Depressie - forum lotgenoten

Hallo allemaal weet niet eens waar IK moet beginnen .maar misschien herkenbaar hopelijk voor iemand. Ben in behandeling voor depressie, maar niks mag helpen ,medicijnen esitalopram gekregen ook deze werken niet. Voel me ook niet begrepen, wat betreft mijn klachten. Alles wordt weg gezet, met maar één woord depressie. Ik voel me kompleet, leeg, op en zie het niet meer zitten ik ben zo extreem!!! Moe en kapot. Ik mij dagelijks niet meer kan controleren, val recht op in slaap. Kan geen auto meer rijden, kan geen afspraken meer maken, geen lueke dingen meer doen. Keer op keer ,dag na dag week na week .Ben ik zo extreem kapot moe, dat ik elke dag in een overlevende fase ben terecht gekomen en zelfs deze is zo zwaar ik bang ben er vandaag of morgen een einde aan te maken. Wie kan mij vertellen waar ik het zoeken moet. Burn out. Depressie. Cvs of wat dan ook .ik krijg niemand uitgelegd dat de vermoeidheid zo ernstig is ,dat ik gewoon mijn leven moe ben.bloed onderzoek enz enz haalde allemaal niks uit. Voel me zwaar hopeloos. Deze zo extreeme vermoehijd.heeft niks meer met leven te maken. Het enige wat nog gaat is slapen. Slapen en nog eens slapen. Heb geen concentratie meer.ben zwaar vergeetachtig. Pieker dag in dag uit continu.weet niet meer wat te doen, en waar,ik het zoeken moet ook omgeving besef of een soort van verdwaald zijn in gedachten, door de slopende vermoehijd er vaar ik.nog maar niet te spreken over mijn zeeeeer kort lontje .Kan iemand zich hier in vinden aub bericht u mij .met name de klote slopende vermoehijd. Die je drijf tot waanzin mvg anoniem

Hallo allemaal,

Mijn naam is Lisanne en ik ben nu 26 jaar oud. Als ik terugdenk heb ik eigenlijk al zolang ik me kan herinneren altijd al last van negatieve gedachten en gevoelens last gehad. Met periodes van betere en mindere tijden. Op dit moment zit ik weer in een mindere tijd. Ik vind het altijd lastig te verwoorden waar ik nu precies last van heb. Ik loop de hele dag rond met situaties die gebeurd zijn en koppel alles negatief naar mezelf. Ik krijg dit niet omgedraaid. Ik heb al meerdere psychologen bezocht, medicatie geprobeerd, maar niks helpt.

Doordat ik mezelf veel afzonder in deze periodes ben ik vrienden verloren. Echt goede vrienden waren het in mijn ogen niet, want we zagen elkaar alleen voor leuke dingen en voor negativiteit was geen plaats. Ondanks ik me afzonder ben ik een ontzettend sociaal persoon. Mijn sociale kring is echter in de loop der tijd minimaal geworden door eigen toedoen.

Even kort over mij. Ik studeer aan de universiteit, pedagogische wetenschappen. Ik woon samen met mijn lieve hondje en heb sinds een paar maanden een fijne vriend. Hij is echter niet zo'n prater en omdat ik niet weet hoe ik mijn negatieve gevoel uit kan leggen voelt het of ik er toch alleen voor sta. Ik heb goed contact met mijn familie die in de buurt woont. Ook bij hen kan ik terecht, maar ik word niet begrepen. Verder heb ik een baantje van 24 uur in de week bij een restaurant sinds kort. Ik heb het daar ontzettend naar mijn zin. Van de buitenkant lijk ik een vrolijk gelukkig persoon die altijd met een glimlach rondloopt.

Maar nu komt het. De dag gaat vaak al direct mis omdat ik ontzettend veel moeite heb mijn bed uit te komen. Ik kan als ik wil hele dagen in bed doorbrengen dat ik er alleen maar uitkom voor het hondje. Ik merk dat ik al lang smoesjes verzin om maar onder afspraken uit te komen als mijn hoofd er niet naar staat. Waar ik dan achteraf vaak spijt van heb. Nu worden deze smoesjes steeds heftiger en ik heb het idee het niet meer in de hand te hebben. Van de week heb ik op mijn werk gezegd dat mijn vader in het ziekenhuis ligt, terwijl die niks mankeert. Het lukte me gewoon niet mijn bed uit te komen ben uiteindelijk tot 5 uur blijven liggen. Hoe slecht ik me ook voel over zo'n smoes (en dit is niet de eerste heftige smoes). Ik blijf ermee doorgaan. Ik zou zo graag een goed ritme krijgen, op tijd opstaan, een fijne vrije dag of werkdag hebben en de avond afsluiten met een fijn gevoel. Gewoon gelukkig worden van mijn ontzettend lieve vriend, hondje en mijn leven. Het lukt me gewoon niet.

Nu ben ik heel benieuwd of meer mensen dit ervaren en weten waar ik over praat.

Ik zal me even voorstellen. Ik ben Mart, 44 jaar en 23 jaar getrouwd. Helaas heeft mijn vrouw sinds een jaar of 8 nu een depressie. Maar het heeft lang geduurd voordat ik erachter kwam dat het daadwerkelijk een depressie was. Zaken omdraaien, het buiten zichzelf stellen, alles wat er mis ging lang aan mij. In het begin ging ik erin geloven, tot t kwartje viel bij mij. Toen ik dat ging benoemen ging t in onze relatie steeds slechter. Hoeveel begrip op ook toonde, niks werkte. Op momenten zat ik er ook doorheen, niemand begreep mij echt, ben daardoor ook veel mensen kwijtgeraakt.
De depressie ging verder en verder, stiekem gedrag kwam erbij, liegen etc. Tot het moment kwam dat zij bij ons gezin weg wilde, op de dag van een gezinsvakantie. Ik bleef achter met huilende kinderen, en kwam er later achter dat ze vertrokken was naar een andere man, waar ze al een poos een affaire mee had. Later bleek dat hij niet de enige is geweest.
Ik moest overal zelf achter komen, en heb tig leugens aangehoord, en heb haar telkens vergeven , omdat ik haar depressie de schuld gaf. Maar in plaats dat het beter ging, ging ze door met verwoesten. Tot het echt niet meer ging en in therapie intern naar Spanje ging. Ik zorgde voor de kinderen, en heb haar bezocht tijdens de 6 weken. Het leek beter te gaan, tot ze weer thuiskwam. Daar ging t weer steeds slechter, dat is nu ruim een jaar geleden en zo is t met hele diepe dalen, en hele kleine lichtpuntjes. Ik mis de liefde, het gezien worden, iemand die mij eens een hart onder de riem steekt, begrip.. herkenbaar voor iemand?
Alvast dank voor het lezen van dit bericht

Ik ben er nog niet..Meer dan 2 jaar geleden zware depressie gehad doordat ik ontdekt had in pc van mijn vriend dat hij andere vrouw kuste. Ik dacht we hadden alles en begreep het niet en heb dan ook heftig gereageerd, met glazen gesmeten, drinken , naar de kliniek enz..Uiteindelijk hebben we alles bijgelegd maar die vrouw probeert nog steeds alles om ons kapot te krijgen dat beseft hij nu ook. Zij heeft alles gedaan om ons uiteen te krijgen, zelfs vriendjes met mijn schoonfamilie enz en dat heeft me diep geraakt en waardoor ik heel heftig kon reageren. Al bij al gaat mijn relatie nu super maar vele mensen hebben me ontgoocheld. Zo net terug van verlof alles top top top, waren uitgenodigd bij familie en vrienden en dan ineens na een glaasje wijn , krijg ik huilbui..en is zeer gênant. Ben duidelijk nog niet genezen van mijn depressie ik dacht van wel maar dit valt me zwaar ik ben er nog niet.

Ik voel me dit jaar meer depressief als anders. Ben normaal een hele sterke vrouw en heb een hoop meegemaakt. In 2020 is mijn man plotseling overleden aan een hartaanval. Ik heb me hier met mijn 2 dochters redelijk doorheen geslagen maar dit jaar heb echt moeite om weer plezier te krijgen in het leven. Alles is tegenwoordig zo onpersoonlijk en mensen hebben geen empathie zijn erg agressief en onvoorspelbaar. Ik heb helemaal geen zin meer om ergens heen te gaan en blijf het liefst alleen maar thuis. Ook als is het mooi weer. Zonder hem heeft het leven geen zin . Ik voel me echt eenzaam en zie er tegen op om alleen oud te worden. Mensen zijn heel gemeen tegen oude mensen . Alleen maar uiterlijk is belangrijk. Het werk leid nog wel af maar vind ook daarin steeds minder motivatie omdat daar ook niet alle collega’s te vertrouwen zijn. Dat is trouwens ook moeilijk om iemand te vinden die je echt kan vertrouwen. Ik wilde een verhaal kwijt. Vandaar dat ik dit anoniem wil doen.

Zie het niet meer zitten
Kan de druk. Niet meer aan.
Alles wat ik doe is volgens andere niet meer oké

Mis mijn ouders

ik ben 73 jaar een nu pas val ik meer op mannen dan vrouwen. ik heb inmiddels wat ervaring met oude mannen maar ik durf niks tegen mijn vrouw te vertellen. ik kom niks tekort hoor bij mijn vrouw maar toch heb ik gewoon zin in een man. is dat raar of niet ?

ik denk elke dag aan einde

Ik leef alleen nog voor mijn kat. Als ik dat lieve beestje niet zou ik er niet meer zijn. Ik ben al 25 jaar lang depressief. Ik heb alles echt alles al geprobeerd. Maar ik blijf eenzaam en depressief. Ik hoop dat jullie het begrijpen. Ik ben mishandeld en verwaarloosd mijn hele leven lang. Ik hoop dat er een hemel is met veel natuur en dieren. Maar waarschijnlijk is het binnenkort over en is er niks meer na de dood. Ik had liever nooit geboren willen worden dat is nog beter dan doodgaan haha.

Hai, ik zou graag in contact komen met mensen die ook soms worstelen met ‘het leven’, om het maar even zo te noemen…
De vrolijkheid en blijheid die ik voelde toen ik een twintiger was, mis ik heel erg. Ik ben nu 42, woon alleen met m’n kids na mijn scheiding 2 jaar geleden, en vraag me dagelijks af wat er nu eigenlijk leuk is aan dit leven…. Ik ben blij dat m’n kids er zijn, anders was ik allang met m’n auto tegen een boom aangereden. Ik vind mijn werk al jaren zo zwaar en niet meer leuk, maar ik kan niets anders doen vanwege de enorme huizenprijzen. Ik moet wel fulltime werken, anders kan ik dit niet in m’n eentje betalen. Wonen in Amsterdam maakt me somber, ik vind het niet meer fijn hier. Maar waar moet ik heen? Mijn kids zitten hier op school en sportclubs en hebben al hun vrienden hier. Ik kan ze toch niet wegrukken uit hun leven hier? Ik voel me klem zitten, ik kan geen kant op. Ik merk dat ik eigenlijk nergens meer zin in heb en geen positieve energie meer kan halen uit dingen doen met familie en vrienden. Ik wil in m’n huis zitten met de gordijnen dicht en de hele dag Netflix kijken. Mij niet bellen. Ben weer begonnen met roken, waarom zou ik stoppen? Maakt mij niet uit dat ik ziek word.
Niet oké dit natuurlijk, weet ik ook wel. Maar ik kom dr ook niet uit. Iemand tips? Of een vergelijkbaar verhaal?

Je hoort veel over depressie, en lees erover. Wat ik nooit hoor of lees, dat antidepresiva ook de situatie zodanig ook kan verergeren. Ik ken iemand die door seroxat en prozac in een hel terecht is gekomen wat voorheen niet zo was. Ze zit er 23 jaar in. Zijn er ook mensen die dit is ook overkomen?

Zijn jullie ook corona moe? Prikje hier prikje daar heb alle vaccinaties nu van alle merken, toch ben ik bang dat corona me pakt? Iemand tips of de oplossing?

Groetjes Connie

Ik heb diagnose van een ernstige ziekte en mijn zus heeft die diagnose al 14jaar eerder gehad. Ik heb veel angst naar de toekomst toe vooral omdat mama er is voor ons maar de gedachte dat ik het ooit zonder die steun moet doen geeft mij extreme angst tot depressie. Nu zit ik voor de tweede maal in een depressie en het is een hel. Ik zie alleen maar negatief en heb zelfmoordgedachten, die zijn ondertussn al een stuk minder maar mijn energie en levenslust is onbestaande. Ik wil contact met mensen in west vlaanderen

Heb voor het eerst een zware depressie, ben 62 en weet niet hoe ik hier uit moet komen.
Ben compleet verlamd, ik kan niets meer.

Sta op de wachtlijst bij een psycholoog, wat een eeuwigheid lijkt.
Weet niet wat me overkomt, wat een hel is dit.

Ik ben al 40 jaar chronisch depressief.
De laatste 2 jaar is het erger geworden.
Sta onder behandeling bij ggnet, maar tot nu toe geen verbetering duurt al meer dan 2 jaar!
Ik heb geen doel en vooruitzicht, zit vast gezogen in mn huis. Wie herkend dit , ik wens dat het ooit iets beter word!

Ik ben vorig jaar mijn beste vriendin verloren na een zeer lang ziekbed. Met haar dood kwam een eind aan een vriendschap van 24 jaar. Ik mis haar enorm, en hbe grote moeite dit verlies een plekje te geven.

Zo vaak nog momenten van dit of dat zou ik haar willen vertellen, en als ik naar haar foto kijk, het nog zo vertrouwd lijkt, terwijl ze er gewoon niet meer is.

De eerste maanden na haar sterven was ik alleen maar boos, miste haar, en het was erg moeilijk het verdriet te kunnen delen. Gelukkig lukt dat nu wel een klein beetje. Heb gelukkig ook een psych die me goed kent, en met wie ik goed kan praten. Dit scheelt.

Maar merk ook dat op veel momenten het verdriet me erg overvalt. Het lijkt dan vaak of voor anderen het leven normaal doorgaat, terwijl het lijkt alsof het mijne stil staat. Alsof andere niet meer de ruimte hebben om even te informeren hoe het gaat, en wat haar sterven met mij gedaan heeft.

Mijn vriendin was echt meer een zusje voor mij, we waren zo close, ik mis haar verschrikkelijk.

Vier jaar geleden is mijn vrouw overleden. Ik heb mijn rouwproces proberen te verwerken door vrijwilligerswerk te gaan doen. Ik ben arbeidsongeschikt, hoef niet meer te werken, dus zoals gezegd vrijwilligerswerk om bezig te zijn. Dat was in het begin heel erg lastig, na enkele maanden voelde ik dat het beter ging. Toen brak in februari 2020 Corona uit en kwam ik weer thuis alleen, mijn rouwproces was nog niet over en ik verviel in een depressie eigenlijk tot nu toe nog steeds. Ik heb dat hele jaar 2020 alleen binnen gezeten.
Iets in mij is veranderd of stuk gegaan, ik ben niet meer dezelfde als voor het overlijden van mijn vrouw. Ik voel mij net zo'n ouderwetse klok met die belletjes, eentje die je moet opwinden en als je hem heen en weer schud dan hoor je iets rammelen, binnen in dat stuk is.
Ik heb geen tot weinig energie, vermoeid en zin om te slapen, elke keer dat ik wakker word dan zit ik in een dip...echt verschrikkelijk, vermoeiend, en ik wordt moe van mezelf, vreemde gedachten dringen zich in mij op, ik wordt in ene boos of in ene verdrietig...agressief, kwaad, machteloos gefrustreerd. Vroeger kon ik die dingen delen met mijn vrouw...alles deelden we. Dat mis ik ontzettend. We ondersteunden elkaar. Nu moet ik maar zien waar ik met mijn gevoelens en frustraties terecht kan. Ik heb mijn hoop gevestigd op een multi-disciplinair behandel plan, met meerdere behandelaars. Dit in tegenstelling tot de 1 op 1 behandeling tot nu, wat helaas niet goed ging. Maar ik zoek verder voor de juiste hulp...want daar ben ik nu wel van overtuigd ik heb hulp nodig..dat is stap 1. De erkenning dat ik hulp nodig heb.
wellicht heeft iemand iets aan mijn verhaal/ervaring. Iedereen veel sterkte!!!

Mijn relatie is over na 5 jr. Voor mijn gevoel uit het niets. Schiet nu in een heftige depressie voor een 3e x in mijn leven. Al die gedachten die met Je op de loop gaan. Weet niet hoe ik hier uit moet komen. En juist nu ben je alleen. Moet ik van alles zelf beslissen en ben juist nu volkomen roerloos. Probeer vol te houden door goed te eten met veel tegenzin en mijn huishouden en werk te blijven doen maar het gaat voor geen meter. Slaap 3 uur per nacht mbv oxazepam. Wat een hel en hoe lang hou ik dit vol. Ik hou me maar vast aan dat ik de vorige 2x er ook uit ben gekomen maar toen had ik wel meer vechtlust. Nu ben ik moe dat dit me weer gebeurt. Mijn psycholoog zegt dat mijn toestand logisch is en dat de scherpe randjes er straks vanaf zullen gaan. En ik twijfel en wantrouw natuurlijk. Wil hulp maar eigenlijk is dat er niet op korte termijn.

Wie herkent dit?
Een ander proberen te steunen, terwijl jezelf kapot gaat?

Begin van van het schooljaar voelde ik mij eenzaam, En nu heel vaak nog steeds. Ik was zelf is een keertje weggelopen van gym. Ik wou erover praten met juf Wenke, ik ging er over praten en gaf mij een kopje thee. En 30 minuten later ging ik terug naar de klas om met de les te beginnen. Die andere dagen voelde ik mijn ook somber had ik nergens zin in. Ik ging met de klas een stukje wandelen naar de Ah om ijsjes te halen voor de klas. Andere kinderen gingen met de meester mee. En ik en mijn vrienden bleven daar voor de ah wachten. Ik voelde mij eenzaam en somber. Mij meester vroeg of ik een ijsje wou. Ik zei:, Nee. De andere namen wel een ijsje. Onder tussen gingen we naar school lopen. Glenn ging met mij praten. Maar ik antwoorden daar niet echt op. Birgul die weet dat ik mij eenzaam voel en van mij mocht Birgul dat ook tegen mijn andere vrienden zeggen die vroeg wat er met mij aan de hand was. Niet al mij vrienden weten dat. Mijn vrienden en mijn meester probeerde mij daar mee te helpen, maar dat lukt meestal niet. Ik voel mij heel vaak verdrietig en dood van binnen. Ik voelde mij bij dansles ook ongelukkig en eenzaam, en de juf vroeg wat er met mij was. Omdat ik niet zo gelukkig klonk. Iemand van dansen vroeg of ik ruzie had. Maar dat was het niet. Heel die dansles niet gelukkig.
5 dagen geleden heb ik een depressieve zelftest gedaan. En daar stond in dat ik depressie heb. Mijn zus heefd mij geholpen met de woorden die ik niet begreep wat ze precies betekent. Ik vroeg tegen mijn zus wat ik nu kan doen. Omdat ik dat hebt. Mijn zus zei dingen die je leuk vindt doen mijn favoriete serie kijken, liedjes luisteren die ik leuk. Op de zelfde dag ging ik met mijn ouders en mijn zus een muffin eten en thee drinken. Ik had geen eetlust. Van mijn vader moets ik mijn muffin opeten. En mijn zus ging daar mee helpen. Ik had daar heel veel moeite mee en het duurder ook lang, omdat het heel moeilijk is om iets op te eten als je geen eetlust heb. Voor mij dan. Voor jullie misschien niet. En toen had ik een negatieve gedachten, zelfmoord. Van het hele hoge gebouw afspringen. Ik fluisterde dat in mijn zus ze oor. Er is een groot flate gebouw tegenover ons huis. En Arletta mijn zus zei:, Nee niet doen ik wil jou niet kwijt. En Arletta zie iets wat zei niet leuk vond. En toen zei ik weer:, ga we samen van het gebouw afspringen. Ook bij school zei ik tegen Joyce mij beste vriendin. :,Ik wil zometeen zelfmoord gaan doen en Joyce zei:, Doe maar niet denk positief. S, avond hebben mijn zus en ik erover

Ik zing en luister naar mij favourite liedjes, ik zing en dans meestal met mijn zus mee naar soldaat van oranje liedjes, ik dans, kijk en luister naar mij favoriete serie. En morgen ga ik weer naar dansles. Bij dansles heb ik vrienden die mij een hige five geven , knuffelen en hoi tegen mij zeggen. Dat helpt wel een beetje bij mij.

Dag allemaal!
Alvast bedankt dat je op dit moment de moeite neemt om mijn verhaal te lezen.

Zoals de meesten van jullie kamp ik helaas (sinds kort) met hevige depressie en regelmatig angstaanvallen. Iets wat ik nooit had gedacht te kunnen krijgen.

Laat ik eens in het kort iets over mijzelf vertellen en kort de situatie schetsen.

Ik ben een man van 28 en ben nu sinds een half jaar single. Ik was gedreven, ambitieus en sprong iedere dag met een fijn gevoel het bed uit. Ik stond voor iedereen klaar en was nergens bang voor.
Mijn ex en ik zijn ruim 11 jaar samen geweest. Ze was voor mij de ware, het beste wat me ooit overkwam. Dat gevoel dat je in elkaar wegsmelt en nergens over na hoeft te denken dat hadden wij. We waren gelijk een stel en bijna 24/7 samen. Het was onvoorwaardelijke liefde. Alles ging vanzelf en we groeiden tot de personen die we nu zijn. Helaas ontspoorde onze relatie circa 6 jaar geleden door communicatietekort. Ze vond de steun in haar beste vriend. Er was sprake van overspel. Ondanks de situatie konden wij niet zonder elkaar en zijn wij verder gegaan. Helaas weer zonder de benodigde communicatie. Er werd gewoonweg niet meer over gesproken en dat heeft ons uiteindelijk gebroken. Het te kort aan communicatie/vertrouwen werd opgevangen door onze gezamelijke droom. De wereld over reizen. Wij hebben heel veel samen meegemaakt en gezien maar leefden dus eigenlijk als individu rond en niet als partners. Ze koos ervoor om er een punt achter te zetten. We belanden in een hartverscheurende push pull situatie. Nu lijkt ze gelukkig met de jongen waar ze overspel mee had. Ondanks alles heeft ze nog steeds de huissleutels niet overhandigd of zich uitgeschreven. Ik pushde haar altijd vertelde ze mij dus ik durf nu geen stap te zetten.

Ik probeer mijzelf te omringen met positieve mensen die een goede invloed op mij hebben maar ondanks dat gaat er geen moment voorbij dat ik op wil geven. Ik heb nul energie, slaap heel slecht en heb nergens zin in.
Mijn enige uitlaatklep is adrenaline. Dit zorgt ervoor dat ik mijzelf in levensgevaarlijke situaties breng.
Wat me staande houd is de hoop dat het ooit weer goed komt tussen ons. Dat we naar 1 lijn kunnen werken en het verleden kunnen laten rusten. Die gedachte moet ik los laten dat weet ik. Ik leer ook om beetje bij beetje alles weer alleen te doen. Van boodschappen, koken tot op reis gaan. Ik ben sinds een paar maanden aan het daten. Het is niet hetzelfde...

Ik probeer mensen te leren kennen die mij begrijpen, de situatie herkennen dus vandaar deze post.

Liefs,

Mijn verhaal gaat over mijn verloren leven
Iik ben een een mama van 2 grote kids zoon en een dochter ik stand altijd alleen voor alles als jonge moeder ik hen op mijn eentje mijn kinders groot gebracht ik moest mij altijd sterk voelen of doen alsof jaren zijn met zijn op en downs voorbij tot ik t de grote klap had diagnose van mijn ziekte heeft mij kapot gemaakt oke da ook na een tijdje aanvaatd
Maaaar t aller zwaarste was op mijn verjaardag mijn dochter is weg gaan lopes met mijn ex schoonbroer al 8 jaar heeft ze haar niet meer laten zien of horen mijn leven is sinds Dien vergaan ik loop verloren met alle gedachten in mijn hoofd van is dat mijn straf had ik dat als een moeder verdiend . Die altijd alleen klaar stand voor haar kinders en nu loop ik dag en nacht ziek iik kan van nietsmeer genieten i voor mij bestaat geen zonne schijn meer alles word altmaar moeilijker en moeilijker . .ik heb me afgesloten van buiten wereld ik woulhier in t heel kort mijn verhaal delen en zo miss mijn mijn hart opluchten . Ik ga hierbij houden mijn verhaal mischien komt nog de rest .

Ik heb het gevoel dat iedereen mij haat. En dat ik een haatelijk innerlijk heb gekregen door puberteit ik heb altijd spijt na slecht gedrag maar toch blijft het gebeuren DOOR MIJN BROER .Ik heb constant ruzie met mijn broer omdat ik een slecht gedrag heb. Maar ik blijf ontkennen tegen mezelf dat het niet mijn fout is. mijn ouders geloven me ook gewoon niet meer en gaan er van uit dat als er ruzie is dat het mijn fout is ( is niet altijd mijn fout) ze willen niet meer luisteren naar mij, mijn ouders waren vandaag terug thuis.Ze gaven mij een cadeautje heel speciaal en zeiden dat ze van me hielden ondanks ik het cadeautje eerst niet zo mooi vond maar nu wel. Ik haatte mijn reactie heel ondankbaar eigenlijk, ik ging nr boven en huilde van geluk na het beseffen van wat ze zeiden, ze houden echt nog van mij ! - dacht ik- Ik keerde terug naar beneden om ze te bedanken, tijdens dat ik buiten kwam zie ik mijn broer helemaal boos praten over mij en slechte dingen zeggen over mij die eigenlijk wel waar zijn nadat we heel veel plezier hadden samen. Ik zie mijn mama denken van ' ik had dat ondankbaar kind nooit een cadeautje moeten geven, ze heeft haar zo gedragen, wij verspillen ons geld aan zo een kind. '
ik ging naar boven in stilte, en ik begon te typen...

Ik heb een bipolerenstorinis en kan er niet mee leven, ik wil zo graag dood. Ik ben achter elkaar depressief en lig veel in bed

Ik zit al jaren in een depressie en kom er niet meer uit. Zoveel psychologen en psychiaters gesproken. Nog nooit de juiste hulp gehad. Ze zeggen nu dat ik uitbehandeld ben. Nu wil ik zelf niet meer verder in dit leven. Wie kan mij dan nog helpen. Levenseindekliniek moet je jaren wachten, als je al geholpen word. Heb niemand verder geen vrienden ouders, niets.

Ik heb al een lange tijd last van depressie en verslavingen. Ik ben al sinds men 12e depressief en sinds men 13 verslaaft. Ik zie eigenlijk geen uitweg meer en heb al meerdere zelfmoordpogingen gedaan. Ik kom maar niet van mijn verslavingen af ik ben verslaaft aan roken snijden en drugs. Met name wil ik van drugs af roken kann nog wel ff wachten en zelfbeschadiging moet ik ook snel van af. Maar het lukt me maar niet. Ik denk dat ik het ga doen. Niemand mist een waardeloos junk toch?

laatste tijd weet ik het gewoon niet meer als eerst was ik verdrietig om thuis dingen prive dingen en school stress allemaal tegelijk het was me veelste veel mijn leven was een tijdje zo en ik begon steeds dingen te doen om me zelf weer te herpakken maar het lukte me niet ik heb alles geprobeerd maar heb geen motivatie niks om nog wat te doen dus na die tijd was ik zo depri dat ik geen emotie meer gaf k huilde nooit meer en lachte niks alsof ik maar wat deed in me leven ik had geen eens kracht en ik deed geen eens de moeite om te gaan huilen later begon ik mezelf pijn te doen met vuur en ging ik juist andere dingen uitproberen en met de omgeving die ik had werkte het ook niet meer ik had allemaal littekens en als k me verbrand of zelf pijn doe met vuur voel ik me beter en denk ik nergens aan en is me hoofd leeg daarna begon ik ook pillen te slikken maar da vond ik maar niks ging ik weer verder met vuur tijdje later mertke ik niet eens meer dat ik me zelf aan het verbranden was ik voelde niks meer ik vertel niemand hier over meeste mensen denken dat ik gek ben of overdrijf maar door al die negatieve dingen van me ouders doe ik me zelfs steeds meer pijn ik ben dan boos op me zelf en daarmee straf ik me zelf daarmee ik sneed op het begin ook elke dag een streep op me arm maar ik wil nou weten wat er met me is is het erg of valt het mee ik wil het ook niet tegen me ouders zeggen dankjewel voor het lezen en vertel ook of je zulke problemen hebt hopelijk ben ik niet de enige

Een depressie meemaken is verschikkelijk. Ik heb me een tijd zo leeg gevoeld. Nergens kon ik meer van genieten, zelfs niet van de zon. Het deed me niets, alsof alles langs me heen ging en ik nergens meer grip op kreeg.

Na therapieën en gelukkig zonder medicatie "genezen" van deze ongelukkige periode.

Mijn man is augustus 2020 overleden, ik.ben daarna depresief geworden, kan.er nog steeds niet mee omgaan, mis hem nog elke minuut van de dag, heb altijd heel veel gedaan van handwerken en schilderen, maar nu komt niks meer uit mijn handen, ben 81 jaar, we waren 37 jaar samen en hadden een hele fijne relatie, het was ook een hele lieve man, ik mis hem in alles, hoop dat iemand mijn verhaal leest. Mijn man is 3 jaar in verzorgeings huis geweest, daardoor was hij erg veranderd, hij had Lowie Body dementie, dat is een vorm van Alzheimer en Parkinson samen. Waren ook moeilijke jaren, maar nu alleen te zijn dat kan.ik niet verwerken.

Ik ben eigenlijk al heel mijn leven depressief,allerlei therapieën geprobeerd en medicijnen etc maar niks helpt echt.
Ik blijf mij moe en onzeker voelen.
Elke dag ervaar ik zwaar,nergens zin in.
Soms ben ik blij dat ik savonds in slaap val zodat ik niks hoef te voelen.
Wat helpt bij jullie?
Welke medicatie bv ?
Ik slik het liefst natuurlijke medicatie omdat de medicijnen van huisarts of psychiater veel bijwerkingen hebben bij mij.
Alvast bedankt.
Ik wens iedereen veel sterkte en kracht toe.

Door een ingrijpende gebeurtenis bleek dat ik het allemaal niet aankon, ik heb toen medicijnen tegen depressiviteit gekregen.

 

Het lijkt of zich dat herhaalt, ingrijpende gebeurtenissen hebben weerslag op mijn welbevinden.

 

Nu ben ik bijna 80 en heb ik ook last van Alzheimer. Ik probeer dit natuurlijk zo goed mogelijk te verbergen en ik doe nog van alles. Alleen als ik het terughoor blijk dat ik weinig doe op een dag en ik zou meer willen doen.

 

Er komt niets uit mijn handen en ik hoor ook dat ik minder geïnteresseerd ben en afwezig. Ik vraag me af of dit ook een combinatie is van depressieve gevoelens en de vergeetachtigheid waar ik aan leidt.

Hallo,ik heb nu 2 jaar een depressie en heb hier ect voor gekregen
Na de 4e keer was ik weer mezelf wat was ik blij maar helaas na 4 dagen was het weer mis ongelooflijk verdrietig was dus gestopt met ect .Helaas behoorlijk depressief. Morgen gesprek met psychiater over hervatten ect,ik hou jullie op de hoogte

ik ben een vrouw van 49 sinds November ben ik depressief. Mijn dochter en mijn kleinkind zouden uit huis gezet worden en mijn man en ik haddden problemen. ik benal 4 keer opgenomen geweest in een psychiatrische Kliniek ook wegen suïcidale gedachte. December met de kerst heeft mijn man gezegt dat hij wil scheiden. hij vindt dat ik een actrice ben en niet ziek ben. nu dus sinds 2 maanden probeert hij onze zoon naar hem toe te krijgen. we hebbeneen gezamelijke zoon van 5 jaar. Ik ben zo bang dat mijn depressie niet overgaat omdat ik constant stress ervaaar. Ik wil zo graag voor mijn zoon zorgen maar mijn man legt zoveel stenen in de weg dat het zo enorm moeilijk is gezond te worden. Ik vecht nu al 6 maanden tegen de depressie verschrikkelijk is het. Ik hoop zo dat er een einde aan deze verschrikkelijke tijd gaat komen.

Twee jaar geleden begon de ellende bij mij steeds minder interesse in alles overal onverklaarbare pijn niet meer kunnen concentreren enz...
Diagnose depressie met angststoornis en somatische klachten. Het was een zoektocht om de juiste medicatie te vinden maar ben zeer dankbaar dat ze bestaat. De psychiater heeft me dan ook serieus genomen van dag 1. Hij heeft me een maard opgenomen om de medicatie op te starten. Smorgens voel ik me nog verloren dan neem ik mijn medicatie en na een uurtje gaat het al beter. Kan terug werken uitstappen doen mijn huishouden....

Ik heb me mijn hele leven zo aangepast dat ik inmiddels geen idee meer heb wie ik in wezen ben, wat mijn verlangens zijn enz. Ik kwam steeds verder van mijzelf af te staan en kreeg depressieve gevoelens.

 

Ik dacht altijd als ik me nu maar zo gedraag zoals een ander wil, of zoals ik dacht dat een ander dat zou willen dan vinden ze mij vast aardig en dan mag ik vast wel van ze blijven.

 

Inmiddels ben ik erachter dat het vaak averechts werkt en dat eigen mening en een eigen wil juist erg worden gewaardeerd.

 

Ik ben nu over de 50 en merk dat het enorme uitdaging is om mijn eigen zelf terug te vinden maar ik ga de uitdaging zeker aan.

Ik kampte al jaren met een depressie. Hypnotherapie was de enige remedie die echt hielp

Enkele jaren geleden was ik beland in een depressie. Ik kreeg daar medicatie voor, maar het werkte onvoldoende. Ik weigerde om de dosis te verhogen, want bij de depressies die ik eerder had, viel het afkicken van een hogere dosis medicatie me heel zwaar.

 

Dus ging ik op zoek naar een alternatieve manier om weer grip op mijn leven te krijgen. Hypnotherapie sprak me aan, maar ik was wat bang dat het zo zou gaan als in een televisie show. Aangezien ik me op dat moment zo slecht voelde en dringend hulp nodig had, besloot ik toch om het een kans te geven.

 

Het was fijn om te bemerken dat hypnotherapie echte therapie is en heeft niets te maken met wat ik op televisie zag.

Na iedere sessie keek ik uit naar de volgende. Sommige waren iets zwaarder, omdat ik afscheid moest nemen van bepaalde zaken. Maar nadien voelde ik me telkens ontspannen en rustig. Hoe meer sessies ik achter de rug had, hoe beter het met me ging.

 

Ik merkte dat ik me in het dagelijkse leven veel rustiger voelde en was in staat om de aangeleerde zelfhypnose toe te passen tijdens moeilijke momenten.

 

Ik neem nu al meer dan een jaar geen medicatie meer en voel me over het algemeen goed. Depressie zit bij ons in de familie en ik moet nog geregeld 'vechten' tegen de negatieve gedachten, maar dankzij de hypnotherapie lukt dat vrij goed. Voor mij is het de enige therapie die echt lijkt te werken.

Ik ben al 3 jaar met mijn vriend samen. In het begin was hij heel charmant en lief. Ik voelde me heel veilig en geliefd. Na een tijdje sloeg dit om. Hij was heel geniepig met zijn telefoon en werd ook boos als ik naar zijn telefoon keek. Hij heeft voor mij met een collega op zijn werk seks gehad terwijl zij getrouwd was. Na een tijdje veranderde hij dit verhaal dat ze alleen verder zijn gegaan maar geen seks gehad hadden.. heel vreemd. Hij werd steeds chagarijniger en bozer. In de ochtend mag ik niet te druk zijn, en als ik bijvoorbeeld niet meteen opspring om hem te helpen met de boodschappen te doen krijgt hij een enorme woedeaanvall, hij begint met spullen te gooien en kijkt heel eng uit zijn ogen (ik had op dat moment migraine en ik zat even op de bank) . Elke dag maakt hij verwijten dat ik me niet openstel en dat het aan mij ligt dat er geen connectie is in de relatie. Ik krijg elke dag kritiek over me heen afwisselend met heel lief gedrag. Als andere mensen erbij zijn doet hij heel leuk maar als hij met mij alleen is is hij constant negatief. Het enige waar hij over praat is geld bijvoorbeeld. Ik merk sinds ik een relatie met hem heb me leeggezogen depressief en verward voel. Ik ben constant bang om iets fouts te doen of te zeggen. Als ik mijn mening ventileer zegt hij dat ik hem aanval. En als ik niet praat open ik me niet. We zijn nu op vakantie en hij negeerde mij, toen ik hetzelfde bij hem deed kreeg hij weer een woede aanval dat hij zich eenzaam voelt. Het maakt niet uit wat ik doe hij weet altijd wel weer iets te verzinnen wat ik fout doe. Ik ben pas begonnen met zwemmen bijvoorbeeld , hij begon te huilen en was boos dat ik iets voor mezelf ging doen. Ik ben soms bang dat hij narcistisch is, of ben ik gewoon gek aan het worden? Ik voel me heel erg angstig en depressief en ik weet niet meer wie ik zelf ben. Wat denken jullie? Sorry voor het onsamenhangende verhaal maar ik moest het echt even van me afschrijven. Ik snap gewoon niks van zijn gedrag me eerst de grond in trappen om vervolgens weer heel lief te doen. We hebben vaak weken discussies en ruzies ik ben op het moment mentaal en fysiek op.

Beste mensen na 7 jaar een strijd te hebben gevoerd met depressie had ik de beslissing genomen om alleen te gaan reizen naar australie. Dit was mijn ergste angst. Ik moest in het diepe springen. Dit was mijn sleutel. Na een tijdje kwam ik in de flow en realiseerde ik dat het leven zo mooi is. Dit moest ik vaker doen "reizen". Dit deed ik dan ook elk jaar. 5 jaar lang was ik eindelijk depressie vrij! Fantastisch! Voor mijn vertrek hadden ze geconstateerd of dachten ze dat ik manisch depressief was. Hier kreeg ik ook medicijnen voor. Ik ben een ondernemend persoon en doe dit ook het liefst, denk zelf dat ik niet lijd aan deze stoornis. Nu mijn handvat van reizen weg is en na een tijd in deze carona crisis te zitten. Merk ik nu sinds 2 weken dat ik weer terugval. Ben bang om weer in die diepe zwarte tunnel te belanden. Wat kan ik doen? Wat zijn manieren om niet verder af te glijden?

Hallo mensen,

Dit is eigenlijk niets voor mij, maar ik weet dat ik een soort van hulp nodig heb. Ik ben 16 jaar en er is mij meerdere malen verteld dat dat te jong is om depressief te zijn. Daar zal vast wel een kern van waarheid inzitten, maar het punt is dat ik me nooit gelukkig heb gevoeld. Ik denk zelfs dat ik me niet gelukkig kan voelen.

Al zo lang als ik leef voel ik me somber, eenzaam. Ik heb het idee alsof ik alleen op deze wereld ben. Soms heb ik zelfs het idee dat het niemand uit zou maken als ik er niet zou zijn. Ik heb regelmatig paniek en angstaanvallen, soms ook hysterie en woede aanvallen. Ik ben bang dat de mensen die ken me zouden verlaten als ze me zouden zien tijdens zo'n aanval.

Mijn moeder verklaarde me gek nadat ze een van mijn aanvallen had meegemaakt. Ze vroeg me of ik me expres zo gedroeg om haar het leven zuur te maken. Dit hielp mij natuurlijk niet echt.
Mijn vader noemt me vaak ondankbaar. Hij beweert dat het walgelijk is dat ik me zo gedraag terwijl andere mensen het veel erger hebben.

Mijn broertje krijgt alle aandacht thuis. Hij is gameverslaafd en heeft een ernstige vorm van obesitas. Hierdoor is mijn moeder 24/7 op hem gefocust waardoor ik altijd op de laatste plaats kom. Mijn vader is er nooit voor me geweest. Hij is bijna nooit thuis en weigert met me te praten wanneeer hij dat wel is. Hij schreeuwt soms alleen maar. Dan vertelt hij me dat ik geen toekomst voor me heb en dat ik al mijn dromen net zo goed door het toilet kan spoelen.

Ik heb nergens meer motivatie voor. Ik raak erg snel uitgekeken op dingen. Ik kan me nergens op focussen. Ik heb geen prettige jeugdherinneringen, dus vroeger dacht ik vaak aan de toekomst. Nu blijkt het echter dat mijn toekomst er net zo somber uit ziet als mijn verleden. Ik zie soms het nut van het leven niet meer in. Het verleden was afschuwelijk, het heden is afschuwelijk en de toekomst is hoogstwaarschijnlijkst net zo afschuwelijk. Heel het systeem staat me niet aan.

Tot mijn 25e zal ik lessen volgen die me niet interesseren. Tot mijn 71 zal ik werk verrichten dat ik niet leuk vind. Daarna ga ik dood. Einde verhaal. Dat wil ik niet. Ik zie geen toekomst meer voor me die me aanstaat. Ik maak er dan liever zelf een einde aan.

Ik haat mezelf meer dan wat dan ook. Ik kan niet voorbij een spiegel lopen zonder te huilen. Er zijn dagen dat ik niet naar buiten durf en ik ben continu bang een paniekaanval te hebben in het openbaar of in het bijzijn van een vriend of vriendin.

Omgaan met mensen is voor mij een work-out. Wanneer ik eventjes naar buiten moet of naar een feestje ga, ben ik daarna gesloopt. Het is alsof alle mijn energie wordt opgeslurpt en het kost me grote moeite om 'normaal' over te komen. Blijkbaar speel ik mijn rol goed want het lijkt niemand het ooit op te vallen dat ik me totaal niet op mijn gemak voel.

Binnenkort ga ik met een vriendin, haar vriend en zijn beste vriend op vakantie en ik de gedachte alleen al zorgt er voor dat ik van streek raak. Ik wil wel op vakantie, maar we gaan naar een of ander Centerparcs huisje. Dat betekend dus dat we gaan zwemmen. Ik ben al jaren niet gaan zwemmen omdat ik me schaam voor hoe ik er uit zie. Ik kan mezelf niet aan zien en ik wil niet dat de mensen die ik waardeer en respecteer me zien in een bikini.

Ik kan dankzij mijn uiterlijk en onzekerheid nooit een relatie krijgen. Dat staat voor mij vast en dit is voor mij erg pijnlijk. Ik ben niet knap, maar dankzij alle ellende en aanvallen is mijn persoonlijkheid nou ook niet om van te spreken.

Ik heb niets aan niemand te bieden en alles lijkt uitzichtloos. Geen enkel persoon heeft ooit interesse in me getoond. Niemand heeft me ooit knap genoemd of zelfs maar 'oké'. Waar mijn vriendinnen van vroeger altijd aandacht kregen, werd mij altijd verteld dat er op elk potje een dekseltje past en dat er heus wel ergens op deze aarde iemand zou zijn die mij er oké uit zou vinden zien. Dit stelt mij alles behalve gerust.

Ik heb momenteel 1 vriendin. Alle vriendinnen die ik in het verleden heb gehad, hebben me verlaten. Ze beweerden altijd dat ik teveel negativiteit in hun levens bracht; dat niemand ooit van een doemdenker zou houden. Ergens geloof ik dat wel.

Daarom ben ik nu continu doodsbang mijn laatste vriendin kwijt te raken. Ik ben bang dat ik iets verkeerds tegen haar zeg of overkom alsof ik compleet gestoord ben. Zij weet van mijn problemen en heeft tegen mij gezegd dat ik altijd bij haat terecht kan.

Ik merk echter aan haar dat ook zij mijn continue spiraal aan pessimisme zat begint te worden. Ik moet mijn problemen kwijt, maar ik durf haar niet alles meer te vertellen.

Ik huil veel en slaap soms dagen op een rij. Mijn moeder scheldt me dan uit. Mijn vader doet alsof ik niet besta. Afgelopen herfst is mijn vader vreemdgegaan. Hierdoor is de sfeer thuis alles behalve goed. Voor het incident in de herfst was het ook al een beroerde sfeer thuis, maar nu is het erger dan ooit. Iedereen leeft langs elkaar heen en doet enorm schijnheilig tegen elkaar. Zelfs ik heb soms het idee alsof ik niet besta.

Er zijn dagen dat ik me ziek moet melden van school omdat ik mijn bed niet uit kan komen. Dan huil ik. Mijn cijfers zijn gekelderd en mijn leraren haten me omdat ik nooit kom opdagen.
Ik haat mezelf omdat ik weet dat ik mijn vwo aan het verpesten ben. Ik weiger naar de havo te gaan. Ik heb het idee dat dat me zwak laat lijken. Alsof dat bewijst wat iedereen, inclusief ikzelf, denkt.

Ik ben vorige week naar mijn huisarts geweest. Hij stuurde mij door naar een psycholoog. Zij staat echter volgeboekt tot aan december. Mijn moeder weigert haar te bellen om te vragen of ik nog ergens ingeplanned kan worden en ik durf het zelf niet.

Ik wil over dit alles met iemand kunnen praten. Maar niemand in mijn omgeving schijnt te begrijpen wat er met me aan de hand is en hoe ik me voel. Er wordt vaak tegen me gezegd dat ik me aanstel of dat ik beter zou moeten weten. Ik voel me waardeloos en heel mijn situatie lijkt compleet uitzichtloos. Ik ben ten einde raad.

Hallo mensen 👋,
Ik ben een jongen van 20 jaar en ik heb al sinds mijn 14e een ernstige depressie, al wilde ik dat pas toegeven toen ik bijna 19 was. Over gevoelens praten is voor mij altijd een pijnlijk punt geweest en tbh wilde ik er niet over praten. De gedachte van hoe mijn moeder, vader, zus, broer en vrienden mij zouden zien als ze eens wisten wat voor gedachten er in mijn hoofd rondspookten en wat voor gevoelens ik voelde zorgden ervoor dat ik alles binnenhield. De voornaamste dingen die voor mij echt mijn leven beperkten waren: angst en paniek aanvallen, woede aanvallen, gebrek aan persoonlijke hygiëne, het niet geven om grote wereldproblemen zoals global warming of oorlogen in bepaalde landen etc etc. Verder heb ik ongeveer 3 maanden op mezelf gewoond omdat ik dacht dat mijn ouders ervoor zorgden dat ik onder zoveel stress zat maar na een aantal mislukte zelfmoordpogingen hebben mijn ouders me figuurlijk teruggesleept naar huis. Natuurlijk klinkt dat allemaal heel erg maar het allerbelangrijkste was nog dat er niks, absoluut niks was dat ik deed waar ik oprecht blij van werd.

Inmiddels heb ik professionele hulp gezocht en ben ik op een wachtlijst geplaatst, volgend jaar april zou ik dan eindelijk een psycholoog hebben die me kan helpen. Het enige probleem is dat ik het laatste jaar me volledig heb gefocused op het terug integreren in de maatschappij. Ik heb een baan gezocht (wat heel slecht betaald aangezien ik mijn middelbare school diploma niet heb), ik ga naar de sportschool zodat ik er anders uit kan zien (wat ik sinds mijn 14e zo graag wilde), ik help mijn ouders met allerlei klusjes en ik kook voor ze etc. Het probleem is echter dat er nog steeds niks in mijn leven is waar ik plezier uit haal. Mijn moeder denkt dat ik het leuk vindt om te gamen of met mijn zus op stap te gaan (met mijn zus omdat ik al een jaar geen vrienden meer heb omdat ze me te negatief vonden en omdat ik heel veel moeite heb met in een sociale setting zijn laat staan vrienden maken) maar de werkelijkheid is dat ik die dingen doe omdat ik niks anders te doen heb, niet omdat ik het leuk vind. Mijn excuses voor dit lange verhaal maar hier komt dan toch de vraag: hoe moet ik het nog ongeveer een jaar volhouden terwijl ik steeds meer moeite heb met het uitvoeren van mijn nieuwe dagelijkse routines. Hoe weerhoud ik mezelf van het terugspringen in mijn oude gewoontes. Alvast bedankt!

Ik voel mij al heel lang depressief,ongelukkig en leeg. Ben vaak onzeker,wantrouwig en negatief. Ik doe eigenlijk de meeste dingen op automatische piloot. Het is elke dag een strijd met mezelf,het valt mij allemaal zwaar. Soms weet ik het allemaal niet meer.

Met vriendelijke groet,
Lily

Hallo, ik ben echt nieuw hier, ik ben een vrouw van 45 jaar, 25jaar gehuwd en mama van 3 kinderen( 23-19-12 jaar), het gaat hier echt niet goed, al 27 jaar is mijn man depressief met ups en veel downs, hij is nu de 2de keer opgenomen in die 26 jaar...ik red het echt niet meer, mijn leven staat on hold, hij is daar niet graag (op de A dienst van een algemeen ziekenhuis), de psychiater heeft dat beslist, voor mij kon het ook niet meer...mijn kinderen en ikzelf hebben er heel veel last van, we moeten stil zijn in huis, want hij kan er niet tegen, we gaan niet weg, pff, ik heb het echt lastig om al 27 aar gevangen te zitten in een leven die ik anders zie, ik ben sociaal, vriendelijk, empatisch, en we verschillen zo erg van elkaar... ik heb er nu ook meer last van, mijn kinderen worden groter, ik ben zelf als vrouw ook meer beginnen openbloeien, ik heb 2 toffe jobs, ik krijg echt waardering op mijn jobs, maar hier thuis.......

Moeke van 2

Ik zie geen voor uit zicht de dokter kunnen me niet helpen familie begrijp me niet ben zat met uitleg geven ben gewoon moe

Hoe doe je dat? Vertellen wat je voelt of wat er aan de hand is aan een ander? Hoe kan ik dit uitleggen aan anderen hoe ik me voel als ik zelf al jaren probeer uit te vogelen hoe ik me voel? Het gaat op en neer van extreem rechts naar extreem links, maar nooit stabiel voor langere tijd. Je kunt prima functioneren op momenten maar jij alleen weet hoe jij je echt voelt, waar je met je gedachtes zit door alles heen. Ik voel me alleen omdat ik niemand ooit zal kunnen uitleggen hoe mijn hoofd in elkaar zit….

Ik ben Monique, 42 jaar en 2 kinderen en een partner met een depressie. We zijn bijna 8 jaar samen, hebben een moeilijke tijd achter de rug. Onze zoon heeft autisme/ mcdd is snel overprikkeld en kan bijna niet meedraaien in de maatschappij. Dit heeft ons 5 jaar vechten voor zijn leven en voor ons gezin gekost. Nu er rust is ,is mijn partner in een depressie weg gezakt. Dit heeft te maken met veel meer dingen maar de laatste 5 jaar heeft ook een grote impact gehad . Voor 2 jaar terug zijn we noodgedwongen apart gaan wonen. Omdat de stress te veel was en mijn partner hierdoor erg regide werd, dat leverde nog meer stress op in onze gezinssituatie. Op die manier kon hij meer afstand nemen van de situatie, wat hij echt nodig had . Ook heeft dit gebracht dat hij zich eenzaam ging voelen ,ik voelde mij ook eenzaam maar ik zat nog volop in de strijdmodus voor onze zoon. Mijn partner heeft wel eens aangeven dat hij niet lekker in zijn vel zat maar nooit duidelijk aangegeven hoe ernstig het was. Dit wordt mij nu verweten. Ik was er niet voor hem en zo krijg ik momenteel alleen maar verwijten. Hij brengt het zo hard dat ik bijna zou geloven dat hij mij opzettelijk pijn wil doen ( ik weet dat dit niet zo is maar op dat moment en de dagen erna kan ik daar niet bij komen). Ik mag hem niet bijstaan. Ik zit zíjn herstel in de weg, krijg ik elke keer te horen.

Natuurlijk probeer ik hier zo goed mogelijk mee om te gaan maar dat valt niet mee als je elke keer een mes in je rug krijgt. Je wil er voor hem zijn maar dit wordt niet geaccepteerd, hij wil alleen zijn. Hoe moeilijk ik dat ook vind ik respecteer dat, alleen op de manier zoals hij het brengt vind ik erg moeilijk. Dit gaat gepaard met verwijten en draaft maar door om mij heel hard te raken. Het valt mij zwaar. Ik moet werken voordat ik niet in een depressie kom want dan heb ik echt een probleem met mijn zoon. Die voelt alle stress haar fijn aan en hoe meer stress hoe groter de kans dat hij psychotisch wordt en suïcidaal. Dat heeft alles te maken met zijn complexe diagnose. Alles met elkaar maakt het heel erg zwaar. Mijn netwerk is erg klein, dat is al gecreëerd door de strijd periode van mijn zoon en het onbegrip van zijn diagnose. Dus ik sta er alleen voor en hoop hier hoop en moed uit te kunnen halen. Ik hoop hier wat steun te vinden in deze moeilijke tijd. Ook ik heb hulp gezocht voor mijzelf maar met lotgenoten praten is toch vaak het meest prettig.

Vriendelijke groet Monique

Hoi,

Ik ben nu 4,5 jaar samen met mijn vriend en we hebben erg leuke jaren gehad. Nu heeft mijn vriend al 5 maanden lang last van De-personalisatie. Hij voelt zich niet meer zichzelf en had een lange tijd het gevoel dat hij dingen hoorde die er niet waren en dat maakte hem angstig. (Bang dat hij in een psychose terecht zou komen.) in het begin dat hij hiermee om moest gaan vond hij het heel fijn dat ik er was. Ik deed eigenlijk alles voor hem en paste mijn dag aan om hem hier elke dag weer doorheen te slepen. Nu zijn we 5 maanden verder en duwt hij mij eigenlijk steeds meer weg. We hebben nu even een soort “break” op onze relatie gezet want we zien elkaar nog maar 1x in de week en dan maar 4-5 uurtjes, dit komt omdat hij mij niet meer zag staan en we elke dag ruzie hadden over de hele situatie. Mijn vriend zegt dat die aan zichzelf wil werken en eigenlijk weer een beetje opnieuw wil beginnen met mij. Dus we hebben nu elke week een date. Maar voor de rest van de week komt alles van mijn kant. Hij appt mij niet, hij belt me niet om te vragen hoe het met me is. En als ik hem hierop aanspreek krijgen we ruzie. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Het lijkt alsof hij mij helemaal uit zijn gedachten heeft gezet. Als ik er 1x in de week ben dan is het wel heel gezellig. Maar interesse toont hij niet naar mij.

Het is een lang verhaal maar ik ben ten einde raad. Ik weet niet meer wat ik eraan moet doen. Ik voel me erg onzeker.

Ik wil niet dood, maar mijn leven lijkt net een slechte film. Ik heb een vraag. Zit depressie ook in de genen?

Je denkt dat je haar ziet. Maar je ziet nog zo veel niet. Haar pijn moeite en verdriet. Soms is ze met alles klaar en heeft ze het gigantisch zwaar. Dan vraagt ze zich af wie ben ik? En vind ze zichzelf dik. Ze ziet zichzelf lijden en wil zichzelf bevrijden maar ze is machteloos. Ze voelt zich krachteloos. Het is een interne strijd. Wordt haar ware ik ooit nog bevrijdt? Ze heeft heel veel pech maar lacht alles weg. Ze wil niet voelen. En ze beseft dat is het probleem waar anderen op doelen. Vanbinnen schreeuwt ze om hulp maar ze blijft zitten in haar schulp. Ze voelt zich verloren en ondanks de mensen om haar heen hulpeloos. Ze blijft doorgaan maar eigenlijk is ze moedeloos. Soms wil ze dat iemand HAAR hoort en zich om haar bekoort. Ze weet dat mensen niet kunnen raden wat ze voelt. Ze weet dat iedereen alles zo goed bedoeld. Ze wil groeien. En bovenal uiteindelijk bloeien. Ze heeft veel weggestopte pijn. Maar die maakt ze klein. Gevoelens zitten achter een dikke dijk. En mensen zeggen gevoelens maken je rijk, maar hoe goed ze het ook weet ik wou dat ze het eens deed. Emoties uitten en ze niet buiten sluiten. Ze uit ze nu door te snijden en wil dat die snedes haar bevrijden. Ze moet zich overgeven maar hoe kan ze dat overleven? Ze wil niet meer leven en alles altijd maar geven. Ze houd mensen buiten omdat ze haar gevoelens niet wil uitten en ze moet ze delen maar denkt dat het anderen toch niks kan schelen. Ze schopten haar sloegen haar ze zeiden sorry maar... Ze kleineerden en ontbeerden haar. Ze weet wat ze doet is niet goed maar wat nou als het moet? Ze vind het haar schuld had ze maar wat minder geduldt. Ze wil het zo niet meer. Dit kan niet doorgaan keer op keer. Ze voelt zich altijd alleen zelfs met duizenden mensen om haar heen. Ze voelt pijn heel veel pijn en die is niet fijn. De pijn is ondragelijk hij is absoluut niet behagelijk. Het is pijn die knaagt. Het is pijn die plaagt. Het is pijn die kweld. Het is pijn die scheld. Hoe ze haar negeerden dat raakte haar het meest. Ze denkt wat was er gebeurd als ik anders was geweest? Hoe ze achter haar rug over haar spraken hoe kan dat haar niet raken? Het ene moment dat alles brak en hoe ze toen tegen zichzelf sprak : Je hebt erom gevraagd je bent anderen niet waard. Iedereen is beter dan jij! Jij hoort er niet bij. En dat is terecht weet je wat anderen over je hebben gezegd? Je bent lelijk en dik en o wat hebben ze dan een schik. Ze denkt bij zichzelf wat als ze niet liegen? Hoelang ben ik mezelf al aan het bedriegen? Ze hebben gelijk ik ben lelijk, dik, stom en dom. Ze vraagt zich af waarom? Waarom heeft ze niet eerder ontdekt dat ze het leven gewoon op kan geven. Ze wil niet meer leven. Ze voelt pijn verdriet emoties die weggestopt zijn. Ze maakt ze klein. Ze doet alsof ze er niet zijn. Ze probeert het te verbergen en niet te veel van zichzelf te vergen. Ze wil het niet meer elke keer weer zichzelf snijden en zichzelf op die manier bevrijden. Ze is moe ze is aan rust toe. Ze kan niet meer zo doorgaan en alles maar doorstaan. Ze wil geen emoties uitten ze wil haar emoties buiten sluiten. Ze wil controle houden. Ze wil haar gevoelens niet behouden. Ze wil graag alles controleren want ze wil niet dat anderen haar ontberen. Tot slot ze voelt zich dus heel rot.

Mijn leven was erg moeilijk.
Een vader met een oorlogstrauma.
Opgegroeid in een sekte.
Mijn vader zat aan mij.
Zelf in de war over seksuele identiteit.
Volgens mij heb ik multiple personality syndroom. Ik drink vaak en dan wil ik dood.
Ben inmiddels oud aan het worden.
Wat maakt het nog uit allemaal. Therapie? Waarom. Ik voel mij erg alleen.

Ik ben 52 en heb hard gewerkt om mij een beetje fijn te voelen. Ik heb in het verleden veel geworsteld met angsten en depressieve gevoelens. Voel me vaak alleen met mijn gevoel. Ik mis geluk en tevredenheid. Een korte relatie vorig jaar heeft mij teruggeworpen in onzekerheid. Ik heb, omdat ik iets positiefs wilde doen een ander huis gekocht. Ik heb mij laten leiden en sturen door steeds bevestiging te zoeken. Het gevoel en de angst erover had ik steeds, maar die heb ik wegberedeneed. Ik heb zoveel spijt van het huis en de omgeving. Ik ben diep ongelukkig en ik haat mijzelf om dit besluit. Ik heb mijn fijne plek verloren. Ik kan niet meer huilen en mijn vrienden die mij geholpen hebben willen dat het goed met mij gaat, dat ik positief ben. Ik kom tot niks meer en ik kan mij nergens toe zetten. Ik denk aan doodgaan. Zie geen uitweg meer.

Al mijn hele leven depressief, 45 jaar dus, en nog steeds geen begrip van buitenaf en geen steun. Heb meerdere zelfmoordpogingen gedaan, en nu vraag ik ook om hulp en word ik afgewezen. Hoe ziek ben je dan als je dat doet? Ik vraag om hulp !!!! Voor mij hoeft het niet meer. Ik ga er niet om smeken en bidden. Heb mijn trots. Ben beter af dood.

11 maart 2023

Sinds zo lang ik me kan herinneren heb ik een leeg gevoel binnenin mezelf. Heel mijn leven heb ik dit gevoel al en drukte ik dit steeds weg aangezien de mensen in mijn omgeving aangaven dat ik het normaal moest vinden wanneer ik lastig was aangezien ik nu eenmaal zo ben.
Het achterliggende werd nooit naar gezocht en als kind weet je niet beter dus ga je dit geloven na verloop van tijd.
Tot een ik mezelf een paar jaar geleden begon af te vragen "Voelt iedereen zich zo k*t elke dag, want dan hoeft het toch niet meer?"
Na een periode van continue zelfmanipulatie op mentaal niveau waarbij ik mezelf steeds in twijfel trok en mijn pedalen helemaal kwijt ben geraakt, heb ik ontdekt dat ik sinds mijn 12 a 13 jaar ( waarschijnlijk vroeger, maar daar herinner ik me niets van) in een depressie zat.
Niets vond ik nog tof of de moeite om me voor in te zetten, zelf hetgeen dat mij gelukkig maakte duwde ik van me weg. Zowel vrienden als hobby's duwde ik van me weg zonder dat ik dit wou of besefte.
Als gevolg dat ik een heel eenzaam bestaan heb, niets of niemand rond le heb die er kan of wil zijn op de manier die ik nodig heb. Niemand die eens probeert te luisteren naar wat ik zeg om me te helpen en niet hoort wat ik zeg om daar op te kunnen antwoorden.
Iemand die niet omgaat met de manier waarop iets wordt gezegd, maar het essentiële dat hierachter schuilt.
I know, ga bij een psycholoog/psychotherapeut en dat heb ik ook jaren gedaan. MAAR het is nu net dit waar ik het zo moeilijk mee heb. Elke week iemand moeten betalen om een uur naar me te luisteren in de hoop dat die persoon je HOORT en niet luistert, terwijl ik zelf niets anders doe en mezelf ( te veel) steeds opzij zet om er echt te zijn voor iemand.
Heel deze tekst is een waas voor me.
Heel het leven is een waas voor me, alsof ik er fysiek nog ben, maar mijn innerlijke zelf al lang op zoek is naar het nu van dit alles.
Dit is zo vermoeiend, ik ben op.

Het is makkelijker om hier te delen.
Niemand die je kent.
Ik ben een volwassen vrouw en moeder
Iedereen die mij leert kennen omschrijft mij als een sterke vrouw.
Aan de ene kant fijn maar, ik weet niet beter dan dat ik sterk moet zijn.
Ik heb een behoorlijke rugtas vol...graag wil ik af van de stand altijd te overleven.
Ik heb veel te veel dingen alleen moeten doen, en op momenten dat ik beschermd had moeten worden kreeg ik dit niet.
Dat heeft mij erg beschadigd.
Ik heb jarenlang therapie gehad en nog op een laag pitje.
Het is moeilijk in deze maatschappij je hoofd overeind te kunnen houden.
Iedereen heeft het over presteren en luxe.
Ik heb het op zich naar omstandigheden netjes maar, ik wil af van mijn grootste prestatie is overleven.
Ik ben afgekeurd vanwege mijn depressies.
Ik heb geen vrienden en mensen die ik ken werken allemaal.
Etc...
Slik medicatie en ik wil meer in het leven.
Herkenbaar?

Zoals het voor mij voelt ben ik in mijn leven nog nooit gelukkig geweest. Ik deed veel voor anderen en daardoor heb ik hele domme fouten gemaakt, waardoor ik nu echt in de diepte punt van mijn depressie ben geraakt. Vanaf het begin voelde ik mij altijd al ongelukkig, ik weet niet wat geluk is.
Ik heb het gevoel dat niemand mij begrijpt. Mensen vinden het vreemd, maar ik heb een hele toxine relatie met mijn vader sinds kleins. Hij mishandelde mij fysiek en mentaal. Desondanks heb ik hem vergeven en hou ik heel veel van hem en ik heb altijd van hem gehouden.
Mijn ouders hebben altijd problemen gehad met mensen, financieel, elkaar en hun kinderen.
Ik voelde mij altijd verantwoordelijk om ze te helpen met name financieel. Vanaf mijn 17e ben ik uit huis gegaan, omdat ik het niet trok om in zo een omgeving op te groeien.
De laatste jaren maakte ik me vreselijk zorgen over mijn vader zijn gezondheid. Hij lette niet op zijn diabetes en leek er kwa gezondheid achteruit te gaan.
Ik heb toen besloten om hun ticket te betalen en ze naar hier te halen zodat mijn vader zijn gezondheid kon gaan nakijken. Bij het ziekenhuis waren ze verbaasd dat hij nog in leven was, zo erg was het.
Nu gaat het gelukkig de goede kant op.
De periode dat ze bij mijn waren vond ik lastig. Het op mij letten en constant op elkaar lips zijn, de ruzies en discussies tussen mijn ouders. Vooral het onbegrip dat ik eigenlijk ziek ben. Mijn brein kan dat gewoon niet aan. Ik snap niet waarom ik altijd mezelf opgeef voor mijn familie.
Paar dagen geleden kreeg ik weer een aanvaring met mijn vader. Ik heb gezegd dat als hij geen rekening kan houden met mijn gevoelens en mijn staat dat hij maar een andere plek moet gaan zoeken. Dit maakte hem heel erg boos en hij heeft bepaalde pijnlijke uitspraken gedaan. Met name dat ik gek ben. Ik geef toe ik heb niet op een goede toon gesproken, maar ik kon mijn emotie gewoon niet bedingen. Mijn zusje was erbij en ik kreeg het gevoel dat ik door hun beide werd aangevallen, want zo praat je niet tegen je vader. Dan nog vind ik niet dat hij het recht heeft om mij te intimideren en om te schelden. Ik voel mij totaal niet begrepen en ze beseffen niet hoe hard ik eigenlijk aan het vechten ben voor mezelf. Ik weet het was misschien geen goed idee om mijn ouders zoveel maanden bij mij thuis te houden voor mijn herstel. Ik zag geen andere uitweg. Toch door de ruzie zijn ze nu bij mijn zusje voorlopig en ik moet zeggen dat ik dat niet erg vind. Jammer dat het zo moest gaan en jammer dat mijn zusje het mij eigenlijk alleen heeft laten doen in de eerste instantie en pas wanneer ze erbij is en het uit de hand loopt, kan aanbieden dat mijn ouders een tijdje bij haar blijven. Ik voel me wel nog heel rot en niet begrepen. Alleen en ergens in mij voel ik mezelf heel boos. Maar kan ik hun uiteindelijk wat kwalijk nemen, duidelijk snappen ze er allemaal helemaal niks van en moeten ze zelf maar gaan inzien dat ze zelf ook een probleem hebben !

Een aantal maanden geleden is mijn ex verloofde vertrokken door een domme actie van mijn kant. Gezien er van fysiek overspel geen spraken was had ik gehoopt dat we hieruit zouden komen, maar helaas. Ze was resoluut. In de periode daarna was ik gebroken. Ik heb mijn trouwe viervoeter zelfs weg moeten doen gezien ik niet eens meer voor mezelf kon zorgen. Ik heb nog een paar maanden geprobeerd om mijn bedrijf draaiende te houden, maar dat lukte niet. Met als resultaat werknemer ontslagen, bedrijf aan de grond.. Na een suicide poging op de eerstr hulp beland. Vanuit daar crisisdienst en iht traject aan huis. Even leek het beter te gaan, maar helaas, 2 weken later kwam de echte klap. Na wederom een poging ben ik in een psychiatrisch ziekenhuis beland. Ik ben radeloos en wanhopig, zwaar depressief. Hulp is er wel, maar het baat niet, evenals de medicatie. Die gaat niet samen met mijn ADHD medicatie. Iemand die mij verder kan helpen? Psycholoog, psychiater, van mijn part een bakker. Alle hulp is welkom

Ik ben een vrouw van 61.en heb al bijna 7 jaar copd.zit nu al jaren in copd gold 4.de laatste fase.afhankelijk van rolstoel.kan anders de deur niet uit.heb heel weinig lucht nog maar.waardoor elke dag een dag is van benauwd zijn.afhankelijk zijn.tis meer overleven dan leven.nergens van kunnen genieten.nooit af kunnem spreken.heb 2 heerlijke kleinkids van 7 en net 11 jaar.soms denk ik . Wat hebben ze nog aan me.voir hun wil en zal.ik toch doorgaan.zo vaak opgenomen geweest.longaamvallen.dubbele longontstekingen.bacterien.alrijd als ambulance kwam denken dat je niet meer terug zou komen.ik voel.hoe ik meer en meer afglijd.ben zo super bang ondanks dit voor de dood.het maakt me gek.radeloos.woedend.beetje bij beetje is angst een despressie geworden.en ook al praat ik met jan en alleman.niemand die dit weg kan halen.zo moeilijk.veel sterkte met iedereen die met dit soort gevoelens rondloopt.

Hoe moet ik hier aan beginnen mijn leven was altijd mooi tot ik mijn prachtige ouders verloor aan de vreselijke ziekte de vieze beestjes genaamd ( kanker) heb drie prachtige kinderen ondertussen twee schatten van kleinkinderen....maar mijn leven staat op kop...door drank dat mij verzacht voor mezelf maar voor de andere is het pijnlijk al 15 jaar vecht ik er tegen je voelt je steeds alleen ook als is er hulp door alle gemeenschap maar steeds val je terug alleen grts

Ik heb in domme bui mezelf gesneden me vriend wou niet weggaan. Nu durf ik nergens heen. Snijwond boven enkel. Wat kan ik zeggen tegen mensen die het zien m/welke smoes? Hoe is het gebeurd/waaraan? Niet iedereen hoef het te weten?

Hoi allemaal,
Ik ben eigenlijk heel beniewd wat jullie ervaringen zijn met anti depressiva bij depressie. Hoe ervaar jij de medicijnen?

Hallo ik man loop al een jaartje bij ggz ondertussen ben ik er klaar mee diagnose depressie er wordt niks gedaan ja de verkeerde behandeling, voor iemand die het niet meer ziet zitten ben elke dag aan het overleven, en wordt gek van mijn gepieker. Tis als of ik stemmen hoor,of de hele dag tegen me zelf praat.,na wat coffie en een gesprek van een uur sta je weer buiten. Ik heb het geheel gehad met mijn leven, nergens begrip, opname, doen ze niet enz,enz is er hier iemand voor een goed advies ,weet me geen raad meer ,persoonlijke contact ook zeer welkom weet alleen niet hoe hier met iemand in contact te komen. Hoop op een reactie, heb ondertussen heel Google al na gezien. Buiten ggz om .maar als er al wat is ,kost het een fortuin. Hoop op jullie reacties

Hoi allemaal
Ik kan me eigelijk niet meer herinneren wanneer ik gelukkig was.
Ik leef al jaren op automatische piloot doe de dingen die ik moet doen.
Op het eerste gezicht lijkt alles inorde maar heb continu een onrustige gevoel als of je op iets ergste zit te wachten alleen heb ik geen idee op wat.
Vakantie ben ik zeker al 6 jaar niet geweest, het idee alleen maakt me moe.
Het liefst lig ik de hele dag in bed als ik niets moet doen.
Ik weet niet hoe ik van dit rot gevoel af kan komen, en hoe ik weer van iets kan leren genieten.

Hallo allemaal

Ik ben sinds kort 50 jaar.

Mijn moeder is al ziek vanaf dat ik 17 jaar ben.

Graag kom ik in contact met andere die het ook lastig vinden om een moeder zachter relatie te onderhouden .

Mvgr ☺️

Ik geloof niet in het feit dat alles goed komt en dat er hoop is of iets om de wereld te bieden.. dit zijn mijn redenen:
Ik was vier toen mijn vader mijn moeder van de trap af duwde en probeerde te vermoorden. Hij mishandelde ons, sloot ons op, we moesten via de raam uit huis klimmen. Sinds dien begon het al een beetje.

(Niet echt belangrijk). Voordat mijn moeder, mijn broer en ik in Nederland kwamen waren we op de vlucht. Ik weet niet waarom, omdat ik het niet durf te vragen.

We zijn heel vaak verhuist, maar één ding bleef hetzelfde: ik werd altijd gepest. Waar ik ook was, buiten, binnen, op school. Ik ben altijd de gene geweest die te min was of onwaardig. Ik was altijd dát kind. 'Te anders'. Zelfs toen ik mezelf veranderde om erbij te horen.
Nog steeds té anders. Ik weet nog steeds niet waarom. Ik accepteer iedereen, ik ben er (bijna) altijd voor mijn vrienden en familie, maar als het gaat om mij is het ineens niet meer zo belangrijk. Waarom?

Ik had om mijn zesde kanker. De dokters wisten niet wat de oorzaak daarvan was. (Nog steeds niet). Ik heb daardoor dus 2 en een halfjaar in de ziekenhuis gebleven. Nadat we ons 'laatste' afspraak hadden dacht ik dat alles goed zou komen, maar nee.

Door de kanker kreeg ik een bloeding in mijn hersens, waardoor mijn linker helft helemaal verlamd raakte. (7 jaar) Ook toen verloor ik de hoop niet.
Maar toen kwam er nog één druppel en ik was er klaarmee. Door de linkerzijdige verlamming ben ik verkeerd leren lopen, waardoor mijn heup bijna door de kom schoot, mijn vrienden verlieten me en ik was weer helemaal alleen. Ik was/ben heel erg wantrouwig, maar gaf hun een kans en het feit dat ze daar gebruik van maakten, kwetst me. Hoe kan ik ooit nog iemand vertrouwen?

Daarnaast hebben mijn broer en moeder de helf van hun leven gemist door mij. Als ik niet bestond of ziek was geweest hoefde mijn moeder geen 4 jaar moeten zoeken naar ziekenhuizen en revalidatiecentrums en daar moeten wonen en hoefden mijn broer niet op te groeien als 11 jarige zonder familie.

Ik was vroeger trouwens ook gelovig, maar na alles wat er is gebeurd vraag ik me gewoon af: als God echt van ons houdt, waarom laat hij ons dit dan doorstaan, waarom geeft hij mij/ons het gevoel dat we alleen zijn, onwaardig. Als hij een echt vriend/ vader was zou hij ons deze gevoel niet geven.

Nu heb ik het gevoel dat het gewoon verkeetd is om in hem te geloven. Ik kan me nog herinneren dat het slecht ging (al weer) en ik een stem in mijn hoofd hoorde dat fluisterde dat ik in de duivel moet geloven. Ik heb er niet aan toegegeven, maar het bleef me wel maanden achtervolgen. Het was zo erg dat ik toen dacht aan zelfmoord om God te plezieren. Dat was dom.

Nu ben ik 14 en wil dood. Ik praat met een nieuwe psycholoog, omdat de 5 ervoor mij niet konden helpen. Nu heb ik dus het gevoel dat het precies hetzelfde zal zijn. En ik mezelf weer zal kwetsen en teleurstellen , maar belangrijker nog: wat als er iets heel ergs gebeurd en ik niet sterk genoeg ben om mijn familie/ de mensen om me heen te beschermen. Dat was ook toen ik kanker had.

Ben ik het wel waard om er te zijn, en dan nog, waarom is me dit aangedaan?
Iedereen noemt me speciaal, bijzonder, apart, anders. Maar als dat zo is, waarom voel ik me dan niet zo. (Behalve anders en apart).

Ik wil iets bijdragen aan de wereld: dat iedereen wordt gezien als gelijke en niemand zich hoeft te verstoppen. Geen pijn, gewoon acceptatie en vrede. (Dingen die nooit zullen voorkomen in mijn leven). Hoe kan dat als het leven zo BLEHHH is? Nou ja,at was\is mijn wens, maar door alles wat er is gebeurd zie er de mogelijkheid niet van in. Volgensmij leven we een pijnlijke, teleurstellende, eenzame, nutteloze, leven en gaan dan dood. Dat is mijn theorie.

Dit was het. Sorry voor het verspillen van jullie tijd!!! Ik verdien het (waarschijnlijk) niet om geholpen te worden!

Hallo,

Sinds een maand of 3 ben ik depressief.
Het lukt me niet om dit te doorbreken momenteel.
Ik vind het vooral lastig, omdat ik niet zo goed weet waar dit gevoel vandaan komt.

Iemand tips?

Het valt mij op dat er veel mensen scheiden van een depressieve partner.
In mijn geval wil mijn depressieve partner van mij scheiden een aantal maanden na de start van antidepressiva. Ik houd zo verschrikkelijk veel van haar en wij hebben al zo veel mee gemaakt aan tegenslagen. Nu word ik in een onmogelijke positie gedrukt dat mijn partner wil scheiden en dat de kinderen straks de dupe zijn. Het is ook mijn schuld omdat mijn aandacht meer naar de kinderen gericht was en om alle problemen te overleven. Ik hoop dat mijn partner stopt met antidepressiva zodat ik hopelijk nog een kans krijg om weer closer te worden met elkaar en haar beter te gaan steunen om uit de depressie te komen. Want volgens mij word dat nog steeds door de partners onderschat hoe belangrijk het is je partner te steunen zonder je al te veel met de behandeling zelf te bemoeien. Wie herkent dit en heeft advies voor mij?

Zijn er mensen die net als ik alleen maar huilen en denken dat het nooit meer goed komt . Ik ga er kapot aan komt alles nog goed ?

Na een heel vervelend jaar achter de rug te hebben (man dronk en kwam op de ic terecht) en heb ik klachten gekregen.
Ik sta iedere dag supergespannen op, en.dit blijft.de hele dag hangen.
'S avonds zakt het wel af, maar de volgende dag is het weer in vol ornaat terug.
Kan me gewoon niet ontspannen, heel vervelend. Paniekgevoelens liggen soms op de loer.
Ik.slik citalopram 30 mg maar het lijkt niet meer te helpen?
Heb wel gesprekken met een psycholoog maar dat helpt niet veel.
Wie herkent dit?

Hallo! Ik ben een 23- jarige studente en op dit moment voel ik mij eigenlijk echt niet goed. Ik sta iedere dag op met de gedachte ‘Ohnee, hoe ga ik er vandaag weer door geraken’. Mijn lichaam voelt vanaf de eerste seconde al geblokkeerd aan. Ik geraak m’n bed niet uit, ben precies verlamd of verdoofd. Ik slaap enorm veel tot wel 12- 15 uren per dag en voel me nog slecht. Mijn hoofd voelt zwaar en vol aan. Ik kan precies niet meer denken, er zit precies een wirwar van draden in mijn hoofd. Ik heb nergens zin in, alles is lastig. Mijn lichaam trilt ook vaak innerlijk, maar is niet te observeren door anderen. Mijn lichaam weegt een ton. Ik eet meer dan anders, grotere hoeveelheden en schaam me hier ook over. Deze periode van overmatig eten kan een week duren en worden dan afgewisseld door een periode héél gezond te eten, kcals te tellen en veel te gaan fitnessen/ dansen. On dan de dag erna weer te hervallen in het mij slecht voelen. Het jojo’en met eten is al zo van het middelbaar, dat is zeker al 6 jaar geleden. Het helpt ook niet dat mijn mama graag dungebouwde meisjes ziet zonder kont. Laat mij nu net niet zo gebouwd zijn.
Het mij neerslachtig en somber voelen is al vaker geweest maar nu heb ik het al twee maanden aan een stuk en geloof ik niet dat ik terug beter kan worden. Ik moet hulp zoeken want zo kan ik niet verder. De derealisaties, angsten, paniekaanvallen, twijfelen aan mezelf, geblokkeerd voelen, eetproblemen… worden me te veel. Het beïnvloed mijn fysieke conditie wat ik als sportvrouw echt niet leuk vindt. Ik vindt het ook moeilijk om gemaakte afspraken met vrienden last minute niet te verzetten. Ik wil me niet somber voelen met andere mensen erbij. Daarnaast heb ik ook geen energie om met mensen te praten, te doen alsof ik happy ben.

Ik ben bang dat ik depressief ben, ik voel me alleszinds zo. Is er iemand die zich hierin herkend en mij misschien wat meer zekerheid kan geven? Ik weet niet meer wat echt is en wat niet, is het normaal om me zo te voelen want iedere jongere voelt zich toch wel eens slecht? Of kan heel de dag door slapen, dat is wat vriendinnen zeggen als ik hen er over aanspreek…

Daarnaast durf ik ook niet naar een psycholoog te gaan. In stress- situaties ga ik vaak derealiseren en depersonaliseren. Daardoor vertrouw ik op sommige momenten niet veel mensen. Ook ben ik bang dat ik daar dan ga zitten en niets weet te vertellen, dat ik me plots oke ga voelen en dan denk in mezelf dat ik niet te klagen heb. Ik weet dat dit irreëele gedachten zijn… maar toch zijn ze er.

Wie is er hersteld van depressie? Op zoek naar positieve verhalen.
Zijn er misschien ook mensen die echt hersteld zijn van een angststoornis of depressie? En hoe heb je dat gedaan?
Zou graag eens meer willen lezen hierover , dat geeft hoop......

Hoi,

Allereerst wat is iedereen hier open en eerlijk! Bijzonder om te lezen. Ik ga ook proberen mijn verhaal te doen.

Ik ben nu 25 jaar en opgegroeid in een warm en liefdevol gezin. Ik ben opgegroeid op een boerderij met twee gezinnen. Dus had ik een soortvan 4 ouders. Alle 4 de ouders werkte als een soort van spiritueel coaches. Hierdoor waren ze altijd erg behulpzaam en zaten voor ongevraagde afvriezen naar mij. Ik ben van nature gevoelig en volgde dit op.

Hierdoor ben ik eigenlijk heel onzeker geworden en heb ik geen idee wie ik ben of wat ik wil. Toen ik zakte voor mijn vwo begon mijn eerste depressie. Ik woonde in Utrecht op kamers maar sliep niet meer en was in paniek. Ik kon namelijk niet gaan studeren. Het gevoel er niet bij te horen werd weer bevestigt. Dit was mijn eerste depressie. Ik ben er wel uitgekomen door voor een soort persoonlijk ontwikkelingsjaar te kiezen. Daar ontmoette ik veel lieve mensen en we deden er leuke dingen. Helaas heeft een van de vrienden daarvan zelfmoord gepleegd, 2 jaar geleden.

Toen ik begon met mn studie en verhuisde naar amsterdam werd ik weer onzeker. Ik voelde me er niet echt bijhoren terwijl ik wel een goede vriendin had gemaakt. Maar zij was veel zelfverzekerder en leuker dan ik. Ook hier ontwikkelde ik een depressie en kon nauwelijks mn bed uitkomen. Na hulp van een psycholoog ging het beter.

Na mijn studie begon ik te werken maar kreeg ik stress. Ik moest zoveel doen en voelde geen stabiliteit om dit aan te kunnen. Ik werd weer depressief. Nam ontslag en had niks meer te doen overdag. Dat maakte het alleen maar erger waardoor ook zelfbeschadiging is begonnen. Uiteindelijk kwam ik er uit door medicatie, stabiliteit van mn ouders en een nieuwe baan. En ik werd zelfs verliefd en kreeg een relatie. Deze relatie is nu 3 maanden uit. En ik ben weer in een depressie beland.

Nu voel ik me nog slechter dan ooit. Ik beschadig mezelf, leidt mezelf af door podcast en filmpjes en wil me het liefst verstoppen. Mn werk gaat weer beginnen zo na de zomer maar ik heb geen idee of ik het aan kan. Ik voel niks meer. Geen positiviteit of levensvreugde. Ik doe maar wat er van me verwacht wordt zoals ik altijd deed. Maar hoe kan ik ooit een gezond en leuk mensen worden? Als ik alleen maar andere please en geen richting weet? Ik denk elke dag aan de dood. En dat maakt me nog somberder.

Lang verhaal maar misschien dat iemand mij begrijpt. Liefde voor jullie strijders

Ik ben 32jaar, ben nu een jaar alleen na twee lange relaties gehad te hebben. Ik houd me zo erg vast aan het perfecte plaatje huisje boompje beestje. Maar heb het idee alsof het me niet gegund is. Ik zit nu een aantal maanden diep in de put en heb het gevoel dat ik er niet uit ga komen. Ik probeer hier en daar leuke dingen te doen maar het brengt me geen plezier. Het huilen staat me nader toe dan het lachen. Ik hou het allemaal het liefste voor mezelf, en praat niet graag erover. Ik lees hier veel verhalen en dat doet me verdriet maar daardoor zie ik ook dat ik niet alleen door z’n moeilijke periode ga.

Ik ben al minstens 12 jaar depressief en vooral fde laatste paar maanden denk ik ook aan zelfmoord . Ik ben altijd een zwaar tegenstander geweest maar sinds 2 vrienden waar ik best wel tegen op keek zichzelf van het leven hebben beroofd denk ik zoiets van dat is niet gebeurd zonder reden. Ik ben niet echt gelovig maar stel wel de vraag:als het hiernamaals zo fantastisch is waarom wachten om er heen te gaan? . Met andere woorden waarom in dit klote leven blijven hangen als ik ook naar een betere plek kan gaan door me simpelweg van het leven beroven.

Mijn man is al jaren bekend met een depressie en gebruikt hiervoor sertraline.
Hij vond het zelf erg gênant dat hij medicatie nodig heeft om te functioneren en heeft een aantal jaar heleden besloten er mee te stoppen waarna hij een suïcide poging gedaan heeft.
Gelukkig heeft hij toen in gezien dat hij de medicatie echt nodig heeft en heeft deze ook weer geslikt.
Tot 3 weken geleden, toen wij onze hond van 14 verloren. Hij is zijn verdriet weg gaan drinken, is continu weg, sluit zich volledig voor mij af en is na een kleine 2 weken gestopt met zijn medicatie. Doet suïcidale uitspraken en liegt tegen mij. Praten doet hij nog steeds niet. Sinds 3 dagen neemt hij wel zijn medicatie weer, maar in zijn gedrag is er nog niets anders te merken.
Ik voel me ontzettend eenzaam en machteloos.
Heeft iemand tips wat te doen of hoe dingen aan te pakken? Communicatie is bijna niet mogelijk, omdat hij me zoveel mogelijk ontwijkt.

Wil graag me verhaal.me.man is deprie door z8jn werk en ze ziekte die hij nooit plek gegeven heb is in sep geklapt en komt alles van verleden naar boven hij is in sep bij me weggegaan en zit nu bij me zoon hij heeft na 30 haar in eens geen gevoelens meer voor me en kinderen en kleinkinderen doen hem niks is dit tijdelijk of moet ik er aan geloven dat die 30njaar weggooit en niks meer voor me voelt me moeder is juli overleden en hij zag zijn moeder dus heeft de dood van ze ma nooit verwerkt en heeft nu woede aan val en agressie maar wil mijn niet zien nu om dat we de laaste drie maanden slaande ruzie hebben gehad wat mijn fout js maar ka toch biet zo zijn na alles wat we in die 30 jaar mee gemaakt heb over is

Ik persoonlijk vind depressieve mensen moeilijk om mee om te gaan. omdat ik zelf zo sfeergevoelig ben, heb ik de neiging die negatieve stemming over te nemen. en het zuigt mijn energie leeg.

 

Heeft iemand een tip?

Ik ben depressief. Moet van alles maar kan niet zoveel door lichamelijk ongemak. Mijn werk, waar ik veel van houd is mentaal zwaar. Daardoor ontwikkel ik stressklachten zoals maagpijn, borrelende darmen en rugklachten. Omdat de stress blijft gaan die klachten ook maar niet over.
De lichamelijke klachten triggeren de stress en andersom ook.
Vicieuze cirkel..hoe doorbreek ik die?

Mijn parthner heeft een depressie en we hebben al maanden geen sex.
Het heeft invloed op mijzelf, medisch beginnen de klachten al.
Praten helpt niet, want krijg dan de ene na het ander schuld.
Ik denk om een einde te maken, hou zoveel van mijn parthner dat ik er geen eind aan onze relatie wil maken.

Goedemorgen, na wat op internet te hebben gezocht ben ik hier gekomen want ja ik voel me eenzaam. Zal mijn ervaring met jullie delen en hoop wat tips te krijgen.

Ik ben een vrouw die 52 jaar is. Mijn leven begon heel leuk en ontmoete iemand waarmee ik 23 jaar samen mee ben geweest. Daar kwam een einde aan toen hij er met een vriendin vandoor ging. In die 23 jaar ben ik achter af er achter gekomen dat hij me meerdere keren bedonderd heeft. Heb 2 kinderen met hem gekregen en de bevallingen waren niet best waardoor ik nooit heb kunnen genieten toen ze net geboren waren. Toen mijn ex weg ging heeft hij me helemaal bespeeld en de scheiding heeft jaren geduurd. Jongste kind daar was wat mee en na veel onderzoeken heeft hij de diagnose adhd, pdd noss en dyslexie gekregen en heb hem in me eentje overal in begeleid. Mijn vader een paar keer heel slecht gelegen en tijdens het traject scheiden er toch voor me ouders geweest. Oudste kind kreeg op een gegeven ogenblik kanker en ook hem heb ik in me eentje begeleid. Kinderen werden ouder, oudste ging bij zijn vader wonen en jongste is erg op zich zelf en vaak in zijn kamer. Ik dacht ik ga maar eens op datingsite’s want wie weet kom ik daar wel een leuke man tegen. Ben daar dus ook vaak in de maling genomen en dat werkt dus ook niet. Heb dingen gedaan met mannen om maar leuk gevonden te worden maar ook dit hielp natuurlijk niet. Dingen waar ik niet achter stond. Word denk ik ook te snel verliefd om maar niet eenzaam te zijn en wil dan graag contact met die persoon. Nu werkt dat avenrechts want als iemand dan niet reageerd stuur ik nog iets enz. Met als gevolg dat ze me zat worden. Wil dan eigenlijk een soort bevestiging voor me onzekerheid want dat is me in de loop der jaren wel aangepraat.Drink soms te veel om me verdriet te vergeten maar merk de laatste tijd dat het dan erger word en dat ik er van moet huilen. Daarbij heb ik ook nog geld problemen dus kan ook nooit voor de rest iets leuks doen. Voel me dus erg down en eenzaam door alles. Heb al een mail naar de huisarts gestuurd met de vraag wat ik kan doen. Is altijd herrie in me hoofd want krijg me gedachte niet stil.

Zo een heel verhaal en dat lucht aan de ene kant even op de andere kant komt alles weer boven. Hoe kom ik hier boven op…

Ik ben 20 jaar en ik voel me zo alleen de laatste tijd, ik probeer uit te leggen hoe ik me voel aan mensen, maar vaak denken ze er te makkelijker over en stel ik me aan. Ik zit zelf al tijdje bij psycholoog en heb al aantal stappen genomen. Toch ben ik bang dat ik mezelf nooit zou vinden wat ik leuk vind en wie ik nou precies wil zijn. Ik zou graag met lotgenoten willen praten en ervaringen uitwisselen. Helaas heb ik hiervoor nog niks gevonden. Ik zou leuk vinden om in een groepje te zitten met lotgenoten en ben ook bereid om zelf hiervoor een groep te maken.

Hallo allemaal,
Ik ben 17 jaar en ben al een jaar depressief (sinds mijn 16e). Triest voor woorden..

Het begon in mijn examen jaar (4e jaar Basis)
De docenten merkten dat ik erg was veranderd wat ik zelf natuurlijk in het begin niet merkte. Ik had toen geen leuke momenten.. Ik wist niet wat er aan de hand was, totdat het dieper en dieper ging liep goed uit de hand. Later had ik gesprekken op school met iemand waarmee ik een goede klik had, het mooie is dat hij mij begreep uit ervaring, en wat me goed deed. Maar helaas was mijn examenjaar snel voorbij, na zoveel dingen meegemaakt te hebben dachten ze dat het beter was om het jaar overnieuw te doen, wat ik echt niet wou en het weigerde. Omdat ik het weigerde had ik geen uitzonderingen meer, maar dat boeide me niet dus gingen we verder. Uiteindelijk…. Uit verbazing… had ik het toch gehaald om te slagen! Van niks doen tijdens lessen, niet komen opdagen, is het me gelukt!

Maar nu: ik zit nu op het mbo, en het gaat verschrikkelijk. Ik mis mijn oude school” ik merk nu pas dat ik beter moest blijven zitten maar helaas kan dat niet meer.. ik voel me verschrikkelijk het is te veel. Ik ben mentaal op, m’n hoofd is ook vol met alles en nog wat, ik eet “weer” zeer slecht, ik ben telkens moe, ik heb geen plezier, ik wil niks doen. En ga zo maar door. Dit alles + nog naar school gaan en daarmee bezig houden, sorry maar dat is te TE VEEL, het ergste is dat Niemand mij begrijpt. Mijn psych heeft mijn AD voorgeschreven,
Ik gebruik nu 4 dagen AD, en ik kan je zeggen:het is een HEL! De bijwerkingen kozijn abnormaal, voor de medicatie was ik niet goed, maar nu met dit” nog erger.
Ik maak me zorgen voor school, het is een nachtmerrie!
Ik volg ook therapie bij GGZ, althans donderdag is mijn eerste therapie, ik voel me echt niet goed en weet niet wat ik moet doen… voor zover mijn verhaal,
Ik hoor graag naar jullie reacties!
Groet

Hoi, het klinkt misschien raar, maar ik ben niet depressief en ben het leven toch zat. Het is m.i. een realistische keuze. Geen geluk in de liefde kunnen vinden, medische zaken die ook op het gebied van liefde en seksualiteit niet 'handig' zijn. Hooggevoelig en al 25 jaar verslaafd aan medicatie. Het afkicken hiervan (heb het ooit eerder gedaan), kan jaren duren en is niet makkelijk en kan zelfs een hel zijn. Zo kan ik nog wel even doorgaan, ben een man en val op twinks (jonge slanke jongens tot 27, die mijn zoon zouden kunnen zijn, bij wijze van spreken). Geen vrienden hebben en eigenlijk ook geen behoefte aan vriendschappen, tenzij er meer uit voort kan vloeien, maar jonge gays zitten daar niet op te wachten. Verder kani k nog wel blij worden van muziek. Welke doet er niet toe, verschillende, want ik wil niet herkend worden hier. Echt depressief ben ik niet, maar ik denk regelmatig aan een overdosis van diverse dingen (die ik niet ga noemen, ga mensen niet op een idee brengen) Ik weet zeker dat ik dit niet overleef en er niets van voel. Ben medisch geschoold, dus weet precies wat ik wel en niet kan doen. Tja, ik heb weleens hulp gezocht, maar dan krijg ik het etiket 'depressief' of 'geen zelfvertrouwen'. Afbouwen van de medicijnen wordt dan een doel, volgens hen, maar die lijdensweg ga ik niet nog een keer doen en wat daarna? Dan blijven bepaalde dingen nog hetzelfde. Veel is te wijten aan een geboorteafwijking, waarbij mijn IQ intact bleef (was zelfs hoger dan gemiddeld). Sociaal was ik onhandig en vrij stil. Verder was ik vrij klein voor mijn leeftijd en niet zo goed in sport. Veel dingen zijn verbeterd, maar het sociale aspect is weinig aan te doen. Heb tussen mijn 25e en 35e assertiviteitscursussen gedaan, een communicatiecursus (van zeer makkelijk tot zeer moeilijk). Had een periode (nog zonder medicijnen) met veel seksdates, maar vrijwel niemand wilde nog een keer afspreken, alleen oudere mensen. Ik wil juist het tegenovergestelde. Sommige therapeuten zouden denken "oh, hier kunnen we nog wel wat mee", maar vind niet veel dingen meer leuk en wil niet meer alleen leven. Een partner zoeken? Ben ik al jaren mee bezig, maar eigen leeftijd wil ik niet, ik kan daar niet mee opschieten ook, ben ik te gevoelig voor. Eigenlijk vind ik mijn leven mislukt, zonder nu iedere dag depressief door het leven te gaan. Wel wil ik mij een ouder wordend leven besparen, zonder alle dingen die ik zou willen. Ik ga mezelf niet onnodig kwellen en stap er net na mijn 52 uit. Nog enkele maanden. Doei..

Help!

Mijn moeder zit al 16 jaar aan de antidepressiva en dat was ze zat en is toen gezamenlijk met hulp gaan afbouwen. Helaas is dit niet gelukt en toen toch besloten om weer op te gaan bouwen. Nu zit ze weer op haar oude medicatie gehalte maar het is niet meer hoe het was.

Dan gaat het 3 weken goed en dan weer paar weken slecht. Ze zit nu in zo'n slechte tijd waardoor ze eigenlijk niet haar bed wilt uit komen.

Doktoren weten naar mijn gevoel niet zo goed wat ze er mee aan moeten en willen dat ze nu weer gaat afbouwen om daarna een ander medicijn te proberen. Maar het huidige medicijn heeft altijd gewerkt en hier kijkt ze uiteraard zelf heel erg tegen op.

Ik hoop hier eigenlijk mensen te vinden die het zelf hebben meegemaakt en er een oplossing voor gevonden hebben . Of doktoren die specifiek soortgelijke problemen hebben meegemaakt en hier een oplossing voor hebben gevonden.

Iemand?

Vecht iedere dag om in leven te blijven, en dat doe ik bijna twintig jaar. Alle medicatie uitgeprobeerd, niks heeft geholpen. Met " specialisten " gepraat..helpt even maar die kunnen ook niet constant bij je zijn. Je kan niks anders dan het accepteren..en op de zware momenten benzodiazepines slikken...wat anders. Het is echt een hel ....enige vooruitzicht is dat er een dag komt wanneer dit allemaal voorbij zal zijn. Over en uit.

Sinds dat ik gestopt ben met studeren, zo'n anderhalf jaar geleden, heb ik het idee dat ik stil sta vergeleken met de rest van al mijn vrienden.

Dat maakt mij onzeker. Ik vergelijk mijzelf vaak met anderen en ben bang dat ze mij saai vinden.

Ik had voor mijn leeftijd een goede baan, maar het zorgde voor teveel stress dus heb daar ontslag genomen. Het duurt 3 maanden voordat het volgende schooljaar.

 

Sinds dat ik dat baantje heb zijn mijn angst -en paniekaanvallen toegenomen. Soms ben ik een totaal ander persoon. Op dat moment kan ik niet relativeren en kwets ik mensen, daarnaast kan ik niet stoppen met huilen. Later schaam ik me heel erg.

Heeft er iemand tips om deze aanvallen te minimaliseren en om mijn leven voor 3 maanden in te vullen?

Al jaren depressief, veel psychiaters bezocht, bergen geld uitgegeven aan zogenaamde oplossingen, duizenden mensen die je nietszeggend ongevraagd niet werkend advies geven. Niets helpt.
Ben begonnen met een boek van Tura Gerards ik heb al 70 pagina's gelezen, snap het nu nog toepassen en daar heb ik best wel moeite mee, om continu mijn gedachten te toetsen. Moet soms zelfs lachen om de dingen die hij vertelt die hij heeft meegemaakt,
Voel me radeloos, merk dat het op het werk niet fijn gaat, ze willen me naar een andere functie gaan plaatsen een functie benoemden ze al en dat vond ik afgrijselijk. Zo bang dat het weer mis gaat, het ging de laatste tijd goed, niemand had commentaar en nu dit. Dat kwam ook omdat ik niet durfde te vragen of men tevreden over mij was.
Ik ben gewoon bang om mijn baan te verliezen, dit is leuk werk. Maar ik ben te langzaam. Ik voel me verdrietig, bang dat ik iets moet doen wat ik niet kan of niet leuk vind. Ik wil mijn werk leuk vinden, ik heb 13 jaar gewerkt op een andere plek met een lopende band, waar het totaal verkeerd ging en eerder psychisch bergafwaarts ging met mij en men vond het allemaal prima. Ze vonden van het management: niemand deed zijn werk zo goed als ik, want niemand wilde het ook. Ze hadden er allemaal een hekel aan of konden het toch niet.
Nu ben ik bang dat ik dit werk kwijtraak, of overbodig word straks, ik zie op tegen mijn pensioen, want ik wil nut hebben voor de maatschappij. Ik wil iets kunnen betekenen en dat kan ik niet als ik thuiszit. Thuis voel ik me ellendig, ongewenst, niet nuttig.
Als ik op mijn werk zit vaak met psychiatrische rotzooi in mijn lijf, ben ik zo moe, dat ik geen of weinig vooruitgang maak. En dan vinden de psychiaters nog dat de medicatie goed werkt.
Vaak geirriteerd, tot aan boos toe, klaag veel. Wil ik niet.
Ik wil lief zijn een aardig iemand zijn, hard en veel kunnen werken, niet iemand die zich continu over zijn toeren laat helpen door een ander.
Van psychiater al diverse keren al te horen gekregen de vraag om af te bouwen, daar ben ik zo bang voor, omdat ik al bijvoorbaat denk dit gaat mis. En dan vaak eindig met een veel hogere dosis rotzooi dan ik al gebruikte.
En als ik weiger af te bouwen weet ik dat het volgende gesprek gegarandeerd gaat over een ongewenste medicatieverhoging.

Mijn man is depressief en als partner heb ik het daar niet gemakkelijk mee. Ik zorg voor ons huis, onze kinderen en ons sociale leven voor zover dat nog bestaat.

Iedereen zegt dat ik moet doorgaan met mijn leven. Dat doe ik ook zoveel mogelijk en dat gaat best goed.

Alleen...thuis gaat het leven niet verder. Als ik na een leuke avond thuis kom, dan zit daar mijn depressieve man. Ik kan daar nu niet van verwachten. Hij kan nergens blij om zijn, en heeft alleen maar dingen aan te merken op mij.

Ik ben boos, verdrietig en voel mij erg eenzaam. Ik hoor vaak dat ik op dit moment niets van mijn partner kan verwachten, zolang die depressief is. Maar komt het ooit nog goed, of kan ik er maar beter mee stoppen?

mijn partner is nu al 2 jaar erg depressief,en dit komt door div gezondheids oorzaken,het begon met een hersentumor met alle gevolgen van dien .
1 )foutje met de bestraling wat inhield de bio klok in de war.wij zijn toen verhuisd naar het buitenland om meer rust te vinden met een relax leventje?
Nu daar hebben wij ook weer van allerlei narigheid meegemaakt,we kunnen er een boek over schrijven.En toen kreeg mijn partner een beroerte.lopen moeilijk en praten ook een probleem,en ook weinig energie wat hij daarvoor ook al had.En daarna kwam er een hart aanval over heen en enkele jaren daarna corona .En dat is allemaal wel wat te veel ! Nu dus in een donkere periode en het liefs gaat hij naar de andere kant zegt hij

Hoe lang duurt rouw? Wanneer spreken we van depressie?

Inmiddels is mijn relatie 1,5 geleden uitgegaan. Waarvan er nu een half jaar geen contact meer is. Rouw, daar staat geen tijd voor. Toch valt mij op dat ik nog altijd niet mijzelf ben. Overspannen dacht ik eerst, rouw. Vrij logisch allemaal. Maar nu 1,5 jaar later vraag ik mij af: of zit ik in een lichte depressie?

Zo kwam ik op dit forum terecht. Je googled eens, wat zijn de symptomen. En deze komen dan opvallend weer overeen met een burn out en rouw. Waar sta ik nu? Ik som het even op:

- nog altijd niet de levenslust die ik ooit voor mijn werk had
- soms heb ik nog verdriet om het verlies van mijn ex
- rsi klachten
- slecht slapen / of goed slapen en alsnog doodvermoeid opstaan en overdag behoefte hebben aan slaap
- erge pms klachten (migraine, buikpijn, borstpijn, geïrriteerd, emotioneel, vermoeid, rugpijn)
- geen puf voor dingen. Soms al geen zin in een wandeling.
- al 1,5 jaar geen zin meer in sport
- geregeld hoofdpijn
- soms hartkloppingen
- geen behoefte aan intimiteit
- weinig eetlust of behoefte aan ongezonde dingen
- piekeren over mijn inkomen

Als ik het zo lees kan het alle drie zijn. Rouw, overspannen of depressie. Logischerwijs doe ik er verstandig aan naar een psycholoog te gaan, maar Dit zie ik niet zitten.

Na lang wikken en wegen ga ik mijn verhaal vertellen.
Ik wil het graag kwijt even mijn hart luchten.

Zit momenteel in een depressie het gaat op en neer,soms iets meer als anders.
Ben sinds 3 maanden officieel gescheiden daarvoor leefde we al langer langs elkaar heen, ikzelf heb uiteindelijk de knoop door gehakt,
Ben er zo blij mee.
Alleen het lastige we wonen helaas nog samen niet altijd prettig en vooral niet voor de kinderen.
Heb 2 kinderen van 14 en 15 hebben allebei autisme de een iets zwaarder als de ander soms doodvermoeiend is dat, zoveel dingen die ik moet doen,en alles kwam/komt op mijn schouders neer en nog steeds.

Ik voel me alleen. Geen familie, met mijn moeder heb ik geen goed contact, vader leeft niet meer, geen vrienden,
Zou zo graag met iemand contact willen hebben om leuke dingen mee te doen,
Wandelen of ergens iets drinken etc.
Hierbij zit ik ook nog in de overgang , klachten zijn depressie, opvliegers etc.
Al met al zit niet niet goed in mijn vel.

Ik ben Thomas en ik woon in Papendrecht. Ik ben een vrolijke jonge man die positieve in het leven sta. Ik hou van een geintje maken maar kan ook serieus zijn.
Ik werk halve dagen in het pannenkoeken restaurant in Papendrecht waar ik de administratie doe.
Mijn hobby’s zijn sporten, lekker op de bank liggen en film kijken of juist in de bioscoop.
Ook vind ik het leuk om een terrasje te pakken.
Door een hersenbloeding ben ik gehandicapte geraakt. Maar voor die tijd had ik al een zoontje gekregen. Die gelukkige nog met enige regelmaat bij mij op bezoek komt.

Goeiedag,

Ik ben de partner van een depressief iemand, en vind het heel moeilijk hiermee om te gaan.

Ik vraag me dan ook af hoe anderen dit doen?
Mijn partner is boos op mij omdat hij vindt dat ik meer kan betekenen in zijn depressie.
Hij vindt dat ik met de in zijn ogen schuldige moet praten, maar heel eerlijk wil ik dat niet.
Niet omdat ik niet wil helpen , maar voornamelijk omdat ik denk dat dit niet de oplossing is.

Mijn partner is heel boos en ervaart gevoelens van onrecht. Hij ligt als een dag als vandaag de hele dag in bed te malen en boos te zijn. Hij heeft medicijnen om zijn hoofd te kalmeren en 2 a 3 weken te overbruggen voor zijn behandeling start, maar ben bang dat het telaat komt.

Ik heb begrip voor zijn gevoel, begrijp ik het? Nou nee, wat bij hem ook weer gevoelens van frustratie opwekt, en in gevolg ook bij mij.

Ik merk dat hoe langer dit duurt hoe meer ikzelf beïnvloed word, en dat wil ik niet.

Iemand tips hoe je dat voorkomt?

Bedankt voor het lezen

Op dit moment zit ik nog steeds midden in een stevige depressie die al jaren voortgaat.
Van alles geprobeerd eruit te komen, praten, hulp zoeken. Maar ipv dat het geholpen heeft, heeft het mij alleen maar verder de depressie ingeduwd. Ik stuit vooral veel op onbegrip en dan met name van familie of naaste vrienden. Langzaamaan verloor en verlies ik een hoop mensen om mij heen wat het proces om eruit te komen niet echt bevorderd.
Door allerlei omstandigheden van buitenaf is het hulp zoeken vaak misgelopen en meestal als eer dan een sprankje hoop is dan word dat snel teniet gedaan. Althans zo zie ik het. Heb het idee dat alle hoop altijd valse hoop is. Durf mij nu nergens meer aan vast te houden. Ik heb het idee dat ik dit gevecht wat al zo lang duurt nu echt langzaamaan aan het verliezen ben. Ik heb niks om voor te leven maar geef ook niks meer om het leven. Is dit herkenbaar bij andere mensen??

Hoi mijn naam is Sam en ik ben sinds kinds af aan al depressief. Het heeft een heleboel met het verloop van mijn leven te maken. Ik woonde tot mijn 5e met mijn biologische familie in brazilie. Totdat ik op een dag opgehaald werd door 2 mannen die me uit de armen van m'n moeder trokken, ik raakte in paniek en mijn moeder wou niet loslaten . Ik vond het hartstikke eng dat ik door 2 vreemde mannen werd meegenomen. Ze zette mij in een busje vol met huilende kinderen en reden weg, ik zag mijn moeder huilend achter het busje aanrennen. We kwamen uiteindelijk na een tijdje rijden aan bij een gebouw wat het kindertehuis was waar ik uiteindelijk terecht kwam.van mijn 5e tot mijn 7e zat ik in een kindertehuis. Een plek waar ik nog veel traumas van heb. Ik werd als kleine jongen 2 jaar lang in de nacht door een oudere jongen aangerand. Hij trok me altijd uit mijn bed op de grond en ging in het pikkedonker een gevecht met me aan om me seksueel te mishandelen. Maar ik vocht altijd terug. Ook werden alle kinderen mishandeld door de begeleiders, geslagen, soms met een harde stok.Op mijn 7e werd ik geadopteerd door een Nederlandse echtpaar. Je zou denken, eindelijk van de trauma af, ondanks dat mijn adoptie ouders ook veel liefde gaven was er ook heel veel ruzie , vooral tussen mijn adoptievader en mij, ik was iemand met een heftige achtergrond waar hij niks van wist. Ik was een jongen die meer liefde nodig had dan een gemiddeld persoon, om kans weer te kunnen vertrouwen. Mijn adoptie vader had weinig geduld en was altijd snel gefrustreerd en dat uitte hij fysiek dan op mij en mijn biologische broertje af die tegelijkertijd met mij geadopteerd was . Ik heb het over hele heftige fysieke handelingen. Hij was een sterke man maar als hij boos was kneep hij onze kleine armen zo hard als die kon helemaal fijn, soms hadden we er dagen last van, we schreeuwden het altijd uit van de pijn, en we werden er beiden allebei heel erg angstig van en kregen nog meer angst om mensen te vertrouwen. Dit ging heel lang door als we een keer brutaal waren, maar het erge was, door hoe we werden aangepakt werden we juist brutaler omdat we voor ons z elf wouden opkomen. Zoals ik het nu zeg klinkt mijn vader als een slechte man, maar er zijn ook mooie momenten geweest. Maar we kregen niet de liefde die we nodig hadden. Ik heb veel traumas erbij gekregen in mijn jeugd bij mijn adoptie ouders. 1x schopte ik hem een gebroken rib omdat hij mijn broertje ook altijd veels te hard aanpakte en eigenlijk mishandelde. Hij zat met zijn volle gewicht op mijn broertjes lichaam en mijn broertje huilde en schreeuwde mijn naam om hulp. Ik zag dat die amper adem kreeg en werd toen zo agressflief dat ik met mijn scheen benen op de ribben van mijn adoptie vader begon in te schoppen terwijl ik met alle woede die ik me had schreeuwde. GA VAN MIJN BROERTJE AF , GA NU VAN HEM AG, ALS JE HEM OOIT NOG 1X ZO BEHANDELD IK VERMOORD JE, NOG 1X GA NU VAN MIJN FKKING BROERTJE AF. Mijn vader had veel pijn en ging van mijn broertje af. Ik bleef doorschreeuwen met alle woede die ik in me had , ik heb nog nooit zo hard en agressief tegen iemand anders geschreeuwd. Ik bleef hem bedreigen. Momenten als dit zijn ook een trauma gebleven. Uiteindelijk kwam ik bij een ander pleeggezin terecht en die mensen gaven me veel meer vrijheid, begrip, liefde. Toen ging mijn leven beter, maar nog steeds was ik erg depressief door het contact met mijn adoptie ouders, ik voelde me nooit volledig geaccepteerd, ik zag altijd dat andere kinderen heel goed met hun ouders konden en een veel betere band hadden ik had met mijn adoptie ouders. Het heeft me altijd veel pijn gedaan . Ik was altijd een gevoelige jongen door al die ruzies en problemen die ik had thuis in Nederland. Op jonge leeftijd werd ik door mijn verleden in Brazilië en mijn verleden in Nederland heel erg depressief, ik dacht soms na om dood te gaan. Het bleef me pijn doen dat iedereen een fijne band had met hun familie en ik me door niemand volledig geaccepteerd voelde. Toen ik op de middelbare school zat was ik op school vrolijk maar ondertussen was ik ook altijd depressief, en niemand had het door. Ik was toen in ieder geval niet eenzaam. In 2015 stierf mijn adoptie vader en ik kreeg na zijn dood nachtmerries, dat het mijn schuld was, al die ruzies tussen ons. En ik begon me ook schuldig te voelen heb er nu soms nog steeds trauma's van. Dan lig ik in bed en zie ik opeens uit het niets weer hoe hij mijn broertje behandelde en ik hem kapot schopte.ik kreeg zoveel schuld gevoelens dat ik echt zelfmoord sou plegen maar ik wist dit kan ik mijn adoptie moeder en biologische broertje nu niet aan doen, ik moet het uitstellen , ik wist in ieder geval zeker dat er een dag zou komen dat ik een einde aan mijn leven ging maken.want mijn leef sitiuatie werd eenzamer en eenzamer na mijn vaders overlijden verbrak ik de meeste contacten, sloot ik mezelf op.ik ging uit verdriet onbewust bepaalde p*rno kijken wat mij vroeger was aangedaan,. Ik begon uit verdriet me zo anders te gedragen en een aantal jaren verder was ik eenzamer dan ooit, sloot mezelf jaren op en als ik buiten ws. Om eten te kopen ofso deed ik zogenaamd altijd vrolijk tegen iedereen. Al heel mijn leven ging dat zo. Nu ben ik 31 en het gevoel is hetzelfde. Ondertussen erger, want ik vind mezelf een rare Creep . Ik deed dingen uit eenzaamheid waarvan ik later niet snap waarom ik het elke keer bleef doen. Ik verlangde zoveel jaren om gezien te worden door iemand om van te houden. Der mate ik ouder werd hoe groter de eenzaamheid. Ik begon steeds raarder te doen uit eenzaamheid. Ik kwam niet echt in contacten met mensen, ook niet met vrouwen. Toch verlangde ik er altijd naar. Dus ging ik opeens gegeven moment stiekem de billen van vrouwen filmen zodat ik er thuis van kon genieten. Ik merkte na een tijdje dat ik een creep werd door eenzaamheid. En t erge was ik werd verslaafd om vrouwen met billen die ik mooi vond te filmen. Maar er kwam een moment dat ik besefte hoe creepy ik bezig was, en dat was het moment dat mensen mij in de supermarkt of sportschool raar zaten aan te kijken alsof ze wisten wat ik aan het doen was. Ik kreeg hierdoor e en paniek aanval en vond mij zelf nog enger en creepy. Zo erg dat de depressie nu echt 200% zeker wist dat ik een einde aan mijn leven wou maken. Want dit is niet de persoon wie ik wil zijn, ik vind mezelf eng omdat ik mezelf er totaal niet in herken. Ik ben een vies eenzaam mannetje geworden en durf mezelf door deze actie niet meer te vertonen . Dit voelt als de laatste druppel om er een einde aan te maken. Als je jezelf niet meer herkend en als het gevoel van willen leven al je hele leven bezig is maar nu echt op zoek is naar een einde....toch ben ik bang, maar toch wil ik dit leven niet meer, ik wil deze persoon niet meer zijn.en ik wil niet oud worden . Sorry voor t slechte verhaal

Ik heb nooit helemaal eerlijk durven zijn over mijn gevoelens. 2 jaar geleden voelde ik me slecht zag overal tegenop, alles was moeten en werd snel chagrijnig als me iets gevraagd werd maar ik deed het wel. Met een psycholoog gepraat maar altijd bewust mijn woorden gekozen. Na een tijdje ging het wel weer. Maar nu achteraf besef ik dat het nooit helemaal is weg geweest. Het gevoel dat ik altijd alles moest doen en dat niks leuk was en toch onaardiger zijn naar mijn partner is er gebleven. Nu dacht ik 3 maanden een burn out te hebben maar blij depressief. Werk niet meer en woensdag mijn relatie verbroken omdat ik ervan in paniek raakte en ik dingen mis in onze relatie. Vrienden en familie begrijpen me maar de twijfel of het niet door die depressie komt dat ik zo negatief kijk op onze relatie weet ik niet. Hij is heel erg verdrietig en nu heeft gisteren ook nog zijn moeder een hersenbloeding gehad. Ik voel me zo schuldig dat ik hem nu niet mag steunen. Door mij voelt hij zich al zo ellendig en nu dit er nog bij. En ik maak me natuurlijk ook veel zorgen om zijn moeder.
Nu is mijn put nog dieper en lijkt alsof ik er nooit meer uitkomt. Ik doe iedereen pijn en roep ellende op andere af.
En ik kan er nog steeds niet bij dat ik depressief zou zijn. Dit moest ik even kwijt

Ik ben al 4 jaar depressief met ups en downs. Momenteel zut ik in een diepe crisis, ben constant moe, kom niet meer uit de zetel en heb verleden week een overdosis dafalgan codeine genomen, gelukkig zonder fatale afloop. Ben in behandeling bij een psychiater maar de medicatie die ze mij voorschrijft maakt me nog zieker en lustelozer. Kan iemand me helpen?

Ik ben 33 jaar en krijg telkens mijn depressie terug. Ik heb een zoon van 6 en na de bevalling een posnatale depressie gehad nu een dochter van 2 maanden en weer slaat mijn grote vijand depressie toe ook heb ik tussendoor nog depressies gehad. Deze keer is anders ik krijg mezelf op geen manier rustig en kan niet genieten van mijn kids en mijn partner. Wat moet het voor hem ook echt rot zijn en weet zich er heel moeilijk in te kunnen verplaatsen. Ook werkt corona en lockdown niet mee die me ook weer weghouden van mijn werk. Ik heb te lang mijn emoties en gevoel weg gestopt en ben nu alleen maar aan het huilen aan de medicijnen en bij een psycholoog. Waar is toch het einde, waar is mijn inner rust.

Om het verhaal kort te houden ben ik 3 jaar geleden in een zware depressie geraakt met tot gevolg zelfmoordpoging angst stoornis hyperventilatie (nu chronische) somatisatie stoornis . Met alle gevolgen van dien. Heb 1,5 jaar ziektewet gehad en bijstand. Nu ben ik weer gaan werken omdat ik het beter vond gaan en dus daarom ook niet meer thuis wilde zitten en weer mee wilde doen aan de maatschappij . Ik werk 4 ploegen dienst en vanaf de eerste week begonnen met kleine stukjes alle klachten weer terug te komen tot nu. Alles komt weer terug en me lichaam is weer helemaal uit balans en vol spanning. Alles doet pijn heb weer aanvallen krijg weer paniek weer angst etc. Ziektewet en bijstand zijn uiteraard gestopt vanwege weer werken. Ik ben weer oververmoeid en alles gaat weer fout. Wat moet ik nu doen? Ik wil graag proberen vol te houden en denk probeer ook op het werk positief te zijn en positief te denken maar het blijft gewoon weer terug komen. Ben bang dat als ik nu alle signalen ga negeren dat ik weer in de hel kom van 3 jaar geleden tot vorig jaar.

Ik was ongeveer 5 jaar geleden bevriend met iemand, en wij waren echt beste vrienden van elkaar. 7 jaar waren wij bevriend totdat we naar verschillende scholen gingen. Daarna hadden we geen contact meer met elkaar.
Nu had ik ongeveer een maand geleden een droom over hem, en sindsdien begin onze vriendschap te missen, terwijl ik gewoon andere vrienden heb gekregen. Nu heb ik weing lol in dingen waar ik vroeger wel lol in had. Zelfs mijn vrienden voelen anders nu, ook heb ik vaak de neiging om verdrietig te zijn.
Wat moet ik doen? Ik heb het gevoel alsof niemand mij begrijpt.

Vandaag heb ik weer een slechte dag, dat gebeurt wel vaker. Gisteren begon het al op het verjaardagsfeestje van mijn oudste zoon ik heb er kei hard voor moeten werken om hem dat feest te kunnen geven. terwijl we er eigenlijk niet het geld voor hadden.

 

en dan zegt op het einde van het feest mijn schoonmoeder ( omdat onze zoon daar ging slapen) en ik later nog moest gaan werken. zullen wij alle kadootjes wel meenemen dan kan hij er mee spelen. Terwijl onze jongste zoon thuis bleef bij de papa.

 

ik voelde me zo kwaad omdat ik vond dat het allemaal bij ons thuis hoorde te zijn net zoals onze oudste zoon. maar die word hellemaal op geëist door mijn schoonouders. waardoor ik me een waardeloze moeder voel, hij slaapt misschien 1a2 keer de week thuis en derest daar. Ik wil dat hellemaal niet maar heb geen kracht om er tegen in te gaan. en hem elke ochtend naar de opvang te moeten brengen waar hij niet naartoe wil.

 

ik Voel me ongelukkig met hun vader (die nog steeds geen vaste job heeft) waardoor me in de winkel niet kunnen boodschappen doen zonder met een rekenmachine in onze hand te tellen. soms word het me allemaal teveel en denk ik dat mijn kinderen beter af zijn zonder mij.

 

ik doe mijn job niet graag maar omdat mijn man geen vaste job heeft. kan ik niet terug gaan studeren. ik wou percé dat gezin hebben dat ik als kind nooit heb gehad.

 

mijn ouders zijn maar vaag aanwezig in mijn leven. mijn vader heeft me nooit gewild. en hier ben ik dan jonge mama zonder doelen of vooruitzichten. ik zou gelukkig moeten zijn, ik heb een onderdak , kan men kinderen alles geven wat ze willen ten koste van de dingen die ik voor mezelf zou willen. heb een vaste job en een man die ik niet graag zie. soms lijkt alles hopeloos voor mij. mijn depressie komt en gaat maar telkens verlies ik... ik wou dat het stopte.

Mijn partner denkt dat er altijd iets gebeurt moet zijn als ik depressief ben . door het zolang in te houden verbloemen en proberen het onder de knie te krijgen barst de bomb. Ik wil rationeel niet dood maar de schaamte na een aanval is zo groot , als ik er openlijk over praat kijken ze alleen maar vervolgens gaat het Leven door er wordt geen rekening met me gehouden ook als ik aangeef geen andere mensen over de vloer te kunnen handelen ik ben namelijk erg mijn best aan t doen wat positiever te zijn. Ik weet gewoon niet meer of ik echt nog wil Leven of dat het alleen het gevoel is dat ik dood wil. Om rust te krijgen en te creeren.ik heb de nortreiptaline verhoogt de huisarts belt namelijk niet terug dus ik heb de assisstente vertelt dat ik heb verhoogt en dat het slecht met me gaat , ze zou het noteren en doorgeven en de hoeveelheid medicatie aanpasssrn. De dr. belt donderdag terug.....

Ik ben 52 getrouwd en 4 kinderen en 2 kleinkinderen toch voel ik m alleen vies vuil en walg van mijn eigen .Ben nooit nog gelukkig ween veel vooral als niemand het ziet..Wat m overkomen is toen ik 16 was breekt nu uit heb veel donkere gedachten

De depressieve gevoelens komen met periodes, die ik jammer genoeg moeilijk voel aankomen .
Ik laat me dan verleiden door alcohol en drugs en dat is dan het dieptepunt… donkere gedachten, schuldgevoel, schaamte, wenen, paniekaanvallen enz.

Ik heb een lieve vrouw en ze doet haar best mij te helpen en begrijpen , ik voel mij gewoon soms een blok aan haar been .

Ik zou het miss wel fijn vinden om eens te praten met mensen met soortgelijke symptomen, ik voel me alleen in deze situatie.

Mvg Tim

wil weer de oude zijn

Ik zit sinds kort thuis. Het laatste jaren had ik veel stress op het werk. En niets helpt. De liefdevolle aanmoedigen zoals ga wandelen, sporten, eerder naar huis, ga doen wat je leuk vind, helpen niet.

Ik heb van de psycholoog gehoord dat ik een chronische depressie heb.
Kan me niet meer herinneren dat ik ooit echt gelukkig was.
Ik kan mijn kindertijd ook moeilijk herinneren.
Zelf vermoed ik dat ik al 30 jaar depressief ben.
Ik ben nu 36 jaar. Op mijn 6e zijn mijn ouders gescheiden. Mijn vader is weggaan en heb ik nooit meer gezien.
Op de basisschool ging het ook niet goed. Ik ben veel gepest geweest. Na jaren struggelen kwamen ze erachter dat ik dyslexie heb.

Ook denk ik al jaren dat er iets meer met me aan de hand is. ADD, autisme of wat dan ook. Maar ben altijd bang geweest om de stap te zetten naar hulp. Ik heb dit nooit met iemand gedeeld. Ook niet met mijn moeder.

Ik behoud geen vriendschappen. Ik heb wel vrienden gehad op de verschillende (basis- mavo, mbo) scholen, maar zodra ik van school ga heb ik daar geen contact meer mee. Of dat dan echt vrienden zijn weet ik niet. Het waren ook nooit echte diepgaande vriendschappen. Waar het aan ligt weet ik ook niet.

Sinds kort dan toch naar een psycholoog. Maar dat duurt lang voor het traject echt begint. Ben er nu 2x geweest.

Ik heb me ziek gemeld op het werk. Maar mijn werkgever pusht me steeds om te komen. Ze heeft het dan over de wet van poortwachter. Maar doordat pushen wordt het alleen erger.

Thuis kom ik vaak moeizaam uit bed. Huishouden schiet er steeds bij in. Ik ben het doel van het leven kwijt. Of ik ooit een doel had weet ik niet.

Het enige wat me nog enigszins plezier geeft is werken met kinderen. Maar dan kan ik me ook helemaal wegcijferen. Voel ik niets meer. Geen pijn, honger, dorst of dat ik naar de wc moet.
Dit heeft me jaren lang op de been gehouden. Maar kom altijd in conflict met de volwassenen eromheen. Vooral collega's en leidinggevende. Dat weegt momenteel zwaarder dan het plezier met de kinderen.

Sinds een jaar volg ik een loopbaan traject. Daarbij moet ik naar mij zelf kijken. Wat vind ik leuk. Wat kan ik goed. Waar haal ik plezier uit. Dat is iets wat ik nooit heb geleerd. Kijken naar mijzelf..
Ik kan dan ook geen antwoord geven. Soms zit er niets in mijn hoofd. Soms wel maar kan ik het niet uitspreken.
Het lijkt alsof ik een muur om mij heen heb. Zodra ik een steen weg pak komen de spanningen stress tranen. Maar ik weet niet waarom. Het loopbaan traject heeft dan ook geen vaart. Vandaar de stap naar de psycholoog.

Ik ben een pleaser. Ik help graag andere. Ik doe wat er van mij wordt gevraagd. Ben een perfectionist. Het kan altijd beter. Ik ben een snelle denker. Heb altijd een oplossing voor een probleem. Maar zodra ik naar mijzelf moet kijken klap ik dicht. Zie ik geen oplossing. Ik pieker ook veel. Mijn gedachtens gaan alle kanten op. Als iemand mij vraagt waar pieker je dan over kan ik het niet zeggen. Over alles vroeger nu toekomst is dan mijn antwoord.

Hoe kan je zeggen hoe je je voelt wanneer je het zelf soms niet weet? Alles lijkt in goede banen te komen. Weer aan het werk, waar ik terug veel voldoening uit haal, een ontzettend lieve partner en stabiele relatie waarin ik heel veel liefde krijg en ook kan geven. Twee geweldige kinderen die ik heel graag zie, met binnen 3 maanden een kleindochter die nu al in mijn hart zit en waar ik enorm naar uitkijk, 2 pluskinderen die me vanaf dag één hebben aanvaard en waar het goed met klikt. Had ik nooit kunnen denken .., Voel me meestal veel vrijer, gelukkiger, geruster en vredevoller dan ooit. Maar toch, is er altijd een stemmetje dat zegt dat ik dit niet verdien, of dat dit niet blijft duren. En ook al heb ik ondertussen meer toekomstperspectieven, durf ik weinig of geen plannen te maken in de nabije toekomst. Een vakantie plannen om binnen twee weken er even tussen uit te gaan, heb ik vandaag uiteindelijk gedaan, maar schrikt me wel af omdat ik dan iets ‘vast leg of definitief bevestig’ Ergens heb ik nog steeds het gevoel dat de wereld mag stoppen met draaien voor mij. Ik kan van bepaalde dingen genieten, maar als ze mij morgen zouden zeggen dat ik nog maar 1 dag te leven heb, zou ik daar vrede mee hebben. Ik zou de belangrijkste mensen nog even een warme knuffel geven en hen laten weten dat ik hen graag zie, zonder meer. Die donkere put waarin ik ben gevallen, lijkt geen trap naar boven te hebben. Ik verzeker iedereen rondom mij dat het beter gaat omdat ik mezelf of mijn gevoelens niet kan uitdrukken. Hoe kan ik uitleggen dat het lichtje bovenaan de put stilletjes aan kleiner lijkt te worden? Hoe leg je uit dat je ‘s avonds gaat slapen en je ogen dicht doet en hoopt dat ze ‘s morgens niet meer open gaan? Hoe leg je uit dat opstaan, je wassen en aankleden al zo veel energie vergt. Toch doe je nog beetje make-up op of kam je je haar, niet voor jezelf, maar zodat je dierbaren zich minder zorgen maken of vragen stellen. Want hoe leg je uit dat je eigenlijk, ondanks de liefde die je krijgt, je je eigenlijk al een beetje dood voelt vanbinnen? Ik blijf zoeken naar de trap om trede per trede naar boven te geraken. En soms vind ik een trede of een glimp naar de weg naarboven, en dan lijkt het plots weer of de put dieper is geworden. Ik geef echter niet op en blijf de weg naar boven zoeken. Ik kom er wel uiteindelijk (met veel slaap en bokes). Maar hoe leg je dat op een normale manier aan iemand uit?