Ben opnieuw vastgelopen

Hi;
De reden dat ik hier ben is doordat ik opnieuw ven vastgelopen. Ben 33 jaar, blow sinds mn 17e en al flink wat jaren op dagelijkse basis. Variërend van 2 tot 5/6 jointjes per dag. Begon zoals de meeste recreatief en wellicht onschuldig. In mijn herinnering rookte we dan samen een joint op de vrijdagavond, waren na een paar heisjes toch al stoned om samen te genieten van een vreetkick dan wel lachkick. Maar enkele jaren later werd dit meer en meer en volgens mij zo rond mn 21ste blowde ik iedere dag. Weliswaar 95% van de joints nog in gezelschap en ik kijk ook wel terug op deze tijd met een glimlach, daar ik veel gelukkige herinneringen ken en actief was. Actief in een sportvereniging als speler/trainer en vrijwillger. Natuurlijk kende ik ook moeilijke fases/momenten maar deze horen immers bij het leven, denk ik dan.

Wat echter niet goed ging was de school en met name na de middelbare. Op latere leeftijd bleek ik ADD te hebben, dit wist ik tijdens mijn jaren 20 nog niet. Na de HAVO op wonderbaarlijke manier te hebben afgerond (veelal afgeronde 6jes) volgde de ene na de andere mislukking op gebied van studie. In tijdsbestek van +/- 8 jaar vijf verschillende HBO studies gestart maar niet afgemaakt. Terugkijkend kan ik constateren dat de verslaving (en ADD) licht uitgedrukt ook niet aan succes hebben bijgedragen. Maar de gevoelens van falen hadden al 8 jaar de tijd gehad om in mij te groeien.

De laatste druppel om te beslissen te stoppen met de laatste HBO-poging (docent LO) was het nieuws in maart' 2020. Mijn vader bleek ongeneeslijk ziek (kanker) en zou nog weken/maanden te leven hebben. Op dat moment ben ik 29 jaar oud en 3kwart jaar geleden terug gekomen uit mijn eerste klinische opname in Portugal. In de kliniek had ik onwijs veel geleerd, de zin in het leven hervonden, super goed opgelet en mijzelf bewezen toch wel over discipline te beschikken. Ik werd echter ook gewaarschuwd door de professionals daar. Ik gaf teken van overconfidence. Deze waarschuwing bleek niet ongegrond want een maand of 5 na de opname viel ik terug. Ik was (tegen het advies in) direct na de opname weer gaan studeren en alles veel te snel te willen. De terugval betekende ook gelijk weer iedere dag blowen en naar school überhaupt gaan bleek 4 van de 5 keer teveel gevraagd.

Maar door de lessen in de kliniek, was ik nu van onbewust onbekwaam, naar BEWUST onbekwaam gegaan. Dit vond ik op een bepaalde manier nog veel pijnlijker en creëerde nog meer onrust in mij. Wat ik probeerde weg te nemen door te blowen, en deze cyclus is voor veel lotgenoten wel bekend gebleken.

2 weken voor het nieuws dat mijn vader ging sterven leerde ik een ontzettend lief meisje kennen. Een hart van goud. Zij werd snel verliefd of mij, en ik klampte me aan haar vast. Ik had niet dezelfde extreme gevoelens maar hield al gauw van haar. Ze stond me bij in mijn meest kwetsbare tijd. Ze hielp me met het schrijven van mijn afscheidsbrief voor mijn vader. Dit is mij onwijs veel waard. We kregen een relatie en een jaar na het overlijden van mijn vader besloot ik met haar te wonen, in haar woning. Ik had geen studie dus afgemaakt en werkte als bezorger voor zowel CoolBlue als later de Jumbo. Dit vrat eigenlijk aan mij doordat ik sterk geloof zoveel meer in mn mars te hebben. De zomer ging voorbij, en zowel ikzelf als mijn lieve exvriendin hadden onderschat wat de consequenties konden zijn van mijn verslavingskant letterlijk in haar woning te plaatsen. We hielden ontzettend veel van elkaar, maar waren ook emotioneel afhankelijk van elkaar geworden. En nadat de herstperiode aanbrak kreeg ik het moeilijker om mijzelf te blijven motiveren naar mijn bezorgfunctie te gaan. De starttijden van soms 05u sochtends en vaak 07u of 08u, terwijl het een minuut of 35 reizen was, hielpen ook niet echt aangezien ik vaak nog zat te blowen/gamen tot laat in de avond danwel ergens in de nacht. Na verloop van tijd ging dit fout, zowel op werk als in de relatie. Ik raakte mn baan kwijt en zodoende kwam mijn partner in een onmogelijke situatie terecht. Haar hele omgeving (moeders voorop) leek mij te veroordelen en op haar in te praten. Ik was verdwaald in mijn eigen verdriet. Ik was van binnen onwijs kwaad op mezelf, tegelijkertijd super verdrietig door het rouwproces van mijn vader. En leefde op dat moment dus op kosten (inwoning) van mijn vriendin.

Dit kon zo niet langer en ik ging terug naar Portugal. De kliniek in. Dit keer niet 6 weken. Maar 3 maanden. Ik gaf opnieuw alles wat ik had. Op mijn manier. Kwam mezelf opnieuw keer op keer tegen. Bouwde mooie relaties op met lotgenoten maar kwam ook in de knoop met enkele. De laatste week wilde ik maar 1 ding. Naar huis. Terug naar mn vriendin en alles goedmaken. Zat opnieuw vol motivatie. Terugkomst was supermooi. Intense omhelzing. De eerste dagen waren top. Ik kon aan haar merken dat ze gelukkig was. Op deze manier wil ze maar 1 ding van mij. Dat ik de vader van haar kinderen word.

2 weken later. Teruggevallen. Wtf. Hoe kon dit gebeuren? Ik snap het niet. Wat is er toch mis met mij? Besluit om zelf een maand langer vast te plakken aan de klinische opname. Op dan na 14 dagen het alweer op te geven? Onbegrijpelijk maar gebeurd. De relatie onder hoogspanning. We besloten een break te nemen. We wilde allebei niet dat het ophield. Ik moest nu per direct een woning en een baan. Kreeg dit voor elkaar. Maar de nieuwe woning bleek ook mijn nieuwe smoke/hol. Mijn exvriendin besloot verder te gaan met haar leven. En mij achter te laten. Dit mag ik haar niet kwalijk nemen. Doe ik ergens toch wel. Ziek he?

Inmiddels zijn we nu bijna 2 jaar verder. Ik heb op magische wijze een goede baan weten te krijgen. Ik ben weliswaar verdwaald, maar werk in de salarisadministratie op eigenlijk een HBO functie. Ik heb van deze werkgever die het op 1 of andere manier toch in mij zag zitten dus een kans gekregen en een interne opleiding erbij, op zijn kosten.

Tot zover is het redelijk goed gelukt om naar werk te gaan. Gestart met 40u per week om na een maand of 6 over te stappen naar 32u per week. In de tussentijd meerdere keren even gestopt met blowen, maar dan spreek ik over 2 a 3 weken maximaal. Maar vorige week ging het mis. Op maandag melde ik mij ziek, en ik ben nog steeds thuis. Ik voel mij fysiek niet lekker, maar ik heb geen griep. Mijn lichaam lijkt het helemaal zat te zijn. Ik ben het zelf ook helemaal zat. Spuugzat. Ik word dikker terwijl ik eigenlijk sportief ben. Ik maak mijzelf wijs nu mijn baan te verliezen, en mijn eerste examen van de studie staat gepland terwijl ik nog vrijwel niets heb gedaan. Ik lijk hier ook een soort faalangst voor te hebben. Ik probeer deze dagen mijn zorgen weg te blowen, terwijl ik weet dat dit alllaaaaaaaang niet meer werkt....

Ik ben radeloos, had vanochtend de GGZ gebeld maar na minuten in de wachtrij weer opgehangen.

Ik heb nooit zelfmoord overwogen doordat ergens achterin mn hoofd ik iets heb zitten dat blijft geloven dat het ooit om gaat draaien. Ik heb inspiratie opgedaan en opgelet tijdens de lessen in de kliniek. Ik weet best wel wat erover, maar krijg het allemaal niet toegepast. De wil van de verslaving heeft mij nog steeds in zijn macht