ik voel me uitgehold

Hallo. Ik weet niet of ik mezelf getraumatiseerd kan noemen. Ik heb niet echt een duidelijk beeld als het op mezelf aankomt altijd. Ik probeer het kort te houden dus. Ik begin bij het begin. Ik was drie toen mijn ouders uit elkaar gingen. De scheiding verliep niet mals. Beide hadden duidelijk problemen op een bepaald vlak. Ik kwam terecht bij mijn grootouders op heel jonge leeftijd dus. Over mijn tijd bij mijn grootouders kan ik absoluut niet klagen. Ik herinner mij wel reeds enkele "voorvallen" uit die tijd, een reeks onaangename ervaringen, of aanvaringen liever, met mijn moeder en haar nieuwe partner. Ik zag beiden met regelmaat naarmate de tijd vorderde, tot op het moment dat ik een jaar of 10 was en verhuisde. Vanaf dat moment voel ik dat mijn leven compleet uit balans geworpen werd. Ik voelde mij verstikt in een situatie die ik onmogelijk kon controleren. Ik wil kort even toelichten wat ik precies heb ervaren. Bij mijn grootouders kreeg ik wel eens een educatieve tik. Niet hard, zo van het type waar ik gewoon van schrok even. Ik voelde geen haat bij mijn grootouders. Bij mijn moeder en stiefvader in huis, wel daar kan ik enkel over zeggen dat ik zwaar werd gestraft voor kleine dingen. Ik kreeg naast de kwetsende verwijten (vergelijkingen met m'n vader die ik nooit kende) ook harde klappen van beiden. Ik werd bang gemaakt en gekleineerd, zelfs al was ik een enige zoon. Thuiskomen met een vuile broek of trui in de zomervakantie was soms al genoeg om uit te vliegen tegen me. Mijn eigen gedacht proberen te zeggen lukte nooit. Ik ving al vlug een spade van een hand tegen mijn hoofd. Mijn stiefvader was erg sterk, als kind enorm intimiderend. Dit voelde voor hemzelf aan als deel van zijn ouderlijke taak denk ik. Roepend tegen mijn bed schoppen om mij wakker te maken, mijn persoonlijke dingen gebruiken, en vernederen mocht hij zeker ook niet vergeten. Naar de buitenwereld toe had ik alles, en de reputatie van mijn ouders was alles voor hen. Ik was voor een lange tijd dus een psychologisch en fysiek geïntimideerd kind, dan tiener, etc... Mijn laatste klappen ving ik toen ik 21 jaar oud was, op een dag dat ik een 20 tal minuten later thuis kwam als normaal. De hysterie en kloppen en trappen van mijn moeder lieten reageren. Ik moest mijn eigen moeder van mij weg duwen en uiteindelijk ook hard, omdat ze niet stopte. Het is nog maar sinds kort, en ik ben 40, dat ik besef, of verdenk dat mijn huidige toestand de dag vandaag in feite lang geleden is ontstaan. Ik voel mij uitgehold, ongewenst en met weinig praktische hoop. Op sommige dagen heb ik nog vechtlust, maar dat heeft een dier die zijn einde voelt naderen ook. Sterk voel ik mij zeker niet meer. Het rare is dat ik nog steeds van mijn moeder hou, maar ook besef dat ik misschien best het contact tot een minimum reduceer. Mijn wonden helen nooit, niet zolang ik herinner denk ik.