Geen reden, maar toch eenzaam

Eigenlijk heb ik geen enkele reden om eenzaam te zijn. Ik ben getrouwd, heb lieve kinderen, mijn ouders wonen in de buurt, ik heb vriendinnen, alles is goed. En toch... wat voel ik me vaak eenzaam. Ik heb soms depressieve periodes en die kan ik met niemand delen, niet met mn vriendinnen of ouders en maar summier met mijn man. Dat maakt het zo moeilijk.

Zolang alles goed gaat en de zon schijnt in mijn hoofd, is het ok. Maar op het moment dat het donkerder wordt, sluit ik me af en komt de eenzaamheid opzetten. Ik heb het wel geprobeerd erover te praten, maar dat gaf altijd een negatieve uitwerking helaas. Dus dat doe ik maar niet meer. Gewoon blijven ademhalen... maar dat valt niet altijd mee....