Ik WIL dit wel heel graag, maar KAN ik dit nog wel

Hallo,

Ik ben Ro, man van 49 jaar en heb hier heel wat verhalen gelezen die ik in grote lijnen herken. Sommige had ik zo ongeveer zelf geschreven kunnen hebben.

Wat bij mij (onder andere) erg speelt zijn de tegenstrijdige gevoelens die ik ervaar. Zo kan ik heel onzeker en angstig zijn, constant twijfelen aan mezelf. Terwijl ik juist ook weer een heel erg sterke mening en visie heb. Dit is voor zowel andere mensen als voor mezelf best lastig om mee om te gaan. Ik vind openheid, eerlijkheid en rechtvaardigheid ook heel erg belangrijk, waarbij ik alles ook van alle kanten wil/moet bekijken.

Hierdoor vinden mensen het moeilijk om contact met mij te hebben en vooral te houden. En andersom gebeurt dit ook, omdat voor mijn gevoel veel mensen na enige tijd een heel andere kant laten zien dan toen ik ze leerde kennen. Dat is ook de reden waarom ik vanaf het begin open en eerlijk vertel over wie ik ben en waar ik tegenaan loop in het leven. En dat zoals ik nu ben, over een jaar of over 2 jaar nog ben (wat niet wil zeggen dat ik niet iets aan kan passen, maar dat ik niet als een blad aan een boom verander na de eerste 5 contacten).

Zoals ik hier ook vaker heb gelezen herken ik dus de problemen met vriendschappen en relaties. En dan met name om ze te onderhouden voor een langere periode. Nou zit ik niet te wachten op rijen vrienden en vriendinnen. Ik ben meer iemand van het kwalitatief contact in plaats van het kwantitatieve aspect.

Ik hou van diepe gesprekken en analyseren, van echt kunnen lachen om leuke dingen en niet mee lachen omdat de rest lacht. Voor mij is 1 op 1 contact dan ook veel prettiger en eet ik liever samen thuis waar je ongestoord kunt kletsen, dan in een overvol restaurant. Ik heb niks met macht en status, behalve hooguit een aversie ertegen. En dan vooral als het een masker is om jezelf 'beter' voor te doen.

Ik zou hier wel eens in gesprek willen komen met mensen die hetzelfde ervaren. Die bijvoorbeeld ook van wandelen, hardlopen en/of fietsen houden. Die het leuk vinden om te filosoferen over de vragen van het leven (om vervolgens tot conclusie te komen dat we er niet uitkomen?!). En om, hopelijk, te ervaren dat ik/we niet de enige zijn met deze vragen en lastige zaken in ons leven. Dat we steun kunnen geven aan en ontvangen van elkaar.

Dat is wat ik graag zou willen. En op het moment dat ik dit schrijf, voel ik de angst me naar de keel grijpen. Want ik WIL dit wel heel graag, maar KAN ik dit nog wel? Of is de verbindings- en verlatingsangst (hechtingsproblematiek) zo groot dat dit alleen nog maar in mijn dromen mogelijk is?

Ik zou het leuk vinden om hier met elkaar van gedachten over te kunnen wisselen. Dus ik hoop iets van je te lezen...