Midlife crisis - forum lotgenoten
Lotgenoten midlife crisis
Heb je een midlife crisis? Of heeft je partner een midlife-crisis?
Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.
- Je kunt hier je hart luchten.
- Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
- Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.
Meer ondersteuning nodig?
Zoek een therapeut voor hulp bij een midlife crisis >>
Ontdek hier de verhalen van andere mensen met een midlife crisis (en partners van mensen met een midlife crisis) en deel jouw eigen verhaal.
Inhoud
1. Overzicht met alle verhalen 2. Bekijk alle verhalen - uitgebreid 3. Voeg zelf een verhaal toeOverzicht verhalen
Alle verhalen
Ik realiseer mij dat ik mijn gevoel niet meer kan vertrouwen (Verhaal 22)
Hallo Allemaal, mijn naam is Arjan, omgeving Zuid Holland.
Op papier heb ik het goed voor elkaar, ben 40 jaar, prachtige kinderen en een prachtige vrouw waar ik al meer dan 20+ jaren mee samen ben.
Financieel goed voor elkaar en kerngezond.
Toch begon vorig jaar mijn leven wat te veranderen, ik begon mij vaker te irriteren aan mij vrouw en voelde veel ontevredenheid. Ik had niet in de gaten wat er gebeurde, het sloop er langzaam in. Ik dacht we zitten gewoon even in een sleur.
Nu komt het ergste, sinds 9 maanden ben ik verliefd geworden op een jongere dame. Een wederzijdse liefde, maar zij heeft ook een gezin. Nooit, maar dan ook nooit in mijn leven had ik verwacht dat dit mij zou overkomen. Ik was gelukkig en overtuigd dat ik oud zou worden met mijn super lieve en prachtige vrouw. We hadden een top huwelijk en konden samen de wereld aan.
En toch is het gebeurd, eerst kwamen de wederzijdse gevoelens, nee dit kan niet, zij heeft zelf ook een gezin, dit kunnen we niet op het spel zetten. Een aantal keer geprobeerd en elkaar niet meer te zien en te spreken, wat dus gefaald is. Nu zijn we vele maanden verder en zitten we diep in een affaire.
Sinds kort vallen voor mij de puzzelstukjes in elkaar en ben ik er achter dat ik in een MLC zit. Ik realiseer mij dat ik mijn gevoel niet meer kan vertrouwen en ben heel bang dat ik de grootste fout van mijn leven aan het maken ben.
Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Waar ben ik in godsnaam mee bezig. Wat doe ik mijn vrouw en kinderen aan. Mijn gevoel zegt mij dat ik los moet, moet leven, met mijn nieuwe liefde. Maar dit gevoel vertrouw ik dus niet meer. Ik heb werkelijk waar de mooiste en liefste vrouw van de wereld, maar toch heb ik alleen het gevoel van 'houden van' en geen genegenheid gevoelens meer. Mijn acties zijn extreem egoistisch en helemaal niet zoals ik was.
Ik ben op zoek naar handvaten om dit te fixen, om hier doorheen te komen en te eindigen met mijn huidige vrouw. Ben op zoek naar lotgenoten die deze ervaring al hebben gehad, die mij kunnen vertellen dat ze enorm veel spijt hebben van een zelfde soort beslissing die ze gemaakt hebben.
Als iemand met mij hierover in contact wil komen, volledig anoniem, dan kan die mij mailen.
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we telefoonnummers en mailadressen enkele weken na plaatsing)
Sterkte!
Wat moedig. En wat ellendig ook.
Hoe gaat het nu?
Is het mogelijk de contactgegevens van Arjan nog eens te vermelden.
Mijn vrouw zit in dezelfde situatie, zware midlife.
Ik zou er graag met deze jongeman over praten...
Ik ken jou niet persoonlijk maar ik wil je beslist vragen wat je inmiddels hebt gedaan?
Hier kan ik niet tegenaan boksen (Verhaal 27)
Ik zit in een vergelijkbare situatie; man wilde er ook niet meer voor vechten. Ten koste van de kinderen. Hier ook de echtscheiding in gang gezet, ik kan niets doen met iemand die er niet meer voor wil gaan en zijn impulsen achter na gaat. Ben er wel helemaal kapot van. Wie is die man??? Ik ga er helemaal van aan mezelf twijfelen, ben ik al die jaren voor de gek gehouden? Hij is helemaal bezig zijn affaire die nu relatie is uit te bouwen, gebruikt drugs, gaat ineens naar festivals en is ongelofelijk ijdel (kwam allemaal selfies met ontbloot bovenlichaam tegen op zijn telefoon - lachwekkend) en ondertussen zit ik met de brokstukken.
Ik focus me nu meer op mezelf en probeer het los te laten. Al blijft dat heel lastig. Tip: lees het boek van Josine van Dongen, mannen in midlifecrisis. Dat heeft mij geholpen!
Ik hou de eer grotendeels aan mezelf en kan het opbrengen om normaal tegen hem te doen. Ook in het belang van de kinderen. vind het nu vooral lastig om te zien dat hij zich geen houding weet te geven richting mij. Zijn houding is erg onverschillig en kortaf. Maar hij benoemt nog wel om me te geven en dit uit hij door praktisch en zakelijk alles goed voor mij te regelen. Qua emoties is hij echter heel hard en afstandelijk geworden.
De andere meid is nog steeds in beeld. Ze leven dan vooral haar leven, in de andere kant van Nederland. Ze heeft nog geen stap in zijn leven hier gezet. Komende weken zal dit wss wel veranderen wanneer ik niet meer in zijn huis woon. Heel benieuwd wat er dan van die relatie over blijft.
Ik ben de schrijver van verhaal 29. Totaal herkenbare situatie, behalve dat het mijn vrouw is die in een midlife zit. Plots de scheiding ingezet op 04-11-23. Het kon niet snel genoeg gaan, moest nog liever gisteren dan vandaag, zo radicaal was het.
Mijn huisdokter, waar ik al 4 x was langsgeweest, vroeg mij begin december of mijn vrouw ook eens wou passeren om te checken hoe het met haar gezondheid ging. Mijn vrouw antwoorde dat dit totaal niet nodig was en ze perfect in orde was en al absoluut niet naar de dokter moest.
Ondertussen verneem ik uit zéér betrouwbare bron dat ze al enkele keren bij de dokter is langsgeweest en er gezocht word naar professionele hulp. Is dit een begin van besef of spelen er andere dingen? Ik weet het niet want er word nauwelijks gecommuniceerd, zit volledig zonder informatie. Net zoals bij jullie word er heel koud en emotieloos naar mij gereageerd door mijn vrouw, terwijl ze altijd goedlachs en spontaan geweest is.
Veel is mij duidelijk geworden door te lezen op dit forum en op de site "Get Real". Het is ook daar dat ik het boek van Josinne van Dongen zag. Heb het gelijk besteld en hoop het vandaag of ih weekend te ontvangen. Het zou ons als slachtoffers sterkte en kracht moeten bieden om los te laten en verder te gaan met ons leven, wat de uitkomst van deze ellendige en waanzinnige fase ook mogen worden.
Groetjes!
Ikzelf ben ook in mijn crisis beland anderhalf jaar terug, en hierdoor mezelf volledig kwijt geweest, heel kil en emotieloos geweest en ik voelde ook geen emotie meer.
Ik ben 'verliefd' geworden op een ander, en 2 weken hierna mijn relatie van 9,5 jaar beëindigd omdat ik zelf het padje compleet kwijt was. De ander wou ik ook rust van, maar bleef ook doorpushen, doordat ik de weg zo kwijt was, en ook veel opgekropt verdriet en pijn had heb ik dit geaccepteerd en ben verder gegaan met hem.
Na een tijdje kwam weer deels terug naar de vrouw die ik ben, en werd ik weer 'wakker'. Toen kwam ik er ook achter dat het helemaal geen verliefdheid was, maar meer een soort uitvlucht.
Soms raak je jezelf zo ontzettend kwijt in je koppie dat je onwijs veel dingen gaat doen die totaal niet bij je passen, puur omdat je geen idee meer weet wie je bent, en later kom je er pas achter hoe en wat etc.
Ik had helemaal niet door dat ik in een midlife crisis zat, en alles wat erbij kwam kijken..
Probeer alles wat je overkomt door mensen met een midlife crisis ook niet persoonlijk te nemen, al voelt het wel zo en lijkt het ook compleet zo te zijn.
Het is moeilijk te interpreteren voor ons, maar ergens kan ik je begrijpen.
Het is mijn vrouw net zo vergaan als bij jou denk ik...
Je zegt dat je stilaan weer wakker geworden bent.
Heb je de moed gevonden om weer met je ex-partner te praten?
Denk je dat er nog enige kans is op herstel van en verzoening in je relatie?
Of beschouw je deze als onomkeerbaar?
Wel knap dat iemand die een MLC gehad heeft dit verteld.
Groetjes, Gert.
Idd heel knap dat je dit toegeeft. Ik ben inmiddels bijna 6 maanden verder en kan het allemaal steeds beter loslaten. Woon inmiddels in een fijn huis en het contact met mijn ex is goed voor de kinderen. Ik kan het opbrengen om normaal tegen hem te doen. Bij mijn ex zit er nog veel ongemak. Hij kan me moeilijk aankijken en tijdens de overdracht momenten met de kinderen, komt hij niet verder dan de gang en vlucht zo snel mogelijk weer weg.
Ik denk dat mijn ex het nooit zal gaan toegeven wanneer hij zichzelf toch weer tegenkomt of spijt krijgt. Dan lijdt hij weer gezichtsverlies. Alleen daarom al zal hij er alles aan doen om deze nieuwe relatie te laten slagen. Ik kan dit gelukkig steeds beter accepteren...zijn uiterlijk en kleding is veranderd. Zelfs het geurtje wat hij sinds kort op heeft is heel overheersend en totaal niet mijn smaak. En dooorr....
Veel gelijkenissen in mijn verhaal.
Mijn man is eind November beginnen trippen
In de maand December vaak discussies en frustraties uiten...
Dan spreken over nieuwe hobbies starten, veel bezig met kledij, overwegen om een oorbelletje laten schieten.
Terug in het verleden duiken door muziek opzoeken van vroeger. Hij begon vol van zichzelf te spreken, gaf aan zich zo zelfzeker te voelen. Heel vergeetachtig, gsm altijd op zak, op niet storen en omgekeerd op tafel.
Op een dag gaf hij aan niet weten wat hij wil, tijd en ruimte nodig te hebben.
Aan al zijn vrienden zeggen dat hij met 1 voet buiten de relatie stond.
Deze terror heeft hij tot februari aangehouden. Wanneer ik telkens aangaf om gaan uitzoeken wat hij wou.
Verantwoordelijkheden waren hem teveel geworden. Hij was vaak bezig met zijn innerlijke jongen en dat hij het speelse kant van het leven moet ontdekken.
Ook kreeg hij héél erge woedeuitbarstingen wat ik nog nooit had gezien.
In februari na ultimatuum heeft hij opgebicht dat hij sinds maanden een dubbelleven had. Vervolgens heeft hij de keuze gemaakt om voor de affaire te gaan en zijn gezin achter te laten.
Ondertussen is hij 2 maanden bij zijn ouders en bekijkt hij alles om zsm een andere woning te vinden.
Vreselijk allemaal na een relatie van 10 jaar. Hoe is dit mogelijk.
Wat hebben jullie gedaan om hier sterker uit te komen ? Mijn zelfvertrouwen, mijn leven is ontploft
Dit is insane.
Idd heel knap dat je dit toegeeft. Ik ben inmiddels bijna 6 maanden verder en kan het allemaal steeds beter loslaten. Woon inmiddels in een fijn huis en het contact met mijn ex is goed voor de kinderen. Ik kan het opbrengen om normaal tegen hem te doen. Bij mijn ex zit er nog veel ongemak. Hij kan me moeilijk aankijken en tijdens de overdracht momenten met de kinderen, komt hij niet verder dan de gang en vlucht zo snel mogelijk weer weg.
Ik denk dat mijn ex het nooit zal gaan toegeven wanneer hij zichzelf toch weer tegenkomt of spijt krijgt. Dan lijdt hij weer gezichtsverlies. Alleen daarom al zal hij er alles aan doen om deze nieuwe relatie te laten slagen. Ik kan dit gelukkig steeds beter accepteren...zijn uiterlijk en kleding is veranderd. Zelfs het geurtje wat hij sinds kort op heeft is heel overheersend en totaal niet mijn smaak. En dooorr....
Beste "Schrijver van dit verhaal".
Ik ben 5 maanden en 6 dagen verder na het vallen van de bom op 04-11-23. Net als jij kan ik het ook allemaal steeds beter loslaten. Ik woon nu al 3.5 maand alleen op een appartement. Normaal doen tegen mijn vrouw lukt eigenlijk nog steeds niet goed. Als ik de kinderen 's zaterdags smorgens ophaal en savonds weer afzet is er geen communicatie, niks, 0.0, zelfs niet over wat de kinderen gedaan hebben, of gelijk nu, het is 2 weken paasvakantie geweest, weet ik van haar niet wat ze allemaal gedaan hebben. Mijn kinderen vertellen me dat wel maar van haar weet ik totaal niets. Net hetzelfde als bij jou komt ze niet verder bij de overdracht van de kinderen als de garage. Ik ervaar ook het ongemak, ze durft me precies niet goed aan te kijken en vlucht ook zo snel mogelijk weer het huis in.
Er zijn toch wel een paar dingen die me de wenkbrauwen deden fronsen. Mijn zoon vertelt soms dingen tegen mij, de jongen is 10 geworden in maart, dingen die hij van zijn mama eigenlijk niet tegen mij mag zeggen. Ik vraag er bij hem niet achter, maar hij vertelt ze spontaan en zegt: Papa, ik ben journalist en ik moet jou informatie zeggen, je bent immers mijn papa en vriend, je moet dit weten.
Soms vraag ik mij af of ik dat allemaal wel kan geloven, of hij de waarheid spreekt of het zijn verbeelding is die spreekt. Maar hetgeen hij zegt kan een 10 jarig kind niet zomaar uit zijn duim zuigen of verzinnen.
Ik som jullie enkele dingen op.
Zijn mama zou tegen hem gezegd hebben:
-Toen we in Euro Disney Parijs waren, (FYI: we waren daar 4 dagen voor de bom viel op 04-11-23) heb ik een storing gekregen. Als ik deze storing niet gehad had waren papa en mama nu niet gescheiden.
-Door deze storing dronk ik toen elke dag 1 of 2 flessen wijn en hierdoor zag ik er wat raar uit en deed ik wat vreemd. (Mijn zoon vind trouwens dat zijn mama er nog steeds anders uitziet dan voor de "storing").
-Hij zei ook dat zijn mama soms huilt als ze 's avonds alleen in bed ligt. (Weet niet of ik dit moet geloven?)
-Mama staat soms in de hoek, je weet wel hè papa, dat hoekje in de gang langs het halfronde tafeltje, met haar gezicht naar de muur en dan zegt ze: Wat heb ik toch gedaan, wat heb ik toch gedaan, wat heb ik toch gedaan...
Moet ik dit allemaal geloven, ik weet het eigenlijk niet maar ik doe het toch. Omdat deze woorden uit de mond van mijn zoon komen. Hoe moet ik dit interpreteren, een 1 ste teken van wakker worden? Beste Anoniem van 21-03-2024, als je nog actief bent hier, misschien heb jij daar een inzicht of een mening bij...?
Intussen blijf ik verder doen en werken aan mijn herstel, wat mij eigenlijk toch vrij goed lukt.
Al mis ik mijn vrouw nog steeds en hou ik nog altijd zielsveel van haar... al is ze op dit moment een heel andere vrouw.
Groetjes, Gert.
P.S. Ik hoop graag verder van jullie te vernemen op dit forum!
Een verhaal van zelfdestructie… (Verhaal 25)
Bedankt om het te lezen, misschien kan het voor sommige van jullie nog wat veranderingen teweeg brengen.
Ik ben 40 jaar oud en had een perfect gezin. 2 kinderen van 16 en 11 jaar oud en een relatie van 20 jaar waarbij we 16 jaar getrouwd zijn.
Sinds een jaar is er een vlammetje dat in mij brandt en dat ik niet gestopt krijg. Ik ga liever op stap met vriendinnen dan thuis te zitten, kan me uitleven in sporten, … Alles om het “lege leven” dat ogenschijnlijk perfect was te vullen met plezier. Mijn man onderging deze veranderingen en we kwamen terecht bij een relatietherapeut. Wil hier wel nog even bij melden dat onze intieme relatie altijd goed is blijven gaan, integendeel, voelde me meer sexueel na een avondje stappen. Na een sessie of 4, kwamen er wel wat zaken uit ons verleden naar boven die kwetsend waren over onze kindertijd.
Punt is dat ik nu 2 X met iemand gekust heb en hem hier zo’n pijn hen mee gedaan, dat het huwelijk stopt voor hem. Hij wilde niet meer in therapie gaan en hield me een tijdje verplicht binnen. Na deze periode van opsluiting, lag de wereld schijnbaar terug aan mijn voeten.
En nu…Op dit moment stort Mijn hele wereld in, na het ontdekken van die tweede kus, is het voor hem helemaal over.
Maar er is geen terugticketje, geen weg om alles uit te vegen... Ik ben mentaal op, en mijn hart ligt in 1000 stukken, heb zoveel mensen pijn gedaan en kan niet meer terug.
Ben je nog actief op dit forum?
Hoe is je situatie nu?
Ik ben ervan overtuigd dat er altijd een weg terug is.
Zou graag met jou persoonlijk contact opnemen.
Zou dit kunnen met hulp van de redactie?
Groet, Gert.
22 jaar samen en hij is de weg kwijt (Verhaal 31)
Ongeveer een jaar geleden kwam er een nieuwe collega bij hem op t werk en ik voelde bijna meteen aan dat er iets niet klopte. Maar hij lachte het weg, ik had helemaal geen reden om hem niet te vertrouwen, dus geloofde ik hem. Wat wil je als je zo lang samen bent. Hij bleef maar over haar praten en er volgden een aantal hevige ruzies. Hij was altijd met z’n gsm bezig (vroeger maakte z’n telefoon hem niks uit, ik mocht hem niet volgen op sociale media, nam onze zoon mee naar automeetings (zij is een autofreak…) de signalen waren er, maar ik beeldde het me allemaal in, volgens hem. We gingen tijdens de zomer op vakantie en trokken 5 weken door Europa, we hadden een fantastische tijd, maar daarna vond ik z’n gedrag onrustwekkend. Ik heb nooit z’n telefoon gecheckt in die 22 jaar, maar deed het toch in oktober vorig jaar. Zij had een bericht gestuurd. Er volgde opnieuw een hevige ruzie, er was iets veranderd tussen ons voor hem, maar hij kon niet benoemen wat, zei hij. Zij had daar niets mee te maken. Ik zette alles op alles om mijn relatie te redden, gaf hem meer aandacht, we deden veel samen met het gezin, we gingen op romantisch weekend naar Amsterdam, hij keek weer de oude, de man waar ik op verliefd was geworden. In de kerstvakantie trokken we met de kinderen naar Barcelona. Het leek goed te gaan. Eind januari confronteerde ik hem met het feit dat hij gefrustreerd rondliep de laatste tijd. Hij kon er niet tegen en we kregen opnieuw ruzie. Die avond zei hij dat hij wilde scheiden, hij vertelde het ook aan de kinderen (8 en 11) die het helemaal niet hadden zien aankomen, ze wisten , net als ik, niet wat hen overkwam. Toch vertrok hij maar niet uit het huis. Pas 3 dagen later ging hij weg en de volgende dag kwam hij terug. Hij wist niet wat hem bezielde, wilde bij z’n gezin zijn. Mijn hoofd zei dat er iets niet klopte, maar ik hou van deze man dus liet ik hem terug toe. Alles draaide in de weken erop rond hem( hij wilde nog een tatoeage zetten(had er eentje sinds september 2023), wilde gaan feesten, alleen op reis…) ik cijferde mezelf weg, bang dat hij zou vertrekken. Voordat hij op een kort reisje met een vriend vertrok, gingen we nog samen uit eten en het voelde redelijk goed, hij zei dat hij van me hield. Maar tijdens de reis veranderde de toon in z’n berichten en ik wist wat er kwam. Toen hij terug was, twijfelde hij opnieuw, maar kon niet echt uitleggen waarom. Voor mij viel echter 3 dagen later alle puzzelstukjes op z’n plaats: de nieuwe collega had plots haar relatiestatus op Facebook veranderd. Er was dus wel degelijk een ander in het spel. Hij verlaat z’n gezin voor een 13 jaar jongere vrouw, die in geen enkel opzicht op mij lijkt (fysiek- interesses) en ook helemaal niet bij zijn levensstijl lijkt te passen. Hij laat z’n gezin in de steek, lijkt ook z’n vrienden de rug toe te keren… ik herken de man die zolang de mijne was in geen enkel opzicht meer. Hij lijkt wel een vreemde. Hij was mijn geliefde, beste vriend en ook mijn soulmate. We hebben zoveel meemaakt en ik dacht wat we een sterke relatie hadden. Ook mijn dochter zei dat ‘mama, ik dacht dat wij sterk waren’.
Nu wil hij het huis heel snel verkopen en verder met z’n nieuwe leven. Ik blijf achter met een grote leegte en veel vragen, een gebroken zelfvertrouwen ( hij vond het nodig om heel kwetsende opmerkingen te maken voor een lange tijd - zie bv dat hij helemaal niet voor mij teruggekeerd was, enkel voor de kinderen, dat ik hem irriteerde, dat hij valt op vrouwen met veel tatoeages- ik heb er geen een…). Mijn wereld is volledig ingestort en hij gaat door alsof er helemaal niks aan de hand is, lekker op een roze wolk.Ik ben gebroken.
Wat ik hier op deze website lees, lijkt wel alsof het mijn leven is dat beschreven wordt. Ik kan nog steeds niet geloven wat er met hem aan het gebeuren is, is hij zo de pedalen kwijt. Hij is ook iemand die helemaal niet geloofd in mentale problemen en zal dus nooit hulp zoeken. Het is verontrustend, de wereld draait alleen nog rond hem. En hoewel de vrienden mij steunen en er ook niks van begrijpen dat hij zoveel komedie heeft gespeeld, ben ik bang, bang voor wat nog komen moet.
Wat vervelend om te horen dat je al zo lang in deze situatie zit. Ik heb precies hetzelfde. We waren 23 jaar samen en hebben twee kinderen van 18 en 19. Bijna 2 jaar geleden gaf ik aan dat ik het niet een fijn idee vond dat hij zich stortte in het uitgaansleven en drank en drugs. Hij besloot dat hij meer tijd en ruimte nodig had om aan zichzelf te werken zodat we daarna sterker zouden worden. Ik heb hem daarom de ruimte en tijd gegeven. Daarmee bedoelde hij dat hij zichzelf kon storten in een meisje net zo oud als de kinderen, kwam ik vorig jaar achter. Wilde de affaire stoppen, dan weer niet, dan weer wel. Het lag totaal niet aan mij, maar bij hem zelf, zei hij. In september besloot hij dan toch definitief met dat meisje te stoppen en voor zijn gezin te gaan. Maar helaas. Een week later wilde hij toch scheiden en kijken of het wat met dat meisje kon worden want hij heeft geen zin meer in verantwoordelijkheid.Hij kijkt vervolgens niet meer om naar de kinderen of mij. Hij is enkel nog met zichzelf bezig en ontzettend egoïstisch en doet enorm lelijk tegen mij alsof ik zijn grootste vijand ben geworden. Hij lijkt totaal niet meer op de man waar ik zo lang getrouwd mee was. Familie en vrienden dringen niet tot hem door. Nu ben ik de scheiding alleen aan het regelen en de hypotheek etc. en komt de zorg en verantwoording voor de kinderen ook volledig op mij terecht, want die ervaren hierdoor ook mentale problemen.
Helaas kan ik je geen advies geven omdat ik zelf ook geen idee heb wat ik nog kan doen. Misschien vind je het wel fijn om hierover te ventileren? Zo ja, kunnen we de redactie vragen of er wellicht een mogelijkheid is om met elkaar in contact te komen?
Plotseling scheiding (Verhaal 26)
En toen kwam hij een maand geleden plotseling met de mededeling dat het over is, dat hij wil scheiden. Mijn hele wereld stortte voor mijn ogen in elkaar, ik heb dit totaal niet zien aankomen. Hij zegt steeds zichzelf kwijt te zijn, en meer tijd en ruimte voor zichzelf nodig te hebben. Hij geeft wel nog veel om me, maar niet meer 'op die manier'.
Ik snap niet waarom dit meteen een scheiding moet betekenen, waarom hij niet eerst op zoek kan gaan naar zichzelf, en dan kijken waar de relatie staat met zijn nieuwe ik. Maar ik loop steeds tegen een muur op, wat ik ook probeer.
Hij wil niet eerst naar zichzelf zoeken, en al helemaal geen hulp daarbij zoeken, hij wil eerst scheiden en dan zichzelf gaan zoeken. Ik lees overal dat in een midlife crisis mensen vaker dit soort radicale beslissingen nemen en daarna daar spijt van hebben omdat het niet oplevert wat ze dachten, en ik ben heel bang dat hij deze beslissing ook niet weloverwogen neemt. Aan de andere kant vraag ik me af of ik mezelf dat niet aanpraat uit een soort ontkenning...
Het gekke is, dat het in huis nog steeds heel gezellig is met de kinderen en zelfs met zijn tweeën, waardoor het ook heel makkelijk is om af en toe te ontkennen dat er een scheiding boven mijn hoofd hangt.
Ik weet het even allemaal niet meer, hij is zo stellig dat ik weinig tot geen hoop heb dat er nog iets gaat veranderen, maar ik kan nog steeds niet begrijpen dat dit zo moet, dat er geen andere oplossing te vinden is. Het voelt alsof hij totaal niet ziet wat hij allemaal stuk maakt, voor mij, voor de kinderen, maar ook voor zichzelf.
Ik dacht deze man te kennen, vertrouwde hem volledig, en dan dit... ik weet echt even niet meer wat ik moet :(
Het lastige bij ons, is dat hij niet zo makkelijk weg kan. Zijn ouders wonen te ver weg, en een nieuw huis vinden is ook niet zo makkelijk op dit moment (en kunnen we helemaal niet betalen!). Dus ik ben bang dat we nog best een tijd in deze situatie kunnen zitten.
Ik heb hier gemerkt dat proberen hem te overtuigen dat dit iets in hem is (midlife crisis of iets anders) en dat hij daaraan moet werken, alleen maar tegen me werkt. Hij gaat alleen maar harder afzetten. Ik heb voor nu besloten vooral vragen te
stellen en te luisteren zonder te oordelen. Hij laat daarbij veel meer los over wat hem dwarszit (al blijft hij even koppig over zijn eigen 'oplossing').
Ik heb niet het idee dat het iets gaat veranderen, maar ik krijg wel iets meer inkijk in wat er in hem om gaat.
Hij heeft tot nu toe ook alleen aan familie en een paar goede vrienden vertelt wat er speelt.
Er is echt geen touw aan vast te knopen voor mij...
Heb jij nog steeds geen contact gehad? Misschien inderdaad maar even beter zo, hoe moeilijk het ook is. Op ze in praten zorgt alleen maar dat ze harder wegrennen. Konden ze maar zien wat ze doen, en wat ze onnodig stuk maken.
Wat eigenlijk nog het meeste pijn doet voor mij is dat hij niet alleen mij aan de kant zet zonder open te staan voor andere mogelijkheden, maar ook de kinderen tot op zekere hoogte
Hij blijft maar zeggen dat hij een eigen plek nodig heeft waar hij met niets en niemand rekening hoeft te houden, inclusief de kinderen. Hij lijkt te denken dat de kinderen een soort knop zijn die je gewoon uit kan zetten. Mijn hart breekt voor hun, dan hebben ze straks een vader die alleen om de week voor ze klaarstaat?? :/
Ik snap ook niet waarom het allemaal zo snel en radicaal moet. Ga lekker een plek voor jezelf zoeken en even rustig ontdekken wat je wil, scheiden kan altijd nog.
Sterkte en weet dat je niet de enige bent al voelt de strijd alleen.
Maar nu heb ik dan wel duidelijkheid, hier ga ik het nooit van winnen.
Waarom maken mensen toch onnodig zo veel kapot :(
Ik kan er ook niet bij dat mensen zo kunnen veranderen en alles zomaar opgeven zonder te vechten waar ze, in ons geval, 17j voor en aan gewerkt hebben. Van dag op dag alles weggegooid en verloren, zonder nog enige wil om te vechten. Ik denk dat mannen en vrouwen, maakt niet uit, in een midlifecrisis zelf niet weten wat hun overkomt en er zekf geen raad mee weten. Tot het moment van besef komt, helaas is het dan dikwijls veel te laat en onomkeerbaar. Jongens toch, wat een ellende...
Wat is het toch erg, waar we (op dit forum) allemaal doorheen moeten gaan…
Hier dezelfde situatie. Na 20 jaar samen waarvan 12 jaar getrouwd en twee kinderen van 8 en 6 kondigde mijn man opeens aan dat hij niet gelukkig was, ‘op’ was, geen gevoel meer voor mij had. En kort daarna bleek hij gevoel voor een 10 jaar jongere vrouw te hebben; de moeder van een vriendinnetje van onze dochter. Hij wilde niet meer vechten (/in relatietherapie/praten) maar weg, weg, weg. Een ander huis gevonden, kinderen zitten nu de helft van de tijd bij hem, en zij is inmiddels ook gescheiden en zit met haar 3 kinderen ook continu in zijn huis. Twee gebroken gezinnen, mijn kinderen zijn helemaal van slag, ik ben alleen achter gebleven en mijn ex-man doet afstandelijk en zakelijk. Er is geen enkel gevoel meer over en over gevoel praten kan hij al helemaal niet meer, dan loopt hij letterlijk weg. Verder is hij alle contacten verloren. Hij heeft amper contact met zijn familie, gezamenlijke vrienden waren oorspronkelijk mijn vrienden en kiezen mijn kant. Niemand begrijpt hem nog. Dus hij heeft alleen zijn nieuwe ‘soulmate’ nu.
Ik vraag me af waar dit heen gaat….
Ik heb zelf psychologische hulp gezocht, krijg veel steun van familie en vrienden en probeer mijn leven weer op te bouwen. Maar ik voel zo enorm veel verdriet over alles wat kapot is…
Heel veel sterkte voor jullie allemaal!
Nu wil hij het huis heel snel verkopen en verder met z’n nieuwe leven. Ik blijf achter met een grote leegte en veel vragen, een gebroken zelfvertrouwen ( hij vond het nodig om heel kwetsende opmerkingen te maken voor een lange tijd - zie bv dat hij helemaal niet voor mij teruggekeerd was, enkel voor de kinderen, dat ik hem irriteerde…). Mijn wereld is volledig ingestort en hij gaat door alsof er helemaal niks aan de hand is, lekker op een roze wolk.
Ik ben gebroken.
Bij ons nog steeds geen verandering. Scheiding is voor de rechtbank uitgesproken op 29-02. Eind deze maand of begin april tekenen we voor de laatste keer en zal het definitief zijn. Op 4.5 maand van een gelukkig getrouwd leven, in mijn ogen toch, met de vrouw van wie ik hou naar alles kwijt. Gezin kwijt, vrouw kwijt, huis en thuis kwijt en toekomst kwijt.
Ondertussen praat ze nog steeds niet, af en toe heel functioneel iets over de kinderen. Voor de rest blijft ze kil en emotieloos naar mij toe. Plots een heel andere vrouw geworden die ik totaal niet ken of herken. Ik weet eigenlijk niet goed of ik deze nog wel wil kennen of zelfs leren kennen.
Ik wens je veel sterkte en moed in deze periode.
We moeten erdoor, het moet gewoon, je kan niets doen, enkel machteloos toekijken en proberen los te laten, hoe moeilijk dit ook is. Ik spreek uit ervaring.
Buitenspel gezet, machteloos en radeloos (Verhaal 30)
Hij heeft hierover helaas nooit met mij gecommuniceerd en mij compleet buitenspel gezet, waardoor er geen eerlijke kans is geweest om hier samen aan te kunnen werken. Ik voelde sterk dat er wat aan de hand was en heb vaak gevraagd om opheldering, maar hij ontkende constant dat er wat was, omdat hij (blijkt later) deze gevoelens niet durfde te delen en had gehoopt dat het vanzelf overging.
Ik was in de veronderstelling dat we een goede relatie hadden en een zeer sterke basis waarin openlijk over alles gesproken kan worden.
Lang heb ik de hoop gekoesterd dat het goed zou komen tussen ons door er samen aan te werken, te praten met een professional of relatietherapeut, maar mijn ex-partner staat hier absoluut niet voor open en staat achter zijn besluit, heeft geen afsluiting nodig en wil door met zijn leven, heeft een huis gekocht en is op zoek naar een nieuw avontuur.
Ondertussen na 8 maanden laat het me nog niet los. Ik ben machteloos en radeloos, vraag me van alles af wat een verklaring zou kunnen zijn, is dit de Midlifecrisis?
De afgelopen jaren heb ik typische gedragingen opgemerkt. En langzamerhand is hij veranderd in een onherkenbaar persoon die met zichzelf lijkt te worstelen en impulsief en onverklaarbaar gedrag vertoont.
Het is hartstikke zonde en wreed dat de relatie zo de vernietiging in is geworpen en ik nul komma nul invloed kan uitoefenen. Loslaten is wat mij enkel rest…
Hoe moet ik hiermee omgaan? (Verhaal 29)
Op 4-11-23 zei mijn vrouw me dat ze wou scheiden. Dit kwam vr mij totaal onverwacht en mijn benen werden onder mij uit gesneden met een bot mes. Eerst dacht ik dat dit een puur rationele beslissing was. Na een tijdje ben ik beginnen lezen over vrouwen in een MLC. Ik kon de symptomen van een MLC praktisch allemaal afvinken omwille van wat ik zag in de 7 weken dat ik nog thuis was na het verdict. Radicale beslissing, de scheiding. Heimwee nr het verleden, veranderen profielfoto FB, ze veanderd een foto van ons gezin nr een foto v haarzelf toen ze 19 was, met op de achtergrond onze 2 kinderen van 9 en 4. Ook elke avond minstens 1.5 fles wijn drinken op 1.5 uurtje tijd. Ze was ook verliefd geworden op iemand anders, deze heeft haar verliefdheid echter niet beantwoordt. De scheidingspapieren zijn ondertussen getekend en ik woon nu alleen op een appartement. Ik ken de vrouw niet meer waarmee ik de laatste 17 j ben samengeweest. Ze zegt dat er niets ad hand is en perfect gelukkig is met haar keuze, ze is totaal niet meer in mij geintersserd, ze vraagt eens niet hoe het gaat, of enige andere vorm v communicatie. Ze zit ook met 2 zaken uit het verleden in haar hoofd, daar moet ze nu vrede en orde mee en in krijgen. Ik denk dat ze alles over 1 kam scheert en de fiut van alles wat niet gioed zit in haar hoofd op ons gezin afduwd en ons hier verantwoordelijk voor houd.
Iemand raad hoe ik hier moet mee omgaan.
Een verdrietige en boze ex-echtgenoot en liefhebbende papa.
Ik haal veel sterkte uit de verhalen die ik hier lees en op de site GET REAL. Het laat mij echt begrijpen wat er momenteel gaande is met mijn vrouw, in welke fase ze nu zit en wat er in haar omgaat. Ook het boek "Mannen in een midlife" doet mij veel deugd, het gaat hier wel over de mannelijke variant vd midlife, maar deze van vrouwen is grotendeels gelijklopend zegt de aueur en tevens ervaringsdeskundige.
Nu ik uit zéér betrouwbare bron weet dat mijn vrouw al een paar keer bij de huisarts is langsgeweest en gevraagd heeft om professionele hulp doet mij al veel goed. 3 maanden geleden had de huisarts al eens aan mij gevraagd om mijn vrouw te vragen of ze ook eens wou passeren om te checken hoe het met haar gezondheid was. Toen antwoorde mijn vrouw mij: Ik mankeer niets, ben perfect in orde, ik neem rationele beslissingen en ik hoef al heel zeker niet nr de dokter.
Dit stemt mij positief dat ze nu hulp, psycholoog of therapeut, dat weet ik niet, vraagt, wil en aanvaardt.
Ik laat nog een gaatje in mijn hart omdat ik ze zo graag zie en de liefde voor haar nog steeds sterk aanwezig is.
Maar ik besef ook, hoe langer dit duurt, hoe groter de afstand tussen ons zal worden. Ik weet niet hoe ik hier bijvoorbeeld binnen 2 jaar tegenover zal staan. Het kan snel gaan, of het kan lang duren. Wie zal het zeggen, we weten het niet, niemand weet dit, ook zij niet.
Ik trek er mij aan op dat ze nu zelf niet beseft wat er gaande is met haar en dat ze op een bepaald moment met een schok tot bezinning en besef zal komen.
Meer kan ik, en jij ook niet denk, niet doen op dit moment.
Hopelijk heb je wat aan mijn reactie, ik hoor graag jouw gevoel en/of idee hierover.
Groetjes.
Ik lees dat heel veel stellen de mlc niet overleven (Verhaal 10)
Ik wil vechten maar als de kans superklein is
Heeft het dan zin en vechten zonder echtgenoot om verder te komen
Ik weet niet wie die persoon is (Verhaal 11)
De periode die daar direct aan voorafging was er een van heel grote stress. We zijn nu al ongeveer 5 jaar aan het bouwen en het raakt maar niet af, waardoor ook de bijhorende zaak niet kan worden opgestart. Mijn man was na een lange periode van werkloosheid op zoek naar een job op masterniveau, maar heeft die niet gevonden. De sollicitatieperiode was voor hem heel stressvol.
We zijn 21 jaar samen - ik ben 40 en hij 46, we hebben samen 2 kinderen van 10 jaar. Een dikke maand geleden kondigde hij ineens aan dat "de liefde tussen ons op was". Ik ben voor 80% zeker dat er geen derde in het spel is. Na een week bij mijn moeder te hebben verbleven kon ik met de kinderen terugkomen, zouden we eraan proberen werken met de weinige energie die hij nog had, enz... Een paar dagen geleden kwam hij melden dat hij dat toch niet ziet zitten. Dat hij veel werk heeft aan zichzelf en dat hij "ons" er niet kan bijnemen. Ik moest weg. Zo snel mogelijk. Tot juni blijven zodat de kinderen hun school konden afmaken was geen optie, want dat duurt te lang...
Ondertussen probeer ik een huurappartement te zoeken in de dichtstbijzijnde stad, met het idee dat ik dan mijn goedbetaalde en hoogopgeleide job in Brussel kan behouden en ondertussen toch veel thuis kan zijn voor de kinderen. Hij werkt momenteel in shiften.
Vorige week zei hij dat ze fulltime bij mij mochten zijn, nu moet het week - week zijn (ik denk eerder aan 10 - 4). Hij wil ook per se dat ze het jaar op hun oude school uitdoen, terwijl het voor mij onmogelijk is om daar vanuit mijn nieuwe woonplaats te komen zonder auto, die ik echt niet wil aankopen...
Elke dag verandert het verhaal, op alles is het antwoord "ik weet het niet". Als ik vraag waarom hij mij wil verlaten zegt hij: "je geeft te veel geld uit", "ik weet het niet", " het is gewoon op", "ik ben emotioneel leeg", "ik zie mezelf niet graag", "we hebben niet dezelfde waarden en we hadden nooit moeten trouwen", " je pakt mijn kinderen af"...
Op alle voorstellen is het antwoord ofwel "nee", ofwel "ik moet erover nadenken".
Ik weet niet wie die persoon is... Ik ween op dagelijkse basis mijn ogen uit mijn hoofd.
Ik weet echt niet meer wat ik moet doen.
Met vriendelijke groet,
Isabel
Ben radeloos.
Moest altijd lachen om midlife crisis verhalen (Verhaal 5)
Hij laat een spoor van vernieling achter en zegt ook zichzelf compleet kwijt. Hoop dat hij tot inzicht komt.
Had zelf wel eens gehoord over een midlife crisis maar dat het zo heftig en zwaar zou zijn had ik niet aan zien komen. Een voordeel ik ben wel 20 kg kwijt :-)
Ik wil na 10 weken al stoppen
Nu in boosfase maar ik hou nog even vol
Ik hoop dat je er inmiddels goed en veilig doorheen bent gekomen.
Ik stel me deze vraag om wat ik nu zelf meemaak. Radicale scheiding en thuis moeten vertrekken. Komt persoon in midlife ooit nog tot besef van wat ze weggooien door hun transformatie en verandering??
Graag reactie.
Herkenning? (Verhaal 28)
Ik vraag mij af hoe het nu verder moet, komt ze ooit nog tot besef, volgens haar is er niets mis en maakt ze heel rationele keuzes en is ze er heel gelukkig mee...
Hoop hier wat tips te krijgen hoe ik verder moet (Verhaal 8)
3 weken geleden gehoord dat mijn man na 40 jaar geen gevoelens meer heeft voor mij
Nooit ruzie gehad
De grond is weggezakt en ben stuk
Wat ik vaak lees is dat je huwelijk gewoon klaar is
Hoop hier wat tips te krijgen hoe ik verder moet
Ben de weg even kwijt
Ik zwijg en onderga (Verhaal 18)
Sinds 4 weken is mijn liefdevolle en charmante man verandert in een onherkenbaar persoon. Sinds mijn 17 de ben ik samen met hem, op mijn 19de getrouwd. We hebben samen twee dochters en hebben al wat diepe waters samen doorstaan.
Nu opeens heeft hij chaos in zijn hoofd. Gaf een burn-out aan maar sinds enkele dagen liet hij MLC vallen. Eerst twijfelde hij niet aan ons, nu zijn zijn emoties afgezwakt.
De ene moment zoekt hij toch benadering en seks en het andere moment kan er geen kus of lach af.
Continue op de GSM, zelf geeft hij aan dat hij aan het werk is, en dan plots ineens terwijl ik dacht dat hij op het werk was, bleek hij verlof te hebben genomen.
Zelf geeft hij aan dat hij tijd en ruimte nodig heeft en niets verkeerds doet.
Maar als ik dit lees, vraag ik me af of ik niet naïef ben.
Wordt het uiteindelijk niet altijd een onvermijdelijke echtscheiding?
Ga ik mijn jaren opofferen om te wachten.
Moet ik al die tijd leven zonder enige liefde of affectie? Om dan aan de kant gezet te worden. Hoe kan je iemand die je zoveel jaren graag hebt gezien ineens niets meer voor je betekenen. Ik kan daar niet goed bij.
Vorig jaar veranderde hij (Verhaal 9)
Ik merkte een geleidelijke verandering in hem. Hij wilde bijvoorbeeld niet meer naast me lopen op straat en alles wat ik deed of zei werd reden tot een kleine (en soms ook grote) sneer. Toen volgde de grootste verandering. Mijn man speelt gitaar en trad -toen hij jonger was- ook op. Ik ken hem echter alleen als iemand die voor zichzelf speelt. Hij sprak nooit over heimwee naar zijn wildere band tijd. Hij confronteerde me plots met het feit dat hij een maand eerder bij een viertal vrouwelijke muzikanten solliciteerde als gitarist en werd aangenomen. Inmiddels zijn ze een band, kozen een poëtische naam en repeteren in een andere provincie ... dat betekent dat hij iedere week een dag daar is. Daarnaast heeft hij dagelijks contact met ze via e-mail. Hij wil niet over ze praten en ik heb zelf met de schaarse informatie die hij per ongeluk gaf uit moeten zoeken wie ze zijn via Google en Facebook.
Wat mij m.n. stoort is zijn defensieve houding als ik aan hem vraag waarom hij me niet eerst vertelde dat hij zoiets zou willen doen. En, waarom hij zo stiekem is over wie deze vrouwen zijn. Heel stiekem...ik ken hem zo niet. Hij componeerde o.a. een serie nummers speciaal voor de zangeres - maar deed alsof de teksten voor mij waren, alsof het gedichten waren voor mij. Hij is wekenlang thuis met die stukken in de weer geweest. Uiteindelijk is de zangers niet ingegaan op zijn "voorstel" en nu wil hij helemaal niet meer praten over dat project. Maar de band gaat wel verder, en het stiekeme ook.
Mijn man zegt dat het lijkt alsof hij mijn toestemming nodig heeft om muziek te mogen maken en dat geeft hem het gevoel dat hij moet kiezen tussen zijn passie voor muziek met deze nieuwe gecreëerde band of zijn huwelijk met mij. Ik wil hem graag steunen maar ben bang dat de band die hij nu vormt met deze vrouwen misschien belangrijker is dan de muziek die ze maken. Ik weet niet meer wat ik tegen hem hem kan zeggen hierover. Het maakt dat ik me heel eenzaam voel.
Ik zit in eenzelfde situatie nu. Het is vreselijk! Hoe gaat het nu met jullie? Ik heb nu ruim een week geen contact meer met mijn man omdat hij ook geen contact wil en afstand wil om na te denken wat hij wil. Ligt niet aan mij, hij houdt heel veel van mij en wil mij niet kwijt, maar heeft ruimte en rust nodig. Hij zit bij zijn ouders.
Mag ik vragen hoe 2023 is vergaan?
Ik voel me verschrikkelijk in de steek gelaten (Verhaal 12)
Ik zit in eenzelfde situatie nu. Het is vreselijk! Hoe gaat het nu met jullie? Ik heb nu ruim een week geen contact meer met mijn man omdat hij ook geen contact wil en afstand wil om na te denken wat hij wil. Ligt niet aan mij, hij houdt heel veel van mij en wil mij niet kwijt, maar heeft ruimte en rust nodig. Hij zit bij zijn ouders.
Iets achter jullie aan 🙈 al een andere ontwikkeling?
Ont-Wikkeling, Over-Gang, Midlifecrisis-Crisis: Kansen ? (Verhaal 23)
Beste Lezers,
Dankjewel dat je mijn verhaal wilt lezen. Wie weet helpt jouw reactie daarop, mij een stukje verder.
Mijn partner is in haar overgang en haar seksuele behoefte is tot bijna nul gedaald. Zelf kom ik momenteel eindelijk meer thuis in mijn lijf. Als ik het over mind, hart en gut heb (geest, ziel en lichaam), dan ben ik iemand die aardig thuis is in mind en hart en thuis begint te komen in gut. Mijn hart liep voorop in mijn intimiteit. Haar fysiek liep voorop in haar intimiteit. Haar fysiek heeft geen behoefte meer en het doet pijn nu. Mijn fysiek is eindelijk behoeftig en blijft, eenmaal in contact, potent. Ik houd zielsveel van haar. Ik baal van deze samenloop van omstandigheden. Begrip en geduld zijn mijn kwaliteiten en dus ook mijn valkuilen (doorslaan in waar ik goed in ben, ofwel slaaf zijn van mijn kwaliteit, ofwel taboe hebben op het laten ervan). We hebben beide een hoge ethiek, nemen daadwerkelijk verantwoordelijkheid voor eigen inhoud en staan open voor de ander. Onderzoeken waar ik sta, waarom ik doe wat ik doe, wat ik wil, worstelen we beide mee, beroepsmatig, zowel als persoonlijk. Ont-Wikkeling en Midlifecrisis-Crisis zoeken momenteel samen hoe deze Over-Gangen te navigeren… Mijn intimiteitsbehoefte roept momenteel het hardst.
Even geen begrip: Sta ik daar eindelijk, hard voor gewerkt, sluit jij de poorten ! Niet alle aandacht meer naar je oud-vertrouwde manier van intiem zijn, kappen daarmee, richt je op mij, hart, ogen, huid. Maak contact, fysiek, naakt, niet seksueel, laat me fysiek nu niet alleen ! Ook in je andere worstelingen. Praat ! Ben kwetsbaar, samen kwetsbaar. We zijn sterk genoeg samen, tijd om krachtig kwetsbaar te zijn !
Ik worstel met de vraag of ik meer appèl moet doen, krachtiger moet staan in wat ik wil, in wat ik zie, in waar ik aandacht voor wens. Ze heeft het al zo zwaar nu. Al piept ze nauwelijks, haar overgang is heftig.
Hoe lezen jullie mijn verhaal ? Wat zou je me mee willen geven ? Je niet inhouden alsjeblieft.
Ik kijk terug op 4 jaar midlifecrisis/overgang.. (Verhaal 21)
M'n relatie van 28 jaar gestopt..bij vriendin zolder...20 keer geprobeerd ex..maar steeds vluchten ik weer...heen en weer van realiteit die ik niet handelen kon naar een andere man die lieve woordjes en aandacht gaf...
M'n ex zegt al jaren dat er wat mis was met me...maar ik luisterde niet.. kreeg wel hormoonkuren,lucrin en tabletten etc maar dat heeft de schommelingen alleen maar erger gemaakt achteraf....en nu ligt M'n gezin uit elkaar...snappen M'n Kids en familie me totaal niet meer...heb echt veel spijt van alles ...en hoe kon ik...ex wilt gelukkig nog wel met me praten en contact opbouwen...maar als ik dat doe verbreken M'n kinderen t contact met me...ze hebben veel moeten doorstaan in die jaren...zit nu onder tattoos,ben gaan roken,helemaal doorgedraaid....
Heb 4 keer M'n baan opgezegd..gelukkig kan ik er wel blijven ...maar serieus wat heb ik allemaal gedaan?!?!?!
Pas nu dat ik me ben gaan verdiepen in overgang en tot rust kom en niet meer.vlucht zinkt t in...pfffffff
Vandaag mijn partner het huis uit gegooid (Verhaal 20)
10 jaar in de overlevingsstand (Verhaal 19)
Het gemak waarmee hij wegreed, lachend in zijn auto, op weg naar zijn huisje.
De bom was gedropt in december 2012 en na een hele heftige tijd thuis, maar voor de buitenwereld opgevoerd toneelstuk, uiteindelijk 30 juni vertrokken.
Die zaterdag, de 29e, hadden we nog overdag een feest van kennissen. S avonds het feest van vrienden die 25 jaar getrouwd waren en die zondag de 30e, de verjaardag van een nichtje, waar we met de hele familie waren. Het hele weekend feest, voor hem dan. Lachen, gieren, brullen, zuipen...
Toen mijn moeder aan het eind van de middag vroeg, wanneer ie zou vertrekken , zei ik: " straks, na het eten"...
Eten?! Ik stikte bijna van de spanning.
Ze schrok ervan, mijn zussen ook, huilen...
Wij naar huis.. eten... en koffers pakken.
Eten deed ie wel, maar bleef zitten.
19.00, 20.00, 21.00...
Ik zei, kom op, nu ga we inpakken, je moet gaan, jij wilt hier toch weg?!.. hij huilde... die verschrikkelijke verwarring...
Net als toen hij huilde toen we een mediator in gingen schakelen voor de scheiding, dat was de bedoeling niet na 23 jaar.
Dikke tranen bij het afscheid, hij wilde dit niet...Lachend reed ie even later voorbij, waarschijnlijk zijn vriendin aan de telefoon.
Het gemak waarmee hij wegreed, ons achterlatend, mij en onze zoons van 20 en 17.
Rust, geen gelieg meer, geen intimidatie, geen sneren meer. Met hem was niks aan de hand, het lag aan mij... psycholoog, relatietherapeut, dat zijn geitewollensokkenfreaks, daar ging hij 1x heen , voor mij, maar verder ging het heel goed met hem, niks aan de hand...
Toen uiteindelijk de envelop op de mat viel met de echtscheidingspapieren, in november, ben ik pas echt ingestort. Kreeg antidepressiva, oxazepam én een slaappil. Viel nog meer af door de stress. Burn- out, was op!
En hij, reed letterlijk het hele land door om spulletjes op te halen via marktplaats. Iedere dag met zijn blije kop op Facebook.
Kocht de ene tv na de andere, bootje, lekker op vakantie, zó blij...met spullen, maar naar de jongens keek ie niet om. Druk met concerten, festivals, feestjes, uit eten, alle kermissen af... ziek gewoon. En zijn vriendin natuurlijk... maar ja, die was nog getrouwd...
Dus dat was nog een beetje lastig..
10 jaar verder...
10 jaar in de overlevingsstand
Inmiddels wel weer getrouwd en helaas kwam ook deze man in een MLC...
Vergeleken met de crisis van man 1, noemde ik dit maar penopauze ipv MLC.
Door de ervaring met mijn ex- man, de gesprekken met huisarts, psychologen en de website Midlifecrisisweb, wist ik wat ik zou kunnen doen om de mogelijke járen, door te komen...
Veels te hoge bloeddruk, een hoop ergernis, irritatie , moedeloosheid...
Borstkanker gekregen in die periode.
Operatie, bestralingen... hoe eenzaam ben je dan, als je man, in dat hele jaar ( niet in die periode, maar het héle jaar) maar 2x aan jou vraagt, hoe het met jou gaat...
Heeft ruim 3 jaar geduurd, toen dacht ik, je landt weer een beetje op Aarde...
Hij heeft 3 jaar lang in een roes geleefd, met verschillende maskers, wát een aandacht had die man nodig. Kind nummer 3 in huis, vreselijk...en wat een geld heeft dat ook gekost, kopen kopen, hebben, hebben...flutspul...
De statistieken zeggen 1 op de 4...
Ik heb er 2 uit 2 meegemaakt... ik gun dit niemand.
10 jaar lang gaat er geen dag voorbij zonder dat ik een herinnering heb.
Ik mag van de huisarts oxazepam achter de hand houden en gebruiken als ik het een dag of nacht niet meer kan handelen, zo fijn als je gedachten even stilstaan.
En mijn jongens zijn kanjers!! Pa heeft zo n 5 x per jaar tijd voor ze...ik ben blij dat ik ze thuis had/ heb, nog steeds...ze kunnen de deur niet uit, geen huizen...neemt niet weg dat ik de verantwoordelijkheid zwaar vond, thuis, tijdens hun studie, bij nacht en ontij op stap, met de auto op pad/ ongevallen, ik draaide overal alleen voor op en het lijkt of pa zijn vaderrol totaal vergeten is.
Beleefdheidsbezoekjes...
Ik wens iedereen die als partner, kind of in welke hoedanigheid ook, te maken krijgt met een MLC- er, heel veel sterkte, kracht en wijsheid en van mij een warme welgemeende knuffel
Mijn vrouw heeft een midlife-crisis (Verhaal 1)
Mijn vrouw en ik zijn al meer dan 10 jaar samen. Tot een paar jaar geleden hadden we een fijne relatie, vol met liefde, warmte, en respect. We gedroegen ons nog steeds vaak als verliefde tieners.
Ze gaf toen ook behoorlijk wisselende signalen naar mij en over onze relatie. En ze trok veel op met een vriend.. Eerst gaf ze nog aan dat ze alleen vriendschap voor hem voelde.
Ik heb haar mobiel toen gecheckt en daarin stonden sms'jes van mijn vrouw met onze vriend waarin ze elkaar de liefde verklaarden. Toen ik haar hiermee confronteerde, toen gaf ze aan dat ze met hem verder wilde.
Haar omgeving en onze omgeving konden er niets van begrijpen en konden het niet geloven. In hun beleving waren wij gelukkig met elkaar.
Toen volgde een periode van het ene moment spijt en weer liefdevol naar mij zijn en met mij samen willen zijn en blijven, en het andere moment twijfels hebben, liefdeloos naar mij zijn en geen toekomst voor ons zien. We hebben ook veel samen gepraat en gehuild.
En zo ging het aantal keer op en neer. Het ene moment ontzettend liefdevol en verliefd naar mij, en het andere moment gaf ze aan dat ze niets meer voor me voelde.
Inmiddels woont mijn vrouw op zichzelf, ontkent dat ze een midlife crisis heeft, en het contact met haar omgeving is vrijwel geheel verbroken. Haar omgeving, familie en sociale netwerk kennen haar niet meer terug. Ze is veranderd van een liefdevolle vrouw in een zelfdestructieve vrouw.
Wat jij hier meemaak , maak ik net het zelfde mee. na 19 jaar samen zijn en 9 jaren getrouwd zijn we nu gescheiden. het is ook allemaal begonnen met te bellen naar een ¨jeugdvriend¨en nu wil ze ook met hem verder . maar bij haar zit hij in haar hoofd en niet in haar hart. ze wil weten of er gevoelens zijn van zijn kant.
ook gaf ik aan dat ze in een midlifecrisis zit en nog eens in een menopauze? ze woond nu ook al 10 maanden alleen , en zoals jij hier zegt ,de ene keer voelt ze niks de andere keer wil ze dat ik dan blijf slapen en dan weer een andere keer wordt het teveel voor haar. maar wil wel het een kans geven voor ee nandere relatie terwijl ze nog niet weet of deze wederzijds is.
Ik zie zoveel dingen die niet kloppen.
Ik heb een document gevonden van midlifecrisisweb enndaarin staan punten waarvan ik zeg dat ik ze ook zie.
Dat zijn deze punten:
-Iemand is ineens onherkenbaar voor zijn omgeving door 180 graden veranderd gedrag
- Nemen van irrationele beslissingen en deze uitvoeren, zonder de gevolgen te overzien
- Zomaar ineens willen scheiden, terwijl het huwelijk goed was
- Iets missen in de relatie maar niet goed kunnen aangeven wat er dan ontbreekt
- Zeggen niets meer voor de partner te voelen - Het gevoel hebben dit te moéten doen, hoe raar het ook klinkt
- Vaak ineens verliefd op een ander (de soulmate)
- Met die ander ‘zo goed kunnen praten’ en ‘ zo op één lijn liggen’
- Onbereikbaar, niet meer mee te praten - Egoïstisch, alleen hijzelf is belangrijk
-De balans op willen maken na een half leven
- Niet meer rationeel kunnen denken
- Vreemde blik in de ogen, zwarte kille ogen zonder emotie (shark eyes) - Zich niets aantrekken van het verdriet van de partner, emotieloos
-Geen signalen afgegeven, de Midlife Crisis is er ineens!
- De partner geen kans willen geven om te vechten voor het huwelijk
- De partner heeft het gevoel ‘dat er iets niet klopt’ (info over Midlife Crisis maakt de puzzel compleet).
En het erge is, er gaat zoveel kapot hiermee. Zij zelf, ik, je raakt misschien je beste maat kwijt, je huis, je zelfvertrouwen en vertrouwen, het is echt een hel.
Maar, zodra je er over begint dan is het niet waar. En het meest erge is nog het liegen en bedriegen.
Het is om te huilen. Mannen hebben de naam, maar vlak vrouwen niet uit.....
Voor de mensen die begrip willen krijgen, hierbij de link,
https://adoc.pub/queue/midlifecrisis-handboek.html
Mannelijke lotgenoot.
Alles is kapot , 18 jaar door het putje . 2 puber kinderen
Partner vind/lijkt het maar normaal te vinden. Ze is in een giftige omgeving terecht gekomen . Ze woont nu bij een toevallig net gescheiden vriendin zucht helpt allemaal niet mee .
Ik weet niet wie dit is en wat ze met mijn vrouw heeft gedaan . Ik ken deze persoon niet . Ik ben er voor mijn kinderen , daar haal ik wel kracht uit . Zit aan de medicijnen om rust in m’n hoofd te houden . Gekke vrouwen :-(
Na een paar zinnen weggedrukt, maar mijn zussen gevraagd het te lezen. Het was te bizar voor woorden, alles klopte.
Zet zijn naam erboven en het ging écht over hem.
Ik werd benaderd door een vrouw uit het dorp, of ze bij me mocht komen. Ze had gehoord dat...en zij zat in dezelfde hel. En ze had een website die ze mij wilde laten lezen...
Ze kwam bij me thuis en we zagen er hetzelfde uit, grauw gezicht, dof levenloos haar en mager, we waren allebei 10 kilo afgevallen door de stress We wogen nog maar net 52/53 kilo.
De website heeft mij geholpen net als andere sites over MLC.
Oa dat je je partner dus kunt treffen op verschillende leeftijden. De eerste die ik ' zag', was een jongetje van ongeveer 8 jaar.
Mijn man was bijna jarig en vroeg hoe we dat gingen vieren. Ik zei ' niet, we hebben geen reden om wat dan ook te vieren.'
Hij ging weg, ik verder met de was opvouwen. Ineens tikt hij op mijn arm. En met een klein jongensstemmetje zei ie..." maar heb ik dan geen partij, ik ben toch jarig?"
Toen was ik inwendig zo verdrietig voor hem, voor dat jongetje.
Vraag me niet hoe, maar ik heb wat mensen uitgenodigd en hij had zijn feestje. Nou, of er niks aan de hand was, lachen, gieren brullen, zuipen...
Nog triester was dat zijn jeugdtraumas nog verder terug gingen. Nl zelfs tot babytijd, zo triest.
Ondanks alles mocht hij thuis blijven wonen, we lagen ook nog in één bed en op een avond ' zocht ie me', omklemde mijn borst met ' zijn handjes' zeg ik maar zo, en zocht hij borstvoeding...
Dat had ik natuurlijk niet, en wát er gebeurde wilde ik al helemaal niet...
Maar wat was ik ' blij ' met alle informatie van die website.
Ik was niet gek en dat wist ik ook wel, maar wie zou mij geloven als ik dit vertelde...?
Wij hebben geen verhaal te delen, maar kunnen een boek schrijven.
Dit weekend is hij 10 jaar weg...
En al een tijdje heb ik de behoefte wéér veel te lezen over MLC.
Dat ook andere lotgenoten iets hebben aan die website troost me, maar mensen wat is het een akelige levensfase, traumatiserend voor partner en evt kinderen...
2 jaar later had hij een vrouw van 25 jaar jonger (Verhaal 15)
Spijt dat we toen niet de durf hadden contact te houden (Verhaal 17)
Door de afstand, de grote taalbarriere en het gemis van het internet/mobiels hebben we het toen beide niet aangedurfd contact te houden.
Nu appen we dagelijks meerdere keren over echt vanalles en hebben we beide het gevoel dat we nog steeds bij elkaar horen. We lijken ook nu nog prima bij elkaar te passen en vinden elkaar ook nog steeds erg aantrekkelijk.
We hebben allebei grote spijt dat we toen niet de durf hadden contact te houden.
We zijn allebei getrouwd en hebben allebei jonge kinderen.
Maar missen beide heel erg dat speciale gevoel en het intieme.
Mijn man weet van het contact en maakt zich niet druk, “hij is toch getrouwd en woont toch meer dan 1.000 km hier vandaan”.
Zijn vrouw kan het ook niks schelen.
Ik voel heel erg een midlifecrisis aankomen: ik wil naar mijn vakantieliefde terug, avonturen beleven, daar wonen, de taal leren, kortom, mijn leven omgooien. Wat zo mooi met hem had kunnen zijn, kan nog steeds.
Mijn gedachten draaien overuren.
Het is heel erg ikke ikke ikke. En dat voelt niet goed.
Terwijl het wij-gevoel (vakantieliefde en ik) juist te goed voelt.
Waar doe ik het allemaal voor? (Verhaal 3)
Ben net 50 geworden, maar ik vraag me al een tijdje af waar ik het allemaal voor doe. Kan nergens meer van genieten en ik denk dat mijn leven genoeg geweest is. Wat kan ik nog toevoegen, het is allemaal het zelfde en ik zie geen vooruitzichten meer.
Net 50...en midden in een midlife crisis. De vragen die je stelt behoort tot deze fase in je leven Mariette. Zoek een goede therapeut..zij kan je helpen deze fase goed door te komen en nieuwe zingeving te vinden!
Ik ben aan t opkrabbelen maar nog niet daar…
Onze relatie is altijd tumult geweest (Verhaal 16)
Het is leeg in me, leeg in m'n hart (Verhaal 14)
En nu ik 52 ben zie ik geen plezier meer in ook maar iets te doen. Ik heb geen focus meer, en de droom om er ooit iets mee te kunnen, aanzien te vinden, is kwijt. En daarmee ben ik mezelf kwijt. Ik vul tijd, tv series, Youtube, doe wat noodzakelijk is in huis maar eigenlijk niet meer dan dat want ik kom niet in beweging, en haat mezelf erom wat de boel niet echt beter maakt. Start projecten met hoop op inspiratie maar maak niets af, maak lijstjes voor overzicht van de projecten tot zo specifiek dat elk deel maar een uur werk is, en af en toe lukt het me daar iets van te doen... een stap verder, zoveel stappen nog te gaan.
M'n vrouw ziet het met lede ogen aan, weet dat ze er weinig aan kan doen, dat het een gevecht is in me, en accepteert het gelukkig, want de angst haar kwijt te raken naast mezelf al kwijt te zijn is groot. En die angst is zo ongeveer mijn enigste motivatie nu om nog iets gedaan te krijgen.
Ik mis mensen, maar mis ook de energie en de sociale kunde om nog contacten te maken, irriteer me snel aan mensen ook... Zo eens in de week ga ik koffie doen in de plaatselijke koffie zaak puur om andere mensen om te heen te hebben, hun gepraat te horen...
Ik ben de weg kwijt, als ik de weg ooit al heb gehad... Het is leeg in me, leeg in m'n hart.
Dank je wel voor het lezen, en dank je wel voor dit forum om even m'n ei kwijt te kunnen. Dit te hebben geschreven is een stukje ademruimte.
Geen zin in niets meer (Verhaal 6)
Ik ben moe.
Mijn hoofd is in de war
Mijn kompas is stuk.
Ik wil weg,
Ik heb geen vrijheid.
Mijn leven loopt niet zo als ik t wil dat t gaat
Ik wil..
Stoppen met mn baan,
Gewoon Weggaan.
ik ben nog niet waar ik al had willen zijn.
T gaat niet.
Ik heb de behoefte om soms ook Mn eigen ding te kunnen doen , soms.. niet altijd.
Ook al is dat even, net als in t verleden.
Rust en stilte.
En niet steeds bij haar te zijn.
Khb geen vrienden,
Een collega is een " vriend"
Ik voel ik dat ik mezelf opnieuw wil uitvinden..moet uitvinden.
Ik ben 52.
Voor mijn gevoel schiet t niet op.
Ik heb niet veel tijd meer.
Ik hb geen vrijheid.
Alles is zwaar.. Teveel.
Geen inspiratie,.. Doelloos.. Liefdeloos.
Mijn gedachten vertroebelen.
We praten al weken niet.
Alleen maar meer ruzie om...
" fouten"?! .. Of mijn manier hoe ik dingen wil doen?. Hoe ik dingen ervaar?
Ik tel dagelijks de gesproken woorden en zinnen.
Tussen 5 en 10, ....niet meer.
Mn hoofd is vol
Ik werk vaker.., Ik schuil op t werk
Ik kan niet meer focussen
Ik schuil in mijn gedachten die razen als een orkaan
Alles om mij heen gaat snel.
Ik sta stil!
Ik kom niet verder.
T laaste jaar.
Ik ben moe.. Zij is moe
Praten.. Praten.. Praten...
Zelfs een uur is teveel op dit moment.
Mn hoofd is moe.
Ze laat t zo..
Ik ook.
T spijt me voor haar.
Vind t zo verdrietig,
mijn hoofd is zwaar.
20jaar..
Ze heeft geen tranen meer.. Snap ik.
Ze ziet t niet en hoord me niet.
Ze begrijp t niet!
Teleurstelling.
Ik begrijp haar niet!?
Ik huil in mezelf.. Dat ziet ze ook niet.
Dat t nu zo is,... dat ik me zo voel.
Ik denk alleen aan mezelf vind ze.
Maar.. Ze ziet t niet.
Mischien therapie.. Nee,
Wat moet ik zeggen?..
Ik moet gaan.
Kzie geen uitweg.
Ik heb ruimte nodig... Vrijheid.
Ik slaap niet.. Dat weet ze niet.
Ik bn moe.. Zo moe.
We zijn geen team..
Meer.
Ik ben t kwijt...
Mijn kompas is stuk.!!
.. opnieuw beginnen
Ze begrijpt me toch niet
Ik ben moe.. Zo moe.
Geen zin in niets meer.
😔
Onze liefde was eens zo magisch maar nu diep beschadigd (Verhaal 7)
Jeetje onze liefde was eens zo magisch maar nu diep beschadigd. Wat doet dit gigantisch veel pijn. Heb heel vwel moeite met loslaten. Je grijpt naar de fles en dreigt soms met zelfmoord. Maak me zorgen. De man die ik getrouwd ben is een vreemde. Ik moet leren loslaten om mezelf weer een nieuw leven te gunnen. Ik begrijp het gewoon niet hoe zijn deze gevoelens zo uit het niets ontstaan. Dat ik zeg dat je aan jezelf moet werken met hulp, lag je me breed uit...... ik nee hoor ben helemaal gezond.
En mij doet het pijn.... ik zit vast in dit land kan niet terug naar Nederland. Dubbel pijn, zo ik moest het kwijt——-
Ik wil veranderen, maar ik kom er niet uit (Verhaal 2)
ik werk nu al 25 jaar voor hetzelfde bedrijf. ik ben al bijna 25 jaar samen met dezelfde partner in het zelfde huis. Ik zie hoe anderen van het leven genieten en merk dat ik wil veranderen.
Alles anders; mijn baan opzeggen en voor mezelf beginnen bijvoorbeeld. Of het huis verhuren via zo'n verhuurbedrijf en een wereldreis maken. Gewoon heel wat anders.
Mijn partner wil echter bij de kinderen en kleinkinderen blijven; zij wil niet weg. Als ik logisch nadenk wil ik ook mijn uitstekende baan houden en mijn pensioenopbouw etc. maar ik wil ook uit de sleur. en de kinderen redden zich wel. Ik heb me zelfs al een week ziek gemeld om na te denken. Kortom: ik kom er niet uit.
Vandaar dat Ik me afvraag wat er in het grijze gebied zit
Ik schaam me voor mijn midlifecrisis (Verhaal 4)
Ik heb altijd mijn neus wat opgehaald bij mensen die klaagden over een midlifecrisis en gedacht 'dat overkomt mij niet'. Maar sinds 1,5 jaar voel ik me steeds minder vaak vrolijk en juist steeds meer ontevreden met mijn leven.
Ik schaam me er een beetje voor want ogenschijnlijk heb ik alles mooi voor elkaar. Kinderen de deur uit, een fijne, zelfgekozen baan en een lieve zorgzame man.
Ik erger me echter steeds vaker aan hem, weet 's avonds niet wat ik wil doen, zit als afleiding veel te vaak op facebook maar voel me er niet echt voldaan door. Ik vraag me af of ik zo door wil maar weet ook niet hoe dan anders.
Hoe doen anderen dat? Hoe krijgen die hun leven weer op de rit? Ik zou niet weten waar ik het over moet hebben met een psycholoog.
Als je bij een hulpverlener komt met bovengenoemd verhaal weet een goede therapeut wel waar zij het met je over kan hebben. Het klinkt een beetje als het lege nestsyndroom wat veel vrouwen ervaren als hun kinderen de deur uit zijn.
Een zingevingsvraagstuk...iets wat bij de midlifecrisis hoort!
Mijn advies: zoek een goede therapeut!
Voeg zelf een verhaal toe
Zoek een therapeut
Druk op de plaatsnaam om te kijken welke therapeuten in de buurt zitten:
- Aarschot
- Achterhoek
- Alkmaar
- Almelo
- Almere
- Amersfoort
- Amstelveen
- Amsterdam
- Amsterdam-Centrum
- Amsterdam-IJburg
- Amsterdam-Noord
- Amsterdam-Oost
- Amsterdam-West
- Amsterdam-Zuid
- Apeldoorn
- Arnhem
- Assen
- Assendelft
- Asten
- Baarn
- Barendrecht
- Barneveld
- Bergen op Zoom
- Berkel en Rodenrijs
- Best
- Bilthoven
- Bollenstreek
- Breda
- Brummen
- Brunssum
- Bussum
- Capelle aan den IJssel
- De Bilt
- Delft
- Den Bosch
- Den Haag
- Deurne
- Deventer
- Didam
- Dongen
- Dordrecht
- Dronten
- Driebergen
- Ede
- Eemnes
- Eersel
- Eindhoven
- Elst
- Emmen
- Enschede
- Ermelo
- Etten-Leur
- Geldermalsen
- Geleen
- Gennep
- Goirle
- Gooi
- Gorinchem
- Gouda
- Groningen
- Haaksbergen
- Haarlem
- Haarlemmermeer
- Hardenberg
- Harderwijk
- Heemskerk
- Heemstede
- Heerhugowaard
- Heerlen
- Heiloo
- Helmond
- Hengelo
- Hillegom
- Hilversum
- Hoeksche Waard
- Hoofddorp
- Hoogeveen
- Hoorn
- Houten
- Huizen
- IJsselstein
- Landgraaf
- Leeuwarden
- Lelystad
- Leiden
- Leusden
- Lisse
- Maarssen
- Maastricht
- Malden
- Meppel
- Middelburg
- Nieuwegein
- Nieuw-Vennep
- Nijmegen
- Nijverdal
- Noordwijk
- Noordwijkerhout
- Nootdorp
- Nunspeet
- Oegstgeest
- Oldenzaal
- Oosterhout
- Oss
- Oud-Beijerland
- Pelt
- Purmerend
- Putten
- Raalte
- Rheden
- Roermond
- Roosendaal
- Rosmalen
- Rotterdam
- Schagen
- Schiedam
- Schijndel
- Sint-Michielsgestel
- Sittard
- Someren
- Tiel
- Tilburg
- Twente
- Uithoorn
- Utrecht
- Valkenswaard
- Veenendaal
- Veghel
- Veldhoven
- Venlo
- Venray
- Vianen
- Voorburg
- Voorschoten
- Waddinxveen
- Wageningen
- Westland
- Wijchen
- Wijk bij Duurstede
- Waalwijk
- Zaandam
- Zaanstad
- Zeewolde
- Zeist
- Zevenaar
- Zoetermeer
- Zutphen
- Zwolle
Staat jouw stad er niet bij? Zoek dan vrij op plaatsnaam >>
- ✓ 300+ therapeuten
- ✓ Snel een afspraak
- ✓ Ook online therapie
Bij de meeste therapeuten op deze site kun je ook terecht voor online therapie.
In het profiel van de therapeut staat dit dan aangegeven.
Bruistabletten en zuigtabletten
Rouwverwerking:
Verlies van broer of zus
Angsten:
Mindfullness bij angst
Een echte aanrader voor wie behoefte heeft aan snel ‘resultaat' zonder gezever.
Arno | Groningen | 1 apr 2024:
Ik ben erg tevreden over mijn therapie bij Maurice
Anoniem | 28 mrt 2024:
Helga geeft ruimte voor gevoel
Therapie Nijkerk
18 apr 2024:
Lichaamsgerichte Therapie Utrecht
18 apr 2024:
Therapie Gorinchem
| Disclaimer | Privacy verklaring | Reviews | Login | Aansluiten