Ik was vergeetachtig, warrig had geen overzicht, was paniekerig en angstig en emotioneel

Ik heb niet echt een opbeurende boodschap maar wel een bevestiging dat je niet alleen bent. Ik doe namelijk ook de meest vreemde dingen. Pak koffie en in plaats van de suiker in mijn koffie uit te schudden, schud ik het uit in de vuilnisbak. Vanochtend nog zette ik boterham onder het koffie apparaat i.p.v. het kopje. Ben opeens heel onzeker met autorijden terwijl ik in mijn leven al tussen 2 en 3 mio kilometers gereden heb. Kan namen niet meer herinneren en dit gebeurde me vroeger nooit. Kan zelfs vaker de weg naar mijn auto of bepaalde winkel niet meer vinden en dat is me echt nog nooit gebeurd...

Zit nu meer dan 1 jaar thuis met burnout. Heb geprobeerd werk weer op te bouwen en was gedeeltelijk gelukt totdat ik me weer volledig ziek moest melden. Voel me nu slechter dan in het begin van de burnout. Vraag me soms af of dit nog goed gaat komen. Vroeger was ik heel zeker van mezelf en nu is er niks meer van over.

Hoi Bert,
Heel herkenbaar jouw verhaal en heel naar ook dat jij je zo rot voelt en slechter dan in het begin van de burn-out :-(. Heb je wel hulp om je te steunen bijvoorbeeld door een psycholoog of coach of therapeut? Ik heb zelf nog niet echt een goede therapeut gevonden helaas. Dus ik modder maar wat aan tenminste zo voelt het. Heb jij wel eens gedacht aan beginnende dementie? Ik weet natuurlijk niet hoe oud je bent, maar bij mij komt die gedachte dus regelmatig op. Een MRI laten maken durf ik niet, bang voor de uitslag. Maar ondertussen levert het niet weten wat ik precies heb ook veel stress op want ik maak me ernstige zorgen. De dingen die jij noemt zoals het uitschudden van de suiker in de vuilnisbak zou mij ook kunnen gebeuren. Je weet achteraf dat het niet klopt maar op dat moment doe je het automatisch. Ik heb net een stukje in de auto gereden en zag dus een fietser over het hoofd! Had heel naar kunnen aflopen maar gelukkig remde de fietser af. Vorige week zag ik een voetganger over het hoofd. Ik word er super onzeker van en denk steeds kan ik nog wel autorijden? Maar ja als ik ermee stop dan ben ik bang dat ik nooit meer in een auto zal stappen en het helemaal verleer. Ik kan soms mijn fiets niet meer terugvinden dan weet ik echt niet meer waar ik hem heb neergezet. Als iemand iets zegt dat ik wil onthouden bijvoorbeeld een naam van een winkel dan moet ik dat echt in mijn hoofd 3 x herhalen en dan blijft het soms hangen soms ook niet. Vakanties van 2 jaar geleden weet ik soms echt niet meer waar ik precies ben geweest en hoe het hotel eruit zag. Pas als ik de foto's zie herken ik het maar ik kom er zelf dus niet op. Soms ben ik zo bang dat ik straks geen herinneringen meer heb. Mijn angsten worden ook steeds groter dus als ik nu niet meer instap dan doe ik het waarschijnlijk nooit meer. Maar ja zo levert het wel gevaarlijke situaties op. Ik ben zo bang dat ik een ongeluk maak. En dat terwijl ik vroeger honderden kilometers kon rijden met groot gemak, ik vond het zelfs leuk!
Op mijn werk is het ook lastig. Ik wil zo graag weer mijn oude werk doen, maar ik voel steeds de angst dat ik het niet kan. Dat had ik altijd wel een beetje, soort faalangst, maar dat is nu x 10. Dus ik schiet meteen in de stress bij een voor mij moeilijkere opdracht. Op mijn werk zijn ze begripvol tot nu toe, maar hoe lang nog? Ik doe mijn best maar de angst om te falen is enorm. Denk steeds dat ik het niet kan en daar word ik niet heel vrolijk van. Ik voel me soms net een bejaarde. En kan niet meer echt op mezelf vertrouwen. Dus die onzekerheid die jij noemt herken ik ook. Ik was al niet zo heel erg zeker van mezelf, maar nu ben ik het vertrouwen in mezelf volledig kwijt. Dat voelt niet goed. Ik word er ook somber van Denk komt dit ooit nog goed? Net als ij dus vraag ik mij dat heel vaak af. Ik zit nog in de herstelfase, maar het gaat tergend langzaam en 2 stappen vooruit en soms 4 terug. Op dat soort momenten vind ik het wel erg zwaar. Heb jij wel eens een test laten doen voor dementie of denk je daar wel eens aan? En welke hulp zou nu echt goed zijn bij een burn-out? Ik heb een therapeut maar eerlijk gezegd vind ik het nogal doelloos. Ik bedoel ik heb niet het idee dat zij echt weet wat ik nodig heb en hoe we dit moeten aanvliegen. Het is een beetje hap snap. Dus ook daarin ben ik heel onzeker. Ik heb iemand nodig die me een beetje gerust kan stellen en iets richting kan geven en mij tegelijkertijd ook kan steunen en ervoor kan zorgen dat ik weer een beetje blij ben met mezelf. Dat is erg lastig dus ben benieuwd welke hulp jij hebt momenteel of hoe jij daarover denkt. Ik dacht vandaag ik ga toch maar een geheugentest doen want ik word gek van al mijn doemdenken over dat ik wellicht geen burn out heb maar dementie. Maar ja dan moet ik ook kunnen leven met de uitslag...Dat is wel een groot dilemma. Wil je het weten en kan je het aan dat vroeg mijn huisarts ook. Nou zoals ik nu ben kan ik niets aan zo lijkt het zelfs een kleine tegenslag voelt als iets onnoemelijk groots..
Pfft ik word zo moe van mezelf, al dat piekeren, die angsten die onzekerheid. Dit is denk ik wel een van de meest nare perioden in mijn leven. Ik voel me zo machteloos. Hoe ga jij daarmee om? En hoe reageert jouw omgeving? Mijn omgeving is na een half jaar wel een beetje moe van mijn toestand merk ik. Zo van ach joh ik vergeet ook wel eens wat en ik ben soms ook warrig . Ze begrijpen er niets van. Ze denken je ziet er goed uit en je kan ook sporten dus waarom kan je niet gewoon werken? Ik werk inmiddels wel weer een aantal uren, en dat voelt fijn maar ook eng. En ik merk dat niemand meer vraagt hoe het met me gaat. Het duurt te lang blijkbaar. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, maar het voelt soms wel heel erg eenzaam. Alsof niemand me begrijpt en ik het helemaal alleen moet uitzoeken. Mensen proberen het misschien wel te snappen, maar als je het niet zelf hebt meegemaakt, is het lastig te begrijpen. Ik hoop zo dat ik weer de oude word, maar ja ik vind het erg lang duren allemaal en weet ook niet of ik ooit wel weer de oude word. Ik vrees van niet. Hoe denk jij daarover?

Herkenbaar, na een zelfmoord in de familie en kort daarop een euthanasie (beide ouders) gecombineerd met de te drukke baan en praktische zaken die geregeld moesten worden door m'n hoeven gegaan.
Diagnose Burn-out, een goede psycholoog gevonden die mij geholpen heeft zaken in perspectief te zetten. Ondertussen vertrok mijn vrouw na 33 jaar huwelijk en belde m'n baas op dat hij z'n bedrijf verkocht had.
Burn-out dus, ik kon niks meer dan alleen liggen met de nodige zweet-angstaanvallen. Slapeloosheid bleek een grote trigger, ondertussen EMDR behandelingen ondergaan. Daar kwam de nodige rotzooi boven water (kindermishandeling etc.).
Nu ruim 2 jaar verder, herstel gaat langzaam maar heb geleert met de terugvallen te leven. De sleutel lag bij mijn herstel in het nemen van rust, wietolie (THC-houdend) helpt mijn slaapgedrag. Goed slapen is cruciaal voor mijn herstel, te last naar bed moet ik de volgende dagen bezuren. Mijn herstel is gestaag maar erg traag, ik werk weer 100% maar om 19.00 uur brn ik op.
Ik wordt langzaam fitter en werk hard aan mijn herstel door te mediteren en veel te lezen over psychologie en vergelijkbare ziektebeelden.
Ik zit dus wat verder in het proces en ben naast burn-out ook gediagnisteedd op CPTSS en depressie. Gebuik 2 maal daags 15 mg Mirtazapine (wat in mijn geval echt helpt) en slaap op THC olie. Werk weer hele dagen maar het is nog fragiel, ben bezig de laatste lichamelijke klachten te overwinnen (was 47 kilo afgevallen in 4 maanden) nu nog vocht achter ogen en ander kleine euvel.
Gestaag vooruit maar het is een strijd van lange adem