Trauma's - forum lotgenoten

Mijn problemen: Lage eigenwaarde, altijd buitenshuis angstig en alert, niet echt mezelf durven zijn in contact met anderen, eenzaamheid daardoor, leegte voelen of juist overspoeld worden door emoties en slaapproblemen.
Vanaf mijn jeugd, altijd geprobeerd moeder te pleasen, door lief, makkelijk te zijn. Uit therapie van 3 jaar terug hele familielijn uitgeschreven. Mijn moeder heeft een traumatische start in de baarmoeder en als baby gehad, ook in haar verdere jeugd moest ze het zelf maar uitzoeken. Daardoor is ze getraumatiseerd geraakt. Om te overleven geleerd haar gevoelens uit te schakelen en alles op eigen kracht te doen. Toen ik geboren werd was ze wel heel gelukkig. Ze heeft mij heel beschermd opgevoed, omdat ze dat zelf als kind niet had. Fysieke en praktische zorg kreeg ik, maar op emotioneel vlak was ze niet beschikbaar. Als kind voelde ik mijn moeder haar pijn/ leegte. Het voelde als mijn taak haar gelukkig te maken, wat niet lukte.
Op school in groep 3/4, een juf die mij pestte. Ik was verlegen en praatte zacht. Ik moest van haar harder praten, ze zette mij voor schut in de klas. Elke ochtend had ik buikpijn om naar school te gaan. Ik had zoveel stress, dat ik volledig blokkeerde tijdens school, waardoor ik dacht dat ik dom was.
Naast mijn moeder had ik een vader die ik soms zag. Ik snakte naar zijn liefde en erkenning, maar hij had mij eigenlijk al voor mijn geboorte afgewezen, doordat hij opeiste dat mijn moeder een abortus zou laten doen. Dat heeft ze dus nooit gedaan, want ik ben er nog, maar ze liet mij wel naar hem toegaan. Ik deed naar hem toe ook altijd mijn best, lief, aangepast, maar ondanks dit, kreeg ik nooit zijn erkenning en liefde. Hij was daarentegen alleen maar bot en afwijzend. Ik bleef toch naar hem toegaan, in de hoop dat als ik maar mijn best bleef doen, hij mij uiteindelijk wel zou liefhebben. Dit gebeurde helaas nooit. Toen ik 14 was, vertelde hij mij blij, dat zijn vrouw zwanger is. Ik voelde alles om mij heen vertraagd, alsof het niet echt was, het was voor mij een te grote klap. Met mij was hij nooit blij en nu is hij zielsgelukkig met zijn aankomende kindje. Hij werd boos dat ik niet blij reageerde en liep boos weg. Een jaar later kreeg hij nog een kind. Ik vertelde nooit iets aan mijn moeder over hoe ik mij voelde. Ze vroeg er ook nooit naar. Ook was er verder niemand anders met wie ik kon praten. Ik onderdrukte mijn gevoelens, het deed teveel pijn. Ik begon last van dwanghandelingen te krijgen. Dit liep uit de hand en de dwang ging ook zitten in mezelf straffen. Na bijna 30 jaar therapie voor symptoombestrijding, weet ik nu na zo’n 3 jaar dat alle diagnoses alleen maar symptomen waren van onderliggende trauma’s. Alleen in de GGZ, is daar nog steeds geen goede therapie voor. Na door de vorige therapie waar alles duidelijk voor mij is geworden, maar ze mij niet verder konden helpen met de trauma’s, ben ik verkeerd doorverwezen. Dat was therapie voor trauma op volwassen leeftijd, daarna doorverwezen naar schematherapie, maar kom ik ook niet echt verder. Toen heb ik zelf iemand gevonden buiten de GGZ, die wel alles weet van ontwikkelingstrauma. Alleen zegt hij dat het een jarenproces zal worden, dat maakt somber en moedeloos. Maar ik merk dat deze therapie de enige juiste voor mij is, dus ik ga door.
Sociale contacten lukt niet, de overleefstrategie masker opzetten en controle houden, door de doodsangst voor afwijzing is te groot. Ik voel mij eenzaam en moe. Ik begrijp nu alles, en ik wil zo graag, maar de overleefstrategieen laten vallen lukt gewoon nog niet. Ik blokkeer gewoon volledig. Dit maakt mij verdrietig, somber en eenzaam.
Ik ben ongelukkig getrouwd. Besef nu dat wij bij elkaar zijn gekomen, omdat we allebei beschadigd zijn in onze jeugd. We zochten onbewust troost bij elkaar, maar we passen niet bij elkaar. We hebben samen twee kinderen. Bij onze oudste, zie ik nu dingen van mezelf terug. Ze zegt ook vaak niks te voelen, aan de andere kant juist heftige emoties, haalt weinig plezier uit dingen, last van angsten en moeite met in slaap vallen.
Ik besef dat ik voor mijn kinderen en natuurlijk ook voor mezelf wil helen. Het is alleen zo’n zwaar en eenzaam proces, waarbij ik nu de hoop even kwijt ben.
Mijn netwerk is heel beperkt en ik voel weinig steun van de mensen die er wel zijn. Zijn er mensen die wat in mijn verhaal herkennen? Het lijkt mij zo fijn om samen ieder ons eigen proces aan te gaan en elkaar te steunen…

Hallo,
ik heb een vraag. Ik heb al sinds ik klein ben last van dwanggedachten de hele dag door. Ik ben nu in de twintig en sinds een paar jaar heb ik ook veel last van zeer hevige emoties die snel en sterk wisselen. Het ene moment voel ik me blij. Het andere moment voel ik zo wanhopig dat ik mezelf wel eens pijn doe. Ik ben hiervoor ook net begonnen met behandeling maar er is iets wat ik niet zo goed weet te vertellen.
Vroeger toen ik een jaar of acht was en mijn broertje twee jaar vonden mijn ouders het een paar keer grappig om te kijken "wie er grotere billen heeft". Dus ze wilde dat we op de bank gingen staan met onze broek naar beneden om te kijken wie grotere billen had. Ik was een heel gevoelig kind en had veel last van schaamte. Dus dit vond ik helemaal niet leuk. Er waren ook vrienden bij van mijn ouders. Ik kan me het niet meer helemaal goed herinneren maar ik weet wel dat ik heb gehuild en dat ik heb aangegeven dat ik het niet wilde maar dit werd als "doe niet zo onnozel en doe gewoon mee bestempeld". Dus heeft het toch plaatsgevonden. Ik heb geen slechte ouders dus ik voel me schuldig als ik dit vertel maar toch vraag ik me nog steeds erg af of dit een klein trauma heeft opgelopen. Ook omdat ik denk dat het nog een paar keer heeft plaatsgevonden.
We zijn een open familie waar iedereen zomaar de badkamer op komt gelopen en de deur nooit op slot gaat. Mijn ouders gaan ook vaker naar de wc met de deur open. Ik heb dit altijd als erg onprettig gevonden en heb zelfs vandaag nog steeds moeite hiermee. Ik heb als kind en nu ook nog steeds wel eens aangegeven dat ik het niet prettig vind. Ik krijg dan te horen dat dit ik me aanstel.
Zoals gezegd heb ik al lang last van een dwangstoornis en ook veel last van emotionele schommelingen. Zou het kunnen dat deze situaties hier onder andere oorzaak van zijn?

Hoi allemaal, ik wilde graag mijn verhaal delen met jullie.
Ik ben 30jaar.
Ik heb begin maart een hartStilstand gekregen nadat ik een onderzoek met contrastvloeistof kreeg. Ze hebben me 35 min gereanimeerd en gelukkig ben ik terug in leven gekomen, Ruim 2 weken nadat ik uit coma kwam met epileptische aanvallen, was alles zo onwerkelijk. Ik kon het niet geloven wat mij was overkomen. Ik heb een zoontje van 2 een half ik mocht niemand zien in het ziekenhuis, ook mijn man niet! door de corona. Heel akelig was dit en moeilijk te begrijpen allemaal, omdat dit gebeurde net voordat de corona lockdown begon. Nu 3 maanden later ben ik eindelijk thuis met nog veel revalideren bij de kini en in de mskliniek. Het gaat beter, alleen ongelooflijk moe ben ik en lopen gaat nog moeilijk en ook mijn zicht is enorm slecht ik zie de zijkanten volledig wazig en mijn evenwicht is nog steeds niet in orde. Ook heb ik moeite met dingen onthouden dus dingen vergeten gebeurd nu dagelijks. Ik wou dit heel graag delen met jullie om te horen of er nog meer mensen zijn die dit ongeveer hebben meegemaakt. En die tips hebben voor mij of andere informatie.
Groetjes TeSta

Hallo mensen.

Een hele poos terug was er iets op tv over trauma's na het hele gebeuren na een spoedopname in het ziekenhuis en evt operatie etc. En dat de psychische soms weinig aandacht kreeg. Ongeveer een jaar na dat ik deze docu zag maakte ik het zelf allemaal mee. Dat was raar in die volgorde. Ik kreeg een hartinfarct. Gelukkig gaat het nu goed met mij. Het valt mij wel op dat nu overal aandacht aan besteed word zoals mijn bloeddruk, gewicht en levenstijl. Niks mis mee. Maar hoe deze ervaring voor mij geweest is blijft onderbelicht. Ik maakte nare dingen mee. Zo zouden ze mij eerlijk vertellen of ik wel of niet geholpen kon worden. Dat is als een stomp in je buik. Mede hart patiënten die het niet gingen halen maakte ik daar mee. Akelige onderzoek gehad via lies. En zo misselijk van die slang in de neus. Dat vond ik nog erger dan de pijn. Okay ik zat gelukkig onder morfine. Dan nog revalideren. En dan weer naar de bewoonde wereld. Collega's blij, familie blij. Maar als ik alleen ben voel ik mij soms naar. Ik ben er nog, maar dat had ook anders kunnen aflopen. Dat is nu mijn trauma. Ik denk nog elke dag aan het hele gebeuren. De dagelijkse pillen en een groot litteken (die niemand wil zien) herinneren mij er ook aan dat ik hartpatiënt ben (was?). Zijn er meer mensen die dit herkennen? Soms vind ik het jammer dat ik met geen enkele patiënt contact hield. Hoe zou het met ze gaan?

Jeugd
Ik heb nog flashbacks van mijn jeugd. Mijn vader was een alcoholist en regelmatig sloeg mijn moeder, mijn oudere broertje en mij. Ik zie hem mijn moeder slaan en aan haar trekken, mijn broer slaan. Ik zie nog hoe we met z’n drieën wegrennen vanuit huis. Mijn moeder sliep regelmatig in ons kamer op de vloer in de slaapzak.
Mijn ouders gingen scheiden. Jaren later had ze een vriend. Opgegeven moment hij begon ons verbaal te mishandelen, kleineren. Was geen hulp qua instanties of überhaupt iemand, niemand om te kunnen vertellen, vragen om advies.
Mijn vader en mijn broer zijn overleden door de alcohol misbruik. Mijn vader voor de dood was erg ziek, geel/groen qua huidskleur. Mijn broer was ook geel en zat eruit als iemand anders. Hart, lever, nieren waren helemaal op.
In mijn familie werd nooit gepraat over emoties, gevoelens, problemen. Behalve dat alles moest binnen thuis blijven. Ik heb veel gehuild, in de kussens of als ik alleen thuis was. Elke vriend die ik had ging vreemd. Ik kon niemand vertrouwen. Nu als 40jarige vrouw, problemen met communicatie, niet kunnen omgaan met emoties en gevoelens.

6jaar was ouders scheiden broer met vader mee, moeder verslaafd mannen en ik voor jongere broertje zorgen, moeder veel. Werken ook. Savonds en snachts. Mannen mee naar huis nemen.. Zelf drugsverslaafd geraakt en weinig eigenwaarde, geen relaties kunnen opbouwen. En vaak vernederd dooor mensen op. Vrijwiligerswerk dierenasiiel. Eenzaam en verlangen dood. Oudere broer ook veel traumas pas overleden overdosis. Cocaine.. Nu wanhoop.. En pillenverslaafd, veel therapie gehad. Nu 54jaar en euthenasiewens.. Leven vol traumas is. Me te veel geworden. Hoop. Euthenasie krijg uitgeput lichaam. Op. Geest ook levensmoe geen vertrouwen meer mensen en leven.

Het heeft me meer dan 20 jaar gekost om uit te zoeken wat er nou eigenlijk met me aan de hand was. Dit jaar is het 40 jaar geleden dat ik voor het eerst GGZ hulp zocht, en ik heb nog steeds psychische klachten. Nu vooral het trauma wat ik in de GGZ heb opgelopen. Want ik voelde me daar zó onbegrepen, zo niet serieus genomen!

Juist omdat je op het eerste en tweede gezicht niets aan me merkt. Dat maakte me vreselijk onzeker. Ik wilde alleen maar weten wat ik moest accepteren van mezelf en hoe ik daar mee om kon gaan. Maar geen enkele hulpverlener zag, begreep of wilde begrijpen waar ik tegenaan loop, vooral als ik alleen ben en dan minder geconcentreerd ben. Ook weet ik nu dat als ik bijv. op m’n werk te veel spanning voel, ik me minder kan concentreren. Verschillende therapeuten vonden dat ik obsessief met fouten omging, en vooral mijn moeder moest leren loslaten. Uiteindelijk constateerde een team dat ik hallucineerde en aan de antidepressiva moest. Dat hallucineren herkende ik niet, ik was wel heel erg in de war dat in die 20 jaar stééds weer de deskundigen zeiden dat het niet waar was wat ik mee dacht te maken. Dat ik behoorlijk depressief was door alles, tja, wat wil je ook als je van de regen in de stortregen komt als je bij een hulpverlener bent geweest…

De eerste keer dat ik GGZ-hulp zocht was op mijn 19e. Via de huisarts ging ik naar een maatschappelijk werker. Tijdens een stageperiode had ik zelfmoordneigingen gekregen, ik voelde me er totaal niet thuis en ik vond het moeilijk om goed te werken. Toen de maatschappelijk werker het niet meer wist werd ik doorgestuurd naar de jeugd GGZ, het Riagg. De psycholoog hield zijn professionele afstand, maar voor mij voelde dat alsof zonder mededogen of empathie de ene koude vraag na de andere werd gesteld, vooral over mijn jeugd en mijn opvoeding. Na 2 jaar ging ik weer op stage en wilde ik nooit meer iets te maken hebben met het Riagg. Zulke harde reacties, het tegenovergestelde van helpend, zeg maar. Ik werd zieker. Herkende achteraf borderline-achtige kenmerken, zoals heel kwaad op mezelf kunnen worden. Als ik alleen was schold ik mezelf constant uit: dat ik ontzettend dom was en dood moest. Af en toe werd het me echt allemaal te veel en dan sloeg of sneed ik mezelf om mezelf te straffen.
Gaan werken op hbo-niveau

Ik kreeg mijn hbo-diploma en een baan, maar ik had op het sollicitatiegesprek nogal gebluft. Op een sollicitatiecursus had ik geleerd om mijn sterke kant in te zetten, maar ik had eigenlijk heel weinig eigenwaarde en veel faalangst.

In die baan voelde ik me niet thuis en ik merkte dat het inlezen niet lukte. Ik durfde niet op mijn eigen manier te studeren. Dat is het overschrijven van de tekst in uittrekselvorm. Ik schaamde me er enorm voor dat ik pas weet wat er staat als ik een tekst op die manier bestudeer. Ook lukte het me niet om te verwerken wat er werd gezegd als ik op bedrijfsbezoek ging. Ik was gewoon alles weer kwijt, eigenlijk al tijdens de gesprekken. Ik werd compleet overspannen. Na mijn zelfmoordpoging werd ik opgenomen in een crisisopvang. Meteen nam ik me voor om voortaan te gaan doen wat ik leuk vond. Gewoon lekker simpel werk. Ik vond al snel een baan, heerlijk! Er viel een enorme last van me af en het leek alsof ik voor de eerste keer echt kon gaan leven, dat de zon ging schijnen.

Bij de crisisopvang vonden ze het wel belangrijk dat ik verdere psychische begeleiding kreeg. Ik zei dat ik niet meer naar het Riagg terug wilde. Maar ik kon naar het Riam, dat was iets anders verzekerden ze mij. Later kwam ik erachter dat het Riam staat voor Riagg-Midden Nederland. Hoezo serieus genomen worden?
Het klopte niet

Ik bleef laaggeschoold werk doen en me daar prettig bij voelen want ik voelde mezelf nog altijd dom. Maar toch klopte het niet. Want ik kon ook meepraten met het management en ik had wel mijn hbo-diploma op zak. En door het laaggeschoolde werk liet ik veel geld liggen, maakte ik geen carrière en kreeg ik geen status. Dat knaagde wel. En ik had nog steeds een erg laag zelfbeeld en ook die rare gedachtes en gedragingen waren nog niet over.

Ik zocht opnieuw verschillende keren hulp. Uiteindelijk vroeg ik om een test zodat ook de anderen zouden begrijpen waar ik tegenaan loop. Een intelligentietest volgde, net als geheugentests. Daar rolde ik moeiteloos doorheen. Er was niets met mij aan hand zeiden ze. Ik vroeg aan de psycholoog of hij me specifieker kon testen op mijn taalgeheugen. Boos dat hij werd, alsof ik twijfelde aan hoe hij zijn werk deed.

Na 5 jaar pas durfde ik opnieuw naar de huisarts met de vraag om een dementietest. Het kleine testje bij de huisarts signaleerde wel iets, en bij de geheugenpoli werd ik uitgebreid getest. Weer kwam er uit dat er niks anders aan de hand was dan (nu dan) ernstig psychiatrische problemen die door een psychiater moesten worden behandeld. Woedend werd ik. Uitgeblust en gefrustreerd kwam ik na een fikse ruzie op mijn werk thuis te zitten. Ik had geen andere keus dan me ziek melden van mijn werk.
Waarom begreep niemand me?

Waarom konden ze mij niet zo testen dat helder werd waar ik constant tegenaan loop? Waarom loop ik er niet tegenaan als ik in gesprek ben met een hulpverlener of die tests maak? Mijn lage zelfbeeld werd er niet beter op.

Natuurlijk moest ik naar de bedrijfsarts. Maar omdat mijn ziekmelding inmiddels een arbeidsconflict heette, mocht de bedrijfsarts geen contact met me hebben. Via de huisarts kwam ik toch weer terecht bij de GGZ. Ik kwam niet verder en zocht hulp bij het Juridisch Loket. Ook daar kwam ik niet verder. Niemand geloofde me, niemand begreep waar ik het over had. Na een paar weken kwam iemand van Personeelszaken bij mij thuis. Ik legde uit dat ik in beelden denk, dat had ik op internet gevonden en herkend nadat ik iets over de kloof performaal-verbaal (handelend optreden zonder ondersteuning van taal, red.) had gelezen. Ik zei dat ik had gelezen dat het soms met dyslexie te maken heeft, maar dat kon niet, omdat ik goed kon lezen en schrijven (bij het verbale gedeelte van de IQ-test had ik 122 gescoord). Hij reageerde dat zijn zoon dyslectisch is en adviseerde me om het toch grondig uit te laten zoeken. Dat deed ik. Ik werd gediagnosticeerd met ernstige dyslexie, maar mijn vergeetachtigheid kon daar niet door verklaard worden. Mijn geheugenproblemen konden misschien wel verklaard worden door ADHD. Vervolgens werd ik daarop getest, en die test bracht de verlossing: ik had inderdaad dyslexie en ADD (de niet hyperactieve-drukke vorm van ADHD). Dat was in 2007, 22 jaar na mijn eerste GGZ-ervaring.

Wat een herkenning! Nu de cirkel eindelijk rond was, kon ik aan mijn herstel beginnen. Het gevoel dat ik voor gek werd verklaard sudderde nog wel lang na. Gelukkig had ik veel aan het contact met lotgenoten. Bij de dyslexielijn van de Vereniging Impuls en Woortblind kon ik alles vragen over dyslexie. Ik had veel aan de bijeenkomsten van ‘Haal meer uit je dyslexie’ waar volwassenen met dyslexie bij elkaar komen en de ADHD-cafés voor mensen met AD(H)D. En bij de Stichting Beelddenken Nederland. Ook las ik veel boeken.

Ik wil benadrukken hoe eenzaam je strijd is. Ik heb meer aan lotgenoten en zelfhulpboeken gehad dan aan alle hulpverleners bij elkaar. Dat vind ik schrijnend. Dat er zo weinig troost en warmte was, en geen intentie om samen te gaan begrijpen waar ik last van heb. Dat je voor eigenwijs wordt uitgemaakt als je zelf dingen aandraagt. En dan, als je het niet eens bent met de diagnose en daartegen in verzet gaat, het juist een bevestiging is, omdat het bij de diagnose zou horen. Hoe objectief kan een hulpverlener dan nog zijn? En hoe kan je dan nog echt een gesprek hebben met elkaar? Voor een psychiater ben je altijd een patiënt heb ik gemerkt, en ik merkte dat de houding was: kan je een patiënt wel serieus nemen in zijn/haar waarnemingen? Kan een patiënt wel objectief waarnemen? Dat was voor mij het meest ziekmakende deel. Ik dacht: ‘Is het niet waar wat ik steeds merk? Als het niet waar is waar ik constant tegenaan loop, zijn er dan misschien nog meer dingen die ik loop te verzinnen? Wat is waar?? Wie heeft er gelijk??? Ik neem niet goed waar zeggen ze allemaal, maar ik zie toch echt dat ik de hele dag door veel dingen vergeet (wat ging ik ook al weer doen? Wat had de ander gezegd? Wat had ik net gelezen? Hoe heette hij/zij ook al weer?)’. Ik heb daar erg veel last van, vind mezelf daarom dom en lijd daaronder. Hoe kom ik daar uit?

Ik wilde gewoon graag van de hulpverlener leren hoe ik dat vergeten kon accepteren en er mee om kon leren gaan. Ook heb ik gemerkt dat ik pas echt contact kreeg met een psychiater, toen ik in gesprek ging over neuronen, hoe ik ze voor me kan zien als ze aan het werk zijn. Toen pas kreeg ik echt waarde en ménselijk contact. Werd ik ineens een mens in plaats van een patiënt. Dat vond ik fijn, maar tegelijk ook schrijnend. Alsof ik eindelijk een interessante gesprekspartner werd pas toen ik op zijn vakgebied iets kon delen.

Uit mijn hoofd!


Ik ben het zat! Al dat lezen van zelfhulpboeken en jaren lang van de ene therapie naar de ander!
Het verdriet en mijn angsten en weet ik niet wat nog allemaal voor een gedoe! Ik stop ermee!!!!!
Gevoel kun je niet alleen met je hoofd verwerken. Dat zal ik met en met eruit moeten gooien. Dat krijgt nu gewoon geen kans.
Oke dan weet ik dat nu!
Ik wil in mijn lichaam komen. Bij mijn gevoel komen!!!!

Niet overleven maar LEVEN!!!!

Hallo ik ben vroeger sexueel misbruikt tot 3 keer toe en ben nog steeds bang voor mannen en nu is mijn vraag hoe doen jullie die ook zijn sexueel misbruikt met sex

Ik hou van hem! Maar ik heb geleerd dat houden van soms ook behoeftigheid kan betekenen.
Nee,gisteren was een vergissing. Ik wil geen relatie met hem.En ook geen open relatie. Ik wil het daar bij houden.
Niet weer die mallemolen van aantrekken en afstoten.
Die pijn en onzekerheid wat dat met zich mee brengt. Man weg ermee!!!!
De basis die ik van thuis heb mee gekregen is zo wankel.Daar kan ik niet op bouwen. Ik zal dat moeten accepteren.
Hoe moeilijk dat ook is.
Ik heb al moeite met oppervlakkige contacten.

Ik ben behoeftig!!!!

Wanneer je niet meer kan maar moet, wanneer leven overleven word.
Trauma's uit huiselijke sfeer, seksuele trauma's
Pesten
Separeer
Ziek, letterlijk ziek vd trauma, nog bijna een jaar wachten op eventueel behandeling, moe want je zoekt al ruim 5 jaar hulp, moe omdat je overal werd afgewezen, levensmoe. Anorexia, moe want uitgeput
Niet slapen dus uitgeput.
Als leven overleven word
Mag ik dan, mag ik gaan?

Hallo
Ik pieker zo enorm veel over alles. Ik ga eraan kapot soms. Waarom doe ik dat toch zo erg. Het is begonnen toen we uiteen gingen 2 jaar terug. Het was een heftig verhaal van vertrouwen die beschadigd is en hevige ruzies. We zijn beter zonder elkaar. Ik sukkel sindsdien in de liefde. Eigenlijk kan ik wel iemand nieuw vinden maar toch voelt het voor mij telkens niet goed. Ik draag het mee dat mn vertrouwen beschadigd werd. Ik mis mn dochter ook wel vaak als ze weg is dat weegt wel. Heb een nieuwe job ook en ik moet wel mn best doen. Zijn wel fijne collegas ik hoop dat ze me accepteren. Zal mn best doen wel. Zal wel zien. Hoop dat ik het werl zelf ook zal kunnen. Ga proberen slapen. Ik moet gemiddeld 3x per nacht opstaan en slaap dan heel slecht nadat ik wakker word de eerste keer. Heel lastig. Slaapwel.

Hoi,
Momenteel ben ik vreselijk moe. Ik loop al jarenlang met meerdere trauma's en het heeft zich opgestapeld; ik vroeg toevallig aan een vriend 8 maanden geleden om voor mij een sparringpartner te zoeken, omdat het net als een ketel eruit wilde spuiten................Zeer zorgvuldig als hij is, heeft hij 8 maanden lang naar een therapeut gezocht en mijn verhaal zakte dieper en dieper naar de bodem. Ook begon de klep vanboven zicht te sluiten en is er inmiddels nog maar een klein kiertje open............Ik ben erg verdrietig en zo moe van alles dat ik niet eens meer energie heb om mn verhaal te vertellen. Ik ga toch een poging wagen; al zouden het grote lijnen zijn. Het moet Kwijt al zou het zijn in de komende jaren in mn leven beetje bij beetje dan maar. Ik heb behoefte om 45 uur achter elkaar te praten, zoals bij flooding (slachtofferhulp), maar mijn probleem is geestelijk niet fysiek dus konden zij mij niet helpen. Ik heb verschrikkelijk veel deuren aangeklopt om mijn verhaal/en krijt te raken. in vele jaren had ik toen tientallen gesprekspartners: vrienden, kennissen, hulpverleners alle soorten, geestelijke, zelf schrijven, God vertellen, voorbijgangers, soms familieleden maar het werd een warrig verhaal allemaal stukjes aan 80 verschillende mensen verteld. ik ben doodmoe van alles.............Ik had t geld niet om 45 uur 100 euro per uur aan een therapeut te vertellen. Alles alleen dragen lukte ook niet. Vind u t goed als ik meerdere punten opeschrijf en dan ( een keer) steeds 1 punt uitbreid? Het is zoveel. Ik ben een rare. Ik leef van verhalen, elke dag is voor mij een heel verhaal. Ik moet t kwijt anders stapelt het zich op en ontplof ik. Eigenlojk moet ik mensen om mn heen hebben; een dag een hallo ik kan niet tegen alleen binnen 4 muren. Word dan moe van mijn gedachten. Ik ga een aantal punten opschrijven en dan 1 voor 1 uitweiden. Ik merk dat dit schrijven mij goed doet. Ik wist niet dat ik zoveel te vertellen had. ook pas de laatste jaren heb ik ontdekt dat ik zoveel verhalen heb, vroeger was er altijd iemand om me heen om mee te praten..........1. Ik had een goede en stabiele jeugd. Prima ouders, grote familie, goede opleiding. Nadeel veel verhuisd: wel 22 keer in mn leven (ongeveer 3 landen). Dit verklaart mijn onrust. 2, Rond mijn 23ste tijdens mijn studie kreeg ik een psychose. Ik hoorde stemmen en dat is zo gebleven. Ik heb mijn studie afgemaakt. Helaas kwam ik in de uitkering. Ik wilde eruit maar ik begon te leven. 3. Eind 20 kwam ik in een sektarische groep. Hier probeer ik nu uit te komen. Trauma 1. 4. Op mn 33ste ontmoette ik de man van mijn dromen. Foute relatie (naar mijn geloofsmaatstaven) en ik kwam diep in de put. 5. Tot overmaat van ramp bleek hij ook nog drugsverslaafd. 6. Ik heb me 3 keer laten dopen om van de ellende af te zijn, maar ik was smoorverliefd en 7. Ging terug naar die sekte. 8. De sekte was gesplitst. Ik kwam van de regen in de drup. Ik bleef ongeveer 5 jaar. 9. Inmiddels begin 40 dacht ik: ik ga trouwen en kinderen krijgen. Ik bad god en 2 weken later stond mn ex voor de deur. Dit keer deden we het netjes en we trouwden. 10. wittebroodsweken liepen niet zo fijn. Fysieke problemen. 11. veel spanningen en ruzies vooral Die ene keer per maand, en ik raakte wanhopig want ik wilde kinderen. zoveel spanningen dat hij terugviel in harddrugs. Toen begon het liegen. 12. Ik ga het nu kort houden want de 7 jaren erna waren een opstapeling van ellende. 13. hij stal regelmatig bij me. 14. Uit huis geplaatst. Ik kwam er alleen voor te staan. 15. wanhopig zonder familie (had ze verlaten door bijbelse instructie van sekte) en man, had ik niemand en Ging terug naar de sekte die inmiddels een paar jaar naar t buitenland was gegaan. Derde doop inmiddels bij hun. 16. Mijn man ging kliniek in kliniek uit. Ik helemaal alleen. 17. Wanhopig verlangend naar een kind. Ik opende een ivf traject inspanje. Inmiddels moe van de jaren vanaf mn studie, kostte het energie om medische trajecten te volgen en voor te bereiden. 18. de kerk had ik weer verlaten want ze konden me niet helpen vanuit t buitenland. 20. Helemaal alleen. Inmiddels was de corona tijd aangebroken. Eindelijk vatte ik moed om naar spanje te gaan: bam grenzen dicht, dit 2 tot 3 jaren achterelkaar. Teleurstelling. 21. Ik had inmiddels nauwelijks meer contact met mn man wist niet eens waar hij woonde maar ik moest wel de administratie doen, zn ouders waren ook spoorloos verdwenen en ik had nooit contact met zn hulpverlening. 22, diepe eenzaamheid. Tenslotte kreeg ik nog 1 kans om naar spanje te gaan. Ik was inmiddels 50. Werd nog ongesteld. Katholieke kerk begon zich ermee te bemoeien. Wij staan niet achter klinische bevruchting. Ik inmiddels zo moe en gefrustreerd ik heb het laten gaan was te moe om te vechten. 23. Nu moest ik Alles gaan verwerken. Van de katholieke mocht ik scheiden maar de woordkerk zei gij zult niet scheiden. 24. scheidingsproces in gang gezet. Onthechting. Inmiddels sprak mn man geen woord meer met me, loog veel, had altijd geld nodig en we hadden al jaren geen seks. 25. Zwaar gefrustreerd was ik bang dat ik vreemd zou gaan. De grootste idioten kwamen op mn pad. God behoede me dacht ik. 26. Proces heeft 3+ jaar geduurd. 27. Tussendoor: weinig geld en weinig werk want was op jonge leeftijd afgekeurd (universitaire studie). 28. Erg moe. Inmiddels was mn vader al 3 keer in 10 jaar opgenomen in t ziekenhuis voor depressie, 46kg, en electroshocks. Ik deed mantelzorg. 29. Ouders oud en konden niet meer zoveel aan. 30. Inmiddels 51jaar. Ik moet VEEL verwerken. Mn man heeft me jaren volkomen genegeerd en ik kon geen enkele emotie kwijt. Hij beweert dat hij niet wilde scheiden maar ik. Nam geen enkele verantwoording over zn drugsgedrag. Ik heb overal aan de bel getrokken in kerken, hulpverlening, verslavingszorg. Ben Volkomen onderschat en voelde me vreselijk genegeerd door "iedereen". Ik heb verschrikkelijk veel onverwerkte emoties. Ik zit met t verhaal en kon kan t nergens kwijt. Niemand die 45 uur wil luisteren zonder dat t mij een fortuin kost. Ik ben helemaal Op. Ik voel me 30 als toen t begon maar ik ben geestelijk ouder geworden door de vele traumas. OP DIT MOMENT: KAP IK MET SEKTE EN 200 BANDEN DIE ME VASTHIELDEN. LOS. WEER ALLEEN. BRAINSPOELING TERUGKRIJGEN. IK PROBEER TERUG TE VINDEN WIE IK BEN WAS. VEEL RUST NODIG. NOTABENE BEGINT NU T UWV TE ZEUREN DAT IK MOET GAAN WERKEN. EEN EENVOUDIGE BAAN VRAGEN ZE 70% TERUG VAN WAT IK VERDIEN. DWZ IK MOET VEEL UREN MAKEN WIL IK ER WAT VAN TERUGZIEN. MN MAN IS VERDWENEN EN WE MOETEN ZAKEN DOEN TOT JANUARI. IK WORD HELEMAAL SCHIZOFREEN VAN GETROUWD ZIJN MET EEN SPOOK. NIEMAND DOET WAT. IK HEB GEPREDIKT OP STRAAT GESCHREEUWD TEGEN MENSEN GESCHREEUWD OP STRAAT. Ik belde eens de crisisdienst. Kreeg een bandje: wij zijn vanaf 17u gesloten belt u maandag maar terug. Ongelooflijk. Geen christelijke noodlijnen ik heb 2 maanden gezocht om een telefonisch christelijk gesprek te hebben. 1 keer kreeg ik iemand en die kon ik achteraf niet terugvinden op google. Verder is alles betalen. Zelfs exitcounseling verlating van sekte. IK BEN DOODMOE. EN OOK BEGONNEN ALLERLEI MANNEN VAN HET INTERNET AAN TE KLOPPEN. Ik was zwaar getraumatiseerd door die man. Ik dacht of ik ga door tot ik een kind heb of ik krijg aids of ik hoef nooit meer iemand of iedereen gaat netjes 10 jaar op mij wachten en ik weiger een man van 55 plus die al helemaal oud en grijs is. Moe van vele dingen. Ik voel me erg eenzaam. Ik probeer alles alleen te verwerken met dagboeken enzo. Ik ben vervreemd van de maatschappij want ik ben er al te lang uit en voor mij is iedereen behekst. Ik ben blij met hooguit 5 contacten om me heen. Nu begint t verwerkingsproces. Ik snap niet hoe er in 20 jaar ZOVEEL kan gebeuren. Ik merk dat dit verhaal me goed doet. Steeds komt er iets nieuws op. IK SCHRIK VAN ZOVEEL VERHALEN. Dit zijn ongeveer 45 punten waar ik 1 uur over kan uitweiden. Ik heb zelfs met de hell gevochten, LEUGENS van mn partner die mijn ten onder wilden krijgen...............Ben erg boos. Maar ik begin het nu te verwerken. En ik heb wat ideeen over groepsconflicten in de samenleving (christelijke groepen helaas tegen elkaar). Mijn partner en ik hadden een geloofsconflict. Ik voel me erg eenzaam en durf niet goed contacten te leggen omdat ik zo lang alleen ben geweest, ook in de corona. Ik ga nu stoppen, God zegene jullie allemaal. Ik hoop dat ik dit overleef. Het is veel erger dan dit maar het is zoveel stof dat ik censureer omdat ik anders in mn trauma omkom. Het is gewoon teveel en ik moet sparren en mn boosheid uiten. Ik kan mn eigen verhaal niet geloven. Ik bid dat ik weer in een normaal leven terechtkom en bevrijd word van alle onzin mezelf word lieve vrienden krijg meer voor mezelf opkom een man die mij niet wil gebruiken, blij gelukkig mn vader weer genezen mag meemaken EN DEZE BOZE JAREN VOLLEDIG ACHTER ME MAG LATEN. Ik ben erg geschrokken van mezelf en van mensen. Ik probeer nu veel te slapenen een beetje structuur terug te vinden, uit te rusten en ik hoorde dat een burnout wel 2 tot 3 jaar kan duren. Mezelf worden? Ik wens iedereen een fijne nacht. Ik ben selectief geworden met wie ik omga. God vergeve me mijn problemen...............Ik moest voor mezelf opkomen. Wie weet een plek of groep of site waar jeje verhalen kwijt kan en kan delen en van elkaar kan leren? Ik voel me jong het liefst 30-50 jaar. Godszegen.

Mijn trauma’s.

Ik heb de afgelopen 3 jaar heel wat trauma’s opgelopen. Toen ik 12 was werd ik bijna verkrachter door een 24 jarige man. En dat was nog maar het begin. Toen ik begin15 was werd ik als eerst echt verkracht en mishandeld. Ik werd zo op straat gedumpt. Ik voelde me zo machteloos bang alles. Ik heb toen dan ook niemand gehad voor een jaar ik mee te praten me ouders waren er niet voor me. Had op dat moment ook geen vrienden. Even later toen ik bijna 16 was werd o aangerand door een persoon waar van ik het eigenlijk nooit het verwacht. Ik werd door al deze ellende heel erg depressief en begon moord neigingen te hebben. Heb pogingen gedaan tot zelfmoord en heb een groot aantal littekens van depressie en stress krabben. Ook heb ik mezelf opgesloten in me kamer omdat me vader vond dat ik te veel vet had aan mijn lichaam. Dus sloot ik me op een ette ik gewoon niet. En nogsteeds geen psycholoog. Nogsteeds geen hulp niks. Mijn depressie werd erger en erger. En heb meerdere malen geprobeerd mezelf te dode. Ik wou niks meer behalve mezelf pijn doen. Ik ontmoette dan 2 van de grootste schatjes ooit. Zonder hun was ik al dood geweest. Toen ging het een tijdje goed kreeg ik een psycholoog. Maar geen paar weken daarna werd ik meerder malen gebruikt. En stortte heel mijn wereld weer in elkaar. Werd alleen maar erger tot mijn psycholoog mij serieus begon te nemen en me helpte. Sinds dien ging het ook wel heel goed . Tot ik mensen kwijt begin te raken en weer in elkaar stortte en sinds dien heb ik moordlust en ben ik bang voor wat ik ga worden en wat ik mensen aan ga doen. Ik ben bang voor mezelf. Ik wil gewoon mezelf weer terug. Ook heb ik al ruim 3 jaar hele erge slaap problemen. Wat mijn huisarts beetje negeerde. En nu slaap ik niet tot heel weinig. maar beetje bij beetje gaat het weer goed komen en wordt ik weer mezelf.

Dit was mijn verhaal.

overgave!


Ik heb in mijn jeugd een aantal hele nare ervaringen meegemaakt.
Het voelde alsof leven van licht naar heel donker ging.Ik was kapot.
Ja... zo voelde het voor mij.Ik was 11 jaar toen ik besloot dat ik niet meer wilde leven. 11 jaar!
Ik besloot om pillen in te nemen en werd wakker in het ziekenhuis.
Ik voelde me zo van slag.Ik wilde niet meer leven!
Daarna ging ik juist de dingen opzoeken die gevaarlijk voor mij waren.
Mijn oma besloot de kinderbescherming te bellen en ik ben toen in een internaat terecht gekomen.
jaren later op mijn 18 de verliet ik het internaat.En ik viel in een diepe put.
Ik kwam in de prostitutie terecht en gebruikte in de weekenden drugs.
Totdat er iets tragisch gebeurde waardoor voor het eerst in mijn leven ging nadenken wat ik mezelf aandeed.
Op den duur kan ik het leven die ik leidde niet meer aan en heb de slachtofferhulp ingeschakeld.
Ik kwam toen in de hulpverlening terecht.Nadat ik melding had gemaakt van seksueel misbruik.
de jaren daarna deed ik er alles aan om te voorkomen dat zoiets me weer zou gebeuren.En ook werd ik heel streng voor mezelf.
Alles moest perfect zijn.Dan zou er niks ergs meer gebeuren.
Ik wilde totale controle over mij zelf en om wat er om mij heen gebeurde.
Totdat ik niet meer kon en in een psychose belande.
Het was een schijnveiligheid die ik door de jaren ophield.
Ik herstelde van mijn psychose om te besluiten dat ik me overgaf.
Geen schijnveiligheid meer maar accepteren dat mensen ook de macht over je kunnen hebben.Dat je totaal weerloos bent.
Kwetsbaar!
Nu dat ik me echt overgeef en accepteer dat het weer kan gebeuren zorgt ervoor dat ik een bepaalde rust heb gevonden.
Ik leef in totale overgave.

Onlangs mijn gehele levensloop uitgetekend met mijn ambulante begeleider en tot de conclusie gekomen dat mijn hele leven eigenlijk erg onstabiel en onveilig is geweest. Vroege scheiding van mijn ouders en daarna last gehad van huiselijk geweld als klein kind tot aan de pubertijd. Ik heb nooit geleerd dat de wereld om mij heen veilig is en dat ik er mag zijn.

7 jaar geleden ging het helemaal mis en belande ik met veel angst en paniek klachten thuis. Een eenmalige negatieve ervaring met truffels wat uiteindelijk de trigger. Ik heb aardig wat therapie achter de rug inmiddels, maar het blijft een enorme strijd met mezelf en vooral een grote puzzel. Naar buiten gaan en veilig voelen voelt nog steeds als een soort utopie. Ik ervaar veel schaamte over mezelf. Grootste angsten zijn dat dat ik gek ben of een slecht persoon. Dit houdt mijn gehele vrijheid en leven in de bedwang. Ik ben van nature (denk ik) een vrij sociaal persoon, maar angsten belemmeren me om erop uit te gaan tot heden. Herbelevingen heb ik niet en terugdenkend aan mijn verleden ervaar ik weinig emoties. Ik heb veel herinneringen verdrongen. Nu inmiddels 24 jaar en ik vind het lastig om aan mijn toekomst te denken op een positieve manier. Andere zien potentie in me, maar daarop vertrouwen is lastig.

Als iemand in contact wilt komen.. Stuur gerust een berichtje. Ik voel me vrij eenzaam met dit.

Ik heb eigenlijk al zo lang ik mij kan herinneren last van een gevoel dat ik iedereen altijd moet pleasen en dat ik de grootste mislukking ben als iets een keer niet lukt. Ik heb altijd enorm veel stress aangezien ik alles dus ook het beste of in elk geval heel erg goed wil doen. Dit heeft in het verleden en nu ook weer tot een burn out geleid. Dit gaat vaak gepaard met een depressie of op zijn minst negatieve gevoelens. De laatste tijd gaat het bijzonder slecht ik ben erg depressief en vooral ook zo moe dat niks me meer lukt. Hiervoor ben ik eerst bij de huisarts geweest en later werd ik doorgestuurd naar een psycholoog. Hier kwam ik er achter dat mijn problemen waarschijnlijk zijn verbonden aan een trauma uit mijn jeugd. Ik vond dit eerst lasgig om te horen. Ik ben vroeger erg gepest en dat zou waarschijnlijk de oorzaak zijn. Voor mij is dit natuurlijk nieuw en ik weet niet goed hoe ik hier mee moet omgaan. Ik kan mij namelijk niks meer herinneren van die tijd ook omdat ik het eigenlijk juist een beetje heb verdrongen. Ik zou geen idee heb wat een trigger zou kunnen zijn voor mij en waarom. Ik geloof het allemaal wel, maar op dit moment voel ik mij erg rusteloos omdat ik niet weet wat ik moet doen en kan verwachten. Deze post is daarom onder andere om mijn ei kwijt te kunnen, maar ik zou ook graag van jullie ervaringen horen en hoe jullie het hebben aangepakt en wat jullie dachten toen jullie het voor her eerste hoorde. Alvast bedankt (:

Ik durf (nog) niet alles open en bloot te geven wat mij allemaal is overkomen. En overkomen vind ik zo'n naar en heftig woord. Ik ben in mei 2023 begonnen met EMDR. Conclusie Complexe PTSS.
In februari 2023 uitgevallen van mijn werk. Heb twee jonge meisjes hier thuis, maar ik functioneerde totaal niet meer. Meerdere paniekaanvallen per dag. Het was gewoon vreselijk.

Beknopt wat eigenlijk aan de hand is. Kindtrauma tot het maximum. Seksueel misbruik, gepest, huiselijk geweld en een zusje van één jaar jonger met Borderline. Dit heeft ze al sinds haar geboorte, wat uitzonderlijk is, maar zij heeft een trauma opgelopen in de buik (primair) en dat heeft haar borderline op hele jonge leeftijd getriggerd. Nu moet ik mijn eigen weg zien te vinden in mijzelf zijn, voor mijzelf kiezen, maar ook graag grote zus willen zijn.

Mijn zusje is complex. Ik heb veel geweld gezien en ervaren en ben daar enorm door beschadigd. Juist omdat ik een hele lieve en zorgzame kant heb Maar ik nam alle verantwoordelijkheid op mij. Ik moest en zou mijn jongere broertjes en zusjes beschermen. Dat heb ik vol overgave gedaan, zonder aan mijzelf te denken. Conclusie bij EMDR is vaak dat ik mijzelf moet overtuigen dat ik een kind was en ik onschuldig ben. De tranen schieten in mijn ogen als ik daar aan denk. Ik heb mij jarenlang voorgedaan als de perfecte zus, de perfecte dochter, de perfecte vriendin en de perfecte moeder. Nou, dat is dus niet vol te houden. En tegelijkertijd zo lastig los te laten. Ik heb zo ontzettend veel trucjes om maar te kunnen vluchten. Ik heb mij zo ontzettend veel aangeleerd om maar niet te hoeven voelen. En nu komen al die gevoelens omhoog en ik voel me zo leeg, zo ongelukkig. Ik weet niet meer wie ik ben en ik word er helemaal gek van. Ik was juist enorm ambitieus, een doorzetter, energievol en er is gewoon niks meer van over. Ik wist altijd heel goed wat ik wilde bereiken en had heel veel doelen. En nu weet ik het niet meer. Telkens voel ik ook weer de noodzaak om weer te gaan werken, maar ik wil gewoon niet. Moet ik zeggen dat mijn werk ook gewoon echt niet meer bij mij past. Als we het financieel hadden kunnen dragen, was ik gestopt.

Zelfs in het 'ziek' thuis zijn vertoon ik please gedrag. Ik maak afspraken met mijn werk omdat ik het gevoel heb dat dat moet. Al mijn keuzes zijn gebaseerd op wat ik denk dat anderen van mij zouden willen, niet omdat ik iets wil. Ik weet gewoon niet meer wat ik wil en ik vind het doodeng.

Mijn behandelaren zeggen dat ik te graag wil, dat ik het echt even rustig aan moet doen. Maar dat lukt me ook weer niet. Ik heb heel veel positieve prikkels nodig, want als ik voel wat ik zou moeten voelen, dat kan gewoon niet. Dat is te veel. Er is zoveel gebeurd en er is zoveel pijn, dat als ik dat toe laat ik het niet aan kan. Ik wil zo graag, maar ik weet gewoon niet hoe. Ik wil mij zo graag weer oké voelen, ik wil zo graag weer een fijne moeder zijn voor mijn kinderen. Maar hoe kan ik zoveel shit wat ik over mijn 28-jarige leeftijd heb weggestopt en onderdrukt ineens gaan toelaten. Ik ben zo op. Ik heb continu het gevoel dat ik niet goed genoeg ben (dit komt ook door mijn trauma) en het is zo vermoeiend. Maar hoe kan ik verder? Hoe moet ik verder? Hoe zet ik stappen om mij weer happy te kunnen voelen? Als mensen tips hebben sta ik open.

Ik heb echt wel hobby's, die doe ik ook wel. Ik beweeg voldoende, heb gewoon nog fijne sociale contacten. Ik ben altijd bezig en ik heb ook echt wel mijn geluksmomentjes. Maar ik weet niet hoe ik mijn leven moet invullen. Dat mijn verdriet naast mijn loyaliteit mag komen te staan. Ik weet niet goed hoe ik weer doelen en dromen kan hebben. Hoe kom ik erachter wie ik ben en wat ik wil. Hoe dan? Of komt dat vanzelf? Ik wil gewoon niet nog langer 'ziek' thuis zijn. Ik vind het vreselijk.

Sinds kort zit ik in een EMDR traject. Ik denk dat het aan het werken is. Het geeft me zo nu en dan meer lucht en licht in het leven. Anderzijds brengt het de engste flashbacks met zich mee en donkerste momenten. Soms is het ondraaglijk die pijn en het verdriet. Maar ik zal erdoorheen moeten en denk dat dat bij het traject hoort. Mijn therapeute zegt dat ik het goed doe.
Ik heb hiervoor ook al eens aan mijn trauma gewerkt doormiddel van exposure therapie. Dat werkte niet goed genoeg, dus nu maar deze vorm, ook al is het doodeng.

Wat ik ook merk is dat ik meer over vroeger na ga denken, sinds ik zo erg in mijn trauma duik. Ik snap gewoon niet waarom ik daar zo weinig van weet. Ben bang dat ik onbewuste trauma’s heb weggeduwd, dat zeggen ze vaak als je je niks van je jeugd kan herinneren.

Afgelopen augustus ben ik er achter gekomen dat mijn man al meer dan 16 jaar een dubbel leven heeft geleid op sex gebied.
Hij heeft sex gehad met heeeeel veel vrouwen maaar ook sex handelingen met mannen.
Het betrof prostituees, erotische massage's met alles erop en eraan ,sexcinemas, privé bezoek bij mensen thuis en ga zo nog maar even door.
Vanaf dat moment staat mijn wereld stil en leef ik op de automatische piloot,ben gevlucht in mijn werk om er maar niet aan te hoeven denken.
Mijn man gedwongen om therapie te gaan volgen gezien het lijkt op een sexverslaving en zelf ook hulp gezocht.
Maar ik loop nu vast,ben gisteren ingestort omdat mensen oa de therapeut en mijn man van mij verwacht dat ik nu na 7 maanden een punt/komma zet achter mijn verdriet en verder ga in mijn herstel.
Maar dat lukt me niet, al dat gelieg en bedrog van de afgelopen jaren waarin mijn man voor zijn eigen lusten heeft gekozen kan ik niet zomaar na 7 maanden met een knop omzetten,.
Ik zie het als een trauma en ik beleef alles wat mijn man heeft uitgespookt op dat gebied 24 uur per dag in mijn hoofd.
Ik heb langzaamaan het gevoel gek te worden.

Vele trauma's opgelopen in mijn jeugd, huiselijk geweld, uit huis plaatsing, pesten, een ongeluk gehad waarbij ik ben verbrand, in een geweldadige relatie gezeten.
Ik probeer zoveel mogelijk om mijn leven aan te pakken, inmiddels 2e keer in opname omdat thuis niet gaat.
Oorzaak gevolg is niet bekend bij mij, ik maak keuzes waarvan ik de gevolgen niet kan overzien en later niet onder ogen kan komen. Het lukt mij niet een baan vast te houden, daarboven op word ik nu getest op autisme. Alles triggert mij, als ik gezinnen zie, als ik koppels zie, mensen die een gelukkige en passende baan hebben. Ik doe echt alles om een beter leven te hebben, maar tot nu toe lukt het mij niet. Ik maak telkens de verkeerde keuzes, het is mij niet geleerd naar mijn hart te luisteren en dat lukt mij ook niet. Ik zit vast en het lijkt alsof ik er niet meer uit kom. Mijn gedachten gaan sneller dan de wind en in mijn hoofd ben ik al waar ik wil zijn alleen is het vaak donker in mijn hoofd waardoor ik niet tot mijn licht, mijn potentieel kan komen, het slapen gaat steeds slechter en zoals eerder gezegd mijn 2e opname in 3 jaar tijd. Ik voel mij radeloos, hopeloos en het leven heeft geen zin meer. Ik heb zelf niet gekozen om op aarde te zijn. Het lukt mij niet om te schikken in de maatschappij, om in mijn kracht te gaan. Ik wil opgeven, want ik ben zo moe. Maar rust brengt mij in piekerstand waardoor ik constant in beweging ben, op de vlucht en zo geen rust heb maar juist overprikkeling. Ik zit vast, al jaren en het lukt mij niet om eruit te komen.

Afgelopen jaren is een enorme rollercoaster geweest. Mijn moeder heeft een nieuwe vriend gekregen die niet erg ‘aardig’ is. Uit huis gegaan daardoor, vervolgens vorig jaar kerst is het flink uit de hand gelopen. Aangifte gedaan en paar maanden niet naar toe gegaan. Zelf spreek ik mijn vader en broer al heel lang niet meer dus heb nog weinig familie over wat het nog lastiger maakt. Dus na een tijd toch maar geaccepteerd dat dit het leven is wat mijn moeder wilt (na enige sessies met psychiater). Vervolgens gebeurt het weer en ben ik weer bij begin af aan. Hij vernederd mijn moeder, bedreigt haar en slaat haar. Het is voor mij te pijnlijk om te zien omdat ik me erg machteloos voel. Veilig thuis en alles is er al geweest en dit heeft helaas niks geholpen. Wat moet ik nu doen… iemand tips?

beste man,

Jij bent zoals je bent,
en ik ben het mijne.
We hebben elkaar ontmoet,
elkaars paden kruisten elkaar.

Niet zomaar,
we hadden van elkaar te leren.
We hebben elkaar liefde geschonken,
we hebben elkaar gehaat.

Ja jij ontpopte je als dader,
Moet ik nu het slachtoffer zijn.
Nee lieve man,
dat is niet de vraag.

Her antwoord is,
niemand heeft die kracht.
Want lieve man,
dat was mijn weg.

Ik ken je verhaal,
ik draai geen rondjes.
Ik neem je mee,
en vergeef ons.

ik heb in mijn jeugd als kind een trauma opgelopen door mijn nicht als mijn ouders wel eens eens weg moesten in weekend en ik niet mee kon dan ik bij mijn oom en tante moest logeren ik sabbelde vingers heel erg vroeger dus toen bedacht mijn nicht om mij eens flink aan te pakken en bedacht iets om mij aan te pakken en zij wist dat geen mayonaise lustte dus pakte zij een tube mayonaise en deed dat op mijn beide vingers toen tegen mijn zin in en ik boos werd op haar maar ik had niks te willen zij ze daarna werd het nog erger want toen kwam er een handschoen vol mayonaise om en ik nu nog steeds daar erg mee zit en heb geen contact meer met deze nicht nooit meer zij is echt niet normaal .

Ik heb een behoorlijk verleden achter de rug

Waarbij ik als klein meisje ben geslagen door me moeder en ik niet gelijk werd behandeld als mijn zus en broertje

Verder ben ik toen ik nog op het voortgezet onderwijs door een man meegenomen in de auto en is die naar een hotel gereden in Amersfoort waarbij ik seksuele handelingen moest doen die ik ABSOLUUT niet wilde.

Mijn thuissituatie was niet heel stabiel aangezien ik nooit uit mocht gaan met vriendinnen waardoor ik savonds laat de deur wel eens uit sneakte en dat werd niet gewaardeerd.

Toen wij in 2012 naar de achterhoek verhuisd zijn en we naar een nieuwe school moesten bleek als snel dat ik het pispaaltje was van de school. Toen dacht ik yes groep 8 klaar nu op naar een nieuwe start maar nee ook daar begon het weer en zelfs weer op het mbo Toen ik aangaf dat ik niet bij dat meisje in de klas wilde werden we dus wel samen gezet. Ik was er klaar mee en had geen zin meer om na school te gaan om dat ik in totaal 8 jaar lang gepest ben.

In 2017 kreeg ik een relatie met mijn ex en daaruit kregen we een dochter Siënna mijn ouders zeiden dat ze er voor ons waren maar altijd wanneer we hulp nodig hadden wouden ze niet helpen. Laatst ben ik er achter gekomen dat mijn broertje 3 jaar lang heeft gelogen tegen zijn vrienden dat hij de vader is van Siënna en dat hij het leven van mij en Mijn ex kopieerde.

Februari 2021 heb ik zelf de stap gezet om bij de vader van m'n dochtertje de relatie te verbreken aangezien ik 24/7 de zorg had voor mijn dochter en hij maar zijn eigen ding kon doen. Uiteindelijk na een maandje uit elkaar toch weer samen gekomen en goeie afspraken gemaakt tot
April 2022 ben ik bij mijn exweggaan omdat het niet meer wou tijdje daarna kreeg ik een andere relatie waarbij we wel is een discussie hadden en dat er met iets werd gegooid dat triggerde me en nu heb ik zoiets ik wil het verleden afsluiten en alles een plekje kunnen geven.

Groetjes Lisa

Even mijn hart luchten.. Als dat oke is.

Ik heb nu ruim een jaar geleden de stempel PTSS (helaas). In het begin leek er niet veel meer dan werkgerelateerde trauma's te zitten, agressie in de gehandicaptenzorg, yay.

Nadat ik de 'paar' werk trauma's had verwerkt kwamen er trauma's van vroeger omhoog, die zo verschrikkelijk intens waren dat ik niet meer normaal iets kon doen, zoals naar het toilet gaan.
De gehele dag zag ik, hoorde ik, en voelde ik de herinneringen. En in de nacht waren er de nachtmerries.

Toen ik een paar maanden bezig was leken de ergste trauma's van vroeger, thuis, verwerkt.
Opzich hielp dat al heel erg om uberhaubt weer verder te kunnen met mijn 'normale leven'. Tot er onverwacht gedachten en beelden naar boven kwamen die mij angstig maakte, maar die ook nog als totaal onbekend aanvoelde. Zijn die wel van mij??

Blijkt dat ik een herinnering compleet weg heb gestopt.. -had- gestopt.
Het is een herinnering waar ik alleen met mijn psychologe over kan en wil praten/ die ik met haar kan en wil verwerken.

Nu dat mijn psychologe 3 weken op vakantie is heb ik een vervangster toegewezen gekregen, die het werk heel anders aanpakt als mijn eigen psychologe. En dat is niet persee in positieve zin.
Tijdens de EMDR ben ik al enorm gespannen door het onbekende handelen en het onbekende gezicht. Ze laat mij ook de deur uit gaan met die torenhoge spanning, terwijl ik aan geef dat ik 'er nog niet uit ben' -is een soort code-.

Sinds de laatste EMDR (3 dagen geleden) kan ik niet anders dan herbeleven op het moment dat ik alleen ben met mijn gedachten. Ik zit nu dan ook niet alleen. Dit is meer even mijn hart kunnen luchten, aangezien ik mij totaal niet begrepen voel hier in.
Misschien ook omdat ik niet kan zeggen om welk trauma het gaat, ik kan de woorden niet uitspreken/ typen. Dat maakt het lastig om begrip te krijgen, aangezien iedereen tegenwoordig eerst echt moet weten wat er is voor ze je begrijpen. En dan nog kunnen ze dat niet.

Voor de persoon die dit misschien leest.. zijn er nog tips? Hoe is dit te dragen? Ik ben ten einde raad.

Waar te beginnen?
Opgegroeien bij een narcistische psychopatische moeder heeft zijn sporen achtergelaten. Geestelijk geweld, vernederingen, mishandelingen en isolatie heeft mij gevormd tot een hypersensitieve angstige vrouw, bevroren in tijd. Na vele therapieën, uiteindelijk nu in trauma behandeling. Maar wat valt het me zwaar. Alsof ik door drijfzand probeer heen te manoeuvreren. De herbelevingen nemen toe, alsook extreme angst en paniek. Ik hoop op een dag hier eindelijk voor een groot deel afscheid van te kunnen nemen en me veilig leren te voelen.

Hoi ik ben Ezzuit 16 jaar oud.

ik heb 8 straatroven mee gemaakt ben tientallen keren afgeperst. Vaak in elkaar geslagen en heb me beste vriendin een zelfmoordpoging zien doen. Hier bij had ze haar polsen door gesneden in bad met alle gevolgen van dien. Ik heb dan ook vaak flashbacks en veel syntomen van ptss. Ik heb vanaf november 2020 tot februari 2021 dan ook in een gesloten instelling gezeten. Omdat het zo slecht ging. Er is dan ook een diagnostisch onderzoek gedaan. Waar er inderdaad uitkwam dat de syntomen door ptss verorzaakt zijn. Alleen omdat me ouders niks van deze incidenten af weten. Heb ik het niet kunnen bespreken. Daarom zou ik graag jullie advies hier in willen (excuus voor het fijt dat me Nederlands niet het beste is)

Ik weet niet waar ik moet beginnen. Omdat ik zelf niet weet waar dit is begonnen. Ik ben een vrouw 54j,
12 jaren geleden begon ik slecht te slapen, wat de redenen daarvoor weet ik niet. Ik kreeg oxazepam en afwisselend temazepam van mijn huisarts. 2013 kwam mijn moeder, mijn lieveling te overlijden, op 14 jarig leefdtijd , zijn mijn moeder en vader gescheiden, fantastisch jeugd gehad met moeder, broers en zussen. Ik had een man met 2 kinderen, die in 2016 kanker kreeg en 2017 overleed hij binnen 6 maanden, daar geen psygische hulp bij gekregen, maar ik gebruikt wel alleen slaap medicijnen. Tijdens zijn ziekte, had ik geen tijd om bij te Komen., we hebben een relatie van 33j samen gehad, in dat zelfde jaar stierf ook een nicht van hem ook aan kanker, beiden waten 56 j geworden, later in het jaar bijna aan het eind stierf ook zijn moeder. Onder tussen kreeg ik een app en bel relatie met iemand, die ik jaren geleden al kende en met wie ik nooit intiem ben geweest waar ik achteraf blij voor ben. Na om en bij 9 maanden is hij uit mijn leven gegaan.
2018 naar het buitenland gegaan waar ik en wijlen mijn man vandaan komen. Die as gaan begraven want dat was zo afgesproken. Dus al 12 jaren slik ik tabletten om te slapen, nu ben ik vreselijk getraumatiseerd , ik denk alleen maar aan dingen uit het verleden, ik slaap nog steeds slecht, heb heel veel onzichtbarre blaasjes in mijn mond, die vreselijk pijn doen en een mega giga strak gevoel onder mijn borsten, ik heb disfuncionele ademhaling, al 4 jaren hou ik mijn ademhaling in bij alles als ik afgesnauwd wordt en maakt niet uit wat, onbewust had ik het door dat ik zo lang mijn ademhaling in hield bij elk nare gebeurtenis of wat ik ervaar als aanval. Ik heb tintelingen in mijn vinger toppen en trillende handen, ben gevoelloos, heb mannen angst, faal angst, zweet heel veel, heb paniek aanvallen, wisselende stemmingen , concentratie probleem, ik leef al 4 jaren in isolatie, vertrouw niemand meer, argwanend, en loop met moord neigingen, mijn zoon woont nu bij mij in maar verhuist eind juli. Ik ben bang om alleen te wonen, ik geniet niet meer van het leven
Vraagje heeft iemand soort gelijke klachten en weet wat voor behandeling ik ondergaan??? En heeft iemand met soort gelijke klachten zin om vanaf eind juli, hier bij mij te Komen wonen, voor samen gewoon gezelschap, om vereenzaming tegen te gaan.
Aub help!!!!
Romy

Hallo 1.5 jaar geleden emdr gehad goed geholpen jeugd traumas 2 sessies van1.5 uur
Ik heb er meteen na desosieren aan over gehouden eerst uren maar na een jaar waren het nog Maar tientallen secondes
Ik let er niet meer zo veel op soms kom ik het tegen o ja een stukje kwijt
Maar ik kan nergens vinden dat iemand anders de zelfde ervaring heeft

Mijn verhaal gaat over te korten in mijn jeugd, emotionele verwaarlozing en te vroeg volwassen geworden. Ik ben 2,5 jr geleden uitgevallen met een burnout en psychose.
Dit is behandeld. In vervolg daarop toch mijn verleden eens besproken bij de psycholoog.
Nooit echt gedaan ook. Was lastig om ermee te beginnen. Uiteindelijk blijkt dat ik ook ptss heb. Psychomotorische therapie gevolgd en nu een traumatraject. Misschien nog schematherapie in de toekomst.

Ik vind mijn proces zwaar en pittig. Ik hoop dat het snel beter gaat worden en mijn ptss klachten verminderen.

Hoi. Ik zit met wat vraagtekens en kwam hier via google terecht.

Lang verhaal zo kort mogelijk: Ik ben 21 jaar, heb een dysthyme stoornis/chronische depressie met (sociale) angst- en paniekklachten en waarschijnlijk een persoonlijkheidsstoornis. Ook ben ik hoogsensitief. Ik ontwikkelde rond mijn 14e levensjaar de eetstoornis anorexia, waar ik ongeveer een jaar nu van "genezen" ben voor zover dat kan.

De eetstoornis had voor mij een belangrijke functie. Het begon omdat ik me verveelde, me verloren voelde en iets voor mezelf wilde hebben waar niemand aan kon komen of iets over kon bepalen. Daarna begon het ondergewicht een functie te hebben. Het dempt namelijk je gevoel, door de "hunger high" en door het hebben van een uitgehongerd lijf kan je bijna nergens anders meer aan denken dan aan eten en het getal op de weegschaal. Waardoor ik dus in mijn eigen wereldje leefde.

 

Doodongelukkig wel. En het werd erger en heftiger tot het een probleem was. Ik kwam er niet meer uit, ik wist niet meer wat normaal eten en leven was, mijn lichaamsbeeld was compleet vertekend en ik zat zó ontzettend vast in angst en obsessies en een kapot lichaam. Daarnaast was ik al die tijd depressief, angstig en regelmatig suïcidaal.

 

De eetstoornis was een overlevingsmechanisme maar ondertussen zou het mijn dood worden. Stiekem hoopte ik altijd wel op een mooie toekomst en die eetstoornis zat dat volledig in de weg. Dus toen heb ik de keuze gemaakt om ermee af te rekenen.

Nu ik weer ruimte in mijn hoofd heb door het verslaan van de anorexia, komen er (naast de depressiviteit en angsten) helaas steeds meer dingen boven die ik maar moeilijk kan loslaten. Herinneringen, herbelevingen(?), gevoelens waarvan ik niet weet wat ik ermee moet en wat het nou eigenlijk is.
Voor ik besloot hier van me af te schrijven zat ik weer vast in gedachtes en herinneringen die ik bijna niet durf uit te spreken.
Graag zou ik van iemand horen of dit trauma's zijn, en zo niet, wat dan wel en wat ik ermee kan doen of dat het vanzelf over gaat. En of dit invloed kan hebben (gehad) op mijn bijna chronische klachten en op wie ik ben (geworden). Ik zit hier echt mee. Mijn moeder zal zeggen dat ik te veel tijd heb om na te denken aangezien ik veel thuis zit.

Dit zijn de herinneringen, herbelevingen en beelden die me keer op keer overvallen. In chronologische volgorde:

- De dingen die mijn vader tegen me zei en deed, terug naar toen ik een jaar of 6 was. Als hij boos was om de kleinste dingen kon hij mij of mijn broer regelmatig stevig bij mij armen pakken, in mijn gezicht schreeuwen en spugen van woede, me door elkaar schudden en de trap op sleuren.

 

Als kind raak je dan alleen maar meer overstuur, ik kon niet stoppen met huilen, wat enkele keren leidde tot de straf "kop onder de koude kraan". Dat hij mij met kleren en al onder de koude douche duwde, of de kraan in de badkamer aanzette en mijn hoofd eronder duwde en die vast bleef houden. Koud water in mijn nek triggert deze herinnering en beelden.

 

Dit opschrijven maakt me heel verdrietig. Mijn moeder stond in deze situaties altijd hulpeloos toe te kijken en te schreeuwen. 's Avonds als ik dan in bed lag na te snikken na uren gehuild te hebben, kwam ze stiekem kijken en me troosten. Dat mocht eigenlijk niet van mijn vader.

- Toen ik 12 was had ik een vriend van 16 en daardoor een vriendje van 17 of 19. Ik had geen ervaring met seksualiteit en durfde niet voor mezelf op te komen, ool wist ik niet wat normaal was en kende ik mijn grenzen niet goed.

 

Op een dag lag ik naast mijn veel oudere vriendje op bed, toen heeft hij mij gevingerd. Het was voor mij allemaal nieuw. Ik vond het eng en niet fijn. Achteraf bleek dat dit een opgezet plan was tussen de 2 jongens. Ik voel me, bijna 10 jaar later nog steeds vies en zie het beeld regelmatig voor me wanneer mijn huidige vriend me aanraakt of ik een bepaalde geur ruik.

- Op de middelbare school heb ik me altijd buitengesloten, onveilig, eenzaan en minderwaardig gevoeld. Ik ben veel uitgescholden en nagekeken geweest. Toen ik in de bovenbouw zat was ik al depressief en zat ik al vast in de ernstige eetstoornis.

 

Thuis werd er niet gepraat over gevoelens en gezondheid. Ik deed er niet toe volgens mijn vader. Ik heb me zo ontzettend eenzaam gevoeld in die tijd. Ik had een groepje vriendinnen maar had niet het gevoel dat ik erbij hoorde. Geen aansluiting bij leeftijdsgenoten.

 

Ik wilde er niet meer zijn, had het nergens fijn, was bang voor alles en iedereen, automutileerde en was suïcidaal, dronk alcohol op school om te verdoven, gebruikte regelmatig drugs en niemand zag hoe zwaar ik het had en niemand keek naar me om.

 

Uiteindelijk was er 1 iemand die zich zorgen maakte en die mij zag staan. Het was een docent die ik maar een paar uur per week had. Hij ging het gesprek aan en dankzij hem kwam er hulp. Ik ben hem zo ontzettend dankbaar. Nu, 6 jaar later denk ik nog iedere dag aan die tijd en aan hem. Ieder moment staat in mijn geheugen gegrift. Het doet zo veel pijn en het is zo veel om te verwerken. Is dit normaal? Wat moet ik hiermee?

- Ook heb ik veel herinneringen en beelden overgehouden aan mijn tijd bij de GGZ. Dagbehandelingen, opnames en therapeuten hebben veel (heftige) indruk(ken) gemaakt. Ik kan hele situaties opnieuw voor me halen en in mijn hoofd afspelen.

Naast veel nare herinneringen wekken sommige herinneringen een bepaald verlangen op om terug te gaan en weer samen te zijn met de mensen (vooral mannen) die mij hebben geholpen. Ik denk omdat mijn vader me zo tekort heeft gedaan.
Om sommige beelden kwijt te kunnen ga ik ze soms tekenen.

Als laatste heb ik nog 1 ding wat mij al zo lang als ik me kan herinneren bezighoud:
Als kind (vanaf een jaar of 2-3) had ik regelmatig nachtmerries. Daarin werd ik achtervolgd door een bepaald familielid, waarbij ik extreem(!) angstig was. Ik hoorde mijn hartslag sneller en sneller gaan en uiteindelijk zou hij me te pakken krijgen. Dan werd ik huilend wakker.

Nu vraag ik me af waarom een jong kind zoiets zou dromen, en of het komt door een gebeurtenis die ik mij niet bewust kan herinneren, of dat het niks is.

Alvast bedankt als je de moeite hebt genomen dit hele verhaal te lezen. It means a lot. Echt waar. Ik ben benieuwd naar een reactie en of er mensen zijn die dit herkennen.

Ik heb cptss en Adhd
Ik heb genoeg trauma s mee gemaakt.En ik heb ze aardig kunnen opruimen met Emdr.En nu heb ik nog rest trauma s.Waar ik op dit moment tegen aan loop is.Mijn oudepatronen doorbreken en overtuigingen loslaten.Maar dat is niet zo makkelijk dan ik hoopte dat het was.Ik mediteer elke dag.Ik lees veel.Ik heb fysiek zwaar werk dat kan ik allemaal goed volhouden.Alleen merk ik steeds dat ik nog veel oude overtuigingen heb.En een aantal emotionele triggers.Waardoor ik bewijs gevoel krijg.En ik nog harder mijn best ga doen.Mijn zelf vertrouwen en zelf beeld klap steeds weg als er toch iets heftigs gebeurt.of een triggers de hoek om komt.En dat alles kost zoveel energie.
Ik vraag mij af hoe jullie hier mee omgaan.En miss hebben jullie tips

Hallo. Ik weet niet of ik mezelf getraumatiseerd kan noemen. Ik heb niet echt een duidelijk beeld als het op mezelf aankomt altijd. Ik probeer het kort te houden dus. Ik begin bij het begin. Ik was drie toen mijn ouders uit elkaar gingen. De scheiding verliep niet mals. Beide hadden duidelijk problemen op een bepaald vlak. Ik kwam terecht bij mijn grootouders op heel jonge leeftijd dus. Over mijn tijd bij mijn grootouders kan ik absoluut niet klagen. Ik herinner mij wel reeds enkele "voorvallen" uit die tijd, een reeks onaangename ervaringen, of aanvaringen liever, met mijn moeder en haar nieuwe partner. Ik zag beiden met regelmaat naarmate de tijd vorderde, tot op het moment dat ik een jaar of 10 was en verhuisde. Vanaf dat moment voel ik dat mijn leven compleet uit balans geworpen werd. Ik voelde mij verstikt in een situatie die ik onmogelijk kon controleren. Ik wil kort even toelichten wat ik precies heb ervaren. Bij mijn grootouders kreeg ik wel eens een educatieve tik. Niet hard, zo van het type waar ik gewoon van schrok even. Ik voelde geen haat bij mijn grootouders. Bij mijn moeder en stiefvader in huis, wel daar kan ik enkel over zeggen dat ik zwaar werd gestraft voor kleine dingen. Ik kreeg naast de kwetsende verwijten (vergelijkingen met m'n vader die ik nooit kende) ook harde klappen van beiden. Ik werd bang gemaakt en gekleineerd, zelfs al was ik een enige zoon. Thuiskomen met een vuile broek of trui in de zomervakantie was soms al genoeg om uit te vliegen tegen me. Mijn eigen gedacht proberen te zeggen lukte nooit. Ik ving al vlug een spade van een hand tegen mijn hoofd. Mijn stiefvader was erg sterk, als kind enorm intimiderend. Dit voelde voor hemzelf aan als deel van zijn ouderlijke taak denk ik. Roepend tegen mijn bed schoppen om mij wakker te maken, mijn persoonlijke dingen gebruiken, en vernederen mocht hij zeker ook niet vergeten. Naar de buitenwereld toe had ik alles, en de reputatie van mijn ouders was alles voor hen. Ik was voor een lange tijd dus een psychologisch en fysiek geïntimideerd kind, dan tiener, etc... Mijn laatste klappen ving ik toen ik 21 jaar oud was, op een dag dat ik een 20 tal minuten later thuis kwam als normaal. De hysterie en kloppen en trappen van mijn moeder lieten reageren. Ik moest mijn eigen moeder van mij weg duwen en uiteindelijk ook hard, omdat ze niet stopte. Het is nog maar sinds kort, en ik ben 40, dat ik besef, of verdenk dat mijn huidige toestand de dag vandaag in feite lang geleden is ontstaan. Ik voel mij uitgehold, ongewenst en met weinig praktische hoop. Op sommige dagen heb ik nog vechtlust, maar dat heeft een dier die zijn einde voelt naderen ook. Sterk voel ik mij zeker niet meer. Het rare is dat ik nog steeds van mijn moeder hou, maar ook besef dat ik misschien best het contact tot een minimum reduceer. Mijn wonden helen nooit, niet zolang ik herinner denk ik.

Een brief aan de psycholoog….

ALTIJD ALS IK DENK AAN MIJN OUDERS… RELATIES… GEZINNEN.. MAAKT DIT MIJ INTENS VERDRIETIG EN BOOS EN HOPELOOOOS….
Waarom kan ik niet gewoon ouders hebben die in harmonie met elkaar leven en het beste van het leven maken met liefde en samenzijn?
Ze gingen scheiden toen ik 8 jaar was. Altijd was er strijd en ruzie en conflicten. Tot op de dag van vandaag kunnen ze niets met elkaar. Ik was altijd de bemiddeldende factor. OF te wel ben veel te vroeg volwassen geworden, heb mijn jeugd altijd emotioneel labiel gevoeld, verantwoordelijk voor dat stomme gedrag van hen, aanpassen aan hun leven, dubbele leven leiden. Waar ben ik in het verhaal?
Mijn pa heeft zijn eigen gelukkige gezin, weet precies wat hij wilde, dus hij is hertrouwd en heeft nu mooi drie kids (incl ik) huisje boompje beestje. Zaakjes financieel goed voor elkaar. Vrij stabiel. Waar ik mij ook niet huisvoel met een jaloerse stiefmoeder.
Mijn moeder heeft inmiddels 3 mannen gehad, allemaal onsuccesvol. Kan geen stabiliteit kunnen vinden, altijd toxische relaties, want codependency. Op mijn moeder kan ik simpelweg niet bouwen. Nooit gekund, helaas niet de voorbeeldige moeder. Zij is altijd ‘afhankelijk’ van anderen. Dit heeft mij helaas tot een veel te verantwoordelijke persoon gemaakt. En maar altijd independent willen zijn, zodat ik niet zo beland als zij en moet bouwen op een vent.
Ik heb hier tot op heden (midden twinting) last van. Hoe los ik deze interne conflicten op?

Zit al jaren in een cirkel, waar ik door de trauma niet meer uit kom.
Trauma’s zijn: Mishandeling lichaamlijk also geestelijk. Door vader alcoholist, ex man alcoholist. En ex vriend alcoholist en bleek narcist te zijn. Mijn vertrouwen is weg in alles. Terwijl ik wel graag weer nieuw maatje wil.
Daarnaast heb ik heel veel lichamelijke dingen. Wat ik alleen moet doorstaan. Ik heb wel kids. Maar die hebben ook hun eigen leven. Hun eigen gezin. Ik heb wel een hondje, waar ik veel liefde en kracht door krijg. Ook zij is nu ziek. En weet niet hoelang ik haar nog heb.
Heb al weer zoveel hulp gezocht. Maar krijg nu steeds te horen. Dat ze mij niet kunnen helpen. Het zit te diep, die trauma ‘s.
Ik ben dus te einde raad.

Nu bijna 4 jaar geleden ging het mis met een mentale neerwaardse spiraal. Ik zocht en vond wel therapeuten maar niet echt iemand die tot de kern kwam of het ware probleem wel doorzag. Maar ik,ist het zelf niet echt.Depressie was duidelijk maar ik voelde zelf dat dit niet klopte en dat er iets was,meer was. Heel laat,veel te laat ben ik naar een dokter geweest en anti-depressiva gevraagd en verwees ze me door naar psychologenpraktijk die zij nodig achtte. Heel snel kwam diagnose Ptss. Wat eigenlijk de eerste keer was dat ik mezelf begon te begrijpen. Er werd EMDR-therapie voorgesteld.in de vorm van visuele oogprikkels(constant vinger volgen van links naar rechts en ondertussen alles vertellen wat inn.je opkomt...welk beeld,welk gevoel dan ook).De uitleg wat dit doet in je brein leek me heel aannemelijk en ik ging er mee akkoord. Echter werd me verteld dat ik in eerste.instantie mentaal dieper kon geraken.Dus wou men de zekerheid dat medicatie op punt stond. Dus dat eerst.De eerste minuten van de sessie,hoewel ik echt me ingelezen had over de therapie en erin geloofde, dacht is de belachelijk voor woorden. Hoe gaat dit me helpen? Een 10tal.minuten later begon ik weerstand te krijgen.Want het gaat diep en er komen zaken naar boven waarvan ik zelfs niet.wist dat ik er.mee worstelde. Ik was na een klein uur compleet mentaal geradbraakt.En ja...ik heb 2 dagen niets anders gedaan dan op de zetel gelegen.En ik wou nooit meer teruggaan.Maar raar het klaart snel ook op.Goed want op zich moet je na een week weer terug voor de volgende sessie.Dat was met veel weerstand omdat je weet wat er kan komen.Opnieuw zwaar.En weer opnieuw van slag erna maar het betert keer op keer.Voor mij was dit hetgeene dat me het hardst vooruit geholpen heeft.Het was niet zo dat ik erna genezen was maar de weg was vrijgemaakt. Het was verschrikkelijk brutaal maar zo effectief. Een aanrader maar ik merk een wildgroei van therapeuten die claimen dit ook plots te kunnen. Ga bij therapeuten met ervaring want er is wel nazorg nodig. Dit kan iets losbrengen dat alles door mekaar schudt en achteraf begreepnik heel goed in mijn geval dat men er met de groitse voorzichtigheid aan begon.Zonder medicatie,zonder rust en sociaal vangnet was dit heel gevaarlijk geweest voor mij.

ik heb in mijn vroege jeugd een psychotrauma opgelopen, door ziekte en verlies van mijn moeder.
opvang voor mijn verlies was er niet en ik sloot mij af, ontwikkelde een dissociatieve stoornis en was jaren in therapie, veel later. therapie maakte het erger in plaats van beter.

ik heb alles weggestopt, net als mijn omgeving toen deed en zit nog steeds met de gebakken peren.
alle ellende heb ik opgeslagen in mijn lijf en dit uit zich in veel klachten en onverwerkte spanningen, het is mij tot op heden niet gelukt om de gevoelens, die bij het trauma horen in mijn bewustzijn toe te laten. ik kan er niet meer bij.

 

Ik vind het een nachtmerrie om met deze complexe posttraumatische stresstoornis te leven, het is geen leven, maar overleven.

5 jaar geleden heb ik een trauma beleefd, met mijn broer. De familie is daar zo 'ziek' mee omgegaan, dat mij - in samenspraak met mijn psycholoog - duidelijk is geworden dat bij mij sprake is van vroegkinderlijk trauma, opgelopen in mijn disfunctionerende gezin van opgroeien.
Vandaag, na wachtlijsten, verwijzingen, verkeerde diagnoses, werd me verteld door een psychologe van PsyTrec in een zogeheten 'telefonische screening' dat ik niet voldoe aan het 'A-criterium' en dat ik daarom bij hen geen hulp kan krijgen.
5 jaar geleden heb ik een trauma beleefd. Met mijn broer...
61 jaar geleden begon mijn leven in een disfunctioneel onveilig gezin.
Welke zorginstantie kan mij helpen?

Cynische toevoeging. 113 zegt dat er voor mij geen oplossing is.

Ik heb trauma veel medische trauma,
Niemand geloofde mij dat er iets niet klopte, heel mijn leven heb ik al angste,
Telkens om de zes zeven jaar gebeurd er wel weer medisch dat ik weer moet meemaken ,
Vijf jaar geleden was de druppel, het ging om een gehoorapparaat ze kregen het niet afgesteld, dit was mijn derde gehoorapp, ik raakte in paniek voor geluid,
Niks klopte aan dat ding , ik had al tinnitus kreeg een zware tinnitus erbij.
De angst kwam als je doof bent hoor je ook tinnitus , 1 kant ben ik doof en ander gehoor 30 procent , ik moet wel een hoorapparaat in maar telkens heb ik geluid krijg ik angst,
Alles klinkt raar, nu denk ik dadelijk moet ik weer een ander angst, heb nu zware depressie , niemand kan helpen continu dat suizen ja accepteren drie maanden revalidatie gehad.
Ik wil niet meer ben zo moe van alles van medische gedoe, 😢

Goeie dag ik ben 28 jaar en moeder van twee kinderen.
Ik heb geen rustige jeugd gehad wat zijn sporen heeft nagelaten maar niet ervaar als een trauma maar als gebeurtenissen die ik heb doorstaan.

Ik ben veel te jong moeder geworden en mezelf nooit helemaal op orde gehad, er gebeurde altijd wel iets.

Zelfs in mijn huidige relatie waar ik oprecht gelukkig ben met diegene is er vanaf moment onrust door gebeurtenissen rond om hem en mijn onrustige verleden wat steeds mee hobbelt. ( Mn hele levensloop is te ingewikkeld om uit te leggen) is er in die zin rust maar weet ik niet wat zo goed wat ik met mijn leven wil en waar ik moet beginnen en word daar onrustig, onzeker en verdrietig van. Daardoor mis ik de discipline als ik naar bed ga met de goeie moed om er de volgende ochtend gelijk voor te gaan.

Ik wil dat deze relatie slaagt maar daar ben ik natuurlijk een grote factor in.
Kortom, ik wil een doel hebben, ik wil buiten dat ik moeder en partner ben ook gelukkig met mezelf en mijn leven daarbuiten zijn.

Er is veel wat op mijn bordje terecht komt in en om het huis waardoor ik amper tijd en of de energie heb om aan mijzelf te werken.

Wel weet ik dat ik die ruimte zelf kan maken en ook van mijn gezin zal krijgen, met als doel dat ditnatuurlijk ook voor me gezin is.
Ik dwaal af :)

Ik vraag me af of er een plek is, niet al te zweverig waar ik bv een paar dagen heen kan gaan om hier bv in gecoacht kan worden of iets.

Een psycholoog heb ik in het verleden al meerdere keren geprobeerd maar ik loop daar in vast, ik heb me echt open gesteld maar kwam al snel in de situatie met een ja knikker tegenover me die me oh zo goed begreep en het allemaal heftig vond bla bla.

Ja dat weet ik en het is gezond om er bij stil te staan maar ik wil verder. Voor mijn gevoel heb ik teveel al verkeerd aangepakt en wil ik nu eens echt verder maar zoals ik zei de discipline is ver te zoeken en word ik juist door alle drukte in mijn hoofd en de hoeveelheid van factoren die er aangepakt moeten worden een soort van geërgerd en laks.

Iedereen is anders en ervaart dringen anders en gaat anders om met trauma’s, gevoelens etc maar ik denk dat er vast meerdere mensen zijn die in ieder geval begrijpen wat ik bedoel en of het soort gelijke in het leven staan of hebben gestaan of een beetje?

Ik ben niet vies om dingen uit te proberen maar dingen zoals yoga of mediteren is niet echt mijn ding ( wel geprobeerd) ik verwacht geen wonderen en natuurlijk geen soort van hulpje die alle stappen voor mij zet maar wat ik denk nodig te hebben is iemand die verstand van zaken heeft en mij hierin misschien Lian begeleiden.

Normaal gesproken kan ik mezelf goed verwoorden maar omdat ik deze stap al best spannend vind loopt mijn verhaal een beetje door elkaar heen doordat ik niet zo goed weet waar ik moet beginnen met mijn uitleg en naarmate ik dit zo alles opschrijf is eigenlijk mijn vraag heel kort.

Hulp bij het begeleiden van het weer vrolijk kunnen zijn en mijn zelf ontwikkeling, ontplooiing en vooral het nuttig voelen in de maatschappij.

Ik besef me steeds meer dat het leven zo kort is maar niet te kort om leren en er nog wem flink feestje van te maken.

Alabastine bedankt voor het geduld! Lieve groetjes van mij

Vroeger in mijn jeugd ben ik op het schoolplein vaak gepest en mijn ouders, vooral mijn moeder, maakte vaak kleinerende opmerkingen, zoals:'Dat kun je toch niet', of 'Het wordt nooit wat met jou'.

 

Ik denk dat ik daardoor weinig zelfvertrouwen heb. Met behulp van EMDR heb ik deze trauma's aangepakt en sindsdien kan ik dit meer achter me laten en voel ik mij sterker.

Een paar jaar geleden ging ik naar een psycholoog toe omdat ik niet lekker in mijn vel zat. Na een paar sessies verwees de psycholoog mij door naar een andere psycholoog die ervaring had met EMDR, een methode om trauma's te verwerken. In het begin vond ik dat vreemd, omdat ik eigenlijk dacht geen trauma's te hebben. Ik heb toen toch verder durven onderzoeken.

 

Met de nieuwe psycholoog werkte ik aan een aantal 'kleine' vernederingen, pesterijen, en machtmisbruik in mijn vroege jeugd en adolescentie. Ik dacht altijd dat ik dat allang had verwerkt. Niets bleek minder waar.

 

Tijdens de EMDR kwamen sommige gevoelens veel heftiger boven dan ik had verwacht. Het resultaat heeft me verbaast. Ik ben af van een last die eerst onbekend voor me was. Ik leef lichter en gezonder. En ik vertrouw andere mensen veel meer. Ik zou het van de daken willen schreeuwen en iedereen EMDR aan willen raden. Mij heeft het zoveel goeds gedaan!

Ik heb vorig jaar een heel heftige bevalling gehad met een ziekenhuisopname en een keizersnede die heel moeizaam ging. Veel pijn en het duurde heel lang.

 

Sindsdien heb ik veel lichamelijke klachten, maar komen de beelden van die tijd steeds maar in mijn hoofd.

 

Met behulp van EMDR heb ik die tijd achter me kunnen laten en de beelden zijn minder aanwezig. Ook fysiek voel ik me daardoor beter.