Ik wil wel, maar hoe dan..?

Hallo, ik ben Esther, 47 en ik woon sinds een jaar alleen met mijn 2 volwassen kids. Mijn vriend, 52, met wie ik 12 jaar samengewoond heb, heeft me ruim een jaar geleden, na wat spanningen, toch onverwachts verlaten. Dit was echt een hel voor mij, waar ik toen doorheen ging. De problemen waren van de laatste tijd en ik verwachtte niet dat hij het bijltje er zo gemakkelijk bij neer zou gooien. Hier had ik me dus even flink in vergist. Het leek alsof hij als een bevrijde puber verder ging, samen met een goede (lesbische) collega, bij wie hij ook introk. Zij vond een poosje later een andere woning en mijn ex bleef in het oude huis wonen. Het leek hem goed te gaan, ook al was hij erg onrustig en ik rouwde diep. Sinds afgelopen nazomer heb ik echter mijn leven weer goed op de rit, ik kan meestal weer genieten, heb inmiddels een leuke vriendenkring (singles) opgebouwd en ik kan zeggen dat het best weer goed met me gaat. Met hem gaat het wat minder. Zijn lesbische vriendin heeft een serieuze relatie gekregen en verder heeft hij niet echt vrienden ofzo. Hij vindt het fijn om alleen te zijn, zegt hij. Maar eind dit jaar begon hij erover dat hij spijt heeft. Ik wist niet goed wat ik ervan moest denken. En vorige week vroeg hij of ik een hapje met ‘m wilde eten en dat hebben we gedaan. Het was gewoon gezellig, zoals vanouds eigenlijk en we hebben ook gesproken over de hele situatie. Het voelde goed en we houden nog steeds van elkaar en ook de aantrekkingskracht is er nog steeds. Onze relatie was nog niet zo slecht. We besloten om rustig aan te gaan kijken of er nog toekomst in zit.. Nu ben ik sindsdien alleen ontzettend aan het piekeren, heb er veel stress van, alles komt weer naar boven en… het vertrouwen is er helemaal niet meer. Echt 0,0%. Ik wil wel, maar hoe dan..? Het ging de laatste tijd zo goed met me en dit geeft me veel spanning. Kan het nog goedkomen?
Groetjes Esther