Ik zwijg en onderga

Ik ben 34 jaar gehuwd. Prachtgezin niks tekort. Mijn man is bijna 60 en al jaren op zoek naar zichzelf. Zijn grote passie dans...het laatste haar veranderde hij gaandeweg...meer en meer oefenen meer en meer enkel nog de dansbewegingen die primeerde....er kwam een soort van vrouwelijke fanclub en mijn man genoot van de aandacht....thuis was er de sleur de dagelijkse zorgen. Het chatten met zijn crew werd intens....er werd samen naar dansfilm gegaan optredens en etentjes...allemaal onschuldig maar ik hoorde niet bij dat wereldje. Werd er niet tot toegelaten...1 naam priemende. Hartjes werden gepist complimenten uitgewisseld uren gechat. Ik werd geblokkeerd op alles door hem door haar. Machteloos kijk je toe. Je roept je weent je wacht....je ziet die man doodgraag maar hij spreekt over chaos in zijn hoofd. Er worden verlofdagen opgepakt dat zie je op loongegevens maar dat klopt niet immers mijn held ging toch gewoon werken....dan barst de bom en blijf je vragen naar de waarheid die je niet krijgt. Je ziet spoken je oefent teveel controle. Wat wil hij....vrijheid en meer met vrienden weg...je zegt ok....vrijheid wordt zeer vlug proefwonen bij een andere dame...meer en meer....eerst weekends wat hij weet het nog niet... dan weekdagen....want hij moet zeker zijn en met haar leren samenleven....contact wordt minder een droog. Jou blik vermijdt hij. Ik zie chaos en verdriet en twijfel in de man die ik ken sinds mijn 16 jaar...´maar ik zwijg en onderga. Ik zie hem graag hoop dat zijn gezond verstand terugkeert en dat we niet moeten scheiden laar het wordt loodzwaar. Ik was zijn grote liefde moeder van zijn kinderen...hij mijn grote liefde maar Nu ben ik minder dan niks meer op enkele weken tijd