Na 10 maanden ziekte

Ik ben twee maanden geleden mijn moeder verloren, na 10 maanden ziekte. Eerlijk, ze was al langer dan deze 10 maanden niet meer oke. Ze begon te vergeten, verzorgde haar niet meer, wisselde bijna niet meer van kledij, terwijl ze altijd een heel kokette dame was. Na diverse neurologische onderzoeken constateerde men beginnende Alzheimer. Ik dacht als dit beginnende is ... . Begin dit jaar kreeg ik telefoon van de huisarts dat er een vlek, die ze eerder als wrat hadden omschreven, weggenomen ging worden. Enkele dagen later, telefoon, of we konden langskomen om de resultaten te bespreken. Melanoom stadium 4, uitzaaiingen in de oksel. Wat volgde waren operaties, immuuntherapie, ziekenhuis in en uit, rusthuis in en uit. Mijn moeder heeft nooit meer lief voor mij geweest, enkel op haar laatste heldere avond. Ik heb altijd het gevoel gehad dat zij en mijn vader mij de schuld hebben gegeven dat ze niet naar huis kon. We hadden dat geprobeerd, maar dan viel ze en moest ze terug naar het ziekenhuis. Mijn vader kon en wou ergens niet voor haar zorgen. Hij had echter ook niet de moed om haar te vertellen dat ze niet naar huis kon. Alles viel op mij. Ik moest mijn vader naar het ziekenhuis voeren, hij wou zelf niet meer rijden, uiteindelijk regelde ik dit via taxivervoer. Ook dat kon hij niet begrijpen. Ik ben enige dochter, dus ik diende rationeel te blijven en alle beslissingen te nemen. In eer en geweten denk ik dat ik ook altijd de juiste beslissingen heb genomen. En toch voel ik nog de verwijten van mijn vader. Hij zegt het niet, maar ik voel het wel. Hij heeft niets gedaan voor de begrafenis, niets geholpen aan de overlijdensberichten, niet aan de kerkdienst, geen keuze van grafzerk, ... niets. En nadien zelfs geen dankjewel. Ik neem hem dit zo kwalijk, ik help hem nu waar ik kan, maar ook terug rationeel. Ik doe wat van mij wordt verwacht. Ik voelde mij opgelucht na het overlijden van mijn moeder, heb het gevoel dat ik eindelijk terug kan ademen, eindelijk terug de lieve moeder en vrouw kan zijn voor mijn kinderen en man. En toch blijft ergens een schuldgevoel, en mag ik dit niet tegen iedereen zeggen, en vraag ik mij af of ik normaal ben. Of het normaal is dat ik mijn moeder niet mis. Ze was al jaren niet meer de moeder van vroeger, al jaren kon ik niet meer op haar rekenen .... En toch altijd dat schuldgevoel ...