Trauma's - forum lotgenoten

Vroeger in mijn jeugd ben ik op het schoolplein vaak gepest en mijn ouders, vooral mijn moeder, maakte vaak kleinerende opmerkingen, zoals:'Dat kun je toch niet', of 'Het wordt nooit wat met jou'.

 

Ik denk dat ik daardoor weinig zelfvertrouwen heb. Met behulp van EMDR heb ik deze trauma's aangepakt en sindsdien kan ik dit meer achter me laten en voel ik mij sterker.

Ik heb vorig jaar een heel heftige bevalling gehad met een ziekenhuisopname en een keizersnede die heel moeizaam ging. Veel pijn en het duurde heel lang.

 

Sindsdien heb ik veel lichamelijke klachten, maar komen de beelden van die tijd steeds maar in mijn hoofd.

 

Met behulp van EMDR heb ik die tijd achter me kunnen laten en de beelden zijn minder aanwezig. Ook fysiek voel ik me daardoor beter.

Ik heb de afgelopen jaren ontzettend veel trauma's opgelopen en er lijkt maar geen eind aan te komen. Ik heb zoveel behoefte aan rust en een veilige plek waar ik liefdevol benaderd word. Een plek om te ontspannen en me welkom te voelen.

Een paar jaar geleden ging ik naar een psycholoog toe omdat ik niet lekker in mijn vel zat. Na een paar sessies verwees de psycholoog mij door naar een andere psycholoog die ervaring had met EMDR, een methode om trauma's te verwerken. In het begin vond ik dat vreemd, omdat ik eigenlijk dacht geen trauma's te hebben. Ik heb toen toch verder durven onderzoeken.

 

Met de nieuwe psycholoog werkte ik aan een aantal 'kleine' vernederingen, pesterijen, en machtmisbruik in mijn vroege jeugd en adolescentie. Ik dacht altijd dat ik dat allang had verwerkt. Niets bleek minder waar.

 

Tijdens de EMDR kwamen sommige gevoelens veel heftiger boven dan ik had verwacht. Het resultaat heeft me verbaast. Ik ben af van een last die eerst onbekend voor me was. Ik leef lichter en gezonder. En ik vertrouw andere mensen veel meer. Ik zou het van de daken willen schreeuwen en iedereen EMDR aan willen raden. Mij heeft het zoveel goeds gedaan!

ik heb in mijn vroege jeugd een psychotrauma opgelopen, door ziekte en verlies van mijn moeder.
opvang voor mijn verlies was er niet en ik sloot mij af, ontwikkelde een dissociatieve stoornis en was jaren in therapie, veel later. therapie maakte het erger in plaats van beter.

ik heb alles weggestopt, net als mijn omgeving toen deed en zit nog steeds met de gebakken peren.
alle ellende heb ik opgeslagen in mijn lijf en dit uit zich in veel klachten en onverwerkte spanningen, het is mij tot op heden niet gelukt om de gevoelens, die bij het trauma horen in mijn bewustzijn toe te laten. ik kan er niet meer bij.

 

Ik vind het een nachtmerrie om met deze complexe posttraumatische stresstoornis te leven, het is geen leven, maar overleven.

Goeie dag ik ben 28 jaar en moeder van twee kinderen.
Ik heb geen rustige jeugd gehad wat zijn sporen heeft nagelaten maar niet ervaar als een trauma maar als gebeurtenissen die ik heb doorstaan.

Ik ben veel te jong moeder geworden en mezelf nooit helemaal op orde gehad, er gebeurde altijd wel iets.

Zelfs in mijn huidige relatie waar ik oprecht gelukkig ben met diegene is er vanaf moment onrust door gebeurtenissen rond om hem en mijn onrustige verleden wat steeds mee hobbelt. ( Mn hele levensloop is te ingewikkeld om uit te leggen) is er in die zin rust maar weet ik niet wat zo goed wat ik met mijn leven wil en waar ik moet beginnen en word daar onrustig, onzeker en verdrietig van. Daardoor mis ik de discipline als ik naar bed ga met de goeie moed om er de volgende ochtend gelijk voor te gaan.

Ik wil dat deze relatie slaagt maar daar ben ik natuurlijk een grote factor in.
Kortom, ik wil een doel hebben, ik wil buiten dat ik moeder en partner ben ook gelukkig met mezelf en mijn leven daarbuiten zijn.

Er is veel wat op mijn bordje terecht komt in en om het huis waardoor ik amper tijd en of de energie heb om aan mijzelf te werken.

Wel weet ik dat ik die ruimte zelf kan maken en ook van mijn gezin zal krijgen, met als doel dat ditnatuurlijk ook voor me gezin is.
Ik dwaal af :)

Ik vraag me af of er een plek is, niet al te zweverig waar ik bv een paar dagen heen kan gaan om hier bv in gecoacht kan worden of iets.

Een psycholoog heb ik in het verleden al meerdere keren geprobeerd maar ik loop daar in vast, ik heb me echt open gesteld maar kwam al snel in de situatie met een ja knikker tegenover me die me oh zo goed begreep en het allemaal heftig vond bla bla.

Ja dat weet ik en het is gezond om er bij stil te staan maar ik wil verder. Voor mijn gevoel heb ik teveel al verkeerd aangepakt en wil ik nu eens echt verder maar zoals ik zei de discipline is ver te zoeken en word ik juist door alle drukte in mijn hoofd en de hoeveelheid van factoren die er aangepakt moeten worden een soort van geërgerd en laks.

Iedereen is anders en ervaart dringen anders en gaat anders om met trauma’s, gevoelens etc maar ik denk dat er vast meerdere mensen zijn die in ieder geval begrijpen wat ik bedoel en of het soort gelijke in het leven staan of hebben gestaan of een beetje?

Ik ben niet vies om dingen uit te proberen maar dingen zoals yoga of mediteren is niet echt mijn ding ( wel geprobeerd) ik verwacht geen wonderen en natuurlijk geen soort van hulpje die alle stappen voor mij zet maar wat ik denk nodig te hebben is iemand die verstand van zaken heeft en mij hierin misschien Lian begeleiden.

Normaal gesproken kan ik mezelf goed verwoorden maar omdat ik deze stap al best spannend vind loopt mijn verhaal een beetje door elkaar heen doordat ik niet zo goed weet waar ik moet beginnen met mijn uitleg en naarmate ik dit zo alles opschrijf is eigenlijk mijn vraag heel kort.

Hulp bij het begeleiden van het weer vrolijk kunnen zijn en mijn zelf ontwikkeling, ontplooiing en vooral het nuttig voelen in de maatschappij.

Ik besef me steeds meer dat het leven zo kort is maar niet te kort om leren en er nog wem flink feestje van te maken.

Alabastine bedankt voor het geduld! Lieve groetjes van mij

Hoi. Ik zit met wat vraagtekens en kwam hier via google terecht.

Lang verhaal zo kort mogelijk: Ik ben 21 jaar, heb een dysthyme stoornis/chronische depressie met (sociale) angst- en paniekklachten en waarschijnlijk een persoonlijkheidsstoornis. Ook ben ik hoogsensitief. Ik ontwikkelde rond mijn 14e levensjaar de eetstoornis anorexia, waar ik ongeveer een jaar nu van "genezen" ben voor zover dat kan.

De eetstoornis had voor mij een belangrijke functie. Het begon omdat ik me verveelde, me verloren voelde en iets voor mezelf wilde hebben waar niemand aan kon komen of iets over kon bepalen. Daarna begon het ondergewicht een functie te hebben. Het dempt namelijk je gevoel, door de "hunger high" en door het hebben van een uitgehongerd lijf kan je bijna nergens anders meer aan denken dan aan eten en het getal op de weegschaal. Waardoor ik dus in mijn eigen wereldje leefde.

 

Doodongelukkig wel. En het werd erger en heftiger tot het een probleem was. Ik kwam er niet meer uit, ik wist niet meer wat normaal eten en leven was, mijn lichaamsbeeld was compleet vertekend en ik zat zó ontzettend vast in angst en obsessies en een kapot lichaam. Daarnaast was ik al die tijd depressief, angstig en regelmatig suïcidaal.

 

De eetstoornis was een overlevingsmechanisme maar ondertussen zou het mijn dood worden. Stiekem hoopte ik altijd wel op een mooie toekomst en die eetstoornis zat dat volledig in de weg. Dus toen heb ik de keuze gemaakt om ermee af te rekenen.

Nu ik weer ruimte in mijn hoofd heb door het verslaan van de anorexia, komen er (naast de depressiviteit en angsten) helaas steeds meer dingen boven die ik maar moeilijk kan loslaten. Herinneringen, herbelevingen(?), gevoelens waarvan ik niet weet wat ik ermee moet en wat het nou eigenlijk is.
Voor ik besloot hier van me af te schrijven zat ik weer vast in gedachtes en herinneringen die ik bijna niet durf uit te spreken.
Graag zou ik van iemand horen of dit trauma's zijn, en zo niet, wat dan wel en wat ik ermee kan doen of dat het vanzelf over gaat. En of dit invloed kan hebben (gehad) op mijn bijna chronische klachten en op wie ik ben (geworden). Ik zit hier echt mee. Mijn moeder zal zeggen dat ik te veel tijd heb om na te denken aangezien ik veel thuis zit.

Dit zijn de herinneringen, herbelevingen en beelden die me keer op keer overvallen. In chronologische volgorde:

- De dingen die mijn vader tegen me zei en deed, terug naar toen ik een jaar of 6 was. Als hij boos was om de kleinste dingen kon hij mij of mijn broer regelmatig stevig bij mij armen pakken, in mijn gezicht schreeuwen en spugen van woede, me door elkaar schudden en de trap op sleuren.

 

Als kind raak je dan alleen maar meer overstuur, ik kon niet stoppen met huilen, wat enkele keren leidde tot de straf "kop onder de koude kraan". Dat hij mij met kleren en al onder de koude douche duwde, of de kraan in de badkamer aanzette en mijn hoofd eronder duwde en die vast bleef houden. Koud water in mijn nek triggert deze herinnering en beelden.

 

Dit opschrijven maakt me heel verdrietig. Mijn moeder stond in deze situaties altijd hulpeloos toe te kijken en te schreeuwen. 's Avonds als ik dan in bed lag na te snikken na uren gehuild te hebben, kwam ze stiekem kijken en me troosten. Dat mocht eigenlijk niet van mijn vader.

- Toen ik 12 was had ik een vriend van 16 en daardoor een vriendje van 17 of 19. Ik had geen ervaring met seksualiteit en durfde niet voor mezelf op te komen, ool wist ik niet wat normaal was en kende ik mijn grenzen niet goed.

 

Op een dag lag ik naast mijn veel oudere vriendje op bed, toen heeft hij mij gevingerd. Het was voor mij allemaal nieuw. Ik vond het eng en niet fijn. Achteraf bleek dat dit een opgezet plan was tussen de 2 jongens. Ik voel me, bijna 10 jaar later nog steeds vies en zie het beeld regelmatig voor me wanneer mijn huidige vriend me aanraakt of ik een bepaalde geur ruik.

- Op de middelbare school heb ik me altijd buitengesloten, onveilig, eenzaan en minderwaardig gevoeld. Ik ben veel uitgescholden en nagekeken geweest. Toen ik in de bovenbouw zat was ik al depressief en zat ik al vast in de ernstige eetstoornis.

 

Thuis werd er niet gepraat over gevoelens en gezondheid. Ik deed er niet toe volgens mijn vader. Ik heb me zo ontzettend eenzaam gevoeld in die tijd. Ik had een groepje vriendinnen maar had niet het gevoel dat ik erbij hoorde. Geen aansluiting bij leeftijdsgenoten.

 

Ik wilde er niet meer zijn, had het nergens fijn, was bang voor alles en iedereen, automutileerde en was suïcidaal, dronk alcohol op school om te verdoven, gebruikte regelmatig drugs en niemand zag hoe zwaar ik het had en niemand keek naar me om.

 

Uiteindelijk was er 1 iemand die zich zorgen maakte en die mij zag staan. Het was een docent die ik maar een paar uur per week had. Hij ging het gesprek aan en dankzij hem kwam er hulp. Ik ben hem zo ontzettend dankbaar. Nu, 6 jaar later denk ik nog iedere dag aan die tijd en aan hem. Ieder moment staat in mijn geheugen gegrift. Het doet zo veel pijn en het is zo veel om te verwerken. Is dit normaal? Wat moet ik hiermee?

- Ook heb ik veel herinneringen en beelden overgehouden aan mijn tijd bij de GGZ. Dagbehandelingen, opnames en therapeuten hebben veel (heftige) indruk(ken) gemaakt. Ik kan hele situaties opnieuw voor me halen en in mijn hoofd afspelen.

Naast veel nare herinneringen wekken sommige herinneringen een bepaald verlangen op om terug te gaan en weer samen te zijn met de mensen (vooral mannen) die mij hebben geholpen. Ik denk omdat mijn vader me zo tekort heeft gedaan.
Om sommige beelden kwijt te kunnen ga ik ze soms tekenen.

Als laatste heb ik nog 1 ding wat mij al zo lang als ik me kan herinneren bezighoud:
Als kind (vanaf een jaar of 2-3) had ik regelmatig nachtmerries. Daarin werd ik achtervolgd door een bepaald familielid, waarbij ik extreem(!) angstig was. Ik hoorde mijn hartslag sneller en sneller gaan en uiteindelijk zou hij me te pakken krijgen. Dan werd ik huilend wakker.

Nu vraag ik me af waarom een jong kind zoiets zou dromen, en of het komt door een gebeurtenis die ik mij niet bewust kan herinneren, of dat het niks is.

Alvast bedankt als je de moeite hebt genomen dit hele verhaal te lezen. It means a lot. Echt waar. Ik ben benieuwd naar een reactie en of er mensen zijn die dit herkennen.

Wanneer je niet meer kan maar moet, wanneer leven overleven word.
Trauma's uit huiselijke sfeer, seksuele trauma's
Pesten
Separeer
Ziek, letterlijk ziek vd trauma, nog bijna een jaar wachten op eventueel behandeling, moe want je zoekt al ruim 5 jaar hulp, moe omdat je overal werd afgewezen, levensmoe. Anorexia, moe want uitgeput
Niet slapen dus uitgeput.
Als leven overleven word
Mag ik dan, mag ik gaan?

5 jaar geleden heb ik een trauma beleefd, met mijn broer. De familie is daar zo 'ziek' mee omgegaan, dat mij - in samenspraak met mijn psycholoog - duidelijk is geworden dat bij mij sprake is van vroegkinderlijk trauma, opgelopen in mijn disfunctionerende gezin van opgroeien.
Vandaag, na wachtlijsten, verwijzingen, verkeerde diagnoses, werd me verteld door een psychologe van PsyTrec in een zogeheten 'telefonische screening' dat ik niet voldoe aan het 'A-criterium' en dat ik daarom bij hen geen hulp kan krijgen.
5 jaar geleden heb ik een trauma beleefd. Met mijn broer...
61 jaar geleden begon mijn leven in een disfunctioneel onveilig gezin.
Welke zorginstantie kan mij helpen?

Cynische toevoeging. 113 zegt dat er voor mij geen oplossing is.

Hallo. Ik weet niet of ik mezelf getraumatiseerd kan noemen. Ik heb niet echt een duidelijk beeld als het op mezelf aankomt altijd. Ik probeer het kort te houden dus. Ik begin bij het begin. Ik was drie toen mijn ouders uit elkaar gingen. De scheiding verliep niet mals. Beide hadden duidelijk problemen op een bepaald vlak. Ik kwam terecht bij mijn grootouders op heel jonge leeftijd dus. Over mijn tijd bij mijn grootouders kan ik absoluut niet klagen. Ik herinner mij wel reeds enkele "voorvallen" uit die tijd, een reeks onaangename ervaringen, of aanvaringen liever, met mijn moeder en haar nieuwe partner. Ik zag beiden met regelmaat naarmate de tijd vorderde, tot op het moment dat ik een jaar of 10 was en verhuisde. Vanaf dat moment voel ik dat mijn leven compleet uit balans geworpen werd. Ik voelde mij verstikt in een situatie die ik onmogelijk kon controleren. Ik wil kort even toelichten wat ik precies heb ervaren. Bij mijn grootouders kreeg ik wel eens een educatieve tik. Niet hard, zo van het type waar ik gewoon van schrok even. Ik voelde geen haat bij mijn grootouders. Bij mijn moeder en stiefvader in huis, wel daar kan ik enkel over zeggen dat ik zwaar werd gestraft voor kleine dingen. Ik kreeg naast de kwetsende verwijten (vergelijkingen met m'n vader die ik nooit kende) ook harde klappen van beiden. Ik werd bang gemaakt en gekleineerd, zelfs al was ik een enige zoon. Thuiskomen met een vuile broek of trui in de zomervakantie was soms al genoeg om uit te vliegen tegen me. Mijn eigen gedacht proberen te zeggen lukte nooit. Ik ving al vlug een spade van een hand tegen mijn hoofd. Mijn stiefvader was erg sterk, als kind enorm intimiderend. Dit voelde voor hemzelf aan als deel van zijn ouderlijke taak denk ik. Roepend tegen mijn bed schoppen om mij wakker te maken, mijn persoonlijke dingen gebruiken, en vernederen mocht hij zeker ook niet vergeten. Naar de buitenwereld toe had ik alles, en de reputatie van mijn ouders was alles voor hen. Ik was voor een lange tijd dus een psychologisch en fysiek geïntimideerd kind, dan tiener, etc... Mijn laatste klappen ving ik toen ik 21 jaar oud was, op een dag dat ik een 20 tal minuten later thuis kwam als normaal. De hysterie en kloppen en trappen van mijn moeder lieten reageren. Ik moest mijn eigen moeder van mij weg duwen en uiteindelijk ook hard, omdat ze niet stopte. Het is nog maar sinds kort, en ik ben 40, dat ik besef, of verdenk dat mijn huidige toestand de dag vandaag in feite lang geleden is ontstaan. Ik voel mij uitgehold, ongewenst en met weinig praktische hoop. Op sommige dagen heb ik nog vechtlust, maar dat heeft een dier die zijn einde voelt naderen ook. Sterk voel ik mij zeker niet meer. Het rare is dat ik nog steeds van mijn moeder hou, maar ook besef dat ik misschien best het contact tot een minimum reduceer. Mijn wonden helen nooit, niet zolang ik herinner denk ik.