Liefdesverdriet - forum lotgenoten

Ondanks dat het jaren geleden is en ik al lang weer een nieuwe vriendin heb vind ik het nog altijd moeilijk om mijn ex onder ogen te komen. Ik voel dan weer het verdriet en ben niet in staat om maar enig woord met haar te wisselen.

Het is alweer jaren geleden. Ze was mijn tweede vriendin. Ik was enorm verliefd. Zo erg dat ik haar ermee overdonderde en de relatie daarmee uit balans raakte. Het was een korte, maar hevige relatie.

Zij beëindigde de relatie. Ik had veel liefdesverdriet, maar ik kon haar nog een keer terugwinnen. Maar uiteindelijk mocht het niet baten.

Toen heb ik heel veel liefdesverdriet gevoeld. Hoewel ik bijna nooit huil, heb ik toen wel gehuild. Dat maakte me zachter van binnen en dat hielp wel. Het was geen fijne periode. Ik voelde me ellendig en kon aan niets anders denken. Ik ging wel naar mijn werk, maar van binnen was er een continue pijn in mijn lichaam.

Hoe lang het geduurd heeft, weet ik nu niet meer. In ieder geval een aantal weken, misschien wel maanden.

Wat me erg heeft geholpen in het verwerken van mijn gevoelens was om ze op te schrijven en er een nummer over te schrijven met mijn gitaar.

En zo werd het liefdesverdriet langzaam minder en was het op een gegeven moment verwerkt en verdwenen.

Vrouw, 43 jaar:
Jaren geleden hebben we twee jaar een relatie gehad. Je was de meest bijzondere mens die ik ooit heb ontmoet. Maar wat waren de omstandigheden moeilijk; jij woont in een ander land, spreekt een andere taal en vooral: jij bent een katholiek priester en dus mag je niet trouwen en kinderen krijgen.

Ik kon mij er niet in vinden uiteindelijk, in die omstandigheden, en we hebben afscheid genomen. Maar nog altijd denk ik dagelijks aan je en schieten de tranen mij daarbij vaak in de ogen. Het doet nog steeds zo'n pijn dat we het leven niet samen hebben kunnen delen en ik raak de twijfel maar niet kwijt of mijn beslissing de goeie was.

Vrienden die ik erover vertel, zeggen van wel en dat ik je moet vergeten en geen energie in gedachten aan jou moet steken nu ik intussen getrouwd ben met zo'n goeie man en twee lieve kinderen heb.

Natuurlijk hebben ze gelijk, maar toch...

Na vijf jaar te horen gekregen dat hij verliefd is op iemand anders, geen eerdere ruzies niets. Verder is het zijn huis dus moet ik verhuizen en nu zegt hij dat hij na 1 jaar al wilde stoppen enkel dat niet deed omdat ik toen werkloos was en hij medelijden had.

2 jaar geleden een hond gekocht die ik enkel kan hebben omdat hij haar mee naar het werk kan nemen en na veel smeken mag ik haar hopelijk zodra ik verhuis ook zien. Ik verhuis pas over 2,5 maand. Heb dieren dus kan niet zomaar weg en hij heeft nog wel sex met mij en zegt dat hij van me houd maar ik moet wel weg want zij is de ware.

Ik weet met mijn hoofd dat het fout is voor mij enkel mijn hart kan hem niet loslaten. Wil voor hem vechten wn verneder mezelf. Kan het niet geloven en ben doodsbang voor het zwarte gat na de verhuizing. Ben intens verdrietig en eenzaam. Drukke baan waar het niet goed gaat en die ik nodig heb om mijn huis straks te kunnen betalen.

Paniek en verdriet en eenzaamheid zoveel pijn en ook jaloezie wat ik helemaal niet wil

Je bent de liefste man die ik ken.
Maar je kiest niet voor mij.
Het ligt niet aan mij, dat niet.
Je houd van me, zal je ook altijd blijven doen.
Maar je blijft bij haar, waar je al 30 jaar bij bent.
Je kiest voor veiligheid en zekerheid.
Ik hou van je, ook al 30 jaar.
Helaas is het toen door een stommiteit mis gegaan.
En helaas is het nu ik je weer ben tegengekomen,
te laat voor ons.
Ik moet en zal door moeten gaan met mijn leven, ik heb geen keus.
Hoop dat de pijn en het missen minder wordt.
En ik wens je al het geluk van de wereld.