Liefdesverdriet - forum lotgenoten

Ondanks dat het jaren geleden is en ik al lang weer een nieuwe vriendin heb vind ik het nog altijd moeilijk om mijn ex onder ogen te komen. Ik voel dan weer het verdriet en ben niet in staat om maar enig woord met haar te wisselen.

Na vijf jaar te horen gekregen dat hij verliefd is op iemand anders, geen eerdere ruzies niets. Verder is het zijn huis dus moet ik verhuizen en nu zegt hij dat hij na 1 jaar al wilde stoppen enkel dat niet deed omdat ik toen werkloos was en hij medelijden had.

 

2 jaar geleden een hond gekocht die ik enkel kan hebben omdat hij haar mee naar het werk kan nemen en na veel smeken mag ik haar hopelijk zodra ik verhuis ook zien. Ik verhuis pas over 2,5 maand. Heb dieren dus kan niet zomaar weg en hij heeft nog wel sex met mij en zegt dat hij van me houd maar ik moet wel weg want zij is de ware.

 

Ik weet met mijn hoofd dat het fout is voor mij enkel mijn hart kan hem niet loslaten. Wil voor hem vechten wn verneder mezelf. Kan het niet geloven en ben doodsbang voor het zwarte gat na de verhuizing. Ben intens verdrietig en eenzaam. Drukke baan waar het niet goed gaat en die ik nodig heb om mijn huis straks te kunnen betalen.

 

Paniek en verdriet en eenzaamheid zoveel pijn en ook jaloezie wat ik helemaal niet wil

Het is alweer jaren geleden. Ze was mijn tweede vriendin. Ik was enorm verliefd. Zo erg dat ik haar ermee overdonderde en de relatie daarmee uit balans raakte. Het was een korte, maar hevige relatie.

Zij beëindigde de relatie. Ik had veel liefdesverdriet, maar ik kon haar nog een keer terugwinnen. Maar uiteindelijk mocht het niet baten.

Toen heb ik heel veel liefdesverdriet gevoeld. Hoewel ik bijna nooit huil, heb ik toen wel gehuild. Dat maakte me zachter van binnen en dat hielp wel. Het was geen fijne periode. Ik voelde me ellendig en kon aan niets anders denken. Ik ging wel naar mijn werk, maar van binnen was er een continue pijn in mijn lichaam.

Hoe lang het geduurd heeft, weet ik nu niet meer. In ieder geval een aantal weken, misschien wel maanden.

Wat me erg heeft geholpen in het verwerken van mijn gevoelens was om ze op te schrijven en er een nummer over te schrijven met mijn gitaar.

En zo werd het liefdesverdriet langzaam minder en was het op een gegeven moment verwerkt en verdwenen.

Vrouw, 43 jaar:
Jaren geleden hebben we twee jaar een relatie gehad. Je was de meest bijzondere mens die ik ooit heb ontmoet. Maar wat waren de omstandigheden moeilijk; jij woont in een ander land, spreekt een andere taal en vooral: jij bent een katholiek priester en dus mag je niet trouwen en kinderen krijgen.

 

Ik kon mij er niet in vinden uiteindelijk, in die omstandigheden, en we hebben afscheid genomen. Maar nog altijd denk ik dagelijks aan je en schieten de tranen mij daarbij vaak in de ogen. Het doet nog steeds zo'n pijn dat we het leven niet samen hebben kunnen delen en ik raak de twijfel maar niet kwijt of mijn beslissing de goeie was.

 

Vrienden die ik erover vertel, zeggen van wel en dat ik je moet vergeten en geen energie in gedachten aan jou moet steken nu ik intussen getrouwd ben met zo'n goeie man en twee lieve kinderen heb.

 

Natuurlijk hebben ze gelijk, maar toch...

Je bent de liefste man die ik ken.
Maar je kiest niet voor mij.
Het ligt niet aan mij, dat niet.
Je houd van me, zal je ook altijd blijven doen.
Maar je blijft bij haar, waar je al 30 jaar bij bent.
Je kiest voor veiligheid en zekerheid.
Ik hou van je, ook al 30 jaar.
Helaas is het toen door een stommiteit mis gegaan.
En helaas is het nu ik je weer ben tegengekomen,
te laat voor ons.
Ik moet en zal door moeten gaan met mijn leven, ik heb geen keus.
Hoop dat de pijn en het missen minder wordt.
En ik wens je al het geluk van de wereld.

Hallo allen,

Ik zit er helemaal doorheen en wil het graag van me afschrijven omdat ik door heen zit.

Ik heb eerst een ongezonde relatie gehad van 1 jaar waarvan we 3 maanden hebben samen gewoond. Slechte communicatie, hij overlegde niet en deed zijn ding, respectloos gedrag etc.. uiteindelijk de stekker er uit getrokken. Ik hier geen verdriet van gehad, omdat deze relatie toch niet gezond was.

Half jaar later, ik was erg gelukkig met me zelf, met mijn werk, met alles eigenlijk, het ging goed met me. Toen ontmoette ik mijn ex. Alles was perfect, heel gek, ik heb vanaf het begin gezegd dit is te mooi om waar te zijn. Alles wat we deden, altijd samen overleggen. Elkaar met respect behandelen, elkaar in eigen waarde laten en zo kan ik nog duizend andere dingen opschrijven. 6 maanden een intensief relatie gehad, kwam mijn vorige ex (zie boven) bij hem om leugens te vertellen dat ik zwanger ben geweest, en abortus heb geplaagd wat totaal niet waar is. Absoluut niet. Mijn toen huidige vriend heeft het per telefoon aan mijn laten weten, via de telefoon nog afgesproken dat we samen nog hierover in gesprek gaan. Dit is nooit gebeurd, hij heeft een berichtje gestuurd met ‘’ik ben hier klaar mee”, nu 6 weken later, van alles geprobeerd om in contact te komen.. om alleen te praten en het voor mij zelf af te sluiten. Het doet zo veel pijn, een onafgeronde relatie. Ik blijf maar in mijn hoofd malen wat als ik die avond bij hem was dan zou het misschien nooit zo vergekomen zijn, hij stuurde mij om 3 uur snachts toen hij het hoorde: slaap je al?. Wat als ik wakker zou zijn en hem direct had gesproken, zou het dan anders gelopen zijn? Zoveel vragen, maar geen antwoorden. Heeft hij dan niet voldoende van mij gehouden? Was alles nep? Hoe kan je zo snel klakkeloos roddels overnemen? Alles is een grote vraag.

Sinds 6 weken heb ik nergens meer zin in, eten gaat niet, slapen gaat niet, zelfs werk gaat niet. Ik zie alles somber in, ik heb nergens zin. Ik heb alles geprobeerd, des ondanks dat ik geen zin had voor de angst van depressie. Leuke dingen doen met vriendinnen, praten met mensen, alles proberen op te pakken. Maar het gewoon echt niet!! Het voelt alsof ik 30 kg aan elk voet mee draag.

Ik heb eindelijk iemand ontmoet, na 8 jaar diep verdriet te hebben gehad (na de bruek met de man van mijn dromen). Alles klopte aan onze relatie, we waren als een. Hij is als mij, in al zijn doen en ik was erg gelukkig, hou nog vreselijk van hem. Nu ruim 6 maanden later begon hij plots te piekeren, een week lang. En nu heeft hij gezegd dat hij iets mist. als hij me bloot ziet staan doet dat niks voor zijn libido of andere gevoelens. Dus wil hij van me af. Hij zegt dat hij er niks aan kan doen, ook niemand anders in het spel is, hij zegt dat hij nog steeds van me houdt maar voelt geen enkele sexulele spanning terwijl dat in zijn vorige relatie juist heel erg aan de orde was. Er is niks mis met mijn lijf. Integendeel, ik zit strak in het vel, heb een atletisch figuur en ben erg vrouwelijk. Hij zegt ook dat het zijn probleem is maar dat hij niet verder kan door dat gemis. Het vreemde is dat alle andere zaken in de relatie, de humor, de zorgzaamheid, de lol, de tederheid, het knuffelen en zoenen wel in orde is. Dat zegt hij nadrukkelijk. Maar hij eeft totaal geen zin in sex met mij. Ik voel me vernederd en gebruikt als oppepper, als maatje ipv volwaardige partner. Zijn ommekeer is in niet meer dat een week gebeurd. voorheen wilde hij nog bevestiging of ik wel van hem hield. Het is een zware klap en ik ben terug naar af, het lijkt een herhaling van de afgelopen 8 jaar waarin ik me absoluut niet kon openstellen voor iets nieuws. de pijn heeft mij leven stukgemaakt en ik was daarom ook zo verrasst dat mijn vriend dat heeft weten te doorbreken. Mijn oude relatie is allang uit mijn gedachte. Al veel eerder dan 8 jaar maar ik kon niet meer aangeraakt worden, voelde me zo slecht over mezelf en niemand wilde me ook benaderen. Ik was zo blij dat eindelijk iemand zag wat en wie ik wel was. En dat is nu ook de kop ingedrukt. Ik voel me waardeloos en ben er erg ziek van. Ondanks dat hij van me houdt ben ik weer niet goed genoeg. Mijn drukke baan kan ik niet volhouden nu, ik ben verlamd de hele dag en huil nachten lang. Eten lukt al 8 dagen niet meer, ik val snel af en ik heb vreselijke hoofdpijn omdat ik niet meer kan slapen. de vorige keer ben ik extreem afgevallen en lang ziek geweest, zonder dat mijn omgeving dat in de gaten had. Ik ben als de dood dat ik nooit meer een relatie wil.

Mijn naam is Thom en ik ben zelf vreemd gegaan op mijn allerliefste vriendin, ik ben 20 jaar oud en mijn vriendin is 23 jaar oud. Dit is mijn eerste relatie van 1,5 jaar en ik was ontzettend nieuwsgierig naar andere meiden dat wist zij en merkte ze ook op instagram ik ging dingen liken wat ze niet fijn vond ze heeft mij zoveel geleerd zoals basis principes omdat ze ontzettend wijs is en ze gewaarschuwde altijd voor dit soort dingen. Maar ik had eerlijk moeten communiceren met haar en een therapeut in moeten schakelen. maar dat is achteraf.

ik ben 3 weken geleden vreemd gegaan omdat. "er niet iets miste" maar omdat er een vraagstuk open was, en die vraag was “wat ga ik voelen als ik vreemd ga, als ik die spanning opzoek hoe voel ik mij daarbij” en daaruit kon ik mij de vraag stellen of ik het vraagstuk kan weghalen voor mij zelf, of is dit juist wat ik meer wil?

Ik wist dat het daarna niet oké was en ik voelde mij aan de andere kant veilig omdat ik wist wel wat ik wilde, dat is niets liever dan bij jou zijn want niemand anders kan geven wat jij kan geven! Liefde uit je oprechte hart.
maar ondanks het 3 weken later is en ik wist dat ik voor haar wilde gaan, kwam ze er gister achter en is het uit! ik wil dit graag goed hebben maar mijn vriendin is klaar met mij, zelf vindt ik het fijn om te praten in een groep en naar andere mensen te luisteren maar 1.1 kan ook als het niet heel veel kost ik heb wel gezegd tegen mijn vriendin dat ik hulp ga zoeken.

jullie comments lees ik graag

Mvg,

Jack

Mijn ex en ik ontmoette elkaar 3 jaar geleden op een fantastische manier aan de andere kant van het land. Ze bleek toevallig om de hoek te wonen. Het was direct vuur en vlam en sinds die dag zijn we onafscheidelijk geweest; zij was alles wat ik wilde en ik leek alles te zijn wat zij wilde. Bovendien leek het het lot dat we elkaar op zo’n speciale manier hadden ontmoet.

We bouwden een leven op; begin 2020 huurden we samen een huis, er kwam een hond, startte een business, spraken over kinderen en trouwen en fantaseerden over wat de volgende stappen zouden zijn. Zij sliep regelmatig bij haar ouders; dat was makkelijker met haar werk en de hond. De intimiteit werd ook minder, maar dat zou niks met mij te maken hebben.

Begin september begon het even te rommelen. Ik ging een week naar mijn ouderlijk huis, maar na 5 dagen stond ze al voor de deur om me te vertellen dat ze niet wilde dat we uit elkaar zouden gaan. Mijn hart maakte een sprongetje; het was er nog. De maand erna ging prima. We gingen weer samen aan de bak, de intimiteit was terug en de trouwplannen werden concreter.

Op 14 oktober sloeg de mood plotseling om; ze sliep opeens elke dag bij haar ouders; dit zou makkelijker zijn met de nieuwe baan die ze had. Als ze thuis was keek ze me nauwelijks aan en haar beste vriendin kwam elke keer over de vloer op het moment dat we even samen een gezellig avondje zouden hebben. Ze probeerde ruzie te maken over de kleinste dingen; voornamelijk over de app als ze niet thuis sliep. Eind oktober had ze me zo ver dat ik geïrriteerd reageerde en vertelde dat ik dit gedrag zat was. ‘Zullen we dan maar uit elkaar gaan?’ Appte ze terug.

De aarde zakte onder mijn voeten. Hoe kon dit zo plotseling? We zouden toch trouwen? Er zou een tweede hond komen? Zij was toch degene die 3 maanden eerder nog kinderen wilde? We spraken in de week erna een paar keer af en hadden gesprekken over dat ze nu even niks voelde en niet wist hoe het kwam. Ze was druk door een carrièreswitch of waren het toch de ruzietjes? Het zou beter zijn als ik in ieder geval niet meer daar zou wonen. Op het moment dat ik uitgeschreven was, was het tòch beter om het niet een ‘relatie’ te noemen, maar deur zou op een kier staan, we zouden dikke maatjes blijven en alles samen blijven doen; niemand wist wat de toekomst zou brengen. Zij zei het hier ook mega moeilijk mee te hebben en daarom ben ik haar financieel en zakelijk bij blijven staan; €1500 uit eigen zak gespaard. Tegelijkertijd verwijderde ze al onze foto’s, stonden mijn spullen na 3 dagen al in de hoek geflikkerd, werd ze furieus toen ik ongevraagd iets in onze woning op kwam halen, kwam ik achter kleine leugentjes en ontdekte ik dat haar ex-vriendje haar ‘toevallig’ mid oktober had gecontacteerd. Op het moment dat ik haar daar mee confronteerde mocht ik haar niet wantrouwen en haar niet storen in ‘haar process’. Uit schaamte en de angst om haar helemaal kwijt te raken zei ik ja en amen en droop ik af. Het bleef echter wringen.

De dag dat ik de (weinige) spullen op zou halen die uit de verdeling was gekomen, kwam de aap uit de mouw: ze was tijdens het process van uit elkaar gaan al bezig met haar ex-vriendje terug in haar leven halen. Waar ze tegen mij zei dat ze in diepe rouw was en daarom alles zo snel mogelijk verwijderde, appte ze hem dat we al 2 maanden uit elkaar waren. De bewuste vriendin die telkens over de vloer kwam was mid-oktober al ingelicht en speelde het spelletje vrolijk mee. Terwijl zij in ons huis met onze spullen en een gedeelte van mijn geld achterbleef, zat ik op de zolder van mijn moeder te wachten op een verlossend/vriendschappelijk berichtje die mijn ontdekkingen deden ontkrachten; alles wat ik kreeg waren berichtjes over geld.

Ik had besloten kalm te blijven, me aan de afspraken te houden en rustig weg te gaan, maar in praktijk liep dit anders. Ik gooide er uit wat ik wist en zei de spullen die ze me af zou betalen mee te willen nemen. Ze ontkende. Beiden in tranen knuffelden en kusten we elkaar; we zouden het er van de week over hebben.

3 dagen later werd ik geblokkeerd. Toen ik over de app vroeg wat dit was, gaf ze aan dat IK vaak te ver was gegaan en zij het door de vingers had gezien. ‘De koek is op’. Twee weken later ontving ik een lief berichtje over mijn nieuwe huis, met direct de vraag of we het geld wat ik nog zou krijgen zouden kunnen verrekenen met iets ten behoeve van haar, wat ik niet heb toegezegd. Ik gaf aan dat ik haar genoeg tegemoet ben gekomen, zeker met hoe ze me behandeld. Ik kreeg een ijskoud berichtje terug dat ‘alles volgens haar was afgehandeld’. Weg geld. Weg spullen & weg vertrouwen. Ik ben naar haar ouderlijk huis gerend om nog te praten, maar ze liep na 5 minuten weg. Daarna heb ik nog een half uur aan haar ouders uit geprobeerd te leggen hoe de vork in de steel zit, maar die waren er van overtuigd dat mijn ex niet in gesprek ‘kon’ omdat ze ‘niet met de emoties kon hanteren’. Ik heb daarna niks meer gehoord.

Ik ben 2 keer eerder bedrogen en ik had na twee jaar in deze relatie het eindelijk toegelaten dat ik mezelf helemaal hier in mocht storten. Ze heeft me altijd verzekerd dat ze ‘niet zoals m’n ex was’; zij was tenslotte ook meerdere keren heftig bedrogen en voorgelogen. We zijn nu anderhalve maand verder, maar ik ben het nog steeds helemaal kwijt. Mijn gevoelens voor haar zijn niet weg, ik twijfel of ik stappen moet ondernemen om m’n spullen terug te krijgen en ik zie echt niet in hoe ik ooit nog iemand moet vertrouwen. Alle tips zijn meer dan welkom!

Mijn ex en ik ontmoette elkaar 3 jaar geleden op een fantastische manier aan de andere kant van het land. Ze bleek toevallig om de hoek te wonen. Het was direct vuur en vlam en sinds die dag zijn we onafscheidelijk geweest; zij was alles wat ik wilde en ik leek alles te zijn wat zij wilde. Bovendien leek het het lot dat we elkaar op zo’n speciale manier hadden ontmoet.

We bouwden een leven op; begin 2020 huurden we samen een huis, er kwam een hond, startte een business, spraken over kinderen en trouwen en fantaseerden over wat de volgende stappen zouden zijn. Zij sliep regelmatig bij haar ouders; dat was makkelijker met haar werk en de hond. De intimiteit werd ook minder, maar dat zou niks met mij te maken hebben.

Begin september begon het even te rommelen. Ik ging een week naar mijn ouderlijk huis, maar na 5 dagen stond ze al voor de deur om me te vertellen dat ze niet wilde dat we uit elkaar zouden gaan. Mijn hart maakte een sprongetje; het was er nog. De maand erna ging prima. We gingen weer samen aan de bak, de intimiteit was terug en de trouwplannen werden concreter.

Op 14 oktober sloeg de mood plotseling om; ze sliep opeens elke dag bij haar ouders; dit zou makkelijker zijn met de nieuwe baan die ze had. Als ze thuis was keek ze me nauwelijks aan en haar beste vriendin kwam elke keer over de vloer op het moment dat we even samen een gezellig avondje zouden hebben. Ze probeerde ruzie te maken over de kleinste dingen; voornamelijk over de app als ze niet thuis sliep. Eind oktober had ze me zo ver dat ik geïrriteerd reageerde en vertelde dat ik dit gedrag zat was. ‘Zullen we dan maar uit elkaar gaan?’ Appte ze terug.

De aarde zakte onder mijn voeten. Hoe kon dit zo plotseling? We zouden toch trouwen? Er zou een tweede hond komen? Zij was toch degene die 3 maanden eerder nog kinderen wilde? We spraken in de week erna een paar keer af en hadden gesprekken over dat ze nu even niks voelde en niet wist hoe het kwam. Ze was druk door een carrièreswitch of waren het toch de ruzietjes? Het zou beter zijn als ik in ieder geval niet meer daar zou wonen. Op het moment dat ik uitgeschreven was, was het tòch beter om het niet een ‘relatie’ te noemen, maar deur zou op een kier staan, we zouden dikke maatjes blijven en alles samen blijven doen; niemand wist wat de toekomst zou brengen. Zij zei het hier ook mega moeilijk mee te hebben en daarom ben ik haar financieel en zakelijk bij blijven staan; €1500 uit eigen zak gespaard. Tegelijkertijd verwijderde ze al onze foto’s, stonden mijn spullen na 3 dagen al in de hoek geflikkerd, werd ze furieus toen ik ongevraagd iets in onze woning op kwam halen, kwam ik achter kleine leugentjes en ontdekte ik dat haar ex-vriendje haar ‘toevallig’ mid oktober had gecontacteerd. Op het moment dat ik haar daar mee confronteerde mocht ik haar niet wantrouwen en haar niet storen in ‘haar process’. Uit schaamte en de angst om haar helemaal kwijt te raken zei ik ja en amen en droop ik af. Het bleef echter wringen.

De dag dat ik de (weinige) spullen op zou halen die uit de verdeling was gekomen, kwam de aap uit de mouw: ze was tijdens het process van uit elkaar gaan al bezig met haar ex-vriendje terug in haar leven halen. Waar ze tegen mij zei dat ze in diepe rouw was en daarom alles zo snel mogelijk verwijderde, appte ze hem dat we al 2 maanden uit elkaar waren. De bewuste vriendin die telkens over de vloer kwam was mid-oktober al ingelicht en speelde het spelletje vrolijk mee. Terwijl zij in ons huis met onze spullen en een gedeelte van mijn geld achterbleef, zat ik op de zolder van mijn moeder te wachten op een verlossend/vriendschappelijk berichtje die mijn ontdekkingen deden ontkrachten; alles wat ik kreeg waren berichtjes over geld.

Ik had besloten kalm te blijven, me aan de afspraken te houden en rustig weg te gaan, maar in praktijk liep dit anders. Ik gooide er uit wat ik wist en zei de spullen die ze me af zou betalen mee te willen nemen. Ze ontkende. Beiden in tranen knuffelden en kusten we elkaar; we zouden het er van de week over hebben.

3 dagen later werd ik geblokkeerd. Toen ik over de app vroeg wat dit was, gaf ze aan dat IK vaak te ver was gegaan en zij het door de vingers had gezien. ‘De koek is op’. Twee weken later ontving ik een lief berichtje over mijn nieuwe huis, met direct de vraag of we het geld wat ik nog zou krijgen zouden kunnen verrekenen met iets ten behoeve van haar, wat ik niet heb toegezegd. Ik gaf aan dat ik haar genoeg tegemoet ben gekomen, zeker met hoe ze me behandeld. Ik kreeg een ijskoud berichtje terug dat ‘alles volgens haar was afgehandeld’. Weg geld. Weg spullen & weg vertrouwen. Ik ben naar haar ouderlijk huis gerend om nog te praten, maar ze liep na 5 minuten weg. Daarna heb ik nog een half uur aan haar ouders uit geprobeerd te leggen hoe de vork in de steel zit, maar die waren er van overtuigd dat mijn ex niet in gesprek ‘kon’ omdat ze ‘niet met de emoties kon hanteren’. Ik heb daarna niks meer gehoord.

Ik ben 2 keer eerder bedrogen en ik had na twee jaar in deze relatie het eindelijk toegelaten dat ik mezelf helemaal hier in mocht storten. Ze heeft me altijd verzekerd dat ze ‘niet zoals m’n ex was’; zij was tenslotte ook meerdere keren heftig bedrogen en voorgelogen. We zijn nu anderhalve maand verder, maar ik ben het nog steeds helemaal kwijt. Mijn gevoelens voor haar zijn niet weg, ik twijfel of ik stappen moet ondernemen om m’n spullen terug te krijgen en ik zie echt niet in hoe ik ooit nog iemand moet vertrouwen. Alle tips zijn meer dan welkom!

16, jaar geleden kreeg ik een relatie met een gescheiden man, die 2 kinderen uit een eerder huwelijk had. ik had 1 kind van 5. Vanaf de dag dat we elkaar ontmoeten zijn we bij elkaar gebleven, dus woonden we samen. Dat was super snel maar hij was door zijn ex uit huis gezet en woonde zeer onlux op een camping. Contact met zijn kinderen had hij niet.
Het ging allemaal erg goed. Af en toe deed ie wel raar en waren er stiltes van ongeveer 3 weken. Daarna deed hij weer normaal. We kregen samen nog een kind. We verhuisden naar een groter huis. En langzaamaan ging onze relatie bergafwaarts. We waren 11 jaar samen en vanaf die tijd ging het steeds slechter. Soms 3 weken geen communicatie met mij en kinderen. Waarom is onduidelijk. Hij ging zich steeds meer afzonderen van alle mensen. Mensen kwamen bijna niet meer. zo 3 jr geduurd. Ik heb gesmeekt er iets aan te doen maar hij luisterde niet. ik bleef van hem houden. mijn jongste zoon wilde bij hem weg. hij was bang van zijn vader. toen escaleerde het en is mijn ex vertrokken, met politie. erg traumatisch. een paar maanden later zaģen wij elkaar en was de vonk er nog steeds. maar de jongste had een groot trauma van alles dus tussen ons kon ook niet meer. toch zagen we elkaar heel af en toe. hij häd toen al snel weer een nieuwe relatie maar bleef contact met mij houden. tijdenss die relatie kregen wij ook weer samen een relatie.hun relatie liep stuk. zij heeft nooit van ons geweten. zij komt ook nog bij hem en wil hem terug.
met mijn ex en mij ging het steeds beter. hij beloofde mij de woensfag voor kerst 2020 dat we na kerst echt samen verder gingen zonder andere vrouw in het leven, omdat hij inmiddels weer vriendschappelijk een vrouw in zijn leven had die er een paar keer in de week kwam. ik mocht van hem maar 1x in de week komen.
met kerst zou hij 5 dagen met haar zijn om zo niet alleen te zijn en daarna zouden wij samen zijn.
en derde kerstdag, vandaag dus, blokkeert hij plots alle contact met mij. ik ben voor de zoveelste keer door hem nu gedumpt. nu is deze relatie voor mijn gevoel pas geeindigd terwijl de buitenwereld denkt dat dat 2,5 jaar geleden was. toch hou ik nog van hem. maar ik ben ook bang om mijn kind kwijt te raken als ik met hem blijf gaan. ik zit verschrikkelijk vast. voor mijn kinderen is dit het beste maar ik heb het gevoel dat ik niet zonder hem kan. en dat gevoel heb ik dus al een paar jaar.
k zou graag geen gevoëlens meer voor hem willen hebben en verder gaan met mijn leven. maar ik knok nu al 5,5 jaar voor hem..... wanneer houd t dit op

16, jaar geleden kreeg ik een relatie met een gescheiden man, die 2 kinderen uit een eerder huwelijk had. ik had 1 kind van 5. Vanaf de dag dat we elkaar ontmoeten zijn we bij elkaar gebleven, dus woonden we samen. Dat was super snel maar hij was door zijn ex uit huis gezet en woonde zeer onlux op een camping. Contact met zijn kinderen had hij niet.
Het ging allemaal erg goed. Af en toe deed ie wel raar en waren er stiltes van ongeveer 3 weken. Daarna deed hij weer normaal. We kregen samen nog een kind. We verhuisden naar een groter huis. En langzaamaan ging onze relatie bergafwaarts. We waren 11 jaar samen en vanaf die tijd ging het steeds slechter. Soms 3 weken geen communicatie met mij en kinderen. Waarom is onduidelijk. Hij ging zich steeds meer afzonderen van alle mensen. Mensen kwamen bijna niet meer. zo 3 jr geduurd. Ik heb gesmeekt er iets aan te doen maar hij luisterde niet. ik bleef van hem houden. mijn jongste zoon wilde bij hem weg. hij was bang van zijn vader. toen escaleerde het en is mijn ex vertrokken, met politie. erg traumatisch. een paar maanden later zaģen wij elkaar en was de vonk er nog steeds. maar de jongste had een groot trauma van alles dus tussen ons kon ook niet meer. toch zagen we elkaar heel af en toe. hij häd toen al snel weer een nieuwe relatie maar bleef contact met mij houden. tijdenss die relatie kregen wij ook weer samen een relatie.hun relatie liep stuk. zij heeft nooit van ons geweten. zij komt ook nog bij hem en wil hem terug.
met mijn ex en mij ging het steeds beter. hij beloofde mij de woensfag voor kerst 2020 dat we na kerst echt samen verder gingen zonder andere vrouw in het leven, omdat hij inmiddels weer vriendschappelijk een vrouw in zijn leven had die er een paar keer in de week kwam. ik mocht van hem maar 1x in de week komen.
met kerst zou hij 5 dagen met haar zijn om zo niet alleen te zijn en daarna zouden wij samen zijn.
en derde kerstdag, vandaag dus, blokkeert hij plots alle contact met mij. ik ben voor de zoveelste keer door hem nu gedumpt. nu is deze relatie voor mijn gevoel pas geeindigd terwijl de buitenwereld denkt dat dat 2,5 jaar geleden was. toch hou ik nog van hem. maar ik ben ook bang om mijn kind kwijt te raken als ik met hem blijf gaan. ik zit verschrikkelijk vast. voor mijn kinderen is dit het beste maar ik heb het gevoel dat ik niet zonder hem kan. en dat gevoel heb ik dus al een paar jaar.
k zou graag geen gevoëlens meer voor hem willen hebben en verder gaan met mijn leven. maar ik knok nu al 5,5 jaar voor hem..... wanneer houd t dit op