Ik kom niet over dit intense verdriet heen

Lieve mensen,
Ik wil graag een verhaal met jullie delen. 22 jaar terug ben ik na 17 jaar (waarvan 10 jaar getrouwd) gescheiden van mijn man. Hij wilde van mij scheiden. We hadden 2 kinderen van 7 en 5 jaar. Hij ging er van door met mijn beste vriendin. We hadden een huis gekocht wat verkocht moest worden. Destijds kon je als gescheiden vrouw met minderjarige kinderen een urgentie krijgen voor een huurwoning. Deze kreeg ik dan ook.
21 jaar geleden leerde ik mijn nieuwe partner K kennen. Hij was 4.5 jaar jonger dan ik maar we hadden een hele fijne klik. Zo zachtjes aan groeiden we naar elkaar toe en werd ik stapel op hem. In het begin zette hij mij op een voetstuk waar ik niet hoorde. Daar kon ik slecht tegen.
Met deze man heb ik 21 jaar gedeeld. Mijn kinderen werden ONZE kinderen. We hadden het heel fijn samen. We konden goed praten maar ook lachen samen. Er is in deze jaren erg veel gebeurd. Zo heb ik jaren mijn zus en haar kinderen verzorgd/gesteund. Mijn zus was suïcidaal en heeft vele pogingen gedaan. Dan ving ik haar hond en haar kinderen op. Daarna overleed de vader van K. Daarna overleed mijn vader, net Daarna kreeg mijn moeder longkanker. Daarna pleegde mijn schoonzus zelfmoord en liet mijn broer achter met zoveel schulden dat hij failliet was (alles kwijt en niemand wist er van, inclussief mijn broer). Hierna overleed mijn moeder. Als laatste kreeg mijn broer een herseninfarct waardoor hij huis en haard moest verlaten om begeleid te gaan wonen. Ik besef mij nu dat ik in zoveel verdriet heb geleefd dat ik niet goed voor mezelf maar ook niet goed voor onze relatie ben geweest. Er was altijd verdriet in mij, ik zat zo strak in mijn hoofd dat ik vergat plezier te hebben voor mezelf maar ook voor mijn grote liefde K. Vele malen met mijn partner gesproken of ik wel genoeg voor hem was. Kreeg hij wel genoeg liefde van mij omdat hij er altijd voor mij moest zijn. K verzekerde mij er altijd van dat hij mij nooit zou verlaten en dat ik de enige vrouw voor hem was. Zo verklaarde hij mij altijd de liefde en werd een lijfspreuk "ik gooi alle jaren die wij hebben niet zomaar weg Cis. Het komt goed, het wordt wel beter". Op dat antwoord, welke ik heel vaak gehoord heb, vertrouwde ik klakkeloos.
Op 4 dec j.l. heb ik uit hem getrokken dat hij verliefd is geworden op een ander. Op zijn werk notabene. Hij werkt in de bouw en de vrouw waar hij gevoelens voor heft gekregen werkt daar op kantoor. Ze zagen elkaar, gingen in pauzes wandelen en veelvuldig appen. Hij kiest voor haar. Als reden geeft hij nu op dat er teveel ellende is geweest aan mijn kant en dat hij niet meer ziet hoe dat beter kan worden tussen ons.
Ik ben kapot van verdriet. Ik heb echt een gebroken hart. Ben in 3 weken tijd 10 kilo afgevallen. Hij wil niet voor ons vechten en omdat ik een vechter ben kan ik het niet verkroppen dat hij niet voor ons wil vechten.
Ik heb zoveel op internet fileren maar ik kom niet over dit intense verdriet heen. Ik hou van hem maar heb het gevoel dat hij al lang geleden afscheid van mij genomen heeft zonder het ooit met mij te bespreken, onze problemen onder de loep te nemen, te knokken.
Ik had hoop dat hij uiteindelijk bij mij terug zal komen maar die hoop zakt met de minuut meer weg. Hij kent haar nog niet goed. Zij heeft ook problemen, is bij haar man weg al voor K verliefd op haar werd. Hij zegt dat hij nog niet echt weet wat hij wil in de toekomst met haar. Ook zegt hij dat hij wellicht de grootste fout ooit maakt maar dat hij daar dan zelf achter moet komen.

Oh mijn god, met alles wat ik mee heb moeten maken is dit mijn grootste verdriet ooit. Ik heb het gevoeld maar werd juist kattiger tegen hem omdat ik mn vinger er niet op kon leggen.

Hoe kom ik hier ooit doorheen. We hebben ern prachtig huis. Ik mocht zelfs nog een nieuwe bank aanschaffen van hem.

Iemand die in eenzelfde situatie zit?