Depressie - forum lotgenoten

Hoi, ik ben al jaren depressief. Ben constant heel moe. Geen zin om iets te doen. Als ik alleen ben moet ik mijn tranen bedwingen. Ben mijn moeder heel vroeg verloren en heb het idee nu ik kinderen heb dat ik nergens op terug kan vallen. Alsof ik alleen ben.

 

Mijn vader heeft een vriendin, maar kan niet goed met kinderen overweg. Wordt haar vaak te veel. Wil ook niet dat ik door de week op bezoek kom. Nu heeft mijn vader vakantie, maar mag pas zondag komen. Dit doet me erg veel pijn. Heb ook niet het idee dat ik er met iemand over kan praten. Mijn man weet het wel, maar kan er niet mee overweg.

Ik heb me mijn hele leven zo aangepast dat ik inmiddels geen idee meer heb wie ik in wezen ben, wat mijn verlangens zijn enz. Ik kwam steeds verder van mijzelf af te staan en kreeg depressieve gevoelens.

 

Ik dacht altijd als ik me nu maar zo gedraag zoals een ander wil, of zoals ik dacht dat een ander dat zou willen dan vinden ze mij vast aardig en dan mag ik vast wel van ze blijven.

 

Inmiddels ben ik erachter dat het vaak averechts werkt en dat eigen mening en een eigen wil juist erg worden gewaardeerd.

 

Ik ben nu over de 50 en merk dat het enorme uitdaging is om mijn eigen zelf terug te vinden maar ik ga de uitdaging zeker aan.

Mijn man is depressief en als partner heb ik het daar niet gemakkelijk mee. Ik zorg voor ons huis, onze kinderen en ons sociale leven voor zover dat nog bestaat.

Iedereen zegt dat ik moet doorgaan met mijn leven. Dat doe ik ook zoveel mogelijk en dat gaat best goed.

Alleen...thuis gaat het leven niet verder. Als ik na een leuke avond thuis kom, dan zit daar mijn depressieve man. Ik kan daar nu niet van verwachten. Hij kan nergens blij om zijn, en heeft alleen maar dingen aan te merken op mij.

Ik ben boos, verdrietig en voel mij erg eenzaam. Ik hoor vaak dat ik op dit moment niets van mijn partner kan verwachten, zolang die depressief is. Maar komt het ooit nog goed, of kan ik er maar beter mee stoppen?

Op het oog is alles in orde: ik heb een goede baan, een lieve vrouw en dito kinderen, toch voel ik me al jaren eigenlijk niet fijn. Het lijkt wel of dat gevoel steeds sterker wordt. Ik weet niet wat ik er aan kan doen. Soms voel ik me ook gewoon een zeikerd.

Ik persoonlijk vind depressieve mensen moeilijk om mee om te gaan. omdat ik zelf zo sfeergevoelig ben, heb ik de neiging die negatieve stemming over te nemen. en het zuigt mijn energie leeg.

 

Heeft iemand een tip?

Ik kampte al jaren met een depressie. Hypnotherapie was de enige remedie die echt hielp

Enkele jaren geleden was ik beland in een depressie. Ik kreeg daar medicatie voor, maar het werkte onvoldoende. Ik weigerde om de dosis te verhogen, want bij de depressies die ik eerder had, viel het afkicken van een hogere dosis medicatie me heel zwaar.

 

Dus ging ik op zoek naar een alternatieve manier om weer grip op mijn leven te krijgen. Hypnotherapie sprak me aan, maar ik was wat bang dat het zo zou gaan als in een televisie show. Aangezien ik me op dat moment zo slecht voelde en dringend hulp nodig had, besloot ik toch om het een kans te geven.

 

Het was fijn om te bemerken dat hypnotherapie echte therapie is en heeft niets te maken met wat ik op televisie zag.

Na iedere sessie keek ik uit naar de volgende. Sommige waren iets zwaarder, omdat ik afscheid moest nemen van bepaalde zaken. Maar nadien voelde ik me telkens ontspannen en rustig. Hoe meer sessies ik achter de rug had, hoe beter het met me ging.

 

Ik merkte dat ik me in het dagelijkse leven veel rustiger voelde en was in staat om de aangeleerde zelfhypnose toe te passen tijdens moeilijke momenten.

 

Ik neem nu al meer dan een jaar geen medicatie meer en voel me over het algemeen goed. Depressie zit bij ons in de familie en ik moet nog geregeld 'vechten' tegen de negatieve gedachten, maar dankzij de hypnotherapie lukt dat vrij goed. Voor mij is het de enige therapie die echt lijkt te werken.

Na mijn zware bevalling in het ziekenhuis en een opname een paar weken daarna van mij en mijn baby raakte ik uitgeput. Thuis durfde ik niet meer naar buiten en voelde ik mij depressief. Het leek alsof ik een robot was.

 

De huisarts vond dat ik een post partum depressie had. Het duurde best lang. Ik heb pillen gehad, maar die werkten niet. Uiteindelijk heeft het wel een jaar geduurd voordat ik weer een beetje uit het dal kwam.

Ik wist het niet meer. Al jaren lang depressief en besefte dat ik geen antidepressiva wou slikken. Altijd maar doorverwezen naar grote GGZ instellingen waar ik me als een nummer behandeld voelde en op lange wachtlijsten werd gezet, waardoor ik nog langer pillen moest slikken. De behandeling ging meestal over denkfouten en dat ik er maar mee moest leren te leven.

Ik besloot te stoppen met therapie en mijn pillen af te bouwen. Wat kwam ik mezelf tegen, maar gelukkig ben ik goed terecht gekomen. Een therapeut waarbij ik niet op de klok kijk of de tijd al eindelijk voorbij is.

 

Ik voel me als mens behandeld en begrepen. Ook dat ik echt mijn depressie kan veranderen en mijn gevoelens niet onderdrukt hoeven worden of gek zijn.

 

Ik kan nu bij mezelf blijven. Ik wist niet dat ik de kracht in me heb om bij mijn gevoel te blijven en de pijn te verwerken i.p.v. deze te ontwijken. Heel fijn na al die jaren.

Ik voel me eigenlijk al heel lang depressief. Ik kan heel negatief worden, alles voelt zwaar en het voelt alsof niets gaat lukken. Ik heb ook vaak geen zin in contact te hebben met andere mensen.

Sinds een paar jaar slik ik medicijnen tegen depressiviteit. En ik sport nu ook heel veel. Sindsdien gaat het beter. Ik heb geen diepe dalen meer. Ik kan me nog steeds af en toe een beetje depressief voelen, maar het voelt nu afgezwakt.

Vandaag heb ik weer een slechte dag, dat gebeurt wel vaker. Gisteren begon het al op het verjaardagsfeestje van mijn oudste zoon ik heb er kei hard voor moeten werken om hem dat feest te kunnen geven. terwijl we er eigenlijk niet het geld voor hadden.

 

en dan zegt op het einde van het feest mijn schoonmoeder ( omdat onze zoon daar ging slapen) en ik later nog moest gaan werken. zullen wij alle kadootjes wel meenemen dan kan hij er mee spelen. Terwijl onze jongste zoon thuis bleef bij de papa.

 

ik voelde me zo kwaad omdat ik vond dat het allemaal bij ons thuis hoorde te zijn net zoals onze oudste zoon. maar die word hellemaal op geëist door mijn schoonouders. waardoor ik me een waardeloze moeder voel, hij slaapt misschien 1a2 keer de week thuis en derest daar. Ik wil dat hellemaal niet maar heb geen kracht om er tegen in te gaan. en hem elke ochtend naar de opvang te moeten brengen waar hij niet naartoe wil.

 

ik Voel me ongelukkig met hun vader (die nog steeds geen vaste job heeft) waardoor me in de winkel niet kunnen boodschappen doen zonder met een rekenmachine in onze hand te tellen. soms word het me allemaal teveel en denk ik dat mijn kinderen beter af zijn zonder mij.

 

ik doe mijn job niet graag maar omdat mijn man geen vaste job heeft. kan ik niet terug gaan studeren. ik wou percé dat gezin hebben dat ik als kind nooit heb gehad.

 

mijn ouders zijn maar vaag aanwezig in mijn leven. mijn vader heeft me nooit gewild. en hier ben ik dan jonge mama zonder doelen of vooruitzichten. ik zou gelukkig moeten zijn, ik heb een onderdak , kan men kinderen alles geven wat ze willen ten koste van de dingen die ik voor mezelf zou willen. heb een vaste job en een man die ik niet graag zie. soms lijkt alles hopeloos voor mij. mijn depressie komt en gaat maar telkens verlies ik... ik wou dat het stopte.

Ik ben altijd een stil iemand geweest en voel me vaak somber. Mensen om mij heen vinden dat ik meer moet praten. Ze zeggen tegen mij dat ik me dan beter voel.

Ik probeer dat wel, maar m’n stemming wordt er niet beter op. Ik voel me daar schuldig over. Ik voel me net een clown die een kunstje opvoert.

 

Die mensen bedoelen het goed, dus ik wil ze niet voor het hoofd stoten. Maar ik word hier nog depressiever van. Hoe kom ik hieruit?

Ik ben vorig jaar mijn beste vriendin verloren na een zeer lang ziekbed. Met haar dood kwam een eind aan een vriendschap van 24 jaar. Ik mis haar enorm, en hbe grote moeite dit verlies een plekje te geven.

Zo vaak nog momenten van dit of dat zou ik haar willen vertellen, en als ik naar haar foto kijk, het nog zo vertrouwd lijkt, terwijl ze er gewoon niet meer is.

De eerste maanden na haar sterven was ik alleen maar boos, miste haar, en het was erg moeilijk het verdriet te kunnen delen. Gelukkig lukt dat nu wel een klein beetje. Heb gelukkig ook een psych die me goed kent, en met wie ik goed kan praten. Dit scheelt.

Maar merk ook dat op veel momenten het verdriet me erg overvalt. Het lijkt dan vaak of voor anderen het leven normaal doorgaat, terwijl het lijkt alsof het mijne stil staat. Alsof andere niet meer de ruimte hebben om even te informeren hoe het gaat, en wat haar sterven met mij gedaan heeft.

Mijn vriendin was echt meer een zusje voor mij, we waren zo close, ik mis haar verschrikkelijk.

Mijn vriendin en ik hadden ons aangemeld voor relatietherapie. Mijn depressie was echter zo heftig dat ik eerst met individuele behandeling ben begonnen. Dat heeft me goed gedaan, vooral omdat ik mezelf weer heb teruggevonden. Het wordt me nu duidelijk dat ik mezelf in de relatie volledig was kwijtgeraakt.

's ochtends geen reden om mijn bed uit te komen. Geen reden waarvoor ik mijn best wil doen. Geen liefde, geluk en blijheid elke dag, elke week. Of lijkt het maar zo?

Mij is verteld dat ik lijdt aan depressie in het ziekenhuis. Dit zou best wel kunnen want momenteel ben ik niet gelukkig of blij.

Ik ben 17 jaar oud, maar heb al zo veel dingen mee gemaakt.. dingen die ik niet eens mee had moeten maken. Het is allemaal blijven hangen en merk de laatste weken/maanden dat ik geen f*ck meer geef, om niks en om niemand.

Ik heb geen vertrouwen in de toekomst en weet niet wat ik moet doen. Ik wil mijn ouders dit niet aan doen, aangezien ze al genoeg dingen aan hun hoofd hebben. Ik wil graag naar een psycholoog, maar ik heb daar niet zo veel geld voor aangezien ik nog jong ben.

Dus iedereen die dit leest, zou me enorm helpen om tips te geven, jullie verhaal te vertellen en hoe je er bovenop bent gekomen/wil komen. En voor de mensen die het allemaal niet meer weten zoals ik: je bent niet alleen ookal denk je van wel. I'M WITH YOU

Hallo mensen,

Dit is eigenlijk niets voor mij, maar ik weet dat ik een soort van hulp nodig heb. Ik ben 16 jaar en er is mij meerdere malen verteld dat dat te jong is om depressief te zijn. Daar zal vast wel een kern van waarheid inzitten, maar het punt is dat ik me nooit gelukkig heb gevoeld. Ik denk zelfs dat ik me niet gelukkig kan voelen.

Al zo lang als ik leef voel ik me somber, eenzaam. Ik heb het idee alsof ik alleen op deze wereld ben. Soms heb ik zelfs het idee dat het niemand uit zou maken als ik er niet zou zijn. Ik heb regelmatig paniek en angstaanvallen, soms ook hysterie en woede aanvallen. Ik ben bang dat de mensen die ken me zouden verlaten als ze me zouden zien tijdens zo'n aanval.

Mijn moeder verklaarde me gek nadat ze een van mijn aanvallen had meegemaakt. Ze vroeg me of ik me expres zo gedroeg om haar het leven zuur te maken. Dit hielp mij natuurlijk niet echt.
Mijn vader noemt me vaak ondankbaar. Hij beweert dat het walgelijk is dat ik me zo gedraag terwijl andere mensen het veel erger hebben.

Mijn broertje krijgt alle aandacht thuis. Hij is gameverslaafd en heeft een ernstige vorm van obesitas. Hierdoor is mijn moeder 24/7 op hem gefocust waardoor ik altijd op de laatste plaats kom. Mijn vader is er nooit voor me geweest. Hij is bijna nooit thuis en weigert met me te praten wanneeer hij dat wel is. Hij schreeuwt soms alleen maar. Dan vertelt hij me dat ik geen toekomst voor me heb en dat ik al mijn dromen net zo goed door het toilet kan spoelen.

Ik heb nergens meer motivatie voor. Ik raak erg snel uitgekeken op dingen. Ik kan me nergens op focussen. Ik heb geen prettige jeugdherinneringen, dus vroeger dacht ik vaak aan de toekomst. Nu blijkt het echter dat mijn toekomst er net zo somber uit ziet als mijn verleden. Ik zie soms het nut van het leven niet meer in. Het verleden was afschuwelijk, het heden is afschuwelijk en de toekomst is hoogstwaarschijnlijkst net zo afschuwelijk. Heel het systeem staat me niet aan.

Tot mijn 25e zal ik lessen volgen die me niet interesseren. Tot mijn 71 zal ik werk verrichten dat ik niet leuk vind. Daarna ga ik dood. Einde verhaal. Dat wil ik niet. Ik zie geen toekomst meer voor me die me aanstaat. Ik maak er dan liever zelf een einde aan.

Ik haat mezelf meer dan wat dan ook. Ik kan niet voorbij een spiegel lopen zonder te huilen. Er zijn dagen dat ik niet naar buiten durf en ik ben continu bang een paniekaanval te hebben in het openbaar of in het bijzijn van een vriend of vriendin.

Omgaan met mensen is voor mij een work-out. Wanneer ik eventjes naar buiten moet of naar een feestje ga, ben ik daarna gesloopt. Het is alsof alle mijn energie wordt opgeslurpt en het kost me grote moeite om 'normaal' over te komen. Blijkbaar speel ik mijn rol goed want het lijkt niemand het ooit op te vallen dat ik me totaal niet op mijn gemak voel.

Binnenkort ga ik met een vriendin, haar vriend en zijn beste vriend op vakantie en ik de gedachte alleen al zorgt er voor dat ik van streek raak. Ik wil wel op vakantie, maar we gaan naar een of ander Centerparcs huisje. Dat betekend dus dat we gaan zwemmen. Ik ben al jaren niet gaan zwemmen omdat ik me schaam voor hoe ik er uit zie. Ik kan mezelf niet aan zien en ik wil niet dat de mensen die ik waardeer en respecteer me zien in een bikini.

Ik kan dankzij mijn uiterlijk en onzekerheid nooit een relatie krijgen. Dat staat voor mij vast en dit is voor mij erg pijnlijk. Ik ben niet knap, maar dankzij alle ellende en aanvallen is mijn persoonlijkheid nou ook niet om van te spreken.

Ik heb niets aan niemand te bieden en alles lijkt uitzichtloos. Geen enkel persoon heeft ooit interesse in me getoond. Niemand heeft me ooit knap genoemd of zelfs maar 'oké'. Waar mijn vriendinnen van vroeger altijd aandacht kregen, werd mij altijd verteld dat er op elk potje een dekseltje past en dat er heus wel ergens op deze aarde iemand zou zijn die mij er oké uit zou vinden zien. Dit stelt mij alles behalve gerust.

Ik heb momenteel 1 vriendin. Alle vriendinnen die ik in het verleden heb gehad, hebben me verlaten. Ze beweerden altijd dat ik teveel negativiteit in hun levens bracht; dat niemand ooit van een doemdenker zou houden. Ergens geloof ik dat wel.

Daarom ben ik nu continu doodsbang mijn laatste vriendin kwijt te raken. Ik ben bang dat ik iets verkeerds tegen haar zeg of overkom alsof ik compleet gestoord ben. Zij weet van mijn problemen en heeft tegen mij gezegd dat ik altijd bij haat terecht kan.

Ik merk echter aan haar dat ook zij mijn continue spiraal aan pessimisme zat begint te worden. Ik moet mijn problemen kwijt, maar ik durf haar niet alles meer te vertellen.

Ik huil veel en slaap soms dagen op een rij. Mijn moeder scheldt me dan uit. Mijn vader doet alsof ik niet besta. Afgelopen herfst is mijn vader vreemdgegaan. Hierdoor is de sfeer thuis alles behalve goed. Voor het incident in de herfst was het ook al een beroerde sfeer thuis, maar nu is het erger dan ooit. Iedereen leeft langs elkaar heen en doet enorm schijnheilig tegen elkaar. Zelfs ik heb soms het idee alsof ik niet besta.

Er zijn dagen dat ik me ziek moet melden van school omdat ik mijn bed niet uit kan komen. Dan huil ik. Mijn cijfers zijn gekelderd en mijn leraren haten me omdat ik nooit kom opdagen.
Ik haat mezelf omdat ik weet dat ik mijn vwo aan het verpesten ben. Ik weiger naar de havo te gaan. Ik heb het idee dat dat me zwak laat lijken. Alsof dat bewijst wat iedereen, inclusief ikzelf, denkt.

Ik ben vorige week naar mijn huisarts geweest. Hij stuurde mij door naar een psycholoog. Zij staat echter volgeboekt tot aan december. Mijn moeder weigert haar te bellen om te vragen of ik nog ergens ingeplanned kan worden en ik durf het zelf niet.

Ik wil over dit alles met iemand kunnen praten. Maar niemand in mijn omgeving schijnt te begrijpen wat er met me aan de hand is en hoe ik me voel. Er wordt vaak tegen me gezegd dat ik me aanstel of dat ik beter zou moeten weten. Ik voel me waardeloos en heel mijn situatie lijkt compleet uitzichtloos. Ik ben ten einde raad.

Er is een diagnose gesteld dat Ik depressief ben. Er is veel aan de hand. Geen werk, Geen relatie een echtscheiding. Een zoon in de puber tijd leeftijd, zorg om mijn belastingen Geen goed inzicht hierin.

De rest van mijn administratie is ook niet overzichtelijk. Ik moet een bijstandsuitkering gaan aanvragen. Ik vrees dit enorm omdat mijn administratie niet op orde is. De hulp heb Ik stop gezet omdat het niet klikte. Er waren teveel verschillende personen. Hierdoor voelde Ik mij niet op mijn gemak.

Jaren geleden was ik heel vaak depressief. Totdat ik het boek ‘niet morgen maar nu’ van Wayne Dyer las.

 

Dat heeft mij erg geholpen om inzicht te krijgen in de situatie van dat moment en te realiseren dat ik een keuze heb: blijf ik somber of ga ik iets doen om de situatie van nu te veranderen.

Een depressie meemaken is verschikkelijk. Ik heb me een tijd zo leeg gevoeld. Nergens kon ik meer van genieten, zelfs niet van de zon. Het deed me niets, alsof alles langs me heen ging en ik nergens meer grip op kreeg.

Na therapieën en gelukkig zonder medicatie "genezen" van deze ongelukkige periode.

Ik wilde absoluut geen anti depressie medicatie slikken. Ik had er zoveel negatieve verhalen over gehoord dat ik besloot om het op eigen houtje te doen (natuurlijk met behulp van een therapeut.) helemaal alleen lukte het niet want de motivatie was er i.v.m. de depressie simpelweg niet.

 

Het enige dat ik wist is dat ik me nooit meer zo leeg wilde voelen. Zo alleen. De buitenwereld begreep mij niet.. Maar hoe kon het ook, ik begreep er zelf niet eens alles van!

Vind een goede therapeut en laat je helpen en motiveren om deze periode achter je te laten.

De angst voor het depressieve gevoel, wat ik twee keer in mijn leven langere perioden heb gehad, is niet met woorden te omschrijven. Geen controle meer over je hoofd is vreselijk.

Ik vond veel troost in bijzijn van mijn kinderen, hun liefde en onschuld was het enige lichtpuntje.
Mijn man en moeder steunden mij emotioneel, in het huishouden en door zorg en aandacht te geven.

Ik moest er zelf doorheen, maar heb nooit alleen gestaan. Een hele warme en fijne gedachte.
Beide keren van depressie zijn ontstaan na jarenlang over mijn grenzen heen te zijn gegaan. En ik ben echt geen volgzaam type, maar die verwachtingen... Toch aan proberen te voldoen.

Het begon met migraine en een paar jaar later werd ik depressief. Ik had geen idee waar zoiets vandaan komt, wat het met mij te maken had.

 

Ik had ook manische periodes waarin ik ontzettend veel energie had, vrienden maakte, enorm bezig ging met koken, uitgaan, dingen kopen. Medicatie geslikt natuurlijk, wat wel hielp maar niet echt.

 

Een jaar geleden stierf mijn man en dat deed me pas echt de das om. Ik wilde dood. Met mijn dochter ging ik ten slotte naar een therapeut. Iemand die echt wilde weten hoe het mij ging, wat er met mij aan de hand was.

 

En toen kwam ik er achter dat ik heel gevoelig was en dat er allerlei dingen gebeurd waren in mijn leven die pijnlijk waren voor mij, dat ik dingen maar gedaan had omdat ik dacht dat het zo moest.

 

Zij gaf mij zoveel vertrouwen, zelfs als ik hevig zat te schudden in mijn stoel. Dus ik kan weer voelen of misschien wel voor het eerst. Depressie een ziekte zoals ze zeggen, tja, wat is een ziekte zeg ik dan.

Er wordt mij gezegd dat ik depressief ben, maar zo voel ik me helemaal niet. Ja, ik praat niet meer zoveel als vroeger, ja, ik trek me meer terug, ja, ik lach minder als vroeger, maar wil dat dan zeggen dat ik depressief ben?

Van mijn vrouw moet ik naar de therapeut gaan, maar ik heb daar geen behoefte aan. Het voelt aan alsof ik niet eens mezelf mag zijn. Want voor mij is het ok. Ik moet dan toch niet voor haar met iemand gaan praten?

Somberheid is iets wat bij mijn leven lijkt te horen. Bij mij is het glas altijd half leeg. Wanneer ik een moeilijke tijd heb in mijn leven wordt dit erger, en wordt ik ook echt somber.

 

Nu is er weer zo'n periode aangebroken en denk ik dat ik er wel mee aan de slag moet. Mijn omgeving krijgt er last van. Ik geloof niet dat ik voor iemand nog leuk ben, dat is voor niemand fijn.

Ook ik ben zolang ik me kan herinneren depressief. Ik heb wel geleerd dat binnen zitten mij niet helpt.

 

Ik probeer te werken en als ik vrij ben probeer ik altijd iets te ondernemen, dat leidt af en dat is mijn manier van 'gelukkig zijn' ook al voel ik dat niet, de pijn zit altijd van binnen, maar het maakt het iets draaglijker.

Iedereen heeft wel eens een dip dag. De één meer dan de ander. En de één ook heftiger dan de ander.

Ik heb ook soms van die dagen. Het liefst wil ik in mijn bed blijven en helemaal niets. Maar dat kan niet, het gezin draait door. Soms duurt dit gevoel de hele dag, soms is het gelukkig toch na een paar uur over.

Tijdens mijn tweede zwangerschap wat dit echter wel anders. Mijn eerste zwangerschap is bijna vlekkeloos verlopen. De tweede allerminst. Ik kende de kwaaltjes van misselijkheid, bekkeninstabiliteit, sterk ruiken enz enz wel maar depressie.... Ik schrok er echt van.

 

Het was zo heftig dat het me op dat moment niet uit had gemaakt als ik een miskraam had gehad. En het gekke was, dat ik bij de eerste afspraak bij de verloskundige al zat te huilen in de wachtkamer, omdat ik juist zo bang was dat er iets met de kleine aan de hand zou zijn. Ik kon gewoon niet stoppen met huilen.

Het heeft een aantal maanden geduurd en ik heb hulp gezocht hiervoor. Iemand om mee te praten. Iemand waarbij ik alles kon zeggen wat er in mij omging zonder dat ik bang hoefde te zijn dat ik bijvoorbeeld iemand zou kwetsen. Dat heeft zeker wel geholpen.

Ik hoop dat dit jouw helpt om te bedenken dat je hier niet zomaar mee moet blijven lopen. Praat erover. Zoek hulp.

Door een ingrijpende gebeurtenis bleek dat ik het allemaal niet aankon, ik heb toen medicijnen tegen depressiviteit gekregen.

 

Het lijkt of zich dat herhaalt, ingrijpende gebeurtenissen hebben weerslag op mijn welbevinden.

 

Nu ben ik bijna 80 en heb ik ook last van Alzheimer. Ik probeer dit natuurlijk zo goed mogelijk te verbergen en ik doe nog van alles. Alleen als ik het terughoor blijk dat ik weinig doe op een dag en ik zou meer willen doen.

 

Er komt niets uit mijn handen en ik hoor ook dat ik minder geïnteresseerd ben en afwezig. Ik vraag me af of dit ook een combinatie is van depressieve gevoelens en de vergeetachtigheid waar ik aan leidt.

Mijn zoon is erg somber. Ik vind het als moeder erg moeilijk om hiermee om te gaan. T Raakt mij erg als ik zie hoe hij op dit moment is.

Pas gestopt met een opleiding, is erg moe en onzeker over hemzelf en de toekomst. Alles is grijs, grauw en zwart.

Hij heeft ook een pittige tijd achter de rug met verschillende heftige situaties. Hij blijft het liefst de hele dag in bed liggen.

Ik heb de wens dat hij tot inzicht komt dat hij hulp vraagt. Het is moeilijk voor mij en voor hem des te meer.

Ik weet nog dat ik vol ongeloof naar de huisarts luisterde toen die mij vertelde dat ik depressief was. Ik? Dat was iets voor anderen maar niet voor mij!

Maar toen ik er met hem over praatte werd me duidelijk dat ik heel geleidelijk depressief ben geworden. Niet omdat ik iets ernstigs had meegemaakt. Eerder omdat ik me altijd maar groot heb gehouden, signalen heb genegeerd die me vertelden dat ik het rustiger aan moest doen. Totdat ik niet meer kon en op ging zien tegen de simpelste dingen als opstaan, ontbijt klaar maken en boodschappen doen.

Ik raakte in mezelf gekeerd, kon geen interesse meer opbrengen voor anderen, was lusteloos, in mezelf gekeerd. Mijn vrienden konden me niet meer bereiken. Ik reageerde niet meer op uitnodigen, appjes en langzaam aan werd het stil om me heen. Ik was murw en voelde me leeg, kreeg gedachten als 'waar doe ik het nog voor?'.

Gelukkig stuurde de huisarts me naar een psycholoog. Ze hielp me door me weer in contact te brengen met mezelf. Gek genoeg ging dat juist door mijn blik naar buiten te richten en mijn aandacht te richten op de wereld om me heen. Ik moest iedere dag iets doen voor iemand in mijn omgeving of ik daar nu zin in had of niet. Of het nu een mens of dier of plant was.

Hoewel ik geen zin had, deed ik het wel. 'Baat het niet, schaadt het niet', dacht ik. Ik stuurde mijn oma een kaart voor haar verjaardag en kreeg een mooie kaart terug. Ik ging mijn hond weer eens goed uitlaten en zag hoe hij daarvan genoot. In de supermarkt zag ik een keer een man die iets niet kon pakken en heb hem toen geholpen. Thuis realiseerde ik me dat het lang geleden was dat ik ... anderen echt had gezien. Ik was voornamelijk bezig geweest met mijzelf, mijn eigen gedachten, gevoelens, behoeftes.

Ik voelde me ineens erg verdrietig, heb gehuild en gehuild. Maar ik voelde me ook weer wat meer leven, alsof ik weer tot leven kwam.

Daarna heb ik bewuster geleerd te voelen, waar te nemen met mijn lichaam. De zon op mijn huid en ook de regen.

Pas daarna, toen ik weer wat meer realiteitszin kreeg, was ik in staat het proces te onderzoeken dat heeft geleid tot deze depressie. Ik heb geleerd dat mijn depressie niet het probleem was. Dat het juist 'mijn oplossing' was voor het echte probleem: mijn geloof dat ik alles moet aankunnen, nooit opgeef. Door ziek te worden hoefde ik dit geloof niet op te geven, kon ik het blijven koesteren. ik wilde wel, maar kon niet meer.

Affijn, het heeft wel een poosje geduurd voordat ik mezelf weer op de rails had. Met vallen en opstaan, ja, en dat vallen is soms erg pijnlijk. Maar het opstaan is het allemaal waard.

Sinds dat ik gestopt ben met studeren, zo'n anderhalf jaar geleden, heb ik het idee dat ik stil sta vergeleken met de rest van al mijn vrienden.

Dat maakt mij onzeker. Ik vergelijk mijzelf vaak met anderen en ben bang dat ze mij saai vinden.

Ik had voor mijn leeftijd een goede baan, maar het zorgde voor teveel stress dus heb daar ontslag genomen. Het duurt 3 maanden voordat het volgende schooljaar.

 

Sinds dat ik dat baantje heb zijn mijn angst -en paniekaanvallen toegenomen. Soms ben ik een totaal ander persoon. Op dat moment kan ik niet relativeren en kwets ik mensen, daarnaast kan ik niet stoppen met huilen. Later schaam ik me heel erg.

Heeft er iemand tips om deze aanvallen te minimaliseren en om mijn leven voor 3 maanden in te vullen?

Ik ben al eerder depressief geweest, maar nu is het er weer ingekropen. Ik heb het gevoel dat ik gek word.

In mijn vorige relatie ben ik erg slecht behandeld, en hij was een narsisht en alcoholist. Hij zit nog in mijn hoofd.

Ik merk aan mijn humeur, gedachtes en lichaam dat ik op ben. Ik heb geen zin meer.

Ik weet niet of het valt onder depressie, maar als het iets anders is, dan weet ik niet wat het is.

Ik heb het gevoel dat ik mentaal tegen dingen moet vechten. Em verschillende dingen triggeren de gedachtes waar ik tegen moet vechten. Ik zit tijdelijk in het buitenland voor school, en mijn tijdelijke vriendin hier komt uit Finland. Ze verteld me het verhaal dat haar 40 jarige docent haar en haar klas heeft uitgenodigd om naar zijn zomerhuisje te gaan en daar een feestje te hebben. Prima. Maar er is een wedstrijd (door hem georganiseerd) dat degene die de minste kleding draagt de wedstrijd wint. Zij is er okee mee want ze is fysiotherapeut en ze heeft alle klasgenoten in ondergoed gezien. Ze is dan in Finland en niet meer mijn vriendin, maar de gedachte dat ze op een feestje in weinig kleding staat de beach volleyballen voor haar klas en docent geeft mij mentale gedachtes die ik niet wil hebben. 2 maanden geleden verloor ik een gevecht en brak ik in tranen uit en was bereid om het te beëindigen.

Er zijn periodes waar ik zelfmoordneigingen heb, en periodes waar ik me gelukkig voel. Nog nooit heb ik een poging gedaan ertoe, maar het leven voelt als een oneindig gevecht tegen de nare gedachtes in mijn hoofd en ik weet niet hoe lang ik er nog tegen kan vechten. Ik ben nu 20 en die 2 maanden was ik bereid te stoppen met vechten. Mijn vriendin (die toen nog niet mijn vriendin was) heeft me er doorheen gesleept. De volgende keer is ze er niet om me er doorheen te slepen.
Tips?
Ik heb een hechte familie en alhoewel weinig vrienden, wel goede vrienden. Tips over wat te doen, wat niet te doen, of oorzaken zijn gewaardeerd.