Therapiepsycholoog
Netwerk van therapeuten
en psychologen
Therapiepsycholoog
Therapiepsycholoog.com › Lotgenoten forum › Trauma › Sinds ik klein ben last van dwanggedachten

Sinds ik klein ben last van dwanggedachten

Hallo,
ik heb een vraag. Ik heb al sinds ik klein ben last van dwanggedachten de hele dag door. Ik ben nu in de twintig en sinds een paar jaar heb ik ook veel last van zeer hevige emoties die snel en sterk wisselen. Het ene moment voel ik me blij. Het andere moment voel ik zo wanhopig dat ik mezelf wel eens pijn doe. Ik ben hiervoor ook net begonnen met behandeling maar er is iets wat ik niet zo goed weet te vertellen.
Vroeger toen ik een jaar of acht was en mijn broertje twee jaar vonden mijn ouders het een paar keer grappig om te kijken "wie er grotere billen heeft". Dus ze wilde dat we op de bank gingen staan met onze broek naar beneden om te kijken wie grotere billen had. Ik was een heel gevoelig kind en had veel last van schaamte. Dus dit vond ik helemaal niet leuk. Er waren ook vrienden bij van mijn ouders. Ik kan me het niet meer helemaal goed herinneren maar ik weet wel dat ik heb gehuild en dat ik heb aangegeven dat ik het niet wilde maar dit werd als "doe niet zo onnozel en doe gewoon mee bestempeld". Dus heeft het toch plaatsgevonden. Ik heb geen slechte ouders dus ik voel me schuldig als ik dit vertel maar toch vraag ik me nog steeds erg af of dit een klein trauma heeft opgelopen. Ook omdat ik denk dat het nog een paar keer heeft plaatsgevonden.
We zijn een open familie waar iedereen zomaar de badkamer op komt gelopen en de deur nooit op slot gaat. Mijn ouders gaan ook vaker naar de wc met de deur open. Ik heb dit altijd als erg onprettig gevonden en heb zelfs vandaag nog steeds moeite hiermee. Ik heb als kind en nu ook nog steeds wel eens aangegeven dat ik het niet prettig vind. Ik krijg dan te horen dat dit ik me aanstel.
Zoals gezegd heb ik al lang last van een dwangstoornis en ook veel last van emotionele schommelingen. Zou het kunnen dat deze situaties hier onder andere oorzaak van zijn?

Anoniem
09-01-2024
laatste reactie: 10-02-2024

2
1
Reageer
Toon reacties Verberg reacties
Reageer:
'vraag ik me nog steeds erg af of dit een klein trauma heeft opgelopen'

Het maakt niet uit welke naam het krijgt: als hrt over je grens is is het niet okay! Wat wie dan ook maar erover zegt. Jouw grenzen zijn jou grenzen. Ouders horen je veiligheid te bieden. Dat hebben ze duidelijk niet gedaan. Het is ook geen normaal gedrag. Als je in een veilig gezin woont waar de norm is dat je bijvoorbeeld zonder kleren aan mag lopen. Dan zou je even goed in dat veilige gezin mét kleren aan mogdn lopen. Als de deur niet op slot hoeft, zou hij even mgoed wél op slot mogen. Iemand preuts noemen omdat hij iets niet wil is en hem dwingen tot iets anders betekent dat je niet zijn grensen respecteerd. Deel het maar met je therapeut. Als je een goede hebt zal die hetzelfde zeggen. En anders mag je op zoek naar een nieuwe. Ouders kunnen fouten maken en niet alles is zwart eit. Je jan ouders hebben die zowel goede als slechte dingen hebben gedaan. Dat maakt het juist lastig. Want je wilt niet skecht denken over je ouders. Je schrijft soms in de tegenwoordige rijd. Woon je nog thuis? Ben je wel veilig? Laat je hulpverkener met je meedenken waar je het veiligst bent. Als dit nog aan de gang is: je hebt het recht nee te zeggen. Het maakt je niet preuts. Het maakt niet dat je je ouders afwijst. Hrt maakt slechts dat je dst niet wilt. En je mag gewoon de deur op slot doen van de wc/badkamer.

Merel
10-02-2024

Jouw reactie:




Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen




Zoek een therapeut

 
Druk op de plaatsnaam om te kijken welke therapeuten in de buurt zitten:


Staat jouw stad er niet bij? Zoek dan vrij op plaatsnaam >>