Ik kamp met depressies

Hoi Louisa
Ik zit in dezelfde situatie als jij, ben ook bezig met een woning te zoeken. Gelukkig heb ik m'n zoon die bij ons woont en een baan heeft. Ikzelf heb een klein inkomen waar ik geen huis van kan huren. Het is zo frustrerend dit. Ik begrijp wat je doormaakt, zelfde hier. Ik word hier heel moe van, en hoop dat ik snel hier uitkom. Zoals je ziet ben je niet de enige. Ik wens je veel sterkte.

Hoi Louisa en Maaike,

Bij mij precies zo' n situatie. Ik heb mij ook altijd qua baan/diensten aangepast aan de werktijden van mijn ex man. Het combineren van de zorg voor mijn 2 kinderen en mijn werk heb ik altijd heel zwaar gevonden. Daarbij heb ik veel meegemaakt in mijn jeugd en heb ik alleen nog een moeder wie in het verpleeghuis woont. Geen sociaal vangnet. Wel 3 hele lieve vriendinnen.

Mijn ex man heeft zich in een enorm tempo spiritueel weten te ontwikkelen en is zo te ontdekking gekomen dat hij niet meer met mij verder wilt. Dit vooral vanwege mijn depressies. Dit is een ruim jaar geleden, vlak voordat we zijn begonnen aan een rigoureuze verbouwing. Dus deze verbouwing ondergaan in de wetenschap dat het voor een ander zou zijn. Tegen beter weten in, in de hoop dat hij nog bij zou draaien.
Nu ruim een jaar later is de scheiding zo goed als rond en ben ik mentaal compleet ingestort. Op mijn werk, wat mij altijd zo ontzettend veel voldoening heeft gegeven,
heb ik mij ziek moeten melden. Angst- en paniekaanvallen en suïcidale gedachten hebben mijn leven beheerst. Het gaat nu iets beter maar het voelt nog steeds elke dag als overleven in een hel.
Ik merk dat ik nog veel van mijn ex- man houdt. Maar hij is compleet veranderd. Ik kan het nog niet accepteren dat het gezin uit elkaar wordt getrokken. I.t.t. wat Louisa aangeeft, hadden wij nagenoeg nooit ruzie. Dat is natuurlijk ook niet goed, maar voor de kinderen was het een veilige omgeving. Zij hadden de scheiding totaal niet zien aankomen. Hun leven wordt totaal overhoop gehaald. De oudste gaat naar de middelbare school, de jongste (wie hoog- sensitief is) naar groep 7. Ik maak mij zo' n zorgen om hen.

Ook ik heb geen zicht op een huis. Uitkopen of bij lenen (i.v.m. een koophuis) is totaal geen optie en pas een jaar ingeschreven voor een sociale huurwoning. Particuliere huur veel te duur bij 20u werk. En uitbreiding van werk totaal geen optie, aangezien ik nu langdurig ziek ben en we bovendien geen vangnet voor de kinderen hebben. Mijn ex man ziet het probleem niet. Hij vindt dat de kinderen oud genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen. Hij is ook van mening dat zij zelf kunnen opstaan (m.b.v. de wekker) 5 dagen per week. Beiden hebben wij zeer vroege diensten. Wij hebben gekozen voor co-ouderschap.

Het feit geen zicht te hebben op een huis en het feit dat ik niet inzie hoe het werk te combineren met de zorg/opvang voor/van de kinderen, breken mij totaal op. Ik maak mij de grootste zorgen om hoe het de kinderen zal vergaan.

Ik hoop snel een klein lichtpuntje te zien, maar deze is nu nog ver te zoeken.

Sterkte beiden!

ik snap je gedachtengang en angst.. maar met 20 uur werk en toeslagen en co ouderschap kom je een heel eind en kun je wellicht wel particulier huren. denk daarbij aan de huurtoeslaggrens. Zorg ervoor dat je niet meer dan rond de 30 k vermogen max hebt anders verlies je je toeslag.

maak eens een proefberekening op de website van de belastingdienst dan weet je het ongeveer.

toeslagen gaan in per de eerste van de maand let daarop als je verhuist.

verhuis je bijv. op 2 april dan heb je die maand geen recht, zet je de verhuisdatum op 31 maart dan heb je per 1 april wel recht.

De angst maakt je het meest onzeker , toch komt alles stap voor stap op zijn pootjes terecht

Beste Louisa,

Ik heb een vergelijkbare situatie. Ik raakte in een depressie met alcohol nadat ik 9 jaar lang voor onze drie kids zorgde. De depressie kwam nadat onze vierde kind 1 werd ongeveer.

Dit kwam door meerdere dingen. Corona en het overlijden van mijn vader. Maar ook tijdens de zwangerschap verhuizen en een puppy. En nog zooooveeeel meer. Ik voelde mijn man tussen mijn vingers wegglippen en ik begon de moed te verliezen.

Hij heeft in mijn depressie zijn best gedaan om te laten zien dat hij er voor me zou zijn. Ik ben hem daar ook dankbaar voor geweest en ik heb het hem meerdere malen aangegeven.

De afstand die hij nam daarna, net als bij jou, bleken later een voorbode te zijn van het feit dat hij een ander had ontmoet. Een andere man wel te verstaan.

Ook voor onze kinderen vind ik het hartverscheurend. Met name omdat mijn man beweerd bi te zijn en de schuld bij mij neerlegt. Mijn intuïtie zegt me dat hij gewoon altijd al homo is geweest.

Helaas zijn wij nu beland in een vechtscheiding. Het is zo hard en vreselijk allemaal. Ik huil elke dag.

We hebben nu co-ouderschap. Het gaat niet soepel. De dagen dat ze bij hem zijn, neem ik echt de tijd om mezelf terug te vinden en langzamerhand moet ik gaan werken.

Hij betaalt namelijk ook nog eens niks. Ik ben nu op deze site, omdat eigenlijk iedereen om me heen me behoorlijk steunt, maar allemaal hun eigen leven hebben. Ik gun ze dat ook. En mijn eigen leven is weg.

Dit gaat allemaal nog een staartje krijgen voor de kinderen, die allemaal nog jong zijn. Ik maak me ook ernstige zorgen om hun ontwikkeling.

Ik wens je sterkte.

Hallo Louisa
Je uitgangspunt is verkeerd je hebt van uit de ander geleefd
je moet voor jezelf gaan leven.
Dan gaan deuren weer open en komt het perspectief
ik ben aan het scheiden ik zie het als een nieuwe kans
een nieuwe liefde te krijgen
woonruimte is altijd een probleem
ik wil graag met je praten
maar hier contact gegevens plaatsen lijkt me nogal riskant