ellendig proces

Ik had nooit verwacht dat een scheiding zoveel ellende met zich mee bracht. Ik had nog niet eens de oorzaak van de scheiding verwerkt (jaren lang liegen, bedriegen, een langdurige affaire en wat scharrels op de kop toe) en het volgende kwam al op mijn bord. het Traject maakte me heel verdrietig. Ik hield nog veel van mijn ex. Hij zat nog vastgeroest in mijn hart. Na al die jaren bij elkaar, vond ik het moeilijk om dat los te laten, zeker nu we een gezinnetje waren.

Toen kreeg ik te horen dat ik te weinig verdiende. Ik kon het ouderlijke huis niet houden. We hadden plannen gemaakt om samen te verhuizen naar een andere stad. Waren al een tijdje bezig hiermee. Ik had daar al werk gevonden, scholen opgezocht voor onze school, ook al ingeschreven voor het volgende jaar. vrienden en hobbies daar opgezocht... en toen wilde hij niet meer verder met mij.

Ik zat daar. Ik kon alleen maar huilen. Ik werd depressief. Ik wilde niet blijven in de huidige stad, want hier had ik niets meer. Ingeschreven in zo'n woningbouwvereniging op zoek naar sociale huurwoning. 4 maanden verder, officieel gescheiden maar nog geen stap verder om een huisje te bemachtingen. We wonen nog steeds onder 1 dak. Ik ga mentaal er aan onder door. loop bij een psycholoog om een beetje mentaal te overleven en slik medicatie om een beetje te kunnen slapen. (we slapen nog in 1 bed en dat kost mij heel veel moeite) Spanning stijgt met de dag. Urgentie heb ik geen recht op...

Het begint echt te lang te duren. mijn ex en ik konden redelijk goed opschieten met elkaar maar nu wordt het steeds erger. ik begin boos te worden, het voelt alsof het allemaal zijn schuld is dat ik al die ellende voel en zo veel moeite moet doen (geen sociale huurwoning kunnen krijgen tot nu toe, te weinig verdienen voor particuliere huur, geen urgentie krijgen...enz) maar hij zit op zijn luie reet en doet niets. hij gaat als ik weg ben het huis te koop zetten en dan pas gaan zoeken naar een koophuis. zo gepiept denkt hij. En ondertussen geniet hij alvast van zijn vrijgezelle leven. de lusten maar niet de lasten. Regelmatig weg van huis (wat ik opzich niet erg vind maar het geeft mij wel alle verantwoordelijkheid voor onze zoon en zo krijg ik geen kans om ook even de deur uit te gaan om weer even te ademen en te ontspannen)
Ik weet dat boosheid niet helpt, maar het zou fijn zijn om iets te hebben waar ik weer controle over zou kunnen hebben.

Ik hoop snel een huisje te vinden en eindelijk dit proces achter me te kunnen laten. om eindelijk te kunnen rouwen om mijn verloren gezin, om een nieuwe start te kunnen maken en weer een poging te doen weer een beetje gelukkig te worden. Want ik wil mijn zoon het allerbeste kunnen geven en dat kan alleen als ik uit mijn depressieve sleur kom en zelf weer gelukkig wordt.

Ik wens iedereen hier heel veel sterkte en goede hoop op een betere toekomst!