Ik heb geen idee meer wie ik ben

Keuzes zijn moeilijk.

Hey ,ik vind het knap dat je ervoor wilt gaan en ka leef hoe jij wil en leef niet zoals een ander dat wil .Of je nou aardig gevonden wordt of niet ,dat is dan hun probleem en missen hun iets oke ,niet jij .Leef gewoon wat en hoe jij denk het te willen doen en ga nooit op een ander af .

Hallo ik herken jou in jouw verhaal, zelf heb ik ook altijd mijn oren naar anderen laten hangen om maar aardig gevonden te worden, maar zoals jij al aangaf werkt dit niet, maar ik weet niet hoe ik mijzelf terug moet vinden en zou graag horen hoe jij dit voor elkaar hebt weten te krijgen.
Als ik mijzelf wil zijn en mijn mening wil zeggen dan wordt dat niet gewaardeerd en walsen ze weer over mij heen en dan houd ik mijn mond maar verder omdat het geen zin heeft als ik mijzelf probeer te zijn en te zeggen wat ik ervan vind. Ik ben zelf ook al over de 50 heen, en hoe doe jij dat dan om jezelf terug te vinden? Groeten Natasja.

Herkenbaar. Ik ben zwaar depressief en heb me vaak aangepast, ben zo opgevoed en met veel therapie krijg je dat er wel wat uit maar dan kom je na je 40 iemand tegen waar het weer genoodzaakt is om je sterk aan te passen omdat de ander in dieptepunt zit in zijn leven. (ook positieve kanten en liefde). Toen ik dit niet langer kon eindigde ik met zwaar trauma. Nu ben ik bang geworden omdat ik zo veranderd ben daardoor. Ik wil me niet meer laten doen, maar als je afhankelijk bent van anderen (ik zou niet alleen kunnen wonen) in een opname of bij een zeer negatieve huisgenoot (maar heb dus geen keuze) dan moet je je klein houden. Hoe kan je helen vanuit zo’n positie is een zware maar oprechte vraag. Ik ben ook over de 50. Groetjes en sterkte aan iedereen

Excuses voor de dubbele post. Het is de eerste keer dat ik hier kom en dacht wat fouten te verbeteren maar zo werkt het systeem niet.
Wat ik wel nog wou toevoegen was dat mijn partner toen uit een scheiding kwam en me meer dan 4 j heel erg heeft aangetrokken en afgestoten, maar nadien heel erg veranderd was. Mijn trauma kon het niet meer toelaten.
Hij kon toen mijn trauma niet aan dat Ik wel door zijn eerder gedrag had.
Maar helen? Ik zie het niet meer, niet hier met een zo cynische zeer negatieve huisgenoot die ondermijnend werkt en ik zie geen uitkomst meer

Jee .. wat herkenbaar .
Ik ben net 50 geworden en werk hard aan het accepteren op mijn best te zijn met lithium .
Ik benader het zo ... mijn leven heeft bestaan uit drie verschillende fases en steeds opvolgend in een cirkel .
Manisch- destructief en vernielend
Depressief - leeg moe en doelloos
Stabiel - kortdurend goed voelen maar al snel afgevlakt dus medicatie weer stoppen
Ik heb dus nooit een juiste ontwikkeling kunnen doorstaan. Nu heb ik besloten de medicatie in te zetten en te monitoren hoe ik me voel . En uiteraard zijn veel gedragingen uit een manie heus wel bruikbaar in mijn nieuwe disciplinaire ik .
Ik hoop op een fijn leven

Ik herken in jouw verhaal veel van mezelf. Ben nu 66 jaar en zolang ook al depressief. Van alles al geprobeerd, maar net als jij geen eigen waarde,mening. Altijd maar alles van de ander accepteren. Dus ik heb het idee dat ik geen eigen mening heb en altijd maar met alle winden mee waai. Juist als je voor jezelf opkomt,een duidelijke mening hebt, wordt dat gewaardeerd. Maar hoe doe je dat?

Hoijoi.ik ben 57 en heb nu 4 jaar depressie..heb een intens leven geleefd maar nooit uit mijn eigen ik..wat ik wil en alles voor mekaar hebben...altijd achter releties aangehold en mu sta ik met lege handen....wel klote

ach ja het leven is zeer lastig

Hallo,zoo herkenbaar jouw verhaal !!!
Ik ben een man van 56 , de laatste 8 jaar lukt het me beter om aan mezelf te denken ! Jij zult ook vast een aardig persoon zijn dat kan niet anders !! Ik wens jou veel succes en geniet van het leven !!!

Groetjes Edwin

Ik ben ook 50 +, 52 om precies te zijn. Moeder van 3 kinderen, en kamp al jaren met depressies. Ik vind het leven erg moeilijk, huil veel. Maar ik moet door, ook voor mijn kinderen.

Liefs.

Ik herken wel het een en ander. Weet niet meer wie ik ben, omdat ik me elke keer aanpas aan andere mensen om aardig gevonden te worden.
Heb geen doel, ja eigenlijk wel: ik wil niet elke dag met mijn depressieve gevoel bezig zijn!
Ben 49, getrouwd en heb 2 kinderen.
Veel stress en huilen.

Veel sterkte, ik ben 33 en heb mezelf ook weggecijfert. Volg je gevoel, dat liegt nooit

herken je verhaal wat begint in de kindertijd
aanpassen dus jezelf wegcijferen omdat mijn gevoelens er niet mogen zijn. maar daardoor voor bv die zieke ouder te zorgen. en denkt dat dit zo hoort ,codedepentie. dit onbewuste gedrag draag je mee in je verdere leven . en hoe meer geeft aanpast des te meer de meeste mensen het gaan verwachten. dus grenzen stellen
hoe doe jij het ëigen zelf terug vinden

ano

O, wat goed dat je die aandaging aangaat. Ga zo door!