Liefdesverdriet - forum lotgenoten

Mijn korte relatie (6 maanden) is sinds juni over, maar ik heb moeite met loslaten. Sinds kort ben ik mijn ex gaan idealiseren en dat beheerst mijn leven. Ik heb de relatie zelf uitgemaakt omdat ik een 'twijfel' had, vaak denk ik ook van: heb ik wel de juiste keuze gemaakt. Maar ik weet dat ik de juiste keuze heb gemaakt.

Mijn ex en ik zijn 3 maanden terug uit elkaar gegaan. Ze gaf aan dat door hoe wij communiceren zij het gevoel kwijt is geraakt. Desondanks dat ze nog veel van me houd. Ik was/ben er kapot van. Het is niet dat ik het niet zag maar ik zat niet op het punt waar zij op zat. Een week of 2/4 later opnieuw een gesprek gehad over of er nog iets was wat ik kon doen om wat we hadden nog te herstellen. Hieruit kwam dat als we communicatie technisch veranderde en hierin transparanter zouden zijn ze het niet zou weten waarom we niet weer terug bij elkaar kwamen. Dit gaf mij logischerwijs hoop. Afgesproken in Oktober weer te beginnen met daten en te kijken of er nog potentie in zit. En tot die tijd even geen contact te hebben. Ik ben hierin de gene die hier het meeste moeite heeft. Ook al werk ik heel hard aan mezelf en is de verslaving die impact had op mijn humeur en communicatie vaardigheden over blijft het gevoel dat ik niet genoeg heb gedaan. Ik heb het gevoel alsof ze me überhaupt niet terug wilt. Dit komt meerendeel door dat we weinig tot geen contact hebben. Nu was dit ook de afspraak maar in mijn hoofd blijft het idee leven dat als ze het nog had gewild ze wel eerder iets van contact had geïnitieerd.

Ik schommel heel erg tussen vrij zeker weten dat het goed komt naar het gevoel van dat dit niet meer te redden is en ik mezelf alleen maar ga teleurstellen in Oktober.
Ook al weet ik ook dat als ze überhaupt geen interesse meer had ze überhaupt niet met me op date meer zou willen.
Komt er een beetje opneem dat ik gewoon niet zo goed zou weten wat ik zou moeten zonder haar. Heb in deze 3 maanden ook niet kunnen beginnen aan het verwerken gezien ze me het gevoel geeft dat er nog een kans is.

Ik ben 12 jaar bij mijn ex geweest. Het was een goede relatie en ik hou ontzettend veel van hem. Hij houdt/hield ook van mij.
Maar hij liet het niet genoeg zien, en daar werd ik erg onzeker van.
Die onzekerheid bleef groeien, hij leek mij niet te zien staan, of mij te willen.
Als ik aandacht van anderen kreeg vertekende ik dit totaal. Steeds vaker ging ik denken dat mijn ex dan niet om mij zou geven, omdat anderen mij immers wel zagen staan.
Uiteindelijk heeft dit geresulteerd in vreemd gaan van mijn kant. Wederom erg vertekent, omdat ik echte liefde dacht te zien in de ander, maar diegene zag enkel seks.

De relatie met mijn eindigde van mijn kant, ik was immers verliefd op een ander. Al bleek later dat ik verliefd was op het feit dat ik dacht dat deze ander wat in mij zag.

Nu jaren later denk ik nog steeds aan mijn ex. Ik kan hem niet vergeten. Ik heb inmiddels zelf al 2 jaar een nieuwe relatie, maar mis mijn ex nog elke dag. Het voelt voor mij niet eerlijk om mijn ex te proberen terug te winnen. Ik heb hem bedrogen, hij verdiend beter. Onlangs ben ik zwanger geworden van mijn nieuwe vriend. Wel erg gelukkig met mijn zwangerschap, want ik wilde altijd al graag moeder worden. Maar weet niet of ik mij op het gelukkigst voel met mijn nieuwe partner.

Onlangs hoorde ik dat mijn ex en en nieuwe relatie heeft. Ik heb positief gereageerd, ik gun hem het allerbeste. Maar sindsdien steekt het heel erg. Ik mis hem zo ontzettend nu. Ik kan dit met mijn huidige relatie niet bespreken. Ondanks dit een serieuze relatie is, voelt het voor mij niet hetzelfde als met mijn ex.

Ik weet niet goed wat ik aan moet met mijn gevoelens. Ik wil niet stoken in zijn nieuwe relatie. En gun mijn huidige vriend ook een goede relatie. Dit zijn mijn eigen diepste gevoelens die ik enkel hier kan delen.
Maar kan wel wat hulp hierin gebruiken…
Hoe wordt ik weer gelukkig?

Liefs

Ik had de scooter van een vriend van mij gecrasht en hij had daarvoor gezegd als je crasht kosten op jou, maar daarna wou ik het volle bedrag betalen maar mijn ouders vonden dat het 50/50 moest en daarna heb ik hem niet meer gesproken alleen ik weet niet hoe ik hem moet aanspreken, ik heb hem al tien maanden niet meer gesproken.

Ik zou heel graag tips willen om hier mee om te moeten gaan, dus hier mijn verhaal:

Ik heb mijn ex 3 jaar geleden tijdens het stappen in mijn stad leren kennen. Hij en zijn vrienden zijn na de tijd nog mee geweest met mij en mijn vriendinnen ik daar verder te borrelen. Ik had net mijn relatie uit, dus nooit geen ogen en oren na deze jongens gehad. Nu kwam ik afgelopen december 1 van deze jongens tegen op tinder en we werden een match. We hadden meteen een aanknopingspunt en het contact was super leuk. We gingen op date en al snel waren er al heel veel gevoelens (toen nog niet wetende dat hij met bindingsangst kampte) ik ging mee naar zijn vrienden en hij naar die van mij. Na een tijdje liet hij al wel doorschemeren dat hij niet weet of hij wel toe was aan een relatie (wist vanaf het begin dat hij 7 jaar vrijgezel was om een bewuste reden) hij vind het moeilijk om mensen binnen te laten omdat hij geen mensen meer wil verliezen. Zijn hele omgeving zag hij gek hij op mij was en vooral hoe hij zichzelf kon zijn in mijn bijzijn van zijn vrienden. Iedereen zei dat hij het een kans moest geven en hij zijn handen dicht moest knijpen met mij.. uiteindelijk werd dit een relatie. Hij heeft 2 hele grote vriendengroepen, werkt veel, sport mega veel en dus nog een relatie.
Ik wist dat hij zich niet 100% kon geven, maar had gehoopt dat ik dat muurtje wel kon afbreken. Na een tijdje ontstond er druk vanuit onze omgeving.. gesprekken als samenwonen kwamen toen we heel erg vaak op tafel.
Ik heb een kat en ineens kwam er een opmerking vanuit hem ‘ik wil geen kat in huis’. Ik ga die kat niet weg doen, nooit niet. Hij woont op best wel een afstand en hij zou daar nooit weg willen, dus ik zou mijn leven hier in de toekomst achter laten, mijn vrienden, familie, daar gaan wonen en niks hebben. Ik vond dat die kat maar een compromis moest zijn.
Er kwam natuurlijk veel te veel spanning op hem te staan. Ik had het gevoel alsof ik steeds moest vragen wanneer we elkaar weer zouden zien, hij vond mijn goedemorgen appjes soms heel vervelend, alsof ik op repeat stond zei hij.
Op een zondag kregen we ruzie. We zouden elkaar dat weekend eigenlijk niet zien omdat hij met vrienden was en zondag was het Moederdag. Ik besloot toch om naar hem toe te gaan zodat we samen konden zijn. Onderweg stuurde ik hem een berichtje of het goed was dat ik zijn kant op kwam. Hij had al dingen gepland met zijn vrienden en naar zijn ouders.. ik ben weer naar huis gegaan. Hij zou mij in de middag bellen, deed hij niet, hij zou na het eten bellen, deed hij niet.. pas ergens laat in de avond belde hij mij. Ik nam op en maakte de opmerking: heb je eindelijk een plekje in je agenda gevonden voor mij? Toen wou hij het eigenlijk al meteen uitmaken, maar deed dat niet. Hij wou nadenken, wou wel contact houden de aankomende week. Dat gebeurde dus. Ik was op van de zenuwen, sliep niet, had geen honger en kapot van verdriet.
Ik had hem expliciet gevraagd dat als hij wist wat hij wou (dus alleen verder) ik het eerder wou weten omdat ik het simpelweg niet trok.
Hij wou maandag bij mij komen om te praten, wat de uitkomst ook zou zijn
Vrijdag vroeg ik hem of hij na had kunnen denken en dat had hij.
Zaterdagochtend kreeg ik een appje dat hij mij zondag wel zou bellen, nou ik voelde de bui al hangen en heb hem het voorzetje gegeven dat ik alleen wou weten of hij voor zichzelf zou kiezen. Ik kreeg een appje terug met dat hij idd voor zichzelf koos. Zondag hebben we gebeld en toen zei hij: als ik bij je was geweest had ik wss nog gezegd dat we het wel konden proberen. SPIJT dat ik had, dat ik mezelf niet in bedwang kon houden. 5 weken zijn nu om. Ik heb hem nooit meer gezien. Er is nog anderhalf week contact geweest vanuit mijn kant, niet dagelijks. En toen heb ik besloten om geen contact meer met hem te zoeken op wat voor manier dan ook.
Dat is mij gelukt, ik mis hem en ben zo gek op hem..
gisteren kon ik het niet meer opbrengen om niks te sturen.
Ik stuurde: hi, ben even benieuwd hoe het met je gaat
Hij: hi, goed goed en met jou?
Ik: fijn om te horen dat alles goed met je gaat. Hier gaat ook alles goed.
Hij: daar ben ik erg blij mee!
Ik: ik zag dat lupin s2 online stond.. moest ik even aan denken
Hij: ik zag het idd ook voorbij komen.. erg prettig.
Ik: vond het fijn om iets van je gehoord te hebben.
Hij: dat ben ik helemaal met je eens.

HOE NU VERDER?

Sorry voor het lange verhaal, ik heb echt even advies nodig om hier mee om te gaan en of hier überhaupt nog een kans in zit

Ik huil terwijl ik dit schrijf. Ik heb het zelf uitgemaakt. Kon echt niet verder na 3 jaar. Ben mezelf kwijtgeraakt. Hij heeft mij 4x zwaar mishandeld en ik heb een jaar geleden aangifte gedaan. Wat is er mis met mij dat ik toch nog bij hem wilde zijn? Snap mezelf echt niet. Nu eindelijk de knoop doorgehakt en ben zelfs opgelucht ergens. Een soort bevrijding. Veel nachtmerries dat wel. Heb er PTSS en een depressie aan overgehouden.

Deze verhalen raken mij zo. Ik wens iedereen veel sterkte en weet: na regen komt zonneschijn. Morgen bevrijdingsdag. Mooie dag om mijn nieuwe vrijheid te vieren. Bedankt voor het lezen en ik wens iedereen liefde en geluk.

Mijn ouders zijn 10 jaar geleden gescheiden. Mijn vader heeft naar mijn gevoel vandaag de dag er nog steeds veel last van. Mn moeder heedt de relatie beëindigd. Mn vaders is inmiddels al wel weer 3 jaar getrouwd met zijn nieuwe vrouw. Maar mijn broertje en ik mogen niet praten of dingen delen met onze moeder en hij wil ook niks over horen.

Naar mijn idee houdt hij nog altijd van haar. Omdat zijn haat zo groot is.
Inmiddels hebben mijn man en ik samen een tweeling en met hun verjaardag moeten wij het altijd in 2en splitsen. Want hij wil haar absoluut niet zien.
Mijn moeder vindt t geen probleem en zegt ook we zijn toch beide verder gegaan met ons leven. Beide een nieuwe partner met wie we gelukkig zijn..
Althans heb ik soms m'n twijfels bij m'n vader.

Hij gaat ook nog steeds elk jaar op vakantie naar de plek waar wij eerder met t gezin kwamen.

Nu vanavond kreeg ik weer een berichtje ik wil niet dat jij iets deeld in de groepsapp deeld van de familie van je moeder. Die hoeven niet te weten wat ik doe. Waarom zou ik dat überhaupt doen.. alsof hun dat wat aangaat
(Waarschijnlijk heeft ie weer wat biertjes op)

Hij gooit mij ook vaak voor de voeten dat ik steeds om m'n moeder ga lijken.
Maar ben in de jaren meer mezelf geworden. M'n eigen mening gekregen ipv altijd maar meegaan in het verhaal van hem.
Dit kan hij moeilijk accepteren.
(Ik heb al bij een psycholoog gelopen en mijn problemen/gevoelens bespreekbaar gemaakt. En het plekjes kunnen geven)
Op deze manier krijg ik steeds minder behoefte om met m'n vader om te gaan en jaagt hij me alleen maar weg.

Ik vind eigenlijk dat hij hulp moet gaan zoeken om zijn emoties en gevoel een plek te kunnen gaan geven. En zichzelf niet meer de schuld gaat geven dat zijn huwelijk is misgelopen.

Maar weet niet hoe ik dit moet doen of zeggen tegen hem.. Al is dit ook niet mijn taak.

Bedankt voor het lezen.

Mijn relatie begon 10 jaar geleden, ik was bijn in een dikke burn out wat ik toen zelf nog niet doorhad.
We leerden elkaar kennen, deden dezelfde sport en dat was leuk.. tot ik volledig instortte , dat heeft veel therapie en andere therapien buiten de reguliere HA gekost
Ik verhuisde met zoon hond en kat naar zijn huis. Dat gaf wel opluchting.
Ik deed het huis en alles wat ik kon doe qua energie.na 2 jaar gingen we weer verhuizen, wonen op de camping was onze tussen woning. Uiteindelijk daar 4 jaar gewoond. Weer van plan te verhuizen ivm stijgende huizenmarkt. 1 jaar in een oude boerderij.. vreselijk was het
Ons eigen huis laten bouwen 2mnd later RELATIE over.
Na 10 jaar!
En nu over 6 weken ga ik weer terug naar een gewoon rijtjeshuis
Zonder man maar wel met kind en nu 2 honden.
Mijn man was nooit thuis altijd bezig met zijn sport wat we eerst samen deden. Hij wil er niet voor vechten en terwijl ik wel een ander huis heb gevonden moest ik nog maanden samenwonen. Wat is dat moeijlijk! ZEKER ald je hoorr dat hij al op date was gegaan terwijl ik alles nog doe in het mooie huis waar we samen zouden blijven tot we oud waren.
Maar helaas .alles is weg. Voel me depri en het wordt steeds erger
Hoop andere verhalen te lezen hoe ik dit hartverscheurende gevoel betrr zou kunnen verwerken

Ik ben jong getrouwd met mijn grote liefde.We waren dolverliefd en ik adoreerde hem.We kregen 2 kinderen en toen kwamen de eerste scheurtjes..hij was altijd klussen bij een ander en ik voelde me alleen gelaten met de kinderen.We leefden steeds meer langs elkaar heen. Ik ging met vriendinnen op stap en kreeg aandacht van andere mannen.We xijn gescheiden na 25 jaar huwelijk en ik ben later hertrouwd. Hij is alleen gebleven en drank werd zijn grootse vriend..daar is hij aan overleden...hij was en is en blijft mijn grote liefde..de vader van mijn kinderen.En van hem was ik ook zijn grote liefde...dat zag ik in zijn ogen als hij mij aankeek. Er was geen weg terug.Hij was en is elke dag bij mij in mijn gedachten.

Mijn man is erg lui. Op elk gebied toont hij geen enkele moeite. Niet voor mij, de kinderen, mijn familie, zijn familie, vrienden.

Ik moet achter alles aan, rekening met hem houden, alles regelen, hem aan alles herinneren, voorzichtig zijn met hoe ik iets overbreng. Het maakt me moe, fysiek, mentaal zit ik erdoorheen. Gedachtes van de dood beginnen me te bekruipen. Maar ik denk aan de kinderen. Bij hem weggaan is de enige oplossing. Ik heb niemand, ik ben alleen. Bij hem ben ik dood. Mijn kinderen zijn de enigen voor wie ik leef, die het waard zijn.

Ik ben vreemdgegaan met een collega (gezoend in de club) .. ik heb er spijt van en wil het mijn vriend niet vertellen dus heb ik een punt achter onze relatie gezet. Maar we wonen samen en hij woont bij mij tot hij een eigen woning heeft. Dus inprincipe zitten we nog gewoon in een relatie. Ook voor de buiten wereld en thuis knuffelen we ook veel en veel verdriet van beide kantebn.

Het liefst blijf ik bij hem maar moet ik dan eerlijk zijn? Of moet ik de waarheid een beetje verbuigen over wie en wanneer? Help!!

Hallo, ik ben Esther, 47 en ik woon sinds een jaar alleen met mijn 2 volwassen kids. Mijn vriend, 52, met wie ik 12 jaar samengewoond heb, heeft me ruim een jaar geleden, na wat spanningen, toch onverwachts verlaten. Dit was echt een hel voor mij, waar ik toen doorheen ging. De problemen waren van de laatste tijd en ik verwachtte niet dat hij het bijltje er zo gemakkelijk bij neer zou gooien. Hier had ik me dus even flink in vergist. Het leek alsof hij als een bevrijde puber verder ging, samen met een goede (lesbische) collega, bij wie hij ook introk. Zij vond een poosje later een andere woning en mijn ex bleef in het oude huis wonen. Het leek hem goed te gaan, ook al was hij erg onrustig en ik rouwde diep. Sinds afgelopen nazomer heb ik echter mijn leven weer goed op de rit, ik kan meestal weer genieten, heb inmiddels een leuke vriendenkring (singles) opgebouwd en ik kan zeggen dat het best weer goed met me gaat. Met hem gaat het wat minder. Zijn lesbische vriendin heeft een serieuze relatie gekregen en verder heeft hij niet echt vrienden ofzo. Hij vindt het fijn om alleen te zijn, zegt hij. Maar eind dit jaar begon hij erover dat hij spijt heeft. Ik wist niet goed wat ik ervan moest denken. En vorige week vroeg hij of ik een hapje met ‘m wilde eten en dat hebben we gedaan. Het was gewoon gezellig, zoals vanouds eigenlijk en we hebben ook gesproken over de hele situatie. Het voelde goed en we houden nog steeds van elkaar en ook de aantrekkingskracht is er nog steeds. Onze relatie was nog niet zo slecht. We besloten om rustig aan te gaan kijken of er nog toekomst in zit.. Nu ben ik sindsdien alleen ontzettend aan het piekeren, heb er veel stress van, alles komt weer naar boven en… het vertrouwen is er helemaal niet meer. Echt 0,0%. Ik wil wel, maar hoe dan..? Het ging de laatste tijd zo goed met me en dit geeft me veel spanning. Kan het nog goedkomen?
Groetjes Esther

Het is nu al 6 weken uit maar blijft moeilijk echt spanning word niet minder terwijl ik er niet elk moment mee bezig ben hij heeft het uitgemaakt.

Ten eerste, ik had sinds december 2019 een relatie met een dame en de relatie heeft helaas 4,5 maanden geduurd. Zij is zelf half doof en een reuma op haar bepaalde plekken. Zij is verder rustig, vrolijk, serieus en heeft hart van goud. Ik had haar al paar maanden ervoor leren kennen en hadden wij meteen een goeie klik. Wij hebben zo vaak leuke contact gehad.

Ondertussen toen wij relatie hadden, begon het opeens na eerste maand al niet lekker gaan. Er waren allerlei dingen die door haar gedachtes rond spookten vooral dingen die zij heeft mee gemaakt heeft in haar verleden. Zij begon steeds meer deprimerend te voelen met een stemmingswisselingen, ook af en toe tranen uit haar ogen.
Sinds die tijden bleef ik haar veel ondersteunen en mijn energie insteken, vanaf februari 2020 al. Elke dag had zij een mentale klachten dat ik net alsof ik psycholoog ben haar bleef steunen en gesprekken voeren om weer haar te laten opluchten.
Zij had ondertussen suïcidale gedachte gehad toen het op een gegeven moment haar vol zat, toen luchtte ze weer op gelukkig nadat ik haar gesteund heb.

Maar goed uiteindelijk heb ik haar ouders overgehaald om naar de Psycholoog te gaan ivm vermoedelijke depressie. Uiteindelijk is zij aangemeld bij de GGMD de Psycholoog voor de doven mensen.
Ondanks dat ik zelf Diagnose PDDNOS heb kon ik het niet meer dragen, ik kreeg ook telkens steeds sombere klachten en teveel stres en piekeren. Ik had uiteindelijk helemaal geen zin meer in relatie en heb ik het met moeite moeten uitmaken. Kortsamengevat zij was idd verdrietig, heel logisch. Ten slotte samen uitgepraat en op een goeie manier afgesloten en elkaars leven succes gewenst.

Ondertussen had ik al een erge opgeluchte gevoel en wilde ik zelfs niks meer over haar horen omdat ik ook zelf klaar mee was. Ik vond het aan ene kant erg zielig maar aan de andere kant ik wist toen niet of ik een goeie keuze heb gemaakt en voelde ik me erg schuldig waarbij ik ook moest huilen. Vele mensen om mijn heen vinden dat ik een goeie keuze heb gemaakt om mij zelf uit brand te redden. Ik was opgelucht geworden uiteindelijk om uit het brand te kunnen stappen.

Ondertussen toen het winter periode 2020 begon, bleef ik steeds leeg te voelen van binnen dat ik iets mis, een meisje in mijn leven natuurlijk. Ik werd de laatste 4 weken somber en kreeg ik stemmingswisselingen. Ik had het gevoel dat ik nog van mijn ex houd en opeens de tijden met haar samen erg mist. Zelfs kreeg ik af en toe op mijn werk tranen. Zij woont vlakbij mij buurt en zie ik haar heel af en toe, dan stort mijn wereld in waarbij ik pas na 3 a 4 dagen weer vrolijk ben. Ik heb uiteindelijk hulp gehad van de psycholoog waarbij ik mezelf mentaal weer heb kunnen oppakken. Ik voel me in het algemeen wel stuk beter dan eerst. Ik kreeg het advies om een jongedame te nemen die even sterk is als ik zodat ik niet veel last op mijn schouders hoeft te dragen.

Het probleem bij mij is, ik vind het moeilijk om mijn ex te vergeten en juist als ik haar in mijn buurt zie stort mijn wereld in. Dan duurt het ongeveer 3a4 dagen dat ik weer opgeknapt ben van binnen.
Af en toe zit ik alsnog doorheen en zeg ik tegen mij zelf waarom moet ik dit moeilijke tijd gehad hebben?! Mijn ouders, broer en mensen in mijn omgeving hebben mij gesteund dat ik een juiste keuze heb gemaakt en dat ik niet mezelf schuldig moet voelen terwijl ik me nog steeds af en toe schuldig voel.

Ik hoop dat ik hiervoor aantal tips mee krijg indien iemand zoals psycholoog en een lotgenoot mijn bericht ook mee heeft gelezen.

Ik dank jullie van hartelijk alvast dat ik mijn hart mag laten opluchten en dat waardeer ik graag.

Na 4 jaar uit elkaar te zijn nog steeds verdriet en frustraties... Ik wil er van af!
4 jaar geleden heb ik de stap genomen om mijn relatie van bijna 20 jaar te beëindigen na de zoveelste misstap van mijn ex. Met zoveel verdriet en pijn heb ik toen die beslissing genomen en voor mijzelf gekozen. Een verschrikkelijke periode was het gevolg, het vertellen aan onze kinderen, huis verkopen, de onzekerheid van het vinden van een nieuw huis, tijdelijk inwonen bij mijn zus met de kinderen, het vinden van een huis, verhuizen, nieuwe plek voor de kinderen en alle emoties die hierbij horen. Nu 4 jaar later heb ik een heerlijk huis, 2 pracht kinderen, financieel onafhankelijk van hem, lieve mensen om mij heen, een goede en leuke baan, goed contact met mijn ex en toch zijn er nog te veel momenten dat ik aan hem/ons denk, verdriet voel, pijn voel, gefrustreerd ben, hoe kan dat?

Hij woont nu samen met zijn nieuwe vriendin, een aardige meid. De kinderen vinden haar ook aardig, ze moeten wel wennen aan nieuwe regels in huis en een vader die toch anders is geworden. Het blijft mij pijn doen als ik de kinderen daar breng, is dit normaal?

Ik heb zelf totaal niet de behoefte aan een nieuwe relatie, zo nu en dan weleens een date gehad maar merk dat ik het snel benauwd krijg en het contact houden als een verplichting ga zien. Misschien nog niet de juiste man tegengekomen...

Ik schrijf dit nu van me af omdat ik hoop dat er een dag komt dat ik los kom van het verdriet en de frustratie, van hem, van het perfecte plaatje wat ik in mijn hoofd had. Ik geniet heel veel van het leven en alle gezelligheid en plezier wat het leven geeft, helaas zijn er momenten, en dat is wel vaak met een wijntje, dat de pijn, frustraties en verdriet weer keihard naar bovenkomen en ik werkelijk een soort delirium krijg. Ik wil dit niet meer...

Mijn naam is Thom en ik ben zelf vreemd gegaan op mijn allerliefste vriendin, ik ben 20 jaar oud en mijn vriendin is 23 jaar oud. Dit is mijn eerste relatie van 1,5 jaar en ik was ontzettend nieuwsgierig naar andere meiden dat wist zij en merkte ze ook op instagram ik ging dingen liken wat ze niet fijn vond ze heeft mij zoveel geleerd zoals basis principes omdat ze ontzettend wijs is en ze gewaarschuwde altijd voor dit soort dingen. Maar ik had eerlijk moeten communiceren met haar en een therapeut in moeten schakelen. maar dat is achteraf.

ik ben 3 weken geleden vreemd gegaan omdat. "er niet iets miste" maar omdat er een vraagstuk open was, en die vraag was “wat ga ik voelen als ik vreemd ga, als ik die spanning opzoek hoe voel ik mij daarbij” en daaruit kon ik mij de vraag stellen of ik het vraagstuk kan weghalen voor mij zelf, of is dit juist wat ik meer wil?

Ik wist dat het daarna niet oké was en ik voelde mij aan de andere kant veilig omdat ik wist wel wat ik wilde, dat is niets liever dan bij jou zijn want niemand anders kan geven wat jij kan geven! Liefde uit je oprechte hart.
maar ondanks het 3 weken later is en ik wist dat ik voor haar wilde gaan, kwam ze er gister achter en is het uit! ik wil dit graag goed hebben maar mijn vriendin is klaar met mij, zelf vindt ik het fijn om te praten in een groep en naar andere mensen te luisteren maar 1.1 kan ook als het niet heel veel kost ik heb wel gezegd tegen mijn vriendin dat ik hulp ga zoeken.

jullie comments lees ik graag

Mvg,

Jack

Ondanks dat het jaren geleden is en ik al lang weer een nieuwe vriendin heb vind ik het nog altijd moeilijk om mijn ex onder ogen te komen. Ik voel dan weer het verdriet en ben niet in staat om maar enig woord met haar te wisselen.

Vrouw, 43 jaar:
Jaren geleden hebben we twee jaar een relatie gehad. Je was de meest bijzondere mens die ik ooit heb ontmoet. Maar wat waren de omstandigheden moeilijk; jij woont in een ander land, spreekt een andere taal en vooral: jij bent een katholiek priester en dus mag je niet trouwen en kinderen krijgen.

 

Ik kon mij er niet in vinden uiteindelijk, in die omstandigheden, en we hebben afscheid genomen. Maar nog altijd denk ik dagelijks aan je en schieten de tranen mij daarbij vaak in de ogen. Het doet nog steeds zo'n pijn dat we het leven niet samen hebben kunnen delen en ik raak de twijfel maar niet kwijt of mijn beslissing de goeie was.

 

Vrienden die ik erover vertel, zeggen van wel en dat ik je moet vergeten en geen energie in gedachten aan jou moet steken nu ik intussen getrouwd ben met zo'n goeie man en twee lieve kinderen heb.

 

Natuurlijk hebben ze gelijk, maar toch...

Mijn ex en ik ontmoette elkaar 3 jaar geleden op een fantastische manier aan de andere kant van het land. Ze bleek toevallig om de hoek te wonen. Het was direct vuur en vlam en sinds die dag zijn we onafscheidelijk geweest; zij was alles wat ik wilde en ik leek alles te zijn wat zij wilde. Bovendien leek het het lot dat we elkaar op zo’n speciale manier hadden ontmoet.

We bouwden een leven op; begin 2020 huurden we samen een huis, er kwam een hond, startte een business, spraken over kinderen en trouwen en fantaseerden over wat de volgende stappen zouden zijn. Zij sliep regelmatig bij haar ouders; dat was makkelijker met haar werk en de hond. De intimiteit werd ook minder, maar dat zou niks met mij te maken hebben.

Begin september begon het even te rommelen. Ik ging een week naar mijn ouderlijk huis, maar na 5 dagen stond ze al voor de deur om me te vertellen dat ze niet wilde dat we uit elkaar zouden gaan. Mijn hart maakte een sprongetje; het was er nog. De maand erna ging prima. We gingen weer samen aan de bak, de intimiteit was terug en de trouwplannen werden concreter.

Op 14 oktober sloeg de mood plotseling om; ze sliep opeens elke dag bij haar ouders; dit zou makkelijker zijn met de nieuwe baan die ze had. Als ze thuis was keek ze me nauwelijks aan en haar beste vriendin kwam elke keer over de vloer op het moment dat we even samen een gezellig avondje zouden hebben. Ze probeerde ruzie te maken over de kleinste dingen; voornamelijk over de app als ze niet thuis sliep. Eind oktober had ze me zo ver dat ik geïrriteerd reageerde en vertelde dat ik dit gedrag zat was. ‘Zullen we dan maar uit elkaar gaan?’ Appte ze terug.

De aarde zakte onder mijn voeten. Hoe kon dit zo plotseling? We zouden toch trouwen? Er zou een tweede hond komen? Zij was toch degene die 3 maanden eerder nog kinderen wilde? We spraken in de week erna een paar keer af en hadden gesprekken over dat ze nu even niks voelde en niet wist hoe het kwam. Ze was druk door een carrièreswitch of waren het toch de ruzietjes? Het zou beter zijn als ik in ieder geval niet meer daar zou wonen. Op het moment dat ik uitgeschreven was, was het tòch beter om het niet een ‘relatie’ te noemen, maar deur zou op een kier staan, we zouden dikke maatjes blijven en alles samen blijven doen; niemand wist wat de toekomst zou brengen. Zij zei het hier ook mega moeilijk mee te hebben en daarom ben ik haar financieel en zakelijk bij blijven staan; €1500 uit eigen zak gespaard. Tegelijkertijd verwijderde ze al onze foto’s, stonden mijn spullen na 3 dagen al in de hoek geflikkerd, werd ze furieus toen ik ongevraagd iets in onze woning op kwam halen, kwam ik achter kleine leugentjes en ontdekte ik dat haar ex-vriendje haar ‘toevallig’ mid oktober had gecontacteerd. Op het moment dat ik haar daar mee confronteerde mocht ik haar niet wantrouwen en haar niet storen in ‘haar process’. Uit schaamte en de angst om haar helemaal kwijt te raken zei ik ja en amen en droop ik af. Het bleef echter wringen.

De dag dat ik de (weinige) spullen op zou halen die uit de verdeling was gekomen, kwam de aap uit de mouw: ze was tijdens het process van uit elkaar gaan al bezig met haar ex-vriendje terug in haar leven halen. Waar ze tegen mij zei dat ze in diepe rouw was en daarom alles zo snel mogelijk verwijderde, appte ze hem dat we al 2 maanden uit elkaar waren. De bewuste vriendin die telkens over de vloer kwam was mid-oktober al ingelicht en speelde het spelletje vrolijk mee. Terwijl zij in ons huis met onze spullen en een gedeelte van mijn geld achterbleef, zat ik op de zolder van mijn moeder te wachten op een verlossend/vriendschappelijk berichtje die mijn ontdekkingen deden ontkrachten; alles wat ik kreeg waren berichtjes over geld.

Ik had besloten kalm te blijven, me aan de afspraken te houden en rustig weg te gaan, maar in praktijk liep dit anders. Ik gooide er uit wat ik wist en zei de spullen die ze me af zou betalen mee te willen nemen. Ze ontkende. Beiden in tranen knuffelden en kusten we elkaar; we zouden het er van de week over hebben.

3 dagen later werd ik geblokkeerd. Toen ik over de app vroeg wat dit was, gaf ze aan dat IK vaak te ver was gegaan en zij het door de vingers had gezien. ‘De koek is op’. Twee weken later ontving ik een lief berichtje over mijn nieuwe huis, met direct de vraag of we het geld wat ik nog zou krijgen zouden kunnen verrekenen met iets ten behoeve van haar, wat ik niet heb toegezegd. Ik gaf aan dat ik haar genoeg tegemoet ben gekomen, zeker met hoe ze me behandeld. Ik kreeg een ijskoud berichtje terug dat ‘alles volgens haar was afgehandeld’. Weg geld. Weg spullen & weg vertrouwen. Ik ben naar haar ouderlijk huis gerend om nog te praten, maar ze liep na 5 minuten weg. Daarna heb ik nog een half uur aan haar ouders uit geprobeerd te leggen hoe de vork in de steel zit, maar die waren er van overtuigd dat mijn ex niet in gesprek ‘kon’ omdat ze ‘niet met de emoties kon hanteren’. Ik heb daarna niks meer gehoord.

Ik ben 2 keer eerder bedrogen en ik had na twee jaar in deze relatie het eindelijk toegelaten dat ik mezelf helemaal hier in mocht storten. Ze heeft me altijd verzekerd dat ze ‘niet zoals m’n ex was’; zij was tenslotte ook meerdere keren heftig bedrogen en voorgelogen. We zijn nu anderhalve maand verder, maar ik ben het nog steeds helemaal kwijt. Mijn gevoelens voor haar zijn niet weg, ik twijfel of ik stappen moet ondernemen om m’n spullen terug te krijgen en ik zie echt niet in hoe ik ooit nog iemand moet vertrouwen. Alle tips zijn meer dan welkom!

3 jaar geleden ben ik verliefd geworden op een jongen waarvan ik dacht dat het een goeie jongen voor mij was. We hadden veel contact en voelde voor mij als “ iets”. Ik was toen 12 dus het was niet super serieus. 3 jaar later ben ik nog steeds niet over hem heen. Hij heeft me met veel gekwetst, waaronder mijn overleden moeder belachelijk gemaakt, mij vaak genoeg hoer, slet, lelijk genoemd en toch probeert hij elk weekend aandacht van mij te krijgen en ik ben daar te zwak voor dus laat het toe. Meestal praten we niet op zo’n avond en doen we alleen maar wat hij wilt. Ik ga daar in mee, omdat ik bang ben dat hij boos wordt en niks meer van me wilt. Ik heb nadat hij mijn moeder belachelijk had gemaakt een aantal maanden zonder hem geweest. Dat was heel lastig en ben niet over hem heen gekomen. Ik ben daarna weer met hem gegaan in de hoop dat ik sterk genoeg was om hem los te laten als hij me nog een x zou kwetsen. Ik had niet verwacht dat hij het nog zou doen, omdat ik echt heel boos was en zijn familie ook. Toch heeft ie me vaak genoeg weer gekwetst en ben ik weer terug bij af. Tips pls

33 half jaar een relatie gehad.
Afgelopen 4 jaar waren tropenjaren, er is zoveel gebeurd in die 4 jaar. Ik dacht dat onze relatie alles kon overleven. Ik ga en kan niet in details treden.

Helaas, ze werd verliefd op een ander, nota bene een man die mij waarschuwde dat hij er werk van zou maken als ik niet mij beter ging gedragen.
Ik wuifde het weg. En nu? Nu zit ik al 2 maanden te huilen. Afgelopen week kreeg ik een anonieme brief dat hij en mijn ex een verhouding hebben, en hij heeft nog een partner! Dit resulteerde in kortsluiting bij mij, immers, ik werd al een tijdje voorgelogen toen we nog een relatie hadden. En dat maakt het nog wranger. Ik ben nog steeds gek op haar, ook nu nog. En dit doet pijn, heel veel pijn. Ben ik 1 van die sukkels die nooit over zijn ex partner heen zal komen??? Dan ben je van middelbare leeftijd, en het enige wat je denkt is, wat brengt mijn toekomst..

Liefdesverdriet en het nu onbereikbare, het zuigt....

Ik ben 14 jaar samen met mijn man en heb 3 dochters. Ik heb een gelukkig huwelijk. Nooit twijfels gehad en nooit gevoelens überhaupt voor een vrouw gehad. Op vakantie met man en kinderen zag ik de mooiste vrouw ter wereld. Helemaal betoverd ben ik door haar. Ze werkte in het hotel en heb haar kort gesproken, maar haar Engels was zeer moeizaam. Ik kan deze vrouw niet vergeten. Wat is dit? Als ik haar foto’s zie, doet m’n hart letterlijk pijn. Het voelt zo niet goed dat ik haar nooit meer zie. Snap er helemaal niks van waar dit vandaan komt, maar weet wel dat onze blikken elkaar vaak kruisten en hier iets zat. Anders was het me nooit zo aan het hart gegaan. Wat mis ik haar enorm! Heb geen idee hoe ik hiermee moet omgaan. Het belemmert m’n dagelijks leven zelfs en snap niet hoe dit zo ver kan zijn gegaan..

Wie herkent zo’n hopeloze onmogelijke verliefdheid out of the blue en hoe ben je daar mee omgegaan?

:(

ik wou mijn verhaal hier even delen zodat ik het kwijt en met de hoop dat niemand hetzelfde overkomt.

ik heb een tijdje geleden contact met iemand gehad. dit was niet een relatie, maar er waren zeker hele sterke gevoelens van mijn kant. het contact was vooral online, heb diegene maar 2 keer in het echt gezien. het begon een beetje als vriendschappelijk en langzaam zijn er gevoelens ontstaan. dat ik die gevoelens had kwam ik eigenlijk ook pas achter na een jaar, toen ik het contact met hem verbrak en zag dat ik het hier heel moeilijk mee had.

de reden dat ik dat contact toen dus verbrak was omdat hij een persoon was met nare persoonlijkheid trekjes. hij kon vaak heel aardig zijn hoor, maar er waren veel momenten dat hij zomaar ineens boos kon worden om niks. als ik bijvoorbeeld iets niet goed begreep kreeg hij een kort lontje en werd boos. als ik daar dan wat van zei ging die de boel zitten omdraaien naar mij toe en gaf mij het gevoel dat het aan mij lag. en vervolgens ook nog zeggen dat ik de boel omdraaide.

toen het dus zo was dat ik het contact verbroken had heb ik hem na een tijdje toch weer toegevoegd. aan de ene kant voelde het contact heel goed aan de andere kant wist ik dat ik mezelf echt tekort deed door met hem contact te blijven houden.

het contact is toen wel een tijdje gebleven en heb dus nog een paar keer met hem afgesproken. in het echt ging het contact wel beter dan online, maar nog waren er momenten dat ik me heel erg moest inhouden en moest uitkijken wat ik tegen hem zei omdat ik bang was dat dit verkeerd bij hem over kwam en hij weer boos ging worden. de laatste keer dat hij langs kwam werd hij zo boos om iets wat ik volgens hem "niet goed deed en echt niet kon". het moment dat hij schreeuwend voor mijn neus stond vond ik het echt te ver gaan en heb ik hem naar huis gestuurd. dit was het moment dat ik er ECHT klaar mee was en heb ik besloten geen contact meer te willen.

toen ik dacht dat het moeilijkste voorbij was bleek de hel nog te komen. je zou zeggen dat je iemand niet zou missen als diegene heel slecht voor je is maar dit zegt niks blijkbaar. ik denk dat de wanhoop bij hem zelfs nog veel erger was dan bij mijn ex. vooral de eerste weken waren vreselijk. heb letterlijk elke dag als ik ging slapen of in de douche stond of wat ik ook maar deed als ik de kans had om na te denken aan hem gedacht. dit gevoel is zo vreselijk, het gevoel dat je steeds aan iemand moet denken en je nooit weet of het beter word. dit gun ik niemand, zelfs mijn ergste vijand niet denk ik. ik heb mijzelf er echt doorheen moeten sleuren en echt afleiding moeten zoeken. het voelde voor mij echt alsof ik af moest kicken van drugs. wat voor mij wel het moeilijkste was was de angst dat hij zichzelf wat aan zou kunnen doen omdat ik het contact had verbroken. ik zou mezelf nooit kunnen vergeven als dit zou gebeuren. ook was het moeilijkste denk ik wel dat ik het gevoel had dat ik een hele goede vriendschap kwijt ging raken. want het was niet alleen liedje, het was vooral vriendschap. ik weet nog steeds niet precies wat er zo speciaal was aan hem, maar er was iets aan hem wat ik voor mijn gevoel nooit meer bij iemand ga krijgen. een bepaalde klik of iets wat ik bij niemand anders heb. en het gevoel dat je zo'n speciaal iets los laat is echt vreselijk.

maar na veel tijd en moeite ging het langzaam steeds beter. ik ben nu bijna een halfjaar verder en nog heb ik het idee dat ik er nog niet helemaal ben, maar het gaat veel beter dan een tijd geleden. soms zijn er dingen die mij gewoon aan hem herinneren, en ook al was hij niet goed voor mij nog weet ik dat ik hem nooit helemaal zal vergeten.

en voor de mensen die dit lezen en ook contact hebben met zo iemand zou ik zeggen: ren weg nu je nog kunt! ik heb veelste lang contact hem hem gehouden en had dit veel eerder moeten verbreken. voor de mensen die het contact hebben verbroken zal ik zeggen geef niet op het word echt beter hoe moeilijk het nu nog lijkt, je kunt het!

Ik ben dit schooljaar begonnen me een studie. Hier heb ik vriendinnen gemaakt wat er leuk is, maar ook lastig. Niet alleen door mijn wantrouwen en verlatingsangst, maar ook omdat ik depressie heb. Ik heb mijn huisarts gevraagd om mij naar een therapie te verwijzen die mij zou kunnen helpen met een euthanasie traject. Dit is een heftig onderwerp en ik wil hier niemand mee lastigvallen. Mijn psychiater heeft me verteld dat ik ze eigenlijk zo ook pijn die om een vriendschap met ze op te bouwen en na jaren te zeggen dat ik euthanasie ga plegen. Ik weet niet of ik dit moet bespreken met die vriendinnen. Ik wil niet dat ze me negatief anders gaan behandelen. Ik zou graag willen weten hoe jullie zouden voelen of reageren op zoiets en wat jullie adviseren om te doen

Je bent gewoon een leeg vat waar geen eind aan komt. Jammer dat ik daar zon pijn van heb. Van een leeg vat dat gevuld moest worden om jou angst tegen te gaan.

De liefde was echt maar de rest was leeg. Alle beloftes het ongeloof de genezing laat op zich wachten.
Ik hoop voor jou dat je goed gaat en dat je ooit een half vol glas krijgt met jezelf. Ik vind t moeilijk te geloven dat dat zo wordt gezien je geschiedenis. Maar hoop mag je hebben en ook houden. Zeker.
Ik houd mijn hoop ook dat je geneest dat je geneeskunde kunt blijven doen. Maar je let niet goed op jezelf je bent zo afhankelijk van anderen. Geen God geen genade. Geen liefde. Hoe moet dat nou met jou? Ik bid voor je heel vaak. Ik dacht door mij wordt je geheiligd. Ik trouw met jou. Je wordt weer heel. Nu ben ik ook kapot. Even uit de running. Ik schilder ik huil ik ben triest. Niet erg hoopvol soms. Boos verdrietig triest dat alles zo heeft moeten lopen en zijn voor mij en J.
Ik mis wat t had kunnen zijn. Gezelligheid liefde mooi samen bbq trouwen hond miss een huis waar we dan veilig zouden zijn met elkaar. Dat is niet meer. Ik moet er aan wennen. Tranen veel tranen

Begin dit jaar is mijn vriendin na 4 jaar weggegaan.. onder het motto ik kies voor mezelf..
We hadden in 2021 in juni ook een hele kleine breuk van 2 weken ongeveer.. toen kwam ze weer terug..
7 maanden later gaat ze alsnog bij me weg, en sindsdien heb ik enorm veel pijn en verdriet..
Is ze constant in mijn gedachten, en mis ik haar overal..
Weet me echt niet geen raad meer wat te doen..
Voel me verrot , heb nergens zin in..
En dan kom ik er sinds kort achter dat ze ook nog een ander heeft ..
Zo snel, terwijl er tegen mij gezegt is dat ze voorlopig niemand wilde..
Dus weer een klap erover heen..

Voel me voor de gek gehouden.
Ze heeft een dochter , die was 13 toen ik bij haar kwam. Die heeft mij nooit gemogen..
En nadat wij dus vorig jaar een kleine relatiebreuk hadden, en mijn ex bij mij terugkwam, is haar dochter bij haar vader gaan wonen..
En nu in januari toen ze wegging werd me dus ook verwijten dat het mii schuld was.. terwijl ik helemaal in de veronderstelling was dat het juist goed ging tss ons.

Voel me echt bedrogen ook, omdat ze nu alweer iemand anders heeft, terwijl ik alles voor haar deed.
Maar ik wil de pijn en verdriet niet meer voelen.

Al twee maanden ben ik gek op een lieve vrouw. We zijn beide twee jaar van onze partners af. Nadat we 1x uiteten zijn geweest is haar ex terug op het toneel. Ze hebben samen een kind en dan weet je dat je altijd in contact blijft. Maar nu doet hij alles om haar terug te winnen. Zelfs relatietherapie. Zij staat nu in twijfel en weet niet of ze het wel wil, maar als ze het wil dan is het om de relatie tussen hen beide goed te houden. En het gevoel te hebben dat ze er alles aan gedaan hebt. Nu verteld ze me dat ze gevoelens voor me hebt. Dat is mooi en fijn, maar hij wil dat ze geheel breekt met mij en totaal geen contact te hebben. Ik had me voorgenomen om nooit meer mijn hart open te stellen of me kwetsbaarheid te tonen. Maar nu voel ik me stom en ik ervaar, al ken ik haar nog niet zo lang, verdriet. Ik vertel haar niet wat te doen laat staan dat ik iets slechts zegt over haar ex. Ik kan zijn wanhoop enigsinds begrijpen. Maar het voelt wel dat iemand mij compleet aan de kant wilt schuiven en dat voelt niet goed. Het voelt zelfs slecht. En daardoor voel ik me slecht omdat ik het idee heb dat ik nu de schuldige ben die haar zo doet twijfelen. Ik schrijf veel van me af. Dat is makkelijk als muziek maakt en schrijft. Zijn echt mooie teksten. Maar dat haalt het gevoel niet weg. Wat nu?????

Na vijf jaar te horen gekregen dat hij verliefd is op iemand anders, geen eerdere ruzies niets. Verder is het zijn huis dus moet ik verhuizen en nu zegt hij dat hij na 1 jaar al wilde stoppen enkel dat niet deed omdat ik toen werkloos was en hij medelijden had.

 

2 jaar geleden een hond gekocht die ik enkel kan hebben omdat hij haar mee naar het werk kan nemen en na veel smeken mag ik haar hopelijk zodra ik verhuis ook zien. Ik verhuis pas over 2,5 maand. Heb dieren dus kan niet zomaar weg en hij heeft nog wel sex met mij en zegt dat hij van me houd maar ik moet wel weg want zij is de ware.

 

Ik weet met mijn hoofd dat het fout is voor mij enkel mijn hart kan hem niet loslaten. Wil voor hem vechten wn verneder mezelf. Kan het niet geloven en ben doodsbang voor het zwarte gat na de verhuizing. Ben intens verdrietig en eenzaam. Drukke baan waar het niet goed gaat en die ik nodig heb om mijn huis straks te kunnen betalen.

 

Paniek en verdriet en eenzaamheid zoveel pijn en ook jaloezie wat ik helemaal niet wil

Ook al hadden we nog niks.
Ik mis je, ik mis alles aan jou.
Heel gek maar ik hou van jou en dat doe ik nog steeds.
Helaas kon je niet kiezen. Dus heb ik maar de stekker uit getrokken. Je bent nu met haar. Ik hoop oprecht dat je gelukkig word. Fijn leven. Kus

Na 10 maanden relatie maakt hij het uit
We hadden verbinding en hielden van elkaar het ging goed. Op de dag dat hij de relatie verbrak hoorde ik van een oud buurvrouw dat zij enkele maanden daarvoor met hem had gedate..... en ook verder zijn gegaan dan alleen zoenen.
Zij wist niet dat hij toen al een relatie had met mij.
Terrecht dat ik vragen had... toen we hadden afgesproken om te praten vertelde hij dat het uit was omdat vreemdgaan altijd tussen ons in zou gaan staan en voor drama zou gaan zorgen.
Ook vertelde hij dat ik beter had verdient en dat hij niet wist waarom hij het had gedaan.
De grond is onder mijn voeten weg geslagen had dit nooit verwacht.
Geen gesprek verder ik blijf met vragen achter mis hem en zou het er graag met hem over willen hebben want heb de kans niet gekregen.
We hebben weinig contact
Wat doe ik ?

Ik heb 10 weken geleden gehoord dat mijn man niet meer van mij houdt
Schrok mij kapot
Heeft depressie en midlife crissis
Dat weet hij zelf nog niet
Heb maar 1 keuze hard en sterk worden want dit loopt niet goed af
Hoe doen jullie dit in deze zware tijd
Je heb geen keus
Huil veel maar moet sterker worden

Hallo allen,

Ik zit er helemaal doorheen en wil het graag van me afschrijven omdat ik door heen zit.

Ik heb eerst een ongezonde relatie gehad van 1 jaar waarvan we 3 maanden hebben samen gewoond. Slechte communicatie, hij overlegde niet en deed zijn ding, respectloos gedrag etc.. uiteindelijk de stekker er uit getrokken. Ik hier geen verdriet van gehad, omdat deze relatie toch niet gezond was.

Half jaar later, ik was erg gelukkig met me zelf, met mijn werk, met alles eigenlijk, het ging goed met me. Toen ontmoette ik mijn ex. Alles was perfect, heel gek, ik heb vanaf het begin gezegd dit is te mooi om waar te zijn. Alles wat we deden, altijd samen overleggen. Elkaar met respect behandelen, elkaar in eigen waarde laten en zo kan ik nog duizend andere dingen opschrijven. 6 maanden een intensief relatie gehad, kwam mijn vorige ex (zie boven) bij hem om leugens te vertellen dat ik zwanger ben geweest, en abortus heb geplaagd wat totaal niet waar is. Absoluut niet. Mijn toen huidige vriend heeft het per telefoon aan mijn laten weten, via de telefoon nog afgesproken dat we samen nog hierover in gesprek gaan. Dit is nooit gebeurd, hij heeft een berichtje gestuurd met ‘’ik ben hier klaar mee”, nu 6 weken later, van alles geprobeerd om in contact te komen.. om alleen te praten en het voor mij zelf af te sluiten. Het doet zo veel pijn, een onafgeronde relatie. Ik blijf maar in mijn hoofd malen wat als ik die avond bij hem was dan zou het misschien nooit zo vergekomen zijn, hij stuurde mij om 3 uur snachts toen hij het hoorde: slaap je al?. Wat als ik wakker zou zijn en hem direct had gesproken, zou het dan anders gelopen zijn? Zoveel vragen, maar geen antwoorden. Heeft hij dan niet voldoende van mij gehouden? Was alles nep? Hoe kan je zo snel klakkeloos roddels overnemen? Alles is een grote vraag.

Sinds 6 weken heb ik nergens meer zin in, eten gaat niet, slapen gaat niet, zelfs werk gaat niet. Ik zie alles somber in, ik heb nergens zin. Ik heb alles geprobeerd, des ondanks dat ik geen zin had voor de angst van depressie. Leuke dingen doen met vriendinnen, praten met mensen, alles proberen op te pakken. Maar het gewoon echt niet!! Het voelt alsof ik 30 kg aan elk voet mee draag.

Ongeveer drie weken geleden heeft mijn vriend onze relatie van ongeveer 1,5jaar nogal onverwacht gedaan gemaakt.
Hij heeft geen rationele reden kunnen geven, maar zegt dat hij de laatste tijd meer en meer aan het twijfelen was. Uiteindelijk was het zo ver gekomen dat hij me niet meer miste als ik niet bij hem was en alleen wou zijn als ik wel bij hem was.
Zelf vind ik het heel moeilijk om me hierbij neer te leggen. In alles wat hij tijdens onze relatie zei en deed, zag ik dat hij van me hield/houdt. En ik kan/wil niet geloven dat hij dit allemaal speelde.
Daarom denk ik ook dat hij meer in de knoop zit met zichzelf en het hebben van een serieuze relatie. (ik ben zijn eerste échte, serieuze relatie.)
Momenteel hebben we ongeveer al drie weken geen contact meer met elkaar (buiten een paar berichten die ik heb gestuurd om een cursus etc. op te halen, maar die heeft hij uiteindelijk in mijn brievenbus gestoken omdat hij me niet meer wil zien)
Ik weet dat het enige wat ik kan doen hem tijd geven en proberen lost te laten. Maar zolang ik geen échte reden weet waarom hij niet meer verder met me wilt én ik niet met mijn eigen ogen, aan zijn lichaamstaal, heb gezien dat hij niet meer van me houdt; vind ik dit moeilijk.
Stiekem hoop ik nog steeds dat hij contact met me gaat opnemen om te zeggen dat hij zich vergist heeft. Ik weet dat ik zo niet mag denken, maar ik vrees dat ik dit ga blijven doen, totdat ik zekerheid heb.
Wat denken jullie? Is er nog een kans dat het goed gaat komen? Zou ik hem moeten vragen om nog eens samen te zitten om over zijn gevoelens te praten? (Ik weet dat hij niet moeilijk vind en niet graag doet, maar ik denk ook dat het mij zou helpen in mijn verwerkingsproces. )
We hebben afgesproken om tot eind februari geen contact met elkaar te hebben, dus nog ongeveer 2 weken. Maar vanaf maart ga ik het een maand super druk hebben. Zou ik hem vragen om toch eerder eens af te spreken? Of laat ik het best nog allemaal veel langer rusten met het risico dat ik in mijn hoofd alleen maar meer zal piekeren?

Ik heb eindelijk iemand ontmoet, na 8 jaar diep verdriet te hebben gehad (na de bruek met de man van mijn dromen). Alles klopte aan onze relatie, we waren als een. Hij is als mij, in al zijn doen en ik was erg gelukkig, hou nog vreselijk van hem. Nu ruim 6 maanden later begon hij plots te piekeren, een week lang. En nu heeft hij gezegd dat hij iets mist. als hij me bloot ziet staan doet dat niks voor zijn libido of andere gevoelens. Dus wil hij van me af. Hij zegt dat hij er niks aan kan doen, ook niemand anders in het spel is, hij zegt dat hij nog steeds van me houdt maar voelt geen enkele sexulele spanning terwijl dat in zijn vorige relatie juist heel erg aan de orde was. Er is niks mis met mijn lijf. Integendeel, ik zit strak in het vel, heb een atletisch figuur en ben erg vrouwelijk. Hij zegt ook dat het zijn probleem is maar dat hij niet verder kan door dat gemis. Het vreemde is dat alle andere zaken in de relatie, de humor, de zorgzaamheid, de lol, de tederheid, het knuffelen en zoenen wel in orde is. Dat zegt hij nadrukkelijk. Maar hij eeft totaal geen zin in sex met mij. Ik voel me vernederd en gebruikt als oppepper, als maatje ipv volwaardige partner. Zijn ommekeer is in niet meer dat een week gebeurd. voorheen wilde hij nog bevestiging of ik wel van hem hield. Het is een zware klap en ik ben terug naar af, het lijkt een herhaling van de afgelopen 8 jaar waarin ik me absoluut niet kon openstellen voor iets nieuws. de pijn heeft mij leven stukgemaakt en ik was daarom ook zo verrasst dat mijn vriend dat heeft weten te doorbreken. Mijn oude relatie is allang uit mijn gedachte. Al veel eerder dan 8 jaar maar ik kon niet meer aangeraakt worden, voelde me zo slecht over mezelf en niemand wilde me ook benaderen. Ik was zo blij dat eindelijk iemand zag wat en wie ik wel was. En dat is nu ook de kop ingedrukt. Ik voel me waardeloos en ben er erg ziek van. Ondanks dat hij van me houdt ben ik weer niet goed genoeg. Mijn drukke baan kan ik niet volhouden nu, ik ben verlamd de hele dag en huil nachten lang. Eten lukt al 8 dagen niet meer, ik val snel af en ik heb vreselijke hoofdpijn omdat ik niet meer kan slapen. de vorige keer ben ik extreem afgevallen en lang ziek geweest, zonder dat mijn omgeving dat in de gaten had. Ik ben als de dood dat ik nooit meer een relatie wil.

hallo allemaal:
kort samengevat: (voorinformatie:in mijn oude relatie zijn we 2 jaar geleden ons kindje verloren).Na hard te hebben gewerkt aan het verlies en mezelf kwam ik begin juni mijn nieuwe partner tegen. In de kern een warm,. oprecht, lief persoon. na rustig aan te hebben gedaan is een relatietot stand gekomen. Die relatie was voor 90% goed en in balans, merkte ook dat zij een rugzakje had door slechte ervaringen uit het verleden...ze schoot in angst, duwde weg. Een aantal keren een klein moment van twijfel. Begin november begon ze over samenwonen en kinderen, week daarna verbrak ze de relatie. ik kreeg ook een hoop verwijten (die niet terecht waren) in de daaropvolgende maand toch het contact met me gezocht en weer langzaam opgebouwd tot ze me vroeg weer bij elkaar te komen omdat dat in hart hart was wat ze wilde. Ik voelde haar zo goed aan, ze vond het alleen eng dat ik zo dichtbij kwam..dat was nog nooit iemand gelukt. Alles ging goed, ze was gelukkig, blij etc.Ze begon begin januari weer over samenwonen en stoppen met de pil. half januari was de overlijdensdag van mijn dochter en ze klapte weer dicht. spijkers op laag water zoeken etc paar dagen daarvoor zat ze nog naast me op de bank over het wonen en kinderen te praten en hoe blij ze met me was. Echter duwde ze weer weg, gevoel was weg.met haar gepraat, ze zag in dat ze een patroon had en er iets mee moest doen..wilde graag mijn steun. Ze gaf ook aan bang voor haar gevoel voor mij te zijn en dat ik akelig dichtbij kwam. ze heeft toen gevraagd een afspraak te maken bij een therapeut, wat ook gedaan is. 2 dagen daarvoor, nadat ik iets van haar in de brievenbus had gedaan werd ze weer boos omdat ik dat gedaan had (ik zou haar stalken). ze is mee gegaan naar de therapeut, maar ondertussen was haar houding veranderd in 'alleen voor mij mee'. ze was gesloten, gevoel stond uit en ze pratte eigenlijk helemaal niet, behalve negatieve dingen over mij.. De therapeut heeft veel gezien heft ze later terug gekoppeld. 2 dagen later weer een excuus app, waar ik op gereageerd heb dat ze zelf dit pad koos en er altijd normaal gepraat kon worden, maar ik deze verwijten en omgang niet meer accepteer. Heb nogmaals gezegd dat ze welkom is normaal te praten, ze begon echter weer te verwijten (belachelijke zaken die niets met mij te maken hebben) en sloot dwars af. Normaal gesproken kwam ze op die momenten altijd even in contact om excuses te maken en zeggen dat ik het niet verdien. Nu niets meer gehoord de laatste 8 weken. Ik weet wel dat ze eind februari contact had willen opnemen, maar dat heeft ze niet gedaan. Ze heeft nog een brief van me ontvangen 5 weken geleden, met daarin wat ik niet prettig vond qua omgang, dat ik haar wel een mooi persoon vind (de 'normale' kant) en heb haar daarin bedankt..en nog eens gezegd dat als ze iets normaal wilt uitpraten de deur open staat etc. en haar gewenst dat ik hoop dat het goed met haar gaat. Ook geen enkel reactie. Wel een week later ineens vanuit het niets een like op een foto op mijn social media. Ondertussen zit ze ook op Tinder. Verder lijkt het alsof haar online gedrag soms reacties op mij zijn (als ik iets post, doet zij dat ook. Of een berg post van hoe leuk ze het heeft). Afgelopen week liet ze voor mijn gevoel online indirect weten in de buurt te zijn door locatie te taggen. paar dagen later verwijderd ze ineens mijn nummer (maar blokt me niet), ontvlgd me op insta (maar verwijderd me niet uit haar volgerslijst), volgt de pagina van mijn hond wel nog en heeft ook op facebook geen enkel blok gezet, we zijn gewoon vrienden daar. Totale verwarring bij mij, hoe moet ik dit allemaal zien? Hopende op feedback hier. BVD
Michael

Je bent de liefste man die ik ken.
Maar je kiest niet voor mij.
Het ligt niet aan mij, dat niet.
Je houd van me, zal je ook altijd blijven doen.
Maar je blijft bij haar, waar je al 30 jaar bij bent.
Je kiest voor veiligheid en zekerheid.
Ik hou van je, ook al 30 jaar.
Helaas is het toen door een stommiteit mis gegaan.
En helaas is het nu ik je weer ben tegengekomen,
te laat voor ons.
Ik moet en zal door moeten gaan met mijn leven, ik heb geen keus.
Hoop dat de pijn en het missen minder wordt.
En ik wens je al het geluk van de wereld.

Ik ben al jaren getrouwd. Had een goed leven met mijn gezin tot ik een man ontmoeten die mijn wereld vanaf toen goed heeft veranderd. In het begin hield ik veel afstand, hij liet wel blijken dat hij mij interessant vond maar ging er nooit op in. Na zeker een jaar merkte ik dat ik steeds meer gevoelens voor hem kreeg en hem letterlijke overal zag en alleen maar aan hem dacht. Tot slot kon ik er niet meer tegen vanwege de tegenstrijdige reacties van hem wou ik weten waar dit toe moest leiden. Hij gaf aan ook gevoelens te hebben maar durfde niet omdat hij wist dat ik bezet was. Ik heb het eerlijk tegen mijn man verteld van mijn gevoelens en die dacht dat het niet echt was. Ik voelde mij niet begrepen en heb toen toch afgesproken met de andere man om teweten wat dit betekende. Ondanks ik ook van mijn man hield. Het liep niet goed het gesprek er was verliefdheid verdriet aantrekkingskracht afstandangst voor wat nu. Hij gaf aan dat hij bindingangst had en geen relatie wou. Ik kon wel door de grond zakken hoe ik mij zelf zo voor gek heb gezet en mijn liefdesleven op het spel had gezet. Dat was het dan.thuis alles opgebiecht en de consquenties accepteren die er kwamen. Daarna heb ik hem nooit meer gesproken mis hem elke dag en probeer mij huidige relatie te redden ook al weet ik niet wat ik echt wil. Ik snap niet hoe de verliefdheid is begonnen en waarom. Als ik toch niks waard bleek te zijn. Ik voel mijn alleen met mijn verdriet en pijn.

16, jaar geleden kreeg ik een relatie met een gescheiden man, die 2 kinderen uit een eerder huwelijk had. ik had 1 kind van 5. Vanaf de dag dat we elkaar ontmoeten zijn we bij elkaar gebleven, dus woonden we samen. Dat was super snel maar hij was door zijn ex uit huis gezet en woonde zeer onlux op een camping. Contact met zijn kinderen had hij niet.
Het ging allemaal erg goed. Af en toe deed ie wel raar en waren er stiltes van ongeveer 3 weken. Daarna deed hij weer normaal. We kregen samen nog een kind. We verhuisden naar een groter huis. En langzaamaan ging onze relatie bergafwaarts. We waren 11 jaar samen en vanaf die tijd ging het steeds slechter. Soms 3 weken geen communicatie met mij en kinderen. Waarom is onduidelijk. Hij ging zich steeds meer afzonderen van alle mensen. Mensen kwamen bijna niet meer. zo 3 jr geduurd. Ik heb gesmeekt er iets aan te doen maar hij luisterde niet. ik bleef van hem houden. mijn jongste zoon wilde bij hem weg. hij was bang van zijn vader. toen escaleerde het en is mijn ex vertrokken, met politie. erg traumatisch. een paar maanden later zaģen wij elkaar en was de vonk er nog steeds. maar de jongste had een groot trauma van alles dus tussen ons kon ook niet meer. toch zagen we elkaar heel af en toe. hij häd toen al snel weer een nieuwe relatie maar bleef contact met mij houden. tijdenss die relatie kregen wij ook weer samen een relatie.hun relatie liep stuk. zij heeft nooit van ons geweten. zij komt ook nog bij hem en wil hem terug.
met mijn ex en mij ging het steeds beter. hij beloofde mij de woensfag voor kerst 2020 dat we na kerst echt samen verder gingen zonder andere vrouw in het leven, omdat hij inmiddels weer vriendschappelijk een vrouw in zijn leven had die er een paar keer in de week kwam. ik mocht van hem maar 1x in de week komen.
met kerst zou hij 5 dagen met haar zijn om zo niet alleen te zijn en daarna zouden wij samen zijn.
en derde kerstdag, vandaag dus, blokkeert hij plots alle contact met mij. ik ben voor de zoveelste keer door hem nu gedumpt. nu is deze relatie voor mijn gevoel pas geeindigd terwijl de buitenwereld denkt dat dat 2,5 jaar geleden was. toch hou ik nog van hem. maar ik ben ook bang om mijn kind kwijt te raken als ik met hem blijf gaan. ik zit verschrikkelijk vast. voor mijn kinderen is dit het beste maar ik heb het gevoel dat ik niet zonder hem kan. en dat gevoel heb ik dus al een paar jaar.
k zou graag geen gevoëlens meer voor hem willen hebben en verder gaan met mijn leven. maar ik knok nu al 5,5 jaar voor hem..... wanneer houd t dit op

Het is alweer jaren geleden. Ze was mijn tweede vriendin. Ik was enorm verliefd. Zo erg dat ik haar ermee overdonderde en de relatie daarmee uit balans raakte. Het was een korte, maar hevige relatie.

Zij beëindigde de relatie. Ik had veel liefdesverdriet, maar ik kon haar nog een keer terugwinnen. Maar uiteindelijk mocht het niet baten.

Toen heb ik heel veel liefdesverdriet gevoeld. Hoewel ik bijna nooit huil, heb ik toen wel gehuild. Dat maakte me zachter van binnen en dat hielp wel. Het was geen fijne periode. Ik voelde me ellendig en kon aan niets anders denken. Ik ging wel naar mijn werk, maar van binnen was er een continue pijn in mijn lichaam.

Hoe lang het geduurd heeft, weet ik nu niet meer. In ieder geval een aantal weken, misschien wel maanden.

Wat me erg heeft geholpen in het verwerken van mijn gevoelens was om ze op te schrijven en er een nummer over te schrijven met mijn gitaar.

En zo werd het liefdesverdriet langzaam minder en was het op een gegeven moment verwerkt en verdwenen.