Ik dacht eerst een hart aanval

Sinds maart 2021 volledig uitgevallen met een burn-out op het werk. Ik dacht in eerste instantie een hart aanval, echter nu te relativeren als een paniekaanval.

Terug gerekend waren de eerste klachten 1,5 jaar geleden begonnen met vermoeidheid overdag en slecht in slaap komen na mijn late diensten (vaak pas rond 02:00). Vanaf oktober 2020 dwaalde ik steeds meer af tijdens gesprekken (dromerig), kreeg ik het soms warm en benauwde sommige gesprekken mij. In november kwam hier druk op de borst bij, zo nu en dan. Toch doorgegaan met kei hard werken. Ik was in mijn ogen namelijk sterk, vol zelfvertrouwen en gezond (Dit na aanleiding van een bloedtest die ik heb laten doen in december 2020).

Ik ben altijd iemand geweest die kei hard heeft gewerkt (jeugdzorg) en de kar moest trekken. Altijd vol zelfvertrouwen, oplossingsgericht en voor/met anderen.

Ik werkte boven mijn contract, heb een gezin, werkte uren als zzper en ging ook nog graag naar mijn vrienden met regelmaat (prima combi dacht ik zo), achteraf natuurlijk niet.

Mijn vrouw was in januari 2021 uitgerekend en ik koos er in het begin van deze maand ook nog eens voor om een nieuwe groep op te starten en mijn stabiele basis achter mij te laten, terwijl er een pittige periode aankwam. Ik was toch diegene die dat moest doen, niemand anders wou? Oja, de verbouwing was ook net kaar thuis.

Mijn kerngezonde dochter werd geboren, ik had 2 weken verlof en ging daarna weer aan het werk. Daarna ging het berg afwaards. 24 februari 2021 de eerste paniekaanval (de hartaanval die ik eerder beschreef). Daarna nog 3 weken boventallig gewerkt, maar het werd steeds erger.

Vanaf 15 maart volledig thuis met enorme lichamelijk klachten. Duizelingen, fases de oren dicht, druk in het hoofd, hartkloppingen (130+), gejaagd gevoel, paniek en angstaanvallen (niet meer naar buiten gaan), flitsen zien, wazig zien etc.

De paniekaanvallen waren de eerste 3 maanden het meest op de voorgrond. Begin april gestart met lorazepam, de eerste 2 weken waren fijn (kreeg wel uitslag op mijn vingers). Fijn in die zin, dat de paniekaanvallen onderdrukt werden en ik weer stukjes kon wandelen. De 3e week lorazepam ging het bergafwaarts en in de 5e week ben ik hiermee gestopt, met een enorme rebound van de klachten.

Wonder boven wonder voelde ik me 2 weken na het stoppen van de medicatie 5 dagen best ineens goed (de opleving). Ik kon weer 45 minuten wandelen, varen en naar het strand met mijn gezin. Dit was na 5 dagen afgelopen en de klachten kwamen weer naar boven. Sindsdien zijn de eerder beschreven klachten weer aanwezig (beetje een algeheel onwel gevoel, met een angst/paniekstoornis door het lichamelijk welzijn). Echte paniekaanvallen zijn er nu om de week.

Ondertussen gestart met therapie, patronen herken ik (zoals zichtbaar beschreven) en de therapeut zegt dat het cognitief aardig op orde is (zo voelt het ook). Lichamelijke klachten hebben de boventoon en het voelt voor mij als uitzitten (wel planmatig natuurlijk).

De acceptatie is er, maar wat is het lichaam en bizar instrument!

Al met al nu ruim 4,5 maanden thuis en in de rollercoaster van het onwel gevoel. Terugkijkend natuurlijk geen verassing dat ik hierin ben beland, maar zonder deze burn-out zat ik nog steeds op de sneltrein.

Ik heb nu trouwens oxazepam zonodig, ook hier krijg ik uitslag van. Ik sla de benzo's nu dus over. Wel af en toe een biertje.

P.s. begin van mijn burn-out heb ik legio dingen geprobeerd. B12, serotine booster, bloedsuiker prikken, bloeddruk en las ik 1000 verhalen op internet. Het advies is over het algemeen dit niet te doen. Los van het advies, doe wat goed voelt, je leert in je eigen proces!

Ik hoop dat jullie wat aan mijn lange verhaal hebben!