Spijt van de keuze

Beste Lotje,

Het spijt hebben van een keuze ken ik. Hoe is het bij jullie verder gegaan? Wij hebben ook wat te snel gekocht, en had er onmiddellijk spijt van. Na 2 jaar voel ik me er nog niet thuis. De eerste reactie van mijn man was vooral mij overtuigen dat de huidige woning toch wel goed is. Na veel herhalen begint hij te zien dat het belangrijk voor me is. Ik ben aan het uitkijken om toch te veranderen, maar heb vooral schrik om te springen. Hoe weet jij dat de andere woning het ideale huis is? Kijken naar wat je wel hebt is een veelgehoorde tip.

dag Lotje,
heel herkenbaar! Ook ik heb spijt van keuze van huurwoning
(20 jaar inschrijving verloren, jaren?! geen kans op ander huis.
Bij ons speelde vooral angst een rol, tekort aan huizen, dure huren (straks lukt het niet meer...) Toch een beetje gek laten maken door alle berichten ook op nieuws. Tijdens huurcontract al grote twijfel (huis is te klein, opgesloten uitzicht tegenover buren, door verkeer niet op balcon kunnen zitten, stank in huis ook door uitlaatgassen een ramp gewoon)
Net als bij jou kwamen er na acceptatie van deze woning de volgende maanden wel huurwoningen (de coronaperiode was wat over, de huizenmarkt kwam weer wat op gang) die beter aansloten bij mijn wensen of zelfs een keer een huis wat we heel graag wilden maar die nooit vrij kwam.
Ik heb wel 4 maanden iedere morgen gehuild bij wakker worden, ik had ook zo'n heimwee (meer dan 20 jaar gewoond in oude huis) maar vooral omdat ik de VERKEERDE woning had genomen. Mijn man heeft ASS dus ik moet vaak beslissen.
Nu na 10 maanden zijn de huilbuien over, maar heb nog steeds zo' n spijt, ik lig er vaak van wakker en ook vaak ruzie.
Ik ben aan het opruimen en heb heel veel dingen opnieuw keurig ingepakt in dozen. De LES voor mijzelf is bij je gevoel blijven als het niet goed voelt, niet doen! niet teveel concessies doen door paniek. ik hoop toch na een paar jaar te kunnen verhuizen maar is onzeker of dit kan. Tegen mijzelf zeg ik dit is niet mijn laatste huis! Ik investeer ook niet teveel in deze woning. Ik blijf wel mijn hobby doen, gezond eten, muziek.
Maar blijft zonde van de levenstijd in dit huis te leven.
Ik blijf hopen op een wonder! Ooit weer een ander fijn huis
Het zal tijd kosten maar ik wil moed houden.
Ik wil jou ook moed inspreken!! Het geeft toch misschien een beetje troost dat ik je verhaal zo herken en in een zelfde soort schuitje zit. Buitenstaanders begrijpen het gewoon vaak niet, de spijt, de schaamte de verloren kans op hetgene je wel had gewild (sommige kansen zijn er echt maar 1 keer).
Jezelf vergeven is waar ik mee bezig ben. best moeilijk.
Ik troost mij toch met het feit dat ik niet express zo handelde en dat er heel wat aan vooraf gaat vaak waardoor dingen daarna ook fout kunnen lopen (wij hadden al meerdere huizen bekeken dat liep allemaal mis, soms net te duur, op het laatst geen vertrouwen meer en dan zoiets van nu dan deze maar...
De ene dag gaat beter dan de andere, maar gaat gestaag vooruit. ik zeg tegen mijzelf, ik woon hier TIJDELIJK, dat helpt mij, dat geeft lucht!! Koop wel planten en bloemen, maar spendeer verder niet veel en ik ben plaatjes aan kijken van interieurs voor ander! huis ooit . Ik praat er niet meer met anderen over, ik weet het zelf, hier blijven we niet. Met anderen praten lekt teveel energie, begrijpen het niet, willen je overtuigen, ompraten etc. Anderen hoeven het ook niet te begrijpen, het is toch je eigen leven wat je leeft. Dus ik zeg HOUD MOED er komt ooit verandering.
liefs en veel sterkte
anders word ik down.

Hier ook veel te snel gekocht en ontzettend spijt. Ons vorige huis was prachtig, alleen op de verkeerde lokatie. Beetje een tokkie wijk, altijd muziek van de buren in de tuin en voortuin, steeds kinderen op mijn oprit, veel inbraken en dergelijk. Dat begon al zijn tol te eisen, maar toen ook nog luidruchtige arbeidsmigranten in het huis naast ons werden gezet, was de emmer vol. Waar we eerder ons eisen lijstje steeds meenamen naar een bezichtiging, werden we steeds soepeler. We dachten dat alles beter zou zijn dan waar we woonden.
Onze wens van een vrijstaand huis hadden we al opgegeven, maar we wilden graag een huis in een fijne wijk met de tuin vrij liggend en dus niet tuin aan tuin. Mijn droom was al jaren een leefkeuken met kookeiland en wilde een huis waarin dit te realiseren was. Het liefst een jaren 30 huis.....net als de rest van Nederland. Maar aangezien we beiden niet zo van het klussen zijn en met een kleintje van 1 zaten, het liefst een huis dat redelijk af was. Toen we het bijna opgegeven hadden en zelfs keken naar huurwoningen, appte een vriendin dit huis door wat op papier heel mooi leek. In het dorp waar mijn man is opgegroeid, instapklaar, nette wijk, hele grote slaapkamers enzv, maar wel een saai jaren '80 huis met een piepklein tuintje op het noorden die omsloten wordt door andere tuinen. Bij de 1ste bezichtiging was dit laatste ook wel hetgene wat ons van twijfelen naar een zo goed als 'nee' bracht. Maar na weer een nacht wakker door onze luidruchtige buren, toch weer getwijfeld en een 2de bezichtiging aangevraagd. Tijdens bedacht dat ALLES beter zou zijn dan de ellende met de buurt en dus een belachelijk hoog bod gedaan, die natuurlijk geaccepteerd werd. Dolblij waren we, dat we weg konden! Omdat wij ook winst hadden gemaakt op ons huis, hebben we meteen een nieuwe keuken, vloer en meubels besteld. Heerlijk. Echter de 1ste nacht in het huis was al vreselijk. Buren stonden tot laat buiten te kletsen en spelen met een blaffende hond. Ik dacht dat ik gek werd. Ten eerste worden er heel vaak feestjes gegeven en staan buren graag met elkaar voor, is het huis veel geluidsruchtiger dan we verwacht hadden en ten tweede is in de tuin zitten niet leuk. Alle omliggende tuinen hebben hun zwembadjes/trampolines aan onze kant van de tuin staan waardoor de hele dag gegil te horen is. Ik wilde weg uit ons oude huis vanwege het camping gevoel/geluid maar die is hier net zo. Maar het allerergste is dat ik me hier gewoon niet fijn, goed of thuis voel. En ondanks ik nog nooit een huis zo "mij" heb kunnen maken, met nieuwe keuken enzv, heb ik me tevens nooit zo vervreemd gevoeld in een huis. Mijn man probeert mij steeds de voordelen te laten zien en die zijn er zeker,maar het voelt gewoon niet goed. We hebben nu gezegd dat we ooit verhuizen naar een huis waar we geen consessies gaan doen. Echt ons droomhuis! En ook al heeft mijn man het dan over minimaal 7 jaar, eerlijk gezegd kan ik niet wachten. Hoe zonde het ook is van de nieuwe keuken, vloer en dergelijke. Dus ik heb het gevoel dat ik alweer niet uitzitten. Dat is toch geen leven?

Hoi allemaal,

Ik herken dit zo erg! Ik heb een nieuw huis gekocht en ik voel me er zo niet thuis vreselijk. Toen ik de sleutel in handen had miste ik mijn oude woning zo erg en besefte ik ineens dat het mijn droomwoning was die ik gewoon heb lopen verkopen! Ik heb zelfs geprobeerd een boete te betalen om maar mijn huis terug te kunnen krijgen maar hier willen de kopers niet in mee gaan... enige wat ik nu kan doen is mijn nieuwe huis op funda zetten en hopen dat er een nieuw huis voorbij komt in mijn oude wijk...

Ik snap het heel goed. Je huis is zo belangrijk omdat je je daar echt thuis moet voelen en het heel fijn moet vinden om naar huis te gaan. Ik heb het ook een keer gehad, gelukkig dat huis weer verkocht en nu het beste heb gekocht wat me kon overkomen. Probeer er nogmaals over te praten en zorg dat je weer weggaat, want het gaat echt niet over en het veranderd niet,

Hoi lotje,
Ik kwam je bericht via google tegen. Ik zie dat deze inmiddels van 2 jaar geleden is...maar toch hoop ik dat mijn bericht jou bereikt en je mij kan schrijven.

Ik heb een gezin van 3 kleine kinderen en woon nu al ruim 7 jaar in een portiekwoning op de vierde in moerwijk. We zijn al die tijd aan het reageren op een sociale huurwoning tot 3 weken geleden kregen we een eengezinswoning aanbieding waar we 1e kandidaat waren. Gek genoeg op dat moment was ik de weg kwijt en was ik er niet bij met mijn hoofd. Ik heb mijn man besluit laten nemen samen met aantal familieleden. Deze heeft woning afgewezen. En oeiiiii wat heb ik achteraf spijt gehad en zit er heel erg mee. Ik kan niet slapen en niet normaal functioneren. Mijn droomhuis en omgeving is aan mij in mum van tijd voorbij geschoten. Ik weet niet wat ik moet doen om van de verdriet en het piekeren enz af te komen. Ik blijf maar naar de fotos van die woning en plaats kijken

Waarom ik je dit schrijf is omdat ik echt benieuwd ben hoe het inmiddels met je gaat en hoe/of je het hebt verwerkt?