4 maanden zwanger en mama - ik wil scheiden

4 maanden zwanger en mama - ik wil scheiden

Hoi,

Ik ben Juliette, 32 jaar en bijna 10 jaar samen en deze zomer 3 jaar getrouwd met mijn man. Wij hebben een zoontje van 2,5 jaar. En ik ben 4 maanden zwanger, vraag me niet hoe. Onze relatie gaat dusdanig slecht dat er nooit intimiteit is, dat komt vanuit mij. Maar die ene keer was genoeg voor een zwangerschap. Hoe blij ik was met de zwangerschap van ons eerste kind, hoe hopeloos ik me de eerste dagen voelde met de zwangerschap van ons tweede kindje. Nu ben ik er uiteraard erg blij mee, het gaat me lukken hoe dan ook. Ik denk dat ik heel lang tegen mezelf heb gelogen er is iets langer dan een jaar geleden huiselijk geweld gepleegd door mijn man en eigenlijk al structureel verbaal geweld en dreigementen. Hoe vaak ik wel niet een ”kankerwijf”’ ben genoemd of dat ik “niet spoor” of “ben je dom of zo?” of “als je nu niet je bek houdt, sla ik je kankerkop eraf” of gewoon agressief op me af komen, me met een boterham in mijn gezicht slaan, en als klap op de vuurpijl mij bij de keel gegrepen terwijl ik mijn zoontje vasthield. Ik dacht dat mijn man kon veranderen, door met een psycholoog te praten, door te stoppen met alcohol. Maar er verandert niets. Hij is altijd het slachtoffer. Hij beweert dat ik altijd boos ben en dat hij daarom is hoe hij is. Ik ben er nu achter dat bij elkaar blijven voor de kleine en hopen dat het goed gaat komen, valse hoop is. Ik durf er niet echt met mijn familie over te praten, omdat ik niet wil dat ze zich zorgen maken. Mijn moeder laatst ingelicht, maar die is erg fel in haar oordeel en neemt mij van alles kwalijk. Ik had eerder weg gemoeten, ja ik weet het. Nu ben ik verder in de nesten. Ach je kunt het ook zien als, ik krijg nog een heel lief broertje of zusje voor onze zoon. Emotioneel gezien, maakt het de beslissing om te scheiden nog lastiger. Mijn ratio schreeuwt: SCHEIDEN, DOEN, NU! Maar ergens ben ik ook bang, bang om te falen, bang om mijn kinderen een ‘heel’ gezin te ontnemen, bang om degene te zijn die opgeeft. Onzeker zelfs misschien? Gek hè?

Ik deed vroeger eigenlijk vrijwel alle administratie, planning, initiatieven, koken, huishouden, en daarnaast 40 uur in de week werken. Toen onze kleine geboren werd, ging dat na 10 maanden mis. Ik belandde in een burn-out met depressieve klachten. Doordat ik promotie had gemaakt tijdens de zwangerschap, door de verschrikkelijke situatie thuis, door de gebroken nachten die allemaal alleen deed, manlief sliep altijd op de bank (iets met betere nachtrust). Vooral ook door het zorgen voor iedereen, mijn man had problemen met zijn zaak, daar hielp ik hem mee, zelfs toen ik ver in de burn-out zat. Of hij ooit met mij heeft gesproken over mijn burn-out en hoe hij me kon helpen of gevraagd hoe ik dat ging aanpakken op werk, natuurlijk niet!

Ik denk dat die burn-out een voorteken was dat er dingen moesten veranderen. Mijn man zat erg slecht in zijn vel en als hij weleens dronk dan was het gelijk veel te veel. Ik was eigenlijk voornamelijk bezig met de kleine, je kent het wel..ik nam meer verantwoordelijkheid. In ieder geval werd het me niet gegund om te herstellen van de burn-out, in tegendeel vanaf toen begonnen de verwijten dat ik “geen reet deed” “ja ga jij maar weer op bed liggen” enzovoort. Uiteindelijk kreeg ik ook tijdens die burn-out te maken met het huiselijk geweld. En nu 1 jaar later, is er niets veranderd in zijn houding of gedrag. Ik stel me aan, en als ik hem vraag om verantwoordelijkheid te nemen over zijn daden, zegt hij oh ja die keer dat ik je ok je nek vloog weer. Dat was maar 1 seconde. Terwijl er politie bij geweest is en ik striemen en blauwe plekken in mijn nek had.

Het onvoorstelbare is, is dat ik nog steeds twijfel aan de scheiding. Ik blijf hoop hebben. :(