zou willen dat we elkaar komden helpen, is er ergens een forum voor lotgenoten ofzo...
Veel sterkte!
Charlotte
Veel sterkte!
Charlotte
Charlotte
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hel herkenbaar, ik ben inmiddels anderhalf jaar thuis. Mijn man is thuis met copd ikzelf heb fybromyalgie en post traumatische stressstoornis, slik voor beide veel medicatie.
In het begin dacht ik, wel oke toch samen leuke dingen doen. Maar dat valt vies tegen. Je staat buiten de wereld hebt geen contacten meer buitenshuis en dagen duren ellenlang. Ik heb genoeg te doen hoor tuin, huishouden, beesten maar daar kom ik niet toe ik ben daar te moe voor. Ook al ga ik het toch proberen ik zak gewoon in elkaar en kan weer naar bed. En daar lig ik dan te denken wat brengt dit leven mij dan nog.
Dan denk ik wel eens hoeveel jaar nog??
In het begin dacht ik, wel oke toch samen leuke dingen doen. Maar dat valt vies tegen. Je staat buiten de wereld hebt geen contacten meer buitenshuis en dagen duren ellenlang. Ik heb genoeg te doen hoor tuin, huishouden, beesten maar daar kom ik niet toe ik ben daar te moe voor. Ook al ga ik het toch proberen ik zak gewoon in elkaar en kan weer naar bed. En daar lig ik dan te denken wat brengt dit leven mij dan nog.
Dan denk ik wel eens hoeveel jaar nog??
Cindy
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste,
Ik herken het zo hard…
Ik heb ook alleen maar overleefd. Ik heb 3 j geleden een heel zware depressie gehad en door overbelasting zit ik weer in beginnende.
Ik heb het gevoel alsof de tijd overdag stil blijft staan, alsof ik zo hopeloos ben en uitgeput dat ik er niet meer wil zijn.
Maar ik moet voor mijn dochters. Zij struggle en zelf met heel wat emotieregulatie problem men en dit vraagt zoveel van me dat ik compleet op ben. En toch moet ik voor hen verder…ik weet niet hoe. Hoe ik elke dat me
Hierheen moet sleuren. Zelf een uur lijkt all eindeloos….ik voel me sinds de depressie zo rusteloos en krijg me zelf tot bijna niets om te doen….
Als je wat meer met me wil delen ben je welkom
Susan
Ik herken het zo hard…
Ik heb ook alleen maar overleefd. Ik heb 3 j geleden een heel zware depressie gehad en door overbelasting zit ik weer in beginnende.
Ik heb het gevoel alsof de tijd overdag stil blijft staan, alsof ik zo hopeloos ben en uitgeput dat ik er niet meer wil zijn.
Maar ik moet voor mijn dochters. Zij struggle en zelf met heel wat emotieregulatie problem men en dit vraagt zoveel van me dat ik compleet op ben. En toch moet ik voor hen verder…ik weet niet hoe. Hoe ik elke dat me
Hierheen moet sleuren. Zelf een uur lijkt all eindeloos….ik voel me sinds de depressie zo rusteloos en krijg me zelf tot bijna niets om te doen….
Als je wat meer met me wil delen ben je welkom
Susan
Susan
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo
Ik herken dit erg goed.
Ik zit ook jarenlang in depressie. Dit jaar heb ik met moeite overleefd.
Ik ben het zat.
Ik wil met iemand praten die ook mij begrijpt.
Ik ben eenzaam en voel me eenzaam
Ik herken dit erg goed.
Ik zit ook jarenlang in depressie. Dit jaar heb ik met moeite overleefd.
Ik ben het zat.
Ik wil met iemand praten die ook mij begrijpt.
Ik ben eenzaam en voel me eenzaam
marie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken ook veel van bovenstaande. Ondanks dat ik wel werk en volwassenen kinderen heb voel ik mij eenzaam. Dit komt door regelmatig depressies. Je doet wat moet en daar blijft het bij. Geen sociaal netwerk daardoor opgebouwd. De gelijke deler van bovenstaande verhalen is eenzaamheid. De behoefte om met mensen te praten die weten waar je het over hebt waardoor je je niet hoeft te verdedigen zou zo fijn zijn. Elkaar ondersteunen en iets ondernemen met elkaar zonder een "zielig zeikgroepje te worden.Wie voelt hier voor?
Anne
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken dat ook ik ben aan het overleven al 31jaar ik ben 71 ik lijd aan depressie angststoornis en persoonlijkheidsstoornis.
Gebruik medicijnen.blijft moeilijk.ik hen een zus en een vriendin die ik af en toe zie.weinig contact met kinderen en kleinkinderen.het is niet anders.houd moed.reageren mag.vind ik zelfs fijn.
Gebruik medicijnen.blijft moeilijk.ik hen een zus en een vriendin die ik af en toe zie.weinig contact met kinderen en kleinkinderen.het is niet anders.houd moed.reageren mag.vind ik zelfs fijn.
Coby
14-08-2022
Reactie:
Wat een herkenbaar verhaal, ik zou het zelf geschreven kunnen hebben. Hoe is het nu met je?
Leon
16-01-2023
Reactie:
Hallo ja net als veel reacties hier. Heel herkenbaar, ben van mening en eigenlijk op zoek naar mensen, om niet alleen de ervaring te delen, maar misschien ook eens de natuur in te gaan ,er op uit enz .dat werkt naar mijn ide ook prima,dus wíe dit ook mag lezen,misschien voelt u zich aangesproken? .DAAR BIJ MISSCHIEN EEN TIP, PROBEER EENS RHODIOLA ROSEA DIT NATUURLIJK PRODUCT BLIJK TE WERKEN BIJ DEPRESSIE .KIJK EENS OP INTERNET TER INFO. MOET ER ZELF NOG MEE BEGINNEN. HOUD JULLIE OP DE HOOGTE MVG JAN
Anoniem
28-01-2023
Reactie:
Net als bij vele, het is zo herkenbaar. Heb alles wat je maar wensen kan, lieve vrouw, drie top kinderen met aanhang, geen financiële zorgen, kleinkind enz. Maar door depressie, burn-out, leeg nest syndroom, ptss, sociale angststoornis en laag zelfbeeld ben ik ingestort. Kan nergens van genieten en moet mijn dagen nu werkloos doorbrengen. Heb al enkele therapieën gevolgd ook slik ik medicatie maar zie nog geen licht aan het eind van de tunnel. Het vechten valt mij steeds zwaarder. Moet doorgaan en hopen op betere tijden.
Arjan
01-02-2023
Reactie:
Hier nog 1tje. Ik heb al ruim 10 jaar depressie. School niet afgemaakt vanwege angstklachten erg laag zelfbeeld daardoor altijd erg vermijdend geweest. verslaafd geraakt aan lorazepam mezelf heel lang opgepept met dexamfetamine maar daar vervelende tics aan overgehouden en constant klemmen met de kaken.inmiddels Jaren alleen in bed doorgebracht mezelf afleiden op mn telefoon. Eenzaam en als ik mensen zie stik jaloers en beschaamd dat ik er zo aan toe ben en andere mensen dan zien lachen, onder de mensen zijn en werken terwijl ik tot niks meer toe kom. Dusja is beiden in mijn ervaring niet goed voor me. Nare ervaringen en In de maling genomen door allerlei gekke artsen en vaak zomaar van de een naar de andere instantie gestuurd met wachtlijsten van een jaar tussendoor zonder dan uiteindelijk geholpen te worden. Nu weer aan het wachten op hulp bij een instantie. Zal me benieuwen. Hou vol mensen xx
Joost
15-03-2023
Zoals het voor mij voelt... (Verhaal 178)
Zoals het voor mij voelt ben ik in mijn leven nog nooit gelukkig geweest. Ik deed veel voor anderen en daardoor heb ik hele domme fouten gemaakt, waardoor ik nu echt in de diepte punt van mijn depressie ben geraakt. Vanaf het begin voelde ik mij altijd al ongelukkig, ik weet niet wat geluk is.
Ik heb het gevoel dat niemand mij begrijpt. Mensen vinden het vreemd, maar ik heb een hele toxine relatie met mijn vader sinds kleins. Hij mishandelde mij fysiek en mentaal. Desondanks heb ik hem vergeven en hou ik heel veel van hem en ik heb altijd van hem gehouden.
Mijn ouders hebben altijd problemen gehad met mensen, financieel, elkaar en hun kinderen.
Ik voelde mij altijd verantwoordelijk om ze te helpen met name financieel. Vanaf mijn 17e ben ik uit huis gegaan, omdat ik het niet trok om in zo een omgeving op te groeien.
De laatste jaren maakte ik me vreselijk zorgen over mijn vader zijn gezondheid. Hij lette niet op zijn diabetes en leek er kwa gezondheid achteruit te gaan.
Ik heb toen besloten om hun ticket te betalen en ze naar hier te halen zodat mijn vader zijn gezondheid kon gaan nakijken. Bij het ziekenhuis waren ze verbaasd dat hij nog in leven was, zo erg was het.
Nu gaat het gelukkig de goede kant op.
De periode dat ze bij mijn waren vond ik lastig. Het op mij letten en constant op elkaar lips zijn, de ruzies en discussies tussen mijn ouders. Vooral het onbegrip dat ik eigenlijk ziek ben. Mijn brein kan dat gewoon niet aan. Ik snap niet waarom ik altijd mezelf opgeef voor mijn familie.
Paar dagen geleden kreeg ik weer een aanvaring met mijn vader. Ik heb gezegd dat als hij geen rekening kan houden met mijn gevoelens en mijn staat dat hij maar een andere plek moet gaan zoeken. Dit maakte hem heel erg boos en hij heeft bepaalde pijnlijke uitspraken gedaan. Met name dat ik gek ben. Ik geef toe ik heb niet op een goede toon gesproken, maar ik kon mijn emotie gewoon niet bedingen. Mijn zusje was erbij en ik kreeg het gevoel dat ik door hun beide werd aangevallen, want zo praat je niet tegen je vader. Dan nog vind ik niet dat hij het recht heeft om mij te intimideren en om te schelden. Ik voel mij totaal niet begrepen en ze beseffen niet hoe hard ik eigenlijk aan het vechten ben voor mezelf. Ik weet het was misschien geen goed idee om mijn ouders zoveel maanden bij mij thuis te houden voor mijn herstel. Ik zag geen andere uitweg. Toch door de ruzie zijn ze nu bij mijn zusje voorlopig en ik moet zeggen dat ik dat niet erg vind. Jammer dat het zo moest gaan en jammer dat mijn zusje het mij eigenlijk alleen heeft laten doen in de eerste instantie en pas wanneer ze erbij is en het uit de hand loopt, kan aanbieden dat mijn ouders een tijdje bij haar blijven. Ik voel me wel nog heel rot en niet begrepen. Alleen en ergens in mij voel ik mezelf heel boos. Maar kan ik hun uiteindelijk wat kwalijk nemen, duidelijk snappen ze er allemaal helemaal niks van en moeten ze zelf maar gaan inzien dat ze zelf ook een probleem hebben !
Ik heb het gevoel dat niemand mij begrijpt. Mensen vinden het vreemd, maar ik heb een hele toxine relatie met mijn vader sinds kleins. Hij mishandelde mij fysiek en mentaal. Desondanks heb ik hem vergeven en hou ik heel veel van hem en ik heb altijd van hem gehouden.
Mijn ouders hebben altijd problemen gehad met mensen, financieel, elkaar en hun kinderen.
Ik voelde mij altijd verantwoordelijk om ze te helpen met name financieel. Vanaf mijn 17e ben ik uit huis gegaan, omdat ik het niet trok om in zo een omgeving op te groeien.
De laatste jaren maakte ik me vreselijk zorgen over mijn vader zijn gezondheid. Hij lette niet op zijn diabetes en leek er kwa gezondheid achteruit te gaan.
Ik heb toen besloten om hun ticket te betalen en ze naar hier te halen zodat mijn vader zijn gezondheid kon gaan nakijken. Bij het ziekenhuis waren ze verbaasd dat hij nog in leven was, zo erg was het.
Nu gaat het gelukkig de goede kant op.
De periode dat ze bij mijn waren vond ik lastig. Het op mij letten en constant op elkaar lips zijn, de ruzies en discussies tussen mijn ouders. Vooral het onbegrip dat ik eigenlijk ziek ben. Mijn brein kan dat gewoon niet aan. Ik snap niet waarom ik altijd mezelf opgeef voor mijn familie.
Paar dagen geleden kreeg ik weer een aanvaring met mijn vader. Ik heb gezegd dat als hij geen rekening kan houden met mijn gevoelens en mijn staat dat hij maar een andere plek moet gaan zoeken. Dit maakte hem heel erg boos en hij heeft bepaalde pijnlijke uitspraken gedaan. Met name dat ik gek ben. Ik geef toe ik heb niet op een goede toon gesproken, maar ik kon mijn emotie gewoon niet bedingen. Mijn zusje was erbij en ik kreeg het gevoel dat ik door hun beide werd aangevallen, want zo praat je niet tegen je vader. Dan nog vind ik niet dat hij het recht heeft om mij te intimideren en om te schelden. Ik voel mij totaal niet begrepen en ze beseffen niet hoe hard ik eigenlijk aan het vechten ben voor mezelf. Ik weet het was misschien geen goed idee om mijn ouders zoveel maanden bij mij thuis te houden voor mijn herstel. Ik zag geen andere uitweg. Toch door de ruzie zijn ze nu bij mijn zusje voorlopig en ik moet zeggen dat ik dat niet erg vind. Jammer dat het zo moest gaan en jammer dat mijn zusje het mij eigenlijk alleen heeft laten doen in de eerste instantie en pas wanneer ze erbij is en het uit de hand loopt, kan aanbieden dat mijn ouders een tijdje bij haar blijven. Ik voel me wel nog heel rot en niet begrepen. Alleen en ergens in mij voel ik mezelf heel boos. Maar kan ik hun uiteindelijk wat kwalijk nemen, duidelijk snappen ze er allemaal helemaal niks van en moeten ze zelf maar gaan inzien dat ze zelf ook een probleem hebben !
Doris
16-02-2023
laatste reactie: 24-02-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Doris,
Er zijn zeker mensen die je begrijpen en uit ervaring weten wat je meemaakt, er zijn er echter niet zoveel die het durven zeggen over zichzelf.
Jouw inzicht over jouw ouders is juist. Ze weten waarschijnlijk niet eens wat jij meemaakt en hoe dat voelt. Als je dat nooit zelf hebt gehad weet je die dingen niet.
Dat met mensen altijd helpen heb ik zelf ook en dat doet soms vreselijk pijn. Daar moet ik zelf nog meer aan werken.
Ik heb een boek gevonden "Stop met pleasen" dat me zeer interessant lijkt. Hier alvast een korte tekst erover.
Ik hoop dat je de kracht vind om terug geluk te leren kennen. Dat is niet zo gemakkelijk maar het werkt wel als je wat geduld hebt.
Liefs, Filips
--------------
Stop met pleasen van Andrea Mathews is het antwoord in boekvorm op een probleem waar ontzettend veel mensen mee worstelen: zij zetten altijd anderen op de eerste plek in plaats van zichzelf. Je biedt graag een helpende hand, een luisterend oor en een schouder om uit te huilen. Maar wanneer je anderen steeds op de eerste plek zet, heb je ze geleerd dat jij zelf steeds als laatste aan de beurt bent.
Herkenbaar? Je zou best wat vaker voor jezelf willen kiezen, maar er zijn zoveel verplichtingen van familie, vrienden en werk. Je denkt dat je het juiste doet door aan alles gehoor te geven. Je loopt vast, omdat je altijd maar klaarstaat. Hoe pak je het aan om grenzen te stellen, zonder je schuldig te voelen? En word je dan nog wel aardig gevonden?
Andrea Mathews denkt met je mee hoe je de patronen van pleasen kunt herkennen én los kunt laten. Zo brengt ze je stap-voor-stap dichter bij jouw authentieke verlangens. Een boek vol eyeopeners en helende inzichten, waarmee jouw leven weer van jou wordt.
Anderen over 'Stop met pleasen':
"Toen ik mijn patronen van het zorgen voor en redden van anderen aan ging pakken, voelde ik direct energie vrijkomen"
"Van aardig naar authentiek zijn! In dit prachtige boek komt alles samen wat ik nodig had om mijn leven te veranderen"
Er zijn zeker mensen die je begrijpen en uit ervaring weten wat je meemaakt, er zijn er echter niet zoveel die het durven zeggen over zichzelf.
Jouw inzicht over jouw ouders is juist. Ze weten waarschijnlijk niet eens wat jij meemaakt en hoe dat voelt. Als je dat nooit zelf hebt gehad weet je die dingen niet.
Dat met mensen altijd helpen heb ik zelf ook en dat doet soms vreselijk pijn. Daar moet ik zelf nog meer aan werken.
Ik heb een boek gevonden "Stop met pleasen" dat me zeer interessant lijkt. Hier alvast een korte tekst erover.
Ik hoop dat je de kracht vind om terug geluk te leren kennen. Dat is niet zo gemakkelijk maar het werkt wel als je wat geduld hebt.
Liefs, Filips
--------------
Stop met pleasen van Andrea Mathews is het antwoord in boekvorm op een probleem waar ontzettend veel mensen mee worstelen: zij zetten altijd anderen op de eerste plek in plaats van zichzelf. Je biedt graag een helpende hand, een luisterend oor en een schouder om uit te huilen. Maar wanneer je anderen steeds op de eerste plek zet, heb je ze geleerd dat jij zelf steeds als laatste aan de beurt bent.
Herkenbaar? Je zou best wat vaker voor jezelf willen kiezen, maar er zijn zoveel verplichtingen van familie, vrienden en werk. Je denkt dat je het juiste doet door aan alles gehoor te geven. Je loopt vast, omdat je altijd maar klaarstaat. Hoe pak je het aan om grenzen te stellen, zonder je schuldig te voelen? En word je dan nog wel aardig gevonden?
Andrea Mathews denkt met je mee hoe je de patronen van pleasen kunt herkennen én los kunt laten. Zo brengt ze je stap-voor-stap dichter bij jouw authentieke verlangens. Een boek vol eyeopeners en helende inzichten, waarmee jouw leven weer van jou wordt.
Anderen over 'Stop met pleasen':
"Toen ik mijn patronen van het zorgen voor en redden van anderen aan ging pakken, voelde ik direct energie vrijkomen"
"Van aardig naar authentiek zijn! In dit prachtige boek komt alles samen wat ik nodig had om mijn leven te veranderen"
Filips
24-02-2023
Ex verloofde vertrokken door een domme actie van mijn kant (Verhaal 179)
Een aantal maanden geleden is mijn ex verloofde vertrokken door een domme actie van mijn kant. Gezien er van fysiek overspel geen spraken was had ik gehoopt dat we hieruit zouden komen, maar helaas. Ze was resoluut. In de periode daarna was ik gebroken. Ik heb mijn trouwe viervoeter zelfs weg moeten doen gezien ik niet eens meer voor mezelf kon zorgen. Ik heb nog een paar maanden geprobeerd om mijn bedrijf draaiende te houden, maar dat lukte niet. Met als resultaat werknemer ontslagen, bedrijf aan de grond.. Na een suicide poging op de eerstr hulp beland. Vanuit daar crisisdienst en iht traject aan huis. Even leek het beter te gaan, maar helaas, 2 weken later kwam de echte klap. Na wederom een poging ben ik in een psychiatrisch ziekenhuis beland. Ik ben radeloos en wanhopig, zwaar depressief. Hulp is er wel, maar het baat niet, evenals de medicatie. Die gaat niet samen met mijn ADHD medicatie. Iemand die mij verder kan helpen? Psycholoog, psychiater, van mijn part een bakker. Alle hulp is welkom
Anoniem
23-02-2023
laatste reactie: 24-02-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo,
Op dat niveau heb ik zelf ook een paar maanden/jaren gezeten en zelf net terug van 4 maanden psychiatrische opname.
Er is niets dat je snel kan helpen. Iemand die naar je luistert en en je begrijpt helpt al een flink stuk. Je bent niet alleen!
Wat mij geholpen heeft toen ik zo diep zat was beter leren kennen waarmee ik zat. Hier alvast 1 ding dat ik me herinner: zoek eens op YouTube naar "De zwarte hond die depressie heet"
Je kan ook zoeken naar "Leven met depressie".
Weten wat een depressie is en her herkennen, weten dat je niet alleen bent en weten dat ook dit voorbij gaat is jouw eerste hulp die de pijn al wat kan verlichten.
Een lotgenoot
Filips
Op dat niveau heb ik zelf ook een paar maanden/jaren gezeten en zelf net terug van 4 maanden psychiatrische opname.
Er is niets dat je snel kan helpen. Iemand die naar je luistert en en je begrijpt helpt al een flink stuk. Je bent niet alleen!
Wat mij geholpen heeft toen ik zo diep zat was beter leren kennen waarmee ik zat. Hier alvast 1 ding dat ik me herinner: zoek eens op YouTube naar "De zwarte hond die depressie heet"
Je kan ook zoeken naar "Leven met depressie".
Weten wat een depressie is en her herkennen, weten dat je niet alleen bent en weten dat ook dit voorbij gaat is jouw eerste hulp die de pijn al wat kan verlichten.
Een lotgenoot
Filips
Filips
24-02-2023
ik voel.hoe ik meer en meer afglijd (Verhaal 159)
Ik ben een vrouw van 61.en heb al bijna 7 jaar copd.zit nu al jaren in copd gold 4.de laatste fase.afhankelijk van rolstoel.kan anders de deur niet uit.heb heel weinig lucht nog maar.waardoor elke dag een dag is van benauwd zijn.afhankelijk zijn.tis meer overleven dan leven.nergens van kunnen genieten.nooit af kunnem spreken.heb 2 heerlijke kleinkids van 7 en net 11 jaar.soms denk ik . Wat hebben ze nog aan me.voir hun wil en zal.ik toch doorgaan.zo vaak opgenomen geweest.longaamvallen.dubbele longontstekingen.bacterien.alrijd als ambulance kwam denken dat je niet meer terug zou komen.ik voel.hoe ik meer en meer afglijd.ben zo super bang ondanks dit voor de dood.het maakt me gek.radeloos.woedend.beetje bij beetje is angst een despressie geworden.en ook al praat ik met jan en alleman.niemand die dit weg kan halen.zo moeilijk.veel sterkte met iedereen die met dit soort gevoelens rondloopt.
Anoniem
28-07-2022
laatste reactie: 15-02-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo verhaal even gelezen hoe is het nu met je ?
Jan
15-02-2023
Wil je ook je hart luchten?
Drank dat mij verzacht voor mezelf maar voor de andere is het pijnlijk (Verhaal 116)
Hoe moet ik hier aan beginnen mijn leven was altijd mooi tot ik mijn prachtige ouders verloor aan de vreselijke ziekte de vieze beestjes genaamd ( kanker) heb drie prachtige kinderen ondertussen twee schatten van kleinkinderen....maar mijn leven staat op kop...door drank dat mij verzacht voor mezelf maar voor de andere is het pijnlijk al 15 jaar vecht ik er tegen je voelt je steeds alleen ook als is er hulp door alle gemeenschap maar steeds val je terug alleen grts
Prullerke
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 03-02-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel herkenbaar .ik heb jaren Maar dan ook jaren niet gedronken. Maar gezopen. Kan het niet anders noemen. Op een gegeven moment het verkeerde drankje gehad .daar heb ik dus een nachtje plezier van gehad, wat je dan plezier noemen kan .....Hier na weer eens naar de kroeg geweest. Kreeg naar ongeveer 4 biertjes een flashback van de eerder genomen schotje. Hier naar geen druppel meer gedronken. Je zal toch moeten stoppen, en neem van mij aan,als je niet meer drink, denk je achter af had ik het maar eerder gedaan. En zal je nooit meer drinken. Ik wens je succes. En denk er bij ieder biertje bij na ,dit alleen je afgrond gaat worden!!!!!!!!
Anoniem
03-02-2023
Ik heb in domme bui mezelf gesneden (Verhaal 176)
Ik heb in domme bui mezelf gesneden me vriend wou niet weggaan. Nu durf ik nergens heen. Snijwond boven enkel. Wat kan ik zeggen tegen mensen die het zien m/welke smoes? Hoe is het gebeurd/waaraan? Niet iedereen hoef het te weten?
Linsa
21-01-2023
laatste reactie: 01-02-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Linsa, heb je leuke laarsjes? Heb je lange sokken, beenwarmers? Het is koud buiten. Maar dit is natuurlijk een tijdelijke oplossing voor een groter probleem. Heb je iemand om mee te praten? Is er iemand die weet waar je mee zit of wat er gaande is in jouw leven? Alsjeblieft doe je zelf niet nog meer pijn dan je waarschijnlijk al voelt!
Evi
01-02-2023
Jullie ervaringen met anti depressiva bij depressie? (Verhaal 175)
Hoi allemaal,
Ik ben eigenlijk heel beniewd wat jullie ervaringen zijn met anti depressiva bij depressie. Hoe ervaar jij de medicijnen?
Ik ben eigenlijk heel beniewd wat jullie ervaringen zijn met anti depressiva bij depressie. Hoe ervaar jij de medicijnen?
Margriet
26-12-2022
laatste reactie: 03-01-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo zo lang het kan gaat zeker van af blijven. Maar als het moet en niet anders gaat zal het wel moeten. Ze werken meestal na een week of 6.het internet staat er mee vol. Met mensen en hun ervaringen. Mijn gevoel is ,het is maar welke bij je werken en welke niet .zeker overleg met een arts. Of probeer eerst andere dingen ipv antidepressiva mvg jan
Jan
03-01-2023
Ben elke dag aan het overleven (Verhaal 168)
Hallo ik man loop al een jaartje bij ggz ondertussen ben ik er klaar mee diagnose depressie er wordt niks gedaan ja de verkeerde behandeling, voor iemand die het niet meer ziet zitten ben elke dag aan het overleven, en wordt gek van mijn gepieker. Tis als of ik stemmen hoor,of de hele dag tegen me zelf praat.,na wat coffie en een gesprek van een uur sta je weer buiten. Ik heb het geheel gehad met mijn leven, nergens begrip, opname, doen ze niet enz,enz is er hier iemand voor een goed advies ,weet me geen raad meer ,persoonlijke contact ook zeer welkom weet alleen niet hoe hier met iemand in contact te komen. Hoop op een reactie, heb ondertussen heel Google al na gezien. Buiten ggz om .maar als er al wat is ,kost het een fortuin. Hoop op jullie reacties
Peter
09-10-2022
laatste reactie: 03-01-2023
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste peter
Ik heb zelf ook sessies gehad bij de ggz ca 3 maanden , niets geholpen ben nu 8 maanden verder nog altijd ups and downs maar wel beter dan eerst dankzij gesprekken met een goede vriend. Daar heb ik dus veel meer aan gehad. Ja ik ben er nog niet maar ben wel (al voelt het niet altijd zo) stappen vooruit gegaan.
Praat met vrienden of een vriend of vriendin of wie dan ook waar je al je sores even kwijt kan. Zo waardevol wanneer je iemand vind.
Het is vaak ff je hart luchten en dat luisterend oor !!
Heb ook gechat op de luisterlijn dat heeft ook wel geholpen. Je staat er niet alleen voor!!!
Groet
Jaap
Ik heb zelf ook sessies gehad bij de ggz ca 3 maanden , niets geholpen ben nu 8 maanden verder nog altijd ups and downs maar wel beter dan eerst dankzij gesprekken met een goede vriend. Daar heb ik dus veel meer aan gehad. Ja ik ben er nog niet maar ben wel (al voelt het niet altijd zo) stappen vooruit gegaan.
Praat met vrienden of een vriend of vriendin of wie dan ook waar je al je sores even kwijt kan. Zo waardevol wanneer je iemand vind.
Het is vaak ff je hart luchten en dat luisterend oor !!
Heb ook gechat op de luisterlijn dat heeft ook wel geholpen. Je staat er niet alleen voor!!!
Groet
Jaap
Jaap
19-12-2022
Reactie:
Hallo dat alles heb ik al gehad. Vrienden. Begrijpen er niks. Van of vinden het Maar te lastig. Ondertussen zit ik in een pieker stoornis en is er nog maar volgens ggz een middel antidepressiva en daar ben ik zwaar op tegen
Anoniem
03-01-2023
Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik gelukkig was (Verhaal 154)
Hoi allemaal
Ik kan me eigelijk niet meer herinneren wanneer ik gelukkig was.
Ik leef al jaren op automatische piloot doe de dingen die ik moet doen.
Op het eerste gezicht lijkt alles inorde maar heb continu een onrustige gevoel als of je op iets ergste zit te wachten alleen heb ik geen idee op wat.
Vakantie ben ik zeker al 6 jaar niet geweest, het idee alleen maakt me moe.
Het liefst lig ik de hele dag in bed als ik niets moet doen.
Ik weet niet hoe ik van dit rot gevoel af kan komen, en hoe ik weer van iets kan leren genieten.
Ik kan me eigelijk niet meer herinneren wanneer ik gelukkig was.
Ik leef al jaren op automatische piloot doe de dingen die ik moet doen.
Op het eerste gezicht lijkt alles inorde maar heb continu een onrustige gevoel als of je op iets ergste zit te wachten alleen heb ik geen idee op wat.
Vakantie ben ik zeker al 6 jaar niet geweest, het idee alleen maakt me moe.
Het liefst lig ik de hele dag in bed als ik niets moet doen.
Ik weet niet hoe ik van dit rot gevoel af kan komen, en hoe ik weer van iets kan leren genieten.
Ik
16-06-2022
laatste reactie: 03-01-2023
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo dat gevoel kan ik maar al te goed,En als je dan als nog door gaat ,zit je zo in een zwart gat ,waar je niet meer uit konp. Met alle gevolgen vandien. Misschien help een persoonlijk contact, zit in het zelfde schuitje. Heb je hier behoefte aan.laat het dan weten mvg lotgenoot
Jan
03-01-2023
Wil je ook je hart luchten?
Mijn moeder is al ziek vanaf dat ik 17 jaar ben (Verhaal 171)
Hallo allemaal
Ik ben sinds kort 50 jaar.
Mijn moeder is al ziek vanaf dat ik 17 jaar ben.
Graag kom ik in contact met andere die het ook lastig vinden om een moeder zachter relatie te onderhouden .
Mvgr ☺️
Ik ben sinds kort 50 jaar.
Mijn moeder is al ziek vanaf dat ik 17 jaar ben.
Graag kom ik in contact met andere die het ook lastig vinden om een moeder zachter relatie te onderhouden .
Mvgr ☺️
Babs
30-11-2022
laatste reactie: 31-12-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Je bent niet alleen…
Blijven vechten , ook al lijkt het zinloos.
🍀❤️🩹
Blijven vechten , ook al lijkt het zinloos.
🍀❤️🩹
Griet
31-12-2022
Ik verdien het (waarschijnlijk) niet om geholpen te worden! (Verhaal 145)
Ik geloof niet in het feit dat alles goed komt en dat er hoop is of iets om de wereld te bieden.. dit zijn mijn redenen:
Ik was vier toen mijn vader mijn moeder van de trap af duwde en probeerde te vermoorden. Hij mishandelde ons, sloot ons op, we moesten via de raam uit huis klimmen. Sinds dien begon het al een beetje.
(Niet echt belangrijk). Voordat mijn moeder, mijn broer en ik in Nederland kwamen waren we op de vlucht. Ik weet niet waarom, omdat ik het niet durf te vragen.
We zijn heel vaak verhuist, maar één ding bleef hetzelfde: ik werd altijd gepest. Waar ik ook was, buiten, binnen, op school. Ik ben altijd de gene geweest die te min was of onwaardig. Ik was altijd dát kind. 'Te anders'. Zelfs toen ik mezelf veranderde om erbij te horen.
Nog steeds té anders. Ik weet nog steeds niet waarom. Ik accepteer iedereen, ik ben er (bijna) altijd voor mijn vrienden en familie, maar als het gaat om mij is het ineens niet meer zo belangrijk. Waarom?
Ik had om mijn zesde kanker. De dokters wisten niet wat de oorzaak daarvan was. (Nog steeds niet). Ik heb daardoor dus 2 en een halfjaar in de ziekenhuis gebleven. Nadat we ons 'laatste' afspraak hadden dacht ik dat alles goed zou komen, maar nee.
Door de kanker kreeg ik een bloeding in mijn hersens, waardoor mijn linker helft helemaal verlamd raakte. (7 jaar) Ook toen verloor ik de hoop niet.
Maar toen kwam er nog één druppel en ik was er klaarmee. Door de linkerzijdige verlamming ben ik verkeerd leren lopen, waardoor mijn heup bijna door de kom schoot, mijn vrienden verlieten me en ik was weer helemaal alleen. Ik was/ben heel erg wantrouwig, maar gaf hun een kans en het feit dat ze daar gebruik van maakten, kwetst me. Hoe kan ik ooit nog iemand vertrouwen?
Daarnaast hebben mijn broer en moeder de helf van hun leven gemist door mij. Als ik niet bestond of ziek was geweest hoefde mijn moeder geen 4 jaar moeten zoeken naar ziekenhuizen en revalidatiecentrums en daar moeten wonen en hoefden mijn broer niet op te groeien als 11 jarige zonder familie.
Ik was vroeger trouwens ook gelovig, maar na alles wat er is gebeurd vraag ik me gewoon af: als God echt van ons houdt, waarom laat hij ons dit dan doorstaan, waarom geeft hij mij/ons het gevoel dat we alleen zijn, onwaardig. Als hij een echt vriend/ vader was zou hij ons deze gevoel niet geven.
Nu heb ik het gevoel dat het gewoon verkeetd is om in hem te geloven. Ik kan me nog herinneren dat het slecht ging (al weer) en ik een stem in mijn hoofd hoorde dat fluisterde dat ik in de duivel moet geloven. Ik heb er niet aan toegegeven, maar het bleef me wel maanden achtervolgen. Het was zo erg dat ik toen dacht aan zelfmoord om God te plezieren. Dat was dom.
Nu ben ik 14 en wil dood. Ik praat met een nieuwe psycholoog, omdat de 5 ervoor mij niet konden helpen. Nu heb ik dus het gevoel dat het precies hetzelfde zal zijn. En ik mezelf weer zal kwetsen en teleurstellen , maar belangrijker nog: wat als er iets heel ergs gebeurd en ik niet sterk genoeg ben om mijn familie/ de mensen om me heen te beschermen. Dat was ook toen ik kanker had.
Ben ik het wel waard om er te zijn, en dan nog, waarom is me dit aangedaan?
Iedereen noemt me speciaal, bijzonder, apart, anders. Maar als dat zo is, waarom voel ik me dan niet zo. (Behalve anders en apart).
Ik wil iets bijdragen aan de wereld: dat iedereen wordt gezien als gelijke en niemand zich hoeft te verstoppen. Geen pijn, gewoon acceptatie en vrede. (Dingen die nooit zullen voorkomen in mijn leven). Hoe kan dat als het leven zo BLEHHH is? Nou ja,at was\is mijn wens, maar door alles wat er is gebeurd zie er de mogelijkheid niet van in. Volgensmij leven we een pijnlijke, teleurstellende, eenzame, nutteloze, leven en gaan dan dood. Dat is mijn theorie.
Dit was het. Sorry voor het verspillen van jullie tijd!!! Ik verdien het (waarschijnlijk) niet om geholpen te worden!
Ik was vier toen mijn vader mijn moeder van de trap af duwde en probeerde te vermoorden. Hij mishandelde ons, sloot ons op, we moesten via de raam uit huis klimmen. Sinds dien begon het al een beetje.
(Niet echt belangrijk). Voordat mijn moeder, mijn broer en ik in Nederland kwamen waren we op de vlucht. Ik weet niet waarom, omdat ik het niet durf te vragen.
We zijn heel vaak verhuist, maar één ding bleef hetzelfde: ik werd altijd gepest. Waar ik ook was, buiten, binnen, op school. Ik ben altijd de gene geweest die te min was of onwaardig. Ik was altijd dát kind. 'Te anders'. Zelfs toen ik mezelf veranderde om erbij te horen.
Nog steeds té anders. Ik weet nog steeds niet waarom. Ik accepteer iedereen, ik ben er (bijna) altijd voor mijn vrienden en familie, maar als het gaat om mij is het ineens niet meer zo belangrijk. Waarom?
Ik had om mijn zesde kanker. De dokters wisten niet wat de oorzaak daarvan was. (Nog steeds niet). Ik heb daardoor dus 2 en een halfjaar in de ziekenhuis gebleven. Nadat we ons 'laatste' afspraak hadden dacht ik dat alles goed zou komen, maar nee.
Door de kanker kreeg ik een bloeding in mijn hersens, waardoor mijn linker helft helemaal verlamd raakte. (7 jaar) Ook toen verloor ik de hoop niet.
Maar toen kwam er nog één druppel en ik was er klaarmee. Door de linkerzijdige verlamming ben ik verkeerd leren lopen, waardoor mijn heup bijna door de kom schoot, mijn vrienden verlieten me en ik was weer helemaal alleen. Ik was/ben heel erg wantrouwig, maar gaf hun een kans en het feit dat ze daar gebruik van maakten, kwetst me. Hoe kan ik ooit nog iemand vertrouwen?
Daarnaast hebben mijn broer en moeder de helf van hun leven gemist door mij. Als ik niet bestond of ziek was geweest hoefde mijn moeder geen 4 jaar moeten zoeken naar ziekenhuizen en revalidatiecentrums en daar moeten wonen en hoefden mijn broer niet op te groeien als 11 jarige zonder familie.
Ik was vroeger trouwens ook gelovig, maar na alles wat er is gebeurd vraag ik me gewoon af: als God echt van ons houdt, waarom laat hij ons dit dan doorstaan, waarom geeft hij mij/ons het gevoel dat we alleen zijn, onwaardig. Als hij een echt vriend/ vader was zou hij ons deze gevoel niet geven.
Nu heb ik het gevoel dat het gewoon verkeetd is om in hem te geloven. Ik kan me nog herinneren dat het slecht ging (al weer) en ik een stem in mijn hoofd hoorde dat fluisterde dat ik in de duivel moet geloven. Ik heb er niet aan toegegeven, maar het bleef me wel maanden achtervolgen. Het was zo erg dat ik toen dacht aan zelfmoord om God te plezieren. Dat was dom.
Nu ben ik 14 en wil dood. Ik praat met een nieuwe psycholoog, omdat de 5 ervoor mij niet konden helpen. Nu heb ik dus het gevoel dat het precies hetzelfde zal zijn. En ik mezelf weer zal kwetsen en teleurstellen , maar belangrijker nog: wat als er iets heel ergs gebeurd en ik niet sterk genoeg ben om mijn familie/ de mensen om me heen te beschermen. Dat was ook toen ik kanker had.
Ben ik het wel waard om er te zijn, en dan nog, waarom is me dit aangedaan?
Iedereen noemt me speciaal, bijzonder, apart, anders. Maar als dat zo is, waarom voel ik me dan niet zo. (Behalve anders en apart).
Ik wil iets bijdragen aan de wereld: dat iedereen wordt gezien als gelijke en niemand zich hoeft te verstoppen. Geen pijn, gewoon acceptatie en vrede. (Dingen die nooit zullen voorkomen in mijn leven). Hoe kan dat als het leven zo BLEHHH is? Nou ja,at was\is mijn wens, maar door alles wat er is gebeurd zie er de mogelijkheid niet van in. Volgensmij leven we een pijnlijke, teleurstellende, eenzame, nutteloze, leven en gaan dan dood. Dat is mijn theorie.
Dit was het. Sorry voor het verspillen van jullie tijd!!! Ik verdien het (waarschijnlijk) niet om geholpen te worden!
Anonieme persoon?
28-04-2022
laatste reactie: 25-12-2022
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Iedereen verdient om geholpen te worden. Jij ook !
Geef niet op hoor
Houd vol hoe moeilijk ook, houd vol
Bloemen aan de finish
Geef niet op hoor
Houd vol hoe moeilijk ook, houd vol
Bloemen aan de finish
Arnold
04-06-2022
Reactie:
Het is misschien moeilijk om het goede te zien in je leven nu of überhaupt in te beelden dat alles goed komt, maar weet het komt goed. En wat ze jou hebben aangedaan zegt iets over hun. Hun zijn de slechte mensen en krijgen hun karma. Er komt een dag dat jij omringd wordt door de JUISTE MENSEN!
Groetjes, veel liefde gewenst en onthoud: jij bent liefde. Dat heb je wel laten zien!!
Groetjes, veel liefde gewenst en onthoud: jij bent liefde. Dat heb je wel laten zien!!
Sadha
25-12-2022
Veel mensen scheiden van een depressieve partner (Verhaal 173)
Het valt mij op dat er veel mensen scheiden van een depressieve partner.
In mijn geval wil mijn depressieve partner van mij scheiden een aantal maanden na de start van antidepressiva. Ik houd zo verschrikkelijk veel van haar en wij hebben al zo veel mee gemaakt aan tegenslagen. Nu word ik in een onmogelijke positie gedrukt dat mijn partner wil scheiden en dat de kinderen straks de dupe zijn. Het is ook mijn schuld omdat mijn aandacht meer naar de kinderen gericht was en om alle problemen te overleven. Ik hoop dat mijn partner stopt met antidepressiva zodat ik hopelijk nog een kans krijg om weer closer te worden met elkaar en haar beter te gaan steunen om uit de depressie te komen. Want volgens mij word dat nog steeds door de partners onderschat hoe belangrijk het is je partner te steunen zonder je al te veel met de behandeling zelf te bemoeien. Wie herkent dit en heeft advies voor mij?
In mijn geval wil mijn depressieve partner van mij scheiden een aantal maanden na de start van antidepressiva. Ik houd zo verschrikkelijk veel van haar en wij hebben al zo veel mee gemaakt aan tegenslagen. Nu word ik in een onmogelijke positie gedrukt dat mijn partner wil scheiden en dat de kinderen straks de dupe zijn. Het is ook mijn schuld omdat mijn aandacht meer naar de kinderen gericht was en om alle problemen te overleven. Ik hoop dat mijn partner stopt met antidepressiva zodat ik hopelijk nog een kans krijg om weer closer te worden met elkaar en haar beter te gaan steunen om uit de depressie te komen. Want volgens mij word dat nog steeds door de partners onderschat hoe belangrijk het is je partner te steunen zonder je al te veel met de behandeling zelf te bemoeien. Wie herkent dit en heeft advies voor mij?
Anoniem Hart
16-12-2022
Toon reacties Verberg reacties
Ik sta iedere dag supergespannen op (Verhaal 94)
Na een heel vervelend jaar achter de rug te hebben (man dronk en kwam op de ic terecht) en heb ik klachten gekregen.
Ik sta iedere dag supergespannen op, en.dit blijft.de hele dag hangen.
'S avonds zakt het wel af, maar de volgende dag is het weer in vol ornaat terug.
Kan me gewoon niet ontspannen, heel vervelend. Paniekgevoelens liggen soms op de loer.
Ik.slik citalopram 30 mg maar het lijkt niet meer te helpen?
Heb wel gesprekken met een psycholoog maar dat helpt niet veel.
Wie herkent dit?
Ik sta iedere dag supergespannen op, en.dit blijft.de hele dag hangen.
'S avonds zakt het wel af, maar de volgende dag is het weer in vol ornaat terug.
Kan me gewoon niet ontspannen, heel vervelend. Paniekgevoelens liggen soms op de loer.
Ik.slik citalopram 30 mg maar het lijkt niet meer te helpen?
Heb wel gesprekken met een psycholoog maar dat helpt niet veel.
Wie herkent dit?
Lizzy
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 09-12-2022
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hi, ik herken ontzettend veel in je verhaal. Ik heb medisch gezien een heel moeilijk jaar. Daar zijn psychische klachten bij gekomen. Mijn armen, handen, nek staan al stijf van spanning als ik wakker word. Pas in de avond trekt het meer en meer weg. Het is zo’n tegenvaller dat de dag erna het weer van voor af aan begint. Citalopram heb ik ook. Ik heb ook alprazolam voor in de ochtend. Mijn gesprekken met therapeut zijn wel heel fijn. Heb je een idee waarom het niet helpt? Ik zit zelf in de zorg en het is heel beangrijk dat je je uitspreekt wat je nodig hebt en wat helpt en wat niet.
Heel veel sterkte!
Heel veel sterkte!
Linda
04-06-2022
Reactie:
Heel herkenbaar. Sterkte 🪷🌞
Marleen
09-12-2022
Mijn lichaam voelt vanaf de eerste seconde al geblokkeerd aan (Verhaal 170)
Hallo! Ik ben een 23- jarige studente en op dit moment voel ik mij eigenlijk echt niet goed. Ik sta iedere dag op met de gedachte ‘Ohnee, hoe ga ik er vandaag weer door geraken’. Mijn lichaam voelt vanaf de eerste seconde al geblokkeerd aan. Ik geraak m’n bed niet uit, ben precies verlamd of verdoofd. Ik slaap enorm veel tot wel 12- 15 uren per dag en voel me nog slecht. Mijn hoofd voelt zwaar en vol aan. Ik kan precies niet meer denken, er zit precies een wirwar van draden in mijn hoofd. Ik heb nergens zin in, alles is lastig. Mijn lichaam trilt ook vaak innerlijk, maar is niet te observeren door anderen. Mijn lichaam weegt een ton. Ik eet meer dan anders, grotere hoeveelheden en schaam me hier ook over. Deze periode van overmatig eten kan een week duren en worden dan afgewisseld door een periode héél gezond te eten, kcals te tellen en veel te gaan fitnessen/ dansen. On dan de dag erna weer te hervallen in het mij slecht voelen. Het jojo’en met eten is al zo van het middelbaar, dat is zeker al 6 jaar geleden. Het helpt ook niet dat mijn mama graag dungebouwde meisjes ziet zonder kont. Laat mij nu net niet zo gebouwd zijn.
Het mij neerslachtig en somber voelen is al vaker geweest maar nu heb ik het al twee maanden aan een stuk en geloof ik niet dat ik terug beter kan worden. Ik moet hulp zoeken want zo kan ik niet verder. De derealisaties, angsten, paniekaanvallen, twijfelen aan mezelf, geblokkeerd voelen, eetproblemen… worden me te veel. Het beïnvloed mijn fysieke conditie wat ik als sportvrouw echt niet leuk vindt. Ik vindt het ook moeilijk om gemaakte afspraken met vrienden last minute niet te verzetten. Ik wil me niet somber voelen met andere mensen erbij. Daarnaast heb ik ook geen energie om met mensen te praten, te doen alsof ik happy ben.
Ik ben bang dat ik depressief ben, ik voel me alleszinds zo. Is er iemand die zich hierin herkend en mij misschien wat meer zekerheid kan geven? Ik weet niet meer wat echt is en wat niet, is het normaal om me zo te voelen want iedere jongere voelt zich toch wel eens slecht? Of kan heel de dag door slapen, dat is wat vriendinnen zeggen als ik hen er over aanspreek…
Daarnaast durf ik ook niet naar een psycholoog te gaan. In stress- situaties ga ik vaak derealiseren en depersonaliseren. Daardoor vertrouw ik op sommige momenten niet veel mensen. Ook ben ik bang dat ik daar dan ga zitten en niets weet te vertellen, dat ik me plots oke ga voelen en dan denk in mezelf dat ik niet te klagen heb. Ik weet dat dit irreëele gedachten zijn… maar toch zijn ze er.
Het mij neerslachtig en somber voelen is al vaker geweest maar nu heb ik het al twee maanden aan een stuk en geloof ik niet dat ik terug beter kan worden. Ik moet hulp zoeken want zo kan ik niet verder. De derealisaties, angsten, paniekaanvallen, twijfelen aan mezelf, geblokkeerd voelen, eetproblemen… worden me te veel. Het beïnvloed mijn fysieke conditie wat ik als sportvrouw echt niet leuk vindt. Ik vindt het ook moeilijk om gemaakte afspraken met vrienden last minute niet te verzetten. Ik wil me niet somber voelen met andere mensen erbij. Daarnaast heb ik ook geen energie om met mensen te praten, te doen alsof ik happy ben.
Ik ben bang dat ik depressief ben, ik voel me alleszinds zo. Is er iemand die zich hierin herkend en mij misschien wat meer zekerheid kan geven? Ik weet niet meer wat echt is en wat niet, is het normaal om me zo te voelen want iedere jongere voelt zich toch wel eens slecht? Of kan heel de dag door slapen, dat is wat vriendinnen zeggen als ik hen er over aanspreek…
Daarnaast durf ik ook niet naar een psycholoog te gaan. In stress- situaties ga ik vaak derealiseren en depersonaliseren. Daardoor vertrouw ik op sommige momenten niet veel mensen. Ook ben ik bang dat ik daar dan ga zitten en niets weet te vertellen, dat ik me plots oke ga voelen en dan denk in mezelf dat ik niet te klagen heb. Ik weet dat dit irreëele gedachten zijn… maar toch zijn ze er.
Kaïn
29-11-2022
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Ik denk elke dag aan de dood (Verhaal 163)
Hoi,
Allereerst wat is iedereen hier open en eerlijk! Bijzonder om te lezen. Ik ga ook proberen mijn verhaal te doen.
Ik ben nu 25 jaar en opgegroeid in een warm en liefdevol gezin. Ik ben opgegroeid op een boerderij met twee gezinnen. Dus had ik een soortvan 4 ouders. Alle 4 de ouders werkte als een soort van spiritueel coaches. Hierdoor waren ze altijd erg behulpzaam en zaten voor ongevraagde afvriezen naar mij. Ik ben van nature gevoelig en volgde dit op.
Hierdoor ben ik eigenlijk heel onzeker geworden en heb ik geen idee wie ik ben of wat ik wil. Toen ik zakte voor mijn vwo begon mijn eerste depressie. Ik woonde in Utrecht op kamers maar sliep niet meer en was in paniek. Ik kon namelijk niet gaan studeren. Het gevoel er niet bij te horen werd weer bevestigt. Dit was mijn eerste depressie. Ik ben er wel uitgekomen door voor een soort persoonlijk ontwikkelingsjaar te kiezen. Daar ontmoette ik veel lieve mensen en we deden er leuke dingen. Helaas heeft een van de vrienden daarvan zelfmoord gepleegd, 2 jaar geleden.
Toen ik begon met mn studie en verhuisde naar amsterdam werd ik weer onzeker. Ik voelde me er niet echt bijhoren terwijl ik wel een goede vriendin had gemaakt. Maar zij was veel zelfverzekerder en leuker dan ik. Ook hier ontwikkelde ik een depressie en kon nauwelijks mn bed uitkomen. Na hulp van een psycholoog ging het beter.
Na mijn studie begon ik te werken maar kreeg ik stress. Ik moest zoveel doen en voelde geen stabiliteit om dit aan te kunnen. Ik werd weer depressief. Nam ontslag en had niks meer te doen overdag. Dat maakte het alleen maar erger waardoor ook zelfbeschadiging is begonnen. Uiteindelijk kwam ik er uit door medicatie, stabiliteit van mn ouders en een nieuwe baan. En ik werd zelfs verliefd en kreeg een relatie. Deze relatie is nu 3 maanden uit. En ik ben weer in een depressie beland.
Nu voel ik me nog slechter dan ooit. Ik beschadig mezelf, leidt mezelf af door podcast en filmpjes en wil me het liefst verstoppen. Mn werk gaat weer beginnen zo na de zomer maar ik heb geen idee of ik het aan kan. Ik voel niks meer. Geen positiviteit of levensvreugde. Ik doe maar wat er van me verwacht wordt zoals ik altijd deed. Maar hoe kan ik ooit een gezond en leuk mensen worden? Als ik alleen maar andere please en geen richting weet? Ik denk elke dag aan de dood. En dat maakt me nog somberder.
Lang verhaal maar misschien dat iemand mij begrijpt. Liefde voor jullie strijders
Allereerst wat is iedereen hier open en eerlijk! Bijzonder om te lezen. Ik ga ook proberen mijn verhaal te doen.
Ik ben nu 25 jaar en opgegroeid in een warm en liefdevol gezin. Ik ben opgegroeid op een boerderij met twee gezinnen. Dus had ik een soortvan 4 ouders. Alle 4 de ouders werkte als een soort van spiritueel coaches. Hierdoor waren ze altijd erg behulpzaam en zaten voor ongevraagde afvriezen naar mij. Ik ben van nature gevoelig en volgde dit op.
Hierdoor ben ik eigenlijk heel onzeker geworden en heb ik geen idee wie ik ben of wat ik wil. Toen ik zakte voor mijn vwo begon mijn eerste depressie. Ik woonde in Utrecht op kamers maar sliep niet meer en was in paniek. Ik kon namelijk niet gaan studeren. Het gevoel er niet bij te horen werd weer bevestigt. Dit was mijn eerste depressie. Ik ben er wel uitgekomen door voor een soort persoonlijk ontwikkelingsjaar te kiezen. Daar ontmoette ik veel lieve mensen en we deden er leuke dingen. Helaas heeft een van de vrienden daarvan zelfmoord gepleegd, 2 jaar geleden.
Toen ik begon met mn studie en verhuisde naar amsterdam werd ik weer onzeker. Ik voelde me er niet echt bijhoren terwijl ik wel een goede vriendin had gemaakt. Maar zij was veel zelfverzekerder en leuker dan ik. Ook hier ontwikkelde ik een depressie en kon nauwelijks mn bed uitkomen. Na hulp van een psycholoog ging het beter.
Na mijn studie begon ik te werken maar kreeg ik stress. Ik moest zoveel doen en voelde geen stabiliteit om dit aan te kunnen. Ik werd weer depressief. Nam ontslag en had niks meer te doen overdag. Dat maakte het alleen maar erger waardoor ook zelfbeschadiging is begonnen. Uiteindelijk kwam ik er uit door medicatie, stabiliteit van mn ouders en een nieuwe baan. En ik werd zelfs verliefd en kreeg een relatie. Deze relatie is nu 3 maanden uit. En ik ben weer in een depressie beland.
Nu voel ik me nog slechter dan ooit. Ik beschadig mezelf, leidt mezelf af door podcast en filmpjes en wil me het liefst verstoppen. Mn werk gaat weer beginnen zo na de zomer maar ik heb geen idee of ik het aan kan. Ik voel niks meer. Geen positiviteit of levensvreugde. Ik doe maar wat er van me verwacht wordt zoals ik altijd deed. Maar hoe kan ik ooit een gezond en leuk mensen worden? Als ik alleen maar andere please en geen richting weet? Ik denk elke dag aan de dood. En dat maakt me nog somberder.
Lang verhaal maar misschien dat iemand mij begrijpt. Liefde voor jullie strijders
Ilana
22-08-2022
laatste reactie: 30-10-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Ilana,
Wat vreselijk akeig dat je je zo leeg voelt. Als ik het zo lees is het zakken voor je VWO het begin geweest van een neerwaartse spiraal. Kan het zijn dat je heel teleurgesteld was in jezelf of dat je bang was dat jij anderen daarmee teleurgesteld hebt? Ook al weet je met je hoofd dat het niet zo is, toch kan je er op een andere laag heel bang voor zijn. Zeker als je een pleaser bent. Het kan zijn dat je toen een onbewuste beslissing nam die ervoor zorgde dat je nooit meer in zo’n situatie zou komen. Bijvoorbeeld door geen verwachtingen te hebben of creëren. Of je bouwt een muurtje waardoor teleurstelling (maar ook mooie dingen) niet meer binnen komen. Om toch te voelen dat je leeft, kun je dan extreme dingen gaan doen. Ik hoop dat je de juiste hulp zoekt om zo de neerwaartse spiraal weer om te keren en jezelf weer te vinden.
Wat vreselijk akeig dat je je zo leeg voelt. Als ik het zo lees is het zakken voor je VWO het begin geweest van een neerwaartse spiraal. Kan het zijn dat je heel teleurgesteld was in jezelf of dat je bang was dat jij anderen daarmee teleurgesteld hebt? Ook al weet je met je hoofd dat het niet zo is, toch kan je er op een andere laag heel bang voor zijn. Zeker als je een pleaser bent. Het kan zijn dat je toen een onbewuste beslissing nam die ervoor zorgde dat je nooit meer in zo’n situatie zou komen. Bijvoorbeeld door geen verwachtingen te hebben of creëren. Of je bouwt een muurtje waardoor teleurstelling (maar ook mooie dingen) niet meer binnen komen. Om toch te voelen dat je leeft, kun je dan extreme dingen gaan doen. Ik hoop dat je de juiste hulp zoekt om zo de neerwaartse spiraal weer om te keren en jezelf weer te vinden.
Ellen
30-10-2022
Heb het idee alsof het me niet gegund is (Verhaal 162)
Ik ben 32jaar, ben nu een jaar alleen na twee lange relaties gehad te hebben. Ik houd me zo erg vast aan het perfecte plaatje huisje boompje beestje. Maar heb het idee alsof het me niet gegund is. Ik zit nu een aantal maanden diep in de put en heb het gevoel dat ik er niet uit ga komen. Ik probeer hier en daar leuke dingen te doen maar het brengt me geen plezier. Het huilen staat me nader toe dan het lachen. Ik hou het allemaal het liefste voor mezelf, en praat niet graag erover. Ik lees hier veel verhalen en dat doet me verdriet maar daardoor zie ik ook dat ik niet alleen door z’n moeilijke periode ga.
Kirs
01-08-2022
laatste reactie: 30-10-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Kirs,
Wat een akelig gevoel moet het zijn als je denkt dat een fijne relatie je niet gegund is. Vaak is er in je onbewuste een overtuiging die ervoor zorgt dat je jezelf ongewild saboteert. Misschien denk je onbewust dat je het niet verdiend of dat het uiteindelijk toch weer fout gaat. Pas als je je onbewuste beperkende overtuiging gevonden hebt, kun je die veranderen waardoor je lekkerder in je vel zit en de juiste persoon aantrekt. Succes.
Wat een akelig gevoel moet het zijn als je denkt dat een fijne relatie je niet gegund is. Vaak is er in je onbewuste een overtuiging die ervoor zorgt dat je jezelf ongewild saboteert. Misschien denk je onbewust dat je het niet verdiend of dat het uiteindelijk toch weer fout gaat. Pas als je je onbewuste beperkende overtuiging gevonden hebt, kun je die veranderen waardoor je lekkerder in je vel zit en de juiste persoon aantrekt. Succes.
Ellen
30-10-2022
30 jaar weggegooit (Verhaal 167)
Wil graag me verhaal.me.man is deprie door z8jn werk en ze ziekte die hij nooit plek gegeven heb is in sep geklapt en komt alles van verleden naar boven hij is in sep bij me weggegaan en zit nu bij me zoon hij heeft na 30 haar in eens geen gevoelens meer voor me en kinderen en kleinkinderen doen hem niks is dit tijdelijk of moet ik er aan geloven dat die 30njaar weggooit en niks meer voor me voelt me moeder is juli overleden en hij zag zijn moeder dus heeft de dood van ze ma nooit verwerkt en heeft nu woede aan val en agressie maar wil mijn niet zien nu om dat we de laaste drie maanden slaande ruzie hebben gehad wat mijn fout js maar ka toch biet zo zijn na alles wat we in die 30 jaar mee gemaakt heb over is
Geheim
09-10-2022
Toon reacties Verberg reacties
De vicieuze circel van lichamelijke klachten en stress (Verhaal 32)
Ik ben depressief. Moet van alles maar kan niet zoveel door lichamelijk ongemak. Mijn werk, waar ik veel van houd is mentaal zwaar. Daardoor ontwikkel ik stressklachten zoals maagpijn, borrelende darmen en rugklachten. Omdat de stress blijft gaan die klachten ook maar niet over.
De lichamelijke klachten triggeren de stress en andersom ook.
Vicieuze cirkel..hoe doorbreek ik die?
De lichamelijke klachten triggeren de stress en andersom ook.
Vicieuze cirkel..hoe doorbreek ik die?
N
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 05-10-2022
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi ik ken dat burn out en lichaamelijk niet best rugpijn in de maag gevoel van gespannen spieren. Ben begonnen met yoga. . Het helpt mij wel wat.. gr Andre
Andre
> 2 jaar geleden
Reactie:
superherkenbaar...helaas geen tips, ik wacht ook al jaren op goede behandeling, waar nog steeds geen zicht op is en ondertussen wordt de pijn in het lchaam steeds erger
keta
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dit is herkenbaar... ik weet ook niet hoe hiermee om te gaan
Anoniem
05-10-2022
Mijn parthner heeft een depressie en we hebben al maanden geen sex (Verhaal 166)
Mijn parthner heeft een depressie en we hebben al maanden geen sex.
Het heeft invloed op mijzelf, medisch beginnen de klachten al.
Praten helpt niet, want krijg dan de ene na het ander schuld.
Ik denk om een einde te maken, hou zoveel van mijn parthner dat ik er geen eind aan onze relatie wil maken.
Het heeft invloed op mijzelf, medisch beginnen de klachten al.
Praten helpt niet, want krijg dan de ene na het ander schuld.
Ik denk om een einde te maken, hou zoveel van mijn parthner dat ik er geen eind aan onze relatie wil maken.
Jan
05-10-2022
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Schrijven lucht op, maar alles komt ook naar boven (Verhaal 165)
Goedemorgen, na wat op internet te hebben gezocht ben ik hier gekomen want ja ik voel me eenzaam. Zal mijn ervaring met jullie delen en hoop wat tips te krijgen.
Ik ben een vrouw die 52 jaar is. Mijn leven begon heel leuk en ontmoete iemand waarmee ik 23 jaar samen mee ben geweest. Daar kwam een einde aan toen hij er met een vriendin vandoor ging. In die 23 jaar ben ik achter af er achter gekomen dat hij me meerdere keren bedonderd heeft. Heb 2 kinderen met hem gekregen en de bevallingen waren niet best waardoor ik nooit heb kunnen genieten toen ze net geboren waren. Toen mijn ex weg ging heeft hij me helemaal bespeeld en de scheiding heeft jaren geduurd. Jongste kind daar was wat mee en na veel onderzoeken heeft hij de diagnose adhd, pdd noss en dyslexie gekregen en heb hem in me eentje overal in begeleid. Mijn vader een paar keer heel slecht gelegen en tijdens het traject scheiden er toch voor me ouders geweest. Oudste kind kreeg op een gegeven ogenblik kanker en ook hem heb ik in me eentje begeleid. Kinderen werden ouder, oudste ging bij zijn vader wonen en jongste is erg op zich zelf en vaak in zijn kamer. Ik dacht ik ga maar eens op datingsite’s want wie weet kom ik daar wel een leuke man tegen. Ben daar dus ook vaak in de maling genomen en dat werkt dus ook niet. Heb dingen gedaan met mannen om maar leuk gevonden te worden maar ook dit hielp natuurlijk niet. Dingen waar ik niet achter stond. Word denk ik ook te snel verliefd om maar niet eenzaam te zijn en wil dan graag contact met die persoon. Nu werkt dat avenrechts want als iemand dan niet reageerd stuur ik nog iets enz. Met als gevolg dat ze me zat worden. Wil dan eigenlijk een soort bevestiging voor me onzekerheid want dat is me in de loop der jaren wel aangepraat.Drink soms te veel om me verdriet te vergeten maar merk de laatste tijd dat het dan erger word en dat ik er van moet huilen. Daarbij heb ik ook nog geld problemen dus kan ook nooit voor de rest iets leuks doen. Voel me dus erg down en eenzaam door alles. Heb al een mail naar de huisarts gestuurd met de vraag wat ik kan doen. Is altijd herrie in me hoofd want krijg me gedachte niet stil.
Zo een heel verhaal en dat lucht aan de ene kant even op de andere kant komt alles weer boven. Hoe kom ik hier boven op…
Ik ben een vrouw die 52 jaar is. Mijn leven begon heel leuk en ontmoete iemand waarmee ik 23 jaar samen mee ben geweest. Daar kwam een einde aan toen hij er met een vriendin vandoor ging. In die 23 jaar ben ik achter af er achter gekomen dat hij me meerdere keren bedonderd heeft. Heb 2 kinderen met hem gekregen en de bevallingen waren niet best waardoor ik nooit heb kunnen genieten toen ze net geboren waren. Toen mijn ex weg ging heeft hij me helemaal bespeeld en de scheiding heeft jaren geduurd. Jongste kind daar was wat mee en na veel onderzoeken heeft hij de diagnose adhd, pdd noss en dyslexie gekregen en heb hem in me eentje overal in begeleid. Mijn vader een paar keer heel slecht gelegen en tijdens het traject scheiden er toch voor me ouders geweest. Oudste kind kreeg op een gegeven ogenblik kanker en ook hem heb ik in me eentje begeleid. Kinderen werden ouder, oudste ging bij zijn vader wonen en jongste is erg op zich zelf en vaak in zijn kamer. Ik dacht ik ga maar eens op datingsite’s want wie weet kom ik daar wel een leuke man tegen. Ben daar dus ook vaak in de maling genomen en dat werkt dus ook niet. Heb dingen gedaan met mannen om maar leuk gevonden te worden maar ook dit hielp natuurlijk niet. Dingen waar ik niet achter stond. Word denk ik ook te snel verliefd om maar niet eenzaam te zijn en wil dan graag contact met die persoon. Nu werkt dat avenrechts want als iemand dan niet reageerd stuur ik nog iets enz. Met als gevolg dat ze me zat worden. Wil dan eigenlijk een soort bevestiging voor me onzekerheid want dat is me in de loop der jaren wel aangepraat.Drink soms te veel om me verdriet te vergeten maar merk de laatste tijd dat het dan erger word en dat ik er van moet huilen. Daarbij heb ik ook nog geld problemen dus kan ook nooit voor de rest iets leuks doen. Voel me dus erg down en eenzaam door alles. Heb al een mail naar de huisarts gestuurd met de vraag wat ik kan doen. Is altijd herrie in me hoofd want krijg me gedachte niet stil.
Zo een heel verhaal en dat lucht aan de ene kant even op de andere kant komt alles weer boven. Hoe kom ik hier boven op…
Sam
03-10-2022
Toon reacties Verberg reacties
Ik ben 20 jaar en ik voel me zo alleen (Verhaal 148)
Ik ben 20 jaar en ik voel me zo alleen de laatste tijd, ik probeer uit te leggen hoe ik me voel aan mensen, maar vaak denken ze er te makkelijker over en stel ik me aan. Ik zit zelf al tijdje bij psycholoog en heb al aantal stappen genomen. Toch ben ik bang dat ik mezelf nooit zou vinden wat ik leuk vind en wie ik nou precies wil zijn. Ik zou graag met lotgenoten willen praten en ervaringen uitwisselen. Helaas heb ik hiervoor nog niks gevonden. Ik zou leuk vinden om in een groepje te zitten met lotgenoten en ben ook bereid om zelf hiervoor een groep te maken.
D
16-05-2022
laatste reactie: 01-10-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
ik vind dit een goed idee, ik zou je graag een appje / insta dm sturen. gr, j (21jaar)
Anoniem
01-10-2022
Ik voel me echt niet goed (Verhaal 164)
Hallo allemaal,
Ik ben 17 jaar en ben al een jaar depressief (sinds mijn 16e). Triest voor woorden..
Het begon in mijn examen jaar (4e jaar Basis)
De docenten merkten dat ik erg was veranderd wat ik zelf natuurlijk in het begin niet merkte. Ik had toen geen leuke momenten.. Ik wist niet wat er aan de hand was, totdat het dieper en dieper ging liep goed uit de hand. Later had ik gesprekken op school met iemand waarmee ik een goede klik had, het mooie is dat hij mij begreep uit ervaring, en wat me goed deed. Maar helaas was mijn examenjaar snel voorbij, na zoveel dingen meegemaakt te hebben dachten ze dat het beter was om het jaar overnieuw te doen, wat ik echt niet wou en het weigerde. Omdat ik het weigerde had ik geen uitzonderingen meer, maar dat boeide me niet dus gingen we verder. Uiteindelijk…. Uit verbazing… had ik het toch gehaald om te slagen! Van niks doen tijdens lessen, niet komen opdagen, is het me gelukt!
Maar nu: ik zit nu op het mbo, en het gaat verschrikkelijk. Ik mis mijn oude school” ik merk nu pas dat ik beter moest blijven zitten maar helaas kan dat niet meer.. ik voel me verschrikkelijk het is te veel. Ik ben mentaal op, m’n hoofd is ook vol met alles en nog wat, ik eet “weer” zeer slecht, ik ben telkens moe, ik heb geen plezier, ik wil niks doen. En ga zo maar door. Dit alles + nog naar school gaan en daarmee bezig houden, sorry maar dat is te TE VEEL, het ergste is dat Niemand mij begrijpt. Mijn psych heeft mijn AD voorgeschreven,
Ik gebruik nu 4 dagen AD, en ik kan je zeggen:het is een HEL! De bijwerkingen kozijn abnormaal, voor de medicatie was ik niet goed, maar nu met dit” nog erger.
Ik maak me zorgen voor school, het is een nachtmerrie!
Ik volg ook therapie bij GGZ, althans donderdag is mijn eerste therapie, ik voel me echt niet goed en weet niet wat ik moet doen… voor zover mijn verhaal,
Ik hoor graag naar jullie reacties!
Groet
Ik ben 17 jaar en ben al een jaar depressief (sinds mijn 16e). Triest voor woorden..
Het begon in mijn examen jaar (4e jaar Basis)
De docenten merkten dat ik erg was veranderd wat ik zelf natuurlijk in het begin niet merkte. Ik had toen geen leuke momenten.. Ik wist niet wat er aan de hand was, totdat het dieper en dieper ging liep goed uit de hand. Later had ik gesprekken op school met iemand waarmee ik een goede klik had, het mooie is dat hij mij begreep uit ervaring, en wat me goed deed. Maar helaas was mijn examenjaar snel voorbij, na zoveel dingen meegemaakt te hebben dachten ze dat het beter was om het jaar overnieuw te doen, wat ik echt niet wou en het weigerde. Omdat ik het weigerde had ik geen uitzonderingen meer, maar dat boeide me niet dus gingen we verder. Uiteindelijk…. Uit verbazing… had ik het toch gehaald om te slagen! Van niks doen tijdens lessen, niet komen opdagen, is het me gelukt!
Maar nu: ik zit nu op het mbo, en het gaat verschrikkelijk. Ik mis mijn oude school” ik merk nu pas dat ik beter moest blijven zitten maar helaas kan dat niet meer.. ik voel me verschrikkelijk het is te veel. Ik ben mentaal op, m’n hoofd is ook vol met alles en nog wat, ik eet “weer” zeer slecht, ik ben telkens moe, ik heb geen plezier, ik wil niks doen. En ga zo maar door. Dit alles + nog naar school gaan en daarmee bezig houden, sorry maar dat is te TE VEEL, het ergste is dat Niemand mij begrijpt. Mijn psych heeft mijn AD voorgeschreven,
Ik gebruik nu 4 dagen AD, en ik kan je zeggen:het is een HEL! De bijwerkingen kozijn abnormaal, voor de medicatie was ik niet goed, maar nu met dit” nog erger.
Ik maak me zorgen voor school, het is een nachtmerrie!
Ik volg ook therapie bij GGZ, althans donderdag is mijn eerste therapie, ik voel me echt niet goed en weet niet wat ik moet doen… voor zover mijn verhaal,
Ik hoor graag naar jullie reacties!
Groet
A.
26-09-2022
Toon reacties Verberg reacties
Vind niet veel dingen meer leuk en wil niet meer alleen leven (Verhaal 161)
Hoi, het klinkt misschien raar, maar ik ben niet depressief en ben het leven toch zat. Het is m.i. een realistische keuze. Geen geluk in de liefde kunnen vinden, medische zaken die ook op het gebied van liefde en seksualiteit niet 'handig' zijn. Hooggevoelig en al 25 jaar verslaafd aan medicatie. Het afkicken hiervan (heb het ooit eerder gedaan), kan jaren duren en is niet makkelijk en kan zelfs een hel zijn. Zo kan ik nog wel even doorgaan, ben een man en val op twinks (jonge slanke jongens tot 27, die mijn zoon zouden kunnen zijn, bij wijze van spreken). Geen vrienden hebben en eigenlijk ook geen behoefte aan vriendschappen, tenzij er meer uit voort kan vloeien, maar jonge gays zitten daar niet op te wachten. Verder kani k nog wel blij worden van muziek. Welke doet er niet toe, verschillende, want ik wil niet herkend worden hier. Echt depressief ben ik niet, maar ik denk regelmatig aan een overdosis van diverse dingen (die ik niet ga noemen, ga mensen niet op een idee brengen) Ik weet zeker dat ik dit niet overleef en er niets van voel. Ben medisch geschoold, dus weet precies wat ik wel en niet kan doen. Tja, ik heb weleens hulp gezocht, maar dan krijg ik het etiket 'depressief' of 'geen zelfvertrouwen'. Afbouwen van de medicijnen wordt dan een doel, volgens hen, maar die lijdensweg ga ik niet nog een keer doen en wat daarna? Dan blijven bepaalde dingen nog hetzelfde. Veel is te wijten aan een geboorteafwijking, waarbij mijn IQ intact bleef (was zelfs hoger dan gemiddeld). Sociaal was ik onhandig en vrij stil. Verder was ik vrij klein voor mijn leeftijd en niet zo goed in sport. Veel dingen zijn verbeterd, maar het sociale aspect is weinig aan te doen. Heb tussen mijn 25e en 35e assertiviteitscursussen gedaan, een communicatiecursus (van zeer makkelijk tot zeer moeilijk). Had een periode (nog zonder medicijnen) met veel seksdates, maar vrijwel niemand wilde nog een keer afspreken, alleen oudere mensen. Ik wil juist het tegenovergestelde. Sommige therapeuten zouden denken "oh, hier kunnen we nog wel wat mee", maar vind niet veel dingen meer leuk en wil niet meer alleen leven. Een partner zoeken? Ben ik al jaren mee bezig, maar eigen leeftijd wil ik niet, ik kan daar niet mee opschieten ook, ben ik te gevoelig voor. Eigenlijk vind ik mijn leven mislukt, zonder nu iedere dag depressief door het leven te gaan. Wel wil ik mij een ouder wordend leven besparen, zonder alle dingen die ik zou willen. Ik ga mezelf niet onnodig kwellen en stap er net na mijn 52 uit. Nog enkele maanden. Doei..
Niet-depri
31-07-2022
laatste reactie: 22-08-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik weer zeker dat er nog hoop voor je is! Je hebt een medische achtergrond, wat cool! Ik gun je liefde voor jezelf. Dat vind ik zelf ook erg lastig, maar jij kan het echt wel! Komt goed!
Ilana
22-08-2022
Is er een oplossing? (Verhaal 49)
Help!
Mijn moeder zit al 16 jaar aan de antidepressiva en dat was ze zat en is toen gezamenlijk met hulp gaan afbouwen. Helaas is dit niet gelukt en toen toch besloten om weer op te gaan bouwen. Nu zit ze weer op haar oude medicatie gehalte maar het is niet meer hoe het was.
Dan gaat het 3 weken goed en dan weer paar weken slecht. Ze zit nu in zo'n slechte tijd waardoor ze eigenlijk niet haar bed wilt uit komen.
Doktoren weten naar mijn gevoel niet zo goed wat ze er mee aan moeten en willen dat ze nu weer gaat afbouwen om daarna een ander medicijn te proberen. Maar het huidige medicijn heeft altijd gewerkt en hier kijkt ze uiteraard zelf heel erg tegen op.
Ik hoop hier eigenlijk mensen te vinden die het zelf hebben meegemaakt en er een oplossing voor gevonden hebben . Of doktoren die specifiek soortgelijke problemen hebben meegemaakt en hier een oplossing voor hebben gevonden.
Iemand?
Mijn moeder zit al 16 jaar aan de antidepressiva en dat was ze zat en is toen gezamenlijk met hulp gaan afbouwen. Helaas is dit niet gelukt en toen toch besloten om weer op te gaan bouwen. Nu zit ze weer op haar oude medicatie gehalte maar het is niet meer hoe het was.
Dan gaat het 3 weken goed en dan weer paar weken slecht. Ze zit nu in zo'n slechte tijd waardoor ze eigenlijk niet haar bed wilt uit komen.
Doktoren weten naar mijn gevoel niet zo goed wat ze er mee aan moeten en willen dat ze nu weer gaat afbouwen om daarna een ander medicijn te proberen. Maar het huidige medicijn heeft altijd gewerkt en hier kijkt ze uiteraard zelf heel erg tegen op.
Ik hoop hier eigenlijk mensen te vinden die het zelf hebben meegemaakt en er een oplossing voor gevonden hebben . Of doktoren die specifiek soortgelijke problemen hebben meegemaakt en hier een oplossing voor hebben gevonden.
Iemand?
Dennie
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 14-08-2022
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hi kom toevallig deze site tegen om te lezen of iemand dezelfde klachten had wat ik heb. Ik kamp met depressie daarna na jaren overgegaan naar dsm5 klachten. Ik hoop dat mijn advies je een beetje helpt. Ik had ook jaren last van depressie, heb ook jaren lang antidepressiva gebruikt, en probeerde dit ook af te bouwen zonder succes. Na een aantal jaren werd ik weer depressief, en dat bleef telkens schommelen. De oude medicatie werd niet meer gemaakt, en de apotheek bestelde elders en zette hetzelfde naam op de etiket.maar was niet hetzelfde wat ik voorheen slikte. De nieuwe medicatie is niet hetzelfde en slaat niet aan. Dus besloot om een verwijzing te vragen voor een psychiater om te kijken eerst waar mijn depressie vandaan kwam en dan mijn medicatie aanpassen, heb een aantal jaren geslikt, maar zonder succes kreeg meer bijwerkingen dan voorheen. erg stressvol Dus besloot om mee langzaam af te bouwen en te stoppen wat erg moeizaam ging.
Ik had ooit een artikel gelezen dat je eigenlijk zonder al die medicijnen kan leven. Als je door meditatie goed naar je lichaam luisteren, zodra je voel dat je slaperig of humeurig , minder zin heb krijg om dingen te doen, dat zijn de teken dat je weer langzaam terug valt. Wat mij hielp is, een journaal bij houden, probeer op tijd naar bed, en op te staan structuur aanhouden, ondanks dat het soms moeilijk is en je blijft piekeren,. Als je niet kan slapen luister naar meditatie muziek, je eet gewoontes veranderen maar niet te drastis maar heel langzaam e;lke kleine verandering slaat aan je hersenen kan ontregeld worden. Kijk online voor voeding voor je hersenen, af en toe magnesium suppliment slikken of vitamine totaal voor een kleine booster shot.Dagelijks 15 minuten buiten wandelen, of half uurtje fietsen is meestal voldoende of thuis oefenen met max op tv. of naar een sport school gaan. Als het even echt niet gaat accepteer het ook, dan doe je het wat rustiger aan maar blijf structuur aanhouden dat had mij geholpen. Dat zorg voor rust in je hoofd. Genieten van de kleinste dingen in de natuur om om je heen., geef jezelf een compliment. Je mag ook af en toe voor het slapen gaan 1 tablet melatonine 5mg slikken voor een reset. maar niet te vaak anders werkt het ook niet meer. Je kan ook gratis online advies vragen. Ik ben niet van mijn depressie af maar ik heb geleerd om mee on te gaan en in de vroege stadion in te grijpen, het belangrijkste is accepteren dat het nooit echt weggaat maar je kan het de baas zijn. Dit is mijn ervaring ik ben nu 62 jaar en mijn depressie begon toen ik 26 jaar oud was.
Ik had ooit een artikel gelezen dat je eigenlijk zonder al die medicijnen kan leven. Als je door meditatie goed naar je lichaam luisteren, zodra je voel dat je slaperig of humeurig , minder zin heb krijg om dingen te doen, dat zijn de teken dat je weer langzaam terug valt. Wat mij hielp is, een journaal bij houden, probeer op tijd naar bed, en op te staan structuur aanhouden, ondanks dat het soms moeilijk is en je blijft piekeren,. Als je niet kan slapen luister naar meditatie muziek, je eet gewoontes veranderen maar niet te drastis maar heel langzaam e;lke kleine verandering slaat aan je hersenen kan ontregeld worden. Kijk online voor voeding voor je hersenen, af en toe magnesium suppliment slikken of vitamine totaal voor een kleine booster shot.Dagelijks 15 minuten buiten wandelen, of half uurtje fietsen is meestal voldoende of thuis oefenen met max op tv. of naar een sport school gaan. Als het even echt niet gaat accepteer het ook, dan doe je het wat rustiger aan maar blijf structuur aanhouden dat had mij geholpen. Dat zorg voor rust in je hoofd. Genieten van de kleinste dingen in de natuur om om je heen., geef jezelf een compliment. Je mag ook af en toe voor het slapen gaan 1 tablet melatonine 5mg slikken voor een reset. maar niet te vaak anders werkt het ook niet meer. Je kan ook gratis online advies vragen. Ik ben niet van mijn depressie af maar ik heb geleerd om mee on te gaan en in de vroege stadion in te grijpen, het belangrijkste is accepteren dat het nooit echt weggaat maar je kan het de baas zijn. Dit is mijn ervaring ik ben nu 62 jaar en mijn depressie begon toen ik 26 jaar oud was.
Janny
01-07-2022
Reactie:
Ik ben 71. Ik heb vele chronische ziekten gebruik medicijnen.vele soorten gebruikt en veel afgebouwd.ook zonder medicijnen geleefd uiteindelijk ging dat niet meer.het werd erger.nu heb ik nieuwe.het is nu afwachten.ik ben aan het overleven.er zijn ook goede momenten .ik heb dagbesteding met gelijkgestemden en dat voelt goed.anders had ik misschien niet meer geleefd.
Coby
14-08-2022
Wil je ook je hart luchten?
Niks anders dan het accepteren (Verhaal 115)
Vecht iedere dag om in leven te blijven, en dat doe ik bijna twintig jaar. Alle medicatie uitgeprobeerd, niks heeft geholpen. Met " specialisten " gepraat..helpt even maar die kunnen ook niet constant bij je zijn. Je kan niks anders dan het accepteren..en op de zware momenten benzodiazepines slikken...wat anders. Het is echt een hel ....enige vooruitzicht is dat er een dag komt wanneer dit allemaal voorbij zal zijn. Over en uit.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 03-08-2022
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Oef kan mijzelf helemaal in je verhaal vinden
Alles zwart niet kunnen genieten jaloers op lachende mensen liever niet uit bed komen zelfs boodschappen halen is al te zwaar gewoon paniek heel bizar hoe een geest werkt.ik heb inmiddels 9 jaar lang last van depressies setraline geslikt 5 jaar lithium
Lamotrigine en steeds als je er weer middenin zit zie je het einde van de tunnel niet.weer wachten er komt weer een betere dag.............de zombie vertrekt wel weer een x
Alles zwart niet kunnen genieten jaloers op lachende mensen liever niet uit bed komen zelfs boodschappen halen is al te zwaar gewoon paniek heel bizar hoe een geest werkt.ik heb inmiddels 9 jaar lang last van depressies setraline geslikt 5 jaar lithium
Lamotrigine en steeds als je er weer middenin zit zie je het einde van de tunnel niet.weer wachten er komt weer een betere dag.............de zombie vertrekt wel weer een x
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Precies..paniek slaat toe in de supermarkt...ben een week lang nerveus om even langs het postkantoor te gaan..stel alles uit tot het laatste moment. Probeer ermee te leven en mezelf zo te accepteren..die zombie is een poosje weggeweest maar sterker teruggekomen...dat valt dan heel zwaar..maar als je hem op dat moment accepteert verliest hij een beetje zijn kracht en kan je er een beetje mee leren leven. Succes!!
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Je denkt dat anderen meer bereiken en dat jij stil staat niemand staat stil je ontwikkelt je altijd.
Je vrienden die studeren wil niet zeggen dat ze zich meer ontwikkelen dan jij.
Misschien heb je deze rust nu nodig en is aan jezelf werken ook een vorm van je ontwikkelen.
Ook dat je hier je verhaal deelt is al werken aan jezelf.
Jou kracht is je zelf kennis dat heeft niet iedereen je beseft dat je kwetsend bent op dit moment en daardoor kun je daar iets aan doen.
Zorg dat je iemand vind waar je mee kunt praten en dat je een hobby vind waar je een goed gevoel door krijgt.
Wat ook helpt is iedere dag op te schrijven wat leuk was en waar je dankbaar voor bent.
Het komt goed je bent waar je moet zijn !!!!
Je vrienden die studeren wil niet zeggen dat ze zich meer ontwikkelen dan jij.
Misschien heb je deze rust nu nodig en is aan jezelf werken ook een vorm van je ontwikkelen.
Ook dat je hier je verhaal deelt is al werken aan jezelf.
Jou kracht is je zelf kennis dat heeft niet iedereen je beseft dat je kwetsend bent op dit moment en daardoor kun je daar iets aan doen.
Zorg dat je iemand vind waar je mee kunt praten en dat je een hobby vind waar je een goed gevoel door krijgt.
Wat ook helpt is iedere dag op te schrijven wat leuk was en waar je dankbaar voor bent.
Het komt goed je bent waar je moet zijn !!!!
Geluk
03-08-2022
Onzeker, angst- en paniekaanvallen (Verhaal 29)
Sinds dat ik gestopt ben met studeren, zo'n anderhalf jaar geleden, heb ik het idee dat ik stil sta vergeleken met de rest van al mijn vrienden.
Dat maakt mij onzeker. Ik vergelijk mijzelf vaak met anderen en ben bang dat ze mij saai vinden.
Ik had voor mijn leeftijd een goede baan, maar het zorgde voor teveel stress dus heb daar ontslag genomen. Het duurt 3 maanden voordat het volgende schooljaar.
Sinds dat ik dat baantje heb zijn mijn angst -en paniekaanvallen toegenomen. Soms ben ik een totaal ander persoon. Op dat moment kan ik niet relativeren en kwets ik mensen, daarnaast kan ik niet stoppen met huilen. Later schaam ik me heel erg.
Heeft er iemand tips om deze aanvallen te minimaliseren en om mijn leven voor 3 maanden in te vullen?
onbekend
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 03-08-2022
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hi, ik snap denk ik heel goed wat je bedoelt. Om je heen zie je alles en iedereen maar succesvol zijn (of lijken), en zelf heb je het gevoel dat er niks meer uit komt. Ik heb het zelf ook, vind het zo lastig. Heb je inmiddels al hulp gevonden?
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Je denkt dat anderen meer bereiken en dat jij stil staat niemand staat stil je ontwikkelt je altijd.
Je vrienden die studeren wil niet zeggen dat ze zich meer ontwikkelen dan jij.
Misschien heb je deze rust nu nodig en is aan jezelf werken ook een vorm van je ontwikkelen.
Ook dat je hier je verhaal die is al werken aan jezelf.
Jou kracht is je zelf kennis dat heeft niet iedereen je beseft dat je kwetsend bent op dit moment en daardoor kun je daar iets aan doen.
Zorg dat je iemand vind waar je mee kunt praten en dat je een hobby vind waar je een goed gevoel door krijgt.
Wat ook helpt is iedere dag op te schrijven wat leuk was en waar je dankbaar voor bent.
Het komt goed je bent waar je moet zijn !!!!
Je vrienden die studeren wil niet zeggen dat ze zich meer ontwikkelen dan jij.
Misschien heb je deze rust nu nodig en is aan jezelf werken ook een vorm van je ontwikkelen.
Ook dat je hier je verhaal die is al werken aan jezelf.
Jou kracht is je zelf kennis dat heeft niet iedereen je beseft dat je kwetsend bent op dit moment en daardoor kun je daar iets aan doen.
Zorg dat je iemand vind waar je mee kunt praten en dat je een hobby vind waar je een goed gevoel door krijgt.
Wat ook helpt is iedere dag op te schrijven wat leuk was en waar je dankbaar voor bent.
Het komt goed je bent waar je moet zijn !!!!
Geluk
03-08-2022
Niets helpt. (Verhaal 160)
Al jaren depressief, veel psychiaters bezocht, bergen geld uitgegeven aan zogenaamde oplossingen, duizenden mensen die je nietszeggend ongevraagd niet werkend advies geven. Niets helpt.
Ben begonnen met een boek van Tura Gerards ik heb al 70 pagina's gelezen, snap het nu nog toepassen en daar heb ik best wel moeite mee, om continu mijn gedachten te toetsen. Moet soms zelfs lachen om de dingen die hij vertelt die hij heeft meegemaakt,
Voel me radeloos, merk dat het op het werk niet fijn gaat, ze willen me naar een andere functie gaan plaatsen een functie benoemden ze al en dat vond ik afgrijselijk. Zo bang dat het weer mis gaat, het ging de laatste tijd goed, niemand had commentaar en nu dit. Dat kwam ook omdat ik niet durfde te vragen of men tevreden over mij was.
Ik ben gewoon bang om mijn baan te verliezen, dit is leuk werk. Maar ik ben te langzaam. Ik voel me verdrietig, bang dat ik iets moet doen wat ik niet kan of niet leuk vind. Ik wil mijn werk leuk vinden, ik heb 13 jaar gewerkt op een andere plek met een lopende band, waar het totaal verkeerd ging en eerder psychisch bergafwaarts ging met mij en men vond het allemaal prima. Ze vonden van het management: niemand deed zijn werk zo goed als ik, want niemand wilde het ook. Ze hadden er allemaal een hekel aan of konden het toch niet.
Nu ben ik bang dat ik dit werk kwijtraak, of overbodig word straks, ik zie op tegen mijn pensioen, want ik wil nut hebben voor de maatschappij. Ik wil iets kunnen betekenen en dat kan ik niet als ik thuiszit. Thuis voel ik me ellendig, ongewenst, niet nuttig.
Als ik op mijn werk zit vaak met psychiatrische rotzooi in mijn lijf, ben ik zo moe, dat ik geen of weinig vooruitgang maak. En dan vinden de psychiaters nog dat de medicatie goed werkt.
Vaak geirriteerd, tot aan boos toe, klaag veel. Wil ik niet.
Ik wil lief zijn een aardig iemand zijn, hard en veel kunnen werken, niet iemand die zich continu over zijn toeren laat helpen door een ander.
Van psychiater al diverse keren al te horen gekregen de vraag om af te bouwen, daar ben ik zo bang voor, omdat ik al bijvoorbaat denk dit gaat mis. En dan vaak eindig met een veel hogere dosis rotzooi dan ik al gebruikte.
En als ik weiger af te bouwen weet ik dat het volgende gesprek gegarandeerd gaat over een ongewenste medicatieverhoging.
Ben begonnen met een boek van Tura Gerards ik heb al 70 pagina's gelezen, snap het nu nog toepassen en daar heb ik best wel moeite mee, om continu mijn gedachten te toetsen. Moet soms zelfs lachen om de dingen die hij vertelt die hij heeft meegemaakt,
Voel me radeloos, merk dat het op het werk niet fijn gaat, ze willen me naar een andere functie gaan plaatsen een functie benoemden ze al en dat vond ik afgrijselijk. Zo bang dat het weer mis gaat, het ging de laatste tijd goed, niemand had commentaar en nu dit. Dat kwam ook omdat ik niet durfde te vragen of men tevreden over mij was.
Ik ben gewoon bang om mijn baan te verliezen, dit is leuk werk. Maar ik ben te langzaam. Ik voel me verdrietig, bang dat ik iets moet doen wat ik niet kan of niet leuk vind. Ik wil mijn werk leuk vinden, ik heb 13 jaar gewerkt op een andere plek met een lopende band, waar het totaal verkeerd ging en eerder psychisch bergafwaarts ging met mij en men vond het allemaal prima. Ze vonden van het management: niemand deed zijn werk zo goed als ik, want niemand wilde het ook. Ze hadden er allemaal een hekel aan of konden het toch niet.
Nu ben ik bang dat ik dit werk kwijtraak, of overbodig word straks, ik zie op tegen mijn pensioen, want ik wil nut hebben voor de maatschappij. Ik wil iets kunnen betekenen en dat kan ik niet als ik thuiszit. Thuis voel ik me ellendig, ongewenst, niet nuttig.
Als ik op mijn werk zit vaak met psychiatrische rotzooi in mijn lijf, ben ik zo moe, dat ik geen of weinig vooruitgang maak. En dan vinden de psychiaters nog dat de medicatie goed werkt.
Vaak geirriteerd, tot aan boos toe, klaag veel. Wil ik niet.
Ik wil lief zijn een aardig iemand zijn, hard en veel kunnen werken, niet iemand die zich continu over zijn toeren laat helpen door een ander.
Van psychiater al diverse keren al te horen gekregen de vraag om af te bouwen, daar ben ik zo bang voor, omdat ik al bijvoorbaat denk dit gaat mis. En dan vaak eindig met een veel hogere dosis rotzooi dan ik al gebruikte.
En als ik weiger af te bouwen weet ik dat het volgende gesprek gegarandeerd gaat over een ongewenste medicatieverhoging.
Anoniem
28-07-2022
Toon reacties Verberg reacties
Mijn man is depressief (Verhaal 4)
Mijn man is depressief en als partner heb ik het daar niet gemakkelijk mee. Ik zorg voor ons huis, onze kinderen en ons sociale leven voor zover dat nog bestaat.
Iedereen zegt dat ik moet doorgaan met mijn leven. Dat doe ik ook zoveel mogelijk en dat gaat best goed.
Alleen...thuis gaat het leven niet verder. Als ik na een leuke avond thuis kom, dan zit daar mijn depressieve man. Ik kan daar nu niet van verwachten. Hij kan nergens blij om zijn, en heeft alleen maar dingen aan te merken op mij.
Ik ben boos, verdrietig en voel mij erg eenzaam. Ik hoor vaak dat ik op dit moment niets van mijn partner kan verwachten, zolang die depressief is. Maar komt het ooit nog goed, of kan ik er maar beter mee stoppen?
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 28-07-2022
11Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo, Ik vind het heel erg voor je ik weet er alles van ik zit in hetzelfde schuitje.
Het is moeilijk ik zit al 4 jaar elke avond alleen alle feestdagen nooit eens lachen alleen maar slapen of negatief zijn en soms kan ik er niet meer tegen.
Ik hoop dat je kinderen hebt waar je een beetje afleiding door hebt wij zijn maar met zijn tweeën. Ik ben een vechtertje en kan moeilijk bevatten dat iemand zich zo laat gaan en zo kan leven.
Lieve groetjes Carin
Carin
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo Carin,
Zou niet zomaar stoppen.Samen met je partner naar een een therapeut om er over te praten, zou dat een oplossing zijn.
Dan kun je later in ieder geval zeggen dat je er alles aangedaan hebt.Mocht het dan nog niet werken is stoppen altijd nog een optie.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hey ,met Mia .
Ja ermee stoppen is een beslissing die JIJ moet maken ,dat kunnen anderen niet voor jou doen dus ga op jou eigen gevoel af ,niet van mensen .Maar wil je wel meegeven dat jij er ook nog bent ,en niet alleen jou man ,jij bent niet zijn hulpverlener .
Heeft hij hulp? Laat hij maar hulp zoeken bij de dokter en die verwijst hem wel door oke .Sterkte ,en !denk aan je zelf .
Gr Mia .
Ja ermee stoppen is een beslissing die JIJ moet maken ,dat kunnen anderen niet voor jou doen dus ga op jou eigen gevoel af ,niet van mensen .Maar wil je wel meegeven dat jij er ook nog bent ,en niet alleen jou man ,jij bent niet zijn hulpverlener .
Heeft hij hulp? Laat hij maar hulp zoeken bij de dokter en die verwijst hem wel door oke .Sterkte ,en !denk aan je zelf .
Gr Mia .
Mia
> 2 jaar geleden
Reactie:
Lijkt me een hele lastige situatie.
Ik heb juist zelf een depressie en vind dat enorm klote voor mijn vriend en ouders etc.
Daarom ben ik na lang twijfelen maar begonnen met anti depressiva om te kijken wat het doet. Therapie heb ik al sinds mijn 17e maar ik heb tot mijn 34ste de verkeerde diagnoses gekregen.
Nu de goeie diagnose bij een zelfstandig psychiater en we gaan samen een geschikte therapie vorm zoeken, ook voor al mijn verdriet en trauma's die weggeduwd zijn.
En dat terwijl ik er wel over praatte. Maar praten en verwerken zijn 2 heel verschillende dingen.
Ik weet niet of je man ook al therapie heeft en eventueel medicatie?
Dit mag je als partner zijnde toch echt wel als eis stellen. Jij hoeft niet deze last telkens te dragen stel hij doet er niets aan..
Ik heb juist zelf een depressie en vind dat enorm klote voor mijn vriend en ouders etc.
Daarom ben ik na lang twijfelen maar begonnen met anti depressiva om te kijken wat het doet. Therapie heb ik al sinds mijn 17e maar ik heb tot mijn 34ste de verkeerde diagnoses gekregen.
Nu de goeie diagnose bij een zelfstandig psychiater en we gaan samen een geschikte therapie vorm zoeken, ook voor al mijn verdriet en trauma's die weggeduwd zijn.
En dat terwijl ik er wel over praatte. Maar praten en verwerken zijn 2 heel verschillende dingen.
Ik weet niet of je man ook al therapie heeft en eventueel medicatie?
Dit mag je als partner zijnde toch echt wel als eis stellen. Jij hoeft niet deze last telkens te dragen stel hij doet er niets aan..
Helena
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo Carin, hallo Helena
Ik begrijp je heel goed Carin, een depressie is eng voor beiden, van je man kan je met een depressie niet verwachten dat hij er alleen uit geraakt en jij kan dat ook niet alleen, maar je kan hem proberen te overtuigen echt professionele hulp te zoeken, eventueel enkele keren meegaan. Dat is maar mijn idee. Ik ben erg depressief, heb een psychiater/therapeut en een therapeute. Ik heb helaas geen partner, enkel een zeer negatieve, cynische, verbitterde huisgenoot die ik al veel langer ken dan dat ik depressief ben, maar die alles wat ik in therapie probeer mee te nemen afbreekt en ik hen niet meer sterk genoeg om dat naast me neer te leggen. Veel moed.
Ik begrijp je heel goed Carin, een depressie is eng voor beiden, van je man kan je met een depressie niet verwachten dat hij er alleen uit geraakt en jij kan dat ook niet alleen, maar je kan hem proberen te overtuigen echt professionele hulp te zoeken, eventueel enkele keren meegaan. Dat is maar mijn idee. Ik ben erg depressief, heb een psychiater/therapeut en een therapeute. Ik heb helaas geen partner, enkel een zeer negatieve, cynische, verbitterde huisgenoot die ik al veel langer ken dan dat ik depressief ben, maar die alles wat ik in therapie probeer mee te nemen afbreekt en ik hen niet meer sterk genoeg om dat naast me neer te leggen. Veel moed.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Helena,
Het is inderdaad klote voor naasten, dat vind ik ook. Dan neem je, zoals jij ook doet , een verantwoordelijkheid om goede hulp te zoeken. Hoe goed dat je nu goed terecht bent gekomen. Ik stond zelf meestal erg positief in het leven, maar heb een PTSS sinds mijn 46, (2012) en een hele zware depressie waar ik nooit meer denk uit te geraken. Ik heb een psychiater/psychotherapeut waar ik veel mee praat, vooral ventileer, maar hij is aan het afbouwen naar pensioen toe, en een therapeute. Maar ik geraak niet verder, ik kan niet alleen wonen en ben mijn sociaal netwerk kwijt samen met mijn ex-vriend. Op de enige plek waar ik kan verblijven word ik constant onderuitgehaald. Ik mag niet positief zijn, dat wordt sarcastisch en negatief onthaald. Zo ben ik nog veel dieper gezakt. Hij doet ook zelf nooit iets in zijn huis, is enkel superrationeel en als ik iets doe, (proberen, want dat geeft wat afleiding en een beter gevoel), wordt hij negatiever. Ik heb nu ook een therapeute gezocht die specifiek trauma- therapie doet, en hoop dat dit iets kan veranderen. Praten en traumatherapie zijn idd. niet hetzelfde. Verder is het een lange wachtlijst om ergens te kunnen wonen wat ik liever niet wil maar ik heb geen keuze.
Sterkte
Het is inderdaad klote voor naasten, dat vind ik ook. Dan neem je, zoals jij ook doet , een verantwoordelijkheid om goede hulp te zoeken. Hoe goed dat je nu goed terecht bent gekomen. Ik stond zelf meestal erg positief in het leven, maar heb een PTSS sinds mijn 46, (2012) en een hele zware depressie waar ik nooit meer denk uit te geraken. Ik heb een psychiater/psychotherapeut waar ik veel mee praat, vooral ventileer, maar hij is aan het afbouwen naar pensioen toe, en een therapeute. Maar ik geraak niet verder, ik kan niet alleen wonen en ben mijn sociaal netwerk kwijt samen met mijn ex-vriend. Op de enige plek waar ik kan verblijven word ik constant onderuitgehaald. Ik mag niet positief zijn, dat wordt sarcastisch en negatief onthaald. Zo ben ik nog veel dieper gezakt. Hij doet ook zelf nooit iets in zijn huis, is enkel superrationeel en als ik iets doe, (proberen, want dat geeft wat afleiding en een beter gevoel), wordt hij negatiever. Ik heb nu ook een therapeute gezocht die specifiek trauma- therapie doet, en hoop dat dit iets kan veranderen. Praten en traumatherapie zijn idd. niet hetzelfde. Verder is het een lange wachtlijst om ergens te kunnen wonen wat ik liever niet wil maar ik heb geen keuze.
Sterkte
Kri
> 2 jaar geleden
Reactie:
Er mee stoppen zou heel erg egoïstische zijn. Als je partner Kanker had zou je er dan ook mee stoppen?
Ik ben na een burn-out zwaar deppresief geraakt, heb alle medicaties gehad die er maar zijn en ben ook langdurig opgenomen geweest. Heb ook heel veel Ect's gehad maar niets hielp. Dit duurt nu al 8 jaar. Inmiddels woon ik op mijzelf. Ben mijn huis, vrouw en kinderen kwijt geraakt door dit alles.
En het gaat nu alleen nog mar slechter, hulpverlening weet ook niet meer wat ze moeten doen.
Alsjeblieft Voor je Man probeer er SAMEN uit te komen, zonder jou red hij het niet en beland hij net als ik ergens onderaan en worden zelfmoord neigingen steeds sterker. Totdat hij er niet meer is en wie mist hem dan nog ???
Ik ben na een burn-out zwaar deppresief geraakt, heb alle medicaties gehad die er maar zijn en ben ook langdurig opgenomen geweest. Heb ook heel veel Ect's gehad maar niets hielp. Dit duurt nu al 8 jaar. Inmiddels woon ik op mijzelf. Ben mijn huis, vrouw en kinderen kwijt geraakt door dit alles.
En het gaat nu alleen nog mar slechter, hulpverlening weet ook niet meer wat ze moeten doen.
Alsjeblieft Voor je Man probeer er SAMEN uit te komen, zonder jou red hij het niet en beland hij net als ik ergens onderaan en worden zelfmoord neigingen steeds sterker. Totdat hij er niet meer is en wie mist hem dan nog ???
Marco
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man en ik zijn al 25 jaar samen. Mijn man is al vanaf ons prille begin depressief. Jaren geleden gebruikte hij hiervoor medicatie en toen ging het best goed, totdat hij een psychose kreeg omdat hij per ongeluk een dubbele dosis had geslikt. Wat een ellende. De pannen vlogen door het huis.
Later is hij St Janskruid gaan gebruiken, dat leek even wat te doen, maar ook niet voldoende. In een slechte periode is mijn man agressief, hij gooit met spullen en als ik in de weg sta heb ik pech. Helaas heb ik daar een heel lelijk litteken aan overgehouden op mijn been.
Wij hebben samen 3 kinderen, 3 jongens, waarvan 2 met ADHD, waarschijnlijk ook geerfd van papa. De kinderen worden enorm de dupe van mijn man zijn gedrag. Door het overlijden van zijn ouders lijkt de depressie steeds dieper te gaan en zijn gedrag steeds erger te worden. Ook waar de kinderen bij zijn gooit hij glazen kapot in de gootsteen, bierflesjes in de tuin en trapt hij ons volledig de grond in.
Vandaag zei hij dat hij het liefst zou willen dat we gaan. Dat wij alle4 niks toevoegen aan zijn leven. Dat hij het liefst alleen wil zijn.
Het breekt mijn hart om hem zo te zien, maar het breekt ook mijn hart hoe ik en de kinderen behandeld worden.
En ja, ik weet dat hij ziek is, maar als we zo doorgaan hebben de kinderen zo niemand meer....
Mijn man weigert hulp, maar ik kan het niet meer opbrengen altijd maar op mijn tenen lopen.
Dankzij de overspannen huizenmarkt kan ik alleen geen kant op. Wat een vooruitzicht.
Later is hij St Janskruid gaan gebruiken, dat leek even wat te doen, maar ook niet voldoende. In een slechte periode is mijn man agressief, hij gooit met spullen en als ik in de weg sta heb ik pech. Helaas heb ik daar een heel lelijk litteken aan overgehouden op mijn been.
Wij hebben samen 3 kinderen, 3 jongens, waarvan 2 met ADHD, waarschijnlijk ook geerfd van papa. De kinderen worden enorm de dupe van mijn man zijn gedrag. Door het overlijden van zijn ouders lijkt de depressie steeds dieper te gaan en zijn gedrag steeds erger te worden. Ook waar de kinderen bij zijn gooit hij glazen kapot in de gootsteen, bierflesjes in de tuin en trapt hij ons volledig de grond in.
Vandaag zei hij dat hij het liefst zou willen dat we gaan. Dat wij alle4 niks toevoegen aan zijn leven. Dat hij het liefst alleen wil zijn.
Het breekt mijn hart om hem zo te zien, maar het breekt ook mijn hart hoe ik en de kinderen behandeld worden.
En ja, ik weet dat hij ziek is, maar als we zo doorgaan hebben de kinderen zo niemand meer....
Mijn man weigert hulp, maar ik kan het niet meer opbrengen altijd maar op mijn tenen lopen.
Dankzij de overspannen huizenmarkt kan ik alleen geen kant op. Wat een vooruitzicht.
Sascha
> 2 jaar geleden
Reactie:
Zou graag met jou in contact komen ook mijn man is al inmiddels drie jaar depressief 😨
Monique
> 2 jaar geleden
Reactie:
Weggaan. Wat heb je nog bij zo iemand te zoeken?
Als hij niet weet wat hij mist dan was hij je liefde toch niet waardig.
Bij mij hielp het om een reddend beeld te maken.
Zodra ik depressief werd, toetste ik de signalen, dus dacht ik dan bij mezelf, ja dat is negatief wat ik denk of zeg. Stop!
Zet die depressie neer ga er niet mee in gevecht, verwelkom de depressie, denk "ik ben even weg en ik kom zo weer terug. keer vervolgens niet meer terug" en vlucht in gedachte.
Bij mij hielp het om bij depressie te denken aan de mensen van de bioscoop, ik had signalen, dan dacht ik aan mijn reddend beeld, ik kreeg een kaartje van de bioscoopmedewerk(st)er en vervolgens ging ik door, weg weg van die depressie.
Zolang je dat blijft doen niets aan de hand.
Kijk ook niet terug, want dat is een receptie voor depressie, vraag jezelf geen dingen af, (zoals bijv. waarom heb ik dit? hoe ervaart hij zijn depressie? etc.) want gegarandeerd dat je het krijgt.
Die persoon is een ster in negatief denken, die krijgt er een Olypische medaille voor, die wil jou meesleuren in zijn of haar pessimisme, geloof me ik weet het.
Die persoon is een ster in negatief denken, zo erg, dat het een obsessie is. Moet je nagaan hoe sterk hij of zij wel is. Als je zo negatief kunt denken dan moet het haast wel een obsessie zijn een dwang.
En zeg maar niet tegen hem dat hij positief moet gaan denken, want daar heeft meneer of mevrouw helemaal geen zin in. Hij of zij wil zichzelf gewoon zielig vinden, slachtoffer zijn, medelijden met zichzelf hebben.
Mijn advies is gaan, gewoon gaan en niet meer terugkomen, pak je spullen in, je gaat op reis ergens naar toe waar je het wel leuk gaat hebben, jouw geluk heeft meer prioriteit dan dat van hem, want hij verpest het voor zichzelf. Dat wil hij gewoon, al wil meneer dat niet horen, want overal vind meneer een excuus of uitzondering voor. Hij weet het overal beter in, of heeft overal een andere mening over.
Gewoon gaan. Spullen inpakken woonruimte voor jezelf zoeken, financieel zelfstandig worden en pas terugkeren als hij 100% genezen is en het al drie jaar niet meer terugkomt.
Geloof in jezelf. Dat is het enige wat ik je kan zeggen.
Als hij niet weet wat hij mist dan was hij je liefde toch niet waardig.
Bij mij hielp het om een reddend beeld te maken.
Zodra ik depressief werd, toetste ik de signalen, dus dacht ik dan bij mezelf, ja dat is negatief wat ik denk of zeg. Stop!
Zet die depressie neer ga er niet mee in gevecht, verwelkom de depressie, denk "ik ben even weg en ik kom zo weer terug. keer vervolgens niet meer terug" en vlucht in gedachte.
Bij mij hielp het om bij depressie te denken aan de mensen van de bioscoop, ik had signalen, dan dacht ik aan mijn reddend beeld, ik kreeg een kaartje van de bioscoopmedewerk(st)er en vervolgens ging ik door, weg weg van die depressie.
Zolang je dat blijft doen niets aan de hand.
Kijk ook niet terug, want dat is een receptie voor depressie, vraag jezelf geen dingen af, (zoals bijv. waarom heb ik dit? hoe ervaart hij zijn depressie? etc.) want gegarandeerd dat je het krijgt.
Die persoon is een ster in negatief denken, die krijgt er een Olypische medaille voor, die wil jou meesleuren in zijn of haar pessimisme, geloof me ik weet het.
Die persoon is een ster in negatief denken, zo erg, dat het een obsessie is. Moet je nagaan hoe sterk hij of zij wel is. Als je zo negatief kunt denken dan moet het haast wel een obsessie zijn een dwang.
En zeg maar niet tegen hem dat hij positief moet gaan denken, want daar heeft meneer of mevrouw helemaal geen zin in. Hij of zij wil zichzelf gewoon zielig vinden, slachtoffer zijn, medelijden met zichzelf hebben.
Mijn advies is gaan, gewoon gaan en niet meer terugkomen, pak je spullen in, je gaat op reis ergens naar toe waar je het wel leuk gaat hebben, jouw geluk heeft meer prioriteit dan dat van hem, want hij verpest het voor zichzelf. Dat wil hij gewoon, al wil meneer dat niet horen, want overal vind meneer een excuus of uitzondering voor. Hij weet het overal beter in, of heeft overal een andere mening over.
Gewoon gaan. Spullen inpakken woonruimte voor jezelf zoeken, financieel zelfstandig worden en pas terugkeren als hij 100% genezen is en het al drie jaar niet meer terugkomt.
Geloof in jezelf. Dat is het enige wat ik je kan zeggen.
Pieter
28-07-2022
Reactie:
Nog iets, wat ik vergeet te vermelden, als je merkt dat je depressief word, denk aan de laatste keer dat je iets positiefs meemaakte en denk daar aan. En denk daarna aan je reddend beeld en vlucht in gedachte.
Wees lief voor je depressie, verwelkom hem. Het heeft geen zin om je depressie dood te wensen. Dan ga je alleen boos, kwaad, verdrietig, en depressief voelen, etc.
Wees lief voor je depressie, verwelkom hem. Het heeft geen zin om je depressie dood te wensen. Dan ga je alleen boos, kwaad, verdrietig, en depressief voelen, etc.
Anoniem
28-07-2022
We kunnen er een boek over schrijven (Verhaal 155)
mijn partner is nu al 2 jaar erg depressief,en dit komt door div gezondheids oorzaken,het begon met een hersentumor met alle gevolgen van dien .
1 )foutje met de bestraling wat inhield de bio klok in de war.wij zijn toen verhuisd naar het buitenland om meer rust te vinden met een relax leventje?
Nu daar hebben wij ook weer van allerlei narigheid meegemaakt,we kunnen er een boek over schrijven.En toen kreeg mijn partner een beroerte.lopen moeilijk en praten ook een probleem,en ook weinig energie wat hij daarvoor ook al had.En daarna kwam er een hart aanval over heen en enkele jaren daarna corona .En dat is allemaal wel wat te veel ! Nu dus in een donkere periode en het liefs gaat hij naar de andere kant zegt hij
1 )foutje met de bestraling wat inhield de bio klok in de war.wij zijn toen verhuisd naar het buitenland om meer rust te vinden met een relax leventje?
Nu daar hebben wij ook weer van allerlei narigheid meegemaakt,we kunnen er een boek over schrijven.En toen kreeg mijn partner een beroerte.lopen moeilijk en praten ook een probleem,en ook weinig energie wat hij daarvoor ook al had.En daarna kwam er een hart aanval over heen en enkele jaren daarna corona .En dat is allemaal wel wat te veel ! Nu dus in een donkere periode en het liefs gaat hij naar de andere kant zegt hij
anoniem
02-07-2022
laatste reactie: 28-07-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik snap het helemaal.bij mij heeft het ook met gezondsheidproblemen te maken.soms is het mensontwasrdig.kan zelf ook niks meer.altijd afhankelijk.mijn man moet me helpen met wassen.postoel legen.tis overleven.veel sterkte
Anoniem
28-07-2022
Wil je ook je hart luchten?
Hoe lang duurt rouw? Wanneer spreken we van depressie? (Verhaal 150)
Hoe lang duurt rouw? Wanneer spreken we van depressie?
Inmiddels is mijn relatie 1,5 geleden uitgegaan. Waarvan er nu een half jaar geen contact meer is. Rouw, daar staat geen tijd voor. Toch valt mij op dat ik nog altijd niet mijzelf ben. Overspannen dacht ik eerst, rouw. Vrij logisch allemaal. Maar nu 1,5 jaar later vraag ik mij af: of zit ik in een lichte depressie?
Zo kwam ik op dit forum terecht. Je googled eens, wat zijn de symptomen. En deze komen dan opvallend weer overeen met een burn out en rouw. Waar sta ik nu? Ik som het even op:
- nog altijd niet de levenslust die ik ooit voor mijn werk had
- soms heb ik nog verdriet om het verlies van mijn ex
- rsi klachten
- slecht slapen / of goed slapen en alsnog doodvermoeid opstaan en overdag behoefte hebben aan slaap
- erge pms klachten (migraine, buikpijn, borstpijn, geïrriteerd, emotioneel, vermoeid, rugpijn)
- geen puf voor dingen. Soms al geen zin in een wandeling.
- al 1,5 jaar geen zin meer in sport
- geregeld hoofdpijn
- soms hartkloppingen
- geen behoefte aan intimiteit
- weinig eetlust of behoefte aan ongezonde dingen
- piekeren over mijn inkomen
Als ik het zo lees kan het alle drie zijn. Rouw, overspannen of depressie. Logischerwijs doe ik er verstandig aan naar een psycholoog te gaan, maar Dit zie ik niet zitten.
Inmiddels is mijn relatie 1,5 geleden uitgegaan. Waarvan er nu een half jaar geen contact meer is. Rouw, daar staat geen tijd voor. Toch valt mij op dat ik nog altijd niet mijzelf ben. Overspannen dacht ik eerst, rouw. Vrij logisch allemaal. Maar nu 1,5 jaar later vraag ik mij af: of zit ik in een lichte depressie?
Zo kwam ik op dit forum terecht. Je googled eens, wat zijn de symptomen. En deze komen dan opvallend weer overeen met een burn out en rouw. Waar sta ik nu? Ik som het even op:
- nog altijd niet de levenslust die ik ooit voor mijn werk had
- soms heb ik nog verdriet om het verlies van mijn ex
- rsi klachten
- slecht slapen / of goed slapen en alsnog doodvermoeid opstaan en overdag behoefte hebben aan slaap
- erge pms klachten (migraine, buikpijn, borstpijn, geïrriteerd, emotioneel, vermoeid, rugpijn)
- geen puf voor dingen. Soms al geen zin in een wandeling.
- al 1,5 jaar geen zin meer in sport
- geregeld hoofdpijn
- soms hartkloppingen
- geen behoefte aan intimiteit
- weinig eetlust of behoefte aan ongezonde dingen
- piekeren over mijn inkomen
Als ik het zo lees kan het alle drie zijn. Rouw, overspannen of depressie. Logischerwijs doe ik er verstandig aan naar een psycholoog te gaan, maar Dit zie ik niet zitten.
Julie
20-05-2022
laatste reactie: 26-07-2022
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Dag julie,
Veel dezelfde symptonen had ik ,bij mij was het depressie met burn out .
9 maanden dagkliniek en medicatie ik geloofde hier niet in maar toch na 4maand verbetering en op 9 maand terug veel beter .
Heb soms nog wel eens een moeilijke dag maar dan ga ik joggen en dat helpt .
Julie laat je helpen zeer belangrijk!
Groetjes frank
Veel dezelfde symptonen had ik ,bij mij was het depressie met burn out .
9 maanden dagkliniek en medicatie ik geloofde hier niet in maar toch na 4maand verbetering en op 9 maand terug veel beter .
Heb soms nog wel eens een moeilijke dag maar dan ga ik joggen en dat helpt .
Julie laat je helpen zeer belangrijk!
Groetjes frank
Frank
05-06-2022
Reactie:
Ik herken dit allemaal. Ik heb jarenlang verdriet gehad om mijn ex. Iedereen zei gaat vanzelf over. Maar als t een trauma binding relatie was (zie ook YouTube ed hiervoor) dan was je (te) intens verbonden met diegene.
Hij gaf mij wat mijn ouders mij niet konden geven, maar daardoor was ik teveel aan hem gaan hangen.
Het enige wat helpt is innerlijk werk, dat wil zeggen naar binnen gaan en doorvoelen van oude pijn/trauma. Heeft jaren geduurd bij mij. Mijn ervaring was dat de meeste therapeuten me niet konden helpen, want blijft allemaal praten/hoofd. Je moet zelf door de pijn verdriet etc heen.
Maar doe het vooral wel als je daar behoefte aan hebt! In ieder geval zijn je klachten niet raar, want er zit een hoop vast.
Vertrouwen, ik denk dat je er wel komt.
Hij gaf mij wat mijn ouders mij niet konden geven, maar daardoor was ik teveel aan hem gaan hangen.
Het enige wat helpt is innerlijk werk, dat wil zeggen naar binnen gaan en doorvoelen van oude pijn/trauma. Heeft jaren geduurd bij mij. Mijn ervaring was dat de meeste therapeuten me niet konden helpen, want blijft allemaal praten/hoofd. Je moet zelf door de pijn verdriet etc heen.
Maar doe het vooral wel als je daar behoefte aan hebt! In ieder geval zijn je klachten niet raar, want er zit een hoop vast.
Vertrouwen, ik denk dat je er wel komt.
Anoniem
26-07-2022
Na lang wikken en wegen ga ik mijn verhaal vertellen (Verhaal 158)
Na lang wikken en wegen ga ik mijn verhaal vertellen.
Ik wil het graag kwijt even mijn hart luchten.
Zit momenteel in een depressie het gaat op en neer,soms iets meer als anders.
Ben sinds 3 maanden officieel gescheiden daarvoor leefde we al langer langs elkaar heen, ikzelf heb uiteindelijk de knoop door gehakt,
Ben er zo blij mee.
Alleen het lastige we wonen helaas nog samen niet altijd prettig en vooral niet voor de kinderen.
Heb 2 kinderen van 14 en 15 hebben allebei autisme de een iets zwaarder als de ander soms doodvermoeiend is dat, zoveel dingen die ik moet doen,en alles kwam/komt op mijn schouders neer en nog steeds.
Ik voel me alleen. Geen familie, met mijn moeder heb ik geen goed contact, vader leeft niet meer, geen vrienden,
Zou zo graag met iemand contact willen hebben om leuke dingen mee te doen,
Wandelen of ergens iets drinken etc.
Hierbij zit ik ook nog in de overgang , klachten zijn depressie, opvliegers etc.
Al met al zit niet niet goed in mijn vel.
Ik wil het graag kwijt even mijn hart luchten.
Zit momenteel in een depressie het gaat op en neer,soms iets meer als anders.
Ben sinds 3 maanden officieel gescheiden daarvoor leefde we al langer langs elkaar heen, ikzelf heb uiteindelijk de knoop door gehakt,
Ben er zo blij mee.
Alleen het lastige we wonen helaas nog samen niet altijd prettig en vooral niet voor de kinderen.
Heb 2 kinderen van 14 en 15 hebben allebei autisme de een iets zwaarder als de ander soms doodvermoeiend is dat, zoveel dingen die ik moet doen,en alles kwam/komt op mijn schouders neer en nog steeds.
Ik voel me alleen. Geen familie, met mijn moeder heb ik geen goed contact, vader leeft niet meer, geen vrienden,
Zou zo graag met iemand contact willen hebben om leuke dingen mee te doen,
Wandelen of ergens iets drinken etc.
Hierbij zit ik ook nog in de overgang , klachten zijn depressie, opvliegers etc.
Al met al zit niet niet goed in mijn vel.
Judit
09-07-2022
Toon reacties Verberg reacties
Door een hersenbloeding ben ik gehandicapte geraakt (Verhaal 157)
Ik ben Thomas en ik woon in Papendrecht. Ik ben een vrolijke jonge man die positieve in het leven sta. Ik hou van een geintje maken maar kan ook serieus zijn.
Ik werk halve dagen in het pannenkoeken restaurant in Papendrecht waar ik de administratie doe.
Mijn hobby’s zijn sporten, lekker op de bank liggen en film kijken of juist in de bioscoop.
Ook vind ik het leuk om een terrasje te pakken.
Door een hersenbloeding ben ik gehandicapte geraakt. Maar voor die tijd had ik al een zoontje gekregen. Die gelukkige nog met enige regelmaat bij mij op bezoek komt.
Ik werk halve dagen in het pannenkoeken restaurant in Papendrecht waar ik de administratie doe.
Mijn hobby’s zijn sporten, lekker op de bank liggen en film kijken of juist in de bioscoop.
Ook vind ik het leuk om een terrasje te pakken.
Door een hersenbloeding ben ik gehandicapte geraakt. Maar voor die tijd had ik al een zoontje gekregen. Die gelukkige nog met enige regelmaat bij mij op bezoek komt.
Thomas
08-07-2022
Toon reacties Verberg reacties
Hoe om te gaan met mijn depressieve partner? (Verhaal 143)
Goeiedag,
Ik ben de partner van een depressief iemand, en vind het heel moeilijk hiermee om te gaan.
Ik vraag me dan ook af hoe anderen dit doen?
Mijn partner is boos op mij omdat hij vindt dat ik meer kan betekenen in zijn depressie.
Hij vindt dat ik met de in zijn ogen schuldige moet praten, maar heel eerlijk wil ik dat niet.
Niet omdat ik niet wil helpen , maar voornamelijk omdat ik denk dat dit niet de oplossing is.
Mijn partner is heel boos en ervaart gevoelens van onrecht. Hij ligt als een dag als vandaag de hele dag in bed te malen en boos te zijn. Hij heeft medicijnen om zijn hoofd te kalmeren en 2 a 3 weken te overbruggen voor zijn behandeling start, maar ben bang dat het telaat komt.
Ik heb begrip voor zijn gevoel, begrijp ik het? Nou nee, wat bij hem ook weer gevoelens van frustratie opwekt, en in gevolg ook bij mij.
Ik merk dat hoe langer dit duurt hoe meer ikzelf beïnvloed word, en dat wil ik niet.
Iemand tips hoe je dat voorkomt?
Bedankt voor het lezen
Ik ben de partner van een depressief iemand, en vind het heel moeilijk hiermee om te gaan.
Ik vraag me dan ook af hoe anderen dit doen?
Mijn partner is boos op mij omdat hij vindt dat ik meer kan betekenen in zijn depressie.
Hij vindt dat ik met de in zijn ogen schuldige moet praten, maar heel eerlijk wil ik dat niet.
Niet omdat ik niet wil helpen , maar voornamelijk omdat ik denk dat dit niet de oplossing is.
Mijn partner is heel boos en ervaart gevoelens van onrecht. Hij ligt als een dag als vandaag de hele dag in bed te malen en boos te zijn. Hij heeft medicijnen om zijn hoofd te kalmeren en 2 a 3 weken te overbruggen voor zijn behandeling start, maar ben bang dat het telaat komt.
Ik heb begrip voor zijn gevoel, begrijp ik het? Nou nee, wat bij hem ook weer gevoelens van frustratie opwekt, en in gevolg ook bij mij.
Ik merk dat hoe langer dit duurt hoe meer ikzelf beïnvloed word, en dat wil ik niet.
Iemand tips hoe je dat voorkomt?
Bedankt voor het lezen
Sappie
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 25-06-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik herken je verhaal. Ik heb zelf een depressieve partner en ik kan dit niet meer volhouden. Ik wil mijn partner steunen maar ik raak zelf in de put. Voor ik mijn partner leerde kennen was ik vrolijk en positief. Nu voel ik mezelf afglijden....we hebben 2 kinderen en omwille van hen zullen we goede oplossingen moeten verzinnen. Ik denk dat mijn partner beter efkes uit huis gaat
Anoniem
25-06-2022
Alle hoop lijkt valse hoop (Verhaal 89)
Op dit moment zit ik nog steeds midden in een stevige depressie die al jaren voortgaat.
Van alles geprobeerd eruit te komen, praten, hulp zoeken. Maar ipv dat het geholpen heeft, heeft het mij alleen maar verder de depressie ingeduwd. Ik stuit vooral veel op onbegrip en dan met name van familie of naaste vrienden. Langzaamaan verloor en verlies ik een hoop mensen om mij heen wat het proces om eruit te komen niet echt bevorderd.
Door allerlei omstandigheden van buitenaf is het hulp zoeken vaak misgelopen en meestal als eer dan een sprankje hoop is dan word dat snel teniet gedaan. Althans zo zie ik het. Heb het idee dat alle hoop altijd valse hoop is. Durf mij nu nergens meer aan vast te houden. Ik heb het idee dat ik dit gevecht wat al zo lang duurt nu echt langzaamaan aan het verliezen ben. Ik heb niks om voor te leven maar geef ook niks meer om het leven. Is dit herkenbaar bij andere mensen??
Van alles geprobeerd eruit te komen, praten, hulp zoeken. Maar ipv dat het geholpen heeft, heeft het mij alleen maar verder de depressie ingeduwd. Ik stuit vooral veel op onbegrip en dan met name van familie of naaste vrienden. Langzaamaan verloor en verlies ik een hoop mensen om mij heen wat het proces om eruit te komen niet echt bevorderd.
Door allerlei omstandigheden van buitenaf is het hulp zoeken vaak misgelopen en meestal als eer dan een sprankje hoop is dan word dat snel teniet gedaan. Althans zo zie ik het. Heb het idee dat alle hoop altijd valse hoop is. Durf mij nu nergens meer aan vast te houden. Ik heb het idee dat ik dit gevecht wat al zo lang duurt nu echt langzaamaan aan het verliezen ben. Ik heb niks om voor te leven maar geef ook niks meer om het leven. Is dit herkenbaar bij andere mensen??
M
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 20-06-2022
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste m
Je bent moe. Moe van alles
Begrijpelijk
Maar weet je jouw omgeving is dat ook
is niet echt onbegrip, ze staan gewoon niet in jouw schoenen en kunnen zich jouw hel niet voorstellen
Houd vol blijf op zoek naar hulp
Je loopt onverwachts een juist pad in
die hulp brengt en jou weer wat lucht rust en licht gaat brengen let maar op ! Je bent een vechter , ben al menig keer op je bek gegaan. Maar toch sta je weer op. Houd vol !
Je bent moe. Moe van alles
Begrijpelijk
Maar weet je jouw omgeving is dat ook
is niet echt onbegrip, ze staan gewoon niet in jouw schoenen en kunnen zich jouw hel niet voorstellen
Houd vol blijf op zoek naar hulp
Je loopt onverwachts een juist pad in
die hulp brengt en jou weer wat lucht rust en licht gaat brengen let maar op ! Je bent een vechter , ben al menig keer op je bek gegaan. Maar toch sta je weer op. Houd vol !
Js
27-05-2022
Reactie:
Ik herken veel in je verhaal, vooral dat veel mensen het voor gezien houden. Heb al 10 jaar lang terugkerend depressie. Het is de hel op aarde. Sterke. Lieve groet
Bregje
20-06-2022
Wil je ook je hart luchten?
Sinds kinds af aan al depressief (Verhaal 149)
Hoi mijn naam is Sam en ik ben sinds kinds af aan al depressief. Het heeft een heleboel met het verloop van mijn leven te maken. Ik woonde tot mijn 5e met mijn biologische familie in brazilie. Totdat ik op een dag opgehaald werd door 2 mannen die me uit de armen van m'n moeder trokken, ik raakte in paniek en mijn moeder wou niet loslaten . Ik vond het hartstikke eng dat ik door 2 vreemde mannen werd meegenomen. Ze zette mij in een busje vol met huilende kinderen en reden weg, ik zag mijn moeder huilend achter het busje aanrennen. We kwamen uiteindelijk na een tijdje rijden aan bij een gebouw wat het kindertehuis was waar ik uiteindelijk terecht kwam.van mijn 5e tot mijn 7e zat ik in een kindertehuis. Een plek waar ik nog veel traumas van heb. Ik werd als kleine jongen 2 jaar lang in de nacht door een oudere jongen aangerand. Hij trok me altijd uit mijn bed op de grond en ging in het pikkedonker een gevecht met me aan om me seksueel te mishandelen. Maar ik vocht altijd terug. Ook werden alle kinderen mishandeld door de begeleiders, geslagen, soms met een harde stok.Op mijn 7e werd ik geadopteerd door een Nederlandse echtpaar. Je zou denken, eindelijk van de trauma af, ondanks dat mijn adoptie ouders ook veel liefde gaven was er ook heel veel ruzie , vooral tussen mijn adoptievader en mij, ik was iemand met een heftige achtergrond waar hij niks van wist. Ik was een jongen die meer liefde nodig had dan een gemiddeld persoon, om kans weer te kunnen vertrouwen. Mijn adoptie vader had weinig geduld en was altijd snel gefrustreerd en dat uitte hij fysiek dan op mij en mijn biologische broertje af die tegelijkertijd met mij geadopteerd was . Ik heb het over hele heftige fysieke handelingen. Hij was een sterke man maar als hij boos was kneep hij onze kleine armen zo hard als die kon helemaal fijn, soms hadden we er dagen last van, we schreeuwden het altijd uit van de pijn, en we werden er beiden allebei heel erg angstig van en kregen nog meer angst om mensen te vertrouwen. Dit ging heel lang door als we een keer brutaal waren, maar het erge was, door hoe we werden aangepakt werden we juist brutaler omdat we voor ons z elf wouden opkomen. Zoals ik het nu zeg klinkt mijn vader als een slechte man, maar er zijn ook mooie momenten geweest. Maar we kregen niet de liefde die we nodig hadden. Ik heb veel traumas erbij gekregen in mijn jeugd bij mijn adoptie ouders. 1x schopte ik hem een gebroken rib omdat hij mijn broertje ook altijd veels te hard aanpakte en eigenlijk mishandelde. Hij zat met zijn volle gewicht op mijn broertjes lichaam en mijn broertje huilde en schreeuwde mijn naam om hulp. Ik zag dat die amper adem kreeg en werd toen zo agressflief dat ik met mijn scheen benen op de ribben van mijn adoptie vader begon in te schoppen terwijl ik met alle woede die ik me had schreeuwde. GA VAN MIJN BROERTJE AF , GA NU VAN HEM AG, ALS JE HEM OOIT NOG 1X ZO BEHANDELD IK VERMOORD JE, NOG 1X GA NU VAN MIJN FKKING BROERTJE AF. Mijn vader had veel pijn en ging van mijn broertje af. Ik bleef doorschreeuwen met alle woede die ik in me had , ik heb nog nooit zo hard en agressief tegen iemand anders geschreeuwd. Ik bleef hem bedreigen. Momenten als dit zijn ook een trauma gebleven. Uiteindelijk kwam ik bij een ander pleeggezin terecht en die mensen gaven me veel meer vrijheid, begrip, liefde. Toen ging mijn leven beter, maar nog steeds was ik erg depressief door het contact met mijn adoptie ouders, ik voelde me nooit volledig geaccepteerd, ik zag altijd dat andere kinderen heel goed met hun ouders konden en een veel betere band hadden ik had met mijn adoptie ouders. Het heeft me altijd veel pijn gedaan . Ik was altijd een gevoelige jongen door al die ruzies en problemen die ik had thuis in Nederland. Op jonge leeftijd werd ik door mijn verleden in Brazilië en mijn verleden in Nederland heel erg depressief, ik dacht soms na om dood te gaan. Het bleef me pijn doen dat iedereen een fijne band had met hun familie en ik me door niemand volledig geaccepteerd voelde. Toen ik op de middelbare school zat was ik op school vrolijk maar ondertussen was ik ook altijd depressief, en niemand had het door. Ik was toen in ieder geval niet eenzaam. In 2015 stierf mijn adoptie vader en ik kreeg na zijn dood nachtmerries, dat het mijn schuld was, al die ruzies tussen ons. En ik begon me ook schuldig te voelen heb er nu soms nog steeds trauma's van. Dan lig ik in bed en zie ik opeens uit het niets weer hoe hij mijn broertje behandelde en ik hem kapot schopte.ik kreeg zoveel schuld gevoelens dat ik echt zelfmoord sou plegen maar ik wist dit kan ik mijn adoptie moeder en biologische broertje nu niet aan doen, ik moet het uitstellen , ik wist in ieder geval zeker dat er een dag zou komen dat ik een einde aan mijn leven ging maken.want mijn leef sitiuatie werd eenzamer en eenzamer na mijn vaders overlijden verbrak ik de meeste contacten, sloot ik mezelf op.ik ging uit verdriet onbewust bepaalde p*rno kijken wat mij vroeger was aangedaan,. Ik begon uit verdriet me zo anders te gedragen en een aantal jaren verder was ik eenzamer dan ooit, sloot mezelf jaren op en als ik buiten ws. Om eten te kopen ofso deed ik zogenaamd altijd vrolijk tegen iedereen. Al heel mijn leven ging dat zo. Nu ben ik 31 en het gevoel is hetzelfde. Ondertussen erger, want ik vind mezelf een rare Creep . Ik deed dingen uit eenzaamheid waarvan ik later niet snap waarom ik het elke keer bleef doen. Ik verlangde zoveel jaren om gezien te worden door iemand om van te houden. Der mate ik ouder werd hoe groter de eenzaamheid. Ik begon steeds raarder te doen uit eenzaamheid. Ik kwam niet echt in contacten met mensen, ook niet met vrouwen. Toch verlangde ik er altijd naar. Dus ging ik opeens gegeven moment stiekem de billen van vrouwen filmen zodat ik er thuis van kon genieten. Ik merkte na een tijdje dat ik een creep werd door eenzaamheid. En t erge was ik werd verslaafd om vrouwen met billen die ik mooi vond te filmen. Maar er kwam een moment dat ik besefte hoe creepy ik bezig was, en dat was het moment dat mensen mij in de supermarkt of sportschool raar zaten aan te kijken alsof ze wisten wat ik aan het doen was. Ik kreeg hierdoor e en paniek aanval en vond mij zelf nog enger en creepy. Zo erg dat de depressie nu echt 200% zeker wist dat ik een einde aan mijn leven wou maken. Want dit is niet de persoon wie ik wil zijn, ik vind mezelf eng omdat ik mezelf er totaal niet in herken. Ik ben een vies eenzaam mannetje geworden en durf mezelf door deze actie niet meer te vertonen . Dit voelt als de laatste druppel om er een einde aan te maken. Als je jezelf niet meer herkend en als het gevoel van willen leven al je hele leven bezig is maar nu echt op zoek is naar een einde....toch ben ik bang, maar toch wil ik dit leven niet meer, ik wil deze persoon niet meer zijn.en ik wil niet oud worden . Sorry voor t slechte verhaal
Sam
16-05-2022
laatste reactie: 04-06-2022
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hey Sam,
Wat vreselijk je verhaal. Ga opzoek naar een fijne therapeut die je hierbij kan helpen. Je bent niet je trauma’s en met bepaalde therapieën kan je die nare dingen loslaten en weer een leven opbouwen zoals EMDR. Wens je het beste. Er zijn meer mensen die dit soort heftige dingen helaas meemaken, laat dat je kracht geven dat je hier uit kan komen om een voorbeeld voor anderen te zijn.
Sterkte
Wat vreselijk je verhaal. Ga opzoek naar een fijne therapeut die je hierbij kan helpen. Je bent niet je trauma’s en met bepaalde therapieën kan je die nare dingen loslaten en weer een leven opbouwen zoals EMDR. Wens je het beste. Er zijn meer mensen die dit soort heftige dingen helaas meemaken, laat dat je kracht geven dat je hier uit kan komen om een voorbeeld voor anderen te zijn.
Sterkte
Het is oké
20-05-2022
Reactie:
(Over dat kanker, dat kreeg ik toen ik 6 was). Je bent niet de enige die nare dingen op jonge leeftijd meemaakte.
Je bent dus niet alleen😁
Je bent dus niet alleen😁
Diana
04-06-2022
Reactie:
Had trouwens kanker, ik weet dat het niet heel veel is, maar je bent niet de enige met een shit leven!!
Diana
04-06-2022
Reactie:
Het komt wel goed, heb vertrouwen!!
Floor
04-06-2022
Nooit helemaal eerlijk over mijn gevoelens (Verhaal 151)
Ik heb nooit helemaal eerlijk durven zijn over mijn gevoelens. 2 jaar geleden voelde ik me slecht zag overal tegenop, alles was moeten en werd snel chagrijnig als me iets gevraagd werd maar ik deed het wel. Met een psycholoog gepraat maar altijd bewust mijn woorden gekozen. Na een tijdje ging het wel weer. Maar nu achteraf besef ik dat het nooit helemaal is weg geweest. Het gevoel dat ik altijd alles moest doen en dat niks leuk was en toch onaardiger zijn naar mijn partner is er gebleven. Nu dacht ik 3 maanden een burn out te hebben maar blij depressief. Werk niet meer en woensdag mijn relatie verbroken omdat ik ervan in paniek raakte en ik dingen mis in onze relatie. Vrienden en familie begrijpen me maar de twijfel of het niet door die depressie komt dat ik zo negatief kijk op onze relatie weet ik niet. Hij is heel erg verdrietig en nu heeft gisteren ook nog zijn moeder een hersenbloeding gehad. Ik voel me zo schuldig dat ik hem nu niet mag steunen. Door mij voelt hij zich al zo ellendig en nu dit er nog bij. En ik maak me natuurlijk ook veel zorgen om zijn moeder.
Nu is mijn put nog dieper en lijkt alsof ik er nooit meer uitkomt. Ik doe iedereen pijn en roep ellende op andere af.
En ik kan er nog steeds niet bij dat ik depressief zou zijn. Dit moest ik even kwijt
Nu is mijn put nog dieper en lijkt alsof ik er nooit meer uitkomt. Ik doe iedereen pijn en roep ellende op andere af.
En ik kan er nog steeds niet bij dat ik depressief zou zijn. Dit moest ik even kwijt
M
31-05-2022
Toon reacties Verberg reacties
al Al 4 jaar depressief met ups en downs (Verhaal 82)
Ik ben al 4 jaar depressief met ups en downs. Momenteel zut ik in een diepe crisis, ben constant moe, kom niet meer uit de zetel en heb verleden week een overdosis dafalgan codeine genomen, gelukkig zonder fatale afloop. Ben in behandeling bij een psychiater maar de medicatie die ze mij voorschrijft maakt me nog zieker en lustelozer. Kan iemand me helpen?
Cynthie
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 27-05-2022
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Kan alleen maar met je mee leven
Houd vol , ook voor jou komt er licht aan het eind van die ellendige tunnel
Probeer te vragen of de psychiater je kan helpen met meditatie of wat ook wat jou een beetje helpt lucht te krijgen. Stapjes te maken een klein beetje rust in je hoofd te geven. Als is het 10 minuten per dag
Stap voor stap kom je er , probeer er in te geloven. Iedere dag ietsjes beter
Geef niet op. Het is een lange weg , probeer het !!
Houd vol , ook voor jou komt er licht aan het eind van die ellendige tunnel
Probeer te vragen of de psychiater je kan helpen met meditatie of wat ook wat jou een beetje helpt lucht te krijgen. Stapjes te maken een klein beetje rust in je hoofd te geven. Als is het 10 minuten per dag
Stap voor stap kom je er , probeer er in te geloven. Iedere dag ietsjes beter
Geef niet op. Het is een lange weg , probeer het !!
Js
27-05-2022
Ik krijg telkens mijn depressie terug (Verhaal 79)
Ik ben 33 jaar en krijg telkens mijn depressie terug. Ik heb een zoon van 6 en na de bevalling een posnatale depressie gehad nu een dochter van 2 maanden en weer slaat mijn grote vijand depressie toe ook heb ik tussendoor nog depressies gehad. Deze keer is anders ik krijg mezelf op geen manier rustig en kan niet genieten van mijn kids en mijn partner. Wat moet het voor hem ook echt rot zijn en weet zich er heel moeilijk in te kunnen verplaatsen. Ook werkt corona en lockdown niet mee die me ook weer weghouden van mijn werk. Ik heb te lang mijn emoties en gevoel weg gestopt en ben nu alleen maar aan het huilen aan de medicijnen en bij een psycholoog. Waar is toch het einde, waar is mijn inner rust.
Hoeverder
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 27-05-2022
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Goed bijslapen helpt
Jan
> 2 jaar geleden
Reactie:
Doe rustig alles op een rij plaatsen
Praat met een psycholoog en probeer alle methodes van meditatie tot schreeuwsessies of wat dan ook gewoon proberen wat bij jou past...
Je emmer is na lange tijd over gelopen , vol gedruppeld nu moet deze weer enigszins leeg druppelen
Houd vol. Sterkte. Doe je best. Je kan het
Praat met een psycholoog en probeer alle methodes van meditatie tot schreeuwsessies of wat dan ook gewoon proberen wat bij jou past...
Je emmer is na lange tijd over gelopen , vol gedruppeld nu moet deze weer enigszins leeg druppelen
Houd vol. Sterkte. Doe je best. Je kan het
Js
27-05-2022
Ik voel me alleen, een nietsnut, een slachtoffer (Verhaal 7)
Vandaag heb ik weer een slechte dag, dat gebeurt wel vaker. Gisteren begon het al op het verjaardagsfeestje van mijn oudste zoon ik heb er kei hard voor moeten werken om hem dat feest te kunnen geven. terwijl we er eigenlijk niet het geld voor hadden.
en dan zegt op het einde van het feest mijn schoonmoeder ( omdat onze zoon daar ging slapen) en ik later nog moest gaan werken. zullen wij alle kadootjes wel meenemen dan kan hij er mee spelen. Terwijl onze jongste zoon thuis bleef bij de papa.
ik voelde me zo kwaad omdat ik vond dat het allemaal bij ons thuis hoorde te zijn net zoals onze oudste zoon. maar die word hellemaal op geëist door mijn schoonouders. waardoor ik me een waardeloze moeder voel, hij slaapt misschien 1a2 keer de week thuis en derest daar. Ik wil dat hellemaal niet maar heb geen kracht om er tegen in te gaan. en hem elke ochtend naar de opvang te moeten brengen waar hij niet naartoe wil.
ik Voel me ongelukkig met hun vader (die nog steeds geen vaste job heeft) waardoor me in de winkel niet kunnen boodschappen doen zonder met een rekenmachine in onze hand te tellen. soms word het me allemaal teveel en denk ik dat mijn kinderen beter af zijn zonder mij.
ik doe mijn job niet graag maar omdat mijn man geen vaste job heeft. kan ik niet terug gaan studeren. ik wou percé dat gezin hebben dat ik als kind nooit heb gehad.
mijn ouders zijn maar vaag aanwezig in mijn leven. mijn vader heeft me nooit gewild. en hier ben ik dan jonge mama zonder doelen of vooruitzichten. ik zou gelukkig moeten zijn, ik heb een onderdak , kan men kinderen alles geven wat ze willen ten koste van de dingen die ik voor mezelf zou willen. heb een vaste job en een man die ik niet graag zie. soms lijkt alles hopeloos voor mij. mijn depressie komt en gaat maar telkens verlies ik... ik wou dat het stopte.
Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 13-05-2022
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik wil je het liefste een dikke knuffel geven. En zeggen, ga leren om voor jezelf op te komen meid. Neem je leven terug in eigen handen. En dat gaat met hele kleine baby stapjes.
Probeer eens bij elk ding dat er gebeurd en je als niet fijn ervaart, er iets van te zeggen.
Ik ben er mensen door kwijt geraakt zelf, toen ik eindelijk eens voor mezelf opkwam. Maar na een tijdje ga je je dan wel echt sterk voelen over jezelf.
Ik denk echt dat als jij je zelfvertrouwen opbouwd, dat al een groot deel van de rot gevoelens weg vallen.
Je leeft nu eigelijk zoals anderen dat van je willen. En dat maakt je, logisch, niet happy.
Hoop dat je hier wat aan hebt.
De eerste stap is altijd moeilijk. Maar probeer het eens! Je mag me altijd een bericht sturen (al weet ik nog niet helemaal hoe de site werkt, heb hem pas net ontdekt).
X
Probeer eens bij elk ding dat er gebeurd en je als niet fijn ervaart, er iets van te zeggen.
Ik ben er mensen door kwijt geraakt zelf, toen ik eindelijk eens voor mezelf opkwam. Maar na een tijdje ga je je dan wel echt sterk voelen over jezelf.
Ik denk echt dat als jij je zelfvertrouwen opbouwd, dat al een groot deel van de rot gevoelens weg vallen.
Je leeft nu eigelijk zoals anderen dat van je willen. En dat maakt je, logisch, niet happy.
Hoop dat je hier wat aan hebt.
De eerste stap is altijd moeilijk. Maar probeer het eens! Je mag me altijd een bericht sturen (al weet ik nog niet helemaal hoe de site werkt, heb hem pas net ontdekt).
X
Helena
> 2 jaar geleden
Reactie:
Waar?
J
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik vind het zo erg voor jou, je doet zo je best ..Ik heb zelf een man die al meer werkloos is geweest dan is gaan werken. Daarnaast doet hij ook bijna niets in het huishouden. Ik ben altijd doorgegaan omwille van de kinderen, met als gevolg een serioburn-,out. Nu heb ik spijt dat ik niet eerder van mijn man ben weggegaan. De kinderen zijn intussen pubers en dat maakt het er ook niet makkelijker op. Zorg alsjeblieft goed voor jezelf, zoek hulp ..
Anoniem
13-05-2022
Wil je ook je hart luchten?
Ik ben erg mijn best aan het doen (Verhaal 146)
Mijn partner denkt dat er altijd iets gebeurt moet zijn als ik depressief ben . door het zolang in te houden verbloemen en proberen het onder de knie te krijgen barst de bomb. Ik wil rationeel niet dood maar de schaamte na een aanval is zo groot , als ik er openlijk over praat kijken ze alleen maar vervolgens gaat het Leven door er wordt geen rekening met me gehouden ook als ik aangeef geen andere mensen over de vloer te kunnen handelen ik ben namelijk erg mijn best aan t doen wat positiever te zijn. Ik weet gewoon niet meer of ik echt nog wil Leven of dat het alleen het gevoel is dat ik dood wil. Om rust te krijgen en te creeren.ik heb de nortreiptaline verhoogt de huisarts belt namelijk niet terug dus ik heb de assisstente vertelt dat ik heb verhoogt en dat het slecht met me gaat , ze zou het noteren en doorgeven en de hoeveelheid medicatie aanpasssrn. De dr. belt donderdag terug.....
Sam
02-05-2022
Toon reacties Verberg reacties
ik voel me vies vuil (Verhaal 43)
Ik ben 52 getrouwd en 4 kinderen en 2 kleinkinderen toch voel ik m alleen vies vuil en walg van mijn eigen .Ben nooit nog gelukkig ween veel vooral als niemand het ziet..Wat m overkomen is toen ik 16 was breekt nu uit heb veel donkere gedachten
Suzy
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 24-04-2022
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat naar Suzy.
Dit klinkt als iets waar je echt eens met iemand over moet praten. Het leven kan ook voor jou een stuk beter en fijner worden. Als er op je 16e is gebeurd wat ik denk dat er is gebeurd, dan is het zeker goed om hulp te zoeken. Niemand is vies en vuil en zou van zichzelf moeten walgen. Zoek hulp, dat ben je waard. Praat erover.
Sterkte!
Dit klinkt als iets waar je echt eens met iemand over moet praten. Het leven kan ook voor jou een stuk beter en fijner worden. Als er op je 16e is gebeurd wat ik denk dat er is gebeurd, dan is het zeker goed om hulp te zoeken. Niemand is vies en vuil en zou van zichzelf moeten walgen. Zoek hulp, dat ben je waard. Praat erover.
Sterkte!
Tessa
> 2 jaar geleden
Reactie:
Je bent zeker niet vies en vuil! Jammer dat je met deze gevoelens al zo lang rondloopt. Zoek alsjeblieft iemand om mee te praten, je bent het waard om een mooi leven te hebben!!!!
Anoniem
24-04-2022
Ik kamp al enkele jaren met depressie (Verhaal 144)
De depressieve gevoelens komen met periodes, die ik jammer genoeg moeilijk voel aankomen .
Ik laat me dan verleiden door alcohol en drugs en dat is dan het dieptepunt… donkere gedachten, schuldgevoel, schaamte, wenen, paniekaanvallen enz.
Ik heb een lieve vrouw en ze doet haar best mij te helpen en begrijpen , ik voel mij gewoon soms een blok aan haar been .
Ik zou het miss wel fijn vinden om eens te praten met mensen met soortgelijke symptomen, ik voel me alleen in deze situatie.
Mvg Tim
Ik laat me dan verleiden door alcohol en drugs en dat is dan het dieptepunt… donkere gedachten, schuldgevoel, schaamte, wenen, paniekaanvallen enz.
Ik heb een lieve vrouw en ze doet haar best mij te helpen en begrijpen , ik voel mij gewoon soms een blok aan haar been .
Ik zou het miss wel fijn vinden om eens te praten met mensen met soortgelijke symptomen, ik voel me alleen in deze situatie.
Mvg Tim
Tim
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Toon reacties Verberg reacties
Een chronische depressie (Verhaal 141)
Ik zit sinds kort thuis. Het laatste jaren had ik veel stress op het werk. En niets helpt. De liefdevolle aanmoedigen zoals ga wandelen, sporten, eerder naar huis, ga doen wat je leuk vind, helpen niet.
Ik heb van de psycholoog gehoord dat ik een chronische depressie heb.
Kan me niet meer herinneren dat ik ooit echt gelukkig was.
Ik kan mijn kindertijd ook moeilijk herinneren.
Zelf vermoed ik dat ik al 30 jaar depressief ben.
Ik ben nu 36 jaar. Op mijn 6e zijn mijn ouders gescheiden. Mijn vader is weggaan en heb ik nooit meer gezien.
Op de basisschool ging het ook niet goed. Ik ben veel gepest geweest. Na jaren struggelen kwamen ze erachter dat ik dyslexie heb.
Ook denk ik al jaren dat er iets meer met me aan de hand is. ADD, autisme of wat dan ook. Maar ben altijd bang geweest om de stap te zetten naar hulp. Ik heb dit nooit met iemand gedeeld. Ook niet met mijn moeder.
Ik behoud geen vriendschappen. Ik heb wel vrienden gehad op de verschillende (basis- mavo, mbo) scholen, maar zodra ik van school ga heb ik daar geen contact meer mee. Of dat dan echt vrienden zijn weet ik niet. Het waren ook nooit echte diepgaande vriendschappen. Waar het aan ligt weet ik ook niet.
Sinds kort dan toch naar een psycholoog. Maar dat duurt lang voor het traject echt begint. Ben er nu 2x geweest.
Ik heb me ziek gemeld op het werk. Maar mijn werkgever pusht me steeds om te komen. Ze heeft het dan over de wet van poortwachter. Maar doordat pushen wordt het alleen erger.
Thuis kom ik vaak moeizaam uit bed. Huishouden schiet er steeds bij in. Ik ben het doel van het leven kwijt. Of ik ooit een doel had weet ik niet.
Het enige wat me nog enigszins plezier geeft is werken met kinderen. Maar dan kan ik me ook helemaal wegcijferen. Voel ik niets meer. Geen pijn, honger, dorst of dat ik naar de wc moet.
Dit heeft me jaren lang op de been gehouden. Maar kom altijd in conflict met de volwassenen eromheen. Vooral collega's en leidinggevende. Dat weegt momenteel zwaarder dan het plezier met de kinderen.
Sinds een jaar volg ik een loopbaan traject. Daarbij moet ik naar mij zelf kijken. Wat vind ik leuk. Wat kan ik goed. Waar haal ik plezier uit. Dat is iets wat ik nooit heb geleerd. Kijken naar mijzelf..
Ik kan dan ook geen antwoord geven. Soms zit er niets in mijn hoofd. Soms wel maar kan ik het niet uitspreken.
Het lijkt alsof ik een muur om mij heen heb. Zodra ik een steen weg pak komen de spanningen stress tranen. Maar ik weet niet waarom. Het loopbaan traject heeft dan ook geen vaart. Vandaar de stap naar de psycholoog.
Ik ben een pleaser. Ik help graag andere. Ik doe wat er van mij wordt gevraagd. Ben een perfectionist. Het kan altijd beter. Ik ben een snelle denker. Heb altijd een oplossing voor een probleem. Maar zodra ik naar mijzelf moet kijken klap ik dicht. Zie ik geen oplossing. Ik pieker ook veel. Mijn gedachtens gaan alle kanten op. Als iemand mij vraagt waar pieker je dan over kan ik het niet zeggen. Over alles vroeger nu toekomst is dan mijn antwoord.
Ik heb van de psycholoog gehoord dat ik een chronische depressie heb.
Kan me niet meer herinneren dat ik ooit echt gelukkig was.
Ik kan mijn kindertijd ook moeilijk herinneren.
Zelf vermoed ik dat ik al 30 jaar depressief ben.
Ik ben nu 36 jaar. Op mijn 6e zijn mijn ouders gescheiden. Mijn vader is weggaan en heb ik nooit meer gezien.
Op de basisschool ging het ook niet goed. Ik ben veel gepest geweest. Na jaren struggelen kwamen ze erachter dat ik dyslexie heb.
Ook denk ik al jaren dat er iets meer met me aan de hand is. ADD, autisme of wat dan ook. Maar ben altijd bang geweest om de stap te zetten naar hulp. Ik heb dit nooit met iemand gedeeld. Ook niet met mijn moeder.
Ik behoud geen vriendschappen. Ik heb wel vrienden gehad op de verschillende (basis- mavo, mbo) scholen, maar zodra ik van school ga heb ik daar geen contact meer mee. Of dat dan echt vrienden zijn weet ik niet. Het waren ook nooit echte diepgaande vriendschappen. Waar het aan ligt weet ik ook niet.
Sinds kort dan toch naar een psycholoog. Maar dat duurt lang voor het traject echt begint. Ben er nu 2x geweest.
Ik heb me ziek gemeld op het werk. Maar mijn werkgever pusht me steeds om te komen. Ze heeft het dan over de wet van poortwachter. Maar doordat pushen wordt het alleen erger.
Thuis kom ik vaak moeizaam uit bed. Huishouden schiet er steeds bij in. Ik ben het doel van het leven kwijt. Of ik ooit een doel had weet ik niet.
Het enige wat me nog enigszins plezier geeft is werken met kinderen. Maar dan kan ik me ook helemaal wegcijferen. Voel ik niets meer. Geen pijn, honger, dorst of dat ik naar de wc moet.
Dit heeft me jaren lang op de been gehouden. Maar kom altijd in conflict met de volwassenen eromheen. Vooral collega's en leidinggevende. Dat weegt momenteel zwaarder dan het plezier met de kinderen.
Sinds een jaar volg ik een loopbaan traject. Daarbij moet ik naar mij zelf kijken. Wat vind ik leuk. Wat kan ik goed. Waar haal ik plezier uit. Dat is iets wat ik nooit heb geleerd. Kijken naar mijzelf..
Ik kan dan ook geen antwoord geven. Soms zit er niets in mijn hoofd. Soms wel maar kan ik het niet uitspreken.
Het lijkt alsof ik een muur om mij heen heb. Zodra ik een steen weg pak komen de spanningen stress tranen. Maar ik weet niet waarom. Het loopbaan traject heeft dan ook geen vaart. Vandaar de stap naar de psycholoog.
Ik ben een pleaser. Ik help graag andere. Ik doe wat er van mij wordt gevraagd. Ben een perfectionist. Het kan altijd beter. Ik ben een snelle denker. Heb altijd een oplossing voor een probleem. Maar zodra ik naar mijzelf moet kijken klap ik dicht. Zie ik geen oplossing. Ik pieker ook veel. Mijn gedachtens gaan alle kanten op. Als iemand mij vraagt waar pieker je dan over kan ik het niet zeggen. Over alles vroeger nu toekomst is dan mijn antwoord.
B
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Hoe leg ik dit uit? (Verhaal 140)
Hoe kan je zeggen hoe je je voelt wanneer je het zelf soms niet weet? Alles lijkt in goede banen te komen. Weer aan het werk, waar ik terug veel voldoening uit haal, een ontzettend lieve partner en stabiele relatie waarin ik heel veel liefde krijg en ook kan geven. Twee geweldige kinderen die ik heel graag zie, met binnen 3 maanden een kleindochter die nu al in mijn hart zit en waar ik enorm naar uitkijk, 2 pluskinderen die me vanaf dag één hebben aanvaard en waar het goed met klikt. Had ik nooit kunnen denken .., Voel me meestal veel vrijer, gelukkiger, geruster en vredevoller dan ooit. Maar toch, is er altijd een stemmetje dat zegt dat ik dit niet verdien, of dat dit niet blijft duren. En ook al heb ik ondertussen meer toekomstperspectieven, durf ik weinig of geen plannen te maken in de nabije toekomst. Een vakantie plannen om binnen twee weken er even tussen uit te gaan, heb ik vandaag uiteindelijk gedaan, maar schrikt me wel af omdat ik dan iets ‘vast leg of definitief bevestig’ Ergens heb ik nog steeds het gevoel dat de wereld mag stoppen met draaien voor mij. Ik kan van bepaalde dingen genieten, maar als ze mij morgen zouden zeggen dat ik nog maar 1 dag te leven heb, zou ik daar vrede mee hebben. Ik zou de belangrijkste mensen nog even een warme knuffel geven en hen laten weten dat ik hen graag zie, zonder meer. Die donkere put waarin ik ben gevallen, lijkt geen trap naar boven te hebben. Ik verzeker iedereen rondom mij dat het beter gaat omdat ik mezelf of mijn gevoelens niet kan uitdrukken. Hoe kan ik uitleggen dat het lichtje bovenaan de put stilletjes aan kleiner lijkt te worden? Hoe leg je uit dat je ‘s avonds gaat slapen en je ogen dicht doet en hoopt dat ze ‘s morgens niet meer open gaan? Hoe leg je uit dat opstaan, je wassen en aankleden al zo veel energie vergt. Toch doe je nog beetje make-up op of kam je je haar, niet voor jezelf, maar zodat je dierbaren zich minder zorgen maken of vragen stellen. Want hoe leg je uit dat je eigenlijk, ondanks de liefde die je krijgt, je je eigenlijk al een beetje dood voelt vanbinnen? Ik blijf zoeken naar de trap om trede per trede naar boven te geraken. En soms vind ik een trede of een glimp naar de weg naarboven, en dan lijkt het plots weer of de put dieper is geworden. Ik geef echter niet op en blijf de weg naar boven zoeken. Ik kom er wel uiteindelijk (met veel slaap en bokes). Maar hoe leg je dat op een normale manier aan iemand uit?
Saskia
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik probeer er voor haar te zijn, ze is depressief (Verhaal 41)
Hey, wat ik nu ga delen is hoe ik over depressie denk, of iedergeval: wat ik denk te snappen. Zelf heb ik er gelukkig nooit last van gehad, maar een goeie vriendin van mij helaas wel. En ze heeft er nog steeds last van.
Ik wil graag mijn ei kwijt en ik hoop dat de mensen die dit lezen niet oordelen over hoe ik er over denk, ik doe echt heel erg mijn best om mijn vriendin goed te kunnen begrijpen. Om de ziekte goed te kunnen begrijpen. (filmpjes op YouTube kijken met ’hoe om te gaan met depressieve mensen’ en het internet afgezocht naar informatie)
Wat ik wel weet, is dat je je naar voelt, zacht uitgedrukt. En dat je het vaak helemaal niet meer ziet zitten. Bij mijn vriendin ziet het eruit alsof ze op sommige momenten inderdaad de moed aan het opgeven is en dat is heel pijnlijk om te zien. Ik wil haar helpen, maar ik weet niet hoe. Ze komt bijna nooit meer naar school, terwijl het mij juist een goede afleiding lijkt.
Maar, op andere momenten kan ik er best wel een beetje boos om worden hoe ze het aanpakt. Ze laat bijna nooit meer van zichzelf horen, gaat met haar vriendje naar feestjes in het weekend en ze spreekt wel vaak af met andere vriendinnen terwijl ik zeker 3x per week vraag hoe het met haar gaat. Maar daar is ze dan te moe voor om te reageren, of te druk in haar hoofd. Dan denk ik ook: misschien zou je minder druk in je hoofd worden als je minder gaat feesten. Ik probeer er echt zo min mogelijk druk op te zetten als ik iets vraag, maar het is als buitenstaander zo lastig om dit te kunnen begrijpen. Op sommige momenten zou ik zo graag een kijkje in haar gedachten willen nemen.
Misschien dan mensen nog tips hebben? Ik probeer er voor haar te zijn, heb ik ook meerdere keren laten weten maar ze doet er niks mee. En ondertussen is ze wel hele verhalen aan het delen met vreemdelingen op Instagram over haar situatie. Ik zou haar denk ik veel beter kunnen begrijpen, maar om daar druk op te leggen lijkt me helemaal geen goed idee.
Groetjess
Ik wil graag mijn ei kwijt en ik hoop dat de mensen die dit lezen niet oordelen over hoe ik er over denk, ik doe echt heel erg mijn best om mijn vriendin goed te kunnen begrijpen. Om de ziekte goed te kunnen begrijpen. (filmpjes op YouTube kijken met ’hoe om te gaan met depressieve mensen’ en het internet afgezocht naar informatie)
Wat ik wel weet, is dat je je naar voelt, zacht uitgedrukt. En dat je het vaak helemaal niet meer ziet zitten. Bij mijn vriendin ziet het eruit alsof ze op sommige momenten inderdaad de moed aan het opgeven is en dat is heel pijnlijk om te zien. Ik wil haar helpen, maar ik weet niet hoe. Ze komt bijna nooit meer naar school, terwijl het mij juist een goede afleiding lijkt.
Maar, op andere momenten kan ik er best wel een beetje boos om worden hoe ze het aanpakt. Ze laat bijna nooit meer van zichzelf horen, gaat met haar vriendje naar feestjes in het weekend en ze spreekt wel vaak af met andere vriendinnen terwijl ik zeker 3x per week vraag hoe het met haar gaat. Maar daar is ze dan te moe voor om te reageren, of te druk in haar hoofd. Dan denk ik ook: misschien zou je minder druk in je hoofd worden als je minder gaat feesten. Ik probeer er echt zo min mogelijk druk op te zetten als ik iets vraag, maar het is als buitenstaander zo lastig om dit te kunnen begrijpen. Op sommige momenten zou ik zo graag een kijkje in haar gedachten willen nemen.
Misschien dan mensen nog tips hebben? Ik probeer er voor haar te zijn, heb ik ook meerdere keren laten weten maar ze doet er niks mee. En ondertussen is ze wel hele verhalen aan het delen met vreemdelingen op Instagram over haar situatie. Ik zou haar denk ik veel beter kunnen begrijpen, maar om daar druk op te leggen lijkt me helemaal geen goed idee.
Groetjess
Julia
> 2 jaar geleden
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Het zou weleens kunnen dat je vriendin zich niet veilig jou voelt. Je voelt wel of mensen je steunen of dat ze vooral iets van je vinden en vinden hoe je t zou moeten doen en dat voor steun aanzien. Dat is niet steunend. Telkens maar vragen hoe het gaat en of het al beter gaat.... zo werkt t niet . Ga er maar gewoon van uit dat ze zich beroerd voelt. Goed en knap dat ze nog onder de mensen komt.
Mala
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Julia,
Wat vervelend. Ik kan me voorstellen dat het frustrerend is. Heeft je vriendin psychische hulp?
Het kan zijn dat ze het moeilijk vindt om één-op-één te praten en dat de andere vriendinnen er niet naar vragen. Of dat ze daar 'makkelijkere' afleiding vindt.
Het kan ook zijn dat ze zwaarte bij je voelt, juist omdat je je zo in haar inleeft. Dat betekent niet dat je iets verkeerds doet. Uit je verhaal maak ik op, dat je erg je best doet om er voor haar te zijn. Maar misschien haalt ze op dit moment een bepaalde lichtheid bij haar vriend en die andere vriendinnen. Nogmaals, dat ligt niet aan jou. Jouw manier van hulp sluit misschien even niet aan bij wat zij op dit moment zoekt.
Ik denk niet dat je je het erg op jezelf moet betrekken. Je kunt wel aan haar aangeven dat je er graag voor haar wilt zijn, maar het ook wel moeilijk vindt hoe dat te doen.
En dat je het soms lastig vindt dat ze wel tijd heeft voor haar vriend en andere vriendinnen en niet voor jou (lees ik dat goed)? Misschien moet je haar gewoon vragen waarom ze jou dan niet opzoekt.
En als de vriendschap van één kant blijft komen en ze wel gewoon met anderen blijft afspreken, dan is de reactie van 'anoniem' (de eerste onder je vraag) misschien wel de juiste. Pak je eigen dingen weer op. En geef aan je vriendin aan dat ze altijd naar je toe mag komen en dat je er voor bent. Maar dat je haar niet steeds zal vragen hoe het met haar gaat. Omdat het voor jou ook lastig is. Ga dan ook vooral weer leuke dingen doen met anderen!
Ik hoop dat je hier iets aan hebt.
Wat vervelend. Ik kan me voorstellen dat het frustrerend is. Heeft je vriendin psychische hulp?
Het kan zijn dat ze het moeilijk vindt om één-op-één te praten en dat de andere vriendinnen er niet naar vragen. Of dat ze daar 'makkelijkere' afleiding vindt.
Het kan ook zijn dat ze zwaarte bij je voelt, juist omdat je je zo in haar inleeft. Dat betekent niet dat je iets verkeerds doet. Uit je verhaal maak ik op, dat je erg je best doet om er voor haar te zijn. Maar misschien haalt ze op dit moment een bepaalde lichtheid bij haar vriend en die andere vriendinnen. Nogmaals, dat ligt niet aan jou. Jouw manier van hulp sluit misschien even niet aan bij wat zij op dit moment zoekt.
Ik denk niet dat je je het erg op jezelf moet betrekken. Je kunt wel aan haar aangeven dat je er graag voor haar wilt zijn, maar het ook wel moeilijk vindt hoe dat te doen.
En dat je het soms lastig vindt dat ze wel tijd heeft voor haar vriend en andere vriendinnen en niet voor jou (lees ik dat goed)? Misschien moet je haar gewoon vragen waarom ze jou dan niet opzoekt.
En als de vriendschap van één kant blijft komen en ze wel gewoon met anderen blijft afspreken, dan is de reactie van 'anoniem' (de eerste onder je vraag) misschien wel de juiste. Pak je eigen dingen weer op. En geef aan je vriendin aan dat ze altijd naar je toe mag komen en dat je er voor bent. Maar dat je haar niet steeds zal vragen hoe het met haar gaat. Omdat het voor jou ook lastig is. Ga dan ook vooral weer leuke dingen doen met anderen!
Ik hoop dat je hier iets aan hebt.
Tessa
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ze zal je op haar manier dankbaar zijn. Soms wil iemand juist de ander er niet te veel mee belasten. Ze denken dat ze er alleen uit moeten komen. Dat is natuurlijk ook zo, want alleen zij kan er iets aan doen door hulp te vragen/zoeken. Denk dat ze de overtuiging heeft, dat ze het niet verdiend Of te wel niet goed genoeg voelen. Complimenten kunnen helpen. Denk vooral aan jezelf. Het is niet makkelijk!
Anoniem
> 2 jaar geleden
instanties doen hun best maar geen verbetering (Verhaal 139)
ik ben al jaren depressief vooral na de brake up ging het fout zit nu aan alprazolam 9 mg per dag.......... idk no more. elke dg tranen en niemand die het kan zien ik ben nou eenmaal goed in acteren helaas. instanties doen hun best maar geen verbetering vermoeiend. wakker liggen adhd noem maar op ik mis een maat denk ik. ps. verleden speelt mee
sas
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
ps ben 23 jr
sas
> 2 jaar geleden
Weer depressief. Gevoel dat ik gek word. (Verhaal 30)
Ik ben al eerder depressief geweest, maar nu is het er weer ingekropen. Ik heb het gevoel dat ik gek word.
In mijn vorige relatie ben ik erg slecht behandeld, en hij was een narsisht en alcoholist. Hij zit nog in mijn hoofd.
Ik merk aan mijn humeur, gedachtes en lichaam dat ik op ben. Ik heb geen zin meer.
L
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Herkenbaar. Het is een hel op dat moment in je hoofd en weet niet hoe je hier ooit nog gaat uitkomen. Het is een kwestie van volhouden. Op een gegeven moment gaan de scherpe kantjes er vanaf.
Mark
> 2 jaar geleden
Topdag, gigadip (Verhaal 137)
Ik ben sinds april vorig jaar depressief, 17 jaar was ik t ook maar ben er redelijk snel uitgekomen, wel met een onderhoudsdosis van 10 mg paroxetine. Door corona, volledig thuis werken, veranderingen op werk door corona, verlies van mijn zus zij 50 ik 61 kreeg ik weer paniek aanvallen en pijn in mijn buik letterlijk, slecht opstaan geen zin in dingen. Maar ik heb t opgepakt, wandelen,wat meer tijd nemen van werk, leuke dingen doen, afleiden, huisarts gesprekken, praktijkassistent gesprekken, haptonoom, naar 20 mg paroxetine …. En t wil maar niet, soms heb ik een top dag! Niets aan de hand, vaak onbestemd gevoel, onzekerheid, bang. En dan weer een giga dip. Vanmorgen heb ik tijdens mijn wandeling vreselijk gehuild, dat kan ik haast niet, het luchte wel op, heb geslapen en voel me weer iets beter. Wanneer houdt het op!
Hoop
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Ik dacht dat het gewoon een dipje was (Verhaal 136)
Ik ben Milan, 17 jaar, bijna 18 en ik ben niet meer de persoon die ik hoorde te zijn.
3 jaar geleden begon ik me ongelukkig te voelen en had ik een zeer negatief beeld op de wereld. Ik dacht dat het gewoon een dipje was en dat het wel over ging gaan, maar het gevoel bleef. Ik heb het me twee jaar lang kunnen ophouden en daarna is het eruit gekomen. Ik vertelde alles tegen mijn ouders en dit brak hun om te horen. Ik ben naar een psycholoog gegaan en heb verschillende dingen geprobeerd om het van mij af te krijgen maar niks hielp. Een jaar later vond ik een meisje die mij niet wegduwde na het uitvinden wie ik was. Uiteindelijk gingen we een relatie proberen aan te gaan. Ik dacht dat dit de oplossing was om mezelf te genezen, maar daar zat ik ook verkeerd. Elke keer als zij in de buurt was kreeg ik stress en dat viel op mijn maag. Een switch in mijn lichaam zorgde ervoor dat ik dan zo snel mogelijk weg moest om ervoor te zorgen dat ik niet moest overgeven. Ik vond dit super erg want ik zag haar graag maar de stress is sterker dan mij en heeft alles in mij overgenomen. Ik hoor stemmen in mijn hoofd die zeggen dat ik er einde aan moet maken, aan alles. Mijn vriendin had dit door en had met mij erover gepraat. We zijn uit elkaar gegaan omdat het het beste is voor mij. Ik moet eerst voor mezelf kunnen zorgen. Dat was de reden. Ik hou echt extreem veel van haar. Daarom houden we gelukkig nog contact. Zij is echt de beste en ik weet dat perfect zijn niet bestaat maar in mijn ogen was zij wel perfect. Nu zit ik hier nogsteeds met die stemmen in mijn hoofd en die gedachtes om alles op te geven en om niet meer te leven. Ik heb hulp nodig maar wil het niet accepteren. Ik heb ook geen zin meer om ouder te worden met deze gevoelens. Ik weet dat deze gevoelens ook niet weg gaan gaan want het zit diep in mij. Het gaat altijd aanwezig. Ik ben bang dat ik het niet ga halen.
Dit is mijn verhaal. Ik hoop dat ik deze periode doorsta en mij terug ga beter voelen. Als iemand tips heeft voor mij of hetzelfde gevoel heeft gelijk mij, is altijd welkom. Je kan me vinden op Snapchat (molaerts91) of op Instagram (milan_olaerts). Alvast bedankt...
3 jaar geleden begon ik me ongelukkig te voelen en had ik een zeer negatief beeld op de wereld. Ik dacht dat het gewoon een dipje was en dat het wel over ging gaan, maar het gevoel bleef. Ik heb het me twee jaar lang kunnen ophouden en daarna is het eruit gekomen. Ik vertelde alles tegen mijn ouders en dit brak hun om te horen. Ik ben naar een psycholoog gegaan en heb verschillende dingen geprobeerd om het van mij af te krijgen maar niks hielp. Een jaar later vond ik een meisje die mij niet wegduwde na het uitvinden wie ik was. Uiteindelijk gingen we een relatie proberen aan te gaan. Ik dacht dat dit de oplossing was om mezelf te genezen, maar daar zat ik ook verkeerd. Elke keer als zij in de buurt was kreeg ik stress en dat viel op mijn maag. Een switch in mijn lichaam zorgde ervoor dat ik dan zo snel mogelijk weg moest om ervoor te zorgen dat ik niet moest overgeven. Ik vond dit super erg want ik zag haar graag maar de stress is sterker dan mij en heeft alles in mij overgenomen. Ik hoor stemmen in mijn hoofd die zeggen dat ik er einde aan moet maken, aan alles. Mijn vriendin had dit door en had met mij erover gepraat. We zijn uit elkaar gegaan omdat het het beste is voor mij. Ik moet eerst voor mezelf kunnen zorgen. Dat was de reden. Ik hou echt extreem veel van haar. Daarom houden we gelukkig nog contact. Zij is echt de beste en ik weet dat perfect zijn niet bestaat maar in mijn ogen was zij wel perfect. Nu zit ik hier nogsteeds met die stemmen in mijn hoofd en die gedachtes om alles op te geven en om niet meer te leven. Ik heb hulp nodig maar wil het niet accepteren. Ik heb ook geen zin meer om ouder te worden met deze gevoelens. Ik weet dat deze gevoelens ook niet weg gaan gaan want het zit diep in mij. Het gaat altijd aanwezig. Ik ben bang dat ik het niet ga halen.
Dit is mijn verhaal. Ik hoop dat ik deze periode doorsta en mij terug ga beter voelen. Als iemand tips heeft voor mij of hetzelfde gevoel heeft gelijk mij, is altijd welkom. Je kan me vinden op Snapchat (molaerts91) of op Instagram (milan_olaerts). Alvast bedankt...
Milan
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Voel me een nietsnut (Verhaal 58)
Ik ben sedert maanden thuis door problemen op het werk. Ik ging eigenlijk altijd graag werken. Nu voel ik me een nietsnut. Het is allemaal begonnen met paniekaanvallen tot uiteindelijk een depressie er bovenop. Het zijn vooral de lichamelijke klachten die me bang maken. Ik vroeg me dus ook af wie zich hier in kan vinden en welke klachten jullie zoal ervaren.
Yolanda
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel herkenbaar .Gr Andre
Andre
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo Yolanda,
Herkenbaar wat je schrijft. Ik zit in een soortgelijke situatie en heb ook last van paniekaanvallen en depressie mede veroorzaakt dooreen onverwerkte, zware burnout. De lichamelijke klachten die ik ervaar zijn last van gespannen spieren, maagspanning, enorme nervositeit in mijn lijf, vaak in mijn buik, slappe benen, tinnitus, duizeligheid, licht in mijn hoofd, intens moe zijn. Ik ben continu aan het denken over van alles en nog wat...heden, verleden, toekomst. Alles is teveel, ben tot niets in staat. Voel me vreselijk schuldig en schaam me omdat ik niet in staat ben te werken en ik niet "voldoe". Heb moeite met communiceren, heb vrijwel geen sociale contacten de laatste maanden...en zo kan ik nog wel even doorgaan. Drama dus, bah. Ik herken mezelf totaal niet meer.
Heb je wel hulp? Je schrijft over paniekaanvallen en depressie door problemen op het werk, misschien kan het ook een burnout zijn?
Herkenbaar wat je schrijft. Ik zit in een soortgelijke situatie en heb ook last van paniekaanvallen en depressie mede veroorzaakt dooreen onverwerkte, zware burnout. De lichamelijke klachten die ik ervaar zijn last van gespannen spieren, maagspanning, enorme nervositeit in mijn lijf, vaak in mijn buik, slappe benen, tinnitus, duizeligheid, licht in mijn hoofd, intens moe zijn. Ik ben continu aan het denken over van alles en nog wat...heden, verleden, toekomst. Alles is teveel, ben tot niets in staat. Voel me vreselijk schuldig en schaam me omdat ik niet in staat ben te werken en ik niet "voldoe". Heb moeite met communiceren, heb vrijwel geen sociale contacten de laatste maanden...en zo kan ik nog wel even doorgaan. Drama dus, bah. Ik herken mezelf totaal niet meer.
Heb je wel hulp? Je schrijft over paniekaanvallen en depressie door problemen op het werk, misschien kan het ook een burnout zijn?
Jackie
> 2 jaar geleden
Probeer er het beste van te maken, het leven is kort (Verhaal 135)
Ik lees de verhalen hier en vind het zeer triest dat er zoveel mensen met dezelfde problemen als ik rondlopen. Kon ik ze maar helpen want ik weet precies wat ze voelen. Het enige wat ik kan zeggen is probeer er het beste van te maken voor de rest van de tijd dat je leeft. Het is maar een kort leven, die depressie duurt niet eeuwig.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Van hyperventilatie naar hypochondrie en door naar depressie. (Verhaal 47)
Dag allemaal ,
Ik ben een jongen van 19 jaar .
26 juni 2019 kreeg mijn beste maat te horen dat hij teelbalkanker had.
Een dag daarna kreeg ik last van mijn rug en kreeg ik mijn eerste paniekaanval. Vanaf die dag ook , ben ik nooit meer mezelf geweest. Het voelt alsof ik naast mijn lichaam loop en of het leven voorbij vliegt.
Elke week dacht ik aan een nieuwe ziekte , en ik had ook de lichamelijke klachten erbij.
Maar die ziektes heb ik uit mijn hoofd gezet. Maar ik blijf in een heel diep dal hangen. Alles is onecht en alles is raar. Alsof ik door een glazen pot heen moet kijken.
Verder heb ik me vanaf die dag geen moment meer goed gevoelt.
Ik ben kapot , het trekt zoveel energie uit mij. Dat ik op sommige momenten ook geen zin meer heb.
Ik vindt hetgene wat ik voel ook heel moeilijk te omschrijven. Maar ik zeg altijd tegen vrienden . Wanneer ik van buiten lacht , huil ik vanbinnen.
Ik hoop dat er mensen zijn die dit herkennen.
Groet
Sander
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Sander, heb je al eens overwogen professionele hulp te zoeken? Ik herken wat je schrijft over dat alles onecht en raar is, en alsof je door een glazen pot kijkt. Ik heb het momenteel niet, maar ken het heel goed. Bij mij had het de benaming ‘derealisatie’. Dat kan verschillende oorzaken hebben maar angst is een trigger. Iets wat je erg uit je evenwicht gebracht (zoals wat je vriend meemaakt) kan heel verstorend zijn, zeker op jonge leeftijd, waardoor je voelt (kan ook onbewust, dan voel je het zelfs niet zo) dat je het leven niet onder controle hebt. Ook jonge mensen kunnen kanker krijgen, en als dat ineens zo dichtbij gebeurt, kon jij het ook zijn. Wat niet zo is en de kans is ook erg klein bij jonge mensen, maar.... dat kan je wel weten, maar onbewust kan het wel anders blijven hangen een tijd. Dan kan je uit een soort psychische zelfbescherming derealiseren. Je weet dat je er bent, waar je bent, maar het voelt allemaal alsof het niet echt is, alsof je door een waas, een gordijn kijkt. Het kan erg beangstigend zijn. Ik heb toen geleerd me te troosten dat het ook niets is dat blijvend is, je kan er uit geraken. Dat luidop tegen mezelf zeggen. Thuis ergens een veilige plek, een veilig nest maken wat van jou alleen is en waar je kan rusten, wat op je ademhaling letten.. En wat me erg hielp (Therapeute me toen geleerd) was op dat moment, waar je ook bent, luidop ev. te benoemen wat je ziet, vb. een boek, en de kleur van de kaft, Etc... een balpen, en welke kleur, een lamp, in detail voor jezelf beschrijven etc.... Benoemen vb. wat je hoort, ruikt..... Ik las je leeftijd en ik zou volledig begrijpen als het te bizar voor je overkomt, ik vertel gewoon mijn ervaring. Sterkte, het blijft niet! Ook de hypochondrie niet... ik had, enkele decennia geleden, een klasgenoot met botkanker en ze is haar been verloren. Ik heb toen een hele periode overal vanalles gevoeld, pijn in mijn been, knobbeltjes in mijn hals... en mijn huisarts moest me steeds maar geruststellen... maar het gaat over, veel moed
K
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo Sander. Ik heb juist hetzelfde gevoel. Ik heb plots hevige angstrn gekregen een half jaar geleden. De angsten zijn sinds een maand verminderd. Maar ik blikf een slecht gevoel hebben. Wazig in mijn hoofd, alsof ik een glazeb bokaal over mijn hoofd heb. Niks lijkt echt, het lijkt alsof ik niet in de realiteit zit, maar in een film. Alles lijkt langs me door te gaan.
Andy
> 2 jaar geleden
Spiraal van nergens zin in (Verhaal 132)
hobby ben al heel lang depressief. Ik haat mezelf omdat ik zo slap ben om geen actie te ondernemen waardoor ik me beter te voelen.
Ik heb ‘s morgens geen zin om op te staan. Als ik dan toch maar opsta, heb ik nergens zin in. Zelfs mijn leukste hobby (schilderen) doe ik met tegenzin. Soms gaat het dan iets beter met me en geef mezelf een complimentje dat ik toch ben gaan schilderen.
Ik slik anti-depressive, maar toch voel ik me niet goed.
Hoe kan ik deze spiraal doorbreken?
Ik heb ‘s morgens geen zin om op te staan. Als ik dan toch maar opsta, heb ik nergens zin in. Zelfs mijn leukste hobby (schilderen) doe ik met tegenzin. Soms gaat het dan iets beter met me en geef mezelf een complimentje dat ik toch ben gaan schilderen.
Ik slik anti-depressive, maar toch voel ik me niet goed.
Hoe kan ik deze spiraal doorbreken?
Marlies
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hey vooral uzelf niet onder druk zetten ,ervan uitgaan niets moet,die zin om iets te doen komt vanzelf .
Kom je nog buiten of blijf je altijd thuis?
Ik heb juist dezelfde situatie zoals u meegemaakt ,schilder ook.
Kom je nog buiten of blijf je altijd thuis?
Ik heb juist dezelfde situatie zoals u meegemaakt ,schilder ook.
Frank
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Ik kan een kind nu niet genoeg bieden (Verhaal 134)
Ik ben mijn hele leven al gevoelig voor depressieve klachten. Ook heb ik al die tijd een laag zelfbeeld en ben ik onzeker in alles.
In mijn kinderjaren heb ik mijn vader weinig gezien, omdat hij veel aan het werk was of bij zijn andere vriendin was. Op mijn zesde is mijn lieveling tante overleden, waar ik het erg moeilijk mee heb gehad. Een jaar later zijn mijn ouders gescheiden ( voor de tweede keer ), omdat mijn vader nog steeds een andere vriendin had. Hierdoor ben ik erg gevoelige geworden voor aandacht van mannen/jongens en ben ik hier vooral op de middelbare school veel naar op zoek geweest. Ik wilde gezien worden en mooi, aardig en leuk gevonden worden. Daarna kreeg ik een lange relatie van 9 jaar waarin ik veel op zoek was naar bevestiging dat ik er toe deed en dat ik goed genoeg was. Na deze relatie ben ik in een zwart gat gevallen, omdat ik de relatiebreuk niet kon accepteren/verwerken. Al snel kreeg ik een relatie met de beste vriend van mijn ex, waar ik nu nog mee ga inmiddels drie en half jaar ( en oprecht gelukkig mee ben).
Op de basisschool, middelbare schoon en tijdens de studie ben ik veel gepest, omdat ik "anders" was. Achteraf vermoed ik dat ik hoog sensitief ben.
Op mijn 22e ben ik afgestuurd en kreeg ik een baan, waarna ik na een half jaar last kreeg van vage klachten. Uiteindelijk bleken dit deels klachten van een burn-out, maar ook is na verder onderzoek een hersentumor vastgesteld waar ik een paar jaar maand aan geopereerd ben. De operatie ging gelukkig goed en de tumor is volledig weg gehaald, wel kreeg ik na de operatie last van zwelling in de hersenen waardoor ik tijdelijke halfzijdige verlamming had en geen expressie meer had icm niet meer praten. Gelukkig is dit allemaal bij getrokken en heb ik inmiddels (6 jaar later) hier nog nauwelijks klachten van. Na de operatie dacht ik mijn oude leven weer op te kunnen pakken en gewoon weer verder te kunnen gaan. Ook dacht mijn ex vriend hier zo over en was er weinig ruimte voor verwerking en acceptatie. Ik krabbelde met weinig ups en veel downs weer op. Ik vond uiteindelijk weer een baan en het leven leek eindelijk weer mee te zitten, waarna mijn ex met het bericht kwam dat hij niet verder wilde met mij en ik zo snel mogelijk uit ( ons gezamenlijke ) koophuis moest. Omdat ik nog maar net een baan had en al die maanden er voor niks heb mee betaald aan het huis en nu dus ook nog niet genoeg verdiende om volledig mee te kunnen betalen vond hij dat ik daar niet langer kon blijven, omdat ik het huis toch niet kon betalen in mijn eentje.
Binnen een week ben ik bij mijn vader ingetrokken (inmiddels een goede band mee) en ben ik ondanks het enorme verdriet en de pijn blijven werken, omdat ik vond dat ik dit moest. Na een aantal maanden ben ik gaan samen wonen met een vriendin, wat we 11 maanden hebben vol gehouden. Beide hadden we dezelfde karakter eigenschappen, wat erg heeft gebotst. Maar door de onzekerheid van ons beide hebben wij dit nooit durven uitspreken, waardoor op een gegeven moment de bom is gebarsten. Ik heb een plekje voor mijzelf gevonden, waar ik eindelijk rust heb gevonden. Wel ben ik mijzelf hier tegen gekomen, omdat ik moeite had met het alleen zijn. Ik ben uiteindelijk weer ziek geworden van mijn werk, waarna ik eindelijk ben in gaan zien dat ik professionele hulp nodig had.
Ik ben via een psycholoog gespecialiseerd voor mensen met kanker in contact gekomen met een psychiater, waar is gebleken dat ik een depressie heb. Inmiddels gebruik ik een half jaar antidepressiva, wat redelijk helpt. Ook ben ik doorverwezen naar Lentis waar ik therapie zal gaan volgen. Helaas is hier een wachttijd van 30+ week.
Ik woon sinds een halfjaar samen met mijn vriend, deels een vrijwillige keus, maar ook deels omdat mijn financiële situatie slechter werd. Ik zit sinds november bij het UWV en ben hier voorlopig 100% afgekeurd. Wel wordt er verwacht dat mijn situatie in de toekomst verbeterd.
Ik heb een hond gekregen, die mij veel afleiding geeft en waar ik heerlijk mee kan wandelen. Dat was de beste keus ooit en is een goede therapie.
Verder probeer ik mijn dagen zo goed mogelijk door te komen, wat de ene dag beter gaat dan de andere. Vrienden heb ik niet veel en nieuwe mensen ontmoeten vind ik lastig.
Ik heb veel last van stemmingswisselingen en ben vaak neerslachtige afgewisseld met af en toe positieve momenten.
Mijn vriend heeft moeite met het feit dat ik ben afgekeurd en dat ik veel stemmingswisselingen heb. We proberen er het beste van te maken, hoe moeilijk dit ook is. Wel vraag ik mij geregeld af hoe ik de komende tijd door ga komen tot ik bij Lentis terecht kan. En ben ik geneigd om ( zoals bij alle vorige therapieën ) mijn hoop volledig te vestigen op deze therapie, omdat ik hierna niet zou weten wat mij nog op de been gaat houden als Lentis niet zou gaan werken. Ik zeg altijd dat ik mijzelf niks aan zal doen en hier ben ik ook grotendeels van overtuigd, maar het leven lijkt soms zo uitzichtloos en iedere keer kom ik er maar niet boven op.
Daarnaast heb ik een grote kinderwens, al van jongs af aan. Ik heb altijd gezegd jong zwanger te worden, tot ik ziek werd en mijn leven compleet veranderde. Ik ben nu 29 en vraag mij vaak af of ik ooit nog in staat zal zijn om kinderen te krijgen, wat ik zo graag wil. Ik vind het erg moeilijk dat er zoveel mensen om mij heen een kind krijgen en dit voor mij op het moment niet is weg gelegd hoe graag ik het ook zou willen. Ik kan een kind nu niet het geen bieden, wat het kind nodig zal hebben en toch zwanger worden zou dan een egoïstische keus zijn. Ook dit zorgt er voor dit mijn stemming vaak somber is.
In mijn kinderjaren heb ik mijn vader weinig gezien, omdat hij veel aan het werk was of bij zijn andere vriendin was. Op mijn zesde is mijn lieveling tante overleden, waar ik het erg moeilijk mee heb gehad. Een jaar later zijn mijn ouders gescheiden ( voor de tweede keer ), omdat mijn vader nog steeds een andere vriendin had. Hierdoor ben ik erg gevoelige geworden voor aandacht van mannen/jongens en ben ik hier vooral op de middelbare school veel naar op zoek geweest. Ik wilde gezien worden en mooi, aardig en leuk gevonden worden. Daarna kreeg ik een lange relatie van 9 jaar waarin ik veel op zoek was naar bevestiging dat ik er toe deed en dat ik goed genoeg was. Na deze relatie ben ik in een zwart gat gevallen, omdat ik de relatiebreuk niet kon accepteren/verwerken. Al snel kreeg ik een relatie met de beste vriend van mijn ex, waar ik nu nog mee ga inmiddels drie en half jaar ( en oprecht gelukkig mee ben).
Op de basisschool, middelbare schoon en tijdens de studie ben ik veel gepest, omdat ik "anders" was. Achteraf vermoed ik dat ik hoog sensitief ben.
Op mijn 22e ben ik afgestuurd en kreeg ik een baan, waarna ik na een half jaar last kreeg van vage klachten. Uiteindelijk bleken dit deels klachten van een burn-out, maar ook is na verder onderzoek een hersentumor vastgesteld waar ik een paar jaar maand aan geopereerd ben. De operatie ging gelukkig goed en de tumor is volledig weg gehaald, wel kreeg ik na de operatie last van zwelling in de hersenen waardoor ik tijdelijke halfzijdige verlamming had en geen expressie meer had icm niet meer praten. Gelukkig is dit allemaal bij getrokken en heb ik inmiddels (6 jaar later) hier nog nauwelijks klachten van. Na de operatie dacht ik mijn oude leven weer op te kunnen pakken en gewoon weer verder te kunnen gaan. Ook dacht mijn ex vriend hier zo over en was er weinig ruimte voor verwerking en acceptatie. Ik krabbelde met weinig ups en veel downs weer op. Ik vond uiteindelijk weer een baan en het leven leek eindelijk weer mee te zitten, waarna mijn ex met het bericht kwam dat hij niet verder wilde met mij en ik zo snel mogelijk uit ( ons gezamenlijke ) koophuis moest. Omdat ik nog maar net een baan had en al die maanden er voor niks heb mee betaald aan het huis en nu dus ook nog niet genoeg verdiende om volledig mee te kunnen betalen vond hij dat ik daar niet langer kon blijven, omdat ik het huis toch niet kon betalen in mijn eentje.
Binnen een week ben ik bij mijn vader ingetrokken (inmiddels een goede band mee) en ben ik ondanks het enorme verdriet en de pijn blijven werken, omdat ik vond dat ik dit moest. Na een aantal maanden ben ik gaan samen wonen met een vriendin, wat we 11 maanden hebben vol gehouden. Beide hadden we dezelfde karakter eigenschappen, wat erg heeft gebotst. Maar door de onzekerheid van ons beide hebben wij dit nooit durven uitspreken, waardoor op een gegeven moment de bom is gebarsten. Ik heb een plekje voor mijzelf gevonden, waar ik eindelijk rust heb gevonden. Wel ben ik mijzelf hier tegen gekomen, omdat ik moeite had met het alleen zijn. Ik ben uiteindelijk weer ziek geworden van mijn werk, waarna ik eindelijk ben in gaan zien dat ik professionele hulp nodig had.
Ik ben via een psycholoog gespecialiseerd voor mensen met kanker in contact gekomen met een psychiater, waar is gebleken dat ik een depressie heb. Inmiddels gebruik ik een half jaar antidepressiva, wat redelijk helpt. Ook ben ik doorverwezen naar Lentis waar ik therapie zal gaan volgen. Helaas is hier een wachttijd van 30+ week.
Ik woon sinds een halfjaar samen met mijn vriend, deels een vrijwillige keus, maar ook deels omdat mijn financiële situatie slechter werd. Ik zit sinds november bij het UWV en ben hier voorlopig 100% afgekeurd. Wel wordt er verwacht dat mijn situatie in de toekomst verbeterd.
Ik heb een hond gekregen, die mij veel afleiding geeft en waar ik heerlijk mee kan wandelen. Dat was de beste keus ooit en is een goede therapie.
Verder probeer ik mijn dagen zo goed mogelijk door te komen, wat de ene dag beter gaat dan de andere. Vrienden heb ik niet veel en nieuwe mensen ontmoeten vind ik lastig.
Ik heb veel last van stemmingswisselingen en ben vaak neerslachtige afgewisseld met af en toe positieve momenten.
Mijn vriend heeft moeite met het feit dat ik ben afgekeurd en dat ik veel stemmingswisselingen heb. We proberen er het beste van te maken, hoe moeilijk dit ook is. Wel vraag ik mij geregeld af hoe ik de komende tijd door ga komen tot ik bij Lentis terecht kan. En ben ik geneigd om ( zoals bij alle vorige therapieën ) mijn hoop volledig te vestigen op deze therapie, omdat ik hierna niet zou weten wat mij nog op de been gaat houden als Lentis niet zou gaan werken. Ik zeg altijd dat ik mijzelf niks aan zal doen en hier ben ik ook grotendeels van overtuigd, maar het leven lijkt soms zo uitzichtloos en iedere keer kom ik er maar niet boven op.
Daarnaast heb ik een grote kinderwens, al van jongs af aan. Ik heb altijd gezegd jong zwanger te worden, tot ik ziek werd en mijn leven compleet veranderde. Ik ben nu 29 en vraag mij vaak af of ik ooit nog in staat zal zijn om kinderen te krijgen, wat ik zo graag wil. Ik vind het erg moeilijk dat er zoveel mensen om mij heen een kind krijgen en dit voor mij op het moment niet is weg gelegd hoe graag ik het ook zou willen. Ik kan een kind nu niet het geen bieden, wat het kind nodig zal hebben en toch zwanger worden zou dan een egoïstische keus zijn. Ook dit zorgt er voor dit mijn stemming vaak somber is.
Leo
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik besefte dat ik geen antidepressiva meer wou slikken (Verhaal 8)
Ik wist het niet meer. Al jaren lang depressief en besefte dat ik geen antidepressiva wou slikken. Altijd maar doorverwezen naar grote GGZ instellingen waar ik me als een nummer behandeld voelde en op lange wachtlijsten werd gezet, waardoor ik nog langer pillen moest slikken. De behandeling ging meestal over denkfouten en dat ik er maar mee moest leren te leven.
Ik besloot te stoppen met therapie en mijn pillen af te bouwen. Wat kwam ik mezelf tegen, maar gelukkig ben ik goed terecht gekomen. Een therapeut waarbij ik niet op de klok kijk of de tijd al eindelijk voorbij is.
Ik voel me als mens behandeld en begrepen. Ook dat ik echt mijn depressie kan veranderen en mijn gevoelens niet onderdrukt hoeven worden of gek zijn.
Ik kan nu bij mezelf blijven. Ik wist niet dat ik de kracht in me heb om bij mijn gevoel te blijven en de pijn te verwerken i.p.v. deze te ontwijken. Heel fijn na al die jaren.
Anoniem
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Welke therapie ben jij gaan doen?
Groetjes, mirjam
Groetjes, mirjam
Mirjam
> 2 jaar geleden
Ik kamp al maanden met depressieve gedachtes (Verhaal 130)
Het is nu 06.05 en Ik heb geen oog dicht gedaan. Er gaan zoveel gedachtes door mij heen dat ik het gevoel heb dat ik geleefd wordt en niet leef. Ik kamp al maanden met depressieve gedachtes. Wellicht een burnout, geen idee. Er zjn momenten dat ik het leven niet meer zie zitten. Niemand zal me missen, hoor ik in mijn gedachten.
Ik ben altijd positief geweest, kreeg vaak te horen dat ik echt te positief was soms. Begreep nooit wat er bedoeld werd, want ik voelde mij oprecht blij, gelukkig en zag altijd het positieve in situaties.
Nu voel ik mij verloren en vaak eenzaam. Ik kan moeilijk over mijn gevoelens praten. Er komt gewoon niks uit. Er zit zoveel in mij, zoveel verdriet, trauma's.en angst. Nu probeer ik ook.onder woorden te brengen wat ik voel. Zo lastig. Er zijn dagen dat ik opeens moet huilen om iets wat jaren geleden is gebeurd, kan echt niet. Ik wil mezelf weer vinden, de vrolijke vrouw die in haarzelf geloof, maar da tig keer sterker. Niemand over mij heen laten lopen, zegge wat ik denk en genieten van het Leve. Tot in hoeverre het nog kan "covid" voel me kut, k val af, voel me niet mooi en heb twee prachtige kinderen die naar mij opkijken.
Ik ben altijd positief geweest, kreeg vaak te horen dat ik echt te positief was soms. Begreep nooit wat er bedoeld werd, want ik voelde mij oprecht blij, gelukkig en zag altijd het positieve in situaties.
Nu voel ik mij verloren en vaak eenzaam. Ik kan moeilijk over mijn gevoelens praten. Er komt gewoon niks uit. Er zit zoveel in mij, zoveel verdriet, trauma's.en angst. Nu probeer ik ook.onder woorden te brengen wat ik voel. Zo lastig. Er zijn dagen dat ik opeens moet huilen om iets wat jaren geleden is gebeurd, kan echt niet. Ik wil mezelf weer vinden, de vrolijke vrouw die in haarzelf geloof, maar da tig keer sterker. Niemand over mij heen laten lopen, zegge wat ik denk en genieten van het Leve. Tot in hoeverre het nog kan "covid" voel me kut, k val af, voel me niet mooi en heb twee prachtige kinderen die naar mij opkijken.
Lua
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Het ergste vind ik de altijd aanwezige hoofdpijn (Verhaal 128)
Ik heb depressieve periodes. Gewoonlijk duurt een periode zo'n 3-4 maanden. Nu duurt het al 7 maanden. Ik slik nortrilen. Het ergste vind ik de altijd aanwezige hoofdpijn. Herkent iemand dit? Ik word daar zo moe van.
Ik ben veel buiten maar hoofdpijn wijkt nooit. Heeft iemand een goede tip voor me?
Ik ben veel buiten maar hoofdpijn wijkt nooit. Heeft iemand een goede tip voor me?
Pidgeon
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Heb weer een moeilijke dag (Verhaal 120)
Hallo allemaal...heb weer een moeilijke dag..paniek slaat weer toe...momenteel de zoveelste antidepressiva aan het uitproberen...(nog geen resultaat)..dus dan maar weer een xanax slikken. Heb dan even rust in mijn hoofd ..morgen zien we dan wel weer.
Anoniem
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
hallo
heb twee maanden achter de rug met deze AD...ik geef het nog even de tijd maar verwacht er weinig van
heb twee maanden achter de rug met deze AD...ik geef het nog even de tijd maar verwacht er weinig van
anoniem
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Ik wil uit deze put en en ik wil leven (Verhaal 121)
Ik zit in een put. In die put staat een ladder waar ik op probeer te klimmen maar die ladder wordt steeds hoger, zonder einde. Soms val ik van die ladder en val ik lager dan waar ik begonnen ben. Het is daar donker en hoewel er aan de bovenkant van die ladder precies geen einde is is er vanoonder wel een bodem. En die bodem komt dicht in zicht.
Ik ben nog nooit zo laag op die ladder geweest en ik heb hulp nodig want ik kan niet meer klimmen. Het lukt gewoon echt niet meer. Ik heb de energie, de zelfdiscipline en de moed niet meer en daardoor val ik steeds dieper.
Ik heb iemand nodig die mij bij wijze van spreke fysiek helpt in plaats van iemand die zegt klim gewoon, zelfs al is het maar 1 trede per keer. Als je al zo vaak en zo lang hebt proberen klimmen kan je na een tijd gewoon niet meer. Als je steeds (dieper) blijft vallen terwijl je dacht dat je zo hard je best had gedaan en dat je deze keer op zn minst wel iets hoger zou kunnen blijven staan kan je na een tijd niet meer.
Ik geloof niet dat ik nog alleen uit deze put geraak. Ik heb al zo vaak om hulp geroepen en alles geprobeerd. Pilllen, routines, fruit eten, whatever, niks blijft werken, ik blijf vallen. Ik ben steeds verder weg van de het oppervlak en steeds verder weg van mezelf. Ik weet niets meer over mezelf en ben onzeker over ALLES. Ik heb iemand nodig die mij helpt om mezelf terug te vinden.
Ik kan niet meer klimmen, ik krijg mijn lichaam en brein niet meer overtuigd om samen te werken. Klimmen GAAT niet. Ik WIL zo graag maar ik kan het niet alleen.
Mensen blijven voorbij mijn put wandelen en soms kijkt iemand er even in en roept die iets, maar het is te ver weg en de afstand wordt steeds groter. De ladder blijft hoger worden en het oppervlak en iedereen zijn steeds verder weg.
Na een tijd heeft het geen zin meer om te proberen omdat de afstand te groot is geworden. Na een tijd is de moed vinden om toch nog te proberen roepen en iemand te bereiken onmogelijk. En het ergste van al is dat ik blijf proberen als ik wakker word met een klein beetje moed. Maar dan val ik na een paar dagen terug. En als je weet dat je steeds dieper valt, doe je na een tijd je best om niet meer te vallen. Ik probeer mezelf te beschermen. Ik wil de bodem niet bereiken, ik wil uit deze put en en ik wil leven.
Hoe verder weg en hoe langer ik in de put zit, hoe minder mensen mij lijken te begrijpen en hoe minder ze mij lijken te horen. Ik hoor alleen de echo van mijn eigen gedachten heen en weer stuiteren tegen de muren van mijn put. Een put die steeds smaller en smaller wordt. Dieper en smaller, tot ik vastzit of stilletjes verdwijn in mijn put van niets-zijn.
Ik ben nog nooit zo laag op die ladder geweest en ik heb hulp nodig want ik kan niet meer klimmen. Het lukt gewoon echt niet meer. Ik heb de energie, de zelfdiscipline en de moed niet meer en daardoor val ik steeds dieper.
Ik heb iemand nodig die mij bij wijze van spreke fysiek helpt in plaats van iemand die zegt klim gewoon, zelfs al is het maar 1 trede per keer. Als je al zo vaak en zo lang hebt proberen klimmen kan je na een tijd gewoon niet meer. Als je steeds (dieper) blijft vallen terwijl je dacht dat je zo hard je best had gedaan en dat je deze keer op zn minst wel iets hoger zou kunnen blijven staan kan je na een tijd niet meer.
Ik geloof niet dat ik nog alleen uit deze put geraak. Ik heb al zo vaak om hulp geroepen en alles geprobeerd. Pilllen, routines, fruit eten, whatever, niks blijft werken, ik blijf vallen. Ik ben steeds verder weg van de het oppervlak en steeds verder weg van mezelf. Ik weet niets meer over mezelf en ben onzeker over ALLES. Ik heb iemand nodig die mij helpt om mezelf terug te vinden.
Ik kan niet meer klimmen, ik krijg mijn lichaam en brein niet meer overtuigd om samen te werken. Klimmen GAAT niet. Ik WIL zo graag maar ik kan het niet alleen.
Mensen blijven voorbij mijn put wandelen en soms kijkt iemand er even in en roept die iets, maar het is te ver weg en de afstand wordt steeds groter. De ladder blijft hoger worden en het oppervlak en iedereen zijn steeds verder weg.
Na een tijd heeft het geen zin meer om te proberen omdat de afstand te groot is geworden. Na een tijd is de moed vinden om toch nog te proberen roepen en iemand te bereiken onmogelijk. En het ergste van al is dat ik blijf proberen als ik wakker word met een klein beetje moed. Maar dan val ik na een paar dagen terug. En als je weet dat je steeds dieper valt, doe je na een tijd je best om niet meer te vallen. Ik probeer mezelf te beschermen. Ik wil de bodem niet bereiken, ik wil uit deze put en en ik wil leven.
Hoe verder weg en hoe langer ik in de put zit, hoe minder mensen mij lijken te begrijpen en hoe minder ze mij lijken te horen. Ik hoor alleen de echo van mijn eigen gedachten heen en weer stuiteren tegen de muren van mijn put. Een put die steeds smaller en smaller wordt. Dieper en smaller, tot ik vastzit of stilletjes verdwijn in mijn put van niets-zijn.
Laura
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
hallo laura..zit in dezelfde put ...weet niet meer hoelang..ben gestopt met bijhouden van de jaren, heeft toch geen zin ...naar boven gaan is een mooie droom van mij maar het blijft een droom. de werkelijkheid is anders. mezelf beschermen heb ik ook geleerd met de jaren..ik probeer het hier beneden op de bodem met kleine dingen zo aangenaam te maken als het maar kan.
pascal
> 2 jaar geleden
Tijdens mijn vrije momenten slaap ik enkel (Verhaal 127)
Ik heb het afgelopen jaar een zware depressie overwonnen. Ondertussen heb ik mezelf beter leren kennen dankzij mijn psycholoog, neem ik medicatie en ben ik weer aan het werk.
Na enkele tijdelijke jobs en wat zoeken naar wat goed voelde ben ik nu voltijds aan het werk in een leuke winkel. Hoewel ik dit oprecht graag doe, is het aantal werkuren (38) te zwaar.
Ik voel me een beetje een zwakkeling (er zijn zoveel mensen die evenveel en zelfs veel meer uren werken), een "luxepaardje" omdat ik meer vrije tijd wil. Maar ik voel dat ik mentaal de grip weer aan het verliezen ben. Ik ben uitgeput waardoor ik tijdens mijn vrije momenten meestal enkel slaap.
Hoe krijg ik dit uitgelegd aan mijn werkgever die me deze mooie kans gaf, of hoe kan ik mijn weinig vrije tijd beter leren gebruiken?
Na enkele tijdelijke jobs en wat zoeken naar wat goed voelde ben ik nu voltijds aan het werk in een leuke winkel. Hoewel ik dit oprecht graag doe, is het aantal werkuren (38) te zwaar.
Ik voel me een beetje een zwakkeling (er zijn zoveel mensen die evenveel en zelfs veel meer uren werken), een "luxepaardje" omdat ik meer vrije tijd wil. Maar ik voel dat ik mentaal de grip weer aan het verliezen ben. Ik ben uitgeput waardoor ik tijdens mijn vrije momenten meestal enkel slaap.
Hoe krijg ik dit uitgelegd aan mijn werkgever die me deze mooie kans gaf, of hoe kan ik mijn weinig vrije tijd beter leren gebruiken?
C.T.
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Mijn super plan om dood te gaan verpest (Verhaal 126)
Ik ben 14 en heb het super moeilijk en lastig al een jaar is mijn pépé dood. Sindsdien is mij leven veranderd! Ik denk aan zelfmoord en doe aan zelfverwonding! Ik heb aan mijn ouders gezegt dat ik slecht dacht deze zomer!Want ik heb al heel veel mee gemaakt! Maar ze snappen me niet Mijn ouders
Gisteren was mijn plan om zelfmoord te plegen! Ik zei alles aan een goeie vriend maar hij zei het aan mijn ouders! Mijn super plan om dood te gaan verpest vind het jammer dat ik nog leef.
Hoe kan ik nu nog leven als ik zo slecht denk en domme dingen van plan ben en niemand me snapt dat ik dood wil??
Gisteren was mijn plan om zelfmoord te plegen! Ik zei alles aan een goeie vriend maar hij zei het aan mijn ouders! Mijn super plan om dood te gaan verpest vind het jammer dat ik nog leef.
Hoe kan ik nu nog leven als ik zo slecht denk en domme dingen van plan ben en niemand me snapt dat ik dood wil??
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik mis dus connectie, zingeving, energie, etc (Verhaal 125)
Dit is de eerste keer dat ik dit uitspreek of neertype maar ik voel me eenzaam. Nochtans heb ik genoeg vrienden, collega's, en familieleden waarmee ik goed overeen kom en die ik al jaren als goede vrienden beschouw, ik voel me enkel sinds een tijd niet meer verbonden met iemand. Ik mis dus connectie, zingeving, energie, etc. Daardoor voel ik me zo eenzaam. En hoe hard ik ook probeer, en hoe hard zij misschien ook proberen, ik voel het niet meer. Ik voel me:
niet belangrijker genoeg
verdrietig
neerslachtig
en eenzaam.
niet belangrijker genoeg
verdrietig
neerslachtig
en eenzaam.
L.
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik voelde me zomaar leeg van binnen en angstig (Verhaal 124)
Halo. Ben een man van 33 jaar en ik kamp al een jaar of 10 (iets meer) met een angstoornis/depressie
Ik hou het kort en krachtig want ik zit nu echt zonder hoop dat het ooit goed komt met mij, vandaar deze topic om mijn hart te luchten..
Sinds een andererhalf maand heb ik een zware terugval gekregen van depressie/angst.
Dit kwam tijdens het gamen, ik voelde me zomaar leeg van binnen en angstig, ik kon niet meer genieten van gamen en films kijken, terwijl dat mijn enige hobbys zijn en mijn enige afleiding, ik kan me niet meer focussen tijdens gamen en film kijke k krijg steeds die lege gevoel alsof ik in een put zit, helemaal emotieloos.. mijn psygiater heeft mijn medicijnen verhoogt van 75 mg venlafaxine naar 112.5, na 4 weken heb ik geen effect gemerkt, nu is het verhoogt naar 150mg, ben nu anderhalf week verder maar voel me nog steeds niet goed.. ben bang dat het niet meer over gaat en niet meer kan genieten van gamen etc..
Dankjewel voor het lezen.
Ik hou het kort en krachtig want ik zit nu echt zonder hoop dat het ooit goed komt met mij, vandaar deze topic om mijn hart te luchten..
Sinds een andererhalf maand heb ik een zware terugval gekregen van depressie/angst.
Dit kwam tijdens het gamen, ik voelde me zomaar leeg van binnen en angstig, ik kon niet meer genieten van gamen en films kijken, terwijl dat mijn enige hobbys zijn en mijn enige afleiding, ik kan me niet meer focussen tijdens gamen en film kijke k krijg steeds die lege gevoel alsof ik in een put zit, helemaal emotieloos.. mijn psygiater heeft mijn medicijnen verhoogt van 75 mg venlafaxine naar 112.5, na 4 weken heb ik geen effect gemerkt, nu is het verhoogt naar 150mg, ben nu anderhalf week verder maar voel me nog steeds niet goed.. ben bang dat het niet meer over gaat en niet meer kan genieten van gamen etc..
Dankjewel voor het lezen.
Pacho
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Via dating app, nog niet ontmoet, maar ik hou van hem (Verhaal 76)
Ik heb 4 maanden geleden iemand ontmoet op een dating app.
Alles was vanaf t begin af aan heel erg leuk.
Geen sexueel getinte gesprekken.
Gewoon neutraal en gezellig.
Vanaf het begin af aan vertrouwd.
Nu 4 maanden verder en een stuk serieuzer geworden.
Het enige is dat hij zijn beloftes niet nakomt. Nog steeds niet gevideobeld of een selfie gestuurd.
Hij zegt dat hij van mij houdt en een toekomst wil en alle mooie dingen in het leven met mij wil opbouwen. Deze maand zouden we dan ook eindelijk af gaan spreken. Ik denk dat ik hem nooit zal gaan zien.
Maar ik ben zoveel van hem gaan houden.
Als hij slechte dagen heeft appt hij de hele dag door lieve dingen.
En daarna hoor ik steeds minder de dagen er na . Die dingen doen mij pijn en ik raak steeds verder in een depressie.
Lig dagen lang te huilen in bed, eet bijna niet en slaap slecht.
Hoop dat iemand mijn verhaal herkent.
Er zijn nog veel meer dingen, maar ik heb gewoon niet de kracht om dat uit te typen.
Is er iemand die advies heeft?
Alles was vanaf t begin af aan heel erg leuk.
Geen sexueel getinte gesprekken.
Gewoon neutraal en gezellig.
Vanaf het begin af aan vertrouwd.
Nu 4 maanden verder en een stuk serieuzer geworden.
Het enige is dat hij zijn beloftes niet nakomt. Nog steeds niet gevideobeld of een selfie gestuurd.
Hij zegt dat hij van mij houdt en een toekomst wil en alle mooie dingen in het leven met mij wil opbouwen. Deze maand zouden we dan ook eindelijk af gaan spreken. Ik denk dat ik hem nooit zal gaan zien.
Maar ik ben zoveel van hem gaan houden.
Als hij slechte dagen heeft appt hij de hele dag door lieve dingen.
En daarna hoor ik steeds minder de dagen er na . Die dingen doen mij pijn en ik raak steeds verder in een depressie.
Lig dagen lang te huilen in bed, eet bijna niet en slaap slecht.
Hoop dat iemand mijn verhaal herkent.
Er zijn nog veel meer dingen, maar ik heb gewoon niet de kracht om dat uit te typen.
Is er iemand die advies heeft?
VosjeM
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat zou je als advies geven als je een vriendin zou hebben die in deze situatie zit?
Groetjes
Groetjes
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Je bent verliefd op het gevoel, op een droom, op hoop. Ja, hij geeft jou dat gevoel en dat weet hij heel goed. Hij kent je zwakke plek omdat je je open hebt gesteld. Hij is denk ik helaas niet degene die je denkt dat hij is. Misschien een hele andere man. Niet van de foto. Daarom kan hij niet live chatten. Ik denk dat. Ik hoop dat je hem snel los kan laten en met andere mannen gaat chatten. Mannen willen juist snel afspreken. Te lang mailen, chatten of bellen ga je een beeld vormen en er kunnen zeker gevoelens ontstaan. Dat is gebaseerd op hoe jij denkt. Of jullie elkaar gaan zien of het houdt op. Zeg dat tegen hem. Hij kent je niet al denk je van wel. En hij heeft nu al over jullie toekomst. Niet serieus. Sorry maar hij geeft je nu al een rot gevoel, een onrustig gevoel. Leer andere mannen kennen en kies een man die bij je past. Succes
Sam
> 2 jaar geleden
kwam steeds in een hel (Verhaal 54)
Hallo, ik wil dit kwijt. Ik ben 20 jaar lang zwaar depressief door antidepressiva. Heb zoveel verschillende medicatie gehad ipv verbetering, kwam ik steeds in een hel. Heb geen vertrouwen in de medische wereld hierdoor gehad. Er is nooit naar mij geluisterd, hoe ik in deze situatie terecht ben gekomen. Alles is door de medicatie afgepakt. Mijn leven! Wil laten weten wat medicatie je kan aanrichten.
Bep
> 2 jaar geleden
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat vreselijk om te horen..ik zou daar echt woedend over zijn..
lola
> 2 jaar geleden
Reactie:
Wat erg voor u .Welke medicatie gebruikt u?
Ikzelf slik venlafaxine en quetiapine
Ikzelf slik venlafaxine en quetiapine
Roelof
> 2 jaar geleden
Reactie:
Kan me goed voorstellen wat u beschrijft. Hetzelfde is mij ook overkomen. Al die jaren voelde ik me een proefkonijn niks hielp het werd alleen maar erger. Weet het nu ook niet meer.
pascal
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ben al jaren woedend geweest, maar daar heb je niks aan. Seroxat en prozac heeft mijn leven tot een hel gemaakt. Ik slik nu citalopram, maar maakt mijn leven niet leefbaar. De medicatie heeft alles ontregeld in het centrum van mijn stemmingswisseling. Door te zoeken ben ik erachter gekomen,en een psycholoog zei dat ook nadat ik haar vertelde wat mij is overkomen door de medicatie. Het is heel moeilijk te behandelen. Was ook op Radar geweest
Bep
> 2 jaar geleden
Zo verloren (Verhaal 119)
pfff... waar moet ik beginnen..?
de stap om toch alles op papier te zetten, dat papier wat niet alleen voor mij is.
mijn gedachtes delen. wat ik oh zo moeilijk vind maar tegenlijkertijd het zoveel makkelijker is om het te schrijven of typen.
ik voel me alleen, niet goed genoeg, niet geliefd, niet gehoord.
terwijl ik me eigenlijk wel zo zou moeten voelen
met een geweldige vriend die me wilt helpen terwijl die eigenlijk niet weet hoe erg het is in mijn hoofd.
ik toch weer de gene ben die me afsluit, ik toch weer de gene ben die hem niet 100% binnen laat in mijn gevoel of gedachtens.
angst dat ik raar word aangekeken, ben ik nou raar? is het raar om zo'n depressieve gedachtes te hebben, dat het voelt alsof je in je hoofd leeft ipv in de realiteit. In je hoofd zo goed weet hoe je je voelt, maar dat niet kan uitten... en op het moment dat je het uit dat het zich uit in agressie? ik heb geen balans meer met mijn gevoelens, het ene moment voel ik me heel depressief en stap ik het liefste uit het leven. maar dan toch weer het lef niet hebben om helemaal door te zetten. en het andere moment ben ik boos op de hele wereld en kan ik niks positiefs zien ( dat lukt me eigenlijk nooit ) ik zie geen uitweg meer, en wanneer er ruzie is, vuur ik alleen maar. alleen maar op de ander en kijk niet naar me eigen. terwijl als ik rustig ben en helder nadenk, ik weet dat het niet alleen aan een ander persoon ligt maar ook aan mezelf. en dat de uitspraken die ik doen niet door de beugel kunnen.
dit alles is eigenlijk begonnen toen ik in een relatie zat met mijn ex ( die helaas een narcist is)
ik begon die relatie heel gelukkig, en met volle moed.
maar door de maanden ... daarna jaren heen herkende ik mezelf niet eens meer.
ik had geen eigen waarde meer, ik verwaarloosde mezelf. ik was niks meer en ook niks meer waard.
van de praktijkondersteuner naar de psycholoog gegaan, maar daar ben ik ook weer heel snel mee gestopt omdat me ex me weer wist in te pakken. het was zo erg geworden dat ik mezelf issolleerde, contacten met me familie verbrak, en met mijn vrienden hij had me helemaal in zijn greep. want die mensen (familie en vrienden) waren niet goed voor mij, en dat waren mensen die mij liever kapot zagen dan vooruit zagen gaan met mijn (toen) toekomstige man.
ik had niks meer, en zat alleen nog maar thuis, want leuke dingen doen? waarom moest dat? ik had hem toch?
ik draaide zo door in mijn hoofd begeven moment toen ik eruit wilde komen, en dat niet lukte. ik kwam erachter dat er cocaine in het spel was, wat natuurlijk nooit werd toegegeven maar ik vond het steeds terug in huis.. dan een zakje, dan de restjes coke op de tafel. maar ik.. ik was de gek. ( we woonde niet samen en dat was 1 geluk) maar wanneer ik bij hem was merkte ik dat als me ex sliep ik het hele huis afzocht om mijn bevestiging te krijgen. ik draaide erin door, hij kreeg het in de gaten en plaatste een camera in huis, sloot de woning inc ramen af zodat ik nergens naar toe kon. en wanneer hij nachtdienst had van het werk moest ik zelfs de camera mee naar oven nemen ( volgens hem was dit om via een afstandje in de gaten te houden of er geen inbrekers waren. zodat hij wist dat ik veilig was). ik was kapot en kon alleen maar huilen, maar niet in het bijzijn van hem. ik zakte letterlijk in elkaar ik wilde maar 1 ding en dat was sterven, ik wilde eruit. maar ik wist dat ik er niet zomaar uit zou kunnen komen. op het moment dat ik weer thuis terug in mijn eigen woning was had ik alleen maar angst. me ex die stond het snachts geparkeerd voor mijn deur, belde me 100x midden in de nacht, en vertelde me de vreselijkste dingen, dingen zoals : je maakt extra de deur niet open want er zijn natuurlijk jongens binnen. als je de deur nu niet open maakt breek ik de deur open, ik was het verschikkelijkste wat er op de aarde rond liep, begeven moment nam ik de telefoon niet meer op, maar hij bleef steeds terug komen dagen lang. en bleef wel uren voor me deur staan. als het dan weer goed was en ik was in mijn eigen huis en hij in die van hem moest ik met hem videobellen, de hele nacht door. met mijn geluid aan. hij nam me ook op, wat ik eerst nog niet wist. ik heb ook een dochter die toen nog heel jong was. ze werd dus ook het snachts wakker waardoor ik me geluid uit zette als ze aan het huilen was, omdat ik niet wilde dat me ex er wakker van zou worden. angst dat ik dan weer de wind van voren kreeg. de dag later kreeg ik te horen war voor vieze h*** ik wel niet was, want me geluid stond uit en wat zou ik anders het snachts moeten doen. vervolgens kreeg ik ook fotos van hem gestuurd van meisjes die zich zelf aanbieden, dat was ik ik moest dat voorstellen en hij zag echt mij erin terwijl k het niet was ! zo machteloos voelde ik me om me te verdedigen voor iets wie ik niet was. het werd van kwaad tot ergen, zo erg dat me ex zelfs dingen zag wat er niet waren. hij zou met 5 auto's vast gezet zijn geworden voor mijn huis, terwijl dat niet zo was. hij heeft me ook een keer van de trap geduwt omdat die niet wilde dat ik naar me dochter ging die op dat moment aan het huilen was, en zo nog wel een paar keer dat die me heeft aangeraakt. maar ik... ik was de gene die hulp moest zoeken, er was iets niet goed met mij.. uiteindelijk heb ik de moed bij elkaar gepakt om toch de relatie uit te stappen, weer contact op te nemen met mijn vrienden en familie die zich natuurlijk heel veel zorgde maakte waardoor er natuurlijk een een aantal meldingen zijn gemaakt bij veilig thuis en de raad van de kinderbecherming. alles kwam naar maanden weer op zijn pootjes terecht, behalve de schade die mij is aangedaan.... toen we uit elkaar waren heb ik maanden nachtmerries gehad, iedere auto die het savonds voor mij deur langs kwam raakte ik in paniek, snachts schrok ik wakker van autos die ik hoorde en heb wel 6 sloten op mijn deur gezet. uiteindelijk leerde ik mijn nieuwe partner kennen, en heb hem alles verteld wat er in de andere relatie was gebeurd. hij wilde er voor mij zijn en dit proberen, maar ik merk dat de schade die mij is aangedaan zo intens is, ik nu de gene ben die controle op dingen wilt hebben en zelfs op de huidige partner, ik wil dat niet ! maar het gebeurd, ik heb ook heel veel bevestiging nodig. en ik ie mijzelf nog steeds als hartstikke slecht, de band met mijn schoonmoeder is ook heel extreem waardoor er geen contact is. ik merk ok dat mijn londje heel kort is en ik niks meer kan hebben, ik weet niet meer hoe ik met dingen om moet gaan en ik maak andere mensen hier ook mee kapot, en als ik daar weer aan denk wil ik het liefste weer uit het leven stappen. omdat ik de veroorzaker ben van dat... pffff
de stap om toch alles op papier te zetten, dat papier wat niet alleen voor mij is.
mijn gedachtes delen. wat ik oh zo moeilijk vind maar tegenlijkertijd het zoveel makkelijker is om het te schrijven of typen.
ik voel me alleen, niet goed genoeg, niet geliefd, niet gehoord.
terwijl ik me eigenlijk wel zo zou moeten voelen
met een geweldige vriend die me wilt helpen terwijl die eigenlijk niet weet hoe erg het is in mijn hoofd.
ik toch weer de gene ben die me afsluit, ik toch weer de gene ben die hem niet 100% binnen laat in mijn gevoel of gedachtens.
angst dat ik raar word aangekeken, ben ik nou raar? is het raar om zo'n depressieve gedachtes te hebben, dat het voelt alsof je in je hoofd leeft ipv in de realiteit. In je hoofd zo goed weet hoe je je voelt, maar dat niet kan uitten... en op het moment dat je het uit dat het zich uit in agressie? ik heb geen balans meer met mijn gevoelens, het ene moment voel ik me heel depressief en stap ik het liefste uit het leven. maar dan toch weer het lef niet hebben om helemaal door te zetten. en het andere moment ben ik boos op de hele wereld en kan ik niks positiefs zien ( dat lukt me eigenlijk nooit ) ik zie geen uitweg meer, en wanneer er ruzie is, vuur ik alleen maar. alleen maar op de ander en kijk niet naar me eigen. terwijl als ik rustig ben en helder nadenk, ik weet dat het niet alleen aan een ander persoon ligt maar ook aan mezelf. en dat de uitspraken die ik doen niet door de beugel kunnen.
dit alles is eigenlijk begonnen toen ik in een relatie zat met mijn ex ( die helaas een narcist is)
ik begon die relatie heel gelukkig, en met volle moed.
maar door de maanden ... daarna jaren heen herkende ik mezelf niet eens meer.
ik had geen eigen waarde meer, ik verwaarloosde mezelf. ik was niks meer en ook niks meer waard.
van de praktijkondersteuner naar de psycholoog gegaan, maar daar ben ik ook weer heel snel mee gestopt omdat me ex me weer wist in te pakken. het was zo erg geworden dat ik mezelf issolleerde, contacten met me familie verbrak, en met mijn vrienden hij had me helemaal in zijn greep. want die mensen (familie en vrienden) waren niet goed voor mij, en dat waren mensen die mij liever kapot zagen dan vooruit zagen gaan met mijn (toen) toekomstige man.
ik had niks meer, en zat alleen nog maar thuis, want leuke dingen doen? waarom moest dat? ik had hem toch?
ik draaide zo door in mijn hoofd begeven moment toen ik eruit wilde komen, en dat niet lukte. ik kwam erachter dat er cocaine in het spel was, wat natuurlijk nooit werd toegegeven maar ik vond het steeds terug in huis.. dan een zakje, dan de restjes coke op de tafel. maar ik.. ik was de gek. ( we woonde niet samen en dat was 1 geluk) maar wanneer ik bij hem was merkte ik dat als me ex sliep ik het hele huis afzocht om mijn bevestiging te krijgen. ik draaide erin door, hij kreeg het in de gaten en plaatste een camera in huis, sloot de woning inc ramen af zodat ik nergens naar toe kon. en wanneer hij nachtdienst had van het werk moest ik zelfs de camera mee naar oven nemen ( volgens hem was dit om via een afstandje in de gaten te houden of er geen inbrekers waren. zodat hij wist dat ik veilig was). ik was kapot en kon alleen maar huilen, maar niet in het bijzijn van hem. ik zakte letterlijk in elkaar ik wilde maar 1 ding en dat was sterven, ik wilde eruit. maar ik wist dat ik er niet zomaar uit zou kunnen komen. op het moment dat ik weer thuis terug in mijn eigen woning was had ik alleen maar angst. me ex die stond het snachts geparkeerd voor mijn deur, belde me 100x midden in de nacht, en vertelde me de vreselijkste dingen, dingen zoals : je maakt extra de deur niet open want er zijn natuurlijk jongens binnen. als je de deur nu niet open maakt breek ik de deur open, ik was het verschikkelijkste wat er op de aarde rond liep, begeven moment nam ik de telefoon niet meer op, maar hij bleef steeds terug komen dagen lang. en bleef wel uren voor me deur staan. als het dan weer goed was en ik was in mijn eigen huis en hij in die van hem moest ik met hem videobellen, de hele nacht door. met mijn geluid aan. hij nam me ook op, wat ik eerst nog niet wist. ik heb ook een dochter die toen nog heel jong was. ze werd dus ook het snachts wakker waardoor ik me geluid uit zette als ze aan het huilen was, omdat ik niet wilde dat me ex er wakker van zou worden. angst dat ik dan weer de wind van voren kreeg. de dag later kreeg ik te horen war voor vieze h*** ik wel niet was, want me geluid stond uit en wat zou ik anders het snachts moeten doen. vervolgens kreeg ik ook fotos van hem gestuurd van meisjes die zich zelf aanbieden, dat was ik ik moest dat voorstellen en hij zag echt mij erin terwijl k het niet was ! zo machteloos voelde ik me om me te verdedigen voor iets wie ik niet was. het werd van kwaad tot ergen, zo erg dat me ex zelfs dingen zag wat er niet waren. hij zou met 5 auto's vast gezet zijn geworden voor mijn huis, terwijl dat niet zo was. hij heeft me ook een keer van de trap geduwt omdat die niet wilde dat ik naar me dochter ging die op dat moment aan het huilen was, en zo nog wel een paar keer dat die me heeft aangeraakt. maar ik... ik was de gene die hulp moest zoeken, er was iets niet goed met mij.. uiteindelijk heb ik de moed bij elkaar gepakt om toch de relatie uit te stappen, weer contact op te nemen met mijn vrienden en familie die zich natuurlijk heel veel zorgde maakte waardoor er natuurlijk een een aantal meldingen zijn gemaakt bij veilig thuis en de raad van de kinderbecherming. alles kwam naar maanden weer op zijn pootjes terecht, behalve de schade die mij is aangedaan.... toen we uit elkaar waren heb ik maanden nachtmerries gehad, iedere auto die het savonds voor mij deur langs kwam raakte ik in paniek, snachts schrok ik wakker van autos die ik hoorde en heb wel 6 sloten op mijn deur gezet. uiteindelijk leerde ik mijn nieuwe partner kennen, en heb hem alles verteld wat er in de andere relatie was gebeurd. hij wilde er voor mij zijn en dit proberen, maar ik merk dat de schade die mij is aangedaan zo intens is, ik nu de gene ben die controle op dingen wilt hebben en zelfs op de huidige partner, ik wil dat niet ! maar het gebeurd, ik heb ook heel veel bevestiging nodig. en ik ie mijzelf nog steeds als hartstikke slecht, de band met mijn schoonmoeder is ook heel extreem waardoor er geen contact is. ik merk ok dat mijn londje heel kort is en ik niks meer kan hebben, ik weet niet meer hoe ik met dingen om moet gaan en ik maak andere mensen hier ook mee kapot, en als ik daar weer aan denk wil ik het liefste weer uit het leven stappen. omdat ik de veroorzaker ben van dat... pffff
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ligt het aan mij dat ik meer van het leven verwacht? (Verhaal 113)
Wees blij met wat je wel hebt.
Als ik weer eens voor de zoveelste keer naar het negatieve ga probeer ik dit te blijven zeggen, maar het maakt het niet minder. Net moeder geworden een gezonde dochter en mijn rekening zijn op tijd betaald. Ben ik dan echt zo ontevreden en ligt het aan mij dat ik meer van het leven verwacht. Mijn familie vind me een aansteller en wil over zichzelf praten en mijn vrienden gebruiken me als interessant onderwerp om te laten zien hoe zorgzaam ze zijn. De psycholoog denkt dat het goed gaat, maar mijn masker krijg ik niet af. Ik voel me een aansteller en ondankbaar want kijk een ander kan het wel. Dat ik mijn gevoel moet uiten op een site, omdat ik nergens mijn gevoelens kan uiten doet me nog het meeste pijn van allemaal. Maarja ik ga mijn masker weer op doen en lachen naar mijn kind. Die heeft niet gevraagd voor mij als moeder.
Als ik weer eens voor de zoveelste keer naar het negatieve ga probeer ik dit te blijven zeggen, maar het maakt het niet minder. Net moeder geworden een gezonde dochter en mijn rekening zijn op tijd betaald. Ben ik dan echt zo ontevreden en ligt het aan mij dat ik meer van het leven verwacht. Mijn familie vind me een aansteller en wil over zichzelf praten en mijn vrienden gebruiken me als interessant onderwerp om te laten zien hoe zorgzaam ze zijn. De psycholoog denkt dat het goed gaat, maar mijn masker krijg ik niet af. Ik voel me een aansteller en ondankbaar want kijk een ander kan het wel. Dat ik mijn gevoel moet uiten op een site, omdat ik nergens mijn gevoelens kan uiten doet me nog het meeste pijn van allemaal. Maarja ik ga mijn masker weer op doen en lachen naar mijn kind. Die heeft niet gevraagd voor mij als moeder.
Anoniem
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Dit heb ik ook voorgehad na de bevalling. Ik heb eventjes een antidepressivum genomen licht tot de hormonen zich terug reguleerden en dan is het gegaan zonder . Mss kan je toch eens nd dokter gaan.
Sara
> 2 jaar geleden
Baan in de zorg, maar niet sociaal genoeg (Verhaal 117)
Ik vind mij zelf sociaal niet goed genoeg..ondanks dat ik een baan heb in de zorg.
Trek me steeds verder terug er zijn nog maar weinig dingen die mij raken..sociale contacten maken mij erg onzeker en denk vaak niet goed genoeg te zijn.
Mijn wereld is erg klein. Probeer nog wel contacten te onderhouden maar ze raken me niet echt.
Voel daardoor veel depressieve gevoelens en soms vraag ik mij af wat de meetwaarde nog is van het leven
Trek me steeds verder terug er zijn nog maar weinig dingen die mij raken..sociale contacten maken mij erg onzeker en denk vaak niet goed genoeg te zijn.
Mijn wereld is erg klein. Probeer nog wel contacten te onderhouden maar ze raken me niet echt.
Voel daardoor veel depressieve gevoelens en soms vraag ik mij af wat de meetwaarde nog is van het leven
Geertje
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb plotsklaps mijn job opgegeven in de zorg. Ik kon niet meer en nu voel ik me totaal niet meer nuttig. Mislukt en leeg . Ook op het werk deed ik mijn werk maar vind geen aansluiting bij collega s.
Ik hoop een job te vinden dat ik mijn zonen elk weekend terug thuis zie al moet ik in het fabriek gaan werken en hoop zo te herstellen al zal ik een Lange weg moeten gaan.
Voor mijn partner een last.
Ik begrijp dat je wereldje steeds kleiner wordt. Ik hoop dat ik het opgelost krijg met iets anders te gaan doen mss moet jij daar ook eens over nadenken.
Ik hoop een job te vinden dat ik mijn zonen elk weekend terug thuis zie al moet ik in het fabriek gaan werken en hoop zo te herstellen al zal ik een Lange weg moeten gaan.
Voor mijn partner een last.
Ik begrijp dat je wereldje steeds kleiner wordt. Ik hoop dat ik het opgelost krijg met iets anders te gaan doen mss moet jij daar ook eens over nadenken.
Sara
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb plotsklaps mijn job opgegeven in de zorg. Ik kon niet meer en nu voel ik me totaal niet meer nuttig. Mislukt en leeg . Ook op het werk deed ik mijn werk maar vind geen aansluiting bij collega s.
Ik hoop een job te vinden dat ik mijn zonen elk weekend terug thuis zie al moet ik in het fabriek gaan werken en hoop zo te herstellen al zal ik een Lange weg moeten gaan.
Voor mijn partner een last.
Ik begrijp dat je wereldje steeds kleiner wordt. Ik hoop dat ik het opgelost krijg met iets anders te gaan doen mss moet jij daar ook eens over nadenken.
Ik hoop een job te vinden dat ik mijn zonen elk weekend terug thuis zie al moet ik in het fabriek gaan werken en hoop zo te herstellen al zal ik een Lange weg moeten gaan.
Voor mijn partner een last.
Ik begrijp dat je wereldje steeds kleiner wordt. Ik hoop dat ik het opgelost krijg met iets anders te gaan doen mss moet jij daar ook eens over nadenken.
Sara
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Nu heb ik het gevoel dat ik niks meer over heb (Verhaal 118)
Ik heb jarenlang overleefd en niet geleefd. Ik heb het gevoel niks echt nog goed aan te kunnen. Mijn kinderen gaan liever op internaat Al's dat ze thuis zijn mijn vrouw gaat liefst zonder mij weg. We hebben relatieproblemen gehad en dan zijn we terug naar mekaar toegegroeid. Maar ik ben een last voor haar , omdat ik me niet goed voel huil ik veel. Weet ze geen raad mee. Ze is gefrustreerd geraakt daarin en ze laat me maar . Ik snap dat moeilijk is voor haar ook . Ik Ben door de dokter naar het cgg doorverwezen. 1 jaar wachten op hulp.
Ik heb mijn job plotsklaps opgegeven, ik kon het niet meer opbrengen. 10 jaar lang het beste van mezelf gegeven, op echte gezinsdagen gaan werken en ineens kon ik niet meer. Dat was de enige plaats waar ik me nog van belang voelde. Nu heb ik het gevoel dat ik niks meer over heb. Ik heb 2 kinderen met autisme die leven hun eigen leventje. Mijn partner leeft ook gewoon hoe zij zich gelukkig voelt en ik voel me alleen en beschaamd dat ik niet gewoon terug sterk kan zijn en overleven.
Ik heb mijn job plotsklaps opgegeven, ik kon het niet meer opbrengen. 10 jaar lang het beste van mezelf gegeven, op echte gezinsdagen gaan werken en ineens kon ik niet meer. Dat was de enige plaats waar ik me nog van belang voelde. Nu heb ik het gevoel dat ik niks meer over heb. Ik heb 2 kinderen met autisme die leven hun eigen leventje. Mijn partner leeft ook gewoon hoe zij zich gelukkig voelt en ik voel me alleen en beschaamd dat ik niet gewoon terug sterk kan zijn en overleven.
Sara
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik ben al jaren depressief (Verhaal 6)
Hoi, ik ben al jaren depressief. Ben constant heel moe. Geen zin om iets te doen. Als ik alleen ben moet ik mijn tranen bedwingen. Ben mijn moeder heel vroeg verloren en heb het idee nu ik kinderen heb dat ik nergens op terug kan vallen. Alsof ik alleen ben.
Mijn vader heeft een vriendin, maar kan niet goed met kinderen overweg. Wordt haar vaak te veel. Wil ook niet dat ik door de week op bezoek kom. Nu heeft mijn vader vakantie, maar mag pas zondag komen. Dit doet me erg veel pijn. Heb ook niet het idee dat ik er met iemand over kan praten. Mijn man weet het wel, maar kan er niet mee overweg.
m.l
> 2 jaar geleden
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste M.
Wellicht kan het je helpen wanneer je iemand zoekt waarmee je nog eens over je verleden kunt praten. Het gebeurt veel vaker dat mensen die in hun jeugd of vroege volwassenheid een ouder hebben verloren, daar later nog last van hebben.
Deze last uit zich dan in onduidelijke klachten, somberheid, verdriet of lichamelijke klachten. Men noemt dit ook wel 'verlaat verdriet'. Wanneer dit een te grote stap voor je is, kan het je wellicht ook helpen om verhalen van lotgenoten te lezen.
In dat geval is het boek "moeder zijn zonder mijn moeder" een passende manier om daarmee aan de slag te gaan.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hey ,met Mia .
Ik weet waar jij door heen gaat en jij bent echt niet de einige hoor .Ikzelf heb 20 jaar borderliner gehad .Ben er nu wel vanaf al heb ik nog wel eens een moeilijke dag .Ik ben 10 jaar geleden bij de volle evangelie gegaan en mijn problemen bij God neer gelegd en ben nu er vanaf ,maar dat is voor ieder persoonlijk .
Door wat ik mee gemaakt hen ben ik nu welzijns coach en ervaringsdeskundige voor mensen met depressie ,rouw verwerking enz .Wat belangrijk is op tijd naar bed en erin ,regelmaat is belangrijk .
Ik kan jou problemen niet wegnemen ,maar kan je wel vragen !hoe zou jij zelf willen weer in het leven te staan en er voor te gaan .
Als je hulp nodig hebt en een luisterend oor hoor ik het wel oke .Sterkte ,en het komt goed .
gr Mia
Ik weet waar jij door heen gaat en jij bent echt niet de einige hoor .Ikzelf heb 20 jaar borderliner gehad .Ben er nu wel vanaf al heb ik nog wel eens een moeilijke dag .Ik ben 10 jaar geleden bij de volle evangelie gegaan en mijn problemen bij God neer gelegd en ben nu er vanaf ,maar dat is voor ieder persoonlijk .
Door wat ik mee gemaakt hen ben ik nu welzijns coach en ervaringsdeskundige voor mensen met depressie ,rouw verwerking enz .Wat belangrijk is op tijd naar bed en erin ,regelmaat is belangrijk .
Ik kan jou problemen niet wegnemen ,maar kan je wel vragen !hoe zou jij zelf willen weer in het leven te staan en er voor te gaan .
Als je hulp nodig hebt en een luisterend oor hoor ik het wel oke .Sterkte ,en het komt goed .
gr Mia
Mia
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik weet het niet waarom ik zo angstig en depri ik ben
Truus
> 2 jaar geleden
Mijn vriend is depressief (Verhaal 112)
Ik ben 26 en mijn vriend is depressief sinds een half jaar.
Nu moet ik even mijn frustraties van me af schrijven. Ik zit nu al een week in een hotel omdat ik de situatie thuis niet meer trek. Mijn vriend trekt zich voornamelijk terug op de zolder, waar hij een eigen plekje heeft met computer, PlayStation etc. Sinds zijn depressie verstopt hij zich daar. Hij kan niet slapen en blijft soms 3 dagen wakker. Hij heeft dan liever niet dat ik naar boven kom want hij wil alleen zijn. En dat is alles behalve wat ik wil.
Hij komt tussendoor ook niet beneden. Er zijn dan 1 a 2 avonden in de week dat hij mee naar bed gaat maar dan is hij zo moe dat er ook geen normaal gesprek te voeren is. Hij zegt ook geen gevoel meer te hebben. Ik moet maar "mijn eigen ding doen" zegt hij. Daar mee bedoeld hij, doen alsof hij er niet is. Dat betekend, alleen opstaan, alleen naar bed, alleen eten want ook daar heeft hij geen zin in.
Ik lees overal dat ik de situatie moet accepteren zoals hij is. Ook lees ik dat ik niet voor therapeut moet spelen want ik moet me realiseren dat we een " liefdesrelatie" hebben. Ik vraag me alleen af hoe zich dat in dit geval nog uit. Hij wil niks doen, komt niet buiten en wil nergens mee naar toe. Ik voel me vreselijk alleen. Natuurlijk heeft hij ook geen libido meer, wat ik heus begrijp.
Hij heeft een gesprek gehad met de huisarts voor hulp en zou aangemeld worden bij een of ander traject waar Natuurlijk een mega wachtrij voor is op dit moment. In de tussentijd moet ik maar afwachten... maar ik weet niet hoe wij de situatie thuis nog houdbaar kunnen maken voor ons allebei. Ik ben echt ten einde raad... hebben jullie nog ideeën?
Nu moet ik even mijn frustraties van me af schrijven. Ik zit nu al een week in een hotel omdat ik de situatie thuis niet meer trek. Mijn vriend trekt zich voornamelijk terug op de zolder, waar hij een eigen plekje heeft met computer, PlayStation etc. Sinds zijn depressie verstopt hij zich daar. Hij kan niet slapen en blijft soms 3 dagen wakker. Hij heeft dan liever niet dat ik naar boven kom want hij wil alleen zijn. En dat is alles behalve wat ik wil.
Hij komt tussendoor ook niet beneden. Er zijn dan 1 a 2 avonden in de week dat hij mee naar bed gaat maar dan is hij zo moe dat er ook geen normaal gesprek te voeren is. Hij zegt ook geen gevoel meer te hebben. Ik moet maar "mijn eigen ding doen" zegt hij. Daar mee bedoeld hij, doen alsof hij er niet is. Dat betekend, alleen opstaan, alleen naar bed, alleen eten want ook daar heeft hij geen zin in.
Ik lees overal dat ik de situatie moet accepteren zoals hij is. Ook lees ik dat ik niet voor therapeut moet spelen want ik moet me realiseren dat we een " liefdesrelatie" hebben. Ik vraag me alleen af hoe zich dat in dit geval nog uit. Hij wil niks doen, komt niet buiten en wil nergens mee naar toe. Ik voel me vreselijk alleen. Natuurlijk heeft hij ook geen libido meer, wat ik heus begrijp.
Hij heeft een gesprek gehad met de huisarts voor hulp en zou aangemeld worden bij een of ander traject waar Natuurlijk een mega wachtrij voor is op dit moment. In de tussentijd moet ik maar afwachten... maar ik weet niet hoe wij de situatie thuis nog houdbaar kunnen maken voor ons allebei. Ik ben echt ten einde raad... hebben jullie nog ideeën?
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Sinds 5 jaar ben ik aan het overleven (Verhaal 111)
Ik ben mama van 2 meisjes. De ene 7 jaar, de andere 9 jaar. Beiden zijn hoogsensitief. Sinds 5 jaar ben ik aan het overleven. Vanaf het moment dat ze opstaan tot ze gaan slapen maken ze alleen maar ruzie...over ALLES !!! Jij hebt naar mij gekeken! Ik ga eerst...nee ik ga eerst. Zij heeft mij geduwd. Ze heeft mijn pop-it afgepakt! Ik ben het beu dat anderen zeggen dat het wel zal beteren. Het betert niet. Integendeel. Ik zie mijn kids doodgraag en wil het allerbeste voor hen maar ik trek het niet meer. Dag en nacht ben ik op mijn hoede voor de ruzies die nooit ophouden. Ik heb het gevoel dat ik in een oorlogszone zit. Mijn hart slaat zo ontzettend hard. Ik slaap slecht en heb geen enkele levensvreugde meer. Het erge is dat niemand kan helpen. Ik heb al duizenden euro's uitgegeven aan cursussen ivm "hoe omgaan met een hoogsensitief kind", "balans en harmonie", ... niets werkt. Ik hoop letterlijk dat ik een hartaanval krijg of een ongeval zodat dit alles stopt... ooit was ik een vrolijke meid. Zij bestaat jammer genoeg niet meer.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Hoe krijg ik al dit verdriet verwerkt? (Verhaal 110)
Ik wil hier even mijn verhaal kwijt. Mijn man en ik praten weinig. Doorheen de jaren zijn we vervallen in kilte en afstandelijkheid. Ik vond bij hem nooit de sterke schouder die ik nodig had. Een spontane knuffel kwam er nooit. Als ik me niet goed in mijn vel voelde negeerde hij me en wachtte dan tot het over was. Ik heb me steeds aan hem aangepast. Als ik werken in de tuin deed of in huis iets wilde veranderen, kreeg ik kritiek. Eigen initiatief werd niet geapprecieerd. Alles moest volgens zijn regeltjes gebeuren. Hij ondermijnde compleet mijn zelfvertrouwen en maakte me bang om iets nieuws te proberen. Ik ging er stilaan aan kapot. Ik ben helemaal mezelf kwijt geraakt, heb geen doel meer in het leven. Het voelde alsof hij de ziel van alles in mijn leven had ontnomen. We zijn nu 19 jaar samen en hebben 2 prachtige dochters. Onze relatie is meer een zakelijk runnen van het huishouden en opvoeding van de kinderen. Mijn liefde voor hem ben ik helemaal kwijt. Zoenen kan hij absoluut niet, knuffelen doen we zelden, seks was er wel nog regelmatig maar zonder voorspel enzo. Vorig jaar heb ik me dan stiekem ingeschreven op een dating site om een zielsgenoot te vinden die ook in een moeilijke relatie zat. En ook omdat ik het zo erg miste om eens echt te zoenen. Met een van de mannen waarmee ik toen aan de praat ben geraakt klikte het wel heel goed. We spraken af en werden stapelverliefd op elkaar. Na een half jaar verbrak hij de relatie met zijn vriendin. Ik ging op dat moment ook door een crisis thuis omdat de situatie onhoudbaar was geworden, maar durfde mijn gezin niet in de steek te laten. Ik wist niet meer wat te doen. Ik voelde me zo sterk aangetrokken tot mijn minaar, maar mijn man wou me niet loslaten. Zo heeft dat maanden lang voortgekabbelt, met heel intense intieme momenten met mijn minnaar maar ook momenten dat we afstand probeerden te nemen omdat ik 'vastzat' in mijn huwelijk. In gedachten droomde ik echter steeds van een nieuw leven met mijn minnaar. En niet alleen dromen: ik was actief op zoek naar een huurhuis. Dat was mijn vluchtweg, want ik heb geen familie dichtbij, of vrienden waar ik tijdelijk kan logeren. Ondertussen was mijn man gaan inzien hoe fout onze relatie zat, en beloftes gaan maken over hoeveel beter het zou worden. Ik geloof dat hij kan veranderen op verschillende vlakken, behalve dat zoenen dat zal nooit lukken. Maar diep vanbinnen voel ik dat ik weg wil. Ik heb gezegd dat ik wil scheiden, dat ik niets meer voor mijn man voel. Ik kan het nog amper verdragen als mijn man me aanraakt, zelfs een gewone hand op mijn schouder. Wat ik geproefd en gevoeld heb bij die ander was zoveel beter. Daarnaast praatte mijn man op me in dat ik een slechte mama ben als ik mijn kinderen een scheiding aandoe. Dat was heel verstikkend. Hij haalt de grond onder mijn voeten weg. Bovendien liep die zoektocht naar een huis niet zo vlot. En na een tijdje zei mijn minnaar dat hij dit wachten en die onzekerheid niet meer aankon. Hij heeft nu sinds 2 weken iemand anders gevonden. En toch wil ik hem niet loslaten, en blijf ik erin geloven. Enkele dagen geleden kreeg ik bericht dat mijn kandidatuur voor een huurhuis was aanvaard. Eindelijk iets gevonden, maar te laat? Ik stond voor de keuze: verhuizen en alleen zijn en een vechtscheiding, of het een laatste maal proberen met relatietherapie. Ik heb me weer door mijn man laten ompraten, net zoals ik al die jaren al onder de sloef lig, en ben dus gebleven. Maar wel met duidelijke voorwaarden: ik blijf max voor 3 maanden, en als ik dan nog steeds geen liefde voor hem voel stoppen we er mee, met onderlinge toestemming. Toch zit mijn hoofd vol zwarte gedachten en voel ik me een loser. Waarom stel ik mijn eigen geluk niet op de eerste plaats? Waarom laat ik alle kansen op een nieuw leven aan me voorbij gaan? Regelmatig komen er gedachten aan zelfdoding in me op. Dat had ik vroeger ook wel eens, maar de laatste maand zijn ze veel sterker en concreter. Ik heb het leven niets te bieden. Als puntje bij paaltje komt, sta ik helemaal alleen. En deze aanhoudende stress samen met mijn liefdesverdriet kan ik niet meer verdragen. Tranen rollen dagelijks over mijn wangen, zelfs op kantoor (dan vlucht ik even naar toilet zodat niemand het merkt). Kan de liefde voor mijn man terugkomen? Of is het vlammetje voorgoed gedoofd? Hoe krijg ik al dit verdriet verwerkt?
Charlotte
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Plotseling en erg raar angstig somber gevoel (Verhaal 86)
Hallo, Mijn naam is Alexander en ik ben 18 jaar oud. ik heb sinds mijn 15e een super leuke relatie. we hebben nooit ruzie, ze is super lief en mooi. Alles verliep vlekkeloos totdat mij eind zomer 2020 iets ergs raar gebeurde waarmee ik nu (Maart 2021) nog mee zit.
Mijn vriendin en ik hadden de leukste zomer achter de rug, totdat ik plotseling een erg raar angstig somber gevoel kreeg. het gebeurde zomaar, zonder reden en of zonder aanloop. ik was elke dag erg verdrietig en had geen flauw idee wat mij overkwam. ik dacht dat het wel zou overgaan na een paar dagen maar het was zo intens en heftig dat ik het echt niet meer wist. ik voelde mij zo schuldig naar mijn vriendin toe omdat ik mij zo voelde.
ik heb vervolgens een psycholoog benaderd en kon gelukkig erg snel terecht. Ik had het er vaak met mijn moeder over en was na het gesprek altijd een beetje gerustgesteld. de eerst volgende keer dat ik met mijn vriendin ging afspreken was ik erg zenuwachtig. toen ik haar zag gebeurde er weer iets geks. ik wist wel dat ik mijn vriendin voor mij had. maar het gevoel was weg, onze herinneringen kwamen niet in mij op en ik voelde mij zo schuldig.
Mijn ouders wisten het ook niet meer en zijn vervolgens ook naar mijn psycholoog gegaan. Ik ben toen begonnen aan 10mg citalopram. ik was erg gerustgesteld dat ik aan medicatie begon en waar ik zeker van was dat het zou 'helpen'. de medicatie duurde lang voordat het aansloeg en merkte er vrij weinig van. het maakte mij emotieloos. het maakte mij allemaal niks meer uit mijn vriendin had weg kunnen gaan en ik vertrok geen spier.
telkens als ik aan mijn vriendin denk wordt er een soort van mentale schild om mij heen gebouwd die geen emoties en gevoel naar binnen laat. zodra ik aan mijn vriendin denk denk ik niet aan de leuke tijden met haar, maar aan negatieve en donkere gedachten. ik bikkel hier al een tijd mee en weet niet wat ik aanmoet. ik ben uit mijzelf gestopt met de medicatie omdat het mij niet helpt. en waarom lukt het mij nou niet om te realiseren dat ik een perfecte relatie heb maar blijf ik continue die vervelende gedachtes hebben? aan mijn vriendin ligt het niet want ze heeft mij erg geholpen door deze donkere periode.
Heeft iemand anders hetzelfde ervaren of gaat iemand hier nu door heen? Ik hoor gaan van jullie en ben erg benieuwd naar jullie antwoorden.
Met vriendelijke groet,
Alexander
Mijn vriendin en ik hadden de leukste zomer achter de rug, totdat ik plotseling een erg raar angstig somber gevoel kreeg. het gebeurde zomaar, zonder reden en of zonder aanloop. ik was elke dag erg verdrietig en had geen flauw idee wat mij overkwam. ik dacht dat het wel zou overgaan na een paar dagen maar het was zo intens en heftig dat ik het echt niet meer wist. ik voelde mij zo schuldig naar mijn vriendin toe omdat ik mij zo voelde.
ik heb vervolgens een psycholoog benaderd en kon gelukkig erg snel terecht. Ik had het er vaak met mijn moeder over en was na het gesprek altijd een beetje gerustgesteld. de eerst volgende keer dat ik met mijn vriendin ging afspreken was ik erg zenuwachtig. toen ik haar zag gebeurde er weer iets geks. ik wist wel dat ik mijn vriendin voor mij had. maar het gevoel was weg, onze herinneringen kwamen niet in mij op en ik voelde mij zo schuldig.
Mijn ouders wisten het ook niet meer en zijn vervolgens ook naar mijn psycholoog gegaan. Ik ben toen begonnen aan 10mg citalopram. ik was erg gerustgesteld dat ik aan medicatie begon en waar ik zeker van was dat het zou 'helpen'. de medicatie duurde lang voordat het aansloeg en merkte er vrij weinig van. het maakte mij emotieloos. het maakte mij allemaal niks meer uit mijn vriendin had weg kunnen gaan en ik vertrok geen spier.
telkens als ik aan mijn vriendin denk wordt er een soort van mentale schild om mij heen gebouwd die geen emoties en gevoel naar binnen laat. zodra ik aan mijn vriendin denk denk ik niet aan de leuke tijden met haar, maar aan negatieve en donkere gedachten. ik bikkel hier al een tijd mee en weet niet wat ik aanmoet. ik ben uit mijzelf gestopt met de medicatie omdat het mij niet helpt. en waarom lukt het mij nou niet om te realiseren dat ik een perfecte relatie heb maar blijf ik continue die vervelende gedachtes hebben? aan mijn vriendin ligt het niet want ze heeft mij erg geholpen door deze donkere periode.
Heeft iemand anders hetzelfde ervaren of gaat iemand hier nu door heen? Ik hoor gaan van jullie en ben erg benieuwd naar jullie antwoorden.
Met vriendelijke groet,
Alexander
Alexander
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Alexander,
Ik begrijp precies waar je doorheen gaat, ik ga namelijk door hetzelfde heen sinds afgelopen zomer. Ik vroeg me af of je er misschien al achter bent gekomen wat het is?
Groetjes,
Noa
Ik begrijp precies waar je doorheen gaat, ik ga namelijk door hetzelfde heen sinds afgelopen zomer. Ik vroeg me af of je er misschien al achter bent gekomen wat het is?
Groetjes,
Noa
Noa
> 2 jaar geleden
Rollercoaster effecten in mijn humeur (Verhaal 109)
Ik ben 19 en voel mij lange periode niet zo fijn of lekker in mijn vel, heb last van rollercoaster effecten in mijn humeur. Soms wat minder last van verdriet/eenzaamheid of ongelukkig dan de andere dag.
Ik wordt eind deze maand 20 en zie mij niet gelukkig zijn op die dag en de toekomst. Wat moet ik doen? Ik weet het gewoon even niet meer.
Ik ben een harde werker maar de vruchten vallen voordat ik ze pluk uit de boom of zijn verrot. Ik werk hard voor school en om profwielrenner te worden, maar met wielrennen verbeter ik niet en ik zie mijzelf geen prof meer worden, terwijl ik alles probeer en geld en tijd erin steek maar mijn ouders willen het niey geloven.
Wilde altijd piloot worden, nog steeds maar dat gaat niet meer, heb na mijn middelbare geen aanvullende natuurkunde cursus gedaan en na mijn huidige opleiding zie ik niey dat ik die zal slagen met het weggezakte deel missend. Mijn pa vooral wilt dat ik een normale baan doe en geen piloot of prof vanwege mogelijke risico's terwijl ik anders wil.
Boos of verdrietig worden mag ik niet zijn en zelf aangeven al sinds mijn 11e dat ik bepaalde dingen wil bereiken mag niet van mijn ouders, ik moet het maar zien te combineren met een normale baan. Ik haat ze, vooral mijn pa het meeste. Hij doet vrij weinig en wilt mij gewoon niet helpen om dingen te bereiken die ik wil. Hierdoor ben ik diep ongelukkig over mijn toekomst en wil ik niks meer.
Iemand tips? Het is een lang verhaal maar voor mij kort.
Ik wordt eind deze maand 20 en zie mij niet gelukkig zijn op die dag en de toekomst. Wat moet ik doen? Ik weet het gewoon even niet meer.
Ik ben een harde werker maar de vruchten vallen voordat ik ze pluk uit de boom of zijn verrot. Ik werk hard voor school en om profwielrenner te worden, maar met wielrennen verbeter ik niet en ik zie mijzelf geen prof meer worden, terwijl ik alles probeer en geld en tijd erin steek maar mijn ouders willen het niey geloven.
Wilde altijd piloot worden, nog steeds maar dat gaat niet meer, heb na mijn middelbare geen aanvullende natuurkunde cursus gedaan en na mijn huidige opleiding zie ik niey dat ik die zal slagen met het weggezakte deel missend. Mijn pa vooral wilt dat ik een normale baan doe en geen piloot of prof vanwege mogelijke risico's terwijl ik anders wil.
Boos of verdrietig worden mag ik niet zijn en zelf aangeven al sinds mijn 11e dat ik bepaalde dingen wil bereiken mag niet van mijn ouders, ik moet het maar zien te combineren met een normale baan. Ik haat ze, vooral mijn pa het meeste. Hij doet vrij weinig en wilt mij gewoon niet helpen om dingen te bereiken die ik wil. Hierdoor ben ik diep ongelukkig over mijn toekomst en wil ik niks meer.
Iemand tips? Het is een lang verhaal maar voor mij kort.
Pavel
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Nu is mijn partner al weer jaren beter en ik vecht tegen de demonen van toen (Verhaal 108)
Mijn partner is achteraf al veel langer depressief . Ik was iemand van sterk zijn , helpen , attent... Todat de depressie van mijn partner er in sloeg.. Hulp in, hulp uit, ie ziekenhuis in, ziekenhuis uit, opnamen in , opnamen uit. Ik was sterk maar ik verloor de sterke ikke. En nu is mijn partner al weer jaren beter en ik vecht tegen de demonen van toen. Ik probeer me goed te houden want de ellende die mijn partner ons door zijn ziekte heeft aangedaan dat gun ik niemand.. Maar ik heb de kracht niet meer om mezelf terug te vinden en soms denk ik : er staan nog zoveel pillen van mijn partner...Het zou zo makkelijk zijn om alles met een glas water naar binnen te werken...Nee vooralsnog doe ik dit niet maar ik ben zo moe, zo klaar met dit klote leven.. Wat heeft het voor nut om te leven als je je zo naar voelt
ikke
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Zo bang om weer alles te voelen (Verhaal 107)
Ik ben op mijn 16e zwaar depressief geweest, altijd gepest en vernederd, broer en zus met autisme, m'n ouder lieten mij aan mn lot over. Op mn 15e verplicht op kamers, want het was niet veilig thuis. Met therapie weer opgekrabbeld. Toen getrouwd en kids, maar ook weer vernederend door mn inmiddels ex man. Nu geweldige vriend, maar stiefkinderen die mij ook weer de grond in trappen. Enorm afgevallen, vaak opmerking uit omgeving van ga meer eten. Ik kijk niet meer in de spiegel, ik haat mezelf. Omgeving wil dat ik ga praten, maar ik ben zo bang om weer alles te voelen, weer in het zwarte gat te belanden en bang dat ik het geen 2e keer te boven kom... Ik weet het niet meer.
Wr
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik haat mezelf (Verhaal 68)
Hallo,
Ik ben 13 jaar, en ik heb vaak gehoord dat ik gewoon een beetje gestrest ben en zo. Maar, hoewel ik het niet graag toegeef, denk ik dat ik hulp nodig heb.
Om te beginnen moet ik zeggen dat mijn thuissituatie niet beter zou kunnen zijn: mijn ouders houden van mij en van elkaar, we hebben geen geldproblemen en ik word goed opgeleid. Maar dit geeft mij ook alleen maar het idee dat ik ondankbaar ben.
Ik haat mezelf. Ik ben een nutteloos schepsel, ik heb geen talenten en ik ben zo dom dat ik nog nauwelijks voldoendes sta op school. Ik zit nu 2 Gymnasium, maar ik durf niet tegen mijn ouders te vertellen dat ik van school wil want dan streef ik nog verder van het beeld dat ze van mij hebben: het perfecte kind, begaafd en altijd luisterend, brengt geen problemen en ook nog eens sportief. Maar het kost me moeite om mijn hoofd boven water te houden. Eerlijk gezegd, ben ik al aan het verdrinken. Ik heb geen doel. Mijn jeugd was allemaal rozengeur en maneschijn, maar hoe ouder ik werd, hoe verder het tot me doordrong hoe nutteloos ik ben.
Na een tijdje op de middelbare school gezeten te hebben, begon het huiswerk en de toetsen te veel voor me te worden: zodra ik thuis ben na school barst ik uit in een paniekaanval en na een kwartier moeite te hebben gehad met ademen omdat ik bang ben om te falen, kan ik nog steeds geen woord op papier krijgen. Ik leer voor toetsen meestal op de dag zelf pas. Mijn cijfers gaan dan ook in een rechte lijn naar beneden. Mijn ouders weten het niet.
Sociaal ben ik ook niet. Ik probeer wel met mensen bevriend te raken, maar als ik iets zeg gaat het direct al verkeerd. En de mensen die mij dan wel als vriend zien, vragen me wat er is als ik er stil bij zit. En dan barst ik los over hoe ik me voel. En alsof dat nog niet genoeg mensen afschrikt, laat ik ze ook nog eens mijn linker-onderarm zien.
Want sinds een half jaar ben ik mezelf gaan snijden. Elke dag. Het is voor mij denk ik niet om mezelf te straffen, maar meer om aan mezelf te bewijzen dat ik echt depressief ben en niet gewoon moe.
Naast op sociaal, educatief en zelfverzorgend gebied volledig te falen, heb ik mijn slaap ook volledig verpest. Ik slaap vaak 3-5 uur in een nacht, omdat ik dan te uitgeput word van urenlang elk woord dat ik die dag dan heb gezegd door te denken en eindeloos door social media platforms te scrollen en mezelf te vergelijken met mensen die wel blij zijn, en er wel goed uitzien. De enige rede dat ik uit bed kom, is omdat ik de avond van te voren heel veel water drink zodat ik wel uit bed moet komen.
Daarbij heb ik ook al drie jaar geen woord gezegd over het feit dat ik niet op jongens maar op meisjes val. Ik heb het maar tegen een persoon gezegd en ik ben als de dood dat het uitlekt, want de enige vrienden die ik heb zijn allemaal zwaar religieus en ik wil hen niet kwijt raken.
Ik weet dat ik hulp nodig heb, maar ik durf niets te zeggen tegen iemand uit mijn omgeving.
Ik ben 13 jaar, en ik heb vaak gehoord dat ik gewoon een beetje gestrest ben en zo. Maar, hoewel ik het niet graag toegeef, denk ik dat ik hulp nodig heb.
Om te beginnen moet ik zeggen dat mijn thuissituatie niet beter zou kunnen zijn: mijn ouders houden van mij en van elkaar, we hebben geen geldproblemen en ik word goed opgeleid. Maar dit geeft mij ook alleen maar het idee dat ik ondankbaar ben.
Ik haat mezelf. Ik ben een nutteloos schepsel, ik heb geen talenten en ik ben zo dom dat ik nog nauwelijks voldoendes sta op school. Ik zit nu 2 Gymnasium, maar ik durf niet tegen mijn ouders te vertellen dat ik van school wil want dan streef ik nog verder van het beeld dat ze van mij hebben: het perfecte kind, begaafd en altijd luisterend, brengt geen problemen en ook nog eens sportief. Maar het kost me moeite om mijn hoofd boven water te houden. Eerlijk gezegd, ben ik al aan het verdrinken. Ik heb geen doel. Mijn jeugd was allemaal rozengeur en maneschijn, maar hoe ouder ik werd, hoe verder het tot me doordrong hoe nutteloos ik ben.
Na een tijdje op de middelbare school gezeten te hebben, begon het huiswerk en de toetsen te veel voor me te worden: zodra ik thuis ben na school barst ik uit in een paniekaanval en na een kwartier moeite te hebben gehad met ademen omdat ik bang ben om te falen, kan ik nog steeds geen woord op papier krijgen. Ik leer voor toetsen meestal op de dag zelf pas. Mijn cijfers gaan dan ook in een rechte lijn naar beneden. Mijn ouders weten het niet.
Sociaal ben ik ook niet. Ik probeer wel met mensen bevriend te raken, maar als ik iets zeg gaat het direct al verkeerd. En de mensen die mij dan wel als vriend zien, vragen me wat er is als ik er stil bij zit. En dan barst ik los over hoe ik me voel. En alsof dat nog niet genoeg mensen afschrikt, laat ik ze ook nog eens mijn linker-onderarm zien.
Want sinds een half jaar ben ik mezelf gaan snijden. Elke dag. Het is voor mij denk ik niet om mezelf te straffen, maar meer om aan mezelf te bewijzen dat ik echt depressief ben en niet gewoon moe.
Naast op sociaal, educatief en zelfverzorgend gebied volledig te falen, heb ik mijn slaap ook volledig verpest. Ik slaap vaak 3-5 uur in een nacht, omdat ik dan te uitgeput word van urenlang elk woord dat ik die dag dan heb gezegd door te denken en eindeloos door social media platforms te scrollen en mezelf te vergelijken met mensen die wel blij zijn, en er wel goed uitzien. De enige rede dat ik uit bed kom, is omdat ik de avond van te voren heel veel water drink zodat ik wel uit bed moet komen.
Daarbij heb ik ook al drie jaar geen woord gezegd over het feit dat ik niet op jongens maar op meisjes val. Ik heb het maar tegen een persoon gezegd en ik ben als de dood dat het uitlekt, want de enige vrienden die ik heb zijn allemaal zwaar religieus en ik wil hen niet kwijt raken.
Ik weet dat ik hulp nodig heb, maar ik durf niets te zeggen tegen iemand uit mijn omgeving.
Anoniem
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Je mag zijn wie je zelf wil zijn. Dat mag jij zelf bepalen.
Je ouders houden van jou dus wel de moeite waard om een gesprek me ze aan te gaan( hoe moeilijk het ook klinkt).
Jij bent jong, slim, intelligent en je bent jezelf aan het ontdekken.
Dat hoort bij je leeftijd. Het feit dat jij je verhaal hier aan het vertellen bent toont dat jij het WEL aan durft. Misschien past de omgeving niet bij jou. Mijn dochter had het super zwaar op de middelbare omdat ze op een conventionele school zat. Ze zou daar blijven zitten maar besloot om een nieuwe start te maken en ze ging in Amsterdam studeren( voortgezet onderwijs). Best decision ever!! Mijn advies: praat met meer volwassenen over jouw gevoelens en problemen. Je klinkt heel volwassen voor je leeftijd en je leeftijdsgenoten zouden jou niet echt kunnen begrijpen. Veel sterkte!! Jij bent echt niet alleen in zo een situatie! liefs, anoniem
Je ouders houden van jou dus wel de moeite waard om een gesprek me ze aan te gaan( hoe moeilijk het ook klinkt).
Jij bent jong, slim, intelligent en je bent jezelf aan het ontdekken.
Dat hoort bij je leeftijd. Het feit dat jij je verhaal hier aan het vertellen bent toont dat jij het WEL aan durft. Misschien past de omgeving niet bij jou. Mijn dochter had het super zwaar op de middelbare omdat ze op een conventionele school zat. Ze zou daar blijven zitten maar besloot om een nieuwe start te maken en ze ging in Amsterdam studeren( voortgezet onderwijs). Best decision ever!! Mijn advies: praat met meer volwassenen over jouw gevoelens en problemen. Je klinkt heel volwassen voor je leeftijd en je leeftijdsgenoten zouden jou niet echt kunnen begrijpen. Veel sterkte!! Jij bent echt niet alleen in zo een situatie! liefs, anoniem
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik heb zelf ook.emdr gedaan. Je hoeft niet veel te praten. Werkt wel. Maar ik heb ook antidepressiva. En dat is mijn life safer. En ook soort hypno therapie gedaan. Heeft ook goed geholpen
B
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Had ik dat maar jaren eerder geweten (Verhaal 106)
Jaren gemoddert na incest jeugd. Therapie gehad. Maar hielp een beetje. Nu gebruik ik al sinds enkele jaren sitalopram sandoz. Had ik dat maar jaren eerder geweten. Weg stemmingen en agressie en zelfhaat. Het werd me altijd ontraden. Nee, blijf maar bij jezelf. Ook hele verbetering voor mijn kind. Als ik de pillen een paar dagen niet heb of vergeet komt jekyl weer naar boven. Kind merkt het vaak eerder dan ikzelf. Ik wil nooit meer zonder. Nu ben ik in staat te genieten van simpele dingen, voorheen niet. En geen bijwerkingen. Heel ligt hoofdpijn als het langer dan vijf dagen duurt. Dus aanrader.
B
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik snap niks meer van mijzelf,waarom doe ik zo??!! (Verhaal 105)
Ik heb ook al jaren depressieve klachten en ptss na het overlijden van mijn man 11 jaar geleden,er is in de jaren daarna veel gebeurd, vooral door een narcistische schoonvader die mij toen heel erg naar beneden heeft gehaald.
Na 7 jaar vond ik weer geluk in de liefde,maar was erg onzeker over mijzelf en trok het mij erg aan wat andere over mij zeiden of dachten,mijn vriend wilde al vrij snel gaan samenwonen maar wat mij toen tegenhield waren mijn kinderen die toen 19,15 en 6 jaar oud waren en ik had geen rijbewijs,ik wilde mijn oudste 2 kinderen ontzien omdat ze niet mee wilde verhuizen.
Begin dit jaar na 4,5 jaar beëindigde mijn vriend onze relatie en raakte ik al verder in mijn depressie,ik heb gevochten voor hem,we kwamen weer terug bij elkaar,maar afgelopen juni was het voor hem toch echt klaar en zijn we ermee gestopt,dat raakte mij zo hard dat ik enorm om me heen ben gaan slaan,ik ben teruggevallen in rouw en mijn depressie heeft zijn hoogte punt bereikt,zelfs zo erg dat ik het leven niet meer zie zitten,we hebben 2 maanden contact gehouden heb zelfs een paar keer bij hem geslapen totdat hij me vertelde geen liefde meer te voelen voor me,terwijl hij wel enorm jaloers was op de aandacht die ik kreeg van andere mannen.
Ik snapte er niks meer van en een week later hoorde ik dat hij een andere vriendin had.
Ik snap niks meer van mijzelf,ik heb dingen toen op fb geplaatst over mijn depressie en hij heeft mij daarna geblokkeerd op fb en w'app,hij vertelde mij dat hij er erg van geschrokken is en dat hij daarom geen contact meer wil!
Ik snap niks meer van mijzelf,waarom doe ik zo??!!
Ik heb hulp gezocht,dus heb nu hulp van een psycholoog en psychiater maar toch blijf ik om mee heen slaan.
Mijn donkere gedachtes worden al erger en ben bang van mijzelf.
Waarom doe ik zo?en waarom ben ik zo?
Na 7 jaar vond ik weer geluk in de liefde,maar was erg onzeker over mijzelf en trok het mij erg aan wat andere over mij zeiden of dachten,mijn vriend wilde al vrij snel gaan samenwonen maar wat mij toen tegenhield waren mijn kinderen die toen 19,15 en 6 jaar oud waren en ik had geen rijbewijs,ik wilde mijn oudste 2 kinderen ontzien omdat ze niet mee wilde verhuizen.
Begin dit jaar na 4,5 jaar beëindigde mijn vriend onze relatie en raakte ik al verder in mijn depressie,ik heb gevochten voor hem,we kwamen weer terug bij elkaar,maar afgelopen juni was het voor hem toch echt klaar en zijn we ermee gestopt,dat raakte mij zo hard dat ik enorm om me heen ben gaan slaan,ik ben teruggevallen in rouw en mijn depressie heeft zijn hoogte punt bereikt,zelfs zo erg dat ik het leven niet meer zie zitten,we hebben 2 maanden contact gehouden heb zelfs een paar keer bij hem geslapen totdat hij me vertelde geen liefde meer te voelen voor me,terwijl hij wel enorm jaloers was op de aandacht die ik kreeg van andere mannen.
Ik snapte er niks meer van en een week later hoorde ik dat hij een andere vriendin had.
Ik snap niks meer van mijzelf,ik heb dingen toen op fb geplaatst over mijn depressie en hij heeft mij daarna geblokkeerd op fb en w'app,hij vertelde mij dat hij er erg van geschrokken is en dat hij daarom geen contact meer wil!
Ik snap niks meer van mijzelf,waarom doe ik zo??!!
Ik heb hulp gezocht,dus heb nu hulp van een psycholoog en psychiater maar toch blijf ik om mee heen slaan.
Mijn donkere gedachtes worden al erger en ben bang van mijzelf.
Waarom doe ik zo?en waarom ben ik zo?
Leandra
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik ben leeg, maar toch gevult met een enorme storm in me. (Verhaal 104)
Ik ben leeg, maar toch gevult met een enorme storm in me.
Het voelt alsof ik in een kamer ben waar ik niet uit kan die gevult word met water, ik krijg geen lucht.
Ik heb geen rust, geen zin meer om er überhaupt uit te komen want het heeft geen zin, wat ik ook probeer het heeft geen effect.
Ik heb meerdere keren contact gehad met psychologen, mdf ect. Maar niemand begrijpt mij en elke keer dwalen we af en kan ik niet verder ik krijg dit gevoel niet onder controle. Ik ben moeder van 2 meisjes,maar moeder ben ik niet meer ik ben aanwezig, altijd opgefokt, leeg, moe, en ik kan niet meer, ik wil niet meer. Ik trek het hele gezin mee in mijn negatieve gedachten.
Toen ik zelf kind was, was mijn vader alcoholist, mijn ouders vaak ruzie maar vooral ik en mijn vader die erg botste. Ik kon het niet aanzien wat hij mijn moeder aan deed. Ik kreeg een relatie met iemand die de intentie had om mij te 'verkopen' en werd uit huis geplaatst voor mijn eigen veiligheid. Kort na dat ik eindelijk thuis was werd mijn broertje ernstig ziek, hij had een bloedvergiftiging en is te laat doorgestuurd naar het ziekenhuis, ik stond erbij toen hij gereanimeerd werd en helaas zijn we nu 10 jaar verder en zit hij nog steeds in een coma. Toen werd ik zelf mama en wanneer mijn dochter haar 1e verjaardag vierde kreeg ik een longembolie. Ze zeggen wel eens what doesnt kill you makes you stronger en dat vond ik een fijne gedachten, wat is gebeurd is gebeurd en hier sta ik, sterker dan ooit. Alleen was dat natuurlijk niet waar, als ik dit nu zo opschrijf voel ik me ook echt een heel zielig meisje alsof ik mezelf dit heb laten overkomen.
Mijn leven lang hem ik al te maken met hyperventilatie, de eerste keer vergeet ik nooit meer. Ik was 9 en was met mijn ouders en broertje naar een haven in Delfzijl met veel boten kermis en van alles. Mijn ouders kregen ruzie en ik was heel erg bang dat ze zouden gaan scheiden ik vroeg dit ook aan mijn ouders en het antwoord was: ja en dat komt door jou. Die geur van die boten een soort benzine asvalt idee die kan ik niet meer ruiken ik wordt er zo naar van. Ik kreeg geen lucht meer mijn hart bonste uit mijn lijf en mijn benen waren van spaghetti.
Ook was ik bang om te gaan bevallen ik moest naar het ziekenhuis, maar de geur van een ziekenhuis ik ga flauwvallen ik kan daar echt niet gaan bevallen. Gelukkig kwam dat allemaal goed. Maar nadat ik mijn broertje daar zo heb gezien en 3 maanden heb geleefd in een ziekenhuis, al het verdriet al die hoop en al die emoties die daar destijds waren. Het was ook een fijne tijd, de familie was hechter dan ooit, maar op het moment dat er werd gezegd dat we afscheid moesten nemen omdat mijn broertje een hartstilstand had, dat was onwerkelijk. Op dat moment raakte ik in paniek en deed de meest rare dingen. Mijn tante pakte me vast en zei dat ik nu even heel hard moest schreeuwen en dan naar mijn broertje kon gaan, want die had ons nu nodig. Ik zag hoe ze hem aan het reanimeren waren, iedereen stond hand in hand om zijn bed. En ineens was hij er weer.
Een jaar later lag een vriend van mijn vriend in het ziekenhuis, hij had een hersenvliesontsteking. We gingen langs, ik hoorde de piepjes en zag dezelfde dokters. Ik probeerde het te negeren, maar belande op de vloer in de wc van het ziekenhuis. Wat is er mis met mij waarom kan ik mijn vriend nu niet steunen waarom moet ik nu zo zielig doen.
Weer een jaar later probeerde ik het opnieuw, mijn oma was geopereerd aan haar heup ik was zelf alleen naar het ziekenhuis gegaan om haar te bezoeken. Ik was bij haar, en rende net zo snel de kamer weer uit en verstopte mezelf in de wc. Belde mijn ouders en was compleet in paniek.
Dus toen ik moest bevallen dacht ik dat dit nooit goed zou komen, ik mocht langskomen en kreeg een rondleiding en ik raakte niet in paniek. Het was zelfs heel fijn. Maar natuurlijk is een bevalling zelf geen fijne ervaring, het is magisch maar niet fijn. De pijn, de moeheid, de kracht die er van je gevraagd wordt.. het was slopend, maar achteraf heb ik mij nog nooit zo strek gevoelt en ben ik nog nooit zo trots op mezelf geweest dat ik dit kon en heb gedaan! Maar ik moest een ruggenprik en was de controle over de pijn helemaal kwijt. Ik werd naar de OK gebracht en opdat moment was ik heel even terug bij mijn broertje. Ik was alleen en afhankelijk van de dokters. Ik moest een week in het ziekenhuis blijven en dat was fijn. Mijn vriend bleef en we deden dit samen hij is geen moment weggegaan.
Moeder zijn deed mij zoveel goeds, het gaf zoveel rust. Ondanks de gebroken nachten had ik zoveel rust. De liefde die je van zo'n klein mensje krijgt, en het gevoel dat je de wereld aan kan. Ik leefde in een bubbel ik was thuis met mijn meisje en leefde voor haar. Maar toen ik weer aan het werk moest, vond ik dit heel erg. Ik moest haar loslaten, en dat is oke. Maar het betekende ook dat ik mezelf moest verdelen. Ik wou presteren op mijn werk, ik ben dan wel moeder maar nog steeds flexibel! Ik werkte als kapster en maakte vaak lange dagen. Ik kon de gebroken nachten niet meer aan en liet alles over aan mijn vriend. Ook het huishouden kreeg ik niet meer onder controle. Ik had een masker op, en op mijn werk was ik altijd leuk en gezellig en thuis ging het masker af. Toen kwam er een moment dat het echt niet meer ging. Er kwamen veel veranderingen op het werk en ik nam ontslag. Kort na mijn ontslag had ik het gevoel dat ik depressief was, ik liep bij de huisarts en kreeg een nieuwe anti depressiva voorgeschreven. Na de zwangerschap was mijn rug niet meer de oude, even lekker zonnen en ik leek wel 80, oud en stijf. Ik had veel last van mijn rug, de pijn werd erger en ik nam pijnstillers en een warme douche. Mijn vriend masseerde mijn rug en ineens schoot het erin. Ik herkende de pijn, de pijn die zegt dit is niet oké dit is boven mijn max. Net als de bevalling de weeën die elke keer het belletje laten afgaan dat je echt niet nog meer pijn kan verdragen. Ik kon niet meer inademen alsof mijn ribben waren gebroken. Ik vroeg of mijn vriend de dokter wou bellen, hij keek me raar aan en ik vroeg lacherig of hij mijn moeder wou bellen. Ook die vroeg of ik normaal kon doen. Zelfs omdat moment kon ik niet goed duidelijk maken dat ik echt heel erg veel pijn had, ik deed grappig zodat niemand in paniek zou raken. Savonds kreeg ik van de huisarts een morfine spuitje zodat ik goed kon slapen, maar de pijn nam niet af. En ging sochtens weer terug. Ik had meerdere trombose testen gedaan en allemaal waren die goed. Toch vertrouwde de huisarts het niet en werd ik door gestuurd maar het ziekenhuis. Daar kwamen we erachter dat ik een longembolie had, en de sneltrein begon. Ik en mijn vriend hadden geen idee wat een longembolie was, en iedereen deed zo ernstig. Ik mocht biet meer lopen en kreeg bloedverdunners. Uiteindelijk werd mij duidelijk verteld dat ik dood kon gaan en dat er een soort van geweer gericht stond op mijn hart. Nog begreep ik het niet want ik voel me prima ik heb alleen pijn. Ik moest blijven in het ziekenhuis, alleen. Mijn vriend mocht niet blijven en ik mocht de kamer niet af. Ik was bang en raakte in paniek en heb de hele nacht gehuild. De volgende dag mocht ik gelukkig weer naar huis. Ik ben gaan winkelen, ik moest mezelf vrij voelen. Tijdens het winkelen verloor ik ineens onwijs veel bloed maar in bed liggen of rust nemen deed ik niet. Ik pakte het huishouden weer op, ik had rust voor mijn gevoel. Ik had geen werk en ik had de tijd. Ik ben een jaar thuis geweest, en voelde me heel goed! Ik was er weer helemaal klaar voor en ook voor een nieuw wondertje. We werden weer zwanger van een dochter en ben gaan solliciteren en zwanger aangenomen.
Ik was zelfverzekerd en ging er helemaal voor. Helaas werd ik al snel wakker geschud. Ik voelde me gepest op het werk. Bij alles wat ik deed deed ik het niet goed. Ze vonden me leuk wilde me bij hun vriendinnen groep maar ik wou savonds naar huis, naar mijn gezin. Ik had een lage bloeddruk en was vaak dizzy en moe. Ik had geen pauzes want de planning liep altijd uit. Toch pauze nemen doe je dan niet tegenover je collega's. Maar ik was zwanger en buffelde door. De laatste loodjes bijna met verlof en ik wist dat ik hier niet op mijn plek was. Tijdens mijn verlof ben ik continu druk geweest met solliciteren en ik moest ontslag nemen. Ook dit had een staartje. Na de bevalling ben ik ergens anders gaan werken wat ook niet vlekkeloos verliep, tijdens mijn sollicitatie gesprek vroeg ze waarom ik zo dik was en of ik er wat aan ging doen. En het ergste was dat ik naar haar lachte en zei nee zeker ga ik op dieet, mijn gezicht was wel goed. Thuis barste ik in tranen uit. En raapte mijn vriend mij bijelkaar! Ik heb haar opgebeld en verteld dat dit niet oke was, en ik het niet oke vind dat ze mij zo te woord stond. Maar iedereen verwachten dat ik daar wel zou werken want dit was een mooie kans. Dus ben ik toch gegaan. Maar al gauw werkte ik ipv. 3 dagen 5 dagen, mijn baby huilde harder als ik haar vast hield en wou niks van me weten. Dit was hartverscheurend en dit heb ik nooit gewilt.. ik werd ziek, kreeg overal pijn, continu hartkloppingen ik was op, moe verdrietig en somber. En had continu last van migraine, en 1 keer zo erg dat ik 3 uur niks zag. Ik ging naar de huisarts en die zei.. jij gaat voorlopig even niet meer werken. Er viel een enorme last van mijn schouders en ik kon weer adem halen.
Maar dat was niet zo, tijdens de ziekte wet kwam er zoveel bij kijken, ik moest elke keer vertellen dat het niet goed gaat, maar je wil dat niet zeggen. Je wil zeggen ja gaat goed en met jou?. Je moet je elke keer verantwoorden, en elke keer beseffen dat je het niet voor elkaar hebt. Na een jaar ziektewet werd het nog erger. Ik sliep elke dag, ik durf geen auto te rijden, ik durf niet alleen te zijn met mijn kinderen, ik durf geen boodschappen te doen. Ik kan niet koken ik ben continu moe, en futloos ik ben elke dag bezig met de dood en het breekt me op, ik moest met verschillende mensen praten, bellen alles uitleggen en dit brak me zo op. Tot de dag van vandaag, ik kan gewoon niet meer ik wil zo graag rust ik wil zo graag weer even gelukkig zijn. Ik wil mama zijn, een mama waar je naartoe kan als je je niet fijn voelt of als je een nare dag hebt. Een mama die je wakker maakt om aan je dag te beginnen een mama die je de mooie dingen laat zien in het leven, een mama die laat zien dat er zoveel fijns is. En dat thuis een fijne en veilige plek is. Maar dat ben ik niet. Ik rot weg in een hoekje en trek het hele gezin met me mee. Ik ben altijd opgefokt, moe er komt niks uit me. Ik kan niet eens een stofzuiger pakken of ik jank al. Ik wou het gezin verlaten omdat ik hun zoveel ellende bezorg. Hun zorgen voor mij en zo hoort het niet te zijn. Ik kan geen moeder zijn, of vriendin er is voor hun zoveel meer. Ik kan ze niet uit het oog verliezen omdat ik bang ben dat er wat gebeurd, een dagje strand is slopend straks verdrinken ze. En als er iets met hun gebeurd, nee die pijn kan ik niet aan. Als er iets met mijn vriend gebeurd, dan hebben ze niks meer. Straks krijgt hij een hartaanval terwijl hij boodschappen doet, hij moet alles doen het komt door mij. Waarom functioneer ik niet normaal en waarom is het allemaal zo negatief en zooo moeilijk.
Ik ben bang om dood te gaan, maar wil ook zovaak zo graag de rust. Het maakt me dan niet meer uit en iedereen wordt er beter van als ik er niet meer ben. En normaal was er een stemmetje die me vertelde dat er nog zoveel moois is, maar die verdwijnt er is niks moois meer en het wordt nooit meer beter. Ik maak alles erger.
Het voelt alsof ik in een kamer ben waar ik niet uit kan die gevult word met water, ik krijg geen lucht.
Ik heb geen rust, geen zin meer om er überhaupt uit te komen want het heeft geen zin, wat ik ook probeer het heeft geen effect.
Ik heb meerdere keren contact gehad met psychologen, mdf ect. Maar niemand begrijpt mij en elke keer dwalen we af en kan ik niet verder ik krijg dit gevoel niet onder controle. Ik ben moeder van 2 meisjes,maar moeder ben ik niet meer ik ben aanwezig, altijd opgefokt, leeg, moe, en ik kan niet meer, ik wil niet meer. Ik trek het hele gezin mee in mijn negatieve gedachten.
Toen ik zelf kind was, was mijn vader alcoholist, mijn ouders vaak ruzie maar vooral ik en mijn vader die erg botste. Ik kon het niet aanzien wat hij mijn moeder aan deed. Ik kreeg een relatie met iemand die de intentie had om mij te 'verkopen' en werd uit huis geplaatst voor mijn eigen veiligheid. Kort na dat ik eindelijk thuis was werd mijn broertje ernstig ziek, hij had een bloedvergiftiging en is te laat doorgestuurd naar het ziekenhuis, ik stond erbij toen hij gereanimeerd werd en helaas zijn we nu 10 jaar verder en zit hij nog steeds in een coma. Toen werd ik zelf mama en wanneer mijn dochter haar 1e verjaardag vierde kreeg ik een longembolie. Ze zeggen wel eens what doesnt kill you makes you stronger en dat vond ik een fijne gedachten, wat is gebeurd is gebeurd en hier sta ik, sterker dan ooit. Alleen was dat natuurlijk niet waar, als ik dit nu zo opschrijf voel ik me ook echt een heel zielig meisje alsof ik mezelf dit heb laten overkomen.
Mijn leven lang hem ik al te maken met hyperventilatie, de eerste keer vergeet ik nooit meer. Ik was 9 en was met mijn ouders en broertje naar een haven in Delfzijl met veel boten kermis en van alles. Mijn ouders kregen ruzie en ik was heel erg bang dat ze zouden gaan scheiden ik vroeg dit ook aan mijn ouders en het antwoord was: ja en dat komt door jou. Die geur van die boten een soort benzine asvalt idee die kan ik niet meer ruiken ik wordt er zo naar van. Ik kreeg geen lucht meer mijn hart bonste uit mijn lijf en mijn benen waren van spaghetti.
Ook was ik bang om te gaan bevallen ik moest naar het ziekenhuis, maar de geur van een ziekenhuis ik ga flauwvallen ik kan daar echt niet gaan bevallen. Gelukkig kwam dat allemaal goed. Maar nadat ik mijn broertje daar zo heb gezien en 3 maanden heb geleefd in een ziekenhuis, al het verdriet al die hoop en al die emoties die daar destijds waren. Het was ook een fijne tijd, de familie was hechter dan ooit, maar op het moment dat er werd gezegd dat we afscheid moesten nemen omdat mijn broertje een hartstilstand had, dat was onwerkelijk. Op dat moment raakte ik in paniek en deed de meest rare dingen. Mijn tante pakte me vast en zei dat ik nu even heel hard moest schreeuwen en dan naar mijn broertje kon gaan, want die had ons nu nodig. Ik zag hoe ze hem aan het reanimeren waren, iedereen stond hand in hand om zijn bed. En ineens was hij er weer.
Een jaar later lag een vriend van mijn vriend in het ziekenhuis, hij had een hersenvliesontsteking. We gingen langs, ik hoorde de piepjes en zag dezelfde dokters. Ik probeerde het te negeren, maar belande op de vloer in de wc van het ziekenhuis. Wat is er mis met mij waarom kan ik mijn vriend nu niet steunen waarom moet ik nu zo zielig doen.
Weer een jaar later probeerde ik het opnieuw, mijn oma was geopereerd aan haar heup ik was zelf alleen naar het ziekenhuis gegaan om haar te bezoeken. Ik was bij haar, en rende net zo snel de kamer weer uit en verstopte mezelf in de wc. Belde mijn ouders en was compleet in paniek.
Dus toen ik moest bevallen dacht ik dat dit nooit goed zou komen, ik mocht langskomen en kreeg een rondleiding en ik raakte niet in paniek. Het was zelfs heel fijn. Maar natuurlijk is een bevalling zelf geen fijne ervaring, het is magisch maar niet fijn. De pijn, de moeheid, de kracht die er van je gevraagd wordt.. het was slopend, maar achteraf heb ik mij nog nooit zo strek gevoelt en ben ik nog nooit zo trots op mezelf geweest dat ik dit kon en heb gedaan! Maar ik moest een ruggenprik en was de controle over de pijn helemaal kwijt. Ik werd naar de OK gebracht en opdat moment was ik heel even terug bij mijn broertje. Ik was alleen en afhankelijk van de dokters. Ik moest een week in het ziekenhuis blijven en dat was fijn. Mijn vriend bleef en we deden dit samen hij is geen moment weggegaan.
Moeder zijn deed mij zoveel goeds, het gaf zoveel rust. Ondanks de gebroken nachten had ik zoveel rust. De liefde die je van zo'n klein mensje krijgt, en het gevoel dat je de wereld aan kan. Ik leefde in een bubbel ik was thuis met mijn meisje en leefde voor haar. Maar toen ik weer aan het werk moest, vond ik dit heel erg. Ik moest haar loslaten, en dat is oke. Maar het betekende ook dat ik mezelf moest verdelen. Ik wou presteren op mijn werk, ik ben dan wel moeder maar nog steeds flexibel! Ik werkte als kapster en maakte vaak lange dagen. Ik kon de gebroken nachten niet meer aan en liet alles over aan mijn vriend. Ook het huishouden kreeg ik niet meer onder controle. Ik had een masker op, en op mijn werk was ik altijd leuk en gezellig en thuis ging het masker af. Toen kwam er een moment dat het echt niet meer ging. Er kwamen veel veranderingen op het werk en ik nam ontslag. Kort na mijn ontslag had ik het gevoel dat ik depressief was, ik liep bij de huisarts en kreeg een nieuwe anti depressiva voorgeschreven. Na de zwangerschap was mijn rug niet meer de oude, even lekker zonnen en ik leek wel 80, oud en stijf. Ik had veel last van mijn rug, de pijn werd erger en ik nam pijnstillers en een warme douche. Mijn vriend masseerde mijn rug en ineens schoot het erin. Ik herkende de pijn, de pijn die zegt dit is niet oké dit is boven mijn max. Net als de bevalling de weeën die elke keer het belletje laten afgaan dat je echt niet nog meer pijn kan verdragen. Ik kon niet meer inademen alsof mijn ribben waren gebroken. Ik vroeg of mijn vriend de dokter wou bellen, hij keek me raar aan en ik vroeg lacherig of hij mijn moeder wou bellen. Ook die vroeg of ik normaal kon doen. Zelfs omdat moment kon ik niet goed duidelijk maken dat ik echt heel erg veel pijn had, ik deed grappig zodat niemand in paniek zou raken. Savonds kreeg ik van de huisarts een morfine spuitje zodat ik goed kon slapen, maar de pijn nam niet af. En ging sochtens weer terug. Ik had meerdere trombose testen gedaan en allemaal waren die goed. Toch vertrouwde de huisarts het niet en werd ik door gestuurd maar het ziekenhuis. Daar kwamen we erachter dat ik een longembolie had, en de sneltrein begon. Ik en mijn vriend hadden geen idee wat een longembolie was, en iedereen deed zo ernstig. Ik mocht biet meer lopen en kreeg bloedverdunners. Uiteindelijk werd mij duidelijk verteld dat ik dood kon gaan en dat er een soort van geweer gericht stond op mijn hart. Nog begreep ik het niet want ik voel me prima ik heb alleen pijn. Ik moest blijven in het ziekenhuis, alleen. Mijn vriend mocht niet blijven en ik mocht de kamer niet af. Ik was bang en raakte in paniek en heb de hele nacht gehuild. De volgende dag mocht ik gelukkig weer naar huis. Ik ben gaan winkelen, ik moest mezelf vrij voelen. Tijdens het winkelen verloor ik ineens onwijs veel bloed maar in bed liggen of rust nemen deed ik niet. Ik pakte het huishouden weer op, ik had rust voor mijn gevoel. Ik had geen werk en ik had de tijd. Ik ben een jaar thuis geweest, en voelde me heel goed! Ik was er weer helemaal klaar voor en ook voor een nieuw wondertje. We werden weer zwanger van een dochter en ben gaan solliciteren en zwanger aangenomen.
Ik was zelfverzekerd en ging er helemaal voor. Helaas werd ik al snel wakker geschud. Ik voelde me gepest op het werk. Bij alles wat ik deed deed ik het niet goed. Ze vonden me leuk wilde me bij hun vriendinnen groep maar ik wou savonds naar huis, naar mijn gezin. Ik had een lage bloeddruk en was vaak dizzy en moe. Ik had geen pauzes want de planning liep altijd uit. Toch pauze nemen doe je dan niet tegenover je collega's. Maar ik was zwanger en buffelde door. De laatste loodjes bijna met verlof en ik wist dat ik hier niet op mijn plek was. Tijdens mijn verlof ben ik continu druk geweest met solliciteren en ik moest ontslag nemen. Ook dit had een staartje. Na de bevalling ben ik ergens anders gaan werken wat ook niet vlekkeloos verliep, tijdens mijn sollicitatie gesprek vroeg ze waarom ik zo dik was en of ik er wat aan ging doen. En het ergste was dat ik naar haar lachte en zei nee zeker ga ik op dieet, mijn gezicht was wel goed. Thuis barste ik in tranen uit. En raapte mijn vriend mij bijelkaar! Ik heb haar opgebeld en verteld dat dit niet oke was, en ik het niet oke vind dat ze mij zo te woord stond. Maar iedereen verwachten dat ik daar wel zou werken want dit was een mooie kans. Dus ben ik toch gegaan. Maar al gauw werkte ik ipv. 3 dagen 5 dagen, mijn baby huilde harder als ik haar vast hield en wou niks van me weten. Dit was hartverscheurend en dit heb ik nooit gewilt.. ik werd ziek, kreeg overal pijn, continu hartkloppingen ik was op, moe verdrietig en somber. En had continu last van migraine, en 1 keer zo erg dat ik 3 uur niks zag. Ik ging naar de huisarts en die zei.. jij gaat voorlopig even niet meer werken. Er viel een enorme last van mijn schouders en ik kon weer adem halen.
Maar dat was niet zo, tijdens de ziekte wet kwam er zoveel bij kijken, ik moest elke keer vertellen dat het niet goed gaat, maar je wil dat niet zeggen. Je wil zeggen ja gaat goed en met jou?. Je moet je elke keer verantwoorden, en elke keer beseffen dat je het niet voor elkaar hebt. Na een jaar ziektewet werd het nog erger. Ik sliep elke dag, ik durf geen auto te rijden, ik durf niet alleen te zijn met mijn kinderen, ik durf geen boodschappen te doen. Ik kan niet koken ik ben continu moe, en futloos ik ben elke dag bezig met de dood en het breekt me op, ik moest met verschillende mensen praten, bellen alles uitleggen en dit brak me zo op. Tot de dag van vandaag, ik kan gewoon niet meer ik wil zo graag rust ik wil zo graag weer even gelukkig zijn. Ik wil mama zijn, een mama waar je naartoe kan als je je niet fijn voelt of als je een nare dag hebt. Een mama die je wakker maakt om aan je dag te beginnen een mama die je de mooie dingen laat zien in het leven, een mama die laat zien dat er zoveel fijns is. En dat thuis een fijne en veilige plek is. Maar dat ben ik niet. Ik rot weg in een hoekje en trek het hele gezin met me mee. Ik ben altijd opgefokt, moe er komt niks uit me. Ik kan niet eens een stofzuiger pakken of ik jank al. Ik wou het gezin verlaten omdat ik hun zoveel ellende bezorg. Hun zorgen voor mij en zo hoort het niet te zijn. Ik kan geen moeder zijn, of vriendin er is voor hun zoveel meer. Ik kan ze niet uit het oog verliezen omdat ik bang ben dat er wat gebeurd, een dagje strand is slopend straks verdrinken ze. En als er iets met hun gebeurd, nee die pijn kan ik niet aan. Als er iets met mijn vriend gebeurd, dan hebben ze niks meer. Straks krijgt hij een hartaanval terwijl hij boodschappen doet, hij moet alles doen het komt door mij. Waarom functioneer ik niet normaal en waarom is het allemaal zo negatief en zooo moeilijk.
Ik ben bang om dood te gaan, maar wil ook zovaak zo graag de rust. Het maakt me dan niet meer uit en iedereen wordt er beter van als ik er niet meer ben. En normaal was er een stemmetje die me vertelde dat er nog zoveel moois is, maar die verdwijnt er is niks moois meer en het wordt nooit meer beter. Ik maak alles erger.
Leeg
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Kan niet meer dan 5 meter lopen (Verhaal 102)
Ik ben depressief maar ik kan plotseling niet meer dan 5 meter lopen heb pijn plotseling tintelingen aan 1 voet waar van ik 24 gesport heb hoor dat ook bij depressief en natuurlijk doet mijn hele lichaam pijn maar begint in delen herkent iemand dat help help help aub ik heb een trauma opgelopen in het verkeer klappen gehad nu zit ik ook met tintelingen en licht flitsen in mijn ogen en prikken hevig de hele dag door
Andre
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
mijn ex is narcist (Verhaal 39)
Mijn naam is Resi en ik ben 42 jaar oud.
Moeder van 2 dochters van 18 en 20.
In 2015 is er bij mij ptss vastgesteld.
In het kort mijn situatie:
Op mijn 18e uit huis gegaan omdat ik door mijn ouders geestelijk en lichamelijk werd mishandeld.
Gaan samenwonen met mijn ex waar ik op dat moment 3 jaar mee samen was, en we kregen 2 dochters.
Deze relatie zie ik nu in was een uitvlucht om bij mijn ouders weg te kunnen zijn en me veilig te kunnen voelen.
Mijn ex blijkt een op en top narcist en ook hij heeft mij geestelijk en lichamelijk mishandeld.
In 2015 naar een relatie van 23 jaar ben ik gevlucht naar een vrouwenopvang.
Ik heb inmiddels een eigen huisje waar ik woon met mijn jongste dochter.
Het was de bedoeling dat Ik vanuit de opvang terug zou gaan naar mijn oude woonplaats.
Dan wou mijn oudste dochter weer bij mij gaan wonen.
Omdat mijn ex mij bleef lastig vallen is er besloten voor mijn rust en veiligheid afstand te bewaren en woon ik nu 40 km verder weg.
Mijn oudste vind dat te ver weg van haar vriend en bleef bij vader.
Inmiddels is ze helemaal gehersenspoeld en wil al ruim 3 jaar niks meer van me weten.
Mijn ex is veroordeeld voor het huiselijk geweld en heeft een contactverbod. (waar ie niks van aan trekt)
Ik heb geen contact meer met mijn fam, mijn schoonfam houd mijn ex de hand boven het hoofd.
Ik heb geen vrienden en dus behalve mijn dochter geen aanspraak.
Ik heb voor mijn veiligheid mijn oude vrienden die ook bevriend zijn met mijn ex moeten laten voor wat het was.
Ik slik sinds ong half jaar 120 mg antidepressiva.
Ook slik ik medicatie voor mijn te hoge bloeddruk door de stress.
Waar ik tegen aan loop bij mezelf is dat de omgeving niet goed begrijpt wat ptss en een depressie inhoud.
Ik krijg geregeld te horen dat ik nog te veel met mijn ex bezig ben en daarom niet vooruit kom.
Ik vind dit zeer kwetsend om te horen.
Mijn ex is een narcist is zolang hij leeft zal hij mij blijven proberen kapot te maken.
Het is geen gewone relatie waarbij je het boek kunt sluiten.
De eenzaamheid is iets waar ik veel last van heb.
Kunnen praten met mensen die begrijpen hoe je je voelt.
Ik hoop dat ik hier wat kan leren en advies is altijd welkom!
Moeder van 2 dochters van 18 en 20.
In 2015 is er bij mij ptss vastgesteld.
In het kort mijn situatie:
Op mijn 18e uit huis gegaan omdat ik door mijn ouders geestelijk en lichamelijk werd mishandeld.
Gaan samenwonen met mijn ex waar ik op dat moment 3 jaar mee samen was, en we kregen 2 dochters.
Deze relatie zie ik nu in was een uitvlucht om bij mijn ouders weg te kunnen zijn en me veilig te kunnen voelen.
Mijn ex blijkt een op en top narcist en ook hij heeft mij geestelijk en lichamelijk mishandeld.
In 2015 naar een relatie van 23 jaar ben ik gevlucht naar een vrouwenopvang.
Ik heb inmiddels een eigen huisje waar ik woon met mijn jongste dochter.
Het was de bedoeling dat Ik vanuit de opvang terug zou gaan naar mijn oude woonplaats.
Dan wou mijn oudste dochter weer bij mij gaan wonen.
Omdat mijn ex mij bleef lastig vallen is er besloten voor mijn rust en veiligheid afstand te bewaren en woon ik nu 40 km verder weg.
Mijn oudste vind dat te ver weg van haar vriend en bleef bij vader.
Inmiddels is ze helemaal gehersenspoeld en wil al ruim 3 jaar niks meer van me weten.
Mijn ex is veroordeeld voor het huiselijk geweld en heeft een contactverbod. (waar ie niks van aan trekt)
Ik heb geen contact meer met mijn fam, mijn schoonfam houd mijn ex de hand boven het hoofd.
Ik heb geen vrienden en dus behalve mijn dochter geen aanspraak.
Ik heb voor mijn veiligheid mijn oude vrienden die ook bevriend zijn met mijn ex moeten laten voor wat het was.
Ik slik sinds ong half jaar 120 mg antidepressiva.
Ook slik ik medicatie voor mijn te hoge bloeddruk door de stress.
Waar ik tegen aan loop bij mezelf is dat de omgeving niet goed begrijpt wat ptss en een depressie inhoud.
Ik krijg geregeld te horen dat ik nog te veel met mijn ex bezig ben en daarom niet vooruit kom.
Ik vind dit zeer kwetsend om te horen.
Mijn ex is een narcist is zolang hij leeft zal hij mij blijven proberen kapot te maken.
Het is geen gewone relatie waarbij je het boek kunt sluiten.
De eenzaamheid is iets waar ik veel last van heb.
Kunnen praten met mensen die begrijpen hoe je je voelt.
Ik hoop dat ik hier wat kan leren en advies is altijd welkom!
Resi
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat zwaar . Zoek steun bij lotgenoten. Ergens waar je je begrepen voelt. Bezoek de site hetverdwenenzelf eens.
Sterkte!
Sterkte!
Mala
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn vriend is volgens mij ook narcistisch. Hij kan om elk klein dingetje boos worden en verwijt mij van alles. Als ik bijvoorbeeld niet meteen opspring om hem te helpen met boodschappen uitruimen krijgt hij een woede aanval. Hij is ook al meerdere malen op me afgestormd met enge ogen. Hij zegt hele gemene dingen in een woede aanval, bijvoorbeeld veel succes met al je ziektes of andere mensen zijn uiteindelijk ook klaar met je.. vervolgens doet hij uiteindelijk weer heel lief. Had jij ook dat je aan jezelf begon te twijfelen en je constant leeg en depressief voelde alsof alles jou schuld was?
Anoniem
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Ik speelde de mes op mijn arm als een viool... (Verhaal 98)
naam: J leeftijd: 18 - 22
Ik weet niet hoe oud ik was... 12 of 13 zoiets. Nooit vergeet ik de dag dat ik erachter kwam dat mijn moeder depressief was en ze daar in haar eentje stond te huilen. Misschien probeerde ze het te verbergen maar ik had op een jonge leeftijd al gauw dingen door. Toen ik haar tranen zag, werd ik misselijk, het idee dat je elk moment kan overgeven, koud zweet gewoon angstig.
We hebben er nooit over gepraat maar sinds die dag ben ik enorm bang, elke dag. Want mensen met depressie hebben vaak suicidal thoughts.
Nooit wilde ik met vrienden mee uit school want ik wilde zo snel mogelijk thuis zijn, in het geval dat er iets zou gaan gebeuren, of stel dat ze weer alleen zat te huilen.
Dus hier zit ik, geen vrienden, geen relatie, slechte reputatie op school en het ergste is...
Sinds kort heb ik een slechte relatie met mijn moeder. Ze is in een jaar tijd 50 kilo kwijt, ze weegt minder dan mij. En ze blijft afvallen. En echt geloof me ik heb haar geprobeerd te stoppen. Ze zegt 'dit doe ik voor mijn gezondheid'. Ik ben misschien de ergste persoon op de wereld nu, maar ik geloof daar geen zak van. Ze heeft een andere plan ofzo, misschien voor aandacht. Mijn vader zegt dat ze eindelijk een hobby heeft gevonden, maar ik voel me er zo tegen. Ze dwingt haarzelf om af te vallen, ''gezond'' te doen door maar een beetje te eten op een dag.
Soms denk ik waarom heeft ze depressie? Door mij? Ik was zonder grappig te doen best een lastig kind in mijn peuter, kleuter en tiener jaren.
Maar altijd misschien was ik lastig omdat ik 'dacht' nergens mijn verhaal te kunnen doen, over mijn moeder, wat er gaande is thuis, hoe ik me voelde.
Ik denk dat ik persoonlijk een heel binnenhoudend persoon ben, laat het maar rollen komt goed.
Maar het vreemde is dat ik nog steeds elke dag zorgen maakt, angstig het gevoel dat mijn hart in mijn keel zit en dat ik misselijk ben door de brok in mijn keel. ***kom op geen traan laten rollen***
Sinds mijn 12 of 13 zoiets altijd zo gevoeld...
En toen ik van mijn middelbare afgestudeerd was, vond ik een boekje.
Een boekje met haar gedachten...
Ik zei toch, ik heb snel dingen door. Mijn grootste angst was waar, Ze is niet gelukkig, ze is bang, voelt der niet gehoord, slapeloos en ze doet net of er niets gaande is.
En zoals bijna iedere dag steeg het bloed naar mijn hoofd, misselijk, bang, angstig met de gedachten EN NU??
Maar deze keer was het anders ik voelde me zo hopeloos... en liep na een la...
Met iets scherps erin...
Op dat moment zat ik gewoon niet in mijn goede gedachten...
Ik speelde de mes op mijn arm als een viool...
Dat moment was ik zo OP, heb alles gefilmd.
En naar 3 betrouwbare vriendinnen toen gestuurd, waarom? geen idee, ik heb er spijt van...
Natuurlijk lieten mijn vriendinnen het niet zomaar gaan... en lichte mijn moeder is via facebook, dat de appel rijp was en klaar om te vallen. Een moeder met depressie, met een dochten die net z'n zware depressie had. En zelfs haar eigen lichaam wilde beschadigen omdat ze niet wist waar ze met haar gedachten heen moest gaan, geen idee had tegen wie te praten.
Op dat moment was ik boos op mijn vrienden, bemoei je niet met andermans familie zaken. En heb ze nooit meer gesproken... Erg hè.
Mijn moeder had eindelijk een 'volwassen' gesprek met mij. En heb naar beloofd mijzelf niet meer te beschadigen met een mes...
Met een Mes... Met een Mes...
Maar ze heeft nooit iets gezegd over een hamer, blauwe plekken haha doen net zo veel pijn, genezen net zo langzaam haha.
Dat ik ondanks dat ik nu uit de pubertijd ben, volwassen...
Nog steeds mijn verhaal niet fatsoenlijk kan doen bij een psycholoog of tegen iemand überhaupt.
Sorry mijn verhaal gaat van het ene naar het andere. Zo zit mijn hoofd ook denk ik. Ik denk dat ik depressieve genen van mijn moeder geërfd heb ofzo.
Krankzinnig dat ik mijn verhaal zo doet, via een site. Maar echt het voelt ff lekker om alles eruit te gooien.
Ook zo gek dat ik me op het ene moment me zo ellendig voel als de pest, en nu voel ik me normaal. Geen brok in mijn keel of verdrietig.
Maar ik weet nu al dat morgen ochtend.... ik de eerste zal zijn met 'waarom ''waarom moet ik uit bed komen...'
Dankjewel voor het lezen.
Mijn littekens zijn weg, maar de wond zit nog in mijn gedachten.
Ik weet niet hoe oud ik was... 12 of 13 zoiets. Nooit vergeet ik de dag dat ik erachter kwam dat mijn moeder depressief was en ze daar in haar eentje stond te huilen. Misschien probeerde ze het te verbergen maar ik had op een jonge leeftijd al gauw dingen door. Toen ik haar tranen zag, werd ik misselijk, het idee dat je elk moment kan overgeven, koud zweet gewoon angstig.
We hebben er nooit over gepraat maar sinds die dag ben ik enorm bang, elke dag. Want mensen met depressie hebben vaak suicidal thoughts.
Nooit wilde ik met vrienden mee uit school want ik wilde zo snel mogelijk thuis zijn, in het geval dat er iets zou gaan gebeuren, of stel dat ze weer alleen zat te huilen.
Dus hier zit ik, geen vrienden, geen relatie, slechte reputatie op school en het ergste is...
Sinds kort heb ik een slechte relatie met mijn moeder. Ze is in een jaar tijd 50 kilo kwijt, ze weegt minder dan mij. En ze blijft afvallen. En echt geloof me ik heb haar geprobeerd te stoppen. Ze zegt 'dit doe ik voor mijn gezondheid'. Ik ben misschien de ergste persoon op de wereld nu, maar ik geloof daar geen zak van. Ze heeft een andere plan ofzo, misschien voor aandacht. Mijn vader zegt dat ze eindelijk een hobby heeft gevonden, maar ik voel me er zo tegen. Ze dwingt haarzelf om af te vallen, ''gezond'' te doen door maar een beetje te eten op een dag.
Soms denk ik waarom heeft ze depressie? Door mij? Ik was zonder grappig te doen best een lastig kind in mijn peuter, kleuter en tiener jaren.
Maar altijd misschien was ik lastig omdat ik 'dacht' nergens mijn verhaal te kunnen doen, over mijn moeder, wat er gaande is thuis, hoe ik me voelde.
Ik denk dat ik persoonlijk een heel binnenhoudend persoon ben, laat het maar rollen komt goed.
Maar het vreemde is dat ik nog steeds elke dag zorgen maakt, angstig het gevoel dat mijn hart in mijn keel zit en dat ik misselijk ben door de brok in mijn keel. ***kom op geen traan laten rollen***
Sinds mijn 12 of 13 zoiets altijd zo gevoeld...
En toen ik van mijn middelbare afgestudeerd was, vond ik een boekje.
Een boekje met haar gedachten...
Ik zei toch, ik heb snel dingen door. Mijn grootste angst was waar, Ze is niet gelukkig, ze is bang, voelt der niet gehoord, slapeloos en ze doet net of er niets gaande is.
En zoals bijna iedere dag steeg het bloed naar mijn hoofd, misselijk, bang, angstig met de gedachten EN NU??
Maar deze keer was het anders ik voelde me zo hopeloos... en liep na een la...
Met iets scherps erin...
Op dat moment zat ik gewoon niet in mijn goede gedachten...
Ik speelde de mes op mijn arm als een viool...
Dat moment was ik zo OP, heb alles gefilmd.
En naar 3 betrouwbare vriendinnen toen gestuurd, waarom? geen idee, ik heb er spijt van...
Natuurlijk lieten mijn vriendinnen het niet zomaar gaan... en lichte mijn moeder is via facebook, dat de appel rijp was en klaar om te vallen. Een moeder met depressie, met een dochten die net z'n zware depressie had. En zelfs haar eigen lichaam wilde beschadigen omdat ze niet wist waar ze met haar gedachten heen moest gaan, geen idee had tegen wie te praten.
Op dat moment was ik boos op mijn vrienden, bemoei je niet met andermans familie zaken. En heb ze nooit meer gesproken... Erg hè.
Mijn moeder had eindelijk een 'volwassen' gesprek met mij. En heb naar beloofd mijzelf niet meer te beschadigen met een mes...
Met een Mes... Met een Mes...
Maar ze heeft nooit iets gezegd over een hamer, blauwe plekken haha doen net zo veel pijn, genezen net zo langzaam haha.
Dat ik ondanks dat ik nu uit de pubertijd ben, volwassen...
Nog steeds mijn verhaal niet fatsoenlijk kan doen bij een psycholoog of tegen iemand überhaupt.
Sorry mijn verhaal gaat van het ene naar het andere. Zo zit mijn hoofd ook denk ik. Ik denk dat ik depressieve genen van mijn moeder geërfd heb ofzo.
Krankzinnig dat ik mijn verhaal zo doet, via een site. Maar echt het voelt ff lekker om alles eruit te gooien.
Ook zo gek dat ik me op het ene moment me zo ellendig voel als de pest, en nu voel ik me normaal. Geen brok in mijn keel of verdrietig.
Maar ik weet nu al dat morgen ochtend.... ik de eerste zal zijn met 'waarom ''waarom moet ik uit bed komen...'
Dankjewel voor het lezen.
Mijn littekens zijn weg, maar de wond zit nog in mijn gedachten.
J
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ben sterk teruggevallen (Verhaal 97)
Ben sterk teruggevallen .
Vraag aan psych mag ik mijn serixat verhogen maar wil.hij niet
Terwijl ik daar zo goed op reageer al 23 jaa
Vraag aan psych mag ik mijn serixat verhogen maar wil.hij niet
Terwijl ik daar zo goed op reageer al 23 jaa
Bracha
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Voel me vaak ‘vies’ en vind aanrakingen en seks ontzettend vervelend (Verhaal 93)
Na intensieve traumatherapie, gaat het de afgelopen jaren erg goed met mij! Ik heb plezier in mijn werk, geniet van mensen om me heen en heb een hele fijne en duurzame relatie met een lieve vriend.
Echter voel ik me nog erg vaak ‘vies’ en vind ik aanrakingen en seks ontzettend vervelend.
Ook vind het soms erg naar om kleding te dragen waar ik mezelf vrouwelijk voel en walg ik van mijn lijf.
Dit gevoel is soms erg sterk aanwezig, en soms voel ik me beter en kan ik beter met deze gevoelens om gaan.
Ik vind het lastig om hulp te zoeken omdat ik niet goed weet welk soort therapeut mij kan helpen bij dit soort problemen. Heb zelf ook wel eens gedacht om in gesprek te gaan met een ervaringsdeskundige rondom seksueel misbruik, maar dat zie ik helaas tot nu toe nog niet zitten...
Ik ben bang dat deze gevoelens mijn relatie onder druk gaat zetten , ik trek het niet langer om te ‘faken’ nogmaals ik voel me over het algemeen goed en ben een opgewekt persoon! Maar dit blijft vaak terugkomen en maakt het het soms erg ingewikkeld om gelukkig te zijn
Echter voel ik me nog erg vaak ‘vies’ en vind ik aanrakingen en seks ontzettend vervelend.
Ook vind het soms erg naar om kleding te dragen waar ik mezelf vrouwelijk voel en walg ik van mijn lijf.
Dit gevoel is soms erg sterk aanwezig, en soms voel ik me beter en kan ik beter met deze gevoelens om gaan.
Ik vind het lastig om hulp te zoeken omdat ik niet goed weet welk soort therapeut mij kan helpen bij dit soort problemen. Heb zelf ook wel eens gedacht om in gesprek te gaan met een ervaringsdeskundige rondom seksueel misbruik, maar dat zie ik helaas tot nu toe nog niet zitten...
Ik ben bang dat deze gevoelens mijn relatie onder druk gaat zetten , ik trek het niet langer om te ‘faken’ nogmaals ik voel me over het algemeen goed en ben een opgewekt persoon! Maar dit blijft vaak terugkomen en maakt het het soms erg ingewikkeld om gelukkig te zijn
Corrie
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik herken dit een klein beetje, maar ik heb ook een andere kant die het eigenlijk wel heel erg fijn vindt om aangeraakt te worden, mooi vrouwelijk te zijn en om seks te hebben. Alleen als ik het om wat voor reden dan ook eng vind, of als ik het idee heb dat ik moet terwijl ik niet wil, dan wordt het gevoel sterker dat ik er niets mee te maken wil hebben. Heb je al eens gekeken naar welke angsten er bij jou zitten? Herinneringen van vroeger oid? Misschien trekt het je aan om hypno therapie te proberen om te kijken wat er allemaal verborgen ligt onder het gevoel van jezelf te walgen. Van nature voelen we ons als mens aangetrokken tot schoonheid, vrouwelijkheid, aanraking, intimiteit, liefde. Het zijn negatieve ervaringen die daar een deksel op leggen en die dingen, die eigenlijk heel fijn zouden kunnen zijn, er als iets negatiefs uit laten zien.
Liefs
Liefs
Anoniem
> 2 jaar geleden
In mijn jeugd al enorme teleurstellingen meegemaakt (Verhaal 92)
Hey, Ik weet niet echt goed waar te beginnen.
Ik heb al meerdere jaren problemen me depressieve gevoelens en heb het idee dat dit steeds verder en verder evolueert op een negatieve manier.
Ik heb in mijn jeugd al enorme teleurstellingen meegemaakt waardoor ik mensen niet meer vertrouw en me heel eenzaam voel. Ik spreek mezelf deels tegen maar ik zoek altijd op een manier de aandacht om me beter te voelen maar blijkbaar trek ik de verkeerde mensen aan die me toch teleurstellen. Die me dan gebruiken voor eender welke reden. Wat dan uitdraait op een "hollow" gevoel vanbinnen. Deze eenzaamheid laat me ook vaak nadenken of piekeren over het nut van dit alles, mijn nut hier. Ik ben te bang geworden voor elke sociale situatie waar ik in terecht kom en dat zorgt ervoor dat ik snel opgeef. Ik ben zwak ookal is dat iets want niemand graag hoort.
De twijfels over mijn nut zorgt vaak ook dat ik een einde wil maken aan dit alles. Aan mezelf.
Ik wil gewoon dat het stopt. Al het misbruik maken. Het niet goed genoeg zijn voor elke persoon waarmee ik in aanraking kom. Ik kan gewoon niet meer geloven in mijn eigen sterkte door al het neerhalen van andere...
Ik heb al meerdere jaren problemen me depressieve gevoelens en heb het idee dat dit steeds verder en verder evolueert op een negatieve manier.
Ik heb in mijn jeugd al enorme teleurstellingen meegemaakt waardoor ik mensen niet meer vertrouw en me heel eenzaam voel. Ik spreek mezelf deels tegen maar ik zoek altijd op een manier de aandacht om me beter te voelen maar blijkbaar trek ik de verkeerde mensen aan die me toch teleurstellen. Die me dan gebruiken voor eender welke reden. Wat dan uitdraait op een "hollow" gevoel vanbinnen. Deze eenzaamheid laat me ook vaak nadenken of piekeren over het nut van dit alles, mijn nut hier. Ik ben te bang geworden voor elke sociale situatie waar ik in terecht kom en dat zorgt ervoor dat ik snel opgeef. Ik ben zwak ookal is dat iets want niemand graag hoort.
De twijfels over mijn nut zorgt vaak ook dat ik een einde wil maken aan dit alles. Aan mezelf.
Ik wil gewoon dat het stopt. Al het misbruik maken. Het niet goed genoeg zijn voor elke persoon waarmee ik in aanraking kom. Ik kan gewoon niet meer geloven in mijn eigen sterkte door al het neerhalen van andere...
R
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Elke dag komen er maar meer en meer dingen bij (Verhaal 91)
Ik zit reeds maanden in een zware depressie (scheiding) en geraak er niet meer uit. Elke dag komen er maar meer en meer dingen bij, zie het niet meer echt zitten momenteel.
John
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
De draad weer op zien te pakken (Verhaal 40)
Mijn naam is Resi en ik ben 42 jaar oud.
Moeder van 2 dochters van 18 en 20.
In 2015 is er bij mij ptss vastgesteld.
In het kort mijn situatie:
Op mijn 18e uit huis gegaan omdat ik door mijn ouders geestelijk en lichamelijk werd mishandeld.
Gaan samenwonen met mijn ex waar ik op dat moment 3 jaar mee samen was, en we kregen 2 dochters.
Deze relatie zie ik nu in was een uitvlucht om bij mijn ouders weg te kunnen zijn en me veilig te kunnen voelen.
Mijn ex blijkt een op en top narcist en ook hij heeft mij geestelijk en lichamelijk mishandeld.
In 2015 naar een relatie van 23 jaar ben ik gevlucht naar een vrouwenopvang.
Ik heb inmiddels een eigen huisje waar ik woon met mijn jongste dochter.
Het was de bedoeling dat Ik vanuit de opvang terug zou gaan naar mijn oude woonplaats.
Dan wou mijn oudste dochter weer bij mij gaan wonen.
Omdat mijn ex mij bleef lastig vallen is er besloten voor mijn rust en veiligheid afstand te bewaren en woon ik nu 40 km verder weg.
Mijn oudste vind dat te ver weg van haar vriend en bleef bij vader.
Inmiddels is ze helemaal gehersenspoeld en wil al ruim 3 jaar niks meer van me weten.
Mijn ex is veroordeeld voor het huiselijk geweld en heeft een contactverbod. (waar ie niks van aan trekt)
Ik heb geen contact meer met mijn fam, mijn schoonfam houd mijn ex de hand boven het hoofd.
Ik heb geen vrienden en dus behalve mijn dochter geen aanspraak.
Ik heb voor mijn veiligheid mijn oude vrienden die ook bevriend zijn met mijn ex moeten laten voor wat het was.
Ik slik sinds ong half jaar 120 mg antidepressiva.
Ook slik ik medicatie voor mijn te hoge bloeddruk door de stress.
Waar ik tegen aan loop bij mezelf is dat de omgeving niet goed begrijpt wat ptss en een depressie inhoud.
Ik krijg geregeld te horen dat ik nog te veel met mijn ex bezig ben en daarom niet vooruit kom.
Ik vind dit zeer kwetsend om te horen.
Mijn ex is een narcist is zolang hij leeft zal hij mij blijven proberen kapot te maken.
Het is geen gewone relatie waarbij je het boek kunt sluiten.
De eenzaamheid is iets waar ik veel last van heb.
Kunnen praten met mensen die begrijpen hoe je je voelt.
Ik hoop dat ik hier wat kan leren en advies is altijd welkom!
Moeder van 2 dochters van 18 en 20.
In 2015 is er bij mij ptss vastgesteld.
In het kort mijn situatie:
Op mijn 18e uit huis gegaan omdat ik door mijn ouders geestelijk en lichamelijk werd mishandeld.
Gaan samenwonen met mijn ex waar ik op dat moment 3 jaar mee samen was, en we kregen 2 dochters.
Deze relatie zie ik nu in was een uitvlucht om bij mijn ouders weg te kunnen zijn en me veilig te kunnen voelen.
Mijn ex blijkt een op en top narcist en ook hij heeft mij geestelijk en lichamelijk mishandeld.
In 2015 naar een relatie van 23 jaar ben ik gevlucht naar een vrouwenopvang.
Ik heb inmiddels een eigen huisje waar ik woon met mijn jongste dochter.
Het was de bedoeling dat Ik vanuit de opvang terug zou gaan naar mijn oude woonplaats.
Dan wou mijn oudste dochter weer bij mij gaan wonen.
Omdat mijn ex mij bleef lastig vallen is er besloten voor mijn rust en veiligheid afstand te bewaren en woon ik nu 40 km verder weg.
Mijn oudste vind dat te ver weg van haar vriend en bleef bij vader.
Inmiddels is ze helemaal gehersenspoeld en wil al ruim 3 jaar niks meer van me weten.
Mijn ex is veroordeeld voor het huiselijk geweld en heeft een contactverbod. (waar ie niks van aan trekt)
Ik heb geen contact meer met mijn fam, mijn schoonfam houd mijn ex de hand boven het hoofd.
Ik heb geen vrienden en dus behalve mijn dochter geen aanspraak.
Ik heb voor mijn veiligheid mijn oude vrienden die ook bevriend zijn met mijn ex moeten laten voor wat het was.
Ik slik sinds ong half jaar 120 mg antidepressiva.
Ook slik ik medicatie voor mijn te hoge bloeddruk door de stress.
Waar ik tegen aan loop bij mezelf is dat de omgeving niet goed begrijpt wat ptss en een depressie inhoud.
Ik krijg geregeld te horen dat ik nog te veel met mijn ex bezig ben en daarom niet vooruit kom.
Ik vind dit zeer kwetsend om te horen.
Mijn ex is een narcist is zolang hij leeft zal hij mij blijven proberen kapot te maken.
Het is geen gewone relatie waarbij je het boek kunt sluiten.
De eenzaamheid is iets waar ik veel last van heb.
Kunnen praten met mensen die begrijpen hoe je je voelt.
Ik hoop dat ik hier wat kan leren en advies is altijd welkom!
Resi
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Dag Resi,
Ik heb ook een zware ptss en depressie, ook geen echt liefdevolle jeugd gehad, en getrouwd om thuis weg te zijn, al besefte ik dat allemaal toen niet, ik was niet ongelukkig, wel wat naief. Ik ben gescheiden en zelfs nog lang vrienden met hem gebleven. Mijn ptss en depressie komen van een latere (recentere) relatie maar er was geen sprake van narcisme, wel was mijn ex- vriend ook beschadigd door dingen van vroeger.
Ik begrijp dat je wel degelijk je ex achter je wil laten en er niet wil mee bezig zijn, maar zo werkt ptss helaas niet: het is intrusief, opdringerig, als je bepaalde triggers krijgt. Mensen zouden daar niet zo over mogen oordelen. Ik heb al 3 j. ‘Geen omgeving’ meer, in de zin dat ik me afsluit, het leven zien gebeuren doet me te veel pijn.
Ik heb ook geen contact meer met familie. Mijn moeder verwijt me al mijn hele leven vaak dingen, omdat ik niet gekopieerd heb wie zij is en hoe zij leefden. Ik was vaak niet goed genoeg. Ze wilden een kopij van hen, maar daar werd ik ziek van. Mijn broer heeft me laten vallen, vrienden behoorden tot het sociale netwerk van mijn ex- vriend. Eenzaamheid is snijdend, zeer snijdend.
Heb je al EMDR (traumatherapie) geprobeerd?
Sterkte
Ik heb ook een zware ptss en depressie, ook geen echt liefdevolle jeugd gehad, en getrouwd om thuis weg te zijn, al besefte ik dat allemaal toen niet, ik was niet ongelukkig, wel wat naief. Ik ben gescheiden en zelfs nog lang vrienden met hem gebleven. Mijn ptss en depressie komen van een latere (recentere) relatie maar er was geen sprake van narcisme, wel was mijn ex- vriend ook beschadigd door dingen van vroeger.
Ik begrijp dat je wel degelijk je ex achter je wil laten en er niet wil mee bezig zijn, maar zo werkt ptss helaas niet: het is intrusief, opdringerig, als je bepaalde triggers krijgt. Mensen zouden daar niet zo over mogen oordelen. Ik heb al 3 j. ‘Geen omgeving’ meer, in de zin dat ik me afsluit, het leven zien gebeuren doet me te veel pijn.
Ik heb ook geen contact meer met familie. Mijn moeder verwijt me al mijn hele leven vaak dingen, omdat ik niet gekopieerd heb wie zij is en hoe zij leefden. Ik was vaak niet goed genoeg. Ze wilden een kopij van hen, maar daar werd ik ziek van. Mijn broer heeft me laten vallen, vrienden behoorden tot het sociale netwerk van mijn ex- vriend. Eenzaamheid is snijdend, zeer snijdend.
Heb je al EMDR (traumatherapie) geprobeerd?
Sterkte
K
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dag resi. Houd moed en praat erover
Dennis
> 2 jaar geleden
Keuze: Blijf ik somber of ga ik iets veranderen (Verhaal 17)
Jaren geleden was ik heel vaak depressief. Totdat ik het boek ‘niet morgen maar nu’ van Wayne Dyer las.
Dat heeft mij erg geholpen om inzicht te krijgen in de situatie van dat moment en te realiseren dat ik een keuze heb: blijf ik somber of ga ik iets doen om de situatie van nu te veranderen.
Maureen
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ook ooit gelezen . Fantastische voorbeelden. Vooral de schrijfster zelf. Die raakte flink uit het slop door de verkoop van dat boek.
Ik had er niets aan , mijn kansen waren slecht en 0 zelfvertrouwen en vooral angst vanuit mn achtergrond.
Ik had er niets aan , mijn kansen waren slecht en 0 zelfvertrouwen en vooral angst vanuit mn achtergrond.
Mala
> 2 jaar geleden
"Stel je niet zo aan" (Verhaal 61)
ik ben al jaren depressief, PTSS en dysthyme stoornis zeggen ze, ik gebruik meerdere medicijnen en ben bang verslaafd te raken dus ik probeer zo min mogelijk medicatie in te nemen. Ik ben zelf zorgmedewerker dus een hele zware stem in mij zegt "stel je niet zo aan" terwijl ik me steeds ellendiger en ellendiger voel.
Mensen om mij heen maken echt een vlucht in hun leven terwijl ik nog achterblijf. de mantra "mijn tijd komt nog wel" komt me mijn neus uit: ik sport intensief, werk fulltime en doe echt mn best om nieuwe hobby's te zoeken, vrienden te maken, me te omringen met positiviteit, maar om de een of andere reden blijf ik vlak. Eenmaal thuis kan ik me in en in verdrietig voelen. in een ruimte met mensen voel ik me eenzaam.
Vaak genoeg springt ineens de gedachte op: "als je je zo kut voelt, maak je huid dan stuk" om even dat nare gevoel kwijt te zijn. En soms kijk ik naar een deurkruk en denk ik: "hoe zou het zijn met een riem om mn keel".
ik ben onder behandeling bij psychiater, therapeut en psycholoog. En ik doe echt mn best maar zelfs dáár wil ik niet dat mensen denken "pfff wat een zeurpiet" het gaat echt heel onbewust, op automatische piloot; dingen verzwijgen of mooier maken dan ze zijn.
er waren nachten dat ik mezelf alleenmaar in slaap heb gehuild, nu kán ik niet meer huilen al voel ik me nog verdrietiger dan toen ik mezelf in slaap huilde.
Mensen om mij heen maken echt een vlucht in hun leven terwijl ik nog achterblijf. de mantra "mijn tijd komt nog wel" komt me mijn neus uit: ik sport intensief, werk fulltime en doe echt mn best om nieuwe hobby's te zoeken, vrienden te maken, me te omringen met positiviteit, maar om de een of andere reden blijf ik vlak. Eenmaal thuis kan ik me in en in verdrietig voelen. in een ruimte met mensen voel ik me eenzaam.
Vaak genoeg springt ineens de gedachte op: "als je je zo kut voelt, maak je huid dan stuk" om even dat nare gevoel kwijt te zijn. En soms kijk ik naar een deurkruk en denk ik: "hoe zou het zijn met een riem om mn keel".
ik ben onder behandeling bij psychiater, therapeut en psycholoog. En ik doe echt mn best maar zelfs dáár wil ik niet dat mensen denken "pfff wat een zeurpiet" het gaat echt heel onbewust, op automatische piloot; dingen verzwijgen of mooier maken dan ze zijn.
er waren nachten dat ik mezelf alleenmaar in slaap heb gehuild, nu kán ik niet meer huilen al voel ik me nog verdrietiger dan toen ik mezelf in slaap huilde.
Iris
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo heel erg herkenbaar, hoe is het nu met je? Mischien help praten met lotgenoten weet ook niet of dit topic al verouderd is maar toch even een reactie.
Pascal
> 2 jaar geleden
Reactie:
Je stelt je niet aan! Verdiep je in je probleem, begin bij het begin , het trauma, je verhaal. Neem dat serieus.
Sterkte
Sterkte
Mala
> 2 jaar geleden
Ik zit in een cirkel (Verhaal 33)
Ik zit momenteel in angst waar depressie uit voort komt. Heb medicatie maar angst overheerst waardoor ik nu in een cirkel zit en uit wil. Ik wil weer kunnen lachen lol maken leuke dingen doen zonder het geforceerd te doen. Zit ook in de overgang mijn dag begin nu sinds 2 weken op mijn telefoon maar hulp zoeken zo maak ik mezelf gek ik weet het. Ik moet nog 2 weken wachten en dan mag ik maar een psycholoog. In mijn ogen veel te lang
Ks
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb precies het zelfde als jij, ook heel erg depressief wegens de overgang. Voel me zo alleen ik zoek lotgenoten.
Voel me zo slecht en machteloos.
Voel me zo slecht en machteloos.
Maria
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dames,
Luister eens de podcast ' opvliegers' . Zeer populair. Kijk eens op de site van vuurvrouw. Jullie zijn niet de enige, ook niet alleen! Doen hoor.
Sterkte
Luister eens de podcast ' opvliegers' . Zeer populair. Kijk eens op de site van vuurvrouw. Jullie zijn niet de enige, ook niet alleen! Doen hoor.
Sterkte
Mala
> 2 jaar geleden
Ze zeggen dat ik depressief ben (Verhaal 22)
Er wordt mij gezegd dat ik depressief ben, maar zo voel ik me helemaal niet. Ja, ik praat niet meer zoveel als vroeger, ja, ik trek me meer terug, ja, ik lach minder als vroeger, maar wil dat dan zeggen dat ik depressief ben?
Van mijn vrouw moet ik naar de therapeut gaan, maar ik heb daar geen behoefte aan. Het voelt aan alsof ik niet eens mezelf mag zijn. Want voor mij is het ok. Ik moet dan toch niet voor haar met iemand gaan praten?
Anoniem
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Als het voor jou gewoon goed voelt, dan is het gewoon goed. Dat moet je even goed nagaan voor jezelf. Dus dat je niets wegduwd of uit de weg gaat. Maar echt eerlijk kijken en durven voelen van oke, ben ik echt gelukkig of hebben ze toch ergens wel gelijk maar heb ik gewoon geen zin in therapie.
Sowieso, naar een therapeut gaan omdat anderen dat willen, heeft zelden nut. Je moet er zelf achterstaan.
Sowieso, naar een therapeut gaan omdat anderen dat willen, heeft zelden nut. Je moet er zelf achterstaan.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik denk te lezen dat uw vrouw een probleem heeft. Met u .
Maar u heeft geen probleem met uzelf.
Dus heeft uw vrouw een probleem en kan zij beter hulp zoeken.
Maar u heeft geen probleem met uzelf.
Dus heeft uw vrouw een probleem en kan zij beter hulp zoeken.
Mala
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Die vreselijke morgen (Verhaal 35)
Ben atijd vrolijk en positief geweest, liefde voor iedereen in overmaat.
Altijd alles op orde in mijn leven en op werk. Toen die vreselijke morgen de telefoon ging, we kunnen je broer niet vinden. Ik als een gek naar zijn huis gereden, doe de deur open en daar hing hij. Sindien nu al bijna 15 jaar zwaar depressief, geen enkele medicatie heeft geholpen, gesprekken luchten maar tijdelijk op. Vechten heeft me helemaal uitgeput. Hopelijk komt er op een natuurlijke manier hier snel een einde aan. Dat is mijn enige lichtpunt. Dank jullie allemaal.
Altijd alles op orde in mijn leven en op werk. Toen die vreselijke morgen de telefoon ging, we kunnen je broer niet vinden. Ik als een gek naar zijn huis gereden, doe de deur open en daar hing hij. Sindien nu al bijna 15 jaar zwaar depressief, geen enkele medicatie heeft geholpen, gesprekken luchten maar tijdelijk op. Vechten heeft me helemaal uitgeput. Hopelijk komt er op een natuurlijke manier hier snel een einde aan. Dat is mijn enige lichtpunt. Dank jullie allemaal.
Pascal
> 2 jaar geleden
4Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi wat een vreselijk verhaal en dat je je zo voelt al lang. Ik ben zelf ook depressief op dit moment. Wil je me eens bellen? 06 ************* liefs lies
(Redactie: Helaas doen we ivm de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen verwijderen)
(Redactie: Helaas doen we ivm de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen verwijderen)
Liesanne
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo Pascal,
Ik begrijp uit je verhaal dat de zelfmoord van je broer heel traumatisch voor je is geweest!
Was hij je enige broer en konden jullie goed met elkaar opschieten?
Wil je er wel over praten?
Met warme groet
Lucia
Ik begrijp uit je verhaal dat de zelfmoord van je broer heel traumatisch voor je is geweest!
Was hij je enige broer en konden jullie goed met elkaar opschieten?
Wil je er wel over praten?
Met warme groet
Lucia
Lucia
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo Pascal, Ik zag mijn reactie niet en probeerde die te plaatsen. Nu staat ie er 5 keer, sorry! Lucia
Lucia
> 2 jaar geleden
Reactie:
Is er traumatherapie geweest?
Ptts?
Onderzoek dat!
Groet
Ptts?
Onderzoek dat!
Groet
Mala
> 2 jaar geleden
Moeilijk om draad weer op te pakken (Verhaal 63)
Zijn er mensen die herkennen dat het moeilijk is om na een depressie de draad weer op te pakken? Ik heb best lang therapie gehad en dat heeft o.a geholpen met het verbeteren van mijn zelfbeeld, maar ik heb door mijn depressie nooit echt een sociaal netwerk op kunnen bouwen. Voel me hierdoor regelmatig verdrietig om. Vooral omdat ik nu zo’n behoefte heb aan nieuwe mensen leren kennen..
Leone
> 2 jaar geleden
3Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel herkenbaar.
Andre
> 2 jaar geleden
Reactie:
Advies stop eerst met overmatig drinken. en werk eerst aan jezelf en kom tot rust, haal de stress uit je lijf. voor je in een relatie stort. Probeer met jezelf in het reine te komen door naar je gevoel en lichaam te luisteren en dat het er mag zijn en probeer een goede manier daar uiting aan te geven. zorg dat jezelf gezond
bent en energie hebt.
Communicatie met iemand met autisme is al lastig genoeg laat staan een relatie, het kan heel mooi en goed zijn, maar het is en blijft hard werken vooral voor jou.
bent en energie hebt.
Communicatie met iemand met autisme is al lastig genoeg laat staan een relatie, het kan heel mooi en goed zijn, maar het is en blijft hard werken vooral voor jou.
Anoniemtpje82
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik drink helemaal niet.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Seroquel 50XR - Dank aan mijn Heere en mijn God (Verhaal 90)
Vanwege een traumatische gebeurtenis in mn leven kreeg ik te maken met een
posstraumatische stress stoornis wat gepaart ging met angst straatvrees en depressiviteit
Dit heeft 25 jaar geduurt en zorgde ervoor dat ik niet meer wilde leven.
Ik heb diverse medicijnen gebruikt maar dat werkte niet De spanningen liepen zo hoog op dat ik in 2010 een psychose kreeg en werd opgenomen in een psychische zorginstelling
Op mijn medicijn heb ik toen gezocht naar een medicijn dat rust gaf
Ik kwam bij het medicijn Seroquel 50XR terecht ik heb toen aan de psychiater gevraagd
of ik dat mocht gebruiken en dat mocht Ben toen gestart met smorgens 1 tablet
Seroquel 50 XR + halve tablet 50mg Sertraline en s avonds 1 tablet Seroquel 50XR +
1 tablet Seroquel 25 mg
Na 6 weken kon ik de psychische instelling verlaten en was ik volkomen genezen
Tot op de dag van vandaag 2021 zijn mn klachten niet meer teruggekomen en gebruik ik
nog steeds dezelfde dosering medicijnen
Grote dank ben ik verschuldigd aan mijn Heere en mijn God die deze middelen op mijn weg bracht en mij genas EXODUS 15vers 26 Want ik ben de HEERE uw Heelmeester.
posstraumatische stress stoornis wat gepaart ging met angst straatvrees en depressiviteit
Dit heeft 25 jaar geduurt en zorgde ervoor dat ik niet meer wilde leven.
Ik heb diverse medicijnen gebruikt maar dat werkte niet De spanningen liepen zo hoog op dat ik in 2010 een psychose kreeg en werd opgenomen in een psychische zorginstelling
Op mijn medicijn heb ik toen gezocht naar een medicijn dat rust gaf
Ik kwam bij het medicijn Seroquel 50XR terecht ik heb toen aan de psychiater gevraagd
of ik dat mocht gebruiken en dat mocht Ben toen gestart met smorgens 1 tablet
Seroquel 50 XR + halve tablet 50mg Sertraline en s avonds 1 tablet Seroquel 50XR +
1 tablet Seroquel 25 mg
Na 6 weken kon ik de psychische instelling verlaten en was ik volkomen genezen
Tot op de dag van vandaag 2021 zijn mn klachten niet meer teruggekomen en gebruik ik
nog steeds dezelfde dosering medicijnen
Grote dank ben ik verschuldigd aan mijn Heere en mijn God die deze middelen op mijn weg bracht en mij genas EXODUS 15vers 26 Want ik ben de HEERE uw Heelmeester.
Walhout
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
lich. klachten door negatieve gedachten of andersom? (Verhaal 53)
Hai. Nadat ik 3 maanden geleden mijn pols gebroken heb en geopereerd ben is het bergafwaards met me gegaan. Hyperventilatie, zweetaanvallen stress om geen goede genezing i.v.m werk. Onverklaarbare pijnklachten zoals branderige rugspieren. Pijn borstbeen. Band om maag. Allemaal onderzoeken gehad in ziekenhuis maar alles oke. Zal psygisch zijn zegt huisarts en vrienden en familie. Ik geloofde dat niet en begreep er niets van. Werk ook niet door pols en voel me eenzaam zonder doel zoals werk e.d.
Merk dat ik veel moet huilen als ik uitleg hoe slecht ik mij lichamelijk voel en hoor ze denken hypochonder. Toch ga ik zelf nu ook twijfelen of het toch niet psygisch is omdat ik me ook zo verdrietig en eenzaam voel en dat maakt mij bang omdat ik altijd dacht dat ik een sterke persoonlijkheid was.Heb ook hele dag brok in keel gevoel en voel enorme spierspanning in lijf Wandel wel veel en diloe ontspanningsoefeningen en fysio maar helpt nog niet echt.
Heeft iemand ervaring met lich.klachten die veroorzaakt worden door negatieve gedachten of andersom?
groetjes Kat
Merk dat ik veel moet huilen als ik uitleg hoe slecht ik mij lichamelijk voel en hoor ze denken hypochonder. Toch ga ik zelf nu ook twijfelen of het toch niet psygisch is omdat ik me ook zo verdrietig en eenzaam voel en dat maakt mij bang omdat ik altijd dacht dat ik een sterke persoonlijkheid was.Heb ook hele dag brok in keel gevoel en voel enorme spierspanning in lijf Wandel wel veel en diloe ontspanningsoefeningen en fysio maar helpt nog niet echt.
Heeft iemand ervaring met lich.klachten die veroorzaakt worden door negatieve gedachten of andersom?
groetjes Kat
kat
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi ik ervaar hetzelfde. Vorig jaar juli mijn achillespees afgescheurd ben stukadoor van beroep. Moest toen verplicht 3 maand thuis zitten en heb ADHD Dus is voor mij geen pretje thuis zitten. Toen begon het piekeren angstig en leeg gevoel. In september op therapie bassis werken maar viel tegen door de angst om te lopen heb ik een verkeerde houding aan gehouden. En kreeg steeds meer andere klachten lichaamelijk werd steeds depressiefer er van nu ben ik dat nog steeds kan nergens van genieten voel me kut. Dus alles wat jij schrijft is heel herkenbaar. Gr Andre
Andre
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken het wel dat van in de ziektewet zitten en het herstel gaat niet zoals het hoort te gaan...mij duurt het ook altijd langer dat komt ook door de druk van het werk, Ik wil laten zien dat het herstel goed gaat maar soms is dat niet zo en daar krijg ik dan stress van, het gevoel te hebben dat ik mij moet verantwoorden baar het werk toe, Ik ben dus eigenlijk bang om mijn werk te verliezen.ik wil laten zien dat ik mijn best doe met herstel , terwijl mijn lichaam niet wil.
Daardoor duurt het herstel nog langer en krijg ik meer stress, Ik geloof dat dus wel dat als het in je hoofd niet goed zit, je lichamelijk ook niet vooruit gaat, dat het daar wel invloed op heeft. Maar ja, hoe doorbreekt je dat, Ik zal dat altijd wel blijven houden denk ik..Ik ben ook altijd sterk maar met dit soort dingen juist niet, voel mij dan erg onzeker en bang dan bang dat men niet goed genoeg vindt, denk dat ik van mijzelf aan een bepaalde eis moet voldoen..zit mij zelf in de weg....tis lastig om eruit te komen vind ik. Groetjes Korrie
Daardoor duurt het herstel nog langer en krijg ik meer stress, Ik geloof dat dus wel dat als het in je hoofd niet goed zit, je lichamelijk ook niet vooruit gaat, dat het daar wel invloed op heeft. Maar ja, hoe doorbreekt je dat, Ik zal dat altijd wel blijven houden denk ik..Ik ben ook altijd sterk maar met dit soort dingen juist niet, voel mij dan erg onzeker en bang dan bang dat men niet goed genoeg vindt, denk dat ik van mijzelf aan een bepaalde eis moet voldoen..zit mij zelf in de weg....tis lastig om eruit te komen vind ik. Groetjes Korrie
Korrie
> 2 jaar geleden
Alleen voelen, maar niet alleen zijn.. hoe leg je dit uit.. (Verhaal 70)
11 jaar een relatie, 2 mooie kinderen, lijkt het perfecte leventje te lijden .. voor een buitenstaander een leven dat hij/zij ook zou willen .. denk ik soms bij mezelf.. ligt het aan mij? Ben ik diegene dat een probleem heeft? De eenzaamheid overheerst de drukte in huis, de stress .. alleen voelen, maar niet alleen zijn.. hoe leg je dit uit .. Het is moeilijk te verwoorden wat de eenzaamheid teweeg brengt .. het gevoel te hebben dat je je leegte met niemand kan delen tussendoor er luisterende oren rondom je heen zijn .. jezelf terug gekeerd in je vel voelen zonder dat iemand door heeft wat er in jouw hoofd speelt .. dag in dag uit blijven presenteren thuis, op het werk, klaar staan voor anderen, maar jezelf hierin verliezen en niet meer stil kunnen staan bij jezelf .. het gevoel hebben de leegtes niet te kunnen opvullen met de mooie kleine dingen in het leven .. genieten? Niet meer weten hoe je echt moet genieten. De leegte/eenzaamheid overheerst sluimerend door de jaren door .. 27 jaar .. de Fleur van je leven wordt er gezegd .. misschien zal het dan toch aan mezelf liggen .. op zoek gaan naar een forum om anderen hun verhaal te lezen zodat ik dat van mij kan minimaliseren en opnieuw mezelf opzij kan schuiven. Door gaan, me een robot voelen dat dag in dag uit moet doorgaan en doorgaan .. het gevoel hebben elk moment te kunnen crashen , maar mijn hoofd dat het overneemt en zegt om door te gaan, om er te moeten zijn voor mijn gezin, familie. De ander! Maar soms wil ik alleen maar eens horen dat een ander eens vraagt aan mij hoe gaat het met jou ..
Kelly
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Kelly,
Een mooi en tegelijkertijd verdrietig verhaal. Knap hoe je dit zo kwetsbaar verwoord. Je schetst een voor mij persoonlijk heel herkenbaar beeld. Heel treffend: 'alleen voelen, maar niet alleen zijn.'
Ik ga rondom dit thema een kleinschalige theatervoorstelling maken en ben op zoek naar ervaringsverhalen om het thema verder uit te diepen. Mocht je interesse hebben om in contact te komen, laat het dan weten.
Veel liefs,
Larissa
Een mooi en tegelijkertijd verdrietig verhaal. Knap hoe je dit zo kwetsbaar verwoord. Je schetst een voor mij persoonlijk heel herkenbaar beeld. Heel treffend: 'alleen voelen, maar niet alleen zijn.'
Ik ga rondom dit thema een kleinschalige theatervoorstelling maken en ben op zoek naar ervaringsverhalen om het thema verder uit te diepen. Mocht je interesse hebben om in contact te komen, laat het dan weten.
Veel liefs,
Larissa
Larissa
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Mijn vrouw heeft lst van Paniek en Angst (Verhaal 78)
Hallo,
Mijn verhaal is lastig uit te leggen maar ik ga een poging doen. Mijn vrouw van 13 jaar (zijn al 23 jaar samen) heeft al jaren een sluimerende last van Paniek, Angst en nu blijkt ook een depressie. (dat is pas benoemd, dus het is niet persee een verkeerde diagnose maar meer een extra diagnose). Het komt al zeker 11 jaar (geboorte oudste kind) met vlagen maar het wordt in alle hevigheid erger. Er is al vaker hulp geweest vanuit Psychiaters maar dat stopt op een gegeven moment want ze kunnen niet verder helpen en laten haar dan vallen. (zo voelt het ook). Ik ben zelf enorm nuchter en relativerend dus ben zeker niet altijd (misschien wel nooit) een goede gesprekspartner. Ik probeer zoveel mogelijk ruimte te geven en doe vaak zoveel mogelijk (schoonmaak, kinderen, school, naar bed brengen) maar heb daarnaast ook nog mijn werk (vrij in te vullen tijden) en gelukkig aan de beterende hand (chronisch ziek kind). Dat zorgt er voor dat ik best moe ben zo nu en dan, maar ook dat ik haar niet kan geven wat ze nodig heeft (of wil), Het internet staat vol met advies en ik zie door de bomen het bos zo langzamerhand niet meer.. Ik ben niet voornemens weg te gaan want wat mij betreft overwint liefde alles. Er is al meer hulp onderweg (duurt trouwens verschrikkelijk lang als je het aan mij vraagt).
Maar ben dus benieuwd of iemand tips heeft om dit goed op te pakken.
Mijn verhaal is lastig uit te leggen maar ik ga een poging doen. Mijn vrouw van 13 jaar (zijn al 23 jaar samen) heeft al jaren een sluimerende last van Paniek, Angst en nu blijkt ook een depressie. (dat is pas benoemd, dus het is niet persee een verkeerde diagnose maar meer een extra diagnose). Het komt al zeker 11 jaar (geboorte oudste kind) met vlagen maar het wordt in alle hevigheid erger. Er is al vaker hulp geweest vanuit Psychiaters maar dat stopt op een gegeven moment want ze kunnen niet verder helpen en laten haar dan vallen. (zo voelt het ook). Ik ben zelf enorm nuchter en relativerend dus ben zeker niet altijd (misschien wel nooit) een goede gesprekspartner. Ik probeer zoveel mogelijk ruimte te geven en doe vaak zoveel mogelijk (schoonmaak, kinderen, school, naar bed brengen) maar heb daarnaast ook nog mijn werk (vrij in te vullen tijden) en gelukkig aan de beterende hand (chronisch ziek kind). Dat zorgt er voor dat ik best moe ben zo nu en dan, maar ook dat ik haar niet kan geven wat ze nodig heeft (of wil), Het internet staat vol met advies en ik zie door de bomen het bos zo langzamerhand niet meer.. Ik ben niet voornemens weg te gaan want wat mij betreft overwint liefde alles. Er is al meer hulp onderweg (duurt trouwens verschrikkelijk lang als je het aan mij vraagt).
Maar ben dus benieuwd of iemand tips heeft om dit goed op te pakken.
Anoniem
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste anoniem,
Er staat geen datum bij je verhaal hoe gaat het nu?
Er staat geen datum bij je verhaal hoe gaat het nu?
Rijki
> 2 jaar geleden
Er is zoveel gebeurd als ik terug denk (Verhaal 62)
Ik was heel lang verliefd op een jongen en dan echt verliefd, er waren geen voorgangers hij was het gewoon. Eerst was hij een droom
Van elk vrouw zo noemde ik hem omdat hij in alle opzichten zo perfect bleek, maar dan kwam ik achter dat t niet zo was.
Ik werd veel gemanipuleerd, van en sterke vrouw was ik
Veranderd in een zak rijst, zo slap maar
Zoveel gedachten in mijn hoofd en gevoelens die ik nergens kwijt kon.
Iedereen vond hem
Geweldig en zeiden dat t aan mij lag.
Er is zoveel gebeurd en als ik terug denk, voel ik me in de maling genomen er is tegen mij gelogen, psychische gebroken en voel me verloren in het woud.
Ik hoop dat ik hier uit kom
Want ik weet niet meer wat het juiste voor mij is. Ik hoop weer zelfvertrouwen te krijgen en van mezelf te houden
Van elk vrouw zo noemde ik hem omdat hij in alle opzichten zo perfect bleek, maar dan kwam ik achter dat t niet zo was.
Ik werd veel gemanipuleerd, van en sterke vrouw was ik
Veranderd in een zak rijst, zo slap maar
Zoveel gedachten in mijn hoofd en gevoelens die ik nergens kwijt kon.
Iedereen vond hem
Geweldig en zeiden dat t aan mij lag.
Er is zoveel gebeurd en als ik terug denk, voel ik me in de maling genomen er is tegen mij gelogen, psychische gebroken en voel me verloren in het woud.
Ik hoop dat ik hier uit kom
Want ik weet niet meer wat het juiste voor mij is. Ik hoop weer zelfvertrouwen te krijgen en van mezelf te houden
Miranda
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste anoniem,
Er staat geen datum bij je verhaal hoe gaat het nu?
Er staat geen datum bij je verhaal hoe gaat het nu?
Rijki
> 2 jaar geleden
Ik voel me zo ongelooflijk niks (Verhaal 87)
Ik voel me zo ongelooflijk niks. Alles is een puinhoop in mijn hoofd. Kan nergens van ontspannen, slaap slecht, eet slecht, ben eigenlijk gewoon klaar met het leven daar komt het op neer.. maar kan er niet zomaar tussen uitpiepen, al zou ik dat wel het liefste doen! Gewoon weg van alles. Ben iedereen tot last met mijn depressie
Ma
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Nu ervaar ik veel onzekerheid, achterdocht en huilbuien (Verhaal 85)
Ik ben heel gevoelig voor depressies inclusief de psychosomatische gevolgen. Ook heb ik het borderline syndroom. Al is dat laatste qua hevigheid op een laag pitje beland, dat wil zeggen het zwart/wit is er altijd maar het zelfbeschadigen doe ik al jaren niet meer.
Nu ervaar ik veel onzekerheid, achterdocht en huilbuien. En natuurlijk mijn psychosomatische klachten die er voor zorgen dat ik niet uit de welbekende cirkel kom.
Natuurlijk speelt onze vrijheidsbeperking door corona ook zeker mee.
Iemand een gouden tip om uit die cirkel te geraken?
Als eerst die lichamelijke klachten maar verdwenen waren...maar zit het begin niet op een ander deel van de cirkel?
Ik moetcer wel bij vertellen dat mijn problemen was veelal uit mijn verleden komen. Op gegroeid met moeder met alcoholisme, 15 jaar relatie met dagelijks lichamelijk en geestekijje mishandeling ( en verrichtingen,) en daarna relatie met meervoudig overspelige narcist die me nog steeds walgelijk tart..
Iemand iets soortgelijks, zelfde ervaringen misschien?
Vriendinnen heb ik niet dus praten er over doe en kan ik niet...
Lfs
Nu ervaar ik veel onzekerheid, achterdocht en huilbuien. En natuurlijk mijn psychosomatische klachten die er voor zorgen dat ik niet uit de welbekende cirkel kom.
Natuurlijk speelt onze vrijheidsbeperking door corona ook zeker mee.
Iemand een gouden tip om uit die cirkel te geraken?
Als eerst die lichamelijke klachten maar verdwenen waren...maar zit het begin niet op een ander deel van de cirkel?
Ik moetcer wel bij vertellen dat mijn problemen was veelal uit mijn verleden komen. Op gegroeid met moeder met alcoholisme, 15 jaar relatie met dagelijks lichamelijk en geestekijje mishandeling ( en verrichtingen,) en daarna relatie met meervoudig overspelige narcist die me nog steeds walgelijk tart..
Iemand iets soortgelijks, zelfde ervaringen misschien?
Vriendinnen heb ik niet dus praten er over doe en kan ik niet...
Lfs
Marga
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Lach terwijl ik mezelf kapot wil huilen (Verhaal 84)
Hoi
Het leven is echt niet leuk meer. Ik heb geen vrienden en lach terwijl ik eigenlijk mezelf kapot wil huilen. De dagen duren lang en gaan traag. Niemand snapt dat ik geen hulp wil Nouja geen hulp meer wil. Dit omdat ik al sinds kinds af aan hulp heb en t toch niet werkt. Soms twijfel ik aan mezelf omdat als ik geen antidepressiva slik het wel lijkt alsof ik 2 gezichten heb. En dat doet me zoveel verdriet want ik wil niet de boze ik zijn die iedereen pijn doet. Ik voel me altijd alleen en nu nog meer dan eerst. Ik ben iedereen kwijt m’n vrienden m’n vader. Ik kan mezelf wel in de grond graven. Ik wou dat ik iets had om voor te leven. Maar de donkeren wolken worden steeds erger. En zijn ze even weg dan komen ze altijd weer terug
Het leven is echt niet leuk meer. Ik heb geen vrienden en lach terwijl ik eigenlijk mezelf kapot wil huilen. De dagen duren lang en gaan traag. Niemand snapt dat ik geen hulp wil Nouja geen hulp meer wil. Dit omdat ik al sinds kinds af aan hulp heb en t toch niet werkt. Soms twijfel ik aan mezelf omdat als ik geen antidepressiva slik het wel lijkt alsof ik 2 gezichten heb. En dat doet me zoveel verdriet want ik wil niet de boze ik zijn die iedereen pijn doet. Ik voel me altijd alleen en nu nog meer dan eerst. Ik ben iedereen kwijt m’n vrienden m’n vader. Ik kan mezelf wel in de grond graven. Ik wou dat ik iets had om voor te leven. Maar de donkeren wolken worden steeds erger. En zijn ze even weg dan komen ze altijd weer terug
Kab20
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
slechte ervaringen gehad met het open delen van mijn gevoel (Verhaal 77)
Ik heb in principe alles aardig op orde. Toch voel ik me vaak ongelukkig en eenzaam. Ookal heb ik een lieve vriend en lieve vrienden. Laatste jaar van mn studie, net mn rijbewijs gehaald.
Ik heb al eens een depressie doorgemaakt en ben nu bang op terugval. Ik merk dat ik minder begin te genieten van dingen die ik eerst leuk vond. Een van de peilers van depressie. Uit mijn vorige episode een aantal jaren terug (17) heb ik slechte ervaringen gehad met het open delen van mijn gevoel. Niemand leek het te begrijpen of het nog leuk te vinden met mij om te gaan. Dit maakt dat ik het nu heel eng vind te vertellen. Heb dit onlangs wel gedaan maar het lucht niet voldoende op. Ik blijf bang om nu niet leuk genoeg meer te zijn.
Ik heb al eens een depressie doorgemaakt en ben nu bang op terugval. Ik merk dat ik minder begin te genieten van dingen die ik eerst leuk vond. Een van de peilers van depressie. Uit mijn vorige episode een aantal jaren terug (17) heb ik slechte ervaringen gehad met het open delen van mijn gevoel. Niemand leek het te begrijpen of het nog leuk te vinden met mij om te gaan. Dit maakt dat ik het nu heel eng vind te vertellen. Heb dit onlangs wel gedaan maar het lucht niet voldoende op. Ik blijf bang om nu niet leuk genoeg meer te zijn.
Yara
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Altijd je gevoelens blijven delen. Het lucht sowieso op voor jezelf. En N.I.V.E.A niet invullen voor een ander.
Francoise
> 2 jaar geleden
Gestopt met antidepressiva (Verhaal 83)
Hoi, ik ben direct gestopt met antidepressiva. Het is nu bijna 5 dagen geleden en ik voel echt van alles door me heen gaan. Emoties, slapeloosheid en vermoeidheid Heeft iemand hier ook ervaring mee (gehad) ? Hoelang duurde het wanneer alles weer een beetje normaal werd?
p.s. ik heb een kindje van bijna anderhalfjaar en ben ook coronamoe. Iemand ook herkenbaar?
p.s. ik heb een kindje van bijna anderhalfjaar en ben ook coronamoe. Iemand ook herkenbaar?
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Anderen vinden dat ik meer moet praten (Verhaal 10)
Ik ben altijd een stil iemand geweest en voel me vaak somber. Mensen om mij heen vinden dat ik meer moet praten. Ze zeggen tegen mij dat ik me dan beter voel.
Ik probeer dat wel, maar m’n stemming wordt er niet beter op. Ik voel me daar schuldig over. Ik voel me net een clown die een kunstje opvoert.
Die mensen bedoelen het goed, dus ik wil ze niet voor het hoofd stoten. Maar ik word hier nog depressiever van. Hoe kom ik hieruit?
Anoniem
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Het lijkt mij het beste dat je met iemand gaat praten.
Dit los je niet zelf op.
Wat evt. ook kan helpen is een half uur a 3 kwartier sporten op een dag cardio. daar word je wat positiever van mocht dat niet helpen zoek dan een therapeut of psycholoog waar je je ei kwijt kunt.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Toch proberen voor jezelf op te komen en te zeggen wat je denkt en voelt. Je hoeft nergens voor te schamen, we zijn allemaal mensen. Je moet maar zo denken je heb maar 1 leven en dat is kort.
Francoise
> 2 jaar geleden
Contact met depressief schoonzusje (Verhaal 81)
Mijn schoonzusje heeft een (vermoedelijke) depressie en ik weet niet goed hoe ik daar mee om moet gaan. Ze heeft dit al jarenlang, maar de laatste tijd heb ik het gevoel alsof dit tussen ons is komen te staan.
Vroeger kan in best goed met haar en deden wel regelmatig dingen 1 op 1, maar de laatste jaren is dat enorm verwaterd. Ik spreek haar zelfs amper als ik bij mijn vriend ben; ze is dan vaak op haar kamer.
Wanneer ze er wel is, kan haar stemming soms sfeerbepalend zijn. Ze is dan bijvoorbeeld erg prikkelbaar en kan kattig reageren. Hierdoor ontstaat er een enorme spanning die iedereen in het gezin ervaart. Soms vraag ik me af of ik iets verkeerds heb gezegd als ze kattig reageert op mij, maar mijn schoonfamilie zegt dat dit absoluut niks persoonlijk is. Ze zit gewoon niet goed in haar vel.
Mijn schoonzusje is vroeger gepest, zo vertelde ze ooit dat ze moeite heeft met het omgaan van meiden. Ze heeft geen vriendinnen, de contacten die ze heeft zijn vaak van korte duur of oppervlakkig. Ik ben soms bang dat ze om die reden (on)bewust een muur heeft opgezet naar mij; we zijn allebei ongeveer van dezelfde leeftijd. Ik maak me zorgen over onze relatie. Hoe moet het verder als ik later met mijn vriend, dus haar broer, samenwoon? Ze zal mij dan ook moeten zien. Ik zie dat niet voor me omdat ik haar amper/zelden spreek terwijl ik wekelijks bij mijn schoonfamilie ben.
Naast haar depressieve gevoelens ben ik bang dat ze door haar onzekerheid jaloers is op mij soms. Zo merk ik bijvoorbeeld dat ze mij soms nadoet. Ook heeft ze een lange tijd geleden wel eens vertelt dat ze het moeilijk vind dat ik goed overweg kan met haar moeder. Ze vertelde dat het thuis vaak over mij gaat en dat ze dit irritant vond. Mijn schoonouders doen dit niet expres, ik denk dat ze door onzekerheid hier gewoon extra gevoelig voor is.
Momenteel krijgt ze mentale hulp, maar ik weet niet of het haar helpt omdat we elkaar amper spreken. Ze is hier ook erg over gesloten, mijn vriend (haar broer) weet het ook niet precies.
Ik merk dat ik haar aanwezigheid soms als onaangenaam ervaar en dat ik geneigd ben om contact met haar te vermijden. Hier voel ik mij schuldig over.Ik wil graag dat onze relatie verbetert, maar ik weet niet hoe ik dat moet doen. Ik vind het moeilijk om met haar in gesprek te gaan omdat ik twijfel of ze mij wel waardeert.
Heeft iemand tips hoe ik onze relatie kan verbeteren?
Vroeger kan in best goed met haar en deden wel regelmatig dingen 1 op 1, maar de laatste jaren is dat enorm verwaterd. Ik spreek haar zelfs amper als ik bij mijn vriend ben; ze is dan vaak op haar kamer.
Wanneer ze er wel is, kan haar stemming soms sfeerbepalend zijn. Ze is dan bijvoorbeeld erg prikkelbaar en kan kattig reageren. Hierdoor ontstaat er een enorme spanning die iedereen in het gezin ervaart. Soms vraag ik me af of ik iets verkeerds heb gezegd als ze kattig reageert op mij, maar mijn schoonfamilie zegt dat dit absoluut niks persoonlijk is. Ze zit gewoon niet goed in haar vel.
Mijn schoonzusje is vroeger gepest, zo vertelde ze ooit dat ze moeite heeft met het omgaan van meiden. Ze heeft geen vriendinnen, de contacten die ze heeft zijn vaak van korte duur of oppervlakkig. Ik ben soms bang dat ze om die reden (on)bewust een muur heeft opgezet naar mij; we zijn allebei ongeveer van dezelfde leeftijd. Ik maak me zorgen over onze relatie. Hoe moet het verder als ik later met mijn vriend, dus haar broer, samenwoon? Ze zal mij dan ook moeten zien. Ik zie dat niet voor me omdat ik haar amper/zelden spreek terwijl ik wekelijks bij mijn schoonfamilie ben.
Naast haar depressieve gevoelens ben ik bang dat ze door haar onzekerheid jaloers is op mij soms. Zo merk ik bijvoorbeeld dat ze mij soms nadoet. Ook heeft ze een lange tijd geleden wel eens vertelt dat ze het moeilijk vind dat ik goed overweg kan met haar moeder. Ze vertelde dat het thuis vaak over mij gaat en dat ze dit irritant vond. Mijn schoonouders doen dit niet expres, ik denk dat ze door onzekerheid hier gewoon extra gevoelig voor is.
Momenteel krijgt ze mentale hulp, maar ik weet niet of het haar helpt omdat we elkaar amper spreken. Ze is hier ook erg over gesloten, mijn vriend (haar broer) weet het ook niet precies.
Ik merk dat ik haar aanwezigheid soms als onaangenaam ervaar en dat ik geneigd ben om contact met haar te vermijden. Hier voel ik mij schuldig over.Ik wil graag dat onze relatie verbetert, maar ik weet niet hoe ik dat moet doen. Ik vind het moeilijk om met haar in gesprek te gaan omdat ik twijfel of ze mij wel waardeert.
Heeft iemand tips hoe ik onze relatie kan verbeteren?
Sanne
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Het enige waar ik voor leefde (Verhaal 60)
Wat als het enigste waar je voor leefde er niet meer is?
Tony ,22 j
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Tony. Dan komt er vanzelf weer iets nieuws waar je voor gaat leven. Hou vol en probeer te accepteren dat het even klote is.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
ik kijk naar een wazig uitzichtloos punt, moedeloos vechtend tegen mijzelf..... (Verhaal 42)
ik lees overal wat depressie is volgens vaste medische termen.... heerlijk om te lezen wat de naam is van mijn probleem....
overal zie ik verhalen van mensen waar ze depressief om zijn.......
heerlijk om de dagelijkse sleur te herlezen....
nergens lees ik echt hoe de depressie voelt.
om mijn verhaal dan toch even uit te leggen.
mijn hele leven staat in het teken van tussen wal en schip vallen.
ik ben geboren met een auditieve beperking van 80%, dit is door de kno-arts niet opgemerk en ze had zelfs het lef om mij als kind daarvan de schuld te geven.
pas toen ik 7 jaar was kreeg ik hoortoestellen en begin mijn 8ste levensjaar kon ik praten als brugman.
desondanks was de schade al geleden en werd pas 4 jaar geleden zichtbaar toen ik 27 jaar was en in een burn-out kwam.
deze burn-out duurde 3 jaar inclusief alle depressies en dipjes.
nu pas vallen de puzzelstukjes op hun plaats, alle problemen van mijn jeugd tot nu weet ik uit te leggen....
dit neemt helaas niet weg dat ik het probleem nog steeds heb.....
door het late opmerken van mijn slechthorendheid bleef ik sociaal communicatief achter in combinatie met mijn intelligentie IQ 160 (ook nooit opgemerkt en niks mee gedaan) herken ik wat er misgaat.
hier word ik nu dus zo depressief van, de mensen die aan de grondvesten staan van mijn problematiek zeggen je bent volwassen los het zelf op....
het probleem staat mijn karakter in de weg ik wil graag sociaal zijn maar ik heb nooit de juiste vaardigheden geleerd.
ik heb verschillende "geleerde" mensen uitgelegd hoe het zit..... vervolgens zeggen ze mij he joh ik heb ervoor geleerd wat jij zegt maakt geen zak uit ik zeg dat het zo zit.... oftewel duizend en één verkeerde diagnoses gehad.
inmiddels ben ik 31 en word ik compleet afgerekend als mens op mijn verleden die ik had als gevolg van de problematiek die diep in mij verankert zit in mijn fundamenten
ik kijk naar een wazig uitzichtloos punt, moedeloos vechtend tegen mijzelf.....
wetende dat ik dat niet moet doen maar geen zin hebben om te leven. terwijl ik toch 86 jaar wil worden....
geen zin om nog te zoeken naar de oplossing, elke ochtend opstaan en denken KUT ik moet 86 jaar worden over deze moeizame weg.
de tijd slaat me in het gezicht...
depressie is de vertaling van......
niet de puf hebben om jezelf uit het leven te verwijderen doordat je moe bent van het uitzichtloze einde
overal zie ik verhalen van mensen waar ze depressief om zijn.......
heerlijk om de dagelijkse sleur te herlezen....
nergens lees ik echt hoe de depressie voelt.
om mijn verhaal dan toch even uit te leggen.
mijn hele leven staat in het teken van tussen wal en schip vallen.
ik ben geboren met een auditieve beperking van 80%, dit is door de kno-arts niet opgemerk en ze had zelfs het lef om mij als kind daarvan de schuld te geven.
pas toen ik 7 jaar was kreeg ik hoortoestellen en begin mijn 8ste levensjaar kon ik praten als brugman.
desondanks was de schade al geleden en werd pas 4 jaar geleden zichtbaar toen ik 27 jaar was en in een burn-out kwam.
deze burn-out duurde 3 jaar inclusief alle depressies en dipjes.
nu pas vallen de puzzelstukjes op hun plaats, alle problemen van mijn jeugd tot nu weet ik uit te leggen....
dit neemt helaas niet weg dat ik het probleem nog steeds heb.....
door het late opmerken van mijn slechthorendheid bleef ik sociaal communicatief achter in combinatie met mijn intelligentie IQ 160 (ook nooit opgemerkt en niks mee gedaan) herken ik wat er misgaat.
hier word ik nu dus zo depressief van, de mensen die aan de grondvesten staan van mijn problematiek zeggen je bent volwassen los het zelf op....
het probleem staat mijn karakter in de weg ik wil graag sociaal zijn maar ik heb nooit de juiste vaardigheden geleerd.
ik heb verschillende "geleerde" mensen uitgelegd hoe het zit..... vervolgens zeggen ze mij he joh ik heb ervoor geleerd wat jij zegt maakt geen zak uit ik zeg dat het zo zit.... oftewel duizend en één verkeerde diagnoses gehad.
inmiddels ben ik 31 en word ik compleet afgerekend als mens op mijn verleden die ik had als gevolg van de problematiek die diep in mij verankert zit in mijn fundamenten
ik kijk naar een wazig uitzichtloos punt, moedeloos vechtend tegen mijzelf.....
wetende dat ik dat niet moet doen maar geen zin hebben om te leven. terwijl ik toch 86 jaar wil worden....
geen zin om nog te zoeken naar de oplossing, elke ochtend opstaan en denken KUT ik moet 86 jaar worden over deze moeizame weg.
de tijd slaat me in het gezicht...
depressie is de vertaling van......
niet de puf hebben om jezelf uit het leven te verwijderen doordat je moe bent van het uitzichtloze einde
het verhaal
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Eindelijk. Iemand wat beschrijft wat ik voel.
Ik dacht dat ik de enigste was.
Het punt dat je weggezet wordt als een slachtoffer van t verleden. Dat je leidt onder het leven. Dat hulpverleners t beter weten. Wat voor hulpverlener is zo iemand dan.
Altijd dat stickertje krijgen om dat je klachten dan een naam krijgen en je je hiermee moet identificeren.
Wij zijn niet onze diagnose.
Wat wij zijn is liefde. Wat wij willen is ver binding. Maar het lijkt dat iedereen daarvoor wegloopt. En dat worden wij verdrietig van. Ons leven lijkt uitzichtsloos. Liefdeloos.
Alsof wij levels verder liggen dan de hele maatschappij.
Ik vergelijk dit alsof het leven hier op aarde voeld alsof je als volwassen, ontwikkeld en geleerd mens, terug in de kleuterschool bent en alles opnieuw moet doen.
En jou hele omgeving je daardoor niet serieus neemt.
Dat voeld eenzaam.
Men leert hier essertiviteit, eerlijk zijn, bewust worden van patronen, etc. Zodra je dat doet, vinden mensen je ineens raar. Te eerlijk, te confronterend, te kwetsbaar, noem t maar op, waardoor mensen van je weglopen en veroordelen, ondanks je mensen correct behandeld.
Ik dacht dat ik de enigste was.
Het punt dat je weggezet wordt als een slachtoffer van t verleden. Dat je leidt onder het leven. Dat hulpverleners t beter weten. Wat voor hulpverlener is zo iemand dan.
Altijd dat stickertje krijgen om dat je klachten dan een naam krijgen en je je hiermee moet identificeren.
Wij zijn niet onze diagnose.
Wat wij zijn is liefde. Wat wij willen is ver binding. Maar het lijkt dat iedereen daarvoor wegloopt. En dat worden wij verdrietig van. Ons leven lijkt uitzichtsloos. Liefdeloos.
Alsof wij levels verder liggen dan de hele maatschappij.
Ik vergelijk dit alsof het leven hier op aarde voeld alsof je als volwassen, ontwikkeld en geleerd mens, terug in de kleuterschool bent en alles opnieuw moet doen.
En jou hele omgeving je daardoor niet serieus neemt.
Dat voeld eenzaam.
Men leert hier essertiviteit, eerlijk zijn, bewust worden van patronen, etc. Zodra je dat doet, vinden mensen je ineens raar. Te eerlijk, te confronterend, te kwetsbaar, noem t maar op, waardoor mensen van je weglopen en veroordelen, ondanks je mensen correct behandeld.
Barbara
> 2 jaar geleden
Is dit wel de juiste diagnose? (Verhaal 38)
Hoi, sinds een half jaar kreeg ik door de psychiater de stempel 'depressie' als ziekte. Ik weet echter niet of dit wel de juiste diagnose is, dus deel ik mijn verhaal hier. Een tweetal maanden lang sukkelde ik met enorme werkdruk/stress waardoor ik - in chronologische volgorde- moeilijker kon slapen en eten, tot wanneer zelfs slaappillen en eetlustbevorderende pillen me niet meer hielpen. Voor mij leek dit dus een burn-out, hoewel ik echter ook nergens meer zin in had. Ik moest uiteindelijk opgenomen worden in het ziekenhuis omdat mn slapeloosheid me helemaal deed halluciner en. Daar hebben ze me dan ook (naast zwaardere slaapmedicatie) efexor voorgeschreven. Veel beter voelde ik me daar niet bij. Mijn grootste probleem bleef echter ongewijzigd: het constant nadenken. Ik denk constant na over wat er nu eigenlijk scheelt met mij, tot het extreme toe en dan voel ik ook de drang om dit uit te pluizen op het internet. 'ben ik burn-out of depressief? Ben ik hoogbegaafd /hoogsensitief/autistisch?' (Ik sloeg namelijk een leerjaar over.) Dit zorgt ervoor dat ik nog steeds niet met volle aandacht bij toffe momenten kan genieten. Er is echter geen sprake van angsten of dergelijke. Ik durf en kan alles, maar mijn constante denken belemmert me enorm. 'Zijn er mensen die hiervoor misschien een medicatie weten die dat denken wat kan dempen? Ik kom er zot van en misschien ook depressief. Want als ik van niets meer kan genieten/nergens voldoening uithaal, wat heeft het leven dan nog voor zin? Ik probeer meditatie en dergelijke uit, maar dat is allesbehalve simpel. Alvast bedankt voor de reacties, Jasper.
Jasper
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
zo herkenbaar de hele dag gaat dat hoofd maar daardoor wil ik gewoon niks meer doen tv kijken lukt niet niks lukt meer en ze zeggen dat ik depressief ben maar wordt depri van dat denken dat niet te stoppen is
dolly
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dit is echt herkenbaar bij mij. Ik ben ook al 4 maanden aan het worstelen met hetzelfde gedachten als jouw. Niks lukt mij en hiervoor was ik een super actieve persoon met plezier in het leven, werk en alles.
Mu
> 2 jaar geleden
Ik geef bevestiging aan anderen, omdat ik dat zelf nodig heb (Verhaal 75)
Hi,
Ik heb al een tijdje het idee dat ik mezelf kwijt ben geraakt. Ik weet niet meer wie ik nou helemaal ben.
Iedereen omschrijft mij altijd als super vrolijk, en dat was ik ook echt altijd. Elke dag maakte ik een feestje van het leven. Ik genoot van de kleinste dingen, en had het liefst heel de dag vrienden , vriendinnen en mensen waarvan ik hou om me heen. Het boeit me helemaal niks wat anderen van mij denken, maar ik kan zo erg nadenken over de acties van mensen waarvan ik hou. Ik zoek problemen in de kleinste dingen. Houden ze nog wel van mij? Komt het niet alleen van mijn kant? Kan ik jou echt vertrouwen? Ik zelf geef altijd heel veel bevestiging aan anderen, omdat dat iets is wat ik zelf echt nodig heb. Alleen krijg ik dit weinig, waarmee ik moeilijk weet om te gaan. Ik kan er uren over malen in mijn hoofd, en maak mezelf er helemaal gek mee. Vervolgens wordt ik boos op mezelf dat ik zo in strijd ben met mijn gedachtes en dat ik weer de vrolijke oude ik wil zijn. Ik vind het op dit moment moeilijk om dat lichtpuntje in de dag te vinden en lig het liefst de hele dag in bed. Ik wil het absoluut geen depressie noemen, maar voel me op dit moment gewoon echt niet mezelf en weet niet goed hoe ik daaruit kom.
Iemand hetzelfde meegemaakt? Of handige tips / eigen verhalen?
Ik heb al een tijdje het idee dat ik mezelf kwijt ben geraakt. Ik weet niet meer wie ik nou helemaal ben.
Iedereen omschrijft mij altijd als super vrolijk, en dat was ik ook echt altijd. Elke dag maakte ik een feestje van het leven. Ik genoot van de kleinste dingen, en had het liefst heel de dag vrienden , vriendinnen en mensen waarvan ik hou om me heen. Het boeit me helemaal niks wat anderen van mij denken, maar ik kan zo erg nadenken over de acties van mensen waarvan ik hou. Ik zoek problemen in de kleinste dingen. Houden ze nog wel van mij? Komt het niet alleen van mijn kant? Kan ik jou echt vertrouwen? Ik zelf geef altijd heel veel bevestiging aan anderen, omdat dat iets is wat ik zelf echt nodig heb. Alleen krijg ik dit weinig, waarmee ik moeilijk weet om te gaan. Ik kan er uren over malen in mijn hoofd, en maak mezelf er helemaal gek mee. Vervolgens wordt ik boos op mezelf dat ik zo in strijd ben met mijn gedachtes en dat ik weer de vrolijke oude ik wil zijn. Ik vind het op dit moment moeilijk om dat lichtpuntje in de dag te vinden en lig het liefst de hele dag in bed. Ik wil het absoluut geen depressie noemen, maar voel me op dit moment gewoon echt niet mezelf en weet niet goed hoe ik daaruit kom.
Iemand hetzelfde meegemaakt? Of handige tips / eigen verhalen?
Vera
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Jemig wat was ik gek van die man (Verhaal 74)
Ik voel me zo somber en verdrietig.
Bijna elke avond ga ik huilend naar bed, elke ochtend word ik wakker met een “knoop” in mijn maag.
Ik heb al een tijdje (ruim een jaar) financiële problemen, hier heb ik gelukkig hulp voor.
De financiële problemen zijn ontstaan doordat mijn ex mij ging verlaten en meerdere spullen mee heeft genomen etc.
Ondanks hier vooruitgang in komt, merk ik dat ik mij hier echt vreselijk door voel. Er lijkt maar geen eind aan te komen.
Ook merk ik dat ik deze relatie nog niet verwerkt heb. We hebben 4 jaar een relatie gehad waarvan wij 1,5 jaar samen hebben gewoond, jemig wat was ik gek van die man. Ik was liever bij hem, dan zonder hem. Helaas loog hij vreselijk veel tegen mij. Hier kwam ik achter doen ik gestopt was met de pil, omdat wij een kinderwens hadden. Dit was in januari 2019. Na de eerste paar maanden kwam ik er achter dat hij over bepaalde dingen loog en na 4 maanden werd het steeds erger en kwam hij soms ook niet meer thuis. Geen idee meer wat hij aan het uitspoken was. Uiteindelijk toch maar weer braaf de pil geslikt, maar shit wat is dit moeilijk te verwerken. Ik had zo graag zo’n klein hummeltje gewild. Uiteindelijk is het in juli uitgegaan en woonde ik alleen in hetzelfde huis. Ik ben in september een andere man tegen het lijf gelopen, een geweldige, betrouwbare, lieve man. Maar hij heeft twee kinderen. Maar desondanks hadden wij het leuk samen de eerste maanden. Totdat de eerste verliefdheid, lees hotel de botel, eraf was... ik kwam steeds meer onder de jongens te staan en de jongens gingen voor op alles. Logisch dat je kinds alles voor je beteken, dat kan ik wel begrijpen. Maar het is nu zelfs zo ver, dat ik totaal genegeerd wordt als ik op “bezoek” ben als hij de kinderen heeft. Ik moet de hele dag verplicht tekenfilms “kijken” en meekijken wat er gespeeld wordt op de xbox. Kortom; ik ben er voor spek en bonen.
Ik merk hoe verder we in de tijd gaan, hoe somber ik word en hoe slechter ik de toekomst zie. Ik vind het niet leuk meer om naar mijn vriend te gaan, maar als hij bij mij is zonder de kinderen hebben we het geweldig samen.
Ik word hier zo onrustig, verdrietig en down van. Ik heb een geweldige man, maar als de kinderen er zijn besta ik gewoon niet. Ik voel me altijd zo nutteloos, derde wiel aan de wagen.
Ik weet echt niet wat ik moet gaan doen. Ik ben bang dat ik nooit weer zo’n geweldige man ga vinden. Maar als ik in deze relatie blijf, blijf ik diep ongelukkig.
Bijna elke avond ga ik huilend naar bed, elke ochtend word ik wakker met een “knoop” in mijn maag.
Ik heb al een tijdje (ruim een jaar) financiële problemen, hier heb ik gelukkig hulp voor.
De financiële problemen zijn ontstaan doordat mijn ex mij ging verlaten en meerdere spullen mee heeft genomen etc.
Ondanks hier vooruitgang in komt, merk ik dat ik mij hier echt vreselijk door voel. Er lijkt maar geen eind aan te komen.
Ook merk ik dat ik deze relatie nog niet verwerkt heb. We hebben 4 jaar een relatie gehad waarvan wij 1,5 jaar samen hebben gewoond, jemig wat was ik gek van die man. Ik was liever bij hem, dan zonder hem. Helaas loog hij vreselijk veel tegen mij. Hier kwam ik achter doen ik gestopt was met de pil, omdat wij een kinderwens hadden. Dit was in januari 2019. Na de eerste paar maanden kwam ik er achter dat hij over bepaalde dingen loog en na 4 maanden werd het steeds erger en kwam hij soms ook niet meer thuis. Geen idee meer wat hij aan het uitspoken was. Uiteindelijk toch maar weer braaf de pil geslikt, maar shit wat is dit moeilijk te verwerken. Ik had zo graag zo’n klein hummeltje gewild. Uiteindelijk is het in juli uitgegaan en woonde ik alleen in hetzelfde huis. Ik ben in september een andere man tegen het lijf gelopen, een geweldige, betrouwbare, lieve man. Maar hij heeft twee kinderen. Maar desondanks hadden wij het leuk samen de eerste maanden. Totdat de eerste verliefdheid, lees hotel de botel, eraf was... ik kwam steeds meer onder de jongens te staan en de jongens gingen voor op alles. Logisch dat je kinds alles voor je beteken, dat kan ik wel begrijpen. Maar het is nu zelfs zo ver, dat ik totaal genegeerd wordt als ik op “bezoek” ben als hij de kinderen heeft. Ik moet de hele dag verplicht tekenfilms “kijken” en meekijken wat er gespeeld wordt op de xbox. Kortom; ik ben er voor spek en bonen.
Ik merk hoe verder we in de tijd gaan, hoe somber ik word en hoe slechter ik de toekomst zie. Ik vind het niet leuk meer om naar mijn vriend te gaan, maar als hij bij mij is zonder de kinderen hebben we het geweldig samen.
Ik word hier zo onrustig, verdrietig en down van. Ik heb een geweldige man, maar als de kinderen er zijn besta ik gewoon niet. Ik voel me altijd zo nutteloos, derde wiel aan de wagen.
Ik weet echt niet wat ik moet gaan doen. Ik ben bang dat ik nooit weer zo’n geweldige man ga vinden. Maar als ik in deze relatie blijf, blijf ik diep ongelukkig.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik voel me zo somber en verdrietig. (Verhaal 73)
Ik voel me zo somber en verdrietig.
Bijna elke avond ga ik huilend naar bed, elke ochtend word ik wakker met een “knoop” in mijn maag.
Ik heb al een tijdje (ruim een jaar) financiële problemen, hier heb ik gelukkig hulp voor.
De financiële problemen zijn ontstaan doordat mijn ex mij ging verlaten en meerdere spullen mee heeft genomen etc.
Ondanks hier vooruitgang in komt, merk ik dat ik mij hier echt vreselijk door voel. Er lijkt maar geen eind aan te komen.
Ook merk ik dat ik deze relatie nog niet verwerkt heb. We hebben 4 jaar een relatie gehad waarvan wij 1,5 jaar samen hebben gewoond, jemig wat was ik gek van die man. Ik was liever bij hem, dan zonder hem. Helaas loog hij vreselijk veel tegen mij. Hier kwam ik achter doen ik gestopt was met de pil, omdat wij een kinderwens hadden. Dit was in januari 2019. Na de eerste paar maanden kwam ik er achter dat hij over bepaalde dingen loog en na 4 maanden werd het steeds erger en kwam hij soms ook niet meer thuis. Geen idee meer wat hij aan het uitspoken was. Uiteindelijk toch maar weer braaf de pil geslikt, maar shit wat is dit moeilijk te verwerken. Ik had zo graag zo’n klein hummeltje gewild. Uiteindelijk is het in juli uitgegaan en woonde ik alleen in hetzelfde huis. Ik ben in september een andere man tegen het lijf gelopen, een geweldige, betrouwbare, lieve man. Maar hij heeft twee kinderen. Maar desondanks hadden wij het leuk samen de eerste maanden. Totdat de eerste verliefdheid, lees hotel de botel, eraf was... ik kwam steeds meer onder de jongens te staan en de jongens gingen voor op alles. Logisch dat je kinds alles voor je beteken, dat kan ik wel begrijpen. Maar het is nu zelfs zo ver, dat ik totaal genegeerd wordt als ik op “bezoek” ben als hij de kinderen heeft. Ik moet de hele dag verplicht tekenfilms “kijken” en meekijken wat er gespeeld wordt op de xbox. Kortom; ik ben er voor spek en bonen.
Ik merk hoe verder we in de tijd gaan, hoe somber ik word en hoe slechter ik de toekomst zie. Ik vind het niet leuk meer om naar mijn vriend te gaan, maar als hij bij mij is zonder de kinderen hebben we het geweldig samen.
Ik word hier zo onrustig, verdrietig en down van. Ik heb een geweldige man, maar als de kinderen er zijn besta ik gewoon niet. Ik voel me altijd zo nutteloos, derde wiel aan de wagen.
Ik weet echt niet wat ik moet gaan doen. Ik ben bang dat ik nooit weer zo’n geweldige man ga vinden. Maar als ik in deze relatie blijf, blijf ik diep ongelukkig.
Bijna elke avond ga ik huilend naar bed, elke ochtend word ik wakker met een “knoop” in mijn maag.
Ik heb al een tijdje (ruim een jaar) financiële problemen, hier heb ik gelukkig hulp voor.
De financiële problemen zijn ontstaan doordat mijn ex mij ging verlaten en meerdere spullen mee heeft genomen etc.
Ondanks hier vooruitgang in komt, merk ik dat ik mij hier echt vreselijk door voel. Er lijkt maar geen eind aan te komen.
Ook merk ik dat ik deze relatie nog niet verwerkt heb. We hebben 4 jaar een relatie gehad waarvan wij 1,5 jaar samen hebben gewoond, jemig wat was ik gek van die man. Ik was liever bij hem, dan zonder hem. Helaas loog hij vreselijk veel tegen mij. Hier kwam ik achter doen ik gestopt was met de pil, omdat wij een kinderwens hadden. Dit was in januari 2019. Na de eerste paar maanden kwam ik er achter dat hij over bepaalde dingen loog en na 4 maanden werd het steeds erger en kwam hij soms ook niet meer thuis. Geen idee meer wat hij aan het uitspoken was. Uiteindelijk toch maar weer braaf de pil geslikt, maar shit wat is dit moeilijk te verwerken. Ik had zo graag zo’n klein hummeltje gewild. Uiteindelijk is het in juli uitgegaan en woonde ik alleen in hetzelfde huis. Ik ben in september een andere man tegen het lijf gelopen, een geweldige, betrouwbare, lieve man. Maar hij heeft twee kinderen. Maar desondanks hadden wij het leuk samen de eerste maanden. Totdat de eerste verliefdheid, lees hotel de botel, eraf was... ik kwam steeds meer onder de jongens te staan en de jongens gingen voor op alles. Logisch dat je kinds alles voor je beteken, dat kan ik wel begrijpen. Maar het is nu zelfs zo ver, dat ik totaal genegeerd wordt als ik op “bezoek” ben als hij de kinderen heeft. Ik moet de hele dag verplicht tekenfilms “kijken” en meekijken wat er gespeeld wordt op de xbox. Kortom; ik ben er voor spek en bonen.
Ik merk hoe verder we in de tijd gaan, hoe somber ik word en hoe slechter ik de toekomst zie. Ik vind het niet leuk meer om naar mijn vriend te gaan, maar als hij bij mij is zonder de kinderen hebben we het geweldig samen.
Ik word hier zo onrustig, verdrietig en down van. Ik heb een geweldige man, maar als de kinderen er zijn besta ik gewoon niet. Ik voel me altijd zo nutteloos, derde wiel aan de wagen.
Ik weet echt niet wat ik moet gaan doen. Ik ben bang dat ik nooit weer zo’n geweldige man ga vinden. Maar als ik in deze relatie blijf, blijf ik diep ongelukkig.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Wil je ook je hart luchten?
Depresief? (Verhaal 72)
Hallo ik denk dat ik.depresief word langzaamhand want ik heb een drugsverleden niet echt verslaafd geraakt ofs maar heb eerste keer harddrugs gekregen van me broer en zin maten toen was ik twaalf jaar oud en na mate toen ik veertien of vijftien was heel soms en later ben k heel af en toe gaan gebruiken toen was k zestien of 17 en toen ik negentien was ongeveer maandelijks soms ook niet en nu ben k vierentwintig en ik heb in mei n domme.fout gemaakt door blue69 te proberen enzv en dronk er bij die nacht kon ik niet slapen volgende dag wel maar die morgen kreeg ik n verhoogde hartslag omdst ik n bult op moest fietsen en ben naar de 1ste hulp gegaan en ze zeiden meteen komt door de drugs maar anderen zeiden kan ook.komen door oververmoeidheid en laatste beetje inspanning en later kreeg ik.er lorazepam voor en daar van afgekickt en sindsdien ben ik heel bang geworden en zie het soms niet meer zitten heel raar het is net of ik denk na alle slapeloze nachten als.ik drugs gebruikte want als.ik gebruikte kon ik ool bijna niet slapen heel soms maar na die slapeloze nachten af en toe en de versnelde hartslag wat ik 2 keer heb gehad ook een keer door medicatie en kreeg ook hyperventilatie erbij en was er vroeg bij met gebruiken al met al denkik dan ik leef toch niet lang maar me hartfilmpje was wel.goed na die tijd en bloeddruk enzv maar al met al heb ik er dan helemaal geen zin meer in alles ik zie geen toekomst meer en alle leuke dingen vind ik niets meer aan en denk dat ik depresief word ervan egt naar en kan er niets aan doen zou dat tussen me oren zitten of ben ik evht depresief want sinds dat is gebeurt heb ik er last van groetjes j
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik cijfer mezelf altijd weg, nu loop ik vast (Verhaal 71)
Goedemorgen,
Al langere tijd cijfer ik mezelf weg.. ik had een lieve vriend, maar hij heeft wel drugs gebruikt in onze relatie (ook daarvoor) hij is nu clean. Het draaide erg om hem en niet echt om mij. Toen de relatie over was, heb ik iets heel doms gedaan. Ik weet niet waarom, ik ging met een andere jongen afspreken. Hij was eigenlijk niet mijn type, we hebben zelfs seks gehad. Ik had het gevoel dat ik geen nee kon zeggen, daar heb ik nog steeds spijt van. Elke dag heb ik hier nu last van. Ik heb 2 soa's opgelopen, hartstikke dom. Ik vind het heel moeilijk om positief te blijven. Ik heb het gevoel dat ik een relatie en kinderen niet meer verdien. Elke dag denk ik eraan en komen de gedachten naar boven. Ik voel me vreselijk, het voelt alsof ik niet verder kan leven. Dat ik niet eens aan mezelf dacht, alleen aan hem. Ik loop vast nu, heb er last van in mijn dagelijkse leven. Wie heeft tips voor mij? Hoe kan ik weer wat positiever worden? Hoe kan ik het vergeten? Wat moet ik doen? Ik heb het gevoel dat ik gek word, het was het zeker niet waard. De seks was niet fijn en onpersoonlijk, we hielden niet van elkaar. Ben nog jong, 23. Maar het voelt alsof mijn leven al voorbij is. Lieve groet, anoniem
Al langere tijd cijfer ik mezelf weg.. ik had een lieve vriend, maar hij heeft wel drugs gebruikt in onze relatie (ook daarvoor) hij is nu clean. Het draaide erg om hem en niet echt om mij. Toen de relatie over was, heb ik iets heel doms gedaan. Ik weet niet waarom, ik ging met een andere jongen afspreken. Hij was eigenlijk niet mijn type, we hebben zelfs seks gehad. Ik had het gevoel dat ik geen nee kon zeggen, daar heb ik nog steeds spijt van. Elke dag heb ik hier nu last van. Ik heb 2 soa's opgelopen, hartstikke dom. Ik vind het heel moeilijk om positief te blijven. Ik heb het gevoel dat ik een relatie en kinderen niet meer verdien. Elke dag denk ik eraan en komen de gedachten naar boven. Ik voel me vreselijk, het voelt alsof ik niet verder kan leven. Dat ik niet eens aan mezelf dacht, alleen aan hem. Ik loop vast nu, heb er last van in mijn dagelijkse leven. Wie heeft tips voor mij? Hoe kan ik weer wat positiever worden? Hoe kan ik het vergeten? Wat moet ik doen? Ik heb het gevoel dat ik gek word, het was het zeker niet waard. De seks was niet fijn en onpersoonlijk, we hielden niet van elkaar. Ben nog jong, 23. Maar het voelt alsof mijn leven al voorbij is. Lieve groet, anoniem
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Gaat EMDR wel werken? Ik heb volledig mijn gevoel uitgeschakeld. (Verhaal 69)
Ik begin dus binnenkort met EMDR alleen ik vraag mij af of dit mij helpt omdat ik volledig mijn gevoel heb uitgeschakeld.
Ik kan nauwelijks benoemen hoe ik mij voel bij verschillende situaties en kan mijzelf niet er toe dwingen om ook gewoon eens zwak te mogen zijn.
Plus ik herinner mijn traumatische gebeurtenis wel alleen voel er niks bij. Zou ik eerst een andere therapie moeten volgen?
Groeten.
Ik kan nauwelijks benoemen hoe ik mij voel bij verschillende situaties en kan mijzelf niet er toe dwingen om ook gewoon eens zwak te mogen zijn.
Plus ik herinner mijn traumatische gebeurtenis wel alleen voel er niks bij. Zou ik eerst een andere therapie moeten volgen?
Groeten.
Anoniem
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Een persoonlijke songtekst voor de mensen die er iets aan hebben. (Verhaal 67)
Een persoonlijke songtekst voor de mensen die er iets aan hebben.
Mijn Gedachten lopen vast,er is ballast zonder contrast.
het is mijn donkere killer in de nacht.
Emoties lopen vast.
Vincent van gogh toen die zijn oor er af sneed in de nacht,
ik pak mijn eigen kwast en verf een landschap zonder dag of nacht
Toch ga ik elke dag overstag met de gedachten, dat het zijn wie ik ben niet mag.
Zoek naar mijn eigen kracht, terwijl Ik weet dat mijn eigen gedacht
een projectie zijn van frustratie en een onwerkelijke macht.
Maar ik blijf vechten al word het mijn eind. Zal blijven strijden met een bittere pijn
Er zit Kortsluiting in m'n brein, de donkere dagen zijn het einde van mijn Latijn,
Had het zo moeten zijn, of ben ik de 13de van het dozijn.
Het probleem is ik zie eruit als een sterke Romein, maar voel mij klein als een schaduw in de zonneschijn.
"ja, En Elke dag houdt m'n gedachten me in de macht,
Ja, en elke dag smacht ik naar een vrachtwagen los van vracht.
Ja, En Elke dag, smacht ik naar een leven vol positiviteit en kracht
Ja, . Probeer mij voor te stellen welke leven er op mij wacht."
Ze zeggen samen staan we sterk maar ik voel mij een vak apart,
, de witte speelbal van het potje biljard in het stam café, deze pils is gebrouwen vanuit het hart
Ik zeg ben altijd mezelf, maar geef je maar een kwart van de persoon die ik mij voorstelde hoe ik echt was.
Ik schrijf hier de emoties van mij hart, terwijl die herrijst als een Fenix uit het as.
Ja de emoties slaan door als een koor in de kerk, gaat door been en merg, alle lof naar die herder in de herberg.
Stappen maken is 1 maar om gedachten om te zetten naar acties moet ik 2, zonder hulp is het als zoeken in de zee.
Neem me mee terug in de tijd,
en zet mijn stappe meer stapsgewijs, en maak mij wereldwijs
met mooie gedachten van een swerelds paradijs.
Geef soms te veel prijs, raak verloren in een droomreis,
m'n gedachten lopen over,
m'n ziel ligt ondersteboven.
Ben mijn eigen zielrover vraag me af gaat het ooit nog goed komen
Kom ik de struggle te boven, of is deze ode gemaakt voor de goden,
De flow die blijft komen, de wijntjes zijn aan het stromen de merloot blijft maar komen.
Dit is het moment dat de bomen verdwijnen vanuit m'n dromen.
Het moment dat ik mijn pad kan gaan belopen.
Zonder na te denken waar valkuilen zich ophopen.
Ik begin te hopen, op een leven waar ik verder kan kijken, waar echt uit zal blijken
Dat morge niet meer met vroeger is te vergelijken.
Ik hoop dat ik over een paar jaar kan terugkijken,
dat ik de herinneringen van toen voormezelf kan gladstrijken,
Er zit genoeg inmezelf om alles te bereiken!
Mijn Gedachten lopen vast,er is ballast zonder contrast.
het is mijn donkere killer in de nacht.
Emoties lopen vast.
Vincent van gogh toen die zijn oor er af sneed in de nacht,
ik pak mijn eigen kwast en verf een landschap zonder dag of nacht
Toch ga ik elke dag overstag met de gedachten, dat het zijn wie ik ben niet mag.
Zoek naar mijn eigen kracht, terwijl Ik weet dat mijn eigen gedacht
een projectie zijn van frustratie en een onwerkelijke macht.
Maar ik blijf vechten al word het mijn eind. Zal blijven strijden met een bittere pijn
Er zit Kortsluiting in m'n brein, de donkere dagen zijn het einde van mijn Latijn,
Had het zo moeten zijn, of ben ik de 13de van het dozijn.
Het probleem is ik zie eruit als een sterke Romein, maar voel mij klein als een schaduw in de zonneschijn.
"ja, En Elke dag houdt m'n gedachten me in de macht,
Ja, en elke dag smacht ik naar een vrachtwagen los van vracht.
Ja, En Elke dag, smacht ik naar een leven vol positiviteit en kracht
Ja, . Probeer mij voor te stellen welke leven er op mij wacht."
Ze zeggen samen staan we sterk maar ik voel mij een vak apart,
, de witte speelbal van het potje biljard in het stam café, deze pils is gebrouwen vanuit het hart
Ik zeg ben altijd mezelf, maar geef je maar een kwart van de persoon die ik mij voorstelde hoe ik echt was.
Ik schrijf hier de emoties van mij hart, terwijl die herrijst als een Fenix uit het as.
Ja de emoties slaan door als een koor in de kerk, gaat door been en merg, alle lof naar die herder in de herberg.
Stappen maken is 1 maar om gedachten om te zetten naar acties moet ik 2, zonder hulp is het als zoeken in de zee.
Neem me mee terug in de tijd,
en zet mijn stappe meer stapsgewijs, en maak mij wereldwijs
met mooie gedachten van een swerelds paradijs.
Geef soms te veel prijs, raak verloren in een droomreis,
m'n gedachten lopen over,
m'n ziel ligt ondersteboven.
Ben mijn eigen zielrover vraag me af gaat het ooit nog goed komen
Kom ik de struggle te boven, of is deze ode gemaakt voor de goden,
De flow die blijft komen, de wijntjes zijn aan het stromen de merloot blijft maar komen.
Dit is het moment dat de bomen verdwijnen vanuit m'n dromen.
Het moment dat ik mijn pad kan gaan belopen.
Zonder na te denken waar valkuilen zich ophopen.
Ik begin te hopen, op een leven waar ik verder kan kijken, waar echt uit zal blijken
Dat morge niet meer met vroeger is te vergelijken.
Ik hoop dat ik over een paar jaar kan terugkijken,
dat ik de herinneringen van toen voormezelf kan gladstrijken,
Er zit genoeg inmezelf om alles te bereiken!
Vincent ram
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Depressie (Verhaal 214)
Ik ben sinds september 2023 depressief. Ik kan niet meer genieten van de dingen die ik vroeger wel leuk vond, zoals reizen, winkelen, uitgaan. Ik gebruik citolopram. Sinds januari 2024, werk ik weer, spreek ik weer af. Het enige probleem is dat ik mijn plezier kwijt ben. Ik kan niet meer genieten. Ik wil zo graag mijn levenslust terug. Iemand hier ervaring mee of tips?
An
13-02-2024
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
4 jaar gelden een maag darm infectie opgelopen dacht buikgriep in een keer waterdiarree daarna misselijk geen eetlust meer misselijkheid zeer zwaar allerlei onderzoeken gehad mijn moeder hetzelfde nu nog bij haar vonden ze na 2 jaar de giardia parasiet bij mij is dit niet aangetoond vertraagde maagontlediging en PDS aan overgehouden zeer angstig erbij geworden kan zo niet verder
Liz
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Ik wilde mijn vrienden niet meer zien (Verhaal 64)
Na het overlijden van mijn vader 2 jaar geleden heb ik het erg zwaar. Ik wilde mijn vrienden niet meer zijn, zat erg lang in mijn kamer en mijn school punten kelderde omlaag. Gelukkig gaat alles op dit moment weer goed met mij en heb ik mezelf weer gevonden. Zelf ben ik nooit naar een psychiator geweest, dat wilde ik nooit, het leek voor mij net een soort falen. Ik ben veel online gaan lezen, bijvoorbeel dit soort forums waar je verhalen van andere kan lezen maar ook veel artikels zoals; https://herhealth.nl/niet-lekker-in-je-vel-dit-kun-je-er-zelf-aan-doen/ Uit dit soort verhalen haalde ik veel steun en het gaf mij ook weer moed om dingen te gaan doen.
Bart
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Geen reden om mijn bed uit te komen (Verhaal 14)
's ochtends geen reden om mijn bed uit te komen. Geen reden waarvoor ik mijn best wil doen. Geen liefde, geluk en blijheid elke dag, elke week. Of lijkt het maar zo?
Mij is verteld dat ik lijdt aan depressie in het ziekenhuis. Dit zou best wel kunnen want momenteel ben ik niet gelukkig of blij.
Ik ben 17 jaar oud, maar heb al zo veel dingen mee gemaakt.. dingen die ik niet eens mee had moeten maken. Het is allemaal blijven hangen en merk de laatste weken/maanden dat ik geen f*ck meer geef, om niks en om niemand.
Ik heb geen vertrouwen in de toekomst en weet niet wat ik moet doen. Ik wil mijn ouders dit niet aan doen, aangezien ze al genoeg dingen aan hun hoofd hebben. Ik wil graag naar een psycholoog, maar ik heb daar niet zo veel geld voor aangezien ik nog jong ben.
Dus iedereen die dit leest, zou me enorm helpen om tips te geven, jullie verhaal te vertellen en hoe je er bovenop bent gekomen/wil komen. En voor de mensen die het allemaal niet meer weten zoals ik: je bent niet alleen ookal denk je van wel. I'M WITH YOU
C.b
> 2 jaar geleden
5Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste C.b.,
Dat klinkt inderdaad niet zo fijn.
Hier komen een aantal tips:
1) Als ik jou was zou ik naar de huisarts gaan. Die heeft vast wel een idee wat je het beste kunt gaan doen.
2) In eerste instantie kun je vaak al via de huisarts naar een praktijkondersteuner (een soort psycholoog). Dat kost volgens mij niets.
3) Op deze website staan ook allerlei tips bij een depressie. Je kunt hier ook zonder begeleiding van een psycholoog al zelf mee aan de slag. Dat kan enorm helpen om er weer bovenop te komen.
Tips bij depressie >>
E.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Verwijzing via de huisarts en dan wordt het toch vergoed?
Emmi
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heel naar dit te lezen en je bent 17 jaar.
Heel herkenbaar ik ben nu volwassen en moeder.
Maar, ik heb ook een moeilijke,eenzame jeugd gehad.
Probeer hulp te zoeken en het wordt vergoed.
De eerste stap naar de huisarts en vragen om een verwijzing voor een psycholoog je hoeft niet veel te zeggen als je dat niet wilt maar,wel dat je heel depressief ben en je er niet uitkomt zonder hulp.
Vergeet nooit dat sommige ouders zelf het heel erg moeilijk hebben en dat het niet aan jou ligt.
Helaas kunnen zij dan niet goed zorgen voor jou emotionele opvoeding en steun.
Ik heb beter leren omgaan met mijn emoties leer te accepteren wat je niet veranderen kunt.
En wordt je eigen beste vriend alsjeblieft.
Heel veel sterkte en kracht wees een bikkel !!!
Heel herkenbaar ik ben nu volwassen en moeder.
Maar, ik heb ook een moeilijke,eenzame jeugd gehad.
Probeer hulp te zoeken en het wordt vergoed.
De eerste stap naar de huisarts en vragen om een verwijzing voor een psycholoog je hoeft niet veel te zeggen als je dat niet wilt maar,wel dat je heel depressief ben en je er niet uitkomt zonder hulp.
Vergeet nooit dat sommige ouders zelf het heel erg moeilijk hebben en dat het niet aan jou ligt.
Helaas kunnen zij dan niet goed zorgen voor jou emotionele opvoeding en steun.
Ik heb beter leren omgaan met mijn emoties leer te accepteren wat je niet veranderen kunt.
En wordt je eigen beste vriend alsjeblieft.
Heel veel sterkte en kracht wees een bikkel !!!
B
> 2 jaar geleden
Reactie:
Klinkt herkenbaar. Ik was ook 17 toen ik voor het eerst wist dat ik de aandoening depressie heb.
Inderdaad, ga naar je huisarts, dat wordt sowieso vergoed en kost je dus niks.
Hij/zij kan je helpen om hulp en/of medicatie te krijgen. En daar duidelijk zeggen dat het dus wel vergoed moet worden door je zorgverzekering.
Hulp is er altijd, soms zijn er wel wachtlijsten, maar volgens mij worden de meeste grote ggz psychologen altijd vanuit de basis verzekering vergoed.
Dus even met je huisarts overleggen.
En je leeftijd heeft niks te maken of je depressie kan krijgen helaas. Je geeft al aan dat je veel meegemaakt hebt, dat is al een groot deel. En bij de meeste van ons zijn de stofjes in onze hersenen OF niet genoeg aanwezig en ze werken niet goed samen.
Dat is te vergelijken met mensen die diabetes krijgen bijvoorbeeld, en helaas kan dat van jong tm oud
Alles komt goed mop. Idd, we are NOT alone. X
Inderdaad, ga naar je huisarts, dat wordt sowieso vergoed en kost je dus niks.
Hij/zij kan je helpen om hulp en/of medicatie te krijgen. En daar duidelijk zeggen dat het dus wel vergoed moet worden door je zorgverzekering.
Hulp is er altijd, soms zijn er wel wachtlijsten, maar volgens mij worden de meeste grote ggz psychologen altijd vanuit de basis verzekering vergoed.
Dus even met je huisarts overleggen.
En je leeftijd heeft niks te maken of je depressie kan krijgen helaas. Je geeft al aan dat je veel meegemaakt hebt, dat is al een groot deel. En bij de meeste van ons zijn de stofjes in onze hersenen OF niet genoeg aanwezig en ze werken niet goed samen.
Dat is te vergelijken met mensen die diabetes krijgen bijvoorbeeld, en helaas kan dat van jong tm oud
Alles komt goed mop. Idd, we are NOT alone. X
Helena
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken je gevoelens en soms zijn de dagen zwaar en naar en ik laat het maar altijd op me afkomen.
Soms voel je je erg eenzaam en alleen met de mensen om je heen
(of ze begrijpen je niet) weet dat er meer mensen zijn die zich zo voelen en je hoeft je er niet voor te schamen.
Wat mij altijd helpt als ik een hele slechte dag heb dat is wandelen met mijn hondje.
Het huis huis uit en mijn hoofd rust geven en kijken naar de hele kleine dingen waar ik soms wel gelukkig van wordt.
Het lukt natuurlijk niet altijd maar soms ebt het nare gevoel weg.
Weet dat je niet alleen bent.
Ik ben ook erg teleurgesteld geweest in dingen(mensen) en soms als je een serieus gesprek wilt met de mensen om je heen,vluchten ze weg omdat het te moeilijk is.
Soms helpt het om je gevoelens op papier te zetten en probeer met de mensen waarmee je wel kunt praten open te zijn.
En wees lief voor jezelf.... probeer te ontspannen en leuke dingen te doen voor jezelf zodat je even uit je hoofd bent.
Soms voel je je erg eenzaam en alleen met de mensen om je heen
(of ze begrijpen je niet) weet dat er meer mensen zijn die zich zo voelen en je hoeft je er niet voor te schamen.
Wat mij altijd helpt als ik een hele slechte dag heb dat is wandelen met mijn hondje.
Het huis huis uit en mijn hoofd rust geven en kijken naar de hele kleine dingen waar ik soms wel gelukkig van wordt.
Het lukt natuurlijk niet altijd maar soms ebt het nare gevoel weg.
Weet dat je niet alleen bent.
Ik ben ook erg teleurgesteld geweest in dingen(mensen) en soms als je een serieus gesprek wilt met de mensen om je heen,vluchten ze weg omdat het te moeilijk is.
Soms helpt het om je gevoelens op papier te zetten en probeer met de mensen waarmee je wel kunt praten open te zijn.
En wees lief voor jezelf.... probeer te ontspannen en leuke dingen te doen voor jezelf zodat je even uit je hoofd bent.
Leontien
> 2 jaar geleden
Ik ben 12 jaar en al 3 jaar depresief (Verhaal 57)
Ik ben 12 jaar en al 3 jaar depresief. Mensen vonden het vroeg en namen me niet serieus. Ja, natuurlijk was het vroeg. Maar op mijn 9e stond ik al vaak bij de trein. Ben vaak met politie in aanraaking gekomen en vaak weggelopen.
Een vriend van me heeft zelfmoord gepleegd. Recht voor mijn ogen. Ik het er ptss van overgehouden. Alles wat ook maar met zelfmoord te maken heeft triggerd me enorm. Behalve als ik het zelf doe..
Ik weet niet hoe ik verder moet leven. Ik voel me leeg. Ik zie geen toekomst meer voor me. Tot mijn 19e zou ik op de middelbare zitten. Tot mijn 25ste op de universiteit. En dan maar werken..
Vrienden hebben me verlaten. Ze vonden dat ik meer moest lachen, mee moest gaan doen met activiteiten en vaker contact op moest zoeken. Ze wouden niet met een 'verlegen' iemand omgaan.
Ik wil huilen, alleen maar huilen. Bij iedere fout die ik maar wil ik instorten maar hou ik me sterk. Ik zou de mensen die me pijn hebben gedaan het liefste neersteken. Ik voel me nutteloos, een psychopaat een negatieve energie.
Maar boven dat alles, voel ik me enorm leeg.
Een vriend van me heeft zelfmoord gepleegd. Recht voor mijn ogen. Ik het er ptss van overgehouden. Alles wat ook maar met zelfmoord te maken heeft triggerd me enorm. Behalve als ik het zelf doe..
Ik weet niet hoe ik verder moet leven. Ik voel me leeg. Ik zie geen toekomst meer voor me. Tot mijn 19e zou ik op de middelbare zitten. Tot mijn 25ste op de universiteit. En dan maar werken..
Vrienden hebben me verlaten. Ze vonden dat ik meer moest lachen, mee moest gaan doen met activiteiten en vaker contact op moest zoeken. Ze wouden niet met een 'verlegen' iemand omgaan.
Ik wil huilen, alleen maar huilen. Bij iedere fout die ik maar wil ik instorten maar hou ik me sterk. Ik zou de mensen die me pijn hebben gedaan het liefste neersteken. Ik voel me nutteloos, een psychopaat een negatieve energie.
Maar boven dat alles, voel ik me enorm leeg.
R.
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik ben nu 6 maanden niet lekker (Verhaal 56)
Ik ben nu 6 maanden niet lekker, wat begon bij te weinig cortison, waardoor ik slapeloze nachten kreeg en ik angstig werd om te gaan slapen. Allerlei klachten kwamen erbij, ik belande in een cirkel van niet eten, geen energie, geen zin meer in het leven en misselijk en duizeligheid. Artsen konden me niet helpen, moest mijn medicatie verhogen en daar bleef het bij, doordat ik in 2014 ook zoiets had mee gemaakt en ik toen 8 maanden kon slapen is de angst er weer en houdt me de hele dag bezig. Malende gedachten de hele dag en weinig energie. Mijn gezin lijdt er onder en elke keer als ik denk dat het iets verbeterd krijg ik weer een klap (overlijden in de familie of iets anders) waardoor ik weer in de stress raak en gespannen ben. Heb nu met moeite een traject gevolgd via de antropoloog lichaams eigen therapie, maar ook hier zegt de coach dat het zwaarder is en dat ik ook psychologische hulp nodig heb, ben iemand die niet snel andere vertrouwd maar heb vandaag besloten om die stap te zetten, kan al over 3 weken te recht.
Ondertussen heb ik erg last van PMS en werkt het warme weer ook niet mee.
Ben altijd heel energiek en ondernemend geweest en nu als ik naar mezelf kijk dan hoeft het niet meer voor mij, het is dat ik gelovig ben en mijn kinderen het niet aan wil doen dat ze de rest van hun leven zich gaan schamen om het verlies van hun moeder. Het is erg zwaar en ik heb het gevoel dat niemand me begrijpt, de artsen gelijk antidepressiva voor schrijven en je weg sturen. Vooral nu met Corona is alles erg bemoeilijkt lijkt wel...pfff ik hoop dat ik hier uit kom en dat ook andere die dit ervaren zullen genezen en rust vinden
Ondertussen heb ik erg last van PMS en werkt het warme weer ook niet mee.
Ben altijd heel energiek en ondernemend geweest en nu als ik naar mezelf kijk dan hoeft het niet meer voor mij, het is dat ik gelovig ben en mijn kinderen het niet aan wil doen dat ze de rest van hun leven zich gaan schamen om het verlies van hun moeder. Het is erg zwaar en ik heb het gevoel dat niemand me begrijpt, de artsen gelijk antidepressiva voor schrijven en je weg sturen. Vooral nu met Corona is alles erg bemoeilijkt lijkt wel...pfff ik hoop dat ik hier uit kom en dat ook andere die dit ervaren zullen genezen en rust vinden
Sam
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Wordt ik gemist? (Verhaal 52)
Mijn verhaal begint op 6 jarige leeftijd dat je aan je tante verteld dat haar man zijn hand in mijn onderbroekje had.
En af deed als; dat heb je gedroomd, toen nog dacht dat kan....
Jaren later het weer deed maar nu verstijfd van ongeloof, en mijn mond hield.
Op school altijd ruzie/ gepest werd omdat je ook nog overwicht had.
Ouders die een eigen bedrijf hadden en altijd aan het werk waren.
En niet echt van knuffels waren of zeiden ik hou van je.
En niet door hadden wat er aan de hand was.
Uiteindelijk van de misbruikt verteld maar niet echt geloofd wordt en afgedaan als aandacht trekken,dat was wel een flinke knauw in mijn zelfvertrouwen..maar ook het vertrouwen in mijn ouders.
Een broer die jou ook nog iedere dag aan het treiteren was.
Je ouders die gaan scheiden toen je 15 was.
Zelf aan het puberen en helemaal terug aan het trekken bent in je eigen wereld,denken dat je niets waard bent en waarom zou je nog leven...
Zo zijn de jaren voorbij gegaan.Het contact met de buiten wereld bestaat uit uitjes met je moeder naar gokhallen wat dus later een verslaving bleek te zijn,van haar ook misschien een vlucht van een mislukt huwelijk...
Nooit een relatie gehad,want ik dacht/ denk ben niet goed genoeg dus waarom op zoek. Vervolgens overlijd je vader aan darmkanker waar je een slechte relatie mee had en het hoofdstuk niet echt kunt afsluiten ,en 1 jaar later krijg je moeder de diagnose dementie,mijn relatie met haar was goed maar wat ongewoon omdat ik nog op latere leeftijd bij haar woonde, maar zij was wel mijn vertrouwde omgeving en kon ik mezelf zijn.
Omdat ik nog bij haar woonde besloot ik met veel liefde de zorg op mijn te nemen omdat mijn broer dat niet kon en mijn half zus te ver weg woonde.
Met mijn fulltime baan kon ik het 5 jaar volhouden waarna ze naar een verzorgingshuis ging omdat ze snel achteruit ging.
Door de dementie werd mijn moeder heel liefdevol en aanhankelijk de moeder die ik in mijn jeugd zo miste....en was ik ook dan graag bij haar,
tot ze 6 jaar geleden overleed ik dacht dat ik er vrede mee had maar niets was minder waar.
Alles vanaf mijn jeugd kwam naar boven en nog veel meer ,bleek dat ik toen al depressief was..
6 jaar na het overlijden van mijn moeder en intensieve therapie eindelijk mijn leven en werk weer op een rijtje kon weer lachen en genieten ook dankzij medicijnen, ik deed weer mee in de maatschappij..
Tot vorig jaar... uit het niets naar 20 jaar in het zelfde filiaal te werken werd ik overgeplaatst....Daar aangekomen kon ik niet wennen aan de mentaliteit en manier van werken....Ze gaven me naar 2 maanden de opdracht of veranderen of ander werk zoeken..Dus dan maar aanpassen want ik had rekeningen te betalen.Kort daarna werden ook mijn uren aangepast en mocht langere dagen werken incl zaterdagen wat ik in 20 jaar nooit had gedaan.En dus fel op tegen was maar daar werd geen gehoor aangeven.
Dus was het weer aanpassen...
Gesprekken werden gevoerd 3 man tegenover je, nou ik kan je vertellen dat ik weer een heel klein meisje werd niets goed kon doen,en mijn zelfvertouwen vloog zo het raam uit.
Vervolgens wordt de baas overgeplaats naar een ander filiaal dus ik dacht fijn een nieuwe wind door de winkel nieuwe baas nieuwe regels niks was minder waar en erger zelfs.
Het werken werd niet meer leuk maar je moet....
Vervolgens besloten ze weer de tijden veranderen, zonder inbreng en dat was de druppel, ik zat in de auto op zoek naar een geschikte boom...
Maar dankzij mijn hond heb ik het niet gedaan.
Maar nu zit ik thuis kan de prikkels van buiten af niet meer filteren...
Ik wil niet terug naar de psycholoog dat voelt echt als falen,maar ik weet ook dat wat ik nu voel ook niet goed is ,maar wel vertrouwd .
Het liefst wil ik met rust gelaten worden.
Petra
En af deed als; dat heb je gedroomd, toen nog dacht dat kan....
Jaren later het weer deed maar nu verstijfd van ongeloof, en mijn mond hield.
Op school altijd ruzie/ gepest werd omdat je ook nog overwicht had.
Ouders die een eigen bedrijf hadden en altijd aan het werk waren.
En niet echt van knuffels waren of zeiden ik hou van je.
En niet door hadden wat er aan de hand was.
Uiteindelijk van de misbruikt verteld maar niet echt geloofd wordt en afgedaan als aandacht trekken,dat was wel een flinke knauw in mijn zelfvertrouwen..maar ook het vertrouwen in mijn ouders.
Een broer die jou ook nog iedere dag aan het treiteren was.
Je ouders die gaan scheiden toen je 15 was.
Zelf aan het puberen en helemaal terug aan het trekken bent in je eigen wereld,denken dat je niets waard bent en waarom zou je nog leven...
Zo zijn de jaren voorbij gegaan.Het contact met de buiten wereld bestaat uit uitjes met je moeder naar gokhallen wat dus later een verslaving bleek te zijn,van haar ook misschien een vlucht van een mislukt huwelijk...
Nooit een relatie gehad,want ik dacht/ denk ben niet goed genoeg dus waarom op zoek. Vervolgens overlijd je vader aan darmkanker waar je een slechte relatie mee had en het hoofdstuk niet echt kunt afsluiten ,en 1 jaar later krijg je moeder de diagnose dementie,mijn relatie met haar was goed maar wat ongewoon omdat ik nog op latere leeftijd bij haar woonde, maar zij was wel mijn vertrouwde omgeving en kon ik mezelf zijn.
Omdat ik nog bij haar woonde besloot ik met veel liefde de zorg op mijn te nemen omdat mijn broer dat niet kon en mijn half zus te ver weg woonde.
Met mijn fulltime baan kon ik het 5 jaar volhouden waarna ze naar een verzorgingshuis ging omdat ze snel achteruit ging.
Door de dementie werd mijn moeder heel liefdevol en aanhankelijk de moeder die ik in mijn jeugd zo miste....en was ik ook dan graag bij haar,
tot ze 6 jaar geleden overleed ik dacht dat ik er vrede mee had maar niets was minder waar.
Alles vanaf mijn jeugd kwam naar boven en nog veel meer ,bleek dat ik toen al depressief was..
6 jaar na het overlijden van mijn moeder en intensieve therapie eindelijk mijn leven en werk weer op een rijtje kon weer lachen en genieten ook dankzij medicijnen, ik deed weer mee in de maatschappij..
Tot vorig jaar... uit het niets naar 20 jaar in het zelfde filiaal te werken werd ik overgeplaatst....Daar aangekomen kon ik niet wennen aan de mentaliteit en manier van werken....Ze gaven me naar 2 maanden de opdracht of veranderen of ander werk zoeken..Dus dan maar aanpassen want ik had rekeningen te betalen.Kort daarna werden ook mijn uren aangepast en mocht langere dagen werken incl zaterdagen wat ik in 20 jaar nooit had gedaan.En dus fel op tegen was maar daar werd geen gehoor aangeven.
Dus was het weer aanpassen...
Gesprekken werden gevoerd 3 man tegenover je, nou ik kan je vertellen dat ik weer een heel klein meisje werd niets goed kon doen,en mijn zelfvertouwen vloog zo het raam uit.
Vervolgens wordt de baas overgeplaats naar een ander filiaal dus ik dacht fijn een nieuwe wind door de winkel nieuwe baas nieuwe regels niks was minder waar en erger zelfs.
Het werken werd niet meer leuk maar je moet....
Vervolgens besloten ze weer de tijden veranderen, zonder inbreng en dat was de druppel, ik zat in de auto op zoek naar een geschikte boom...
Maar dankzij mijn hond heb ik het niet gedaan.
Maar nu zit ik thuis kan de prikkels van buiten af niet meer filteren...
Ik wil niet terug naar de psycholoog dat voelt echt als falen,maar ik weet ook dat wat ik nu voel ook niet goed is ,maar wel vertrouwd .
Het liefst wil ik met rust gelaten worden.
Petra
Anoniem
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Oh Petra, ik heb je verhaal gelezen, ik word er triest van!
Ik ben nieuw hier, mijn verhaal is heel anders, maar ik voel me ook eenzaam!
Ik weet niet wanneer je dit schreef, hoe gaat het nu met je?
Liefs Lucia
Ik ben nieuw hier, mijn verhaal is heel anders, maar ik voel me ook eenzaam!
Ik weet niet wanneer je dit schreef, hoe gaat het nu met je?
Liefs Lucia
Lucia
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Angst voor depressie is niet te omschrijven (Verhaal 20)
De angst voor het depressieve gevoel, wat ik twee keer in mijn leven langere perioden heb gehad, is niet met woorden te omschrijven. Geen controle meer over je hoofd is vreselijk.
Ik vond veel troost in bijzijn van mijn kinderen, hun liefde en onschuld was het enige lichtpuntje.
Mijn man en moeder steunden mij emotioneel, in het huishouden en door zorg en aandacht te geven.
Ik moest er zelf doorheen, maar heb nooit alleen gestaan. Een hele warme en fijne gedachte.
Beide keren van depressie zijn ontstaan na jarenlang over mijn grenzen heen te zijn gegaan. En ik ben echt geen volgzaam type, maar die verwachtingen... Toch aan proberen te voldoen.
Anoniem
> 2 jaar geleden
2Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
ik begrijp dit. Ik zit nu voor het eerst in een serieuze depressie ik hoop zo dat dit ooit overgaat
Von
> 2 jaar geleden
Reactie:
kan er maar niet mee omgaan vind t verschrikkelijk om te zien dat alles langs me heen gaat en er niks uit me komt
voel me erg verdrietig daar over wil er ook weer zijn en me dingen doen
voel me erg verdrietig daar over wil er ook weer zijn en me dingen doen
Anoniem
> 2 jaar geleden
gediagnosticeerd als depressief (Verhaal 55)
ik ben sinds enige maanden gediagnosticeerd als depressief. Ik weet eigenlijk totaal niet wat de ziekte depressie inhoudt. Het lijkt ook bij iedereen anders te verlopen.
Ik was in het begin alleen maar boos, woedend op iedereen, dit creëerde bij mij wel een zekere activiteit, ik ging veel aan.
Nu ben ik inmiddels aan het opbouwen van de prozac. Ik merk nog noet echt dat ik plotseling gelukkig en positief in het leven sta, maar er is iets meeracceptatie. Ik hoo0 dat de prozac heel goed zal werken.
Het lijkt wel of op dit moment, misschien door prozac, mijn depressie een nieuwe wending neemt. Ik ben ietsje minder vaak boos, en veel vaker verdrietige, of hopeloos, of helemaal leeg.
Ik zou zo graag in de toekomst kunnen kijken en erachter komen of dit ooit overgaat. Maar dat kan natuurlijk niet, ik heb hoop, maar minstens net zoveel angst dat dit blijft en dat ik nooit een gelukkig,positief, leven krijg en nooit een kans om mezelf te verdragen of zelfs goed te keuren.
Ik was in het begin alleen maar boos, woedend op iedereen, dit creëerde bij mij wel een zekere activiteit, ik ging veel aan.
Nu ben ik inmiddels aan het opbouwen van de prozac. Ik merk nog noet echt dat ik plotseling gelukkig en positief in het leven sta, maar er is iets meeracceptatie. Ik hoo0 dat de prozac heel goed zal werken.
Het lijkt wel of op dit moment, misschien door prozac, mijn depressie een nieuwe wending neemt. Ik ben ietsje minder vaak boos, en veel vaker verdrietige, of hopeloos, of helemaal leeg.
Ik zou zo graag in de toekomst kunnen kijken en erachter komen of dit ooit overgaat. Maar dat kan natuurlijk niet, ik heb hoop, maar minstens net zoveel angst dat dit blijft en dat ik nooit een gelukkig,positief, leven krijg en nooit een kans om mezelf te verdragen of zelfs goed te keuren.
Von
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik sloeg mij erdoorheen (Verhaal 51)
sinds december j.l. hebben we te horen gekregen dat ons zoontje van 8 diabetes type 1 heeft. Ik heb een verantwoordelijke baan en probeerde het zo goed mogelijk allemaal te combineren. De 1e maanden van het jaar heb ik verschillende deadlines. Niet ideaal zo vlak na die diagnose, maar ik sloeg mij er doorheen. Tot een moment dat ik knikte en snakte naar rust. Ik kon het even niet meer! Ff tijdje niet gewerkt, maar ja er moesten toch lonen betaald worden. Door de corona werkte ik wel vanuit huis. In eerste instantie fijn, maar daarna voelde ik mij geïsoleerd. Mijn man bleef werken en had zijn plezier. Dat laatste was bij mij ver te zoeken. Zakte steeds dieper. Toch krabbelde ik wel weer redelijk op en kon ik weer meer werken. Dat gaf me dan ook zeker voldoening. Iets betekenen voor de maatschappij! Daarna volgde er een roddel dat mijn man vreemd zou gaan. Dacht echt dat mijn leven ten einde was. Die roddel is onzin en dat weet ik. Mijn man doet alles voor mij! We waren elkaar wel een beetje kwijt door wat er op ons pad is gekomen. Maar goed, die roddel hakte er wel flink in! Paar slechte weken en daarna kon ik weer iets doen. Tot nu een week geleden ik voel me ellendig, leeg, waardeloos. Zie geen plezier. Heb eigenlijk alles in huis wat me blij zou moeten maken, maar voel het niet. Zit maar in mijn hoofd. Medicijnen durf ik niet aan. Ik ga wel naar een body en mind coach, maar voel dat ik meer nodig heb om er bovenop te komen. Zonder mij af en zoek naar oplossingen om zsm weer de oude, energieke vrouw te zijn. Ik accepteer wel dat ik mij zo voel, maar heb weinig geduld.
Miep
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik ben geboren in een gezin dat eigenlijk geen kinderen had mogen hebben. (Verhaal 48)
Beide ouders kampen met een verslavingsprobleem. Ik ben heel vaak mogen thuiskomen en dat mijn moeder zat op de zetel lag.
Als mijn vader dan thuiskwam leek het alsof de hel op aarde was, er werd verweten, geslagen en helaas ook de schuld richting mij geroepen. Mijn vader is beter, hij en mijn moeder zijn gescheiden van elkaar. Mijn moeder is helaas nog steeds een actief alcoholgebruiker.
Nu dat ik alleen woon en er niet elke dag kan bij zijn kan ik het niet controleren hoeveel ze drinkt en dit maakt me zo bang.
Ik kan niet meer slapen, eetlust is heel wat minder geworden.
maar ik wil ook niet iemand zijn die haar leven opgeeft en haar dromen om zelf mama te worden aan de kant zet omdat ze naar haar moeder moet omkijken.
Ik ben hierdoor enorm onzeker over mezelf, ik vraag me elke dag af of ik wel ga slagen in het leven en of ik zelf iets ga worden.
ik wil niet zoals mijn ouders eindigen en elke euro 7 keer moeten omdraaien om iets te kunnen kopen. Ik doe daarom elke dag keihard mijn best om mijn leven een succes te maken en niet zo te eindigen zoals zij zijn geeindigd.
En toch na al deze moete dat ik doe heb ik het gevoel dat ik leeg ben en nooit wat zal worden.
Iemand tips met hoe ik me beter kan voelen en wat ik het beste kan doen?
sarah
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Alles lijkt in orde, maar ik voel me niet fijn (Verhaal 3)
Op het oog is alles in orde: ik heb een goede baan, een lieve vrouw en dito kinderen, toch voel ik me al jaren eigenlijk niet fijn. Het lijkt wel of dat gevoel steeds sterker wordt. Ik weet niet wat ik er aan kan doen. Soms voel ik me ook gewoon een zeikerd.
Anoniem
> 2 jaar geleden
6Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik begrijp wat je zegt
just..
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heel herkenbaar
A
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste anoniem,
Het is precies zoals je aangeeft: 'alles lijkt in orde' Het gegeven dat je je niet fijn voelt bevestigt dat het niet zo is.
Doet alsof. Je hebt een masker op. Daarmee maak je het jezelf onnodig moeilijk. Je mag je niet voelen zoals je je voelt? Hoezo niet? Het is een signaal en verstandig om daar naar te luisteren.
Zoek een goede coach of therapeut en zoek uit wat het is dat je je niet fijn voelt. Een goede investering in jezelf en in je toekomst!
Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hey ,zoals iemand al heeft aan gegeven dat je een coach kan zoeken om mee te praten zou ik wel doen .En jij mag je voelen zoals jij zelf wil ,ga niet op je tenen lopen oke .Ik ben zelf coach dus ik weet dat je met iemand dingen kunt delen oke .Sterkte .
Gr Mia
Gr Mia
Mia
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hee.
Dat je alles verder in orde hebt kan helaas los staan van depressie.
Bij depressie kloppen als het ware de stofjes in je hersenen niet, of ze functioneren niet zoals hoort.
Ik kamp er al sinds mijn 17e mee en ben nu 35. Moet zeggen dat ik wel een vrij zwaar leven heb op psychisch en vooral lichamelijk gebied. Dus er kan deels wel ook een oorzaak zijn.
Wat ik je wilde zeggen is, ga eens goed voor jezelf na, of je echt happy wordt van de dingen die je benoemd, zoals kids, vrouw, etc.
Of vind je dat je happy moet zijn omdat je "alles" hebt?
Want die twee strijd kan ook voor een hoop onrust in je hoofd zorgen.
Mensen hebben vaan een standaard ideaal beeld voor zich, baan, relatie/getrouwd, kids, huis, baan, auto. Maar zo simpel ligt dat echt niet voor ons allemaal. En zie je dat al de genoemde dingen OF buiten jezelf liggen, OF materiele dingen zijn?
Voor mij bijvoorbeeld, ik zou echt geen kids willen, of samenwonen, of trouwen, of een fulltime baan.
Ga eens na voor jezelf of je ECHT blij/tevreden met dit alles bent. Of dat je jezelf dit oplegd omdat je VIND dat je blij/tevreden zou moeten zijn.
Want dit wordt namelijk flink onderschat tegenwoordig.
Er is namelijk zoveel meer in het leven..
Succes
Liefs
Dat je alles verder in orde hebt kan helaas los staan van depressie.
Bij depressie kloppen als het ware de stofjes in je hersenen niet, of ze functioneren niet zoals hoort.
Ik kamp er al sinds mijn 17e mee en ben nu 35. Moet zeggen dat ik wel een vrij zwaar leven heb op psychisch en vooral lichamelijk gebied. Dus er kan deels wel ook een oorzaak zijn.
Wat ik je wilde zeggen is, ga eens goed voor jezelf na, of je echt happy wordt van de dingen die je benoemd, zoals kids, vrouw, etc.
Of vind je dat je happy moet zijn omdat je "alles" hebt?
Want die twee strijd kan ook voor een hoop onrust in je hoofd zorgen.
Mensen hebben vaan een standaard ideaal beeld voor zich, baan, relatie/getrouwd, kids, huis, baan, auto. Maar zo simpel ligt dat echt niet voor ons allemaal. En zie je dat al de genoemde dingen OF buiten jezelf liggen, OF materiele dingen zijn?
Voor mij bijvoorbeeld, ik zou echt geen kids willen, of samenwonen, of trouwen, of een fulltime baan.
Ga eens na voor jezelf of je ECHT blij/tevreden met dit alles bent. Of dat je jezelf dit oplegd omdat je VIND dat je blij/tevreden zou moeten zijn.
Want dit wordt namelijk flink onderschat tegenwoordig.
Er is namelijk zoveel meer in het leven..
Succes
Liefs
Helena
> 2 jaar geleden
Reactie:
hoihoi,
ik weet percies hoe je je voelt. ik heb ook een leuke vaste job, een fantastische vriend die me steunt in alles wat ik doe en toch lijkt het alsof mijn wereld elke moment van de dag gaat instorten.
overdag gaat het best omdat ik dan de hele tijd met vanalles bezig ben, maar de moment dat het avond is en ik ben alleen..
mijn vriend gaat wat vroeger dan mij slapen omdat hij ook een stuk vroeger dan me moet opstaan, en daar zit ik dan alleen, piekeren over alles.. ik heb zo bang dat mijn leven gaat instorten en dat het nooit gaat beteren. ik heb bang dat mijn gevoel de overhand gaat nemen ook in mijn dagelijks leven. maar ik probeer me sterk te houden en aan de leuke en positieve dingen in mijn leven te denken, en na een tijdje kan ik dan gerust gaan slapen.
ik weet percies hoe je je voelt. ik heb ook een leuke vaste job, een fantastische vriend die me steunt in alles wat ik doe en toch lijkt het alsof mijn wereld elke moment van de dag gaat instorten.
overdag gaat het best omdat ik dan de hele tijd met vanalles bezig ben, maar de moment dat het avond is en ik ben alleen..
mijn vriend gaat wat vroeger dan mij slapen omdat hij ook een stuk vroeger dan me moet opstaan, en daar zit ik dan alleen, piekeren over alles.. ik heb zo bang dat mijn leven gaat instorten en dat het nooit gaat beteren. ik heb bang dat mijn gevoel de overhand gaat nemen ook in mijn dagelijks leven. maar ik probeer me sterk te houden en aan de leuke en positieve dingen in mijn leven te denken, en na een tijdje kan ik dan gerust gaan slapen.
sarah
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Mijn gevoelens zijn elke dag verschillend (Verhaal 45)
Hallo, ook ik heb het moeilijk met mijn gevoelens. Deze zijn elke dag verschillende, van super blij zijn tot niet meer willen leven. Mijn leven is het perfecte plaatje, een goede familie, vrienden en school gaat goed. Toch zit het veel ingewikkelder in elkaar dan dat het lijkt. Alle tegenslagen zijn voor mij een stapje verder de diepte in. Hierbij heb ik het over negatieve opmerkingen of mijn eigen gedachten die tegen zitten. Als ik bij vrienden ben of familie is er niks aan de hand maar ‘s avonds beginnen mijn gedachten weer op hol te slaan en deze zijn niet positief.
Anoniem
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heb je overwogen om hier met iemand over te praten? Wellicht word op deze manier duidelijker waar de kern zit.
Anoniem
> 2 jaar geleden
the only chance I had (Verhaal 44)
When depressed it seemed I just could die at any moment
That close to being dead. But that feeling alone, it would not stop my heart
In this perspective, depression, I tried to weigh quite harmless. As smart
As possible, I told “ridiculous”, at those devils sent
From the caves I call my illness. It is a Harry Potter joke.
It made me laugh while crying
Don’t do stupid things you can’t regret, when dying
Or when dead. Please, do nothing to provoke
The saddest of conclusions to this feeling bad
A change of heart in the afterlife, it will not be
Nor will you agree being dead is the best thing you could do
The only chance I had
To grow, -while weak-, more healthy
Was medication. Thus happened. My best I wish to you
That close to being dead. But that feeling alone, it would not stop my heart
In this perspective, depression, I tried to weigh quite harmless. As smart
As possible, I told “ridiculous”, at those devils sent
From the caves I call my illness. It is a Harry Potter joke.
It made me laugh while crying
Don’t do stupid things you can’t regret, when dying
Or when dead. Please, do nothing to provoke
The saddest of conclusions to this feeling bad
A change of heart in the afterlife, it will not be
Nor will you agree being dead is the best thing you could do
The only chance I had
To grow, -while weak-, more healthy
Was medication. Thus happened. My best I wish to you
Yoram Diamand
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik ben veel verdrietig (Verhaal 37)
Een paar jaar geleden begon alles voor mij. Ik zat toen in een enorme dip waar ik moeilijk uitkwam, ik kropte alles in mezelf op. Op een gegeven moment ben ik toch gaan praten, het luchtte op maar was ook een enorme drempel om overheen te stappen. Mijn ouders werden ingelicht over alles en vanaf toen was alles erger. In plaats van dat je op dat moment alleen met je eigen verdriet en gevoelens rond loopt, kwamen de emoties van me ouders erbij die ontzettend verdrietig waren. Ik ben een zeer gevoelig persoon en dit heeft het mij niet makkelijker gemaakt, natuurlijk wilde ik ook gelukkig zijn op dat moment, maar er was niks om gelukkig voor en mee te zijn... Uiteindelijk door naar psychologen te gaan en nieuwe mensen te leren kennen ben ik er bovenop gekomen en ging alles weer een stuk beter.
Maar nu, de laatste tijd keert alles weer terug... Ik ben veel verdrietig, alleen zijn is moeilijk en erover praten al helemaal. In de tijd dat ik me goed voelde kwam ik veel in contact met nieuwe mensen, mensen die ook bepaalde dingen mee hadden gemaakt maar wel 10 jaar ouder zijn dan ik ben, ze konden me goed helpen en ik had goede contacten met ze. De contacten zijn er nu nog steeds maar niet meer op die manier en dat doet echt pijn, ik wil het zo graag met ze erover hebben maar het gaat gewoon niet de gesprekken zijn niet meer als wat ze eerst waren.. Ik weet nu niet goed waar ik me verhaal kwijt kan en met mijn ouders wil ik het niet bespreken omdat ik ze niet ongerust wil maken! Ik heb gewoon weer even een vertrouwd iemand nodig waarmee ik kan praten, even tot rust kan komen en alles weer kan oppakken, zonder het veel groter te maken dan het is en mijn ouders erbij te betrekken. Op dit moment weet ik gewoon niet hoe ik dat moet doen en waar ik moet beginnen...
Maar nu, de laatste tijd keert alles weer terug... Ik ben veel verdrietig, alleen zijn is moeilijk en erover praten al helemaal. In de tijd dat ik me goed voelde kwam ik veel in contact met nieuwe mensen, mensen die ook bepaalde dingen mee hadden gemaakt maar wel 10 jaar ouder zijn dan ik ben, ze konden me goed helpen en ik had goede contacten met ze. De contacten zijn er nu nog steeds maar niet meer op die manier en dat doet echt pijn, ik wil het zo graag met ze erover hebben maar het gaat gewoon niet de gesprekken zijn niet meer als wat ze eerst waren.. Ik weet nu niet goed waar ik me verhaal kwijt kan en met mijn ouders wil ik het niet bespreken omdat ik ze niet ongerust wil maken! Ik heb gewoon weer even een vertrouwd iemand nodig waarmee ik kan praten, even tot rust kan komen en alles weer kan oppakken, zonder het veel groter te maken dan het is en mijn ouders erbij te betrekken. Op dit moment weet ik gewoon niet hoe ik dat moet doen en waar ik moet beginnen...
Nameless_ X
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Somberheid lijkt bij mijn leven te horen (Verhaal 23)
Somberheid is iets wat bij mijn leven lijkt te horen. Bij mij is het glas altijd half leeg. Wanneer ik een moeilijke tijd heb in mijn leven wordt dit erger, en wordt ik ook echt somber.
Nu is er weer zo'n periode aangebroken en denk ik dat ik er wel mee aan de slag moet. Mijn omgeving krijgt er last van. Ik geloof niet dat ik voor iemand nog leuk ben, dat is voor niemand fijn.
Anoniem
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Herkenbaar. Daarom blijf ik zoeken naar de juiste therapie. Bij mij is het een combinatie van de stofjes in mijn hersenen die niet goed functioneren, en alle ellende die ik meegemaakt heb en telkens weer nieuwe erbij.
Vandaar dat ik nu toch maar besloten heb anti depressiva te gaan nemen, kijken of dat iets goeds doet.
Maar ik begrijp je gevoel volkomen. Ik zeg altijd; het lijkt wel of ik gewoonweg niet gelukkig mag zijn..Er is altijd wel iets wat mijn leven door de war gooit etc. En mijn gezondheid maakt het me ook niet makkelijker erop.
Probeer voor jezelf een plan te maken qua therapie en misschien verdiepen in medicatie. Ik kan je nog niet zeggen of het mij helpt, ben er pas mee begonnen.
Maar ik kon niet meer, zit er helemaal doorheen terwijl ik in principe echt zoveel heb om dankbaar voor te zijn, maar ik voel het niet, ik voel me alleen maar door de war, leeg en depri,..dus ik moest wel.
X
Vandaar dat ik nu toch maar besloten heb anti depressiva te gaan nemen, kijken of dat iets goeds doet.
Maar ik begrijp je gevoel volkomen. Ik zeg altijd; het lijkt wel of ik gewoonweg niet gelukkig mag zijn..Er is altijd wel iets wat mijn leven door de war gooit etc. En mijn gezondheid maakt het me ook niet makkelijker erop.
Probeer voor jezelf een plan te maken qua therapie en misschien verdiepen in medicatie. Ik kan je nog niet zeggen of het mij helpt, ben er pas mee begonnen.
Maar ik kon niet meer, zit er helemaal doorheen terwijl ik in principe echt zoveel heb om dankbaar voor te zijn, maar ik voel het niet, ik voel me alleen maar door de war, leeg en depri,..dus ik moest wel.
X
Helena
> 2 jaar geleden
Mijn zoon is erg somber. Als moeder vind ik dat moeilijk. (Verhaal 27)
Mijn zoon is erg somber. Ik vind het als moeder erg moeilijk om hiermee om te gaan. T Raakt mij erg als ik zie hoe hij op dit moment is.
Pas gestopt met een opleiding, is erg moe en onzeker over hemzelf en de toekomst. Alles is grijs, grauw en zwart.
Hij heeft ook een pittige tijd achter de rug met verschillende heftige situaties. Hij blijft het liefst de hele dag in bed liggen.
Ik heb de wens dat hij tot inzicht komt dat hij hulp vraagt. Het is moeilijk voor mij en voor hem des te meer.
LB
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb dit zelf ook gehad.
Heel veel pubers zitten met zoveel druk.
De maatschappij die alles van ze verlang terwijl ze zo struggelen al met zichzelf.
Vaker zie je dat tieners in die tijd burnouts krijgen en soms zelfs heftiger.
Misschien zou het goed voor hem zijn om 4 dagen In de week te werken en 1 dag in de week school om te overbruggen.
Meer bezig in praktijk dan zijn hoofd te belasten.
Ga naar zijn kamer en vraag vind je het gezellig als we samen een bak thee(koffie) drinken?
Kom ik zo naar boven .
Geef hem de ruimte om te praten doet hij dat niet of kan hij dat niet vraag hem alleen een cijfer te geven voor deze dag dan kun je pieken en dalen herkennen.
En vraag of hij erover iets wilt zeggen zo niet dan is het cijfer voldoende om te weten hoe hij zich voelt.
Heb geduld geef hem een knuffel en vertel hem dat je er voor hem bent en dat je trots op hem bent en zie dat hij het moeilijk heeft en dat hij niet alleen is.
Heel veel sterkte
Bel anders een hulplijn
Heel veel pubers zitten met zoveel druk.
De maatschappij die alles van ze verlang terwijl ze zo struggelen al met zichzelf.
Vaker zie je dat tieners in die tijd burnouts krijgen en soms zelfs heftiger.
Misschien zou het goed voor hem zijn om 4 dagen In de week te werken en 1 dag in de week school om te overbruggen.
Meer bezig in praktijk dan zijn hoofd te belasten.
Ga naar zijn kamer en vraag vind je het gezellig als we samen een bak thee(koffie) drinken?
Kom ik zo naar boven .
Geef hem de ruimte om te praten doet hij dat niet of kan hij dat niet vraag hem alleen een cijfer te geven voor deze dag dan kun je pieken en dalen herkennen.
En vraag of hij erover iets wilt zeggen zo niet dan is het cijfer voldoende om te weten hoe hij zich voelt.
Heb geduld geef hem een knuffel en vertel hem dat je er voor hem bent en dat je trots op hem bent en zie dat hij het moeilijk heeft en dat hij niet alleen is.
Heel veel sterkte
Bel anders een hulplijn
B
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Oneindig gevecht tegen nare gedachtes (Verhaal 31)
Ik weet niet of het valt onder depressie, maar als het iets anders is, dan weet ik niet wat het is.
Ik heb het gevoel dat ik mentaal tegen dingen moet vechten. Em verschillende dingen triggeren de gedachtes waar ik tegen moet vechten. Ik zit tijdelijk in het buitenland voor school, en mijn tijdelijke vriendin hier komt uit Finland. Ze verteld me het verhaal dat haar 40 jarige docent haar en haar klas heeft uitgenodigd om naar zijn zomerhuisje te gaan en daar een feestje te hebben. Prima. Maar er is een wedstrijd (door hem georganiseerd) dat degene die de minste kleding draagt de wedstrijd wint. Zij is er okee mee want ze is fysiotherapeut en ze heeft alle klasgenoten in ondergoed gezien. Ze is dan in Finland en niet meer mijn vriendin, maar de gedachte dat ze op een feestje in weinig kleding staat de beach volleyballen voor haar klas en docent geeft mij mentale gedachtes die ik niet wil hebben. 2 maanden geleden verloor ik een gevecht en brak ik in tranen uit en was bereid om het te beëindigen.
Er zijn periodes waar ik zelfmoordneigingen heb, en periodes waar ik me gelukkig voel. Nog nooit heb ik een poging gedaan ertoe, maar het leven voelt als een oneindig gevecht tegen de nare gedachtes in mijn hoofd en ik weet niet hoe lang ik er nog tegen kan vechten. Ik ben nu 20 en die 2 maanden was ik bereid te stoppen met vechten. Mijn vriendin (die toen nog niet mijn vriendin was) heeft me er doorheen gesleept. De volgende keer is ze er niet om me er doorheen te slepen.
Tips?
Ik heb een hechte familie en alhoewel weinig vrienden, wel goede vrienden. Tips over wat te doen, wat niet te doen, of oorzaken zijn gewaardeerd.
Ik heb het gevoel dat ik mentaal tegen dingen moet vechten. Em verschillende dingen triggeren de gedachtes waar ik tegen moet vechten. Ik zit tijdelijk in het buitenland voor school, en mijn tijdelijke vriendin hier komt uit Finland. Ze verteld me het verhaal dat haar 40 jarige docent haar en haar klas heeft uitgenodigd om naar zijn zomerhuisje te gaan en daar een feestje te hebben. Prima. Maar er is een wedstrijd (door hem georganiseerd) dat degene die de minste kleding draagt de wedstrijd wint. Zij is er okee mee want ze is fysiotherapeut en ze heeft alle klasgenoten in ondergoed gezien. Ze is dan in Finland en niet meer mijn vriendin, maar de gedachte dat ze op een feestje in weinig kleding staat de beach volleyballen voor haar klas en docent geeft mij mentale gedachtes die ik niet wil hebben. 2 maanden geleden verloor ik een gevecht en brak ik in tranen uit en was bereid om het te beëindigen.
Er zijn periodes waar ik zelfmoordneigingen heb, en periodes waar ik me gelukkig voel. Nog nooit heb ik een poging gedaan ertoe, maar het leven voelt als een oneindig gevecht tegen de nare gedachtes in mijn hoofd en ik weet niet hoe lang ik er nog tegen kan vechten. Ik ben nu 20 en die 2 maanden was ik bereid te stoppen met vechten. Mijn vriendin (die toen nog niet mijn vriendin was) heeft me er doorheen gesleept. De volgende keer is ze er niet om me er doorheen te slepen.
Tips?
Ik heb een hechte familie en alhoewel weinig vrienden, wel goede vrienden. Tips over wat te doen, wat niet te doen, of oorzaken zijn gewaardeerd.
Stijn
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik ben zolang ik me kan herinneren depressief (Verhaal 24)
Ook ik ben zolang ik me kan herinneren depressief. Ik heb wel geleerd dat binnen zitten mij niet helpt.
Ik probeer te werken en als ik vrij ben probeer ik altijd iets te ondernemen, dat leidt af en dat is mijn manier van 'gelukkig zijn' ook al voel ik dat niet, de pijn zit altijd van binnen, maar het maakt het iets draaglijker.
madelief
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Madelief,
Soms is depressief ''niks anders' als heel veel verdriet...
Als je langer tijd veel verdriet hebt, raakt alles uit balans...
Met alles bedoel ik ook echt alles; emotioneel, fysiek, sociaal, maatschappelijk, relationeel, rationeel en financieel.
Die balans herstellen is moeilijk en lastig....maar misschien met goede begeleiding niet onmogelijk
Anoniem
> 2 jaar geleden
Depressie, een sluipend proces (Verhaal 28)
Ik weet nog dat ik vol ongeloof naar de huisarts luisterde toen die mij vertelde dat ik depressief was. Ik? Dat was iets voor anderen maar niet voor mij!
Maar toen ik er met hem over praatte werd me duidelijk dat ik heel geleidelijk depressief ben geworden. Niet omdat ik iets ernstigs had meegemaakt. Eerder omdat ik me altijd maar groot heb gehouden, signalen heb genegeerd die me vertelden dat ik het rustiger aan moest doen. Totdat ik niet meer kon en op ging zien tegen de simpelste dingen als opstaan, ontbijt klaar maken en boodschappen doen.
Ik raakte in mezelf gekeerd, kon geen interesse meer opbrengen voor anderen, was lusteloos, in mezelf gekeerd. Mijn vrienden konden me niet meer bereiken. Ik reageerde niet meer op uitnodigen, appjes en langzaam aan werd het stil om me heen. Ik was murw en voelde me leeg, kreeg gedachten als 'waar doe ik het nog voor?'.
Gelukkig stuurde de huisarts me naar een psycholoog. Ze hielp me door me weer in contact te brengen met mezelf. Gek genoeg ging dat juist door mijn blik naar buiten te richten en mijn aandacht te richten op de wereld om me heen. Ik moest iedere dag iets doen voor iemand in mijn omgeving of ik daar nu zin in had of niet. Of het nu een mens of dier of plant was.
Hoewel ik geen zin had, deed ik het wel. 'Baat het niet, schaadt het niet', dacht ik. Ik stuurde mijn oma een kaart voor haar verjaardag en kreeg een mooie kaart terug. Ik ging mijn hond weer eens goed uitlaten en zag hoe hij daarvan genoot. In de supermarkt zag ik een keer een man die iets niet kon pakken en heb hem toen geholpen. Thuis realiseerde ik me dat het lang geleden was dat ik ... anderen echt had gezien. Ik was voornamelijk bezig geweest met mijzelf, mijn eigen gedachten, gevoelens, behoeftes.
Ik voelde me ineens erg verdrietig, heb gehuild en gehuild. Maar ik voelde me ook weer wat meer leven, alsof ik weer tot leven kwam.
Daarna heb ik bewuster geleerd te voelen, waar te nemen met mijn lichaam. De zon op mijn huid en ook de regen.
Pas daarna, toen ik weer wat meer realiteitszin kreeg, was ik in staat het proces te onderzoeken dat heeft geleid tot deze depressie. Ik heb geleerd dat mijn depressie niet het probleem was. Dat het juist 'mijn oplossing' was voor het echte probleem: mijn geloof dat ik alles moet aankunnen, nooit opgeef. Door ziek te worden hoefde ik dit geloof niet op te geven, kon ik het blijven koesteren. ik wilde wel, maar kon niet meer.
Affijn, het heeft wel een poosje geduurd voordat ik mezelf weer op de rails had. Met vallen en opstaan, ja, en dat vallen is soms erg pijnlijk. Maar het opstaan is het allemaal waard.
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik was mezelf volledig kwijtgeraakt (Verhaal 9)
Mijn vriendin en ik hadden ons aangemeld voor relatietherapie. Mijn depressie was echter zo heftig dat ik eerst met individuele behandeling ben begonnen. Dat heeft me goed gedaan, vooral omdat ik mezelf weer heb teruggevonden. Het wordt me nu duidelijk dat ik mezelf in de relatie volledig was kwijtgeraakt.
Hendrik
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat fijn voor je/ jullie, dat zouden meer mensen moet doen!
succes!
> 2 jaar geleden
Er is een diagnose gesteld dat ik depressief ben (Verhaal 16)
Er is een diagnose gesteld dat Ik depressief ben. Er is veel aan de hand. Geen werk, Geen relatie een echtscheiding. Een zoon in de puber tijd leeftijd, zorg om mijn belastingen Geen goed inzicht hierin.
De rest van mijn administratie is ook niet overzichtelijk. Ik moet een bijstandsuitkering gaan aanvragen. Ik vrees dit enorm omdat mijn administratie niet op orde is. De hulp heb Ik stop gezet omdat het niet klikte. Er waren teveel verschillende personen. Hierdoor voelde Ik mij niet op mijn gemak.
Jet
> 2 jaar geleden
1Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Jet,
Dit is echt niet oké, zou eerst naar de huisarts gaan en proberen een verwijsbrief te krijgen voor een goede psycholoog, je hebt hulp nodig.
En er is vast wel iemand waar het wel mee klikt!
Sterkte!
> 2 jaar geleden
Wil je ook je hart luchten?
Erover praten heeft mij beholpen (Verhaal 25)
Iedereen heeft wel eens een dip dag. De één meer dan de ander. En de één ook heftiger dan de ander.
Ik heb ook soms van die dagen. Het liefst wil ik in mijn bed blijven en helemaal niets. Maar dat kan niet, het gezin draait door. Soms duurt dit gevoel de hele dag, soms is het gelukkig toch na een paar uur over.
Tijdens mijn tweede zwangerschap wat dit echter wel anders. Mijn eerste zwangerschap is bijna vlekkeloos verlopen. De tweede allerminst. Ik kende de kwaaltjes van misselijkheid, bekkeninstabiliteit, sterk ruiken enz enz wel maar depressie.... Ik schrok er echt van.
Het was zo heftig dat het me op dat moment niet uit had gemaakt als ik een miskraam had gehad. En het gekke was, dat ik bij de eerste afspraak bij de verloskundige al zat te huilen in de wachtkamer, omdat ik juist zo bang was dat er iets met de kleine aan de hand zou zijn. Ik kon gewoon niet stoppen met huilen.
Het heeft een aantal maanden geduurd en ik heb hulp gezocht hiervoor. Iemand om mee te praten. Iemand waarbij ik alles kon zeggen wat er in mij omging zonder dat ik bang hoefde te zijn dat ik bijvoorbeeld iemand zou kwetsen. Dat heeft zeker wel geholpen.
Ik hoop dat dit jouw helpt om te bedenken dat je hier niet zomaar mee moet blijven lopen. Praat erover. Zoek hulp.
Monique
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Therapie gaf mij zoveel vertrouwen (Verhaal 21)
Het begon met migraine en een paar jaar later werd ik depressief. Ik had geen idee waar zoiets vandaan komt, wat het met mij te maken had.
Ik had ook manische periodes waarin ik ontzettend veel energie had, vrienden maakte, enorm bezig ging met koken, uitgaan, dingen kopen. Medicatie geslikt natuurlijk, wat wel hielp maar niet echt.
Een jaar geleden stierf mijn man en dat deed me pas echt de das om. Ik wilde dood. Met mijn dochter ging ik ten slotte naar een therapeut. Iemand die echt wilde weten hoe het mij ging, wat er met mij aan de hand was.
En toen kwam ik er achter dat ik heel gevoelig was en dat er allerlei dingen gebeurd waren in mijn leven die pijnlijk waren voor mij, dat ik dingen maar gedaan had omdat ik dacht dat het zo moest.
Zij gaf mij zoveel vertrouwen, zelfs als ik hevig zat te schudden in mijn stoel. Dus ik kan weer voelen of misschien wel voor het eerst. Depressie een ziekte zoals ze zeggen, tja, wat is een ziekte zeg ik dan.
Maaike
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik wilde absoluut geen anti depressie medicatie slikken (Verhaal 19)
Ik wilde absoluut geen anti depressie medicatie slikken. Ik had er zoveel negatieve verhalen over gehoord dat ik besloot om het op eigen houtje te doen (natuurlijk met behulp van een therapeut.) helemaal alleen lukte het niet want de motivatie was er i.v.m. de depressie simpelweg niet.
Het enige dat ik wist is dat ik me nooit meer zo leeg wilde voelen. Zo alleen. De buitenwereld begreep mij niet.. Maar hoe kon het ook, ik begreep er zelf niet eens alles van!
Vind een goede therapeut en laat je helpen en motiveren om deze periode achter je te laten.
t.l.
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik had een postpartum depressie (Verhaal 2)
Na mijn zware bevalling in het ziekenhuis en een opname een paar weken daarna van mij en mijn baby raakte ik uitgeput. Thuis durfde ik niet meer naar buiten en voelde ik mij depressief. Het leek alsof ik een robot was.
De huisarts vond dat ik een post partum depressie had. Het duurde best lang. Ik heb pillen gehad, maar die werkten niet. Uiteindelijk heeft het wel een jaar geduurd voordat ik weer een beetje uit het dal kwam.
A.
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Ik voel me al lang depressief (Verhaal 1)
Ik voel me eigenlijk al heel lang depressief. Ik kan heel negatief worden, alles voelt zwaar en het voelt alsof niets gaat lukken. Ik heb ook vaak geen zin in contact te hebben met andere mensen.
Sinds een paar jaar slik ik medicijnen tegen depressiviteit. En ik sport nu ook heel veel. Sindsdien gaat het beter. Ik heb geen diepe dalen meer. Ik kan me nog steeds af en toe een beetje depressief voelen, maar het voelt nu afgezwakt.
M.
> 2 jaar geleden
Toon reacties Verberg reacties
Voeg zelf een verhaal toe
Wil je ook je hart luchten?
Zoek een therapeut
Druk op de plaatsnaam om te kijken welke therapeuten in de buurt zitten:
- Aarschot
- Achterhoek
- Alkmaar
- Almelo
- Almere
- Amersfoort
- Amstelveen
- Amsterdam
- Amsterdam-Centrum
- Amsterdam-IJburg
- Amsterdam-Noord
- Amsterdam-Oost
- Amsterdam-West
- Amsterdam-Zuid
- Apeldoorn
- Arnhem
- Assen
- Assendelft
- Asten
- Baarn
- Barendrecht
- Barneveld
- Bergen op Zoom
- Berkel en Rodenrijs
- Best
- Bilthoven
- Bollenstreek
- Breda
- Brummen
- Brunssum
- Bussum
- Capelle aan den IJssel
- De Bilt
- Delft
- Den Bosch
- Den Haag
- Deurne
- Deventer
- Didam
- Dongen
- Dordrecht
- Dronten
- Driebergen
- Ede
- Eemnes
- Eersel
- Eindhoven
- Elst
- Emmen
- Enschede
- Ermelo
- Etten-Leur
- Geldermalsen
- Geleen
- Gennep
- Goirle
- Gooi
- Gorinchem
- Gouda
- Groningen
- Haaksbergen
- Haarlem
- Haarlemmermeer
- Hardenberg
- Harderwijk
- Heemskerk
- Heemstede
- Heerhugowaard
- Heerlen
- Heiloo
- Helmond
- Hengelo
- Hillegom
- Hilversum
- Hoeksche Waard
- Hoofddorp
- Hoogeveen
- Hoorn
- Houten
- Huizen
- IJsselstein
- Landgraaf
- Leeuwarden
- Lelystad
- Leiden
- Leusden
- Lisse
- Maarssen
- Maastricht
- Malden
- Meppel
- Middelburg
- Nieuwegein
- Nieuw-Vennep
- Nijmegen
- Nijverdal
- Noordwijk
- Noordwijkerhout
- Nootdorp
- Nunspeet
- Oegstgeest
- Oldenzaal
- Oosterhout
- Oss
- Oud-Beijerland
- Pelt
- Purmerend
- Putten
- Raalte
- Rheden
- Roermond
- Roosendaal
- Rosmalen
- Rotterdam
- Schagen
- Schiedam
- Schijndel
- Sint-Michielsgestel
- Sittard
- Someren
- Tiel
- Tilburg
- Twente
- Uithoorn
- Utrecht
- Valkenswaard
- Veenendaal
- Veghel
- Veldhoven
- Venlo
- Venray
- Vianen
- Voorburg
- Voorschoten
- Waddinxveen
- Wageningen
- Westland
- Wijchen
- Wijk bij Duurstede
- Waalwijk
- Zaandam
- Zaanstad
- Zeewolde
- Zeist
- Zevenaar
- Zoetermeer
- Zutphen
- Zwolle
Staat jouw stad er niet bij? Zoek dan vrij op plaatsnaam >>
Login
Therapiepsycholoog
Menu
- ✓ 300+ therapeuten
- ✓ Snel een afspraak
- ✓ Ook online therapie
Bij de meeste therapeuten op deze site kun je ook terecht voor online therapie.
In het profiel van de therapeut staat dit dan aangegeven.
Zoek een therapeut in
Claudia | Baarn | 1 apr 2024:
Een echte aanrader voor wie behoefte heeft aan snel ‘resultaat' zonder gezever.
Arno | Groningen | 1 apr 2024:
Ik ben erg tevreden over mijn therapie bij Maurice
Anoniem | 28 mrt 2024:
Helga geeft ruimte voor gevoel
Een echte aanrader voor wie behoefte heeft aan snel ‘resultaat' zonder gezever.
Arno | Groningen | 1 apr 2024:
Ik ben erg tevreden over mijn therapie bij Maurice
Anoniem | 28 mrt 2024:
Helga geeft ruimte voor gevoel
22 apr 2024:
Therapie Capelle aan den IJssel
22 apr 2024:
Therapie Enter
22 apr 2024:
Psycholoog Zutphen
Therapie Capelle aan den IJssel
22 apr 2024:
Therapie Enter
22 apr 2024:
Psycholoog Zutphen
