Extreem gevoelig voor prikkels

Hi An, ik heb dit ook, al 5 maanden lang, ik kan eigenlijk niemand verdragen en ben daardoor veel alleen. Alleen als ik alleen ben kan ik enigszins mijn dag aan, ik was nooit zo, dus eenzaam is het wel 😞.

Ik heb het ook vooral met geluid; bijvoorbeeld die irritante reclames op tv of radio, series met snelle beelden kan ik maar slecht volgen, straks weer Max 🏎️ kijken wordt ook een uitdaging. Ik luister veel podcasts om burnout beter te begrijpen en dan schijnt het allemaal normaal te zijn.

Ik ga nu maar mediteren proberen, er moet rust in het koppie komen…

Sterkte, je bent niet alleen 💗

Hoi Ans,

Ik herken dit ook inderdaad. Ik ben tijdens gesprekken met mensen ook heel snel moe en als het net iets te lang duurt, dan krijg ik een ruis in m’n oor en word ik duizelig. Ook geluiden en drukte vind ik heel lastig nog. Ik ben nu 11 maanden onderweg.. had gehoopt dat het onderhand wel wat minder zou worden. Ik heb wel ADHD dus misschien dat het hierdoor lastiger is ook, omdat ik sowieso al snel overprikkeld ben.
Ik denk dat het gewoon een kwestie van tijd en veel geduld is (lastig…). Er zijn echt bepaalde hersendelen anders gaan werken door de burn-out en dit kost veel tijd om te herstellen.


Sterkte ❤️‍🩹

Hoi Suus & Marieke,

Bedankt voor jullie reacties. Naar dat jullie er ook zo’n last van hebben..En toch geeft het steun om van elkaar te lezen dat we niet alleen zijn 💛

@Suus, dat je enkel de dag in je eentje een beetje oke doorkomt en het eenzaam is herken ik enorm.. zeker als je hiervoor juist graag afsprak. Heeft bij mij lang geduurd voordat ik me daaraan over kon geven, ik bleef toch 1 op 1 afspreken maar ook dat zorgt al snel voor overprikkeling.

@Marieke, het is echt heel lastig, het beperkt je enorm hè.. ADHD maakt dan inderdaad misschien dat dat stukje gevoeliger is, ik ben HSP (helaas testen ze dat niet, maar benoemd door huisarts / praktijkondersteuner als vermoeden) en wist het ook al van mezelf, ben ook altijd al sneller vermoeid geweest in drukte / te veel prikkels, stemmingen van anderen direct aanvoelen etc. Maar nu is het echt een soort handicap, inderdaad duizelig en soms zelfs een onwel gevoel bij bij contact of prikkels. Het blokkeert dan gewoon in m’n hoofd, hoe hard ik ook probeer. Zelf zit ik er al 3jaar in, waardoor ik soms bang ben dat die extreme overgevoeligheid nooit meer weggaat. Heb wel meerdere terugvallen gehad waardoor het zo lang duurt.

Soms zo moeilijk om vertrouwen te blijven houden.. maar we geven het maar heel veel rust en tijd.

Liefs en sterkte

Hi An,

Herkenbaar ook voor mij, het lijkt soms wel alsof ik me prima voel, lichamelijke klachten zijn zo goed als over maar prikkels trekken me compleet leeg waardoor ik zo lang vermoeid blijf. Ontzettend frustrerend en ben soms bang dat er iets kapot is in mijn hersenen.

Ik lees hier ook niet vaak over eerlijk gezegd (wel dat mensen geen drukke plekken kunnen bezoeken bijv, maar niet dat 1 op 1 of zomaar een klein uurtje rustig bezoek ook al enorm veel kost). En het gevoel dat je daarin alleen bent wekt soms extra zorgen

Ik herken heel veel van je verhaal mijn man zit in een burn-out en is al meer dan 1½ jaar thuis. Hij kan ook niet tegen drukte heeft heel erge geheugenproblemen en concentratie problemen ik merk soms dat we weer een beetje de goed kant opgaan en dan pats 1stap vooruit en 2 terug het is een lange weg, ik las ..het zijn sterke eigenschappen die er voor zorgen dat je ziek werd en het zijn dezelfde eigenschappen die je herstel in de weg zitten En het ergste voor mensen met burn-out is dat niemand je begrijpt ik snap mijn man ook niet ik ben zelf heel positief en ziet alles zitten. Door hem ben ik nu ook altijd thuis wil hem niet alléén laten heeft al veel gekost, vrienden die je laten zitten, sommige mensen zeggen ik snap het hoor dat het moeilijk is en ze fietsen vervolgens fluitend weg dan denk snappen man je snapt er niks van Ik sta erbij en ik snap er ook niks van Maar ik wil je deze raad geven laat het maar over je komen Sterkte

Bedankt voor je reactie en herkenning anoniem. Wat rot dat je man hier ook zo’n last van heeft. Het klinkt alsof hij aan jou een hele fijne steun hebt, ondanks dat je het niet helemaal snapt, klinkt het wel alsof je de situatie/klachten respecteert en er voor hem bent. Dat is super belangrijk en inderdaad, er is zo weinig begrip van buitenaf. Het zijn ook klachten die, als je je het zelf niet hebt gehad, je het totaal niet kunt voorstellen dat je je uberhaubt zo kunt voelen.

Ik laat het vanuit acceptatie over me heen komen maar het duurt al zo lang, en ben soms bang dat ik altijd gevoelig blijf waardoor ik snel leeg blijf lopen..

Sterkte ook voor jullie!!

An

Lieve mensen,

Hier ook zelfde probleem, kon in het begin van de burnout niet eens meer in winkels komen omdat alles begon te draaien voor mijn ogen (winkels zijn hele intense plekken qua prikkels: alle verschillende producten, mensen, lawaai, muziek, kleuren etc.). Heb trouwens ook ADHD.

Maar ik wil hier toch even plaatsen: het wordt echt beter! Ik zit nu zelf ruim een jaar in het herstel van de burnout en hoewel ik er zeker nog niet helemaal ben merk ik qua prikkelverwerking dat ik echt steeds meer aan kan. En soms ga ik net over mijn grens en dan moet ik even twee dagen weer heel rustig aandoen. Maar vergeleken met 6 maanden geleden is het bij mij echt een wereld van verschil. Wellicht geeft het jullie wat hoop.

Hou je taai en wees niet te hard voor jezelf, overprikkeldheid dient zich vaak pas aan op het moment dat je al ver over de grens bent gegaan. Dat maakt het moeilijk om intuitief aan te voelen waar de grens ligt, je wordt plotseling overvallen door een enorme golf van duizeligheid en vaak ook hoofdpijn. Probeer dus wat zachter naar jezelf te zijn voordat je dingen inplant. Liever extra voorzichtig dan overmoedig. Voorkomen is beter dan genezen.

Liefs.

Hi, ik loop hier ook al enorm lang tegenaan. Vanaf 19e begonnen klachten erger te worden. Rond 23e burn out en nu weer rond het niveau van vlak voor burn out. Alles in medische wereld al getest en was allemaal gezond. Met psychologen ook minimaal vooruitgang. Echter lijkt het erop dat het wel een naam heeft, waar ik binnenkort voor naar drechtsteden ga. Het heet PPPD. Ik vond mijn herkenning bij het youtube kanaal 'The Steady Coach'. Ik denk dat de videos onder de playlist 'specific symptoms' mensen hier wel aanspreken. Hopelijk kunnen jullie hier ook iets mee.

Altijd leuk om mensen wat meer te spreken tho, hier is mijn discord/instagramnaam:
Kelvinschouten

Ik heb hier ook veel last van. Denk dat t vooral bij mensen speelt met n zware burnout. Ik heb t vooral met harde geluiden en idd sociale interactie. Afspraken met vriendinnen beperk ik tot 1,5 uur. Doe ik t langer, lig ik met n suizend hoofd op bed. Ik ben ook t liefst alleen, lekker in de natuur, op n bankje zitten etc. Maar t wordt heel langzaam iets beter, dus houd moed! En mijn man snapte t ook heel lang niet. Ik heb toen n artikel laten lezen waarin heel goed werd uitgelegd dat de biologische component v burnout bij zware burnout een dominante rol speelt: je zenuwstelsel is zwaar overprikkeld, kost jaren (in mijn geval) om dat terug te draaien.

Ja herken ik helemaal ik wist ook niet wat het was maar heet hersenmist brain fog zoek maar eens op…
Ik was blij te weten wat ik had dacht nl aan een tia in mijn hersenen ofzo
Heeft bij mij 7 mnd geduurd
Echt je kan bijna niets en er alleen maar aan toe geven…
Ik nu een jaar burn-out voel me de laatste week eindelijk wat beter maar heb het gevoel dat ik moet bijkomen van een jaar uit staan pfffff

Hi! Heel herkenbaar, het word nu na 1 jaar en een poosje wel iets beter. Ik heb wel speciale oordopjes gekocht die harde achtergrond geluiden blokkeren en waarbij je wel nog een fijn gesprek kunt voeren aan tafel. Dit zorgt er wel voor dat ik soms op wat drukkere plekken kan afspreken en dan doe ik die oordopjes in. Misschien helpt het jou ook? Geeft mij ook rust dat ik ze altijd in mijn tas heb zitten en als ik te overprikkeld raak dan helpt het echt om even terug te schakelen met die dingen in. Ook als je in het OV stapt bijvoorbeeld.

Gr

Wat herkenbaar zeg, het is een heel naar en levensontwrichtend onderdeel van een burn out.
Ik vind het persoonlijk het meest moeilijke symptoom om mee om te gaan.
Ik kan niets meer aan, net als jij ben ik van een kort gesprek al volledig overprikkeld krijg dan een druk in mijn hoofd, paniekerig gevoel in mijn borst, oorsuizen gevoel van complete overweldiging en ik kom daar bijna niet meer uit, dit geldt ook voor kleine confrontaties, ik moet bijvoorbeeld met een buurvrouw dealen die constant klaagt en zeurt, ik heb daar gisteren iets van gezegd en vandaag lig ik de hele dag plat..het laat me dan niet meer los.
Hoe lang speelt dit al bij jou?
Heb je manieren gevonden om weer te ontprikkelen ?
Het duurt bij mij al jaren, ik ben zo bang dat dit nooit meer weggaat.. ik denk aan toekomstige kleinkinderen, bruiloft van mijn kinderen.. ik zou het in deze toestand niet aankunnen, dat maakt me heel wanhopig en verdrietig

Dit herken ik zo erg. Vooral de duizeligheid en angstig gevoel na overprikkeling. Dit is dan meestal inderdaad al te laat. Mijn hele leven staat in teken van de duizeligheid omdat ik er zo angstig voor ben. Ik ben echt al 75-80% beter dan 7 maanden terug maar ik kan tegen zo weinig prikkels. Vandaag een aantal dingen gedaan en toen ineens was het teveel en was ik mega moe en duizelig. Het hoort erbij zo te lezen?

Hier is ook de overprikkeling de ergste en langdurende klacht van allemaal. Sinds juni vorig jaar in burn-out, maar ben eigenlijk na 10 weken al weer begonnen met wat uurtjes thuiswerken, waarvan ik me afvraag of dat eigenlijk niet al veel te snel is geweest. Na vele hobbels en bobbels inmiddels op 20u per week beland, maar wel vanuit rustige omgeving thuis dus. Mijn baan is planner in de logistiek, dus de eigenlijke werkomgeving is hectisch, met talloze telefoontjes, mailtjes en meetings, waarvan ik me afvraag of ik dat ooit weer aan zal kunnen. Gesprekken van max een half uur kosten al bakken energie, en daarna vaak compleet overprikkeld en uit mijn doen. Verder een sluimerende hoofdpijn met druk op de ogen, die nooit echt helemaal weg lijkt te gaan.

Helemaal niets doen qua werk lijkt bij mij ook niet te werken, want dan pieker ik me de ziekte, wat uiteindelijk ook vrij deprimerend is.

Wat zijn juiste keuzes, en wat niet, het blijft lastig…….