Therapiepsycholoog
Netwerk van therapeuten
en psychologen
Therapiepsycholoog

Depressie - forum lotgenoten

 

Lotgenoten depressie

Ben je depressief? Heb je depressieve gevoelens?
Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.

 

  • Je kunt hier je hart luchten.
  • Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
  • Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.

 

Ontdek hier de verhalen van andere mensen met depressieve gevoelens of depressieve partners en deel jouw eigen verhaal.

 

Overzicht verhalen



+ Mijn verhaal delen




Alle verhalen


Niks mag helpen (Verhaal 199)

Hallo allemaal weet niet eens waar IK moet beginnen .maar misschien herkenbaar hopelijk voor iemand. Ben in behandeling voor depressie, maar niks mag helpen ,medicijnen esitalopram gekregen ook deze werken niet. Voel me ook niet begrepen, wat betreft mijn klachten. Alles wordt weg gezet, met maar één woord depressie. Ik voel me kompleet, leeg, op en zie het niet meer zitten ik ben zo extreem!!! Moe en kapot. Ik mij dagelijks niet meer kan controleren, val recht op in slaap. Kan geen auto meer rijden, kan geen afspraken meer maken, geen lueke dingen meer doen. Keer op keer ,dag na dag week na week .Ben ik zo extreem kapot moe, dat ik elke dag in een overlevende fase ben terecht gekomen en zelfs deze is zo zwaar ik bang ben er vandaag of morgen een einde aan te maken. Wie kan mij vertellen waar ik het zoeken moet. Burn out. Depressie. Cvs of wat dan ook .ik krijg niemand uitgelegd dat de vermoeidheid zo ernstig is ,dat ik gewoon mijn leven moe ben.bloed onderzoek enz enz haalde allemaal niks uit. Voel me zwaar hopeloos. Deze zo extreeme vermoehijd.heeft niks meer met leven te maken. Het enige wat nog gaat is slapen. Slapen en nog eens slapen. Heb geen concentratie meer.ben zwaar vergeetachtig. Pieker dag in dag uit continu.weet niet meer wat te doen, en waar,ik het zoeken moet ook omgeving besef of een soort van verdwaald zijn in gedachten, door de slopende vermoehijd er vaar ik.nog maar niet te spreken over mijn zeeeeer kort lontje .Kan iemand zich hier in vinden aub bericht u mij .met name de klote slopende vermoehijd. Die je drijf tot waanzin mvg anoniem

Anoniem
02-08-2023
laatste reactie: 03-10-2023

1
18
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ja , ik herken het.
Is het je eerste depressie, weet je leeftijd niet, dus...

De escitolopram, hoeveel mg en hoe lang slik je ze al?

Marjan.
10-08-2023
Reactie:
Hallo Marjan denk ik zo op een half jaartje zit met de esitalopram op moment 10 mg.maar er verbeterd niks voor mijn gevoel. Zo je al híer boven kan lezen extreem vermoeid, piekeren enz enz .probeer wel van alles maar kom tot weinig. Mijn jonge leeftijd is 55 haha .Maar goed het is lood zwaar. Ondertussen onderzoeken gehad, die dus niks uithalen ,het wordt weg gezet als een depressie en pakt u maar een pilletje. Mag ik vragen, wat er bij jou zo al speelt? ,ik zit niet elke dag op dit forum, maar,zal letten op je reactie. Fijn trouwens, dat,je even reageren doet. Ben man 55 dat is dan iets minder anoniem. Het hoef natuurlijk niet ieder te weten in mijn omgeving waar je mee zit. Misschien tot hoors mvg anoniem

Anoniem
24-08-2023
Reactie:
Hallo Anoniem.

Hier dezelfde klachten, maar slapen ho maar.
Nergens zin in, niets is meer leuk.
Loop bij een spycholoog, depressie zei ze.

14 x geweest, helpt niet, tis steeds herhalen van je klachten maar een oplossing komt er niet. 3 mnd 10 mg escitolopram doet ook niets.

Nooit eerder depressie gehad of wat dan ook. Ben zo'n beetje jou leeftijd.

Nouja, echt waardeloos allemaal.

Ze zeggen wel als na 10 weken medicatie niets doet, overstappen om een ander antidepressisivia, wil ik liever niet, wilde ze eigenlijk helemaal niet slikken, maar zag geen andere uitweg meer.


Ben je zelf niet doorgewezen naar een psycholoog door de huisarts?

Gr,
Marga

Anoniem
24-08-2023
Reactie:
Bovenstaande reactie is van mij, waarom er nu Marga staat, haha, ging iets fout.

Marjan
24-08-2023
Reactie:
Hallo Marjan, ja ik heb zo een beetje alles al gehad ,wat hulp verlenging betreft, maar als je zal weten, of mischien al vernomen heb bij je eigen hulp troepen. Een pilletje op tijd naar bed Ga overdag iets doen en hou je vooral bezig. Dat iemand zo moe is dat hij of zij dit klaar krijg begrijp niemand. De ene dag gaat het een beetje de andere dat kan je het vergeten .Maar,er zijn veel mensen die als ze zelf dat nooit gehad hebben begrijpen ze het niet. Mag ik vragen, welke omgeving je vandaan komp? HET IS GEWELDIG je reactie maar mischien vind je het leuk of heb je er ,wat aan on in contact te komen. Vraag me nu niet hoe maar,goed. Ik probeer elke dag er naar iets van te,maken. Met alleen op de bank liggen komen we,er niet. En ben eigenlijk op zoek naar mensen die er,ook zo over denken om al daar,mischien iets,mee te,ondernemen. En natuurlijk waar,je elkaar in kan steunen. Ik heb op dit moment wel hypnose terapuet. Mischien ook iets voor jou? Mvg anoniem

Anoniem
24-08-2023
Reactie:
Iemand die nooit een deoressie heeft gehad begrijpt het iinderdaad niet, maar zo was ik zelf ook hoor, kon het ook nooit snappen, totdat het jezelf overkomt.
Ik vind het echt de hel.

En alles wat je volgens de spych moet doen, doe ik, vanaf het begin al, maar blijf met het lege dode gevoel zitten, en waar ik ook ga,, ik neem het mee, pfff.

Hypnose durf ik niet, eng.

Maar jij kunt tenminste wel slapen toch?
Ik ben doodmoe maar kan niet slapen.

Marjan
25-08-2023
Reactie:
Hallo Marjan, nee hypnose is niet eng zeker niet. Je bent gewoon bij kennis er wordt ook niks tegen je wil gedaan of gevraagd. En is ook zeker niet Zweverig En ik raad het je,toch aan.wel bij een erkende iemand die,weet wat ze doen. Ik ben ook zwaar tegen pillen enz en kom op dit moment ook geen steek verder. Maar geef nooit op .dat zeg ik die er al zelf op tijd klaar mee is,.Maar geef je het op,dan ben je er dus niet meer,en je mensen om je heen ben je dan ook kwijt,blijf proberen en vechten aub.tevens aub niet te veel diazepam pakken mag,je deze hebben. En ja ik slaap slaap en slaap bijna de hele dag,,maar,ook dat is,niet goed. Probeer je energie te verdelen. Rust op tijd, doe iets leuks op tijd .Dit zorgt er voor dat je niet nog verder weg zakt. Een depressie gaat niet zo maar weg,maar,doe je totaal niks, dan zal deze erger worden. Ik heb hier een prachtig boek en ben niet zo van het lezen. Maar gelukkig gekregen van mijn hypnose terapuet. Nou een heerlijk boek. Van een vrouw met een leven achter zich. Dat wil je niet weten. Het helpt mij op zíjn tijd om dit te lezen. En ook zij is er weer bovenop gekomen. En heeft dus nu deze praktijk geopend. Die ze al jaren heeft, als je verder nog vragen heb stel ze gerust .ik hoop dat je hier iets aan hebben kan.en dat het snel beter met je gaat. Verwacht geen wonderen het gaat,met kleine stapjes mvg anoniem

Anoniem
25-08-2023
Reactie:
Vervolg aan Marjan, eigelijk moet ik al in bed liggen. Maar goed het is weekend,het forum staat vol met mensen en hun burn out, of depressie maar zo als ook ik ,zal je het zelf moeten doen. Hier zijn wel menssen met goede raad en ervaring. Maar iemand die het nog nooit gehad heeft zal je niet begrijpen, daar loop ik in mijn dagelijkse overleven ook tegen aan.ik weet heel goed wat een depressie is.zo als wel meer mensen hier. En ook ik neem mijn piekeren dagelijks mee ,waar dan ook naar toe. Om gek van te worden, maar probeer iets te gaan doen. Al is het nog zo zwaar. Ik ben geen dokter of wat dan ook .Maar dat,je niet slapen kan lijk mij te liggen aan het fijt je te veel in je hoofd bezig bent. Zoek aub afleiding op welke manier dan ook. Je wil niet weten wat ik hier dagelijks mee maak wat mijn klachten betreft. Daarom deze informatie. Hopelijk slaap je nu wel wat ,en spreken we elkaar nog. Mvg anoniem

Anoniem
26-08-2023
Reactie:
Ik sluit me niet af hoor, ben ook niet eenzaam, onderneem van alles, maar raak het niet kwijt. Werken doe ik ook nog, op de automatische piloot.

Diazepan slik ik niet.

Hoop dat jij behalve slapen ook nog aan andere dingen toe komt.

Paniekaanvallen heb ik ook, waarom, geen idee, overvalt me dan gewoon. Binnenkort weer naar de huisarts, zal wel andere medicate aanraden, want escitolopram moest na 10 weken echt wel werken, anders had het geen zin om de te slikken.

Mvg

Marjan
26-08-2023
Reactie:
Hallo dat auto piloot idee had,ik ook al jaren. Vandaar zit ik waar ik nu zit. Tis ook leerzaam, om te weten je om de rem moet gaan staan. Doe alles met beleid. Luister je niet naar je lichaam, krijg je na mijn ide, zo iets als waar ik hier mee zit.maar goed ik weet waar het fout is gegaan, en doe er nu natuurlijk alles aan weer goed in mijn vel te komen zitten mvg anoniem

Anoniem
26-08-2023
Reactie:
Hallo Anoniem

Hoe gaat het met je?
Wat ik me af vraag, heb jij niet het advies gekregen om andere medicatie te nemen?
Door escitolopram kun je ook doodmoe worden, en ze werken toch niet zeg je.

Marjan
29-08-2023
Reactie:
Hoi Marjan ja dat advies heb ik gehad ja,als ze niet werken ander pilletje .maar ben geen pillen mens, moet er niks van hebben. Dus ik probeer maar te doen wat ze je daar een beetje opdragen. Ritme,iets leuks doen je bezig houden enz,en natuurlijk gesprekken. Weet niet hoe het bij jullie in de buurt zit ,maar hier is het 3 keer niks met de hulp verlenging. Ik voel me er na een jaar nog steeds niet beter op.eerder slechter. Maar goed .ik wil jr wel mee geven,probeer iets in overleg te doen aan je auto piloot gebeuren, dat heb ik ook gehad, en nog. Als ik naar mij zelf kijk en luister, wat ik dus ook niet gedaan heb jaren. Krijg je zo iets als dat auto piloot, hier na volgende een kompleet verwardheid, duizeligheid, moe, buikpijn enz enz en ga zo maar verder. Het hoef bij jou niet zo te verlopen. Maar goed het kan je wel zo gaan als je niet naar je zelf luisteren doet, dit is mij zo overkomen. Nu ben ik geen helderziende, geef hiervoor alleen mijn ervaring. Maar weet nu wel waardoor ik hier ben gekomen. Ze noemen het al snel een depressie, voor mijn gevoel is het een kompleete geestelijke en lichamelijke uitputting. Een antidepressiva is een onderdrukker, geen oplossing. Ook is het voor veel mensen hier een opgave om er 7 dagen in de week mee wakker te worden, dus een gevecht. Dat nog wel eens lang duren kan .wees er daarom op tijd bij, zo de schade beperkt blijft. Maar oké, het is zo de buiten wereld je meestal niet begrijpt. Hoog uit mensen met de zelvende klachten. Misschien moeten ze bij de hulpdiensten maar eens een ervaringsdeskundige neer zetten ipv alleen allemaal het zelfde boekje lezen. Maar goed dat is mijn gevoel mvg anoniem

Anoniem
30-08-2023
Reactie:
Dat alles op de automatische piloot had ik voorheen nooit hoor, ging graag werken.

Hier sta je ong een 6 mnd op de wachtlijst.
Mijn psycholoog heeft het opgegeven, ze kan niets meer voor me doen, deed ze toch al niet.

Dan zou ik gewoon gaan afbouwen met de medicatie als ik jou was als het toch niets doet. Ik ben ook geen pillenmens, maar je moet wat als verder niets helpt.


Marjan.
30-08-2023
Reactie:
Hallo je kan een mens wel voor het hoofd kijken maar niet er in. Dus voor iedereen zal het wel ander werken, bij de een help dit bij de andere dat ,heb alleen geleerd, dat je een ritme in je leven moet brengen. Al is dat met deze uitputtende vermoeidheid zeeeeeer zwaar en blijkbaar niet te begrijpen voor de hulpdiensten of troepen. Maar oké ik pak de dag zo als hij komp en probeer er dan zo veel mogelijk van te maken. Daar waar mijn lichaam en geest het toe laten. Ik weet dat tot mijn frustratie niet altijd snel genoeg gaat .Maar wat moet ik anders proberen dat het morgen weer beter gaat .en dan ooit zak ik weer de oude zijn. Tip aan jou Ga er van uit je toch alles zelf zal moeten doen. En zo ik al aangegeven heb let op je lichaam en je rust want dat heb ik 3 jaar niet gedaan, en toen ging ik dus over op auto piloot .hier na komp het mannetje met de hamer, en dan heb je niks meer te willen en denken .dan krijg je zo iets als dit mvg anoniem

Anoniem
30-08-2023
Reactie:
Hoi wat vervelend om te horen dat ze je niet goed hebben geholpen .Ik denk vaak dat opgeleide mensen wel heel slim zijn...
Maar van jouw verhaal hoor ik dat ze niet goed naar jou hebben geluisterd. Wat zijn jouw behoeftes ,wat heb je nodig om verder te kunnen? Ik hoop dat je ergens terecht kan misschien bij een psycholoog om de oorzaak te achterhalen achter jouw angsten en dat ze jou echt steun en hulp kan geven.

Madeleine M
> 2 jaar geleden
Reactie:
Angsten heb ik niet.
Gewoon alleen een dood en leeg gevoel, waardoor ik regelmatig zomaar opeens paniekaanvallen krijg. Dat was door de escitolopram wel afgezwakt, maar soms toch ineens is er weer een. Ik ben maanden bijna letterlijk over de vloer gevoel gekropen van ellende, kon wel tegen de muren op. Dat is stukken minder, door de pillen, geen idee?

Maar verder....waardeloos.

Marjan.
07-09-2023
Reactie:
Hallo hoe is het nu met je Marjan? Tijd niks gehoord. Gaat het beter nu groetjes anoniem

Anoniem
03-10-2023
Reactie:
Dag Anoniem,

Helaas, weinig verbetering.
Wel een bloedonderzoek gehad.

Als dat goed is dan toch medicatie verhogen. Wordt het dan nog niet beter, naar een psychiater, die kan een speciaal bloedonderzoek aanvragen, daaraan kunnen ze zien welke medicatie beter moet werken. Ik vind het allemaal een beetje hopeloos, weet het niet meer.


En bij jou, zit er al verbetering in, minder moe?

Marjan.
03-10-2023

Jouw reactie:



Heftige smoezen om in bed te kunnen blijven (Verhaal 153)

Hallo allemaal,

Mijn naam is Lisanne en ik ben nu 26 jaar oud. Als ik terugdenk heb ik eigenlijk al zolang ik me kan herinneren altijd al last van negatieve gedachten en gevoelens last gehad. Met periodes van betere en mindere tijden. Op dit moment zit ik weer in een mindere tijd. Ik vind het altijd lastig te verwoorden waar ik nu precies last van heb. Ik loop de hele dag rond met situaties die gebeurd zijn en koppel alles negatief naar mezelf. Ik krijg dit niet omgedraaid. Ik heb al meerdere psychologen bezocht, medicatie geprobeerd, maar niks helpt.

Doordat ik mezelf veel afzonder in deze periodes ben ik vrienden verloren. Echt goede vrienden waren het in mijn ogen niet, want we zagen elkaar alleen voor leuke dingen en voor negativiteit was geen plaats. Ondanks ik me afzonder ben ik een ontzettend sociaal persoon. Mijn sociale kring is echter in de loop der tijd minimaal geworden door eigen toedoen.

Even kort over mij. Ik studeer aan de universiteit, pedagogische wetenschappen. Ik woon samen met mijn lieve hondje en heb sinds een paar maanden een fijne vriend. Hij is echter niet zo'n prater en omdat ik niet weet hoe ik mijn negatieve gevoel uit kan leggen voelt het of ik er toch alleen voor sta. Ik heb goed contact met mijn familie die in de buurt woont. Ook bij hen kan ik terecht, maar ik word niet begrepen. Verder heb ik een baantje van 24 uur in de week bij een restaurant sinds kort. Ik heb het daar ontzettend naar mijn zin. Van de buitenkant lijk ik een vrolijk gelukkig persoon die altijd met een glimlach rondloopt.

Maar nu komt het. De dag gaat vaak al direct mis omdat ik ontzettend veel moeite heb mijn bed uit te komen. Ik kan als ik wil hele dagen in bed doorbrengen dat ik er alleen maar uitkom voor het hondje. Ik merk dat ik al lang smoesjes verzin om maar onder afspraken uit te komen als mijn hoofd er niet naar staat. Waar ik dan achteraf vaak spijt van heb. Nu worden deze smoesjes steeds heftiger en ik heb het idee het niet meer in de hand te hebben. Van de week heb ik op mijn werk gezegd dat mijn vader in het ziekenhuis ligt, terwijl die niks mankeert. Het lukte me gewoon niet mijn bed uit te komen ben uiteindelijk tot 5 uur blijven liggen. Hoe slecht ik me ook voel over zo'n smoes (en dit is niet de eerste heftige smoes). Ik blijf ermee doorgaan. Ik zou zo graag een goed ritme krijgen, op tijd opstaan, een fijne vrije dag of werkdag hebben en de avond afsluiten met een fijn gevoel. Gewoon gelukkig worden van mijn ontzettend lieve vriend, hondje en mijn leven. Het lukt me gewoon niet.

Nu ben ik heel benieuwd of meer mensen dit ervaren en weten waar ik over praat.

Lisanne
10-06-2022
laatste reactie: 26-09-2023

1
4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi, ja mijn reactie is misschien minder leuk dan je wellicht verwacht. Je bent nog vrij jong (ik ben 2x zou oud) en ik vond je verhaal wel aandoenlijk tot ik las 'ik heb sinds een paar maanden een fijne vriend" en dat je studeert e.d. Uiteraard kun jij je ook eenzaam voelen terwijl je een vriend hebt, maar bedenk dat er mensen zijn die nog nooit een relatie gehad hebben, met 50+. Daarom vind ik het een beetje een zeurverhaal. Je kunt gewoon nog studeren e.d. dus zo erg zal het ook niet zijn. Op die leeftijd kun je van je eigen leven nog 'jouw feestje' maken, wat veel moeilijker is na je 40e, maar ook niet onmogelijk. Het is niet persoonlijk hoor, trek het je niet aan, maar ik heb helaas geen leukere boodschap voor je. Veel succes en sterkte en dat meen ik, ondanks mijn reactie. !

Ron
03-08-2022
Reactie:
Ik voel je. Dat is alles wat ik wil zeggen hierop. Ik begrijp je gevoel, ik ken je gevoel niet want dat kan natuurlijk niet… ieder zijn eigen situatie. Maar ik kom ook mijn bed niet uit…..

Evi
01-02-2023
Reactie:
Hallo ik zit hier vaker op het forum. Natuurlijk ook met mijn klachten, lezen. Ervaringen op doen enz .maar ik lees hier nergens, zullen we elkaar eens proberen uit het bed te trekken, en eens wat proberen te doen enz .voor het geval er nog hoop is op een dag het wel kan .misschien een ide eens onderling contact te leggen ipv alleen maar lezen en wat proberen te ondernemen. Mvg anoniem

Anoniem
05-08-2023
Reactie:
Ik heb hetzelfde… een eindeloze cirkel

Damian
26-09-2023

Jouw reactie:



Mijn vrouw heeft sinds een jaar of 8 nu een depressie (Verhaal 205)

Ik zal me even voorstellen. Ik ben Mart, 44 jaar en 23 jaar getrouwd. Helaas heeft mijn vrouw sinds een jaar of 8 nu een depressie. Maar het heeft lang geduurd voordat ik erachter kwam dat het daadwerkelijk een depressie was. Zaken omdraaien, het buiten zichzelf stellen, alles wat er mis ging lang aan mij. In het begin ging ik erin geloven, tot t kwartje viel bij mij. Toen ik dat ging benoemen ging t in onze relatie steeds slechter. Hoeveel begrip op ook toonde, niks werkte. Op momenten zat ik er ook doorheen, niemand begreep mij echt, ben daardoor ook veel mensen kwijtgeraakt.
De depressie ging verder en verder, stiekem gedrag kwam erbij, liegen etc. Tot het moment kwam dat zij bij ons gezin weg wilde, op de dag van een gezinsvakantie. Ik bleef achter met huilende kinderen, en kwam er later achter dat ze vertrokken was naar een andere man, waar ze al een poos een affaire mee had. Later bleek dat hij niet de enige is geweest.
Ik moest overal zelf achter komen, en heb tig leugens aangehoord, en heb haar telkens vergeven , omdat ik haar depressie de schuld gaf. Maar in plaats dat het beter ging, ging ze door met verwoesten. Tot het echt niet meer ging en in therapie intern naar Spanje ging. Ik zorgde voor de kinderen, en heb haar bezocht tijdens de 6 weken. Het leek beter te gaan, tot ze weer thuiskwam. Daar ging t weer steeds slechter, dat is nu ruim een jaar geleden en zo is t met hele diepe dalen, en hele kleine lichtpuntjes. Ik mis de liefde, het gezien worden, iemand die mij eens een hart onder de riem steekt, begrip.. herkenbaar voor iemand?
Alvast dank voor het lezen van dit bericht

Mart
19-09-2023

3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Ben duidelijk nog niet genezen van mijn depressie (Verhaal 204)

Ik ben er nog niet..Meer dan 2 jaar geleden zware depressie gehad doordat ik ontdekt had in pc van mijn vriend dat hij andere vrouw kuste. Ik dacht we hadden alles en begreep het niet en heb dan ook heftig gereageerd, met glazen gesmeten, drinken , naar de kliniek enz..Uiteindelijk hebben we alles bijgelegd maar die vrouw probeert nog steeds alles om ons kapot te krijgen dat beseft hij nu ook. Zij heeft alles gedaan om ons uiteen te krijgen, zelfs vriendjes met mijn schoonfamilie enz en dat heeft me diep geraakt en waardoor ik heel heftig kon reageren. Al bij al gaat mijn relatie nu super maar vele mensen hebben me ontgoocheld. Zo net terug van verlof alles top top top, waren uitgenodigd bij familie en vrienden en dan ineens na een glaasje wijn , krijg ik huilbui..en is zeer gênant. Ben duidelijk nog niet genezen van mijn depressie ik dacht van wel maar dit valt me zwaar ik ben er nog niet.

Anoniem
17-09-2023

2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Zonder hem heeft het leven geen zin (Verhaal 194)

Ik voel me dit jaar meer depressief als anders. Ben normaal een hele sterke vrouw en heb een hoop meegemaakt. In 2020 is mijn man plotseling overleden aan een hartaanval. Ik heb me hier met mijn 2 dochters redelijk doorheen geslagen maar dit jaar heb echt moeite om weer plezier te krijgen in het leven. Alles is tegenwoordig zo onpersoonlijk en mensen hebben geen empathie zijn erg agressief en onvoorspelbaar. Ik heb helemaal geen zin meer om ergens heen te gaan en blijf het liefst alleen maar thuis. Ook als is het mooi weer. Zonder hem heeft het leven geen zin . Ik voel me echt eenzaam en zie er tegen op om alleen oud te worden. Mensen zijn heel gemeen tegen oude mensen . Alleen maar uiterlijk is belangrijk. Het werk leid nog wel af maar vind ook daarin steeds minder motivatie omdat daar ook niet alle collega’s te vertrouwen zijn. Dat is trouwens ook moeilijk om iemand te vinden die je echt kan vertrouwen. Ik wilde een verhaal kwijt. Vandaar dat ik dit anoniem wil doen.

Sanna
06-06-2023
laatste reactie: 16-09-2023

2
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ken dit gevoel, weet het niet te plaatsen

Anoniem
11-08-2023
Reactie:
Ik had zelf een hartaanval maar overleefde het dankzij een operatie.
Ik merk ook dat mensen erg weinig interesse hebben in wat ik doormaakte. Wat ik mij nu afvraag is wat jou man jou zou vertellen als hij jou tekst las.
Ik overleefde het, jou man helaas niet. Stel hij was er nog wel, en jij vertelde hem dat het zo voor jou zou zijn als hij er niet meer was als het nu is. Wat zou hij zeggen? Zou hij dat willen? Wil jij dit? Laat het laatste geluk namelijk dat jij er nog wél bent vrij! Leef! Geniet van wat er nog wel is! Ondanks mijn eigen depressie reageer ik nu op teksten van anderen. Laten we elkaar steunen! Weet je nog? "Lotgenoten".

Ik
16-09-2023

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Kan de druk. Niet meer aan. (Verhaal 196)

Zie het niet meer zitten
Kan de druk. Niet meer aan.
Alles wat ik doe is volgens andere niet meer oké

Mis mijn ouders

Ikke
10-07-2023
laatste reactie: 16-09-2023

2
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Lieve Ikke,

Hou vol! Je kan meer dragen dan je voor mogelijk houdt. Je bent niet alleen ❤️

Fleur
13-07-2023
Reactie:
Zo herkenbaar

Sandra
14-08-2023
Reactie:
Anderen? Welke anderen?
Wat kan jou anderen nou bommen?
Vertel eens wat meer. Desnoods oppervlakkig.

Piet
16-09-2023

Jouw reactie:



Nu pas val ik meer op mannen dan vrouwen (Verhaal 200)

ik ben 73 jaar een nu pas val ik meer op mannen dan vrouwen. ik heb inmiddels wat ervaring met oude mannen maar ik durf niks tegen mijn vrouw te vertellen. ik kom niks tekort hoor bij mijn vrouw maar toch heb ik gewoon zin in een man. is dat raar of niet ?

bertus
16-08-2023
laatste reactie: 16-09-2023

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Nee, dit komt heel vaak voor.
Ik heb het andersom. Na jaren homowereldje toch hetero gevoelens.
Of het is verandelijk, of het geen men voor zichzelf ontkend komt vroeg of laat toch boven drijven.
Was het in jou gezin thuis misschien onbespreekbaar om homo te zijn? Laat staan bisexualiteit! Wel lastig met je vrouw. Gezien je leeftijd zou ik zelf niets meer vertellen aan je vrouw. Maar dat is aan jou. Ik zelf maak mij er niet meer druk over of iemand man of vrouw is. Liefde is liefde en seks is seks.

Iemand
16-09-2023

Jouw reactie:



Ik denk elke dag aan einde (Verhaal 201)

ik denk elke dag aan einde

Anoniem
31-08-2023
laatste reactie: 16-09-2023

1
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo heb je wat wat meer informatie. Wat er aan de hand is

Anoniem
07-09-2023
Reactie:
Besef wel dat je dan nooit meer terug komt? Veel mensen willen niet echt dood.
Maar ze willen een ander leven.
Ik wil niet dat je dood gaat.
Ook al ken ik jou niet.
Wil je dat ik ook blijf leven?
Ik ben ook depressief.

Nummer.
16-09-2023

Jouw reactie:



Ik leef alleen nog voor mijn kat (Verhaal 202)

Ik leef alleen nog voor mijn kat. Als ik dat lieve beestje niet zou ik er niet meer zijn. Ik ben al 25 jaar lang depressief. Ik heb alles echt alles al geprobeerd. Maar ik blijf eenzaam en depressief. Ik hoop dat jullie het begrijpen. Ik ben mishandeld en verwaarloosd mijn hele leven lang. Ik hoop dat er een hemel is met veel natuur en dieren. Maar waarschijnlijk is het binnenkort over en is er niks meer na de dood. Ik had liever nooit geboren willen worden dat is nog beter dan doodgaan haha.

Anoniem
07-09-2023
laatste reactie: 16-09-2023

2
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik vraag mij op dit moment af waarom ik godverdomme steeds dood wil. Ik besef dat het een ziekte is. Alles zit mij tegen. Op dit moment drink ik alcohol. Ook mijn leven is zo moeilijk! Toen mijn hondje dood ging brak mijn hart. Nog meer ellende kreeg ik op mijn bordje. Gedonder met bedrijfsartsen, werk en steeds meer ziektes.Toen zag ik jou bericht hier staan. Zo herkenbaar... Ik wil dat je blijft proberen geluk te vinden. Doorbreek het.
Praat met ons. Hier op de depri site.

Ik
16-09-2023

Jouw reactie:



Worstelen met ‘het leven’ (Verhaal 203)

Hai, ik zou graag in contact komen met mensen die ook soms worstelen met ‘het leven’, om het maar even zo te noemen…
De vrolijkheid en blijheid die ik voelde toen ik een twintiger was, mis ik heel erg. Ik ben nu 42, woon alleen met m’n kids na mijn scheiding 2 jaar geleden, en vraag me dagelijks af wat er nu eigenlijk leuk is aan dit leven…. Ik ben blij dat m’n kids er zijn, anders was ik allang met m’n auto tegen een boom aangereden. Ik vind mijn werk al jaren zo zwaar en niet meer leuk, maar ik kan niets anders doen vanwege de enorme huizenprijzen. Ik moet wel fulltime werken, anders kan ik dit niet in m’n eentje betalen. Wonen in Amsterdam maakt me somber, ik vind het niet meer fijn hier. Maar waar moet ik heen? Mijn kids zitten hier op school en sportclubs en hebben al hun vrienden hier. Ik kan ze toch niet wegrukken uit hun leven hier? Ik voel me klem zitten, ik kan geen kant op. Ik merk dat ik eigenlijk nergens meer zin in heb en geen positieve energie meer kan halen uit dingen doen met familie en vrienden. Ik wil in m’n huis zitten met de gordijnen dicht en de hele dag Netflix kijken. Mij niet bellen. Ben weer begonnen met roken, waarom zou ik stoppen? Maakt mij niet uit dat ik ziek word.
Niet oké dit natuurlijk, weet ik ook wel. Maar ik kom dr ook niet uit. Iemand tips? Of een vergelijkbaar verhaal?

Juffie
08-09-2023
laatste reactie: 11-09-2023

1
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Het is bizar, ik had dit precies zo kunnen schrijven....
Sterkte meid!

Anoniem
11-09-2023
Reactie:
Ben je al eens met je huisarts wezen praten?

Ik herken je verhaal wel, ik heb dezelfde problemen.


Marjan.
11-09-2023

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Ik ken iemand die door seroxat en prozac in een hel terecht is gekomen (Verhaal 195)

Je hoort veel over depressie, en lees erover. Wat ik nooit hoor of lees, dat antidepresiva ook de situatie zodanig ook kan verergeren. Ik ken iemand die door seroxat en prozac in een hel terecht is gekomen wat voorheen niet zo was. Ze zit er 23 jaar in. Zijn er ook mensen die dit is ook overkomen?

Stephanie
25-06-2023
laatste reactie: 09-08-2023

2
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi, ik kende iemand die zich heel ziek voelde van antidepresiva. Dus het pakt niet voor iedereen hetzelfde uit.
Nu gaat het wel weer goed met deze persoon.

Tom
27-06-2023
Reactie:
Ja, het kan zeker . Ad, Stoppen met ad ,die niet meer werkte , en nog steeds niet .. heeft mijn leven wel inn negatieve zin onderuit gehaald. Ik slik het nu alleen nog maar uit de ontrekking te blijven.

Mabel
09-08-2023

Jouw reactie:



Heb alle vaccinaties van alle merken (Verhaal 101)

Zijn jullie ook corona moe? Prikje hier prikje daar heb alle vaccinaties nu van alle merken, toch ben ik bang dat corona me pakt? Iemand tips of de oplossing?

Groetjes Connie

Connie
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 02-08-2023

2
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Connie,

Zelf heb ik geen vaccinatie en heb ik ook geen last van corona gehad voor zo ver ik weet, want ik laat me eigen ook niet testen dus kan ik het niet met zekerheid zeggen. Omdat ik me eigen er niet druk om maak en het me niks interesseert wat de overheid ons probeert wijs te maken, heb ik dus ook geen last van corona vermoeidheid.

hans
26-03-2022
Reactie:
Moet je eens zeggen tegen mensen die hebben geknokt om corona te overleven. De een vecht om te overleven, de ander wil er mee stoppen.

Q
02-08-2023

Jouw reactie:



Ik heb diagnose van een ernstige ziekte (Verhaal 198)

Ik heb diagnose van een ernstige ziekte en mijn zus heeft die diagnose al 14jaar eerder gehad. Ik heb veel angst naar de toekomst toe vooral omdat mama er is voor ons maar de gedachte dat ik het ooit zonder die steun moet doen geeft mij extreme angst tot depressie. Nu zit ik voor de tweede maal in een depressie en het is een hel. Ik zie alleen maar negatief en heb zelfmoordgedachten, die zijn ondertussn al een stuk minder maar mijn energie en levenslust is onbestaande. Ik wil contact met mensen in west vlaanderen

Marcharid
30-07-2023
laatste reactie: 31-07-2023

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Marcharid,
Wat is de ziekte die je hebt?

Jeanet
31-07-2023

Jouw reactie:



Voor het eerst een zware depressie, ben 62 (Verhaal 188)

Heb voor het eerst een zware depressie, ben 62 en weet niet hoe ik hier uit moet komen.
Ben compleet verlamd, ik kan niets meer.

Sta op de wachtlijst bij een psycholoog, wat een eeuwigheid lijkt.
Weet niet wat me overkomt, wat een hel is dit.


Marjan
03-05-2023
laatste reactie: 25-07-2023

1
4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Weinig informatie Marjan.

Pim
20-05-2023
Reactie:

Hai

Het is ook overweldigend om voor het eerst een depressie mee te maken. Jouw woorden doen mij denken aan hoe ik mijzelf vroeger gevoeld heb.
Het lijkt voor altijd zo te zijn hoe je je voelt.
Maar dat is niet zo, gelukkig.

De wachttijd is erg lang op het moment.
Heeft de huisarts je alvast medicatie voorgeschreven?
Online kan je heel veel tips vinden waar je je wellicht intussen tijd wat beter door gaat voelen.
Zorg voor regelmaat, gezond normaal eten, probeer iets te vinden waar je mischien nog iets van vreugde door voelt? Praten met een vriendin, familielid...
Jezelf afzonderen voelt misschien fijner, maar helpt niet, in tegen deel.
Wens je veel sterkte!

Chantal
25-05-2023
Reactie:
Hallo Marjan, ik weet precies waar je het over hebt, want ik maak het zelf mee, al 23 jaar door medicatie. Mijn vraag is hoe ben je in zo zware depressie gekomen? Het heeft ook een oorzaak, en soms niet. Hoop dat je gauw hulp krijgt. Depressie is een hel! Wens je heel veel sterkte

Bep
24-07-2023
Reactie:
Hoe ik in mijn depressie kwam, na het overlijden van een dierbare.

Het is een accute depressie. Inmiddels 15x bij psycholoog geweest, al die praatsessies, ik weet niet, mij helpt het niet. Nu ophaar aanraden AD gaan slikken, zit nu bijna op 6 weken, ook niet echt een succes, on gek van te worden dit, pfff.

Marjan
25-07-2023

Jouw reactie:



chronisch depressief (Verhaal 59)

Ik ben al 40 jaar chronisch depressief.
De laatste 2 jaar is het erger geworden.
Sta onder behandeling bij ggnet, maar tot nu toe geen verbetering duurt al meer dan 2 jaar!
Ik heb geen doel en vooruitzicht, zit vast gezogen in mn huis. Wie herkend dit , ik wens dat het ooit iets beter word!

Vergeetmijniet
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 17-07-2023

22
7
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
ik voel met je mee

peeters isabelle
> 2 jaar geleden
Reactie:
Bij mij hetzelfde uitzichtloos en zeer vermoeiend, hoelang hou ik mij nog staande en zal het ooit overgaan? Begrijp en weet hoe je je voelt , machteloos ,ben zelf alleen nog zwaarder . Het is een taboe !! Sterkte en wees goed voor jezelf !!

tom
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik begrijp je helemaal ik ben "nog maar" 12 jaar depressief. Ik ben zelf 25 en het is vreselijk geen vooruitzicht te hebben. De onzekerheid zoveel vragen en niemand heeft antwoorden. Geen echte antwoorden alleen vage antwoorden. Ik vestig mijn hoop op de toekomst nieuwe ontwikkelingen in de psychiatrie. Ik hoop dat je nog wat goede momenten hebt en fijne mensen om je heen. Ik wens je het beste en ondanks de nare gevoelens ben je niet alleen.

Ikvergeetjeniet
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik ben ook jarenlang depressief.
En k ook nauwelijks in contact

marie
21-12-2021
Reactie:
Ik Zit ook in eenlingen langdurige depressie ik lig alweer een half jaar op bed! En wil alleen maar dood! Mij leven is uitzichtloos ik ben uitbehandeld met medicijnen en opnames gehad! Ik krijgt nu thuisbegleiding hoop ik! Want ik weet niets meer! Groetjes en sterkte uit zoetermeer.

Ik heet Sylvia
15-03-2023
Reactie:
Hallo
Ik ben al meer dan 30jaar chronisch depressie.Ben nu 66jaar en heb het nog.Ben in 2001gescheiden.Toen zat ik daar alleen,maar ben altijd blijven werken.In 2005 is mijn zoon overleden wegens ziekte (astma).Dit kan ik moeilijk een plaats geven.Had maar 1 kind.Ben nu met pensioen, en voel mij weer depressief.Ben altijd alleen,geen klein kind,geen dieren en daar zit je dan.Ik wandel wel dagelijks alleen geen club ben ook vlug moe.Hoop dat ik iets hoor en anders wens ik jou veel geluk.Knuffels van bea 🥰

Beatrijs
30-05-2023
Reactie:
Herkenbaar ik zit alleen maar thuis, al jaren iedereen laat me vallen en maar verpieteren. Ik ben op.

Bella
17-07-2023

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Vorig jaar mijn beste vriendin verloren (Verhaal 13)

Ik ben vorig jaar mijn beste vriendin verloren na een zeer lang ziekbed. Met haar dood kwam een eind aan een vriendschap van 24 jaar. Ik mis haar enorm, en hbe grote moeite dit verlies een plekje te geven.

Zo vaak nog momenten van dit of dat zou ik haar willen vertellen, en als ik naar haar foto kijk, het nog zo vertrouwd lijkt, terwijl ze er gewoon niet meer is.

De eerste maanden na haar sterven was ik alleen maar boos, miste haar, en het was erg moeilijk het verdriet te kunnen delen. Gelukkig lukt dat nu wel een klein beetje. Heb gelukkig ook een psych die me goed kent, en met wie ik goed kan praten. Dit scheelt.

Maar merk ook dat op veel momenten het verdriet me erg overvalt. Het lijkt dan vaak of voor anderen het leven normaal doorgaat, terwijl het lijkt alsof het mijne stil staat. Alsof andere niet meer de ruimte hebben om even te informeren hoe het gaat, en wat haar sterven met mij gedaan heeft.

Mijn vriendin was echt meer een zusje voor mij, we waren zo close, ik mis haar verschrikkelijk.


Anoniempje
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 15-07-2023

6
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo..

Ik heb in korte tijd veel dierbaren verloren, waaronder mijn vrouw. Rouwen is ook werken...daarom heet het rouwverwerking...en het is zo vermoeiend. Ik hoop dat je de kracht vind om met hulp van je behandelaar, de pijn en het gemis een plaats te kunnen geven. Heel veel sterkte!
groet André

André
15-07-2023

Jouw reactie:



Iets in mij is veranderd of stuk gegaan (Verhaal 197)

Vier jaar geleden is mijn vrouw overleden. Ik heb mijn rouwproces proberen te verwerken door vrijwilligerswerk te gaan doen. Ik ben arbeidsongeschikt, hoef niet meer te werken, dus zoals gezegd vrijwilligerswerk om bezig te zijn. Dat was in het begin heel erg lastig, na enkele maanden voelde ik dat het beter ging. Toen brak in februari 2020 Corona uit en kwam ik weer thuis alleen, mijn rouwproces was nog niet over en ik verviel in een depressie eigenlijk tot nu toe nog steeds. Ik heb dat hele jaar 2020 alleen binnen gezeten.
Iets in mij is veranderd of stuk gegaan, ik ben niet meer dezelfde als voor het overlijden van mijn vrouw. Ik voel mij net zo'n ouderwetse klok met die belletjes, eentje die je moet opwinden en als je hem heen en weer schud dan hoor je iets rammelen, binnen in dat stuk is.
Ik heb geen tot weinig energie, vermoeid en zin om te slapen, elke keer dat ik wakker word dan zit ik in een dip...echt verschrikkelijk, vermoeiend, en ik wordt moe van mezelf, vreemde gedachten dringen zich in mij op, ik wordt in ene boos of in ene verdrietig...agressief, kwaad, machteloos gefrustreerd. Vroeger kon ik die dingen delen met mijn vrouw...alles deelden we. Dat mis ik ontzettend. We ondersteunden elkaar. Nu moet ik maar zien waar ik met mijn gevoelens en frustraties terecht kan. Ik heb mijn hoop gevestigd op een multi-disciplinair behandel plan, met meerdere behandelaars. Dit in tegenstelling tot de 1 op 1 behandeling tot nu, wat helaas niet goed ging. Maar ik zoek verder voor de juiste hulp...want daar ben ik nu wel van overtuigd ik heb hulp nodig..dat is stap 1. De erkenning dat ik hulp nodig heb.
wellicht heeft iemand iets aan mijn verhaal/ervaring. Iedereen veel sterkte!!!

André
15-07-2023

2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Uit het niets is mijn relatie over (Verhaal 138)

Mijn relatie is over na 5 jr. Voor mijn gevoel uit het niets. Schiet nu in een heftige depressie voor een 3e x in mijn leven. Al die gedachten die met Je op de loop gaan. Weet niet hoe ik hier uit moet komen. En juist nu ben je alleen. Moet ik van alles zelf beslissen en ben juist nu volkomen roerloos. Probeer vol te houden door goed te eten met veel tegenzin en mijn huishouden en werk te blijven doen maar het gaat voor geen meter. Slaap 3 uur per nacht mbv oxazepam. Wat een hel en hoe lang hou ik dit vol. Ik hou me maar vast aan dat ik de vorige 2x er ook uit ben gekomen maar toen had ik wel meer vechtlust. Nu ben ik moe dat dit me weer gebeurt. Mijn psycholoog zegt dat mijn toestand logisch is en dat de scherpe randjes er straks vanaf zullen gaan. En ik twijfel en wantrouw natuurlijk. Wil hulp maar eigenlijk is dat er niet op korte termijn.

Marco
17-03-2022
laatste reactie: 13-07-2023

2
8
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
zo herkenbaar ik kan je alleen maar zeggen dat ik weet waar je door moet en dat het heel moeilijk is. respect voor waar jee doorheen gaat. zelf zie ik het elke dag licht worden waardoor werk moeilijk is. nogmaals respect en hou vol stap voor stap.

sean
19-03-2022
Reactie:
Dank Sean voor je woorden. Ik begrijp dat ja hier momenteel ook mee te dealen hebt. Ik heb besloten maandag antidepressiva te vragen aan mijn huisarts. Hopelijk gaat de mijn hoofd wat rustiger krijgen want ik geloof dat ik er zonder hulp niet uit ga komen.

Marco
19-03-2022
Reactie:
Dank Sean voor je woorden. Ik begrijp dat je hier momenteel ook mee te dealen hebt. Ik heb besloten maandag antidepressiva te vragen aan mijn huisarts. Hopelijk gaat de mijn hoofd wat rustiger krijgen want ik geloof dat ik er zonder hulp niet uit ga komen. Jij ook heel veel sterkte. Hopelijk zien we over een tijdje weer wat licht in deze duisternis.

Marco
19-03-2022
Reactie:
Voor mij ook herkenbaar. Mijn relatie van 13 jaar is sinds twee maanden ineens voorbij omdat mijn parter op iemand anders verliefd is. In het verleden ben ik al een paar keer in de steek gelaten, maar ik dacht dat deze man echt van me hield. Het kwam dan ook als een ijskoude douche. Ik weet wel dat ik sterk moet zijn, maar het lukt me niet voorlopig.
Hoewel ik weet dat ik hem moet loslaten, lukt dat me helemaal niet en ik voel me alsof ik als een waardeloos voorwerp ben ingeruild voor een ander. Eten doe ik amper nog en slapen niet voor vier uur in de ochtend. Heb me nog nooit zo alleen en zo donker gevoeld.

Kathleen
10-07-2023
Reactie:
Kathleen, je woorden raken me… het zo alleen en donker voelen herken ik. Het is ongelofelijk zwaar. Ik ben nu bijna 3 maanden onderweg na mijn meest intense relatiebreuk ooit.

Marco, hoe gaat het nu met je?

Voor iedereen: wees lief voor jezelf, heb compassie. Je moet herstellen van deze shock. Probeer je te omringen met lieve mensen en zorg goed voor jezelf. Het wordt beter.

Fleur
10-07-2023
Reactie:
Kathleen, je woorden raken me… het zo alleen en donker voelen herken ik. Het is ongelofelijk zwaar. Ik ben nu bijna 3 maanden onderweg na mijn meest intense relatiebreuk ooit.

Marco, hoe gaat het nu met je?

Voor iedereen: wees lief voor jezelf, heb compassie. Je moet herstellen van deze shock. Probeer je te omringen met lieve mensen en zorg goed voor jezelf. Het wordt beter.

Fleur
10-07-2023
Reactie:
Dankjewel voor je reactie, Fleur. Het is fijn als er iemand is die je begrijpt. Mensen denken zo gemakkelijk dat je er na een paar weken wel overheen bent, terwijl je zelf het gevoel hebt steeds dieper in die zwarte put te vallen.

Kathleen
11-07-2023
Reactie:
Ja, een paar weken is niks bij zo’n grote pijn. Het is zo zwaar….
Heb je mensen die je steunen Kathleen?

Fleur
13-07-2023

Jouw reactie:



Een ander proberen te steunen, terwijl jezelf kapot gaat (Verhaal 193)

Wie herkent dit?
Een ander proberen te steunen, terwijl jezelf kapot gaat?

Flipper
29-05-2023
laatste reactie: 13-07-2023

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo dat heb ik mijn leven lang gedaan waar ik dus nu in een depressie zit en wat voor een.ik kan je maar één ding zeggen, denk eert aan je zelf .wie is er voor jou als je iemand nodig heb?.ze zeggen wel eens in tijden van noot zijn al je vrienden dood. Denk eens aan je zelf, als de emmer leeg is kan je niks meer geven. En ga je er zelf aan onderdoor mvg anoniem

Anoniem
13-07-2023

Jouw reactie:



Ik voelde mij bij dansles ook ongelukkig en eenzaam (Verhaal 190)

Begin van van het schooljaar voelde ik mij eenzaam, En nu heel vaak nog steeds. Ik was zelf is een keertje weggelopen van gym. Ik wou erover praten met juf Wenke, ik ging er over praten en gaf mij een kopje thee. En 30 minuten later ging ik terug naar de klas om met de les te beginnen. Die andere dagen voelde ik mijn ook somber had ik nergens zin in. Ik ging met de klas een stukje wandelen naar de Ah om ijsjes te halen voor de klas. Andere kinderen gingen met de meester mee. En ik en mijn vrienden bleven daar voor de ah wachten. Ik voelde mij eenzaam en somber. Mij meester vroeg of ik een ijsje wou. Ik zei:, Nee. De andere namen wel een ijsje. Onder tussen gingen we naar school lopen. Glenn ging met mij praten. Maar ik antwoorden daar niet echt op. Birgul die weet dat ik mij eenzaam voel en van mij mocht Birgul dat ook tegen mijn andere vrienden zeggen die vroeg wat er met mij aan de hand was. Niet al mij vrienden weten dat. Mijn vrienden en mijn meester probeerde mij daar mee te helpen, maar dat lukt meestal niet. Ik voel mij heel vaak verdrietig en dood van binnen. Ik voelde mij bij dansles ook ongelukkig en eenzaam, en de juf vroeg wat er met mij was. Omdat ik niet zo gelukkig klonk. Iemand van dansen vroeg of ik ruzie had. Maar dat was het niet. Heel die dansles niet gelukkig.
5 dagen geleden heb ik een depressieve zelftest gedaan. En daar stond in dat ik depressie heb. Mijn zus heefd mij geholpen met de woorden die ik niet begreep wat ze precies betekent. Ik vroeg tegen mijn zus wat ik nu kan doen. Omdat ik dat hebt. Mijn zus zei dingen die je leuk vindt doen mijn favoriete serie kijken, liedjes luisteren die ik leuk. Op de zelfde dag ging ik met mijn ouders en mijn zus een muffin eten en thee drinken. Ik had geen eetlust. Van mijn vader moets ik mijn muffin opeten. En mijn zus ging daar mee helpen. Ik had daar heel veel moeite mee en het duurder ook lang, omdat het heel moeilijk is om iets op te eten als je geen eetlust heb. Voor mij dan. Voor jullie misschien niet. En toen had ik een negatieve gedachten, zelfmoord. Van het hele hoge gebouw afspringen. Ik fluisterde dat in mijn zus ze oor. Er is een groot flate gebouw tegenover ons huis. En Arletta mijn zus zei:, Nee niet doen ik wil jou niet kwijt. En Arletta zie iets wat zei niet leuk vond. En toen zei ik weer:, ga we samen van het gebouw afspringen. Ook bij school zei ik tegen Joyce mij beste vriendin. :,Ik wil zometeen zelfmoord gaan doen en Joyce zei:, Doe maar niet denk positief. S, avond hebben mijn zus en ik erover

Ik zing en luister naar mij favourite liedjes, ik zing en dans meestal met mijn zus mee naar soldaat van oranje liedjes, ik dans, kijk en luister naar mij favoriete serie. En morgen ga ik weer naar dansles. Bij dansles heb ik vrienden die mij een hige five geven , knuffelen en hoi tegen mij zeggen. Dat helpt wel een beetje bij mij.

Louisa
19-05-2023
laatste reactie: 09-06-2023

2
5
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik geloof je niet.
Als je echt iets te melden hebt zul je niet ze vaag moeten zijn.

Engel
20-05-2023
Reactie:
Nou sorry hoor. Ik wist gewoon niet zo goed hoe ik het moest typen door mij tos. Whatever. Als het echt zo onduidelijk te lezen dan doe je het maar niet. Ik haat mijn leven. Ik ga zelfmoord doen. Ik ben leeg en dood. En verdrietig. Doei.

Anoniem
20-05-2023
Reactie:

Meisje toch wat ontzettend verdrietig voor jouw om je zo te voelen!
Wat goed van je dat je het tegen je zus durft te vertellen.
Maar eigenlijk heb je meer hulp nodig. Om die te krijgen moet je toch echt naar de huisarts.

Chantal
25-05-2023
Reactie:
Zelfmoord vanwege de reactie van 1 persoon? Niet zo slim.

Klaas
25-05-2023
Reactie:
Wat gek, deze reacties. Ik geloof je wel Louisa en ik vind je verhaal ook niet vaag of raar. Er zijn veel mensen ongelukkig, veel mensen voelen zich leeg van binnen, net als jij. Ik ook toen ik jonger was. Gelukkig ben ik niet uit het leven gestapt. Ben inmiddels 40 en het leven is langzaam mooier geworden. Ik kan je aanraden om hulp te zoeken. Je kan altijd naar de huisarts gaan voor iets en dan aangeven hoe je je voelt en dat je graag hulp wilt om je weer blij te voelen.

Janneke
09-06-2023

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Van relatiebreuk tot depressie (Verhaal 46)

Dag allemaal!
Alvast bedankt dat je op dit moment de moeite neemt om mijn verhaal te lezen.

Zoals de meesten van jullie kamp ik helaas (sinds kort) met hevige depressie en regelmatig angstaanvallen. Iets wat ik nooit had gedacht te kunnen krijgen.

Laat ik eens in het kort iets over mijzelf vertellen en kort de situatie schetsen.

Ik ben een man van 28 en ben nu sinds een half jaar single. Ik was gedreven, ambitieus en sprong iedere dag met een fijn gevoel het bed uit. Ik stond voor iedereen klaar en was nergens bang voor.
Mijn ex en ik zijn ruim 11 jaar samen geweest. Ze was voor mij de ware, het beste wat me ooit overkwam. Dat gevoel dat je in elkaar wegsmelt en nergens over na hoeft te denken dat hadden wij. We waren gelijk een stel en bijna 24/7 samen. Het was onvoorwaardelijke liefde. Alles ging vanzelf en we groeiden tot de personen die we nu zijn. Helaas ontspoorde onze relatie circa 6 jaar geleden door communicatietekort. Ze vond de steun in haar beste vriend. Er was sprake van overspel. Ondanks de situatie konden wij niet zonder elkaar en zijn wij verder gegaan. Helaas weer zonder de benodigde communicatie. Er werd gewoonweg niet meer over gesproken en dat heeft ons uiteindelijk gebroken. Het te kort aan communicatie/vertrouwen werd opgevangen door onze gezamelijke droom. De wereld over reizen. Wij hebben heel veel samen meegemaakt en gezien maar leefden dus eigenlijk als individu rond en niet als partners. Ze koos ervoor om er een punt achter te zetten. We belanden in een hartverscheurende push pull situatie. Nu lijkt ze gelukkig met de jongen waar ze overspel mee had. Ondanks alles heeft ze nog steeds de huissleutels niet overhandigd of zich uitgeschreven. Ik pushde haar altijd vertelde ze mij dus ik durf nu geen stap te zetten.

Ik probeer mijzelf te omringen met positieve mensen die een goede invloed op mij hebben maar ondanks dat gaat er geen moment voorbij dat ik op wil geven. Ik heb nul energie, slaap heel slecht en heb nergens zin in.
Mijn enige uitlaatklep is adrenaline. Dit zorgt ervoor dat ik mijzelf in levensgevaarlijke situaties breng.
Wat me staande houd is de hoop dat het ooit weer goed komt tussen ons. Dat we naar 1 lijn kunnen werken en het verleden kunnen laten rusten. Die gedachte moet ik los laten dat weet ik. Ik leer ook om beetje bij beetje alles weer alleen te doen. Van boodschappen, koken tot op reis gaan. Ik ben sinds een paar maanden aan het daten. Het is niet hetzelfde...

Ik probeer mensen te leren kennen die mij begrijpen, de situatie herkennen dus vandaar deze post.

Liefs,

Juan
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 01-06-2023

9
11
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Herkenbaar wat je schrijft over wat je staande houdt. Mijn relatie is 3 j. geleden stukgelopen, we hebben elkaar doodgraag gezien. Mijn ex heeft al een aantal nieuwe relaties gehad die niet standhielden, en nu is er al een half j. geen contact dus weet ik het niet. Ik kan totaal absoluut niet verder, kom niet meer buiten, lig veel in bed. Ik sta nog nergens. Ik weet ook dat ik hem moet loslaten. Ik ben dubbel jouw leeftijd, dus ik zie mij eenzaam en alleen ongelukkig oud worden. En dat maakt me doodsbenauwd, maar ik kan me niet voorstellen nog ooit iemand anders te willen.
Ik heb bewondering voor je, wat je, ondanks de pijn, wel terug begint te doen. Het begin is misschien wel de moeilijkste stap. Ik wens je veel sterkte.

K
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hee Juan, ik zit in dezelfde situatie. Als je contact wil dan hoor ik het graag

Sara
12-03-2022
Reactie:
Maat, ik heb hetzelfde. T komt goed en je komt hier sterker uit, geloof me

Roy
01-04-2022
Reactie:
Beste Juan.

Je verhaal raakt me echt diep. Ik maak nu momenteel hetzelfde mee, de vrouw van mn dromen die ik nu verloren heb. Ik kan en wil niet zonder haar. Kan me geen leven voorstellen zonder haar, ik heb geen energie en zin meer in wat dan ook. Ik vind nooit meer zo'n persoon als zij. Wat ik ook heb probeert, het mocht niet zo zijn.

Simon
17-07-2022
Reactie:
Gelukkig voor jou geen depressie, maar liefdesverdriet. Dat gaat over. Depressie vreet je met huid en haar op

Pipo
13-08-2022
Reactie:
Dit is een heel herkenbaar gevoel. Ik heb bijna exact dezelfde situatie, alleen mijn relatie heeft dik 30 jaar geduurd. En ook ik kan niets meer, ze is nu offcieel 54 dagen weg bij mij, maar de 6 weken daarvoor moet ik ook meetellen.
Ik ben helemaal naar de klote. Heb ook bij de crisisdienst van de GGZ gezeten, daar kom je niet zomaar. En nu? Het enige wat ik goed doe is mijzelf verzorgen qua eten maar ook qua hygiëne en ik hou het huishouden goed bij. Voor de rest, ik heb een leeg eenzaam leven. Ik probeer het wel maar nu al 2 weekenden een gemaakte afspraak die werd gecancelled. En dat is funest voor je zelfvertrouwen en vertrouwen in mensen. De rest van de eenzame weekenden, daar zal ik het maar niet over hebben.
Hoeveel vrienden je ook hebt, hoeveel geld je ook hebt, hoeveel spullen je ook hebt, het allerbelangrijkste heb je niet. En dat doet pijn, veel pijn. En net als jij denk ik zomaar dat jij, net als ik, heel lang eenzaam zal zijn en dat de liefdesverdriet moeizaam weg zal gaan...

Lonely guy
08-10-2022
Reactie:
Zal proberen om mijn verhaal kort te maken!
Bij mij begon het allemaal in 2004! Na 13 jaar samen wonen en kinderen te hebben besloot de kinderen hun papa om ons achter te laten voor een andere vrouw! Veel pijn en verdriet uiteraard! Ons huis moest verkocht worden…
Voor onze kinderen was het een hel ocharme 💔😢
We zijn dan onder onsjes verder gegaan met om de 14 dagen naar hun papa…
Ben ik terug op stap beginnen gaan met een vriendin die ook single was…meteen oog contact met een leuke man maar niet de juiste man voor me! Weer verdriet…
Kom ik een jeugdvriend terug tegen en beginnen een relatie, met die man waar ik vroeger zo gek op was kon ik niet leven! Zijn mamaatje stond op de eerste plaats en hij vond het maar normaal dat ik de ontbijt tafel en verse koffie voor hem ging klaar zetten…mijn liefde was snel over wat een zeur vent !
Kom ik een ex liefje tegen, terwijl ik goed genoeg wist dat het geen goede man is! Toch naïef….toen zijn we in een hel gestapt voor 3 jaar! Geraakte niet van hem af tot politie toe, niets hield hem tegen en ik was te zwak voor die psychopaat! Want dat is hij! Hij maakte me zien in mijn hoofd dat ik moest opgenomen worden met een depressie, heb er jaren en nog steeds mee gesukkeld! Neem nog steeds anti-depressieve in, zonder kan ik niet meer functioneren! In 2008 sloeg het noodlot toe met de kinderen hun vader waar ik nu een goede vriendschapsband had! Hij verongelukt met zijn auto!!! Die dag belde die psychopaat me en lachte met me toen ik het hem vertelde wat er gebeurd was! Plots was ik sterk genoeg en woedend hatend en nog steeds de dag van vandaag dat ik hem uit mijn leven heb kunnen verbannen! Niets doet die psychopaat me nog, ik wordt misselijk als er een herinnering uiteraard slechte herinneringen naar boven komen!
Heb lang en eigenlijk nog steeds getreurd om de papa van mijn kinderen…
Het leven ging ook voor mij verder met vallen en opstaan! En begon ik te daten, telkens trok in de verkeerde mannen aan tot nog steeds! Ben mijn vertrouwen in een relatie helemaal kwijt! Denk dat mijn ware de papa van mijn kinderen was! Ook ben ik blijven hangen in de leeftijd van het ongeval 37jaar! Val dus ook nog op die leeftijd van mannen terwijl ik nu 51 ben! Krijg er veel commentaren voor maar er zijn er zovele waar het dan wel mee lukt! Nu sukkel ik de laatste jaren met kort geheugen verlies, waar ik me voor schaam en niet serieus wordt genomen door mijn omgeving! Tot heden leef ik met ups & downs, wat heel zwaar door weegt! Het liefst van al blijf ik thuis in mijn eentje & dan denk ik soms wel “is dit nu mijn leven!?”…
Dit was een kort stukje van mijn levens verhaal…

Anja
15-12-2022
Reactie:
Ik leef met jullie allemaal mee en vind het zo erg te lezen dat jullie jullie zo ellendig voelen!

Ik wil jullie een riem onder het hart geven en jullie ook de andere kant van jullie verhaal vertellen, niet als kritiek maar als opbouwende feedback! Hopelijk raak ik jullie gevoelige snaar niet te hard!

Ik ben de ‘ex’ die haar liefje verliet, liefje die nu volledig in zak en as ligt! Ik ben niet ongevoelig en heb veel empathie en compassie voor mijn ex-liefje. Ergens diep vanbinnen hou ik nog van hem, ik moest het gewoon ‘uitmaken’ voor mijn eigen emotionele gezondheid!

Wat ik in jullie verhalen herken in mijn eigen verhaal is dat jullie ‘liefde’ jullie ALLES was en nog steeds is!! Mooi en romantisch toch 2 mensen die van elkaar houden en versmelten tot 1. Alles in het teken van de liefde doen, altijd en alles (vaak ook heel snel) 24/7 samen zijn, want dat maakt ons gelukkig!
Ja klopt, maar toch niet helemaal…
Ex-liefje en ik waren stapel op elkaar, zo verliefd… ik voelde zijn drang tot samensmelten heel hard! Ik wou ook heel dicht bij hem blijven, maar niet samensmelten!!! Ik ben naast ‘liefje’ ook vrouw, moeder, vriendin, dochter… MEZELF!
Beetje bij beetje voelde alles heel verstikkend aan… alles en altijd samen, zijn geluk hing af van mij en enkel van mij… ik was het middelpunt van zijn leven. Stukje bij beetje verloor hij contact met de buitenwereld, niemand was meer belangrijk. Hij stopte zijn hobbies om vaker met mij te zijn, verloor vrienden… er bestond nog alleen maar WIJ, stilletjes aan verwachte hij van mij hetzelfde! Als ik van hem hield dan was de rest toch niet belangrijk!!! Zo begon ikzelf ook contact met de buitenwereld te verliezen… tot ik mezelf hierin verloor… tot ik weer wakker werd, 10 jaar later! Dit kon ik niet meer! Het is onmogelijk om iemands ALLES te zijn, het is vermoeiend en verstikkend… beetje bij beetje ging ik vanbinnen dood! Dood aan uitputting er altijd voor de andere moeten zijn!

Zelfs een kind is onafhankelijk van zijn ouder, een kind blijft afhankelijk tot zekere zin maar eens hij kan stappen zet hij stapjes in de wereld om op zijn eigen kleine wankele beentjes te staan. Geen mens is er om afhankelijkste zijn van de andere en geen mens is sterk genoeg om gans zijn leven er 100% voor de andere te zijn.

In zijn zoektocht naar ‘WIJ’ heb ik het gevoel dat ex-liefje de 2 mensen, de 2 ‘IK’-en heeft doen verdwijnen. Wou ik mezelf terugvinden dan moest ik wel een punt achter deze ‘toxische’ relatie zetten. Ja codependency is niet romantisch maar toxisch.

Het klinkt hard, ik weet het! Maar ik moest echt kiezen voor mijn overlevingskans als individu! Ex-liefje is nu in zal en as, omdat ‘hij’ niet meer bestaat, hij heeft zichzelf in de steek gelaten om een wij te vormen… het doet me pijn dit neer te pennen.

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ‘Ex-liefje’ de kracht kan vinden om zichzelf terug te vinden en dat hij inziet dat zijn geluk niet alleen van mij of een partner afhangt, dat hij waardevol is zonder partner. Dat jij zijn essentie en het contact met zichzelf terugvindt.

Jullie ex is en was niet jullie ALLES, dat zijn jullie zelf!!! Dan pas ben je een uitnodiging om samen iets moois te creëren.
Vind jezelf, hou van jezelf en ga de wereld tegemoet.

Roosje
19-12-2022
Reactie:
Mooi geschreven Roosje. Zo is het maar net.
Ik heb beiden kanten meegemaakt. Beide kanten zijn echt vreselijk. Ups en downs. Downs lijken dan toch weer langer te duren waardoor je jezelf afvraagt, gaat dit toch ooit nog over?
Advies: sport, word emotioneel volwassen. Dit punt is erg belangrijk voor jezelf en je toekomstige ik! Je moet ervoor zorgen dat dit je niet op deze manier kan breken maar je op kan bouwen. Wanneer je emotioneel volwassen word met je zelf gaat dit ook door naar anderen. Hier trek je dan ook anderen mee aan en hebben ze iemand tegenover zich staan die eerlijk en oprecht is, die ze grenzen aan kan geven en die de ander daar dan ook in kan steunen. Ik heb dit gedaan door middel van sporten, mindfullness, hobby erbij nemen investeren, aandelen etc. Elke dag motivatie filmpjes bekijken, aantekeningen opschrijven en in het oog ophangen zodat je er elke keer aan herinnerd word dat je jezelf onder controle krijgt en een leeuw of leeuwin word! Own it. Its your life.

Veel kracht.

Arie
17-02-2023
Reactie:
Mooi geschreven Roosje. Zo is het maar net.
Ik heb beiden kanten meegemaakt. Beide kanten zijn echt vreselijk. Ups en downs. Downs lijken dan toch weer langer te duren waardoor je jezelf afvraagt, gaat dit toch ooit nog over?
Advies: sport, word emotioneel volwassen. Dit punt is erg belangrijk voor jezelf en je toekomstige ik! Je moet ervoor zorgen dat dit je niet op deze manier kan breken maar je op kan bouwen. Wanneer je emotioneel volwassen word met je zelf gaat dit ook door naar anderen. Hier trek je dan ook anderen mee aan en hebben ze iemand tegenover zich staan die eerlijk en oprecht is, die ze grenzen aan kan geven en die de ander daar dan ook in kan steunen. Ik heb dit gedaan door middel van sporten, mindfullness, hobby erbij nemen investeren, aandelen etc. Elke dag motivatie filmpjes bekijken, aantekeningen opschrijven en in het oog ophangen zodat je er elke keer aan herinnerd word dat je jezelf onder controle krijgt en een leeuw of leeuwin word! Own it. Its your life.

Veel kracht.

Arie
17-02-2023
Reactie:
Bizar, ik herken hier heel veel in, vooral het begin, ik en mijn ex waren maar 1,5 maand samen, maar wij waren 1 geheel. Tot plots in een weekend alles instortte. Ik geef het ook niet op, ook in de wetenschap dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. Toch blijf ik er voor haar zijn. Ook al heb ik nare dingen gezegd waar ik spijt van heb, toch blijf ik er voor strijden. Wij hebben beide nare dingen naar elkaar gezegd, maar in een ruzie zeg je wel al es dingen die je niet meent. zoals jij zegt, probeer mij door positieve mensen te laten omringen + ik zou willen daten, maar de gevoelens zijn niet hetzelfde :( Herkennen mensen dit?

Bart
01-06-2023

Jouw reactie:



Mijn verhaal gaat over mijn verloren leven (Verhaal 191)

Mijn verhaal gaat over mijn verloren leven
Iik ben een een mama van 2 grote kids zoon en een dochter ik stand altijd alleen voor alles als jonge moeder ik hen op mijn eentje mijn kinders groot gebracht ik moest mij altijd sterk voelen of doen alsof jaren zijn met zijn op en downs voorbij tot ik t de grote klap had diagnose van mijn ziekte heeft mij kapot gemaakt oke da ook na een tijdje aanvaatd
Maaaar t aller zwaarste was op mijn verjaardag mijn dochter is weg gaan lopes met mijn ex schoonbroer al 8 jaar heeft ze haar niet meer laten zien of horen mijn leven is sinds Dien vergaan ik loop verloren met alle gedachten in mijn hoofd van is dat mijn straf had ik dat als een moeder verdiend . Die altijd alleen klaar stand voor haar kinders en nu loop ik dag en nacht ziek iik kan van nietsmeer genieten i voor mij bestaat geen zonne schijn meer alles word altmaar moeilijker en moeilijker . .ik heb me afgesloten van buiten wereld ik woulhier in t heel kort mijn verhaal delen en zo miss mijn mijn hart opluchten . Ik ga hierbij houden mijn verhaal mischien komt nog de rest .

Iske
20-05-2023
laatste reactie: 29-05-2023

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Vertel!

Welke diagnose?
29-05-2023

Jouw reactie:



Gevoel dat iedereen mij haat (Verhaal 192)

Ik heb het gevoel dat iedereen mij haat. En dat ik een haatelijk innerlijk heb gekregen door puberteit ik heb altijd spijt na slecht gedrag maar toch blijft het gebeuren DOOR MIJN BROER .Ik heb constant ruzie met mijn broer omdat ik een slecht gedrag heb. Maar ik blijf ontkennen tegen mezelf dat het niet mijn fout is. mijn ouders geloven me ook gewoon niet meer en gaan er van uit dat als er ruzie is dat het mijn fout is ( is niet altijd mijn fout) ze willen niet meer luisteren naar mij, mijn ouders waren vandaag terug thuis.Ze gaven mij een cadeautje heel speciaal en zeiden dat ze van me hielden ondanks ik het cadeautje eerst niet zo mooi vond maar nu wel. Ik haatte mijn reactie heel ondankbaar eigenlijk, ik ging nr boven en huilde van geluk na het beseffen van wat ze zeiden, ze houden echt nog van mij ! - dacht ik- Ik keerde terug naar beneden om ze te bedanken, tijdens dat ik buiten kwam zie ik mijn broer helemaal boos praten over mij en slechte dingen zeggen over mij die eigenlijk wel waar zijn nadat we heel veel plezier hadden samen. Ik zie mijn mama denken van ' ik had dat ondankbaar kind nooit een cadeautje moeten geven, ze heeft haar zo gedragen, wij verspillen ons geld aan zo een kind. '
ik ging naar boven in stilte, en ik begon te typen...

Athena
28-05-2023
laatste reactie: 29-05-2023

2
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Slecht gedrag door jou broer of door jou?
Ben je intelligent genoeg om dat te kunnen weten? Wiens fout is het echt? Stoppen daarmee! Excuses aanbieden en elkaar vergeven! Ik weet waarover ik praat. Zoniet zullen jullie uit elkaar drijven. En dan... Dan is het leven voorbij. Wat een verspilling. Ik weet waarover ik praat.

X
29-05-2023

Jouw reactie:



Ik wil zo graag dood (Verhaal 95)

Ik heb een bipolerenstorinis en kan er niet mee leven, ik wil zo graag dood. Ik ben achter elkaar depressief en lig veel in bed

Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 29-05-2023

17
9
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Welke medicatie gebruikte u?

Roediegoo
> 2 jaar geleden
Reactie:
Niet leuk om te horen.
Ik ben ook erg depressief.
Je bent niet alleen.
Wij zijn er voor je.jullie voor mij voor elkaar

marie
21-12-2021
Reactie:
Vreselijk voor je. Ik vind het ook niet erg om dood te gaan.mag van mij nu ook.maar ik pleeg geen zelfmoord vanwege mijn geloof en mijn kinderen.ik heb verschillende diagnoses.ook depressie.het is allemaal chronisch geworden.ik hoop voor jou dat er nog iets kan worden gedaan. Medicijnen of therapie.dagbesteding helpt mij.anders ben ik echt alleen en eenzaam.laat wat van je horen.reageer hier op.heel vel sterkte.

Coby
14-08-2022
Reactie:
S.van der K ik wil ook graag dood zware depressie opname helpt niet ook geen medicijne helpt niet! Alleen de dood! Ik lig ook veel op bed nergens interessen in! Vreselijk,ik wens je veel sterkte!zoetermeer!

Anoniem
22-01-2023
Reactie:
Ja welke therapie bee je geweest! Groetjes!

Sylviaj
15-03-2023
Reactie:
Besef op de momenten dat je wél lacht of iets fijn vind je leeft.
Doodgaan doe je maar één keer. Je komt nooit meer terug. Jammer toch? Bovendien gaan we tóch een keer. Kun je net zo goed nog even blijven. Er is toch wel iets leuk aan het leven? Doe anders eens iets moois voor een ander. Dan was je leven nog ergens goed voor!

Bob
25-03-2023
Reactie:
Ik wil dat ook, heb zelfs in euthanasie traject gezeten, maar op het laatst zijn ze ermee gestopt omdat ze dachten dat ik twijfelde, maar dat is angst( heb ook angststoornis) ik word elke dag helemaL gek op werk bij elke beweging die ik doe denk ik geen zin, wil niet meer, daar word je gek van echt ondragelijk huil dagelijks stiekem op het werk wil dit niet meer.
Durf ook niet ziek te melden wat moet ik dan
Hele dagen
Probeer zelf aan spul te komen wat pjjnloos is en snel gaat.

Als iemand een tip heeft ajb


Richard
24-05-2023
Reactie:
Ik zou zeggen laat je behandelen in het ziekenhuis met eventueel een opname. Daar kan je praten over je problemen en eventueel medicatie opstarten. Het is het zeker waard om te proberen. Zoek hulp!!!

H
28-05-2023
Reactie:
113.nl als je denkt aan zelfmoord....

Anoniem
29-05-2023

Jouw reactie:



Zo maar iemand met een zware depressie (Verhaal 131)

Ik zit al jaren in een depressie en kom er niet meer uit. Zoveel psychologen en psychiaters gesproken. Nog nooit de juiste hulp gehad. Ze zeggen nu dat ik uitbehandeld ben. Nu wil ik zelf niet meer verder in dit leven. Wie kan mij dan nog helpen. Levenseindekliniek moet je jaren wachten, als je al geholpen word. Heb niemand verder geen vrienden ouders, niets.

Anoniem
07-01-2022
laatste reactie: 25-05-2023

2
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik houd het idee in mijn hoofd voor een soort ontmoetingsdag voor ons kneusjes. Bv. Op de Veluwe? Wat vinden jullie?

Q
25-05-2023

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Ik zie eigenlijk geen uitweg meer (Verhaal 129)

Ik heb al een lange tijd last van depressie en verslavingen. Ik ben al sinds men 12e depressief en sinds men 13 verslaaft. Ik zie eigenlijk geen uitweg meer en heb al meerdere zelfmoordpogingen gedaan. Ik kom maar niet van mijn verslavingen af ik ben verslaaft aan roken snijden en drugs. Met name wil ik van drugs af roken kann nog wel ff wachten en zelfbeschadiging moet ik ook snel van af. Maar het lukt me maar niet. Ik denk dat ik het ga doen. Niemand mist een waardeloos junk toch?

Hendrik
29-12-2021
laatste reactie: 25-05-2023

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Aan iedereen hier.
Het klopt dat niemand je zal missen.
Behalve je dierbaren. Wie interreseert een zelfmoord van een onbekende? Wat denk jij als je op het journaal een bericht leest over een vliegtuigongeluk met honderden doden? Maar mij maakt het wel iets uit! Ik weet zelf wat depressie is. Men vraagt óf om aandacht of men doet het echt. Maar alstjeblieft iedereen. Laten we slimmer zijn dan een ziekte als depressie. Of je omgeving. Hou van jezelf. Geef niet zomaar op. Hou dan vol voor mij. Misschien word het nog beter. Misschien.
Eigenlijk wil je niet dood. Je wilt een beter leven. Geniet dan van wat je wél hebt. Kijk om je heen. Haal een ijsje, neem een huisdier of zet je in voor een ander.

Pim
25-05-2023

Jouw reactie:



Ik wil nou weten wat er met me is (Verhaal 122)

laatste tijd weet ik het gewoon niet meer als eerst was ik verdrietig om thuis dingen prive dingen en school stress allemaal tegelijk het was me veelste veel mijn leven was een tijdje zo en ik begon steeds dingen te doen om me zelf weer te herpakken maar het lukte me niet ik heb alles geprobeerd maar heb geen motivatie niks om nog wat te doen dus na die tijd was ik zo depri dat ik geen emotie meer gaf k huilde nooit meer en lachte niks alsof ik maar wat deed in me leven ik had geen eens kracht en ik deed geen eens de moeite om te gaan huilen later begon ik mezelf pijn te doen met vuur en ging ik juist andere dingen uitproberen en met de omgeving die ik had werkte het ook niet meer ik had allemaal littekens en als k me verbrand of zelf pijn doe met vuur voel ik me beter en denk ik nergens aan en is me hoofd leeg daarna begon ik ook pillen te slikken maar da vond ik maar niks ging ik weer verder met vuur tijdje later mertke ik niet eens meer dat ik me zelf aan het verbranden was ik voelde niks meer ik vertel niemand hier over meeste mensen denken dat ik gek ben of overdrijf maar door al die negatieve dingen van me ouders doe ik me zelfs steeds meer pijn ik ben dan boos op me zelf en daarmee straf ik me zelf daarmee ik sneed op het begin ook elke dag een streep op me arm maar ik wil nou weten wat er met me is is het erg of valt het mee ik wil het ook niet tegen me ouders zeggen dankjewel voor het lezen en vertel ook of je zulke problemen hebt hopelijk ben ik niet de enige

anoniem
30-11-2021
laatste reactie: 25-05-2023

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Waaom reageert hier niemand van deze site?

Niemand
25-05-2023

Jouw reactie:



Een depressie meemaken is verschikkelijk (Verhaal 18)

Een depressie meemaken is verschikkelijk. Ik heb me een tijd zo leeg gevoeld. Nergens kon ik meer van genieten, zelfs niet van de zon. Het deed me niets, alsof alles langs me heen ging en ik nergens meer grip op kreeg.

Na therapieën en gelukkig zonder medicatie "genezen" van deze ongelukkige periode.


t.l.
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 22-05-2023

13
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
hoe doe je dat in vredensnaam wil er ook uit maar weet niet hoe

knap ook zonder medicijnen


dolly
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoe mooi dat je er bent uitgeraak!

Wat zou ik graag willen weten welke therapieën je geholpen hebben, er zijn er zoooo veel.

Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heb hetzelde...na 4 maanden niks interesse...eigenlijk wil ik lieverdood zijn...na een relatie van 13 jaar...ben ik ingeruild door een vriendin...

Micheline
22-05-2023

Jouw reactie:



Mis hem nog elke minuut van de dag (Verhaal 133)

Mijn man is augustus 2020 overleden, ik.ben daarna depresief geworden, kan.er nog steeds niet mee omgaan, mis hem nog elke minuut van de dag, heb altijd heel veel gedaan van handwerken en schilderen, maar nu komt niks meer uit mijn handen, ben 81 jaar, we waren 37 jaar samen en hadden een hele fijne relatie, het was ook een hele lieve man, ik mis hem in alles, hoop dat iemand mijn verhaal leest. Mijn man is 3 jaar in verzorgeings huis geweest, daardoor was hij erg veranderd, hij had Lowie Body dementie, dat is een vorm van Alzheimer en Parkinson samen. Waren ook moeilijke jaren, maar nu alleen te zijn dat kan.ik niet verwerken.

Ilse
17-01-2022
laatste reactie: 21-05-2023

8
4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat erg voor je, ik begrijp je volkomen..Zijn er geen mensen in de buurt of van het verzorgingstehuis waar je man verbleef, waar je je verhaal zou kunnen doen? Misschien zijn er lotgenoten ..Veel sterkte!

Anoniem
13-05-2022
Reactie:
Verschrikkelijk voor je Ilse. Wens je veel sterkte toe, logisch dat je hem mist.

Anoniem
23-04-2023
Reactie:
Hij is er nog maar ik heb nu al angsten voor het alleen zijn help

Heel heel erg. Ik ben er ook zo bang voor
30-04-2023
Reactie:
Ach wat triest te lezen. Je maatje kwijt. Ja dan is rouwen aan de orde en dat is indrukwekkend en eigenlijk hard werken.
Toch niet hetzelfde als depressie. Voor rouwen zijn steungroepjes vast ook wel online. Het is een ander proces. Ik hou zelf erg van de boeken en voordrachten van de Belgische Psycholoog Manu Keirse. Die geeft zo veel inzicht en begrip. En kennis. Hij spreekt over rouw taken. De gebieden waar je rouwverwerking op bezig is. Dat geeft je meer idee over wat je concreet kan doen op dit moment. Om er iets meer lucht in te krijgen. Het moet zijn tijd hebben. Er wat meer lucht in krijgen betekent helemaal niet dat je de overledene vergeet. Juist stilstaan bij verjaar en sterfdata en die delen met iemand is een manier. Kleine rituelen kunne zo vol betekenis zijn. Prater erover met iemand, nu en dan bewust vragen of iemand een kwartiertje met je wil spreken er over is bijvoorbeeld een manier. Dan weet de ander ook waar die aan begint en is er duidelijkheid. Uitproberen wat werkt voor jou want het is heel erg persoonlijk

Dipjes
21-05-2023

Jouw reactie:



Elke dag ervaar ik zwaar,nergens zin in. (Verhaal 100)

Ik ben eigenlijk al heel mijn leven depressief,allerlei therapieën geprobeerd en medicijnen etc maar niks helpt echt.
Ik blijf mij moe en onzeker voelen.
Elke dag ervaar ik zwaar,nergens zin in.
Soms ben ik blij dat ik savonds in slaap val zodat ik niks hoef te voelen.
Wat helpt bij jullie?
Welke medicatie bv ?
Ik slik het liefst natuurlijke medicatie omdat de medicijnen van huisarts of psychiater veel bijwerkingen hebben bij mij.
Alvast bedankt.
Ik wens iedereen veel sterkte en kracht toe.


Lily
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 21-05-2023

8
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Lily,

Verdiep je eens in supplementen met een adaptogene werking. Die passen zich aan aan de behoeften van je lichaam / hersenen. Zoals Rhadiola, Ashwaganda. En daarnaast heb ik in een wetenschappelijk onderzoek gelezen dat Saffraan (ik weet de juiste dosis niet precies) net zo goed werkt als antidepressiva, maar dan zonder de bijwerkingen. Ik zou eens naar een Natuurgeneeskundige gaan om je bloed te laten onderzoeken op tekorten. Onderzoek waar je lichaam uit balans is en ga het bij de wortels aanpakken.

Liefs

Anoniem
11-01-2022
Reactie:
Dag,

Ik ben al heel lang niet op deze site geweest,las net pas je reactie. Allereerst bedankt voor je reactie en je advies.
Er zit zeker wat in inderdaad.
Ik gebruik al jaren rhodolia en toevallig sinds een half jaar ashwaganda. Heb vooral bij ashwaganda een beetje baat en eerst ook een beetje bij rhodolia,maar helaas werkt het even en dan opeens niet meer. Ik ben de laatste tijd weer erg depressief en emotioneel. Nogmaals bedankt!

Met vriendelijke groet,
Lily

Lily
22-08-2022
Reactie:
Ik slik sinds kort omega 3 plus epa dat schijnt de werking van antidepressiva te versterken. Er is zelf een vegetarische soort die niet van vis gemaakt is en geen vissmaak heeft. Duurt een tijdje voor het aanslaat schijnt het. De apotheker heeft het in het systeem bijgeschreven want je kan niet zo maar alles combineren hè ook niet altijd op zich onschuldige natuur en huismiddelen met antidepressiva

Dipjes
21-05-2023

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Combinatie van depressie en vergeetachtigheid (Verhaal 26)

Door een ingrijpende gebeurtenis bleek dat ik het allemaal niet aankon, ik heb toen medicijnen tegen depressiviteit gekregen.

 

Het lijkt of zich dat herhaalt, ingrijpende gebeurtenissen hebben weerslag op mijn welbevinden.

 

Nu ben ik bijna 80 en heb ik ook last van Alzheimer. Ik probeer dit natuurlijk zo goed mogelijk te verbergen en ik doe nog van alles. Alleen als ik het terughoor blijk dat ik weinig doe op een dag en ik zou meer willen doen.

 

Er komt niets uit mijn handen en ik hoor ook dat ik minder geïnteresseerd ben en afwezig. Ik vraag me af of dit ook een combinatie is van depressieve gevoelens en de vergeetachtigheid waar ik aan leidt.


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 21-05-2023

8
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik zie weinig reacties op deze site en uw verhaal raakt me diep. Ook uit angst dat dit mijn voorland is, maar ook omdat niemand zo'n leven vol verdriet en depressie verdiend. Hoe gaat het nu? Her is alweer 2 jaar geleden, maar ik hoop zo dat het goed met u. Veel liefs!

Judith
18-09-2022
Reactie:
Heel veel liefs en sterkte. Ik ben ook 80 mijn angst is om mijn man te verliezen en alleen komte staan in eenzaamheid..

Maria
30-04-2023
Reactie:
Vergeetachtigheid is wel gewoon je als je 80+ bent Depressie geeft ook vergeetachtigheid, je heersende zijn flink bezig met andere dingen dan. Kan weer beter worden met of zonder medicatie hè
Ook zaken als verhuizing en verlies vragen hun tol tot een heel lange tijd er na. Het betekent niet vanzelfsprekend dat je bijvoorbeeld alzheimer hebt. Dat is niet alleen uit vergeetachtigheid vast te stellen
Geniet van de kleine o zo belangrijke dingen

Dipjes
21-05-2023

Jouw reactie:



Nu 2 jaar een depressie en heb hier ect voor gekregen (Verhaal 114)

Hallo,ik heb nu 2 jaar een depressie en heb hier ect voor gekregen
Na de 4e keer was ik weer mezelf wat was ik blij maar helaas na 4 dagen was het weer mis ongelooflijk verdrietig was dus gestopt met ect .Helaas behoorlijk depressief. Morgen gesprek met psychiater over hervatten ect,ik hou jullie op de hoogte

Karin
12-10-2021
laatste reactie: 21-05-2023

8
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Karin,

Hoe is het verder verlopen met de ECT.

Grtjs

Lio
06-02-2023
Reactie:
Hallo
Mag ik vragen hoe het verder is gegaan?

Dipjes
21-05-2023

Jouw reactie:



Ik vecht nu al 6 maanden tegen de depressie (Verhaal 189)

ik ben een vrouw van 49 sinds November ben ik depressief. Mijn dochter en mijn kleinkind zouden uit huis gezet worden en mijn man en ik haddden problemen. ik benal 4 keer opgenomen geweest in een psychiatrische Kliniek ook wegen suïcidale gedachte. December met de kerst heeft mijn man gezegt dat hij wil scheiden. hij vindt dat ik een actrice ben en niet ziek ben. nu dus sinds 2 maanden probeert hij onze zoon naar hem toe te krijgen. we hebbeneen gezamelijke zoon van 5 jaar. Ik ben zo bang dat mijn depressie niet overgaat omdat ik constant stress ervaaar. Ik wil zo graag voor mijn zoon zorgen maar mijn man legt zoveel stenen in de weg dat het zo enorm moeilijk is gezond te worden. Ik vecht nu al 6 maanden tegen de depressie verschrikkelijk is het. Ik hoop zo dat er een einde aan deze verschrikkelijke tijd gaat komen.

chantal
12-05-2023
laatste reactie: 20-05-2023

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Al gedacht aan scheiden?
Kies voor jezelf.
Maak je eigen geluk, je bent het waard.

Bob
20-05-2023

Jouw reactie:



Steeds minder interesse in alles (Verhaal 187)

Twee jaar geleden begon de ellende bij mij steeds minder interesse in alles overal onverklaarbare pijn niet meer kunnen concentreren enz...
Diagnose depressie met angststoornis en somatische klachten. Het was een zoektocht om de juiste medicatie te vinden maar ben zeer dankbaar dat ze bestaat. De psychiater heeft me dan ook serieus genomen van dag 1. Hij heeft me een maard opgenomen om de medicatie op te starten. Smorgens voel ik me nog verloren dan neem ik mijn medicatie en na een uurtje gaat het al beter. Kan terug werken uitstappen doen mijn huishouden....

Roos
15-04-2023
laatste reactie: 20-05-2023

1
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Een zegen als men serieus word genomen weten jullie dat? Dat is namelijk ook niet vanzelfsprekend. Ik raak uitgeput.

Anoniem
28-04-2023
Reactie:
Vreemde dat men met medicijnen komt zonder te kijken naar
een oorzaak.

Anja
20-05-2023

Jouw reactie:



Ik heb geen idee meer wie ik ben (Verhaal 11)

Ik heb me mijn hele leven zo aangepast dat ik inmiddels geen idee meer heb wie ik in wezen ben, wat mijn verlangens zijn enz. Ik kwam steeds verder van mijzelf af te staan en kreeg depressieve gevoelens.

 

Ik dacht altijd als ik me nu maar zo gedraag zoals een ander wil, of zoals ik dacht dat een ander dat zou willen dan vinden ze mij vast aardig en dan mag ik vast wel van ze blijven.

 

Inmiddels ben ik erachter dat het vaak averechts werkt en dat eigen mening en een eigen wil juist erg worden gewaardeerd.

 

Ik ben nu over de 50 en merk dat het enorme uitdaging is om mijn eigen zelf terug te vinden maar ik ga de uitdaging zeker aan.


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 10-05-2023

37
15
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Keuzes zijn moeilijk.

An
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hey ,ik vind het knap dat je ervoor wilt gaan en ka leef hoe jij wil en leef niet zoals een ander dat wil .Of je nou aardig gevonden wordt of niet ,dat is dan hun probleem en missen hun iets oke ,niet jij .Leef gewoon wat en hoe jij denk het te willen doen en ga nooit op een ander af .

Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo ik herken jou in jouw verhaal, zelf heb ik ook altijd mijn oren naar anderen laten hangen om maar aardig gevonden te worden, maar zoals jij al aangaf werkt dit niet, maar ik weet niet hoe ik mijzelf terug moet vinden en zou graag horen hoe jij dit voor elkaar hebt weten te krijgen.
Als ik mijzelf wil zijn en mijn mening wil zeggen dan wordt dat niet gewaardeerd en walsen ze weer over mij heen en dan houd ik mijn mond maar verder omdat het geen zin heeft als ik mijzelf probeer te zijn en te zeggen wat ik ervan vind. Ik ben zelf ook al over de 50 heen, en hoe doe jij dat dan om jezelf terug te vinden? Groeten Natasja.

Natasja,
> 2 jaar geleden
Reactie:
Herkenbaar. Ik ben zwaar depressief en heb me vaak aangepast, ben zo opgevoed en met veel therapie krijg je dat er wel wat uit maar dan kom je na je 40 iemand tegen waar het weer genoodzaakt is om je sterk aan te passen omdat de ander in dieptepunt zit in zijn leven. (ook positieve kanten en liefde). Toen ik dit niet langer kon eindigde ik met zwaar trauma. Nu ben ik bang geworden omdat ik zo veranderd ben daardoor. Ik wil me niet meer laten doen, maar als je afhankelijk bent van anderen (ik zou niet alleen kunnen wonen) in een opname of bij een zeer negatieve huisgenoot (maar heb dus geen keuze) dan moet je je klein houden. Hoe kan je helen vanuit zo’n positie is een zware maar oprechte vraag. Ik ben ook over de 50. Groetjes en sterkte aan iedereen

Kri
> 2 jaar geleden
Reactie:
Excuses voor de dubbele post. Het is de eerste keer dat ik hier kom en dacht wat fouten te verbeteren maar zo werkt het systeem niet.
Wat ik wel nog wou toevoegen was dat mijn partner toen uit een scheiding kwam en me meer dan 4 j heel erg heeft aangetrokken en afgestoten, maar nadien heel erg veranderd was. Mijn trauma kon het niet meer toelaten.
Hij kon toen mijn trauma niet aan dat Ik wel door zijn eerder gedrag had.
Maar helen? Ik zie het niet meer, niet hier met een zo cynische zeer negatieve huisgenoot die ondermijnend werkt en ik zie geen uitkomst meer

Kri
> 2 jaar geleden
Reactie:
Jee .. wat herkenbaar .
Ik ben net 50 geworden en werk hard aan het accepteren op mijn best te zijn met lithium .
Ik benader het zo ... mijn leven heeft bestaan uit drie verschillende fases en steeds opvolgend in een cirkel .
Manisch- destructief en vernielend
Depressief - leeg moe en doelloos
Stabiel - kortdurend goed voelen maar al snel afgevlakt dus medicatie weer stoppen
Ik heb dus nooit een juiste ontwikkeling kunnen doorstaan. Nu heb ik besloten de medicatie in te zetten en te monitoren hoe ik me voel . En uiteraard zijn veel gedragingen uit een manie heus wel bruikbaar in mijn nieuwe disciplinaire ik .
Ik hoop op een fijn leven

Jan-Willem V.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken in jouw verhaal veel van mezelf. Ben nu 66 jaar en zolang ook al depressief. Van alles al geprobeerd, maar net als jij geen eigen waarde,mening. Altijd maar alles van de ander accepteren. Dus ik heb het idee dat ik geen eigen mening heb en altijd maar met alle winden mee waai. Juist als je voor jezelf opkomt,een duidelijke mening hebt, wordt dat gewaardeerd. Maar hoe doe je dat?

Anna
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoijoi.ik ben 57 en heb nu 4 jaar depressie..heb een intens leven geleefd maar nooit uit mijn eigen ik..wat ik wil en alles voor mekaar hebben...altijd achter releties aangehold en mu sta ik met lege handen....wel klote

Erik
> 2 jaar geleden
Reactie:
ach ja het leven is zeer lastig

pieter
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo,zoo herkenbaar jouw verhaal !!!
Ik ben een man van 56 , de laatste 8 jaar lukt het me beter om aan mezelf te denken ! Jij zult ook vast een aardig persoon zijn dat kan niet anders !! Ik wens jou veel succes en geniet van het leven !!!

Groetjes Edwin

Edwin
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik ben ook 50 +, 52 om precies te zijn. Moeder van 3 kinderen, en kamp al jaren met depressies. Ik vind het leven erg moeilijk, huil veel. Maar ik moet door, ook voor mijn kinderen.

Liefs.

Bloem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken wel het een en ander. Weet niet meer wie ik ben, omdat ik me elke keer aanpas aan andere mensen om aardig gevonden te worden.
Heb geen doel, ja eigenlijk wel: ik wil niet elke dag met mijn depressieve gevoel bezig zijn!
Ben 49, getrouwd en heb 2 kinderen.
Veel stress en huilen.

Mathilda
11-12-2021
Reactie:
Veel sterkte, ik ben 33 en heb mezelf ook weggecijfert. Volg je gevoel, dat liegt nooit

Anoniem
03-01-2022
Reactie:
herken je verhaal wat begint in de kindertijd
aanpassen dus jezelf wegcijferen omdat mijn gevoelens er niet mogen zijn. maar daardoor voor bv die zieke ouder te zorgen. en denkt dat dit zo hoort ,codedepentie. dit onbewuste gedrag draag je mee in je verdere leven . en hoe meer geeft aanpast des te meer de meeste mensen het gaan verwachten. dus grenzen stellen
hoe doe jij het ëigen zelf terug vinden

ano

ano
06-10-2022
Reactie:
O, wat goed dat je die aandaging aangaat. Ga zo door!

Jan
10-05-2023

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Hypnotherapie hielp me bij depressie (Verhaal 12)

Ik kampte al jaren met een depressie. Hypnotherapie was de enige remedie die echt hielp

Enkele jaren geleden was ik beland in een depressie. Ik kreeg daar medicatie voor, maar het werkte onvoldoende. Ik weigerde om de dosis te verhogen, want bij de depressies die ik eerder had, viel het afkicken van een hogere dosis medicatie me heel zwaar.

 

Dus ging ik op zoek naar een alternatieve manier om weer grip op mijn leven te krijgen. Hypnotherapie sprak me aan, maar ik was wat bang dat het zo zou gaan als in een televisie show. Aangezien ik me op dat moment zo slecht voelde en dringend hulp nodig had, besloot ik toch om het een kans te geven.

 

Het was fijn om te bemerken dat hypnotherapie echte therapie is en heeft niets te maken met wat ik op televisie zag.


Na iedere sessie keek ik uit naar de volgende. Sommige waren iets zwaarder, omdat ik afscheid moest nemen van bepaalde zaken. Maar nadien voelde ik me telkens ontspannen en rustig. Hoe meer sessies ik achter de rug had, hoe beter het met me ging.

 

Ik merkte dat ik me in het dagelijkse leven veel rustiger voelde en was in staat om de aangeleerde zelfhypnose toe te passen tijdens moeilijke momenten.

 

Ik neem nu al meer dan een jaar geen medicatie meer en voel me over het algemeen goed. Depressie zit bij ons in de familie en ik moet nog geregeld 'vechten' tegen de negatieve gedachten, maar dankzij de hypnotherapie lukt dat vrij goed. Voor mij is het de enige therapie die echt lijkt te werken.


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 02-05-2023

19
5
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Mag ik vragen bij welke therapeut je geweest bent?
Ik vind chemotherapie, naast emdr, ook een intressante eventueel voor dingen een plek te geven en trauma's te verwerken.

Liefs Helena

Helena
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Helena, je bedoelde neem ik aan 'hypnotherapie' te schrijven i.p.v. 'chemotherapie'. Soms komt zoiets gewoon uit je vingers zonder dat je er erg in hebt en is ook helemaal niet erg maar ik dacht ik stip het toch ff aan.

Ik bedoel het niet rottig hoor, hoop dat dat duidelijk is :-)

Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
ik zoek een uitlaatklep om mijn leven op rechte lijn te krijgen MAAR geraak niet uit dat depressieve gevoel (ik zeg bv.roepend tegen mijn man dat hij zo niet moet roepen !!) maar dat doet hij niet !? ik kan niet meer !!? ik denk aan een gevechtsport om mij wat uit te leven en mijn gedachten te verzetten !? mijn man zit altijd thuis door MS (en probeert te helpen ), maar ??? HELP ik mag bv. van hem niet zo roepen !! ik weet het HIJ heeft die MS !? maar ??? ik ben op !? KAN NIET MEER !!!

Veerle Van den B.
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mischien ook maar eens proberen dan. Ik kamp al ruim 10 jaar met depressie helaas

Joost
15-03-2023
Reactie:
Waar en bij wie heb je die hypnotherapie gedaan?

Conny
02-05-2023

Jouw reactie:



Na een tijdje sloeg het om (Verhaal 99)

Ik ben al 3 jaar met mijn vriend samen. In het begin was hij heel charmant en lief. Ik voelde me heel veilig en geliefd. Na een tijdje sloeg dit om. Hij was heel geniepig met zijn telefoon en werd ook boos als ik naar zijn telefoon keek. Hij heeft voor mij met een collega op zijn werk seks gehad terwijl zij getrouwd was. Na een tijdje veranderde hij dit verhaal dat ze alleen verder zijn gegaan maar geen seks gehad hadden.. heel vreemd. Hij werd steeds chagarijniger en bozer. In de ochtend mag ik niet te druk zijn, en als ik bijvoorbeeld niet meteen opspring om hem te helpen met de boodschappen te doen krijgt hij een enorme woedeaanvall, hij begint met spullen te gooien en kijkt heel eng uit zijn ogen (ik had op dat moment migraine en ik zat even op de bank) . Elke dag maakt hij verwijten dat ik me niet openstel en dat het aan mij ligt dat er geen connectie is in de relatie. Ik krijg elke dag kritiek over me heen afwisselend met heel lief gedrag. Als andere mensen erbij zijn doet hij heel leuk maar als hij met mij alleen is is hij constant negatief. Het enige waar hij over praat is geld bijvoorbeeld. Ik merk sinds ik een relatie met hem heb me leeggezogen depressief en verward voel. Ik ben constant bang om iets fouts te doen of te zeggen. Als ik mijn mening ventileer zegt hij dat ik hem aanval. En als ik niet praat open ik me niet. We zijn nu op vakantie en hij negeerde mij, toen ik hetzelfde bij hem deed kreeg hij weer een woede aanval dat hij zich eenzaam voelt. Het maakt niet uit wat ik doe hij weet altijd wel weer iets te verzinnen wat ik fout doe. Ik ben pas begonnen met zwemmen bijvoorbeeld , hij begon te huilen en was boos dat ik iets voor mezelf ging doen. Ik ben soms bang dat hij narcistisch is, of ben ik gewoon gek aan het worden? Ik voel me heel erg angstig en depressief en ik weet niet meer wie ik zelf ben. Wat denken jullie? Sorry voor het onsamenhangende verhaal maar ik moest het echt even van me afschrijven. Ik snap gewoon niks van zijn gedrag me eerst de grond in trappen om vervolgens weer heel lief te doen. We hebben vaak weken discussies en ruzies ik ben op het moment mentaal en fysiek op.

Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 27-04-2023

2
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste anoniem,

Ik heb zo’n zelfde relatie gehad. Wat je omschrijft klinkt erg narcistisch. Hoe dan ook heeft hij absoluut een persoonlijkheidsprobleem, en dat waait niet zomaar over. Asjeblieft, luister naar je gevoel. Diep vanbinnen voel je wat juist is.

Liefs

Anoniem
11-01-2022
Reactie:
Wat je beschrijft is een narcistische partner. Ik ben zelf psycholoog van beroep en dit doet me denken aan een narcistische persoonlijkheidsstoornis.

Anoniem
27-04-2023

Jouw reactie:



Dit was mijn sleutel (Verhaal 96)

Beste mensen na 7 jaar een strijd te hebben gevoerd met depressie had ik de beslissing genomen om alleen te gaan reizen naar australie. Dit was mijn ergste angst. Ik moest in het diepe springen. Dit was mijn sleutel. Na een tijdje kwam ik in de flow en realiseerde ik dat het leven zo mooi is. Dit moest ik vaker doen "reizen". Dit deed ik dan ook elk jaar. 5 jaar lang was ik eindelijk depressie vrij! Fantastisch! Voor mijn vertrek hadden ze geconstateerd of dachten ze dat ik manisch depressief was. Hier kreeg ik ook medicijnen voor. Ik ben een ondernemend persoon en doe dit ook het liefst, denk zelf dat ik niet lijd aan deze stoornis. Nu mijn handvat van reizen weg is en na een tijd in deze carona crisis te zitten. Merk ik nu sinds 2 weken dat ik weer terugval. Ben bang om weer in die diepe zwarte tunnel te belanden. Wat kan ik doen? Wat zijn manieren om niet verder af te glijden?

Marco
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 22-04-2023

7
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Dit gevoel herken ik heel goed Marco. Reizen is voor mij ook altijd een uitlaatklep geweest. Toen ik in een burn out belandde heb ik mijn job een jaar onbetaald on hold gezet, heb met mijn ( ingerichte) bestelwagen maandenlange roadtrips gemaakt, wild gekampeerd in afgelegen gebied, bijna elke dag met de rugzak er op uit, weinig comfort en vér uit mn comfortzone ( maar dat went snel bij mij) maar veel geluksgevoell!
Ik besefte 1 ding: de natuur is helend en als het niet meer lukt, miet je de natuur in. Alleen, waar vind je die hier nog in ons overbevolkte lawaaierige land... . Dus toen Corona begon en ik daar direct bovenop meer (zware tegenslagen te verwerken kreeg ( Corona werd het minst van de problemen), ging het snel berg af. Ik kon ook niet meer zomaar de "natuur " in. . Na al deze problematische jaren voel ik me momenteel zelfs te futloos om reisplannen te maken. Mn bestelwagen inladen/ inrichten voelt als een berg op. Voor de goede verstaander: het gazt niet om depri worden " omdat ze door Corona niet op reis kon🙄 en ze dus een 'luxeprobleem' heeft. De natuur, het reizen ( in rustig gebied met alléén natuur) is de genezing, het gebrek eraan niét de oorzaak.
Daarbij komt nog dat depressie in onze familie in de vrouwelijke lijn zit. Leuke omgeving.
Pillen slikken of voortdurend zoeken naar de juiste vorm en dosis heb ik opgegeven. Zombie? No thx.
Ik probeer m'n hoop te vestigen op het revalideren na mn operatie en er werr te knn voor gaan: m'n oude zelf weer terugvinden: de ondernemende vrouw die ik amtijd was.

Ik hoop dat jij ondertussen weer de draad kunnen oppakken hebt en verder kan. Veel reisplezier!

Coonie
22-04-2023

Jouw reactie:



Ik haat mezelf meer dan wat dan ook (Verhaal 15)

Hallo mensen,

Dit is eigenlijk niets voor mij, maar ik weet dat ik een soort van hulp nodig heb. Ik ben 16 jaar en er is mij meerdere malen verteld dat dat te jong is om depressief te zijn. Daar zal vast wel een kern van waarheid inzitten, maar het punt is dat ik me nooit gelukkig heb gevoeld. Ik denk zelfs dat ik me niet gelukkig kan voelen.

Al zo lang als ik leef voel ik me somber, eenzaam. Ik heb het idee alsof ik alleen op deze wereld ben. Soms heb ik zelfs het idee dat het niemand uit zou maken als ik er niet zou zijn. Ik heb regelmatig paniek en angstaanvallen, soms ook hysterie en woede aanvallen. Ik ben bang dat de mensen die ken me zouden verlaten als ze me zouden zien tijdens zo'n aanval.

Mijn moeder verklaarde me gek nadat ze een van mijn aanvallen had meegemaakt. Ze vroeg me of ik me expres zo gedroeg om haar het leven zuur te maken. Dit hielp mij natuurlijk niet echt.
Mijn vader noemt me vaak ondankbaar. Hij beweert dat het walgelijk is dat ik me zo gedraag terwijl andere mensen het veel erger hebben.

Mijn broertje krijgt alle aandacht thuis. Hij is gameverslaafd en heeft een ernstige vorm van obesitas. Hierdoor is mijn moeder 24/7 op hem gefocust waardoor ik altijd op de laatste plaats kom. Mijn vader is er nooit voor me geweest. Hij is bijna nooit thuis en weigert met me te praten wanneeer hij dat wel is. Hij schreeuwt soms alleen maar. Dan vertelt hij me dat ik geen toekomst voor me heb en dat ik al mijn dromen net zo goed door het toilet kan spoelen.

Ik heb nergens meer motivatie voor. Ik raak erg snel uitgekeken op dingen. Ik kan me nergens op focussen. Ik heb geen prettige jeugdherinneringen, dus vroeger dacht ik vaak aan de toekomst. Nu blijkt het echter dat mijn toekomst er net zo somber uit ziet als mijn verleden. Ik zie soms het nut van het leven niet meer in. Het verleden was afschuwelijk, het heden is afschuwelijk en de toekomst is hoogstwaarschijnlijkst net zo afschuwelijk. Heel het systeem staat me niet aan.

Tot mijn 25e zal ik lessen volgen die me niet interesseren. Tot mijn 71 zal ik werk verrichten dat ik niet leuk vind. Daarna ga ik dood. Einde verhaal. Dat wil ik niet. Ik zie geen toekomst meer voor me die me aanstaat. Ik maak er dan liever zelf een einde aan.

Ik haat mezelf meer dan wat dan ook. Ik kan niet voorbij een spiegel lopen zonder te huilen. Er zijn dagen dat ik niet naar buiten durf en ik ben continu bang een paniekaanval te hebben in het openbaar of in het bijzijn van een vriend of vriendin.

Omgaan met mensen is voor mij een work-out. Wanneer ik eventjes naar buiten moet of naar een feestje ga, ben ik daarna gesloopt. Het is alsof alle mijn energie wordt opgeslurpt en het kost me grote moeite om 'normaal' over te komen. Blijkbaar speel ik mijn rol goed want het lijkt niemand het ooit op te vallen dat ik me totaal niet op mijn gemak voel.

Binnenkort ga ik met een vriendin, haar vriend en zijn beste vriend op vakantie en ik de gedachte alleen al zorgt er voor dat ik van streek raak. Ik wil wel op vakantie, maar we gaan naar een of ander Centerparcs huisje. Dat betekend dus dat we gaan zwemmen. Ik ben al jaren niet gaan zwemmen omdat ik me schaam voor hoe ik er uit zie. Ik kan mezelf niet aan zien en ik wil niet dat de mensen die ik waardeer en respecteer me zien in een bikini.

Ik kan dankzij mijn uiterlijk en onzekerheid nooit een relatie krijgen. Dat staat voor mij vast en dit is voor mij erg pijnlijk. Ik ben niet knap, maar dankzij alle ellende en aanvallen is mijn persoonlijkheid nou ook niet om van te spreken.

Ik heb niets aan niemand te bieden en alles lijkt uitzichtloos. Geen enkel persoon heeft ooit interesse in me getoond. Niemand heeft me ooit knap genoemd of zelfs maar 'oké'. Waar mijn vriendinnen van vroeger altijd aandacht kregen, werd mij altijd verteld dat er op elk potje een dekseltje past en dat er heus wel ergens op deze aarde iemand zou zijn die mij er oké uit zou vinden zien. Dit stelt mij alles behalve gerust.

Ik heb momenteel 1 vriendin. Alle vriendinnen die ik in het verleden heb gehad, hebben me verlaten. Ze beweerden altijd dat ik teveel negativiteit in hun levens bracht; dat niemand ooit van een doemdenker zou houden. Ergens geloof ik dat wel.

Daarom ben ik nu continu doodsbang mijn laatste vriendin kwijt te raken. Ik ben bang dat ik iets verkeerds tegen haar zeg of overkom alsof ik compleet gestoord ben. Zij weet van mijn problemen en heeft tegen mij gezegd dat ik altijd bij haat terecht kan.

Ik merk echter aan haar dat ook zij mijn continue spiraal aan pessimisme zat begint te worden. Ik moet mijn problemen kwijt, maar ik durf haar niet alles meer te vertellen.

Ik huil veel en slaap soms dagen op een rij. Mijn moeder scheldt me dan uit. Mijn vader doet alsof ik niet besta. Afgelopen herfst is mijn vader vreemdgegaan. Hierdoor is de sfeer thuis alles behalve goed. Voor het incident in de herfst was het ook al een beroerde sfeer thuis, maar nu is het erger dan ooit. Iedereen leeft langs elkaar heen en doet enorm schijnheilig tegen elkaar. Zelfs ik heb soms het idee alsof ik niet besta.

Er zijn dagen dat ik me ziek moet melden van school omdat ik mijn bed niet uit kan komen. Dan huil ik. Mijn cijfers zijn gekelderd en mijn leraren haten me omdat ik nooit kom opdagen.
Ik haat mezelf omdat ik weet dat ik mijn vwo aan het verpesten ben. Ik weiger naar de havo te gaan. Ik heb het idee dat dat me zwak laat lijken. Alsof dat bewijst wat iedereen, inclusief ikzelf, denkt.

Ik ben vorige week naar mijn huisarts geweest. Hij stuurde mij door naar een psycholoog. Zij staat echter volgeboekt tot aan december. Mijn moeder weigert haar te bellen om te vragen of ik nog ergens ingeplanned kan worden en ik durf het zelf niet.

Ik wil over dit alles met iemand kunnen praten. Maar niemand in mijn omgeving schijnt te begrijpen wat er met me aan de hand is en hoe ik me voel. Er wordt vaak tegen me gezegd dat ik me aanstel of dat ik beter zou moeten weten. Ik voel me waardeloos en heel mijn situatie lijkt compleet uitzichtloos. Ik ben ten einde raad.


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 19-04-2023

33
13
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Beste anoniem,

Dat klinkt allemaal niet erg vrolijk.
Als ik jou was zou ik echt even professionele hulp zoeken.

Je zou een therapeut op deze website kunnen zoeken of even contact opnemen met de huisarts. Een huisarts kan je dan verwijzen naar een praktijkondersteuner of psycholoog die wellicht wat steun en perspectief kan geven.

Succes


Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik herken me heel erg in jou verhaal zou je contact willen om er verder over te praten?

Tessa22
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi.

Ik wil dat je dit even weet: ik weet 100% zeker dat jij heel veel waard bent en echt een prachtmens bent. Ik denk ook dat je heel lief bent. En ik weet niet hoe je eruit ziet maar mensen die letten op het uiterlijk zijn het niet waard om zorgen over te maken. Als jij weet wat je wilt en het ook doet, zal ik je geen zorgen maken over je toekomst. En als je dat nog niet weet, zoek er naar. Dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik weet zeker dat het je lukt. Sta op en laat zien wie je bent. Geen onsupportieve ouder of vriendin die je in de steek laat kan je tegenhouden. Ik geloof in je. Ik weet zeker dat je het gaat lukken. En je doet vwo, dan ben je super slim!

Als je wilt kan je mij een berichtje sturen via dm op instagram, mijn naam is maryam_.alattar. Jij kan altijd je hart bij me luchten.

Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo,
Ik sluit me volledig aan bij de vorige reactie.
Ik lees in alles wat je schrijft dat je in een erg diepe depressie zit: het zijn er kenmerken van! Depressie is een ziekte. Elke ziekte heeft zijn kenmerken. Ik ben geen diagnosticus maar met een goede professionele diagnose krijg je nog meer inzicht, niet voor de diagnose op zich, dat is vaak hokjes- denken en haat ik ook, maar voor een behandeling die het meest geschikt is, het best aansluit daarbij. Je zit niet in een goede situatie, maar goede professionele hulp, daar moet je echt voor gaan. Dat verdien je! Een therapeut waar je je goed durft bij voelen, waar je een klik kan mee hebben en vertrouwen: die bestaan en jij hebt er recht op. En dat moet een beetje groeien, dus oordeel nog niet na 1 sessie. En als het niet klikt zoek je verder naar een andere. In alles wat ik lees merk ik ook dat je je niet gezien en gehoord voelt thuis, dat is beschadigend, maar jij bent nog jong en hebt nog veel kansen hier goed uit te komen, stap voor stap, met de juiste hulp. Zoek samen uit wie je bent, wat je positieve kanten zijn, want die heb je ongetwijfeld een hele hoop, maar ze lijken nu ondergesneeuwd. Je moet niet alle antwoorden ineens hebben, al begrijp ik dat het tanden bijten is als je je zo slecht voelt. Je mens- zijn wordt niet bepaald door wat je studeert en wat voor werk je doet. Neem de tijd, je hebt de tijd. Ik begrijp in jouw situatie dat het beangstigend is. Ikzelf ben een heel stuk ouder dan jij , en heb al een tijd een trauma en zware depressie en ook mijn angsten, en ik heb niet te zeggen wat jij moet doen. Maar dergelijke ‘ziektes’ maken dat je alles, alles door een zwarte sluier ziet. Je ervaringen, je belevingen, waarmee ik absoluut niet wil twijfelen aan wat je schrijft over je gezin. Je hebt een warme empathische begripvolle psychiater of psychologe / therapeute nodig die luistert, helpt en er voor je is. Ze bestaan. Geef niet op.

Vanuit Belgie
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heftig je verhaal !
Exhter wil ik je Zeggen dat jij het verschil kunt maken ! Dat je nog niet weet hoe is een volgend station .
Denk er maar eens aan waarom je dingen zo blijft doen als het je niet helpt . Doe het dan een keer anders .
Verder weet jij niet hoe je leven eruit gaat zien , en zeker niet zo als jij het schetst . Mocht je eens willen praten ... reageer mAar
Grt jes

Jw
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hey hey,
Ik ben 17 en herken me heel erg in je verhaal. Dat constante gevoel van niet goed genoeg zijn, overal om huilen en altijd overgevoelig lijken te zijn in elke situatie. Mensen die tegen me zeggen je stelt je aan, je bent een dramaqueen en dat soort dingen. Ik heb al mijn hele leven paniekaanvallen en altijd het gevoel dat ik verdrink, soms zo erg dat ik het leven niet meer zie zitten. Mijn ouders zijn verschrikjelijk elk op een andere manier, en geven mijn zusjes ook alle aandacht. Ze denken dat ik het wel Red terwijl ik duidelijk heb aangegeven hulp nodig te hebben. Ik ben namelijk bang om mezelf wat aan te doen, bang dat ik mezelf niet meer van mezelf kan blijven redden bang dat de negativiteit wint...

Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je kundig gediagnosticeerd wordt.
Er zijn zoveel verschillende depressie vormen en dat stukje dat ook toen je klein was al met deze gevoelens kampte. Ken ik in de hulpverlening die later kwam werd ik als borderline weg gezet. Om op mijn 45 ste te horen dat ik autisme heb.
Ik ben zelf maatschappelijk werker en agoog geworden. Het gaat compleet terug mijn eigen richtlijnen in nl vertrouw niemand maar ik heb baat bij tekenen. Jarenlang niet gedaan maar dacht. Wat hielp mij vroeger en dat was tekenen en schrijven in mijn dagboek. Iets zegt me dat je er MET GOEDE ZORG wel komt

Ayla
> 2 jaar geleden
Reactie:
Afhankelijk zijn van veroordelende ouders of van ouders die verwachten dat je volwassen reageert en niet vergevingsgezind zijn maakt kinderen somber. En dat is gek genoeg heel gezond. Ook ouders zeggen en doen maar wat. Een kind dat het gedrag van ouders op zichzelf betrekt wordt gelukkiger van zelfkennis. Daar kun je hulp voor krijgen. Succes.

Iteke
> 2 jaar geleden
Reactie:
Lieve anoniem
Je verhaal raakt me...
Als je opgroeit in een negatieve gezinssfeer, om wat voor reden dan ook, is het heel normaal dat je depressieve gevoelens kan krijgen en heel negatief begint te denken over jezelf, je uiterlijk en de toekomst...
Een kind heeft nood aan onvoorwaardelijke liefde, warmte, aanvaard worden, aanmoediging, uitleg bij alles wat het beleeft enzovoort. Als dat er niet is, begin je je onzichtbaar te voelen en te denken dat je er niet toe doet en dar er iets aan je scheelt en dan is depressie een natuurlijke reactie.
Begrijp je?
Maar ik denk dat je al een hele goeie stap gezet hebt met hier te schrijven!!! Het toont dat er iets in jou toch wil vechten voor het leven, dat je je leven anders wil!!! En gelijk heb je!
Ieder-één heeft een cadeautje in zich dat hij of zij aan de wereld kan geven, jouw leven heeft een betekenis, die veel verder gaat dan wat je ouders zeggen! Je hebt nog alle tijd om het te ont-dekken!!!I is er misschien een leerkracht die je zou kunnen vertrouwen om mee te praten in afwachting van december?
Of iemand die in jouw plaats of samen met jou naar de psychologe kan bellen?
En als niet, haal je het ook wel zo tot in december...
Zelf heb ik een heel sterke band met God, ik voel me als Zijn liefste kind
Ik zal voor je bidden!
Veel liefs



Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo lieverd,

Helaas kan ik niet zien wanneer je dit hebt geschreven. Ik hoop dat dit een tijd geleden is en dat jij je beter voelt.
Ik ben ouder dan jij en wat jij schrijft, heb ik ook meegemaakt. Ik voelde me ook zoals jij en dacht ook zoals jij en ik wist het ook allemaal zo zeker.
Onzeker over je uiterlijk hoort er helaas bij. Maar dit is serieus niet de waarheid. Misschien dat je wat meer kilo's weegt maar dat maakt jou zeker niet minder mooi. Als je je negatief voelt, heeft het invloed op veel vlakken in je leven. Vriendinnen die jou verlaten omdat je je somber voelt, kunnen er niet mee omgaan. Het is niet zo dat ze dan niet om je geven. Jouw vriendin ziet ook leuken dingen aan jou en daarom ben jij haar vriendin. Vraag het haar een keer waarom zij bevriend met je is. Er is namelijk veel meer in je dan je nu denkt. En probeer toch je ouders te vertellen hoe je je voelt. Volgens mij weten ze dit niet precies. Ook zitten ze vast in hun patroon. En vertel hun wat zij voor jou kunnen doen om jou beter te laten voelen. Geen zin om hun van alles te verwijten. Dan krijg je weerstand. Maar je mag echt vertellen wat het met je doet. Zij houden van je. Je vader maakt zich misschien zorgen om je maar uit het niet zoals jij het wilt en jij kan hem hiervan bewust maken. Jij kan zoveel meer dan jij het beseft. Je kunt zoveel bereiken. De toekomst hoe jij het beschrijft is onrealistisch. Puur gebaseerd op jouw gedachten. De werkelijkheid zal heel anders zijn. Wees meer egoïstisch en kijk wat jou blij maakt en waar je vrolijk van wordt. Het komt zeker goed met je. Heel veel sterkte.

Anoniem
27-11-2021
Reactie:
Ik kan me voor 1000% in je situatie vinden! Same here! Jr bent niet alleen

J
26-11-2022
Reactie:
Lieve anoniem,

Ik lees zojuist je verhaal en voel je wanhoop. Allereerst wil ik zeggen:
Jij bent hier. Jij mag hier zijn en je bent alle liefde waad! Dat meen ik vanuit het diepst van mijn hart. Ik heb erg met je te doen. Want wat je over jezelf en jouw leven (toekomst) geloofd is in mijn ogen absoluut niet waar.

Allereerst, het lijkt me zeer verstandig hulp te zoeken. Vind in ieder geval een goed psycholoog waarbij je je verhaal kwijt kan (als je niet weet waar je terecht kan ga dan naar de huisarts. Daar wordt je verder geholpen)

Uit je verhaal maak ik op dat je wel degelijk depressief bent. Depressies zijn niet aan leeftijd gebonden. Ik had als jong kind al depressieve periodes en herken het moedeloze gevoel dat je omschrijft (geen toekomst zien, jezelf waardeloos vinden) als geen ander.
Weet dat de zon achter de wolken altijd schijnt. Ook voor jou. Ook al kun je je dat op dit moment waarschijnlijk niet voorstellen en lijkt alles misschien grijs.
Om mezelf als voorbeeld te nemen: ik ben jaren depressief geweest en nu al jaren gelukkiger dan ooit.
Geef jezelf nooit op. Je bent nog zó jong! Als je bij een psycholoog of met een bepaalde therapie niet verder komt zoek dan verder. Houd in ieder geval vol en vertrouw erop dat de juiste hulp op je pad komt.

Ik wens je heel veel sterkte en liefde toe!

Jolien
19-04-2023
Reactie:
Lieve anoniem,

Ik lees zojuist je verhaal en voel je wanhoop. Allereerst wil ik zeggen:
Jij bent hier. Jij mag hier zijn en je bent alle liefde waad! Dat meen ik vanuit het diepst van mijn hart. Ik heb erg met je te doen. Want wat je over jezelf en jouw leven (toekomst) geloofd is in mijn ogen absoluut niet waar.

Allereerst, het lijkt me zeer verstandig hulp te zoeken. Vind in ieder geval een goed psycholoog waarbij je je verhaal kwijt kan (als je niet weet waar je terecht kan ga dan naar de huisarts. Daar wordt je verder geholpen)

Uit je verhaal maak ik op dat je wel degelijk depressief bent. Depressies zijn niet aan leeftijd gebonden. Ik had als jong kind al depressieve periodes en herken het moedeloze gevoel dat je omschrijft (geen toekomst zien, jezelf waardeloos vinden) als geen ander.
Weet dat de zon achter de wolken altijd schijnt. Ook voor jou. Ook al kun je je dat op dit moment waarschijnlijk niet voorstellen en lijkt alles misschien grijs.
Om mezelf als voorbeeld te nemen: ik ben jaren depressief geweest en nu al jaren gelukkiger dan ooit.
Geef jezelf nooit op. Je bent nog zó jong! Als je bij een psycholoog of met een bepaalde therapie niet verder komt zoek dan verder. Houd in ieder geval vol en vertrouw erop dat de juiste hulp op je pad komt.

Ik wens je heel veel sterkte en liefde toe!

Jolien
19-04-2023

Jouw reactie:



Inmiddels heb ik professionele hulp gezocht (Verhaal 156)

Hallo mensen 👋,
Ik ben een jongen van 20 jaar en ik heb al sinds mijn 14e een ernstige depressie, al wilde ik dat pas toegeven toen ik bijna 19 was. Over gevoelens praten is voor mij altijd een pijnlijk punt geweest en tbh wilde ik er niet over praten. De gedachte van hoe mijn moeder, vader, zus, broer en vrienden mij zouden zien als ze eens wisten wat voor gedachten er in mijn hoofd rondspookten en wat voor gevoelens ik voelde zorgden ervoor dat ik alles binnenhield. De voornaamste dingen die voor mij echt mijn leven beperkten waren: angst en paniek aanvallen, woede aanvallen, gebrek aan persoonlijke hygiëne, het niet geven om grote wereldproblemen zoals global warming of oorlogen in bepaalde landen etc etc. Verder heb ik ongeveer 3 maanden op mezelf gewoond omdat ik dacht dat mijn ouders ervoor zorgden dat ik onder zoveel stress zat maar na een aantal mislukte zelfmoordpogingen hebben mijn ouders me figuurlijk teruggesleept naar huis. Natuurlijk klinkt dat allemaal heel erg maar het allerbelangrijkste was nog dat er niks, absoluut niks was dat ik deed waar ik oprecht blij van werd.

Inmiddels heb ik professionele hulp gezocht en ben ik op een wachtlijst geplaatst, volgend jaar april zou ik dan eindelijk een psycholoog hebben die me kan helpen. Het enige probleem is dat ik het laatste jaar me volledig heb gefocused op het terug integreren in de maatschappij. Ik heb een baan gezocht (wat heel slecht betaald aangezien ik mijn middelbare school diploma niet heb), ik ga naar de sportschool zodat ik er anders uit kan zien (wat ik sinds mijn 14e zo graag wilde), ik help mijn ouders met allerlei klusjes en ik kook voor ze etc. Het probleem is echter dat er nog steeds niks in mijn leven is waar ik plezier uit haal. Mijn moeder denkt dat ik het leuk vindt om te gamen of met mijn zus op stap te gaan (met mijn zus omdat ik al een jaar geen vrienden meer heb omdat ze me te negatief vonden en omdat ik heel veel moeite heb met in een sociale setting zijn laat staan vrienden maken) maar de werkelijkheid is dat ik die dingen doe omdat ik niks anders te doen heb, niet omdat ik het leuk vind. Mijn excuses voor dit lange verhaal maar hier komt dan toch de vraag: hoe moet ik het nog ongeveer een jaar volhouden terwijl ik steeds meer moeite heb met het uitvoeren van mijn nieuwe dagelijkse routines. Hoe weerhoud ik mezelf van het terugspringen in mijn oude gewoontes. Alvast bedankt!

Simon
05-07-2022
laatste reactie: 16-04-2023

1
4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik merk ook nu pas dat er niet wordt gereageerd op de nieuwe berichten dus dat is erg jammer. Hopelijk besluiten jullie toch een reactie achter te laten, het zou me enorm helpen!

Simon
05-07-2022
Reactie:
Hoi Simon,

Ik heb je verhaal gelezen.
Je bent niet alleen!

Ik vind niks leuk. Ik voel geen geluk. Ik vind het moeilijk om vrienden te maken. En ik vind het ook moeilijk om over mijn gevoelens te praten.

Goed dat je hulp hebt gezocht.
En dat je dit hebt op geschreven.

Ik schrijf gedachten en gevoelens ook vaak op papier. En dan gooi ik het weg. (Dat helpt voor mij een beetje).


Pien
07-07-2022
Reactie:
Hoi! Hoe is het nu met je, ik ben echt benieuwd hoe jij je de afgelopen maanden door het leven hebt bewogen. April is ondertussen niet meer zo ver!

Evi
01-02-2023
Reactie:
Wat naar voor je ik ben zelf ook depressief geweest en toen ik 36 was een zelfmoordpoging gedaan en toen 3 dagen op de intensive care beland. Ik ben blij dat ik het overleefd heb want ik had anders 2 lieve kinderen achter gelaten. Ik ben er uit gekomen na een jaar ofzo met professionele hulp dus ik hoop echt voor jou dat het bij jou ook aanslaat en je je beter gaat voelen. Ik ben nog wel soms eenzaam maar verder is de depressie nu al 6 jaar terug. Hoop dat je een goede psycholoog krijgt waar je je verhaal echt kwijt kunt en die je kan helpen. Heel veel sterkte lieve Simon groetjes

Hoi
16-04-2023

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Voel mij al heel lang depressief,ongelukkig en leeg (Verhaal 103)

Ik voel mij al heel lang depressief,ongelukkig en leeg. Ben vaak onzeker,wantrouwig en negatief. Ik doe eigenlijk de meeste dingen op automatische piloot. Het is elke dag een strijd met mezelf,het valt mij allemaal zwaar. Soms weet ik het allemaal niet meer.

Met vriendelijke groet,
Lily

Lily
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 13-04-2023

4
5
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
hallo lily, die automatische piloot herken ik zeer goed. het is echt ontzettend moeilijk , af en toe schijnt de zon, een glimlach ,een goed gesprek, dat zijn dan weer de mooie momenten, sterkte.

anoniem
13-11-2021
Reactie:
hallo ook ik heb die indruk dat ik alles op automatische piloot doe ben ook zo moe en ik baal van het gevoel die aanwezig is als ik dan iets onderneem ik heb gebrek aan inspiratie de dingen die ik vroeger leuk vond kan ik geen plezier meer aan beleven niets geeft je nooit een gelukkig voldaan gevoel. altijd op zoek naar antwoorden waarom het brein zo tegenwerkt en tilt slaat, heb soms het gevoel dat ik verloren loop en nergens geraak. ook angstgevoelens vooral smorgens heb ik er het meeste last van.

Anoniem
25-06-2022
Reactie:
Beste anoniem,

Ik ben al heel lang niet op deze site geweest en lees net pas je reactie. Bedankt voor je reactie en tips. Wat vervelend dat je ook veel dingen herkend. Het is inderdaad heel moeilijk en zwaar,je loopt gewoon soms vast in je eigen gevoel en verdiet.
Klopt,soms heb heb je ook mooie momenten in het leven,maar als die depressie om de hoek komt kijken,dan is niks meer leuk en fijn.

Dankjewel,jij ook veel sterkte!

Lily
22-08-2022
Reactie:
Dag Anoniem,

Bedankt voor je reactie.
Wat erg dat jij ook zulke momenten ervaart en dat het zwaar valt. Het is zeker vervelend al die gevoelens,Ik begrijp je volkomen.
Op een gegeven moment loop je vast,ook al zoek je hulp,dat herken ik heel goed. Het blijft een strijd met jezelf.
Ik wens je hierbij veel sterkte en kracht toe.
Met vriendelijke groet,
Lily

Lily
22-08-2022
Reactie:
Beste anoniem
ik herken me ook volledig in jou beschrijving das knap lastig om mee te dragen ook vooral smorgens gaat het slecht alsof je verloren loopt. Hoe gaat het ondertussen met jou?

anoniem2
13-04-2023

Jouw reactie:



Al 27 jaar is mijn man depressief (Verhaal 186)

Hallo, ik ben echt nieuw hier, ik ben een vrouw van 45 jaar, 25jaar gehuwd en mama van 3 kinderen( 23-19-12 jaar), het gaat hier echt niet goed, al 27 jaar is mijn man depressief met ups en veel downs, hij is nu de 2de keer opgenomen in die 26 jaar...ik red het echt niet meer, mijn leven staat on hold, hij is daar niet graag (op de A dienst van een algemeen ziekenhuis), de psychiater heeft dat beslist, voor mij kon het ook niet meer...mijn kinderen en ikzelf hebben er heel veel last van, we moeten stil zijn in huis, want hij kan er niet tegen, we gaan niet weg, pff, ik heb het echt lastig om al 27 aar gevangen te zitten in een leven die ik anders zie, ik ben sociaal, vriendelijk, empatisch, en we verschillen zo erg van elkaar... ik heb er nu ook meer last van, mijn kinderen worden groter, ik ben zelf als vrouw ook meer beginnen openbloeien, ik heb 2 toffe jobs, ik krijg echt waardering op mijn jobs, maar hier thuis.......

Moeke van 2

Anoniem
10-04-2023
laatste reactie: 13-04-2023

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Je man krijgt hulp?
En jij dan?
Ga er een dagje tussenuit alleen of met vrienden.
Kies als het nodig is voor jezelf?

Anoniem
13-04-2023

Jouw reactie:



Ben zat met uitleg geven (Verhaal 185)

Ik zie geen voor uit zicht de dokter kunnen me niet helpen familie begrijp me niet ben zat met uitleg geven ben gewoon moe

Anoniem
08-04-2023
laatste reactie: 13-04-2023

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hou van jezelf.
Je bent niet alleen.
Hou vol.

Love
13-04-2023

Jouw reactie:



Kan nooit uitleggen hoe mijn hoofd in elkaar zit (Verhaal 177)

Hoe doe je dat? Vertellen wat je voelt of wat er aan de hand is aan een ander? Hoe kan ik dit uitleggen aan anderen hoe ik me voel als ik zelf al jaren probeer uit te vogelen hoe ik me voel? Het gaat op en neer van extreem rechts naar extreem links, maar nooit stabiel voor langere tijd. Je kunt prima functioneren op momenten maar jij alleen weet hoe jij je echt voelt, waar je met je gedachtes zit door alles heen. Ik voel me alleen omdat ik niemand ooit zal kunnen uitleggen hoe mijn hoofd in elkaar zit….

Evi
01-02-2023
laatste reactie: 12-04-2023

1
4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Evi,

Je bent niet alleen! Je zal nooit aan iemand kunnen uitleggen wat er juist in jouw hoofd omgaat. Dat is bij iedereen zo. Je kan hooguit proberen duidelijk te maken wat je voelt en de ander zal dat tot op een bepaald niveau kunnen begrijpen in zoverre ze, wat jij verteld, kunnen vergelijken met hun eigen gevoelens en ervaringen.

Leg maar eens uit aan de ander wat een depressie is als die er nog nooit zelf 1 heeft gehad. Dat is voor de ander dan onbegrijpelijk.

Hoe jij je voelt kan alleen jij weten. De ander zal zich daar geen goed beeld van kunnen maken zonder dat ze iets dergelijks hebben meegemaakt. Daar heb je dus lotgenoten voor nodig.

Als je ongewenste gedachten hebt, zoals je die beschrijft, kan je die wel onder controle krijgen met bijvoorbeeld mindfulness (meditatie). Als je daarvoor openstaat kom je al snel ergens waar het rustiger en kalmer is en waar je je beter voelt.

Versta je Engels? Dan kan je op YouTube eens zoeken op "Meditation and Going Beyond Mindfulness" van "Mingyur Rinpoche". Hij brengt het zeer luchtig en vrolijk, zelfs plezant om als ontspanning naar te kijken.

Veel liefs,
Filips

Filips
24-02-2023
Reactie:
Ahh wat leuk om naar die Rinpoche te luisteren, thanks!

Anoniem
09-03-2023
Reactie:
Ik begrijp jou helemaal!
Zelf is mijn grootste probleem, uitgelegd krijgen aan een ander hoe ik me voel. Moest ik dit kunnen uitleggen dan zou ik er ook iets aan kunnen doen.
Het frustreert me om 60€ voor één uur te moeten betalen omdat iemand naar me zou luisteren op de manier die je naasten je niet kunnen geven/gunnen.
Weet dat je niet alleen bent, ook al voel je jou zo. Zelf voel ik me constant alleen en eenzaam, er is niemand die me begrijpt en ik krijg het zelf niet uitgelegd.

KDV
13-03-2023
Reactie:
Hier hetzelfde ik krijg het ook niet uitgelegd. Niet ad psychiater maar ook niet thuis gelukkig heb ik zelf een paar handvaten gevonden waardoor ik me beter voel. Veel succes

Anoniem
12-04-2023

Jouw reactie:



TRIGGER.. (Verhaal 80)

Ik ben Monique, 42 jaar en 2 kinderen en een partner met een depressie. We zijn bijna 8 jaar samen, hebben een moeilijke tijd achter de rug. Onze zoon heeft autisme/ mcdd is snel overprikkeld en kan bijna niet meedraaien in de maatschappij. Dit heeft ons 5 jaar vechten voor zijn leven en voor ons gezin gekost. Nu er rust is ,is mijn partner in een depressie weg gezakt. Dit heeft te maken met veel meer dingen maar de laatste 5 jaar heeft ook een grote impact gehad . Voor 2 jaar terug zijn we noodgedwongen apart gaan wonen. Omdat de stress te veel was en mijn partner hierdoor erg regide werd, dat leverde nog meer stress op in onze gezinssituatie. Op die manier kon hij meer afstand nemen van de situatie, wat hij echt nodig had . Ook heeft dit gebracht dat hij zich eenzaam ging voelen ,ik voelde mij ook eenzaam maar ik zat nog volop in de strijdmodus voor onze zoon. Mijn partner heeft wel eens aangeven dat hij niet lekker in zijn vel zat maar nooit duidelijk aangegeven hoe ernstig het was. Dit wordt mij nu verweten. Ik was er niet voor hem en zo krijg ik momenteel alleen maar verwijten. Hij brengt het zo hard dat ik bijna zou geloven dat hij mij opzettelijk pijn wil doen ( ik weet dat dit niet zo is maar op dat moment en de dagen erna kan ik daar niet bij komen). Ik mag hem niet bijstaan. Ik zit zíjn herstel in de weg, krijg ik elke keer te horen.

Natuurlijk probeer ik hier zo goed mogelijk mee om te gaan maar dat valt niet mee als je elke keer een mes in je rug krijgt. Je wil er voor hem zijn maar dit wordt niet geaccepteerd, hij wil alleen zijn. Hoe moeilijk ik dat ook vind ik respecteer dat, alleen op de manier zoals hij het brengt vind ik erg moeilijk. Dit gaat gepaard met verwijten en draaft maar door om mij heel hard te raken. Het valt mij zwaar. Ik moet werken voordat ik niet in een depressie kom want dan heb ik echt een probleem met mijn zoon. Die voelt alle stress haar fijn aan en hoe meer stress hoe groter de kans dat hij psychotisch wordt en suïcidaal. Dat heeft alles te maken met zijn complexe diagnose. Alles met elkaar maakt het heel erg zwaar. Mijn netwerk is erg klein, dat is al gecreëerd door de strijd periode van mijn zoon en het onbegrip van zijn diagnose. Dus ik sta er alleen voor en hoop hier hoop en moed uit te kunnen halen. Ik hoop hier wat steun te vinden in deze moeilijke tijd. Ook ik heb hulp gezocht voor mijzelf maar met lotgenoten praten is toch vaak het meest prettig.

Vriendelijke groet Monique

Monique
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 06-04-2023

3
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Herkenbaar, Alhoewel mijn situatie met partner niet zo complex lijkt als sie van jouw. Ik heb wel geleerd dat alle verwijten die gemaakt worden door mijn partner als ze depressief is, alleen worden gemaakt als ze zich zo eenzaam en onbegrepen voelt. Ik luister erna en laat het over me heen komen, vind het pijnlijk om te horen, maar probeer dicht bij mezelf te blijven, wetende dat ik er voor haar ben, dat ik niet haar depressie kan oplossen. Ze heeft behoefte om dat allemaal te zeggen, of ik het er mee eens ben doet er niet veel toe op dat moment. Soms neem ik afstand en laat ik haar alleen, om weer tot mijn zelf te komen.

Anoniem
06-04-2023

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Mijn vriend heeft last van De-personalisatie (Verhaal 65)

Hoi,

Ik ben nu 4,5 jaar samen met mijn vriend en we hebben erg leuke jaren gehad. Nu heeft mijn vriend al 5 maanden lang last van De-personalisatie. Hij voelt zich niet meer zichzelf en had een lange tijd het gevoel dat hij dingen hoorde die er niet waren en dat maakte hem angstig. (Bang dat hij in een psychose terecht zou komen.) in het begin dat hij hiermee om moest gaan vond hij het heel fijn dat ik er was. Ik deed eigenlijk alles voor hem en paste mijn dag aan om hem hier elke dag weer doorheen te slepen. Nu zijn we 5 maanden verder en duwt hij mij eigenlijk steeds meer weg. We hebben nu even een soort “break” op onze relatie gezet want we zien elkaar nog maar 1x in de week en dan maar 4-5 uurtjes, dit komt omdat hij mij niet meer zag staan en we elke dag ruzie hadden over de hele situatie. Mijn vriend zegt dat die aan zichzelf wil werken en eigenlijk weer een beetje opnieuw wil beginnen met mij. Dus we hebben nu elke week een date. Maar voor de rest van de week komt alles van mijn kant. Hij appt mij niet, hij belt me niet om te vragen hoe het met me is. En als ik hem hierop aanspreek krijgen we ruzie. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Het lijkt alsof hij mij helemaal uit zijn gedachten heeft gezet. Als ik er 1x in de week ben dan is het wel heel gezellig. Maar interesse toont hij niet naar mij.

Het is een lang verhaal maar ik ben ten einde raad. Ik weet niet meer wat ik eraan moet doen. Ik voel me erg onzeker.

Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 01-04-2023

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Volgens mij moet je serieus overwegen voor jezelf te kiezen.

Anoniem
01-04-2023

Jouw reactie:



Mijn leven lijkt net een slechte film (Verhaal 184)

Ik wil niet dood, maar mijn leven lijkt net een slechte film. Ik heb een vraag. Zit depressie ook in de genen?

Anoniem
31-03-2023

2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Ze. (Verhaal 182)

Je denkt dat je haar ziet. Maar je ziet nog zo veel niet. Haar pijn moeite en verdriet. Soms is ze met alles klaar en heeft ze het gigantisch zwaar. Dan vraagt ze zich af wie ben ik? En vind ze zichzelf dik. Ze ziet zichzelf lijden en wil zichzelf bevrijden maar ze is machteloos. Ze voelt zich krachteloos. Het is een interne strijd. Wordt haar ware ik ooit nog bevrijdt? Ze heeft heel veel pech maar lacht alles weg. Ze wil niet voelen. En ze beseft dat is het probleem waar anderen op doelen. Vanbinnen schreeuwt ze om hulp maar ze blijft zitten in haar schulp. Ze voelt zich verloren en ondanks de mensen om haar heen hulpeloos. Ze blijft doorgaan maar eigenlijk is ze moedeloos. Soms wil ze dat iemand HAAR hoort en zich om haar bekoort. Ze weet dat mensen niet kunnen raden wat ze voelt. Ze weet dat iedereen alles zo goed bedoeld. Ze wil groeien. En bovenal uiteindelijk bloeien. Ze heeft veel weggestopte pijn. Maar die maakt ze klein. Gevoelens zitten achter een dikke dijk. En mensen zeggen gevoelens maken je rijk, maar hoe goed ze het ook weet ik wou dat ze het eens deed. Emoties uitten en ze niet buiten sluiten. Ze uit ze nu door te snijden en wil dat die snedes haar bevrijden. Ze moet zich overgeven maar hoe kan ze dat overleven? Ze wil niet meer leven en alles altijd maar geven. Ze houd mensen buiten omdat ze haar gevoelens niet wil uitten en ze moet ze delen maar denkt dat het anderen toch niks kan schelen. Ze schopten haar sloegen haar ze zeiden sorry maar... Ze kleineerden en ontbeerden haar. Ze weet wat ze doet is niet goed maar wat nou als het moet? Ze vind het haar schuld had ze maar wat minder geduldt. Ze wil het zo niet meer. Dit kan niet doorgaan keer op keer. Ze voelt zich altijd alleen zelfs met duizenden mensen om haar heen. Ze voelt pijn heel veel pijn en die is niet fijn. De pijn is ondragelijk hij is absoluut niet behagelijk. Het is pijn die knaagt. Het is pijn die plaagt. Het is pijn die kweld. Het is pijn die scheld. Hoe ze haar negeerden dat raakte haar het meest. Ze denkt wat was er gebeurd als ik anders was geweest? Hoe ze achter haar rug over haar spraken hoe kan dat haar niet raken? Het ene moment dat alles brak en hoe ze toen tegen zichzelf sprak : Je hebt erom gevraagd je bent anderen niet waard. Iedereen is beter dan jij! Jij hoort er niet bij. En dat is terecht weet je wat anderen over je hebben gezegd? Je bent lelijk en dik en o wat hebben ze dan een schik. Ze denkt bij zichzelf wat als ze niet liegen? Hoelang ben ik mezelf al aan het bedriegen? Ze hebben gelijk ik ben lelijk, dik, stom en dom. Ze vraagt zich af waarom? Waarom heeft ze niet eerder ontdekt dat ze het leven gewoon op kan geven. Ze wil niet meer leven. Ze voelt pijn verdriet emoties die weggestopt zijn. Ze maakt ze klein. Ze doet alsof ze er niet zijn. Ze probeert het te verbergen en niet te veel van zichzelf te vergen. Ze wil het niet meer elke keer weer zichzelf snijden en zichzelf op die manier bevrijden. Ze is moe ze is aan rust toe. Ze kan niet meer zo doorgaan en alles maar doorstaan. Ze wil geen emoties uitten ze wil haar emoties buiten sluiten. Ze wil controle houden. Ze wil haar gevoelens niet behouden. Ze wil graag alles controleren want ze wil niet dat anderen haar ontberen. Tot slot ze voelt zich dus heel rot.

Noa
21-03-2023
laatste reactie: 25-03-2023

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
😢

Anoniem
25-03-2023

Jouw reactie:



Wat maakt het nog uit allemaal (Verhaal 183)

Mijn leven was erg moeilijk.
Een vader met een oorlogstrauma.
Opgegroeid in een sekte.
Mijn vader zat aan mij.
Zelf in de war over seksuele identiteit.
Volgens mij heb ik multiple personality syndroom. Ik drink vaak en dan wil ik dood.
Ben inmiddels oud aan het worden.
Wat maakt het nog uit allemaal. Therapie? Waarom. Ik voel mij erg alleen.

Mens
25-03-2023

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Zoveel spijt (Verhaal 50)

Ik ben 52 en heb hard gewerkt om mij een beetje fijn te voelen. Ik heb in het verleden veel geworsteld met angsten en depressieve gevoelens. Voel me vaak alleen met mijn gevoel. Ik mis geluk en tevredenheid. Een korte relatie vorig jaar heeft mij teruggeworpen in onzekerheid. Ik heb, omdat ik iets positiefs wilde doen een ander huis gekocht. Ik heb mij laten leiden en sturen door steeds bevestiging te zoeken. Het gevoel en de angst erover had ik steeds, maar die heb ik wegberedeneed. Ik heb zoveel spijt van het huis en de omgeving. Ik ben diep ongelukkig en ik haat mijzelf om dit besluit. Ik heb mijn fijne plek verloren. Ik kan niet meer huilen en mijn vrienden die mij geholpen hebben willen dat het goed met mij gaat, dat ik positief ben. Ik kom tot niks meer en ik kan mij nergens toe zetten. Ik denk aan doodgaan. Zie geen uitweg meer.

Erik
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 25-03-2023

6
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Herken je verhaal. Ben ook verhuisd en mezelf hierin ook teveel laten leiden. Ben diep diep ongelukkig. Wat jij ook schrijft kan me nergens toe zetten, alleen die spijt blijft door mijn hoofd malen. Heb man en kinderen en moet mezelf
Voor hen oprapen
Maar weet gewoon niet hoe....

Soof
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo
Beste Erik. Hopelijk ben je ondertussen wat opgeknapt.
Ik heb ook nare dingen meegemaakt.
Ik had gedacht : Ik ben de enige op aarde met een probleem en niemand kan je helpen.schrijven en praten doet zeker goed merk ik.
Lucht op.
Een goed persoon verdient altijd het beste.
Jammer genoeg in deze wereld zie ik dat slechterikken het beter hebben.HELAAS.


marie
21-12-2021
Reactie:
Ik heb dingen gedaan in mijn leven dat ik nooit durtf te vertellen aan niemand maar ik wil niet sterven en nog tangs sta ik voor iedereen klaar om goede dingen te doen

frank
25-03-2023

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Ben beter af dood (Verhaal 180)

Al mijn hele leven depressief, 45 jaar dus, en nog steeds geen begrip van buitenaf en geen steun. Heb meerdere zelfmoordpogingen gedaan, en nu vraag ik ook om hulp en word ik afgewezen. Hoe ziek ben je dan als je dat doet? Ik vraag om hulp !!!! Voor mij hoeft het niet meer. Ik ga er niet om smeken en bidden. Heb mijn trots. Ben beter af dood.

11 maart 2023

Emily
12-03-2023
laatste reactie: 21-03-2023

2
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste Emily,

Wat rot dat je je zo voelt en ik heb ook meerdere pogingen gedaan dus denk dat ik je kan begrijpen alhoewel ik niet jou ben en je dus nooit helemaal zal begrijpen weet dat je altijd tegen me mag praten. En probeer alsjeblieft te blijven leven want als je hier uit komt hoe mooi zal je er dan wel niet uitkomen!!! Ik geloof dat er in elk mens iets goeds en waardevols zit dus ook in jou!!!

Heel veel sterkte!! En knuffel:-)

Groetjes Noa

Noa
21-03-2023

Jouw reactie:



Heel het leven is een waas voor me (Verhaal 181)

Sinds zo lang ik me kan herinneren heb ik een leeg gevoel binnenin mezelf. Heel mijn leven heb ik dit gevoel al en drukte ik dit steeds weg aangezien de mensen in mijn omgeving aangaven dat ik het normaal moest vinden wanneer ik lastig was aangezien ik nu eenmaal zo ben.
Het achterliggende werd nooit naar gezocht en als kind weet je niet beter dus ga je dit geloven na verloop van tijd.
Tot een ik mezelf een paar jaar geleden begon af te vragen "Voelt iedereen zich zo k*t elke dag, want dan hoeft het toch niet meer?"
Na een periode van continue zelfmanipulatie op mentaal niveau waarbij ik mezelf steeds in twijfel trok en mijn pedalen helemaal kwijt ben geraakt, heb ik ontdekt dat ik sinds mijn 12 a 13 jaar ( waarschijnlijk vroeger, maar daar herinner ik me niets van) in een depressie zat.
Niets vond ik nog tof of de moeite om me voor in te zetten, zelf hetgeen dat mij gelukkig maakte duwde ik van me weg. Zowel vrienden als hobby's duwde ik van me weg zonder dat ik dit wou of besefte.
Als gevolg dat ik een heel eenzaam bestaan heb, niets of niemand rond le heb die er kan of wil zijn op de manier die ik nodig heb. Niemand die eens probeert te luisteren naar wat ik zeg om me te helpen en niet hoort wat ik zeg om daar op te kunnen antwoorden.
Iemand die niet omgaat met de manier waarop iets wordt gezegd, maar het essentiële dat hierachter schuilt.
I know, ga bij een psycholoog/psychotherapeut en dat heb ik ook jaren gedaan. MAAR het is nu net dit waar ik het zo moeilijk mee heb. Elke week iemand moeten betalen om een uur naar me te luisteren in de hoop dat die persoon je HOORT en niet luistert, terwijl ik zelf niets anders doe en mezelf ( te veel) steeds opzij zet om er echt te zijn voor iemand.
Heel deze tekst is een waas voor me.
Heel het leven is een waas voor me, alsof ik er fysiek nog ben, maar mijn innerlijke zelf al lang op zoek is naar het nu van dit alles.
Dit is zo vermoeiend, ik ben op.

KDV
13-03-2023
laatste reactie: 21-03-2023

2
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ahh wat rot ik snap je wel wat ontzettend vervelend mensen moeten gewoon naar je luisteren je moet je veilig en vertrouwd voelen. Ja mag altijd tegen mij praten als je wilt ik wil er graag voor je zijn en naar je luisteren!! Heel veel sterkte!!!

Noa
21-03-2023

Jouw reactie:



Mijn grootste prestatie is overleven (Verhaal 34)

Het is makkelijker om hier te delen.
Niemand die je kent.
Ik ben een volwassen vrouw en moeder
Iedereen die mij leert kennen omschrijft mij als een sterke vrouw.
Aan de ene kant fijn maar, ik weet niet beter dan dat ik sterk moet zijn.
Ik heb een behoorlijke rugtas vol...graag wil ik af van de stand altijd te overleven.
Ik heb veel te veel dingen alleen moeten doen, en op momenten dat ik beschermd had moeten worden kreeg ik dit niet.
Dat heeft mij erg beschadigd.
Ik heb jarenlang therapie gehad en nog op een laag pitje.
Het is moeilijk in deze maatschappij je hoofd overeind te kunnen houden.
Iedereen heeft het over presteren en luxe.
Ik heb het op zich naar omstandigheden netjes maar, ik wil af van mijn grootste prestatie is overleven.
Ik ben afgekeurd vanwege mijn depressies.
Ik heb geen vrienden en mensen die ik ken werken allemaal.
Etc...
Slik medicatie en ik wil meer in het leven.
Herkenbaar?

B
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 15-03-2023

19
13
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
ik kan me hiermee volledig identificeren.
Ik hoop dat het ooit nog goed komt

Von
> 2 jaar geleden
Reactie:
Herkenbaar. 🍀
🌺🌸 voor je

K
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi ik herkent jou klachten maar al te goed ik heb het precies het zelfde niet leven maar overleven ik slik geen medicatie maar moet er wel weer aan , vrienden heb ik ook niet en ik werk ook niet meer dan wordt je wereld wel kleiner hoor ik wens je iedere geval heel veel sterkte en hopelijk krijg je meer uit het leven met vriendelijke groet Jeanet

Jeanet
> 2 jaar geleden
Reactie:
Heel herkenbaar, ik sta ook in het overlevingsstandje en heb geen vrienden, geen man, wel kinderen. Ik heb geen tips, zou willen dat we elkaar komden helpen, is er ergens een forum voor lotgenoten ofzo...
Veel sterkte!
Charlotte

Charlotte
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hel herkenbaar, ik ben inmiddels anderhalf jaar thuis. Mijn man is thuis met copd ikzelf heb fybromyalgie en post traumatische stressstoornis, slik voor beide veel medicatie.

In het begin dacht ik, wel oke toch samen leuke dingen doen. Maar dat valt vies tegen. Je staat buiten de wereld hebt geen contacten meer buitenshuis en dagen duren ellenlang. Ik heb genoeg te doen hoor tuin, huishouden, beesten maar daar kom ik niet toe ik ben daar te moe voor. Ook al ga ik het toch proberen ik zak gewoon in elkaar en kan weer naar bed. En daar lig ik dan te denken wat brengt dit leven mij dan nog.

Dan denk ik wel eens hoeveel jaar nog??

Cindy
> 2 jaar geleden
Reactie:
Beste,
Ik herken het zo hard…
Ik heb ook alleen maar overleefd. Ik heb 3 j geleden een heel zware depressie gehad en door overbelasting zit ik weer in beginnende.
Ik heb het gevoel alsof de tijd overdag stil blijft staan, alsof ik zo hopeloos ben en uitgeput dat ik er niet meer wil zijn.
Maar ik moet voor mijn dochters. Zij struggle en zelf met heel wat emotieregulatie problem men en dit vraagt zoveel van me dat ik compleet op ben. En toch moet ik voor hen verder…ik weet niet hoe. Hoe ik elke dat me
Hierheen moet sleuren. Zelf een uur lijkt all eindeloos….ik voel me sinds de depressie zo rusteloos en krijg me zelf tot bijna niets om te doen….
Als je wat meer met me wil delen ben je welkom
Susan

Susan
27-10-2021
Reactie:
Hallo
Ik herken dit erg goed.
Ik zit ook jarenlang in depressie. Dit jaar heb ik met moeite overleefd.
Ik ben het zat.
Ik wil met iemand praten die ook mij begrijpt.
Ik ben eenzaam en voel me eenzaam

marie
21-12-2021
Reactie:
Ik herken ook veel van bovenstaande. Ondanks dat ik wel werk en volwassenen kinderen heb voel ik mij eenzaam. Dit komt door regelmatig depressies. Je doet wat moet en daar blijft het bij. Geen sociaal netwerk daardoor opgebouwd. De gelijke deler van bovenstaande verhalen is eenzaamheid. De behoefte om met mensen te praten die weten waar je het over hebt waardoor je je niet hoeft te verdedigen zou zo fijn zijn. Elkaar ondersteunen en iets ondernemen met elkaar zonder een "zielig zeikgroepje te worden.Wie voelt hier voor?

Anne
08-04-2022
Reactie:
Ik herken dat ook ik ben aan het overleven al 31jaar ik ben 71 ik lijd aan depressie angststoornis en persoonlijkheidsstoornis.
Gebruik medicijnen.blijft moeilijk.ik hen een zus en een vriendin die ik af en toe zie.weinig contact met kinderen en kleinkinderen.het is niet anders.houd moed.reageren mag.vind ik zelfs fijn.

Coby
14-08-2022
Reactie:
Wat een herkenbaar verhaal, ik zou het zelf geschreven kunnen hebben. Hoe is het nu met je?

Leon
16-01-2023
Reactie:
Hallo ja net als veel reacties hier. Heel herkenbaar, ben van mening en eigenlijk op zoek naar mensen, om niet alleen de ervaring te delen, maar misschien ook eens de natuur in te gaan ,er op uit enz .dat werkt naar mijn ide ook prima,dus wíe dit ook mag lezen,misschien voelt u zich aangesproken? .DAAR BIJ MISSCHIEN EEN TIP, PROBEER EENS RHODIOLA ROSEA DIT NATUURLIJK PRODUCT BLIJK TE WERKEN BIJ DEPRESSIE .KIJK EENS OP INTERNET TER INFO. MOET ER ZELF NOG MEE BEGINNEN. HOUD JULLIE OP DE HOOGTE MVG JAN

Anoniem
28-01-2023
Reactie:
Net als bij vele, het is zo herkenbaar. Heb alles wat je maar wensen kan, lieve vrouw, drie top kinderen met aanhang, geen financiële zorgen, kleinkind enz. Maar door depressie, burn-out, leeg nest syndroom, ptss, sociale angststoornis en laag zelfbeeld ben ik ingestort. Kan nergens van genieten en moet mijn dagen nu werkloos doorbrengen. Heb al enkele therapieën gevolgd ook slik ik medicatie maar zie nog geen licht aan het eind van de tunnel. Het vechten valt mij steeds zwaarder. Moet doorgaan en hopen op betere tijden.

Arjan
01-02-2023
Reactie:
Hier nog 1tje. Ik heb al ruim 10 jaar depressie. School niet afgemaakt vanwege angstklachten erg laag zelfbeeld daardoor altijd erg vermijdend geweest. verslaafd geraakt aan lorazepam mezelf heel lang opgepept met dexamfetamine maar daar vervelende tics aan overgehouden en constant klemmen met de kaken.inmiddels Jaren alleen in bed doorgebracht mezelf afleiden op mn telefoon. Eenzaam en als ik mensen zie stik jaloers en beschaamd dat ik er zo aan toe ben en andere mensen dan zien lachen, onder de mensen zijn en werken terwijl ik tot niks meer toe kom. Dusja is beiden in mijn ervaring niet goed voor me. Nare ervaringen en In de maling genomen door allerlei gekke artsen en vaak zomaar van de een naar de andere instantie gestuurd met wachtlijsten van een jaar tussendoor zonder dan uiteindelijk geholpen te worden. Nu weer aan het wachten op hulp bij een instantie. Zal me benieuwen. Hou vol mensen xx

Joost
15-03-2023

Jouw reactie:



Zoals het voor mij voelt... (Verhaal 178)

Zoals het voor mij voelt ben ik in mijn leven nog nooit gelukkig geweest. Ik deed veel voor anderen en daardoor heb ik hele domme fouten gemaakt, waardoor ik nu echt in de diepte punt van mijn depressie ben geraakt. Vanaf het begin voelde ik mij altijd al ongelukkig, ik weet niet wat geluk is.
Ik heb het gevoel dat niemand mij begrijpt. Mensen vinden het vreemd, maar ik heb een hele toxine relatie met mijn vader sinds kleins. Hij mishandelde mij fysiek en mentaal. Desondanks heb ik hem vergeven en hou ik heel veel van hem en ik heb altijd van hem gehouden.
Mijn ouders hebben altijd problemen gehad met mensen, financieel, elkaar en hun kinderen.
Ik voelde mij altijd verantwoordelijk om ze te helpen met name financieel. Vanaf mijn 17e ben ik uit huis gegaan, omdat ik het niet trok om in zo een omgeving op te groeien.
De laatste jaren maakte ik me vreselijk zorgen over mijn vader zijn gezondheid. Hij lette niet op zijn diabetes en leek er kwa gezondheid achteruit te gaan.
Ik heb toen besloten om hun ticket te betalen en ze naar hier te halen zodat mijn vader zijn gezondheid kon gaan nakijken. Bij het ziekenhuis waren ze verbaasd dat hij nog in leven was, zo erg was het.
Nu gaat het gelukkig de goede kant op.
De periode dat ze bij mijn waren vond ik lastig. Het op mij letten en constant op elkaar lips zijn, de ruzies en discussies tussen mijn ouders. Vooral het onbegrip dat ik eigenlijk ziek ben. Mijn brein kan dat gewoon niet aan. Ik snap niet waarom ik altijd mezelf opgeef voor mijn familie.
Paar dagen geleden kreeg ik weer een aanvaring met mijn vader. Ik heb gezegd dat als hij geen rekening kan houden met mijn gevoelens en mijn staat dat hij maar een andere plek moet gaan zoeken. Dit maakte hem heel erg boos en hij heeft bepaalde pijnlijke uitspraken gedaan. Met name dat ik gek ben. Ik geef toe ik heb niet op een goede toon gesproken, maar ik kon mijn emotie gewoon niet bedingen. Mijn zusje was erbij en ik kreeg het gevoel dat ik door hun beide werd aangevallen, want zo praat je niet tegen je vader. Dan nog vind ik niet dat hij het recht heeft om mij te intimideren en om te schelden. Ik voel mij totaal niet begrepen en ze beseffen niet hoe hard ik eigenlijk aan het vechten ben voor mezelf. Ik weet het was misschien geen goed idee om mijn ouders zoveel maanden bij mij thuis te houden voor mijn herstel. Ik zag geen andere uitweg. Toch door de ruzie zijn ze nu bij mijn zusje voorlopig en ik moet zeggen dat ik dat niet erg vind. Jammer dat het zo moest gaan en jammer dat mijn zusje het mij eigenlijk alleen heeft laten doen in de eerste instantie en pas wanneer ze erbij is en het uit de hand loopt, kan aanbieden dat mijn ouders een tijdje bij haar blijven. Ik voel me wel nog heel rot en niet begrepen. Alleen en ergens in mij voel ik mezelf heel boos. Maar kan ik hun uiteindelijk wat kwalijk nemen, duidelijk snappen ze er allemaal helemaal niks van en moeten ze zelf maar gaan inzien dat ze zelf ook een probleem hebben !

Doris
16-02-2023
laatste reactie: 24-02-2023

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo Doris,

Er zijn zeker mensen die je begrijpen en uit ervaring weten wat je meemaakt, er zijn er echter niet zoveel die het durven zeggen over zichzelf.

Jouw inzicht over jouw ouders is juist. Ze weten waarschijnlijk niet eens wat jij meemaakt en hoe dat voelt. Als je dat nooit zelf hebt gehad weet je die dingen niet.

Dat met mensen altijd helpen heb ik zelf ook en dat doet soms vreselijk pijn. Daar moet ik zelf nog meer aan werken.

Ik heb een boek gevonden "Stop met pleasen" dat me zeer interessant lijkt. Hier alvast een korte tekst erover.

Ik hoop dat je de kracht vind om terug geluk te leren kennen. Dat is niet zo gemakkelijk maar het werkt wel als je wat geduld hebt.

Liefs, Filips
--------------
Stop met pleasen van Andrea Mathews is het antwoord in boekvorm op een probleem waar ontzettend veel mensen mee worstelen: zij zetten altijd anderen op de eerste plek in plaats van zichzelf. Je biedt graag een helpende hand, een luisterend oor en een schouder om uit te huilen. Maar wanneer je anderen steeds op de eerste plek zet, heb je ze geleerd dat jij zelf steeds als laatste aan de beurt bent.

Herkenbaar? Je zou best wat vaker voor jezelf willen kiezen, maar er zijn zoveel verplichtingen van familie, vrienden en werk. Je denkt dat je het juiste doet door aan alles gehoor te geven. Je loopt vast, omdat je altijd maar klaarstaat. Hoe pak je het aan om grenzen te stellen, zonder je schuldig te voelen? En word je dan nog wel aardig gevonden?

Andrea Mathews denkt met je mee hoe je de patronen van pleasen kunt herkennen én los kunt laten. Zo brengt ze je stap-voor-stap dichter bij jouw authentieke verlangens. Een boek vol eyeopeners en helende inzichten, waarmee jouw leven weer van jou wordt.

Anderen over 'Stop met pleasen':
"Toen ik mijn patronen van het zorgen voor en redden van anderen aan ging pakken, voelde ik direct energie vrijkomen"
"Van aardig naar authentiek zijn! In dit prachtige boek komt alles samen wat ik nodig had om mijn leven te veranderen"

Filips
24-02-2023

Jouw reactie:



Ex verloofde vertrokken door een domme actie van mijn kant (Verhaal 179)

Een aantal maanden geleden is mijn ex verloofde vertrokken door een domme actie van mijn kant. Gezien er van fysiek overspel geen spraken was had ik gehoopt dat we hieruit zouden komen, maar helaas. Ze was resoluut. In de periode daarna was ik gebroken. Ik heb mijn trouwe viervoeter zelfs weg moeten doen gezien ik niet eens meer voor mezelf kon zorgen. Ik heb nog een paar maanden geprobeerd om mijn bedrijf draaiende te houden, maar dat lukte niet. Met als resultaat werknemer ontslagen, bedrijf aan de grond.. Na een suicide poging op de eerstr hulp beland. Vanuit daar crisisdienst en iht traject aan huis. Even leek het beter te gaan, maar helaas, 2 weken later kwam de echte klap. Na wederom een poging ben ik in een psychiatrisch ziekenhuis beland. Ik ben radeloos en wanhopig, zwaar depressief. Hulp is er wel, maar het baat niet, evenals de medicatie. Die gaat niet samen met mijn ADHD medicatie. Iemand die mij verder kan helpen? Psycholoog, psychiater, van mijn part een bakker. Alle hulp is welkom

Anoniem
23-02-2023
laatste reactie: 24-02-2023

2
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo,
Op dat niveau heb ik zelf ook een paar maanden/jaren gezeten en zelf net terug van 4 maanden psychiatrische opname.
Er is niets dat je snel kan helpen. Iemand die naar je luistert en en je begrijpt helpt al een flink stuk. Je bent niet alleen!
Wat mij geholpen heeft toen ik zo diep zat was beter leren kennen waarmee ik zat. Hier alvast 1 ding dat ik me herinner: zoek eens op YouTube naar "De zwarte hond die depressie heet"

Je kan ook zoeken naar "Leven met depressie".

Weten wat een depressie is en her herkennen, weten dat je niet alleen bent en weten dat ook dit voorbij gaat is jouw eerste hulp die de pijn al wat kan verlichten.

Een lotgenoot
Filips

Filips
24-02-2023

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


ik voel.hoe ik meer en meer afglijd (Verhaal 159)

Ik ben een vrouw van 61.en heb al bijna 7 jaar copd.zit nu al jaren in copd gold 4.de laatste fase.afhankelijk van rolstoel.kan anders de deur niet uit.heb heel weinig lucht nog maar.waardoor elke dag een dag is van benauwd zijn.afhankelijk zijn.tis meer overleven dan leven.nergens van kunnen genieten.nooit af kunnem spreken.heb 2 heerlijke kleinkids van 7 en net 11 jaar.soms denk ik . Wat hebben ze nog aan me.voir hun wil en zal.ik toch doorgaan.zo vaak opgenomen geweest.longaamvallen.dubbele longontstekingen.bacterien.alrijd als ambulance kwam denken dat je niet meer terug zou komen.ik voel.hoe ik meer en meer afglijd.ben zo super bang ondanks dit voor de dood.het maakt me gek.radeloos.woedend.beetje bij beetje is angst een despressie geworden.en ook al praat ik met jan en alleman.niemand die dit weg kan halen.zo moeilijk.veel sterkte met iedereen die met dit soort gevoelens rondloopt.

Anoniem
28-07-2022
laatste reactie: 15-02-2023

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo verhaal even gelezen hoe is het nu met je ?

Jan
15-02-2023

Jouw reactie:



Drank dat mij verzacht voor mezelf maar voor de andere is het pijnlijk (Verhaal 116)

Hoe moet ik hier aan beginnen mijn leven was altijd mooi tot ik mijn prachtige ouders verloor aan de vreselijke ziekte de vieze beestjes genaamd ( kanker) heb drie prachtige kinderen ondertussen twee schatten van kleinkinderen....maar mijn leven staat op kop...door drank dat mij verzacht voor mezelf maar voor de andere is het pijnlijk al 15 jaar vecht ik er tegen je voelt je steeds alleen ook als is er hulp door alle gemeenschap maar steeds val je terug alleen grts

Prullerke
20-10-2021
laatste reactie: 03-02-2023

2
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel herkenbaar .ik heb jaren Maar dan ook jaren niet gedronken. Maar gezopen. Kan het niet anders noemen. Op een gegeven moment het verkeerde drankje gehad .daar heb ik dus een nachtje plezier van gehad, wat je dan plezier noemen kan .....Hier na weer eens naar de kroeg geweest. Kreeg naar ongeveer 4 biertjes een flashback van de eerder genomen schotje. Hier naar geen druppel meer gedronken. Je zal toch moeten stoppen, en neem van mij aan,als je niet meer drink, denk je achter af had ik het maar eerder gedaan. En zal je nooit meer drinken. Ik wens je succes. En denk er bij ieder biertje bij na ,dit alleen je afgrond gaat worden!!!!!!!!

Anoniem
03-02-2023

Jouw reactie:



Ik heb in domme bui mezelf gesneden (Verhaal 176)

Ik heb in domme bui mezelf gesneden me vriend wou niet weggaan. Nu durf ik nergens heen. Snijwond boven enkel. Wat kan ik zeggen tegen mensen die het zien m/welke smoes? Hoe is het gebeurd/waaraan? Niet iedereen hoef het te weten?

Linsa
21-01-2023
laatste reactie: 01-02-2023

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Linsa, heb je leuke laarsjes? Heb je lange sokken, beenwarmers? Het is koud buiten. Maar dit is natuurlijk een tijdelijke oplossing voor een groter probleem. Heb je iemand om mee te praten? Is er iemand die weet waar je mee zit of wat er gaande is in jouw leven? Alsjeblieft doe je zelf niet nog meer pijn dan je waarschijnlijk al voelt!

Evi
01-02-2023

Jouw reactie:



Jullie ervaringen met anti depressiva bij depressie? (Verhaal 175)

Hoi allemaal,
Ik ben eigenlijk heel beniewd wat jullie ervaringen zijn met anti depressiva bij depressie. Hoe ervaar jij de medicijnen?


Margriet
26-12-2022
laatste reactie: 03-01-2023

2
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo zo lang het kan gaat zeker van af blijven. Maar als het moet en niet anders gaat zal het wel moeten. Ze werken meestal na een week of 6.het internet staat er mee vol. Met mensen en hun ervaringen. Mijn gevoel is ,het is maar welke bij je werken en welke niet .zeker overleg met een arts. Of probeer eerst andere dingen ipv antidepressiva mvg jan

Jan
03-01-2023

Jouw reactie:



Ben elke dag aan het overleven (Verhaal 168)

Hallo ik man loop al een jaartje bij ggz ondertussen ben ik er klaar mee diagnose depressie er wordt niks gedaan ja de verkeerde behandeling, voor iemand die het niet meer ziet zitten ben elke dag aan het overleven, en wordt gek van mijn gepieker. Tis als of ik stemmen hoor,of de hele dag tegen me zelf praat.,na wat coffie en een gesprek van een uur sta je weer buiten. Ik heb het geheel gehad met mijn leven, nergens begrip, opname, doen ze niet enz,enz is er hier iemand voor een goed advies ,weet me geen raad meer ,persoonlijke contact ook zeer welkom weet alleen niet hoe hier met iemand in contact te komen. Hoop op een reactie, heb ondertussen heel Google al na gezien. Buiten ggz om .maar als er al wat is ,kost het een fortuin. Hoop op jullie reacties

Peter
09-10-2022
laatste reactie: 03-01-2023

2
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste peter

Ik heb zelf ook sessies gehad bij de ggz ca 3 maanden , niets geholpen ben nu 8 maanden verder nog altijd ups and downs maar wel beter dan eerst dankzij gesprekken met een goede vriend. Daar heb ik dus veel meer aan gehad. Ja ik ben er nog niet maar ben wel (al voelt het niet altijd zo) stappen vooruit gegaan.

Praat met vrienden of een vriend of vriendin of wie dan ook waar je al je sores even kwijt kan. Zo waardevol wanneer je iemand vind.

Het is vaak ff je hart luchten en dat luisterend oor !!
Heb ook gechat op de luisterlijn dat heeft ook wel geholpen. Je staat er niet alleen voor!!!
Groet
Jaap

Jaap
19-12-2022
Reactie:
Hallo dat alles heb ik al gehad. Vrienden. Begrijpen er niks. Van of vinden het Maar te lastig. Ondertussen zit ik in een pieker stoornis en is er nog maar volgens ggz een middel antidepressiva en daar ben ik zwaar op tegen

Anoniem
03-01-2023

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik gelukkig was (Verhaal 154)

Hoi allemaal
Ik kan me eigelijk niet meer herinneren wanneer ik gelukkig was.
Ik leef al jaren op automatische piloot doe de dingen die ik moet doen.
Op het eerste gezicht lijkt alles inorde maar heb continu een onrustige gevoel als of je op iets ergste zit te wachten alleen heb ik geen idee op wat.
Vakantie ben ik zeker al 6 jaar niet geweest, het idee alleen maakt me moe.
Het liefst lig ik de hele dag in bed als ik niets moet doen.
Ik weet niet hoe ik van dit rot gevoel af kan komen, en hoe ik weer van iets kan leren genieten.

Ik
16-06-2022
laatste reactie: 03-01-2023

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hallo dat gevoel kan ik maar al te goed,En als je dan als nog door gaat ,zit je zo in een zwart gat ,waar je niet meer uit konp. Met alle gevolgen vandien. Misschien help een persoonlijk contact, zit in het zelfde schuitje. Heb je hier behoefte aan.laat het dan weten mvg lotgenoot

Jan
03-01-2023

Jouw reactie:



Mijn moeder is al ziek vanaf dat ik 17 jaar ben (Verhaal 171)

Hallo allemaal

Ik ben sinds kort 50 jaar.

Mijn moeder is al ziek vanaf dat ik 17 jaar ben.

Graag kom ik in contact met andere die het ook lastig vinden om een moeder zachter relatie te onderhouden .

Mvgr ☺️

Babs
30-11-2022
laatste reactie: 31-12-2022

2
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Je bent niet alleen…
Blijven vechten , ook al lijkt het zinloos.
🍀❤️‍🩹

Griet
31-12-2022

Jouw reactie:



Ik verdien het (waarschijnlijk) niet om geholpen te worden! (Verhaal 145)

Ik geloof niet in het feit dat alles goed komt en dat er hoop is of iets om de wereld te bieden.. dit zijn mijn redenen:
Ik was vier toen mijn vader mijn moeder van de trap af duwde en probeerde te vermoorden. Hij mishandelde ons, sloot ons op, we moesten via de raam uit huis klimmen. Sinds dien begon het al een beetje.

(Niet echt belangrijk). Voordat mijn moeder, mijn broer en ik in Nederland kwamen waren we op de vlucht. Ik weet niet waarom, omdat ik het niet durf te vragen.

We zijn heel vaak verhuist, maar één ding bleef hetzelfde: ik werd altijd gepest. Waar ik ook was, buiten, binnen, op school. Ik ben altijd de gene geweest die te min was of onwaardig. Ik was altijd dát kind. 'Te anders'. Zelfs toen ik mezelf veranderde om erbij te horen.
Nog steeds té anders. Ik weet nog steeds niet waarom. Ik accepteer iedereen, ik ben er (bijna) altijd voor mijn vrienden en familie, maar als het gaat om mij is het ineens niet meer zo belangrijk. Waarom?

Ik had om mijn zesde kanker. De dokters wisten niet wat de oorzaak daarvan was. (Nog steeds niet). Ik heb daardoor dus 2 en een halfjaar in de ziekenhuis gebleven. Nadat we ons 'laatste' afspraak hadden dacht ik dat alles goed zou komen, maar nee.

Door de kanker kreeg ik een bloeding in mijn hersens, waardoor mijn linker helft helemaal verlamd raakte. (7 jaar) Ook toen verloor ik de hoop niet.
Maar toen kwam er nog één druppel en ik was er klaarmee. Door de linkerzijdige verlamming ben ik verkeerd leren lopen, waardoor mijn heup bijna door de kom schoot, mijn vrienden verlieten me en ik was weer helemaal alleen. Ik was/ben heel erg wantrouwig, maar gaf hun een kans en het feit dat ze daar gebruik van maakten, kwetst me. Hoe kan ik ooit nog iemand vertrouwen?

Daarnaast hebben mijn broer en moeder de helf van hun leven gemist door mij. Als ik niet bestond of ziek was geweest hoefde mijn moeder geen 4 jaar moeten zoeken naar ziekenhuizen en revalidatiecentrums en daar moeten wonen en hoefden mijn broer niet op te groeien als 11 jarige zonder familie.

Ik was vroeger trouwens ook gelovig, maar na alles wat er is gebeurd vraag ik me gewoon af: als God echt van ons houdt, waarom laat hij ons dit dan doorstaan, waarom geeft hij mij/ons het gevoel dat we alleen zijn, onwaardig. Als hij een echt vriend/ vader was zou hij ons deze gevoel niet geven.

Nu heb ik het gevoel dat het gewoon verkeetd is om in hem te geloven. Ik kan me nog herinneren dat het slecht ging (al weer) en ik een stem in mijn hoofd hoorde dat fluisterde dat ik in de duivel moet geloven. Ik heb er niet aan toegegeven, maar het bleef me wel maanden achtervolgen. Het was zo erg dat ik toen dacht aan zelfmoord om God te plezieren. Dat was dom.

Nu ben ik 14 en wil dood. Ik praat met een nieuwe psycholoog, omdat de 5 ervoor mij niet konden helpen. Nu heb ik dus het gevoel dat het precies hetzelfde zal zijn. En ik mezelf weer zal kwetsen en teleurstellen , maar belangrijker nog: wat als er iets heel ergs gebeurd en ik niet sterk genoeg ben om mijn familie/ de mensen om me heen te beschermen. Dat was ook toen ik kanker had.

Ben ik het wel waard om er te zijn, en dan nog, waarom is me dit aangedaan?
Iedereen noemt me speciaal, bijzonder, apart, anders. Maar als dat zo is, waarom voel ik me dan niet zo. (Behalve anders en apart).

Ik wil iets bijdragen aan de wereld: dat iedereen wordt gezien als gelijke en niemand zich hoeft te verstoppen. Geen pijn, gewoon acceptatie en vrede. (Dingen die nooit zullen voorkomen in mijn leven). Hoe kan dat als het leven zo BLEHHH is? Nou ja,at was\is mijn wens, maar door alles wat er is gebeurd zie er de mogelijkheid niet van in. Volgensmij leven we een pijnlijke, teleurstellende, eenzame, nutteloze, leven en gaan dan dood. Dat is mijn theorie.

Dit was het. Sorry voor het verspillen van jullie tijd!!! Ik verdien het (waarschijnlijk) niet om geholpen te worden!



Anonieme persoon?
28-04-2022
laatste reactie: 25-12-2022

2
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Iedereen verdient om geholpen te worden. Jij ook !
Geef niet op hoor

Houd vol hoe moeilijk ook, houd vol
Bloemen aan de finish

Arnold
04-06-2022
Reactie:
Het is misschien moeilijk om het goede te zien in je leven nu of überhaupt in te beelden dat alles goed komt, maar weet het komt goed. En wat ze jou hebben aangedaan zegt iets over hun. Hun zijn de slechte mensen en krijgen hun karma. Er komt een dag dat jij omringd wordt door de JUISTE MENSEN!

Groetjes, veel liefde gewenst en onthoud: jij bent liefde. Dat heb je wel laten zien!!

Sadha
25-12-2022

Jouw reactie:



Het lukt me niet om dit te doorbreken (Verhaal 174)

Hallo,

Sinds een maand of 3 ben ik depressief.
Het lukt me niet om dit te doorbreken momenteel.
Ik vind het vooral lastig, omdat ik niet zo goed weet waar dit gevoel vandaan komt.

Iemand tips?

Anoniem
19-12-2022

2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Veel mensen scheiden van een depressieve partner (Verhaal 173)

Het valt mij op dat er veel mensen scheiden van een depressieve partner.
In mijn geval wil mijn depressieve partner van mij scheiden een aantal maanden na de start van antidepressiva. Ik houd zo verschrikkelijk veel van haar en wij hebben al zo veel mee gemaakt aan tegenslagen. Nu word ik in een onmogelijke positie gedrukt dat mijn partner wil scheiden en dat de kinderen straks de dupe zijn. Het is ook mijn schuld omdat mijn aandacht meer naar de kinderen gericht was en om alle problemen te overleven. Ik hoop dat mijn partner stopt met antidepressiva zodat ik hopelijk nog een kans krijg om weer closer te worden met elkaar en haar beter te gaan steunen om uit de depressie te komen. Want volgens mij word dat nog steeds door de partners onderschat hoe belangrijk het is je partner te steunen zonder je al te veel met de behandeling zelf te bemoeien. Wie herkent dit en heeft advies voor mij?

Anoniem Hart
16-12-2022

4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Ik ga er kapot aan komt alles nog goed ? (Verhaal 172)

Zijn er mensen die net als ik alleen maar huilen en denken dat het nooit meer goed komt . Ik ga er kapot aan komt alles nog goed ?

Anoniem
14-12-2022

2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Ik sta iedere dag supergespannen op (Verhaal 94)

Na een heel vervelend jaar achter de rug te hebben (man dronk en kwam op de ic terecht) en heb ik klachten gekregen.
Ik sta iedere dag supergespannen op, en.dit blijft.de hele dag hangen.
'S avonds zakt het wel af, maar de volgende dag is het weer in vol ornaat terug.
Kan me gewoon niet ontspannen, heel vervelend. Paniekgevoelens liggen soms op de loer.
Ik.slik citalopram 30 mg maar het lijkt niet meer te helpen?
Heb wel gesprekken met een psycholoog maar dat helpt niet veel.
Wie herkent dit?

Lizzy
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 09-12-2022

16
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hi, ik herken ontzettend veel in je verhaal. Ik heb medisch gezien een heel moeilijk jaar. Daar zijn psychische klachten bij gekomen. Mijn armen, handen, nek staan al stijf van spanning als ik wakker word. Pas in de avond trekt het meer en meer weg. Het is zo’n tegenvaller dat de dag erna het weer van voor af aan begint. Citalopram heb ik ook. Ik heb ook alprazolam voor in de ochtend. Mijn gesprekken met therapeut zijn wel heel fijn. Heb je een idee waarom het niet helpt? Ik zit zelf in de zorg en het is heel beangrijk dat je je uitspreekt wat je nodig hebt en wat helpt en wat niet.

Heel veel sterkte!

Linda
04-06-2022
Reactie:
Heel herkenbaar. Sterkte 🪷🌞

Marleen
09-12-2022

Jouw reactie:



Mijn lichaam voelt vanaf de eerste seconde al geblokkeerd aan (Verhaal 170)

Hallo! Ik ben een 23- jarige studente en op dit moment voel ik mij eigenlijk echt niet goed. Ik sta iedere dag op met de gedachte ‘Ohnee, hoe ga ik er vandaag weer door geraken’. Mijn lichaam voelt vanaf de eerste seconde al geblokkeerd aan. Ik geraak m’n bed niet uit, ben precies verlamd of verdoofd. Ik slaap enorm veel tot wel 12- 15 uren per dag en voel me nog slecht. Mijn hoofd voelt zwaar en vol aan. Ik kan precies niet meer denken, er zit precies een wirwar van draden in mijn hoofd. Ik heb nergens zin in, alles is lastig. Mijn lichaam trilt ook vaak innerlijk, maar is niet te observeren door anderen. Mijn lichaam weegt een ton. Ik eet meer dan anders, grotere hoeveelheden en schaam me hier ook over. Deze periode van overmatig eten kan een week duren en worden dan afgewisseld door een periode héél gezond te eten, kcals te tellen en veel te gaan fitnessen/ dansen. On dan de dag erna weer te hervallen in het mij slecht voelen. Het jojo’en met eten is al zo van het middelbaar, dat is zeker al 6 jaar geleden. Het helpt ook niet dat mijn mama graag dungebouwde meisjes ziet zonder kont. Laat mij nu net niet zo gebouwd zijn.
Het mij neerslachtig en somber voelen is al vaker geweest maar nu heb ik het al twee maanden aan een stuk en geloof ik niet dat ik terug beter kan worden. Ik moet hulp zoeken want zo kan ik niet verder. De derealisaties, angsten, paniekaanvallen, twijfelen aan mezelf, geblokkeerd voelen, eetproblemen… worden me te veel. Het beïnvloed mijn fysieke conditie wat ik als sportvrouw echt niet leuk vindt. Ik vindt het ook moeilijk om gemaakte afspraken met vrienden last minute niet te verzetten. Ik wil me niet somber voelen met andere mensen erbij. Daarnaast heb ik ook geen energie om met mensen te praten, te doen alsof ik happy ben.

Ik ben bang dat ik depressief ben, ik voel me alleszinds zo. Is er iemand die zich hierin herkend en mij misschien wat meer zekerheid kan geven? Ik weet niet meer wat echt is en wat niet, is het normaal om me zo te voelen want iedere jongere voelt zich toch wel eens slecht? Of kan heel de dag door slapen, dat is wat vriendinnen zeggen als ik hen er over aanspreek…

Daarnaast durf ik ook niet naar een psycholoog te gaan. In stress- situaties ga ik vaak derealiseren en depersonaliseren. Daardoor vertrouw ik op sommige momenten niet veel mensen. Ook ben ik bang dat ik daar dan ga zitten en niets weet te vertellen, dat ik me plots oke ga voelen en dan denk in mezelf dat ik niet te klagen heb. Ik weet dat dit irreëele gedachten zijn… maar toch zijn ze er.

Kaïn
29-11-2022

3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wie is er hersteld van een depressie? (Verhaal 152)

Wie is er hersteld van depressie? Op zoek naar positieve verhalen.
Zijn er misschien ook mensen die echt hersteld zijn van een angststoornis of depressie? En hoe heb je dat gedaan?
Zou graag eens meer willen lezen hierover , dat geeft hoop......

Ik1985
06-06-2022
laatste reactie: 10-11-2022

4
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik ben best goed hersteld van een angststoornis. Ik had 10 doelen in stapjes en het uiteindelijke doel was alleen snachts thuis kunnen slapen. Ik ben tot aan doel 9 gekomen. Niet het eind punt, maar zoooveel verder dan eerst!

A.
10-11-2022

Jouw reactie:



Ik denk elke dag aan de dood (Verhaal 163)

Hoi,

Allereerst wat is iedereen hier open en eerlijk! Bijzonder om te lezen. Ik ga ook proberen mijn verhaal te doen.

Ik ben nu 25 jaar en opgegroeid in een warm en liefdevol gezin. Ik ben opgegroeid op een boerderij met twee gezinnen. Dus had ik een soortvan 4 ouders. Alle 4 de ouders werkte als een soort van spiritueel coaches. Hierdoor waren ze altijd erg behulpzaam en zaten voor ongevraagde afvriezen naar mij. Ik ben van nature gevoelig en volgde dit op.

Hierdoor ben ik eigenlijk heel onzeker geworden en heb ik geen idee wie ik ben of wat ik wil. Toen ik zakte voor mijn vwo begon mijn eerste depressie. Ik woonde in Utrecht op kamers maar sliep niet meer en was in paniek. Ik kon namelijk niet gaan studeren. Het gevoel er niet bij te horen werd weer bevestigt. Dit was mijn eerste depressie. Ik ben er wel uitgekomen door voor een soort persoonlijk ontwikkelingsjaar te kiezen. Daar ontmoette ik veel lieve mensen en we deden er leuke dingen. Helaas heeft een van de vrienden daarvan zelfmoord gepleegd, 2 jaar geleden.

Toen ik begon met mn studie en verhuisde naar amsterdam werd ik weer onzeker. Ik voelde me er niet echt bijhoren terwijl ik wel een goede vriendin had gemaakt. Maar zij was veel zelfverzekerder en leuker dan ik. Ook hier ontwikkelde ik een depressie en kon nauwelijks mn bed uitkomen. Na hulp van een psycholoog ging het beter.

Na mijn studie begon ik te werken maar kreeg ik stress. Ik moest zoveel doen en voelde geen stabiliteit om dit aan te kunnen. Ik werd weer depressief. Nam ontslag en had niks meer te doen overdag. Dat maakte het alleen maar erger waardoor ook zelfbeschadiging is begonnen. Uiteindelijk kwam ik er uit door medicatie, stabiliteit van mn ouders en een nieuwe baan. En ik werd zelfs verliefd en kreeg een relatie. Deze relatie is nu 3 maanden uit. En ik ben weer in een depressie beland.

Nu voel ik me nog slechter dan ooit. Ik beschadig mezelf, leidt mezelf af door podcast en filmpjes en wil me het liefst verstoppen. Mn werk gaat weer beginnen zo na de zomer maar ik heb geen idee of ik het aan kan. Ik voel niks meer. Geen positiviteit of levensvreugde. Ik doe maar wat er van me verwacht wordt zoals ik altijd deed. Maar hoe kan ik ooit een gezond en leuk mensen worden? Als ik alleen maar andere please en geen richting weet? Ik denk elke dag aan de dood. En dat maakt me nog somberder.

Lang verhaal maar misschien dat iemand mij begrijpt. Liefde voor jullie strijders

Ilana
22-08-2022
laatste reactie: 30-10-2022

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Ilana,
Wat vreselijk akeig dat je je zo leeg voelt. Als ik het zo lees is het zakken voor je VWO het begin geweest van een neerwaartse spiraal. Kan het zijn dat je heel teleurgesteld was in jezelf of dat je bang was dat jij anderen daarmee teleurgesteld hebt? Ook al weet je met je hoofd dat het niet zo is, toch kan je er op een andere laag heel bang voor zijn. Zeker als je een pleaser bent. Het kan zijn dat je toen een onbewuste beslissing nam die ervoor zorgde dat je nooit meer in zo’n situatie zou komen. Bijvoorbeeld door geen verwachtingen te hebben of creëren. Of je bouwt een muurtje waardoor teleurstelling (maar ook mooie dingen) niet meer binnen komen. Om toch te voelen dat je leeft, kun je dan extreme dingen gaan doen. Ik hoop dat je de juiste hulp zoekt om zo de neerwaartse spiraal weer om te keren en jezelf weer te vinden.

Ellen
30-10-2022

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Heb het idee alsof het me niet gegund is (Verhaal 162)

Ik ben 32jaar, ben nu een jaar alleen na twee lange relaties gehad te hebben. Ik houd me zo erg vast aan het perfecte plaatje huisje boompje beestje. Maar heb het idee alsof het me niet gegund is. Ik zit nu een aantal maanden diep in de put en heb het gevoel dat ik er niet uit ga komen. Ik probeer hier en daar leuke dingen te doen maar het brengt me geen plezier. Het huilen staat me nader toe dan het lachen. Ik hou het allemaal het liefste voor mezelf, en praat niet graag erover. Ik lees hier veel verhalen en dat doet me verdriet maar daardoor zie ik ook dat ik niet alleen door z’n moeilijke periode ga.

Kirs
01-08-2022
laatste reactie: 30-10-2022

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi Kirs,
Wat een akelig gevoel moet het zijn als je denkt dat een fijne relatie je niet gegund is. Vaak is er in je onbewuste een overtuiging die ervoor zorgt dat je jezelf ongewild saboteert. Misschien denk je onbewust dat je het niet verdiend of dat het uiteindelijk toch weer fout gaat. Pas als je je onbewuste beperkende overtuiging gevonden hebt, kun je die veranderen waardoor je lekkerder in je vel zit en de juiste persoon aantrekt. Succes.

Ellen
30-10-2022

Jouw reactie:



Waarom in dit klote leven blijven hangen? (Verhaal 66)

Ik ben al minstens 12 jaar depressief en vooral fde laatste paar maanden denk ik ook aan zelfmoord . Ik ben altijd een zwaar tegenstander geweest maar sinds 2 vrienden waar ik best wel tegen op keek zichzelf van het leven hebben beroofd denk ik zoiets van dat is niet gebeurd zonder reden. Ik ben niet echt gelovig maar stel wel de vraag:als het hiernamaals zo fantastisch is waarom wachten om er heen te gaan? . Met andere woorden waarom in dit klote leven blijven hangen als ik ook naar een betere plek kan gaan door me simpelweg van het leven beroven.

Stephan
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 28-10-2022

7
5
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heb je hulp?

Zet eens op papier waarom je wel zou willen blijven leven.. denk aan iedere kleine gedachte!

Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
simpelweg van leven beroven?Dat bestaat niet.Hoe?En wat is simpel?Daartoe besluiten en uitvoeren?

Anoniem
13-12-2021
Reactie:
Weet niet of op tijd ben
maar houd vol, het komt ooit goed
wanneer weet ik niet. Hoe weet ik niet
ik las je berichtje en moest reageren.
Zit zelf in een depressie en 2 dagen terug lag ik snachts te malen en op een gegeven moment lag in gedachten te vragen om een einde , geef me een hartaanval of wat dan ook en laat me verdwijnen, dan stop het , genoeg , ik wil niet meer
, het is klaar ... smorgens weer opgestaan en nog eens nagedacht en toch weer wat kracht en moed verzameld. Ik ga door , als ik het kan , kan jij het zeker te weten ook ! Houd vol , ook voor jou komt er licht aan het eind van die tunnel.

JS
27-05-2022
Reactie:
Dat heb ik nou ook, bij mij is het even weg en ben ik opeens super vrolijk voor even en is het weg.

Haaan
03-07-2022
Reactie:
Doe het niet!!! Als je, jezelf van het leven beroofd kan je ook nog eens op een veel ergere plek komen dan dat je nu bent. We gaan na onze dood naar de hemel of naar de hel en dit duurt voor eeuwig. Zorg dat je Jezus aanneemt als jou Heer, Hij heeft Zijn leven voor jou gegeven. We mogen ons eigen leven niet beëindigen, we hebben het leven van God gekregen en Hij zal ons leven dan ook weer nemen, zorg er in dit leven voor dat je na dit leven bij God gaat wonen en niet voor eeuwig bij de satan moet lijden.

Louise
28-10-2022

Jouw reactie:



Hij vond het zelf erg gênant (Verhaal 169)

Mijn man is al jaren bekend met een depressie en gebruikt hiervoor sertraline.
Hij vond het zelf erg gênant dat hij medicatie nodig heeft om te functioneren en heeft een aantal jaar heleden besloten er mee te stoppen waarna hij een suïcide poging gedaan heeft.
Gelukkig heeft hij toen in gezien dat hij de medicatie echt nodig heeft en heeft deze ook weer geslikt.
Tot 3 weken geleden, toen wij onze hond van 14 verloren. Hij is zijn verdriet weg gaan drinken, is continu weg, sluit zich volledig voor mij af en is na een kleine 2 weken gestopt met zijn medicatie. Doet suïcidale uitspraken en liegt tegen mij. Praten doet hij nog steeds niet. Sinds 3 dagen neemt hij wel zijn medicatie weer, maar in zijn gedrag is er nog niets anders te merken.
Ik voel me ontzettend eenzaam en machteloos.
Heeft iemand tips wat te doen of hoe dingen aan te pakken? Communicatie is bijna niet mogelijk, omdat hij me zoveel mogelijk ontwijkt.

L
28-10-2022

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



30 jaar weggegooit (Verhaal 167)

Wil graag me verhaal.me.man is deprie door z8jn werk en ze ziekte die hij nooit plek gegeven heb is in sep geklapt en komt alles van verleden naar boven hij is in sep bij me weggegaan en zit nu bij me zoon hij heeft na 30 haar in eens geen gevoelens meer voor me en kinderen en kleinkinderen doen hem niks is dit tijdelijk of moet ik er aan geloven dat die 30njaar weggooit en niks meer voor me voelt me moeder is juli overleden en hij zag zijn moeder dus heeft de dood van ze ma nooit verwerkt en heeft nu woede aan val en agressie maar wil mijn niet zien nu om dat we de laaste drie maanden slaande ruzie hebben gehad wat mijn fout js maar ka toch biet zo zijn na alles wat we in die 30 jaar mee gemaakt heb over is

Geheim
09-10-2022

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Moeite met omgaan met depressieve mensen (Verhaal 5)

Ik persoonlijk vind depressieve mensen moeilijk om mee om te gaan. omdat ik zelf zo sfeergevoelig ben, heb ik de neiging die negatieve stemming over te nemen. en het zuigt mijn energie leeg.

 

Heeft iemand een tip?


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 09-10-2022

22
6
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Misschien een voor de hand liggende tip:
Als je merkt dat het jouw energie leegzuigt, probeer er dan voor te zorgen dat je niet te veel met depressieve mensen omgaat. Daar word je blijkbaar niet gelukkig van.


Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:

Mijn ervaring is dat als depressieve stemming van anderen je raakt, dat dat blijkbaar een (onbewust) gevoelige snaar van je zelf raakt. Het kan zijn dat je bepaalde associaties hebt met depressiviteit of dat het een tegenovergestelde reactie is dan jouw manier van het aanpakken van problemen en omgaan met je gevoelens.


Bijvoorbeeld: de depressieve stemming van anderen irriteert me. Ik word er ongeduldig van terwijl ik op zich best geduldig kan zijn. Ik ben iemand die graag naar oplossingen kijkt, die een intrinsieke drive heeft om me te blijven ontwikkelen en door te gaan.

 

Ik kwam erachter dat een depressieve stemming mij raakte omdat ik dan niet mijn manier van aanpakken kwijt kan en me daardoor machteloos en gefrustreerd voel.


Ander voorbeeld:
Ik voel me helemaal leeggezogen als ik met depressieve mensen contact heb. Ik kwam erachter dat ik zelf eigenlijk bang ben om me zo te voelen en daardoor wil ik die gevoelens graag weghalen, bij mezelf en die ander. Daardoor kom ik in een soort gevecht en dat kost me veel energie.

Het kan dus nuttig zijn om na te gaan wat het raakt in jou zodat je daar wellicht anders mee om kan gaan.


Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Goed dat je dat vraagt.
Ik zeg altijd tegen mijn vriendinnen en familie, ikzelf heb het extreem moeilijk, en ik heb gemerkt dat ik alleen nog maar mensen om me heen wil die me niet als too much ervaren, of die me totaal niet snappen.

Eigelijk moet je denken, ten eerste je kan duidelijk erin zijn tegen die depressieve persoon, en je mag je grenzen aangeven op een liefdevolle manier.
Maar wat sowieso heel belangrijk is om te beseffen, als diegene die in de depressie zit jou dingen verteld, dan vertrouwd hij/zij jou. Jij kan erna weer de deur uitlopen en jij kampt er dan niet persoonlijk mee. De persoon met de depressie, kan er niet voor weglopen. Dat is echt iets wat mensen zich goed moeten beseffen.

Ook zeg ik altijd, je hebt mensen die bij elk klein ding zeggen "ik voel me zo kut, ik ben depri", dat zijn mensen daar merk je echt een verschil bij, zijn heel snel negatief om onbelangrijke dingen. En dan heb je mensen die echt daadwerkelijk depressief zijn, dus de aandoening depressie.
Zij vechten vaak heel hard ertegen en je hoort aan hun woorden dat het anders is.

Moet je eigelijk proberen eens op te letten die 2 verschillen zeg maar.

Als iemand mij leegtrekt met onzin als pff ben zo depri, kan die nieuwe broek niet halen en kan niet op vakantie, of die nieuwe collega is een eikel. Dan ga ik mijn energie daar niet in steken.

Maar als iemand echt depressief is OF om een hele gegronde reden, OF, het ergste, vaak weten wij die echt de aandoening depressie hebben nie eens wat de reden is. Het zijn stofjes in ons hoofd die ons zo laten voelen, natuurlijk vaak in combinatie met een vrij heftig leven qua wat we meemaken.

Hopelijk kan je iets met mijn woorden.

Liefs x

Helena
> 2 jaar geleden
Reactie:
Eigenlijk werkt je vraag bij mij in eerste instantie oud zeer en irritatie op.
Tijdens mijn depressieve periode ben ik veel vrienden kwijtgeraakt en voelde me totaal onbegrepen.
Ik denk dat het enorm kan helpen om eens echt goed met diegene te praten. Door de ander zich gehoord te laten voelen zal het niet zo in de lucht blijven hangen en zal diegene zich waarschijnlijk direct beter voelen.

Yara
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik denk dat je dan maar beter uit de buurt kan blijven. Want je helpt er echt nemand niet mee .Ik sluit me aan bij laatste reactie.

Mabel
> 2 jaar geleden
Reactie:
Uit hun buurt blijven zolang je nog geen manier weet te vinden die je niet leegzuigt als je onder hen bbent..

Ola
09-10-2022

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


De vicieuze circel van lichamelijke klachten en stress (Verhaal 32)

Ik ben depressief. Moet van alles maar kan niet zoveel door lichamelijk ongemak. Mijn werk, waar ik veel van houd is mentaal zwaar. Daardoor ontwikkel ik stressklachten zoals maagpijn, borrelende darmen en rugklachten. Omdat de stress blijft gaan die klachten ook maar niet over.
De lichamelijke klachten triggeren de stress en andersom ook.
Vicieuze cirkel..hoe doorbreek ik die?

N
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 05-10-2022

4
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hoi ik ken dat burn out en lichaamelijk niet best rugpijn in de maag gevoel van gespannen spieren. Ben begonnen met yoga. . Het helpt mij wel wat.. gr Andre

Andre
> 2 jaar geleden
Reactie:
superherkenbaar...helaas geen tips, ik wacht ook al jaren op goede behandeling, waar nog steeds geen zicht op is en ondertussen wordt de pijn in het lchaam steeds erger

keta
> 2 jaar geleden
Reactie:
Dit is herkenbaar... ik weet ook niet hoe hiermee om te gaan

Anoniem
05-10-2022

Jouw reactie:



Mijn parthner heeft een depressie en we hebben al maanden geen sex (Verhaal 166)

Mijn parthner heeft een depressie en we hebben al maanden geen sex.
Het heeft invloed op mijzelf, medisch beginnen de klachten al.
Praten helpt niet, want krijg dan de ene na het ander schuld.
Ik denk om een einde te maken, hou zoveel van mijn parthner dat ik er geen eind aan onze relatie wil maken.

Jan
05-10-2022

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Schrijven lucht op, maar alles komt ook naar boven (Verhaal 165)

Goedemorgen, na wat op internet te hebben gezocht ben ik hier gekomen want ja ik voel me eenzaam. Zal mijn ervaring met jullie delen en hoop wat tips te krijgen.

Ik ben een vrouw die 52 jaar is. Mijn leven begon heel leuk en ontmoete iemand waarmee ik 23 jaar samen mee ben geweest. Daar kwam een einde aan toen hij er met een vriendin vandoor ging. In die 23 jaar ben ik achter af er achter gekomen dat hij me meerdere keren bedonderd heeft. Heb 2 kinderen met hem gekregen en de bevallingen waren niet best waardoor ik nooit heb kunnen genieten toen ze net geboren waren. Toen mijn ex weg ging heeft hij me helemaal bespeeld en de scheiding heeft jaren geduurd. Jongste kind daar was wat mee en na veel onderzoeken heeft hij de diagnose adhd, pdd noss en dyslexie gekregen en heb hem in me eentje overal in begeleid. Mijn vader een paar keer heel slecht gelegen en tijdens het traject scheiden er toch voor me ouders geweest. Oudste kind kreeg op een gegeven ogenblik kanker en ook hem heb ik in me eentje begeleid. Kinderen werden ouder, oudste ging bij zijn vader wonen en jongste is erg op zich zelf en vaak in zijn kamer. Ik dacht ik ga maar eens op datingsite’s want wie weet kom ik daar wel een leuke man tegen. Ben daar dus ook vaak in de maling genomen en dat werkt dus ook niet. Heb dingen gedaan met mannen om maar leuk gevonden te worden maar ook dit hielp natuurlijk niet. Dingen waar ik niet achter stond. Word denk ik ook te snel verliefd om maar niet eenzaam te zijn en wil dan graag contact met die persoon. Nu werkt dat avenrechts want als iemand dan niet reageerd stuur ik nog iets enz. Met als gevolg dat ze me zat worden. Wil dan eigenlijk een soort bevestiging voor me onzekerheid want dat is me in de loop der jaren wel aangepraat.Drink soms te veel om me verdriet te vergeten maar merk de laatste tijd dat het dan erger word en dat ik er van moet huilen. Daarbij heb ik ook nog geld problemen dus kan ook nooit voor de rest iets leuks doen. Voel me dus erg down en eenzaam door alles. Heb al een mail naar de huisarts gestuurd met de vraag wat ik kan doen. Is altijd herrie in me hoofd want krijg me gedachte niet stil.

Zo een heel verhaal en dat lucht aan de ene kant even op de andere kant komt alles weer boven. Hoe kom ik hier boven op…

Sam
03-10-2022

2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Ik ben 20 jaar en ik voel me zo alleen (Verhaal 148)

Ik ben 20 jaar en ik voel me zo alleen de laatste tijd, ik probeer uit te leggen hoe ik me voel aan mensen, maar vaak denken ze er te makkelijker over en stel ik me aan. Ik zit zelf al tijdje bij psycholoog en heb al aantal stappen genomen. Toch ben ik bang dat ik mezelf nooit zou vinden wat ik leuk vind en wie ik nou precies wil zijn. Ik zou graag met lotgenoten willen praten en ervaringen uitwisselen. Helaas heb ik hiervoor nog niks gevonden. Ik zou leuk vinden om in een groepje te zitten met lotgenoten en ben ook bereid om zelf hiervoor een groep te maken.

D
16-05-2022
laatste reactie: 01-10-2022

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
ik vind dit een goed idee, ik zou je graag een appje / insta dm sturen. gr, j (21jaar)

Anoniem
01-10-2022

Jouw reactie:



Ik voel me echt niet goed (Verhaal 164)

Hallo allemaal,
Ik ben 17 jaar en ben al een jaar depressief (sinds mijn 16e). Triest voor woorden..

Het begon in mijn examen jaar (4e jaar Basis)
De docenten merkten dat ik erg was veranderd wat ik zelf natuurlijk in het begin niet merkte. Ik had toen geen leuke momenten.. Ik wist niet wat er aan de hand was, totdat het dieper en dieper ging liep goed uit de hand. Later had ik gesprekken op school met iemand waarmee ik een goede klik had, het mooie is dat hij mij begreep uit ervaring, en wat me goed deed. Maar helaas was mijn examenjaar snel voorbij, na zoveel dingen meegemaakt te hebben dachten ze dat het beter was om het jaar overnieuw te doen, wat ik echt niet wou en het weigerde. Omdat ik het weigerde had ik geen uitzonderingen meer, maar dat boeide me niet dus gingen we verder. Uiteindelijk…. Uit verbazing… had ik het toch gehaald om te slagen! Van niks doen tijdens lessen, niet komen opdagen, is het me gelukt!

Maar nu: ik zit nu op het mbo, en het gaat verschrikkelijk. Ik mis mijn oude school” ik merk nu pas dat ik beter moest blijven zitten maar helaas kan dat niet meer.. ik voel me verschrikkelijk het is te veel. Ik ben mentaal op, m’n hoofd is ook vol met alles en nog wat, ik eet “weer” zeer slecht, ik ben telkens moe, ik heb geen plezier, ik wil niks doen. En ga zo maar door. Dit alles + nog naar school gaan en daarmee bezig houden, sorry maar dat is te TE VEEL, het ergste is dat Niemand mij begrijpt. Mijn psych heeft mijn AD voorgeschreven,
Ik gebruik nu 4 dagen AD, en ik kan je zeggen:het is een HEL! De bijwerkingen kozijn abnormaal, voor de medicatie was ik niet goed, maar nu met dit” nog erger.
Ik maak me zorgen voor school, het is een nachtmerrie!
Ik volg ook therapie bij GGZ, althans donderdag is mijn eerste therapie, ik voel me echt niet goed en weet niet wat ik moet doen… voor zover mijn verhaal,
Ik hoor graag naar jullie reacties!
Groet

A.
26-09-2022

4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Vind niet veel dingen meer leuk en wil niet meer alleen leven (Verhaal 161)

Hoi, het klinkt misschien raar, maar ik ben niet depressief en ben het leven toch zat. Het is m.i. een realistische keuze. Geen geluk in de liefde kunnen vinden, medische zaken die ook op het gebied van liefde en seksualiteit niet 'handig' zijn. Hooggevoelig en al 25 jaar verslaafd aan medicatie. Het afkicken hiervan (heb het ooit eerder gedaan), kan jaren duren en is niet makkelijk en kan zelfs een hel zijn. Zo kan ik nog wel even doorgaan, ben een man en val op twinks (jonge slanke jongens tot 27, die mijn zoon zouden kunnen zijn, bij wijze van spreken). Geen vrienden hebben en eigenlijk ook geen behoefte aan vriendschappen, tenzij er meer uit voort kan vloeien, maar jonge gays zitten daar niet op te wachten. Verder kani k nog wel blij worden van muziek. Welke doet er niet toe, verschillende, want ik wil niet herkend worden hier. Echt depressief ben ik niet, maar ik denk regelmatig aan een overdosis van diverse dingen (die ik niet ga noemen, ga mensen niet op een idee brengen) Ik weet zeker dat ik dit niet overleef en er niets van voel. Ben medisch geschoold, dus weet precies wat ik wel en niet kan doen. Tja, ik heb weleens hulp gezocht, maar dan krijg ik het etiket 'depressief' of 'geen zelfvertrouwen'. Afbouwen van de medicijnen wordt dan een doel, volgens hen, maar die lijdensweg ga ik niet nog een keer doen en wat daarna? Dan blijven bepaalde dingen nog hetzelfde. Veel is te wijten aan een geboorteafwijking, waarbij mijn IQ intact bleef (was zelfs hoger dan gemiddeld). Sociaal was ik onhandig en vrij stil. Verder was ik vrij klein voor mijn leeftijd en niet zo goed in sport. Veel dingen zijn verbeterd, maar het sociale aspect is weinig aan te doen. Heb tussen mijn 25e en 35e assertiviteitscursussen gedaan, een communicatiecursus (van zeer makkelijk tot zeer moeilijk). Had een periode (nog zonder medicijnen) met veel seksdates, maar vrijwel niemand wilde nog een keer afspreken, alleen oudere mensen. Ik wil juist het tegenovergestelde. Sommige therapeuten zouden denken "oh, hier kunnen we nog wel wat mee", maar vind niet veel dingen meer leuk en wil niet meer alleen leven. Een partner zoeken? Ben ik al jaren mee bezig, maar eigen leeftijd wil ik niet, ik kan daar niet mee opschieten ook, ben ik te gevoelig voor. Eigenlijk vind ik mijn leven mislukt, zonder nu iedere dag depressief door het leven te gaan. Wel wil ik mij een ouder wordend leven besparen, zonder alle dingen die ik zou willen. Ik ga mezelf niet onnodig kwellen en stap er net na mijn 52 uit. Nog enkele maanden. Doei..

Niet-depri
31-07-2022
laatste reactie: 22-08-2022

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik weer zeker dat er nog hoop voor je is! Je hebt een medische achtergrond, wat cool! Ik gun je liefde voor jezelf. Dat vind ik zelf ook erg lastig, maar jij kan het echt wel! Komt goed!

Ilana
22-08-2022

Jouw reactie:



Is er een oplossing? (Verhaal 49)

Help!

Mijn moeder zit al 16 jaar aan de antidepressiva en dat was ze zat en is toen gezamenlijk met hulp gaan afbouwen. Helaas is dit niet gelukt en toen toch besloten om weer op te gaan bouwen. Nu zit ze weer op haar oude medicatie gehalte maar het is niet meer hoe het was.

Dan gaat het 3 weken goed en dan weer paar weken slecht. Ze zit nu in zo'n slechte tijd waardoor ze eigenlijk niet haar bed wilt uit komen.

Doktoren weten naar mijn gevoel niet zo goed wat ze er mee aan moeten en willen dat ze nu weer gaat afbouwen om daarna een ander medicijn te proberen. Maar het huidige medicijn heeft altijd gewerkt en hier kijkt ze uiteraard zelf heel erg tegen op.

Ik hoop hier eigenlijk mensen te vinden die het zelf hebben meegemaakt en er een oplossing voor gevonden hebben . Of doktoren die specifiek soortgelijke problemen hebben meegemaakt en hier een oplossing voor hebben gevonden.

Iemand?

Dennie
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 14-08-2022

11
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hi kom toevallig deze site tegen om te lezen of iemand dezelfde klachten had wat ik heb. Ik kamp met depressie daarna na jaren overgegaan naar dsm5 klachten. Ik hoop dat mijn advies je een beetje helpt. Ik had ook jaren last van depressie, heb ook jaren lang antidepressiva gebruikt, en probeerde dit ook af te bouwen zonder succes. Na een aantal jaren werd ik weer depressief, en dat bleef telkens schommelen. De oude medicatie werd niet meer gemaakt, en de apotheek bestelde elders en zette hetzelfde naam op de etiket.maar was niet hetzelfde wat ik voorheen slikte. De nieuwe medicatie is niet hetzelfde en slaat niet aan. Dus besloot om een verwijzing te vragen voor een psychiater om te kijken eerst waar mijn depressie vandaan kwam en dan mijn medicatie aanpassen, heb een aantal jaren geslikt, maar zonder succes kreeg meer bijwerkingen dan voorheen. erg stressvol Dus besloot om mee langzaam af te bouwen en te stoppen wat erg moeizaam ging.
Ik had ooit een artikel gelezen dat je eigenlijk zonder al die medicijnen kan leven. Als je door meditatie goed naar je lichaam luisteren, zodra je voel dat je slaperig of humeurig , minder zin heb krijg om dingen te doen, dat zijn de teken dat je weer langzaam terug valt. Wat mij hielp is, een journaal bij houden, probeer op tijd naar bed, en op te staan structuur aanhouden, ondanks dat het soms moeilijk is en je blijft piekeren,. Als je niet kan slapen luister naar meditatie muziek, je eet gewoontes veranderen maar niet te drastis maar heel langzaam e;lke kleine verandering slaat aan je hersenen kan ontregeld worden. Kijk online voor voeding voor je hersenen, af en toe magnesium suppliment slikken of vitamine totaal voor een kleine booster shot.Dagelijks 15 minuten buiten wandelen, of half uurtje fietsen is meestal voldoende of thuis oefenen met max op tv. of naar een sport school gaan. Als het even echt niet gaat accepteer het ook, dan doe je het wat rustiger aan maar blijf structuur aanhouden dat had mij geholpen. Dat zorg voor rust in je hoofd. Genieten van de kleinste dingen in de natuur om om je heen., geef jezelf een compliment. Je mag ook af en toe voor het slapen gaan 1 tablet melatonine 5mg slikken voor een reset. maar niet te vaak anders werkt het ook niet meer. Je kan ook gratis online advies vragen. Ik ben niet van mijn depressie af maar ik heb geleerd om mee on te gaan en in de vroege stadion in te grijpen, het belangrijkste is accepteren dat het nooit echt weggaat maar je kan het de baas zijn. Dit is mijn ervaring ik ben nu 62 jaar en mijn depressie begon toen ik 26 jaar oud was.

Janny
01-07-2022
Reactie:
Ik ben 71. Ik heb vele chronische ziekten gebruik medicijnen.vele soorten gebruikt en veel afgebouwd.ook zonder medicijnen geleefd uiteindelijk ging dat niet meer.het werd erger.nu heb ik nieuwe.het is nu afwachten.ik ben aan het overleven.er zijn ook goede momenten .ik heb dagbesteding met gelijkgestemden en dat voelt goed.anders had ik misschien niet meer geleefd.

Coby
14-08-2022

Jouw reactie:



Niks anders dan het accepteren (Verhaal 115)

Vecht iedere dag om in leven te blijven, en dat doe ik bijna twintig jaar. Alle medicatie uitgeprobeerd, niks heeft geholpen. Met " specialisten " gepraat..helpt even maar die kunnen ook niet constant bij je zijn. Je kan niks anders dan het accepteren..en op de zware momenten benzodiazepines slikken...wat anders. Het is echt een hel ....enige vooruitzicht is dat er een dag komt wanneer dit allemaal voorbij zal zijn. Over en uit.

Anoniem
20-10-2021
laatste reactie: 03-08-2022

4
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Oef kan mijzelf helemaal in je verhaal vinden
Alles zwart niet kunnen genieten jaloers op lachende mensen liever niet uit bed komen zelfs boodschappen halen is al te zwaar gewoon paniek heel bizar hoe een geest werkt.ik heb inmiddels 9 jaar lang last van depressies setraline geslikt 5 jaar lithium
Lamotrigine en steeds als je er weer middenin zit zie je het einde van de tunnel niet.weer wachten er komt weer een betere dag.............de zombie vertrekt wel weer een x

Anoniem
29-10-2021
Reactie:
Precies..paniek slaat toe in de supermarkt...ben een week lang nerveus om even langs het postkantoor te gaan..stel alles uit tot het laatste moment. Probeer ermee te leven en mezelf zo te accepteren..die zombie is een poosje weggeweest maar sterker teruggekomen...dat valt dan heel zwaar..maar als je hem op dat moment accepteert verliest hij een beetje zijn kracht en kan je er een beetje mee leren leven. Succes!!

Anoniem
01-11-2021
Reactie:
Je denkt dat anderen meer bereiken en dat jij stil staat niemand staat stil je ontwikkelt je altijd.
Je vrienden die studeren wil niet zeggen dat ze zich meer ontwikkelen dan jij.
Misschien heb je deze rust nu nodig en is aan jezelf werken ook een vorm van je ontwikkelen.
Ook dat je hier je verhaal deelt is al werken aan jezelf.

Jou kracht is je zelf kennis dat heeft niet iedereen je beseft dat je kwetsend bent op dit moment en daardoor kun je daar iets aan doen.

Zorg dat je iemand vind waar je mee kunt praten en dat je een hobby vind waar je een goed gevoel door krijgt.

Wat ook helpt is iedere dag op te schrijven wat leuk was en waar je dankbaar voor bent.
Het komt goed je bent waar je moet zijn !!!!

Geluk
03-08-2022

Jouw reactie:



Onzeker, angst- en paniekaanvallen (Verhaal 29)

Sinds dat ik gestopt ben met studeren, zo'n anderhalf jaar geleden, heb ik het idee dat ik stil sta vergeleken met de rest van al mijn vrienden.


Dat maakt mij onzeker. Ik vergelijk mijzelf vaak met anderen en ben bang dat ze mij saai vinden.

Ik had voor mijn leeftijd een goede baan, maar het zorgde voor teveel stress dus heb daar ontslag genomen. Het duurt 3 maanden voordat het volgende schooljaar.

 

Sinds dat ik dat baantje heb zijn mijn angst -en paniekaanvallen toegenomen. Soms ben ik een totaal ander persoon. Op dat moment kan ik niet relativeren en kwets ik mensen, daarnaast kan ik niet stoppen met huilen. Later schaam ik me heel erg.

Heeft er iemand tips om deze aanvallen te minimaliseren en om mijn leven voor 3 maanden in te vullen?


onbekend
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 03-08-2022

3
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Hi, ik snap denk ik heel goed wat je bedoelt. Om je heen zie je alles en iedereen maar succesvol zijn (of lijken), en zelf heb je het gevoel dat er niks meer uit komt. Ik heb het zelf ook, vind het zo lastig. Heb je inmiddels al hulp gevonden?


Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Je denkt dat anderen meer bereiken en dat jij stil staat niemand staat stil je ontwikkelt je altijd.
Je vrienden die studeren wil niet zeggen dat ze zich meer ontwikkelen dan jij.
Misschien heb je deze rust nu nodig en is aan jezelf werken ook een vorm van je ontwikkelen.
Ook dat je hier je verhaal die is al werken aan jezelf.

Jou kracht is je zelf kennis dat heeft niet iedereen je beseft dat je kwetsend bent op dit moment en daardoor kun je daar iets aan doen.

Zorg dat je iemand vind waar je mee kunt praten en dat je een hobby vind waar je een goed gevoel door krijgt.

Wat ook helpt is iedere dag op te schrijven wat leuk was en waar je dankbaar voor bent.
Het komt goed je bent waar je moet zijn !!!!

Geluk
03-08-2022

Jouw reactie:



Niets helpt. (Verhaal 160)

Al jaren depressief, veel psychiaters bezocht, bergen geld uitgegeven aan zogenaamde oplossingen, duizenden mensen die je nietszeggend ongevraagd niet werkend advies geven. Niets helpt.
Ben begonnen met een boek van Tura Gerards ik heb al 70 pagina's gelezen, snap het nu nog toepassen en daar heb ik best wel moeite mee, om continu mijn gedachten te toetsen. Moet soms zelfs lachen om de dingen die hij vertelt die hij heeft meegemaakt,
Voel me radeloos, merk dat het op het werk niet fijn gaat, ze willen me naar een andere functie gaan plaatsen een functie benoemden ze al en dat vond ik afgrijselijk. Zo bang dat het weer mis gaat, het ging de laatste tijd goed, niemand had commentaar en nu dit. Dat kwam ook omdat ik niet durfde te vragen of men tevreden over mij was.
Ik ben gewoon bang om mijn baan te verliezen, dit is leuk werk. Maar ik ben te langzaam. Ik voel me verdrietig, bang dat ik iets moet doen wat ik niet kan of niet leuk vind. Ik wil mijn werk leuk vinden, ik heb 13 jaar gewerkt op een andere plek met een lopende band, waar het totaal verkeerd ging en eerder psychisch bergafwaarts ging met mij en men vond het allemaal prima. Ze vonden van het management: niemand deed zijn werk zo goed als ik, want niemand wilde het ook. Ze hadden er allemaal een hekel aan of konden het toch niet.
Nu ben ik bang dat ik dit werk kwijtraak, of overbodig word straks, ik zie op tegen mijn pensioen, want ik wil nut hebben voor de maatschappij. Ik wil iets kunnen betekenen en dat kan ik niet als ik thuiszit. Thuis voel ik me ellendig, ongewenst, niet nuttig.
Als ik op mijn werk zit vaak met psychiatrische rotzooi in mijn lijf, ben ik zo moe, dat ik geen of weinig vooruitgang maak. En dan vinden de psychiaters nog dat de medicatie goed werkt.
Vaak geirriteerd, tot aan boos toe, klaag veel. Wil ik niet.
Ik wil lief zijn een aardig iemand zijn, hard en veel kunnen werken, niet iemand die zich continu over zijn toeren laat helpen door een ander.
Van psychiater al diverse keren al te horen gekregen de vraag om af te bouwen, daar ben ik zo bang voor, omdat ik al bijvoorbaat denk dit gaat mis. En dan vaak eindig met een veel hogere dosis rotzooi dan ik al gebruikte.
En als ik weiger af te bouwen weet ik dat het volgende gesprek gegarandeerd gaat over een ongewenste medicatieverhoging.

Anoniem
28-07-2022

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Mijn man is depressief (Verhaal 4)

Mijn man is depressief en als partner heb ik het daar niet gemakkelijk mee. Ik zorg voor ons huis, onze kinderen en ons sociale leven voor zover dat nog bestaat.

Iedereen zegt dat ik moet doorgaan met mijn leven. Dat doe ik ook zoveel mogelijk en dat gaat best goed.

Alleen...thuis gaat het leven niet verder. Als ik na een leuke avond thuis kom, dan zit daar mijn depressieve man. Ik kan daar nu niet van verwachten. Hij kan nergens blij om zijn, en heeft alleen maar dingen aan te merken op mij.

Ik ben boos, verdrietig en voel mij erg eenzaam. Ik hoor vaak dat ik op dit moment niets van mijn partner kan verwachten, zolang die depressief is. Maar komt het ooit nog goed, of kan ik er maar beter mee stoppen?


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 28-07-2022

34
11
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:

Hallo, Ik vind het heel erg voor je ik weet er alles van ik zit in hetzelfde schuitje.


Het is moeilijk ik zit al 4 jaar elke avond alleen alle feestdagen nooit eens lachen alleen maar slapen of negatief zijn en soms kan ik er niet meer tegen.

 

Ik hoop dat je kinderen hebt waar je een beetje afleiding door hebt wij zijn maar met zijn tweeën. Ik ben een vechtertje en kan moeilijk bevatten dat iemand zich zo laat gaan en zo kan leven.


Lieve groetjes Carin


Carin
> 2 jaar geleden
Reactie:

Hallo Carin,
Zou niet zomaar stoppen.Samen met je partner naar een een therapeut om er over te praten, zou dat een oplossing zijn.

Dan kun je later in ieder geval zeggen dat je er alles aangedaan hebt.Mocht het dan nog niet werken is stoppen altijd nog een optie.


> 2 jaar geleden
Reactie:
Hey ,met Mia .
Ja ermee stoppen is een beslissing die JIJ moet maken ,dat kunnen anderen niet voor jou doen dus ga op jou eigen gevoel af ,niet van mensen .Maar wil je wel meegeven dat jij er ook nog bent ,en niet alleen jou man ,jij bent niet zijn hulpverlener .
Heeft hij hulp? Laat hij maar hulp zoeken bij de dokter en die verwijst hem wel door oke .Sterkte ,en !denk aan je zelf .
Gr Mia .

Mia
> 2 jaar geleden
Reactie:
Lijkt me een hele lastige situatie.
Ik heb juist zelf een depressie en vind dat enorm klote voor mijn vriend en ouders etc.

Daarom ben ik na lang twijfelen maar begonnen met anti depressiva om te kijken wat het doet. Therapie heb ik al sinds mijn 17e maar ik heb tot mijn 34ste de verkeerde diagnoses gekregen.
Nu de goeie diagnose bij een zelfstandig psychiater en we gaan samen een geschikte therapie vorm zoeken, ook voor al mijn verdriet en trauma's die weggeduwd zijn.
En dat terwijl ik er wel over praatte. Maar praten en verwerken zijn 2 heel verschillende dingen.

Ik weet niet of je man ook al therapie heeft en eventueel medicatie?
Dit mag je als partner zijnde toch echt wel als eis stellen. Jij hoeft niet deze last telkens te dragen stel hij doet er niets aan..

Helena
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo Carin, hallo Helena

Ik begrijp je heel goed Carin, een depressie is eng voor beiden, van je man kan je met een depressie niet verwachten dat hij er alleen uit geraakt en jij kan dat ook niet alleen, maar je kan hem proberen te overtuigen echt professionele hulp te zoeken, eventueel enkele keren meegaan. Dat is maar mijn idee. Ik ben erg depressief, heb een psychiater/therapeut en een therapeute. Ik heb helaas geen partner, enkel een zeer negatieve, cynische, verbitterde huisgenoot die ik al veel langer ken dan dat ik depressief ben, maar die alles wat ik in therapie probeer mee te nemen afbreekt en ik hen niet meer sterk genoeg om dat naast me neer te leggen. Veel moed.

Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Helena,
Het is inderdaad klote voor naasten, dat vind ik ook. Dan neem je, zoals jij ook doet , een verantwoordelijkheid om goede hulp te zoeken. Hoe goed dat je nu goed terecht bent gekomen. Ik stond zelf meestal erg positief in het leven, maar heb een PTSS sinds mijn 46, (2012) en een hele zware depressie waar ik nooit meer denk uit te geraken. Ik heb een psychiater/psychotherapeut waar ik veel mee praat, vooral ventileer, maar hij is aan het afbouwen naar pensioen toe, en een therapeute. Maar ik geraak niet verder, ik kan niet alleen wonen en ben mijn sociaal netwerk kwijt samen met mijn ex-vriend. Op de enige plek waar ik kan verblijven word ik constant onderuitgehaald. Ik mag niet positief zijn, dat wordt sarcastisch en negatief onthaald. Zo ben ik nog veel dieper gezakt. Hij doet ook zelf nooit iets in zijn huis, is enkel superrationeel en als ik iets doe, (proberen, want dat geeft wat afleiding en een beter gevoel), wordt hij negatiever. Ik heb nu ook een therapeute gezocht die specifiek trauma- therapie doet, en hoop dat dit iets kan veranderen. Praten en traumatherapie zijn idd. niet hetzelfde. Verder is het een lange wachtlijst om ergens te kunnen wonen wat ik liever niet wil maar ik heb geen keuze.
Sterkte

Kri
> 2 jaar geleden
Reactie:
Er mee stoppen zou heel erg egoïstische zijn. Als je partner Kanker had zou je er dan ook mee stoppen?
Ik ben na een burn-out zwaar deppresief geraakt, heb alle medicaties gehad die er maar zijn en ben ook langdurig opgenomen geweest. Heb ook heel veel Ect's gehad maar niets hielp. Dit duurt nu al 8 jaar. Inmiddels woon ik op mijzelf. Ben mijn huis, vrouw en kinderen kwijt geraakt door dit alles.
En het gaat nu alleen nog mar slechter, hulpverlening weet ook niet meer wat ze moeten doen.
Alsjeblieft Voor je Man probeer er SAMEN uit te komen, zonder jou red hij het niet en beland hij net als ik ergens onderaan en worden zelfmoord neigingen steeds sterker. Totdat hij er niet meer is en wie mist hem dan nog ???

Marco
> 2 jaar geleden
Reactie:
Mijn man en ik zijn al 25 jaar samen. Mijn man is al vanaf ons prille begin depressief. Jaren geleden gebruikte hij hiervoor medicatie en toen ging het best goed, totdat hij een psychose kreeg omdat hij per ongeluk een dubbele dosis had geslikt. Wat een ellende. De pannen vlogen door het huis.
Later is hij St Janskruid gaan gebruiken, dat leek even wat te doen, maar ook niet voldoende. In een slechte periode is mijn man agressief, hij gooit met spullen en als ik in de weg sta heb ik pech. Helaas heb ik daar een heel lelijk litteken aan overgehouden op mijn been.
Wij hebben samen 3 kinderen, 3 jongens, waarvan 2 met ADHD, waarschijnlijk ook geerfd van papa. De kinderen worden enorm de dupe van mijn man zijn gedrag. Door het overlijden van zijn ouders lijkt de depressie steeds dieper te gaan en zijn gedrag steeds erger te worden. Ook waar de kinderen bij zijn gooit hij glazen kapot in de gootsteen, bierflesjes in de tuin en trapt hij ons volledig de grond in.
Vandaag zei hij dat hij het liefst zou willen dat we gaan. Dat wij alle4 niks toevoegen aan zijn leven. Dat hij het liefst alleen wil zijn.
Het breekt mijn hart om hem zo te zien, maar het breekt ook mijn hart hoe ik en de kinderen behandeld worden.
En ja, ik weet dat hij ziek is, maar als we zo doorgaan hebben de kinderen zo niemand meer....
Mijn man weigert hulp, maar ik kan het niet meer opbrengen altijd maar op mijn tenen lopen.
Dankzij de overspannen huizenmarkt kan ik alleen geen kant op. Wat een vooruitzicht.



Sascha
22-10-2021
Reactie:
Zou graag met jou in contact komen ook mijn man is al inmiddels drie jaar depressief 😨

Monique
08-04-2022
Reactie:
Weggaan. Wat heb je nog bij zo iemand te zoeken?
Als hij niet weet wat hij mist dan was hij je liefde toch niet waardig.

Bij mij hielp het om een reddend beeld te maken.
Zodra ik depressief werd, toetste ik de signalen, dus dacht ik dan bij mezelf, ja dat is negatief wat ik denk of zeg. Stop!
Zet die depressie neer ga er niet mee in gevecht, verwelkom de depressie, denk "ik ben even weg en ik kom zo weer terug. keer vervolgens niet meer terug" en vlucht in gedachte.
Bij mij hielp het om bij depressie te denken aan de mensen van de bioscoop, ik had signalen, dan dacht ik aan mijn reddend beeld, ik kreeg een kaartje van de bioscoopmedewerk(st)er en vervolgens ging ik door, weg weg van die depressie.
Zolang je dat blijft doen niets aan de hand.
Kijk ook niet terug, want dat is een receptie voor depressie, vraag jezelf geen dingen af, (zoals bijv. waarom heb ik dit? hoe ervaart hij zijn depressie? etc.) want gegarandeerd dat je het krijgt.
Die persoon is een ster in negatief denken, die krijgt er een Olypische medaille voor, die wil jou meesleuren in zijn of haar pessimisme, geloof me ik weet het.
Die persoon is een ster in negatief denken, zo erg, dat het een obsessie is. Moet je nagaan hoe sterk hij of zij wel is. Als je zo negatief kunt denken dan moet het haast wel een obsessie zijn een dwang.
En zeg maar niet tegen hem dat hij positief moet gaan denken, want daar heeft meneer of mevrouw helemaal geen zin in. Hij of zij wil zichzelf gewoon zielig vinden, slachtoffer zijn, medelijden met zichzelf hebben.
Mijn advies is gaan, gewoon gaan en niet meer terugkomen, pak je spullen in, je gaat op reis ergens naar toe waar je het wel leuk gaat hebben, jouw geluk heeft meer prioriteit dan dat van hem, want hij verpest het voor zichzelf. Dat wil hij gewoon, al wil meneer dat niet horen, want overal vind meneer een excuus of uitzondering voor. Hij weet het overal beter in, of heeft overal een andere mening over.
Gewoon gaan. Spullen inpakken woonruimte voor jezelf zoeken, financieel zelfstandig worden en pas terugkeren als hij 100% genezen is en het al drie jaar niet meer terugkomt.
Geloof in jezelf. Dat is het enige wat ik je kan zeggen.

Pieter
28-07-2022
Reactie:
Nog iets, wat ik vergeet te vermelden, als je merkt dat je depressief word, denk aan de laatste keer dat je iets positiefs meemaakte en denk daar aan. En denk daarna aan je reddend beeld en vlucht in gedachte.
Wees lief voor je depressie, verwelkom hem. Het heeft geen zin om je depressie dood te wensen. Dan ga je alleen boos, kwaad, verdrietig, en depressief voelen, etc.

Anoniem
28-07-2022

Jouw reactie:



We kunnen er een boek over schrijven (Verhaal 155)

mijn partner is nu al 2 jaar erg depressief,en dit komt door div gezondheids oorzaken,het begon met een hersentumor met alle gevolgen van dien .
1 )foutje met de bestraling wat inhield de bio klok in de war.wij zijn toen verhuisd naar het buitenland om meer rust te vinden met een relax leventje?
Nu daar hebben wij ook weer van allerlei narigheid meegemaakt,we kunnen er een boek over schrijven.En toen kreeg mijn partner een beroerte.lopen moeilijk en praten ook een probleem,en ook weinig energie wat hij daarvoor ook al had.En daarna kwam er een hart aanval over heen en enkele jaren daarna corona .En dat is allemaal wel wat te veel ! Nu dus in een donkere periode en het liefs gaat hij naar de andere kant zegt hij

anoniem
02-07-2022
laatste reactie: 28-07-2022

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik snap het helemaal.bij mij heeft het ook met gezondsheidproblemen te maken.soms is het mensontwasrdig.kan zelf ook niks meer.altijd afhankelijk.mijn man moet me helpen met wassen.postoel legen.tis overleven.veel sterkte

Anoniem
28-07-2022

Jouw reactie:



Hoe lang duurt rouw? Wanneer spreken we van depressie? (Verhaal 150)

Hoe lang duurt rouw? Wanneer spreken we van depressie?

Inmiddels is mijn relatie 1,5 geleden uitgegaan. Waarvan er nu een half jaar geen contact meer is. Rouw, daar staat geen tijd voor. Toch valt mij op dat ik nog altijd niet mijzelf ben. Overspannen dacht ik eerst, rouw. Vrij logisch allemaal. Maar nu 1,5 jaar later vraag ik mij af: of zit ik in een lichte depressie?

Zo kwam ik op dit forum terecht. Je googled eens, wat zijn de symptomen. En deze komen dan opvallend weer overeen met een burn out en rouw. Waar sta ik nu? Ik som het even op:

- nog altijd niet de levenslust die ik ooit voor mijn werk had
- soms heb ik nog verdriet om het verlies van mijn ex
- rsi klachten
- slecht slapen / of goed slapen en alsnog doodvermoeid opstaan en overdag behoefte hebben aan slaap
- erge pms klachten (migraine, buikpijn, borstpijn, geïrriteerd, emotioneel, vermoeid, rugpijn)
- geen puf voor dingen. Soms al geen zin in een wandeling.
- al 1,5 jaar geen zin meer in sport
- geregeld hoofdpijn
- soms hartkloppingen
- geen behoefte aan intimiteit
- weinig eetlust of behoefte aan ongezonde dingen
- piekeren over mijn inkomen

Als ik het zo lees kan het alle drie zijn. Rouw, overspannen of depressie. Logischerwijs doe ik er verstandig aan naar een psycholoog te gaan, maar Dit zie ik niet zitten.

Julie
20-05-2022
laatste reactie: 26-07-2022

2
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Dag julie,
Veel dezelfde symptonen had ik ,bij mij was het depressie met burn out .
9 maanden dagkliniek en medicatie ik geloofde hier niet in maar toch na 4maand verbetering en op 9 maand terug veel beter .
Heb soms nog wel eens een moeilijke dag maar dan ga ik joggen en dat helpt .
Julie laat je helpen zeer belangrijk!
Groetjes frank

Frank
05-06-2022
Reactie:
Ik herken dit allemaal. Ik heb jarenlang verdriet gehad om mijn ex. Iedereen zei gaat vanzelf over. Maar als t een trauma binding relatie was (zie ook YouTube ed hiervoor) dan was je (te) intens verbonden met diegene.
Hij gaf mij wat mijn ouders mij niet konden geven, maar daardoor was ik teveel aan hem gaan hangen.
Het enige wat helpt is innerlijk werk, dat wil zeggen naar binnen gaan en doorvoelen van oude pijn/trauma. Heeft jaren geduurd bij mij. Mijn ervaring was dat de meeste therapeuten me niet konden helpen, want blijft allemaal praten/hoofd. Je moet zelf door de pijn verdriet etc heen.
Maar doe het vooral wel als je daar behoefte aan hebt! In ieder geval zijn je klachten niet raar, want er zit een hoop vast.
Vertrouwen, ik denk dat je er wel komt.

Anoniem
26-07-2022

Jouw reactie:



Na lang wikken en wegen ga ik mijn verhaal vertellen (Verhaal 158)

Na lang wikken en wegen ga ik mijn verhaal vertellen.
Ik wil het graag kwijt even mijn hart luchten.

Zit momenteel in een depressie het gaat op en neer,soms iets meer als anders.
Ben sinds 3 maanden officieel gescheiden daarvoor leefde we al langer langs elkaar heen, ikzelf heb uiteindelijk de knoop door gehakt,
Ben er zo blij mee.
Alleen het lastige we wonen helaas nog samen niet altijd prettig en vooral niet voor de kinderen.
Heb 2 kinderen van 14 en 15 hebben allebei autisme de een iets zwaarder als de ander soms doodvermoeiend is dat, zoveel dingen die ik moet doen,en alles kwam/komt op mijn schouders neer en nog steeds.

Ik voel me alleen. Geen familie, met mijn moeder heb ik geen goed contact, vader leeft niet meer, geen vrienden,
Zou zo graag met iemand contact willen hebben om leuke dingen mee te doen,
Wandelen of ergens iets drinken etc.
Hierbij zit ik ook nog in de overgang , klachten zijn depressie, opvliegers etc.
Al met al zit niet niet goed in mijn vel.

Judit
09-07-2022

2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Door een hersenbloeding ben ik gehandicapte geraakt (Verhaal 157)

Ik ben Thomas en ik woon in Papendrecht. Ik ben een vrolijke jonge man die positieve in het leven sta. Ik hou van een geintje maken maar kan ook serieus zijn.
Ik werk halve dagen in het pannenkoeken restaurant in Papendrecht waar ik de administratie doe.
Mijn hobby’s zijn sporten, lekker op de bank liggen en film kijken of juist in de bioscoop.
Ook vind ik het leuk om een terrasje te pakken.
Door een hersenbloeding ben ik gehandicapte geraakt. Maar voor die tijd had ik al een zoontje gekregen. Die gelukkige nog met enige regelmaat bij mij op bezoek komt.


Thomas
08-07-2022

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Hoe om te gaan met mijn depressieve partner? (Verhaal 143)

Goeiedag,

Ik ben de partner van een depressief iemand, en vind het heel moeilijk hiermee om te gaan.

Ik vraag me dan ook af hoe anderen dit doen?
Mijn partner is boos op mij omdat hij vindt dat ik meer kan betekenen in zijn depressie.
Hij vindt dat ik met de in zijn ogen schuldige moet praten, maar heel eerlijk wil ik dat niet.
Niet omdat ik niet wil helpen , maar voornamelijk omdat ik denk dat dit niet de oplossing is.

Mijn partner is heel boos en ervaart gevoelens van onrecht. Hij ligt als een dag als vandaag de hele dag in bed te malen en boos te zijn. Hij heeft medicijnen om zijn hoofd te kalmeren en 2 a 3 weken te overbruggen voor zijn behandeling start, maar ben bang dat het telaat komt.

Ik heb begrip voor zijn gevoel, begrijp ik het? Nou nee, wat bij hem ook weer gevoelens van frustratie opwekt, en in gevolg ook bij mij.

Ik merk dat hoe langer dit duurt hoe meer ikzelf beïnvloed word, en dat wil ik niet.

Iemand tips hoe je dat voorkomt?

Bedankt voor het lezen

Sappie
18-04-2022
laatste reactie: 25-06-2022

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik herken je verhaal. Ik heb zelf een depressieve partner en ik kan dit niet meer volhouden. Ik wil mijn partner steunen maar ik raak zelf in de put. Voor ik mijn partner leerde kennen was ik vrolijk en positief. Nu voel ik mezelf afglijden....we hebben 2 kinderen en omwille van hen zullen we goede oplossingen moeten verzinnen. Ik denk dat mijn partner beter efkes uit huis gaat

Anoniem
25-06-2022

Jouw reactie:



Alle hoop lijkt valse hoop (Verhaal 89)

Op dit moment zit ik nog steeds midden in een stevige depressie die al jaren voortgaat.
Van alles geprobeerd eruit te komen, praten, hulp zoeken. Maar ipv dat het geholpen heeft, heeft het mij alleen maar verder de depressie ingeduwd. Ik stuit vooral veel op onbegrip en dan met name van familie of naaste vrienden. Langzaamaan verloor en verlies ik een hoop mensen om mij heen wat het proces om eruit te komen niet echt bevorderd.
Door allerlei omstandigheden van buitenaf is het hulp zoeken vaak misgelopen en meestal als eer dan een sprankje hoop is dan word dat snel teniet gedaan. Althans zo zie ik het. Heb het idee dat alle hoop altijd valse hoop is. Durf mij nu nergens meer aan vast te houden. Ik heb het idee dat ik dit gevecht wat al zo lang duurt nu echt langzaamaan aan het verliezen ben. Ik heb niks om voor te leven maar geef ook niks meer om het leven. Is dit herkenbaar bij andere mensen??

M
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 20-06-2022

1
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Beste m
Je bent moe. Moe van alles
Begrijpelijk
Maar weet je jouw omgeving is dat ook
is niet echt onbegrip, ze staan gewoon niet in jouw schoenen en kunnen zich jouw hel niet voorstellen
Houd vol blijf op zoek naar hulp
Je loopt onverwachts een juist pad in
die hulp brengt en jou weer wat lucht rust en licht gaat brengen let maar op ! Je bent een vechter , ben al menig keer op je bek gegaan. Maar toch sta je weer op. Houd vol !

Js
27-05-2022
Reactie:
Ik herken veel in je verhaal, vooral dat veel mensen het voor gezien houden. Heb al 10 jaar lang terugkerend depressie. Het is de hel op aarde. Sterke. Lieve groet

Bregje
20-06-2022

Jouw reactie:



Sinds kinds af aan al depressief (Verhaal 149)

Hoi mijn naam is Sam en ik ben sinds kinds af aan al depressief. Het heeft een heleboel met het verloop van mijn leven te maken. Ik woonde tot mijn 5e met mijn biologische familie in brazilie. Totdat ik op een dag opgehaald werd door 2 mannen die me uit de armen van m'n moeder trokken, ik raakte in paniek en mijn moeder wou niet loslaten . Ik vond het hartstikke eng dat ik door 2 vreemde mannen werd meegenomen. Ze zette mij in een busje vol met huilende kinderen en reden weg, ik zag mijn moeder huilend achter het busje aanrennen. We kwamen uiteindelijk na een tijdje rijden aan bij een gebouw wat het kindertehuis was waar ik uiteindelijk terecht kwam.van mijn 5e tot mijn 7e zat ik in een kindertehuis. Een plek waar ik nog veel traumas van heb. Ik werd als kleine jongen 2 jaar lang in de nacht door een oudere jongen aangerand. Hij trok me altijd uit mijn bed op de grond en ging in het pikkedonker een gevecht met me aan om me seksueel te mishandelen. Maar ik vocht altijd terug. Ook werden alle kinderen mishandeld door de begeleiders, geslagen, soms met een harde stok.Op mijn 7e werd ik geadopteerd door een Nederlandse echtpaar. Je zou denken, eindelijk van de trauma af, ondanks dat mijn adoptie ouders ook veel liefde gaven was er ook heel veel ruzie , vooral tussen mijn adoptievader en mij, ik was iemand met een heftige achtergrond waar hij niks van wist. Ik was een jongen die meer liefde nodig had dan een gemiddeld persoon, om kans weer te kunnen vertrouwen. Mijn adoptie vader had weinig geduld en was altijd snel gefrustreerd en dat uitte hij fysiek dan op mij en mijn biologische broertje af die tegelijkertijd met mij geadopteerd was . Ik heb het over hele heftige fysieke handelingen. Hij was een sterke man maar als hij boos was kneep hij onze kleine armen zo hard als die kon helemaal fijn, soms hadden we er dagen last van, we schreeuwden het altijd uit van de pijn, en we werden er beiden allebei heel erg angstig van en kregen nog meer angst om mensen te vertrouwen. Dit ging heel lang door als we een keer brutaal waren, maar het erge was, door hoe we werden aangepakt werden we juist brutaler omdat we voor ons z elf wouden opkomen. Zoals ik het nu zeg klinkt mijn vader als een slechte man, maar er zijn ook mooie momenten geweest. Maar we kregen niet de liefde die we nodig hadden. Ik heb veel traumas erbij gekregen in mijn jeugd bij mijn adoptie ouders. 1x schopte ik hem een gebroken rib omdat hij mijn broertje ook altijd veels te hard aanpakte en eigenlijk mishandelde. Hij zat met zijn volle gewicht op mijn broertjes lichaam en mijn broertje huilde en schreeuwde mijn naam om hulp. Ik zag dat die amper adem kreeg en werd toen zo agressflief dat ik met mijn scheen benen op de ribben van mijn adoptie vader begon in te schoppen terwijl ik met alle woede die ik me had schreeuwde. GA VAN MIJN BROERTJE AF , GA NU VAN HEM AG, ALS JE HEM OOIT NOG 1X ZO BEHANDELD IK VERMOORD JE, NOG 1X GA NU VAN MIJN FKKING BROERTJE AF. Mijn vader had veel pijn en ging van mijn broertje af. Ik bleef doorschreeuwen met alle woede die ik in me had , ik heb nog nooit zo hard en agressief tegen iemand anders geschreeuwd. Ik bleef hem bedreigen. Momenten als dit zijn ook een trauma gebleven. Uiteindelijk kwam ik bij een ander pleeggezin terecht en die mensen gaven me veel meer vrijheid, begrip, liefde. Toen ging mijn leven beter, maar nog steeds was ik erg depressief door het contact met mijn adoptie ouders, ik voelde me nooit volledig geaccepteerd, ik zag altijd dat andere kinderen heel goed met hun ouders konden en een veel betere band hadden ik had met mijn adoptie ouders. Het heeft me altijd veel pijn gedaan . Ik was altijd een gevoelige jongen door al die ruzies en problemen die ik had thuis in Nederland. Op jonge leeftijd werd ik door mijn verleden in Brazilië en mijn verleden in Nederland heel erg depressief, ik dacht soms na om dood te gaan. Het bleef me pijn doen dat iedereen een fijne band had met hun familie en ik me door niemand volledig geaccepteerd voelde. Toen ik op de middelbare school zat was ik op school vrolijk maar ondertussen was ik ook altijd depressief, en niemand had het door. Ik was toen in ieder geval niet eenzaam. In 2015 stierf mijn adoptie vader en ik kreeg na zijn dood nachtmerries, dat het mijn schuld was, al die ruzies tussen ons. En ik begon me ook schuldig te voelen heb er nu soms nog steeds trauma's van. Dan lig ik in bed en zie ik opeens uit het niets weer hoe hij mijn broertje behandelde en ik hem kapot schopte.ik kreeg zoveel schuld gevoelens dat ik echt zelfmoord sou plegen maar ik wist dit kan ik mijn adoptie moeder en biologische broertje nu niet aan doen, ik moet het uitstellen , ik wist in ieder geval zeker dat er een dag zou komen dat ik een einde aan mijn leven ging maken.want mijn leef sitiuatie werd eenzamer en eenzamer na mijn vaders overlijden verbrak ik de meeste contacten, sloot ik mezelf op.ik ging uit verdriet onbewust bepaalde p*rno kijken wat mij vroeger was aangedaan,. Ik begon uit verdriet me zo anders te gedragen en een aantal jaren verder was ik eenzamer dan ooit, sloot mezelf jaren op en als ik buiten ws. Om eten te kopen ofso deed ik zogenaamd altijd vrolijk tegen iedereen. Al heel mijn leven ging dat zo. Nu ben ik 31 en het gevoel is hetzelfde. Ondertussen erger, want ik vind mezelf een rare Creep . Ik deed dingen uit eenzaamheid waarvan ik later niet snap waarom ik het elke keer bleef doen. Ik verlangde zoveel jaren om gezien te worden door iemand om van te houden. Der mate ik ouder werd hoe groter de eenzaamheid. Ik begon steeds raarder te doen uit eenzaamheid. Ik kwam niet echt in contacten met mensen, ook niet met vrouwen. Toch verlangde ik er altijd naar. Dus ging ik opeens gegeven moment stiekem de billen van vrouwen filmen zodat ik er thuis van kon genieten. Ik merkte na een tijdje dat ik een creep werd door eenzaamheid. En t erge was ik werd verslaafd om vrouwen met billen die ik mooi vond te filmen. Maar er kwam een moment dat ik besefte hoe creepy ik bezig was, en dat was het moment dat mensen mij in de supermarkt of sportschool raar zaten aan te kijken alsof ze wisten wat ik aan het doen was. Ik kreeg hierdoor e en paniek aanval en vond mij zelf nog enger en creepy. Zo erg dat de depressie nu echt 200% zeker wist dat ik een einde aan mijn leven wou maken. Want dit is niet de persoon wie ik wil zijn, ik vind mezelf eng omdat ik mezelf er totaal niet in herken. Ik ben een vies eenzaam mannetje geworden en durf mezelf door deze actie niet meer te vertonen . Dit voelt als de laatste druppel om er een einde aan te maken. Als je jezelf niet meer herkend en als het gevoel van willen leven al je hele leven bezig is maar nu echt op zoek is naar een einde....toch ben ik bang, maar toch wil ik dit leven niet meer, ik wil deze persoon niet meer zijn.en ik wil niet oud worden . Sorry voor t slechte verhaal

Sam
16-05-2022
laatste reactie: 04-06-2022

1
4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hey Sam,

Wat vreselijk je verhaal. Ga opzoek naar een fijne therapeut die je hierbij kan helpen. Je bent niet je trauma’s en met bepaalde therapieën kan je die nare dingen loslaten en weer een leven opbouwen zoals EMDR. Wens je het beste. Er zijn meer mensen die dit soort heftige dingen helaas meemaken, laat dat je kracht geven dat je hier uit kan komen om een voorbeeld voor anderen te zijn.

Sterkte

Het is oké
20-05-2022
Reactie:
(Over dat kanker, dat kreeg ik toen ik 6 was). Je bent niet de enige die nare dingen op jonge leeftijd meemaakte.

Je bent dus niet alleen😁

Diana
04-06-2022
Reactie:
Had trouwens kanker, ik weet dat het niet heel veel is, maar je bent niet de enige met een shit leven!!

Diana
04-06-2022
Reactie:
Het komt wel goed, heb vertrouwen!!

Floor
04-06-2022

Jouw reactie:



Nooit helemaal eerlijk over mijn gevoelens (Verhaal 151)

Ik heb nooit helemaal eerlijk durven zijn over mijn gevoelens. 2 jaar geleden voelde ik me slecht zag overal tegenop, alles was moeten en werd snel chagrijnig als me iets gevraagd werd maar ik deed het wel. Met een psycholoog gepraat maar altijd bewust mijn woorden gekozen. Na een tijdje ging het wel weer. Maar nu achteraf besef ik dat het nooit helemaal is weg geweest. Het gevoel dat ik altijd alles moest doen en dat niks leuk was en toch onaardiger zijn naar mijn partner is er gebleven. Nu dacht ik 3 maanden een burn out te hebben maar blij depressief. Werk niet meer en woensdag mijn relatie verbroken omdat ik ervan in paniek raakte en ik dingen mis in onze relatie. Vrienden en familie begrijpen me maar de twijfel of het niet door die depressie komt dat ik zo negatief kijk op onze relatie weet ik niet. Hij is heel erg verdrietig en nu heeft gisteren ook nog zijn moeder een hersenbloeding gehad. Ik voel me zo schuldig dat ik hem nu niet mag steunen. Door mij voelt hij zich al zo ellendig en nu dit er nog bij. En ik maak me natuurlijk ook veel zorgen om zijn moeder.
Nu is mijn put nog dieper en lijkt alsof ik er nooit meer uitkomt. Ik doe iedereen pijn en roep ellende op andere af.
En ik kan er nog steeds niet bij dat ik depressief zou zijn. Dit moest ik even kwijt

M
31-05-2022

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



al Al 4 jaar depressief met ups en downs (Verhaal 82)

Ik ben al 4 jaar depressief met ups en downs. Momenteel zut ik in een diepe crisis, ben constant moe, kom niet meer uit de zetel en heb verleden week een overdosis dafalgan codeine genomen, gelukkig zonder fatale afloop. Ben in behandeling bij een psychiater maar de medicatie die ze mij voorschrijft maakt me nog zieker en lustelozer. Kan iemand me helpen?

Cynthie
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 27-05-2022

2
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Kan alleen maar met je mee leven
Houd vol , ook voor jou komt er licht aan het eind van die ellendige tunnel

Probeer te vragen of de psychiater je kan helpen met meditatie of wat ook wat jou een beetje helpt lucht te krijgen. Stapjes te maken een klein beetje rust in je hoofd te geven. Als is het 10 minuten per dag
Stap voor stap kom je er , probeer er in te geloven. Iedere dag ietsjes beter
Geef niet op. Het is een lange weg , probeer het !!

Js
27-05-2022

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Ik krijg telkens mijn depressie terug (Verhaal 79)

Ik ben 33 jaar en krijg telkens mijn depressie terug. Ik heb een zoon van 6 en na de bevalling een posnatale depressie gehad nu een dochter van 2 maanden en weer slaat mijn grote vijand depressie toe ook heb ik tussendoor nog depressies gehad. Deze keer is anders ik krijg mezelf op geen manier rustig en kan niet genieten van mijn kids en mijn partner. Wat moet het voor hem ook echt rot zijn en weet zich er heel moeilijk in te kunnen verplaatsen. Ook werkt corona en lockdown niet mee die me ook weer weghouden van mijn werk. Ik heb te lang mijn emoties en gevoel weg gestopt en ben nu alleen maar aan het huilen aan de medicijnen en bij een psycholoog. Waar is toch het einde, waar is mijn inner rust.

Hoeverder
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 27-05-2022

1
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Goed bijslapen helpt

Jan
> 2 jaar geleden
Reactie:
Doe rustig alles op een rij plaatsen
Praat met een psycholoog en probeer alle methodes van meditatie tot schreeuwsessies of wat dan ook gewoon proberen wat bij jou past...
Je emmer is na lange tijd over gelopen , vol gedruppeld nu moet deze weer enigszins leeg druppelen
Houd vol. Sterkte. Doe je best. Je kan het

Js
27-05-2022

Jouw reactie:



Bang dat ik weer in die hel kom (Verhaal 36)


Om het verhaal kort te houden ben ik 3 jaar geleden in een zware depressie geraakt met tot gevolg zelfmoordpoging angst stoornis hyperventilatie (nu chronische) somatisatie stoornis . Met alle gevolgen van dien. Heb 1,5 jaar ziektewet gehad en bijstand. Nu ben ik weer gaan werken omdat ik het beter vond gaan en dus daarom ook niet meer thuis wilde zitten en weer mee wilde doen aan de maatschappij . Ik werk 4 ploegen dienst en vanaf de eerste week begonnen met kleine stukjes alle klachten weer terug te komen tot nu. Alles komt weer terug en me lichaam is weer helemaal uit balans en vol spanning. Alles doet pijn heb weer aanvallen krijg weer paniek weer angst etc. Ziektewet en bijstand zijn uiteraard gestopt vanwege weer werken. Ik ben weer oververmoeid en alles gaat weer fout. Wat moet ik nu doen? Ik wil graag proberen vol te houden en denk probeer ook op het werk positief te zijn en positief te denken maar het blijft gewoon weer terug komen. Ben bang dat als ik nu alle signalen ga negeren dat ik weer in de hel kom van 3 jaar geleden tot vorig jaar.

Robin
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 27-05-2022

1
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Misschien is een relatie wat voor je

m
21-12-2021
Reactie:
Hallo,
Ik weet niet of mijn berichtje op tijd komt
Je doet er toch goed aan even een time out te nemen. Proberen alles rustig op een rij te zetten
Het kan zijn dat het nog net even te vroeg is. Ik vind heel vervelend voor je. Maar ik vind het heel dapper dat je toch allemaal probeerd. Respect en succes !

Slof
27-05-2022

Jouw reactie:



Nu heb ik weing lol in dingen waar ik vroeger wel lol in had (Verhaal 147)

Ik was ongeveer 5 jaar geleden bevriend met iemand, en wij waren echt beste vrienden van elkaar. 7 jaar waren wij bevriend totdat we naar verschillende scholen gingen. Daarna hadden we geen contact meer met elkaar.
Nu had ik ongeveer een maand geleden een droom over hem, en sindsdien begin onze vriendschap te missen, terwijl ik gewoon andere vrienden heb gekregen. Nu heb ik weing lol in dingen waar ik vroeger wel lol in had. Zelfs mijn vrienden voelen anders nu, ook heb ik vaak de neiging om verdrietig te zijn.
Wat moet ik doen? Ik heb het gevoel alsof niemand mij begrijpt.

Anoniem
15-05-2022

2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Ik voel me alleen, een nietsnut, een slachtoffer (Verhaal 7)

Vandaag heb ik weer een slechte dag, dat gebeurt wel vaker. Gisteren begon het al op het verjaardagsfeestje van mijn oudste zoon ik heb er kei hard voor moeten werken om hem dat feest te kunnen geven. terwijl we er eigenlijk niet het geld voor hadden.

 

en dan zegt op het einde van het feest mijn schoonmoeder ( omdat onze zoon daar ging slapen) en ik later nog moest gaan werken. zullen wij alle kadootjes wel meenemen dan kan hij er mee spelen. Terwijl onze jongste zoon thuis bleef bij de papa.

 

ik voelde me zo kwaad omdat ik vond dat het allemaal bij ons thuis hoorde te zijn net zoals onze oudste zoon. maar die word hellemaal op geëist door mijn schoonouders. waardoor ik me een waardeloze moeder voel, hij slaapt misschien 1a2 keer de week thuis en derest daar. Ik wil dat hellemaal niet maar heb geen kracht om er tegen in te gaan. en hem elke ochtend naar de opvang te moeten brengen waar hij niet naartoe wil.

 

ik Voel me ongelukkig met hun vader (die nog steeds geen vaste job heeft) waardoor me in de winkel niet kunnen boodschappen doen zonder met een rekenmachine in onze hand te tellen. soms word het me allemaal teveel en denk ik dat mijn kinderen beter af zijn zonder mij.

 

ik doe mijn job niet graag maar omdat mijn man geen vaste job heeft. kan ik niet terug gaan studeren. ik wou percé dat gezin hebben dat ik als kind nooit heb gehad.

 

mijn ouders zijn maar vaag aanwezig in mijn leven. mijn vader heeft me nooit gewild. en hier ben ik dan jonge mama zonder doelen of vooruitzichten. ik zou gelukkig moeten zijn, ik heb een onderdak , kan men kinderen alles geven wat ze willen ten koste van de dingen die ik voor mezelf zou willen. heb een vaste job en een man die ik niet graag zie. soms lijkt alles hopeloos voor mij. mijn depressie komt en gaat maar telkens verlies ik... ik wou dat het stopte.


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 13-05-2022

9
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik wil je het liefste een dikke knuffel geven. En zeggen, ga leren om voor jezelf op te komen meid. Neem je leven terug in eigen handen. En dat gaat met hele kleine baby stapjes.
Probeer eens bij elk ding dat er gebeurd en je als niet fijn ervaart, er iets van te zeggen.

Ik ben er mensen door kwijt geraakt zelf, toen ik eindelijk eens voor mezelf opkwam. Maar na een tijdje ga je je dan wel echt sterk voelen over jezelf.

Ik denk echt dat als jij je zelfvertrouwen opbouwd, dat al een groot deel van de rot gevoelens weg vallen.

Je leeft nu eigelijk zoals anderen dat van je willen. En dat maakt je, logisch, niet happy.

Hoop dat je hier wat aan hebt.
De eerste stap is altijd moeilijk. Maar probeer het eens! Je mag me altijd een bericht sturen (al weet ik nog niet helemaal hoe de site werkt, heb hem pas net ontdekt).

X

Helena
> 2 jaar geleden
Reactie:
Waar?

J
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ik vind het zo erg voor jou, je doet zo je best ..Ik heb zelf een man die al meer werkloos is geweest dan is gaan werken. Daarnaast doet hij ook bijna niets in het huishouden. Ik ben altijd doorgegaan omwille van de kinderen, met als gevolg een serioburn-,out. Nu heb ik spijt dat ik niet eerder van mijn man ben weggegaan. De kinderen zijn intussen pubers en dat maakt het er ook niet makkelijker op. Zorg alsjeblieft goed voor jezelf, zoek hulp ..

Anoniem
13-05-2022

Jouw reactie:



Ik ben erg mijn best aan het doen (Verhaal 146)

Mijn partner denkt dat er altijd iets gebeurt moet zijn als ik depressief ben . door het zolang in te houden verbloemen en proberen het onder de knie te krijgen barst de bomb. Ik wil rationeel niet dood maar de schaamte na een aanval is zo groot , als ik er openlijk over praat kijken ze alleen maar vervolgens gaat het Leven door er wordt geen rekening met me gehouden ook als ik aangeef geen andere mensen over de vloer te kunnen handelen ik ben namelijk erg mijn best aan t doen wat positiever te zijn. Ik weet gewoon niet meer of ik echt nog wil Leven of dat het alleen het gevoel is dat ik dood wil. Om rust te krijgen en te creeren.ik heb de nortreiptaline verhoogt de huisarts belt namelijk niet terug dus ik heb de assisstente vertelt dat ik heb verhoogt en dat het slecht met me gaat , ze zou het noteren en doorgeven en de hoeveelheid medicatie aanpasssrn. De dr. belt donderdag terug.....

Sam
02-05-2022

2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


ik voel me vies vuil (Verhaal 43)

Ik ben 52 getrouwd en 4 kinderen en 2 kleinkinderen toch voel ik m alleen vies vuil en walg van mijn eigen .Ben nooit nog gelukkig ween veel vooral als niemand het ziet..Wat m overkomen is toen ik 16 was breekt nu uit heb veel donkere gedachten

Suzy
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 24-04-2022

1
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat naar Suzy.
Dit klinkt als iets waar je echt eens met iemand over moet praten. Het leven kan ook voor jou een stuk beter en fijner worden. Als er op je 16e is gebeurd wat ik denk dat er is gebeurd, dan is het zeker goed om hulp te zoeken. Niemand is vies en vuil en zou van zichzelf moeten walgen. Zoek hulp, dat ben je waard. Praat erover.

Sterkte!

Tessa
> 2 jaar geleden
Reactie:
Je bent zeker niet vies en vuil! Jammer dat je met deze gevoelens al zo lang rondloopt. Zoek alsjeblieft iemand om mee te praten, je bent het waard om een mooi leven te hebben!!!!

Anoniem
24-04-2022

Jouw reactie:



Ik kamp al enkele jaren met depressie (Verhaal 144)

De depressieve gevoelens komen met periodes, die ik jammer genoeg moeilijk voel aankomen .
Ik laat me dan verleiden door alcohol en drugs en dat is dan het dieptepunt… donkere gedachten, schuldgevoel, schaamte, wenen, paniekaanvallen enz.

Ik heb een lieve vrouw en ze doet haar best mij te helpen en begrijpen , ik voel mij gewoon soms een blok aan haar been .

Ik zou het miss wel fijn vinden om eens te praten met mensen met soortgelijke symptomen, ik voel me alleen in deze situatie.

Mvg Tim

Tim
18-04-2022

2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



wil weer de oude zijn (Verhaal 142)

wil weer de oude zijn

Anoniem
13-04-2022

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Een chronische depressie (Verhaal 141)

Ik zit sinds kort thuis. Het laatste jaren had ik veel stress op het werk. En niets helpt. De liefdevolle aanmoedigen zoals ga wandelen, sporten, eerder naar huis, ga doen wat je leuk vind, helpen niet.

Ik heb van de psycholoog gehoord dat ik een chronische depressie heb.
Kan me niet meer herinneren dat ik ooit echt gelukkig was.
Ik kan mijn kindertijd ook moeilijk herinneren.
Zelf vermoed ik dat ik al 30 jaar depressief ben.
Ik ben nu 36 jaar. Op mijn 6e zijn mijn ouders gescheiden. Mijn vader is weggaan en heb ik nooit meer gezien.
Op de basisschool ging het ook niet goed. Ik ben veel gepest geweest. Na jaren struggelen kwamen ze erachter dat ik dyslexie heb.

Ook denk ik al jaren dat er iets meer met me aan de hand is. ADD, autisme of wat dan ook. Maar ben altijd bang geweest om de stap te zetten naar hulp. Ik heb dit nooit met iemand gedeeld. Ook niet met mijn moeder.

Ik behoud geen vriendschappen. Ik heb wel vrienden gehad op de verschillende (basis- mavo, mbo) scholen, maar zodra ik van school ga heb ik daar geen contact meer mee. Of dat dan echt vrienden zijn weet ik niet. Het waren ook nooit echte diepgaande vriendschappen. Waar het aan ligt weet ik ook niet.

Sinds kort dan toch naar een psycholoog. Maar dat duurt lang voor het traject echt begint. Ben er nu 2x geweest.

Ik heb me ziek gemeld op het werk. Maar mijn werkgever pusht me steeds om te komen. Ze heeft het dan over de wet van poortwachter. Maar doordat pushen wordt het alleen erger.

Thuis kom ik vaak moeizaam uit bed. Huishouden schiet er steeds bij in. Ik ben het doel van het leven kwijt. Of ik ooit een doel had weet ik niet.

Het enige wat me nog enigszins plezier geeft is werken met kinderen. Maar dan kan ik me ook helemaal wegcijferen. Voel ik niets meer. Geen pijn, honger, dorst of dat ik naar de wc moet.
Dit heeft me jaren lang op de been gehouden. Maar kom altijd in conflict met de volwassenen eromheen. Vooral collega's en leidinggevende. Dat weegt momenteel zwaarder dan het plezier met de kinderen.

Sinds een jaar volg ik een loopbaan traject. Daarbij moet ik naar mij zelf kijken. Wat vind ik leuk. Wat kan ik goed. Waar haal ik plezier uit. Dat is iets wat ik nooit heb geleerd. Kijken naar mijzelf..
Ik kan dan ook geen antwoord geven. Soms zit er niets in mijn hoofd. Soms wel maar kan ik het niet uitspreken.
Het lijkt alsof ik een muur om mij heen heb. Zodra ik een steen weg pak komen de spanningen stress tranen. Maar ik weet niet waarom. Het loopbaan traject heeft dan ook geen vaart. Vandaar de stap naar de psycholoog.

Ik ben een pleaser. Ik help graag andere. Ik doe wat er van mij wordt gevraagd. Ben een perfectionist. Het kan altijd beter. Ik ben een snelle denker. Heb altijd een oplossing voor een probleem. Maar zodra ik naar mijzelf moet kijken klap ik dicht. Zie ik geen oplossing. Ik pieker ook veel. Mijn gedachtens gaan alle kanten op. Als iemand mij vraagt waar pieker je dan over kan ik het niet zeggen. Over alles vroeger nu toekomst is dan mijn antwoord.

B
10-04-2022

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Hoe leg ik dit uit? (Verhaal 140)

Hoe kan je zeggen hoe je je voelt wanneer je het zelf soms niet weet? Alles lijkt in goede banen te komen. Weer aan het werk, waar ik terug veel voldoening uit haal, een ontzettend lieve partner en stabiele relatie waarin ik heel veel liefde krijg en ook kan geven. Twee geweldige kinderen die ik heel graag zie, met binnen 3 maanden een kleindochter die nu al in mijn hart zit en waar ik enorm naar uitkijk, 2 pluskinderen die me vanaf dag één hebben aanvaard en waar het goed met klikt. Had ik nooit kunnen denken .., Voel me meestal veel vrijer, gelukkiger, geruster en vredevoller dan ooit. Maar toch, is er altijd een stemmetje dat zegt dat ik dit niet verdien, of dat dit niet blijft duren. En ook al heb ik ondertussen meer toekomstperspectieven, durf ik weinig of geen plannen te maken in de nabije toekomst. Een vakantie plannen om binnen twee weken er even tussen uit te gaan, heb ik vandaag uiteindelijk gedaan, maar schrikt me wel af omdat ik dan iets ‘vast leg of definitief bevestig’ Ergens heb ik nog steeds het gevoel dat de wereld mag stoppen met draaien voor mij. Ik kan van bepaalde dingen genieten, maar als ze mij morgen zouden zeggen dat ik nog maar 1 dag te leven heb, zou ik daar vrede mee hebben. Ik zou de belangrijkste mensen nog even een warme knuffel geven en hen laten weten dat ik hen graag zie, zonder meer. Die donkere put waarin ik ben gevallen, lijkt geen trap naar boven te hebben. Ik verzeker iedereen rondom mij dat het beter gaat omdat ik mezelf of mijn gevoelens niet kan uitdrukken. Hoe kan ik uitleggen dat het lichtje bovenaan de put stilletjes aan kleiner lijkt te worden? Hoe leg je uit dat je ‘s avonds gaat slapen en je ogen dicht doet en hoopt dat ze ‘s morgens niet meer open gaan? Hoe leg je uit dat opstaan, je wassen en aankleden al zo veel energie vergt. Toch doe je nog beetje make-up op of kam je je haar, niet voor jezelf, maar zodat je dierbaren zich minder zorgen maken of vragen stellen. Want hoe leg je uit dat je eigenlijk, ondanks de liefde die je krijgt, je je eigenlijk al een beetje dood voelt vanbinnen? Ik blijf zoeken naar de trap om trede per trede naar boven te geraken. En soms vind ik een trede of een glimp naar de weg naarboven, en dan lijkt het plots weer of de put dieper is geworden. Ik geef echter niet op en blijf de weg naar boven zoeken. Ik kom er wel uiteindelijk (met veel slaap en bokes). Maar hoe leg je dat op een normale manier aan iemand uit?

Saskia
28-03-2022

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Ik probeer er voor haar te zijn, ze is depressief (Verhaal 41)

Hey, wat ik nu ga delen is hoe ik over depressie denk, of iedergeval: wat ik denk te snappen. Zelf heb ik er gelukkig nooit last van gehad, maar een goeie vriendin van mij helaas wel. En ze heeft er nog steeds last van.
Ik wil graag mijn ei kwijt en ik hoop dat de mensen die dit lezen niet oordelen over hoe ik er over denk, ik doe echt heel erg mijn best om mijn vriendin goed te kunnen begrijpen. Om de ziekte goed te kunnen begrijpen. (filmpjes op YouTube kijken met ’hoe om te gaan met depressieve mensen’ en het internet afgezocht naar informatie)
Wat ik wel weet, is dat je je naar voelt, zacht uitgedrukt. En dat je het vaak helemaal niet meer ziet zitten. Bij mijn vriendin ziet het eruit alsof ze op sommige momenten inderdaad de moed aan het opgeven is en dat is heel pijnlijk om te zien. Ik wil haar helpen, maar ik weet niet hoe. Ze komt bijna nooit meer naar school, terwijl het mij juist een goede afleiding lijkt.
Maar, op andere momenten kan ik er best wel een beetje boos om worden hoe ze het aanpakt. Ze laat bijna nooit meer van zichzelf horen, gaat met haar vriendje naar feestjes in het weekend en ze spreekt wel vaak af met andere vriendinnen terwijl ik zeker 3x per week vraag hoe het met haar gaat. Maar daar is ze dan te moe voor om te reageren, of te druk in haar hoofd. Dan denk ik ook: misschien zou je minder druk in je hoofd worden als je minder gaat feesten. Ik probeer er echt zo min mogelijk druk op te zetten als ik iets vraag, maar het is als buitenstaander zo lastig om dit te kunnen begrijpen. Op sommige momenten zou ik zo graag een kijkje in haar gedachten willen nemen.
Misschien dan mensen nog tips hebben? Ik probeer er voor haar te zijn, heb ik ook meerdere keren laten weten maar ze doet er niks mee. En ondertussen is ze wel hele verhalen aan het delen met vreemdelingen op Instagram over haar situatie. Ik zou haar denk ik veel beter kunnen begrijpen, maar om daar druk op te leggen lijkt me helemaal geen goed idee.
Groetjess

Julia
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 27-03-2022

2
3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Het zou weleens kunnen dat je vriendin zich niet veilig jou voelt. Je voelt wel of mensen je steunen of dat ze vooral iets van je vinden en vinden hoe je t zou moeten doen en dat voor steun aanzien. Dat is niet steunend. Telkens maar vragen hoe het gaat en of het al beter gaat.... zo werkt t niet . Ga er maar gewoon van uit dat ze zich beroerd voelt. Goed en knap dat ze nog onder de mensen komt.

Mala
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hoi Julia,

Wat vervelend. Ik kan me voorstellen dat het frustrerend is. Heeft je vriendin psychische hulp?

Het kan zijn dat ze het moeilijk vindt om één-op-één te praten en dat de andere vriendinnen er niet naar vragen. Of dat ze daar 'makkelijkere' afleiding vindt.

Het kan ook zijn dat ze zwaarte bij je voelt, juist omdat je je zo in haar inleeft. Dat betekent niet dat je iets verkeerds doet. Uit je verhaal maak ik op, dat je erg je best doet om er voor haar te zijn. Maar misschien haalt ze op dit moment een bepaalde lichtheid bij haar vriend en die andere vriendinnen. Nogmaals, dat ligt niet aan jou. Jouw manier van hulp sluit misschien even niet aan bij wat zij op dit moment zoekt.

Ik denk niet dat je je het erg op jezelf moet betrekken. Je kunt wel aan haar aangeven dat je er graag voor haar wilt zijn, maar het ook wel moeilijk vindt hoe dat te doen.
En dat je het soms lastig vindt dat ze wel tijd heeft voor haar vriend en andere vriendinnen en niet voor jou (lees ik dat goed)? Misschien moet je haar gewoon vragen waarom ze jou dan niet opzoekt.

En als de vriendschap van één kant blijft komen en ze wel gewoon met anderen blijft afspreken, dan is de reactie van 'anoniem' (de eerste onder je vraag) misschien wel de juiste. Pak je eigen dingen weer op. En geef aan je vriendin aan dat ze altijd naar je toe mag komen en dat je er voor bent. Maar dat je haar niet steeds zal vragen hoe het met haar gaat. Omdat het voor jou ook lastig is. Ga dan ook vooral weer leuke dingen doen met anderen!

Ik hoop dat je hier iets aan hebt.

Tessa
> 2 jaar geleden
Reactie:
Ze zal je op haar manier dankbaar zijn. Soms wil iemand juist de ander er niet te veel mee belasten. Ze denken dat ze er alleen uit moeten komen. Dat is natuurlijk ook zo, want alleen zij kan er iets aan doen door hulp te vragen/zoeken. Denk dat ze de overtuiging heeft, dat ze het niet verdiend Of te wel niet goed genoeg voelen. Complimenten kunnen helpen. Denk vooral aan jezelf. Het is niet makkelijk!

Anoniem
27-03-2022

Jouw reactie:



instanties doen hun best maar geen verbetering (Verhaal 139)

ik ben al jaren depressief vooral na de brake up ging het fout zit nu aan alprazolam 9 mg per dag.......... idk no more. elke dg tranen en niemand die het kan zien ik ben nou eenmaal goed in acteren helaas. instanties doen hun best maar geen verbetering vermoeiend. wakker liggen adhd noem maar op ik mis een maat denk ik. ps. verleden speelt mee

sas
19-03-2022
laatste reactie: 19-03-2022

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
ps ben 23 jr

sas
19-03-2022

Jouw reactie:



Weer depressief. Gevoel dat ik gek word. (Verhaal 30)

Ik ben al eerder depressief geweest, maar nu is het er weer ingekropen. Ik heb het gevoel dat ik gek word.


In mijn vorige relatie ben ik erg slecht behandeld, en hij was een narsisht en alcoholist. Hij zit nog in mijn hoofd.

Ik merk aan mijn humeur, gedachtes en lichaam dat ik op ben. Ik heb geen zin meer.


L
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 17-03-2022

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Herkenbaar. Het is een hel op dat moment in je hoofd en weet niet hoe je hier ooit nog gaat uitkomen. Het is een kwestie van volhouden. Op een gegeven moment gaan de scherpe kantjes er vanaf.

Mark
17-03-2022

Jouw reactie:



Topdag, gigadip (Verhaal 137)

Ik ben sinds april vorig jaar depressief, 17 jaar was ik t ook maar ben er redelijk snel uitgekomen, wel met een onderhoudsdosis van 10 mg paroxetine. Door corona, volledig thuis werken, veranderingen op werk door corona, verlies van mijn zus zij 50 ik 61 kreeg ik weer paniek aanvallen en pijn in mijn buik letterlijk, slecht opstaan geen zin in dingen. Maar ik heb t opgepakt, wandelen,wat meer tijd nemen van werk, leuke dingen doen, afleiden, huisarts gesprekken, praktijkassistent gesprekken, haptonoom, naar 20 mg paroxetine …. En t wil maar niet, soms heb ik een top dag! Niets aan de hand, vaak onbestemd gevoel, onzekerheid, bang. En dan weer een giga dip. Vanmorgen heb ik tijdens mijn wandeling vreselijk gehuild, dat kan ik haast niet, het luchte wel op, heb geslapen en voel me weer iets beter. Wanneer houdt het op!

Hoop
07-03-2022

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Ik dacht dat het gewoon een dipje was (Verhaal 136)

Ik ben Milan, 17 jaar, bijna 18 en ik ben niet meer de persoon die ik hoorde te zijn.

3 jaar geleden begon ik me ongelukkig te voelen en had ik een zeer negatief beeld op de wereld. Ik dacht dat het gewoon een dipje was en dat het wel over ging gaan, maar het gevoel bleef. Ik heb het me twee jaar lang kunnen ophouden en daarna is het eruit gekomen. Ik vertelde alles tegen mijn ouders en dit brak hun om te horen. Ik ben naar een psycholoog gegaan en heb verschillende dingen geprobeerd om het van mij af te krijgen maar niks hielp. Een jaar later vond ik een meisje die mij niet wegduwde na het uitvinden wie ik was. Uiteindelijk gingen we een relatie proberen aan te gaan. Ik dacht dat dit de oplossing was om mezelf te genezen, maar daar zat ik ook verkeerd. Elke keer als zij in de buurt was kreeg ik stress en dat viel op mijn maag. Een switch in mijn lichaam zorgde ervoor dat ik dan zo snel mogelijk weg moest om ervoor te zorgen dat ik niet moest overgeven. Ik vond dit super erg want ik zag haar graag maar de stress is sterker dan mij en heeft alles in mij overgenomen. Ik hoor stemmen in mijn hoofd die zeggen dat ik er einde aan moet maken, aan alles. Mijn vriendin had dit door en had met mij erover gepraat. We zijn uit elkaar gegaan omdat het het beste is voor mij. Ik moet eerst voor mezelf kunnen zorgen. Dat was de reden. Ik hou echt extreem veel van haar. Daarom houden we gelukkig nog contact. Zij is echt de beste en ik weet dat perfect zijn niet bestaat maar in mijn ogen was zij wel perfect. Nu zit ik hier nogsteeds met die stemmen in mijn hoofd en die gedachtes om alles op te geven en om niet meer te leven. Ik heb hulp nodig maar wil het niet accepteren. Ik heb ook geen zin meer om ouder te worden met deze gevoelens. Ik weet dat deze gevoelens ook niet weg gaan gaan want het zit diep in mij. Het gaat altijd aanwezig. Ik ben bang dat ik het niet ga halen.

Dit is mijn verhaal. Ik hoop dat ik deze periode doorsta en mij terug ga beter voelen. Als iemand tips heeft voor mij of hetzelfde gevoel heeft gelijk mij, is altijd welkom. Je kan me vinden op Snapchat (molaerts91) of op Instagram (milan_olaerts). Alvast bedankt...

Milan
01-03-2022

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Voel me een nietsnut (Verhaal 58)

Ik ben sedert maanden thuis door problemen op het werk. Ik ging eigenlijk altijd graag werken. Nu voel ik me een nietsnut. Het is allemaal begonnen met paniekaanvallen tot uiteindelijk een depressie er bovenop. Het zijn vooral de lichamelijke klachten die me bang maken. Ik vroeg me dus ook af wie zich hier in kan vinden en welke klachten jullie zoal ervaren.

Yolanda
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 21-02-2022

2
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Heel herkenbaar .Gr Andre

Andre
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo Yolanda,

Herkenbaar wat je schrijft. Ik zit in een soortgelijke situatie en heb ook last van paniekaanvallen en depressie mede veroorzaakt dooreen onverwerkte, zware burnout. De lichamelijke klachten die ik ervaar zijn last van gespannen spieren, maagspanning, enorme nervositeit in mijn lijf, vaak in mijn buik, slappe benen, tinnitus, duizeligheid, licht in mijn hoofd, intens moe zijn. Ik ben continu aan het denken over van alles en nog wat...heden, verleden, toekomst. Alles is teveel, ben tot niets in staat. Voel me vreselijk schuldig en schaam me omdat ik niet in staat ben te werken en ik niet "voldoe". Heb moeite met communiceren, heb vrijwel geen sociale contacten de laatste maanden...en zo kan ik nog wel even doorgaan. Drama dus, bah. Ik herken mezelf totaal niet meer.

Heb je wel hulp? Je schrijft over paniekaanvallen en depressie door problemen op het werk, misschien kan het ook een burnout zijn?

Jackie
21-02-2022

Jouw reactie:



Probeer er het beste van te maken, het leven is kort (Verhaal 135)

Ik lees de verhalen hier en vind het zeer triest dat er zoveel mensen met dezelfde problemen als ik rondlopen. Kon ik ze maar helpen want ik weet precies wat ze voelen. Het enige wat ik kan zeggen is probeer er het beste van te maken voor de rest van de tijd dat je leeft. Het is maar een kort leven, die depressie duurt niet eeuwig.

Anoniem
27-01-2022

2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Van hyperventilatie naar hypochondrie en door naar depressie. (Verhaal 47)



Dag allemaal ,
Ik ben een jongen van 19 jaar .
26 juni 2019 kreeg mijn beste maat te horen dat hij teelbalkanker had.
Een dag daarna kreeg ik last van mijn rug en kreeg ik mijn eerste paniekaanval. Vanaf die dag ook , ben ik nooit meer mezelf geweest. Het voelt alsof ik naast mijn lichaam loop en of het leven voorbij vliegt.
Elke week dacht ik aan een nieuwe ziekte , en ik had ook de lichamelijke klachten erbij.
Maar die ziektes heb ik uit mijn hoofd gezet. Maar ik blijf in een heel diep dal hangen. Alles is onecht en alles is raar. Alsof ik door een glazen pot heen moet kijken.
Verder heb ik me vanaf die dag geen moment meer goed gevoelt.
Ik ben kapot , het trekt zoveel energie uit mij. Dat ik op sommige momenten ook geen zin meer heb.
Ik vindt hetgene wat ik voel ook heel moeilijk te omschrijven. Maar ik zeg altijd tegen vrienden . Wanneer ik van buiten lacht , huil ik vanbinnen.
Ik hoop dat er mensen zijn die dit herkennen.

Groet

Sander
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 27-01-2022

3
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Sander, heb je al eens overwogen professionele hulp te zoeken? Ik herken wat je schrijft over dat alles onecht en raar is, en alsof je door een glazen pot kijkt. Ik heb het momenteel niet, maar ken het heel goed. Bij mij had het de benaming ‘derealisatie’. Dat kan verschillende oorzaken hebben maar angst is een trigger. Iets wat je erg uit je evenwicht gebracht (zoals wat je vriend meemaakt) kan heel verstorend zijn, zeker op jonge leeftijd, waardoor je voelt (kan ook onbewust, dan voel je het zelfs niet zo) dat je het leven niet onder controle hebt. Ook jonge mensen kunnen kanker krijgen, en als dat ineens zo dichtbij gebeurt, kon jij het ook zijn. Wat niet zo is en de kans is ook erg klein bij jonge mensen, maar.... dat kan je wel weten, maar onbewust kan het wel anders blijven hangen een tijd. Dan kan je uit een soort psychische zelfbescherming derealiseren. Je weet dat je er bent, waar je bent, maar het voelt allemaal alsof het niet echt is, alsof je door een waas, een gordijn kijkt. Het kan erg beangstigend zijn. Ik heb toen geleerd me te troosten dat het ook niets is dat blijvend is, je kan er uit geraken. Dat luidop tegen mezelf zeggen. Thuis ergens een veilige plek, een veilig nest maken wat van jou alleen is en waar je kan rusten, wat op je ademhaling letten.. En wat me erg hielp (Therapeute me toen geleerd) was op dat moment, waar je ook bent, luidop ev. te benoemen wat je ziet, vb. een boek, en de kleur van de kaft, Etc... een balpen, en welke kleur, een lamp, in detail voor jezelf beschrijven etc.... Benoemen vb. wat je hoort, ruikt..... Ik las je leeftijd en ik zou volledig begrijpen als het te bizar voor je overkomt, ik vertel gewoon mijn ervaring. Sterkte, het blijft niet! Ook de hypochondrie niet... ik had, enkele decennia geleden, een klasgenoot met botkanker en ze is haar been verloren. Ik heb toen een hele periode overal vanalles gevoeld, pijn in mijn been, knobbeltjes in mijn hals... en mijn huisarts moest me steeds maar geruststellen... maar het gaat over, veel moed

K
> 2 jaar geleden
Reactie:
Hallo Sander. Ik heb juist hetzelfde gevoel. Ik heb plots hevige angstrn gekregen een half jaar geleden. De angsten zijn sinds een maand verminderd. Maar ik blikf een slecht gevoel hebben. Wazig in mijn hoofd, alsof ik een glazeb bokaal over mijn hoofd heb. Niks lijkt echt, het lijkt alsof ik niet in de realiteit zit, maar in een film. Alles lijkt langs me door te gaan.

Andy
27-01-2022

Jouw reactie:



Spiraal van nergens zin in (Verhaal 132)

hobby ben al heel lang depressief. Ik haat mezelf omdat ik zo slap ben om geen actie te ondernemen waardoor ik me beter te voelen.
Ik heb ‘s morgens geen zin om op te staan. Als ik dan toch maar opsta, heb ik nergens zin in. Zelfs mijn leukste hobby (schilderen) doe ik met tegenzin. Soms gaat het dan iets beter met me en geef mezelf een complimentje dat ik toch ben gaan schilderen.
Ik slik anti-depressive, maar toch voel ik me niet goed.
Hoe kan ik deze spiraal doorbreken?

Marlies
11-01-2022
laatste reactie: 26-01-2022

5
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Hey vooral uzelf niet onder druk zetten ,ervan uitgaan niets moet,die zin om iets te doen komt vanzelf .
Kom je nog buiten of blijf je altijd thuis?
Ik heb juist dezelfde situatie zoals u meegemaakt ,schilder ook.

Frank
26-01-2022

Jouw reactie:



Ik kan een kind nu niet genoeg bieden (Verhaal 134)

Ik ben mijn hele leven al gevoelig voor depressieve klachten. Ook heb ik al die tijd een laag zelfbeeld en ben ik onzeker in alles.
In mijn kinderjaren heb ik mijn vader weinig gezien, omdat hij veel aan het werk was of bij zijn andere vriendin was. Op mijn zesde is mijn lieveling tante overleden, waar ik het erg moeilijk mee heb gehad. Een jaar later zijn mijn ouders gescheiden ( voor de tweede keer ), omdat mijn vader nog steeds een andere vriendin had. Hierdoor ben ik erg gevoelige geworden voor aandacht van mannen/jongens en ben ik hier vooral op de middelbare school veel naar op zoek geweest. Ik wilde gezien worden en mooi, aardig en leuk gevonden worden. Daarna kreeg ik een lange relatie van 9 jaar waarin ik veel op zoek was naar bevestiging dat ik er toe deed en dat ik goed genoeg was. Na deze relatie ben ik in een zwart gat gevallen, omdat ik de relatiebreuk niet kon accepteren/verwerken. Al snel kreeg ik een relatie met de beste vriend van mijn ex, waar ik nu nog mee ga inmiddels drie en half jaar ( en oprecht gelukkig mee ben).
Op de basisschool, middelbare schoon en tijdens de studie ben ik veel gepest, omdat ik "anders" was. Achteraf vermoed ik dat ik hoog sensitief ben.
Op mijn 22e ben ik afgestuurd en kreeg ik een baan, waarna ik na een half jaar last kreeg van vage klachten. Uiteindelijk bleken dit deels klachten van een burn-out, maar ook is na verder onderzoek een hersentumor vastgesteld waar ik een paar jaar maand aan geopereerd ben. De operatie ging gelukkig goed en de tumor is volledig weg gehaald, wel kreeg ik na de operatie last van zwelling in de hersenen waardoor ik tijdelijke halfzijdige verlamming had en geen expressie meer had icm niet meer praten. Gelukkig is dit allemaal bij getrokken en heb ik inmiddels (6 jaar later) hier nog nauwelijks klachten van. Na de operatie dacht ik mijn oude leven weer op te kunnen pakken en gewoon weer verder te kunnen gaan. Ook dacht mijn ex vriend hier zo over en was er weinig ruimte voor verwerking en acceptatie. Ik krabbelde met weinig ups en veel downs weer op. Ik vond uiteindelijk weer een baan en het leven leek eindelijk weer mee te zitten, waarna mijn ex met het bericht kwam dat hij niet verder wilde met mij en ik zo snel mogelijk uit ( ons gezamenlijke ) koophuis moest. Omdat ik nog maar net een baan had en al die maanden er voor niks heb mee betaald aan het huis en nu dus ook nog niet genoeg verdiende om volledig mee te kunnen betalen vond hij dat ik daar niet langer kon blijven, omdat ik het huis toch niet kon betalen in mijn eentje.
Binnen een week ben ik bij mijn vader ingetrokken (inmiddels een goede band mee) en ben ik ondanks het enorme verdriet en de pijn blijven werken, omdat ik vond dat ik dit moest. Na een aantal maanden ben ik gaan samen wonen met een vriendin, wat we 11 maanden hebben vol gehouden. Beide hadden we dezelfde karakter eigenschappen, wat erg heeft gebotst. Maar door de onzekerheid van ons beide hebben wij dit nooit durven uitspreken, waardoor op een gegeven moment de bom is gebarsten. Ik heb een plekje voor mijzelf gevonden, waar ik eindelijk rust heb gevonden. Wel ben ik mijzelf hier tegen gekomen, omdat ik moeite had met het alleen zijn. Ik ben uiteindelijk weer ziek geworden van mijn werk, waarna ik eindelijk ben in gaan zien dat ik professionele hulp nodig had.
Ik ben via een psycholoog gespecialiseerd voor mensen met kanker in contact gekomen met een psychiater, waar is gebleken dat ik een depressie heb. Inmiddels gebruik ik een half jaar antidepressiva, wat redelijk helpt. Ook ben ik doorverwezen naar Lentis waar ik therapie zal gaan volgen. Helaas is hier een wachttijd van 30+ week.
Ik woon sinds een halfjaar samen met mijn vriend, deels een vrijwillige keus, maar ook deels omdat mijn financiële situatie slechter werd. Ik zit sinds november bij het UWV en ben hier voorlopig 100% afgekeurd. Wel wordt er verwacht dat mijn situatie in de toekomst verbeterd.
Ik heb een hond gekregen, die mij veel afleiding geeft en waar ik heerlijk mee kan wandelen. Dat was de beste keus ooit en is een goede therapie.
Verder probeer ik mijn dagen zo goed mogelijk door te komen, wat de ene dag beter gaat dan de andere. Vrienden heb ik niet veel en nieuwe mensen ontmoeten vind ik lastig.
Ik heb veel last van stemmingswisselingen en ben vaak neerslachtige afgewisseld met af en toe positieve momenten.
Mijn vriend heeft moeite met het feit dat ik ben afgekeurd en dat ik veel stemmingswisselingen heb. We proberen er het beste van te maken, hoe moeilijk dit ook is. Wel vraag ik mij geregeld af hoe ik de komende tijd door ga komen tot ik bij Lentis terecht kan. En ben ik geneigd om ( zoals bij alle vorige therapieën ) mijn hoop volledig te vestigen op deze therapie, omdat ik hierna niet zou weten wat mij nog op de been gaat houden als Lentis niet zou gaan werken. Ik zeg altijd dat ik mijzelf niks aan zal doen en hier ben ik ook grotendeels van overtuigd, maar het leven lijkt soms zo uitzichtloos en iedere keer kom ik er maar niet boven op.
Daarnaast heb ik een grote kinderwens, al van jongs af aan. Ik heb altijd gezegd jong zwanger te worden, tot ik ziek werd en mijn leven compleet veranderde. Ik ben nu 29 en vraag mij vaak af of ik ooit nog in staat zal zijn om kinderen te krijgen, wat ik zo graag wil. Ik vind het erg moeilijk dat er zoveel mensen om mij heen een kind krijgen en dit voor mij op het moment niet is weg gelegd hoe graag ik het ook zou willen. Ik kan een kind nu niet het geen bieden, wat het kind nodig zal hebben en toch zwanger worden zou dan een egoïstische keus zijn. Ook dit zorgt er voor dit mijn stemming vaak somber is.

Leo
25-01-2022

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Ik besefte dat ik geen antidepressiva meer wou slikken (Verhaal 8)

Ik wist het niet meer. Al jaren lang depressief en besefte dat ik geen antidepressiva wou slikken. Altijd maar doorverwezen naar grote GGZ instellingen waar ik me als een nummer behandeld voelde en op lange wachtlijsten werd gezet, waardoor ik nog langer pillen moest slikken. De behandeling ging meestal over denkfouten en dat ik er maar mee moest leren te leven.


Ik besloot te stoppen met therapie en mijn pillen af te bouwen. Wat kwam ik mezelf tegen, maar gelukkig ben ik goed terecht gekomen. Een therapeut waarbij ik niet op de klok kijk of de tijd al eindelijk voorbij is.

 

Ik voel me als mens behandeld en begrepen. Ook dat ik echt mijn depressie kan veranderen en mijn gevoelens niet onderdrukt hoeven worden of gek zijn.

 

Ik kan nu bij mezelf blijven. Ik wist niet dat ik de kracht in me heb om bij mijn gevoel te blijven en de pijn te verwerken i.p.v. deze te ontwijken. Heel fijn na al die jaren.


Anoniem
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 31-12-2021

15
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Welke therapie ben jij gaan doen?
Groetjes, mirjam

Mirjam
31-12-2021

Jouw reactie:



Ik kamp al maanden met depressieve gedachtes (Verhaal 130)

Het is nu 06.05 en Ik heb geen oog dicht gedaan. Er gaan zoveel gedachtes door mij heen dat ik het gevoel heb dat ik geleefd wordt en niet leef. Ik kamp al maanden met depressieve gedachtes. Wellicht een burnout, geen idee. Er zjn momenten dat ik het leven niet meer zie zitten. Niemand zal me missen, hoor ik in mijn gedachten.
Ik ben altijd positief geweest, kreeg vaak te horen dat ik echt te positief was soms. Begreep nooit wat er bedoeld werd, want ik voelde mij oprecht blij, gelukkig en zag altijd het positieve in situaties.

Nu voel ik mij verloren en vaak eenzaam. Ik kan moeilijk over mijn gevoelens praten. Er komt gewoon niks uit. Er zit zoveel in mij, zoveel verdriet, trauma's.en angst. Nu probeer ik ook.onder woorden te brengen wat ik voel. Zo lastig. Er zijn dagen dat ik opeens moet huilen om iets wat jaren geleden is gebeurd, kan echt niet. Ik wil mezelf weer vinden, de vrolijke vrouw die in haarzelf geloof, maar da tig keer sterker. Niemand over mij heen laten lopen, zegge wat ik denk en genieten van het Leve. Tot in hoeverre het nog kan "covid" voel me kut, k val af, voel me niet mooi en heb twee prachtige kinderen die naar mij opkijken.

Lua
30-12-2021

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Het ergste vind ik de altijd aanwezige hoofdpijn (Verhaal 128)

Ik heb depressieve periodes. Gewoonlijk duurt een periode zo'n 3-4 maanden. Nu duurt het al 7 maanden. Ik slik nortrilen. Het ergste vind ik de altijd aanwezige hoofdpijn. Herkent iemand dit? Ik word daar zo moe van.
Ik ben veel buiten maar hoofdpijn wijkt nooit. Heeft iemand een goede tip voor me?

Pidgeon
22-12-2021

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Heb weer een moeilijke dag (Verhaal 120)

Hallo allemaal...heb weer een moeilijke dag..paniek slaat weer toe...momenteel de zoveelste antidepressiva aan het uitproberen...(nog geen resultaat)..dus dan maar weer een xanax slikken. Heb dan even rust in mijn hoofd ..morgen zien we dan wel weer.

Anoniem
16-11-2021
laatste reactie: 18-12-2021

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
hallo
heb twee maanden achter de rug met deze AD...ik geef het nog even de tijd maar verwacht er weinig van

anoniem
18-12-2021

Jouw reactie:



Ik wil uit deze put en en ik wil leven (Verhaal 121)

Ik zit in een put. In die put staat een ladder waar ik op probeer te klimmen maar die ladder wordt steeds hoger, zonder einde. Soms val ik van die ladder en val ik lager dan waar ik begonnen ben. Het is daar donker en hoewel er aan de bovenkant van die ladder precies geen einde is is er vanoonder wel een bodem. En die bodem komt dicht in zicht.
Ik ben nog nooit zo laag op die ladder geweest en ik heb hulp nodig want ik kan niet meer klimmen. Het lukt gewoon echt niet meer. Ik heb de energie, de zelfdiscipline en de moed niet meer en daardoor val ik steeds dieper.
Ik heb iemand nodig die mij bij wijze van spreke fysiek helpt in plaats van iemand die zegt klim gewoon, zelfs al is het maar 1 trede per keer. Als je al zo vaak en zo lang hebt proberen klimmen kan je na een tijd gewoon niet meer. Als je steeds (dieper) blijft vallen terwijl je dacht dat je zo hard je best had gedaan en dat je deze keer op zn minst wel iets hoger zou kunnen blijven staan kan je na een tijd niet meer.
Ik geloof niet dat ik nog alleen uit deze put geraak. Ik heb al zo vaak om hulp geroepen en alles geprobeerd. Pilllen, routines, fruit eten, whatever, niks blijft werken, ik blijf vallen. Ik ben steeds verder weg van de het oppervlak en steeds verder weg van mezelf. Ik weet niets meer over mezelf en ben onzeker over ALLES. Ik heb iemand nodig die mij helpt om mezelf terug te vinden.
Ik kan niet meer klimmen, ik krijg mijn lichaam en brein niet meer overtuigd om samen te werken. Klimmen GAAT niet. Ik WIL zo graag maar ik kan het niet alleen.
Mensen blijven voorbij mijn put wandelen en soms kijkt iemand er even in en roept die iets, maar het is te ver weg en de afstand wordt steeds groter. De ladder blijft hoger worden en het oppervlak en iedereen zijn steeds verder weg.
Na een tijd heeft het geen zin meer om te proberen omdat de afstand te groot is geworden. Na een tijd is de moed vinden om toch nog te proberen roepen en iemand te bereiken onmogelijk. En het ergste van al is dat ik blijf proberen als ik wakker word met een klein beetje moed. Maar dan val ik na een paar dagen terug. En als je weet dat je steeds dieper valt, doe je na een tijd je best om niet meer te vallen. Ik probeer mezelf te beschermen. Ik wil de bodem niet bereiken, ik wil uit deze put en en ik wil leven.
Hoe verder weg en hoe langer ik in de put zit, hoe minder mensen mij lijken te begrijpen en hoe minder ze mij lijken te horen. Ik hoor alleen de echo van mijn eigen gedachten heen en weer stuiteren tegen de muren van mijn put. Een put die steeds smaller en smaller wordt. Dieper en smaller, tot ik vastzit of stilletjes verdwijn in mijn put van niets-zijn.

Laura
24-11-2021
laatste reactie: 15-12-2021

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
hallo laura..zit in dezelfde put ...weet niet meer hoelang..ben gestopt met bijhouden van de jaren, heeft toch geen zin ...naar boven gaan is een mooie droom van mij maar het blijft een droom. de werkelijkheid is anders. mezelf beschermen heb ik ook geleerd met de jaren..ik probeer het hier beneden op de bodem met kleine dingen zo aangenaam te maken als het maar kan.

pascal
15-12-2021

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Tijdens mijn vrije momenten slaap ik enkel (Verhaal 127)

Ik heb het afgelopen jaar een zware depressie overwonnen. Ondertussen heb ik mezelf beter leren kennen dankzij mijn psycholoog, neem ik medicatie en ben ik weer aan het werk.

Na enkele tijdelijke jobs en wat zoeken naar wat goed voelde ben ik nu voltijds aan het werk in een leuke winkel. Hoewel ik dit oprecht graag doe, is het aantal werkuren (38) te zwaar.

Ik voel me een beetje een zwakkeling (er zijn zoveel mensen die evenveel en zelfs veel meer uren werken), een "luxepaardje" omdat ik meer vrije tijd wil. Maar ik voel dat ik mentaal de grip weer aan het verliezen ben. Ik ben uitgeput waardoor ik tijdens mijn vrije momenten meestal enkel slaap.

Hoe krijg ik dit uitgelegd aan mijn werkgever die me deze mooie kans gaf, of hoe kan ik mijn weinig vrije tijd beter leren gebruiken?

C.T.
12-12-2021

2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Mijn super plan om dood te gaan verpest (Verhaal 126)

Ik ben 14 en heb het super moeilijk en lastig al een jaar is mijn pépé dood. Sindsdien is mij leven veranderd! Ik denk aan zelfmoord en doe aan zelfverwonding! Ik heb aan mijn ouders gezegt dat ik slecht dacht deze zomer!Want ik heb al heel veel mee gemaakt! Maar ze snappen me niet Mijn ouders

Gisteren was mijn plan om zelfmoord te plegen! Ik zei alles aan een goeie vriend maar hij zei het aan mijn ouders! Mijn super plan om dood te gaan verpest vind het jammer dat ik nog leef.
Hoe kan ik nu nog leven als ik zo slecht denk en domme dingen van plan ben en niemand me snapt dat ik dood wil??

Anoniem
10-12-2021

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Ik mis dus connectie, zingeving, energie, etc (Verhaal 125)

Dit is de eerste keer dat ik dit uitspreek of neertype maar ik voel me eenzaam. Nochtans heb ik genoeg vrienden, collega's, en familieleden waarmee ik goed overeen kom en die ik al jaren als goede vrienden beschouw, ik voel me enkel sinds een tijd niet meer verbonden met iemand. Ik mis dus connectie, zingeving, energie, etc. Daardoor voel ik me zo eenzaam. En hoe hard ik ook probeer, en hoe hard zij misschien ook proberen, ik voel het niet meer. Ik voel me:

niet belangrijker genoeg
verdrietig
neerslachtig
en eenzaam.

L.
08-12-2021

3
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Ik voelde me zomaar leeg van binnen en angstig (Verhaal 124)

Halo. Ben een man van 33 jaar en ik kamp al een jaar of 10 (iets meer) met een angstoornis/depressie

Ik hou het kort en krachtig want ik zit nu echt zonder hoop dat het ooit goed komt met mij, vandaar deze topic om mijn hart te luchten..

Sinds een andererhalf maand heb ik een zware terugval gekregen van depressie/angst.

Dit kwam tijdens het gamen, ik voelde me zomaar leeg van binnen en angstig, ik kon niet meer genieten van gamen en films kijken, terwijl dat mijn enige hobbys zijn en mijn enige afleiding, ik kan me niet meer focussen tijdens gamen en film kijke k krijg steeds die lege gevoel alsof ik in een put zit, helemaal emotieloos.. mijn psygiater heeft mijn medicijnen verhoogt van 75 mg venlafaxine naar 112.5, na 4 weken heb ik geen effect gemerkt, nu is het verhoogt naar 150mg, ben nu anderhalf week verder maar voel me nog steeds niet goed.. ben bang dat het niet meer over gaat en niet meer kan genieten van gamen etc..

Dankjewel voor het lezen.

Pacho
07-12-2021

2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Depressie medicijn (Verhaal 123)

Ephadrine medicijn wat ook in amfetamine zit(zonder cafeïne) is de oplossing voor depressiviteit t haalt t in zijn geheel weg.

Anoniem
01-12-2021

4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Via dating app, nog niet ontmoet, maar ik hou van hem (Verhaal 76)

Ik heb 4 maanden geleden iemand ontmoet op een dating app.
Alles was vanaf t begin af aan heel erg leuk.
Geen sexueel getinte gesprekken.
Gewoon neutraal en gezellig.
Vanaf het begin af aan vertrouwd.
Nu 4 maanden verder en een stuk serieuzer geworden.
Het enige is dat hij zijn beloftes niet nakomt. Nog steeds niet gevideobeld of een selfie gestuurd.
Hij zegt dat hij van mij houdt en een toekomst wil en alle mooie dingen in het leven met mij wil opbouwen. Deze maand zouden we dan ook eindelijk af gaan spreken. Ik denk dat ik hem nooit zal gaan zien.
Maar ik ben zoveel van hem gaan houden.
Als hij slechte dagen heeft appt hij de hele dag door lieve dingen.
En daarna hoor ik steeds minder de dagen er na . Die dingen doen mij pijn en ik raak steeds verder in een depressie.
Lig dagen lang te huilen in bed, eet bijna niet en slaap slecht.
Hoop dat iemand mijn verhaal herkent.
Er zijn nog veel meer dingen, maar ik heb gewoon niet de kracht om dat uit te typen.
Is er iemand die advies heeft?

VosjeM
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 27-11-2021

1
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat zou je als advies geven als je een vriendin zou hebben die in deze situatie zit?

Groetjes

Anoniem
> 2 jaar geleden
Reactie:
Je bent verliefd op het gevoel, op een droom, op hoop. Ja, hij geeft jou dat gevoel en dat weet hij heel goed. Hij kent je zwakke plek omdat je je open hebt gesteld. Hij is denk ik helaas niet degene die je denkt dat hij is. Misschien een hele andere man. Niet van de foto. Daarom kan hij niet live chatten. Ik denk dat. Ik hoop dat je hem snel los kan laten en met andere mannen gaat chatten. Mannen willen juist snel afspreken. Te lang mailen, chatten of bellen ga je een beeld vormen en er kunnen zeker gevoelens ontstaan. Dat is gebaseerd op hoe jij denkt. Of jullie elkaar gaan zien of het houdt op. Zeg dat tegen hem. Hij kent je niet al denk je van wel. En hij heeft nu al over jullie toekomst. Niet serieus. Sorry maar hij geeft je nu al een rot gevoel, een onrustig gevoel. Leer andere mannen kennen en kies een man die bij je past. Succes

Sam
27-11-2021

Jouw reactie:



kwam steeds in een hel (Verhaal 54)

Hallo, ik wil dit kwijt. Ik ben 20 jaar lang zwaar depressief door antidepressiva. Heb zoveel verschillende medicatie gehad ipv verbetering, kwam ik steeds in een hel. Heb geen vertrouwen in de medische wereld hierdoor gehad. Er is nooit naar mij geluisterd, hoe ik in deze situatie terecht ben gekomen. Alles is door de medicatie afgepakt. Mijn leven! Wil laten weten wat medicatie je kan aanrichten.

Bep
> 2 jaar geleden
laatste reactie: 22-11-2021

5
4
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Wat vreselijk om te horen..ik zou daar echt woedend over zijn..

lola
> 2 jaar geleden
Reactie:
Wat erg voor u .Welke medicatie gebruikt u?
Ikzelf slik venlafaxine en quetiapine

Roelof
> 2 jaar geleden
Reactie:
Kan me goed voorstellen wat u beschrijft. Hetzelfde is mij ook overkomen. Al die jaren voelde ik me een proefkonijn niks hielp het werd alleen maar erger. Weet het nu ook niet meer.

pascal
30-10-2021
Reactie:
Ben al jaren woedend geweest, maar daar heb je niks aan. Seroxat en prozac heeft mijn leven tot een hel gemaakt. Ik slik nu citalopram, maar maakt mijn leven niet leefbaar. De medicatie heeft alles ontregeld in het centrum van mijn stemmingswisseling. Door te zoeken ben ik erachter gekomen,en een psycholoog zei dat ook nadat ik haar vertelde wat mij is overkomen door de medicatie. Het is heel moeilijk te behandelen. Was ook op Radar geweest

Bep
22-11-2021

Jouw reactie:



Zo verloren (Verhaal 119)

pfff... waar moet ik beginnen..?
de stap om toch alles op papier te zetten, dat papier wat niet alleen voor mij is.
mijn gedachtes delen. wat ik oh zo moeilijk vind maar tegenlijkertijd het zoveel makkelijker is om het te schrijven of typen.
ik voel me alleen, niet goed genoeg, niet geliefd, niet gehoord.
terwijl ik me eigenlijk wel zo zou moeten voelen
met een geweldige vriend die me wilt helpen terwijl die eigenlijk niet weet hoe erg het is in mijn hoofd.
ik toch weer de gene ben die me afsluit, ik toch weer de gene ben die hem niet 100% binnen laat in mijn gevoel of gedachtens.
angst dat ik raar word aangekeken, ben ik nou raar? is het raar om zo'n depressieve gedachtes te hebben, dat het voelt alsof je in je hoofd leeft ipv in de realiteit. In je hoofd zo goed weet hoe je je voelt, maar dat niet kan uitten... en op het moment dat je het uit dat het zich uit in agressie? ik heb geen balans meer met mijn gevoelens, het ene moment voel ik me heel depressief en stap ik het liefste uit het leven. maar dan toch weer het lef niet hebben om helemaal door te zetten. en het andere moment ben ik boos op de hele wereld en kan ik niks positiefs zien ( dat lukt me eigenlijk nooit ) ik zie geen uitweg meer, en wanneer er ruzie is, vuur ik alleen maar. alleen maar op de ander en kijk niet naar me eigen. terwijl als ik rustig ben en helder nadenk, ik weet dat het niet alleen aan een ander persoon ligt maar ook aan mezelf. en dat de uitspraken die ik doen niet door de beugel kunnen.
dit alles is eigenlijk begonnen toen ik in een relatie zat met mijn ex ( die helaas een narcist is)
ik begon die relatie heel gelukkig, en met volle moed.
maar door de maanden ... daarna jaren heen herkende ik mezelf niet eens meer.
ik had geen eigen waarde meer, ik verwaarloosde mezelf. ik was niks meer en ook niks meer waard.
van de praktijkondersteuner naar de psycholoog gegaan, maar daar ben ik ook weer heel snel mee gestopt omdat me ex me weer wist in te pakken. het was zo erg geworden dat ik mezelf issolleerde, contacten met me familie verbrak, en met mijn vrienden hij had me helemaal in zijn greep. want die mensen (familie en vrienden) waren niet goed voor mij, en dat waren mensen die mij liever kapot zagen dan vooruit zagen gaan met mijn (toen) toekomstige man.
ik had niks meer, en zat alleen nog maar thuis, want leuke dingen doen? waarom moest dat? ik had hem toch?
ik draaide zo door in mijn hoofd begeven moment toen ik eruit wilde komen, en dat niet lukte. ik kwam erachter dat er cocaine in het spel was, wat natuurlijk nooit werd toegegeven maar ik vond het steeds terug in huis.. dan een zakje, dan de restjes coke op de tafel. maar ik.. ik was de gek. ( we woonde niet samen en dat was 1 geluk) maar wanneer ik bij hem was merkte ik dat als me ex sliep ik het hele huis afzocht om mijn bevestiging te krijgen. ik draaide erin door, hij kreeg het in de gaten en plaatste een camera in huis, sloot de woning inc ramen af zodat ik nergens naar toe kon. en wanneer hij nachtdienst had van het werk moest ik zelfs de camera mee naar oven nemen ( volgens hem was dit om via een afstandje in de gaten te houden of er geen inbrekers waren. zodat hij wist dat ik veilig was). ik was kapot en kon alleen maar huilen, maar niet in het bijzijn van hem. ik zakte letterlijk in elkaar ik wilde maar 1 ding en dat was sterven, ik wilde eruit. maar ik wist dat ik er niet zomaar uit zou kunnen komen. op het moment dat ik weer thuis terug in mijn eigen woning was had ik alleen maar angst. me ex die stond het snachts geparkeerd voor mijn deur, belde me 100x midden in de nacht, en vertelde me de vreselijkste dingen, dingen zoals : je maakt extra de deur niet open want er zijn natuurlijk jongens binnen. als je de deur nu niet open maakt breek ik de deur open, ik was het verschikkelijkste wat er op de aarde rond liep, begeven moment nam ik de telefoon niet meer op, maar hij bleef steeds terug komen dagen lang. en bleef wel uren voor me deur staan. als het dan weer goed was en ik was in mijn eigen huis en hij in die van hem moest ik met hem videobellen, de hele nacht door. met mijn geluid aan. hij nam me ook op, wat ik eerst nog niet wist. ik heb ook een dochter die toen nog heel jong was. ze werd dus ook het snachts wakker waardoor ik me geluid uit zette als ze aan het huilen was, omdat ik niet wilde dat me ex er wakker van zou worden. angst dat ik dan weer de wind van voren kreeg. de dag later kreeg ik te horen war voor vieze h*** ik wel niet was, want me geluid stond uit en wat zou ik anders het snachts moeten doen. vervolgens kreeg ik ook fotos van hem gestuurd van meisjes die zich zelf aanbieden, dat was ik ik moest dat voorstellen en hij zag echt mij erin terwijl k het niet was ! zo machteloos voelde ik me om me te verdedigen voor iets wie ik niet was. het werd van kwaad tot ergen, zo erg dat me ex zelfs dingen zag wat er niet waren. hij zou met 5 auto's vast gezet zijn geworden voor mijn huis, terwijl dat niet zo was. hij heeft me ook een keer van de trap geduwt omdat die niet wilde dat ik naar me dochter ging die op dat moment aan het huilen was, en zo nog wel een paar keer dat die me heeft aangeraakt. maar ik... ik was de gene die hulp moest zoeken, er was iets niet goed met mij.. uiteindelijk heb ik de moed bij elkaar gepakt om toch de relatie uit te stappen, weer contact op te nemen met mijn vrienden en familie die zich natuurlijk heel veel zorgde maakte waardoor er natuurlijk een een aantal meldingen zijn gemaakt bij veilig thuis en de raad van de kinderbecherming. alles kwam naar maanden weer op zijn pootjes terecht, behalve de schade die mij is aangedaan.... toen we uit elkaar waren heb ik maanden nachtmerries gehad, iedere auto die het savonds voor mij deur langs kwam raakte ik in paniek, snachts schrok ik wakker van autos die ik hoorde en heb wel 6 sloten op mijn deur gezet. uiteindelijk leerde ik mijn nieuwe partner kennen, en heb hem alles verteld wat er in de andere relatie was gebeurd. hij wilde er voor mij zijn en dit proberen, maar ik merk dat de schade die mij is aangedaan zo intens is, ik nu de gene ben die controle op dingen wilt hebben en zelfs op de huidige partner, ik wil dat niet ! maar het gebeurd, ik heb ook heel veel bevestiging nodig. en ik ie mijzelf nog steeds als hartstikke slecht, de band met mijn schoonmoeder is ook heel extreem waardoor er geen contact is. ik merk ok dat mijn londje heel kort is en ik niks meer kan hebben, ik weet niet meer hoe ik met dingen om moet gaan en ik maak andere mensen hier ook mee kapot, en als ik daar weer aan denk wil ik het liefste weer uit het leven stappen. omdat ik de veroorzaker ben van dat... pffff

Anoniem
11-11-2021

2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:



Ligt het aan mij dat ik meer van het leven verwacht? (Verhaal 113)

Wees blij met wat je wel hebt.
Als ik weer eens voor de zoveelste keer naar het negatieve ga probeer ik dit te blijven zeggen, maar het maakt het niet minder. Net moeder geworden een gezonde dochter en mijn rekening zijn op tijd betaald. Ben ik dan echt zo ontevreden en ligt het aan mij dat ik meer van het leven verwacht. Mijn familie vind me een aansteller en wil over zichzelf praten en mijn vrienden gebruiken me als interessant onderwerp om te laten zien hoe zorgzaam ze zijn. De psycholoog denkt dat het goed gaat, maar mijn masker krijg ik niet af. Ik voel me een aansteller en ondankbaar want kijk een ander kan het wel. Dat ik mijn gevoel moet uiten op een site, omdat ik nergens mijn gevoelens kan uiten doet me nog het meeste pijn van allemaal. Maarja ik ga mijn masker weer op doen en lachen naar mijn kind. Die heeft niet gevraagd voor mij als moeder.

Anoniem
11-10-2021
laatste reactie: 10-11-2021

1
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Dit heb ik ook voorgehad na de bevalling. Ik heb eventjes een antidepressivum genomen licht tot de hormonen zich terug reguleerden en dan is het gegaan zonder . Mss kan je toch eens nd dokter gaan.

Sara
10-11-2021

Jouw reactie:



Baan in de zorg, maar niet sociaal genoeg (Verhaal 117)

Ik vind mij zelf sociaal niet goed genoeg..ondanks dat ik een baan heb in de zorg.
Trek me steeds verder terug er zijn nog maar weinig dingen die mij raken..sociale contacten maken mij erg onzeker en denk vaak niet goed genoeg te zijn.
Mijn wereld is erg klein. Probeer nog wel contacten te onderhouden maar ze raken me niet echt.
Voel daardoor veel depressieve gevoelens en soms vraag ik mij af wat de meetwaarde nog is van het leven


Geertje
25-10-2021
laatste reactie: 10-11-2021

1
2
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reactie:
Ik heb plotsklaps mijn job opgegeven in de zorg. Ik kon niet meer en nu voel ik me totaal niet meer nuttig. Mislukt en leeg . Ook op het werk deed ik mijn werk maar vind geen aansluiting bij collega s.

Ik hoop een job te vinden dat ik mijn zonen elk weekend terug thuis zie al moet ik in het fabriek gaan werken en hoop zo te herstellen al zal ik een Lange weg moeten gaan.
Voor mijn partner een last.

Ik begrijp dat je wereldje steeds kleiner wordt. Ik hoop dat ik het opgelost krijg met iets anders te gaan doen mss moet jij daar ook eens over nadenken.

Sara
10-11-2021
Reactie:
Ik heb plotsklaps mijn job opgegeven in de zorg. Ik kon niet meer en nu voel ik me totaal niet meer nuttig. Mislukt en leeg . Ook op het werk deed ik mijn werk maar vind geen aansluiting bij collega s.

Ik hoop een job te vinden dat ik mijn zonen elk weekend terug thuis zie al moet ik in het fabriek gaan werken en hoop zo te herstellen al zal ik een Lange weg moeten gaan.
Voor mijn partner een last.

Ik begrijp dat je wereldje steeds kleiner wordt. Ik hoop dat ik het opgelost krijg met iets anders te gaan doen mss moet jij daar ook eens over nadenken.

Sara
10-11-2021

Jouw reactie:



Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen


Nu heb ik het gevoel dat ik niks meer over heb (Verhaal 118)

Ik heb jarenlang overleefd en niet geleefd. Ik heb het gevoel niks echt nog goed aan te kunnen. Mijn kinderen gaan liever op internaat Al's dat ze thuis zijn mijn vrouw gaat liefst zonder mij weg. We hebben relatieproblemen gehad en dan zijn we terug naar mekaar toegegroeid. Maar ik ben een last voor haar , omdat ik me niet goed voel huil ik veel. Weet ze geen raad mee. Ze is gefrustreerd geraakt daarin en ze laat me maar . Ik snap dat moeilijk is voor haar ook . Ik Ben door de dokter naar het cgg doorverwezen. 1 jaar wachten op hulp.
Ik heb mijn job plotsklaps opgegeven, ik kon het niet meer opbrengen. 10 jaar lang het beste van mezelf gegeven, op echte gezinsdagen gaan werken en ineens kon ik niet meer. Dat was de enige plaats waar ik me nog van belang voelde. Nu heb ik het gevoel dat ik niks meer over heb. Ik heb 2 kinderen met autisme die leven hun eigen leventje. Mijn partner leeft ook gewoon hoe zij zich gelukkig voelt en ik voel me alleen en beschaamd dat ik niet gewoon terug sterk kan zijn en overleven.

Sara
10-11-2021

1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties