Fijn om even te delen

Ik weet niet goed waar te beginnen.
De laatste drie jaar waren pittig. Conflicten gehad met een oud vriendin en ze kon de "kritiek" van mij en mijn zusje niet handelen waardoor ze hard in de aanval ging en hele gemene dingen heeft gezegd. Toch heb ik het moeilijk gehad om haar los te laten. Ik mis nog steeds bepaalde dingetjes, maar in het grote geheel is dat gemis wel weg.

Ik zat toen al in therapie om te leren om gaan met bepaalde fobieën. Echter na twee jaar merkte ik steeds meer aversie en dit kwam dus omdat ik steeds meer het gevoel had geen regie meer over mijn leven te hebben. Mijn therapeut had te veel invloed. Ging te veel in me hoofd zitten. Ook merkte ik dat er geen gezonde client therapeut verhouding was. Omdat ze geregeld prive zaken deelde. Het voelde iig totaal niet goed meer en ben mezelf erdoor juist meer door kwijtgeraakt.

Helaas heb ik in de afgelopen twee jaar ook mijn andere vriendachappen moeten verbreken. Gaven te veel stress. Er is nu veel vrijheid maar mis wel de leuke kanten van een vriendschap. Het moet alleen een beetje meer vrijblijvend zijn. Niet te veel verplichtingen en praten over problemen.

Door social media en vriendinnen en mijn therapeut kreeg ik positieve aandacht zodra ik er leuk uitzag. Complimentjes over kleding ect. Onbewust ben ik toen doorgeschoten in het shoppen en steeds leuke kleding willen dragen. Maar dit voelde steeds leger en leger. Heb laatst een hoop kleding weggemieterd en probeer mezelf weer terug te vinden naar wie ik was vóór al dat kleding gebeuren. Maar vind dit nog best lastig. Social media heb ik begin dit jaar stop gezet en voelt veel beter nu.

Ik worstel dus wel heel erg met een stukje onrust in mezelf. Dit komt zowel door externe veranderingen die elkaar te snel hebben opgevold. Als een intern probleem van te weinig zelfvertrouwen. Wat zeker door bepaalde gebeurtenissen nog meer is geknakt. Ik heb wel deelgenomen aan een assertiviteitscursus. Maar dit was in groep met mensen die ook zo hun problemen hadden. Dit steeds aanhoren kon ik op dat moment niet meer handelen en ben ermee gestopt. Ik denk dat het assertieve wanneer het echt moet er wel in zit, maar vooral mijn zelfbeeld is waar ik opnieuw mee worstel.

Heb ook chronische eczeem ontwikkeld en dit vind ik wel heel vervelend en zie dit ook als een extra motivatie om mezelf meer rust en ontspanning te gunnen. Maar door mijn faalangst, zelfbeeld en perfectionisme is dit een dagelijkse uitdaging.

Ik heb ook geen behoefte aan medelijden daardoor heb ik ook oa die vriendschappen verbroken. Te veel focus op problemen, kreeg geen lucht meer van. Maar het voelt wel fijn om alles of bijna alles er ff uit te knallen.
Ik kan goed praten met me familie maar hun hebben ook zo hun dingen en voelt ook weleens fijn om zo anoniem tegen onbekende te delen.