De eenzaamheid begint aan me te knagen

Ik ben een 37 jarige gescheiden man met een zoon van 6 jaar oud. Getrouwd in 2017 en, totaal onverwachts, gescheiden in 2018. Leven ingestort en na ongeveer een jaar van verdriet en alle emoties die je je na een scheiding kunt bedenken, voelde ik me na een relatie van bijna 12 jaar weer sterk genoeg om heel voorzichtig weer te denken aan een toekomst. En toen was daar COVID...

De eerste maanden was ik hier persoonlijk erg mee geholpen. Het loste praktische problemen op in de vorm van opvang voor mijn kind. Daarnaast bracht het me relatieve rust om dingen op een rijtje te zetten. Inmiddels zitten ‘we’ een klein jaar thuis en begint de eenzaamheid toch aan me te knagen. Ik loop de hele dag rond met een rusteloos gevoel. Ik heb het gevoel dat het leven aan me voorbij gaat. Ik had alles, daar bleef weinig van over en in plaats van nieuwe sociale contacten, worden we getrakteerd op social distancing. Ik ben alleen maar bezig met werk, ben na mijn scheiding sociale contacten verloren en de vrienden die er nog zijn hebben zelf een jong gezin, een drukke baan of whatever. Ik mis een maatje. Ik vind het leuk om iets lekkers te koken, maar niet alleen voor mezelf. Kijk graag films en series, maar alleen is niet hetzelfde. Ben graag nodig voor iemand naast mijn zoon. Ik hoop dat ik het mis heb, maar ik verwacht dat 2021 het ‘oude normaal’ nog niet terug gaat brengen. Mijn werkgever heeft al aangegeven dat we minimaal thuis zijn tot 1 juli 2021. Het is soms echt even doorbijten en voel mee met de mensen die hier veel harder dan ik aan onderdoor gaan. Ik wil daarom langs deze weg, die voor mij bedoeld is om mijn hart te luchten, iedereen alle kracht toewensen om de komende tijd door te komen.