Depressie - forum lotgenoten

Hoi, ik ben al jaren depressief. Ben constant heel moe. Geen zin om iets te doen. Als ik alleen ben moet ik mijn tranen bedwingen. Ben mijn moeder heel vroeg verloren en heb het idee nu ik kinderen heb dat ik nergens op terug kan vallen. Alsof ik alleen ben.

 

Mijn vader heeft een vriendin, maar kan niet goed met kinderen overweg. Wordt haar vaak te veel. Wil ook niet dat ik door de week op bezoek kom. Nu heeft mijn vader vakantie, maar mag pas zondag komen. Dit doet me erg veel pijn. Heb ook niet het idee dat ik er met iemand over kan praten. Mijn man weet het wel, maar kan er niet mee overweg.

Ik heb me mijn hele leven zo aangepast dat ik inmiddels geen idee meer heb wie ik in wezen ben, wat mijn verlangens zijn enz. Ik kwam steeds verder van mijzelf af te staan en kreeg depressieve gevoelens.

 

Ik dacht altijd als ik me nu maar zo gedraag zoals een ander wil, of zoals ik dacht dat een ander dat zou willen dan vinden ze mij vast aardig en dan mag ik vast wel van ze blijven.

 

Inmiddels ben ik erachter dat het vaak averechts werkt en dat eigen mening en een eigen wil juist erg worden gewaardeerd.

 

Ik ben nu over de 50 en merk dat het enorme uitdaging is om mijn eigen zelf terug te vinden maar ik ga de uitdaging zeker aan.

Mijn man is depressief en als partner heb ik het daar niet gemakkelijk mee. Ik zorg voor ons huis, onze kinderen en ons sociale leven voor zover dat nog bestaat.

Iedereen zegt dat ik moet doorgaan met mijn leven. Dat doe ik ook zoveel mogelijk en dat gaat best goed.

Alleen...thuis gaat het leven niet verder. Als ik na een leuke avond thuis kom, dan zit daar mijn depressieve man. Ik kan daar nu niet van verwachten. Hij kan nergens blij om zijn, en heeft alleen maar dingen aan te merken op mij.

Ik ben boos, verdrietig en voel mij erg eenzaam. Ik hoor vaak dat ik op dit moment niets van mijn partner kan verwachten, zolang die depressief is. Maar komt het ooit nog goed, of kan ik er maar beter mee stoppen?

Ik kampte al jaren met een depressie. Hypnotherapie was de enige remedie die echt hielp

Enkele jaren geleden was ik beland in een depressie. Ik kreeg daar medicatie voor, maar het werkte onvoldoende. Ik weigerde om de dosis te verhogen, want bij de depressies die ik eerder had, viel het afkicken van een hogere dosis medicatie me heel zwaar.

 

Dus ging ik op zoek naar een alternatieve manier om weer grip op mijn leven te krijgen. Hypnotherapie sprak me aan, maar ik was wat bang dat het zo zou gaan als in een televisie show. Aangezien ik me op dat moment zo slecht voelde en dringend hulp nodig had, besloot ik toch om het een kans te geven.

 

Het was fijn om te bemerken dat hypnotherapie echte therapie is en heeft niets te maken met wat ik op televisie zag.

Na iedere sessie keek ik uit naar de volgende. Sommige waren iets zwaarder, omdat ik afscheid moest nemen van bepaalde zaken. Maar nadien voelde ik me telkens ontspannen en rustig. Hoe meer sessies ik achter de rug had, hoe beter het met me ging.

 

Ik merkte dat ik me in het dagelijkse leven veel rustiger voelde en was in staat om de aangeleerde zelfhypnose toe te passen tijdens moeilijke momenten.

 

Ik neem nu al meer dan een jaar geen medicatie meer en voel me over het algemeen goed. Depressie zit bij ons in de familie en ik moet nog geregeld 'vechten' tegen de negatieve gedachten, maar dankzij de hypnotherapie lukt dat vrij goed. Voor mij is het de enige therapie die echt lijkt te werken.

Op het oog is alles in orde: ik heb een goede baan, een lieve vrouw en dito kinderen, toch voel ik me al jaren eigenlijk niet fijn. Het lijkt wel of dat gevoel steeds sterker wordt. Ik weet niet wat ik er aan kan doen. Soms voel ik me ook gewoon een zeikerd.

Ik persoonlijk vind depressieve mensen moeilijk om mee om te gaan. omdat ik zelf zo sfeergevoelig ben, heb ik de neiging die negatieve stemming over te nemen. en het zuigt mijn energie leeg.

 

Heeft iemand een tip?

Vandaag heb ik weer een slechte dag, dat gebeurt wel vaker. Gisteren begon het al op het verjaardagsfeestje van mijn oudste zoon ik heb er kei hard voor moeten werken om hem dat feest te kunnen geven. terwijl we er eigenlijk niet het geld voor hadden.

 

en dan zegt op het einde van het feest mijn schoonmoeder ( omdat onze zoon daar ging slapen) en ik later nog moest gaan werken. zullen wij alle kadootjes wel meenemen dan kan hij er mee spelen. Terwijl onze jongste zoon thuis bleef bij de papa.

 

ik voelde me zo kwaad omdat ik vond dat het allemaal bij ons thuis hoorde te zijn net zoals onze oudste zoon. maar die word hellemaal op geëist door mijn schoonouders. waardoor ik me een waardeloze moeder voel, hij slaapt misschien 1a2 keer de week thuis en derest daar. Ik wil dat hellemaal niet maar heb geen kracht om er tegen in te gaan. en hem elke ochtend naar de opvang te moeten brengen waar hij niet naartoe wil.

 

ik Voel me ongelukkig met hun vader (die nog steeds geen vaste job heeft) waardoor me in de winkel niet kunnen boodschappen doen zonder met een rekenmachine in onze hand te tellen. soms word het me allemaal teveel en denk ik dat mijn kinderen beter af zijn zonder mij.

 

ik doe mijn job niet graag maar omdat mijn man geen vaste job heeft. kan ik niet terug gaan studeren. ik wou percé dat gezin hebben dat ik als kind nooit heb gehad.

 

mijn ouders zijn maar vaag aanwezig in mijn leven. mijn vader heeft me nooit gewild. en hier ben ik dan jonge mama zonder doelen of vooruitzichten. ik zou gelukkig moeten zijn, ik heb een onderdak , kan men kinderen alles geven wat ze willen ten koste van de dingen die ik voor mezelf zou willen. heb een vaste job en een man die ik niet graag zie. soms lijkt alles hopeloos voor mij. mijn depressie komt en gaat maar telkens verlies ik... ik wou dat het stopte.

Ik wist het niet meer. Al jaren lang depressief en besefte dat ik geen antidepressiva wou slikken. Altijd maar doorverwezen naar grote GGZ instellingen waar ik me als een nummer behandeld voelde en op lange wachtlijsten werd gezet, waardoor ik nog langer pillen moest slikken. De behandeling ging meestal over denkfouten en dat ik er maar mee moest leren te leven.

Ik besloot te stoppen met therapie en mijn pillen af te bouwen. Wat kwam ik mezelf tegen, maar gelukkig ben ik goed terecht gekomen. Een therapeut waarbij ik niet op de klok kijk of de tijd al eindelijk voorbij is.

 

Ik voel me als mens behandeld en begrepen. Ook dat ik echt mijn depressie kan veranderen en mijn gevoelens niet onderdrukt hoeven worden of gek zijn.

 

Ik kan nu bij mezelf blijven. Ik wist niet dat ik de kracht in me heb om bij mijn gevoel te blijven en de pijn te verwerken i.p.v. deze te ontwijken. Heel fijn na al die jaren.

Ik voel me eigenlijk al heel lang depressief. Ik kan heel negatief worden, alles voelt zwaar en het voelt alsof niets gaat lukken. Ik heb ook vaak geen zin in contact te hebben met andere mensen.

Sinds een paar jaar slik ik medicijnen tegen depressiviteit. En ik sport nu ook heel veel. Sindsdien gaat het beter. Ik heb geen diepe dalen meer. Ik kan me nog steeds af en toe een beetje depressief voelen, maar het voelt nu afgezwakt.

Na mijn zware bevalling in het ziekenhuis en een opname een paar weken daarna van mij en mijn baby raakte ik uitgeput. Thuis durfde ik niet meer naar buiten en voelde ik mij depressief. Het leek alsof ik een robot was.

 

De huisarts vond dat ik een post partum depressie had. Het duurde best lang. Ik heb pillen gehad, maar die werkten niet. Uiteindelijk heeft het wel een jaar geduurd voordat ik weer een beetje uit het dal kwam.

Hallo mensen,

Dit is eigenlijk niets voor mij, maar ik weet dat ik een soort van hulp nodig heb. Ik ben 16 jaar en er is mij meerdere malen verteld dat dat te jong is om depressief te zijn. Daar zal vast wel een kern van waarheid inzitten, maar het punt is dat ik me nooit gelukkig heb gevoeld. Ik denk zelfs dat ik me niet gelukkig kan voelen.

Al zo lang als ik leef voel ik me somber, eenzaam. Ik heb het idee alsof ik alleen op deze wereld ben. Soms heb ik zelfs het idee dat het niemand uit zou maken als ik er niet zou zijn. Ik heb regelmatig paniek en angstaanvallen, soms ook hysterie en woede aanvallen. Ik ben bang dat de mensen die ken me zouden verlaten als ze me zouden zien tijdens zo'n aanval.

Mijn moeder verklaarde me gek nadat ze een van mijn aanvallen had meegemaakt. Ze vroeg me of ik me expres zo gedroeg om haar het leven zuur te maken. Dit hielp mij natuurlijk niet echt.
Mijn vader noemt me vaak ondankbaar. Hij beweert dat het walgelijk is dat ik me zo gedraag terwijl andere mensen het veel erger hebben.

Mijn broertje krijgt alle aandacht thuis. Hij is gameverslaafd en heeft een ernstige vorm van obesitas. Hierdoor is mijn moeder 24/7 op hem gefocust waardoor ik altijd op de laatste plaats kom. Mijn vader is er nooit voor me geweest. Hij is bijna nooit thuis en weigert met me te praten wanneeer hij dat wel is. Hij schreeuwt soms alleen maar. Dan vertelt hij me dat ik geen toekomst voor me heb en dat ik al mijn dromen net zo goed door het toilet kan spoelen.

Ik heb nergens meer motivatie voor. Ik raak erg snel uitgekeken op dingen. Ik kan me nergens op focussen. Ik heb geen prettige jeugdherinneringen, dus vroeger dacht ik vaak aan de toekomst. Nu blijkt het echter dat mijn toekomst er net zo somber uit ziet als mijn verleden. Ik zie soms het nut van het leven niet meer in. Het verleden was afschuwelijk, het heden is afschuwelijk en de toekomst is hoogstwaarschijnlijkst net zo afschuwelijk. Heel het systeem staat me niet aan.

Tot mijn 25e zal ik lessen volgen die me niet interesseren. Tot mijn 71 zal ik werk verrichten dat ik niet leuk vind. Daarna ga ik dood. Einde verhaal. Dat wil ik niet. Ik zie geen toekomst meer voor me die me aanstaat. Ik maak er dan liever zelf een einde aan.

Ik haat mezelf meer dan wat dan ook. Ik kan niet voorbij een spiegel lopen zonder te huilen. Er zijn dagen dat ik niet naar buiten durf en ik ben continu bang een paniekaanval te hebben in het openbaar of in het bijzijn van een vriend of vriendin.

Omgaan met mensen is voor mij een work-out. Wanneer ik eventjes naar buiten moet of naar een feestje ga, ben ik daarna gesloopt. Het is alsof alle mijn energie wordt opgeslurpt en het kost me grote moeite om 'normaal' over te komen. Blijkbaar speel ik mijn rol goed want het lijkt niemand het ooit op te vallen dat ik me totaal niet op mijn gemak voel.

Binnenkort ga ik met een vriendin, haar vriend en zijn beste vriend op vakantie en ik de gedachte alleen al zorgt er voor dat ik van streek raak. Ik wil wel op vakantie, maar we gaan naar een of ander Centerparcs huisje. Dat betekend dus dat we gaan zwemmen. Ik ben al jaren niet gaan zwemmen omdat ik me schaam voor hoe ik er uit zie. Ik kan mezelf niet aan zien en ik wil niet dat de mensen die ik waardeer en respecteer me zien in een bikini.

Ik kan dankzij mijn uiterlijk en onzekerheid nooit een relatie krijgen. Dat staat voor mij vast en dit is voor mij erg pijnlijk. Ik ben niet knap, maar dankzij alle ellende en aanvallen is mijn persoonlijkheid nou ook niet om van te spreken.

Ik heb niets aan niemand te bieden en alles lijkt uitzichtloos. Geen enkel persoon heeft ooit interesse in me getoond. Niemand heeft me ooit knap genoemd of zelfs maar 'oké'. Waar mijn vriendinnen van vroeger altijd aandacht kregen, werd mij altijd verteld dat er op elk potje een dekseltje past en dat er heus wel ergens op deze aarde iemand zou zijn die mij er oké uit zou vinden zien. Dit stelt mij alles behalve gerust.

Ik heb momenteel 1 vriendin. Alle vriendinnen die ik in het verleden heb gehad, hebben me verlaten. Ze beweerden altijd dat ik teveel negativiteit in hun levens bracht; dat niemand ooit van een doemdenker zou houden. Ergens geloof ik dat wel.

Daarom ben ik nu continu doodsbang mijn laatste vriendin kwijt te raken. Ik ben bang dat ik iets verkeerds tegen haar zeg of overkom alsof ik compleet gestoord ben. Zij weet van mijn problemen en heeft tegen mij gezegd dat ik altijd bij haat terecht kan.

Ik merk echter aan haar dat ook zij mijn continue spiraal aan pessimisme zat begint te worden. Ik moet mijn problemen kwijt, maar ik durf haar niet alles meer te vertellen.

Ik huil veel en slaap soms dagen op een rij. Mijn moeder scheldt me dan uit. Mijn vader doet alsof ik niet besta. Afgelopen herfst is mijn vader vreemdgegaan. Hierdoor is de sfeer thuis alles behalve goed. Voor het incident in de herfst was het ook al een beroerde sfeer thuis, maar nu is het erger dan ooit. Iedereen leeft langs elkaar heen en doet enorm schijnheilig tegen elkaar. Zelfs ik heb soms het idee alsof ik niet besta.

Er zijn dagen dat ik me ziek moet melden van school omdat ik mijn bed niet uit kan komen. Dan huil ik. Mijn cijfers zijn gekelderd en mijn leraren haten me omdat ik nooit kom opdagen.
Ik haat mezelf omdat ik weet dat ik mijn vwo aan het verpesten ben. Ik weiger naar de havo te gaan. Ik heb het idee dat dat me zwak laat lijken. Alsof dat bewijst wat iedereen, inclusief ikzelf, denkt.

Ik ben vorige week naar mijn huisarts geweest. Hij stuurde mij door naar een psycholoog. Zij staat echter volgeboekt tot aan december. Mijn moeder weigert haar te bellen om te vragen of ik nog ergens ingeplanned kan worden en ik durf het zelf niet.

Ik wil over dit alles met iemand kunnen praten. Maar niemand in mijn omgeving schijnt te begrijpen wat er met me aan de hand is en hoe ik me voel. Er wordt vaak tegen me gezegd dat ik me aanstel of dat ik beter zou moeten weten. Ik voel me waardeloos en heel mijn situatie lijkt compleet uitzichtloos. Ik ben ten einde raad.

Ik ben altijd een stil iemand geweest en voel me vaak somber. Mensen om mij heen vinden dat ik meer moet praten. Ze zeggen tegen mij dat ik me dan beter voel.

Ik probeer dat wel, maar m’n stemming wordt er niet beter op. Ik voel me daar schuldig over. Ik voel me net een clown die een kunstje opvoert.

 

Die mensen bedoelen het goed, dus ik wil ze niet voor het hoofd stoten. Maar ik word hier nog depressiever van. Hoe kom ik hieruit?

's ochtends geen reden om mijn bed uit te komen. Geen reden waarvoor ik mijn best wil doen. Geen liefde, geluk en blijheid elke dag, elke week. Of lijkt het maar zo?

Mij is verteld dat ik lijdt aan depressie in het ziekenhuis. Dit zou best wel kunnen want momenteel ben ik niet gelukkig of blij.

Ik ben 17 jaar oud, maar heb al zo veel dingen mee gemaakt.. dingen die ik niet eens mee had moeten maken. Het is allemaal blijven hangen en merk de laatste weken/maanden dat ik geen f*ck meer geef, om niks en om niemand.

Ik heb geen vertrouwen in de toekomst en weet niet wat ik moet doen. Ik wil mijn ouders dit niet aan doen, aangezien ze al genoeg dingen aan hun hoofd hebben. Ik wil graag naar een psycholoog, maar ik heb daar niet zo veel geld voor aangezien ik nog jong ben.

Dus iedereen die dit leest, zou me enorm helpen om tips te geven, jullie verhaal te vertellen en hoe je er bovenop bent gekomen/wil komen. En voor de mensen die het allemaal niet meer weten zoals ik: je bent niet alleen ookal denk je van wel. I'M WITH YOU

Mijn vriendin en ik hadden ons aangemeld voor relatietherapie. Mijn depressie was echter zo heftig dat ik eerst met individuele behandeling ben begonnen. Dat heeft me goed gedaan, vooral omdat ik mezelf weer heb teruggevonden. Het wordt me nu duidelijk dat ik mezelf in de relatie volledig was kwijtgeraakt.

Ik ben vorig jaar mijn beste vriendin verloren na een zeer lang ziekbed. Met haar dood kwam een eind aan een vriendschap van 24 jaar. Ik mis haar enorm, en hbe grote moeite dit verlies een plekje te geven.

Zo vaak nog momenten van dit of dat zou ik haar willen vertellen, en als ik naar haar foto kijk, het nog zo vertrouwd lijkt, terwijl ze er gewoon niet meer is.

De eerste maanden na haar sterven was ik alleen maar boos, miste haar, en het was erg moeilijk het verdriet te kunnen delen. Gelukkig lukt dat nu wel een klein beetje. Heb gelukkig ook een psych die me goed kent, en met wie ik goed kan praten. Dit scheelt.

Maar merk ook dat op veel momenten het verdriet me erg overvalt. Het lijkt dan vaak of voor anderen het leven normaal doorgaat, terwijl het lijkt alsof het mijne stil staat. Alsof andere niet meer de ruimte hebben om even te informeren hoe het gaat, en wat haar sterven met mij gedaan heeft.

Mijn vriendin was echt meer een zusje voor mij, we waren zo close, ik mis haar verschrikkelijk.

Iedereen heeft wel eens een dip dag. De één meer dan de ander. En de één ook heftiger dan de ander.

Ik heb ook soms van die dagen. Het liefst wil ik in mijn bed blijven en helemaal niets. Maar dat kan niet, het gezin draait door. Soms duurt dit gevoel de hele dag, soms is het gelukkig toch na een paar uur over.

Tijdens mijn tweede zwangerschap wat dit echter wel anders. Mijn eerste zwangerschap is bijna vlekkeloos verlopen. De tweede allerminst. Ik kende de kwaaltjes van misselijkheid, bekkeninstabiliteit, sterk ruiken enz enz wel maar depressie.... Ik schrok er echt van.

 

Het was zo heftig dat het me op dat moment niet uit had gemaakt als ik een miskraam had gehad. En het gekke was, dat ik bij de eerste afspraak bij de verloskundige al zat te huilen in de wachtkamer, omdat ik juist zo bang was dat er iets met de kleine aan de hand zou zijn. Ik kon gewoon niet stoppen met huilen.

Het heeft een aantal maanden geduurd en ik heb hulp gezocht hiervoor. Iemand om mee te praten. Iemand waarbij ik alles kon zeggen wat er in mij omging zonder dat ik bang hoefde te zijn dat ik bijvoorbeeld iemand zou kwetsen. Dat heeft zeker wel geholpen.

Ik hoop dat dit jouw helpt om te bedenken dat je hier niet zomaar mee moet blijven lopen. Praat erover. Zoek hulp.

Door een ingrijpende gebeurtenis bleek dat ik het allemaal niet aankon, ik heb toen medicijnen tegen depressiviteit gekregen.

 

Het lijkt of zich dat herhaalt, ingrijpende gebeurtenissen hebben weerslag op mijn welbevinden.

 

Nu ben ik bijna 80 en heb ik ook last van Alzheimer. Ik probeer dit natuurlijk zo goed mogelijk te verbergen en ik doe nog van alles. Alleen als ik het terughoor blijk dat ik weinig doe op een dag en ik zou meer willen doen.

 

Er komt niets uit mijn handen en ik hoor ook dat ik minder geïnteresseerd ben en afwezig. Ik vraag me af of dit ook een combinatie is van depressieve gevoelens en de vergeetachtigheid waar ik aan leidt.

Ik weet nog dat ik vol ongeloof naar de huisarts luisterde toen die mij vertelde dat ik depressief was. Ik? Dat was iets voor anderen maar niet voor mij!

Maar toen ik er met hem over praatte werd me duidelijk dat ik heel geleidelijk depressief ben geworden. Niet omdat ik iets ernstigs had meegemaakt. Eerder omdat ik me altijd maar groot heb gehouden, signalen heb genegeerd die me vertelden dat ik het rustiger aan moest doen. Totdat ik niet meer kon en op ging zien tegen de simpelste dingen als opstaan, ontbijt klaar maken en boodschappen doen.

Ik raakte in mezelf gekeerd, kon geen interesse meer opbrengen voor anderen, was lusteloos, in mezelf gekeerd. Mijn vrienden konden me niet meer bereiken. Ik reageerde niet meer op uitnodigen, appjes en langzaam aan werd het stil om me heen. Ik was murw en voelde me leeg, kreeg gedachten als 'waar doe ik het nog voor?'.

Gelukkig stuurde de huisarts me naar een psycholoog. Ze hielp me door me weer in contact te brengen met mezelf. Gek genoeg ging dat juist door mijn blik naar buiten te richten en mijn aandacht te richten op de wereld om me heen. Ik moest iedere dag iets doen voor iemand in mijn omgeving of ik daar nu zin in had of niet. Of het nu een mens of dier of plant was.

Hoewel ik geen zin had, deed ik het wel. 'Baat het niet, schaadt het niet', dacht ik. Ik stuurde mijn oma een kaart voor haar verjaardag en kreeg een mooie kaart terug. Ik ging mijn hond weer eens goed uitlaten en zag hoe hij daarvan genoot. In de supermarkt zag ik een keer een man die iets niet kon pakken en heb hem toen geholpen. Thuis realiseerde ik me dat het lang geleden was dat ik ... anderen echt had gezien. Ik was voornamelijk bezig geweest met mijzelf, mijn eigen gedachten, gevoelens, behoeftes.

Ik voelde me ineens erg verdrietig, heb gehuild en gehuild. Maar ik voelde me ook weer wat meer leven, alsof ik weer tot leven kwam.

Daarna heb ik bewuster geleerd te voelen, waar te nemen met mijn lichaam. De zon op mijn huid en ook de regen.

Pas daarna, toen ik weer wat meer realiteitszin kreeg, was ik in staat het proces te onderzoeken dat heeft geleid tot deze depressie. Ik heb geleerd dat mijn depressie niet het probleem was. Dat het juist 'mijn oplossing' was voor het echte probleem: mijn geloof dat ik alles moet aankunnen, nooit opgeef. Door ziek te worden hoefde ik dit geloof niet op te geven, kon ik het blijven koesteren. ik wilde wel, maar kon niet meer.

Affijn, het heeft wel een poosje geduurd voordat ik mezelf weer op de rails had. Met vallen en opstaan, ja, en dat vallen is soms erg pijnlijk. Maar het opstaan is het allemaal waard.

Het is makkelijker om hier te delen.
Niemand die je kent.
Ik ben een volwassen vrouw en moeder
Iedereen die mij leert kennen omschrijft mij als een sterke vrouw.
Aan de ene kant fijn maar, ik weet niet beter dan dat ik sterk moet zijn.
Ik heb een behoorlijke rugtas vol...graag wil ik af van de stand altijd te overleven.
Ik heb veel te veel dingen alleen moeten doen, en op momenten dat ik beschermd had moeten worden kreeg ik dit niet.
Dat heeft mij erg beschadigd.
Ik heb jarenlang therapie gehad en nog op een laag pitje.
Het is moeilijk in deze maatschappij je hoofd overeind te kunnen houden.
Iedereen heeft het over presteren en luxe.
Ik heb het op zich naar omstandigheden netjes maar, ik wil af van mijn grootste prestatie is overleven.
Ik ben afgekeurd vanwege mijn depressies.
Ik heb geen vrienden en mensen die ik ken werken allemaal.
Etc...
Slik medicatie en ik wil meer in het leven.
Herkenbaar?

Een depressie meemaken is verschikkelijk. Ik heb me een tijd zo leeg gevoeld. Nergens kon ik meer van genieten, zelfs niet van de zon. Het deed me niets, alsof alles langs me heen ging en ik nergens meer grip op kreeg.

Na therapieën en gelukkig zonder medicatie "genezen" van deze ongelukkige periode.

De angst voor het depressieve gevoel, wat ik twee keer in mijn leven langere perioden heb gehad, is niet met woorden te omschrijven. Geen controle meer over je hoofd is vreselijk.

Ik vond veel troost in bijzijn van mijn kinderen, hun liefde en onschuld was het enige lichtpuntje.
Mijn man en moeder steunden mij emotioneel, in het huishouden en door zorg en aandacht te geven.

Ik moest er zelf doorheen, maar heb nooit alleen gestaan. Een hele warme en fijne gedachte.
Beide keren van depressie zijn ontstaan na jarenlang over mijn grenzen heen te zijn gegaan. En ik ben echt geen volgzaam type, maar die verwachtingen... Toch aan proberen te voldoen.

Een paar jaar geleden begon alles voor mij. Ik zat toen in een enorme dip waar ik moeilijk uitkwam, ik kropte alles in mezelf op. Op een gegeven moment ben ik toch gaan praten, het luchtte op maar was ook een enorme drempel om overheen te stappen. Mijn ouders werden ingelicht over alles en vanaf toen was alles erger. In plaats van dat je op dat moment alleen met je eigen verdriet en gevoelens rond loopt, kwamen de emoties van me ouders erbij die ontzettend verdrietig waren. Ik ben een zeer gevoelig persoon en dit heeft het mij niet makkelijker gemaakt, natuurlijk wilde ik ook gelukkig zijn op dat moment, maar er was niks om gelukkig voor en mee te zijn... Uiteindelijk door naar psychologen te gaan en nieuwe mensen te leren kennen ben ik er bovenop gekomen en ging alles weer een stuk beter.

Maar nu, de laatste tijd keert alles weer terug... Ik ben veel verdrietig, alleen zijn is moeilijk en erover praten al helemaal. In de tijd dat ik me goed voelde kwam ik veel in contact met nieuwe mensen, mensen die ook bepaalde dingen mee hadden gemaakt maar wel 10 jaar ouder zijn dan ik ben, ze konden me goed helpen en ik had goede contacten met ze. De contacten zijn er nu nog steeds maar niet meer op die manier en dat doet echt pijn, ik wil het zo graag met ze erover hebben maar het gaat gewoon niet de gesprekken zijn niet meer als wat ze eerst waren.. Ik weet nu niet goed waar ik me verhaal kwijt kan en met mijn ouders wil ik het niet bespreken omdat ik ze niet ongerust wil maken! Ik heb gewoon weer even een vertrouwd iemand nodig waarmee ik kan praten, even tot rust kan komen en alles weer kan oppakken, zonder het veel groter te maken dan het is en mijn ouders erbij te betrekken. Op dit moment weet ik gewoon niet hoe ik dat moet doen en waar ik moet beginnen...

Hallo, ik wil dit kwijt. Ik ben 20 jaar lang zwaar depressief door antidepressiva. Heb zoveel verschillende medicatie gehad ipv verbetering, kwam ik steeds in een hel. Heb geen vertrouwen in de medische wereld hierdoor gehad. Er is nooit naar mij geluisterd, hoe ik in deze situatie terecht ben gekomen. Alles is door de medicatie afgepakt. Mijn leven! Wil laten weten wat medicatie je kan aanrichten.

Er is een diagnose gesteld dat Ik depressief ben. Er is veel aan de hand. Geen werk, Geen relatie een echtscheiding. Een zoon in de puber tijd leeftijd, zorg om mijn belastingen Geen goed inzicht hierin.

De rest van mijn administratie is ook niet overzichtelijk. Ik moet een bijstandsuitkering gaan aanvragen. Ik vrees dit enorm omdat mijn administratie niet op orde is. De hulp heb Ik stop gezet omdat het niet klikte. Er waren teveel verschillende personen. Hierdoor voelde Ik mij niet op mijn gemak.

Jaren geleden was ik heel vaak depressief. Totdat ik het boek ‘niet morgen maar nu’ van Wayne Dyer las.

 

Dat heeft mij erg geholpen om inzicht te krijgen in de situatie van dat moment en te realiseren dat ik een keuze heb: blijf ik somber of ga ik iets doen om de situatie van nu te veranderen.

Ik wilde absoluut geen anti depressie medicatie slikken. Ik had er zoveel negatieve verhalen over gehoord dat ik besloot om het op eigen houtje te doen (natuurlijk met behulp van een therapeut.) helemaal alleen lukte het niet want de motivatie was er i.v.m. de depressie simpelweg niet.

 

Het enige dat ik wist is dat ik me nooit meer zo leeg wilde voelen. Zo alleen. De buitenwereld begreep mij niet.. Maar hoe kon het ook, ik begreep er zelf niet eens alles van!

Vind een goede therapeut en laat je helpen en motiveren om deze periode achter je te laten.

Het begon met migraine en een paar jaar later werd ik depressief. Ik had geen idee waar zoiets vandaan komt, wat het met mij te maken had.

 

Ik had ook manische periodes waarin ik ontzettend veel energie had, vrienden maakte, enorm bezig ging met koken, uitgaan, dingen kopen. Medicatie geslikt natuurlijk, wat wel hielp maar niet echt.

 

Een jaar geleden stierf mijn man en dat deed me pas echt de das om. Ik wilde dood. Met mijn dochter ging ik ten slotte naar een therapeut. Iemand die echt wilde weten hoe het mij ging, wat er met mij aan de hand was.

 

En toen kwam ik er achter dat ik heel gevoelig was en dat er allerlei dingen gebeurd waren in mijn leven die pijnlijk waren voor mij, dat ik dingen maar gedaan had omdat ik dacht dat het zo moest.

 

Zij gaf mij zoveel vertrouwen, zelfs als ik hevig zat te schudden in mijn stoel. Dus ik kan weer voelen of misschien wel voor het eerst. Depressie een ziekte zoals ze zeggen, tja, wat is een ziekte zeg ik dan.

Er wordt mij gezegd dat ik depressief ben, maar zo voel ik me helemaal niet. Ja, ik praat niet meer zoveel als vroeger, ja, ik trek me meer terug, ja, ik lach minder als vroeger, maar wil dat dan zeggen dat ik depressief ben?

Van mijn vrouw moet ik naar de therapeut gaan, maar ik heb daar geen behoefte aan. Het voelt aan alsof ik niet eens mezelf mag zijn. Want voor mij is het ok. Ik moet dan toch niet voor haar met iemand gaan praten?

Somberheid is iets wat bij mijn leven lijkt te horen. Bij mij is het glas altijd half leeg. Wanneer ik een moeilijke tijd heb in mijn leven wordt dit erger, en wordt ik ook echt somber.

 

Nu is er weer zo'n periode aangebroken en denk ik dat ik er wel mee aan de slag moet. Mijn omgeving krijgt er last van. Ik geloof niet dat ik voor iemand nog leuk ben, dat is voor niemand fijn.

Ook ik ben zolang ik me kan herinneren depressief. Ik heb wel geleerd dat binnen zitten mij niet helpt.

 

Ik probeer te werken en als ik vrij ben probeer ik altijd iets te ondernemen, dat leidt af en dat is mijn manier van 'gelukkig zijn' ook al voel ik dat niet, de pijn zit altijd van binnen, maar het maakt het iets draaglijker.

Mijn zoon is erg somber. Ik vind het als moeder erg moeilijk om hiermee om te gaan. T Raakt mij erg als ik zie hoe hij op dit moment is.

Pas gestopt met een opleiding, is erg moe en onzeker over hemzelf en de toekomst. Alles is grijs, grauw en zwart.

Hij heeft ook een pittige tijd achter de rug met verschillende heftige situaties. Hij blijft het liefst de hele dag in bed liggen.

Ik heb de wens dat hij tot inzicht komt dat hij hulp vraagt. Het is moeilijk voor mij en voor hem des te meer.

Sinds dat ik gestopt ben met studeren, zo'n anderhalf jaar geleden, heb ik het idee dat ik stil sta vergeleken met de rest van al mijn vrienden.

Dat maakt mij onzeker. Ik vergelijk mijzelf vaak met anderen en ben bang dat ze mij saai vinden.

Ik had voor mijn leeftijd een goede baan, maar het zorgde voor teveel stress dus heb daar ontslag genomen. Het duurt 3 maanden voordat het volgende schooljaar.

 

Sinds dat ik dat baantje heb zijn mijn angst -en paniekaanvallen toegenomen. Soms ben ik een totaal ander persoon. Op dat moment kan ik niet relativeren en kwets ik mensen, daarnaast kan ik niet stoppen met huilen. Later schaam ik me heel erg.

Heeft er iemand tips om deze aanvallen te minimaliseren en om mijn leven voor 3 maanden in te vullen?

Ik ben al eerder depressief geweest, maar nu is het er weer ingekropen. Ik heb het gevoel dat ik gek word.

In mijn vorige relatie ben ik erg slecht behandeld, en hij was een narsisht en alcoholist. Hij zit nog in mijn hoofd.

Ik merk aan mijn humeur, gedachtes en lichaam dat ik op ben. Ik heb geen zin meer.

Ik weet niet of het valt onder depressie, maar als het iets anders is, dan weet ik niet wat het is.

Ik heb het gevoel dat ik mentaal tegen dingen moet vechten. Em verschillende dingen triggeren de gedachtes waar ik tegen moet vechten. Ik zit tijdelijk in het buitenland voor school, en mijn tijdelijke vriendin hier komt uit Finland. Ze verteld me het verhaal dat haar 40 jarige docent haar en haar klas heeft uitgenodigd om naar zijn zomerhuisje te gaan en daar een feestje te hebben. Prima. Maar er is een wedstrijd (door hem georganiseerd) dat degene die de minste kleding draagt de wedstrijd wint. Zij is er okee mee want ze is fysiotherapeut en ze heeft alle klasgenoten in ondergoed gezien. Ze is dan in Finland en niet meer mijn vriendin, maar de gedachte dat ze op een feestje in weinig kleding staat de beach volleyballen voor haar klas en docent geeft mij mentale gedachtes die ik niet wil hebben. 2 maanden geleden verloor ik een gevecht en brak ik in tranen uit en was bereid om het te beëindigen.

Er zijn periodes waar ik zelfmoordneigingen heb, en periodes waar ik me gelukkig voel. Nog nooit heb ik een poging gedaan ertoe, maar het leven voelt als een oneindig gevecht tegen de nare gedachtes in mijn hoofd en ik weet niet hoe lang ik er nog tegen kan vechten. Ik ben nu 20 en die 2 maanden was ik bereid te stoppen met vechten. Mijn vriendin (die toen nog niet mijn vriendin was) heeft me er doorheen gesleept. De volgende keer is ze er niet om me er doorheen te slepen.
Tips?
Ik heb een hechte familie en alhoewel weinig vrienden, wel goede vrienden. Tips over wat te doen, wat niet te doen, of oorzaken zijn gewaardeerd.

Ik ben depressief. Moet van alles maar kan niet zoveel door lichamelijk ongemak. Mijn werk, waar ik veel van houd is mentaal zwaar. Daardoor ontwikkel ik stressklachten zoals maagpijn, borrelende darmen en rugklachten. Omdat de stress blijft gaan die klachten ook maar niet over.
De lichamelijke klachten triggeren de stress en andersom ook.
Vicieuze cirkel..hoe doorbreek ik die?

Ik zit momenteel in angst waar depressie uit voort komt. Heb medicatie maar angst overheerst waardoor ik nu in een cirkel zit en uit wil. Ik wil weer kunnen lachen lol maken leuke dingen doen zonder het geforceerd te doen. Zit ook in de overgang mijn dag begin nu sinds 2 weken op mijn telefoon maar hulp zoeken zo maak ik mezelf gek ik weet het. Ik moet nog 2 weken wachten en dan mag ik maar een psycholoog. In mijn ogen veel te lang

Ben atijd vrolijk en positief geweest, liefde voor iedereen in overmaat.
Altijd alles op orde in mijn leven en op werk. Toen die vreselijke morgen de telefoon ging, we kunnen je broer niet vinden. Ik als een gek naar zijn huis gereden, doe de deur open en daar hing hij. Sindien nu al bijna 15 jaar zwaar depressief, geen enkele medicatie heeft geholpen, gesprekken luchten maar tijdelijk op. Vechten heeft me helemaal uitgeput. Hopelijk komt er op een natuurlijke manier hier snel een einde aan. Dat is mijn enige lichtpunt. Dank jullie allemaal.

Om het verhaal kort te houden ben ik 3 jaar geleden in een zware depressie geraakt met tot gevolg zelfmoordpoging angst stoornis hyperventilatie (nu chronische) somatisatie stoornis . Met alle gevolgen van dien. Heb 1,5 jaar ziektewet gehad en bijstand. Nu ben ik weer gaan werken omdat ik het beter vond gaan en dus daarom ook niet meer thuis wilde zitten en weer mee wilde doen aan de maatschappij . Ik werk 4 ploegen dienst en vanaf de eerste week begonnen met kleine stukjes alle klachten weer terug te komen tot nu. Alles komt weer terug en me lichaam is weer helemaal uit balans en vol spanning. Alles doet pijn heb weer aanvallen krijg weer paniek weer angst etc. Ziektewet en bijstand zijn uiteraard gestopt vanwege weer werken. Ik ben weer oververmoeid en alles gaat weer fout. Wat moet ik nu doen? Ik wil graag proberen vol te houden en denk probeer ook op het werk positief te zijn en positief te denken maar het blijft gewoon weer terug komen. Ben bang dat als ik nu alle signalen ga negeren dat ik weer in de hel kom van 3 jaar geleden tot vorig jaar.

Hoi, sinds een half jaar kreeg ik door de psychiater de stempel 'depressie' als ziekte. Ik weet echter niet of dit wel de juiste diagnose is, dus deel ik mijn verhaal hier. Een tweetal maanden lang sukkelde ik met enorme werkdruk/stress waardoor ik - in chronologische volgorde- moeilijker kon slapen en eten, tot wanneer zelfs slaappillen en eetlustbevorderende pillen me niet meer hielpen. Voor mij leek dit dus een burn-out, hoewel ik echter ook nergens meer zin in had. Ik moest uiteindelijk opgenomen worden in het ziekenhuis omdat mn slapeloosheid me helemaal deed halluciner en. Daar hebben ze me dan ook (naast zwaardere slaapmedicatie) efexor voorgeschreven. Veel beter voelde ik me daar niet bij. Mijn grootste probleem bleef echter ongewijzigd: het constant nadenken. Ik denk constant na over wat er nu eigenlijk scheelt met mij, tot het extreme toe en dan voel ik ook de drang om dit uit te pluizen op het internet. 'ben ik burn-out of depressief? Ben ik hoogbegaafd /hoogsensitief/autistisch?' (Ik sloeg namelijk een leerjaar over.) Dit zorgt ervoor dat ik nog steeds niet met volle aandacht bij toffe momenten kan genieten. Er is echter geen sprake van angsten of dergelijke. Ik durf en kan alles, maar mijn constante denken belemmert me enorm. 'Zijn er mensen die hiervoor misschien een medicatie weten die dat denken wat kan dempen? Ik kom er zot van en misschien ook depressief. Want als ik van niets meer kan genieten/nergens voldoening uithaal, wat heeft het leven dan nog voor zin? Ik probeer meditatie en dergelijke uit, maar dat is allesbehalve simpel. Alvast bedankt voor de reacties, Jasper.

Mijn naam is Resi en ik ben 42 jaar oud.
Moeder van 2 dochters van 18 en 20.
In 2015 is er bij mij ptss vastgesteld.
In het kort mijn situatie:
Op mijn 18e uit huis gegaan omdat ik door mijn ouders geestelijk en lichamelijk werd mishandeld.
Gaan samenwonen met mijn ex waar ik op dat moment 3 jaar mee samen was, en we kregen 2 dochters.
Deze relatie zie ik nu in was een uitvlucht om bij mijn ouders weg te kunnen zijn en me veilig te kunnen voelen.
Mijn ex blijkt een op en top narcist en ook hij heeft mij geestelijk en lichamelijk mishandeld.
In 2015 naar een relatie van 23 jaar ben ik gevlucht naar een vrouwenopvang.
Ik heb inmiddels een eigen huisje waar ik woon met mijn jongste dochter.
Het was de bedoeling dat Ik vanuit de opvang terug zou gaan naar mijn oude woonplaats.
Dan wou mijn oudste dochter weer bij mij gaan wonen.
Omdat mijn ex mij bleef lastig vallen is er besloten voor mijn rust en veiligheid afstand te bewaren en woon ik nu 40 km verder weg.
Mijn oudste vind dat te ver weg van haar vriend en bleef bij vader.
Inmiddels is ze helemaal gehersenspoeld en wil al ruim 3 jaar niks meer van me weten.
Mijn ex is veroordeeld voor het huiselijk geweld en heeft een contactverbod. (waar ie niks van aan trekt)

Ik heb geen contact meer met mijn fam, mijn schoonfam houd mijn ex de hand boven het hoofd.
Ik heb geen vrienden en dus behalve mijn dochter geen aanspraak.
Ik heb voor mijn veiligheid mijn oude vrienden die ook bevriend zijn met mijn ex moeten laten voor wat het was.
Ik slik sinds ong half jaar 120 mg antidepressiva.
Ook slik ik medicatie voor mijn te hoge bloeddruk door de stress.

Waar ik tegen aan loop bij mezelf is dat de omgeving niet goed begrijpt wat ptss en een depressie inhoud.
Ik krijg geregeld te horen dat ik nog te veel met mijn ex bezig ben en daarom niet vooruit kom.
Ik vind dit zeer kwetsend om te horen.
Mijn ex is een narcist is zolang hij leeft zal hij mij blijven proberen kapot te maken.
Het is geen gewone relatie waarbij je het boek kunt sluiten.

De eenzaamheid is iets waar ik veel last van heb.
Kunnen praten met mensen die begrijpen hoe je je voelt.
Ik hoop dat ik hier wat kan leren en advies is altijd welkom!

Mijn naam is Resi en ik ben 42 jaar oud.
Moeder van 2 dochters van 18 en 20.
In 2015 is er bij mij ptss vastgesteld.
In het kort mijn situatie:
Op mijn 18e uit huis gegaan omdat ik door mijn ouders geestelijk en lichamelijk werd mishandeld.
Gaan samenwonen met mijn ex waar ik op dat moment 3 jaar mee samen was, en we kregen 2 dochters.
Deze relatie zie ik nu in was een uitvlucht om bij mijn ouders weg te kunnen zijn en me veilig te kunnen voelen.
Mijn ex blijkt een op en top narcist en ook hij heeft mij geestelijk en lichamelijk mishandeld.
In 2015 naar een relatie van 23 jaar ben ik gevlucht naar een vrouwenopvang.
Ik heb inmiddels een eigen huisje waar ik woon met mijn jongste dochter.
Het was de bedoeling dat Ik vanuit de opvang terug zou gaan naar mijn oude woonplaats.
Dan wou mijn oudste dochter weer bij mij gaan wonen.
Omdat mijn ex mij bleef lastig vallen is er besloten voor mijn rust en veiligheid afstand te bewaren en woon ik nu 40 km verder weg.
Mijn oudste vind dat te ver weg van haar vriend en bleef bij vader.
Inmiddels is ze helemaal gehersenspoeld en wil al ruim 3 jaar niks meer van me weten.
Mijn ex is veroordeeld voor het huiselijk geweld en heeft een contactverbod. (waar ie niks van aan trekt)

Ik heb geen contact meer met mijn fam, mijn schoonfam houd mijn ex de hand boven het hoofd.
Ik heb geen vrienden en dus behalve mijn dochter geen aanspraak.
Ik heb voor mijn veiligheid mijn oude vrienden die ook bevriend zijn met mijn ex moeten laten voor wat het was.
Ik slik sinds ong half jaar 120 mg antidepressiva.
Ook slik ik medicatie voor mijn te hoge bloeddruk door de stress.

Waar ik tegen aan loop bij mezelf is dat de omgeving niet goed begrijpt wat ptss en een depressie inhoud.
Ik krijg geregeld te horen dat ik nog te veel met mijn ex bezig ben en daarom niet vooruit kom.
Ik vind dit zeer kwetsend om te horen.
Mijn ex is een narcist is zolang hij leeft zal hij mij blijven proberen kapot te maken.
Het is geen gewone relatie waarbij je het boek kunt sluiten.

De eenzaamheid is iets waar ik veel last van heb.
Kunnen praten met mensen die begrijpen hoe je je voelt.
Ik hoop dat ik hier wat kan leren en advies is altijd welkom!

Hey, wat ik nu ga delen is hoe ik over depressie denk, of iedergeval: wat ik denk te snappen. Zelf heb ik er gelukkig nooit last van gehad, maar een goeie vriendin van mij helaas wel. En ze heeft er nog steeds last van.
Ik wil graag mijn ei kwijt en ik hoop dat de mensen die dit lezen niet oordelen over hoe ik er over denk, ik doe echt heel erg mijn best om mijn vriendin goed te kunnen begrijpen. Om de ziekte goed te kunnen begrijpen. (filmpjes op YouTube kijken met ’hoe om te gaan met depressieve mensen’ en het internet afgezocht naar informatie)
Wat ik wel weet, is dat je je naar voelt, zacht uitgedrukt. En dat je het vaak helemaal niet meer ziet zitten. Bij mijn vriendin ziet het eruit alsof ze op sommige momenten inderdaad de moed aan het opgeven is en dat is heel pijnlijk om te zien. Ik wil haar helpen, maar ik weet niet hoe. Ze komt bijna nooit meer naar school, terwijl het mij juist een goede afleiding lijkt.
Maar, op andere momenten kan ik er best wel een beetje boos om worden hoe ze het aanpakt. Ze laat bijna nooit meer van zichzelf horen, gaat met haar vriendje naar feestjes in het weekend en ze spreekt wel vaak af met andere vriendinnen terwijl ik zeker 3x per week vraag hoe het met haar gaat. Maar daar is ze dan te moe voor om te reageren, of te druk in haar hoofd. Dan denk ik ook: misschien zou je minder druk in je hoofd worden als je minder gaat feesten. Ik probeer er echt zo min mogelijk druk op te zetten als ik iets vraag, maar het is als buitenstaander zo lastig om dit te kunnen begrijpen. Op sommige momenten zou ik zo graag een kijkje in haar gedachten willen nemen.
Misschien dan mensen nog tips hebben? Ik probeer er voor haar te zijn, heb ik ook meerdere keren laten weten maar ze doet er niks mee. En ondertussen is ze wel hele verhalen aan het delen met vreemdelingen op Instagram over haar situatie. Ik zou haar denk ik veel beter kunnen begrijpen, maar om daar druk op te leggen lijkt me helemaal geen goed idee.
Groetjess

ik lees overal wat depressie is volgens vaste medische termen.... heerlijk om te lezen wat de naam is van mijn probleem....

overal zie ik verhalen van mensen waar ze depressief om zijn.......
heerlijk om de dagelijkse sleur te herlezen....

nergens lees ik echt hoe de depressie voelt.
om mijn verhaal dan toch even uit te leggen.
mijn hele leven staat in het teken van tussen wal en schip vallen.

ik ben geboren met een auditieve beperking van 80%, dit is door de kno-arts niet opgemerk en ze had zelfs het lef om mij als kind daarvan de schuld te geven.
pas toen ik 7 jaar was kreeg ik hoortoestellen en begin mijn 8ste levensjaar kon ik praten als brugman.

desondanks was de schade al geleden en werd pas 4 jaar geleden zichtbaar toen ik 27 jaar was en in een burn-out kwam.
deze burn-out duurde 3 jaar inclusief alle depressies en dipjes.
nu pas vallen de puzzelstukjes op hun plaats, alle problemen van mijn jeugd tot nu weet ik uit te leggen....

dit neemt helaas niet weg dat ik het probleem nog steeds heb.....
door het late opmerken van mijn slechthorendheid bleef ik sociaal communicatief achter in combinatie met mijn intelligentie IQ 160 (ook nooit opgemerkt en niks mee gedaan) herken ik wat er misgaat.

hier word ik nu dus zo depressief van, de mensen die aan de grondvesten staan van mijn problematiek zeggen je bent volwassen los het zelf op....
het probleem staat mijn karakter in de weg ik wil graag sociaal zijn maar ik heb nooit de juiste vaardigheden geleerd.
ik heb verschillende "geleerde" mensen uitgelegd hoe het zit..... vervolgens zeggen ze mij he joh ik heb ervoor geleerd wat jij zegt maakt geen zak uit ik zeg dat het zo zit.... oftewel duizend en één verkeerde diagnoses gehad.

inmiddels ben ik 31 en word ik compleet afgerekend als mens op mijn verleden die ik had als gevolg van de problematiek die diep in mij verankert zit in mijn fundamenten

ik kijk naar een wazig uitzichtloos punt, moedeloos vechtend tegen mijzelf.....
wetende dat ik dat niet moet doen maar geen zin hebben om te leven. terwijl ik toch 86 jaar wil worden....
geen zin om nog te zoeken naar de oplossing, elke ochtend opstaan en denken KUT ik moet 86 jaar worden over deze moeizame weg.
de tijd slaat me in het gezicht...

depressie is de vertaling van......
niet de puf hebben om jezelf uit het leven te verwijderen doordat je moe bent van het uitzichtloze einde

Ik ben 52 getrouwd en 4 kinderen en 2 kleinkinderen toch voel ik m alleen vies vuil en walg van mijn eigen .Ben nooit nog gelukkig ween veel vooral als niemand het ziet..Wat m overkomen is toen ik 16 was breekt nu uit heb veel donkere gedachten

When depressed it seemed I just could die at any moment
That close to being dead. But that feeling alone, it would not stop my heart
In this perspective, depression, I tried to weigh quite harmless. As smart
As possible, I told “ridiculous”, at those devils sent

From the caves I call my illness. It is a Harry Potter joke.
It made me laugh while crying
Don’t do stupid things you can’t regret, when dying
Or when dead. Please, do nothing to provoke

The saddest of conclusions to this feeling bad
A change of heart in the afterlife, it will not be
Nor will you agree being dead is the best thing you could do

The only chance I had
To grow, -while weak-, more healthy
Was medication. Thus happened. My best I wish to you

Hallo, ook ik heb het moeilijk met mijn gevoelens. Deze zijn elke dag verschillende, van super blij zijn tot niet meer willen leven. Mijn leven is het perfecte plaatje, een goede familie, vrienden en school gaat goed. Toch zit het veel ingewikkelder in elkaar dan dat het lijkt. Alle tegenslagen zijn voor mij een stapje verder de diepte in. Hierbij heb ik het over negatieve opmerkingen of mijn eigen gedachten die tegen zitten. Als ik bij vrienden ben of familie is er niks aan de hand maar ‘s avonds beginnen mijn gedachten weer op hol te slaan en deze zijn niet positief.

Dag allemaal!
Alvast bedankt dat je op dit moment de moeite neemt om mijn verhaal te lezen.

Zoals de meesten van jullie kamp ik helaas (sinds kort) met hevige depressie en regelmatig angstaanvallen. Iets wat ik nooit had gedacht te kunnen krijgen.

Laat ik eens in het kort iets over mijzelf vertellen en kort de situatie schetsen.

Ik ben een man van 28 en ben nu sinds een half jaar single. Ik was gedreven, ambitieus en sprong iedere dag met een fijn gevoel het bed uit. Ik stond voor iedereen klaar en was nergens bang voor.
Mijn ex en ik zijn ruim 11 jaar samen geweest. Ze was voor mij de ware, het beste wat me ooit overkwam. Dat gevoel dat je in elkaar wegsmelt en nergens over na hoeft te denken dat hadden wij. We waren gelijk een stel en bijna 24/7 samen. Het was onvoorwaardelijke liefde. Alles ging vanzelf en we groeiden tot de personen die we nu zijn. Helaas ontspoorde onze relatie circa 6 jaar geleden door communicatietekort. Ze vond de steun in haar beste vriend. Er was sprake van overspel. Ondanks de situatie konden wij niet zonder elkaar en zijn wij verder gegaan. Helaas weer zonder de benodigde communicatie. Er werd gewoonweg niet meer over gesproken en dat heeft ons uiteindelijk gebroken. Het te kort aan communicatie/vertrouwen werd opgevangen door onze gezamelijke droom. De wereld over reizen. Wij hebben heel veel samen meegemaakt en gezien maar leefden dus eigenlijk als individu rond en niet als partners. Ze koos ervoor om er een punt achter te zetten. We belanden in een hartverscheurende push pull situatie. Nu lijkt ze gelukkig met de jongen waar ze overspel mee had. Ondanks alles heeft ze nog steeds de huissleutels niet overhandigd of zich uitgeschreven. Ik pushde haar altijd vertelde ze mij dus ik durf nu geen stap te zetten.

Ik probeer mijzelf te omringen met positieve mensen die een goede invloed op mij hebben maar ondanks dat gaat er geen moment voorbij dat ik op wil geven. Ik heb nul energie, slaap heel slecht en heb nergens zin in.
Mijn enige uitlaatklep is adrenaline. Dit zorgt ervoor dat ik mijzelf in levensgevaarlijke situaties breng.
Wat me staande houd is de hoop dat het ooit weer goed komt tussen ons. Dat we naar 1 lijn kunnen werken en het verleden kunnen laten rusten. Die gedachte moet ik los laten dat weet ik. Ik leer ook om beetje bij beetje alles weer alleen te doen. Van boodschappen, koken tot op reis gaan. Ik ben sinds een paar maanden aan het daten. Het is niet hetzelfde...

Ik probeer mensen te leren kennen die mij begrijpen, de situatie herkennen dus vandaar deze post.

Liefs,

Dag allemaal ,
Ik ben een jongen van 19 jaar .
26 juni 2019 kreeg mijn beste maat te horen dat hij teelbalkanker had.
Een dag daarna kreeg ik last van mijn rug en kreeg ik mijn eerste paniekaanval. Vanaf die dag ook , ben ik nooit meer mezelf geweest. Het voelt alsof ik naast mijn lichaam loop en of het leven voorbij vliegt.
Elke week dacht ik aan een nieuwe ziekte , en ik had ook de lichamelijke klachten erbij.
Maar die ziektes heb ik uit mijn hoofd gezet. Maar ik blijf in een heel diep dal hangen. Alles is onecht en alles is raar. Alsof ik door een glazen pot heen moet kijken.
Verder heb ik me vanaf die dag geen moment meer goed gevoelt.
Ik ben kapot , het trekt zoveel energie uit mij. Dat ik op sommige momenten ook geen zin meer heb.
Ik vindt hetgene wat ik voel ook heel moeilijk te omschrijven. Maar ik zeg altijd tegen vrienden . Wanneer ik van buiten lacht , huil ik vanbinnen.
Ik hoop dat er mensen zijn die dit herkennen.

Groet

Beide ouders kampen met een verslavingsprobleem. Ik ben heel vaak mogen thuiskomen en dat mijn moeder zat op de zetel lag.
Als mijn vader dan thuiskwam leek het alsof de hel op aarde was, er werd verweten, geslagen en helaas ook de schuld richting mij geroepen. Mijn vader is beter, hij en mijn moeder zijn gescheiden van elkaar. Mijn moeder is helaas nog steeds een actief alcoholgebruiker.
Nu dat ik alleen woon en er niet elke dag kan bij zijn kan ik het niet controleren hoeveel ze drinkt en dit maakt me zo bang.
Ik kan niet meer slapen, eetlust is heel wat minder geworden.
maar ik wil ook niet iemand zijn die haar leven opgeeft en haar dromen om zelf mama te worden aan de kant zet omdat ze naar haar moeder moet omkijken.
Ik ben hierdoor enorm onzeker over mezelf, ik vraag me elke dag af of ik wel ga slagen in het leven en of ik zelf iets ga worden.
ik wil niet zoals mijn ouders eindigen en elke euro 7 keer moeten omdraaien om iets te kunnen kopen. Ik doe daarom elke dag keihard mijn best om mijn leven een succes te maken en niet zo te eindigen zoals zij zijn geeindigd.

En toch na al deze moete dat ik doe heb ik het gevoel dat ik leeg ben en nooit wat zal worden.
Iemand tips met hoe ik me beter kan voelen en wat ik het beste kan doen?

Help!

Mijn moeder zit al 16 jaar aan de antidepressiva en dat was ze zat en is toen gezamenlijk met hulp gaan afbouwen. Helaas is dit niet gelukt en toen toch besloten om weer op te gaan bouwen. Nu zit ze weer op haar oude medicatie gehalte maar het is niet meer hoe het was.

Dan gaat het 3 weken goed en dan weer paar weken slecht. Ze zit nu in zo'n slechte tijd waardoor ze eigenlijk niet haar bed wilt uit komen.

Doktoren weten naar mijn gevoel niet zo goed wat ze er mee aan moeten en willen dat ze nu weer gaat afbouwen om daarna een ander medicijn te proberen. Maar het huidige medicijn heeft altijd gewerkt en hier kijkt ze uiteraard zelf heel erg tegen op.

Ik hoop hier eigenlijk mensen te vinden die het zelf hebben meegemaakt en er een oplossing voor gevonden hebben . Of doktoren die specifiek soortgelijke problemen hebben meegemaakt en hier een oplossing voor hebben gevonden.

Iemand?

Ik ben 52 en heb hard gewerkt om mij een beetje fijn te voelen. Ik heb in het verleden veel geworsteld met angsten en depressieve gevoelens. Voel me vaak alleen met mijn gevoel. Ik mis geluk en tevredenheid. Een korte relatie vorig jaar heeft mij teruggeworpen in onzekerheid. Ik heb, omdat ik iets positiefs wilde doen een ander huis gekocht. Ik heb mij laten leiden en sturen door steeds bevestiging te zoeken. Het gevoel en de angst erover had ik steeds, maar die heb ik wegberedeneed. Ik heb zoveel spijt van het huis en de omgeving. Ik ben diep ongelukkig en ik haat mijzelf om dit besluit. Ik heb mijn fijne plek verloren. Ik kan niet meer huilen en mijn vrienden die mij geholpen hebben willen dat het goed met mij gaat, dat ik positief ben. Ik kom tot niks meer en ik kan mij nergens toe zetten. Ik denk aan doodgaan. Zie geen uitweg meer.

sinds december j.l. hebben we te horen gekregen dat ons zoontje van 8 diabetes type 1 heeft. Ik heb een verantwoordelijke baan en probeerde het zo goed mogelijk allemaal te combineren. De 1e maanden van het jaar heb ik verschillende deadlines. Niet ideaal zo vlak na die diagnose, maar ik sloeg mij er doorheen. Tot een moment dat ik knikte en snakte naar rust. Ik kon het even niet meer! Ff tijdje niet gewerkt, maar ja er moesten toch lonen betaald worden. Door de corona werkte ik wel vanuit huis. In eerste instantie fijn, maar daarna voelde ik mij geïsoleerd. Mijn man bleef werken en had zijn plezier. Dat laatste was bij mij ver te zoeken. Zakte steeds dieper. Toch krabbelde ik wel weer redelijk op en kon ik weer meer werken. Dat gaf me dan ook zeker voldoening. Iets betekenen voor de maatschappij! Daarna volgde er een roddel dat mijn man vreemd zou gaan. Dacht echt dat mijn leven ten einde was. Die roddel is onzin en dat weet ik. Mijn man doet alles voor mij! We waren elkaar wel een beetje kwijt door wat er op ons pad is gekomen. Maar goed, die roddel hakte er wel flink in! Paar slechte weken en daarna kon ik weer iets doen. Tot nu een week geleden ik voel me ellendig, leeg, waardeloos. Zie geen plezier. Heb eigenlijk alles in huis wat me blij zou moeten maken, maar voel het niet. Zit maar in mijn hoofd. Medicijnen durf ik niet aan. Ik ga wel naar een body en mind coach, maar voel dat ik meer nodig heb om er bovenop te komen. Zonder mij af en zoek naar oplossingen om zsm weer de oude, energieke vrouw te zijn. Ik accepteer wel dat ik mij zo voel, maar heb weinig geduld.

Mijn verhaal begint op 6 jarige leeftijd dat je aan je tante verteld dat haar man zijn hand in mijn onderbroekje had.
En af deed als; dat heb je gedroomd, toen nog dacht dat kan....
Jaren later het weer deed maar nu verstijfd van ongeloof, en mijn mond hield.

Op school altijd ruzie/ gepest werd omdat je ook nog overwicht had.
Ouders die een eigen bedrijf hadden en altijd aan het werk waren.
En niet echt van knuffels waren of zeiden ik hou van je.
En niet door hadden wat er aan de hand was.
Uiteindelijk van de misbruikt verteld maar niet echt geloofd wordt en afgedaan als aandacht trekken,dat was wel een flinke knauw in mijn zelfvertrouwen..maar ook het vertrouwen in mijn ouders.
Een broer die jou ook nog iedere dag aan het treiteren was.
Je ouders die gaan scheiden toen je 15 was.
Zelf aan het puberen en helemaal terug aan het trekken bent in je eigen wereld,denken dat je niets waard bent en waarom zou je nog leven...
Zo zijn de jaren voorbij gegaan.Het contact met de buiten wereld bestaat uit uitjes met je moeder naar gokhallen wat dus later een verslaving bleek te zijn,van haar ook misschien een vlucht van een mislukt huwelijk...
Nooit een relatie gehad,want ik dacht/ denk ben niet goed genoeg dus waarom op zoek. Vervolgens overlijd je vader aan darmkanker waar je een slechte relatie mee had en het hoofdstuk niet echt kunt afsluiten ,en 1 jaar later krijg je moeder de diagnose dementie,mijn relatie met haar was goed maar wat ongewoon omdat ik nog op latere leeftijd bij haar woonde, maar zij was wel mijn vertrouwde omgeving en kon ik mezelf zijn.
Omdat ik nog bij haar woonde besloot ik met veel liefde de zorg op mijn te nemen omdat mijn broer dat niet kon en mijn half zus te ver weg woonde.
Met mijn fulltime baan kon ik het 5 jaar volhouden waarna ze naar een verzorgingshuis ging omdat ze snel achteruit ging.
Door de dementie werd mijn moeder heel liefdevol en aanhankelijk de moeder die ik in mijn jeugd zo miste....en was ik ook dan graag bij haar,
tot ze 6 jaar geleden overleed ik dacht dat ik er vrede mee had maar niets was minder waar.
Alles vanaf mijn jeugd kwam naar boven en nog veel meer ,bleek dat ik toen al depressief was..
6 jaar na het overlijden van mijn moeder en intensieve therapie eindelijk mijn leven en werk weer op een rijtje kon weer lachen en genieten ook dankzij medicijnen, ik deed weer mee in de maatschappij..
Tot vorig jaar... uit het niets naar 20 jaar in het zelfde filiaal te werken werd ik overgeplaatst....Daar aangekomen kon ik niet wennen aan de mentaliteit en manier van werken....Ze gaven me naar 2 maanden de opdracht of veranderen of ander werk zoeken..Dus dan maar aanpassen want ik had rekeningen te betalen.Kort daarna werden ook mijn uren aangepast en mocht langere dagen werken incl zaterdagen wat ik in 20 jaar nooit had gedaan.En dus fel op tegen was maar daar werd geen gehoor aangeven.
Dus was het weer aanpassen...
Gesprekken werden gevoerd 3 man tegenover je, nou ik kan je vertellen dat ik weer een heel klein meisje werd niets goed kon doen,en mijn zelfvertouwen vloog zo het raam uit.
Vervolgens wordt de baas overgeplaats naar een ander filiaal dus ik dacht fijn een nieuwe wind door de winkel nieuwe baas nieuwe regels niks was minder waar en erger zelfs.
Het werken werd niet meer leuk maar je moet....
Vervolgens besloten ze weer de tijden veranderen, zonder inbreng en dat was de druppel, ik zat in de auto op zoek naar een geschikte boom...
Maar dankzij mijn hond heb ik het niet gedaan.
Maar nu zit ik thuis kan de prikkels van buiten af niet meer filteren...
Ik wil niet terug naar de psycholoog dat voelt echt als falen,maar ik weet ook dat wat ik nu voel ook niet goed is ,maar wel vertrouwd .
Het liefst wil ik met rust gelaten worden.
Petra

Hai. Nadat ik 3 maanden geleden mijn pols gebroken heb en geopereerd ben is het bergafwaards met me gegaan. Hyperventilatie, zweetaanvallen stress om geen goede genezing i.v.m werk. Onverklaarbare pijnklachten zoals branderige rugspieren. Pijn borstbeen. Band om maag. Allemaal onderzoeken gehad in ziekenhuis maar alles oke. Zal psygisch zijn zegt huisarts en vrienden en familie. Ik geloofde dat niet en begreep er niets van. Werk ook niet door pols en voel me eenzaam zonder doel zoals werk e.d.
Merk dat ik veel moet huilen als ik uitleg hoe slecht ik mij lichamelijk voel en hoor ze denken hypochonder. Toch ga ik zelf nu ook twijfelen of het toch niet psygisch is omdat ik me ook zo verdrietig en eenzaam voel en dat maakt mij bang omdat ik altijd dacht dat ik een sterke persoonlijkheid was.Heb ook hele dag brok in keel gevoel en voel enorme spierspanning in lijf Wandel wel veel en diloe ontspanningsoefeningen en fysio maar helpt nog niet echt.
Heeft iemand ervaring met lich.klachten die veroorzaakt worden door negatieve gedachten of andersom?
groetjes Kat

ik ben sinds enige maanden gediagnosticeerd als depressief. Ik weet eigenlijk totaal niet wat de ziekte depressie inhoudt. Het lijkt ook bij iedereen anders te verlopen.
Ik was in het begin alleen maar boos, woedend op iedereen, dit creëerde bij mij wel een zekere activiteit, ik ging veel aan.
Nu ben ik inmiddels aan het opbouwen van de prozac. Ik merk nog noet echt dat ik plotseling gelukkig en positief in het leven sta, maar er is iets meeracceptatie. Ik hoo0 dat de prozac heel goed zal werken.
Het lijkt wel of op dit moment, misschien door prozac, mijn depressie een nieuwe wending neemt. Ik ben ietsje minder vaak boos, en veel vaker verdrietige, of hopeloos, of helemaal leeg.
Ik zou zo graag in de toekomst kunnen kijken en erachter komen of dit ooit overgaat. Maar dat kan natuurlijk niet, ik heb hoop, maar minstens net zoveel angst dat dit blijft en dat ik nooit een gelukkig,positief, leven krijg en nooit een kans om mezelf te verdragen of zelfs goed te keuren.

Ik ben nu 6 maanden niet lekker, wat begon bij te weinig cortison, waardoor ik slapeloze nachten kreeg en ik angstig werd om te gaan slapen. Allerlei klachten kwamen erbij, ik belande in een cirkel van niet eten, geen energie, geen zin meer in het leven en misselijk en duizeligheid. Artsen konden me niet helpen, moest mijn medicatie verhogen en daar bleef het bij, doordat ik in 2014 ook zoiets had mee gemaakt en ik toen 8 maanden kon slapen is de angst er weer en houdt me de hele dag bezig. Malende gedachten de hele dag en weinig energie. Mijn gezin lijdt er onder en elke keer als ik denk dat het iets verbeterd krijg ik weer een klap (overlijden in de familie of iets anders) waardoor ik weer in de stress raak en gespannen ben. Heb nu met moeite een traject gevolgd via de antropoloog lichaams eigen therapie, maar ook hier zegt de coach dat het zwaarder is en dat ik ook psychologische hulp nodig heb, ben iemand die niet snel andere vertrouwd maar heb vandaag besloten om die stap te zetten, kan al over 3 weken te recht.
Ondertussen heb ik erg last van PMS en werkt het warme weer ook niet mee.
Ben altijd heel energiek en ondernemend geweest en nu als ik naar mezelf kijk dan hoeft het niet meer voor mij, het is dat ik gelovig ben en mijn kinderen het niet aan wil doen dat ze de rest van hun leven zich gaan schamen om het verlies van hun moeder. Het is erg zwaar en ik heb het gevoel dat niemand me begrijpt, de artsen gelijk antidepressiva voor schrijven en je weg sturen. Vooral nu met Corona is alles erg bemoeilijkt lijkt wel...pfff ik hoop dat ik hier uit kom en dat ook andere die dit ervaren zullen genezen en rust vinden

Ik ben 12 jaar en al 3 jaar depresief. Mensen vonden het vroeg en namen me niet serieus. Ja, natuurlijk was het vroeg. Maar op mijn 9e stond ik al vaak bij de trein. Ben vaak met politie in aanraaking gekomen en vaak weggelopen.
Een vriend van me heeft zelfmoord gepleegd. Recht voor mijn ogen. Ik het er ptss van overgehouden. Alles wat ook maar met zelfmoord te maken heeft triggerd me enorm. Behalve als ik het zelf doe..
Ik weet niet hoe ik verder moet leven. Ik voel me leeg. Ik zie geen toekomst meer voor me. Tot mijn 19e zou ik op de middelbare zitten. Tot mijn 25ste op de universiteit. En dan maar werken..
Vrienden hebben me verlaten. Ze vonden dat ik meer moest lachen, mee moest gaan doen met activiteiten en vaker contact op moest zoeken. Ze wouden niet met een 'verlegen' iemand omgaan.
Ik wil huilen, alleen maar huilen. Bij iedere fout die ik maar wil ik instorten maar hou ik me sterk. Ik zou de mensen die me pijn hebben gedaan het liefste neersteken. Ik voel me nutteloos, een psychopaat een negatieve energie.
Maar boven dat alles, voel ik me enorm leeg.

Ik ben sedert maanden thuis door problemen op het werk. Ik ging eigenlijk altijd graag werken. Nu voel ik me een nietsnut. Het is allemaal begonnen met paniekaanvallen tot uiteindelijk een depressie er bovenop. Het zijn vooral de lichamelijke klachten die me bang maken. Ik vroeg me dus ook af wie zich hier in kan vinden en welke klachten jullie zoal ervaren.

Ik ben al 40 jaar chronisch depressief.
De laatste 2 jaar is het erger geworden.
Sta onder behandeling bij ggnet, maar tot nu toe geen verbetering duurt al meer dan 2 jaar!
Ik heb geen doel en vooruitzicht, zit vast gezogen in mn huis. Wie herkend dit , ik wens dat het ooit iets beter word!

Wat als het enigste waar je voor leefde er niet meer is?

ik ben al jaren depressief, PTSS en dysthyme stoornis zeggen ze, ik gebruik meerdere medicijnen en ben bang verslaafd te raken dus ik probeer zo min mogelijk medicatie in te nemen. Ik ben zelf zorgmedewerker dus een hele zware stem in mij zegt "stel je niet zo aan" terwijl ik me steeds ellendiger en ellendiger voel.
Mensen om mij heen maken echt een vlucht in hun leven terwijl ik nog achterblijf. de mantra "mijn tijd komt nog wel" komt me mijn neus uit: ik sport intensief, werk fulltime en doe echt mn best om nieuwe hobby's te zoeken, vrienden te maken, me te omringen met positiviteit, maar om de een of andere reden blijf ik vlak. Eenmaal thuis kan ik me in en in verdrietig voelen. in een ruimte met mensen voel ik me eenzaam.
Vaak genoeg springt ineens de gedachte op: "als je je zo kut voelt, maak je huid dan stuk" om even dat nare gevoel kwijt te zijn. En soms kijk ik naar een deurkruk en denk ik: "hoe zou het zijn met een riem om mn keel".

ik ben onder behandeling bij psychiater, therapeut en psycholoog. En ik doe echt mn best maar zelfs dáár wil ik niet dat mensen denken "pfff wat een zeurpiet" het gaat echt heel onbewust, op automatische piloot; dingen verzwijgen of mooier maken dan ze zijn.

er waren nachten dat ik mezelf alleenmaar in slaap heb gehuild, nu kán ik niet meer huilen al voel ik me nog verdrietiger dan toen ik mezelf in slaap huilde.

ik ben al jaren depressief, PTSS en dysthyme stoornis zeggen ze, ik gebruik meerdere medicijnen en ben bang verslaafd te raken dus ik probeer zo min mogelijk medicatie in te nemen. Ik ben zelf zorgmedewerker dus een hele zware stem in mij zegt "stel je niet zo aan" terwijl ik me steeds ellendiger en ellendiger voel.
Mensen om mij heen maken echt een vlucht in hun leven terwijl ik nog achterblijf. de mantra "mijn tijd komt nog wel" komt me mijn neus uit: ik sport intensief, werk fulltime en doe echt mn best om nieuwe hobby's te zoeken, vrienden te maken, me te omringen met positiviteit, maar om de een of andere reden blijf ik vlak. Eenmaal thuis kan ik me in en in verdrietig voelen. in een ruimte met mensen voel ik me eenzaam.
Vaak genoeg springt ineens de gedachte op: "als je je zo kut voelt, maak je huid dan stuk" om even dat nare gevoel kwijt te zijn. En soms kijk ik naar een deurkruk en denk ik: "hoe zou het zijn met een riem om mn keel".

ik ben onder behandeling bij psychiater, therapeut en psycholoog. En ik doe echt mn best maar zelfs dáár wil ik niet dat mensen denken "pfff wat een zeurpiet" het gaat echt heel onbewust, op automatische piloot; dingen verzwijgen of mooier maken dan ze zijn.

er waren nachten dat ik mezelf alleenmaar in slaap heb gehuild, nu kán ik niet meer huilen al voel ik me nog verdrietiger dan toen ik mezelf in slaap huilde.

Ik was heel lang verliefd op een jongen en dan echt verliefd, er waren geen voorgangers hij was het gewoon. Eerst was hij een droom
Van elk vrouw zo noemde ik hem omdat hij in alle opzichten zo perfect bleek, maar dan kwam ik achter dat t niet zo was.
Ik werd veel gemanipuleerd, van en sterke vrouw was ik
Veranderd in een zak rijst, zo slap maar
Zoveel gedachten in mijn hoofd en gevoelens die ik nergens kwijt kon.
Iedereen vond hem
Geweldig en zeiden dat t aan mij lag.
Er is zoveel gebeurd en als ik terug denk, voel ik me in de maling genomen er is tegen mij gelogen, psychische gebroken en voel me verloren in het woud.
Ik hoop dat ik hier uit kom
Want ik weet niet meer wat het juiste voor mij is. Ik hoop weer zelfvertrouwen te krijgen en van mezelf te houden