Mijn weg is nog erg lang, loslaten een heel groot woord

35 jaar getrouwd met narcistische man, 3 dochters waarvan 1 overleden bij geboorte, oudste dochter met pdd-nos. Manipulatie, intimidatie en dreigingen speelde de boven toon in mijn leven met als gevolg dat ik mij steeds meer op de achtergrond begaf en deed wat ik moest doen. De vriendinnen die ik had heeft ie weg getreiterd en ze willen daardoor geen contact meer met mij.
Meerdere keren is ie vreemd gegaan maar nee hij maakte het absoluut goed en ik grote sukkel geloofde iemand die nooit een belofte nakwam.
Inmiddels kwam de oudste dochter in de puber tijd en daardoor voor hem erg lastig, met als gevolg regelmatig ruzie met stevig slaan.
Als ik stond te gillen dat ik de politie ging bellen, huilde mijn dochter dat dat niet mocht want hij mocht de gevangenis niet in.
Als ik er met hem over sprak, moest ik mijn mond houden en gewoon achter hem staan zoals dat hoorde.
Ik begon mijn man te zien zoals hij was en de liefde die ik voor hem meende te voelen bekoelde snel en eindelijk zag ik hoe klem hij mij had gezet, een kooi vol slangen daar stond ik midden in samen met de kinderen. Ik was compleet kapot gemaakt en haatte mijzelf daarom want dat kon niet, ik moest vechten voor mij en de kinderen maar wist niet hoe.
Op het moment dat ik besloot weg te gaan, werd er kanker bij mij geconstateerd. Ik kon niets meer en hij wilde perce dat ik bleef om voor mij te zorgen. Dat zorgen bestond uit morgens om 6 uur naar zijn werk te vertrekken en er S,avonds om half 6 weer in te komen.
Hij was er nog steeds niet voor ons.
In die tijd ontdekte ik ook dat hij nu een al 2 jaar durende relatie had.
Dat was de druppel. Ik moest weg zien te komen. Hoe ziek ik ook was.
AQ ik moest een woning gaan zoeken want deze woning kon ik niet betalen.
Ik Mocht nooit meer dan 20 uur werken want ik moest de kinderen en de huishouding onderhouden zoals hij het noemde, dus veel inkomen had ik niet.
Tijdens mijn ziekte kreeg ik ontslag, contract werd niet verlengd.
In Pure paniek heb ik de echtscheiding aangevraagd. Hij was zo ontzettend woest waar ik het lef vandaan haalde om weg te gaan.
Ik ben nog nooit zo bang geweest voor hem.

Intussen ging hij met zijn vriendin op vakantie en ik kreeg een datum aangezegd wanneer ik uit het huis moest zijn met de kinderen.
Met gelukkig veel hulp is het gelukt en vonden we een huisje. Klein maar veilig genoeg om bij te komen van alles en nog wat.
Helaas na een jaar weer kanker maar deze keer ging het snel de goede kant op.
Met de kinderen gaat het gelukkig goed, therapie heeft wonderen gedaan en ze hebben weer contact met hem. Hij leeft als God in Frankrijk want zijn inmiddels echtgenote bleek voldoende financiën te hebben en zijn bedrijf doet het erg goed. Helaas worden de kinderen gekocht met grote sommen geld. De tijd zal het leren.
Mijn weg is nog erg lang, loslaten een heel groot woord. Nu na 7 jaar durf ik voorzichtig te zeggen dat ik niet meer bang voor hem ben. Wel probeert hij mij nog steeds onder controle te houden dmv de alimentatie verplichting die na 3 jaar eindelijk begon te lopen.
Ik zit helaas nog steeds in de wia maar ik wil zo ontzettend graag weer een aantal uur gaan werken en zo mijn leven weer op bouwen. Ben nog steeds huiverig naar andere mensen met mijn contacten door alles wat er gebeurd is. Maar heb wel het vertrouwen dat het me op welke manier gaat lukken, weet alleen nog niet hoe.