Depressie - forum lotgenoten

Ik heb me mijn hele leven zo aangepast dat ik inmiddels geen idee meer heb wie ik in wezen ben, wat mijn verlangens zijn enz. Ik kwam steeds verder van mijzelf af te staan en kreeg depressieve gevoelens.

 

Ik dacht altijd als ik me nu maar zo gedraag zoals een ander wil, of zoals ik dacht dat een ander dat zou willen dan vinden ze mij vast aardig en dan mag ik vast wel van ze blijven.

 

Inmiddels ben ik erachter dat het vaak averechts werkt en dat eigen mening en een eigen wil juist erg worden gewaardeerd.

 

Ik ben nu over de 50 en merk dat het enorme uitdaging is om mijn eigen zelf terug te vinden maar ik ga de uitdaging zeker aan.

Hoi, ik ben al jaren depressief. Ben constant heel moe. Geen zin om iets te doen. Als ik alleen ben moet ik mijn tranen bedwingen. Ben mijn moeder heel vroeg verloren en heb het idee nu ik kinderen heb dat ik nergens op terug kan vallen. Alsof ik alleen ben.

 

Mijn vader heeft een vriendin, maar kan niet goed met kinderen overweg. Wordt haar vaak te veel. Wil ook niet dat ik door de week op bezoek kom. Nu heeft mijn vader vakantie, maar mag pas zondag komen. Dit doet me erg veel pijn. Heb ook niet het idee dat ik er met iemand over kan praten. Mijn man weet het wel, maar kan er niet mee overweg.

Mijn man is depressief en als partner heb ik het daar niet gemakkelijk mee. Ik zorg voor ons huis, onze kinderen en ons sociale leven voor zover dat nog bestaat.

Iedereen zegt dat ik moet doorgaan met mijn leven. Dat doe ik ook zoveel mogelijk en dat gaat best goed.

Alleen...thuis gaat het leven niet verder. Als ik na een leuke avond thuis kom, dan zit daar mijn depressieve man. Ik kan daar nu niet van verwachten. Hij kan nergens blij om zijn, en heeft alleen maar dingen aan te merken op mij.

Ik ben boos, verdrietig en voel mij erg eenzaam. Ik hoor vaak dat ik op dit moment niets van mijn partner kan verwachten, zolang die depressief is. Maar komt het ooit nog goed, of kan ik er maar beter mee stoppen?

Ik voel me eigenlijk al heel lang depressief. Ik kan heel negatief worden, alles voelt zwaar en het voelt alsof niets gaat lukken. Ik heb ook vaak geen zin in contact te hebben met andere mensen.

Sinds een paar jaar slik ik medicijnen tegen depressiviteit. En ik sport nu ook heel veel. Sindsdien gaat het beter. Ik heb geen diepe dalen meer. Ik kan me nog steeds af en toe een beetje depressief voelen, maar het voelt nu afgezwakt.

Op het oog is alles in orde: ik heb een goede baan, een lieve vrouw en dito kinderen, toch voel ik me al jaren eigenlijk niet fijn. Het lijkt wel of dat gevoel steeds sterker wordt. Ik weet niet wat ik er aan kan doen. Soms voel ik me ook gewoon een zeikerd.

Ik persoonlijk vind depressieve mensen moeilijk om mee om te gaan. omdat ik zelf zo sfeergevoelig ben, heb ik de neiging die negatieve stemming over te nemen. en het zuigt mijn energie leeg.

 

Heeft iemand een tip?

Ik kampte al jaren met een depressie. Hypnotherapie was de enige remedie die echt hielp

Enkele jaren geleden was ik beland in een depressie. Ik kreeg daar medicatie voor, maar het werkte onvoldoende. Ik weigerde om de dosis te verhogen, want bij de depressies die ik eerder had, viel het afkicken van een hogere dosis medicatie me heel zwaar.

 

Dus ging ik op zoek naar een alternatieve manier om weer grip op mijn leven te krijgen. Hypnotherapie sprak me aan, maar ik was wat bang dat het zo zou gaan als in een televisie show. Aangezien ik me op dat moment zo slecht voelde en dringend hulp nodig had, besloot ik toch om het een kans te geven.

 

Het was fijn om te bemerken dat hypnotherapie echte therapie is en heeft niets te maken met wat ik op televisie zag.

Na iedere sessie keek ik uit naar de volgende. Sommige waren iets zwaarder, omdat ik afscheid moest nemen van bepaalde zaken. Maar nadien voelde ik me telkens ontspannen en rustig. Hoe meer sessies ik achter de rug had, hoe beter het met me ging.

 

Ik merkte dat ik me in het dagelijkse leven veel rustiger voelde en was in staat om de aangeleerde zelfhypnose toe te passen tijdens moeilijke momenten.

 

Ik neem nu al meer dan een jaar geen medicatie meer en voel me over het algemeen goed. Depressie zit bij ons in de familie en ik moet nog geregeld 'vechten' tegen de negatieve gedachten, maar dankzij de hypnotherapie lukt dat vrij goed. Voor mij is het de enige therapie die echt lijkt te werken.

Hallo mensen,

Dit is eigenlijk niets voor mij, maar ik weet dat ik een soort van hulp nodig heb. Ik ben 16 jaar en er is mij meerdere malen verteld dat dat te jong is om depressief te zijn. Daar zal vast wel een kern van waarheid inzitten, maar het punt is dat ik me nooit gelukkig heb gevoeld. Ik denk zelfs dat ik me niet gelukkig kan voelen.

Al zo lang als ik leef voel ik me somber, eenzaam. Ik heb het idee alsof ik alleen op deze wereld ben. Soms heb ik zelfs het idee dat het niemand uit zou maken als ik er niet zou zijn. Ik heb regelmatig paniek en angstaanvallen, soms ook hysterie en woede aanvallen. Ik ben bang dat de mensen die ken me zouden verlaten als ze me zouden zien tijdens zo'n aanval.

Mijn moeder verklaarde me gek nadat ze een van mijn aanvallen had meegemaakt. Ze vroeg me of ik me expres zo gedroeg om haar het leven zuur te maken. Dit hielp mij natuurlijk niet echt.
Mijn vader noemt me vaak ondankbaar. Hij beweert dat het walgelijk is dat ik me zo gedraag terwijl andere mensen het veel erger hebben.

Mijn broertje krijgt alle aandacht thuis. Hij is gameverslaafd en heeft een ernstige vorm van obesitas. Hierdoor is mijn moeder 24/7 op hem gefocust waardoor ik altijd op de laatste plaats kom. Mijn vader is er nooit voor me geweest. Hij is bijna nooit thuis en weigert met me te praten wanneeer hij dat wel is. Hij schreeuwt soms alleen maar. Dan vertelt hij me dat ik geen toekomst voor me heb en dat ik al mijn dromen net zo goed door het toilet kan spoelen.

Ik heb nergens meer motivatie voor. Ik raak erg snel uitgekeken op dingen. Ik kan me nergens op focussen. Ik heb geen prettige jeugdherinneringen, dus vroeger dacht ik vaak aan de toekomst. Nu blijkt het echter dat mijn toekomst er net zo somber uit ziet als mijn verleden. Ik zie soms het nut van het leven niet meer in. Het verleden was afschuwelijk, het heden is afschuwelijk en de toekomst is hoogstwaarschijnlijkst net zo afschuwelijk. Heel het systeem staat me niet aan.

Tot mijn 25e zal ik lessen volgen die me niet interesseren. Tot mijn 71 zal ik werk verrichten dat ik niet leuk vind. Daarna ga ik dood. Einde verhaal. Dat wil ik niet. Ik zie geen toekomst meer voor me die me aanstaat. Ik maak er dan liever zelf een einde aan.

Ik haat mezelf meer dan wat dan ook. Ik kan niet voorbij een spiegel lopen zonder te huilen. Er zijn dagen dat ik niet naar buiten durf en ik ben continu bang een paniekaanval te hebben in het openbaar of in het bijzijn van een vriend of vriendin.

Omgaan met mensen is voor mij een work-out. Wanneer ik eventjes naar buiten moet of naar een feestje ga, ben ik daarna gesloopt. Het is alsof alle mijn energie wordt opgeslurpt en het kost me grote moeite om 'normaal' over te komen. Blijkbaar speel ik mijn rol goed want het lijkt niemand het ooit op te vallen dat ik me totaal niet op mijn gemak voel.

Binnenkort ga ik met een vriendin, haar vriend en zijn beste vriend op vakantie en ik de gedachte alleen al zorgt er voor dat ik van streek raak. Ik wil wel op vakantie, maar we gaan naar een of ander Centerparcs huisje. Dat betekend dus dat we gaan zwemmen. Ik ben al jaren niet gaan zwemmen omdat ik me schaam voor hoe ik er uit zie. Ik kan mezelf niet aan zien en ik wil niet dat de mensen die ik waardeer en respecteer me zien in een bikini.

Ik kan dankzij mijn uiterlijk en onzekerheid nooit een relatie krijgen. Dat staat voor mij vast en dit is voor mij erg pijnlijk. Ik ben niet knap, maar dankzij alle ellende en aanvallen is mijn persoonlijkheid nou ook niet om van te spreken.

Ik heb niets aan niemand te bieden en alles lijkt uitzichtloos. Geen enkel persoon heeft ooit interesse in me getoond. Niemand heeft me ooit knap genoemd of zelfs maar 'oké'. Waar mijn vriendinnen van vroeger altijd aandacht kregen, werd mij altijd verteld dat er op elk potje een dekseltje past en dat er heus wel ergens op deze aarde iemand zou zijn die mij er oké uit zou vinden zien. Dit stelt mij alles behalve gerust.

Ik heb momenteel 1 vriendin. Alle vriendinnen die ik in het verleden heb gehad, hebben me verlaten. Ze beweerden altijd dat ik teveel negativiteit in hun levens bracht; dat niemand ooit van een doemdenker zou houden. Ergens geloof ik dat wel.

Daarom ben ik nu continu doodsbang mijn laatste vriendin kwijt te raken. Ik ben bang dat ik iets verkeerds tegen haar zeg of overkom alsof ik compleet gestoord ben. Zij weet van mijn problemen en heeft tegen mij gezegd dat ik altijd bij haat terecht kan.

Ik merk echter aan haar dat ook zij mijn continue spiraal aan pessimisme zat begint te worden. Ik moet mijn problemen kwijt, maar ik durf haar niet alles meer te vertellen.

Ik huil veel en slaap soms dagen op een rij. Mijn moeder scheldt me dan uit. Mijn vader doet alsof ik niet besta. Afgelopen herfst is mijn vader vreemdgegaan. Hierdoor is de sfeer thuis alles behalve goed. Voor het incident in de herfst was het ook al een beroerde sfeer thuis, maar nu is het erger dan ooit. Iedereen leeft langs elkaar heen en doet enorm schijnheilig tegen elkaar. Zelfs ik heb soms het idee alsof ik niet besta.

Er zijn dagen dat ik me ziek moet melden van school omdat ik mijn bed niet uit kan komen. Dan huil ik. Mijn cijfers zijn gekelderd en mijn leraren haten me omdat ik nooit kom opdagen.
Ik haat mezelf omdat ik weet dat ik mijn vwo aan het verpesten ben. Ik weiger naar de havo te gaan. Ik heb het idee dat dat me zwak laat lijken. Alsof dat bewijst wat iedereen, inclusief ikzelf, denkt.

Ik ben vorige week naar mijn huisarts geweest. Hij stuurde mij door naar een psycholoog. Zij staat echter volgeboekt tot aan december. Mijn moeder weigert haar te bellen om te vragen of ik nog ergens ingeplanned kan worden en ik durf het zelf niet.

Ik wil over dit alles met iemand kunnen praten. Maar niemand in mijn omgeving schijnt te begrijpen wat er met me aan de hand is en hoe ik me voel. Er wordt vaak tegen me gezegd dat ik me aanstel of dat ik beter zou moeten weten. Ik voel me waardeloos en heel mijn situatie lijkt compleet uitzichtloos. Ik ben ten einde raad.

Ik weet nog dat ik vol ongeloof naar de huisarts luisterde toen die mij vertelde dat ik depressief was. Ik? Dat was iets voor anderen maar niet voor mij!

Maar toen ik er met hem over praatte werd me duidelijk dat ik heel geleidelijk depressief ben geworden. Niet omdat ik iets ernstigs had meegemaakt. Eerder omdat ik me altijd maar groot heb gehouden, signalen heb genegeerd die me vertelden dat ik het rustiger aan moest doen. Totdat ik niet meer kon en op ging zien tegen de simpelste dingen als opstaan, ontbijt klaar maken en boodschappen doen.

Ik raakte in mezelf gekeerd, kon geen interesse meer opbrengen voor anderen, was lusteloos, in mezelf gekeerd. Mijn vrienden konden me niet meer bereiken. Ik reageerde niet meer op uitnodigen, appjes en langzaam aan werd het stil om me heen. Ik was murw en voelde me leeg, kreeg gedachten als 'waar doe ik het nog voor?'.

Gelukkig stuurde de huisarts me naar een psycholoog. Ze hielp me door me weer in contact te brengen met mezelf. Gek genoeg ging dat juist door mijn blik naar buiten te richten en mijn aandacht te richten op de wereld om me heen. Ik moest iedere dag iets doen voor iemand in mijn omgeving of ik daar nu zin in had of niet. Of het nu een mens of dier of plant was.

Hoewel ik geen zin had, deed ik het wel. 'Baat het niet, schaadt het niet', dacht ik. Ik stuurde mijn oma een kaart voor haar verjaardag en kreeg een mooie kaart terug. Ik ging mijn hond weer eens goed uitlaten en zag hoe hij daarvan genoot. In de supermarkt zag ik een keer een man die iets niet kon pakken en heb hem toen geholpen. Thuis realiseerde ik me dat het lang geleden was dat ik ... anderen echt had gezien. Ik was voornamelijk bezig geweest met mijzelf, mijn eigen gedachten, gevoelens, behoeftes.

Ik voelde me ineens erg verdrietig, heb gehuild en gehuild. Maar ik voelde me ook weer wat meer leven, alsof ik weer tot leven kwam.

Daarna heb ik bewuster geleerd te voelen, waar te nemen met mijn lichaam. De zon op mijn huid en ook de regen.

Pas daarna, toen ik weer wat meer realiteitszin kreeg, was ik in staat het proces te onderzoeken dat heeft geleid tot deze depressie. Ik heb geleerd dat mijn depressie niet het probleem was. Dat het juist 'mijn oplossing' was voor het echte probleem: mijn geloof dat ik alles moet aankunnen, nooit opgeef. Door ziek te worden hoefde ik dit geloof niet op te geven, kon ik het blijven koesteren. ik wilde wel, maar kon niet meer.

Affijn, het heeft wel een poosje geduurd voordat ik mezelf weer op de rails had. Met vallen en opstaan, ja, en dat vallen is soms erg pijnlijk. Maar het opstaan is het allemaal waard.

Vandaag heb ik weer een slechte dag, dat gebeurt wel vaker. Gisteren begon het al op het verjaardagsfeestje van mijn oudste zoon ik heb er kei hard voor moeten werken om hem dat feest te kunnen geven. terwijl we er eigenlijk niet het geld voor hadden.

 

en dan zegt op het einde van het feest mijn schoonmoeder ( omdat onze zoon daar ging slapen) en ik later nog moest gaan werken. zullen wij alle kadootjes wel meenemen dan kan hij er mee spelen. Terwijl onze jongste zoon thuis bleef bij de papa.

 

ik voelde me zo kwaad omdat ik vond dat het allemaal bij ons thuis hoorde te zijn net zoals onze oudste zoon. maar die word hellemaal op geëist door mijn schoonouders. waardoor ik me een waardeloze moeder voel, hij slaapt misschien 1a2 keer de week thuis en derest daar. Ik wil dat hellemaal niet maar heb geen kracht om er tegen in te gaan. en hem elke ochtend naar de opvang te moeten brengen waar hij niet naartoe wil.

 

ik Voel me ongelukkig met hun vader (die nog steeds geen vaste job heeft) waardoor me in de winkel niet kunnen boodschappen doen zonder met een rekenmachine in onze hand te tellen. soms word het me allemaal teveel en denk ik dat mijn kinderen beter af zijn zonder mij.

 

ik doe mijn job niet graag maar omdat mijn man geen vaste job heeft. kan ik niet terug gaan studeren. ik wou percé dat gezin hebben dat ik als kind nooit heb gehad.

 

mijn ouders zijn maar vaag aanwezig in mijn leven. mijn vader heeft me nooit gewild. en hier ben ik dan jonge mama zonder doelen of vooruitzichten. ik zou gelukkig moeten zijn, ik heb een onderdak , kan men kinderen alles geven wat ze willen ten koste van de dingen die ik voor mezelf zou willen. heb een vaste job en een man die ik niet graag zie. soms lijkt alles hopeloos voor mij. mijn depressie komt en gaat maar telkens verlies ik... ik wou dat het stopte.

Ik wist het niet meer. Al jaren lang depressief en besefte dat ik geen antidepressiva wou slikken. Altijd maar doorverwezen naar grote GGZ instellingen waar ik me als een nummer behandeld voelde en op lange wachtlijsten werd gezet, waardoor ik nog langer pillen moest slikken. De behandeling ging meestal over denkfouten en dat ik er maar mee moest leren te leven.

Ik besloot te stoppen met therapie en mijn pillen af te bouwen. Wat kwam ik mezelf tegen, maar gelukkig ben ik goed terecht gekomen. Een therapeut waarbij ik niet op de klok kijk of de tijd al eindelijk voorbij is.

 

Ik voel me als mens behandeld en begrepen. Ook dat ik echt mijn depressie kan veranderen en mijn gevoelens niet onderdrukt hoeven worden of gek zijn.

 

Ik kan nu bij mezelf blijven. Ik wist niet dat ik de kracht in me heb om bij mijn gevoel te blijven en de pijn te verwerken i.p.v. deze te ontwijken. Heel fijn na al die jaren.

Na mijn zware bevalling in het ziekenhuis en een opname een paar weken daarna van mij en mijn baby raakte ik uitgeput. Thuis durfde ik niet meer naar buiten en voelde ik mij depressief. Het leek alsof ik een robot was.

 

De huisarts vond dat ik een post partum depressie had. Het duurde best lang. Ik heb pillen gehad, maar die werkten niet. Uiteindelijk heeft het wel een jaar geduurd voordat ik weer een beetje uit het dal kwam.

Ik ben altijd een stil iemand geweest en voel me vaak somber. Mensen om mij heen vinden dat ik meer moet praten. Ze zeggen tegen mij dat ik me dan beter voel.

Ik probeer dat wel, maar m’n stemming wordt er niet beter op. Ik voel me daar schuldig over. Ik voel me net een clown die een kunstje opvoert.

 

Die mensen bedoelen het goed, dus ik wil ze niet voor het hoofd stoten. Maar ik word hier nog depressiever van. Hoe kom ik hieruit?

's ochtends geen reden om mijn bed uit te komen. Geen reden waarvoor ik mijn best wil doen. Geen liefde, geluk en blijheid elke dag, elke week. Of lijkt het maar zo?

Mij is verteld dat ik lijdt aan depressie in het ziekenhuis. Dit zou best wel kunnen want momenteel ben ik niet gelukkig of blij.

Ik ben 17 jaar oud, maar heb al zo veel dingen mee gemaakt.. dingen die ik niet eens mee had moeten maken. Het is allemaal blijven hangen en merk de laatste weken/maanden dat ik geen f*ck meer geef, om niks en om niemand.

Ik heb geen vertrouwen in de toekomst en weet niet wat ik moet doen. Ik wil mijn ouders dit niet aan doen, aangezien ze al genoeg dingen aan hun hoofd hebben. Ik wil graag naar een psycholoog, maar ik heb daar niet zo veel geld voor aangezien ik nog jong ben.

Dus iedereen die dit leest, zou me enorm helpen om tips te geven, jullie verhaal te vertellen en hoe je er bovenop bent gekomen/wil komen. En voor de mensen die het allemaal niet meer weten zoals ik: je bent niet alleen ookal denk je van wel. I'M WITH YOU

Het is makkelijker om hier te delen.
Niemand die je kent.
Ik ben een volwassen vrouw en moeder
Iedereen die mij leert kennen omschrijft mij als een sterke vrouw.
Aan de ene kant fijn maar, ik weet niet beter dan dat ik sterk moet zijn.
Ik heb een behoorlijke rugtas vol...graag wil ik af van de stand altijd te overleven.
Ik heb veel te veel dingen alleen moeten doen, en op momenten dat ik beschermd had moeten worden kreeg ik dit niet.
Dat heeft mij erg beschadigd.
Ik heb jarenlang therapie gehad en nog op een laag pitje.
Het is moeilijk in deze maatschappij je hoofd overeind te kunnen houden.
Iedereen heeft het over presteren en luxe.
Ik heb het op zich naar omstandigheden netjes maar, ik wil af van mijn grootste prestatie is overleven.
Ik ben afgekeurd vanwege mijn depressies.
Ik heb geen vrienden en mensen die ik ken werken allemaal.
Etc...
Slik medicatie en ik wil meer in het leven.
Herkenbaar?

Een depressie meemaken is verschikkelijk. Ik heb me een tijd zo leeg gevoeld. Nergens kon ik meer van genieten, zelfs niet van de zon. Het deed me niets, alsof alles langs me heen ging en ik nergens meer grip op kreeg.

Na therapieën en gelukkig zonder medicatie "genezen" van deze ongelukkige periode.

Door een ingrijpende gebeurtenis bleek dat ik het allemaal niet aankon, ik heb toen medicijnen tegen depressiviteit gekregen.

 

Het lijkt of zich dat herhaalt, ingrijpende gebeurtenissen hebben weerslag op mijn welbevinden.

 

Nu ben ik bijna 80 en heb ik ook last van Alzheimer. Ik probeer dit natuurlijk zo goed mogelijk te verbergen en ik doe nog van alles. Alleen als ik het terughoor blijk dat ik weinig doe op een dag en ik zou meer willen doen.

 

Er komt niets uit mijn handen en ik hoor ook dat ik minder geïnteresseerd ben en afwezig. Ik vraag me af of dit ook een combinatie is van depressieve gevoelens en de vergeetachtigheid waar ik aan leidt.

Help!

Mijn moeder zit al 16 jaar aan de antidepressiva en dat was ze zat en is toen gezamenlijk met hulp gaan afbouwen. Helaas is dit niet gelukt en toen toch besloten om weer op te gaan bouwen. Nu zit ze weer op haar oude medicatie gehalte maar het is niet meer hoe het was.

Dan gaat het 3 weken goed en dan weer paar weken slecht. Ze zit nu in zo'n slechte tijd waardoor ze eigenlijk niet haar bed wilt uit komen.

Doktoren weten naar mijn gevoel niet zo goed wat ze er mee aan moeten en willen dat ze nu weer gaat afbouwen om daarna een ander medicijn te proberen. Maar het huidige medicijn heeft altijd gewerkt en hier kijkt ze uiteraard zelf heel erg tegen op.

Ik hoop hier eigenlijk mensen te vinden die het zelf hebben meegemaakt en er een oplossing voor gevonden hebben . Of doktoren die specifiek soortgelijke problemen hebben meegemaakt en hier een oplossing voor hebben gevonden.

Iemand?

Hallo, ik wil dit kwijt. Ik ben 20 jaar lang zwaar depressief door antidepressiva. Heb zoveel verschillende medicatie gehad ipv verbetering, kwam ik steeds in een hel. Heb geen vertrouwen in de medische wereld hierdoor gehad. Er is nooit naar mij geluisterd, hoe ik in deze situatie terecht ben gekomen. Alles is door de medicatie afgepakt. Mijn leven! Wil laten weten wat medicatie je kan aanrichten.

Ik ben al 40 jaar chronisch depressief.
De laatste 2 jaar is het erger geworden.
Sta onder behandeling bij ggnet, maar tot nu toe geen verbetering duurt al meer dan 2 jaar!
Ik heb geen doel en vooruitzicht, zit vast gezogen in mn huis. Wie herkend dit , ik wens dat het ooit iets beter word!

Mijn vriendin en ik hadden ons aangemeld voor relatietherapie. Mijn depressie was echter zo heftig dat ik eerst met individuele behandeling ben begonnen. Dat heeft me goed gedaan, vooral omdat ik mezelf weer heb teruggevonden. Het wordt me nu duidelijk dat ik mezelf in de relatie volledig was kwijtgeraakt.

Ik ben vorig jaar mijn beste vriendin verloren na een zeer lang ziekbed. Met haar dood kwam een eind aan een vriendschap van 24 jaar. Ik mis haar enorm, en hbe grote moeite dit verlies een plekje te geven.

Zo vaak nog momenten van dit of dat zou ik haar willen vertellen, en als ik naar haar foto kijk, het nog zo vertrouwd lijkt, terwijl ze er gewoon niet meer is.

De eerste maanden na haar sterven was ik alleen maar boos, miste haar, en het was erg moeilijk het verdriet te kunnen delen. Gelukkig lukt dat nu wel een klein beetje. Heb gelukkig ook een psych die me goed kent, en met wie ik goed kan praten. Dit scheelt.

Maar merk ook dat op veel momenten het verdriet me erg overvalt. Het lijkt dan vaak of voor anderen het leven normaal doorgaat, terwijl het lijkt alsof het mijne stil staat. Alsof andere niet meer de ruimte hebben om even te informeren hoe het gaat, en wat haar sterven met mij gedaan heeft.

Mijn vriendin was echt meer een zusje voor mij, we waren zo close, ik mis haar verschrikkelijk.

De angst voor het depressieve gevoel, wat ik twee keer in mijn leven langere perioden heb gehad, is niet met woorden te omschrijven. Geen controle meer over je hoofd is vreselijk.

Ik vond veel troost in bijzijn van mijn kinderen, hun liefde en onschuld was het enige lichtpuntje.
Mijn man en moeder steunden mij emotioneel, in het huishouden en door zorg en aandacht te geven.

Ik moest er zelf doorheen, maar heb nooit alleen gestaan. Een hele warme en fijne gedachte.
Beide keren van depressie zijn ontstaan na jarenlang over mijn grenzen heen te zijn gegaan. En ik ben echt geen volgzaam type, maar die verwachtingen... Toch aan proberen te voldoen.

Iedereen heeft wel eens een dip dag. De één meer dan de ander. En de één ook heftiger dan de ander.

Ik heb ook soms van die dagen. Het liefst wil ik in mijn bed blijven en helemaal niets. Maar dat kan niet, het gezin draait door. Soms duurt dit gevoel de hele dag, soms is het gelukkig toch na een paar uur over.

Tijdens mijn tweede zwangerschap wat dit echter wel anders. Mijn eerste zwangerschap is bijna vlekkeloos verlopen. De tweede allerminst. Ik kende de kwaaltjes van misselijkheid, bekkeninstabiliteit, sterk ruiken enz enz wel maar depressie.... Ik schrok er echt van.

 

Het was zo heftig dat het me op dat moment niet uit had gemaakt als ik een miskraam had gehad. En het gekke was, dat ik bij de eerste afspraak bij de verloskundige al zat te huilen in de wachtkamer, omdat ik juist zo bang was dat er iets met de kleine aan de hand zou zijn. Ik kon gewoon niet stoppen met huilen.

Het heeft een aantal maanden geduurd en ik heb hulp gezocht hiervoor. Iemand om mee te praten. Iemand waarbij ik alles kon zeggen wat er in mij omging zonder dat ik bang hoefde te zijn dat ik bijvoorbeeld iemand zou kwetsen. Dat heeft zeker wel geholpen.

Ik hoop dat dit jouw helpt om te bedenken dat je hier niet zomaar mee moet blijven lopen. Praat erover. Zoek hulp.

Hallo, ook ik heb het moeilijk met mijn gevoelens. Deze zijn elke dag verschillende, van super blij zijn tot niet meer willen leven. Mijn leven is het perfecte plaatje, een goede familie, vrienden en school gaat goed. Toch zit het veel ingewikkelder in elkaar dan dat het lijkt. Alle tegenslagen zijn voor mij een stapje verder de diepte in. Hierbij heb ik het over negatieve opmerkingen of mijn eigen gedachten die tegen zitten. Als ik bij vrienden ben of familie is er niks aan de hand maar ‘s avonds beginnen mijn gedachten weer op hol te slaan en deze zijn niet positief.

ik ben al jaren depressief, PTSS en dysthyme stoornis zeggen ze, ik gebruik meerdere medicijnen en ben bang verslaafd te raken dus ik probeer zo min mogelijk medicatie in te nemen. Ik ben zelf zorgmedewerker dus een hele zware stem in mij zegt "stel je niet zo aan" terwijl ik me steeds ellendiger en ellendiger voel.
Mensen om mij heen maken echt een vlucht in hun leven terwijl ik nog achterblijf. de mantra "mijn tijd komt nog wel" komt me mijn neus uit: ik sport intensief, werk fulltime en doe echt mn best om nieuwe hobby's te zoeken, vrienden te maken, me te omringen met positiviteit, maar om de een of andere reden blijf ik vlak. Eenmaal thuis kan ik me in en in verdrietig voelen. in een ruimte met mensen voel ik me eenzaam.
Vaak genoeg springt ineens de gedachte op: "als je je zo kut voelt, maak je huid dan stuk" om even dat nare gevoel kwijt te zijn. En soms kijk ik naar een deurkruk en denk ik: "hoe zou het zijn met een riem om mn keel".

ik ben onder behandeling bij psychiater, therapeut en psycholoog. En ik doe echt mn best maar zelfs dáár wil ik niet dat mensen denken "pfff wat een zeurpiet" het gaat echt heel onbewust, op automatische piloot; dingen verzwijgen of mooier maken dan ze zijn.

er waren nachten dat ik mezelf alleenmaar in slaap heb gehuild, nu kán ik niet meer huilen al voel ik me nog verdrietiger dan toen ik mezelf in slaap huilde.

Hi,

Ik heb al een tijdje het idee dat ik mezelf kwijt ben geraakt. Ik weet niet meer wie ik nou helemaal ben.
Iedereen omschrijft mij altijd als super vrolijk, en dat was ik ook echt altijd. Elke dag maakte ik een feestje van het leven. Ik genoot van de kleinste dingen, en had het liefst heel de dag vrienden , vriendinnen en mensen waarvan ik hou om me heen. Het boeit me helemaal niks wat anderen van mij denken, maar ik kan zo erg nadenken over de acties van mensen waarvan ik hou. Ik zoek problemen in de kleinste dingen. Houden ze nog wel van mij? Komt het niet alleen van mijn kant? Kan ik jou echt vertrouwen? Ik zelf geef altijd heel veel bevestiging aan anderen, omdat dat iets is wat ik zelf echt nodig heb. Alleen krijg ik dit weinig, waarmee ik moeilijk weet om te gaan. Ik kan er uren over malen in mijn hoofd, en maak mezelf er helemaal gek mee. Vervolgens wordt ik boos op mezelf dat ik zo in strijd ben met mijn gedachtes en dat ik weer de vrolijke oude ik wil zijn. Ik vind het op dit moment moeilijk om dat lichtpuntje in de dag te vinden en lig het liefst de hele dag in bed. Ik wil het absoluut geen depressie noemen, maar voel me op dit moment gewoon echt niet mezelf en weet niet goed hoe ik daaruit kom.
Iemand hetzelfde meegemaakt? Of handige tips / eigen verhalen?

Hallo,

Mijn verhaal is lastig uit te leggen maar ik ga een poging doen. Mijn vrouw van 13 jaar (zijn al 23 jaar samen) heeft al jaren een sluimerende last van Paniek, Angst en nu blijkt ook een depressie. (dat is pas benoemd, dus het is niet persee een verkeerde diagnose maar meer een extra diagnose). Het komt al zeker 11 jaar (geboorte oudste kind) met vlagen maar het wordt in alle hevigheid erger. Er is al vaker hulp geweest vanuit Psychiaters maar dat stopt op een gegeven moment want ze kunnen niet verder helpen en laten haar dan vallen. (zo voelt het ook). Ik ben zelf enorm nuchter en relativerend dus ben zeker niet altijd (misschien wel nooit) een goede gesprekspartner. Ik probeer zoveel mogelijk ruimte te geven en doe vaak zoveel mogelijk (schoonmaak, kinderen, school, naar bed brengen) maar heb daarnaast ook nog mijn werk (vrij in te vullen tijden) en gelukkig aan de beterende hand (chronisch ziek kind). Dat zorgt er voor dat ik best moe ben zo nu en dan, maar ook dat ik haar niet kan geven wat ze nodig heeft (of wil), Het internet staat vol met advies en ik zie door de bomen het bos zo langzamerhand niet meer.. Ik ben niet voornemens weg te gaan want wat mij betreft overwint liefde alles. Er is al meer hulp onderweg (duurt trouwens verschrikkelijk lang als je het aan mij vraagt).
Maar ben dus benieuwd of iemand tips heeft om dit goed op te pakken.

Sinds dat ik gestopt ben met studeren, zo'n anderhalf jaar geleden, heb ik het idee dat ik stil sta vergeleken met de rest van al mijn vrienden.

Dat maakt mij onzeker. Ik vergelijk mijzelf vaak met anderen en ben bang dat ze mij saai vinden.

Ik had voor mijn leeftijd een goede baan, maar het zorgde voor teveel stress dus heb daar ontslag genomen. Het duurt 3 maanden voordat het volgende schooljaar.

 

Sinds dat ik dat baantje heb zijn mijn angst -en paniekaanvallen toegenomen. Soms ben ik een totaal ander persoon. Op dat moment kan ik niet relativeren en kwets ik mensen, daarnaast kan ik niet stoppen met huilen. Later schaam ik me heel erg.

Heeft er iemand tips om deze aanvallen te minimaliseren en om mijn leven voor 3 maanden in te vullen?

Ik ben depressief. Moet van alles maar kan niet zoveel door lichamelijk ongemak. Mijn werk, waar ik veel van houd is mentaal zwaar. Daardoor ontwikkel ik stressklachten zoals maagpijn, borrelende darmen en rugklachten. Omdat de stress blijft gaan die klachten ook maar niet over.
De lichamelijke klachten triggeren de stress en andersom ook.
Vicieuze cirkel..hoe doorbreek ik die?

Een paar jaar geleden begon alles voor mij. Ik zat toen in een enorme dip waar ik moeilijk uitkwam, ik kropte alles in mezelf op. Op een gegeven moment ben ik toch gaan praten, het luchtte op maar was ook een enorme drempel om overheen te stappen. Mijn ouders werden ingelicht over alles en vanaf toen was alles erger. In plaats van dat je op dat moment alleen met je eigen verdriet en gevoelens rond loopt, kwamen de emoties van me ouders erbij die ontzettend verdrietig waren. Ik ben een zeer gevoelig persoon en dit heeft het mij niet makkelijker gemaakt, natuurlijk wilde ik ook gelukkig zijn op dat moment, maar er was niks om gelukkig voor en mee te zijn... Uiteindelijk door naar psychologen te gaan en nieuwe mensen te leren kennen ben ik er bovenop gekomen en ging alles weer een stuk beter.

Maar nu, de laatste tijd keert alles weer terug... Ik ben veel verdrietig, alleen zijn is moeilijk en erover praten al helemaal. In de tijd dat ik me goed voelde kwam ik veel in contact met nieuwe mensen, mensen die ook bepaalde dingen mee hadden gemaakt maar wel 10 jaar ouder zijn dan ik ben, ze konden me goed helpen en ik had goede contacten met ze. De contacten zijn er nu nog steeds maar niet meer op die manier en dat doet echt pijn, ik wil het zo graag met ze erover hebben maar het gaat gewoon niet de gesprekken zijn niet meer als wat ze eerst waren.. Ik weet nu niet goed waar ik me verhaal kwijt kan en met mijn ouders wil ik het niet bespreken omdat ik ze niet ongerust wil maken! Ik heb gewoon weer even een vertrouwd iemand nodig waarmee ik kan praten, even tot rust kan komen en alles weer kan oppakken, zonder het veel groter te maken dan het is en mijn ouders erbij te betrekken. Op dit moment weet ik gewoon niet hoe ik dat moet doen en waar ik moet beginnen...

Hey, wat ik nu ga delen is hoe ik over depressie denk, of iedergeval: wat ik denk te snappen. Zelf heb ik er gelukkig nooit last van gehad, maar een goeie vriendin van mij helaas wel. En ze heeft er nog steeds last van.
Ik wil graag mijn ei kwijt en ik hoop dat de mensen die dit lezen niet oordelen over hoe ik er over denk, ik doe echt heel erg mijn best om mijn vriendin goed te kunnen begrijpen. Om de ziekte goed te kunnen begrijpen. (filmpjes op YouTube kijken met ’hoe om te gaan met depressieve mensen’ en het internet afgezocht naar informatie)
Wat ik wel weet, is dat je je naar voelt, zacht uitgedrukt. En dat je het vaak helemaal niet meer ziet zitten. Bij mijn vriendin ziet het eruit alsof ze op sommige momenten inderdaad de moed aan het opgeven is en dat is heel pijnlijk om te zien. Ik wil haar helpen, maar ik weet niet hoe. Ze komt bijna nooit meer naar school, terwijl het mij juist een goede afleiding lijkt.
Maar, op andere momenten kan ik er best wel een beetje boos om worden hoe ze het aanpakt. Ze laat bijna nooit meer van zichzelf horen, gaat met haar vriendje naar feestjes in het weekend en ze spreekt wel vaak af met andere vriendinnen terwijl ik zeker 3x per week vraag hoe het met haar gaat. Maar daar is ze dan te moe voor om te reageren, of te druk in haar hoofd. Dan denk ik ook: misschien zou je minder druk in je hoofd worden als je minder gaat feesten. Ik probeer er echt zo min mogelijk druk op te zetten als ik iets vraag, maar het is als buitenstaander zo lastig om dit te kunnen begrijpen. Op sommige momenten zou ik zo graag een kijkje in haar gedachten willen nemen.
Misschien dan mensen nog tips hebben? Ik probeer er voor haar te zijn, heb ik ook meerdere keren laten weten maar ze doet er niks mee. En ondertussen is ze wel hele verhalen aan het delen met vreemdelingen op Instagram over haar situatie. Ik zou haar denk ik veel beter kunnen begrijpen, maar om daar druk op te leggen lijkt me helemaal geen goed idee.
Groetjess

Dag allemaal ,
Ik ben een jongen van 19 jaar .
26 juni 2019 kreeg mijn beste maat te horen dat hij teelbalkanker had.
Een dag daarna kreeg ik last van mijn rug en kreeg ik mijn eerste paniekaanval. Vanaf die dag ook , ben ik nooit meer mezelf geweest. Het voelt alsof ik naast mijn lichaam loop en of het leven voorbij vliegt.
Elke week dacht ik aan een nieuwe ziekte , en ik had ook de lichamelijke klachten erbij.
Maar die ziektes heb ik uit mijn hoofd gezet. Maar ik blijf in een heel diep dal hangen. Alles is onecht en alles is raar. Alsof ik door een glazen pot heen moet kijken.
Verder heb ik me vanaf die dag geen moment meer goed gevoelt.
Ik ben kapot , het trekt zoveel energie uit mij. Dat ik op sommige momenten ook geen zin meer heb.
Ik vindt hetgene wat ik voel ook heel moeilijk te omschrijven. Maar ik zeg altijd tegen vrienden . Wanneer ik van buiten lacht , huil ik vanbinnen.
Ik hoop dat er mensen zijn die dit herkennen.

Groet

Ik ben sedert maanden thuis door problemen op het werk. Ik ging eigenlijk altijd graag werken. Nu voel ik me een nietsnut. Het is allemaal begonnen met paniekaanvallen tot uiteindelijk een depressie er bovenop. Het zijn vooral de lichamelijke klachten die me bang maken. Ik vroeg me dus ook af wie zich hier in kan vinden en welke klachten jullie zoal ervaren.

Wat als het enigste waar je voor leefde er niet meer is?

Ik was heel lang verliefd op een jongen en dan echt verliefd, er waren geen voorgangers hij was het gewoon. Eerst was hij een droom
Van elk vrouw zo noemde ik hem omdat hij in alle opzichten zo perfect bleek, maar dan kwam ik achter dat t niet zo was.
Ik werd veel gemanipuleerd, van en sterke vrouw was ik
Veranderd in een zak rijst, zo slap maar
Zoveel gedachten in mijn hoofd en gevoelens die ik nergens kwijt kon.
Iedereen vond hem
Geweldig en zeiden dat t aan mij lag.
Er is zoveel gebeurd en als ik terug denk, voel ik me in de maling genomen er is tegen mij gelogen, psychische gebroken en voel me verloren in het woud.
Ik hoop dat ik hier uit kom
Want ik weet niet meer wat het juiste voor mij is. Ik hoop weer zelfvertrouwen te krijgen en van mezelf te houden

Er is een diagnose gesteld dat Ik depressief ben. Er is veel aan de hand. Geen werk, Geen relatie een echtscheiding. Een zoon in de puber tijd leeftijd, zorg om mijn belastingen Geen goed inzicht hierin.

De rest van mijn administratie is ook niet overzichtelijk. Ik moet een bijstandsuitkering gaan aanvragen. Ik vrees dit enorm omdat mijn administratie niet op orde is. De hulp heb Ik stop gezet omdat het niet klikte. Er waren teveel verschillende personen. Hierdoor voelde Ik mij niet op mijn gemak.

Jaren geleden was ik heel vaak depressief. Totdat ik het boek ‘niet morgen maar nu’ van Wayne Dyer las.

 

Dat heeft mij erg geholpen om inzicht te krijgen in de situatie van dat moment en te realiseren dat ik een keuze heb: blijf ik somber of ga ik iets doen om de situatie van nu te veranderen.

Ik wilde absoluut geen anti depressie medicatie slikken. Ik had er zoveel negatieve verhalen over gehoord dat ik besloot om het op eigen houtje te doen (natuurlijk met behulp van een therapeut.) helemaal alleen lukte het niet want de motivatie was er i.v.m. de depressie simpelweg niet.

 

Het enige dat ik wist is dat ik me nooit meer zo leeg wilde voelen. Zo alleen. De buitenwereld begreep mij niet.. Maar hoe kon het ook, ik begreep er zelf niet eens alles van!

Vind een goede therapeut en laat je helpen en motiveren om deze periode achter je te laten.

Het begon met migraine en een paar jaar later werd ik depressief. Ik had geen idee waar zoiets vandaan komt, wat het met mij te maken had.

 

Ik had ook manische periodes waarin ik ontzettend veel energie had, vrienden maakte, enorm bezig ging met koken, uitgaan, dingen kopen. Medicatie geslikt natuurlijk, wat wel hielp maar niet echt.

 

Een jaar geleden stierf mijn man en dat deed me pas echt de das om. Ik wilde dood. Met mijn dochter ging ik ten slotte naar een therapeut. Iemand die echt wilde weten hoe het mij ging, wat er met mij aan de hand was.

 

En toen kwam ik er achter dat ik heel gevoelig was en dat er allerlei dingen gebeurd waren in mijn leven die pijnlijk waren voor mij, dat ik dingen maar gedaan had omdat ik dacht dat het zo moest.

 

Zij gaf mij zoveel vertrouwen, zelfs als ik hevig zat te schudden in mijn stoel. Dus ik kan weer voelen of misschien wel voor het eerst. Depressie een ziekte zoals ze zeggen, tja, wat is een ziekte zeg ik dan.

Er wordt mij gezegd dat ik depressief ben, maar zo voel ik me helemaal niet. Ja, ik praat niet meer zoveel als vroeger, ja, ik trek me meer terug, ja, ik lach minder als vroeger, maar wil dat dan zeggen dat ik depressief ben?

Van mijn vrouw moet ik naar de therapeut gaan, maar ik heb daar geen behoefte aan. Het voelt aan alsof ik niet eens mezelf mag zijn. Want voor mij is het ok. Ik moet dan toch niet voor haar met iemand gaan praten?

Somberheid is iets wat bij mijn leven lijkt te horen. Bij mij is het glas altijd half leeg. Wanneer ik een moeilijke tijd heb in mijn leven wordt dit erger, en wordt ik ook echt somber.

 

Nu is er weer zo'n periode aangebroken en denk ik dat ik er wel mee aan de slag moet. Mijn omgeving krijgt er last van. Ik geloof niet dat ik voor iemand nog leuk ben, dat is voor niemand fijn.

Ook ik ben zolang ik me kan herinneren depressief. Ik heb wel geleerd dat binnen zitten mij niet helpt.

 

Ik probeer te werken en als ik vrij ben probeer ik altijd iets te ondernemen, dat leidt af en dat is mijn manier van 'gelukkig zijn' ook al voel ik dat niet, de pijn zit altijd van binnen, maar het maakt het iets draaglijker.

Mijn zoon is erg somber. Ik vind het als moeder erg moeilijk om hiermee om te gaan. T Raakt mij erg als ik zie hoe hij op dit moment is.

Pas gestopt met een opleiding, is erg moe en onzeker over hemzelf en de toekomst. Alles is grijs, grauw en zwart.

Hij heeft ook een pittige tijd achter de rug met verschillende heftige situaties. Hij blijft het liefst de hele dag in bed liggen.

Ik heb de wens dat hij tot inzicht komt dat hij hulp vraagt. Het is moeilijk voor mij en voor hem des te meer.

Ik ben al eerder depressief geweest, maar nu is het er weer ingekropen. Ik heb het gevoel dat ik gek word.

In mijn vorige relatie ben ik erg slecht behandeld, en hij was een narsisht en alcoholist. Hij zit nog in mijn hoofd.

Ik merk aan mijn humeur, gedachtes en lichaam dat ik op ben. Ik heb geen zin meer.

Ik weet niet of het valt onder depressie, maar als het iets anders is, dan weet ik niet wat het is.

Ik heb het gevoel dat ik mentaal tegen dingen moet vechten. Em verschillende dingen triggeren de gedachtes waar ik tegen moet vechten. Ik zit tijdelijk in het buitenland voor school, en mijn tijdelijke vriendin hier komt uit Finland. Ze verteld me het verhaal dat haar 40 jarige docent haar en haar klas heeft uitgenodigd om naar zijn zomerhuisje te gaan en daar een feestje te hebben. Prima. Maar er is een wedstrijd (door hem georganiseerd) dat degene die de minste kleding draagt de wedstrijd wint. Zij is er okee mee want ze is fysiotherapeut en ze heeft alle klasgenoten in ondergoed gezien. Ze is dan in Finland en niet meer mijn vriendin, maar de gedachte dat ze op een feestje in weinig kleding staat de beach volleyballen voor haar klas en docent geeft mij mentale gedachtes die ik niet wil hebben. 2 maanden geleden verloor ik een gevecht en brak ik in tranen uit en was bereid om het te beëindigen.

Er zijn periodes waar ik zelfmoordneigingen heb, en periodes waar ik me gelukkig voel. Nog nooit heb ik een poging gedaan ertoe, maar het leven voelt als een oneindig gevecht tegen de nare gedachtes in mijn hoofd en ik weet niet hoe lang ik er nog tegen kan vechten. Ik ben nu 20 en die 2 maanden was ik bereid te stoppen met vechten. Mijn vriendin (die toen nog niet mijn vriendin was) heeft me er doorheen gesleept. De volgende keer is ze er niet om me er doorheen te slepen.
Tips?
Ik heb een hechte familie en alhoewel weinig vrienden, wel goede vrienden. Tips over wat te doen, wat niet te doen, of oorzaken zijn gewaardeerd.

Ik zit momenteel in angst waar depressie uit voort komt. Heb medicatie maar angst overheerst waardoor ik nu in een cirkel zit en uit wil. Ik wil weer kunnen lachen lol maken leuke dingen doen zonder het geforceerd te doen. Zit ook in de overgang mijn dag begin nu sinds 2 weken op mijn telefoon maar hulp zoeken zo maak ik mezelf gek ik weet het. Ik moet nog 2 weken wachten en dan mag ik maar een psycholoog. In mijn ogen veel te lang

Ben atijd vrolijk en positief geweest, liefde voor iedereen in overmaat.
Altijd alles op orde in mijn leven en op werk. Toen die vreselijke morgen de telefoon ging, we kunnen je broer niet vinden. Ik als een gek naar zijn huis gereden, doe de deur open en daar hing hij. Sindien nu al bijna 15 jaar zwaar depressief, geen enkele medicatie heeft geholpen, gesprekken luchten maar tijdelijk op. Vechten heeft me helemaal uitgeput. Hopelijk komt er op een natuurlijke manier hier snel een einde aan. Dat is mijn enige lichtpunt. Dank jullie allemaal.

Om het verhaal kort te houden ben ik 3 jaar geleden in een zware depressie geraakt met tot gevolg zelfmoordpoging angst stoornis hyperventilatie (nu chronische) somatisatie stoornis . Met alle gevolgen van dien. Heb 1,5 jaar ziektewet gehad en bijstand. Nu ben ik weer gaan werken omdat ik het beter vond gaan en dus daarom ook niet meer thuis wilde zitten en weer mee wilde doen aan de maatschappij . Ik werk 4 ploegen dienst en vanaf de eerste week begonnen met kleine stukjes alle klachten weer terug te komen tot nu. Alles komt weer terug en me lichaam is weer helemaal uit balans en vol spanning. Alles doet pijn heb weer aanvallen krijg weer paniek weer angst etc. Ziektewet en bijstand zijn uiteraard gestopt vanwege weer werken. Ik ben weer oververmoeid en alles gaat weer fout. Wat moet ik nu doen? Ik wil graag proberen vol te houden en denk probeer ook op het werk positief te zijn en positief te denken maar het blijft gewoon weer terug komen. Ben bang dat als ik nu alle signalen ga negeren dat ik weer in de hel kom van 3 jaar geleden tot vorig jaar.

Hoi, sinds een half jaar kreeg ik door de psychiater de stempel 'depressie' als ziekte. Ik weet echter niet of dit wel de juiste diagnose is, dus deel ik mijn verhaal hier. Een tweetal maanden lang sukkelde ik met enorme werkdruk/stress waardoor ik - in chronologische volgorde- moeilijker kon slapen en eten, tot wanneer zelfs slaappillen en eetlustbevorderende pillen me niet meer hielpen. Voor mij leek dit dus een burn-out, hoewel ik echter ook nergens meer zin in had. Ik moest uiteindelijk opgenomen worden in het ziekenhuis omdat mn slapeloosheid me helemaal deed halluciner en. Daar hebben ze me dan ook (naast zwaardere slaapmedicatie) efexor voorgeschreven. Veel beter voelde ik me daar niet bij. Mijn grootste probleem bleef echter ongewijzigd: het constant nadenken. Ik denk constant na over wat er nu eigenlijk scheelt met mij, tot het extreme toe en dan voel ik ook de drang om dit uit te pluizen op het internet. 'ben ik burn-out of depressief? Ben ik hoogbegaafd /hoogsensitief/autistisch?' (Ik sloeg namelijk een leerjaar over.) Dit zorgt ervoor dat ik nog steeds niet met volle aandacht bij toffe momenten kan genieten. Er is echter geen sprake van angsten of dergelijke. Ik durf en kan alles, maar mijn constante denken belemmert me enorm. 'Zijn er mensen die hiervoor misschien een medicatie weten die dat denken wat kan dempen? Ik kom er zot van en misschien ook depressief. Want als ik van niets meer kan genieten/nergens voldoening uithaal, wat heeft het leven dan nog voor zin? Ik probeer meditatie en dergelijke uit, maar dat is allesbehalve simpel. Alvast bedankt voor de reacties, Jasper.

Mijn naam is Resi en ik ben 42 jaar oud.
Moeder van 2 dochters van 18 en 20.
In 2015 is er bij mij ptss vastgesteld.
In het kort mijn situatie:
Op mijn 18e uit huis gegaan omdat ik door mijn ouders geestelijk en lichamelijk werd mishandeld.
Gaan samenwonen met mijn ex waar ik op dat moment 3 jaar mee samen was, en we kregen 2 dochters.
Deze relatie zie ik nu in was een uitvlucht om bij mijn ouders weg te kunnen zijn en me veilig te kunnen voelen.
Mijn ex blijkt een op en top narcist en ook hij heeft mij geestelijk en lichamelijk mishandeld.
In 2015 naar een relatie van 23 jaar ben ik gevlucht naar een vrouwenopvang.
Ik heb inmiddels een eigen huisje waar ik woon met mijn jongste dochter.
Het was de bedoeling dat Ik vanuit de opvang terug zou gaan naar mijn oude woonplaats.
Dan wou mijn oudste dochter weer bij mij gaan wonen.
Omdat mijn ex mij bleef lastig vallen is er besloten voor mijn rust en veiligheid afstand te bewaren en woon ik nu 40 km verder weg.
Mijn oudste vind dat te ver weg van haar vriend en bleef bij vader.
Inmiddels is ze helemaal gehersenspoeld en wil al ruim 3 jaar niks meer van me weten.
Mijn ex is veroordeeld voor het huiselijk geweld en heeft een contactverbod. (waar ie niks van aan trekt)

Ik heb geen contact meer met mijn fam, mijn schoonfam houd mijn ex de hand boven het hoofd.
Ik heb geen vrienden en dus behalve mijn dochter geen aanspraak.
Ik heb voor mijn veiligheid mijn oude vrienden die ook bevriend zijn met mijn ex moeten laten voor wat het was.
Ik slik sinds ong half jaar 120 mg antidepressiva.
Ook slik ik medicatie voor mijn te hoge bloeddruk door de stress.

Waar ik tegen aan loop bij mezelf is dat de omgeving niet goed begrijpt wat ptss en een depressie inhoud.
Ik krijg geregeld te horen dat ik nog te veel met mijn ex bezig ben en daarom niet vooruit kom.
Ik vind dit zeer kwetsend om te horen.
Mijn ex is een narcist is zolang hij leeft zal hij mij blijven proberen kapot te maken.
Het is geen gewone relatie waarbij je het boek kunt sluiten.

De eenzaamheid is iets waar ik veel last van heb.
Kunnen praten met mensen die begrijpen hoe je je voelt.
Ik hoop dat ik hier wat kan leren en advies is altijd welkom!

Mijn naam is Resi en ik ben 42 jaar oud.
Moeder van 2 dochters van 18 en 20.
In 2015 is er bij mij ptss vastgesteld.
In het kort mijn situatie:
Op mijn 18e uit huis gegaan omdat ik door mijn ouders geestelijk en lichamelijk werd mishandeld.
Gaan samenwonen met mijn ex waar ik op dat moment 3 jaar mee samen was, en we kregen 2 dochters.
Deze relatie zie ik nu in was een uitvlucht om bij mijn ouders weg te kunnen zijn en me veilig te kunnen voelen.
Mijn ex blijkt een op en top narcist en ook hij heeft mij geestelijk en lichamelijk mishandeld.
In 2015 naar een relatie van 23 jaar ben ik gevlucht naar een vrouwenopvang.
Ik heb inmiddels een eigen huisje waar ik woon met mijn jongste dochter.
Het was de bedoeling dat Ik vanuit de opvang terug zou gaan naar mijn oude woonplaats.
Dan wou mijn oudste dochter weer bij mij gaan wonen.
Omdat mijn ex mij bleef lastig vallen is er besloten voor mijn rust en veiligheid afstand te bewaren en woon ik nu 40 km verder weg.
Mijn oudste vind dat te ver weg van haar vriend en bleef bij vader.
Inmiddels is ze helemaal gehersenspoeld en wil al ruim 3 jaar niks meer van me weten.
Mijn ex is veroordeeld voor het huiselijk geweld en heeft een contactverbod. (waar ie niks van aan trekt)

Ik heb geen contact meer met mijn fam, mijn schoonfam houd mijn ex de hand boven het hoofd.
Ik heb geen vrienden en dus behalve mijn dochter geen aanspraak.
Ik heb voor mijn veiligheid mijn oude vrienden die ook bevriend zijn met mijn ex moeten laten voor wat het was.
Ik slik sinds ong half jaar 120 mg antidepressiva.
Ook slik ik medicatie voor mijn te hoge bloeddruk door de stress.

Waar ik tegen aan loop bij mezelf is dat de omgeving niet goed begrijpt wat ptss en een depressie inhoud.
Ik krijg geregeld te horen dat ik nog te veel met mijn ex bezig ben en daarom niet vooruit kom.
Ik vind dit zeer kwetsend om te horen.
Mijn ex is een narcist is zolang hij leeft zal hij mij blijven proberen kapot te maken.
Het is geen gewone relatie waarbij je het boek kunt sluiten.

De eenzaamheid is iets waar ik veel last van heb.
Kunnen praten met mensen die begrijpen hoe je je voelt.
Ik hoop dat ik hier wat kan leren en advies is altijd welkom!

ik lees overal wat depressie is volgens vaste medische termen.... heerlijk om te lezen wat de naam is van mijn probleem....

overal zie ik verhalen van mensen waar ze depressief om zijn.......
heerlijk om de dagelijkse sleur te herlezen....

nergens lees ik echt hoe de depressie voelt.
om mijn verhaal dan toch even uit te leggen.
mijn hele leven staat in het teken van tussen wal en schip vallen.

ik ben geboren met een auditieve beperking van 80%, dit is door de kno-arts niet opgemerk en ze had zelfs het lef om mij als kind daarvan de schuld te geven.
pas toen ik 7 jaar was kreeg ik hoortoestellen en begin mijn 8ste levensjaar kon ik praten als brugman.

desondanks was de schade al geleden en werd pas 4 jaar geleden zichtbaar toen ik 27 jaar was en in een burn-out kwam.
deze burn-out duurde 3 jaar inclusief alle depressies en dipjes.
nu pas vallen de puzzelstukjes op hun plaats, alle problemen van mijn jeugd tot nu weet ik uit te leggen....

dit neemt helaas niet weg dat ik het probleem nog steeds heb.....
door het late opmerken van mijn slechthorendheid bleef ik sociaal communicatief achter in combinatie met mijn intelligentie IQ 160 (ook nooit opgemerkt en niks mee gedaan) herken ik wat er misgaat.

hier word ik nu dus zo depressief van, de mensen die aan de grondvesten staan van mijn problematiek zeggen je bent volwassen los het zelf op....
het probleem staat mijn karakter in de weg ik wil graag sociaal zijn maar ik heb nooit de juiste vaardigheden geleerd.
ik heb verschillende "geleerde" mensen uitgelegd hoe het zit..... vervolgens zeggen ze mij he joh ik heb ervoor geleerd wat jij zegt maakt geen zak uit ik zeg dat het zo zit.... oftewel duizend en één verkeerde diagnoses gehad.

inmiddels ben ik 31 en word ik compleet afgerekend als mens op mijn verleden die ik had als gevolg van de problematiek die diep in mij verankert zit in mijn fundamenten

ik kijk naar een wazig uitzichtloos punt, moedeloos vechtend tegen mijzelf.....
wetende dat ik dat niet moet doen maar geen zin hebben om te leven. terwijl ik toch 86 jaar wil worden....
geen zin om nog te zoeken naar de oplossing, elke ochtend opstaan en denken KUT ik moet 86 jaar worden over deze moeizame weg.
de tijd slaat me in het gezicht...

depressie is de vertaling van......
niet de puf hebben om jezelf uit het leven te verwijderen doordat je moe bent van het uitzichtloze einde

Ik ben 52 getrouwd en 4 kinderen en 2 kleinkinderen toch voel ik m alleen vies vuil en walg van mijn eigen .Ben nooit nog gelukkig ween veel vooral als niemand het ziet..Wat m overkomen is toen ik 16 was breekt nu uit heb veel donkere gedachten

When depressed it seemed I just could die at any moment
That close to being dead. But that feeling alone, it would not stop my heart
In this perspective, depression, I tried to weigh quite harmless. As smart
As possible, I told “ridiculous”, at those devils sent

From the caves I call my illness. It is a Harry Potter joke.
It made me laugh while crying
Don’t do stupid things you can’t regret, when dying
Or when dead. Please, do nothing to provoke

The saddest of conclusions to this feeling bad
A change of heart in the afterlife, it will not be
Nor will you agree being dead is the best thing you could do

The only chance I had
To grow, -while weak-, more healthy
Was medication. Thus happened. My best I wish to you

Dag allemaal!
Alvast bedankt dat je op dit moment de moeite neemt om mijn verhaal te lezen.

Zoals de meesten van jullie kamp ik helaas (sinds kort) met hevige depressie en regelmatig angstaanvallen. Iets wat ik nooit had gedacht te kunnen krijgen.

Laat ik eens in het kort iets over mijzelf vertellen en kort de situatie schetsen.

Ik ben een man van 28 en ben nu sinds een half jaar single. Ik was gedreven, ambitieus en sprong iedere dag met een fijn gevoel het bed uit. Ik stond voor iedereen klaar en was nergens bang voor.
Mijn ex en ik zijn ruim 11 jaar samen geweest. Ze was voor mij de ware, het beste wat me ooit overkwam. Dat gevoel dat je in elkaar wegsmelt en nergens over na hoeft te denken dat hadden wij. We waren gelijk een stel en bijna 24/7 samen. Het was onvoorwaardelijke liefde. Alles ging vanzelf en we groeiden tot de personen die we nu zijn. Helaas ontspoorde onze relatie circa 6 jaar geleden door communicatietekort. Ze vond de steun in haar beste vriend. Er was sprake van overspel. Ondanks de situatie konden wij niet zonder elkaar en zijn wij verder gegaan. Helaas weer zonder de benodigde communicatie. Er werd gewoonweg niet meer over gesproken en dat heeft ons uiteindelijk gebroken. Het te kort aan communicatie/vertrouwen werd opgevangen door onze gezamelijke droom. De wereld over reizen. Wij hebben heel veel samen meegemaakt en gezien maar leefden dus eigenlijk als individu rond en niet als partners. Ze koos ervoor om er een punt achter te zetten. We belanden in een hartverscheurende push pull situatie. Nu lijkt ze gelukkig met de jongen waar ze overspel mee had. Ondanks alles heeft ze nog steeds de huissleutels niet overhandigd of zich uitgeschreven. Ik pushde haar altijd vertelde ze mij dus ik durf nu geen stap te zetten.

Ik probeer mijzelf te omringen met positieve mensen die een goede invloed op mij hebben maar ondanks dat gaat er geen moment voorbij dat ik op wil geven. Ik heb nul energie, slaap heel slecht en heb nergens zin in.
Mijn enige uitlaatklep is adrenaline. Dit zorgt ervoor dat ik mijzelf in levensgevaarlijke situaties breng.
Wat me staande houd is de hoop dat het ooit weer goed komt tussen ons. Dat we naar 1 lijn kunnen werken en het verleden kunnen laten rusten. Die gedachte moet ik los laten dat weet ik. Ik leer ook om beetje bij beetje alles weer alleen te doen. Van boodschappen, koken tot op reis gaan. Ik ben sinds een paar maanden aan het daten. Het is niet hetzelfde...

Ik probeer mensen te leren kennen die mij begrijpen, de situatie herkennen dus vandaar deze post.

Liefs,

Beide ouders kampen met een verslavingsprobleem. Ik ben heel vaak mogen thuiskomen en dat mijn moeder zat op de zetel lag.
Als mijn vader dan thuiskwam leek het alsof de hel op aarde was, er werd verweten, geslagen en helaas ook de schuld richting mij geroepen. Mijn vader is beter, hij en mijn moeder zijn gescheiden van elkaar. Mijn moeder is helaas nog steeds een actief alcoholgebruiker.
Nu dat ik alleen woon en er niet elke dag kan bij zijn kan ik het niet controleren hoeveel ze drinkt en dit maakt me zo bang.
Ik kan niet meer slapen, eetlust is heel wat minder geworden.
maar ik wil ook niet iemand zijn die haar leven opgeeft en haar dromen om zelf mama te worden aan de kant zet omdat ze naar haar moeder moet omkijken.
Ik ben hierdoor enorm onzeker over mezelf, ik vraag me elke dag af of ik wel ga slagen in het leven en of ik zelf iets ga worden.
ik wil niet zoals mijn ouders eindigen en elke euro 7 keer moeten omdraaien om iets te kunnen kopen. Ik doe daarom elke dag keihard mijn best om mijn leven een succes te maken en niet zo te eindigen zoals zij zijn geeindigd.

En toch na al deze moete dat ik doe heb ik het gevoel dat ik leeg ben en nooit wat zal worden.
Iemand tips met hoe ik me beter kan voelen en wat ik het beste kan doen?

Ik ben 52 en heb hard gewerkt om mij een beetje fijn te voelen. Ik heb in het verleden veel geworsteld met angsten en depressieve gevoelens. Voel me vaak alleen met mijn gevoel. Ik mis geluk en tevredenheid. Een korte relatie vorig jaar heeft mij teruggeworpen in onzekerheid. Ik heb, omdat ik iets positiefs wilde doen een ander huis gekocht. Ik heb mij laten leiden en sturen door steeds bevestiging te zoeken. Het gevoel en de angst erover had ik steeds, maar die heb ik wegberedeneed. Ik heb zoveel spijt van het huis en de omgeving. Ik ben diep ongelukkig en ik haat mijzelf om dit besluit. Ik heb mijn fijne plek verloren. Ik kan niet meer huilen en mijn vrienden die mij geholpen hebben willen dat het goed met mij gaat, dat ik positief ben. Ik kom tot niks meer en ik kan mij nergens toe zetten. Ik denk aan doodgaan. Zie geen uitweg meer.

sinds december j.l. hebben we te horen gekregen dat ons zoontje van 8 diabetes type 1 heeft. Ik heb een verantwoordelijke baan en probeerde het zo goed mogelijk allemaal te combineren. De 1e maanden van het jaar heb ik verschillende deadlines. Niet ideaal zo vlak na die diagnose, maar ik sloeg mij er doorheen. Tot een moment dat ik knikte en snakte naar rust. Ik kon het even niet meer! Ff tijdje niet gewerkt, maar ja er moesten toch lonen betaald worden. Door de corona werkte ik wel vanuit huis. In eerste instantie fijn, maar daarna voelde ik mij geïsoleerd. Mijn man bleef werken en had zijn plezier. Dat laatste was bij mij ver te zoeken. Zakte steeds dieper. Toch krabbelde ik wel weer redelijk op en kon ik weer meer werken. Dat gaf me dan ook zeker voldoening. Iets betekenen voor de maatschappij! Daarna volgde er een roddel dat mijn man vreemd zou gaan. Dacht echt dat mijn leven ten einde was. Die roddel is onzin en dat weet ik. Mijn man doet alles voor mij! We waren elkaar wel een beetje kwijt door wat er op ons pad is gekomen. Maar goed, die roddel hakte er wel flink in! Paar slechte weken en daarna kon ik weer iets doen. Tot nu een week geleden ik voel me ellendig, leeg, waardeloos. Zie geen plezier. Heb eigenlijk alles in huis wat me blij zou moeten maken, maar voel het niet. Zit maar in mijn hoofd. Medicijnen durf ik niet aan. Ik ga wel naar een body en mind coach, maar voel dat ik meer nodig heb om er bovenop te komen. Zonder mij af en zoek naar oplossingen om zsm weer de oude, energieke vrouw te zijn. Ik accepteer wel dat ik mij zo voel, maar heb weinig geduld.

Mijn verhaal begint op 6 jarige leeftijd dat je aan je tante verteld dat haar man zijn hand in mijn onderbroekje had.
En af deed als; dat heb je gedroomd, toen nog dacht dat kan....
Jaren later het weer deed maar nu verstijfd van ongeloof, en mijn mond hield.

Op school altijd ruzie/ gepest werd omdat je ook nog overwicht had.
Ouders die een eigen bedrijf hadden en altijd aan het werk waren.
En niet echt van knuffels waren of zeiden ik hou van je.
En niet door hadden wat er aan de hand was.
Uiteindelijk van de misbruikt verteld maar niet echt geloofd wordt en afgedaan als aandacht trekken,dat was wel een flinke knauw in mijn zelfvertrouwen..maar ook het vertrouwen in mijn ouders.
Een broer die jou ook nog iedere dag aan het treiteren was.
Je ouders die gaan scheiden toen je 15 was.
Zelf aan het puberen en helemaal terug aan het trekken bent in je eigen wereld,denken dat je niets waard bent en waarom zou je nog leven...
Zo zijn de jaren voorbij gegaan.Het contact met de buiten wereld bestaat uit uitjes met je moeder naar gokhallen wat dus later een verslaving bleek te zijn,van haar ook misschien een vlucht van een mislukt huwelijk...
Nooit een relatie gehad,want ik dacht/ denk ben niet goed genoeg dus waarom op zoek. Vervolgens overlijd je vader aan darmkanker waar je een slechte relatie mee had en het hoofdstuk niet echt kunt afsluiten ,en 1 jaar later krijg je moeder de diagnose dementie,mijn relatie met haar was goed maar wat ongewoon omdat ik nog op latere leeftijd bij haar woonde, maar zij was wel mijn vertrouwde omgeving en kon ik mezelf zijn.
Omdat ik nog bij haar woonde besloot ik met veel liefde de zorg op mijn te nemen omdat mijn broer dat niet kon en mijn half zus te ver weg woonde.
Met mijn fulltime baan kon ik het 5 jaar volhouden waarna ze naar een verzorgingshuis ging omdat ze snel achteruit ging.
Door de dementie werd mijn moeder heel liefdevol en aanhankelijk de moeder die ik in mijn jeugd zo miste....en was ik ook dan graag bij haar,
tot ze 6 jaar geleden overleed ik dacht dat ik er vrede mee had maar niets was minder waar.
Alles vanaf mijn jeugd kwam naar boven en nog veel meer ,bleek dat ik toen al depressief was..
6 jaar na het overlijden van mijn moeder en intensieve therapie eindelijk mijn leven en werk weer op een rijtje kon weer lachen en genieten ook dankzij medicijnen, ik deed weer mee in de maatschappij..
Tot vorig jaar... uit het niets naar 20 jaar in het zelfde filiaal te werken werd ik overgeplaatst....Daar aangekomen kon ik niet wennen aan de mentaliteit en manier van werken....Ze gaven me naar 2 maanden de opdracht of veranderen of ander werk zoeken..Dus dan maar aanpassen want ik had rekeningen te betalen.Kort daarna werden ook mijn uren aangepast en mocht langere dagen werken incl zaterdagen wat ik in 20 jaar nooit had gedaan.En dus fel op tegen was maar daar werd geen gehoor aangeven.
Dus was het weer aanpassen...
Gesprekken werden gevoerd 3 man tegenover je, nou ik kan je vertellen dat ik weer een heel klein meisje werd niets goed kon doen,en mijn zelfvertouwen vloog zo het raam uit.
Vervolgens wordt de baas overgeplaats naar een ander filiaal dus ik dacht fijn een nieuwe wind door de winkel nieuwe baas nieuwe regels niks was minder waar en erger zelfs.
Het werken werd niet meer leuk maar je moet....
Vervolgens besloten ze weer de tijden veranderen, zonder inbreng en dat was de druppel, ik zat in de auto op zoek naar een geschikte boom...
Maar dankzij mijn hond heb ik het niet gedaan.
Maar nu zit ik thuis kan de prikkels van buiten af niet meer filteren...
Ik wil niet terug naar de psycholoog dat voelt echt als falen,maar ik weet ook dat wat ik nu voel ook niet goed is ,maar wel vertrouwd .
Het liefst wil ik met rust gelaten worden.
Petra

Hai. Nadat ik 3 maanden geleden mijn pols gebroken heb en geopereerd ben is het bergafwaards met me gegaan. Hyperventilatie, zweetaanvallen stress om geen goede genezing i.v.m werk. Onverklaarbare pijnklachten zoals branderige rugspieren. Pijn borstbeen. Band om maag. Allemaal onderzoeken gehad in ziekenhuis maar alles oke. Zal psygisch zijn zegt huisarts en vrienden en familie. Ik geloofde dat niet en begreep er niets van. Werk ook niet door pols en voel me eenzaam zonder doel zoals werk e.d.
Merk dat ik veel moet huilen als ik uitleg hoe slecht ik mij lichamelijk voel en hoor ze denken hypochonder. Toch ga ik zelf nu ook twijfelen of het toch niet psygisch is omdat ik me ook zo verdrietig en eenzaam voel en dat maakt mij bang omdat ik altijd dacht dat ik een sterke persoonlijkheid was.Heb ook hele dag brok in keel gevoel en voel enorme spierspanning in lijf Wandel wel veel en diloe ontspanningsoefeningen en fysio maar helpt nog niet echt.
Heeft iemand ervaring met lich.klachten die veroorzaakt worden door negatieve gedachten of andersom?
groetjes Kat

ik ben sinds enige maanden gediagnosticeerd als depressief. Ik weet eigenlijk totaal niet wat de ziekte depressie inhoudt. Het lijkt ook bij iedereen anders te verlopen.
Ik was in het begin alleen maar boos, woedend op iedereen, dit creëerde bij mij wel een zekere activiteit, ik ging veel aan.
Nu ben ik inmiddels aan het opbouwen van de prozac. Ik merk nog noet echt dat ik plotseling gelukkig en positief in het leven sta, maar er is iets meeracceptatie. Ik hoo0 dat de prozac heel goed zal werken.
Het lijkt wel of op dit moment, misschien door prozac, mijn depressie een nieuwe wending neemt. Ik ben ietsje minder vaak boos, en veel vaker verdrietige, of hopeloos, of helemaal leeg.
Ik zou zo graag in de toekomst kunnen kijken en erachter komen of dit ooit overgaat. Maar dat kan natuurlijk niet, ik heb hoop, maar minstens net zoveel angst dat dit blijft en dat ik nooit een gelukkig,positief, leven krijg en nooit een kans om mezelf te verdragen of zelfs goed te keuren.

Ik ben nu 6 maanden niet lekker, wat begon bij te weinig cortison, waardoor ik slapeloze nachten kreeg en ik angstig werd om te gaan slapen. Allerlei klachten kwamen erbij, ik belande in een cirkel van niet eten, geen energie, geen zin meer in het leven en misselijk en duizeligheid. Artsen konden me niet helpen, moest mijn medicatie verhogen en daar bleef het bij, doordat ik in 2014 ook zoiets had mee gemaakt en ik toen 8 maanden kon slapen is de angst er weer en houdt me de hele dag bezig. Malende gedachten de hele dag en weinig energie. Mijn gezin lijdt er onder en elke keer als ik denk dat het iets verbeterd krijg ik weer een klap (overlijden in de familie of iets anders) waardoor ik weer in de stress raak en gespannen ben. Heb nu met moeite een traject gevolgd via de antropoloog lichaams eigen therapie, maar ook hier zegt de coach dat het zwaarder is en dat ik ook psychologische hulp nodig heb, ben iemand die niet snel andere vertrouwd maar heb vandaag besloten om die stap te zetten, kan al over 3 weken te recht.
Ondertussen heb ik erg last van PMS en werkt het warme weer ook niet mee.
Ben altijd heel energiek en ondernemend geweest en nu als ik naar mezelf kijk dan hoeft het niet meer voor mij, het is dat ik gelovig ben en mijn kinderen het niet aan wil doen dat ze de rest van hun leven zich gaan schamen om het verlies van hun moeder. Het is erg zwaar en ik heb het gevoel dat niemand me begrijpt, de artsen gelijk antidepressiva voor schrijven en je weg sturen. Vooral nu met Corona is alles erg bemoeilijkt lijkt wel...pfff ik hoop dat ik hier uit kom en dat ook andere die dit ervaren zullen genezen en rust vinden

Ik ben 12 jaar en al 3 jaar depresief. Mensen vonden het vroeg en namen me niet serieus. Ja, natuurlijk was het vroeg. Maar op mijn 9e stond ik al vaak bij de trein. Ben vaak met politie in aanraaking gekomen en vaak weggelopen.
Een vriend van me heeft zelfmoord gepleegd. Recht voor mijn ogen. Ik het er ptss van overgehouden. Alles wat ook maar met zelfmoord te maken heeft triggerd me enorm. Behalve als ik het zelf doe..
Ik weet niet hoe ik verder moet leven. Ik voel me leeg. Ik zie geen toekomst meer voor me. Tot mijn 19e zou ik op de middelbare zitten. Tot mijn 25ste op de universiteit. En dan maar werken..
Vrienden hebben me verlaten. Ze vonden dat ik meer moest lachen, mee moest gaan doen met activiteiten en vaker contact op moest zoeken. Ze wouden niet met een 'verlegen' iemand omgaan.
Ik wil huilen, alleen maar huilen. Bij iedere fout die ik maar wil ik instorten maar hou ik me sterk. Ik zou de mensen die me pijn hebben gedaan het liefste neersteken. Ik voel me nutteloos, een psychopaat een negatieve energie.
Maar boven dat alles, voel ik me enorm leeg.

Zijn er mensen die herkennen dat het moeilijk is om na een depressie de draad weer op te pakken? Ik heb best lang therapie gehad en dat heeft o.a geholpen met het verbeteren van mijn zelfbeeld, maar ik heb door mijn depressie nooit echt een sociaal netwerk op kunnen bouwen. Voel me hierdoor regelmatig verdrietig om. Vooral omdat ik nu zo’n behoefte heb aan nieuwe mensen leren kennen..

Na het overlijden van mijn vader 2 jaar geleden heb ik het erg zwaar. Ik wilde mijn vrienden niet meer zijn, zat erg lang in mijn kamer en mijn school punten kelderde omlaag. Gelukkig gaat alles op dit moment weer goed met mij en heb ik mezelf weer gevonden. Zelf ben ik nooit naar een psychiator geweest, dat wilde ik nooit, het leek voor mij net een soort falen. Ik ben veel online gaan lezen, bijvoorbeel dit soort forums waar je verhalen van andere kan lezen maar ook veel artikels zoals; https://herhealth.nl/niet-lekker-in-je-vel-dit-kun-je-er-zelf-aan-doen/ Uit dit soort verhalen haalde ik veel steun en het gaf mij ook weer moed om dingen te gaan doen.

Hoi,

Ik ben nu 4,5 jaar samen met mijn vriend en we hebben erg leuke jaren gehad. Nu heeft mijn vriend al 5 maanden lang last van De-personalisatie. Hij voelt zich niet meer zichzelf en had een lange tijd het gevoel dat hij dingen hoorde die er niet waren en dat maakte hem angstig. (Bang dat hij in een psychose terecht zou komen.) in het begin dat hij hiermee om moest gaan vond hij het heel fijn dat ik er was. Ik deed eigenlijk alles voor hem en paste mijn dag aan om hem hier elke dag weer doorheen te slepen. Nu zijn we 5 maanden verder en duwt hij mij eigenlijk steeds meer weg. We hebben nu even een soort “break” op onze relatie gezet want we zien elkaar nog maar 1x in de week en dan maar 4-5 uurtjes, dit komt omdat hij mij niet meer zag staan en we elke dag ruzie hadden over de hele situatie. Mijn vriend zegt dat die aan zichzelf wil werken en eigenlijk weer een beetje opnieuw wil beginnen met mij. Dus we hebben nu elke week een date. Maar voor de rest van de week komt alles van mijn kant. Hij appt mij niet, hij belt me niet om te vragen hoe het met me is. En als ik hem hierop aanspreek krijgen we ruzie. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Het lijkt alsof hij mij helemaal uit zijn gedachten heeft gezet. Als ik er 1x in de week ben dan is het wel heel gezellig. Maar interesse toont hij niet naar mij.

Het is een lang verhaal maar ik ben ten einde raad. Ik weet niet meer wat ik eraan moet doen. Ik voel me erg onzeker.

Ik ben al minstens 12 jaar depressief en vooral fde laatste paar maanden denk ik ook aan zelfmoord . Ik ben altijd een zwaar tegenstander geweest maar sinds 2 vrienden waar ik best wel tegen op keek zichzelf van het leven hebben beroofd denk ik zoiets van dat is niet gebeurd zonder reden. Ik ben niet echt gelovig maar stel wel de vraag:als het hiernamaals zo fantastisch is waarom wachten om er heen te gaan? . Met andere woorden waarom in dit klote leven blijven hangen als ik ook naar een betere plek kan gaan door me simpelweg van het leven beroven.

Een persoonlijke songtekst voor de mensen die er iets aan hebben.

Mijn Gedachten lopen vast,er is ballast zonder contrast.
het is mijn donkere killer in de nacht.
Emoties lopen vast.

Vincent van gogh toen die zijn oor er af sneed in de nacht,
ik pak mijn eigen kwast en verf een landschap zonder dag of nacht

Toch ga ik elke dag overstag met de gedachten, dat het zijn wie ik ben niet mag.

Zoek naar mijn eigen kracht, terwijl Ik weet dat mijn eigen gedacht
een projectie zijn van frustratie en een onwerkelijke macht.

Maar ik blijf vechten al word het mijn eind. Zal blijven strijden met een bittere pijn

Er zit Kortsluiting in m'n brein, de donkere dagen zijn het einde van mijn Latijn,
Had het zo moeten zijn, of ben ik de 13de van het dozijn.

Het probleem is ik zie eruit als een sterke Romein, maar voel mij klein als een schaduw in de zonneschijn.

"ja, En Elke dag houdt m'n gedachten me in de macht,
Ja, en elke dag smacht ik naar een vrachtwagen los van vracht.

Ja, En Elke dag, smacht ik naar een leven vol positiviteit en kracht
Ja, . Probeer mij voor te stellen welke leven er op mij wacht."

Ze zeggen samen staan we sterk maar ik voel mij een vak apart,
, de witte speelbal van het potje biljard in het stam café, deze pils is gebrouwen vanuit het hart

Ik zeg ben altijd mezelf, maar geef je maar een kwart van de persoon die ik mij voorstelde hoe ik echt was.

Ik schrijf hier de emoties van mij hart, terwijl die herrijst als een Fenix uit het as.

Ja de emoties slaan door als een koor in de kerk, gaat door been en merg, alle lof naar die herder in de herberg.

Stappen maken is 1 maar om gedachten om te zetten naar acties moet ik 2, zonder hulp is het als zoeken in de zee.

Neem me mee terug in de tijd,
en zet mijn stappe meer stapsgewijs, en maak mij wereldwijs
met mooie gedachten van een swerelds paradijs.

Geef soms te veel prijs, raak verloren in een droomreis,
m'n gedachten lopen over,
m'n ziel ligt ondersteboven.
Ben mijn eigen zielrover vraag me af gaat het ooit nog goed komen

Kom ik de struggle te boven, of is deze ode gemaakt voor de goden,
De flow die blijft komen, de wijntjes zijn aan het stromen de merloot blijft maar komen.

Dit is het moment dat de bomen verdwijnen vanuit m'n dromen.
Het moment dat ik mijn pad kan gaan belopen.

Zonder na te denken waar valkuilen zich ophopen.
Ik begin te hopen, op een leven waar ik verder kan kijken, waar echt uit zal blijken
Dat morge niet meer met vroeger is te vergelijken.

Ik hoop dat ik over een paar jaar kan terugkijken,
dat ik de herinneringen van toen voormezelf kan gladstrijken,
Er zit genoeg inmezelf om alles te bereiken!

Hallo,

Ik ben 13 jaar, en ik heb vaak gehoord dat ik gewoon een beetje gestrest ben en zo. Maar, hoewel ik het niet graag toegeef, denk ik dat ik hulp nodig heb.

Om te beginnen moet ik zeggen dat mijn thuissituatie niet beter zou kunnen zijn: mijn ouders houden van mij en van elkaar, we hebben geen geldproblemen en ik word goed opgeleid. Maar dit geeft mij ook alleen maar het idee dat ik ondankbaar ben.

Ik haat mezelf. Ik ben een nutteloos schepsel, ik heb geen talenten en ik ben zo dom dat ik nog nauwelijks voldoendes sta op school. Ik zit nu 2 Gymnasium, maar ik durf niet tegen mijn ouders te vertellen dat ik van school wil want dan streef ik nog verder van het beeld dat ze van mij hebben: het perfecte kind, begaafd en altijd luisterend, brengt geen problemen en ook nog eens sportief. Maar het kost me moeite om mijn hoofd boven water te houden. Eerlijk gezegd, ben ik al aan het verdrinken. Ik heb geen doel. Mijn jeugd was allemaal rozengeur en maneschijn, maar hoe ouder ik werd, hoe verder het tot me doordrong hoe nutteloos ik ben.

Na een tijdje op de middelbare school gezeten te hebben, begon het huiswerk en de toetsen te veel voor me te worden: zodra ik thuis ben na school barst ik uit in een paniekaanval en na een kwartier moeite te hebben gehad met ademen omdat ik bang ben om te falen, kan ik nog steeds geen woord op papier krijgen. Ik leer voor toetsen meestal op de dag zelf pas. Mijn cijfers gaan dan ook in een rechte lijn naar beneden. Mijn ouders weten het niet.

Sociaal ben ik ook niet. Ik probeer wel met mensen bevriend te raken, maar als ik iets zeg gaat het direct al verkeerd. En de mensen die mij dan wel als vriend zien, vragen me wat er is als ik er stil bij zit. En dan barst ik los over hoe ik me voel. En alsof dat nog niet genoeg mensen afschrikt, laat ik ze ook nog eens mijn linker-onderarm zien.

Want sinds een half jaar ben ik mezelf gaan snijden. Elke dag. Het is voor mij denk ik niet om mezelf te straffen, maar meer om aan mezelf te bewijzen dat ik echt depressief ben en niet gewoon moe.

Naast op sociaal, educatief en zelfverzorgend gebied volledig te falen, heb ik mijn slaap ook volledig verpest. Ik slaap vaak 3-5 uur in een nacht, omdat ik dan te uitgeput word van urenlang elk woord dat ik die dag dan heb gezegd door te denken en eindeloos door social media platforms te scrollen en mezelf te vergelijken met mensen die wel blij zijn, en er wel goed uitzien. De enige rede dat ik uit bed kom, is omdat ik de avond van te voren heel veel water drink zodat ik wel uit bed moet komen.

Daarbij heb ik ook al drie jaar geen woord gezegd over het feit dat ik niet op jongens maar op meisjes val. Ik heb het maar tegen een persoon gezegd en ik ben als de dood dat het uitlekt, want de enige vrienden die ik heb zijn allemaal zwaar religieus en ik wil hen niet kwijt raken.

Ik weet dat ik hulp nodig heb, maar ik durf niets te zeggen tegen iemand uit mijn omgeving.

Ik begin dus binnenkort met EMDR alleen ik vraag mij af of dit mij helpt omdat ik volledig mijn gevoel heb uitgeschakeld.

Ik kan nauwelijks benoemen hoe ik mij voel bij verschillende situaties en kan mijzelf niet er toe dwingen om ook gewoon eens zwak te mogen zijn.

Plus ik herinner mijn traumatische gebeurtenis wel alleen voel er niks bij. Zou ik eerst een andere therapie moeten volgen?

Groeten.

11 jaar een relatie, 2 mooie kinderen, lijkt het perfecte leventje te lijden .. voor een buitenstaander een leven dat hij/zij ook zou willen .. denk ik soms bij mezelf.. ligt het aan mij? Ben ik diegene dat een probleem heeft? De eenzaamheid overheerst de drukte in huis, de stress .. alleen voelen, maar niet alleen zijn.. hoe leg je dit uit .. Het is moeilijk te verwoorden wat de eenzaamheid teweeg brengt .. het gevoel te hebben dat je je leegte met niemand kan delen tussendoor er luisterende oren rondom je heen zijn .. jezelf terug gekeerd in je vel voelen zonder dat iemand door heeft wat er in jouw hoofd speelt .. dag in dag uit blijven presenteren thuis, op het werk, klaar staan voor anderen, maar jezelf hierin verliezen en niet meer stil kunnen staan bij jezelf .. het gevoel hebben de leegtes niet te kunnen opvullen met de mooie kleine dingen in het leven .. genieten? Niet meer weten hoe je echt moet genieten. De leegte/eenzaamheid overheerst sluimerend door de jaren door .. 27 jaar .. de Fleur van je leven wordt er gezegd .. misschien zal het dan toch aan mezelf liggen .. op zoek gaan naar een forum om anderen hun verhaal te lezen zodat ik dat van mij kan minimaliseren en opnieuw mezelf opzij kan schuiven. Door gaan, me een robot voelen dat dag in dag uit moet doorgaan en doorgaan .. het gevoel hebben elk moment te kunnen crashen , maar mijn hoofd dat het overneemt en zegt om door te gaan, om er te moeten zijn voor mijn gezin, familie. De ander! Maar soms wil ik alleen maar eens horen dat een ander eens vraagt aan mij hoe gaat het met jou ..

Goedemorgen,

Al langere tijd cijfer ik mezelf weg.. ik had een lieve vriend, maar hij heeft wel drugs gebruikt in onze relatie (ook daarvoor) hij is nu clean. Het draaide erg om hem en niet echt om mij. Toen de relatie over was, heb ik iets heel doms gedaan. Ik weet niet waarom, ik ging met een andere jongen afspreken. Hij was eigenlijk niet mijn type, we hebben zelfs seks gehad. Ik had het gevoel dat ik geen nee kon zeggen, daar heb ik nog steeds spijt van. Elke dag heb ik hier nu last van. Ik heb 2 soa's opgelopen, hartstikke dom. Ik vind het heel moeilijk om positief te blijven. Ik heb het gevoel dat ik een relatie en kinderen niet meer verdien. Elke dag denk ik eraan en komen de gedachten naar boven. Ik voel me vreselijk, het voelt alsof ik niet verder kan leven. Dat ik niet eens aan mezelf dacht, alleen aan hem. Ik loop vast nu, heb er last van in mijn dagelijkse leven. Wie heeft tips voor mij? Hoe kan ik weer wat positiever worden? Hoe kan ik het vergeten? Wat moet ik doen? Ik heb het gevoel dat ik gek word, het was het zeker niet waard. De seks was niet fijn en onpersoonlijk, we hielden niet van elkaar. Ben nog jong, 23. Maar het voelt alsof mijn leven al voorbij is. Lieve groet, anoniem

Hallo ik denk dat ik.depresief word langzaamhand want ik heb een drugsverleden niet echt verslaafd geraakt ofs maar heb eerste keer harddrugs gekregen van me broer en zin maten toen was ik twaalf jaar oud en na mate toen ik veertien of vijftien was heel soms en later ben k heel af en toe gaan gebruiken toen was k zestien of 17 en toen ik negentien was ongeveer maandelijks soms ook niet en nu ben k vierentwintig en ik heb in mei n domme.fout gemaakt door blue69 te proberen enzv en dronk er bij die nacht kon ik niet slapen volgende dag wel maar die morgen kreeg ik n verhoogde hartslag omdst ik n bult op moest fietsen en ben naar de 1ste hulp gegaan en ze zeiden meteen komt door de drugs maar anderen zeiden kan ook.komen door oververmoeidheid en laatste beetje inspanning en later kreeg ik.er lorazepam voor en daar van afgekickt en sindsdien ben ik heel bang geworden en zie het soms niet meer zitten heel raar het is net of ik denk na alle slapeloze nachten als.ik drugs gebruikte want als.ik gebruikte kon ik ool bijna niet slapen heel soms maar na die slapeloze nachten af en toe en de versnelde hartslag wat ik 2 keer heb gehad ook een keer door medicatie en kreeg ook hyperventilatie erbij en was er vroeg bij met gebruiken al met al denkik dan ik leef toch niet lang maar me hartfilmpje was wel.goed na die tijd en bloeddruk enzv maar al met al heb ik er dan helemaal geen zin meer in alles ik zie geen toekomst meer en alle leuke dingen vind ik niets meer aan en denk dat ik depresief word ervan egt naar en kan er niets aan doen zou dat tussen me oren zitten of ben ik evht depresief want sinds dat is gebeurt heb ik er last van groetjes j

Ik voel me zo somber en verdrietig.
Bijna elke avond ga ik huilend naar bed, elke ochtend word ik wakker met een “knoop” in mijn maag.
Ik heb al een tijdje (ruim een jaar) financiële problemen, hier heb ik gelukkig hulp voor.
De financiële problemen zijn ontstaan doordat mijn ex mij ging verlaten en meerdere spullen mee heeft genomen etc.
Ondanks hier vooruitgang in komt, merk ik dat ik mij hier echt vreselijk door voel. Er lijkt maar geen eind aan te komen.
Ook merk ik dat ik deze relatie nog niet verwerkt heb. We hebben 4 jaar een relatie gehad waarvan wij 1,5 jaar samen hebben gewoond, jemig wat was ik gek van die man. Ik was liever bij hem, dan zonder hem. Helaas loog hij vreselijk veel tegen mij. Hier kwam ik achter doen ik gestopt was met de pil, omdat wij een kinderwens hadden. Dit was in januari 2019. Na de eerste paar maanden kwam ik er achter dat hij over bepaalde dingen loog en na 4 maanden werd het steeds erger en kwam hij soms ook niet meer thuis. Geen idee meer wat hij aan het uitspoken was. Uiteindelijk toch maar weer braaf de pil geslikt, maar shit wat is dit moeilijk te verwerken. Ik had zo graag zo’n klein hummeltje gewild. Uiteindelijk is het in juli uitgegaan en woonde ik alleen in hetzelfde huis. Ik ben in september een andere man tegen het lijf gelopen, een geweldige, betrouwbare, lieve man. Maar hij heeft twee kinderen. Maar desondanks hadden wij het leuk samen de eerste maanden. Totdat de eerste verliefdheid, lees hotel de botel, eraf was... ik kwam steeds meer onder de jongens te staan en de jongens gingen voor op alles. Logisch dat je kinds alles voor je beteken, dat kan ik wel begrijpen. Maar het is nu zelfs zo ver, dat ik totaal genegeerd wordt als ik op “bezoek” ben als hij de kinderen heeft. Ik moet de hele dag verplicht tekenfilms “kijken” en meekijken wat er gespeeld wordt op de xbox. Kortom; ik ben er voor spek en bonen.
Ik merk hoe verder we in de tijd gaan, hoe somber ik word en hoe slechter ik de toekomst zie. Ik vind het niet leuk meer om naar mijn vriend te gaan, maar als hij bij mij is zonder de kinderen hebben we het geweldig samen.
Ik word hier zo onrustig, verdrietig en down van. Ik heb een geweldige man, maar als de kinderen er zijn besta ik gewoon niet. Ik voel me altijd zo nutteloos, derde wiel aan de wagen.
Ik weet echt niet wat ik moet gaan doen. Ik ben bang dat ik nooit weer zo’n geweldige man ga vinden. Maar als ik in deze relatie blijf, blijf ik diep ongelukkig.

Ik voel me zo somber en verdrietig.
Bijna elke avond ga ik huilend naar bed, elke ochtend word ik wakker met een “knoop” in mijn maag.
Ik heb al een tijdje (ruim een jaar) financiële problemen, hier heb ik gelukkig hulp voor.
De financiële problemen zijn ontstaan doordat mijn ex mij ging verlaten en meerdere spullen mee heeft genomen etc.
Ondanks hier vooruitgang in komt, merk ik dat ik mij hier echt vreselijk door voel. Er lijkt maar geen eind aan te komen.
Ook merk ik dat ik deze relatie nog niet verwerkt heb. We hebben 4 jaar een relatie gehad waarvan wij 1,5 jaar samen hebben gewoond, jemig wat was ik gek van die man. Ik was liever bij hem, dan zonder hem. Helaas loog hij vreselijk veel tegen mij. Hier kwam ik achter doen ik gestopt was met de pil, omdat wij een kinderwens hadden. Dit was in januari 2019. Na de eerste paar maanden kwam ik er achter dat hij over bepaalde dingen loog en na 4 maanden werd het steeds erger en kwam hij soms ook niet meer thuis. Geen idee meer wat hij aan het uitspoken was. Uiteindelijk toch maar weer braaf de pil geslikt, maar shit wat is dit moeilijk te verwerken. Ik had zo graag zo’n klein hummeltje gewild. Uiteindelijk is het in juli uitgegaan en woonde ik alleen in hetzelfde huis. Ik ben in september een andere man tegen het lijf gelopen, een geweldige, betrouwbare, lieve man. Maar hij heeft twee kinderen. Maar desondanks hadden wij het leuk samen de eerste maanden. Totdat de eerste verliefdheid, lees hotel de botel, eraf was... ik kwam steeds meer onder de jongens te staan en de jongens gingen voor op alles. Logisch dat je kinds alles voor je beteken, dat kan ik wel begrijpen. Maar het is nu zelfs zo ver, dat ik totaal genegeerd wordt als ik op “bezoek” ben als hij de kinderen heeft. Ik moet de hele dag verplicht tekenfilms “kijken” en meekijken wat er gespeeld wordt op de xbox. Kortom; ik ben er voor spek en bonen.
Ik merk hoe verder we in de tijd gaan, hoe somber ik word en hoe slechter ik de toekomst zie. Ik vind het niet leuk meer om naar mijn vriend te gaan, maar als hij bij mij is zonder de kinderen hebben we het geweldig samen.
Ik word hier zo onrustig, verdrietig en down van. Ik heb een geweldige man, maar als de kinderen er zijn besta ik gewoon niet. Ik voel me altijd zo nutteloos, derde wiel aan de wagen.
Ik weet echt niet wat ik moet gaan doen. Ik ben bang dat ik nooit weer zo’n geweldige man ga vinden. Maar als ik in deze relatie blijf, blijf ik diep ongelukkig.

Ik heb 4 maanden geleden iemand ontmoet op een dating app.
Alles was vanaf t begin af aan heel erg leuk.
Geen sexueel getinte gesprekken.
Gewoon neutraal en gezellig.
Vanaf het begin af aan vertrouwd.
Nu 4 maanden verder en een stuk serieuzer geworden.
Het enige is dat hij zijn beloftes niet nakomt. Nog steeds niet gevideobeld of een selfie gestuurd.
Hij zegt dat hij van mij houdt en een toekomst wil en alle mooie dingen in het leven met mij wil opbouwen. Deze maand zouden we dan ook eindelijk af gaan spreken. Ik denk dat ik hem nooit zal gaan zien.
Maar ik ben zoveel van hem gaan houden.
Als hij slechte dagen heeft appt hij de hele dag door lieve dingen.
En daarna hoor ik steeds minder de dagen er na . Die dingen doen mij pijn en ik raak steeds verder in een depressie.
Lig dagen lang te huilen in bed, eet bijna niet en slaap slecht.
Hoop dat iemand mijn verhaal herkent.
Er zijn nog veel meer dingen, maar ik heb gewoon niet de kracht om dat uit te typen.
Is er iemand die advies heeft?

Ik heb in principe alles aardig op orde. Toch voel ik me vaak ongelukkig en eenzaam. Ookal heb ik een lieve vriend en lieve vrienden. Laatste jaar van mn studie, net mn rijbewijs gehaald.
Ik heb al eens een depressie doorgemaakt en ben nu bang op terugval. Ik merk dat ik minder begin te genieten van dingen die ik eerst leuk vond. Een van de peilers van depressie. Uit mijn vorige episode een aantal jaren terug (17) heb ik slechte ervaringen gehad met het open delen van mijn gevoel. Niemand leek het te begrijpen of het nog leuk te vinden met mij om te gaan. Dit maakt dat ik het nu heel eng vind te vertellen. Heb dit onlangs wel gedaan maar het lucht niet voldoende op. Ik blijf bang om nu niet leuk genoeg meer te zijn.

Ik ben 33 jaar en krijg telkens mijn depressie terug. Ik heb een zoon van 6 en na de bevalling een posnatale depressie gehad nu een dochter van 2 maanden en weer slaat mijn grote vijand depressie toe ook heb ik tussendoor nog depressies gehad. Deze keer is anders ik krijg mezelf op geen manier rustig en kan niet genieten van mijn kids en mijn partner. Wat moet het voor hem ook echt rot zijn en weet zich er heel moeilijk in te kunnen verplaatsen. Ook werkt corona en lockdown niet mee die me ook weer weghouden van mijn werk. Ik heb te lang mijn emoties en gevoel weg gestopt en ben nu alleen maar aan het huilen aan de medicijnen en bij een psycholoog. Waar is toch het einde, waar is mijn inner rust.

Ik ben Monique, 42 jaar en 2 kinderen en een partner met een depressie. We zijn bijna 8 jaar samen, hebben een moeilijke tijd achter de rug. Onze zoon heeft autisme/ mcdd is snel overprikkeld en kan bijna niet meedraaien in de maatschappij. Dit heeft ons 5 jaar vechten voor zijn leven en voor ons gezin gekost. Nu er rust is ,is mijn partner in een depressie weg gezakt. Dit heeft te maken met veel meer dingen maar de laatste 5 jaar heeft ook een grote impact gehad . Voor 2 jaar terug zijn we noodgedwongen apart gaan wonen. Omdat de stress te veel was en mijn partner hierdoor erg regide werd, dat leverde nog meer stress op in onze gezinssituatie. Op die manier kon hij meer afstand nemen van de situatie, wat hij echt nodig had . Ook heeft dit gebracht dat hij zich eenzaam ging voelen ,ik voelde mij ook eenzaam maar ik zat nog volop in de strijdmodus voor onze zoon. Mijn partner heeft wel eens aangeven dat hij niet lekker in zijn vel zat maar nooit duidelijk aangegeven hoe ernstig het was. Dit wordt mij nu verweten. Ik was er niet voor hem en zo krijg ik momenteel alleen maar verwijten. Hij brengt het zo hard dat ik bijna zou geloven dat hij mij opzettelijk pijn wil doen ( ik weet dat dit niet zo is maar op dat moment en de dagen erna kan ik daar niet bij komen). Ik mag hem niet bijstaan. Ik zit zíjn herstel in de weg, krijg ik elke keer te horen.

Natuurlijk probeer ik hier zo goed mogelijk mee om te gaan maar dat valt niet mee als je elke keer een mes in je rug krijgt. Je wil er voor hem zijn maar dit wordt niet geaccepteerd, hij wil alleen zijn. Hoe moeilijk ik dat ook vind ik respecteer dat, alleen op de manier zoals hij het brengt vind ik erg moeilijk. Dit gaat gepaard met verwijten en draaft maar door om mij heel hard te raken. Het valt mij zwaar. Ik moet werken voordat ik niet in een depressie kom want dan heb ik echt een probleem met mijn zoon. Die voelt alle stress haar fijn aan en hoe meer stress hoe groter de kans dat hij psychotisch wordt en suïcidaal. Dat heeft alles te maken met zijn complexe diagnose. Alles met elkaar maakt het heel erg zwaar. Mijn netwerk is erg klein, dat is al gecreëerd door de strijd periode van mijn zoon en het onbegrip van zijn diagnose. Dus ik sta er alleen voor en hoop hier hoop en moed uit te kunnen halen. Ik hoop hier wat steun te vinden in deze moeilijke tijd. Ook ik heb hulp gezocht voor mijzelf maar met lotgenoten praten is toch vaak het meest prettig.

Vriendelijke groet Monique

Mijn schoonzusje heeft een (vermoedelijke) depressie en ik weet niet goed hoe ik daar mee om moet gaan. Ze heeft dit al jarenlang, maar de laatste tijd heb ik het gevoel alsof dit tussen ons is komen te staan.

Vroeger kan in best goed met haar en deden wel regelmatig dingen 1 op 1, maar de laatste jaren is dat enorm verwaterd. Ik spreek haar zelfs amper als ik bij mijn vriend ben; ze is dan vaak op haar kamer.

Wanneer ze er wel is, kan haar stemming soms sfeerbepalend zijn. Ze is dan bijvoorbeeld erg prikkelbaar en kan kattig reageren. Hierdoor ontstaat er een enorme spanning die iedereen in het gezin ervaart. Soms vraag ik me af of ik iets verkeerds heb gezegd als ze kattig reageert op mij, maar mijn schoonfamilie zegt dat dit absoluut niks persoonlijk is. Ze zit gewoon niet goed in haar vel.

Mijn schoonzusje is vroeger gepest, zo vertelde ze ooit dat ze moeite heeft met het omgaan van meiden. Ze heeft geen vriendinnen, de contacten die ze heeft zijn vaak van korte duur of oppervlakkig. Ik ben soms bang dat ze om die reden (on)bewust een muur heeft opgezet naar mij; we zijn allebei ongeveer van dezelfde leeftijd. Ik maak me zorgen over onze relatie. Hoe moet het verder als ik later met mijn vriend, dus haar broer, samenwoon? Ze zal mij dan ook moeten zien. Ik zie dat niet voor me omdat ik haar amper/zelden spreek terwijl ik wekelijks bij mijn schoonfamilie ben.

Naast haar depressieve gevoelens ben ik bang dat ze door haar onzekerheid jaloers is op mij soms. Zo merk ik bijvoorbeeld dat ze mij soms nadoet. Ook heeft ze een lange tijd geleden wel eens vertelt dat ze het moeilijk vind dat ik goed overweg kan met haar moeder. Ze vertelde dat het thuis vaak over mij gaat en dat ze dit irritant vond. Mijn schoonouders doen dit niet expres, ik denk dat ze door onzekerheid hier gewoon extra gevoelig voor is.

Momenteel krijgt ze mentale hulp, maar ik weet niet of het haar helpt omdat we elkaar amper spreken. Ze is hier ook erg over gesloten, mijn vriend (haar broer) weet het ook niet precies.

Ik merk dat ik haar aanwezigheid soms als onaangenaam ervaar en dat ik geneigd ben om contact met haar te vermijden. Hier voel ik mij schuldig over.Ik wil graag dat onze relatie verbetert, maar ik weet niet hoe ik dat moet doen. Ik vind het moeilijk om met haar in gesprek te gaan omdat ik twijfel of ze mij wel waardeert.

Heeft iemand tips hoe ik onze relatie kan verbeteren?

Ik ben al 4 jaar depressief met ups en downs. Momenteel zut ik in een diepe crisis, ben constant moe, kom niet meer uit de zetel en heb verleden week een overdosis dafalgan codeine genomen, gelukkig zonder fatale afloop. Ben in behandeling bij een psychiater maar de medicatie die ze mij voorschrijft maakt me nog zieker en lustelozer. Kan iemand me helpen?

Hoi, ik ben direct gestopt met antidepressiva. Het is nu bijna 5 dagen geleden en ik voel echt van alles door me heen gaan. Emoties, slapeloosheid en vermoeidheid Heeft iemand hier ook ervaring mee (gehad) ? Hoelang duurde het wanneer alles weer een beetje normaal werd?

p.s. ik heb een kindje van bijna anderhalfjaar en ben ook coronamoe. Iemand ook herkenbaar?

Hoi

Het leven is echt niet leuk meer. Ik heb geen vrienden en lach terwijl ik eigenlijk mezelf kapot wil huilen. De dagen duren lang en gaan traag. Niemand snapt dat ik geen hulp wil Nouja geen hulp meer wil. Dit omdat ik al sinds kinds af aan hulp heb en t toch niet werkt. Soms twijfel ik aan mezelf omdat als ik geen antidepressiva slik het wel lijkt alsof ik 2 gezichten heb. En dat doet me zoveel verdriet want ik wil niet de boze ik zijn die iedereen pijn doet. Ik voel me altijd alleen en nu nog meer dan eerst. Ik ben iedereen kwijt m’n vrienden m’n vader. Ik kan mezelf wel in de grond graven. Ik wou dat ik iets had om voor te leven. Maar de donkeren wolken worden steeds erger. En zijn ze even weg dan komen ze altijd weer terug

Ik ben heel gevoelig voor depressies inclusief de psychosomatische gevolgen. Ook heb ik het borderline syndroom. Al is dat laatste qua hevigheid op een laag pitje beland, dat wil zeggen het zwart/wit is er altijd maar het zelfbeschadigen doe ik al jaren niet meer.
Nu ervaar ik veel onzekerheid, achterdocht en huilbuien. En natuurlijk mijn psychosomatische klachten die er voor zorgen dat ik niet uit de welbekende cirkel kom.
Natuurlijk speelt onze vrijheidsbeperking door corona ook zeker mee.
Iemand een gouden tip om uit die cirkel te geraken?
Als eerst die lichamelijke klachten maar verdwenen waren...maar zit het begin niet op een ander deel van de cirkel?
Ik moetcer wel bij vertellen dat mijn problemen was veelal uit mijn verleden komen. Op gegroeid met moeder met alcoholisme, 15 jaar relatie met dagelijks lichamelijk en geestekijje mishandeling ( en verrichtingen,) en daarna relatie met meervoudig overspelige narcist die me nog steeds walgelijk tart..
Iemand iets soortgelijks, zelfde ervaringen misschien?
Vriendinnen heb ik niet dus praten er over doe en kan ik niet...
Lfs

Hallo, Mijn naam is Alexander en ik ben 18 jaar oud. ik heb sinds mijn 15e een super leuke relatie. we hebben nooit ruzie, ze is super lief en mooi. Alles verliep vlekkeloos totdat mij eind zomer 2020 iets ergs raar gebeurde waarmee ik nu (Maart 2021) nog mee zit.

Mijn vriendin en ik hadden de leukste zomer achter de rug, totdat ik plotseling een erg raar angstig somber gevoel kreeg. het gebeurde zomaar, zonder reden en of zonder aanloop. ik was elke dag erg verdrietig en had geen flauw idee wat mij overkwam. ik dacht dat het wel zou overgaan na een paar dagen maar het was zo intens en heftig dat ik het echt niet meer wist. ik voelde mij zo schuldig naar mijn vriendin toe omdat ik mij zo voelde.

ik heb vervolgens een psycholoog benaderd en kon gelukkig erg snel terecht. Ik had het er vaak met mijn moeder over en was na het gesprek altijd een beetje gerustgesteld. de eerst volgende keer dat ik met mijn vriendin ging afspreken was ik erg zenuwachtig. toen ik haar zag gebeurde er weer iets geks. ik wist wel dat ik mijn vriendin voor mij had. maar het gevoel was weg, onze herinneringen kwamen niet in mij op en ik voelde mij zo schuldig.

Mijn ouders wisten het ook niet meer en zijn vervolgens ook naar mijn psycholoog gegaan. Ik ben toen begonnen aan 10mg citalopram. ik was erg gerustgesteld dat ik aan medicatie begon en waar ik zeker van was dat het zou 'helpen'. de medicatie duurde lang voordat het aansloeg en merkte er vrij weinig van. het maakte mij emotieloos. het maakte mij allemaal niks meer uit mijn vriendin had weg kunnen gaan en ik vertrok geen spier.

telkens als ik aan mijn vriendin denk wordt er een soort van mentale schild om mij heen gebouwd die geen emoties en gevoel naar binnen laat. zodra ik aan mijn vriendin denk denk ik niet aan de leuke tijden met haar, maar aan negatieve en donkere gedachten. ik bikkel hier al een tijd mee en weet niet wat ik aanmoet. ik ben uit mijzelf gestopt met de medicatie omdat het mij niet helpt. en waarom lukt het mij nou niet om te realiseren dat ik een perfecte relatie heb maar blijf ik continue die vervelende gedachtes hebben? aan mijn vriendin ligt het niet want ze heeft mij erg geholpen door deze donkere periode.

Heeft iemand anders hetzelfde ervaren of gaat iemand hier nu door heen? Ik hoor gaan van jullie en ben erg benieuwd naar jullie antwoorden.

Met vriendelijke groet,

Alexander

Ik voel me zo ongelooflijk niks. Alles is een puinhoop in mijn hoofd. Kan nergens van ontspannen, slaap slecht, eet slecht, ben eigenlijk gewoon klaar met het leven daar komt het op neer.. maar kan er niet zomaar tussen uitpiepen, al zou ik dat wel het liefste doen! Gewoon weg van alles. Ben iedereen tot last met mijn depressie

Ik voel me zo ongelooflijk niks. Alles is een puinhoop in mijn hoofd. Kan nergens van ontspannen, slaap slecht, eet slecht, ben eigenlijk gewoon klaar met het leven daar komt het op neer.. maar kan er niet zomaar tussen uitpiepen, al zou ik dat wel het liefste doen! Gewoon weg van alles. Ben iedereen tot last met mijn depressie

Hallo,

Ik heb een vriendin (niet in de zin van vriendin als zijnde relatie / sex oid, maar gewoon een vrouw waar ik al jaaren bevriend mee ben) die aan depressies lijdt. Maar ook angststoornissen en borderline.

Ze heeft net anderhalf jaar therapie gehad, 3x per week een hele dag, en is daar nu klaar mee. Echter de laatste maanden was ze zo negatief, over alles, iedereen, de wereld, mensen om haar heen. Alles was negatief of irritant. Nu had ik met haar een goede relatie , we belden vaak en deden wel eens leuke dingen.

Maar die negatieve energie werd me de laatste maanden zo veel, dat ik geen sprankeltje positiviteit in haar zag en er zelf ook steeds minder zin in had om haar te spreken.
Er werden ook negatieve dingen gezegd over andere mensen in mijn omgeving, ook over mijn partner bv of andere gezamenlijke vrienden.
Kortom ze was echt niet lief meer.

Ik heb nadat ik al voelde dat het niet goed ging met onze vriendschap, in een keer alles verteld hoe ik me voelde en dat ik dat niet meer wilde. Ik trok t niet meer om met haar te communiceren en te praten. Was uitgeput na een gesprek.

Sindsdien is t soort van over die vriendschap.

Het excuus is dat omdat zij psychisch niet lekker zit, en in een donkere wolk leeft, niks positiefs kan zien en ook geen liefde of sympathie kan uiten. Dus ze zegt dat ze er niks aan kan doen dat ze niet lief meer is.

Maar mijn vraag is dan ook eigenlijk. Hoelang moet ik t volhouden om deze persoon te spreken/zien als t mij helemaal uitput.
Moet ik dan wachten tot er weer ergens een zonnetje doorbreekt? Of moet ik accepteren dat ik alleen maar negativiteit over me heen krijg? Nadat ik mijn gevoelens heb verteld is t allemaal mijn schuld nu volgens haar. Want zij kan er niks aan doen. Alles wordt op t conto van de psychische toestand geschoven.

En alles wat ik zeg, alles, wordt negatief opgevat. Als zijnde een aanval. Maar zo bedoel ik t helemaal niet. Maar toch wordt alles negatief uitgelegd of gelezen.

Hoe moet dit nu verder. Moet ik die persoon dan alsnog maar, ondanks haar "bitch" of "heks" gedrag zoals ze dat zelf ook weet dat ze zo is, toch blijven steunen in haar strijd tegen de depressie, of is t goed dat ik even voor mezelf kies en haar laat gaan. Ik trok t echt niet meer.

Wat is wijsheid. Is er ergens nog een goede tip om haar te benaderen zonder dat t aanvallend is. Of hoe leg ik uit dat ik t goed bedoel maar dat t me teveel werd. Is t echt allemaal mijn schuld dat de vriendschap over is.

Hallo,

Ik heb een vriendin (niet in de zin van vriendin als zijnde relatie / sex oid, maar gewoon een vrouw waar ik al jaaren bevriend mee ben) die aan depressies lijdt. Maar ook angststoornissen en borderline.

Ze heeft net anderhalf jaar therapie gehad, 3x per week een hele dag, en is daar nu klaar mee. Echter de laatste maanden was ze zo negatief, over alles, iedereen, de wereld, mensen om haar heen. Alles was negatief of irritant. Nu had ik met haar een goede relatie , we belden vaak en deden wel eens leuke dingen.

Maar die negatieve energie werd me de laatste maanden zo veel, dat ik geen sprankeltje positiviteit in haar zag en er zelf ook steeds minder zin in had om haar te spreken.
Er werden ook negatieve dingen gezegd over andere mensen in mijn omgeving, ook over mijn partner bv of andere gezamenlijke vrienden.
Kortom ze was echt niet lief meer.

Ik heb nadat ik al voelde dat het niet goed ging met onze vriendschap, in een keer alles verteld hoe ik me voelde en dat ik dat niet meer wilde. Ik trok t niet meer om met haar te communiceren en te praten. Was uitgeput na een gesprek.

Sindsdien is t soort van over die vriendschap.

Het excuus is dat omdat zij psychisch niet lekker zit, en in een donkere wolk leeft, niks positiefs kan zien en ook geen liefde of sympathie kan uiten. Dus ze zegt dat ze er niks aan kan doen dat ze niet lief meer is.

Maar mijn vraag is dan ook eigenlijk. Hoelang moet ik t volhouden om deze persoon te spreken/zien als t mij helemaal uitput.
Moet ik dan wachten tot er weer ergens een zonnetje doorbreekt? Of moet ik accepteren dat ik alleen maar negativiteit over me heen krijg? Nadat ik mijn gevoelens heb verteld is t allemaal mijn schuld nu volgens haar. Want zij kan er niks aan doen. Alles wordt op t conto van de psychische toestand geschoven.

En alles wat ik zeg, alles, wordt negatief opgevat. Als zijnde een aanval. Maar zo bedoel ik t helemaal niet. Maar toch wordt alles negatief uitgelegd of gelezen.

Hoe moet dit nu verder. Moet ik die persoon dan alsnog maar, ondanks haar "bitch" of "heks" gedrag zoals ze dat zelf ook weet dat ze zo is, toch blijven steunen in haar strijd tegen de depressie, of is t goed dat ik even voor mezelf kies en haar laat gaan. Ik trok t echt niet meer.

Wat is wijsheid. Is er ergens nog een goede tip om haar te benaderen zonder dat t aanvallend is. Of hoe leg ik uit dat ik t goed bedoel maar dat t me teveel werd. Is t echt allemaal mijn schuld dat de vriendschap over is.

Op dit moment zit ik nog steeds midden in een stevige depressie die al jaren voortgaat.
Van alles geprobeerd eruit te komen, praten, hulp zoeken. Maar ipv dat het geholpen heeft, heeft het mij alleen maar verder de depressie ingeduwd. Ik stuit vooral veel op onbegrip en dan met name van familie of naaste vrienden. Langzaamaan verloor en verlies ik een hoop mensen om mij heen wat het proces om eruit te komen niet echt bevorderd.
Door allerlei omstandigheden van buitenaf is het hulp zoeken vaak misgelopen en meestal als eer dan een sprankje hoop is dan word dat snel teniet gedaan. Althans zo zie ik het. Heb het idee dat alle hoop altijd valse hoop is. Durf mij nu nergens meer aan vast te houden. Ik heb het idee dat ik dit gevecht wat al zo lang duurt nu echt langzaamaan aan het verliezen ben. Ik heb niks om voor te leven maar geef ook niks meer om het leven. Is dit herkenbaar bij andere mensen??

Op dit moment zit ik nog steeds midden in een stevige depressie die al jaren voortgaat.
Van alles geprobeerd eruit te komen, praten, hulp zoeken. Maar ipv dat het geholpen heeft, heeft het mij alleen maar verder de depressie ingeduwd. Ik stuit vooral veel op onbegrip en dan met name van familie of naaste vrienden. Langzaamaan verloor en verlies ik een hoop mensen om mij heen wat het proces om eruit te komen niet echt bevorderd.
Door allerlei omstandigheden van buitenaf is het hulp zoeken vaak misgelopen en meestal als eer dan een sprankje hoop is dan word dat snel teniet gedaan. Althans zo zie ik het. Heb het idee dat alle hoop altijd valse hoop is. Durf mij nu nergens meer aan vast te houden. Ik heb het idee dat ik dit gevecht wat al zo lang duurt nu echt langzaamaan aan het verliezen ben. Ik heb niks om voor te leven maar geef ook niks meer om het leven. Is dit herkenbaar bij andere mensen??