Midlife crisis - forum lotgenoten

Het laatste half jaar begon ik een grote verandering te bemerken in het gedrag van mijn echtgenoot. Hij trok zicht langzaam terug uit het gezin... Als wij 's avonds in de zetel tv keken ging hij alleen in de keuken muziek luisteren of alleen aan de computer zitten..., niet 1 keer, maar altijd.
De periode die daar direct aan voorafging was er een van heel grote stress. We zijn nu al ongeveer 5 jaar aan het bouwen en het raakt maar niet af, waardoor ook de bijhorende zaak niet kan worden opgestart. Mijn man was na een lange periode van werkloosheid op zoek naar een job op masterniveau, maar heeft die niet gevonden. De sollicitatieperiode was voor hem heel stressvol.
We zijn 21 jaar samen - ik ben 40 en hij 46, we hebben samen 2 kinderen van 10 jaar. Een dikke maand geleden kondigde hij ineens aan dat "de liefde tussen ons op was". Ik ben voor 80% zeker dat er geen derde in het spel is. Na een week bij mijn moeder te hebben verbleven kon ik met de kinderen terugkomen, zouden we eraan proberen werken met de weinige energie die hij nog had, enz... Een paar dagen geleden kwam hij melden dat hij dat toch niet ziet zitten. Dat hij veel werk heeft aan zichzelf en dat hij "ons" er niet kan bijnemen. Ik moest weg. Zo snel mogelijk. Tot juni blijven zodat de kinderen hun school konden afmaken was geen optie, want dat duurt te lang...
Ondertussen probeer ik een huurappartement te zoeken in de dichtstbijzijnde stad, met het idee dat ik dan mijn goedbetaalde en hoogopgeleide job in Brussel kan behouden en ondertussen toch veel thuis kan zijn voor de kinderen. Hij werkt momenteel in shiften.
Vorige week zei hij dat ze fulltime bij mij mochten zijn, nu moet het week - week zijn (ik denk eerder aan 10 - 4). Hij wil ook per se dat ze het jaar op hun oude school uitdoen, terwijl het voor mij onmogelijk is om daar vanuit mijn nieuwe woonplaats te komen zonder auto, die ik echt niet wil aankopen...
Elke dag verandert het verhaal, op alles is het antwoord "ik weet het niet". Als ik vraag waarom hij mij wil verlaten zegt hij: "je geeft te veel geld uit", "ik weet het niet", " het is gewoon op", "ik ben emotioneel leeg", "ik zie mezelf niet graag", "we hebben niet dezelfde waarden en we hadden nooit moeten trouwen", " je pakt mijn kinderen af"...
Op alle voorstellen is het antwoord ofwel "nee", ofwel "ik moet erover nadenken".
Ik weet niet wie die persoon is... Ik ween op dagelijkse basis mijn ogen uit mijn hoofd.
Ik weet echt niet meer wat ik moet doen.
Met vriendelijke groet,
Isabel

Ik wil graag even mijn hart luchten relatie van 16 jaar. Twee kinderen (zoon en dochter). Kinderen zijn niet van mijn partner. Ik ben eerder getrouwd geweest. Hij voedt de kinderen op sinds ze 1 en 4 zijn. Oudste is ernstig ziek en heeft nog steeds problemen. Dit heeft een enorme wisselwerking getrokken dat is Nina gezin. Hij is altijd erg close geweest met de jongste, twee maanden terug riep zij ‘je bent mijn vader niet’ in een ruzie. Ze is een puber. Toen is hij vertrokken en zei ik hou heel veel van jou, het ligt niet aan jou, je raakt mij niet kwijt maar ik wil rust en ruimte en afstand om na te denken wat ik wil. Hij heeft een flat gehuurd ergens en wil geen contact/afstand. Doet erg onaardig/afstandelijk tegen me als hij me ziet. Knuffelt wel maar het lijkt een soort van alsof hij me zielig vindt als hij me knuffelt. Zegt dat hij niet met me kan praten want dan voelt hij zich heel erg slecht. Ondertussen doet hij allemaal leuke dingen, koopt nieuwe kleding, en ik voel me echt verschrikkelijk in de steek gelaten en heb heel veel verdriet. Ook met de kinderen is geen contact. Ik deed alles met die man samen. Ik weet echt niet wat ik moet. Hij heeft geen ander overigens dat weet ik.

Goh dit is echt een verhaal van zelfdestructie…
Bedankt om het te lezen, misschien kan het voor sommige van jullie nog wat veranderingen teweeg brengen.
Ik ben 40 jaar oud en had een perfect gezin. 2 kinderen van 16 en 11 jaar oud en een relatie van 20 jaar waarbij we 16 jaar getrouwd zijn.
Sinds een jaar is er een vlammetje dat in mij brandt en dat ik niet gestopt krijg. Ik ga liever op stap met vriendinnen dan thuis te zitten, kan me uitleven in sporten, … Alles om het “lege leven” dat ogenschijnlijk perfect was te vullen met plezier. Mijn man onderging deze veranderingen en we kwamen terecht bij een relatietherapeut. Wil hier wel nog even bij melden dat onze intieme relatie altijd goed is blijven gaan, integendeel, voelde me meer sexueel na een avondje stappen. Na een sessie of 4, kwamen er wel wat zaken uit ons verleden naar boven die kwetsend waren over onze kindertijd.
Punt is dat ik nu 2 X met iemand gekust heb en hem hier zo’n pijn hen mee gedaan, dat het huwelijk stopt voor hem. Hij wilde niet meer in therapie gaan en hield me een tijdje verplicht binnen. Na deze periode van opsluiting, lag de wereld schijnbaar terug aan mijn voeten.
En nu…Op dit moment stort Mijn hele wereld in, na het ontdekken van die tweede kus, is het voor hem helemaal over.
Maar er is geen terugticketje, geen weg om alles uit te vegen... Ik ben mentaal op, en mijn hart ligt in 1000 stukken, heb zoveel mensen pijn gedaan en kan niet meer terug.

Ont-Wikkeling, Over-Gang, Midlifecrisis-Crisis: Kansen ?

Beste Lezers,

Dankjewel dat je mijn verhaal wilt lezen. Wie weet helpt jouw reactie daarop, mij een stukje verder.

Mijn partner is in haar overgang en haar seksuele behoefte is tot bijna nul gedaald. Zelf kom ik momenteel eindelijk meer thuis in mijn lijf. Als ik het over mind, hart en gut heb (geest, ziel en lichaam), dan ben ik iemand die aardig thuis is in mind en hart en thuis begint te komen in gut. Mijn hart liep voorop in mijn intimiteit. Haar fysiek liep voorop in haar intimiteit. Haar fysiek heeft geen behoefte meer en het doet pijn nu. Mijn fysiek is eindelijk behoeftig en blijft, eenmaal in contact, potent. Ik houd zielsveel van haar. Ik baal van deze samenloop van omstandigheden. Begrip en geduld zijn mijn kwaliteiten en dus ook mijn valkuilen (doorslaan in waar ik goed in ben, ofwel slaaf zijn van mijn kwaliteit, ofwel taboe hebben op het laten ervan). We hebben beide een hoge ethiek, nemen daadwerkelijk verantwoordelijkheid voor eigen inhoud en staan open voor de ander. Onderzoeken waar ik sta, waarom ik doe wat ik doe, wat ik wil, worstelen we beide mee, beroepsmatig, zowel als persoonlijk. Ont-Wikkeling en Midlifecrisis-Crisis zoeken momenteel samen hoe deze Over-Gangen te navigeren… Mijn intimiteitsbehoefte roept momenteel het hardst.

Even geen begrip: Sta ik daar eindelijk, hard voor gewerkt, sluit jij de poorten ! Niet alle aandacht meer naar je oud-vertrouwde manier van intiem zijn, kappen daarmee, richt je op mij, hart, ogen, huid. Maak contact, fysiek, naakt, niet seksueel, laat me fysiek nu niet alleen ! Ook in je andere worstelingen. Praat ! Ben kwetsbaar, samen kwetsbaar. We zijn sterk genoeg samen, tijd om krachtig kwetsbaar te zijn !

Ik worstel met de vraag of ik meer appèl moet doen, krachtiger moet staan in wat ik wil, in wat ik zie, in waar ik aandacht voor wens. Ze heeft het al zo zwaar nu. Al piept ze nauwelijks, haar overgang is heftig.

Hoe lezen jullie mijn verhaal ? Wat zou je me mee willen geven ? Je niet inhouden alsjeblieft.

Op zoek naar lotgenoten met ervaring.

Hallo Allemaal, mijn naam is Arjan, omgeving Zuid Holland.
Op papier heb ik het goed voor elkaar, ben 40 jaar, prachtige kinderen en een prachtige vrouw waar ik al meer dan 20+ jaren mee samen ben.
Financieel goed voor elkaar en kerngezond.

Toch begon vorig jaar mijn leven wat te veranderen, ik begon mij vaker te irriteren aan mij vrouw en voelde veel ontevredenheid. Ik had niet in de gaten wat er gebeurde, het sloop er langzaam in. Ik dacht we zitten gewoon even in een sleur.

Nu komt het ergste, sinds 9 maanden ben ik verliefd geworden op een jongere dame. Een wederzijdse liefde, maar zij heeft ook een gezin. Nooit, maar dan ook nooit in mijn leven had ik verwacht dat dit mij zou overkomen. Ik was gelukkig en overtuigd dat ik oud zou worden met mijn super lieve en prachtige vrouw. We hadden een top huwelijk en konden samen de wereld aan.
En toch is het gebeurd, eerst kwamen de wederzijdse gevoelens, nee dit kan niet, zij heeft zelf ook een gezin, dit kunnen we niet op het spel zetten. Een aantal keer geprobeerd en elkaar niet meer te zien en te spreken, wat dus gefaald is. Nu zijn we vele maanden verder en zitten we diep in een affaire.

Sinds kort vallen voor mij de puzzelstukjes in elkaar en ben ik er achter dat ik in een MLC zit. Ik realiseer mij dat ik mijn gevoel niet meer kan vertrouwen en ben heel bang dat ik de grootste fout van mijn leven aan het maken ben.

Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Waar ben ik in godsnaam mee bezig. Wat doe ik mijn vrouw en kinderen aan. Mijn gevoel zegt mij dat ik los moet, moet leven, met mijn nieuwe liefde. Maar dit gevoel vertrouw ik dus niet meer. Ik heb werkelijk waar de mooiste en liefste vrouw van de wereld, maar toch heb ik alleen het gevoel van 'houden van' en geen genegenheid gevoelens meer. Mijn acties zijn extreem egoistisch en helemaal niet zoals ik was.

Ik ben op zoek naar handvaten om dit te fixen, om hier doorheen te komen en te eindigen met mijn huidige vrouw. Ben op zoek naar lotgenoten die deze ervaring al hebben gehad, die mij kunnen vertellen dat ze enorm veel spijt hebben van een zelfde soort beslissing die ze gemaakt hebben.

Als iemand met mij hierover in contact wil komen, volledig anoniem, dan kan die mij mailen. 

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we telefoonnummers en mailadressen enkele weken na plaatsing)

Tja ik ben 45 jaar en moest ook altijd lachen om mid life crisis verhalen , sportwagen kopen of door de US rijden op een Harley. Ik ben altijd heel stabiel iemand geweest, 20 jaar goeie relatie, 2 gezonde kinderen, goeie en leuke baan, leven eigenlijk prima voor elkaar. Tot een jaar geleden het ‘is dit alles gevoel’ een zeer ernstige invloed op mijn leven begon te krijgen, heel veel uitgaan, drank , cocaïne, roken, jongere vriendin, meer sporten, afvallen, nieuwe kleren ik wilde alles veranderen baan opzeggen en in de eerste maanden had ik niets in de gaten en alleen maar met die dingen bezig omdat het voelde als dit moet je doen en nauwelijks nog thuis tot ik met kerst echt mijn gezin in de steek wilde laten, dat heb ik net niet gedaan en op internet ben gaan zoeken wat er met me aan de hand was, alle vragen over ‘ heb ik een mid-life crisis?’ Had ik goed. Ik heb altijd op mijn gevoel kunnen vertrouwen mijn hele leven maar er stond dat je dat in deze fase maar beter niet kunt doen, dus ik heb besloten geen radicale beslissingen te nemen, ben nu maanden verder en het gaat iets beter maar het nare gevoel is er nog steeds , probeer op dit moment m’n relatie te redden, ben naar een psycholoog gegaan en lees er boeken over, het is zeer pijnlijk en zeer traag proces en kom er ook steeds meer achter dat je er alleen door heen moet al is wat hulp van buiten (je naasten , psycholoog) wel handig maar in essentie moet je er zelf door heen. Het niet kunnen vertrouwen op je gevoel duurt nu al bijna een jaar en is heel zwaar. Soms zou ik willen dat het kopen van een sportwagen mijn mid life crisis was geweest maar ik heb, zo lijkt het, de zwaarste vorm te pakken. Het sleurt alles en iedereen om je heen mee in verdriet en zelf heb je nauwelijks de energie om je daar om te bekommeren omdat ik al m’n aandacht nodig heb om mezelf in bedwang te houden. Wat echt rampzalig is in deze situatie is dat ik tot over m’n oren verliefd ben geworden op die jongere vrouw, in je hopeloze Mid life gevoel dat niks in je leven meer goed is, is zij het enige wat wel goed voelt en dat maakt het allemaal nog moeilijker (ik weet dat veel mensen zeggen gelul dat zei ik namelijk ook altijd) . Dus rationeel kan ik het nu redelijk plaatsen maar gevoelsmatig is het een drama en probeer ik stap voor stap mezelf terug te vinden maar het gaat zeer traag en kost enorm veel energie. Ik heb nog nooit iets op internet gezet maar dit mid life verschijnsel is waanzinnig heftig en niet echt maatschappelijk geaccepteerd

Ik kijk terug op 4 jaar midlifecrisis/overgang..
M'n relatie van 28 jaar gestopt..bij vriendin zolder...20 keer geprobeerd ex..maar steeds vluchten ik weer...heen en weer van realiteit die ik niet handelen kon naar een andere man die lieve woordjes en aandacht gaf...
M'n ex zegt al jaren dat er wat mis was met me...maar ik luisterde niet.. kreeg wel hormoonkuren,lucrin en tabletten etc maar dat heeft de schommelingen alleen maar erger gemaakt achteraf....en nu ligt M'n gezin uit elkaar...snappen M'n Kids en familie me totaal niet meer...heb echt veel spijt van alles ...en hoe kon ik...ex wilt gelukkig nog wel met me praten en contact opbouwen...maar als ik dat doe verbreken M'n kinderen t contact met me...ze hebben veel moeten doorstaan in die jaren...zit nu onder tattoos,ben gaan roken,helemaal doorgedraaid....
Heb 4 keer M'n baan opgezegd..gelukkig kan ik er wel blijven ...maar serieus wat heb ik allemaal gedaan?!?!?!
Pas nu dat ik me ben gaan verdiepen in overgang en tot rust kom en niet meer.vlucht zinkt t in...pfffffff

Ik heb vandaag mijn partner (nu dus ex) het huis uit gegooid. We waren 13 jaar samen en hebben 3 kinderen opgevoed (parttime samengesteld gezin). Ik heb ontdekt dat hij een affaire heeft, al minimaal een half jaar. Ondertussen had hij sex met mij, gingen we weekendjes weg en maakten we toekomstplannen. Zoals dat gaat, heb ik me door een web van leugens en bedrog moeten worstelen om "de waarheid" boven tafel te krijgen. Wat een slappe zak! Het hele verhaal is textbook MLC. Wat een gênant cliché. Hij is verliefd geworden op een contactpersoon bij zijn belangrijkste opdrachtgever (!) die zijn ego streelt. Hij gooit dus niet alleen zijn gezin onder de bus, hij zet ook nog zijn zakelijke belangen op het spel. Ik ben in 1 klap over hem heen. Met zo iemand wil ik niks te maken hebben. Ik worstel al 1,5 jaar met longcovid maar dat maakt voor hem geen enkel verschil. Wat een geluk dat ik nooit met hem ben getrouwd en dat ik op eigen benen kan staan.

Vandaag, 30 juni, 10 jaar geleden, reed hij weg. Zijn auto vol met koffers, tassen en vuilniszakken. Rupsje nooit genoeg wist niet eens dat ie zoveel had....
Het gemak waarmee hij wegreed, lachend in zijn auto, op weg naar zijn huisje.
De bom was gedropt in december 2012 en na een hele heftige tijd thuis, maar voor de buitenwereld opgevoerd toneelstuk, uiteindelijk 30 juni vertrokken.
Die zaterdag, de 29e, hadden we nog overdag een feest van kennissen. S avonds het feest van vrienden die 25 jaar getrouwd waren en die zondag de 30e, de verjaardag van een nichtje, waar we met de hele familie waren. Het hele weekend feest, voor hem dan. Lachen, gieren, brullen, zuipen...
Toen mijn moeder aan het eind van de middag vroeg, wanneer ie zou vertrekken , zei ik: " straks, na het eten"...
Eten?! Ik stikte bijna van de spanning.
Ze schrok ervan, mijn zussen ook, huilen...
Wij naar huis.. eten... en koffers pakken.
Eten deed ie wel, maar bleef zitten.
19.00, 20.00, 21.00...
Ik zei, kom op, nu ga we inpakken, je moet gaan, jij wilt hier toch weg?!.. hij huilde... die verschrikkelijke verwarring...
Net als toen hij huilde toen we een mediator in gingen schakelen voor de scheiding, dat was de bedoeling niet na 23 jaar.
Dikke tranen bij het afscheid, hij wilde dit niet...Lachend reed ie even later voorbij, waarschijnlijk zijn vriendin aan de telefoon.
Het gemak waarmee hij wegreed, ons achterlatend, mij en onze zoons van 20 en 17.
Rust, geen gelieg meer, geen intimidatie, geen sneren meer. Met hem was niks aan de hand, het lag aan mij... psycholoog, relatietherapeut, dat zijn geitewollensokkenfreaks, daar ging hij 1x heen , voor mij, maar verder ging het heel goed met hem, niks aan de hand...
Toen uiteindelijk de envelop op de mat viel met de echtscheidingspapieren, in november, ben ik pas echt ingestort. Kreeg antidepressiva, oxazepam én een slaappil. Viel nog meer af door de stress. Burn- out, was op!
En hij, reed letterlijk het hele land door om spulletjes op te halen via marktplaats. Iedere dag met zijn blije kop op Facebook.
Kocht de ene tv na de andere, bootje, lekker op vakantie, zó blij...met spullen, maar naar de jongens keek ie niet om. Druk met concerten, festivals, feestjes, uit eten, alle kermissen af... ziek gewoon. En zijn vriendin natuurlijk... maar ja, die was nog getrouwd...
Dus dat was nog een beetje lastig..

10 jaar verder...
10 jaar in de overlevingsstand
Inmiddels wel weer getrouwd en helaas kwam ook deze man in een MLC...
Vergeleken met de crisis van man 1, noemde ik dit maar penopauze ipv MLC.
Door de ervaring met mijn ex- man, de gesprekken met huisarts, psychologen en de website Midlifecrisisweb, wist ik wat ik zou kunnen doen om de mogelijke járen, door te komen...
Veels te hoge bloeddruk, een hoop ergernis, irritatie , moedeloosheid...
Borstkanker gekregen in die periode.
Operatie, bestralingen... hoe eenzaam ben je dan, als je man, in dat hele jaar ( niet in die periode, maar het héle jaar) maar 2x aan jou vraagt, hoe het met jou gaat...
Heeft ruim 3 jaar geduurd, toen dacht ik, je landt weer een beetje op Aarde...
Hij heeft 3 jaar lang in een roes geleefd, met verschillende maskers, wát een aandacht had die man nodig. Kind nummer 3 in huis, vreselijk...en wat een geld heeft dat ook gekost, kopen kopen, hebben, hebben...flutspul...

De statistieken zeggen 1 op de 4...
Ik heb er 2 uit 2 meegemaakt... ik gun dit niemand.
10 jaar lang gaat er geen dag voorbij zonder dat ik een herinnering heb.
Ik mag van de huisarts oxazepam achter de hand houden en gebruiken als ik het een dag of nacht niet meer kan handelen, zo fijn als je gedachten even stilstaan.
En mijn jongens zijn kanjers!! Pa heeft zo n 5 x per jaar tijd voor ze...ik ben blij dat ik ze thuis had/ heb, nog steeds...ze kunnen de deur niet uit, geen huizen...neemt niet weg dat ik de verantwoordelijkheid zwaar vond, thuis, tijdens hun studie, bij nacht en ontij op stap, met de auto op pad/ ongevallen, ik draaide overal alleen voor op en het lijkt of pa zijn vaderrol totaal vergeten is.
Beleefdheidsbezoekjes...

Ik wens iedereen die als partner, kind of in welke hoedanigheid ook, te maken krijgt met een MLC- er, heel veel sterkte, kracht en wijsheid en van mij een warme welgemeende knuffel

Mijn vrouw en ik zijn al meer dan 10 jaar samen. Tot een paar jaar geleden hadden we een fijne relatie, vol met liefde, warmte, en respect. We gedroegen ons nog steeds vaak als verliefde tieners.

Ze gaf toen ook behoorlijk wisselende signalen naar mij en over onze relatie. En ze trok veel op met een vriend.. Eerst gaf ze nog aan dat ze alleen vriendschap voor hem voelde.

Ik heb haar mobiel toen gecheckt en daarin stonden sms'jes van mijn vrouw met onze vriend waarin ze elkaar de liefde verklaarden. Toen ik haar hiermee confronteerde, toen gaf ze aan dat ze met hem verder wilde.

Haar omgeving en onze omgeving konden er niets van begrijpen en konden het niet geloven. In hun beleving waren wij gelukkig met elkaar.

Toen volgde een periode van het ene moment spijt en weer liefdevol naar mij zijn en met mij samen willen zijn en blijven, en het andere moment twijfels hebben, liefdeloos naar mij zijn en geen toekomst voor ons zien. We hebben ook veel samen gepraat en gehuild.

En zo ging het aantal keer op en neer. Het ene moment ontzettend liefdevol en verliefd naar mij, en het andere moment gaf ze aan dat ze niets meer voor me voelde.

Inmiddels woont mijn vrouw op zichzelf, ontkent dat ze een midlife crisis heeft, en het contact met haar omgeving is vrijwel geheel verbroken. Haar omgeving, familie en sociale netwerk kennen haar niet meer terug. Ze is veranderd van een liefdevolle vrouw in een zelfdestructieve vrouw.

Ik heb mijn man ontmoet toen ik 18 jaar oud was en hebben 2 mooie dochters gekregen.we zijn getrouwd. We hebben heel veel mooie jaren gehad. Hij was 48 en haalde zijn motorrijbewijs dat ik grapte zo is nu je midlife begonnen,niet wetende wat voor impact dit heeft gehad op ons huwelijk. 2 jaar later had hij een vrouw van 25 jaar jonger.Ik,waarschijnlijk naïef al die jaren heb het niet aan zien komen,en het moeten horen van vrienden dat hij mij al jarenlang bedroog met die vrouw. Het is een cliché maar het is de harde werkelijkheid. Alles vervaagt wat je hebt opgebouwd ,je toekomst ,ik ben inmiddels oma,wat je graag samen had willen delen ,ik wel wilde graag samen oud worden.Is het dat waard, waarschijnlijk voor hem wel

Ik ben 34 jaar gehuwd. Prachtgezin niks tekort. Mijn man is bijna 60 en al jaren op zoek naar zichzelf. Zijn grote passie dans...het laatste haar veranderde hij gaandeweg...meer en meer oefenen meer en meer enkel nog de dansbewegingen die primeerde....er kwam een soort van vrouwelijke fanclub en mijn man genoot van de aandacht....thuis was er de sleur de dagelijkse zorgen. Het chatten met zijn crew werd intens....er werd samen naar dansfilm gegaan optredens en etentjes...allemaal onschuldig maar ik hoorde niet bij dat wereldje. Werd er niet tot toegelaten...1 naam priemende. Hartjes werden gepist complimenten uitgewisseld uren gechat. Ik werd geblokkeerd op alles door hem door haar. Machteloos kijk je toe. Je roept je weent je wacht....je ziet die man doodgraag maar hij spreekt over chaos in zijn hoofd. Er worden verlofdagen opgepakt dat zie je op loongegevens maar dat klopt niet immers mijn held ging toch gewoon werken....dan barst de bom en blijf je vragen naar de waarheid die je niet krijgt. Je ziet spoken je oefent teveel controle. Wat wil hij....vrijheid en meer met vrienden weg...je zegt ok....vrijheid wordt zeer vlug proefwonen bij een andere dame...meer en meer....eerst weekends wat hij weet het nog niet... dan weekdagen....want hij moet zeker zijn en met haar leren samenleven....contact wordt minder een droog. Jou blik vermijdt hij. Ik zie chaos en verdriet en twijfel in de man die ik ken sinds mijn 16 jaar...´maar ik zwijg en onderga. Ik zie hem graag hoop dat zijn gezond verstand terugkeert en dat we niet moeten scheiden laar het wordt loodzwaar. Ik was zijn grote liefde moeder van zijn kinderen...hij mijn grote liefde maar Nu ben ik minder dan niks meer op enkele weken tijd

Sinds een paar maanden heb ik weer heel intensief contact met een buitenlandse vakantieliefde van 25 jaar geleden.
Door de afstand, de grote taalbarriere en het gemis van het internet/mobiels hebben we het toen beide niet aangedurfd contact te houden.

Nu appen we dagelijks meerdere keren over echt vanalles en hebben we beide het gevoel dat we nog steeds bij elkaar horen. We lijken ook nu nog prima bij elkaar te passen en vinden elkaar ook nog steeds erg aantrekkelijk.
We hebben allebei grote spijt dat we toen niet de durf hadden contact te houden.

We zijn allebei getrouwd en hebben allebei jonge kinderen.
Maar missen beide heel erg dat speciale gevoel en het intieme.
Mijn man weet van het contact en maakt zich niet druk, “hij is toch getrouwd en woont toch meer dan 1.000 km hier vandaan”.
Zijn vrouw kan het ook niks schelen.

Ik voel heel erg een midlifecrisis aankomen: ik wil naar mijn vakantieliefde terug, avonturen beleven, daar wonen, de taal leren, kortom, mijn leven omgooien. Wat zo mooi met hem had kunnen zijn, kan nog steeds.
Mijn gedachten draaien overuren.
Het is heel erg ikke ikke ikke. En dat voelt niet goed.
Terwijl het wij-gevoel (vakantieliefde en ik) juist te goed voelt.

Help mij door tips
3 weken geleden gehoord dat mijn man na 40 jaar geen gevoelens meer heeft voor mij
Nooit ruzie gehad
De grond is weggezakt en ben stuk
Wat ik vaak lees is dat je huwelijk gewoon klaar is
Hoop hier wat tips te krijgen hoe ik verder moet
Ben de weg even kwijt

Ben net 50 geworden, maar ik vraag me al een tijdje af waar ik het allemaal voor doe. Kan nergens meer van genieten en ik denk dat mijn leven genoeg geweest is. Wat kan ik nog toevoegen, het is allemaal het zelfde en ik zie geen vooruitzichten meer.

Mijn man wil plotseling scheiden, onze relatie is altijd tumult geweest, eerste jaren had hij een zware porno verslaving, samen naar vele therapeuten gegaan, tussentijds ben ik mijn vader nog verloren (overleden). Mijn man na 1ste 10 klote jaren “gezond”, geen porno meer, kiest voor gezin doet uiterste best. Tussentijds schoondochter in huis erbij, nadien schoonzoon erbij, inmiddels met 6 man totaal in huis woonend. Dan krijgt mijn moeder kanker, geopereerd genezen, jaar later kanker terug overlijd. Dan 1ste kind met schoonzoon huis uit, met zn 4en over. Krijg ikzelf kanker, geopereerd genezen . Maand na mijn operatie laatste kind met schoondochter huis uit, met zn 2en (man en ik) over. Nog samen op vakantie geweest, veel onbegrip naar elkaar ivm beide verschillend omgaan met de emoties die alles ons bracht. Man plotseling, we zijn uit elkaar gegroeid, voel niks meer vind je al lange tijd niet leuk meer wil van je af. Hij net 52 ik 57 volgens mij zit hij in een midlife crises. Zelf net gevecht vd kanker achter de rug, nu nieuw gevecht in voor de scheiding. Het wordt mij allemaal een beetje teveel

Ik heb nooit echt een druk leven gehad en ben nooit echt een sociaal wezen geweest... meer op mezelf, schrijven, tekenen, schilderen... daar lag m'n plezier in. Na een burnout door bedreiging op de werkvloer en genoeg geld uit de rechtzaak die volgde ben ik in feite gepensioneerd toen ik 35 was, en heb ik mezelf nog verder teruggetrokken uit het sociale leven, vond door toeval een vrouw, trouwde maar beiden geen kinderwens.
En nu ik 52 ben zie ik geen plezier meer in ook maar iets te doen. Ik heb geen focus meer, en de droom om er ooit iets mee te kunnen, aanzien te vinden, is kwijt. En daarmee ben ik mezelf kwijt. Ik vul tijd, tv series, Youtube, doe wat noodzakelijk is in huis maar eigenlijk niet meer dan dat want ik kom niet in beweging, en haat mezelf erom wat de boel niet echt beter maakt. Start projecten met hoop op inspiratie maar maak niets af, maak lijstjes voor overzicht van de projecten tot zo specifiek dat elk deel maar een uur werk is, en af en toe lukt het me daar iets van te doen... een stap verder, zoveel stappen nog te gaan.
M'n vrouw ziet het met lede ogen aan, weet dat ze er weinig aan kan doen, dat het een gevecht is in me, en accepteert het gelukkig, want de angst haar kwijt te raken naast mezelf al kwijt te zijn is groot. En die angst is zo ongeveer mijn enigste motivatie nu om nog iets gedaan te krijgen.
Ik mis mensen, maar mis ook de energie en de sociale kunde om nog contacten te maken, irriteer me snel aan mensen ook... Zo eens in de week ga ik koffie doen in de plaatselijke koffie zaak puur om andere mensen om te heen te hebben, hun gepraat te horen...
Ik ben de weg kwijt, als ik de weg ooit al heb gehad... Het is leeg in me, leeg in m'n hart.

Dank je wel voor het lezen, en dank je wel voor dit forum om even m'n ei kwijt te kunnen. Dit te hebben geschreven is een stukje ademruimte.

Mijn man (58) en ik zijn twintig jaar samen en hebben twee kinderen (15 en 17). HIJ is altijd mijn beste vriend geweest, Een van de belangrijkste aspecten van ons huwelijk is onze openheid naar elkaar. Vorig jaar veranderde hij.

Ik merkte een geleidelijke verandering in hem. Hij wilde bijvoorbeeld niet meer naast me lopen op straat en alles wat ik deed of zei werd reden tot een kleine (en soms ook grote) sneer. Toen volgde de grootste verandering. Mijn man speelt gitaar en trad -toen hij jonger was- ook op. Ik ken hem echter alleen als iemand die voor zichzelf speelt. Hij sprak nooit over heimwee naar zijn wildere band tijd. Hij confronteerde me plots met het feit dat hij een maand eerder bij een viertal vrouwelijke muzikanten solliciteerde als gitarist en werd aangenomen. Inmiddels zijn ze een band, kozen een poëtische naam en repeteren in een andere provincie ... dat betekent dat hij iedere week een dag daar is. Daarnaast heeft hij dagelijks contact met ze via e-mail. Hij wil niet over ze praten en ik heb zelf met de schaarse informatie die hij per ongeluk gaf uit moeten zoeken wie ze zijn via Google en Facebook.

Wat mij m.n. stoort is zijn defensieve houding als ik aan hem vraag waarom hij me niet eerst vertelde dat hij zoiets zou willen doen. En, waarom hij zo stiekem is over wie deze vrouwen zijn. Heel stiekem...ik ken hem zo niet. Hij componeerde o.a. een serie nummers speciaal voor de zangeres - maar deed alsof de teksten voor mij waren, alsof het gedichten waren voor mij. Hij is wekenlang thuis met die stukken in de weer geweest. Uiteindelijk is de zangers niet ingegaan op zijn "voorstel" en nu wil hij helemaal niet meer praten over dat project. Maar de band gaat wel verder, en het stiekeme ook.

Mijn man zegt dat het lijkt alsof hij mijn toestemming nodig heeft om muziek te mogen maken en dat geeft hem het gevoel dat hij moet kiezen tussen zijn passie voor muziek met deze nieuwe gecreëerde band of zijn huwelijk met mij. Ik wil hem graag steunen maar ben bang dat de band die hij nu vormt met deze vrouwen misschien belangrijker is dan de muziek die ze maken. Ik weet niet meer wat ik tegen hem hem kan zeggen hierover. Het maakt dat ik me heel eenzaam voel.

Ik ben moe.

Mijn hoofd is in de war
Mijn kompas is stuk.
Ik wil weg,
Ik heb geen vrijheid.
Mijn leven loopt niet zo als ik t wil dat t gaat
Ik wil..
Stoppen met mn baan,
Gewoon Weggaan.
ik ben nog niet waar ik al had willen zijn.
T gaat niet.



Ik heb de behoefte om soms ook Mn eigen ding te kunnen doen , soms.. niet altijd.
Ook al is dat even, net als in t verleden.
Rust en stilte.
En niet steeds bij haar te zijn.
Khb geen vrienden,
Een collega is een " vriend"

Ik voel ik dat ik mezelf opnieuw wil uitvinden..moet uitvinden.
Ik ben 52.
Voor mijn gevoel schiet t niet op.
Ik heb niet veel tijd meer.
Ik hb geen vrijheid.
Alles is zwaar.. Teveel.
Geen inspiratie,.. Doelloos.. Liefdeloos.
Mijn gedachten vertroebelen.
We praten al weken niet.
Alleen maar meer ruzie om...
" fouten"?! .. Of mijn manier hoe ik dingen wil doen?. Hoe ik dingen ervaar?
Ik tel dagelijks de gesproken woorden en zinnen.
Tussen 5 en 10, ....niet meer.
Mn hoofd is vol
Ik werk vaker.., Ik schuil op t werk
Ik kan niet meer focussen
Ik schuil in mijn gedachten die razen als een orkaan
Alles om mij heen gaat snel.
Ik sta stil!
Ik kom niet verder.
T laaste jaar.
Ik ben moe.. Zij is moe
Praten.. Praten.. Praten...
Zelfs een uur is teveel op dit moment.
Mn hoofd is moe.
Ze laat t zo..
Ik ook.
T spijt me voor haar.
Vind t zo verdrietig,
mijn hoofd is zwaar.
20jaar..
Ze heeft geen tranen meer.. Snap ik.
Ze ziet t niet en hoord me niet.
Ze begrijp t niet!
Teleurstelling.
Ik begrijp haar niet!?
Ik huil in mezelf.. Dat ziet ze ook niet.
Dat t nu zo is,... dat ik me zo voel.
Ik denk alleen aan mezelf vind ze.
Maar.. Ze ziet t niet.
Mischien therapie.. Nee,
Wat moet ik zeggen?..
Ik moet gaan.
Kzie geen uitweg.
Ik heb ruimte nodig... Vrijheid.
Ik slaap niet.. Dat weet ze niet.
Ik bn moe.. Zo moe.
We zijn geen team..
Meer.
Ik ben t kwijt...
Mijn kompas is stuk.!!
.. opnieuw beginnen
Ze begrijpt me toch niet
Ik ben moe.. Zo moe.
Geen zin in niets meer.
😔

Mijn man heeft een midlifecrisis!

Ik lees dat heel veel stellen de mlc niet overleven
Ik wil vechten maar als de kans superklein is
Heeft het dan zin en vechten zonder echtgenoot om verder te komen

21 jaar geleden leerde ik mijn man kennen in Australië! Hij Zwitser ik Nederlandse.... hij was de man waar ik mezelf eindelijk goed bij voelde bijna alles klopte. Het was een Zwitser. Kon ik mijn land verlaten. Uiteindelijk won de liefde ook al stak vaak het gemis naar vrienden en familie en het land zelf. Maar ik vocht we kregen twee prachtige kinderen kochten een pracht droomhuis. Maar daar begon het je veranderede na de hartoperatie van je vader. En dan opeens die woorden... ik hou niet meer van je.... ik wil weer vrij zijn. Nog geen maand later heb je een nieuwe vriendin. Neujahr eerst wat het een gesprekspartner met ook veel leed net als jou. Je had het zooo slecht gehad in die tijd met mij het verhaal werd steeds erger. De nieuwe vriendin bleek een moeder van een kindje op het kdv waar ik als begeleidster werk. Ik heb een tijd niet meer kunnen werken ik zag haar dochter aversie en haar moeder. Wat deed dit mij pijn dat ook dit vernietigd werd mijn plek voor afleiding was nu een plek waar ik me ellendig voelde. Je ouders accepteerden je keus en vonden dat ik ook weer gelukkig moest gaan worden. Vonden het vreemd dat ik dat niet kon inzien jij had mij verlaten en wenste een nieuw leven zonder mij. Ik daarentegen hoopte op een gesprek op therapie ik vond niet dat we uitgeklaard gegroeid waren we waren een normaal gezin. Je kwam terug na 3 maanden maar niet voor mij maar voor de kids. Ik bleef geduld houden gaf je je vrijheid je woonde beneden in het gastverblijf maar we waren als gezin altijd samen en deden leuke dingen. Je vader overleed toen geheel plotseling. Een paar maanden na zijn dood maak je defensief je keuze je wil alleen verder niemand die jou moet zeggen hoe je je leven lijdt je wilt kunnen doen en laten wat je wilt en ja graag toch samen met een donker langharige vrouw, je manipuliert dreigt en draait alles om vergeet andere belangrijke dingen.
Jeetje onze liefde was eens zo magisch maar nu diep beschadigd. Wat doet dit gigantisch veel pijn. Heb heel vwel moeite met loslaten. Je grijpt naar de fles en dreigt soms met zelfmoord. Maak me zorgen. De man die ik getrouwd ben is een vreemde. Ik moet leren loslaten om mezelf weer een nieuw leven te gunnen. Ik begrijp het gewoon niet hoe zijn deze gevoelens zo uit het niets ontstaan. Dat ik zeg dat je aan jezelf moet werken met hulp, lag je me breed uit...... ik nee hoor ben helemaal gezond.
En mij doet het pijn.... ik zit vast in dit land kan niet terug naar Nederland. Dubbel pijn, zo ik moest het kwijt——-

ik werk nu al 25 jaar voor hetzelfde bedrijf. ik ben al bijna 25 jaar samen met dezelfde partner in het zelfde huis. Ik zie hoe anderen van het leven genieten en merk dat ik wil veranderen.

 

Alles anders; mijn baan opzeggen en voor mezelf beginnen bijvoorbeeld. Of het huis verhuren via zo'n verhuurbedrijf en een wereldreis maken. Gewoon heel wat anders.

Mijn partner wil echter bij de kinderen en kleinkinderen blijven; zij wil niet weg. Als ik logisch nadenk wil ik ook mijn uitstekende baan houden en mijn pensioenopbouw etc. maar ik wil ook uit de sleur. en de kinderen redden zich wel. Ik heb me zelfs al een week ziek gemeld om na te denken. Kortom: ik kom er niet uit.

Ik heb altijd mijn neus wat opgehaald bij mensen die klaagden over een midlifecrisis en gedacht 'dat overkomt mij niet'. Maar sinds 1,5 jaar voel ik me steeds minder vaak vrolijk en juist steeds meer ontevreden met mijn leven.

Ik schaam me er een beetje voor want ogenschijnlijk heb ik alles mooi voor elkaar. Kinderen de deur uit, een fijne, zelfgekozen baan en een lieve zorgzame man.

Ik erger me echter steeds vaker aan hem, weet 's avonds niet wat ik wil doen, zit als afleiding veel te vaak op facebook maar voel me er niet echt voldaan door. Ik vraag me af of ik zo door wil maar weet ook niet hoe dan anders.

 

Hoe doen anderen dat? Hoe krijgen die hun leven weer op de rit? Ik zou niet weten waar ik het over moet hebben met een psycholoog.

hoe heet een hele dure hond ? nou wou ik dit eigenlijk op zijn kop schrijven zoals het hoort maar hoe ik dat met de computer voor elkaar krijg weet ik niet. antwoord: een kater