Verslavingen - forum lotgenoten

Hoi, ik ben Suus. 42 jaar en ik ben zwaar verslaafd aan alcohol. Bijna dagelijks drink ik tot ik letterlijk omval. Ik heb al zoveel dingen binnen mijn gezin verpest. Mijn kinderen schamen zich voor me.
Het is allemaal te veel om op te noemen. Ik verscheen aangeschoten op een ouderavond van een van mijn kinderen. De eind musical van de jongste heb ik gemist omdat ik laveloos op bed lag.
En zo kan ik nog wel honderden dingen opnoemen.
Mijn man vond me een keer knock-out op de keukenvloer, ik had geen idee hoe ik daar terecht was gekomen. In de badkamer ben ik met mijn dronken kop een keer gevallen. Ik was bont en blauw. Ik schaam me steeds weer achteraf kapot, en voel me dan zo ellendig dat ik weer opnieuw ga drinken. Ik ben ook een ontzettende ruzie zoeker als ik gedronken heb. Mijn man moet het dan weer ontgelden. Ik walg zo vaak van mezelf. Ik zie een verwaarloosde vrouw met een opgeblazen drank kop als ik in de spiegel kijk. Mijn gezin verdiend dit niet. Ik ben een waardeloze vrouw en moeder.
Ik weet dat mijn man zo niet met me verder wil. Ik kan hem geen ongelijk geven.
Waarom ben ik zo'n zwakkeling!. Ik zie wat ik aanricht en tóch blijf ik doorgaan.
Ik heb een periode niets gedronken. Dat was een maand of 10. Tóch ben ik weer begonnen en drink nu zelfs meer dan daarvoor. Ik heb nu zó het gevoel dat ik een verloren zaak ben. Dat vooral mijn gezin beter af is zonder mij. Ik vind mezelf de moeite niet meer waard. Ik snap niks meer van mezelf!

Ik ben zelf een verslaafde in herstel die 15 maanden clean is. In deze tijd heb ik een vriendin gekregen die ook verslaafd bleek te zijn. Ik heb haar nooit laten vallen en altijd blijven steunen. Nu is ze uit de kliniek en zit ze in een safehouse, het zelfde traject wat ik gedaan heb. Alleen heeft ze me nu aan de kant gezet! Ik snap dat er nu veel emoties loskomen en haar hoofd overloopt. Ik voel me gebruikt en niet gewardeerd. Kan iemand me hierbij helpen?

Ik mis bdsm sex (verslaafd?), wat moet ik doen?

Hallo ik ben Ruud,

Ik heb een relatie waarin ik gelukkig ben. Niets op aan te merken.

Ik ben een man van begin 50 en ben getrouwd geweest, gescheiden en nu alweer enkele jaren in een gelukkige relatie. In de periode na mijn huwelijk heb ik er lekker op los geleefd en ben er achter gekomen dat ik enorm kan genieten van bdsm als dominant. Het was een mooie en rare tijd voor me waar ik niet meer in terug wil. Maar die bdsm blijft maar tussen mijn oren zitten.
In mijn huidige relatie heb ik goede sex niets op aan te merken. Ook mijn leven is op orde en ben echt gelukkig in mijn relatie. Echter ik merk dat ik die bdsm sex enorm mis, het wordt steeds erger en op porno sites ben ik uitgekeken. Ik zit er steeds meer aan te denken om een lotgenoot te zoeken via secondlove ofzo. Een onderdanige vrouw die ook een gelukkige relatie heeft maar toch wat te kort komt. Om zodoende "onze" honger te stillen. Privé is privé en elkaars gewone leven respecteren. Echter ga ik me schuldig voelen? Het voelt zo ongezond en gaat dit ten kosten van mijn huidige relatie? Ben ik nu verslaafd of gaat het juist erger worden? Is dit abnormaal?

Zijn er meer die hier last van hebben?
Wil iemand privé hierover praten dan kan dat ook. (Mits dit mag van de beheerder van deze site) (Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we telefoonnummers en mailadressen enkele weken na plaatsing)

Misschien zijn er mensen die hier ook "last" van hebben. Hoe hebben jullie hieraan invulling gegeven?

Ik kamp met een enorme seksverslaving alsook porno, ik moet steeds meer en meer kunnen uitdagingen via internet wetende dat ik bekeken word. Ik word echter opgewonden door mezelf te tonen en uit te dagen of het nu in string is of naakt het maakt niet uit. wat moet ik hiervan denken?

Ik ben 50 + en behoorlijk depri momenteel, ik werk al meer dan 30 jaar bij de zelfde werkgever waar ik minder uren vraag en het niet krijg, constant verandert er van alles, ik kan het niet meer aan, drink teveel al jaren met ups en downs maar vooral als ik me slecht voel veel te veel..... Ik wens iedereen heel veel sterkte en kracht om hier door te komen, weet dat je niet alleen bent, achter elke deurt schuilt een verborgen verhaal.
Ik ben ondertussen twaalf jaar getrouwd met een man die in het begin heel goed voor me was (ik gescheiden drie kinderen, ondertussen nog één student thuis) maar er is een issue ivm geld. Even jullie idee erover, hij verdient meer dan mij, verhuurt twee appartementen en we wonen in mijn huis. Hij stort elke maand 750 euro (ik betaal alle rekeningen) boodschappen ieder evenveel nu vindt hij dat ik profiteer van zijn geld ? Terwijl ik zijn bijdrage echt maar net voldoende vind, wat vinden jullie hiervan ?

Hoi.
Mijn probleem is drank...
Ik lan niet stoppen na een paar wijntjes.
En heb het hier moeilijk mee.
Probleem is dat mijn huwlijk hieraan kapot is gegaan.maar ook vrienschappen.
Herkent iemand dit???
Xxx mis kan iemand mij steunen

Als ik het niet voor mezelf koop dan denk ik aan een ander dat die het wel leuk of lekker zal vinden.
Ik werk in een supermarkt en vind het dus erg moeilijk om alleen naar werk te gaan om te werken en koop elke dag wel iets al is het snoep of iets wat je in huis kunt gebruiken (niet nodig) ik geef het sinds kort toe aan mezelf en ben er nu hulp voor aan het zoeken heb je dit ook laat een berichtje achter met jou meest voorkomend koopdrang

Ik heb een seksverslaving, vrij ernstig, ik heb steeds extremere beelden nodig om opgewonden te raken.

Nu heb een meisje ontmoet die ik heel leuk vind maar ik merk dat ik, omdat ik zulke extreme beelden gewend ben en nodig heb, het moeilijk vind om met haar opgewonden te raken tijdens het vrijen.

Herkent iemand dat?

Dag,
Fijn dat je hier wat kwijt kan.
Mijn sexverslaving wordt steeds groter.
4 jaar geleden gescheiden vanwege geen intimiteit in het huwelijk en zij verder ook niks met seks had. (we hadden geen kinderen)

Afgelopen jaren veel Tinder en apps, gedate.
Vrouwen genoeg die alleen zijn ook wat missen.
Ik ben niet onknap en heb een goede baan en manieren.
Dus veel sex regelmatig.

Nu een vrouw tegen gekomen die zich afhankelijk opstelt.
Die het financieel niet breed heeft dus de uitjes met mij vindt ze geweldig.
Het komt er op neer dat ze sexueel alles toestaat, ze wil me niet kwijt.
En dat is vlijend natuurlijk, maar het wakkert mijn drang naar seks nog meer aan.
Ik kan niet eens beschrijven hier wat ik met haar doe...

Bedankt voor het lezen.

Help mijn man is bierverslaafd. Zijn er getrouwde vrouwen van rond de 48 jaar, die zich ondanks kinderen, ook eenzaam voelen? Reageer dan alsjeblieft!

Afscheid van mijn oude ik

Stoppen met alcohol, minderen met alcohol, toch weer wel, dan maar weer niet. Ik heb er zó vaak en lang mee gezeten. Ik kon me geen leven voorstellen zonder alcohol. Een leven zonder feestjes waar gedronken wordt en een leven zonder die avonden alleen met een fles wijn of wat bier, luisterend naar muziek, zwelgend in mijn eigen verdriet. Ik zag het wel voor me en dacht altijd; ‘later als ik ouder ben’, dan stop ik ermee. Is dit het dan? Ben ik nu ‘ouder’..?

Het is heel gek, ergens mis ik het ook en baal ik misschien zelfs een beetje dat het drinken niet meer lukt zoals voorheen. Ik weet dat het bizar klinkt voor degenen die er niet mee worstelen. Het is alsof je afscheid moet nemen van je ‘oude ik’.

Van de zomer dronk ik nog met volle teugen en lag ik de volgende dag met een kater op bed (die mis ik dan weer niet). Ik vond het heerlijk om eens in de zoveel tijd, of beter gezegd gewoon een keer per week -en soms zelfs vaker- in mijn eentje te drinken. Ik luisterde dan naar muziek en stond mezelf toe om verdrietig te zijn, te huilen, te zwelgen. Ik verdronk ik mijn verdriet en dat kon heel lekker zijn. Ik voelde me dan verbonden met de mensen die niet meer in mijn leven zijn. Ik dronk met vriendinnen én alleen, gewoon omdat dat was wat ik deed. Dát was wie ik óók was. Dat lukt me nu niet meer en ik vraag me af hoe het komt dat het nu wel moeiteloos gaat.

Ik heb nog een keer geprobeerd om alleen te drinken en te zwelgen. Ik was bij een vriendin op bezoek waar we samen een fles prosecco dronken. Daarna fietste ik zó snel naar huis zodat ik de alcohol nog in mijn lijf zou voelen, en ik de behoefte zou hebben om door te drinken. Dat deed ik, maar het voelde niet meer zoals voorheen. Mijn therapeut vergeleek het met 'nog één keer seks met je ex', daar kon ik me wel in vinden.

In februari ben ik verhuisd naar een andere omgeving, dat heeft ongetwijfeld meegespeeld. Ook dry januari heeft me goed gedaan, ondanks ik het daar wel heel moeilijk mee had. September werd ‘droog op de kalander’ (muv 24 september ivm een gepland feest) dit heb ik helemaal alleen gedaan. In het begin vond ik dat lastig omdat ik het alleen deed. Vooral in het weekend had ik nog zin om te drinken. Maar ik merkte na een aantal weken dat ik beter in mijn vel zat omdat ik minder onzeker voelde en dat betekent heel veel voor me, het kost minder energie om me druk te maken over hoe ik eruit zie.

Eind september was er een stadsfeest waar ik ook heb gedronken, en veel ook! Zo veel dat er de volgende dag niks meer van me terecht kwam. Eigenlijk had ik er geen zin in en ik genoot ook niet echt van de drank zoals voorheen. Maar ik vond, afspraak is afspraak en een feest zonder alcohol kon ik me niet voorstellen. Dat vind ik nog steeds lastig hoor, een feest of mijn verjaardag zonder alcohol, dat lijkt als tandenpoetsen zonder tandpasta. Maar ik doe het wel, leven zonder alcohol. Moeiteloos in de buurt zijn van mensen die drinken, moeiteloos bij mijn beste vriendin op de bank zitten terwijl zij aan de wijn zit en ik een kop thee drink. Het is als op bezoek gaan bij volwassenen, als volwassenen.

Hoe kan het nou dat ik er nu totaal geen moeite meer mee heb om niet te drinken en in het bijzijn van mensen kan zijn die dit wel doen? Zonder de drang te hebben om mee te drinken, zonder moeite en gewoon totaal gevoelloos? Hoe kan het zo zijn dat ik geen behoefte meer heb aan alcohol?

Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ik niet meer op die manier met mijn verdriet om ga, dat ik gezonder leef en meer energie heb om andere dingen te doen. Mijn huis is altijd op orde, de was stapelt zich niet op en ik sport 3 á 4 keer per week. Én ik ga nóg bewuster met geld om. Het is bizar, het voelt alsof ik ineens iemand anders ben geworden en ergens voel ik me er onrustig door. Zal dat er dan ook bij horen?

Ik ben een betere versie van mezelf aan het worden en het voelt fijn, maar het is ergens ook afscheid nemen van wie ik was. Misschien is het daarom zo dubbel. Ik was haar zo lang, ik was zo lang dat meisje die haar gevoel wegstopte en het wegdronk. En natuurlijk deed ik mijn best en dingen ook goed. Maar dit? Niet meer drinken en mijn weg gevonden hebben in de sportschool? Ik dacht dat ik dat pas zou behalen als ik 40 zou zijn (ik ben 27).

Afscheid van mijn oude ik, en weer een nóg jongere versie van mezelf tegenkomen: Er zit een boos, woedend kind in mij en ik weet (nog) niet wat ik ermee aan moet. Het overvalt me, maar de drang om te drinken is er nog steeds niet en daar ben ik trots op!

Jaren geleden had ik depressies en was ik verslaafd aan speed en blowen. ik ben toen gebroken met mijn vriendengroep en gestopt met gebruiken maar ik heb nooit nieuwe vrienden kunnen maken. Ik voel me soms zo mislukt en eenzaam.

Ik heb een online koopverslaving. Ik blijf maar dingen kopen als juwelen, kistjes, heksenspulletjes, edelstenen..... Telkens zie ik iets dat ik mooi vind. Deze keer zijn het swarovski beeldjes, wat zal het volgende zijn? Ik kan gewoon niet stoppen. Therapie kan ik niet betalen. Ja als ik stop met kopen, maar als ik zelf kon stoppen had ik geen Therapie nodig. Trouwens wat gaan die zeggen? Stoppen met kopen? Mijn omgeving begrijpt me niet en vinden maar dat ik gewoon moet stoppen, maar dat lukt echt niet. Laatst dacht ik dat ik er vanaf was en had ik 400 euro gespaard. Ik was echt trots. Maar in een tijdsbestek van 2 maanden heb ik die opgedaan aan prullen en dat terwijl ik wil sparen voor een nieuwe vloer. Ik schaam me echt want ik heb gefaald. Ik voel me echt een loser. En nog blijf ik kopen. Ik ben bang dat ik straks eens echt in de problemen zal komen.

Ik ben bang om de stap te zetten om te stoppen omdat al de gevoelens en dingen die ik niet wil voelen dan terug gaan komen ook heb ik geen puf of energie om dingen te verzinnen als afleiding of andere dingen om te doen. ik heb nergens zin in behalve het blowen

Van de alcohol ben ik nu 2 weken vanaf, blowen heb ik een dag niet gedaan, maar heb vanmorgen en gisteravond speed gepakt.
Morgen ben ik nuchter en ik wil ervoor gaan om compleet clean te blijven.
Alleen als ik nuchter ben dan voel ik me eigen zo klote.
Hoe gaan jullie met craving om?

heeft er iemand ervaring als er iets mis gaat dat alles tegelijk u overkomt en niet meer stopt? Dit is onleefbaar

Ik heb een gameverslaving. Ik ben elke dag aan het gamen en ik kan (en wil) eigenlijk niet meer zonder.

 

Het gebeurt vaker dat ik maaltijden oversla en ook weinig slaap. Als iemand er iets over zegt, dan raak ik geïrriteerd...

Ik heb door mijn jeugd en herinneringen nooit kunnen praten met iemand erover en jaren later komt het steeds meer omhoog. Ik kocht daarom veel dingen (kleding spullen voor de kinderen) oid. Maar met achteraf betalen en vergat het allemaal. En veel moest betalen en terwijl ik het niet wil doen maar toch de drang heb om iets leuks te kopen. Herkenbaar???