Kan de hele dag wel denken aan hoe het moet

Beste anoniem,

Een korte reactie: ik heb ook last (gehad) van depressieve gevoelens. Zie mijn verhaal 128. Vooral in begin was het heel zwaar en zag ik niks meer zitten (niet suïcidaal maar gewoon heel somber en “donker” gevoel vanuit mijn buik). Uiteindelijk zijn die klachten wel behoorlijk afgezwakt. Ik heb soms nog buien, maar het zijn er veel minder. Ik kan soms weer lachen en echt lol ervaren. Belangrijk is acceptatie en geduld. Dat zijn termen die je niet direct wilt horen in een burn-out maar het is echt zo. Geloof mij, ik ben de eerste die zsm uit zijn situatie wilde raken. Helaas werkte dat averechts. Medicatie heb ik uit een soort wanhoop wel overwogen (om andere redenen, ik had last van angst en kon nauwelijks slapen), maar ik zie dat als laatste redmiddel. Als het écht maar dan ook écht niet gaat. Maar ik ken jouw situatie natuurlijk niet, mijn persoonlijke visie zou zijn: bespreek dit met je psycholoog. Zoek hulp voor zover je dat niet al hebt gedaan en laat je goed adviseren. Ik hou niet zo van artsen die je te snel naar een pilletje sturen maar goed. Sterkte!

Acceptatie en geduld is inderdaad heel belangrijk, maar ook heel moeilijk. Vooral omdat ik nu heel anders ben dan dat ik anders was. Soms heb ik goede dagen. Maandag ga ik weer naar de psycholoog, dan ga ik het overleggen.
Ik probeer er een goede dagstructuur op na te houden.
Ik heb ook 6 weken heel slecht geslapen, soms nachten niet of 2,3 uurtjes, daar raakte ik van in paniek en het breekt je helemaal op,toen heb ik een paar keer medicatie gehad .
Zodat ik even wat rust kreeg. Gelukkig gaat dat nu weer wat beter. Ik slaap nu 6 soms 7 uren per nacht zonder medicatie.
Ik probeer mijn sporten weer wat op te pakken en sociale contacten .
Ik ga 2 keer in de week naar mijn werk, soms vraag ik me af of het verstandig is, maar het geeft me wel afleiding.
Mijn man vind dat ik naar een psychiater moet. Ik maak me teveel zorgen of het wel weer goed komt. Vooral cognitief. Ik kan soms niet helder denken. Geheugen laat me soms in de steek. En het wazig, afwezige, heel beangstigend.
Soms snap ik niet waarom ik me zo depressief voel. Heb een lieve man, lieve kinderen, fijne woonplek. Ik ging met.plezier naar mijn werk.
Het zal zijn tijd wel moeten hebben.