Ik voel me zo vaak slecht. Uitgeput, leeg... duizelig.

Ik voel me zo vaak slecht. Uitgeput, leeg... duizelig. En ik kan er bij niemand terecht.

Ik voel me op creatief vlak echt een nobody. Ik heb geen goei ideeën, ik blijf hangen en ter plekke trappelen. Ik kan niet met R. praten over zo dingen. Wij zijn 2 individuen met ons eigen levens. En elkaar helpen zit er niet in. Ik moet zelfstandig zijn, mijn eigen leven op rails hebben, zorgen da ik zelf gezond ben, mij goed voel. Ik moet eigenlijk een single vrouw zijn. Die alles zelf doet.

Ik heb soms iemand nodig die luistert, mij frisse ideeën kan geven, mij aanmoedigt of mij steunt. Waarom ben ik in godsnaam samen met zo iemand die alle energie uit mij haalt. Ofja da mag ik niet zeggen. Alles ligt aan mezelf natuurlijk. Ik kies wat ik met mijn leven doe.

Maar ik wil ni alleen in het leven staan. Ik wil net een soulmate. Iemand die mij er soms door kan trekken, iemand waar ik ook al mijn enthousiasme en gekheid mee kan delen. Maar ik haat dit gedoe van “individu” zijn. Zo ben ik helemaal niet en nooit geweest.

Ik wacht tot de jongens ouder zijn. En ik misschien meer stabiel ben (🙏 als me dat zelf allemaal lukt) en dan kan ik misschien wel een “nieuw” leven beginnen. Eentje waar ik op zoek kan gaan naar een echte soulmate, iemand die mij in niks belemmert en mij steunt in alles. En dat zou ik dan ook heel graag voor die persoon willen doen. Maar nu de kindjes klein zijn, moet ik eerst zorgen dat zij oké zijn. Ik zal mezelf MOETEN wegcijferen, voor hun. En eens ik terug on track ben met mijn leven, kan ik eigenlijk R. zijn eigen weg laten gaan (wat hij eigenlijk altijd al gedaan heeft) maar dan zonder mij. (En ik denk dat zijn leven dan praktisch hetzelfde gaat blijven)

En dat is prima dat die zo wilt leven. Maar ik wil terug avontuur, creativiteit, liefde, connecties hebben. Hij is die persoon gewoon niet. Nog enkele jaren, met deze gevoelens blijven zitten gaat niet makkelijk zijn. Maar heb ik een keuze?