Luie echtgenoot vertrekt met zak geld

Eindelijk heb ik de stap genomen om de scheiding door te zetten. Ik ben inmiddels 18 jaar getrouwd geweest. In het begin van ons huwelijk werkten we beiden, bij de geboorte van onze kinderen hebben we in overleg besloten, dat mijn man thuis zou blijven voor de kinderen. En ik zou gaan werken. Een omgedraaid rollenpatroon dus.

De afspraak was destijds dat mijn man thuis zou blijven, tot de kinderen naar school gingen, daarna zou hij weer gaan werken. Dit moment kwam echter nooit. Telkens had hij uitvluchten; het was voordeliger om thuis te blijven, het was zo lastig om een deeltijdbaan te vinden die te combineren was met de zorg voor de kids, bla bla bla. Na corona raakte ik in een burnout, werken was lastig en ik maakte me zorgen over het gezinsinkomen. Want nog steeds was ik alleenverdiener. Het onderwerp was moeilijk bespreekbaar met mijn man. Voorzichtig probeerde ik hem ervan te overtuigen, dat ik hulp nodig had en niet meer alleen verantwoordelij wilde zijn voor de inkomsten. Dat we een afspraak hadden, dat hij zou gaan werken. Hij deed een poging om middels het STAP budget een opleiding te doen als opticien. Maar dat mondde uit in niets, want die baan was toch niet wat hij zocht. De opleiding werd met grote moeite en veel tegenzin beeindigd om het STAP budget te kunnen behouden. Want liefst was manlief na een week al gestopt. En het huwelijk ging verder met mijzelf als enige kostwinnaar.

De jaren daarna trok mijn man zich steeds meer terug uit zijn rol als echtgenoot en vader. We sliepen sowieso al jaren apart, communicatie was vooral eenrichting; ik praatte en hij luisterde. In huis werden diverse klussen opgepakt en niet afgemaakt. Overal losse eindjes, draden, halve plinten, slecht geschilderde kozijnen, rommel overal. Kids werden naar school gebracht, meer werd er niet in ze geinvesteerd. Geen huiswerk begeleiden, uitstapjes met ze maken, gezellige kopjes thee na school. Niets maar dan ook niets. Het huishouden verloederde; 1 keer per week stofzuigen, ramen wassen eens per jaar. De was, badkamer en wc poetsen deed ik zelf ondanks drukke baan. Mijn man was niet bepaald het zonnetje in huis; hij was regelmatig onrespectvol en boos, naar zowel mij als de kids. Klaagde vooral dat het leven als huisman zo zwaar was en dat hij elke dag vroeg op moest staan. In overleg en als poging om het huwelijk te redden werd er een boot gekocht, als gemeenschappelijk project. Manlief besteedde nu al zijn uren in de boot, want die had veel achterstallig onderhoud. En ging een baan aan als vrijwilliger; hij was meerdere dagen per week havenmeester.
Tijd in de kids, huishouden en klussen afmaken in huis reduceerde zich meer en meer. Want zijn nieuwe hobby ging voor. Mijn ergernis groeide. En knapte, toen mijn man voorstelde, dat ik wel wat meer kon overnemen in huis. Want hij was nu zo druk....

Dus, eindelijk, stelde ik mijn grens. Nadat ik arbeidsongeschikt ben geworden. De oogkleppen gingen af. Hoe heb ik het zo lang volgehouden met een man die financieel niets bijdroeg, niet investeerde in mij of onze kinderen? De stemming al jarenlang verziekte in huis? Gedrag, wat ik jarenlang tegen vrienden goed praatte, viel mijzelf ineens op. Hoe kon ik zo blind zijn? Ik zette de scheiding in gang. Eindelijk mijn eigen leven terug en die chagrijnige kop weg uit huis. Wat voelt het goed!!

De domper op het verhaal; ons huis heeft zoveel overwaarde, dat mijn man met een grote zak geld kan vertrekken. Ik moet hiervoor de hypotheek verhogen, wat mij €500 extra per maand kost gedurende de komende 30 jaar. Daarnaast wil hij ook wel graag partneralimentatie, want dat is wel makkelijk zodat hij niet in hoeft te teren van "zijn" spaargeld (want ook daarvan neemt hij de helft mee). Mijn ouders hebben in de loop der tijd veel geld geschonken, van zijn ouders kwam niets. Ook van dit geschonken geld neemt hij doodleuk de helft mee. Want helaas was er geen koude uitsluiting geregeld. Een baan zoeken gaat op het gemakje; er liggen weliswaar banen voor het oprapen, maar meneer wil een leuke baan, waar hij met plezier kan gaan werken. Dus het duurt nog wel even voordat hij wat vindt. En in de tussentijd kan ik voor zijn huurwoning dokken. Want hij moet wel kunnen leven. Zelf voelt hij zich (uiteraard) zwaar benadeeld. Want ik behoud het huis, heb in mijn karriere kunnen investeren en de kids wonen nu bij mij. Hij blijft "met niets" achter. Mijn pogingen om hem in te laten zien, dat hij het zich tijdens het huwelijk wel erg gemakkelijk heeft gemaakt op mijn kosten, lopen op niets uit. Deze financiele nasleep van de scheiding is echt de zure appel, die groot en pittig is. Nog jaren te moeten betalen voor iemand, die weinig tot niets heeft bijgedragen, ook na de scheiding lekker lui wil doorleven en daarvoor na afloop met een grote zak geld wordt beloond. Wat kan ik eraan doen? Niets. Want uiteindelijk levert een vechtscheiding alleen maar nadelen op voor o.a. de kids, die daar de dupe van worden. En dat wil ik ze niet aandoen. Dus bijt ik flink in de appel en neem WEER mijn verantwoording. En geef netjes de helft van het huis mee, de helft van het spaargeld en ga in contact over de partneralimentatie. Wel met een flinke knoop in mijn maag en met een portie frustratie en woede. Leve de sociale staat.

Conclusie en tip voor de lezers; ook al voelt een relatie nog zo goed, neem jezelf in bescherming en sluit huwelijkse voorwaarden af. Maar ook tijdens je huwelijk, in gemeenschap van goederen, kun je de voorwaarden nog aanpassen. Het scheelt, dat de wet inmiddels is aangepast. En de huwelijken sinds 2018 beter beschermd zijn tegen profiterend gedrag (wel halen en nauwelijks/niets inbrengen) Bewaak je grenzen en kom in actie als iets niet goed voelt. En wacht geen 10 jaar met doorzetten van je scheiding, zoals ik heb gedaan :-(

Voor de lezers die partneralimentatie krijgen; ik mag hopen, dat je de verantwoording voor jezelf en je eigen leven neemt, en alles in het werk stelt om voor je eigen levensonderhoud te betalen. Het is echt niet tof om te profiteren van je beterverdienende echtgenoot, als je je leven lang lekker op je kont hebt gezeten, weinig tijd in huishouden en kids hebt geinvesteerd, en zelfs na de scheiding nog een tijdje wilt doorprofiteren van je partner die de financiele verantwoording WEL wil dragen.....
Daarmee bedoel ik expliciet niet de moeders en vaders, die huisman of huisvrouw zijn gebleven en netjes voor alles gezorgd hebben! Want die rol is goud waard en deze mensen hebben zeker recht op een goede afwikkeling van de scheiding.