Trauma's - forum lotgenoten
Lotgenoten trauma
Heb je een trauma?
Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.
- Je kunt hier je hart luchten.
- Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
- Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.
Ontdek hier de verhalen van andere mensen met trauma's en deel jouw eigen verhaal.
Inhoud
1. Overzicht met alle verhalen 2. Bekijk alle verhalen - uitgebreid 3. Voeg zelf een verhaal toeOverzicht verhalen
Alle verhalen
Verhaal 1 - EMDR heeft me geholpen bij traumaverwerking
Een paar jaar geleden ging ik naar een psycholoog toe omdat ik niet lekker in mijn vel zat. Na een paar sessies verwees de psycholoog mij door naar een andere psycholoog die ervaring had met EMDR, een methode om trauma's te verwerken. In het begin vond ik dat vreemd, omdat ik eigenlijk dacht geen trauma's te hebben. Ik heb toen toch verder durven onderzoeken.
Met de nieuwe psycholoog werkte ik aan een aantal 'kleine' vernederingen, pesterijen, en machtmisbruik in mijn vroege jeugd en adolescentie. Ik dacht altijd dat ik dat allang had verwerkt. Niets bleek minder waar.
Tijdens de EMDR kwamen sommige gevoelens veel heftiger boven dan ik had verwacht. Het resultaat heeft me verbaast. Ik ben af van een last die eerst onbekend voor me was. Ik leef lichter en gezonder. En ik vertrouw andere mensen veel meer. Ik zou het van de daken willen schreeuwen en iedereen EMDR aan willen raden. Mij heeft het zoveel goeds gedaan!
Ik heb ptss en wilde graag emdr doen maar ze zeggen tegen mij dat juist de herbelevingen en dissocieren eerst heel erg toenemen. Ik kan me dat als alleenstaande moeder niet permiteren. Heb jij daar ervaring mee?
Wil ik ook weten en waar had je emdr
Verhaal 2 - Ontzettend veel trauma's oplopen
Ik heb de afgelopen jaren ontzettend veel trauma's opgelopen en er lijkt maar geen eind aan te komen. Ik heb zoveel behoefte aan rust en een veilige plek waar ik liefdevol benaderd word. Een plek om te ontspannen en me welkom te voelen.
Verhaal 3 - Met behulp van emdr trauma's aangepakt
Vroeger in mijn jeugd ben ik op het schoolplein vaak gepest en mijn ouders, vooral mijn moeder, maakte vaak kleinerende opmerkingen, zoals:'Dat kun je toch niet', of 'Het wordt nooit wat met jou'.
Ik denk dat ik daardoor weinig zelfvertrouwen heb. Met behulp van EMDR heb ik deze trauma's aangepakt en sindsdien kan ik dit meer achter me laten en voel ik mij sterker.
Heel herkenbaar wat je hier schrijft.
Waar heb je emdr gehad?
Jola, voor een overzicht van emdr-therapeuten zie:
www.emdrtherapie.net
Verhaal 4 - EMDR heeft me geholpen
Ik heb vorig jaar een heel heftige bevalling gehad met een ziekenhuisopname en een keizersnede die heel moeizaam ging. Veel pijn en het duurde heel lang.
Sindsdien heb ik veel lichamelijke klachten, maar komen de beelden van die tijd steeds maar in mijn hoofd.
Met behulp van EMDR heb ik die tijd achter me kunnen laten en de beelden zijn minder aanwezig. Ook fysiek voel ik me daardoor beter.
Verhaal 5 - Ik heb chronische depressie met angst en paniek
Hoi. Ik zit met wat vraagtekens en kwam hier via google terecht.
Lang verhaal zo kort mogelijk: Ik ben 21 jaar, heb een dysthyme stoornis/chronische depressie met (sociale) angst- en paniekklachten en waarschijnlijk een persoonlijkheidsstoornis. Ook ben ik hoogsensitief. Ik ontwikkelde rond mijn 14e levensjaar de eetstoornis anorexia, waar ik ongeveer een jaar nu van "genezen" ben voor zover dat kan.
De eetstoornis had voor mij een belangrijke functie. Het begon omdat ik me verveelde, me verloren voelde en iets voor mezelf wilde hebben waar niemand aan kon komen of iets over kon bepalen. Daarna begon het ondergewicht een functie te hebben. Het dempt namelijk je gevoel, door de "hunger high" en door het hebben van een uitgehongerd lijf kan je bijna nergens anders meer aan denken dan aan eten en het getal op de weegschaal. Waardoor ik dus in mijn eigen wereldje leefde.
Doodongelukkig wel. En het werd erger en heftiger tot het een probleem was. Ik kwam er niet meer uit, ik wist niet meer wat normaal eten en leven was, mijn lichaamsbeeld was compleet vertekend en ik zat zó ontzettend vast in angst en obsessies en een kapot lichaam. Daarnaast was ik al die tijd depressief, angstig en regelmatig suïcidaal.
De eetstoornis was een overlevingsmechanisme maar ondertussen zou het mijn dood worden. Stiekem hoopte ik altijd wel op een mooie toekomst en die eetstoornis zat dat volledig in de weg. Dus toen heb ik de keuze gemaakt om ermee af te rekenen.
Nu ik weer ruimte in mijn hoofd heb door het verslaan van de anorexia, komen er (naast de depressiviteit en angsten) helaas steeds meer dingen boven die ik maar moeilijk kan loslaten. Herinneringen, herbelevingen(?), gevoelens waarvan ik niet weet wat ik ermee moet en wat het nou eigenlijk is.
Voor ik besloot hier van me af te schrijven zat ik weer vast in gedachtes en herinneringen die ik bijna niet durf uit te spreken.
Graag zou ik van iemand horen of dit trauma's zijn, en zo niet, wat dan wel en wat ik ermee kan doen of dat het vanzelf over gaat. En of dit invloed kan hebben (gehad) op mijn bijna chronische klachten en op wie ik ben (geworden). Ik zit hier echt mee. Mijn moeder zal zeggen dat ik te veel tijd heb om na te denken aangezien ik veel thuis zit.
Dit zijn de herinneringen, herbelevingen en beelden die me keer op keer overvallen. In chronologische volgorde:
- De dingen die mijn vader tegen me zei en deed, terug naar toen ik een jaar of 6 was. Als hij boos was om de kleinste dingen kon hij mij of mijn broer regelmatig stevig bij mij armen pakken, in mijn gezicht schreeuwen en spugen van woede, me door elkaar schudden en de trap op sleuren.
Als kind raak je dan alleen maar meer overstuur, ik kon niet stoppen met huilen, wat enkele keren leidde tot de straf "kop onder de koude kraan". Dat hij mij met kleren en al onder de koude douche duwde, of de kraan in de badkamer aanzette en mijn hoofd eronder duwde en die vast bleef houden. Koud water in mijn nek triggert deze herinnering en beelden.
Dit opschrijven maakt me heel verdrietig. Mijn moeder stond in deze situaties altijd hulpeloos toe te kijken en te schreeuwen. 's Avonds als ik dan in bed lag na te snikken na uren gehuild te hebben, kwam ze stiekem kijken en me troosten. Dat mocht eigenlijk niet van mijn vader.
- Toen ik 12 was had ik een vriend van 16 en daardoor een vriendje van 17 of 19. Ik had geen ervaring met seksualiteit en durfde niet voor mezelf op te komen, ool wist ik niet wat normaal was en kende ik mijn grenzen niet goed.
Op een dag lag ik naast mijn veel oudere vriendje op bed, toen heeft hij mij gevingerd. Het was voor mij allemaal nieuw. Ik vond het eng en niet fijn. Achteraf bleek dat dit een opgezet plan was tussen de 2 jongens. Ik voel me, bijna 10 jaar later nog steeds vies en zie het beeld regelmatig voor me wanneer mijn huidige vriend me aanraakt of ik een bepaalde geur ruik.
- Op de middelbare school heb ik me altijd buitengesloten, onveilig, eenzaan en minderwaardig gevoeld. Ik ben veel uitgescholden en nagekeken geweest. Toen ik in de bovenbouw zat was ik al depressief en zat ik al vast in de ernstige eetstoornis.
Thuis werd er niet gepraat over gevoelens en gezondheid. Ik deed er niet toe volgens mijn vader. Ik heb me zo ontzettend eenzaam gevoeld in die tijd. Ik had een groepje vriendinnen maar had niet het gevoel dat ik erbij hoorde. Geen aansluiting bij leeftijdsgenoten.
Ik wilde er niet meer zijn, had het nergens fijn, was bang voor alles en iedereen, automutileerde en was suïcidaal, dronk alcohol op school om te verdoven, gebruikte regelmatig drugs en niemand zag hoe zwaar ik het had en niemand keek naar me om.
Uiteindelijk was er 1 iemand die zich zorgen maakte en die mij zag staan. Het was een docent die ik maar een paar uur per week had. Hij ging het gesprek aan en dankzij hem kwam er hulp. Ik ben hem zo ontzettend dankbaar. Nu, 6 jaar later denk ik nog iedere dag aan die tijd en aan hem. Ieder moment staat in mijn geheugen gegrift. Het doet zo veel pijn en het is zo veel om te verwerken. Is dit normaal? Wat moet ik hiermee?
- Ook heb ik veel herinneringen en beelden overgehouden aan mijn tijd bij de GGZ. Dagbehandelingen, opnames en therapeuten hebben veel (heftige) indruk(ken) gemaakt. Ik kan hele situaties opnieuw voor me halen en in mijn hoofd afspelen.
Naast veel nare herinneringen wekken sommige herinneringen een bepaald verlangen op om terug te gaan en weer samen te zijn met de mensen (vooral mannen) die mij hebben geholpen. Ik denk omdat mijn vader me zo tekort heeft gedaan.
Om sommige beelden kwijt te kunnen ga ik ze soms tekenen.
Als laatste heb ik nog 1 ding wat mij al zo lang als ik me kan herinneren bezighoud:
Als kind (vanaf een jaar of 2-3) had ik regelmatig nachtmerries. Daarin werd ik achtervolgd door een bepaald familielid, waarbij ik extreem(!) angstig was. Ik hoorde mijn hartslag sneller en sneller gaan en uiteindelijk zou hij me te pakken krijgen. Dan werd ik huilend wakker.
Nu vraag ik me af waarom een jong kind zoiets zou dromen, en of het komt door een gebeurtenis die ik mij niet bewust kan herinneren, of dat het niks is.
Alvast bedankt als je de moeite hebt genomen dit hele verhaal te lezen. It means a lot. Echt waar. Ik ben benieuwd naar een reactie en of er mensen zijn die dit herkennen.
Hoi Ivy,
Vraag me af of je hulp krijgt voor je psygisch problemen.
Begrijg heel goed dat als je erover schrijft het je verdrietig maakt!
Belangrijk om er over te huilen! Ook nu nog! Het is erg om als 6 jarig kind zoiets te hebben moeten meemaken.
Neem jezelf en je gevielens serieus Ivy.
Hoop dat je via EMDR of Brainspotting en therapie de hulp gaat krijgen die je nodig hebt.
Sterkte Johanna
Ik las voor het eerst over neurofeedback in het boek "Traumasporen" van Bessel van der Kolk. Een moeilijk maar bevrijdend boek.
Emdr zal je hopelijk ook deugd doen.
Liefs Bie A.
Ik ga nu rusten. Veel sterkte en tot snel,
Grijs samantha
Ik ga nu rusten. Veel sterkte en tot snel,
Grijs samantha

Verhaal 6 - Leef al 4 jaar in isolatie
12 jaren geleden begon ik slecht te slapen, wat de redenen daarvoor weet ik niet. Ik kreeg oxazepam en afwisselend temazepam van mijn huisarts. 2013 kwam mijn moeder, mijn lieveling te overlijden, op 14 jarig leefdtijd , zijn mijn moeder en vader gescheiden, fantastisch jeugd gehad met moeder, broers en zussen. Ik had een man met 2 kinderen, die in 2016 kanker kreeg en 2017 overleed hij binnen 6 maanden, daar geen psygische hulp bij gekregen, maar ik gebruikt wel alleen slaap medicijnen. Tijdens zijn ziekte, had ik geen tijd om bij te Komen., we hebben een relatie van 33j samen gehad, in dat zelfde jaar stierf ook een nicht van hem ook aan kanker, beiden waten 56 j geworden, later in het jaar bijna aan het eind stierf ook zijn moeder. Onder tussen kreeg ik een app en bel relatie met iemand, die ik jaren geleden al kende en met wie ik nooit intiem ben geweest waar ik achteraf blij voor ben. Na om en bij 9 maanden is hij uit mijn leven gegaan.
2018 naar het buitenland gegaan waar ik en wijlen mijn man vandaan komen. Die as gaan begraven want dat was zo afgesproken. Dus al 12 jaren slik ik tabletten om te slapen, nu ben ik vreselijk getraumatiseerd , ik denk alleen maar aan dingen uit het verleden, ik slaap nog steeds slecht, heb heel veel onzichtbarre blaasjes in mijn mond, die vreselijk pijn doen en een mega giga strak gevoel onder mijn borsten, ik heb disfuncionele ademhaling, al 4 jaren hou ik mijn ademhaling in bij alles als ik afgesnauwd wordt en maakt niet uit wat, onbewust had ik het door dat ik zo lang mijn ademhaling in hield bij elk nare gebeurtenis of wat ik ervaar als aanval. Ik heb tintelingen in mijn vinger toppen en trillende handen, ben gevoelloos, heb mannen angst, faal angst, zweet heel veel, heb paniek aanvallen, wisselende stemmingen , concentratie probleem, ik leef al 4 jaren in isolatie, vertrouw niemand meer, argwanend, en loop met moord neigingen, mijn zoon woont nu bij mij in maar verhuist eind juli. Ik ben bang om alleen te wonen, ik geniet niet meer van het leven
Vraagje heeft iemand soort gelijke klachten en weet wat voor behandeling ik ondergaan??? En heeft iemand met soort gelijke klachten zin om vanaf eind juli, hier bij mij te Komen wonen, voor samen gewoon gezelschap, om vereenzaming tegen te gaan.
Aub help!!!!
Romy
Verhaal 7 - Levensmoe
Trauma's uit huiselijke sfeer, seksuele trauma's
Pesten
Separeer
Ziek, letterlijk ziek vd trauma, nog bijna een jaar wachten op eventueel behandeling, moe want je zoekt al ruim 5 jaar hulp, moe omdat je overal werd afgewezen, levensmoe. Anorexia, moe want uitgeput
Niet slapen dus uitgeput.
Als leven overleven word
Mag ik dan, mag ik gaan?
Verhaal 8 - welke zorginstantie kan mij helpen?
Vandaag, na wachtlijsten, verwijzingen, verkeerde diagnoses, werd me verteld door een psychologe van PsyTrec in een zogeheten 'telefonische screening' dat ik niet voldoe aan het 'A-criterium' en dat ik daarom bij hen geen hulp kan krijgen.
5 jaar geleden heb ik een trauma beleefd. Met mijn broer...
61 jaar geleden begon mijn leven in een disfunctioneel onveilig gezin.
Welke zorginstantie kan mij helpen?
Cynische toevoeging. 113 zegt dat er voor mij geen oplossing is.
Psytrec doet alleen heel kortdurende intensieve therapie, en je moet al in behandeling elders zijn voor voor- en nabehandeling. Dus dat lijkt niet de goede ingang. Je schrijft dat je al vele wachtlijsten en diagnoses verder bent en ook dat is niet raar. De huidige GGZ zit hartstikke vast. De beste hulp kun je nog bij de POH-GGZ van je huisarts krijgen. Daar wordt je tenminste nog als mens behandeld.
Verhaal 9 - Medische traumas
Niemand geloofde mij dat er iets niet klopte, heel mijn leven heb ik al angste,
Telkens om de zes zeven jaar gebeurd er wel weer medisch dat ik weer moet meemaken ,
Vijf jaar geleden was de druppel, het ging om een gehoorapparaat ze kregen het niet afgesteld, dit was mijn derde gehoorapp, ik raakte in paniek voor geluid,
Niks klopte aan dat ding , ik had al tinnitus kreeg een zware tinnitus erbij.
De angst kwam als je doof bent hoor je ook tinnitus , 1 kant ben ik doof en ander gehoor 30 procent , ik moet wel een hoorapparaat in maar telkens heb ik geluid krijg ik angst,
Alles klinkt raar, nu denk ik dadelijk moet ik weer een ander angst, heb nu zware depressie , niemand kan helpen continu dat suizen ja accepteren drie maanden revalidatie gehad.
Ik wil niet meer ben zo moe van alles van medische gedoe, 😢
Verhaal 10 - In mijn vroege jeugd een psychotrauma opgelopen
ik heb in mijn vroege jeugd een psychotrauma opgelopen, door ziekte en verlies van mijn moeder.
opvang voor mijn verlies was er niet en ik sloot mij af, ontwikkelde een dissociatieve stoornis en was jaren in therapie, veel later. therapie maakte het erger in plaats van beter.
ik heb alles weggestopt, net als mijn omgeving toen deed en zit nog steeds met de gebakken peren.
alle ellende heb ik opgeslagen in mijn lijf en dit uit zich in veel klachten en onverwerkte spanningen, het is mij tot op heden niet gelukt om de gevoelens, die bij het trauma horen in mijn bewustzijn toe te laten. ik kan er niet meer bij.
Ik vind het een nachtmerrie om met deze complexe posttraumatische stresstoornis te leven, het is geen leven, maar overleven.
Je zou kunnen zoeken op lichaamstherapie, wat namen waarop je kunt zoeken voor de diverse therapievormen:
David Berceli
Peter A. Levine
Bessel van der Kolk
Janina Fisher
Pat Ogden
Sterkte!
haptotherapie
Vervelend om dit te lezen.
Vooral omdat ik het herken!
Sterkte Jolien
Liefs Johanna
Denk aan hechting, verbinding, verlies.
Het raakt in alle opzichten de kern. Juist omdat het op onbewust niveau werkt en dus diepgaand effect heeft

Verhaal 11 - Ik besef me steeds meer dat het leven zo kort
Ik heb geen rustige jeugd gehad wat zijn sporen heeft nagelaten maar niet ervaar als een trauma maar als gebeurtenissen die ik heb doorstaan.
Ik ben veel te jong moeder geworden en mezelf nooit helemaal op orde gehad, er gebeurde altijd wel iets.
Zelfs in mijn huidige relatie waar ik oprecht gelukkig ben met diegene is er vanaf moment onrust door gebeurtenissen rond om hem en mijn onrustige verleden wat steeds mee hobbelt. ( Mn hele levensloop is te ingewikkeld om uit te leggen) is er in die zin rust maar weet ik niet wat zo goed wat ik met mijn leven wil en waar ik moet beginnen en word daar onrustig, onzeker en verdrietig van. Daardoor mis ik de discipline als ik naar bed ga met de goeie moed om er de volgende ochtend gelijk voor te gaan.
Ik wil dat deze relatie slaagt maar daar ben ik natuurlijk een grote factor in.
Kortom, ik wil een doel hebben, ik wil buiten dat ik moeder en partner ben ook gelukkig met mezelf en mijn leven daarbuiten zijn.
Er is veel wat op mijn bordje terecht komt in en om het huis waardoor ik amper tijd en of de energie heb om aan mijzelf te werken.
Wel weet ik dat ik die ruimte zelf kan maken en ook van mijn gezin zal krijgen, met als doel dat ditnatuurlijk ook voor me gezin is.
Ik dwaal af :)
Ik vraag me af of er een plek is, niet al te zweverig waar ik bv een paar dagen heen kan gaan om hier bv in gecoacht kan worden of iets.
Een psycholoog heb ik in het verleden al meerdere keren geprobeerd maar ik loop daar in vast, ik heb me echt open gesteld maar kwam al snel in de situatie met een ja knikker tegenover me die me oh zo goed begreep en het allemaal heftig vond bla bla.
Ja dat weet ik en het is gezond om er bij stil te staan maar ik wil verder. Voor mijn gevoel heb ik teveel al verkeerd aangepakt en wil ik nu eens echt verder maar zoals ik zei de discipline is ver te zoeken en word ik juist door alle drukte in mijn hoofd en de hoeveelheid van factoren die er aangepakt moeten worden een soort van geërgerd en laks.
Iedereen is anders en ervaart dringen anders en gaat anders om met trauma’s, gevoelens etc maar ik denk dat er vast meerdere mensen zijn die in ieder geval begrijpen wat ik bedoel en of het soort gelijke in het leven staan of hebben gestaan of een beetje?
Ik ben niet vies om dingen uit te proberen maar dingen zoals yoga of mediteren is niet echt mijn ding ( wel geprobeerd) ik verwacht geen wonderen en natuurlijk geen soort van hulpje die alle stappen voor mij zet maar wat ik denk nodig te hebben is iemand die verstand van zaken heeft en mij hierin misschien Lian begeleiden.
Normaal gesproken kan ik mezelf goed verwoorden maar omdat ik deze stap al best spannend vind loopt mijn verhaal een beetje door elkaar heen doordat ik niet zo goed weet waar ik moet beginnen met mijn uitleg en naarmate ik dit zo alles opschrijf is eigenlijk mijn vraag heel kort.
Hulp bij het begeleiden van het weer vrolijk kunnen zijn en mijn zelf ontwikkeling, ontplooiing en vooral het nuttig voelen in de maatschappij.
Ik besef me steeds meer dat het leven zo kort is maar niet te kort om leren en er nog wem flink feestje van te maken.
Alabastine bedankt voor het geduld! Lieve groetjes van mij
Drukte in mijn hoofd, moeite met discipline.
Heb ook al wat hulp gehad in de loop der jaren.. En er zijn verkeerde diagnoses gesteld.
Heb nu eindelijk een psygotherapeut die meteen door mij heen prikte!
Ik kan me ook best goed verwoorden denk en analyseer nogal veel.
Ze zei eens dat ik dat deed met een reden.. Dan hoef je niet te voelen zei ze.
Ik krijg brainspotting.
Het is iets anders dan EMDR.
Ga door veel onverwerkte emoties heen wat best zwaar is.. maar ook oplucht.. Dus het brengt me wat op. Het jarenlang wegduwen heeft zijn tol geëist. Zit al 3 jaar met een burnout thuis. Dus mijn conclusie is dat je het beter op tijd kunt aanpakken.
Hoop voor jou dat je nog goede hulp krijgt en wens je sterkte!
Zelf kijk ik ook vaak op JW. org
Ivm levensvragen.
Erg interessant vind ik.
Grts anoniem
Verhaal 12 - ik voel me uitgehold
Kop op Romy niet opgeven. Is een hele nare periode,
Maar eens komt het goed. Ik maak hetzelfde mee, stoppen met slaappillen, dat is mijn advies. Ik ben inmiddels 2 weken gestopt met die troep . Ontwenning kost tijd!!!
Liefs . Corry
Verhaal 13 - Het zit te diep, die trauma ‘s
Trauma’s zijn: Mishandeling lichaamlijk also geestelijk. Door vader alcoholist, ex man alcoholist. En ex vriend alcoholist en bleek narcist te zijn. Mijn vertrouwen is weg in alles. Terwijl ik wel graag weer nieuw maatje wil.
Daarnaast heb ik heel veel lichamelijke dingen. Wat ik alleen moet doorstaan. Ik heb wel kids. Maar die hebben ook hun eigen leven. Hun eigen gezin. Ik heb wel een hondje, waar ik veel liefde en kracht door krijg. Ook zij is nu ziek. En weet niet hoelang ik haar nog heb.
Heb al weer zoveel hulp gezocht. Maar krijg nu steeds te horen. Dat ze mij niet kunnen helpen. Het zit te diep, die trauma ‘s.
Ik ben dus te einde raad.
Ga aankomende week intern een traject van 6 weken volgen voor complexe ptss, als dat niet helpt weet ik niet hoe ik verder moet…
Ik weet dat mensen je nu een soort van hebben afgeschilderd als 'uitbehandeld' etc. Maar dit is misschien wel echt nog een kanshebber.
Misschien ook schema therapie, zo zie je waar je misschien de spiraal kunt verbreken waar je nu in zit.
Ik hoop dat het je wat helpt. Super veel sterkte.
Er is altijd hoop, niet vergeten.
Verhaal 14 - Hoe is dit te dragen?
Ik heb nu ruim een jaar geleden de stempel PTSS (helaas). In het begin leek er niet veel meer dan werkgerelateerde trauma's te zitten, agressie in de gehandicaptenzorg, yay.
Nadat ik de 'paar' werk trauma's had verwerkt kwamen er trauma's van vroeger omhoog, die zo verschrikkelijk intens waren dat ik niet meer normaal iets kon doen, zoals naar het toilet gaan.
De gehele dag zag ik, hoorde ik, en voelde ik de herinneringen. En in de nacht waren er de nachtmerries.
Toen ik een paar maanden bezig was leken de ergste trauma's van vroeger, thuis, verwerkt.
Opzich hielp dat al heel erg om uberhaubt weer verder te kunnen met mijn 'normale leven'. Tot er onverwacht gedachten en beelden naar boven kwamen die mij angstig maakte, maar die ook nog als totaal onbekend aanvoelde. Zijn die wel van mij??
Blijkt dat ik een herinnering compleet weg heb gestopt.. -had- gestopt.
Het is een herinnering waar ik alleen met mijn psychologe over kan en wil praten/ die ik met haar kan en wil verwerken.
Nu dat mijn psychologe 3 weken op vakantie is heb ik een vervangster toegewezen gekregen, die het werk heel anders aanpakt als mijn eigen psychologe. En dat is niet persee in positieve zin.
Tijdens de EMDR ben ik al enorm gespannen door het onbekende handelen en het onbekende gezicht. Ze laat mij ook de deur uit gaan met die torenhoge spanning, terwijl ik aan geef dat ik 'er nog niet uit ben' -is een soort code-.
Sinds de laatste EMDR (3 dagen geleden) kan ik niet anders dan herbeleven op het moment dat ik alleen ben met mijn gedachten. Ik zit nu dan ook niet alleen. Dit is meer even mijn hart kunnen luchten, aangezien ik mij totaal niet begrepen voel hier in.
Misschien ook omdat ik niet kan zeggen om welk trauma het gaat, ik kan de woorden niet uitspreken/ typen. Dat maakt het lastig om begrip te krijgen, aangezien iedereen tegenwoordig eerst echt moet weten wat er is voor ze je begrijpen. En dan nog kunnen ze dat niet.
Voor de persoon die dit misschien leest.. zijn er nog tips? Hoe is dit te dragen? Ik ben ten einde raad.
Ik ken je niet..
Maar van mij krijg je begrip, weet je waarom?
Het trauma vertellen aan mij hoeft niet
Jij zit er mee en het doet jou verdriet
Dat is wat mij betreft het enigste wat belangrijk is
Ik heb zelf ook genoeg trauma s
Dus weet denk ik, wat je doormaakt
Sterkte
Ik ben zelf nu bezig met behulp van een boek
Het heet de tijger ontwaakt
Misschien is dit ook iets voor jou?
Verhaal 15 - Een brief aan de psycholoog….
ALTIJD ALS IK DENK AAN MIJN OUDERS… RELATIES… GEZINNEN.. MAAKT DIT MIJ INTENS VERDRIETIG EN BOOS EN HOPELOOOOS….
Waarom kan ik niet gewoon ouders hebben die in harmonie met elkaar leven en het beste van het leven maken met liefde en samenzijn?
Ze gingen scheiden toen ik 8 jaar was. Altijd was er strijd en ruzie en conflicten. Tot op de dag van vandaag kunnen ze niets met elkaar. Ik was altijd de bemiddeldende factor. OF te wel ben veel te vroeg volwassen geworden, heb mijn jeugd altijd emotioneel labiel gevoeld, verantwoordelijk voor dat stomme gedrag van hen, aanpassen aan hun leven, dubbele leven leiden. Waar ben ik in het verhaal?
Mijn pa heeft zijn eigen gelukkige gezin, weet precies wat hij wilde, dus hij is hertrouwd en heeft nu mooi drie kids (incl ik) huisje boompje beestje. Zaakjes financieel goed voor elkaar. Vrij stabiel. Waar ik mij ook niet huisvoel met een jaloerse stiefmoeder.
Mijn moeder heeft inmiddels 3 mannen gehad, allemaal onsuccesvol. Kan geen stabiliteit kunnen vinden, altijd toxische relaties, want codependency. Op mijn moeder kan ik simpelweg niet bouwen. Nooit gekund, helaas niet de voorbeeldige moeder. Zij is altijd ‘afhankelijk’ van anderen. Dit heeft mij helaas tot een veel te verantwoordelijke persoon gemaakt. En maar altijd independent willen zijn, zodat ik niet zo beland als zij en moet bouwen op een vent.
Ik heb hier tot op heden (midden twinting) last van. Hoe los ik deze interne conflicten op?

Verhaal 16 - Ik heb cptss en Adhd
Ik heb genoeg trauma s mee gemaakt.En ik heb ze aardig kunnen opruimen met Emdr.En nu heb ik nog rest trauma s.Waar ik op dit moment tegen aan loop is.Mijn oudepatronen doorbreken en overtuigingen loslaten.Maar dat is niet zo makkelijk dan ik hoopte dat het was.Ik mediteer elke dag.Ik lees veel.Ik heb fysiek zwaar werk dat kan ik allemaal goed volhouden.Alleen merk ik steeds dat ik nog veel oude overtuigingen heb.En een aantal emotionele triggers.Waardoor ik bewijs gevoel krijg.En ik nog harder mijn best ga doen.Mijn zelf vertrouwen en zelf beeld klap steeds weg als er toch iets heftigs gebeurt.of een triggers de hoek om komt.En dat alles kost zoveel energie.
Ik vraag mij af hoe jullie hier mee omgaan.En miss hebben jullie tips
Verhaal 17 - Hoi ik ben Ezzuit 16 jaar oud.
ik heb 8 straatroven mee gemaakt ben tientallen keren afgeperst. Vaak in elkaar geslagen en heb me beste vriendin een zelfmoordpoging zien doen. Hier bij had ze haar polsen door gesneden in bad met alle gevolgen van dien. Ik heb dan ook vaak flashbacks en veel syntomen van ptss. Ik heb vanaf november 2020 tot februari 2021 dan ook in een gesloten instelling gezeten. Omdat het zo slecht ging. Er is dan ook een diagnostisch onderzoek gedaan. Waar er inderdaad uitkwam dat de syntomen door ptss verorzaakt zijn. Alleen omdat me ouders niks van deze incidenten af weten. Heb ik het niet kunnen bespreken. Daarom zou ik graag jullie advies hier in willen (excuus voor het fijt dat me Nederlands niet het beste is)
Verhaal 18 - Hypersensitieve angstige vrouw, bevroren in tijd
Opgegroeien bij een narcistische psychopatische moeder heeft zijn sporen achtergelaten. Geestelijk geweld, vernederingen, mishandelingen en isolatie heeft mij gevormd tot een hypersensitieve angstige vrouw, bevroren in tijd. Na vele therapieën, uiteindelijk nu in trauma behandeling. Maar wat valt het me zwaar. Alsof ik door drijfzand probeer heen te manoeuvreren. De herbelevingen nemen toe, alsook extreme angst en paniek. Ik hoop op een dag hier eindelijk voor een groot deel afscheid van te kunnen nemen en me veilig leren te voelen.
Lieve en warme groetjes
Saskia
Verhaal 19 - Mijn verhaal gaat over tekorten in mijn jeugd
Dit is behandeld. In vervolg daarop toch mijn verleden eens besproken bij de psycholoog.
Nooit echt gedaan ook. Was lastig om ermee te beginnen. Uiteindelijk blijkt dat ik ook ptss heb. Psychomotorische therapie gevolgd en nu een traumatraject. Misschien nog schematherapie in de toekomst.
Ik vind mijn proces zwaar en pittig. Ik hoop dat het snel beter gaat worden en mijn ptss klachten verminderen.
Verhaal 20 - Ben gereanimeerd en terug in het leven gekomen
Ik ben 30jaar.
Ik heb begin maart een hartStilstand gekregen nadat ik een onderzoek met contrastvloeistof kreeg. Ze hebben me 35 min gereanimeerd en gelukkig ben ik terug in leven gekomen, Ruim 2 weken nadat ik uit coma kwam met epileptische aanvallen, was alles zo onwerkelijk. Ik kon het niet geloven wat mij was overkomen. Ik heb een zoontje van 2 een half ik mocht niemand zien in het ziekenhuis, ook mijn man niet! door de corona. Heel akelig was dit en moeilijk te begrijpen allemaal, omdat dit gebeurde net voordat de corona lockdown begon. Nu 3 maanden later ben ik eindelijk thuis met nog veel revalideren bij de kini en in de mskliniek. Het gaat beter, alleen ongelooflijk moe ben ik en lopen gaat nog moeilijk en ook mijn zicht is enorm slecht ik zie de zijkanten volledig wazig en mijn evenwicht is nog steeds niet in orde. Ook heb ik moeite met dingen onthouden dus dingen vergeten gebeurd nu dagelijks. Ik wou dit heel graag delen met jullie om te horen of er nog meer mensen zijn die dit ongeveer hebben meegemaakt. En die tips hebben voor mij of andere informatie.
Groetjes TeSta
Verhaal 21 - De weg was vrijgemaakt
Verhaal 22 - Nieuwe vriend van m'n moeder niet 'aardig'
Wat moedig dat je hierover schrijft. Ik herken mezelf in je omschrijving van je jeugd. Ook ik heb 6 jaar geleden een psychose gehad en met de ggz opgekrabbelt . Ik ben nu zover dat ik aan mijn trauma('s) wil werken en ben op zoek naar een geschikte psycholoog. Iemand die ervaring heeft met personen die psychose-gevoelig zijn. Kun jij me advies geven, wat zijn jouw ervaringen....
Vriendelijke groeten en succes met je proces
Je bent niet alleen.
Cynthia
Verhaal 23 - Ik let er niet meer zoveel op
Ik heb er meteen na desosieren aan over gehouden eerst uren maar na een jaar waren het nog Maar tientallen secondes
Ik let er niet meer zo veel op soms kom ik het tegen o ja een stukje kwijt
Maar ik kan nergens vinden dat iemand anders de zelfde ervaring heeft
Voeg zelf een verhaal toe

- ✓ 300+ therapeuten
- ✓ Snel een afspraak
- ✓ Ook online therapie
Corona-pandemie update:
Bij de meeste therapeuten op deze site kun je op dit moment naar de praktijk komen.
Toch liever online therapie?
Een deel van onze therapeuten biedt ook online (video) therapie aan, ook tijdens de lockdown.
| Disclaimer | Privacy verklaring | Reviews | Login | Aansluiten